Chapter 13 : ขออ้อนหน่อย
นุ่มนิ่มยืนนิ่งอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ของพี่เชน มือเล็กกำชายกระโปรงของตนเองอย่างประหม่า ฝ่ามือชื้นไปด้วยเหงื่อจนเชนต้องจับมือน้องมากุมไว้
“เป็นอะไรคะ มือเย็นเชียว”
“หนูกลัวคุณแม่พี่เชน” น้องบอกไปตรงๆ ใจเต้นแรงไปหมดแล้วไม่ใช่เพราะตื่นเต้นเลยสักนิดแต่เป็นเพราะนุ่มนิ่มกลัวต่างหาก ยังจำหน้าคุณน้าได้อยู่เลยว่าชอบทำหน้าดุอยู่เรื่อย เวลาพูดก็ทำเสียงห้วนๆ น้องได้ยินทีไรสะดุ้งทุกที
“กลัวทำไม คุณแม่ของพี่ใจดีนะ”
ใจดีก็แย่แล้ว นุ่มนิ่มเถียงอยู่ในใจ พี่เชนก็พูดได้สิเพราะไม่เคยเห็นคุณน้าทำหน้าดุใส่น้องนี่นา
“ไปค่ะ เข้าบ้านกัน” เชนจับมือน้องพาเดินเข้ามาในบ้าน แม่ของเขานั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกก่อนแล้ว นุ่มนิ่มกล้าๆ กลัวๆ ไม่ค่อยกล้ามองหน้าคุณแม่ เขาเลยต้องแตะหลังน้องเบาๆ ก่อนจะแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกันตามมารยาท
“แม่ครับนี่หลานของคุณยายที่ผมเคยเล่าให้ฟัง น้องชื่อนุ่มนิ่ม”
นุ่มนิ่มก้มหน้ากัดปากตนเอง ขนาดไม่ได้มองยังรู้สึกได้เลยว่าคุณน้าจ้องอยู่ น้องมัวแต่กังวลจนลืมยกมือไหว้ผู้อาวุโส จนพี่เชนต้องบอกพลางแตะแผ่นหลังเบาๆ
“ตัวเล็กคะ นี่คุณแม่ของพี่”
“สวัสดีค่ะ” นุ่มนิ่มยกมือไหว้อย่างนอบน้อม คุณน้ารับไหว้เหมือนขอไปที หน้าตาไม่ค่อยต้อนรับน้องสักเท่าไหร่เลย
“เราเคยเจอกันแล้วที่บ้านคุณแม่ ใช่ไหม” คุณแม่ของพี่เชนถาม นุ่มนิ่มพยักหน้าและกำชายเสื้อพี่เขาแน่นเพราะกลัวหน้านิ่งๆ ของเธอ
“นาราบอกแม่ว่าเชนพาเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาอยู่ด้วย ที่แท้ก็หลานสาวคนโปรดของคุณยายนี่เอง”
ชื่อของพี่สาวคนนั้นอีกแล้ว นุ่มนิ่มไม่ชอบเลย ทำไมถึงได้เข้ามายุ่งทุกเรื่อง พี่เชนจะพาน้องมาอยู่ด้วยแล้วยังไง ไม่เห็นจะเกี่ยวกับพี่นาราตรงไหน ทำไมต้องบอกให้คุณน้ารู้ด้วย
“น้องเพิ่งมาถึงเมื่อวันก่อนเองครับแม่…”
“แล้วทำไมถึงต้องมาอยู่กับพี่เขา ไม่กลัวคุณยายเหงาเหรอ” พี่เชนยังพูดไม่ทันจบดี คุณน้าก็หันมาถาม นุ่มนิ่มมองหน้าคนเป็นพี่เพราะไม่รู้จะตอบยังไงดี ให้พี่เชนช่วยตอบให้หน่อย
