หัวข้อ: <<หัวใจขายฝาก>> [สนพ.Flirtbooks]

[Belove]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม




                                                         




สารบัญ


บทที่ 1
บทที่ 2
บทที่ 3
บทที่ 4
บทที่ 5
บทที่ 6
บทที่ 7
บทที่ 8
บทที่ 9
บทที่ 10
บทที่ 11
บทที่ 12
บทที่ 13
บทที่ 14
บทที่ 15
บทที่ 16
บทที่ 17
บทที่ 18
บทที่ 19
บทที่ 20(ตอนจบ)


                                                     

[Belove]

                                                          หัวใจขายฝาก

                                                              บทที่ 1




                ร่างสูงผิวสีแทนออกแรงยกน้ำหนักอยู่ในห้องออกกำลังกายของมหาวิทยาลัย ท่ามกลางนักศึกษาวัยเดียวกับเขาที่มาใช้บริการ ใบหน้าขรึมคมเข้มไม่พูดไม่จากับใคร เขาพุ่งความสนใจไปกับการเสริมสร้างกล้ามเนื้อที่ทำอย่างสม่ำเสมอส่งผลให้กล้ามเนื้อบนแผ่นท้องขึ้นเป็นลอนอย่างที่ใครหลายคนอยากจะได้


                 “ไงวะไอ้จอม วันนี้ไม่ไปเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหารเหรอ”


                 เพื่อนคณะเดียวกันคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องออกกำลังกายเอ่ยทักขึ้น ชายหนุ่มเจ้าของชื่อที่เพื่อนเรียกว่า “จอม” หรือในชื่อจริงว่า “จอมภพ” ส่ายหน้า


               “วันนี้ร้านปิด”


                เขารับงานพิเศษเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหารไทยชื่อดังเกือบทุกเย็น ชั่วโมงละหนึ่งร้อยบาทถือเป็นรายได้งดงามที่เขาทำเกือบทุกวันในตอนเย็นถึงค่ำ สามหรือสี่ชั่วโมงก็แล้วแต่ผู้จัดการจะจัดสรรให้ นอกจากนั้นถ้ามีงานพิเศษอื่นๆที่จ้างมาเขาก็ไม่เคยปฏิเสธถ้าไม่ตรงกับเวลาเรียน


                  “เฮ้ย งั้นไปเตะบอลกันไหม ไอ้วิทย์มันไปเช่าสนามไว้ คนเตะยังไม่ครบเลย ไปเหอะนานๆที ไม่ค่อยสุงสิงกับเพื่อนฝูงเลยมึงนี่”


                 เจ้าของใบหน้าคมเข้มพยักหน้ารับ ดีเหมือนกัน ไม่ได้ไปพักผ่อนสมองกับเพื่อนนานแล้ว เขาออกแรงไปกับเครื่องเล่นต่อจนกระทั่งโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นจึงได้หยิบมันออกมา สัญลักษณ์เตือนว่ามีผู้ติดต่อทางทวิตเตอร์ทำให้เขาต้องเดินมายังมุมที่ไม่ค่อยมีผู้ใช้บริการนัก


                  โทรศัพท์มือถือรุ่นราคาไม่แพงมากนักถูกเปิดออกอ่านข้อความใน Direct message เขากดรับข้อความจากคนแปลกหน้า


                 “สวัสดีครับ ผมเห็นข้อความของคุณในใบโอก็เลยทักแชทมา”


                   การที่เขามาออกกำลังกายเป็นประจำให้ร่างกายสมบูรณ์แบบนั้นไม่ใช่เรื่องไร้สาระ เพราะร่างกายของจอมภพคือทุนชนิดหนึ่ง รูปดิสที่ใช้รูปกล้ามท้องเป็นลอนงดงามของตนเองนั้นเรียกแขกได้ดีเสมอ ไม่จำเป็นต้องใช้รูปอาวุธลับอย่างเช่นคนอื่นอวดสู่สังคมวงกว้าง ของดีควรเห็นด้วยตาเท่านั้น เพียงแค่ลงประโยคเด็ดใน Bio ว่า “อยากหาเพื่อนคุยคลายเหงา ทั้งสาวหรือหนุ่ม DM มาได้ ยินดีรับใช้ครับ” เท่านี้ก็เป็นอันรู้กัน


                 “ยินดีครับ อยากให้ผมช่วยเป็นเพื่อนคุยวันไหนครับ”


                  พิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักอีกฝ่ายก็ส่งข้อความกลับมา


                 “คืนนี้ครับ แต่ขอทราบกติกาและอัตราค่าบริการได้ไหมครับ”


                 “สองถึงสามชั่วโมงคิดชั่วโมงละหนึ่งพันครับ เริ่มต้นเวลาสี่ทุ่มแต่ถ้าคุณอยากให้ผมคุยด้วยทั้งคืนจนถึงหกโมงเช้าผมคิดเหมาหกพัน คุณออกค่าที่คุย ส่วนค่าป้องกันผมออกเอง จ่ายครึ่งหนึ่งก่อนคุยกันและจ่ายที่เหลือก่อนแยกย้าย”


                   จอมภพพิมพ์ตอบกลับอย่างเคยชินราวกับพิมพ์ประโยคเหล่านี้บ่อยครั้ง รออีกพักใหญ่จึงมีอีกหนึ่งข้อความตอบกลับมา


                    “การคุยของเราจะเป็นความลับใช่ไหมครับ”


                  “แน่นอนครับ คุยจบก็แยกย้าย ผมไม่รู้จักคุณ คุณไม่รู้จักผม”


                  เขาซ่อนความตื่นเต้นไว้ลึกๆ ช่วงนี้จอมภพกำลังร้อนเงิน หากได้ค่าบริการในวันนี้คงต่อชีวิตของเขาไปได้อีกพักหนึ่งก่อนที่อะไรๆจะสายเกินไป และในที่สุดเขาก็ได้รับคำตอบ


                    “ตกลงครับ ผมขอคุยสามชั่วโมงก่อนแต่ถ้าคุณคุยเก่งผมอาจจะให้คุณอยู่ทั้งคืน ผมอยู่ที่คอนโด...คุณจะมาเองหรือให้ผมไปรับ”


                   คำตอบตกลงกับเงินก้อนใหญ่ทำให้จอมภพพอจะคลายความกังวลไปได้บ้าง ชื่อคอนโดมิเนียมและที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนักทำให้เขาตอบกลับไปว่าจะเดินทางไปเอง


                “ได้ ถ้าคุณมาถึงคอนโดแล้ว บอกยามข้างล่างว่ามาหาปาณัทห้อง609 ผมจะบอกเขาว่าให้คุณขึ้นมาได้ พบกันตอนสี่ทุ่มครับ”


                   คืนนี้มีงานใหญ่รออยู่ จอมภพออกกำลังเสริมสร้างกล้ามเนื้ออีกพักหนึ่งจนพอใจแล้วจึงเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เสียงเพื่อนของเขาดังตามหลังมา


                  “อ้าว ไอ้จอม ตกลงไปเตะบอลไหม”


                 จอมภพหันไปส่ายหน้า


                 “มีงานด่วนเข้าว่ะ ขอโทษทีนะ”


                 เมื่อรู้ว่ามีงานรออยู่จอมภพก็ไม่รีรอ เขาอาบน้ำชำระกลิ่นเหงื่อและเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นจึงไปหาอาหารจากร้านค้าราคาถูกในมหาวิทยาลัย พอท้องอิ่มเขาไปที่ห้องสมุดเพื่อทำงานที่ต้องส่งอาจารย์ในวันรุ่งขึ้น การเรียนยังเป็นสิ่งสำคัญอันดับหนึ่งสำหรับชายหนุ่ม จนถึงเวลาที่คาดคะเนว่าสมควรเดินทางไปยังเป้าหมายแล้วเขาจึงเก็บของ


               สิบห้านาทีก่อนเวลานัดจอมภพก็ยืนอยู่หน้าคอนโดมิเนียม การมาถึงหน้างานตรงเวลาสร้างความประทับใจให้แก่ลูกค้าได้เป็นอย่างดี เขาแหงนหน้ามองอาคารสูงที่แสนหรูหราราคาแพง คู่สนทนาในคืนนี้กระเป๋าคงหนักไม่น้อยถึงได้มีห้องพักอยู่ที่นี่ จอมภพเดินไปหาพนักงานรักษาความปลอดภัยและแจ้งชื่อชั้น คุณลุงที่ทำหน้าง่วงรีบเปิดทางให้เขาเข้าไปทันที


               เมื่อหยุดยืนหน้าประตูห้อง จอมภพหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าปอด ขจัดความรู้สึกผิดน่าขยะแขยงออกไป ชายหนุ่มรู้ว่าการกระทำเช่นนี้คือการขายศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย แต่ในเมื่อความจำเป็นบีบบังคับให้ต้องดิ้นรนศักดิ์ศรีล้วนกินไม่ได้และไม่ทำให้เขาอยู่รอด เขายกมือเคาะประตู


                “ใครครับ”


               ได้ยินเสียงกุกกักอีกฝั่งประตู จอมภพจึงส่งเสียงกลับไป


               “เพื่อนคุยที่คุณนัดไว้ครับ”


                บานประตูถูกเปิดออกโดยชายคนหนึ่ง ครั้งแรกที่สบตากับเจ้าของห้อง จอมภพไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนตรงหน้ามีความจำเป็นต้องใช้บริการคนอย่างเขา รูปร่างสูงโปร่งผิวขาวคล้ายเชื้อชาติจีน บนใบหน้ามีแว่นตากรอบใสประดับอยู่ แต่ก็ยังมองเห็นความคมชัดของเครื่องหน้าในช่วงอายุที่จอมภพเดาว่าน่าจะไม่เกินสามสิบปี เรียกได้ว่าเป็นพิมพ์นิยมของใครหลายคน แต่คนๆนี้กลับเรียกเขามา


