ตอนพิเศษ
วัยเยาว์
“เร็วๆสิไตรทศ” เสียงเรียกของพี่ชายเอ่ยเรียกชายหนุ่มที่มีชื่อว่า ‘ไตรทศ’ ลูกชายวัยยี่สิบปีของท่านพระยาเกษม
เสียงเรียกนั้นดึงความสนใจของไตรทศจากยายแก่ๆที่กำลังนอนป่วยอยู่ข้างถนน
ผู้คนต่างเดินขวักไขว่ไปมาอย่างมิแยแสยายผู้นั้น แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกสงสารและอยากช่วยเหลือ
ไตรทศหันไปมองเดชดำรงผู้เป็นพี่ชาย พอเห็นสายตาของน้องคนเป็นพี่จึงถอนหายใจออกมา
“ครั้งสุดท้ายแล้วหนา”
“ขอรับ” ชายหนุ่มพยักหน้าพร้อมกับยิ้มออกมาเมื่อพี่ชายดึงเอาถุงอัฐที่เจ้าคุณพ่อให้ไว้ออกมาก่อนจะส่งอัฐให้ยายแก่ผู้นั้น
“ขอบใจนะจ้ะพ่อหนุ่ม” หญิงชราพูดด้วยความยากลำบากก่อนจะยกมือขึ้นไหว้แต่ไตรทศเข้าไปใช้มือรับเอาไว้โดยที่มิรังเกียจ
“ยายเอาไปใช้เถอะนะขอรับ” หญิงชรายิ้มทั้งน้ำตา ตนที่มิมีผู้ใดเหลียวแลแม้แต่ญาติก็ขับไสไล่ส่งกลับมีชายหนุ่มมาสนใจแลช่วยเหลือ
“ไปได้แล้ว” เดชเอ่ยบอกน้องชายที่ยังมิยอมเดินตาม
“ขอรับ” ไตรทศออกเดินตามพี่ชายไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
การได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันย่อมดีอยู่แล้ว ทุกครั้งที่ไตรทศเห็นผู้อื่นตกทุกข์ได้ยากเขานั้นมักจะเข้าไปช่วยเหลือจนผู้เป็นพี่ชายเอือมระอา
วันนี้สองพี่น้องพากันมาเดินเล่นที่ตลาดใหญ่เพราะได้ข่าวจากผู้เป็นบิดาว่ามีพ่อค้าจากต่างแดนมาเปิดร้านใหม่จึงอยากให้ทั้งสองมาเที่ยวเล่นเพื่อเปิดหูเปิดตาบ้าง
ขนมหน้าตาประหลาดวางเรียงตามร้านขายขนม ได้ความจากแม่ค้าว่าเป็นขนมของชาวโปรตุเกสแลชาวฝรั่งเศสที่เข้ามาอาศัยและทำมาค้าขายอยู่ระแวกนั้น
ผ้าไหมเนื้อดีถูกวางเรียงตามระดับสีจนสวยน่ามอง พวกคุณหญิงคุณนายพากันมาเดินเลือกซื้อจนพวกทาสที่ตามมาพากันถือของมิหวาดมิไหว
พวกพ่อค้าแม่ค้าที่รู้ว่าทั้งสองคือผู้ใดพาต้อนรับเป็นอย่างดี บ้างก็พาลูกสาวมาแนะนำหวังให้ต้องตาต้องใจแลได้ฝากตัวเป็นเมียในภายภาคหน้า หากแต่ว่าทั้งสองมิได้สนใจมากนัก
เมื่อเดินผ่านที่ใดสตรีมักพากันเหลียวมอง เพราะสองหนุ่มในวัยกลัดมันนั้นหน้าตาหล่อเหลาจนเป็นที่เลื่องลือ ผู้พี่ก็หล่อแบบใจดี ดูแล้วสุขุม ส่วนผู้น้องดูมีความห้าวหาญ ผิวคล้ำ หน้าคมแบบชายชาตรี หญิงใดพบเห็นต่างพากันอ่อยระทวย
“อย่า...อย่าเจ้าค่ะ!”