“คุณยายอยากจะให้น้องมาเรียนต่อที่กรุงเทพน่ะครับ นุ่มนิ่มกำลังจะเข้ามอสี่” เชนเป็นฝ่ายตอบ แม่เขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ค่อยชอบชอบใจนัก หลายๆ ครั้งที่ความคิดของเราสองคนไม่ตรงกัน เชนเลยย้ายออกไปอยู่ตามลำพังหลังจากเรียนจบ
เขาจะกลับมาหาแม่ที่บ้านในช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์หรือถ้าวันไหนพอจะมีเวลาว่าง แม่กับเขาไม่ค่อยลงรอยกันหลังจากที่เขาเลิกกับแม่ของหนูนา แต่เชนไม่อยากฝืนใจตนเองเพื่อเอาใจแม่
“แม่ตกใจหมดตอนที่นาราโทรมาบอก คิดว่าเชนแอบซุกสาวที่ไหนเสียอีก ถ้าจะมีเมียต้องพามาแนะนำให้แม่รู้จักก่อนรู้ไหม”
เชนหัวเราะกลบเกลื่อน แอบจับมือน้องจากข้างหลังและบีบเบาๆ เห็นนุ่มนิ่มหน้าเสียเบะปากเหมือนจะร้องไห้ คงจะคิดมากกับคำพูดของคุณแม่อีกแล้ว เด็กๆ คงจะอารมณ์อ่อนไหวแบบนี้ทุกคน
“ไหนๆ ก็มากันแล้วอยู่กินข้าวกลางวันกับแม่ก่อนนะ” คุณน้าชวน นุ่มนิ่มหวังให้พี่เชนปฏิเสธ แต่พี่เขาไม่รู้ใจน้องเลย พยักหน้าตอบตกลงไปแล้ว ไม่รู้หรือไงว่าน้องอึดอัดกับความดุของคุณน้าจะแย่แล้ว พี่เชนบ้า
“ไปช่วยน้าเตรียมของในครัวไหมเราน่ะ ทำอาหารเป็นหรือเปล่า” นุ่มนิ่มสะดุ้งเมื่อคุณน้าแตะมือลงที่แขนเบาๆ คนตัวเล็กพยักหน้าก่อนจะตอบ
“ทำเป็นค่ะ”
“อืม ตามน้ามาทางนี้” คุณน้าเดินออกไปจากห้องรับแขกแล้ว แต่นุ่มนิ่มยังนิ่งอยู่ที่เดิมจนพี่เชนต้องบอกซ้ำ
“ตามคุณแม่ออกไปสิคะ”
“หนูกลัว”
เชนยิ้มขำ น้องคงจะเป็นเด็กที่กลัวคนแปลกหน้าและเข้ากับคนยากถึงได้ระแวงไปหมด มือหนาประคองใบหน้าหวานและจูบเบาๆ ที่ริมฝีปาก
“ไม่ต้องกลัว คุณแม่แค่อยากให้หนูไปช่วยทำอาหาร โชว์ฝีมือหน่อยดีไหมคะ” เชนอยู่กับน้องจนรู้วิธีกล่อม พอเขาพูดไปแบบนั้นเจ้าตัวเล็กก็พยักหน้า
นุ่มนิ่มเชื่อพี่เชน จะยอมตามเข้าไปช่วยคุณน้าข้างในครัวก็ได้ ถ้าคุณน้าทำอะไรไม่ดีกับน้อง จะกรี๊ดเสียงดังๆ ให้พี่เชนเข้ามาช่วยเลยคอยดู
…