              “เข้ามาข้างในเถอะ”


              เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นเรียกสติจอมภพที่เขามัวแต่เผลอมอง เขาก้าวเข้าไปในห้องพักกว้างขวางตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์มีคลาสบ่งบอกถึงรสนิยมเจ้าของ มีห้องโถงกว้างแบ่งโซนเป็นห้องอเนกประสงค์ เลยออกไปด้านหลังมีห้องครัวง่ายๆกับโต๊ะอาหารเล็กๆ ด้านหนึ่งกั้นเป็นอีกห้องที่จอมภพเดาว่านั่นคือที่ทำงานของเขาในคืนนี้


               “สวัสดีครับ ผมชื่อจอม”


               โดยปกติจอมภพไม่ใช่คนพูดเก่งอยู่แล้ว เขาทำเพียงแค่คลี่ยิ้มบางๆสำหรับทักทาย ได้รับการตอบกลับมาเป็นรอยยิ้มไม่ต่างกันนัก


              “ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อปาณัท หรือคุณจะเรียกผมว่าเปาก็ได้ ตามผมมาสิ”


               จอมภพเดินตามปาณัทผ่านประตูที่เขาคาดคิดเข้าไปภายในห้องเล็ก มีเตียงขนาดคิงไซส์ ตั้งอยู่กลางห้อง ชายหนุ่มคาดไว้ไม่ผิดว่านี่คือห้องทำงานของเขา เครื่องปรับอากาศเปิดจนเย็นฉ่ำ ปาณัทนั่งลงบนเตียงและสบตากับดวงตาคมของผู้มาใหม่


              “นั่งคุยกันก่อนสิ”


              จอมภพนั่งข้างผู้ว่าจ้าง ปาณัทเป็นชายหนุ่มที่ดูไม่ออกว่าเป็นเกย์ เขามีรูปลักษณ์เหมือนชายหนุ่มคนอื่นๆที่พบได้ทั่วไป แถมน่าจะเป็นที่ต้องตาของบรรดาสาวๆ ด้วยซ้ำ


              “อายุเท่าไหร่แล้วจอม”


              “สิบเก้าครับ”


              สีหน้าของอีกฝ่ายดูโล่งอกเมื่อรู้ว่าอายุจอมภพพ้นระยะอันตรายมาแล้ว ปาณัทดึงกระเป๋าเงินออกจากกางเกงแล้วหยิบธนบัตรออกมาส่งให้จอมทัพ


              “วันนี้ผมประชุมงานเครียดทั้งวัน ช่วยทำให้ผมสบายขึ้นหน่อย นี่เงินครึ่งหนึ่งของสามชั่วโมงที่เราตกลงกันไว้ แต่ถ้าจอมคุยถูกใจ ผมอาจจะให้จอมค้างที่นี่”


                จอมภพรับเงินมาใส่กระเป๋าชุดนักศึกษา แวบหนึ่งของนัยน์ตาคมบ่งบอกถึงความรังเกียจในสิ่งที่กำลังกระทำอยู่ แต่เขาก็รีบปัดมันทิ้ง ชายหนุ่มเริ่มต้นการทำงานด้วยการยื่นมือไปวางไว้ที่ต้นขาของจอมภพพลางลูบไล้ไปมา หาใช่การคุยกันจริงๆ


                 ใช่ จะเรียกจอมภพว่าผู้ชายขายตัว หนุ่มไซด์ไลน์ หรืออะไรก็ได้ที่หมายถึงการบริการให้ความสุขทางเพศรส เขารับงานเองโดยตรงไม่มีเอเย่นนายหน้า จอมภพทำงานนี้เข้าเดือนที่หกแล้วเมื่อในตอนนั้นความจำเป็นบีบถึงขีดสุด ภาระที่เขาแบกรับมันมากกว่าศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย ชื่อเสียงในการดูแลลูกค้าทำให้เขาเริ่มมีลูกค้ามากขึ้น จอมภพคิดจะทำเช่นนี้จนกว่าเขาจะปลดภาระของเขาหมด


              ชายหนุ่มหยิบกล่องถุงยางอนามัยและหลอดเจลหล่อลื่นออกจากกระเป๋าเป้ จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนถอดเสื้อผ้าชุดนักศึกษาและกางเกงชั้นในออกต่อหน้าสายตาปาณัท มองเห็นแววความพึงพอใจจากดวงตาหลังแว่นใสแต่ปาณัทก็ไม่ได้มีอาการตื่นเต้นออกนอกหน้าเหมือนกับลูกค้าคนอื่นเมื่อได้เห็นร่างกายของจอมภพ ชายหนุ่มก้าวเข้าไปหาคุกเข่าลงหน้าลูกค้า


               “คุณเปามีข้อห้ามอะไรไหมครับ ห้ามแตะต้องตรงส่วนไหนในร่างกายของคุณบ้าง”


               จอมภพถามตามข้อควรปฏิบัติ ลูกค้าบางคนอาจจะมีข้อยกเว้นบางอย่าง ไม่ให้แตะตรงโน้น จับตรงนี้ เขาต้องถามเพื่อให้ถูกใจลูกค้า ปาณัทยิ้มบางๆ มือเรียววางลงบนไหล่ล่ำกล่าวตอบน้ำเสียงนุ่มหู


               “ไม่มีข้อห้ามตรงไหนหรอก จอมอยากจะทำอะไรให้ผมสบายตัวก็ทำได้ทุกอย่างเลย”


                รู้ดังนั้นจอมภพจึงเริ่มจากการประสานสายตา เขาต้องการดึงอารมณ์ของปาณัทมาอยู่กับเขาโดยเร็วที่สุด ปลายนิ้วแตะไปที่เสื้อเชิ้ตของปาณัทไล่ปลดกระดุมทีละเม็ดจนหมดแถวจึงค่อยถอดออก จอมภพเลื่อนมือไปที่กางเกงพลางรูดซิปลง ไม่นานมันก็หลุดออกจากปลายเท้าของปาณัท


               ผิวขาวกระจ่างตาปรากฏตรงหน้า จอมภพเองก็มึนงงไปเหมือนกันเมื่อจ้องมองร่างเปลือยของลูกค้าในคืนนี้ แม้ว่างานของเขาจะเกี่ยวข้องกับอารมณ์เสน่หา แต่จอมภพไม่เคยรู้สึก “ตื่น” เท่าครั้งนี้


               “รูปร่างคุณเปาดีมากครับ”


                หลุดปากพึมพำ เมื่อถอดเสื้อผ้าออกแล้วจึงได้รู้ว่าปาณัทก็น่าจะชอบออกกำลังกาย แม้จะไม่ถึงกับกล้ามขึ้นแต่ก็ฟิตเฟิร์มปราศจากไขมันส่วนเกิน


                “ปากหวานจังนะจอม”


                 ปาณัทใจเต้นตึกตัก เขาจ้องมองเด็กหนุ่มที่นั่งคุกเข่าอยู่ระหว่างขา ตอนที่ส่งข้อความไปหาเขายังไม่รู้ว่าเจ้าของแอคเคาน์ในทวิตหน้าตาอย่างไร เพราะเจ้าตัวโชว์แต่ลอนกล้ามเนื้อเป็นมัด แต่วินาทีแรกที่ได้สบตา ปาณัทยังเผลอตะลึงมองใบหน้าขรึมจนต้องรีบเรียกสติกลับคืน


                ปาณัทอายุสามสิบปีแล้วและยังไม่ได้คบกับใครเป็นตัวเป็นตน เรื่องการระบายออกของแรงขับทางเพศเป็นสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้ เขาเลือกวันไนท์สแตนด์นานๆครั้ง ไม่ผูกมัด จบแล้วจาก ไม่โหยหาอาวรณ์หรือติดใจใช้บริการใครซ้ำเป็นพิเศษ แต่กับจอมภพเขากลับใจสั่นตั้งแต่แรกเห็น


                ท่าทางจอมภพไม่ใช่คนช่างพูดช่างปะเหลาะเอาใจ แต่ชายหนุ่มใช้ความสุภาพและใส่ใจกับลูกค้า เขาสนใจถามแม้แต่ปมต้องห้ามเพื่อป้องกันการกระทบกระเทือนจิตใจ สิ่งเหล่านี้สร้างความประทับใจให้ปาณัท จอมภพเป็นคนที่มีเสน่ห์และแรงดึงดูดสูง แค่เขาจ้องมองด้วยสายตาคมกริบปาณัทก็แทบหลอมละลายราวกับเขากลับไปเป็นหนุ่มน้อยวัยเดียวกับจอมภพอีกครั้ง





มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี...



