Chapter 10 : เป็นของพี่
“อยากให้พี่โอ๋ยังไงคะ” เชนสัมผัสที่รอยช้ำอย่างเบามือ น้องสะดุ้งเมื่อเขาแกล้งบีบผิวเนื้อต้นขา นุ่มนิ่มส่ายหน้าไปมา น้ำตายังเปื้อนใบหน้าอยู่เลย แถมยังแก้มแดงอีก เป็นภาพที่น่ามองอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่รู้” นุ่มนิ่มเบะปาก น่ารักน่าเอ็นดูมากเสียจนเชนอดไม่ได้ที่จะแตะริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนเบาๆ
“ขวัญเอ๊ยขวัญมานะคะ ปลอดภัยแล้วนะคนเก่ง”
น้องหัวเราะกับคำพูดของพี่เขา ทำให้นึกถึงเวลาที่หกล้ม คุณยายก็ชอบพูดแบบนี้เหมือนกันเป๊ะเลย
“พี่เชนพูดเหมือนคุณยายเลย พี่เชนเป็นคนแก่” มือเล็กบีบแก้มพี่เขาแล้วก้มหน้าเอาหน้าผากไปแตะ อารมณ์ดีผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ
“เดี๋ยวจะโดนคนแก่ทำโทษ” เชนแกล้งขู่ มือหนาออกแรงบีบต้นขาน้องแรงขึ้น นุ่มนิ่มแก้มแดงมองพี่ด้วยสายตาเคืองๆ
“พี่เชนต้องโอ๋หนู ห้ามทำหนูเจ็บกว่าเดิม”
“ครับๆ มา เดี๋ยวพี่จะพาหนูไปโอ๋” คนเป็นพี่ช้อนเจ้าตัวเล็กขึ้นอุ้มพร้อมทั้งลุกขึ้นจากโซฟา นุ่มนิ่มรีบโอบรอบคออีกฝ่ายไว้เพราะกลัวตก น้องถามเสียงตื่น
“จะพาหนูไปไหน”
“ไปอาบน้ำค่ะ แล้วพี่จะทายาให้ ขาหนูช้ำไปหมดแล้ว ไหนจะแผลที่มือกับเท้าอีก” เชนจูบหน้าผากเด็กน้อยในอ้อมแขน นุ่มนิ่มช้ำไปทั้งตัวแล้ว ผิวขาวๆ มีแต่รอยช้ำกับรอยแผลเต็มไปหมด ต้นเหตุทั้งหมดก็เป็นเพราะเขา แต่ในเมื่อกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว สิ่งที่ทำได้ก็คือต่อจากนี้ไปเขาจะดูแลน้องให้ดีที่สุด
“หนูไม่อยากทำแผล หนูเจ็บ” นุ่มนิ่มส่ายหน้า แต่ก็โดนอุ้มพาขึ้นมาที่ชั้นสองอยู่ดี เชนพาน้องเข้ามาในห้องน้ำ ปล่อยน้องลงในอ่างและออกมาเตรียมเสื้อผ้าให้ พอกลับเข้ามาก็เห็นนุ่มนิ่มเกยคางกับขอบอ่าง กระพริบตาปริบๆ มองเขาอยู่
“พี่เชน”
“ขา ตัวเล็ก” เชนขานรับ พาดผ้าเช็ดตัวไว้กับราว กำลังจะออกไปรอข้างนอกแต่น้องก็เรียกไว้เสียก่อน
“อาบน้ำให้หนูหน่อย” นุ่มนิ่มช้อนสายตามองคนพี่ เชนนิ่งไปเพราะกำลังหาวิธีปฏิเสธที่นุ่มนวลที่สุด เขามองว่าน้องเป็นผู้หญิง จะให้มาช่วยอาบน้ำให้คงไม่ค่อยเหมาะแน่ๆ
“เดี๋ยวพี่เปิดน้ำให้ แล้วจะรออยู่หน้าห้องน้ำ ถ้าหนู…”
“หนูอยากให้พี่เชนอาบให้ หนูเจ็บแผลอยู่นะ” เด็กเอาแต่ใจไม่ยอม ดื้อจะให้พี่เขาช่วยอาบให้ได้ เชนถอนหายใจพลางนั่งยองๆ ลงหน้าอ่างอาบน้ำ
“พี่เป็นผู้ชาย ส่วนหนูเป็นผู้หญิง อาบน้ำด้วยกันไม่ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไร หนูอนุญาต”
เชนแทบจะกุมขมับ นุ่มนิ่มบทจะดื้อก็ดื้อมากอย่างที่เห็น ไม่พูดเปล่ายัยหนูยังทำท่าจะถอดเสื้อออกจนเขาต้องรีบจับมือไว้แทบไม่ทัน
“นุ่มนิ่ม อย่าดื้อ”