“มึงจะขัดกูไปใย กูรวยถึงเพียงนี้หากมึงยอมไปกับกูมึงย่อมสบายไปทั้งชาติ”
“แต่อิฉันมีผู้ที่ชอบอยู่แล้วนะเจ้าคะ” เสียงชายหญิงดังมาจากทิศที่ผู้คนพากันมุงดู ทั้งสองจึงฝ่าวงล้อมเข้าไป
หญิงสาวชาวบ้านผู้หนึ่งกำลังถูกชายอีกผู้หนึ่งจับแขนเอาไว้และพยายามดึงให้เดินตาม นางร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม ผู้เป็นพ่อแลแม่ทำอะไรมิได้เพราะพ่อของชายหนุ่มผู้นั้นเป็นถึงพระยาจึงมิกล้าขัด
“เอ็งยังมิเลิกนิสัยขมเหงผู้อื่นอีกรึเดชา?” ไตรทศอื่นถามอริของตน
“หึ นึกว่าผู้ใด ที่แท้ก็ไอ้ไตรทศคนดีนี่เอง” อีกฝ่ายแค่นยิ้มเหยียด “มากับพี่ชายของเอ็งรึ? เด็กน้อยเสียจริง”
“หาใช่เรื่องของเอ็ง”
“ปากดี!” เดชาสะบัดมือของหญิงสาวออกก่อนจะเดินเข้ามาประจันหน้ากับทั้งสองพี่น้อง
ผัวะ!
หมัดหนักต่อยเข้าที่มุมปากของไตรทศ เดชดำรงเมื่อเห็นดังนั้นจึงต่อยสวนกลับไปจนเดชาแทบจะล้มทั้งยืน
...เมื่อเจรจาด้วยสันติมิได้ก็คงต้องเจรจาด้วยกำปั้น
เลือดที่มุมปากออกรสเค็มปร่าแลมีความแสบเล็กน้อย แต่กลับกันเดชากลับมีเลือดไหลมิหยุดเพราะเดชดำรงก็ใช่ว่าจะมีแรงน้อย
“มึง!”
กว่าทั้งสามจะหยุดทะเลาะกันก็ต้องรอให้พวกทาสของเดชามาเอาตัวออกไปจากตลาด ชาวบ้านต่างพากันให้ความสนใจและยืนล้อมดูมวยแบบไร้กติกาอย่างเมามัน
สรุปก็สะบักสะบอมไปตามๆกัน
หลังการวิวาททั้งสองพี่น้องพากันเดินมานั่งพักที่ศาลาริมตลิ่งที่มิไกลจากตัวตลาดมากนัก
“ถ้ากลับไปแล้วมีสภาพเช่นนี้เจ้าคุณพ่อจะมิดุเรารึขอรับ?” ไตรทศเอ่ยถามพี่ชาย
“ไม่”
“ไม่ดุ?”
“ไม่เหลือ”
ทั้งสองพี่น้องถอนหายใจออกมาพร้อมกัน กับเดชานั้นเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานาน พอเจอหน้ากันก็เป็นอันต้องมีเรื่องทุกครั้งไป
“พี่จะกลับไปทำแผล ออเจ้าจะกลับพร้อมพี่หรือไม่?”
“กลับก่อนเลยขอรับ” เดชดำรงมองน้องชายอย่างมีเลศนัย
“พี่รู้หนาว่าออเจ้าจะกลับไปดูยายผู้นั้นอีก” ไตรทศยิ้มอายเมื่อพี่ชายจับได้
“กระผมสงสารขอรับ ช่วยเหลือได้ก็อยากช่วย”
“แต่ออเจ้าก็ต้องพึงระวัง มันมีคนบางจำพวกที่เห็นว่าผู้อื่นได้ตนก็ต้องได้ ความใจดีของออเจ้ามันจักกลายเป็นดาบสองคม”
“ขอรับ” ไตรทศพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ
ทั้งสองจึงแยกกันตรงศาลาริมน้ำ เดชดำรงมุ่งหน้ากลับเรือนส่วนไตรทศเดินกลับไปทางเดิมเพื่อไปดูหญิงชราอีกหนเพื่อความสบายใจ
เมื่อไปถึงกลับต้องประหลาดใจเมื่อเจอเด็กน้อยผู้หนึ่งกำลังยื่นเบี้ยที่มีเพียงสองอันให้ยายผู้นั้น
“หนูเก็บไว้เถิด” ยายเลือกที่จะปฏิเสธเพราะดูแล้วเด็กน้อยก็มิได้มีฐานะมาก
“แต่ยายต้องการมันมากกว่า ยายเอาไว้ใช้นะจ้ะ” เด็กน้อยยังคงยืนยันที่จะให้
“มีพ่อหนุ่มใจดีเอาให้ยายไว้แล้ว ยายพอมีอยู่บ้าง”
“แต่ว่า...”