               ปาณัทก้มมองเมื่อจอมภพดึงแก่นกายของเขาไปกอบกุมไว้ ปลายลิ้นตวัดวูบที่ยอดมนจนเขาต้องจือปาก ชายหนุ่มวัยสิบเก้าโลมเลียจนเปียกชื้นสร้างความเสียวซ่านให้แก่ปาณัทจนต้องทิ้งกายหงายหลังลงไปบนที่นอนนุ่ม แต่จอมภพก็ยังไม่เลิก เขาเปิดปากกลืนกินท่อนเนื้อพอดีคำเข้าไปจนหมดพร้อมกับดูดเบาๆ


               “อื้อ เสียวมาก”


                ปาณัทหลุดเสียงออกมาจนได้ เขาเผลอยกเอวลอยเพื่อให้จอมภพใช้ปากกับตำแหน่งนั้นได้ลึกมากขึ้น แรงดูดดุนสลับโลมเลียอย่างช่ำชองราวกับไม่ใช่หนุ่มที่อายุแค่สิบเก้าสร้างความกระสันให้ร่างกายเพื่อให้มันไปจุดไฟแห่งปรารถนา ปาณัทตรงอยู่ในบ่วงที่จอมภพหลอกล่อเสียแล้ว


                “อ๊า”


                น้ำแรกของปาณัทปลดปล่อยออกมาเพียงแค่จอมภพใช้ปากช่วย น้ำขาวสีนวลถูกเขากลืนลงคอจนหมด น่าแปลกที่จอมภพไม่ได้รังเกียจเดียดฉันแม้แต่น้อย ทั้งกลิ่นทั้งรสไร้คาวยามเขาดูดออกจนหยดสุดท้าย จอมภพค่อยๆ คืนอิสระให้ท่อนเนื้อเปียกชื้น เขาเลื่อนความสนใจลงต่ำมาถึงรูจีบพับสีชมพูสะอาดสะอ้าน สิ่งปกคลุมแทบไม่มีบดบัง จอมภพใช้ความลื่นของน้ำลายปะปนเมือกลื่นในปากตวัดวาดใส่ช่องทางเบื้องหน้า


                “จอม จอมครับ”


                ปาณัทส่งเสียงกระเส่า เขาแหงนหน้ายกขาตั้งฉากจากความเสียวซ่าน รู้สึกได้ถึงปลายลิ้นที่ชอนไชเข้าไปภายในถ้ำพร้อมกับนิ้วยาวที่สอดตามเข้าไป


                “แน่นมากครับคุณเปา”


                แค่นิ้วช่องทางยังบีบรัดแน่นขนาดนี้จอมภพไม่อยากคาดเดาเลยว่าหากเขาสอดตนเองเข้าไปภายในแล้วจะถูกโอบล้อมขนาดไหน ยอมรับว่าเขาเกิดอารมณ์ร่วมไปกับการบริการลูกค้าในวันนี้ ทั้งๆที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับใครมาก่อน จอมภพดึงมือกลับและละเลงลิ้นลงไปในระหว่างที่เขาคว้าซองถุงยางอนามัยมาฉีกและสวมเข้ากับความแข็งขันกึ่งกลางกายอย่างชำนาญ เจลใสบีบใส่ปลายนิ้วเขาทามันโดยรอบช่องทางของปาณัททดแทนน้ำลายที่เหือดแห้ง


               “ผมใส่แล้วนะครับ”


                 พูดจบจอมภพก็ทรงกายบนเข่าอยู่กับพื้น เขาจับท่อนขาของปาณัทให้แยกออกจากกัน ปาณัทผงกศีรษะขึ้นมองพอดี เขาตกใจเมื่อได้เห็นความเป็นชายยามขยายตัวเต็มที่ มันแหงนขึ้นชี้หน้าเจ้าของเพื่อประกาศศักดาและตอนนั้นเองจอมภพก็ดันเอวเข้าสู่ช่องทางของปาณัท


              “อึก จอมครับ ช้าๆ ผมจุก”


               ความคับแน่นเกิดขึ้นทันทีเมื่อจอมภพดันเอวเข้ามา แม้จะมีเจลหล่อลื่นช่วยลดแรงเสียดสีแต่ความใหญ่โตของความเป็นชายก็ยังทำให้การล่วงผ่านยากลำบากเล็กน้อย จอมภพเองก็ยังต้องกัดฟันแน่นเมื่อพบกับการโอบรัดร้อนระอุจากร่างกายของปาณัท


              ในที่สุดจอมภพก็เข้ามาได้จนหมดลำ เขาโน้มกายลงมาใช้มือลูบไล้ร่างกายขาวละเอียด ยอดอกสีชมพูแวววาวตั้งอยู่สองฝั่งของแผงอกเนียนน่าสัมผัส ชายหนุ่มตวัดลิ้นลงไปข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งใช้ปลายนิ้วบดขยี้ปลุกจนมันแข็งตัวชูชันทั้งคู่ เอวแกร่งเริ่มโยกขยับช้าๆยังเข้าออกไม่ลึกมาก แต่แค่นี้ปาณัทก็เริ่มส่งเสียงครางแผ่วไม่ขาดช่วง


                 “เสียงคุณเปาเพราะมากครับ”


                ไม่ได้พูดเอาใจแต่เขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ยิ่งทำให้ปาณัทส่งเสียงมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งลิงโลด เอวของเขาทำงานเร็วขึ้น ถี่ขึ้น ร่างขาวข้างใต้เปลี่ยนเป็นแดงก่ำเพราะเลือดลมสูบฉีด


               “โอ จอม ใช่แล้ว ตรงนั้น”


                ท่อนเนื้อเสียดสีกระแทกถูกจุดจนปาณัทผวาเข้ากอดร่างแกร่งของเด็กหนุ่มแน่นหนา เมื่อจอมภพค้นพบของดีเขาก็ไม่รอช้า จุดนั้นถูกทะลวงตอกย้ำซ้ำๆจนเริ่มรู้สึกได้ว่าปาณัทใกล้จะถึงฝั่งอีกครา


                 “จอม จอม อีกนิดเดียว โอ มาแล้ว”


                จอมภพต้องรีบชักเอวออกเมื่อปาณัททำนบแตก เขาเกือบจะถึงฝั่งไปพร้อมกับปาณัทเสียแล้วจนต้องรีบยั้งกายไว้ จอมภพต้องเก็บแรงไว้เพื่อให้ความสุขกับลูกค้า มันไม่ควรจะแตกเร็วไปพร้อมกับอีกฝ่าย เป็นครั้งแรกกี่เขามีอารมณ์ร่วมไปลูกค้าด้วย ราวกับมันเป็นเซ็กส์ที่เกิดขึ้นของมนุษย์คู่หนึ่งที่ไม่ใช่เพื่อการค้า


                “คุณเปาสบายตัวขึ้นบ้างหรือยังครับ”


                ปาณัทเพิ่งจะหายหอบ แค่ไม่ถึงสองชั่วโมงจอมภพปรนเปรอจนเขาปลดปล่อยไปแล้วสองรอบ ในขณะที่เจ้าตัวยังคงแข็งแกร่ง เขาขยับแว่นกรอบใสบนใบหน้าให้มองเด็กหนุ่มได้ชัดขึ้น


                 “คืนนี้จอมไม่มีธุระใช่ไหม ค้างคืนกับผมที่นี่ก็แล้วกันนะ”


                  ดวงตาคมเป็นประกาย ไม่รู้เพราะดีใจที่ได้เงินจำนวนมากหรือเพราะจะได้กกกอดร่างกายของปาณัทตลอดราตรีนี้กันแน่


                 “ขอบคุณที่กรุณานะครับ ผมจะดูแลคุณเปาให้คุ้มกับค่าจ้างแน่นอน”


                   พูดจบจอมภพก็สอดเอวเข้าไปอีกครั้ง มือร้อนปลุกปั่นท่อนเนื้อของปาณัทจนมันพองฟู เขาโลดแล่นไฟเสน่หาจนร่างของปาณัทแทบลุกเป็นไฟและทะยานขึ้นสวรรค์อีกรอบหนึ่ง รอบนี้เองที่จอมภพยินยอมติดตามขึ้นไปด้วย น้ำคาวลื่นบรรจุเต็มถุงยางเมื่อเขาถอดมันทิ้งก่อนจะซบหน้าลงกับร่างของปาณัทที่ยังนอนตาลอยคว้างอย่างสุขสม





                                                              TBC


                                  นิยายพล็อตง่ายๆ ไม่ซับซ้อน เปลี่ยนอารมณ์จากวิมานไม้สนกันดีกว่า





                                                               

[แมวดำ]

อ่านที่อื่นมาแล้วแต่อยากคอมเมนท์ที่นี่ด้วยชอบค่ะรอนะ

[Al2iskiren]

 
เปิดเรื่องได้ร้อนแรงมาก รอตอนต่อไปนะคะ
 

[Der Adler]

 
มาตอนเเรกก็ร้อนเเรงเลยยยยย

[Rumraisin]

ี
แค่ตอนแรกก็ร้อนแรงเลือดท่วม
ขอบคุณมากค่ะ

[Tiffany]

เลือดจะหมดตัวแล้ว

[Dee^daY]

มาตอนแรกก็ ..

[Kei]

อ้อยยยยชอบ

[WilpeR]

บทแรกก็ร้อนแรงซะแล้ว

[irawin]

สงสารพระเอกเบาๆ (แต่ NC นี่ อ๊ายยย มันต้องแบบนี้ฮาาา)

[Belove]

                                                           หัวใจขายฝาก

                                                                บทที่ 2




                 แก้วใสบรรจุน้ำเย็นจนไอเกาะพราวถูกเจ้าของห้องพักยื่นส่งมาให้หลังจากจอมภพเดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเขามอบความสุขสมไปแล้วยกหนึ่งปาณัทจึงเข้าไปชำระล้างร่างกายและบอกให้จอมพักเหนื่อยด้วยการไปอาบน้ำบ้าง เขาเดินออกมาโดยมีผ้าเช็ดตัวพันกายท่อนล่างผืนเดียว หยดน้ำยังเกาะอยู่ตามไหล่และหลังเมื่อเขารับแก้วน้ำมาจากปาณัท


                 “ขอบคุณครับคุณเปา”


                 เจ้าของห้องมีเสื้อคลุมกายตัวยาวปกปิดไว้หลวมๆ ดวงตาเรียวจ้องมองผ่านแว่นตากรอบใสทำให้จอมภพสะดุดใจอยู่ลึกๆ เขาปัดความหวั่นไหวเหลวไหลนั้นออกไปและเตือนตัวเองว่าผู้ชายตรงหน้าคือลูกค้าที่เขากำลังให้บริการ จอมทัพเบนสายตาหนีด้วยการยกน้ำเย็นขึ้นดื่มจนหมดแก้ว


                 “มานี่เถอะจอม”


                  ปาณัทขยับไปนั่งพิงหัวเตียงและเรียกให้ชายหนุ่มวัยสิบเก้าไปนั่งเคียงข้าง เขาหันไปมองใบหน้าคมหล่อเหลาและคลี่ยิ้มออกมา