“หนูไม่ดื้อ พี่เชนรังเกียจหนูเหรอ” ดวงตาสวยเศร้าลง น้องกำลังจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่เชนเลยต้องรีบปฏิเสธว่าไม่ใช่ เพราะไม่อย่างนั้นคงโดนงอนอีกแน่ คดีเก่ายังไม่ทันจะได้เคลียร์กันดีเลย
“ไม่ใช่แบบนั้น พี่แค่…”
“พี่เชนบอกว่าหนูเป็นน้องสาวไม่ใช่เหรอคะ พี่น้องอาบน้ำให้กันไม่เป็นไรหรอก” ยัยตัวเล็กพูดขัดเสียทุกอย่าง เชนถอนหายใจเพราะไม่รู้จะเถียงยังไงดีแล้ว
หรือจะคิดว่าอาบน้ำให้น้องชายดี เพราะถึงยังไงร่างกายของนุ่มนิ่มก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ อะไรๆ ก็มีเหมือนกัน คงไม่แย่เท่าไหร่
“ก็ได้ค่ะ หนูถอดเสื้อผ้าออกสิ”
…
แต่เชนคิดผิดมหันต์ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เขาจะไม่ใจอ่อน จะปล่อยให้น้องอาบน้ำเองส่วนตนเองไปรออยู่ข้างนอกดีกว่า
ดีกว่าต้องทนมองร่างกายสวยๆ ที่เปลือยเปล่า แถมยังมีส่วนเว้าส่วนโค้งชวนให้ละสายตาไม่ได้
เขาควรจะรู้ได้แล้วว่านุ่มนิ่มแทบจะไม่มีส่วนไหนที่เหมือนผู้ชายเลย ยกเว้นอวัยวะด้านล่างที่บอกถึงเพศสภาพที่แท้จริง
เชนพยายามเลี่ยงเพราะรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาอยู่กับน้องในสภาพล่อแหลม ครั้งก่อนที่เราอยู่ในห้องน้ำด้วยกันสองต่อสองมันเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหน
เหตุการณ์ซ้ำรอยเดิมเหมือนอย่างครั้งนั้นไม่ควรเกิดขึ้นอีกเพราะนุ่มนิ่มบอบช้ำจากเรื่องเมื่อคืนมากพออยู่แล้ว เขาไม่อยากฉวยโอกาสกับน้องในตอนที่อีกฝ่ายยังไม่พร้อม
แต่นุ่มนิ่มไม่ยอมให้ความร่วมมือเอาเสียเลย ยัยหนูถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายจนหมดและยืนขึ้นด้วยสภาพที่ล่อนจ้อน ผมยาวๆ ปิดลงมาจนถึงหน้าอกแต่ไม่มากพอที่จะรอดพ้นจากสายตาเขาไปได้
เขาไม่ใช่คนดีนัก ข้อนี้เชนรู้ตนเองดี เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่จ้องมองน้องด้วยสายตาที่เขาเองก็รู้ว่ามันโลมเลียขนาดไหน
ยัยหนูไม่สะทกสะท้านต่อสายตาของเขา ราวกับอยากจะยั่วยวนให้เส้นความอดทนขาดผึง มือเล็กรวบผมไปข้างหลัง เปิดเผยหน้าอกขาวเนียนที่ประดับด้วยเชอร์รี่เม็ดน้อยให้เขาเห็นอย่างชัดเจน
“พี่ขา หนูอยากอาบน้ำแล้ว” เชนหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินน้องเรียก เขาเปิดน้ำใส่อ่างปล่อยให้ระดับน้ำค่อยๆ เพิ่มสูงขึ้นทีละนิด มือหนาดันไหล่ของนุ่มนิ่มให้นั่งลง พอน้ำเริ่มเต็มอ่างและตีฟองจนขึ้นฟูยัยตัวเล็กก็โผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมาแค่ร่างกายช่วงบน
เชนเป่าปากอย่างโล่งอก อย่างน้อยก็ปลอดภัยไปได้เปราะหนึ่ง เขาจะทำเป็นไม่มองหน้าอกหน้าใจของน้องที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ถึงจะอยากขยำแรงๆ สักทีสองทีก็เถอะ
