หัวข้อ: <<หัวใจขายฝาก>> [สนพ.Flirtbooks]

[ommanymontra]

 


 

[PrimYJ]

เตรียมพาราไว้รอเลยได้ไหมเนี่ย อยากให้จอมถอนตัวออกจัง

[Jibbubu]

ขอให้เรื่องไม่ยุ่งวุ่นวายมากเกินไปนักเลย สงสารจอม สงสารปาณัทล่วงหน้าเลยค่ะ

[DrSlump]

 

มีแต่คนต้องการ "บทบาททางเซ็กส์" จากน้องจอม  เฮ้อ...

[WilpeR]

วี่แววความวุ่นวายมาแต่ไกลเลย

[manami1155]

เสือ สิงห์ กระทิง แรดเยอะจริงๆวงการบันเทิง
เหนเค้าลางความวุ่นวายมาแต่ไกลเลย

[TheWanFah]

มองไปข้างหน้ามีแต่ดราม่าและความวุ่นวายเต็มไปหมด
ใครๆก็อยากได้จอมภพ

[Belove]

                                                               หัวใจขายฝาก

                                                                  บทที่ 13



          จอมภพมีนัดเรียนการแสดงแปดวัน ในหนึ่งเดือนก่อนเปิดกล้อง ร่วมกับเพื่อนนักแสดงอีกหลายคน เขาโล่งใจอยู่บ้างเมื่อระหว่างนั้นชานนท์ไม่ได้แสดงออกถึงความสนิทสนมเป็นพิเศษมากนัก ทำให้พอวางใจได้บ้าง ความคิดอคติที่มีต่ออีกฝ่ายก็ลดน้อยลงไปด้วย การร่วมงานกันจึงไม่น่าจะมีปัญหา

             ความสัมพันธ์กับปาณัทก็ดีขึ้นตามลำดับ เวลาว่างระหว่างเรียนจอมภพมักจะออกแบบผลิตภัณฑ์ตามที่ปาณัทบอกความต้องการเก็บไว้ แล้วค่อยนำไปให้เสี่ยหนุ่มพิจารณาอีกครั้ง เรื่องบนเตียงทั้งคู่ก็มีเวลาให้กันสม่ำเสมอ ความเร่าร้อนและหวานฉ่ำไม่เคยลดน้อยลงเลย

              เวลาผ่านไปหลายเดือนที่ได้อยู่ด้วยกันนับตั้งแต่บิดาเสียชีวิต จอมภพคิดว่าเขากำลังตกหลุมรักปาณัทเข้าเสียแล้ว ชายหนุ่มเพิ่งเข้าใจความหมายของมัน เขาเริ่มเข้าใจภวัตที่ในอดีตรักมารดาของเขามากแค่ไหน และเหตุใดจึงเสียใจนักเมื่อคนที่รักทิ้งไป


             “เปิดกล้องเมื่อไหร่”


            ปาณัทเอ่ยถามในคืนหนึ่งหลังจากจอมภพเล่าให้ฟังว่าเรียนการแสดงจบลงแล้ว จอมภพนอนกอดร่างโปร่งของปาณัทไว้หลวมๆขณะตอบคำถาม


     
              “เปิดกล้องวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้แล้วครับ จนถึงตอนนี้ผมยังไม่มั่นใจเลยว่าจะแสดงได้”


              จอมภพถอนหายใจ ทั้งที่ครูสอนการแสดงบอกว่าเขาทำได้ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก แต่เขาก็ยังกังวล ปาณัทหัวเราะเบาๆพลางลูบแขนของจอมภพอย่างอ่อนโยน


                 “ผมเชื่อว่าจอมทำได้อยู่แล้ว คนเก่งเสียอย่าง จอมจะต้องดังจากเรื่องนี้แน่ๆ ขนาดยังไม่เริ่มถ่ายทำก็เริ่มมีแฟนคลับแล้วนะ”


                 จอมภพทำตามที่ปาณัทแนะนำ เขาลบแอคเคาน์ทวิตเตอร์และเฟสบุ๊คเดิมทิ้งแล้วสร้างใหม่ ทันทีที่ข่าวเปิดตัวนักแสดงปรากฏ เขาก็เริ่มมีคนมาติดตาม เมื่อเดินทางไปมหาวิทยาลัยก็ตกเป็นเป้าสายตาจนเริ่มชิน ปาณัทบอกให้เขายิ้มให้มากกว่านี้ เงยหน้าสบตาผู้คนและมีปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้าง จะมัวเงียบขรึมอย่างก่อนหน้านี้ไม่ได้


                “ดังแล้วจะลืมผมไหมนะ”


               วงแขนที่กอดอยู่หลวมๆกระชับรัดแน่นทันที จอมภพยิ้มบางๆพลางสบตาอีกฝ่ายด้วยประกายลึกซึ้ง


                “อย่ามาทำเป็นตัดพ้อหน่อยเลยครับ พี่เปาก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้น”


                 ปาณัทเอียงคอมองยั่วเย้า สองแขนยกคล้องคอชายหนุ่มอ่อนวัยกว่าก่อนเอ่ยปากเสียงนุ่ม


                “ตอนนี้ยังไม่ลืมไง อีกหน่อยดังแล้วอาจจะลืมตาแก่ที่คอยอยู่ที่บ้านก็ได้”


                จอมภพดันร่างที่กอดอยู่ให้พลิกหงาย เขาจ้องมองใบหน้าที่เอาชนะหัวใจของเขาได้ราบคาบ


               “พี่เปายังไม่แก่ คนอายุสามสิบอย่างพี่เปายังแข็งแรงและทำให้ผมต้องการได้เสมอ”


                พูดจบจอมภพก็บดจูบที่ปากหวาน ปาณัทเผยอปากรับด้วยความเต็มใจ นับวันเขาก็ยิ่งหลงเสน่ห์จอมภพจนไม่อาจถอนใจ ในบางคราวเขาก็ยังอดหวั่นใจไม่ได้ อายุที่ห่างกันถึงสิบปี ไหนจะชื่อเสียงที่จอมภพเริ่มมี แม้จะมั่นใจว่าจอมภพไม่ใช่คนดังแล้วลืมตัว แต่ใครจะรู้เล่าว่าอาจมีปัจจัยอื่นที่เกิดขึ้นอีก