“ทางนั้นมีร้านขนมเปิดใหม่ ลองไปดูสิ” หญิงชราเอ่ยบอกเพื่อให้เด็กน้อยนำเบี้ยไปใช้เองเพราะตนได้รับจากชายหนุ่มเมื่อครู่มามากโขแล้ว
“จ-จริงหรือจ้ะ!?” ตาเด็กน้อยเป็นประกาย หญิงชราจึงยิ้มให้ด้วยนึกเอ็นดู “แต่ว่าหนูทนได้...ค่อยขอตาใหม่ก็ได้จ้ะ”
พอบอกเสร็จเด็กน้อยจึงวางเบี้ยลงในฝ่ามือของยายแก่ก่อนจะรีบเดินออกมาเพราะมิอยากจะให้ยายเอาคืนตน
ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของไตรทศทั้งสิ้น ชายหนุ่มยิ้มด้วยนึกเอ็นดูเด็กคนนั้นเขาจึงเดินตามไปเพื่อดูว่าเด็กน้อยจะทำอะไรต่อ
เด็กตัวเล็กเดินผ่านร้านขนมที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งออกมา ตากลมดั่งตากวางสอดส่งขนมบนชั้นวางพร้อมกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ แต่พอลองดูเบี้ยที่ตนมีกลับนึกได้ว่าให้ยายไปหมดแล้ว
“พวกเอ็งตามข้ามา ข้าได้ยินว่าร้านนี้เปิดใหม่!”
เสียงเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันดังมาแต่ไกล เด็กกลุ่มนั้นหยุดอยู่ที่หน้าร้านเดียวกันกับเด็กน้อย
ขนมมากมายถูกจัดวางใส่กระทงใบตอง พวกเด็กๆพากันหยิบกินอย่างเอร็ดอร่อย คนตัวเล็กทำได้เพียงแค่ยืนมองตาละห้อย
“มองทำไม?” เด็กตัวจ้ำม่ำถามขึ้นเมื่อรู้ว่าโดนมองอยู่นาน
“เปล่า...ข้าแค่-”
“หึ พวกเอ็งไปกันเถอะ ข้าเหม็นกลิ่นคนจน”
เด็กที่ดูท่าว่าจะเป็นลูกเศรษฐีพูดขึ้นพร้อมกับมองอย่างเหยียดหยาม เด็กน้อยจับสายสะพายย่ามไว้ให้มั่นเพราะมิอยากมีเรื่อง
“ดูก็รู้ว่ามิมีพ่อมิมีแม่ เสื้อผ้าก็เก่าจนข้าคิดว่าเป็นผ้าเช็ดตีน ฮ่าๆ” พอพูดจบเด็กคนอื่นๆก็พากันหัวเราะตาม
แต่มีหรือที่เด็กน้อยจะยอม
กำปั้นเล็กถูกส่งเข้าไปอัดปลายคางไอ้เด็กจ้ำม่ำปากมากจนเผลอกลืนขนมที่กำลังเคี้ยวลงไปในคอจนสำลัก
“แค่กๆ...อ-เอ็งกล้าดียังไง! จัดการมัน!” เด็กที่เหลือหมายจะเข้ามารุมทำร้ายแต่ไตรทศออกมาห้ามเอาไว้ก่อน
“หยุด! พอเลยนะพวกเอ็ง!”
“...เหวอ!” พวกเด็กพากันชะงักก่อนจะวิ่งหนีหายไปเพราะหน้าตาของไตรทศนั้นดูดุ ไหนจะยังมีดาบที่เจ้าตัวถือไว้อีก ไตรทศชินกับภาพเหล่านี้เสียแล้ว
“เป็นอะไรรึไม่หนูน้อย?” ไตรทศย่อตัวลงถามเด็กน้อยที่เอาแต่ก้มหน้า
“อย่ามายุ่ง!”
