Chapter 15 : หนูเกเร
นุ่มนิ่มวางโทรศัพท์ลงบนเตียงหลังจากเพิ่งแกล้งพี่เชนไป คงกระวนกระวายแย่แล้วตอนนี้ แต่พี่เชนคิดลึกเกินไปแล้ว น้องไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย แครอทกับกล้วยที่ถ่ายรูปส่งไปให้ก็จะเอามากินเป็นอาหารเย็นจริงๆ นี่ จะทำแกงจืดก็ต้องใส่แครอท ส่วนกล้วยก็เอาไว้กินล้างปากหลังกินข้าวเสร็จ
ตลอดช่วงบ่ายนุ่มนิ่มใช้เวลาไปกับการนอนดูหนังสลับกับเล่นเกม แต่ระหว่างที่กำลังเปิดหนังเรื่องที่สองดูโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น พอเห็นว่าเพื่อนสนิทโทรมานุ่มนิ่มก็ยิ้มกว้าง
“มิ้มจ๋า ~ ว่าไง” นุ่มนิ่มเด้งตัวขึ้นมานั่ง ทำตาโตเมื่อปลายสายบอกว่าจะชวนไปเที่ยว ลืมไปเลยว่าตอนนี้มิ้มก็อยู่กรุงเทพเหมือนกันเพราะต้องย้ายตามคุณพ่อมา
“ไป!” รีบตอบตกลงทันที ไม่รู้หรอกว่ามิ้มจะชวนไปไหน แต่นุ่มนิ่มไม่อยากอยู่ห้องเฉยๆ ดูหนังจนเบื่อแล้วอยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง
หลังจากนัดแนะกันเสร็จสรรพว่าจะไปเจอกันที่ไหน นุ่มนิ่มรีบแต่งตัวใหม่เลือกชุดสวยมาใส่ ต้องโดนมิ้มแซวว่าแต่งตัวเยอะอีกแน่ๆ ช่างเถอะ น้องชอบของน้อง กระโปรงฟูๆ สวยจะตาย
นุ่มนิ่มยืนหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจก ชุดกระโปรงสีฟ้าสั้นเลยเข่ามาหน่อย ถ้าพี่เชนเห็นพี่เขาจะบอกว่าสั้นเกินไป แต่น้องจะเถียงสุดใจว่าไม่เห็นจะสั้นเลย วันนี้พี่เขาไม่อยู่จะแต่งตัวแบบไหนก็ได้ ทาปากสีแดงๆ ก็ได้ไม่มีใครว่า
นับวันพี่เชนยิ่งขี้บ่นใกล้เคียงกับคุณยายเข้าไปทุกทีแล้ว พี่เชนเป็นคนแก่
ปากเล็กเม้มเข้าหากันเมื่อทาลิปทิ้นต์สีแดงลงบนริมฝีปาก พอแต่งหน้าเสร็จก็ต้องมาคิดทรงผมอีกว่าจะทำผมแบบไหน
เกิดเป็นผู้หญิงเนี่ยลำบากจริงๆ เลยน๊า
เถียงกับตนเองอยู่นานสุดท้ายก็ตัดสินใจได้ว่าจะลอนผมสวยๆ เหมือนที่เคยเห็นในทีวี พอทำเสร็จแล้วเขินๆ ยังไงบอกไม่ถูก พอแต่งหน้าทำผมแบบนี้แล้วดูโตขึ้นมาเลย
น้องเป็นสาวแล้ว! อยากให้พี่เชนเห็นจัง
ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปแล้วส่งให้แต่ไมได้บอกว่าจะออกไปเที่ยว กลัวว่าพี่เชนจะห้ามแล้วน้องจะอดเจอเพื่อนกันพอดี
…
“นิ่มสวยขึ้นเยอะเลย ไหนลองหมุนๆ ตัวหน่อย อ้วนขึ้นด้วยไหม” พอเจอหน้ากันมิ้มก็ทักขึ้น นุ่มนิ่มทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะดีใจดีหรือเปล่า แต่จะมองข้ามคำว่าอ้วนไปแล้วสนใจแค่คำว่าสวยแทน
“เราไม่อ้วน น้ำหนักเท่าเดิม”