                แต่ตอนนี้ ตอนที่จอมภพกำลังปรนเปรอบทรักให้เขา ปาณัทไม่ควรจะคิดสิ่งใดอีก นอกจากปล่อยตัวปล่อยใจแล้วเดินตามจอมภพไปสู่ความหฤหรรษ์ที่รออยู่เบื้องหน้า









                วันเปิดกล้องที่มีพิธีบวงสรวงมีผู้คนมาร่วมงานมากมาย ทั้งทีมงาน ผู้สื่อข่าวและกลุ่มแฟนคลับของซีรี่ส์เรื่องนี้ที่มาคอยให้กำลังใจห่างๆ ชานนท์ยิ้มแย้มแจ่มใสเมื่อมองเห็นความโด่งดังในอนาคต


                “จอม มานี่ มายืนตรงนี้แล้วยิ้มให้แฟนคลับหน่อย”


                จอมภพถูกชานนท์ดึงมาให้แฟนคลับถ่ายรูป เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นพร้อมกับทั้งคู่ที่กลายเป็นจุดรวมความสนใจ


               “กรี๊ดดด เหมาะกันมากเลยค่าคู่นี้ จอมนิค”


                “สนิทกันขนาดนี้ มีอะไรพิเศษไหมเอ่ย”


               ชานนท์เป็นฝ่ายชิงตอบคำถาม เขาโปรยยิ้มสู้กล้องอย่างคนมีประสบการณ์


              “นิคกับจอมสนิทกันเพราะเราเรียนการแสดงมาด้วยกันครับ อย่าคิดมากกันนะ แสดงละครด้วยกันเฉยๆ”


              จอมภพฝืนยิ้ม เขาถือโอกาสที่ผู้กำกับเรียกถ่ายซีนแรกเดินกลับ ชานนท์ยังเดินเคียงข้างไม่ยอมห่าง


             "เราสองคนต้องสนิทกันให้มากนะจอม เขาเรียกว่าแฟนเซอร์วิส รู้หรือเปล่าว่าเราเป็นคู่จิ้นในโซเชียลแล้วนะ ขนาดเพิ่งเริ่มถ่ายทำเอง ถ้าซีรีส์ออนแอร์แล้วต้องดังมากแน่ๆ”


              “ทำไมต้องมีแฟนเซอร์วิส”


              คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เขาไม่ค่อยชอบการกระทำแบบนี้เท่าไหร่นัก ชานนท์ยังคงยิ้มอย่างใจเย็น


               “พวกแฟนคลับเขาต้องการแบบนี้ เราก็ต้องตอบสนองให้สิ ทำไปเถอะน่าจอม ชื่อเสียงเงินทองทั้งนั้น เห็นแฮชแท็กในทวิตเตอร์บ้างหรือเปล่าว่าชื่อของเราสองคนมีคนทวิตจนติดเทรนด์ เราเห็นนะว่าทวิตของจอมน่ะ คนฟอลโลว์เพิ่มจากหลักร้อยเป็นหลักหลายพันแค่ข่าวว่าเล่นเป็นพระเอกเรื่องนี้ คอยดูเถอะถ้าออนแอร์เมื่อไหร่ รับรองคนติดตามพุ่งเป็นหลักหมื่นแน่ๆ แล้วตอนนั้นจอมจะรู้ว่าการที่เราทำแบบนี้มันมีประโยชน์แค่ไหน”


                จอมภพขมวดคิ้ว  นี่สินะวงการบันเทิง อะไรก็ดูเป็นการแสดงไปเสียหมด


              บิ๊ก ผู้กำกับเรียกทีมงานมารวมตัว ต่อจากนี้การถ่ายทำจะเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ เขาชี้แจงว่าเพราะนักแสดงเป็นหน้าใหม่เกือบทั้งหมดจึงได้คิวการทำงานมาเต็มที่และเนื้อเรื่องมีแค่สิบสองตอน การถ่ายทำจึงน่าจะใช้เวลาไม่เกินสองเดือนก็จะเสร็จสิ้น และวันนี้ถ่ายทำแค่ฉากง่ายๆเอาฤกษ์เอาชัย จากนั้นการทำงานก็เริ่มต้นขึ้น








             ชายหนุ่มกลับถึงบ้านในตอนค่ำ เมื่อไปถึงเขาเห็นปาณัทกำลังเก็บของใส่กระเป๋าเดินทางใบย่อม และเมื่อปาณัทมองเห็นเขาเดินเข้ามาในห้อง คำทักทายเสียงใสก็ดังขึ้น


                “กลับมาแล้วหรือจอม เป็นยังไงบ้าง ทำงานวันแรกตื่นเต้นไหม ขอโทษนะที่ผมไปด้วยไม่ได้”


               จอมภพเดินตรงเข้ามา เขาสวมกอดร่างโปร่งไว้จากด้านหลังเกยคางไว้กับไหล่และเอ่ยถามด้วยความสงสัย


               “พี่เปาจะไปไหนครับ”


              “ลืมบอกจอมว่าต้องไปจีนกับเจ้ปลา ไปเรื่องงานของที่บ้านน่ะ”


                ปาณัทตอบเสียงนุ่ม ครอบครัวของเขามีธุรกิจหลายอย่างที่แยกกันดูแลเด็ดขาด และยังมีธุรกิจกงสีที่พี่น้องช่วยกันทำงานด้วย


              “ไปกี่วันครับ”


              “อาทิตย์นึง ฝากจอมเฝ้าบ้านด้วยนะ”


               ไม่รู้ทำไมถึงใจหาย ระยะหลังจอมภพไม่ค่อยได้ห่างปาณัท เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่อยู่หลายวันชายหนุ่มเริ่มรู้สึกไม่อยากห่างปาณัทเลย แต่เพราะเป็นเรื่องงานจะให้จอมภพทำตัวเป็นเด็กงอแงย่อมไม่เป็นการดี เขาดึงปาณัทให้หันมาสบตา


                “มีค่าฝากไหมครับ จะได้มีกำลังใจเฝ้าบ้านหน่อย”


               ปาณัทมองอย่างรู้ทัน ดวงตาหลังแว่นกรอบใสเป็นประกายสว่างไสว


               “อยากได้อะไรเป็นค่าฝากล่ะ ต้องไม่ใช่ธรรมดาแน่ เด็กคนนี้”


               ตอนเดินเข้ามาในเขตบ้าน จอมภพยังไม่เห็นรถของปาริชาติจึงรู้ว่าพี่สาวของปาณัทยังไม่กลับ เขาควรใช้เวลาที่ได้อยู่เพียงลำพังกับปาณัทให้เป็นประโยชน์ก่อนที่จะไม่ได้ใกล้ชิดคนในอ้อมกอดหลายวัน