                “จอมมีฝีมือเกินวัย ทำจนผมเผลอตัวส่งเสียงดังตลอด ไม่รำคาญใช่ไหม”


                จอมภพส่ายหน้า นั่นคือเรื่องที่น่ายินดีต่างหาก


               “ผมต้องดีใจสิครับที่ทำให้คุณเปามีความสุข ยิ่งเสียงคุณเปาดังมากเท่าไหร่แปลว่าผมทำงานคุ้มค่าจ้าง”


                แววขมขื่นแวบหนึ่งฉายออกมาจนปาณัทที่ผ่านชีวิตมามากกว่ามองเห็นได้ เขาเป็นคนละเอียดอ่อนพอที่จะไม่ทอดทิ้งความรู้สึกนั้น สิ่งที่จอมภพทำอยู่อาจไม่ใช่เรื่องที่เจ้าตัวยินดีนัก ปาณัทวางมือลงบนหลังมือของจอมภพราวกับกำลังปลอบประโลมไม่ให้เด็กหนุ่มรู้สึกผิดหวังในตัวเองไปมากกว่านี้


                “อย่าคิดแบบนั้นสิ คิดเสียว่าจอมมาช่วยให้คนแก่คนหนึ่งมีความสุข ได้บุญเยอะนะ”


                 น้ำเสียงนุ่มนวลของปาณัทเหมือนน้ำเย็นชโลมจิตใจแห้งแล้งของจอมภพ ความคิดรังเกียจตัวเองบรรเทาลงด้วยความอบอุ่นของอุ้งมือที่บีบกระชับหลังมือของเขา ไม่เคยมีใครใช้คำพูดเช่นนี้ ที่ผ่านมามีแต่จะเร่งให้จอมภพทำงานให้คุ้มค่าจ้าง รอยยิ้มจึงปรากฏบนใบหน้าคมอย่างไม่ต้องฝืนใจ


                 “คุณเปายังไม่แก่สักหน่อย รูปร่างหน้าตาดีมากจนผมเสียอีกที่รู้สึกไม่คู่ควร”


                  “ปากหวานอีกแล้ว”


                 ปาณัทหัวเราะเบาๆ ดวงตายิ่งเป็นประกายน่ามอง


                 “อยากลองชิมจังว่าจะหวานจริงหรือเปล่า”


                 เขาแหงนหน้าขึ้นและพริ้มตาลง ช่างเป็นการกระทำที่ยั่วยวนเหลือเกินในความคิดของจอมภพ ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะประกบปากลงไปกับริมฝีปากแดงเรื่อตามธรรมชาติของปาณัทและบดลงไปเบาๆก่อนจะเพิ่มน้ำหนักขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นร้อนแตะและผลักให้สบฟันนั้นเปิดออก จากนั้นเขาก็สอดลิ้นเข้าไปค้นหาความท้าทายที่รออยู่


                    ปาณัทใจสั่น ใช่ว่าไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้ แต่จอมภพที่กำลังจูบเขาอย่างหนักหน่วงมีลีลาไม่เหมือนใครทั้งนั้น เด็กหนุ่มที่เพิ่งผ่านพ้นวัยบรรลุนิติภาวะกำลังหลอกล่อให้เขางวยงง ผ่อนหนักผ่อนเบาราวกับทั้งคู่ลีลาศกันอยู่บนปุยเมฆ มือร้อนของจอมภพกระตุกสายเสื้อคลุมของเขาออกและวางมือแนบไปกับเนื้อหนัง เขาลูบไล้ผิวเย็นที่เริ่มร้อนระอุเพราะไฟปรารถนาเริ่มลุกโชน


                จอมภพโน้มร่างให้ปาณัทเอนกายลงไปบนที่นอนหนานุ่มรับน้ำหนัก เขาดึงเสื้อคลุมตัวหลวมให้เลื่อนหลุดจนเหลือเพียงกายขาว ส่วนผ้าเช็ดตัวที่พันท่อนล่างของตนนั้นหลุดไปนานแล้ว เขาดึงแว่นตากรอบใสออกจากใบหน้านั้นและเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างที่ไม่เคยใช้กับใครมาก่อน


               “ผมอยากสบตากับคุณเปาชัดๆครับ”


                ไม่รู้ว่าปาณัทสายตาสั้นหรือยาวแต่ตอนนี้จอมภพอยู่ใกล้พอที่ทั้งคู่จะสบตากันได้ ทั้งที่เป็นวันแรกที่รู้จักแต่ความต้องการต่ออีกฝ่ายช่างรุนแรงนัก จอมภพโน้มกายลงจูบที่เปลือกตาทั้งสองก่อนจะไล่ลงมาตามจมูกโด่งและหยุดคลอเคลียที่ปากนุ่มอีกครั้ง พักใหญ่กว่าจะยอมผละออกและเลื่อนต่ำลงมาที่ซอกคอ


               “อื้อ”


               ปาณัทผวาเมื่อถูกขบเม้มเบาๆ จอมภพพรมจูบมาถึงยอดอกที่ชมพูบนกายขาว เขาแตะจมูกลงไปทักทายตามด้วยปลายลิ้นตวัดรัว ปาณัทถึงกับเป่าปากเมื่อถูกโหมไฟพิศวาสให้แรงขึ้น


               “ตัวคุณเปาหอมมากครับ”


              เขาพึมพำเมื่อดอมดมเนื้อกายสะอาดสะอ้าน กลิ่นสบู่อาบน้ำฝังลึกเชิญชวนให้สัมผัสไปทุกสัดส่วน มือร้อนวางป่ายไปบนต้นขาเนียนแล้วบีบเค้นกล้ามเนื้อกระตุ้นให้ยิ่งเตลิด จอมภพเองก็ยังไม่สามารถยั้งใจไว้ได้ เขารีบคว้าถุงยางอนามัยที่เหลือมาสวมเข้ากับความแข็งแกร่งกลางกาย เขาลูบไล้เจลลื่นรอบทางสวรรค์


                “พร้อมใช่ไหมครับ”
จอมภพถามเสียงกระเส่า เขาห้ามอารมณ์ตนเองไม่ได้จริงๆ ปาณัทกลืนน้ำลายอึกใหญ่สองแขนคล้องไปรอบลำคอของจอมภพและตอบเสียงสั่นไม่แพ้กัน


                 “พร้อมนานแล้วจอม”


                 เมื่อได้ยินคำตอบจอมภพก็โน้มลงไปบดจูบอีกครั้ง คราวนี้เขาตวัดลิ้นพลิกซ้ายขวาระวิง  ร่างสูงแน่นกล้ามเบียดกายลงไปจนปาณัทต้องยกขาตั้งฉากเปิดทางเมื่อจอมภพสอดกายเข้าไปในช่องทางแสนหวานสำหรับเขา แม้จะเพิ่งผ่านศึกมาไม่นานนี้แต่ปากทางก็ยังคับแน่นบีบรัดจนจอมภพถึงกับครางลึก


                  “ร่างของคุณเปาวิเศษเหลือเกิน”


                  ไม่ได้กล่าวเยินยอเกินจริง จอมภพรู้สึกเช่นนั้นทั้งความหอมกรุ่นและรสหวานยามได้ลิ้มรส เมื่อเขาดันกายเข้าไปจนหมดปาณัทก็ถึงกับเปล่งเสียงยาวเสนาะหู


                “ขอโทษเถอะจอม ผมกลั้นไม่อยู่จริงๆ”


                ปาณัทหน้าแดงหูแดง แดงลามไปถึงลำคอ และถ้าจอมภพจะก้มมองสักนิดก็จะเห็นความจริงว่ามันแดงด้วยเลือดอุ่นไปทั้งตัว ชายหนุ่มอดยิ้มอย่างเอ็นดูคนสูงวัยกว่าไม่ได้ เขาใช้ท่อนแขนเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้ปาณัทอย่างอ่อนโยน


                “ร้องออกมาเถอะครับ เสียงของคุณเปามีค่าสำหรับผม”


                 จอมภพจับท่อนขาปาณัทให้พาดอยู่บนไหล่กว้างของเขา เอวแกร่งเริ่มเคลื่อนที่ช้าๆเพื่อเร่งไฟให้โหมหนัก จนท่อนขาของปาณัทสั่นระริกจอมภพจึงเบาแรงให้ได้พักและพลิกกายให้คนใต้ล่างนอนคว่ำ เขาปรนจูบตั้งแต่ลาดไหล่ลงมาตามแนวกระดูกสันหลัง แขนล่ำช้อนใต้เอวแล้วดึงสะโพกหนั่นแน่นให้ยกสูง


                “ขึ้นสวรรค์กันนะครับคุณเปา”


               ปาณัทที่แนบหน้าอยู่กับหมอนเอียงมาพยักหน้ารับ ท่วงท่านี้อาวุธของจอมภพยิ่งลึกล้ำกระแทกกระทั้น ร่างของปาณัทสะเทือนไปทั้งตัวเมื่อจอมภพโหมแรงเข้าใส่


                “จอม โอ จอม ดีมาก ผมเสียวสุดๆเลย”


               มือเรียวจิกหมอนแน่น สะโพกสั่นสะเทือนถึงใจ ปาณัทโยกเอวตอบโต้เรียกเสียงจากลำคอลึกได้ไม่แพ้กัน เขาคว้าจุดอ่อนไหวตนเองแล้วรูดรั้งเมื่อรู้ว่าเส้นชัยอยู่ตรงหน้า


               “อ๊า จอม อีกนิด อีกนิด...”