“แซวเล่นเฉยๆ แล้วนิ่มมากับใคร ?” มิ้มถามพลางกอดคอเพื่อน นุ่มนิ่มบ่นว่าทะเลาะกับแท็กซี่มาด้วยเพราะไม่รู้ทาง กว่าจะมาถึงก็ช้ากว่าเวลานัดตั้งเกือบชั่วโมง
“มาคนเดียว พี่เชนไม่อยู่ไปทำงาน”
“ดีเลย เพราะนิ่มจะต้องอยู่กับเราจนถึงเย็น เรานัดเพื่อนไว้ด้วยนะ”
“เพื่อนเหรอ ?” นุ่มนิ่มขมวดคิ้ว คิดว่าจะได้เที่ยวกับมิ้มแค่สองคนเสียอีก แต่กลับจะมีใครโผล่มาด้วยอีกคนก็ไม่รู้ แต่ไม่เป็นไรเที่ยวหลายๆ คนสนุกดี
“ช่าย ~ เป็นเพื่อนที่โรงเรียนใหม่ รู้จักกันตอนที่คุณพ่อพาเราไปดูโรงเรียน”
คนตัวเล็กพยักหน้าเข้าใจ มิ้มได้โรงเรียนใหม่แล้วแต่น้องสิยังเลือกไม่ได้เลย คงต้องคุยกับพี่เชนอย่างจริงจังแล้ว เห็นว่าเลือกโรงเรียนไว้ให้น้องตั้งหลายที่
“นิ่มได้ที่เรียนหรือยัง”
“ยังเลย กำลังดูๆ อยู่ เราอยากได้โรงเรียนที่ใส่กระโปรงได้” สิ่งสำคัญคือนุ่มนิ่มเบื่อกางเกงนักเรียนแล้ว ไม่อยากใส่ ผมยาวแถมยังมีหน้าอกแบบนี้ใส่ชุดนักเรียนผู้ชายต้องแปลกแน่ๆ
“โรงเรียนของมิ้มก็อนุญาตให้ใส่กระโปรงได้นะ มาเรียนด้วยกันซี่ จะได้อยู่ด้วยกันด้วยไง” มิ้มว่า พร้อมๆ กับที่เดินเข้ามาในร้านพิซซ่า นุ่มนิ่มยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรก็เดินมาถึงโต๊ะเสียก่อน ที่โต๊ะมีผู้ชายตัวสูงนั่งอยู่ด้วย คงจะเป็นเพื่อนที่มิ้มพูดถึง
“มาแล้วเหรอมิ้ม เธอช้าไปสามสิบแปดนาที” ผู้ชายที่ตัดผมทรงหัวเกรียนพูดแล้วหัวเราะ นุ่มนิ่มได้ยินมิ้มบ่นอะไรสักอย่าง ก่อนจะโดนกระตุกมือให้นั่งลงข้างๆ
“เพื่อนมิ้มหลงทางเลยช้า เนี่ยๆ นุ่มนิ่มเพื่อนของมิ้มที่เคยเล่าให้ฟัง” เด็กหนุ่มหน้าหวานแนะนำเพื่อนให้รู้จักกัน นุ่มนิ่มยิ้มให้เพื่อนใหม่ตามประสาคนอัธยาศัยดี
“น่ารักเหมือนที่มิ้มบอกเลย เราชื่อเภานะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เภายิ้มพร้อมแนะนำตนเอง อีกฝ่ายดูเป็นมิตรและคุยเก่ง
“ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะ เภาตัวสูงจัง” นุ่มนิ่มอดทักไม่ได้ เป็นเพื่อนอายุเท่ากันแท้ๆ แต่กลับตัวสูงมาก ขนาดมิ้มเป็นผู้ชายยังสูงไม่เท่าเภาเลย
“เราสูงร้อยแปดสิบได้แล้วมั้ง เล่นบาสด้วยเลยสูง” นุ่มนิ่มเพิ่งสังเกตเห็นว่าเสื้อที่เภาใส่เป็นเสื้อบาส ผู้ชายเล่นกีฬาเท่จริงๆ เลย
“อีกหน่อยเภาต้องสูงเท่าพี่เชนแน่ๆ เลย” แต่ถึงเภาจะเป็นผู้ชายเท่ๆ เพราะเล่นกีฬาและตัวสูง แต่ถึงยังไงก็เท่ไม่เท่าพี่เชนของน้องหรอก
“ใครคือพี่เชน ?”
“แฟนของนิ่ม” มิ้มเป็นคนตอบแทน นุ่มนิ่มเขินหน้าแดง รีบปฏิเสธยกใหญ่
“บ้า ไม่ใช่สักหน่อย!”