               “ผมขอคิดค่าฝากที่ระเบียงห้องได้ไหม พระจันทร์กำลังขึ้นบนฟ้า ผมอยากชมแสงจันทร์กับพี่เปา”


               ปาณัทหัวเราะเสียงดังเมื่อได้ฟังข้อเสนอของจอมภพ ถึงอย่างไรชายหนุ่มก็ยังเป็นวัยรุ่นที่กำลังคึกคะนองแม้จะมีนิสัยเงียบขรึม แต่จะเป็นไรไปเล่าหากปาณัทจะลองลดอายุกลับไปสู่วัยหนุ่มอีกสักครั้ง


                “ทะเล้นจริงๆจอม แต่ผมจำเป็นต้องจ่ายสินะ”


              จอมภพไม่ได้รอคำตอบ เขารวบร่างโปร่งของปาณัทเข้าสู่วงแขนแล้วอุ้มไปยังระเบียงห้องที่กว้างพอจะวางเก้าอี้ตัวยาวสำหรับนอนเล่นได้ตัวหนึ่งก่อนจะวางลงอย่างนุ่มนวล ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นระเบียงทอดสายตามองปาณัทด้วยนัยน์ตาลึกซึ้งจนเป้าสายตาแก้มแดงเรื่อ






มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้....





              “ทำตาหวานใส่แบบนี้ ผมเขินนะจอม”


              ดึงมือเรียวของปาณัทมากุมไว้และจูบที่กลางฝ่ามือ สายตาคมยังคงจับจ้องใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าวัยไม่ละเว้น


              “พี่เปารู้ไหม ความดีอย่างหนึ่งของพ่อที่ผมพอจะนึกออก คือส่งพี่เปามาให้ผม”


             ปาณัทยิ้มรับ พลางใช้อีกมือปัดเส้นผมที่ตกลงมาระหน้าผากของจอมภพเล่น


              “ไม่ใช่ว่าส่งจอมมาให้ผมหรือ”


               จอมภพขยับขึ้นไปนั่งหมิ่นที่ขอบเก้าอี้ วางมือแนบแก้มเนียนใสไว้


              “อะไรก็ได้ครับ ที่ทำให้เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้”


               สบตาซึ่งกันจนแทบลืมหายใจท่ามกลางความมืดที่โอบล้อม มองเห็นแสงจากดวงจันทร์ที่ลอยอยู่ริมฟ้าเป็นฉากหลังก่อนที่จอมภพจะโน้มกายลงมาจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากสีแดงธรรมชาติ ปาณัทเปิดรับให้ลิ้นร้อนเข้ามาแสวงหาความหวาน เสื้อยืดที่เขาใส่นอนถูกดึงออกจากกายในไม่ช้า มือสากของจอมภพลูบไล้กายนุ่มแสดงความเป็นเจ้าของ


               “ผมอยากกินพี่เปา”


              พึมพำอยู่กับริมฝีปากนุ่ม เปิดโอกาสให้ปาณัทได้สูดลมหายใจเข้าปอดหลังจากถูกจูบเนิ่นนาน ไม่รู้ตัวเลยว่าจอมภพดึงกางเกงขาสั้นที่เขาใส่อยู่ออกตอนไหน รู้แต่ตอนนี้ปาณัทกำลังอวดร่างขาวสว่างให้แสงจันทร์อาบไล้


             “ก็กินสิ ไม่ได้ห้าม”


              เสียงนุ่มสั่นพร่า ออกปากอนุญาตให้หน้าคมขยับเลื่อนต่ำลงไปสู่จุดอ่อนไหวสีชมพูเพราะเลือดหล่อเลี้ยง จอมภพใช้ปลายนิ้วยึดโคนไว้พลางจูบเบาๆที่ปลายมน ริมฝีปากขยับไล่ขึ้นลงก่อนจะเปิดปากกลืนกิน


              “อา...”


               ปาณัทพริ้มตาแหงนหน้าพิงไปกับพนักเก้าอี้ มือเรียวสอดขยุ้มกลุ่มผมดกดำของจอมภพเมื่อการกลืนกินนั้นกำลังทำให้เขาเพลิดเพลิน จอมภพไม่ได้เร่งเร้า เขาขยับเนิบนาบเน้นสัมผัสในช่องปากจนปาณัทต้องเป็นฝ่ายสวนเอวเข้าใส่อยู่หลายครั้ง กลีบปากขบเม้มเมื่อสภาวะอารมณ์กำลังพุ่งชัน


               “จอมแกล้งผม”


                จอมภพหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินเสียงตัดพ้อ แรงกระแทกใส่ปากครั้งล่าสุดบอกให้รู้ว่าปาณัทใกล้จะถึงไคลแม็กซ์แต่เขายังไม่ยอมในตอนนี้ ชายหนุ่มคลายปากออกทันที



              “พี่เปานอนคว่ำนะครับ”


               พลิกเอวให้ร่างโปร่งเนียนตานอนคว่ำลงกับเก้าอี้ตัวยาว บั้นทายขาวผ่องอวดสายตาจนจอมภพอดไม่ได้ที่จะบีบเล่น เขาแหวกมันออกจนมองเห็นรูจีบพับสีสวย จากนั้นจึงยื่นหน้าเข้าไปโลมเลีย


                 “อื้อ...”


                ปาณัทกำมือลงกับพนักพิงของเก้าอี้ ความเร็วของปลายลิ้นที่ตวัดสลับกับสอดลึกเข้าไปในรูจีบสร้างความเสียวกระสันมากยิ่งขึ้น เซ็กส์ของจอมภพไม่ใช่แค่เร่งเร้าเอาแต่ใจให้เสร็จสิ้นแต่ชายหนุ่มให้ความสำคัญกับการโลมเล้ากระชากอารมณ์คู่นอนให้กระเจิดกระเจิงก่อนที่จะดึงกลับมาสู่ความสุขสมที่แท้จริง นั่นคือบทรักที่ปาณัทติดใจ


               “เสียวครับจอม จัดการผมสักทีเถอะนะ”


                 เหลียวมองอ้อนวอนด้วยแววตาหวานฉ่ำยิ่งกว่าดาวบนท้องฟ้า เขาต้องการจอมภพจนเนื้อตัวสั่นระริก จอมภพเงยหน้ายิ้มรับก่อนจะทรงกายขึ้นดันความแข็งแกร่งที่พร้อมอยู่แล้วเข้าสู่ช่องทางที่เขาจัดการด้วยปากลิ้น ปาณัทขมวดคิ้วรับมันเข้าสู่ร่างจนสุดลำ


                 “โอ...”