คุณน้าบอกว่าพี่เชนชอบแกงเขียวหวาน เลยจะทำของโปรดให้พี่เชนกับอาหารง่ายๆ อีกอย่างสองอย่าง นุ่มนิ่มช่วยหยิบจับนู่นนี่ไปเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไร มีแต่คุณน้าที่ชวนคุยแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้
“คิดยังไงถึงมาอยู่กับเชน” คุณน้าถาม นุ่มนิ่มชะงักมือที่กำลังคนแกงในหม้อ ไม่รู้จะตอบยังไงดีเพราะน้องไม่ได้คิดอะไรเลย แค่อยากมาอยู่กับพี่เขาเฉยๆ คุณยายก็ไม่เห็นจะว่าอะไรสักหน่อย
“หนูจะมาเรียนต่อ คุณยายเลยให้มาอยู่กับพี่เชนค่ะ” นุ่มนิ่มตอบไปตามที่พี่เชนเคยตอบคุณน้าไปเมื่อกี้ คุณแม่ของพี่เชนพยักหน้าราวกับว่าเข้าใจ แต่ก็ยังถามต่อ
“แล้วไม่คิดว่าจะเป็นการรบกวนเชนหรือไง”
นุ่มนิ่มเงียบ ทำเป็นตักแกงที่สุกแล้วใส่ชาม ทั้งที่ในใจอึดอัดจะแย่แล้ว เพราะไม่รู้ว่าคุณน้าต้องการอะไรกันแน่
“อยู่ที่เชียงใหม่ก็เป็นภาระของคุณยาย ตอนนี้ยังจะมาเป็นภาระของเชนอีก”
“พี่เชนไม่ได้บอกสักหน่อยว่าหนูเป็นภาระ” นุ่มนิ่มเถียง ไม่ชอบเลยที่คุณน้าพูดแบบนี้ คุณยายไม่เคยบอกว่าน้องเป็นภาระ พี่เชนก็ด้วย
“เชนไม่พูดเพราะสงสารหนูหรือเปล่า คงไม่มีใครชอบหรอกที่มีเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาอยู่ด้วย ญาติก็ไม่ใช่”
คุณน้าปากร้ายจริงๆ ด้วย! นุ่มนิ่มกัดปากตนเอง อยากจะเถียงเหมือนตอนที่โดนคุณยายดุ แต่คุณน้าจะยิ่งไม่ชอบน้องไปมากกว่าเดิมเลยต้องเงียบๆ เข้าไว้
เอาไว้ค่อยไปถามพี่เชนก็ได้ว่าคิดแบบนั้นจริงๆ หรือเปล่า ถ้าคิดกับน้องแบบที่คุณน้าว่าจะตีพี่เชนให้เจ็บๆ เลย
…
“กินเยอะๆ นะคะ อร่อยไหม” เชนตักอาหารใส่จานให้น้อง เจ้าตัวเล็กพยักหน้าเคี้ยวข้าวแก้มป่อง แต่หน้าตาดูอารมณ์ไม่ค่อยดี
“เอาแกงจืดไหมคะ”
“ไม่เอาค่ะ หนูไม่ชอบสาหร่าย” นุ่มนิ่มส่ายหน้าเพราะไม่ชอบสาหร่ายกับผักในแกงจืด เชนตามใจน้องตักไข่เจียวหมูสับวางลงในจานให้แทน
“อย่าตามใจน้องมาก เดี๋ยวจะเสียเด็ก” คุณแม่ตำหนิ เชนเพียงแค่รับฟัง ส่วนนุ่มนิ่มทำหน้าหงิกไปแล้ว เด็กๆ ก็เป็นแบบนี้ ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยเก่ง
“เมื่อวานนาราไปหาที่คอนโดเหรอเชน เป็นยังไงบ้าง ?”