มิ้มพูดอะไรก็ไม่รู้ น้องเป็นผู้หญิงจะให้มายอมรับง่ายๆ ได้ยังไงกัน เรื่องแบบนี้ต้องให้ผู้ชายเป็นฝ่ายพูดต่างหาก ไว้ค่อยไปถามพี่เชนอีกทีแล้วกันว่าพร้อมเปิดตัวเมื่อไหร่ดี
…
เชนกำลังกระวนกระวาย เขาร้อนใจเพราะติดต่อน้องไม่ได้ หลังจากที่นุ่มนิ่มส่งรูปมาให้เมื่อตอนบ่าย เขาเปิดอ่านและโทรหาเพื่อที่จะถามว่าน้องจะออกไปไหน เพราะแต่งตัวสวยเชียว แต่เจ้าตัวเล็กไม่รับโทรศัพท์ เชนรอจนกระทั่งมีเวลาพักตอนค่ำและโทรหาอีกครั้งแต่ก็ยังเหมือนเดิม
ไม่รู้ว่านุ่มนิ่มออกไปไหนหรือว่าไปกับใคร ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์ หรือว่าอยู่ที่ห้องแต่เผลอหลับจนไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ เชนคิดไปต่างๆ นาๆ แล้วเขากลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับน้อง ยิ่งเขาอยู่ไกลแบบนี้แล้วด้วยยิ่งเป็นห่วงจนแทบบ้าอยู่แล้ว
เขาไม่อยากจะขอความช่วยเหลือจากดนัยถ้าไม่จำเป็น แต่ในเวลานี้เชนไม่รู้จะพึ่งใครดีแล้ว อย่างน้อยดินก็รู้จักกับนุ่มนิ่ม อาจจะช่วยเขาได้
“ดิน มึงว่างไหม”
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมาว่ากำลังจะออกไปข้างนอกพอดี เชนเลยถือโอกาสเล่าให้ฟังว่ายัยหนูไปซนอยู่ที่ไหนอีกแล้วก็ไม่รู้ เลยอยากให้ดนัยช่วยไปดูที่ห้องว่านุ่มนิ่มอยู่หรือเปล่า
“แล้วถ้าน้องไม่อยู่ที่ห้องล่ะ ?” “โทรหาน้องให้กูทีแล้วกัน กูต้องทำงานต่อ” เชนถอนหายใจ เขาอยากจะทิ้งงานและกลับไปกรุงเทพตอนนี้เลยแต่เพราะทำไม่ได้เลยต้องยอมเสียฟอร์มขอให้ดนัยช่วย
“ไม่ต้องห่วง กูจะดูแลน้องสาวมึงให้อย่างดีเลย”เชนหลุดด่าคำหยาบออกไป ได้ยินอีกฝ่ายหัวเราะก่อนจะวางสาย เรื่องคราวก่อนเขายังไม่ได้คิดบัญชีเลยที่มันแอบจูบน้อง ครั้งนี้ถ้าดนัยรุ่มร่ามกับนุ่มนิ่มอีกเขาจะเล่นให้หนักเลย ไอ้เพื่อนเวร
…
มือเล็กเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าใบเล็ก หลังเพิ่งวางสายจากคนที่โทรตาม นุ่มนิ่มเห็นมิสคอลเป็นสิบๆ สายจากพี่เชน แต่ยังไม่ทันจะได้โทรกลับพี่ดินก็โทรมาเสียก่อน พอรับสายคุณตำรวจก็ทำเสียงดุถามว่าอยู่ไหน น้องบอกไปว่าตอนนี้อยู่ที่ห้างกับเพื่อน พี่ดินบอกให้รอเพราะจะมารับ
นุ่มนิ่มทำหน้าเสียดาย บอกกับมิ้มที่เพิ่งคุยกันว่าจะไปหาที่สวยๆ ถ่ายรูปกันต่อ กรุงเทพตอนกลางคืนถ่ายรูปสวย จะได้มีรูปเอาไว้อัพลงไอจี แต่คงจะอดแล้ว
“เราไปไม่ได้แล้ว เอาไว้วันหลังนะ”
“ไม่เป็นไร นิ่มกลับเถอะ เดี๋ยวจะโดนดุ” มิ้มพูดอย่างเข้าใจ พี่เชนคงจะเป็นห่วงนุ่มนิ่มมากจริงๆ นั่นแหละ ขนาดตัวไม่อยู่ยังให้เพื่อนคอยโทรตามเลย แอบรู้สึกผิดหน่อยๆ ที่พาเพื่อนเถลไถลจนถึงค่ำแบบนี้
“แฟนดุเหรอนุ่มนิ่ม” เภาถาม นุ่มนิ่มโบกมือเร็วๆ เป็นเชิงว่าไม่ใช่
“ไม่ใช่แฟน พี่ชายน่ะ”
“มิ้มบอกว่านุ่มนิ่มมีแฟนแล้ว แสดงว่าโกหก” คนตัวสูงยีหัวมิ้มจนผมยุ่งโทษฐานที่ให้ข้อมูลผิดๆ มิ้มโวยวายใส่ว่าผมยุ่งหมดแล้ว แต่เภาไม่สนใจ หันกลับมายิ้มให้นุ่มนิ่ม
“เราขอไลน์ได้ไหม จะได้เอาไว้คุยกัน”
“คงไม่ได้อ่า” นุ่มนิ่มส่ายหน้า อีกฝ่ายแสดงสีหน้าเสียดายอย่างปิดไม่มิด มิ้มได้ทีซ้ำเติมสมน้ำหน้ายกใหญ่
“งั้นรอสนิทกันมากกว่านี้ค่อยให้ก็ได้ครับ”
“ขอโทษนะเภา แต่พ่อเราดุมากๆ เลย” ไม่ได้โกหกนะ แค่คุณพ่อดุจริงๆ นี่ แถมยังหวงน้องมากๆ ด้วย ขนาดไปทำงานต่างจังหวัดยังส่งพี่ดินมาคอยตามน้องเลย ถ้ารู้ว่าแอบให้ไลน์เพื่อนผู้ชายต้องโดนตีจนช้ำไปทั้งตัวแน่ๆ
…
ดนัยมองยัยตัวแสบที่เปิดประตูเข้ามานั่งในรถ นุ่มนิ่มยกมือไหว้เขาและยิ้มหวานให้กลบเกลื่อนความผิด เห็นแล้วหมั่นไส้เลยอดไม่ได้ที่จะเขกหัวไปหนึ่งที
“พี่ดิน! หนูเจ็บนะ!” น้องโวยวายพลางลูบหัวตนเอง ดนัยออกรถและเริ่มบ่นใส่ไปด้วย
“จะไปไหนทำไมถึงไม่บอกเชนมัน แล้วโทรศัพท์น่ะทำไมไม่รับ มีไว้เป็นเครื่องประดับเฉยๆ หรือไง”
“หนูไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์นี่ อยู่กับเพื่อนใครจะเล่นมือถือตลอดเวลา” นุ่มนิ่มเถียง ไม่ได้ตั้งใจจะไม่รับสายพี่เชนสักหน่อย แต่ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์จริงๆ เพราะเอาใส่ในกระเป๋าไว้ แถมในห้างยังคนเยอะเสียงดังไปหมดอีกต่างหาก แล้วอยู่กับเพื่อนมันไม่ใช่เวลาเล่นโทรศัพท์สักหน่อย
“โทรบอกเชนมันหน่อยว่าอยู่กับพี่แล้ว เป็นห่วงตายแล้วมั้ง”
“พี่เชนจะเป็นห่วงเพราะหนูอยู่กับพี่ดินมากกว่า พี่เชนบอกว่าพี่เป็นตัวอันตราย” น้องเบะปาก หลังจากวันที่ไปเที่ยวกับพี่ดินคราวก่อน พี่เชนก็บอกว่าพี่ดินเนี่ยแหละตัวอันตรายอันดับหนึ่งเลย เพราะบังอาจมาขโมยจุ๊บน้อง
“อันตรายเพราะพี่จูบเราน่ะเหรอ เดี๋ยวจะทำมากกว่าจูบดีไหม” ดนัยแกล้งปล่อยมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยมาจับมือน้อง นุ่มนิ่มชักมือหนีแล้วโวยวายใส่
“หนูอายุสิบหกเองนะ พรากผู้เยาว์!”
ดนัยหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ยัยตัวเล็กขู่แง้วๆ ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด แต่บอกว่าเขาพรากผู้เยาว์เหรอวะนั่น ขอโทษทีเถอะ พูดอะไรไม่เกรงใจพี่ชายสุดที่รักอย่างเชนเลย
"บอกผิดคนแล้วยัยหนู ไปบอกไอ้เชนดีกว่า” พี่เขาพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ นุ่มนิ่มหน้าแดงเพราะเขิน ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง
“พี่ดินแวะเซเว่นด้วยนะ หนูจะซื้อของ”
“จะซื้อผ้าอนามัยเหรอ ปวดท้องประจำเดือนแล้วยังจะออกมาเที่ยวเล่นอีก” คุณตำรวจดุ คนตัวเล็กได้แต่ร้องกรี๊ดอยู่ในใจ น้องมีที่ไหนล่ะของแบบนั้น!
“หนูไม่ได้เป็นเมนส์ ไม่เคยเป็นด้วย”
“อายุสิบหกแต่ยังไม่มีประจำเดือนอีกเหรอ ผิดปกติแล้วไหม เคยลองไปหาหมอดูแล้วหรือยัง”
“พี่ดิน…”
“เด็กสมัยนี้อายุสิบสามสิบสี่ก็มีประจำเดือนกันแล้ว เราตัวเล็กเกินไปหรือเปล่า หรือว่ามีโรคประจำตัว”
“ที่ไม่เคยเป็นเมนส์เพราะหนูไม่ใช่ผู้หญิง” นุ่มนิ่มเขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว ทำไมน้องต้องมาพูดเรื่องนี้ด้วย ต้องบอกว่าตนเองไม่ใช่ผู้หญิงเป็นอะไรที่แทงใจดำมากๆ แต่ถ้าไม่อธิบายให้เข้าใจพี่ดินก็จะคิดไปไกลถึงนู่น คนอะไรชอบคิดเองเออเอง
ดนัยถึงกับเหยียบเบรกกะทันหัน เขาจอดรถเทียบข้างทาง มองคนที่ยกมือปิดหน้าเพราะเขิน แต่เขาน่ะตกใจไปแล้ว เลยถามซ้ำอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหู
“พี่ถามจริงๆ ล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย” ดนัยไม่อยากจะเชื่อ มองยังไงก็เหมือนเด็กผู้หญิงชัดๆ เสียงยังหวานใสไม่ห้าวเหมือนผู้ชายเลยสักนิด
“หนูจะล้อเล่นทำไม” นุ่มนิ่มลดมือลง บอกด้วยสีหน้าจริงจัง เห็นพี่ดินมองตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย พอบอกไปแล้วก็แอบกังวลหน่อยๆ
“พี่ดินรังเกียจไหมคะ ที่หนูเป็นแบบนี้” ถึงจะทำตัวสดใสเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่นุ่มนิ่มคิดมากอยู่ตลอดว่าถ้ามีคนรู้ว่าน้องไม่ใช่ผู้หญิงแล้วจะรังเกียจ ขนาดรุ่นพี่คนนั้นที่เคยชอบสุดท้ายยังพูดจาไม่ดีใส่เลย
“ทำไมพี่ต้องรังเกียจล่ะ คนที่เป็นแบบเราก็มีเยอะแยะ นี่มันสมัยไหนแล้ว ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก” ดนัยว่า เขามีเพื่อนที่เป็นแบบน้องเยอะ เคยเจอคนที่เป็นสาวประเภทสองก็เยอะเหมือนกัน ไม่มีเหตุผลที่ต้องรังเกียจ เมื่อกี้เขาแค่ตกใจเพราะนุ่มนิ่มเหมือนผู้หญิงจนแยกไม่ออก
“ดีแล้วที่เราไม่ใช่ผู้หญิง เชนมันจะได้ไม่ต้องกลัวว่าจะทำเด็กอายุสิบหกท้อง”
ตอนแรกนุ่มนิ่มยังไม่เข้าใจเพราะสมองกำลังประมวลผลอยู่ จนกระทั่งพี่ดินออกรถมาอีกสักพักและจอดที่หน้าร้านสะดวกซื้อน้องถึงเพิ่งเข้าใจ แก้มขาวๆ แดงไปจนถึงหูเมื่อเข้าใจความหมายของคำพูดนั้น
“พี่ดินบ้า ทะลึ่ง!”