                 จอมภพยังตื่นเต้นกับช่องทางนี้ในทุกครั้งที่ได้สอดใส่ ราวกับร่างกายของปาณัทเกิดมาคู่กับเขา มันเหมาะเจาะพอดีไม่คับไม่หลวมจนเกินไป ภายในอุ่นร้อนต้อนรับราวกับรอให้เขาได้สัมผัสไปทุกส่วน ยามดึงกายออกหมิ่นเหม่ก็เรียกร้องให้เขาต้องกระแทกเอวเข้าไปสู่ความรัดรึง เขาออกแรงจนเหงื่อชื้นซึมออกทางผิวหนัง มือใหญ่โอบเอวของปาณัทให้คุกเข่าอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวที่กำลังโยกคลอนจากแรงของเขา


                 “ฮึก จะ จอม ดีจัง”


               ปาณัทหันมาเอ่ยพร้อมกับครางไม่ขาดระยะ มองเห็นร่างสูงใช้ขาข้างหนึ่งยันพื้นไว้เป็นหลัก ส่วนอีกข้างวางแนบไปท่อนขาด้านหลังของเขา เอวกับสะโพกแกร่งออกแรงถาโถมขณะที่เจ้าตัวส่งเสียงทุ้มต่ำคล้ายคำรามอยู่ในลำคอ ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยอารมณ์เถื่อนดิบยิ่งมีเสน่ห์ชวนหลงใหล


                 “จอม ผมจะ ...”


                ยังไม่ทันจบประโยค ปาณัทก็ปลดปล่อยพุ่งวาบ เขาหอบหายใจไปพร้อมกับจังหวะที่เร่งเร้าขึ้น จอมภพเงยหน้าส่งเสียงเมื่อดึงกายออกรูดรั้งตนเองก่อนจะปลดปล่อยตามติด เขาถอนหายใจด้วยความสุขสมก่อนจะอุ้มปาณัทขึ้นแล้วลงไปนอนบนเก้าอี้แทน โดยมีปาณัทนอนทับอยู่เบื้องบน จอมภพแหงนหน้ามองพระจันทร์แล้วเอ่ยเย้าปาณัท


                “มองไม่เห็นพระจันทร์เลย เห็นแต่ก้นพี่เปา”


                 “เด็กบ้า”


                ปาณัทใช้กำปั้นทุบที่ไหล่แต่จอมภพก็ไม่สะดุ้งสะเทือน ซ้ำยังคว้ามือมาจูบเล่น ทั้งคู่เงียบเสียงปล่อยให้บรรยากาศใต้แสงจันทร์บอกความรู้สึกที่มีต่อกัน


                   “ผมไม่อยู่หลายวันจอมต้องตั้งใจทำงานนะ”


                 ปาณัทเอ่ยเสียงอู้อี้ขณะซุกหน้าอยู่กับแผงอกชื้นเหงื่อ


                 “ไปกองถ่ายให้ตรงเวลา ขยันฝึกซ้อมท่องบทเยอะๆ ถ้าเราตั้งใจทำงานผลงานจะได้ออกมาดี ไม่ว่าจะทำงานอะไรก็ต้องประสบความสำเร็จทั้งนั้น”


                 “คร้าบ” จอมภพอมยิ้ม เขาลูบไล้ร่างเปลือยในอ้อมกอด “รู้แล้วครับคุณเมีย ผมจะตั้งใจทำงาน มีอะไรจะสั่งสอนอีกไหมครับ”


                 “จอม!”

       
                 ปาณัทเงยหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยินสถานะที่จอมภพหลุดปากออกมา


                 “พูดว่าไงนะ”


                   “อะไรครับ อ๋อ บอกว่าจะตั้งใจทำงานไงครับ”


                    “ไม่ใช่สิ อย่าเฉไฉ”


                    จอมภพมองปาณัทลึกล้ำ เขาใช้ปลายนิ้วลูบไล้ริมฝีปากนุ่มแผ่วเบา


                  “ผมบอกว่าผมจะเชื่อฟังเมียผู้มีพระคุณ พอใจหรือยังครับ”


                  ปาณัทหายใจแรง หยาดน้ำคลออยู่ในหน่วยตา เขาเป็นฝ่ายจูบจอมภพบ้างจนกระทั่งได้ยินเสียงรถของปาริชาติขับเข้ามาในบ้าน


                    “คุณปลากลับมาแล้ว” จอมภพกระซิบตอบ “แล้วตอนนี้ยุงก็เริ่มกัดจนจะเป็นไข้เลือดออก เราคงกอดกันตรงนี้ต่อไม่ได้แล้ว”


                   “ในห้องไม่มียุง มีแอร์ ไม่ร้อน”


                 ปาณัทกระซิบตอบเช่นกัน จอมภพยิ้มกริ่มก่อนจะอุ้มปาณัทกลับเข้าไปในห้อง เขาวางร่างโปร่งลงบนเตียงนุ่ม


                  “ไปชมจันทร์ตรงระเบียงก็ไม่เลวนะครับ วันไหนถ้าคุณปลากลับดึกเราไปกันอีกนะครับพี่เปา”


                 “เด็กบ้า ห่ามจริงๆ”


                 เสียงหัวเราะสดใสดังขึ้นก่อนจะหายไปเพราะจอมภพจัดการปิดปากของปาณัทลงอีกครั้ง





                                                             TBC


                             ทำไมชั้นจะต้องไปแอบส่องคนชมจันทร์ที่ระเบียงด้วยวะคะ ฮ่าๆๆๆ


                           

[DrSlump]

 

เสี่ยเปาโดนจัดทุกวัน ๆ ละหลายเวลา 555

[iceman555]

จอมอยู่คนเดียว เสร็จแน่ๆ คนจ้องจะกินเยอะเลย 

[blove]

เร่าร้อนจริงเว้ย ท่ามกลางแสงจันทร์ >.,< ต่างก็รู้ใจตัวเองแล้วว่ารัก ความห่างและระยะทางจะเป็นอุปสรรคบ้างไหม ไม่อยู่อาทิตย์หนึ่งจะเกิดไรขึ้นบ้าง รอตามตอนต่อไปเลยค่ะ สนุกกมาก ชอบค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาต่อ ^_^ คิดถึงอยู่พอดี (:

[PrimYJ]

ห่างกันอาทิตย์นึงจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นไหมเนี่ย

[sailom_orn]

  มีความอ่อนเมีย หยอดให้เค้าเขิน คู่นี้เค้าก็ตามใจกันดี พากันเปลี่ยนบรรยากาศ
เราก็ชอบสิ่

[lizzii]

กลัวจะโดนงาบช่วงพี่เปาไม่อยู่นะสิ

[WilpeR]

ตอนนี้หวาน แต่ช่วงเปาไม่อยู่จะเกิดเรื่องอะไรให้ยุ่งยากใจบ้างเนี่ย

[TheWanFah]

ช่วงพี่เปาไม่อยู่ จอมต้องระวังตัวดีๆ

[❣☾月亮☽❣]

นี่ล่ะกลัวใจ ข่าวฉาว ใส่ร้ายมันน่ากลัว

[Mura_saki]

อดห่วงจอมไม่ได้อยู่ดี ....

[ommanymontra]

 


 

[SeaBreeze]

จอมxนิค     อย่าได้หลงเข้าไปอยุ่ด้อมนี้เชียวนะ ชิปเปอร์   สัมพันธ์ลวงๆ น่าจัววว

[mkianit]

แงงง เราต้องเชื่อมั่นในจอม สนุกมากเลบค่ะปกติไม่ชอบอ่านนายเอกแก่กว่า แต่เรื่องนี้ทำให้รักพี่เปาเลยย เอ็นดูความใส่ใจดูอบอุ๊นนนอบอุน 

[HZtaoFan]

พี่เปาน่ารักอะ

[Belove]

                                                            หัวใจขายฝาก

                                                               บทที่ 14



               สามวันแล้วที่ปาณัทกับปาริชาติไม่อยู่บ้าน และเป็นสามวันที่จอมภพมีคิวถ่ายละครเกือบทั้งวัน เขากลับถึงบ้านยามดึกสงัดและออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เป็นการดีที่งานดึงความสนใจไปจากความเงียบเหงาของบ้าน แต่ในเกือบทุกครั้งที่มีเวลาอยู่คนเดียว เขามักจะคิดถึงปาณัท


               ปาณัทส่งข้อความทางไลน์ทิ้งไว้เป็นระยะ จอมภพเองพอมีเวลาก็จะเปิดอ่านและส่งข้อความตอบกลับ ปาณัทเล่าให้ฟังว่าเมื่อไปถึงจีนพี่ชายคนโตก็เริ่มทำงานจนน้องๆพากันเหนื่อยไปด้วย เมื่อเห็นสติกเกอร์ที่แสดงถึงอาการเหนื่อย จอมภพอดยิ้มไม่ได้ เขาได้แต่ส่งสติกเกอร์ให้กำลังใจอีกฝ่ายกลับไป ชายหนุ่มถอนหายใจเมื่อคิดถึงร่างโปร่งที่เคยกอดนอนแทบทุกคืนแต่ช่วงนี้ต้องห่างกันเพราะงาน


            “จอม ถึงคิวแล้ว”


            เสียงเรียกปลุกเขาจากภวังค์ จอมภพเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าเป้ของเขาแล้วจึงเดินเข้าไปภายในสตูดิโอที่วันนี้เซ็ตฉากเป็นห้องนอน


               “วันนี้ถ่ายฉากจูบกันครั้งแรกนะ” พี่บิ๊กอธิบายการถ่ายทำในวันนี้ “เป็นฉากที่นิคเมาเพราะอกหักจากคนอื่นแล้วจอมพามาที่ห้อง ทั้งคู่ต้องจูบกันเพราะความเมา เพราะฉะนั้นมันต้องเร่าร้อน ขอให้จูบจริงๆกันเลยก็แล้วกัน ทั้งคู่ไม่มีปัญหาใช่ไหม”


              จอมภพนิ่งอึ้ง อันที่จริงคือรู้อยู่แล้วว่าต้องมีฉากเรียกเรตติ้งเหล่านี้ แต่เมื่อมาถึงจริงๆเขาไม่อยากถ่ายทำเลย จอมภพไม่อยากจูบคนอื่นที่ไม่ใช่ปาณัทอีกต่อไป


             “ไม่มีปัญหาครับพี่บิ๊ก นิคน่ะยังไงก็ได้ จอมก็ไม่มีปัญหาหรอกเนอะ เราสนิทกันอยู่แล้ว”


             ชานนท์ชิงตอบด้วยใบหน้าเกลื่อนยิ้ม หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น วันนี้แล้วที่การถ่ายทำจะเริ่มเข้มข้นขึ้น ประเดิมด้วยฉากจูบ เขาลอบมองใบหน้าคม ดวงตาดุคู่นั้นแล้วแอบแตะลิ้นกับริมฝีปาก อยากรู้ว่ารสชาติแรกที่จะได้ลิ้มลองนั้นจะเด็ดขนาดไหน


                “ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มได้ เริ่มจากทั้งคู่เปิดประตูเข้ามาแล้วจูบนัวเนียกันเลยนะ ไหน ลองซ้อมกันดู”


               จอมภพจำเป็นต้องโยนความอึดอัดทิ้ง ถึงอย่างไรนี่ก็คืองาน งานที่จะให้เงินก้อนเป็นแสนสำหรับเขา ชายหนุ่มเดินไปที่ประตูในฉากโดยมีชานนท์ยืนประกบ และบิ๊กที่กำลังสร้างอารมณ์ให้ทั้งคู่


                "ขอจูบแบบเร่าร้อนนะ นิคก็เมามาจูบแบบลืมตัวได้เลย ส่วนจอมเป็นคนเจ้าชู้ จูบแบบหวังฟันคืนนี้ ต้องมีชั้นเชิงหน่อย”


               บิ๊กแนะนำมุมกล้อง ว่าทั้งคู่ควรจะจูบกันโดยเอียงหน้าอย่างไรให้ได้องศา เมื่อจอมภพและชานนท์บอกว่าเข้าใจแล้ว การถ่ายทำจึงได้เกิดขึ้น


              จอมภพผลักประตูแล้วเดินเข้ามาในห้องนอนโดยมีชานนท์กอดเขาอยู่ สีหน้าของชานนท์หว่านเสน่ห์คล้ายกับคนเมาจริงๆ จอมภพจูบที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายแต่กลับได้ยินเสียงสั่งคัทของบิ๊ก