นุ่มนิ่มถึงกับกินข้าวไม่อร่อยเมื่อคุณน้าพูดถึงพี่สาวขึ้นมาอีกแล้ว มือเล็กเขี่ยข้าวในจาน ทำเป็นไม่สนใจแต่แอบเก็บข้อมูลอยู่เงียบๆ
“ก็ไม่เป็นยังไงนี่ครับ” เชนตอบ ไม่รู้ว่าแม่ต้องการคำตอบแบบไหน แต่เขาเบื่อที่จะคุยกับแม่เรื่องของนาราเต็มทีแล้ว
“เมื่อไหร่จะยอมคืนดีกับนาราสักทีนะเรา แม่รอแล้วรออีกที่จะได้อุ้มหลาน” เชนลอบมองปฏิกิริยาของนุ่มนิ่มทันทีเมื่อคุณแม่ของเขาพูดจบ น้องวางช้อนจนเกิดเสียงกระทบกับจานดังเคร้ง แสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจนว่ากำลังไม่พอใจ
“แม่ว่านะ…”
“พี่เชนขา หนูปวดท้อง” นุ่มนิ่มบอกพี่ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มือเล็กจับท้องตนเองและทำตัวงอ เชนยิ้มขำกับอาการป่วยกะทันหันของตัวแสบ เขารู้ทันหรอกน่า
“ปวดมากไหมคะ” คนเป็นพี่ถามอย่างเป็นห่วง ยอมเล่นตามเกมไปกับน้องหน่อย ดูสินั่น ทำหน้าเจ็บได้สมจริงเหลือเกิน
“อื้อ ปวดมากๆ เลย หนูอยากกลับแล้ว” นุ่มนิ่มทำเสียงอ้อน และพี่เชนก็ตามใจน้องเสมอ อีกฝ่ายพยักหน้าก่อนจะหันไปบอกกับคุณแม่
“งั้นผมขอพาน้องกลับก่อนนะครับแม่ เดี๋ยวจะงอแงไปมากกว่านี้”
“ตามสบายเถอะย่ะพ่อคุณ” นุ่มนิ่มเห็นนะว่าคุณน้าพูดเหมือนรำคาญ จริงๆ ก็ไม่อยากเสียมารยาทกลางโต๊ะอาหารแบบนี้หรอก แต่คุณน้าพูดอะไรก็ไม่รู้ พูดถึงพี่สาวคนนั้นยังไม่พอยังจะพูดเรื่องลูกอะไรขึ้นมาอีก
ไม่ยอมหรอกนะ นุ่มนิ่มจะไม่ยอมให้พี่เชนมีลูกกับคนอื่น
ถึงน้องจะมีลูกไม่ได้ก็เถอะ แต่อีกหน่อยพอโตขึ้นค่อยหาน้องหมาน้องแมวมาเลี้ยงเป็นลูกกับพี่เชนก็ได้!
…
อาการปวดท้องของนุ่มนิ่มหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อกลับมาถึงห้อง ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีนอนคว่ำเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง แกว่งเท้าตีไปมาในอากาศจนผ้าพันแผลเท้าข้างที่เจ็บจะหลุดอยู่แล้ว
“ไหนบอกว่าปวดท้องไงคะหนู”
“หายแล้วค่ะ” นุ่มนิ่มบอกโดยที่มือยังกดโทรศัพท์ตอบไลน์เพื่อน เชนมันเขี้ยวอยากจะหยิกแก้มตัวแสบสักทีสองทีจริงๆ
“หนูนิ่มเป็นเด็กเลี้ยงแกะเหรอคะ”
“เปล่าสักหน่อย” คนตัวเล็กยอมลุกขึ้นมานั่งดีๆ เบะปากมองพี่เขาที่นั่งอยู่ปลายเตียง
“คุณแม่ของพี่เชนพูดแต่อะไรก็ไม่รู้อ่า หนูไม่ชอบเลย”
“อย่าสนใจเลยค่ะ คุณแม่ท่านก็พูดไปเรื่อย” เชนไม่อยากให้น้องคิดมาก เขาลูบมือน้องเบาๆ เป็นเชิงปลอบ นุ่มนิ่มถอนหายใจ ทำหน้าเครียดจนคิ้วขมวดไปหมด
“พี่เชนจะมีลูกกับพี่นาราเหรอคะ” นุ่มนิ่มถามเสียงเบา ถึงพี่ดินจะบอกว่าพี่เชนไม่ได้รักพี่สาวแล้วแต่ก็ยังอดคิดมากไม่ได้อยู่ดี แถมคุณแม่ของพี่เชนยังดูจะชอบพี่นารามากๆ ด้วย
คุณแม่คิดจะเปิดศึกระหว่างแม่สามีและลูกสะใภ้กับน้องแน่ๆเลย
“ไม่ใช่หรอกค่ะ พี่ไม่คิดอยากจะมีลูกอีกแล้ว” เชนบอกยิ้มๆ มีหนาลูบผมน้องที่ช้อนสายตาขึ้นมอง นุ่มนิ่มฟังแล้วใจชื้นขึ้นมาหน่อย
“เพราะน้องหนูนาเหรอคะ ?”