                ใจไม่ถึงวินาทีน้ำก็พุ่งรดมือตนเอง ปาณัทหอบหนักอยู่กับหมอนในขณะที่จอมภพกัดฟันกับความต้องการปลดปล่อยที่ถาโถมเข้ามา กับปาณัทเขาห้ามใจตนเองไม่ได้เหมือนเช่นลูกค้าคนอื่น เขากระทำต่อปาณัทราวกับเป็นคู่รักที่ปรารถนาจะมอบความสุขซึ่งกันและกัน


                “โอ แน่นมาก”


               ร่างกายที่เพิ่งผ่านความสุขสมเร่งเร้าเขา จอมภพเร่งเอวถี่ยิบ ความร้อนระอุคับแน่นทำให้เขาปลดปล่อยออกมาอีกครั้งจนเต็มปลายถุง เขาดึงเอวออกมาแล้วถอดการป้องกันทิ้งก่อนจะทิ้งกายลงไปซบร่างที่ยังหอบหนักและกอดไว้แน่น จอมภพจูบที่ไหล่เนียนเมื่อปาณัทหลับไปในอ้อมกอดของเขา





                จนเกือบรุ่งสางทั้งคู่จึงได้สะดุ้งตื่นเพราะเสียงปลุกจากโทรศัพท์ ปาณัทลืมตาอย่างงัวเงียเพราะความเหนื่อยอ่อน แต่เมื่อสติกลับคืนมาแล้วเขาก็อมยิ้มเมื่อเห็นว่าตนเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของจอมภพ ชายหนุ่มตื่นแล้วแต่ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอด ดวงตาคมที่จ้องมองทำให้ปาณัทหน้าร้อน เขาคว้าแว่นสายตามาใส่บนหน้าและหันไปเอ่ยเสียงนุ่ม


                “ปล่อยผมไปอาบน้ำแปรงฟันนะครับจอม เช้าแล้ว”


                 จอมภพพยักหน้าก่อนจะยกแขนออกจากร่างอุ่นอย่างเสียดาย เขาได้แต่จ้องมองประตูห้องอย่างเฝ้ารอว่าปาณัทจะเปิดประตูมาเมื่อไร่ ในเสี้ยวหนึ่งของความคิดจอมภพสงสัยว่าเพราะเหตุใดเขาจึงรู้สึกกับปาณัทแตกต่างไปจากลูกค้าคนอื่น ทั้งที่เป็นเรื่องไม่เหมาะไม่ควร


                 “จอมไปอาบน้ำได้แล้ว”


                   เจ้าของห้องกล่าวเช่นนั้นเมื่อกลับเข้ามา จอมจึงคว้าผ้าเช็ดตัวและชุดนักศึกษาชุดเดิมไปอาบน้ำ เมื่อเขากลับออกมาจากห้องน้ำก็เห็นปาณัทในเสื้อผ้าชุดใหม่นั่งรออยูที่เก้าอี้รับแขก เสื้อเชิ้ตสีอ่อนทำให้เขาเหมือนหนุ่มรุ่นพี่จอมภพสักปีสองปีไม่ใช่อายุสามสิบตามความเป็นจริง


                 “จอมทำให้ผมมีความสุขมาก”


                ธนบัตรปึกหนึ่งถูกยื่นมาให้เขา คำนวณคร่าวๆน่าจะเยอะกว่าค่าจ้างที่เหลืออยู่ ตอนนั้นเองที่จอมภพกลับคืนสู่ความเป็นจริง ที่แท้เขาคือผู้ชายขายศักดิ์ศรีแลกกับเงิน


                “ไม่เอา อย่าทำหน้าแบบนั้น ถือว่าผมให้เพื่อขอบคุณที่จอมมอบความสุขให้ผม”


                ราวกับเดาความคิดของเด็กหนุ่มได้ปาณัทรีบเอ่ยเสียงนุ่มและดึงมือของจอมภพและวางเงินลงไป


                “รับไปนะจอม”


                “มันมากไปครับคุณเปา”


                “ไม่มากหรอก ผมไม่เคยรู้สึกดีเท่านี้มาก่อน รับไปเถอะน่าอย่าดื้อ”


                  จอมภพถอนหายใจ เขาคว้ากระเป๋าเป้ของต้นและดึงกระเป๋าเงินเพื่อเก็บค่าจ้าง ชายหนุ่มสบตากับปาณัทด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาไม่อยากยอมรับว่าเซ็กส์แค่คืนเดียวทำให้เขาผูกพันกับปาณัทเสียแล้ว จอมภพรีบสลัดความคิดเหล่านั้นทันที


                “ผมต้องกลับแล้ว”


                ปาณัทเองก็ใจหายไม่แพ้กัน แต่วันไนท์แสตนด์ย่อมไม่รั้งอีกฝ่ายไว้ เขาฝืนยิ้มให้จอมภพหัวใจเหี่ยวแห้งทันที


               “กลับเองได้ไหม ให้ผมไปส่งดีหรือเปล่า”


               “ไม่เป็นไรครับคุณเปา ผมกลับเองได้”


                 ชายหนุ่มสบตาแทนคำอำลาก่อนจะตัดใจก้าวเดินไปที่ประตูและเปิดออกไป เมื่อประตูปิดตามหลังปาณัทก็หมดรอยยิ้ม เขาไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดถึงอยากจะรั้งจอมภพไว้


                 สายตาหรุบลงไปที่พื้นห้อง จอมภพขมวดคิ้วเมื่อสมุดสีน้ำเงินเล่มเล็กตกอยู่ เขาคว้ามันขึ้นมา มันเป็นสมุดทะเบียนบ้านที่น่าจะหล่นจากกระเป๋าเป้ของจอมภพ ปาณัทห้ามความอยากรู้ไม่ได้ เขาเปิดมันออกดูหน้าที่มีชื่อของชายหนุ่ม ทันใดนั้นดวงตาเรียวหลังแว่นใสก็เบิกกว้าง


                  จอมภพ สถิตกุล


                 นามสกุลคุ้นเหลือเกิน เขาเหลือบมองชื่อบิดาของชายหนุ่ม และแล้วหัวใจของปาณัทก็ยิ่งเต้นระส่ำ


                นาย ภวัต สถิตกุล คือบิดาของจอมภพ


                ปาณัททรุดนั่งอย่างหมดแรง มือของเขาสั่นจนเกือบจะควบคุมไม่อยู่เมื่อคว้าโทรศัพท์ส่งข้อความหาจอมภพในช่องทางเดิม


                “จอม ทำสมุดทะเบียนบ้านตกไว้ในห้องผม”


                รอพักหนึ่งก็มีข้อความตอบกลับ


                “ผมคงรีบร้อนไป ตอนนี้ผมอยู่ข้างล่างคอนโดเดี๋ยวผมกลับขึ้นไป”


               “ไม่ต้อง เดี๋ยวผมลงไปให้เอง”


                ปาณัทคว้ากุญแจรถยนต์และกระเป๋าเอกสารติดมือไปด้วย เขาลงไปชั้นล่างและยื่นสมุดทะเบียนบ้านให้จอมภพและฝืนยิ้มไม่ให้ผิดสังเกต จอมภพรับไปและไม่ได้กล่าวอะไรนอกจากขอบคุณก่อนจะหันหลังจากไป ปาณัทไม่ได้ห้ามปรามจนจอมทัพคล้อยหลังเขาจึงรีบเดินไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ในลานจอดและเปิดหน้าจอโทรศัพท์ที่แอบถ่ายรูปที่อยู่ของจอมภพไว้ เขาเปิดเส้นทางไปยังที่อยู่นั้นและขับรถออกไปทันที





มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...




                จอมภพก้าวเข้าไปในบ้านสองชั้นเก่าๆหลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ในพื้นที่บ้านจัดสรรที่แออัดด้วยผู้คน เมื่อก้าวเข้าไปเขาก็ต้องส่ายหัวกับกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ชายหนุ่มยืนมองสภาพของชายคนหนึ่งที่นอนกองอยู่กับพื้นอย่างระอา


                “กินเหล้าอีกแล้ว เมื่อไหร่จะเลิกได้นะพ่อ”


                 ชายวัยสี่สิบกว่าปีกลับดูชรากว่าวัย ขวดเหล้าที่วางอยู่ข้างกายคือสิ่งคุ้นเคยของจอมภพมาหลายปี เขาหิ้วปีกบิดาให้ขึ้นมานอนแผ่อยู่บนเตียงเล็กก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดใบหน้าและลำตัวจนพ่อของเขาลืมตาตื่น


                 “กลับมาแล้วเหรอไอ้จอม ไปไหนมาทั้งคืนวะ เถลไถลใหญ่แล้วไอ้ลูกคนนี้”


               น้ำเสียงยังอ้อแอ้ลิ้นไก่พันกันอย่างไม่ค่อยจะสร่างดีนัก จอมภพถอนหายใจกับสภาพคนตรงหน้า เขาล้วงสมุดทะเบียนบ้านออกมาชูให้บิดาเห็น


                “ผมไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยว ทำงานเพื่อหาเงินมาโปะหนี้และเอาทะเบียนบ้านคืนมาได้ก่อนที่บ้านของเราจะถูกยึดเพราะพ่อไปกู้เงินนอกระบบนี่ไง”


                 จะเรียกพ่อของเขาว่าไอ้ขี้เมาก็ได้ เมื่อก่อนบิดาไม่ได้เป็นอย่างนี้ เหตุการณ์มันเกิดขึ้นตั้งแต่แม่ของจอมภพหนีไปกับผู้ชายคนอื่นโดยเหตุผลที่ว่าพ่อของเขาปรนเปรอความสุขให้แม่ได้ไม่มากพอ แม่ของเขาต้องการเงินมากกว่านี้ พ่อที่ยอมทำแม้กระทั่งลาออกจากการเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยเพื่อมาทำงานบริษัทที่ให้รายได้ดีกว่าก็ยังไม่พอกับความต้องการของแม่