“พี่เชน”
วันนี้เจ้าตัวแสบขยันเรียกเขาจริงๆ แถมยังเรียกด้วยน้ำเสียงที่แปลกไปจากทุกวัน ราวกับจะอ้อนไม่มีผิด เชนขานรับในลำคอพลางช่วยถูตัวให้น้องด้วยฟองน้ำนิ่มๆ
“หนูขอโทษนะ” นุ่มนิ่มช้อนสายตามองพี่เขา มือหนาที่ถูฟองน้ำไปตามลาดไหล่ขาวเนียนชะงักเล็กน้อย เชนยิ้มให้น้องแล้วถาม
“ขอโทษเรื่องอะไรคะ”
“เรื่องรูปถ่าย…ลูกสาวของพี่เชน” เสียงหวานเบาลงอย่างรู้สึกผิดในประโยคหลัง น้องคิดว่าพี่เชนต้องเสียใจแน่ที่กรอบรูปตกลงมาแตก พอมาคิดดูแล้วพี่เขาก็ไม่ได้ผิดสักหน่อยที่ไม่บอก มันคงจะเป็นเรื่องส่วนตัวที่น้องไม่จำเป็นต้องรู้
เชนมองใบหน้าหวานที่เศร้าลงแล้วใจเสีย เขาไม่ชอบเห็นน้องเป็นแบบนี้เลย นุ่มนิ่มเป็นเด็กที่เหมาะกับรอยยิ้มสดใสมากที่สุด
“ไม่เป็นไร หนูไม่ได้ตั้งใจนี่คะ ใช่ไหม” มือหนาจับแก้มน้อง ลูบเบาๆ อย่างปลอบโยน นุ่มนิ่มพยักหน้าเอียงแก้มแนบกับฝ่ามือของพี่เขา ฟองน้ำหล่นไปโดยไม่รู้ตัว กลายเป็นมือของเชนที่ลูบไปตามไหล่เล็ก
ผิวของน้องทั้งเนียนและนุ่มนิ่มสมชื่อ เชนจูบที่แก้มสีระเรื่ออย่างทะนุถนอม ในขณะที่มือเลื่อนต่ำลงมาจนถึงหน้าอกเล็ก นุ่มนิ่มขยับขาจนได้ยินเสียงน้ำกระฉอกเพราะความรู้สึกวาบหวามที่เริ่มก่อตัวขึ้น
พี่เขาไม่ได้วางมือไว้ที่หน้าอกเฉยๆ แต่ยังบีบอย่างไม่เบานักจนเนื้อเนินอกปลิ้นออกมาตามร่องนิ้ว
“หนูน่ารักจังเลย” เชนบอกชิดริมฝีปากเล็กส่วนมือยังไม่ผละจากหน้าอกของน้อง นิ้วยาวสะกิดจุกนมสีหวานจนนุ่มนิ่มสะดุ้ง คนตัวเล็กได้แต่ร้องครางในลำคอเพราะโดนจูบปิดปากอยู่
มือหนาอีกข้างขยับลงมาใต้น้ำ สัมผัสกับส่วนน่ารักของน้องอย่างเบามือ นุ่มนิ่มจิกเล็บลงกับแขนแกร่งเพื่อระบายความอึดอัด ยิ่งพี่เชนขยับมือเร็วขึ้น ความอึดอัดยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
แต่เชนกลับหยุดการกระทำดื้อๆ เขาเปิดน้ำสะอาดเพื่อล้างตัวให้น้อง ลูบมือไปทั่วร่างขาวเนียนสร้างความทรมานให้แก่นุ่มนิ่มจนหลุดเสียงครางออกมาหลายครั้ง
“พี่เชน อ๊ะ…”
“ล้างตัวก่อนนะคะ ถ้าแผลหนูเปียกน้ำนานเกินไปมันจะอักเสบ” เชนเปิดน้ำอุ่นล้างฟองสบู่ออกจากร่างเปลือยเปล่าของน้อง ขัดถูทุกซอกทุกมุมไม่เว้นแม้แต่ส่วนอ่อนไหวที่เริ่มมีปฏิกิริยาสู้มือเขา
เขามองใบหน้าแดงก่ำของน้องแล้วเอ็นดู แต่ในขณะเดียวกันนุ่มนิ่มในตอนนี้ก็น่าแกล้งมากเหมือนกัน น่าแกล้งให้ร้องไห้แล้วร้องขอว่าอยากให้เขาทำอะไร
พอล้างตัวเสร็จเชนก็อุ้มน้องมาวางที่เตียง เขาทำท่าจะหันไปเลือกเสื้อผ้าแต่นุ่มนิ่มก็ดึงชายเสื้อเปียกๆ ของเขาไว้
“พี่เชน…”