…
พี่เชนโกรธอย่างเห็นได้ชัด นุ่มนิ่มฟังจากเสียงก็รู้แล้ว หลังจากพี่ดินมาส่งที่ห้องน้องก็รีบโทรหาพี่เชนทันที รายงานว่าถึงห้องแล้ว พี่เขาตอบสั้นๆ ถึงน้ำเสียงจะไม่ได้ห้วนแต่ฟังก็รู้ว่าไม่ปกติ
แย่แล้วสิแบบนี้ น้องทำให้พี่เชนโกรธเข้าแล้ว
“พี่เชนเปิดกล้องหน่อย วิดีโอคอลกันๆ” พอบอกไปแบบนั้นก็วางสายและเปลี่ยนมาวิดีโอคอลแทน พออีกฝ่ายกดรับนุ่มนิ่มก็เห็นสีหน้านิ่งๆ ของพี่เชนอยู่ในจอ
“ทำไมหน้าบึ้งจังเลย โกรธหนูเหรอ” นุ่มนิ่มถามเสียงอ่อน วางโทรศัพท์ไว้กับแขนของพี่หมีตัวโตเพราะขี้เกียจถือ
“เพราะหนูดื้อแบบนี้ไงคะพี่ถึงไม่อยากปล่อยให้อยู่คนเดียว” เชนดุ ยังไม่ทันไรน้องก็หนีเที่ยวแล้ว จะออกไปไหนไม่บอกเขาสักคำ เป็นห่วงจนแทบบ้าแต่ตัวแสบกลับแก้ตัวแค่ว่าไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์
“หนูขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่เชนเป็นห่วงนะ” คนมีความผิดพูดเสียงเบา หน้าหงอยลงอย่างเห็นได้ขัด
“แล้วทำไมหนูถึงไม่บอกพี่ว่าจะออกไปข้างนอก”
“ถ้าหนูบอกกลัวว่าพี่เชนจะไม่ยอมให้ไป” นุ่มนิ่มสารภาพตามตรง เชนถอนหายใจ เขาขยับตัวเล็กน้อยทำให้มองเห็นร่างกายท่อนบนที่ใส่เสื้อกล้ามสีดำ น้องชอบพี่เชนตอนใส่เสื้อกล้ามที่สุดเลย ถึงจะกลัวโดนดุแต่ก็แอบมองไม่วางตา
“พี่เคยขัดใจหนูด้วยเหรอคะ” เชนถามด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างต้องการคำตอบ นุ่มนิ่มหน้าเสียเพราะโดนดุอีกแล้ว ได้แต่ตอบไปแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
“ไม่เคยค่ะ”
“ต่อไปนี้ถ้าจะทำอะไรหรือจะไปไหนต้องบอกพี่ เข้าใจไหมคะ” พี่เขาย้ำอีกครั้ง น้องรีบพยักหน้าเร็วๆ
เชนไม่เคยโกรธน้องได้นาน แค่เห็นหน้าหงอยๆ เขาก็ใจอ่อนแล้ว ยิ่งเห็นนุ่มนิ่มทำหน้าเศร้าซุกหน้าลงกับตุ๊กตาที่เขาซื้อให้ก็ยิ่งโกรธไม่ลง เขาเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวจะยิ่งทำให้น้องซึมไปมากกว่านี้ ถ้าเกิดร้องไห้ขึ้นมาจะปลอบยาก
“หนูไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ อย่าอาบน้ำดึก” เชนบอกน้องที่ยังอยู่ในชุดสวย เครื่องสำอางก็ยังไม่ล้างออกจากใบหน้าเลย
“ไม่เอา หนูยังอยากคุยกับพี่เชนอยู่เลย” ตัวแสบส่ายหน้าจนผมปลิว แถมยังขยับเข้ามาใกล้จนเชนมองเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มชัดๆ
“คิดถึงพี่เชน” น้องเบะปากพูดเสียงอ้อน เชนเริ่มกลืนน้ำลายลงคอแล้วในตอนนั้น ปากเล็กๆ สีแดงสดที่บ่นว่าคิดถึงเขาทำให้ร่างกายเกิดปฏิกิริยาบางอย่าง เขารู้สึกว่ามือข้างที่ถือโทรศัพท์เริ่มชื้นไปด้วยเหงื่อ
“พี่เชนขา หนูคิดถึง” เมื่อเห็นว่าพี่เงียบนุ่มนิ่มเลยบอกซ้ำ เชนกระแอมเล็กน้อย บอกด้วยเสียงที่เริ่มแหบ
“พี่ก็คิดถึงหนูค่ะ อีกสองวันพี่จะรีบกลับไปหานะคะ”
น้องพยักหน้า คุยๆ ไปชักง่วงเลยคิดว่าจะไปอาบน้ำก่อนแต่ยังไม่วางสาย ปล่อยให้พี่เชนอยู่กับคุณพี่หมีไปก่อนแล้วกัน แต่พอบอกว่าจะไปอาบน้ำพี่เชนกลับบอกในสิ่งที่ทำให้แก้มขาวแดงเรื่อ
“เอาโทรศัพท์เข้าไปด้วยค่ะ อย่าทิ้งพี่ไว้คนเดียว”
นุ่มนิ่มรู้ทันหรอก พี่เชนเป็นคนแย่ๆ ลามกที่หนึ่งเลย!