                  แม่หนีไปเมื่อหลายปีก่อนพร้อมกับทิ้งหนี้ก้อนโตไว้ พ่อเสียใจมากจนต้องพึ่งเหล้าหนีความจริง ในที่สุดก็ถูกบังคับให้ลาออกจากงานที่ทำและเริ่มชักหน้าไม่ถึงหลัง ตอนนั้นเองที่เด็กมัธยมอย่างจอมภพต้องเริ่มหางานพิเศษทำ ซ้ำร้ายสองสามปีที่ผ่านมาร่างกายของพ่อเริ่มแย่ลงเพราะพิษสุราจนเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น ทั้งหมดจอมภพโทษไปที่คำว่าความรักที่พ่อมีต่อแม่


                 และนั่นเองที่ทำให้เขาไม่เข้าใจว่าอานุภาพของความรักจะทำให้คนเราเสียใจถึงขนาดนี้เชียวหรือ จอมภพตั้งใจว่าเขาจะไม่รักใคร หากยามสูญเสียจะทำให้คนเราตกต่ำถึงเพียงนี้ก็อย่ามีความรักเสียดีกว่า
เขาลุกไปหุงข้าวและทำกับข้าวตามมีตามเกิดมาวางไว้บนโต๊ะเล็กใกล้กับที่บิดานอนอยู่


                  “พ่อ เดี๋ยวสร่างเมาแล้วก็ลุกมากินข้าวนะ ผมต้องไปเรียนแล้ว”


                  อดเป็นห่วงบิดาไม่ได้ แต่มือที่ยกขึ้นโบกไล่เบาๆทำให้จอมภพตัดใจคว้ากระเป๋าเดินออกจากบ้านไปยังมหาวิทยาลัย บิดาของเขาได้แต่มองตามแผ่นหลังของลูกชายด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่แล้วดวงตาสีเหลืองเพราะพิษของตับแข็งก็ต้องเพ่งไปยังรั้วบ้านเมื่อเห็นใครคนหนึ่งหยุดยืนนิ่ง ใครคนนั้นผลักรั้วที่ปิดไม่สนิทเดินเข้ามา


                   ต่างคนต่างจ้องกันอย่างตกตะลึงกว่าจะรู้สึกตัว บิดาของจอมทัพเอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา


                   “ปาณัท”


                    ร่างสูงโปร่งนิ่งงัน ริมฝีปากของปาณัทสั่นระริกเมื่อจำได้แล้วว่าร่างทรุดโทรมตรงหน้าคือใคร


                  “อาจารย์ภวัต”


                  ใครเล่าจะลืมรักครั้งแรกของตนได้ลง





                                                                  TBC


                                                             โลกมันกลมแท้น้อ

                                                                   

[WilpeR]

เนื้อเรื่องเข้มข้นมากเลย สรุปแล้วกลายเป็นคนใกล้ตัวซะแล้ว

[Al2iskiren]

โลกมันกลมเกินไปแล้ว

[Chompoo reangkarn]

โล่งไปนึกว่าแนวพี่น้องผิดศีลธรรม

[Dee^daY]

อย่างน้อยก็คือรักเก่า

[KittybabymApi]

พล็อตเรื่องง่ายๆแบบนี้แหละโคตรฟิน เปิดมา2ตอนได้แซ่บเว่อร์ดีมาก
ขอแบบนี้ทั้งเรื่องได้มะคะ อิอิ

[tawanna]

สักนิด ตกลงจะเป็นจอมภพ หรือจอมทัพครับ

[tae1234]

น่าติดตามครับ

[แมวดำ]

เรื่องนี้อย่าดราม่านะใจบาง

[Belove]

                                                               หัวใจขายฝาก

                                                                   บทที่ 3



                ไม่มีคำพูดใดเอ่ยออกมาจากทั้งสองคนที่เคยรู้จักกันในอดีต ภวัตเบนสายตาหนีเพราะไม่อาจสู้หน้าปาณัทได้ แขกที่มาเยือนก้าวเดินเข้าไปใกล้ เขามองสภาพเจ้าของบ้านแล้วได้แต่นึกเวทนา ภวัตใช้มือยันเตียงขึ้นมานั่งเผยให้เห็นผิวเหลืองเข้มและหน้าท้องเอ่อบวมเพราะอาการตับแข็ง


                “เกิดอะไรขึ้นกับอาจารย์ครับ”


                 ปาณัทจำระยะเวลาได้แม่น สิบสองปีแล้วที่ไม่ได้พบหน้าหรือติดต่อกันอีก ใครจะเชื่อว่าอาจารย์สอนวิชากฎหมายรูปร่างหน้าตาดีและเป็นขวัญใจของนักศึกษาจะกลายเป็นคนอมทุกข์อมโรคขนาดนี้ ภวัตแค่นหัวเราะทั้งที่ขอบตาร้อนผ่าว สายตาของอดีตลูกศิษย์ที่มองมาทำให้เขาสมเพชตัวเองนัก


                “ก็แค่ไอ้ขี้แพ้คนหนึ่ง ที่ทำใจไม่ได้กับความผิดหวังเสียใจและปล่อยให้ความรู้สึกเหล่านั้นกดหัวตัวเองไว้จนไปไหนไม่ได้เท่านั้นเองเปา”


             ภวัตเรียกชื่อเล่นของปาณัทดังที่เคยเรียก ในวันนี้ลูกศิษย์ของเขาเติบโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่สมบูรณ์แบบ ที่ยังไม่เปลี่ยนคือดวงตาเรียวที่ซ่อนอยู่หลังแว่นตาคู่นั้น มันยังสดใสและจริงใจจนภวัตนึกละอายแก่ใจที่ไม่อาจเป็นตัวอย่างที่ดีให้ปาณัทได้


                “อาจารย์กำลังไม่สบายใช่ไหมครับ”


                “ใช่ ก็ผลจากการกระทำตัวเองทั้งนั้น ผลจากความอ่อนแอจนทำให้ลูกต้องมาเหนื่อยไปด้วย”


                 ปาณัทจำได้ว่าภวัตมีภรรยาและลูกชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง ในวันนี้เขาได้รู้จักกับจอมภพและยังมีความสัมพันธ์ทางกายกันอีก เขาไม่รู้ว่าภวัตรู้หรือไม่ว่าบุตรชายประกอบอาชีพอะไรอยู่


               “ถ้าหากว่าอาจารย์ไว้ใจผมเหมือนเมื่อก่อน เล่าเรื่องของอาจารย์ให้ผมฟังได้ไหมครับ”


               เอ่ยถามเสียงนุ่มไม่ได้มีกิริยาละลาบละล้วง หากแต่สุภาพใส่ใจอย่างเช่นคนที่เคยสนิทสนมกันมาเมื่อครั้งก่อน ภวัตสบตาก่อนจะถอนหายใจออกมาและเล่าด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น


              “ก็อย่างที่ผมบอกเปาก่อนลาออกว่าอยากจะหาเงินเยอะๆให้เมียกับลูก แต่หายังไงก็ไม่พอกับความต้องการของเขา สุดท้ายเขาก็ทิ้งผมกับจอมไป ผมเสียใจมากเมื่อสิ่งที่พยายามมาทั้งหมดมันยังไม่ดีพอ”


              น้ำตาลูกผู้ชายหยดหนึ่งไหลจากดวงตา ภวัตรีบยกมือป้ายน้ำตาทิ้ง ปาณัทเดาได้ต่อว่าเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อจากนั้น เขารู้ดีว่าภวัตมั่นคงต่อความรักเพียงใด

                     

               “เปาคงผิดหวังที่เห็นผมในสภาพนี้ ขอโทษที่เป็นแบบอย่างที่ดีให้เปาไม่ได้”


               “อาจารย์อย่าพูดแบบนั้นสิครับ”


              ปาณัทเห็นใจภวัตเหลือเกิน เขาวางมือลงไปที่ต้นแขนของภวัต


               “อาจารย์ยังเป็นคนที่ซื่อตรงต่อความรักในสายตาของผม ผมนับถืออาจารย์ไม่เปลี่ยนแปลงหรอกครับ”


               ภวัตฝืนยิ้มออกมาได้ เขากล้าที่จะสบตาปาณัทมากขึ้น


              “แล้วนี่เปาทำไมมาที่บ้านผมได้ล่ะ”


               ปาณัทขบริมฝีปาก จะให้บอกความจริงว่าจ้างลูกชายของภวัตมานอนด้วยก็คงไม่ใช่เรื่องดี เขาไม่รู้ว่าภวัตทราบเรื่องของจอมภพหรือเปล่า


             “เรื่องบังเอิญน่ะครับ ผมไปเจอกับลูกชายของอาจารย์ตอนที่เขาทำงานพิเศษ บังเอิญว่าน้องเขาทำสมุดทะเบียนบ้านร่วงจากกระเป๋า และพอดีผมเห็นชื่ออาจารย์ว่าเป็นพ่อของน้อง ผมก็เลยตามมาที่นี่”


               พูดถึงบุตรชายภวัตก็ยิ้มออกมาได้ สีหน้าบอกถึงความภาคภูมิใจอย่างเห็นได้ชัด


               “จอมมันเป็นเด็กดี กลายเป็นว่าต้องให้ลูกมาคอยดูแลแทนที่จะได้เลี้ยงลูก มันขยันทำงานหาเงินตั้งแต่เด็ก”


                 คนเป็นพ่อดึงอัลบั้มของลูกที่เก็บไว้ตรงหัวเตียงออกมาอวดแขกผู้มาเยือน


                “ดูนี่สิ รูปนี้ตอนเรียนประถม เป็นนักกีฬาของโรงเรียนด้วยนะ ตอนนี้อยู่มัธยม นี่ได้ทุนการศึกษาจนเข้ามหาวิทยาลัยได้”


                 ปาณัทดูรูปถ่ายในวัยต่างๆของจอมภพแล้วยิ้มตาม เขาเป็นเด็กชายที่รูปร่างหน้าตาดีตั้งแต่วัยเยาว์ ส่วนหนึ่งคล้ายผู้เป็นบิดาไม่น้อย