เชนเลิกคิ้วมองยัยหนูที่หน้าแดงตัวแดง คงจะเป็นเพราะเขิน ดวงตาสวยมีน้ำตาคลอ ปากเบะๆ เหมือนจะร้องไห้ มองยังไงก็น่ารังแก
“ว่าไงคะ”
“หนูปวดตรงนี้” น้องหลุบมองส่วนน่าอายของตนเองที่เปียกฉ่ำ เชนคุกเข่าลงบนพื้นตรงหน้า แกล้งถามราวกับว่าไม่รู้
“แล้วอยากให้พี่ทำอะไร”
“โอ๋หนู”
ให้ตายเถอะยัยตัวแสบ พูดแบบนั้นด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ แล้วใครจะไปทนไหวกัน เชนแทบอยากถอดหน้ากากพี่ชายที่แสนดีออกเสียตอนนั้นและโอ๋น้องให้สมใจอยาก
…
การโอ๋ของพี่เชนอันตราย ทำเอาน้องหายใจไม่ทั่วท้อง นุ่มนิ่มตัวสั่นอยู่ภายใต้ร่างหนาที่บีบเค้นไปทั่วร่าง ความอึดอัดถูกพี่เขาช่วยปลดปล่อยให้แล้วรอบหนึ่งก่อนหน้านี้ นุ่มนิ่มอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีเพราะปล่อยออกมาเต็มๆ ปากของพี่เชน
นุ่มนิ่มเคยโดนพี่เชนกอดมาหลายครั้ง เราเคยสัมผัสกันไปถึงไหนต่อไหน แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จะลึกซึ้งถึงขนาดนี้
น้องแทบจะขาดใจ ตั้งแต่ปลายลิ้นพี่เขาเลียไปทั่วยอดอก ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะดูดแรงๆ จนเกิดเสียง มันทำให้เสียวในท้องน้อย
“อ๊ะ…อื้อ” มือเล็กกดหัวของอีกฝ่ายให้จมไปกับอกยิ่งขึ้น นุ่มนิ่มแอ่นหน้าอกเข้าหาโพรงปากร้อนไม่หยุด พี่เชนก็ดูดเลียจุกนมเล็กๆ ไม่หยุดราวกับว่าอร่อยนักหนาเช่นกัน
นุ่มนิ่มถูกสัมผัสไปทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างกาย ริมฝีปากของพี่เชนร้ายกาจ ไม่ว่าจะลากผ่านตรงไหนก็ทำเอาสะท้านไปหมด และน้องถึงกับดิ้นพล่านตอนที่คนอายุมากกว่าขยับลงไปใช้ลิ้นกับช่องทางเร้นลับด้านหลัง
ลิ้นเปียกๆ ปาดเลียซ้ำไปมาจนนุ่มนิ่มรู้สึกแฉะไปหมด มือไม้อยู่เฉยไม่ได้ต้องทึ้งผ้าปูที่นอนจนยับย่น
“พี่…อ๊า…พี่เชน อ๊ะ…ไม่เอา” ดวงตาสวยเบิกกว้างในเมื่อรู้สึกได้ถึงลิ้นนุ่มที่ค่อยๆ แทรกเข้ามาข้างใน ตรงนั้นของนุ่มนิ่มคับตึงเพราะไม่เคยถูกขยับขยายมาก่อน แม้กระทั่งนิ้วของตนเองน้องยังไม่เคยใส่เข้าไป
แต่ตอนนี้ข้างหลังกำลังถูกทำให้นุ่มลงด้วยลิ้นของพี่เขา หัวใจของนุ่มนิ่มเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมาข้างนอก ทั้งตื่นเต้นและเสียวซ่านไปพร้อมๆ กัน
เชนผละออกมาหลังจากทำให้ช่องทางนั้นคุ้นชินกับสัมผัสพอสมควรแล้ว เขากอดน้องไว้ด้วยแขนข้างเดียวพร้อมทั้งก้มลงมาจูบเด็กที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าทั้งตื่นเต้นและกลัว ฟันคมกัดริมฝีปากแดงเบาๆ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเปลี่ยนมาจูบหน้าผากเนียน
“ไม่ต้องกลัวนะคะ พี่จะทำเบาๆ” เชนไม่ใช่คนดีถึงขนาดจะหยุดกลางคัน เพราะเขาเองก็จะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน นุ่มนิ่มก็ไม่ได้มีท่าทีต่อต้าน เพียงแค่กลัวตามประสาคนที่ยังไม่เคยเท่านั้น