“พี่กลัวจะทำหน้าที่พ่อได้ไม่ดีจนเกิดเรื่องแบบเดิมอีก แค่นี้พี่ก็รู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแล้ว” นุ่มนิ่มเห็นสีหน้าของพี่เชนเศร้าลง น้องรู้สึกไม่ดีไปด้วย สองมือเล็กกุมมือพี่เขาไว้แน่นและยิ้มให้กำลังใจ
“ไม่หรอกค่ะ พี่เชนเป็นพ่อที่ดี น้องหนูนาจะต้องภูมิใจแน่ๆ ที่มีพี่เชนเป็นพ่อ” น้องพูดจริงๆ นะ พี่เชนรักลูกมากถึงได้เก็บรูปถ่ายไว้และพูดถึงอยู่ตลอด นุ่มนิ่มไม่เห็นว่าพี่เขาจะเป็นพ่อที่ไม่ดีตรงไหนเลย
“ว่าแต่คุณแม่ของน้องหนูนาล่ะคะ ยังรักอยู่ไหม” ปลอบพี่ได้ไม่เท่าไหร่นุ่มนิ่มก็ชักหวงขึ้นมาอีกแล้ว รักลูกขนาดนี้จะยังคิดอะไรกับแม่อยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้
“ตอนนี้พี่มีคนอื่นที่รักมากกว่าแล้ว” เชนมองใบหน้าหวานไม่วางตา คนโดนมองแก้มแดงไปหมดแล้ว นิ้วเล็กเกี่ยวผมทัดหูแก้เขิน
“พี่เชนรักใครเหรอคะ”
“เด็กแถวนี้ล่ะมั้ง”
นุ่มนิ่มเผลอจิกมือลงกับเตียง เขินจนตัวบิดเพราะรู้สึกเหมือนโดนสารภาพรัก แถมพี่เชนยังซนเอาจมูกมาแตะที่แก้มอีก เผลอไม่ทันไรแขนก็กอดหนึบเป็นปลาหมึกแล้ว
“อื้อ…” นุ่มนิ่มร้องประท้วงเพราะโดนจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว พี่เชนหลอกล่อน้องด้วยจูบหวานๆ จนมึนเมาไปหมด แผ่นหลังสัมผัสลงกับเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่โดนพี่เขาจูบทีไรนุ่มนิ่มเคลิ้มทุกที อ้าปากให้ลิ้นนุ่มๆ ของพี่เชนเข้ามาทักทาย
พี่เขาเก่งทุกอย่างเลย แค่จูบก็ทำเอาหายใจไม่ทันแล้ว ฟันคมกัดลิ้นของน้องเบาๆ ราวกับมันเขี้ยว ตามด้วยกัดปากให้อีกที ทำไมถึงชอบทำแรงนักนะ
“อยากให้พี่ทำไหมคะ” เชนถามหลังจากถอนจูบออกมา มือหนาบีบหน้าอกเล็กของคนที่นอนหายใจหอบ นุ่มนิ่มพยักหน้าทั้งที่หน้าแดงจัด แต่เขายังอยากแกล้งเจ้าตัวเล็กอยู่