                 “แต่เสียดายที่ไอ้จอมมันเป็นเด็กบ้านแตก แม่หนีไปและพ่อก็ยังกลายเป็นไอ้ขี้เมาอีก จากเด็กน่ารักก็เลยกลายเป็นคนกระด้าง แถมยังเกลียดความรักอีกต่างหาก”


                  ใช่ว่าภวัตจะตาบอด ถึงแม้จะสติเลอะเลือนเพราะพิษสุราแต่เขาก็เข้าใจจอมภพ ทั้งหมดเป็นความผิดของเขาที่ทำให้บุตรชายกลายเป็นคนเช่นนี้ ปาณัทเองก็พอเข้าใจ เขายิ่งสงสารจอมภพมากขึ้นไปอีกเมื่อรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว


                 “นี่นามบัตรของผม” ปาณัทส่งนามบัตรให้ภวัตรับไป


               “หากมีอะไรฉุกเฉินติดต่อผมนะครับอย่าได้เกรงใจ ถือเสียว่าผมยังเป็นลูกศิษย์คนหนึ่งของอาจารย์ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม”







               ปาณัทขับรถยนต์ของเขากลับบ้านหลังใหญ่แถบชานเมืองซึ่งเป็นบ้านที่เขาพักอาศัยอยู่จริงๆ ส่วนคอนโดมิเนียมนั้นเป็นสมบัติส่วนตัวที่ซื้อไว้พักในเวลาที่ต้องทำงานใจกลางเมืองหลวงและคร้านจะกลับบ้าน ครอบครัวของเขามีเชื้อสายจีนและมีพี่น้องหลายคนโดยที่ปาณัทเป็นน้องคนสุดท้อง ส่วนพ่อกับแม่นั้นเสียชีวิตไปทั้งคู่แล้ว


                พี่น้องของปาณัทรักใคร่กลมเกลียวกันดี ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งเหมือนอย่างตระกูลอื่นๆที่มีฐานะร่ำรวย ต่างคนก็แยกไปบริหารงานที่พ่อกับแม่แบ่งสมบัติไว้ให้ และแต่ละคนก็ยังมีหุ้นในกงสีที่เป็นกองกลางอีกด้วย ชายหนุ่มได้รับมรดกเป็นโรงงานผลิตวัสดุพลาสติก เมื่อปาณัทมารับช่วงต่อเขาก็ขยายงานธุรกิจในรูปแบบสมัยใหม่จนผลประกอบการยิ่งดีขึ้น ลูกน้องต่างเรียกเขาว่าเสี่ยเปาด้วยความนับถือแท้จริง


                 เขาอาศัยบ้านหลังใหญ่อยู่กับพี่สาวที่เกิดก่อนเขาแค่สองปีชื่อว่าปาริชาติ ทั้งคู่สนิทสนมกันมากตั้งแต่เด็ก พี่สาวของปาณัทไม่ยอมแต่งงานมีครอบครัวเพราะมัวแต่ทำงาน ส่วนพี่น้องคนอื่นแต่งงานแยกไปสร้างบ้านกันหมดแล้ว


                 ปาณัทก้าวเข้าไปในบ้าน มองเห็นพี่สาวนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นด้านหน้ามีโน้ตบุคที่ใช้ทำงาน ปาณัทเดินเข้าไปหาและนั่งเคียงข้าง พี่สาวหันมองมองแวบหนึ่ง


               “เมื่อคืนไม่กลับบ้าน ค้างที่คอนโดเหรอ”


              ชายหนุ่มพยักหน้ารับ คนเป็นพี่หัวเราะเบาๆ


               “ได้คนถูกใจมาดูแลล่ะสิเสี่ยเปา หน้าตาอิ่มเอิบเพราะได้น้ำดี”


              ปาณัทโคลงศีรษะ เขากับปาริชาติไม่มีความลับต่อกัน เรื่องที่เขาไม่ชอบผู้หญิงพี่สาวก็รู้ดี


             “ปากแบบนี้เจ้ปลาถึงได้ไม่มีแฟน”


               “เฮ้ย ไอ้ที่ไม่มีแฟนเพราะไม่เอาเองต่างหาก ไอ้น้องคนนี้ แล้วนี่ยังไง ทำหน้าแบบนี้ต้องมีอะไรมาเม้าล่ะสิ”


                น้องชายนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา


              “เจ้ปลาเคยมีความรักไหม ปั๊บปีเลิฟน่ะ ตอนสมัยแตกเนื้อสาว”


             “มี ทำไมเหรอ”


              “มันลืมยากเนอะ ผ่านมาเป็นสิบปีผมก็คิดว่ามันลืมเลือนไปหมดแล้ว แต่ความจริงเราก็ยังคิดถึงความรักครั้งนั้น”


               ปาริชาติวางมือจากงานหันมองสบตาน้องชาย รู้มาตลอดว่าน้องชายคนสุดท้องอ่อนไหวง่ายแค่ไหน


              “แล้วเปาเจ็บหรือเปล่า มันไม่เจ็บก็แปลว่าความรักครั้งนั้นก็แค่ทิ้งรอยเอาไว้ให้เราระลึกถึง โอเค มันอาจจะไม่สมหวังแต่มันก็สอนให้เรารู้จักความรักล่ะนะ”


              ปาณัทมองพี่สาวด้วยความทึ่ง


             “โอ้โหเจ้ คำคบกริบยิ่งกว่ามีดหั่นสเต็กอีก”


                เปลี่ยนเรื่องคุยกับปาริชาติพักหนึ่งเขาก็เอ่ยปากขอตัวกลับเข้าห้องส่วนตัว ปาณัททิ้งกายลงไปบนเตียงนุ่มดวงตาจ้องมองแต่เพดานห้อง สิ่งที่เคยคิดว่าลืมเลือนไปแล้วกลับมาเด่นชัดราวกับเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นไม่นานมานี้เอง




มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...




           สิบสองปีที่แล้ว



              นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งในคณะบริหารธุรกิจต่างก็ตั้งใจฟังอาจารย์ที่กำลังสอนวิชากฎหมายธุรกิจเบื้องต้นกันตาแป๋ว หนึ่งในนั้นก็คือปาณัท เขานั่งเท้าคางฟังเสียงอาจารย์ภวัตอย่างเพลิดเพลิน


                 “ขายฝากคืออะไร ขายฝากก็คือการทำสัญญากู้เงินแบบหนึ่ง โดยที่ลูกหนี้จะต้องทำการขายทรัพย์สินให้เจ้าหนี้ ซึ่งจะต้องมีการโอนทรัพย์สินกันก่อน แต่ว่ามีระยะเวลาตามกำหนด ถ้ายังอยู่ในระยะเวลาที่ตกลงกัน ลูกหนี้นำเงินมาจ่ายคืนเจ้าหนี้ก็ต้องคืนทรัพย์สิน แต่ถ้าหากยังไม่มีเงินลูกหนี้ก็สามารถต่อสัญญาได้แต่ไม่เกินสิบปี”


                ภวัตเป็นอาจารย์หนุ่มอายุราวสามสิบปีเท่าที่ปาณัทรู้ เขาเป็นขวัญใจของนักศึกษาเพราะสอนวิชาน่าเบื่อให้สนุกได้ และยังมีหน้าตาหล่อเหลาอีกด้วย


                “อย่ามัวแต่นั่งเฉย ตอบคำถามเร็วเข้า ไหน ปาณัทลองทวนที่ผมพูดไปเมื่อครู่ซิ”


                ปาณัทสะดุ้ง เขามัวแต่จ้องหน้าอาจารย์เพลินจนเกือบลืมเนื้อหา ดีที่ยังจำได้และตอบคำถามไม่ขายขี้หน้านัก น่าเสียดายที่ชั่วโมงการเรียนการสอนหมดเร็วไปหน่อย


                “ก่อนหมดชั่วโมงสุดท้ายและสอบในสัปดาห์หน้า ผมขอปิดคลาสด้วยข่าวสองเรื่อง”


               ภวัตกล่าวในชั่วโมงสุดท้าย


               “สอบเสร็จปิดภาคเรียน คณะจะจัดค่ายอาสาไปสร้างสนามเด็กเล่นให้โรงเรียนทางภาคเหนือ ผมเองก็ไปด้วย ใครอยากทำบุญก็ลงชื่อไปกันได้ ส่วนเรื่องที่สอง”


                เขากวาดสายตามองลูกศิษย์ช้าๆ


               “เมื่อกลับจากค่ายอาสาและตัดเกรดให้พวกคุณเสร็จแล้ว ผมจะลาออกจากการเป็นอาจารย์แล้ว”


               เสียงอื้ออึงดังขึ้นทันที นักศึกษาทั้งห้องต่างก็ตกใจกันยกใหญ่ไม่เว้นแม้แต่ปาณัท เขารีบเอ่ยถามละล่ำละลัก


               “อาจารย์ ทำไมถึงลาออกล่ะครับ”


               “จะไปเป็นหนุ่มออฟฟิศน่ะ หาเงินเลี้ยงครอบครัวหน่อย”


               เป็นที่รู้กันว่าภวัตแต่งงานแล้วและมีบุตรชายตัวเล็กคนหนึ่ง เขาได้ชื่อว่าเป็นคนรักครอบครัวมากและเมื่อรู้ว่าภวัตจะลาออกปาณัทก็ลงชื่อไปค่ายอาสาของคณะโดยไม่ลังเล


             ปาณัทปลื้มภวัต เขาเป็นผู้ชายในอุดมคติของหลายคน ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรืออุปนิสัยใจคอ ภวัตเป็นคนโอบอ้อมอารีและอัธยาศัยดี ปาณัทได้แต่เก็บความนิยมชมชอบไว้ตลอดเทอมที่เขาเรียนกับภวัตจนกระทั่งทั้งคู่ออกค่ายอาสาด้วยกันในจังหวัดทางภาคเหนือ


                “มานี่เปา ผมช่วยเอง เปายกของหนักไม่ไหวหรอก”