…
เชนแทบไม่กะพริบตาในตอนที่มองน้องกำลังถอดเสื้อผ้าออกจากร่าง ชุดสวยของน้องถอดออกไปแล้ว เหลือเพียงแค่ชุดชั้นในลูกไม้สีขาวที่ปกปิดร่างกายอยู่ เชนไม่รู้ว่าน้องวางโทรศัพท์ไว้ตรงไหน แต่จากตรงนี้ทำให้เขามองเห็นทุกอิริยาบถของน้องอย่างชัดเจน
บั้นท้ายกลมหันมาทางกล้องเมื่อน้องก้มลงเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำ เขาคงจะเข้าข่ายเป็นโรคจิตเข้าไปทุกวันแล้วเพราะบางอย่างภายใต้กางเกงนอนปวดหนึบขึ้นมาจนต้องขยับมือลงไปสัมผัสมัน
“หนูคะ มาตรงนี้หน่อย” เชนเรียกให้น้องเข้ามาใกล้ๆ กล้อง นุ่มนิ่มทำตามอย่างว่าง่าย มายืนทำตาแป๋วเอียงคอมองกล้อง
“อะไรคะ ?”
เชนขยับกล้องลงต่ำแทนคำตอบ มืออีกข้างดึงกางเกงวอร์มขายาวที่ใส่อยู่ลงพร้อมกับชั้นใน ล้วงเอาส่วนใหญ่ที่เริ่มแข็งออกมาจากกางเกง ส่วนหัวมนสีแดงก่ำเปียกเยิ้มเล็กน้อย เชนไม่เห็นหน้าน้องแต่ได้ยินเสียงโวยวายดังมา
“พี่เชน! ทำไมเป็นคนแบบนี้!”
คนเป็นพี่หัวเราะเบาๆ ถือกล้องขึ้นมาในระดับใบหน้าเหมือนเดิม เห็นว่าคนในจอหน้าแดงไปหมดแล้ว ถ้าอยู่ด้วยกันเขาคงจับฟัดไปแล้ว นุ่มนิ่มเวลาเขินน่ารักที่สุด
แต่เพราะอยู่ห่างกัน คงต้องใช้จินตนาการช่วยไปก่อน
“ทำยังไงดีล่ะคะ พี่เป็นขนาดนี้แล้ว” เชนมองหน้าคนที่ไม่กล้าสบตากับเขา คงจะเขินถึงได้ทำเป็นมองไปทางอื่น แต่ก็ยังอุตส่าตอบเสียงเบา
“หนู…จะไปรู้ได้ยังไง”
“ถอดเสื้อในออกแล้วขยับมาใกล้ๆ พี่นะคะ” เขาหลอกล่อน้องอีกแล้ว แต่นุ่มนิ่มไม่เคยขัดใจพี่เลยสักครั้ง น้องขยับเข้ามาใกล้จนแทบจะชนกล้องอยู่แล้ว แขนเล็กเอื้อมไปข้างหลังเพื่อปลดตะขอเสื้อชั้นใน ปล่อยให้มันหล่นลงบนพื้นห้องน้ำอวดหน้าอกเล็กๆ ให้อีกฝ่ายเห็น
เชนเกิดอารมณ์จนถึงขีดสุดเมื่อเห็นน้องโป๊ หน้าอกขาวเนียนที่เขาชอบมองเห็นชัดเจนผ่านกล้อง หน้าอกของนุ่มนิ่มเหมือนจะใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย เพราะเขาเป็นคนทั้งบีบทั้งนวดเองกับมือ
ในห้องน้ำคงจะเย็นจุกนมสีหวานถึงได้ชูชันอย่างน่ารัก ถ้าอยู่ด้วยกันเชนคงไม่รอช้าที่จะสัมผัสด้วยปากและลิ้นให้น้องดิ้นพล่านเหมือนทุกที
มือหนากำรอบแท่งเนื้อของตนเองและขยับข้อมือช้าๆ โดยไม่ละสายตาจากภาพตรงหน้า น้องยืนนิ่งให้เขาลวนลามผ่านสายตา นุ่มนิ่มหน้าแดง เปลือยท่อนบนและหัวนมแข็งจัด
ให้ตายเถอะ เขาจะบ้าตายอยู่แล้ว
“ที่รัก บีบนมหน่อยได้ไหมคะ” เสียงของเชนแหบเพราะความต้องการที่พุ่งสูงอย่างหนัก อยากจูบให้รางวัลเด็กดีสักทีสองทีเพราะเชื่อฟังพี่ไปเสียทุกอย่าง มือเล็กจับหน้าอกทั้งสองข้าง บีบจนเห็นเนื้อขาวๆ ปลิ้นออกมาตามร่องนิ้ว เชนมองภาพนั้นพร้อมๆ กับขยับมือเร็วขึ้น