นิ้วยาวสอดเข้ามาในปากเล็กให้น้องดูดเลีย สีหน้าของนุ่มนิ่มตอนกำลังใช้ลิ้นเลียนิ้วเขาช่างเร้าอารมณ์จนเผลอกดนิ้วลงกับลิ้นของน้องแรงๆ ยัยตัวเล็กมองค้อนเพราะเกือบสำลัก เชนหัวเราะเบาๆ และดึงนิ้วที่เปียกชุ่มได้ที่แล้วออกมา
“อย่าเกร็งนะคนเก่ง” เขาบอกแล้วค่อยๆ กดนิ้วเข้าไปในช่องทางเล็ก ถึงจะบอกแบบนั้นแต่นุ่มนิ่มก็เผลอเกร็งด้วยความตกใจอยู่ดี ต้องหอมแก้มจูบหน้าผากปลอบกันยกใหญ่
“พี่เชน…เจ็บ” นุ่มนิ่มทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มันเป็นความเจ็บอย่างที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน จุกเสียดและตึงๆ ตรงข้างล่าง ยิ่งพี่เขาเริ่มขยับนิ้วยิ่งรู้สึกแปลกๆ
“เพิ่งจะนิ้วเดียวเอง ทนหน่อยนะคะ” เชนขยับนิ้วช้าๆ เป็นการขยายช่องทางคับแคบให้พร้อมกว่าเดิม ผนังอ่อนนุ่มรัดนิ้วเขาแน่นจนขยับแทบไม่ได้ พอใส่นิ้วที่สองเข้าไปน้องก็เริ่มดิ้นและถดสะโพกหนี
“อื้อ…หนูเจ็บ”
“ทนหน่อย แป๊บเดียวค่ะ หายใจลึกๆ” เชนกล่อม จูบริมฝีปากบวมเจ่อซ้ำๆ พร้อมทั้งขยับนิ้วเร็วขึ้น ใช้โอกาสตอนที่น้องกำลังเคลิ้มไปกับรสจูบเพิ่มนิ้วที่สามเข้าไปติดๆ เขารับรู้ถึงแรงบีบรัดที่เพิ่มมากขึ้น
นุ่มนิ่มบริสุทธิ์และไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน เขาเป็นคนแรกที่กำลังจะได้เข้าไปในตัวน้อง แค่คิดส่วนกลางลำตัวก็ปวดหนึบจนแทบจะทนไม่ไหว
คนตัวเล็กพยายามหายใจเข้าลึกๆ ตามที่อีกฝ่ายบอก ความเจ็บเริ่มแทนที่ด้วยความกระสัน พี่เชนขยับนิ้วเร็วขึ้นก่อนจะดึงออกไป ทิ้งให้ช่องทางที่เริ่มขยายอ้าวูบโหวง
ดวงตาสวยปรือมองพี่เขาที่เอี้ยวตัวไปเปิดลิ้นชักข้างเตียง ใบหน้าหวานร้อนผ่าวมองพี่เชนกำลังสวมเครื่องป้องกันลงกับแท่งเนื้อใหญ่ที่แข็งเต็มที่ มันขยายเหยียดยาวจนน่ากลัวว่าจะเข้ามาในตัวน้องไม่ได้
“เป็นของพี่นะคะนุ่มนิ่ม” เสียงทุ้มทรงเสน่ห์กระซิบชิดริมฝีปาก จูบน้องอีกครั้งพร้อมๆ กับที่กดส่วนหัวของแท่งเนื้อเข้ามาช้าๆ การสอดใส่เป็นไปอย่างยากลำบากเพราะขนาดตัวที่ต่างกันค่อนข้างมาก
นุ่มนิ่มตัวเล็กมาก ใส่เข้าไปแค่ส่วนหัวก็แน่นจนแทบจะไปต่อไม่ไหว แต่น้องพยายามช่วยเขาด้วยการผ่อนลมหายใจเพื่อให้แรงบีบรัดเบาลง จนในที่สุดเชนก็สามารถพาตนเองฝ่าความคับแน่นเข้าไปได้มากขึ้น
“คนเก่ง อืม…เก่งมากค่ะ” เขาชมอย่างเอาใจ ทอดสายตามองร่างขาวจัดใต้ร่างที่แดงเรื่อไปทั้งตัว นุ่มนิ่มนอนอ้าขากว้างโดยมีแท่งเนื้อของเขากำลังคืบคลานเข้าไปในร่างกาย
ผิวขาวๆ ตัดกับลำร้อนใหญ่โตสีน้ำตาลอ่อนทำให้เชนยิ่งมีอารมณ์ เขาบีบขยำหน้าอกน้องและกระแทกเข้าไปจนสุดในตอนนั้น