               “ไอ้จอม มึงเล่นให้เป็นเสือหน่อย ไอ้ห่า แข็งยิ่งกว่าต้นไม้อีก นี่มึงกำลังจะฟันไอ้นิคมันนะโว้ย”


              หน้าเครียดขึ้นมาทันทีจนชานนท์มองเขาราวกับกำลังยั่วเย้า


               “ทำไมเหรอ จอมไม่อยากจูบเราเหรอ เราไม่ถูกใจจอมงั้นสิ ถ้าอย่างนั้นจอมอยากจะจินตนาการว่าเราเป็นใครก็แล้วแต่จอมเลย งานจะได้ออกมาดีๆ”


                   จอมภพถอนหายใจอีกครั้ง เพราะไม่อยากทำให้การถ่ายทำเสียเวลาไปอีก เทคเดียวให้ผ่านไปโดยเร็วน่าจะดีกว่า เขาหลับตาลงแล้วคิดถึงใบหน้าที่ตามมาวุ่นวายอยู่ในหัวใจของเขาอีกครั้ง ทันที่ได้ยินเสียงสั่งเริ่มต้นของผู้กำกับร่างสูงก็ดึงชานนท์เข้ามาจูบ


                  “อึก...”


                 ชานนท์หายใจขัด เขาแทบจะลืมว่ากล้องจับภาพเขาอยู่ สองแขนยกคล้องคอจอมภพและปล่อยให้จอมภพจูบจนเคลิ้มไปหมด แต่ความสุนทรีกลับถูกขัดเมื่อได้ยินเสียงสั่งคัทของบิ๊ก จอมภพรีบถอนจูบอย่างรวดเร็วจนชานนท์อยากจะกรีดร้อง


               ดีเหลือเกิน...


               จอมภพจูบเก่งมาก หัวใจของชานนท์เต้นจนแทบจะทะลุออกมานอกทรวงอก เขาแลบลิ้นรอบปากเก็บเศษน้ำลายของจอมภพด้วยความเสียดาย เจ็บใจที่ร่างสูงยืนหันหลังให้เขาอย่างไม่อาวรณ์สักนิด


             พยายามเก็บงำความต้องการของตนที่พุ่งขึ้นมาจนขนลุกชัน ชานนท์สาบานกับตัวเองว่าเขาจะต้องได้ลิ้มรสชาติของจอมภพอย่างเต็มอิ่มสักครั้งในชีวิต ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไรก็ตาม แต่ตอนนี้เขาจะเก็บเล็กผสมน้อยด้วยการเข้าฉากเลิฟซีนเช่นนี้ไปก่อน แต่สักวันจอมภพจะต้องพาเขาขึ้นสวรรค์


                ชานนท์มองร่างสูงแล้วสัญญากับตัวเอง







               จอมภพปลีกตัวออกมาด้านนอกของสตูดิโอในช่วงพักกอง สีหน้าของเขายังไม่ค่อยดีนักเมื่อเกือบทั้งวันต้องถ่ายทำแต่ฉากจูบกอดกับชานนท์ ผู้กำกับต้องการภาพจากหลายมุม บางทีก็สั่งให้กล้องโคลสอัพใกล้ใบหน้าของเขา จอมภพกับชานนท์ก็ยิ่งต้องจูบแลกลิ้นให้กล้องถ่ายทำ เขาอดคิดไม่ได้ว่าชานนท์อินไปกับการแสดงมากเหลือเกิน หลายครั้งที่อีกฝ่ายลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของเขาอย่างจงใจ


                 เขาหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิด เมื่อเห็นสัญลักษณ์เตือนว่ามีข้อความทางไลน์หัวใจของจอมภพก็พลันเริงร่า ชายหนุ่มรีบเปิดอ่านทันที ปาณัทส่งข้อความบอกว่างานวันนี้เสร็จเร็ว หากจอมภพว่างจากการถ่ายละครจะโทรมาหาก็ได้ จอมภพจึงไม่รอช้า เขารีบกดโทรติดต่อทางแอพลิเคชั่นไลน์ทันที


              “ฮัลโหล จอม”


               “คิดถึงจังครับ”


                เพียงแค่ประโยคแรกจอมภพก็รีบเผยความรู้สึกของเขา อารมณ์หงุดหงิดหายไปในพริบตาเมื่อได้ยินเสียงใสหัวเราะตอบกลับมา


                 “คิดถึงเหมือนกัน งานยุ่งมาก เฮียไม่ยอมให้ว่างเลยพาผมกับเจ้ปลาไปโน่นมานี่ตลอด แล้วจอมล่ะเป็นยังไงบ้าง”


                “ถ่ายละครเกือบทั้งวันเลยครับ กลับบ้านดึกตื่นแต่เช้า”


              “เหนื่อยมากเลยสินะ แสดงเก่งขึ้นบ้างหรือยัง”


                จอมภพคุยกับปาณัทโดยไม่รู้เลยว่าตนเองนั้นกำลังยิ้มอยู่คนเดียวกับโทรศัพท์มือถือ และไม่ทันได้มองด้วยว่าไม่ไกลจากที่เขานั่งพักชานนท์ยืนฟังบทสนทนาของเขามาได้พักใหญ่แล้ว คิ้วของชานนท์ขมวดเข้าหากันเมื่อเดาได้ว่าจอมภพคุยอยู่กับใคร


               หัวใจของชานนท์เต้นเร่าๆด้วยความริษยาเมื่อนึกถึงใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าวัยของปาณัท คนคนนั้นเกิดมาร่ำรวยอยู่บนกองเงินกองทองโดยไม่ต้องดิ้นรนแสวงหาอะไรสักอย่าง นี่คงใช้เงินทองที่มีทุ่มให้จอมภพจนติดกับสินะ


                “ว่างเมื่อไหร่บอกนะครับ ผมจะได้โทรไปหาอีก ครับ ผมจะรอพี่เปานะครับ”


               จอมภพวางสายแล้วพร้อมกับรอยยิ้มที่ยังเกลื่อนใบหน้า ชานนท์จึงเดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆ


               “อารมณ์ดีจังจอม คุยกับใครน้า แฟนเหรอ”