“อืม…หนูคะ” เสียงทุ้มครางเบาๆ เขาปวดร้าวไปทั้งลำกายเมื่อตัวแสบใช้นิ้วบดขยี้จุกนมของตนเอง แค่จินตนาการว่าถ้าเป็นส่วนปลายของแท่งเนื้อที่ขยับถูไปกับยอดอกนุ่มๆ จะให้ความรู้สึกดีขนาดไหน
“พี่เชน อ๊ะ…เสียวค่ะ” นุ่มนิ่มแทบยืนไม่ตรงเพราะรู้สึกร้อนวูบวาบ สัมผัสที่หน้าอกส่งความเสียวไปจนถึงส่วนน่ารักภายใต้กางเกงชั้นใน จากที่บอกว่าพี่เชนลามก ตอนนี้น้องคงจะลามกไม่ต่างกันเพราะรู้สึกว่าข้างในกางเกงในมันแฉะๆ
“ใกล้แล้ว อา…พี่จะเสร็จ” โทรศัพท์เกือบจะร่วงจากมือของเชนในตอนที่เอวหนากระตุกเพราะความเสียว ของเหลวไหลเปื้อนมือจนเลอะเทอะ เขากำลังจะเสร็จเพียงแค่มองน้องผ่านจอโทรศัพท์
น้ำข้นเหนียวพุ่งทะลักออกมาอย่างสุดกลั้นเพราะเสียงหายใจแรงๆ ของน้องและใบหน้าหวานที่แดงจัดเพราะแรงอารมณ์
เชนหายใจหอบหลังจากปล่อยไปหนึ่งน้ำ เขายกมือข้างที่เลอะอวดให้น้องดู นุ่มนิ่มมองค้อนแล้วด่าใส่ว่าบ้า
“อยากให้หนูเลีย” มือเลอะๆ ของเขาคงจะรู้สึกดีถ้าน้องทำความสะอาดให้ด้วยลิ้น พอคิดแบบนั้นข้างล่างก็ชักจะแข็งขึ้นมาอีกรอบ แต่นุ่มนิ่มตัดบทว่าไม่เล่นแล้ว น้องจะไปอาบน้ำเพราะน้ำล้นอ่างจนไหลนองพื้นห้องน้ำไปหมด
“นุ่มนิ่ม เดี๋ยวก่อนค่ะ” เชนเรียกไว้ พอน้องขมวดคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร ก็ตอบออกไปด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
“แครอทกับกล้วยอยู่ไหนคะ”
…
คนนิสัยไม่ดีบอกให้น้องทำเรื่องน่าอาย แต่นุ่มนิ่มกลับน่าไม่อายยิ่งกว่าที่ไม่ยอมปฏิเสธ ดวงตาสวยมองโทรศัพท์ที่วางไว้กับหัวเตียง ส่วนตนเองกำลังอ้าขาออกกว้างเพื่อส่งผักลำอวบสีส้มเข้าไปที่ข้างหลัง ความลื่นจากถุงยางอนามัยที่เคลือบอยู่ทำให้มันเข้าไปโดยง่าย แต่เนื้อสัมผัสที่แข็งทำให้ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเล็กน้อย
“พี่คะ อื้อ…เจ็บ” นุ่มนิ่มช้อนสายตามองคนในกล้อง ในขณะที่มือพยายามดันส่วนหัวของแครอทเข้าไปช้าๆ มันเจ็บแต่ในบางครั้งก็เสียวด้วย
“คนเก่ง ค่อยๆ นะคะ” เชนปลอบโยน ผิดกับความคิดในใจที่อยากให้น้องใส่มันเข้าไปจนสุด เขานวดคลึงส่วนนั้นของตนเองพลางมองก้นเล็กๆ ที่กำลังกลืนกินผักท่อนยาว
นุ่มนิ่มเป็นเด็กไม่ชอบกินผัก แต่ตอนนี้กำลังกินเอาๆ อย่างเอร็ดอร่อยเชียว
“หม่ำๆ กล้วยหน่อยค่ะ” กลับบ้านไปเขาต้องโดนน้องตีแน่ๆ โทษฐานบอกให้ทำแต่เรื่องน่าอาย เชนรู้ชะตากรรมแต่ตอนนี้ขอตักตวงก่อนเถอะ ไม่บ่อยนักหรอกที่เขาจะได้เห็นน้องเล่นกับตนเอง
หลังจากส่งแครอทเข้าไปจนเกือบสุดลำ นุ่มนิ่มปล่อยให้มันแช่ค้างไว้แบบนั้น ปากเล็กครอบลงบนกล้วยหอมลูกโตที่ปอกเปลือกจนเห็นเนื้อในสีขาวนวล นุ่มนิ่มเลียที่ส่วนปลาย ราวกับว่ากำลังทำกับส่วนนั้นของพี่เชน รสชาติหวานๆ ทำให้ยิ่งตวัดลิ้นเลียถี่รัว พร้อมกับมองพี่เขาไปด้วย