“อ๊า!” เสียงหวานร้องลั่นด้วยความเจ็บ นุ่มนิ่มถึงกับน้ำตาไหลจิกเล็บฝังบนไหล่กว้างเต็มแรง เจ็บเหมือนตัวจะหักตอนพี่เชนเข้ามาจนสุดความยาว ความอึดอัดกระจายไปทั่วท้องน้อย พี่เขารู้ว่าน้องเจ็บถึงได้จูบปลอบอยู่แทบจะตลอดเวลา
เชนยังไม่ขยับ เขาแช่ค้างไว้แบบนั้นรอให้น้องปรับตัวได้ ต้องสอนกันอีกเล็กน้อยเพราะนุ่มนิ่มไม่รู้วิธีการหายใจขณะถูกสอดใส่ ถ้าไม่ผ่อนคลายเข้าไว้ก็จะยิ่งเจ็บ
“ไหวไหมคะ” เขาถามด้วยความเป็นห่วง เช็ดเหงื่อที่ผุดซึมบนหน้าผากเนียนอย่างเบามือ นุ่มนิ่มมองสบตากับคนพี่แล้วพยักหน้า
“ไหว…ไหวค่ะ”
“งั้นพี่ขยับแล้วนะ” แขนแกร่งช้อนแผ่นหลังบางขึ้นมากอดไว้และเริ่มขยับช้าๆ ในตอนแรกยังฝืดเคืองจนขยับลำบาก แต่หลังจากนั้นก็คล่องลื่นขึ้นเพราะนุ่มนิ่มตอบรับเขาเป็นอย่างดี
“อื้อ…อ๊า…มันลึก…อ๊ะ…ลึกจัง” คนตัวเล็กผวากอดอีกฝ่ายไว้แน่น ตัวสั่นคลอนไปตามแรงกระแทก ทุกการขยับของเชนส่งผลให้ส่วนหัวมนเบียดบี้กับจุดกระสันภายใน มันลึกจนทำให้นุ่มนิ่มรู้สึกดีแต่ก็ทรมานเช่นกัน
ครั้งแรกที่ลึกซึ้งทำให้เด็กน้อยที่ไร้เดียงสาแทบจะถึงจุดหมายเสียเดี๋ยวนั้น แท่งเนื้อเล็กสั่นระริกเสียดสีกับหน้าท้องแกร่ง
เชนรวบผมยาวของน้องไปข้างหลัง กดจูบที่ลำคอขาวพลางเล่นกับหน้าอกนูนอย่างเพลิดเพลิน ทั้งสะกิดและบี้ปลายนิ้วกับยอดอกเต่ง
“นุ่มนิ่ม”
“อ๊ะ…ขา” น้องขานรับด้วยดวงตาเหม่อลอย บทรักเร่าร้อนกำลังทำให้นุ่มนิ่มมัวเมา ขยับสะโพกไปตามแรงกระแทกของร่างด้านบน
“ข้างในของหนูเหมือนผู้หญิงเลยค่ะ รัดพี่แน่นมาก” เชนพูดถ้อยคำลามก แรงตอดรัดยิ่งมากขึ้นเพราะคำพูดของเขา นุ่มนิ่มซบหน้าลงกับอกกว้างด้วยความเขิน
เชนกอดน้องไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม พยายามจะไม่รุนแรงจนเกินไป แต่บางครั้งก็ยังเผลอทำแรงจนน้องร้องบอกว่าเจ็บ นุ่มนิ่มไวต่อความรู้สึกจนเสร็จออกมาหลังจากโดนเขาขยับเข้าใส่อีกแค่ไม่กี่ครั้ง
“ฮื่อ…” ร่างเล็กๆ กระตุกเกร็งอยู่กับอกเขา แท่งเนื้อขนาดน่ารักพ่นน้ำออกมาไม่หยุดจนเลอะเทอะ
และแรงบีบรัดถี่ๆ จากช่องทางนิ่มหลังจากที่น้องเพิ่งเสร็จทำให้เชนทนไม่ไหวเช่นกัน เขาแตกพรูออกมาเต็มถุงยาง มากมายกว่าทุกครั้งที่ทำด้วยมือของตนเอง
พอหมดแรงยัยหนูก็ตัวอ่อนปวกเปียก เชนปล่อยให้น้องทิ้งตัวลงกับเตียง ดวงตากลมโตเริ่มไม่โฟกัสภาพตรงหน้า กระพริบช้าๆ ใกล้จะหลับเต็มที
เชนมองท่าทางนั้นอย่างเอ็นดู เขาจูบหน้าผากน้องซ้ำๆ หัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูก นานมากแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้
…