“โอ๊ย!” หน้าแข้งถูกเตะด้วยแรงที่มิมากนัก พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าเด็กที่สะพายย่ามพระผู้นั้นกำลังวิ่งหนีไป
ไตรทศหันไปซื้อขนมจากแม่ค้าก่อนจะวิ่งตามออกมา
ตามมาถึงใต้ต้นไม้ใหญ่จึงเห็นว่าเด็กตัวเล็กนั่งกอดเข่าก้มหน้าตัวสั่นด้วยแรงสะอื้น
“ฮึก...ฮืออ...” เสียงร้องไห้ดังปานจะขาดใจ เสียงสะอื้นดังไปทั่วทั้งบริเวณที่เงียบสะงัด
เด็กผู้นี้คงเลือกที่ที่มิมีผู้ใดเดินผ่านเพื่อมาร้องไห้
ไตรทศนั่งลงข้างๆก่อนจะมองไปยังไหล่เล็กที่กำลังสั่นไหว อยากจะปลอบแต่กลับทำมิเป็น
“มา...ฮึก มาทำไม” เสียงสั่นเครือเอ่ยถาม
“ตามมาดูเด็กขี้แย”
“ข้า...ข้ามิได้ขี้แยเสียหน่อย” พูดจบก็สูดน้ำมูกพร้อมกับยกแขนขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตา ไตรทศยิ้มบางเพราะนึกเอ็นดู
มือหนาวางลงบนศีรษะทุยพร้อมกับขยี้ด้วยความมันเขี้ยว เจ้าเด็กตัวแสบที่เตะขาเขาแล้ววิ่งหนีออกมาเงยหน้าขึ้นมองแบบมิสบอารมณ์
“ทำอะไร!” จมูกที่ขึ้นสีระเรื่อแลตาที่แดงเพราะพึ่งร้องไห้ไปทำให้เจ้าเด็กแสบดูน่าเอ็นดู
“ข้าเห็นว่าออเจ้าเอาเบี้ยให้หญิงชรา”
“แล้วมันทำไม? คิดดูถูกว่าข้าจนแล้วยังเอาเบี้ยไปให้ผู้อื่นรึ?” ใบหน้าขู่นั้นมิได้น่ากลัวแต่กลับเหมือนว่ากำลังโดนสัตว์ตัวเล็กขู่
“หาใช่เช่นนั้นไม่ ข้าแค่คิดว่าออเจ้าเป็นคนดี...แลคนดีควรได้รับรางวัล”
กระทงขนมที่วางอยู่ข้างกายของไตรทศถูกยกขึ้นมา เด็กน้อยมองพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ แต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้
“ข้ามิกิน”
“ออเจ้าทำดีก็ควรได้ของตอบแทนหนา”
“ข้ามิได้หวังสิ่งใดตอบแทนเสียหน่อย”
เด็กน้อยหันหน้าหนีเพราะกลิ่นของขนมที่เตะจมูกทำเอาท้องที่ยังมิได้มีอะไรตกถึงส่งเสียงประท้วงจนไตรทศแอบขำ
“ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าจักกินเองแล้วหนา”
“...” เด็กน้อยยังมิยอมหันหน้ามอง ไตรทศจึงหยิบขนมรูปดอกไม้เข้าปาก
“อื้ม...อร่อยเสียจริง” ส่งเสียงพอใจเพื่อหลอกล่อเด็กตัวแสบ
“อึก..” เด็กน้อยแอบกลืนน้ำลายตาม
“ข้าซื้อมาแค่สี่ชิ้นด้วยสิ...ถ้าข้ากินอีกหนึ่งก็เหลือแค่สอง พอกินอีกหนึ่งก็เหลือเพียงชิ้นเดียว...”
“ก็ได้ๆ” เด็กแสบหันมาเผชิญหน้าแต่เสมองไปทางอื่นด้วยความกระดากอาย
“อะไรรึ?”
“ก็ข้าจะยอมกินไงเล่า! เพราะข้ากลัวว่าจะเสียน้ำใจดอกหนา” ไตรทศยิ้มขำ
“อ้าปาก”
“หา? อ-อื้อ!” ในขณะที่กำลังจะถามนั้น ขนมก็ถูกป้อนเข้ามาเสียก่อน
“อย่าพึ่งพูด เคี้ยวก่อน” ไตรทศเอ่ยบอกเมื่อเด็กน้อยกำลังถลึงตาใส่
เจ้าเด็กแสบเคี้ยวขนมในปาก ความอร่อยของขนมนั้นทำเอาเด็กน้อยเผลอยิ้มออกมา มันอร่อย...อร่อยมาก
น้ำตาหยดเล็กร่วงผล็อยลงมาบนแก้มกลมเกลี้ยง ไตรทศตกใจกับภาพตรงหน้าก่อนที่น้ำตาหยดนั้นจะหายไปด้วยฝ่ามือเล็ก
“เหตุใดจึงร้องไห้?”