                รอยยิ้มหุบลงอัตโนมัติจนชานนท์เจ็บจี๊ด อยากรู้นักว่าปาณัทมีดีอะไรจึงคว้าตัวจอมภพไว้ได้ ถ้ารู้ชานนท์จะทำบ้างและทำให้ดีกว่าด้วย เขาจะไม่ปล่อยผู้ชายคนนี้ให้หลุดมือจนกว่าชานนท์จะเบื่อไปเอง


                “ทำไมชอบทำหน้าบึ้งใส่เรานักล่ะจอม เราถามแค่นี้เอง ถ้าละลาบละล้วงก็ขอโทษ”


               เขาแสร้งทำสีหน้าสลดจนจอมภพต้องถอนหายใจ แววตาที่มองมายังชานนท์จึงอ่อนแสงลงบ้าง


               “บางเรื่องเราก็มีขอบเขต อะไรที่เราตอบได้เราก็ตอบ แต่อะไรที่ล้ำเส้นเกินไปนายไม่รู้จะดีกว่านะนิค”


                หน้ากระตุกทันทีกับคำพูดของจอมภพ แต่ชานนท์ก็ยังฝืนยิ้ม


                “เฮ้อ คุยกับคนติสมีโลกส่วนตัวสูงมันเป็นแบบนี้นี่เอง ช่างเถอะ พี่บิ๊กให้มาตามไปถ่ายซีนสุดท้ายวันนี้ ไปเร็วเข้า”


                จอมภพถูกชานนท์ลากแขนให้เดินกลับไปที่สตูดิโอ เมื่อมาถึงบิ๊กก็อธิบายการถ่ายทำฉากนี้ให้ฟัง


                “ต่างคนต่างถอดเสื้ออีกฝ่ายนะ นิคก็มองแบบยั่วๆ ส่วนจอมก็มองเหมือนคนตกหลุมเสน่ห์ เอามือลูบไล้กันด้วย ให้เหมือนกำลังจะได้กันน่ะ”


                 เติมหน้าจัดผมกันอีกครู่เดียวการถ่ายทำก็เริ่มต้น จอมภพยืนประจันหน้ากับชานนท์ เขาหลับตาลงและจินตนาการว่าชานนท์คือปาณัท


               มือของชานนท์วางอยู่บนบ่ากว้าง เขาค่อยๆไล่ปลายนิ้วแตะต้องกระดุมและปลดทีละเม็ด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยประกายปรารถนายามมองจอมภพราวกับนี่ไม่ใช่การแสดง และทุกครั้งที่จอมภพลูบไล้มือใหญ่ลงมาชานนท์ก็แทบจะสะดุ้งไปเสียทุกครั้ง จนกระทั่งมือเรียวของชานนท์ลูบไล้ต่ำไปถึงเป้ากางเกงอีกฝ่าย


             “จะทำอะไรน่ะนิค”


              จอมภพกระซิบเสียงแข็งขณะทำทีแสดงว่าซุกหน้าจูบต้นคอชานนท์ เขารู้สึกถึงการรุกล้ำที่มากเกินกว่าการแสดง


               “การแสดงน่ะ อย่าคิดมากสิ”


               ตอบเสียงกระเส่าและยังเบียดกายเข้าหา แม้จะอยู่ท่ามกลางทีมงานเขาก็แทบจะไม่อายแล้ว จอมภพมีแรงดึงดูดทางเพศมากเกินไป มากจนเขาแทบละลายกองอยู่บนพื้น


                “คัท”


              ทันทีที่สิ้นเสียงคำสั่งของบิ๊ก จอมภพก็ผลักเขาออกห่าง ปล่อยให้ชานนท์ยืนหอบอารมณ์ค้างท่ามกลางเสียงชื่นชมของบิ๊กและทีมงาน


               “แม่ง เล่นกันเหมือนจริงชิบหาย ดีว่ะ เดี๋ยวตัดช็อทนี้ไปโปรโมท”


             “เสร็จแล้วใช่ไหมพี่บิ๊ก คัทเดียวนะครับ ผมกลับแล้วนะ”


               จอมภพรีบฉากห่าง บิ๊กพยักหน้าตอบ


              “เออ เสร็จแล้ว พรุ่งนี้ก็เวลาเดิมนั่นแหละ”


               ชานนท์อยากจะร้องโวยวายหรือทำลายข้าวของระบายอารมณ์นัก จอมภพเดินหันหลังกลับราวกับไม่รู้สึกรู้สาในร่างกายของเขา ทั้งที่ตอนนี้หัวใจของชานนท์ยังเต้นไม่เป็นจังหวะสักนิด


               “พี่บิ๊ก พรุ่งนี้ถ่ายฉากเลิฟซีนบนเตียงใช่ไหมครับ”


                เขาเอ่ยปากถาม บิ๊กตอบกลับมาด้วยคำตอบที่ทำให้ชานนท์ยิ้มอย่างหมายมาด


                “ใช่ ฉากนัวเนียบนเตียงนี่แหละ คงจะถ่ายสลับฉากที่เป็นเลิฟซีนไปเลย จะได้เซ็ทฉากทีเดียว”


               ตอนนี้ชานนท์ได้แต่เก็บของแล้วเดินลงส้นระบายอารมณ์ไปทางรถยนต์ของภาคภูมิที่มาจอดรอรับตามเวลาที่นัดไว้ ภาคภูมิสูบบุหรี่รอได้พักใหญ่ เมื่อชานนท์ก้าวขึ้นรถแล้วเขาจึงได้ขับออกไปจากสตูดิโอ


             “เป็นเหี้ยอะไรไอ้นิค หน้าเหมือนตูด”


             ผู้จัดการเอ่ยถามเมื่อขับมาได้สักพัก ชานนท์สบถออกมาคำหนึ่งก่อนจะส่งเสียงลั่นรถ


              “จอด พี่ภาค จอดข้างทางตรงนี้ก่อน จอดสิ”


              เพราะสตูดิโออยู่ในซอยลึกกว่าจะผ่านไปถึงถนนใหญ่ ภาคภูมิหักพวงมาลัยเลี้ยวขวับเข้าจอดข้างทางมืดมิดแล้วหันมาตวาดเด็กในสังกัด


             “อะไรของมึง ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนกูด่ามึงแน่ไอ้นิค”


                 ชานนท์ไม่ฟังคำต่อว่า เขาดึงภาคภูมิเข้ามาจูบหยาบคาย


                “อย่าเพิ่งพูดมาก ผมกำลังอยาก พี่มาเอาผมที่เบาะหลังเดี๋ยวนี้เลย”