ริมฝีปากหนาจูบไปตามไหล่เปลือยเปล่าของน้องอย่างรักใคร่ เชนแทบไม่อยากผละจากไปไหนถึงน้องจะหลับอยู่แต่เขาก็เต็มใจที่จะเฝ้า จนนุ่มนิ่มรู้สึกตัวหลังจากหลับไปราวๆ หนึ่งชั่วโมง ร่างใต้ผ้าห่มขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้น พอเห็นหน้าเขาน้องก็เบะปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“พี่เชน…”
“ขาคนดี เป็นอะไรคะ” เชนจูบหน้าผากน้อง ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นุ่มนิ่มก้มมองใต้ผ้าห่มและช้อนสายตามองด้วยนัยน์ตาฉ่ำน้ำ
“หนูเจ็บ” เด็กน้อยงอแงเพราะรู้สึกไม่สบายตัว ปวดเมื่อยและยังเจ็บมากๆ ตรงข้างล่าง ขนาดหลับไปแล้วตื่นมายังเจ็บอยู่เลย แถมยังเจ็บมากกว่าเดิมเสียอีก
มือเล็กตีเข้าที่อกกว้างอย่างโกรธเคือง เพราะพี่เชนนั่นแหละทำให้น้องเจ็บ บอกให้ทำเบาๆ แต่ไม่ยอมฟังกันเลย
“พี่แกล้งหนู”
“หนูอยากให้พี่โอ๋ พี่ก็โอ๋แล้วไงคะ” เชนจับมือเล็กขึ้นมาจูบ เขาน่ะพยายามอ่อนโยนกับน้องอย่างที่สุดแล้ว แต่นุ่มนิ่มยังเด็กและตัวเล็กมาก ต่อทำออมแรงยังไงก็ต้องเจ็บอยู่ดี เขาเลยไถ่โทษด้วยการคอยดูแลน้อง เพราะน่าจะเดินลำบากไปสักพักเลย
“ไม่ใช่โอ๋แบบนี้ซี่ หนูหมายถึงเป่าเพี้ยง” นุ่มนิ่มทำหน้างอใส่พี่ ที่บอกว่าให้โอ๋หมายถึงว่าให้กอดโอ๋หรือไม่ก็เป่าเพี้ยงๆ ให้แบบที่คุณยายทำ แต่พี่เชนกลับทำเกินหน้าที่ไปถึงไหนต่อไหน
“เสียใจไหมคะ” เชนกอดน้องให้นั่งพิงอก เกยคางบนไหล่เล็กแล้วถามต่อ
“หนูเสียใจหรือเปล่าที่เป็นของพี่”
นุ่มนิ่มเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะส่ายหน้า น้องไม่เสียใจเลยสักนิด ชอบพี่เชนอยู่แล้วนี่นา แค่ไม่ค่อยชอบให้พี่เขากอดเพราะมันเจ็บเฉยๆ
“เจ็บมากไหมคะ ขอพี่ดูหน่อย” เชนดึงผ้าห่มออกและจับน้องให้นอนคว่ำพาดบนตัก นุ่มนิ่มดิ้นเพราะตกใจ แต่พอดิ้นยิ่งทำให้เจ็บกว่าเดิมเลยได้แต่นอนเฉยๆ หน้าร้อนไปหมดตอนที่มือหนาสัมผัสลงที่บั้นท้าย
เชนแหวกก้อนเนื้อนุ่มๆ ออกจากกันจนเห็นช่องทางที่บวมแดงเล็กน้อย โชคดีไม่ถึงกับฉีกขาดแต่น้องคงเจ็บอยู่ไม่น้อย เขาโกรธตนเองหน่อยๆ ที่เผลอรุนแรงกับน้องในบางครั้ง
“อื้อ…พี่เชน” นุ่มนิ่มยกมือปิดหน้าด้วยความเขินปนเสียววาบ เพราะพี่เขาแตะนิ้วลงมาที่ปากทางที่ยังไวต่อความรู้สึกอยู่
“มันบวมนิดหน่อย แต่ทายาก็หาย” เชนปล่อยน้องลง เจ้าตัวเล็กรีบมุดกลับเข้าไปใต้ผ้าห่ม โผล่ออกมาแค่ตากลมๆ
“หนูเขิน”
“พี่รู้ค่ะ แก้มแดงไปหมดแล้ว” คนเป็นพี่หัวเราะอย่างเอ็นดูพลางบีบแก้มนิ่ม ก่อนจะมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบบ่ายสองโมงเข้าไปแล้ว
“หิวไหมคะนุ่มนิ่ม ตั้งแต่เช้าหนูยังไม่ได้กินอะไรเลย”
“หิวค่ะ อยากกินข้าวไข่เจียว” ยัยหนูบอกเมนูให้เสร็จสรรพ เชนพยักหน้าและก้าวลงจากเตียงโดยที่ใส่กางเกงวอร์มสีเทาขายาวตัวเดียว