สีหน้าของพี่เชนดูทรมาน ตอนนี้น้องก็ทรมานเหมือนกัน ถึงได้ค่อยๆ ขยับอย่างช้าๆ ระวังไม่ให้แครอทที่คาอยู่ข้างในหลุดออกมา
ของพี่เชนแข็งแต่ก็ยังมีความนุ่มอยู่บ้าง แต่คุณแครอทแข็งอย่างเดียวเลย ขยับไปก็เจ็บและจุกเสียดท้องน้อย แต่พอทำไปเรื่อยๆ ก็เริ่มเสียวจนยั้งตนเองไว้ไม่อยู่ ขยับสะโพกขึ้นลงทำท่าทางน่าอายต่อหน้าพี่เชน
“อ๊ะ…เสียว มันเข้ามา อ๊า…ลึก” ร่างเปลือยเปล่าสั่นคลอนไปตามแรงขย่ม พอเส้นผมยาวตกลงมาปรกหน้าอกนุ่มนิ่มก็สะบัดมันไปข้างหลังอย่างรำคาญ การกระทำเป็นธรรมชาติแต่กลับยั่วยวนอย่างบอกไม่ถูก
พอเริ่มปรับตัวได้จังหวะก็ช้าลง จากขย่มแรงๆ กลายเป็นแค่บดสะโพกคลึงไปมา กล้วยที่เยิ้มไปด้วยน้ำลายลากไปตามแผ่นอก นุ่มนิ่มแตะส่วนปลายโค้งเล็กน้อยลงบนจุกนมที่บวมช้ำเพราะก่อนหน้านี้รังแกมันด้วยมือ
“พี่เชน ชอบไหมคะ” ถามพลางแอ่นอกเข้าหามือที่แทบจะกลายเป็นบดขยี้กล้วยรสหวานฉ่ำลงกับยอดอก เสียวมากเสียจนน้องหลุดเสียงครางออกมา
“ชอบค่ะ หนูสวยมากเลยรู้ไหม” เชนประคองสติให้เป็นปกติแทบไม่ได้ เขาจะบ้าตายอยู่แล้วกับภาพที่เห็น มือหนาขยับรูดรั้งเร็วขึ้นจนเสร็จออกมาเป็นรอบที่สามของคืน
ร่างของพี่เชนกระตุกเล็กน้อย นุ่มนิ่มเห็นแล้วชอบใจ น้องเปลี่ยนจังหวะจากบดสะโพกเป็นโยกขึ้นลงอีกครั้ง มือข้างที่ว่างสัมผัสท่อนเนื้อน่ารักที่ชุ่มฉ่ำ รังแกตนเองทั้งข้างหน้าและข้างหลังทำให้นุ่มนิ่มกำลังจะทนไม่ไหว
“อื้อ…พี่ขา หนู อ๊ะ…ออกแล้ว” ช่องทางอุ่นจัดขมิบถี่ก่อนที่น้ำอุ่นๆ จะฉีดพุ่งออกมาจากส่วนปลายของแท่งเนื้อ คุณแครอทโดนบีบรัดอย่างรุนแรงจนนุ่มนิ่มกลัวว่าจะหักคาอยู่ข้างใน คนตัวเล็กยกตัวขึ้นเล็กน้อยปล่อยให้แครอทหลุดออกมาจากร่างกาย พร้อมๆ กับกล้วยที่ร่วงจากมือเพราะมือไม้อ่อนแรงหมดแล้ว
ร่างเปลือยเปล่าฟุบหน้าลงกับเตียง พอปรับลมหายใจให้เป็นปกติได้ก็เงยหน้าขึ้นมองพี่เขาที่หัวเราะใส่
“พี่เชนหัวเราะอะไร!” น้องโวยวาย เขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว พอสติกลับมาถึงได้รู้สึกอายที่ทำเรื่องแบบนี้ลงไป แต่พี่เชนดูจะชอบใจใหญ่
“กล้วยกับแครอทอร่อยไหมคะ”
ยังจะมีหน้ามาถามอีกนะคนลามก! นุ่มนิ่มอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ เลย ยิ่งมองสิ่งที่หมดสภาพอยู่บนเตียงยิ่งละอายใจ
ฮือ คุณแครอทกับคุณกล้วยที่น่าสงสาร หนูขอโทษนะ
TBC.
ยัยนิ่มรูก!! /ยื่นยาดมให้แม่ๆ
#เรื่องของหนูนิ่ม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