“ข้า...ข้ามิเคยกินขนมอร่อยเช่นนี้มาก่อน”
“เขาเรียกว่าช่อม่วง” ไตรทศยิ้มอย่างอ่อนใจ
เสื้อผ้าที่เด็กผู้นี้ใส่ก็ดูเก่าเหมือนดั่งกับว่าผ่านการใช้งานมานาน โจงกระเบนที่ใส่สีก็ดูซีดเซียว สิ่งที่ดูใหม่ที่สุดคงจะเป็นย่ามพระ
“ออเจ้าเป็นเด็กวัดรึ?” เด็กน้อยพยักหน้า ก้มหน้าก้มตาเพราะมิอยากให้ไตรทศเห็นน้ำตา “ร้องออกมาเถิดหนา ข้ามิบอกผู้ใดดอก”
“ข้ามิร้องดอก...ข้า...ฮึก...ฮืออ” ปากบอกว่าจะมิร้องแต่น้ำตากลับไหลอาบแก้มขาวเป็นทาง
เด็กน้อยยกมือขึ้นปาดน้ำตาแต่ก็มิสามารถเช็ดจนแห้งได้ เพราะน้ำตาที่ไหลออกมาช่างมากมายนัก เมื่อเห็นดั่งนั้นไตรทศจึงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาสีใสด้วยนิ้วหัวแม่มือ
ความอบอุ่นที่มิเคยได้รับจากคนแปลกหน้าทำให้หัวใจดวงน้อยของเด็กน้อยวัยสิบขวบอุ่นวาบภายในอก ที่ผ่านมามีแต่ผู้คนรังเกียจแต่กลับพี่ชายคนนี้มันกลับต่างกัน
“ข้ามิมีพ่อ...มิมีแม่” คำบอกเล่านั้นทำให้มือที่กำลังเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อยชะงัก “ที่ไอ้คนนั้นพูดมันจริงทุกอย่าง...”
เด็กตัวเล็กสูดน้ำมูกพร้อมกับเช็ดมือลงบนเสื้อที่ใส่อยู่
“ดูคนหาได้ดูที่การมีพ่อแม่ไม่ ดูออเจ้าสิ...ขนาดมิมียังนิสัยดีมากกว่าเด็กนั่นเสียอีก”
“ฮึก...ข้าเองก็อยากมีกับเขาบ้าง..” พูดไปเช็ดน้ำตาไป ไตรทศนึกสงสารเด็กคนนี้จับใจ
“พ่อแม่ของออเจ้าต้องภูมิใจเป็นแน่ที่มีลูกเป็นเด็กดีถึงเพียงนี้” เด็กน้อยพยักหน้ารับ
“ข้าขอโทษ...” ไตรทศเลิกคิ้วมอง “ขอโทษที่เตะขา”
“หึ มิเป็นอันใดดอก แรงเท่ามดจักทำอะไรข้าได้” เด็กตัวเล็กยู่ปากอย่างขัดใจ ไตรทศยิ้มขำพร้อมกับลูบมือลงบนกลุ่มผมสีดำขลับ
“ข้าคงต้องกลับแล้ว ตารอข้าอยู่” เด็กตัวแสบลุกขึ้นยืนไตรทศจึงลุกตาม
“ถ้าเช่นนั้นออเจ้าเอาขนมนี้กลับไปด้วยเถิด” เด็กน้อยมองขนมในมือของไตรทศก่อนจะรับมา
“ข้าไปก่อนนะ” ไตรทศยิ้มรับก่อนจะต้องชะงักเพราะรอบเอวถูกเด็กตัวเล็กกอดเอาไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง “ขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆ”
เด็กน้อยเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะผละออกแล้วเดินออกไปด้วยความรวดเร็ว ดูก็รู้ว่ากำลังอายที่พึ่งกอดตนไป
ถ้าถามว่าเหตุใดจึงรู้
...ก็คงเป็นเพราะใบหน้ากับใบหูที่กำลังขึ้นสีแดงระเรื่อนั่นกระมัง
“ตา! ตาจ๋า!” เด็กน้อยเดินกลับมาที่กระท่อมท้ายวัดพร้อมกับขนมในมือ
“กลับช้าเสียจริงนะเอ็ง” ผู้เป็นตาเอ่ยบ่นหลานชาย
“แหะๆ ข้ามีขนมมาฝากตาด้วยจ้ะ”
“คงมิได้ไปลักขโมยของใครมาใช่รึไม่?”
“มิใช่จ้ะตา” เด็กน้อยรีบปฏิเสธทันควัน
“เออก็ดี”
“ข้าไปเล่นกับไอ้มั่นนะจ้ะตา”
“เออๆ อย่ากลับค่ำล่ะไอ้จัน”
“จ้า” เด็กน้อยเดินไปยิ้มไป
...หากมีโอกาสได้พบกับพี่ชายใจดีอีกก็คงจะดี
๑๐ปีต่อมา
“ออเจ้ามิลาข้าบ้างรึ?”
“ไปที่ชอบที่ชอบนะจ้ะ”
"หึ ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องมาที่นี่ทุกวันเสียแล้วกระมัง" -จบตอนพิเศษ -
ตอนพิเศษสำหรับนักอ่านผู้น่ารักของเราค่ะ >< เอร้ยยย #หอมเจ้าจัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