                ภาคภูมิตาเหลือก สภาพของชานนท์ตอนนี้บอกได้เลยว่ากำลังกระหายขั้นสุด


               “มึงจะบ้าหรือไง นี่มันในรถนะ”


                “ทำอย่างกับไม่เคย มาเร็ว หรือจะไม่เอา”


                ชานนท์ขยับลุกจากเบาะหน้าไปยังเบาะหลังอย่างรวดเร็ว เขากระชากคอเสื้อของภาคภูมิให้ลุกตามมาด้วยความหงุดหงิด


               “แต่กูยังไม่พร้อมนี่หว่า”


               “โอ๊ย เรื่องมาก เดี๋ยวผมจัดการให้น่ะ นอนเฉยๆเหอะ”


              ผลักภาคภูมิให้นอนหงายไปบนเบาะรถแล้วชานนท์จึงรูดซิปดึงกางเกงของผู้จัดการลง เขาก้มหน้าลงไปปลุกตรงนั้นของภาคภูมิด้วยปากของเขา ไม่นานภาคภูมิก็ร้องโอดโอย


             “ไอ้เหี้ยนิค ไอ้เด็กเวร กูเสียวโว้ย”


              “ถุงยางอยู่ไหน”


               ชานนท์ตะคอกถามเสียงสั่น เจ้าของรถชี้มือไปที่ลิ้นชักด้านหน้าชานนท์จึงรีบเอื้อมตัวไปคว้ามาแล้วสวมใส่ท่อนเนื้อที่เขาปลุกเร้า จากนั้นเขาก็ขยับนั่งคร่อมลงไปที่เอวของภาคภูมิ


               “จอม สักวันหนึ่ง กูจะต้องได้มึง”


              ร่างโปร่งขยับขึ้นลงเร่าร้อนไปด้วยไฟปรารถนา สีหน้าของชานนท์บิดเบี้ยวไปหมด


              “นิค มึงเบาหน่อย ขย่มจนของกูจะหัก เดี๋ยวก็ไม่มีไว้ใช้ระบายความร่านของมึงหรอก”


             “โว้ย”


             ชานนท์สบถลั่น เขาเปลี่ยนท่าให้ภาคภูมิขึ้นมาอยู่เบื้องบนเพื่อส่งเขาให้ถึงสวรรค์ แต่กระนั้นก็ยังไม่ใช้สวรรค์ที่แท้จริง


             “เห็นกูเป็นตัวแทนไอ้เด็กหน้าหล่อนั่นเหรอ ได้ กูจัดให้ เผื่อมึงจะหายคันบ้าง”


              หลับตาลงแล้วคิดเสียว่าร่างที่กำลังโยกเอวใส่เขาอยู่ที่เบาะหลังรถคือจอมภพ ชานนท์ได้แต่วาดหวังถึงวันหนึ่งที่เขาจะได้ครอบครองผู้ชายคนนั้นสักครั้ง


              ชานนท์จะต้องทำให้สำเร็จ




มีต่ออีกนิด.....

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...




               จอมภพขับรถยนต์ที่ปาณัทยกให้ใช้กลับบ้านที่ไม่มีใครอยู่ เขาทิ้งกายลงไปบนเตียงด้วยความหงุดหงิด ร่างกายตื่นเพราะฝีมือการกระตุ้นของชานนท์อย่างปฏิเสธไม่ได้ เพราะเขายังเป็นปุถุชนธรรมดาและอยู่ในวัยที่ง่ายต่อความต้องการปลดปล่อย เขาเริ่มดูออกว่าชานนท์ต้องการอะไร


               “โว้ย”


             เขาได้แต่ระบายมันออกด้วยมือของเขา และใช้หมอนข้างจินตนาการถึงปาณัท ไม่นานนักจอมภพก็นอนหอบกับการปลดปล่อย เขาได้แต่นอนมองเพดานและครุ่นคิด


               อันที่จริงหากเขาจะมีความสัมพันธ์กับคนอื่นก็ย่อมทำได้ ปาณัทไม่มีทางรู้แน่นอน แต่จอมภพแปลกใจที่เขาไม่ต้องการทำแบบนั้น เขาไม่ต้องการทำร้ายจิตใจของปาณัท


                “เขาเรียกว่าความซื่อสัตย์ไงล่ะจอม” เสียงภวัตผู้เป็นพ่อลอยมาจากความทรงจำ “ความซื่อสัตย์เป็นสิ่งสำคัญที่หัวใจของเราต้องมี”


              “อย่างที่พ่อซื่อสัตย์ต่อแม่เหรอครับ”


             “ใช่ ความซื่อสัตย์เป็นสิ่งสำคัญของมนุษย์ สมองของคนเราบอกได้ว่าสิ่งไหนถูก สิ่งไหนผิด แต่ไอ้สิ่งผิดมันมักจะยั่วยวนความต้องการของมนุษย์ได้ดีเสมอ ความซื่อสัตย์คือศีลธรรมขั้นแรกที่จะทำให้เราตัดสินใจได้ว่าจะเลือกเดินไปทางไหน ทางที่ควรหรือทางที่ไม่ใช่”


             “ถ้าไม่มีใครรู้กับเราว่าเราทำอะไรล่ะพ่อ”


               “หัวใจเราจะบอกเอง ความผิดน่ะ มันทรมานนะจอม นั่นแหละคือนรกที่เราไม่ต้องรอให้ตายไปก่อนแล้วค่อยเจอ”


              จอมภพไม่อยากให้ปาณัทผิดหวัง เท่านั้นเองที่เขาจะทำได้


               “พี่เปา รีบกลับมาสักทีเถอะครับ ผมไม่อยากนอนกอดหมอนข้างแล้ว”


               เขารำพึงถึงคนที่ทิ้งไปไกล ก่อนจะหลับตาลงและฝันถึงคนคนนั้นตลอดทั้งคืน






                                                              TBC


                                          ช่วงท้ายใส่เข้ามา เพราะอินกับข่าวนักร้อง

                                                         เผือกจนตาโบ๋  555


                                     

[sailom_orn]

   พี่เปากลับมาเร็วๆ เดี๋ยวน้องจะตบะแตกซะก่อนนนน

[iceman555]

 

[DrSlump]

 

อีนิคนี่มันร่านจริง ๆ เลย

[lizzii]

ใจเย็นนิค 55555555
พี่เปารีบกลับมานะ

[ommanymontra]