“หนูอยากให้พี่ทำอะไร”
“คนนิสัยไม่ดี” มือเล็กตีไหล่กว้างเมื่อโดนแกล้ง แค่พูดยังเหนื่อยเลยเพราะโดนพี่เขาดูดพลังไปหมดแล้ว
“บอกพี่หน่อยสิคะ ว่าหนูอยากได้อะไร” คนขี้แกล้งยังแกล้งน้องไม่เลิก เชนเริ่มล้วงมือเข้ามาใต้ชุดสวย รั้งกระโปรงน้องขึ้นสูงจนเห็นหน้าท้องขาวๆ ลูบเบาๆ อยู่บริเวณนั้นจนนุ่มนิ่มแขม่วท้องเกร็ง
“ฮื่อ พี่เชนขา”
“ขาที่รัก” เชนขานรับและจูบแก้มนิ่มอย่างรักใคร่ นุ่มนิ่มสลัดความอายทิ้ง บอกสิ่งที่ต้องการให้พี่เขารู้เพราะกำลังจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
“หนูอยากให้พี่เชนเอาหนู”
แขนเล็กโอบรอบลำคอของคนด้านบน รั้งใบหน้าคมลงมาจูบ ดวงตาหวานฉ่ำมองใบหน้าคมและบอกซ้ำอีกครั้ง
“เอากันนะคะพี่เชน”
ให้ตาย ความอดทนของเชนขาดผึงลงทั้งหมดในตอนนั้น เขาจูบนุ่มนิ่มอย่างเอาแต่ใจพร้อมๆ กับถลกชุดกระโปรงของน้องขึ้นมากองเหนือแผ่นอก บราลูกไม้น่ารักเข้ากับหน้าอกเป็นกระเปาะของนุ่มนิ่มเสมอ เชนยังไม่ถอดบราของน้องออกแต่กลับสอดมือเข้าข้างใต้และสัมผัสเนินเนื้อเล็กๆ ทั้งแบบนั้น
“อื้อ…พี่เชน” เสียงหวานครางเมื่อปากเป็นอิสระ แอ่นอกขึ้นรับสัมผัสจากมือหนาที่บดขยี้ยอดอก เล่นกับน้องโดยที่ยังมีบราขวางกั้นคงจะไม่พอใจ เชนเลยปลดตะขอและโยนเสื้อในออกไปให้พ้นทาง ตามด้วยชุดสวยของน้องที่ลงไปกองบนพื้นติดๆ กัน
ใบหน้าคมซุกลงกับหน้าอกขาวเนียน ขบเม้มผิวเนื้อขาวจนขึ้นรอยแดงเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ปลายลิ้นโฉบเลียจุกนมเล็กๆ จนเต่งตึง หน้าอกของนุ่มนิ่มใหญ่ขึ้นจากเดิมเชนคิดแบบนั้น มือของเขาบีบนวดแล้วรู้สึกเต็มไม้เต็มมือมากขึ้น
เชนถอดเสื้อผ้าของตนเองออก ร่างสมส่วนเปลือยเปล่าต่อหน้าของนุ่มนิ่ม สองแก้มขาวแดงเรื่ออย่างน่ารักเมื่อสายตาเผลอหลุบลงต่ำมองส่วนนั้นตรงหว่างขาของพี่เชน
“พี่เชน”
“คะ ?”