                เพราะภวัตรู้ว่าลูกศิษย์คนนี้เป็นลูกคนเล็กของมหาเศรษฐีตระกูลหนึ่ง มือเรียวนั้นแทบจะไม่เคยหยิบจับอะไรให้ระคายมือ เขายิ้มให้ปาณัทโดยไม่รู้เลยว่าปาณัทกำลังใจสั่นเมื่อได้อยู่ใกล้ปะปนกับความอาลัยเมื่อรู้ว่าภวัตจะไม่ได้ทำงานในมหาวิทยาลัยอีกแล้ว


                 เย็นวันหนึ่งเมื่อใกล้ถึงวันสุดท้ายของค่ายอาสา ปาณัทก็ยิ่งทรมานกับความรู้สึกที่เก็บงำไว้ เขาพยายามหลีกหนีจนภวัตสังเกตได้


               “เปาเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าเศร้า”


               “ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ” ปาณัทฝืนยิ้ม “ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ เดี๋ยวผมขอตัวไปล้างจานก่อนนะครับ”


                เด็กหนุ่มวัยสิบแปดย่างสิบเก้ารีบลุกไปคว้าตะกร้าใส่จานชามใช้แล้วกองใหญ่ยกไปริมลำธารเพื่อหลบหน้า แต่คนละเอียดอ่อนอย่างภวัตไม่ได้นิ่งนอนใจ เขารีบตามไปเพราะเป็นห่วงปาณัท มองเห็นลมฟ้าลมฝนมาแต่ไกลและยิ่งอยู่บนยอดดอยสูงก็ยิ่งน่ากลัว


                 “ผมช่วยล้างจานดีกว่า จะได้เสร็จเร็วๆ ฝนใกล้จะตกแล้วเดี๋ยวเปาจะเปียกฝนเป็นหวัดนะ”


                 ความอดทนของปาณัทสิ้นสุดลง เขาหันไปสบตากับภวัตพร้อมกับต่อว่าเสียงขื่น


                “อาจารย์เลิกทำดีกับผมเถอะครับ ผมรู้ว่าอาจารย์เป็นคนมีน้ำใจแต่น้ำใจของอาจารย์กำลังทำให้ผมเสียใจ”


                ภวัตไม่เข้าใจ แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยถามอะไรต่อฝนห่าใหญ่ก็เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เขารีบคว้าแขนของปาณัทไว้ด้วยความเป็นห่วง


                “เปา มานี่เร็ว ไปหาที่หลบฝนกันก่อน”


               ปาณัทสะบัดแขนหนีเพราะความเสียใจ แต่ไม่นึกว่าเขาจะเสียหลักเพราะเนื้อดินลื่นใต้เท้าจนร่วงลงไปในลำธาร เขาร้องลั่นด้วยความตกใจกลัว ภวัตรีบลงไปในน้ำเชี่ยวและคว้าร่างของปาณัทไว้


               “เกาะผมไว้ อย่าดื้อสิ”


                ภวัตดึงปาณัทจากสายน้ำขึ้นมาบนฝั่ง เขาลากลูกศิษย์ให้วิ่งตามมายังชะง่อนหินที่มีด้านล่างพอจะหลบสายฝนกระหน่ำได้ ทั้งคู่นั่งชิดจนไหล่ชนกันในที่แคบ ปาณัทน้ำตาไหลปะปนสายฝนจนภวัตสงสัย


               “เปา โกรธผมเรื่องอะไร”


               ความอัดอั้นในหัวใจทำให้ปาณัททนไม่ไหว เขามองอย่างตัดพ้อ


               “โกรธที่อาจารย์จะลาออกไงครับ ผมไม่อยากให้อาจารย์ไป ผมอยากอยู่ใกล้ๆผมรักอาจารย์”


               ประโยคที่ปาณัทโพล่งออกมาทำให้ภวัตอึ้ง พักใหญ่เขาก็ยิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างเข้าใจ


                “ขอบใจนะที่เปารู้สึกแบบนั้นกับผม เปาเป็นวัยรุ่นอารมณ์ยังไม่คงที่ ความรู้สึกบางอย่างก็อาจจะรุนแรงไปบ้าง อีกหน่อยมันก็จะดีขึ้นเมื่อโตกว่านี้”


                ปาณัทเบนหน้าหนี เขากลั้นน้ำตาไม่อยู่


                 “ที่อาจารย์พูดมาคือคำปฏิเสธสินะครับ ผมขอโทษที่ความรู้สึกบางอย่างที่รุนแรงของผมมันสร้างความรำคาญให้อาจารย์ ใช่สิ อาจารย์เป็นคนรักครอบครัว ผมมันก็แค่เด็กโง่ที่ไปรักคนแสนดีที่มีเจ้าของแล้ว”


                มือใหญ่เชยคางของปาณัทให้หันกลับมาสบตา แวบหนึ่งที่ดวงตาของภวัตมีแววสับสน


                  “ผมไม่ได้รำคาญเปา อันที่จริงก็พอจะเดาได้ว่าเปาคิดอะไรอยู่ ถ้าเปาโตกว่านี้ก็จะเข้าใจว่ามันเป็นความนิยมชมชอบเหมือนวัยรุ่นแสวงหาที่พึ่งหรือวีรบุรุษ อีกหน่อยเปาก็จะมีความรักกับคนที่รักเปาจริงๆ”


                ปาณัทส่ายหน้า สำหรับเขาภวัตคือความรักครั้งแรก รักที่รู้ว่าไม่มีที่ยืนแม้แต่น้อย ถึงกระนั้นปาณัทก็ยังพร้อมจะทุ่มใจให้ เขามองใบหน้านั้น ใบหน้าของคนที่เขาเฝ้ามองมาตลอดหลายเดือน ยิ่งอยู่ใกล้ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำจนเหน็บหนาว แต่ภวัตก็ยังเป็นไออุ่นสำหรับเขา


                  เด็กหนุ่มไม่ยอมแพ้ เขาอยากจะเสี่ยงหากว่าภวัตจะมีใจให้กับเขาบ้าง ปาณัทโน้มกายเข้าหาและใช้สองมือเหนี่ยวท้ายทอยของภวัตไว้ เขาทาบริมฝีปากลงไปบนปากของภวัตด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี รู้สึกถึงความตกใจของภวัตในวูบแรกก่อนที่ภวัตจะพลั้งเผลอจูบตอบกลับมาจนปาณัทเองที่เป็นฝ่ายตัวสั่น


                   “ถ้าอาจารย์ต้องการ ผมก็จะไม่ว่าอะไร”


                 จำได้ว่าเขากระซิบเช่นนั้นและคิดอย่างนั้นจริงๆ ในเวลานั้นหากภวัตคิดจะล่วงเกินปาณัทก็พร้อมด้วยความเต็มใจ ภวัตสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะดันไหล่ของปาณัทออกห่าง ไม่มีความดูถูกดูแคลนให้เห็น มีแต่ความอบอุ่นและเข้าใจ


                “ถ้าผมทำเลวแบบนั้น ผมจะเป็นคนดีในสายตาของเปาได้ยังไง ผมก็คงเป็นแค่ไอ้แก่ฉวยโอกาสตอนที่เด็กคนหนึ่งพลั้งเผลอไม่เป็นตัวของตัวเอง ผมต้องทำผิดต่อเปา ทำผิดต่อลูกเมีย อย่าให้ผมเป็นคนเลวแบบนั้นเลยนะ ขอให้เปาจดจำผมในฐานะอาจารย์กับลูกศิษย์ที่ดีแบบนี้ตลอดไป”


                วินาทีนั้นปาณัทถึงกับร้องไห้ออกมาและต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้กับความดีของภวัต และนั่นเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายกับความใกล้ชิด เพราะหลังจากกลับกรุงเทพมาแล้วปาณัทก็ไม่ได้พบกับภวัตอีกเลย





                  จนกระทั่งวันนี้ ปาณัทจึงได้พบกับความรักครั้งแรกของเขาอีกครั้ง ไม่ได้เจ็บปวดอีกแล้วเมื่อกาลเวลาพัดผ่านไป มีแต่ความทรงจำดีๆที่เก็บไว้ในมุมหนึ่งของหัวใจ และความเห็นใจกับชีวิตของภวัตในปัจจุบันนี้


                 แต่กับเลือดเนื้อเชื้อไขของภวัตที่เขาเพิ่งใช้เงินซื้อความสัมพันธ์เล่า เหมือนมีอะไรบางอย่างก่อกวนจนปาณัทเฝ้าแต่ครุ่นคิด เขาคิดถึงดวงตาคมของจอมภพ คิดถึงรสหวานยามเสน่หา หากภวัตล่วงรู้ถึงความรู้สึกเหล่านี้ อดีตอาจารย์จะให้คำจำกัดความระหว่างปาณัทและบุตรชายตนเองว่าอะไรดี



                                                                 TBC


                                              สารภาพมา ว่าใครยังไม่ลืมความรักครั้งแรก



                                                                       

[Al2iskiren]

รักครั้งแรกก็เก็บเอาไว้เป็นความทรงจำนะเปา ถึงมันจะไม่สมหวัง ครั้งนึงก็ถือว่ายังเคยมีความรัก

ฟังเรื่องในอดีตแล้วแอบสงสาร อาจารย์เป็นคนดีอ่ะ ตั้งใจหาเงินดูแลครอบครัวแท้ๆ โดนหญิงทิ้งจนชีวิตเปลี่ยน สงสารจอมภพด้วย

รอตอนต่อไปค่า

[WilpeR]

เนื้อเรื่องเข้มข้นมาก จอมทัพรู้จะเป็นยังไงเนี่ย

[Billie]

 
เศร้า

[Dee^daY]

รักครั้งแรก ไม่ลืม แต่ก็ ไม่เคยจำ ..

[warin]

ขอบคุณค่ะ

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