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปทำแล้วจะเอาเข้ามาให้นะคะ”
“หนูออกไปกินข้างนอกก็ได้ แต่ขอแต่งตัวแป๊บหนึ่ง”
เชนรับคำและเดินออกจากห้องมาก่อน ปล่อยให้น้องจัดการทำธุระส่วนตัว ไม่บ่อยนักที่เชนจะเข้าครัวทำอาหารเอง ชีวิตของเขารีบเร่งในทุกๆ วัน เลยพึ่งอาหารแช่แข็งหรือไม่ก็ทานอาหารที่ร้านเสียเป็นส่วนมาก
ข้าวไข่เจียวของเขาจะออกมารสชาติแย่หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่จะพยายามสุดฝีมือเพื่อน้องสาวที่เพิ่งเลื่อนสถานะเป็นอย่างอื่นมาหมาดๆ
เชนวางจานข้าวไข่เจียวหน้าตาน่าทานไว้ที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะเดินมาล้างมือเพราะได้ยินเสียงเคาะประตู เขาหยิบเสื้อยืดที่พาดอยู่ที่โซฟามาสวมและเดินมาเปิดประตู
เขาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องเป็นใคร นารากอดอกมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจเท่าไหร่นัก ราวกับว่าเธอกำลังหงุดหงิด
“ฉันโทรหาคุณเป็นสิบๆ สายแต่คุณไม่รับ ทำอะไรอยู่คะ” นาราถามเสียงห้วน เชนยังไม่ทันได้ตอบเธอก็พาตนเองเข้ามาในห้องเสียก่อน
หญิงสาวถือวิสาสะนั่งลงที่โซฟา ท่าทางอารมณ์ไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด แต่วันนี้เชนยังไม่พร้อมรับแขก เขากำลังจะบอกให้เธอกลับไปก่อน
“นารา วันนี้ผมไม่สะดวก ถ้าคุณมีธุระค่อยคุยกันวันหลังได้ไหม” เชนบอก ถึงแม้ว่าอาจจะเป็นการเสียมารยาท แต่ถ้านุ่มนิ่มเจอนาราเขากลัวว่าน้องจะคิดมากอีก เขายังไม่ได้เล่าเรื่องนาราให้น้องฟัง ลำพังแค่เรื่องของหนูนาคนเดียวยังทำให้เกิดเรื่องใหญ่โตได้เลย
“ฉันจะคุยวันนี้ ถ้าคุณ…”
“พี่เชนขา”
เสียงของนารากลืนหายกลับไปในลำคอเมื่อเสียงใสที่ไม่คุ้นหูดังขึ้น เธอหันมองตามเสียงนั้นก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นลอย ซึ่งข้างบนนั่นเป็นห้องนอนของเชน
สายตาไม่เป็นมิตรถูกส่งมาให้นุ่มนิ่มอย่างปิดไม่มิด พอได้รับสายตาแบบนั้น คนตัวเล็กก็รีบเข้ามาเกาะแขนพี่เชน มองผู้หญิงแปลกหน้าด้วยสายตาไม่ชอบเช่นเดียวกัน
“คนนี้ใครเหรอคะ” มือเล็กเกาะแขนพี่เขาไว้แน่น รู้สึกไม่ถูกชะตากับพี่สาวคนสวยอย่างบอกไม่ถูก หน้าตาก็ออกจะสวยแต่ทำไมถึงมองน้องด้วยสายตาน่ากลัวแบบนั้น
“นาราเป็น…”
“พี่เป็นแฟนเชนค่ะ” นารายิ้มหวาน รีบตอบก่อนที่เชนจะทันได้พูดจบ
นุ่มนิ่มกัดปากฉับ มองหน้าพี่เชนสลับกับพี่สาวแปลกหน้า ความไม่พอใจเล็กๆ ก่อตัวขึ้นจนเผลอกำมือเข้าหากัน
น้องไม่ชอบเลย ไม่ชอบพี่สาวคนนี้จริงๆ นะ!
TBC.
เรียบร้อยโรงเรียนอิพี่เชนจนได้ รูกแม่ /โทรหาตำหนวด
#เรื่องของหนูนิ่ม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