“หนูอยากทำ” วันนี้เจ้าตัวแสบทำให้เชนหัวใจจะวายหลายรอบแล้ว เขายิ่งเป็นพวกไม่กล้าขัดใจน้องอยู่ด้วย เลยปล่อยให้นุ่มนิ่มได้ทำตามใจ แผ่นหลังแกร่งพิงหัวเตียงมองคนตัวเล็กที่คลานอยู่ตรงหน้า ใบหน้าหวานก้มลงมาจนลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดลูกชายของเขา
เชนกัดฟันครางในลำคอเมื่อลิ้นของน้องเลียที่ส่วนหัว นุ่มนิ่มทำมันอย่างไร้เดียงสาแต่กลับทำให้ความต้องการของเขาพุ่งสูง โพรงปากเล็กขยับเข้าออกรูดรั้งจนแท่งเนื้อใหญ่แข็งจัดเต็มที่ เชนปวดหนึบอยากจะปลดปล่อยแต่เขาไม่อยากปล่อยในปากน้อง
มือหนาดึงแท่งเนื้อฉ่ำน้ำออกมาจากปากของนุ่มนิ่ม เชนพลิกให้น้องกลับมานอนอยู่ใต้ร่างตามเดิม นัยน์ตาคมเต็มไปด้วยความต้องการมองหน้าอกขาวที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ
เชนแทบจะปลดปล่อยออกมาในตอนนั้นเมื่อรู้ตัวว่าเขาคิดลามกกับน้องยังไงบ้าง เขาจับลำร้อนให้แนบลงกับร่องอกของนุ่มนิ่มและขยับถูมันไปมา
“อ๊ะ…มันแปลกๆ” นุ่มนิ่มไม่เคยสัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้ หน้าอกของน้องมันร้อนแปลกๆ แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดี
“หนูทำแบบนี้นะคะ” มือข้างที่ว่างของเชนจับมือเล็กให้ดันหน้าอกเข้าหากัน ซาลาเปาคู่น้อยของน้องยิ่งบีบแท่งเนื้อเขาแน่นขึ้น
นุ่มนิ่มทำตามอย่างว่าง่าย มองพี่เขาที่ขยับเอวทำเหมือนกับว่ากำลังขยับอยู่ในตัวของน้อง
พี่เชนลามก ลามกมากๆ เลย บอกกับน้องอย่างหยาบคายว่ารู้สึกดียังไงบ้าง แถมส่วนร้อนผ่าวที่แข็งจัดยังพ่นน้ำออกมาจนเลอะหน้าอกของน้องเต็มไปหมด บางส่วนกระเด็นมาเลอะจนถึงคางด้วย
“อา…” เชนครางหลังจากปลดปล่อยออกมาจนหมด เขาเสร็จไวเพราะได้ทำอะไรลามกกับน้อง สาบานได้ว่าถ้าดนัยรู้เข้ามันจะต้องจับเขาโยนเข้าห้องขังอย่างไม่ลังเล มือหนารูดความแข็งขืนของตนเองที่เปียกเลอะไปทั้งลำ ส่วนปลายยังมีของเหลวสีน้ำนมไหลออกมาอยู่เรื่อยๆ
เชนไม่เคยรู้สึกว่าตนเองลามกขนาดนี้มาก่อน แต่เขายังอยากเล่นกับน้องมากกว่านี้
“อื้อ” นุ่มนิ่มจิกผ้าปูที่นอนในตอนที่ส่วนปลายของแท่งเนื้อสัมผัสเข้ากับยอดอก พี่เชนถูมันจนหน้าอกของน้องเลอะไปด้วยของเหลวข้นๆ
“ดีไหมคะ” เชนถามพลางกดส่วนหัวหยักลงกับจุกนมสีชมพูแรงขึ้นจนกลายเป็นบดขยี้ พอดึงออกมาของเหลวก็ไหลยืดเป็นสายดูหยาบโลน
“เสียวค่ะ” น้องบอกเสียงสั่น พี่เชนทำให้มวนท้องน้อยไปหมด ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้นุ่มนิ่มก็รู้สึกว่าภายใต้ชั้นในเปียกชื้น
เชนรู้ว่าน้องต้องการอะไร เขาถอดกางเกงชั้นในตัวจิ๋วออก นวดคลึงส่วนอ่อนไหวขนาดน่ารักที่มีน้ำปริ่มตรงส่วนปลาย
“เด็กลามกแฉะซะแล้ว” ริมฝีปากหนาจูบแก้มแดงปลั่ง ใช้นิ้วที่ลื่นไปด้วยของเหลวทั้งของตนเองและของน้องสอดเข้าไปในช่องทางเล็กแคบเพื่อเบิกทาง จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้วและเพิ่มเป็นสามเพื่อให้น้องพร้อมที่สุด นุ่มนิ่มตัวเล็กมากเมื่อเทียบกับเขา
ถ้าบอกกับน้องว่าไม่เจ็บหรอกนั่นคือโกหก ด้วยขนาดตัวที่ต่างกันยังไงนุ่มนิ่มก็ต้องเจ็บ แต่เขาจะพยายามให้น้องเจ็บน้อยที่สุด
“พี่ต้องใส่ถุงยางก่อน เดี๋ยวหนูจะท้อง” เชนพูดให้น้องเขิน หยิบเครื่องป้องกันมาจากในลิ้นชักข้างเตียง เสียงฉีกซองทำให้นุ่มนิ่มหน้าแดง ไม่กล้ามองตอนพี่เชนสวมถุงยางอนามัยลงบนส่วนนั้น
เมื่อพร้อมดีแล้วเชนค่อยๆ ส่งตัวตนเข้าไปในตัวน้องอย่างช้าๆ นุ่มนิ่มบีบรัดแน่นไม่ต่างจากครั้งแรก แต่รู้จักผ่อนคลายเพื่อให้เขาเข้าไปได้อย่างง่ายๆ แล้ว เจ้าตัวเล็กหัวไวจริงๆ
“อ๊า…มันลึกไป” นุ่มนิ่มถดสะโพกหนีตามสัญชาตญาณเมื่ออีกฝ่ายกระแทกเข้ามาจนสุด จุกเสียดขึ้นมาจนถึงอกเพราะขนาดที่ใหญ่ แต่พอพี่เชนเริ่มขยับความจุกก็เปลี่ยนเป็นความเสียวแทน
“ของพี่ใหญ่ไหมคะ” พี่เชนเวลาที่อยู่บนเตียงความลามกเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว ถามออกมาได้อย่างหน้าไม่อาย แต่นุ่มนิ่มกลับชอบเสียอีกเพราะมันทำให้ยิ่งรู้สึกมากขึ้นกว่าเดิม เหมือนจะปล่อยออกมาทั้งที่ยังไม่ได้สัมผัสตรงข้างหน้าเลย
“พี่เชนใหญ่คับของหนูเลย”
“ตัวแสบ” เชนกัดฟันกับคำพูดของน้อง แก่แดดเหมือนอย่างที่คุณยายว่านั่นแหละเจ้านุ่มนิ่ม พอเขากระแทกลึกๆ ก็ร้องเสียงดัง ขยับสะโพกตอบสนองอย่างเร่าร้อน
“พี่ขา…พี่เชนขา” นุ่มนิ่มครางปนสะอื้นเพราะเสียวซ่านแทบขาดใจ พี่เชนปรนเปรอให้ทั้งข้างหน้าและข้างหลัง ไม่นานคนอ่อนประสบการณ์กว่าก็ปลดปล่อยออกมา
แต่พี่เชนยังไม่หยุดขยับง่ายๆ อีกนานกว่าพี่เชนจะเสร็จ นุ่มนิ่มถูกจับเปลี่ยนท่าไม่รู้กี่ท่า จนน้องเสร็จรอบที่สามพี่เขาเพิ่งจะปล่อยออกมาเป็นครั้งแรก
นุ่มนิ่มจำได้ว่ารอบสุดท้ายพี่เชนปล่อยข้างในด้วย ถ้าน้องเป็นผู้หญิงอีกสักเดือนสองเดือนคงจะป่องไปแล้ว
ทำไมถึงอึดขนาดนี้ก็ไม่รู้แถมยังทำแรงอีก ไม่พอนะยังแอบกัดคอน้องจนเป็นรอยด้วย
พี่เชนต้องชดใช้ด้วยการซื้อคอนซีลเลอร์อันใหม่ให้!
TBC.
พี่เชนคุกแล้วคุกอีกจริงๆ
#เรื่องของหนูนิ่ม
หัวข้อ: ✰ Fluffy's #เรื่องของหนูนิ่ม | Chapter 17 : พี่เชนอย่าดื้อ (09/07/62) (อ่าน 84856 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก