หัวข้อ: <<หัวใจขายฝาก>> [สนพ.Flirtbooks]

[ommanymontra]

 


 

[mkianit]

กลัวนิคอะ ดูร้ายสุดๆ

[PrimYJ]

เลิกเล่นได้ไหม เปลืองตัวมากเลย หวงจอมแทนพี่เปา นังนิคมันร่านมาก จอมต้องระวังตัวให้มากๆนะ เป็นห่วง และอย่าลืมบอกพี่เปาเรื่องฉากเลิฟซีนนี่ด้วย

[TheWanFah]

พี่เปากลับมาเร็วๆนะ

[Jibbubu]

กลัวนิคจริง ๆ ความร่านมันมีเยอะกว่าความมีสำนึกดีแบบนี้ ห่วงพ่อจอมเจ้าเสน่ห์ของพี่เปาจริง ๆ
จะรอดปากแร้งปากกามาได้ไหมเนี่ย

[twinmonkey0311]

 

[Belove]

                                                               หัวใจขายฝาก

                                                                 บทที่ 15



              แม้จะไม่อยากมาทำงานแต่จอมภพก็ต้องมา เขานึกโล่งใจอยู่อย่างว่าถ่ายทำบทเลิฟซีนวันนี้อีกแค่วันเดียวเท่านั้น สำหรับคู่ของเขากับชานนท์ ที่เหลือก็จะเป็นซีนอารมณ์และเก็บตกฉากต่างๆ ถ่ายละครกับชานนท์ทำให้เขาเข็ดหลาบ ฝ่ายนั้นแสดงออกชัดเจนว่าต้องการเขา หากเป็นก่อนหน้านี้จอมภพคงไม่มีปัญหาและอาจถลำตัวไปกับชานนท์โดยง่าย แต่ตอนนี้เขามีปาณัทเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเสียแล้ว จอมภพจึงไม่อยากตบะแตกให้ปาณัทเสียใจ

             มาถึงกองถ่ายเขายกมือไหว้ทีมงานด้วยมารยาทอันดี สาวประเภทสองที่อยู่ฝ่ายแต่งหน้าแต่งตัวจัดแจงพาเขาไปด้วยน้ำเสียงกระดี๊กระด๊า


               “จ๊อมมม น้องจอม วันนี้ต้องเปลือยท่อนบนถ่ายใช่ไหมเอ่ย เนี่ยดูซิ แผงอกล้ำล่ำ โอ๊ย อิจฉานิคจังเลยที่จะได้นัวเนียกับจอม”


              “อิจฉาอะไรนิคกันหรือครับพี่ๆ”


             ชานนท์ส่งเสียงดังมาก่อนตัว หน้าหวานที่ผ่านการดูแลโดยหมอศัลยกรรมโปรยยิ้มมาตามทาง ก่อนจะหยุดจ้องตาไม่กะพริบเมื่อเห็นจอมภพที่มีเพียงผ้าขนหนูพันท่อนล่าง อวดซิกแพกเป็นลอน


              “จอม หุ่นดีจัง ไปออกกำลังที่ยิมไหนมาเนี่ย ถ้าว่างพาเราไปบ้างนะ”


              “โอ๊ย คุณน้องนิคขา แค่นี้กำลังดีแล้วจ้า รับบทเป็นฝ่ายรับไม่ใช่เหรอ  หุ่นขนาดนี้กำลังเหมาะกับน้องจอมที่เป็นคู่จิ้นเลยนะ รู้หรือเปล่าว่าทั้งคู่น่ะกำลังดังตั้งแต่ละครไม่ออนแอร์”


            ชานนท์ยิ้มแก้มปริ เขาปลาบปลื้มกับกระแสคู่จิ้นของตนกับจอมภพในตอนนี้มาก และถ้าหากเขาได้ลึกซึ้งกับจอมภพก็ยิ่งจะดีกว่านี้แน่ ยิ่งมองเห็นความสมบูรณ์แบบของกล้ามเนื้อเขาก็ยิ่งอยากจะให้จอมภพมาปรนเปรอเขาจนหนำใจ


            “เสร็จกันหรือยัง เริ่มถ่ายกันได้แล้ว”


            เสียงตะโกนของผู้กำกับคิวเรียกให้จอมภพและชานนท์ต้องรีบไปที่สตูดิโอถ่ายทำ ยังเป็นฉากที่เซ็ตไว้เป็นเตียงนอนเช่นเดียวกับเมื่อวานนี้ บิ๊กเดินเข้ามาอธิบายบทของทั้งคู่


                 “วันนี้ถ่ายฉากเลิฟซีนหลายซีนหน่อย ช่วงแรกจะเป็นครั้งแรกของเอ็งสองคนที่ได้กันครั้งแรก อยากให้มันออกมาแบบเร่าร้อนเพราะกินเหล้า ถ้าถ่ายเสร็จช่วงบ่ายก็จะถ่ายซีนต่อไปที่จะได้กันในช่วยปลายๆเรื่อง ฉากนั้นก็จะเน้นได้กันแบบรักกันแล้ว โอเคนะ”


               จอมภพพยักหน้ารับ เมื่อเซ็ตมุมกล้องเสร็จเรียบร้อยการถ่ายทำจึงเริ่มต้น เขาสูดหายใจเข้าออกลึกๆเพื่อตั้งสมาธิและตั้งใจว่าจะแสดงให้ผ่านในเทคเดียว ร่างสูงดึงชานนท์เข้าหาตัวแล้วบดจูบอย่างที่ซ้อมกันไว้ เขาผลักชานนท์ลงไปบนเตียงก่อนจะโถมกายตามลงไป


                “อา...”


               ชานนท์เผลอส่งเสียงออกมา เขามองจอมภพนัยน์ตาเป็นประกาย ตามบทจะมีผ้าห่มผืนใหญ่ปกปิดลงไปตั้งแต่ช่วงเอว เขาฉวยโอกาสใช้มือสัมผัสไปกับความเป็นชายของจอมภพที่โป่งนูนขึ้นมาโดยที่ทีมงานไม่รู้


              “นิค!”


               จอมภพกัดฟันเค้นเสียงกระซิบข้างหูเมื่อถูกชานนท์กระตุ้น คนถูกเรียกเงยหน้าสบตาท้าทายแถมยังไม่ปล่อยมือ สองขาภายใต้ผ้าห่มยังกอดเกี่ยวไปรอบเอวของจอมภพอีกต่างหาก


              “ปล่อย”


             “ไม่ปล่อย ไม่ชอบเหรอ”


              กระซิบตอบกันไปมาทั้งที่เล่นตามบท จอมภพกลืนน้ำลายเพื่อหักห้ามความต้องการของร่างกายที่ถูกยั่วเย้า เดชะบุญที่มีเสียงสวรรค์มาโปรด


               “คัท”


               จอมภพเด้งกายจากเตียงมายืนหอบทันที บิ๊กเข้ามาตบบ่าอย่างชอบใจ


              “แม่ง เล่นกันดีชิบหาย ไม่นึกว่าเลิฟซีนครั้งแรกนะเนี่ย โทษนะ พูดหยาบๆว่าเหมือนเอากันจริงๆเลยว่ะ เดี๋ยวขอถ่ายโคลสหน้าอีกแป๊บก็ไปพักกันได้”


              ชายหนุ่มฝืนยิ้ม จอมภพจำต้องลงไปนอนบนเตียงเพื่อให้กล้องถ่ายใบหน้าชัดๆอีกพักใหญ่จนเสร็จเรียบร้อย เขาจึงรีบเดินไปห้องน้ำทันที


              “โว้ย”


               เดินไปถึงห้องน้ำจอมภพก็รีบเปิดประตูห้องน้ำห้องสุดท้ายแล้วก้าวเข้าไป จำเป็นต้องจัดการตนเองเพื่อให้ความต้องการที่ถูกชานนท์ปลุกเร้าขึ้นมาให้หมดลง เมื่อปลดปล่อยพอบรรเทาลงแล้วเขาจึงเปิดประตู แต่เมื่อประตูเปิดออกเขากลับเห็นชานนท์ยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง ชานนท์รีบผลักจอมภพและเบี่ยงกายเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะปิดประตูตาม


               “มึงจะทำอะไรไอ้นิค”


             จอมภพตะคอกเสียงต่ำ เขาไม่กล้าโวยวายดังมากเพราะกลัวจะมีทีมงานได้ยิน ชานนท์ไม่ปิดบังความต้องการอีกแล้วเมื่อถึงเวลานี้ เขายกมือลูบไล้แผงอกที่มีไรขนอย่างหลงใหล


              “เราอยากได้จอม พูดตรงๆเลย เอาไหม ไม่ผูกมัดไม่มีพันธะ แค่ทำให้เรามีความสุขก็พอ”


               “ไม่” จอมภพปัดมือนั้นออกและปฏิเสธทันควัน “กูมีเมียอยู่แล้วและกูไม่ต้องการนอกใจเมีย”


               ชานนท์หน้าแดงก่ำเมื่อถูกปฏิเสธอย่างไม่รักษาน้ำใจ เขาฝืนยิ้มและลองพยายามอีกครั้ง


              “เราก็ไม่ได้จะทำให้จอมกับเมียเลิกกันนี่ แค่เอาเราสักครั้งสองครั้ง เงียบๆ ไม่มีใครพูดแล้วเมียจอมจะรู้ได้ไง”


              จอมภพเหยียดยิ้ม มองชานนท์ด้วยสายตาดูแคลนจนชานนท์เจ็บจี๊ด


              “เออว่ะ หน้าด้านดีนะมึงเนี่ย กูบอกไม่เอายังมาตื๊ออยู่ได้”


               “ทำไม เรามันไม่ดีตรงไหน” ชานนท์ตวัดผ้าขนหนูพันเอวออก อวดสรีระของเขา “ดูรูปร่างเราสิ เราหุ่นลีนผิวขาว หน้าตาเราก็ดี อายุเท่ากันกับจอม เป็นไงล่ะ มันต้องดีกว่าเมียแก่ของจอมแน่ อย่านึกว่าเราดูไม่ออกนะว่าจอมกับเสี่ยเปาน่ะไม่ใช่แค่ผู้ปกครองแน่นอน ไม่เบื่อคนแก่มาชอบของสดๆใหม่ๆกว่าเหรอ”


                จอมภพสบถ เขาผลักชานนท์จนร่างชนกับผนังห้องน้ำ มือใหญ่สากคว้าหมับไปที่เป้ากางเกงในของชานนท์แล้วบีบเค้นไปมา ดวงตาที่จ้องมองมีแต่ความรังเกียจ


             “อุ๊บ”


              ชานนท์กัดฟันเมื่อมือใหญ่นั้นเค้นคลึงไม่กี่ครั้งเขาก็ปลดปล่อยจนเปียกชุ่มเนื้อผ้า ขณะที่ยังหายใจหอบจอมภพก็ยึดขากรรไกรเขาแล้วพูดใส่หน้า


             “กูช่วยมึงได้แค่นี้ไอ้นิค คงจะหายเสี้ยนได้บ้างนะ แล้วกูขอบอกมึงว่า มึงน่ะเทียบไม่ได้แม้แต่ขี้ตีนเล็บของพี่เปาหรอก เขามีคุณค่ากว่าคนอย่างมึงเยอะ”


               จอมภพปล่อยมือแล้วผละออกไปจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ชานนท์หมดแรงจนร่วงไปกองอยู่กับพื้น ชานนท์ได้แต่มองตามแผ่นหลังของจอมภพแล้วกัดฟันด้วยความแค้น เขายกมือทุบผนังห้องน้ำด้วยความเจ็บใจ
แค่มือเท่านั้น แค่มือเดียวจอมภพยังทำให้เขาเสียวกระสันขนาดนี้  ถ้าหากจอมภพได้สอดใส่และกระแทกแรงๆตรงหว่างขาเขาจะหฤหรรษ์แค่ไหน


                 ต้องได้ ชานนท์จะต้องได้ในสิ่งที่เขาต้องการ ใช่ เขาเป็นคนดื้อรั้น ไม่มีอะไรที่ชานนท์ต้องการแล้วไม่ได้ เขาจะทำทุกทางให้จอมภพมาสยบเบื้องหน้าของเขาให้ได้









              วันนี้เลิกกองเร็วกว่ากำหนดแต่ถึงอย่างไรก็ยังเย็นย่ำจนพระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว จอมภพกลั้นใจแสดงให้สมบทบาทที่สุดเพื่อที่จะเทคเดียวผ่าน เมื่อบิ๊กบอกว่าเลิกกองได้เขาก็รีบแต่งตัวแล้วเดินมาที่ลานจอดรถ ร่างสูงชะงักเมื่อถัดจากรถของเขาไปไม่กี่คันคือรถที่เจริญกับสุมาลีเจ้าของค่ายละครกำลังขับรถเข้ามาจอด


                “อ้าว ว่าไงไอ้พระเอก”


               จอมภพยกมือไหว้ทั้งคู่ เจริญทักทายเขาและพูดคุยอีกครู่หนึ่งจึงชวนภรรยาเข้าสตูดิโอ


              “เฮียเดินนำไปก่อน ฉันลืมมือถือไว้ในรถ”


               สุมาลีเอ่ยขึ้นและรอจนเจริญไม่ได้ยินเสียงสนทนาระหว่างหล่อนกับจอมภพ


             “เป็นยังไงบ้างจอม สบายดีไหม”


              ร่างอวบตามวัยเดินเข้ามาใกล้ สุมาลีมองร่างกายในวัยหนุ่มที่ครั้งหนึ่งเคยลิ้มรสแล้วว่าดีแค่ไหน จอมภพสบตาด้วยความอึดอัด


             “สบายดีครับพี่สุมาลี”


             ภรรยาเจ้าของค่ายมองรถยนต์ที่อยู่ข้างจอมภพก่อนจะช้อนตามองชายหนุ่ม


                “ไม่เจอกันนาน เดี๋ยวนี้ไม่เดือดร้อนเรื่องเงินเหมือนเมื่อก่อนแล้วนี่ แถมยังมีรถยนต์ขับอีกต่างหากแสดงว่าความเป็นอยู่ดีขึ้น อย่างนี้ก็ไม่ไปเป็นเพื่อนคุยให้ใครแล้วใช่ไหม”


                จอมภพอยากจะหายตัวให้พ้นสถานการณ์นี้ สำเนียงการพูดของสุมาลีทำให้เขาไม่พอใจนัก แต่ก็แสดงออกไม่ได้


              “รถของผู้ปกครองน่ะครับ ไม่ใช่รถผม”


               สุมาลีตวัดสายตามองอย่างรู้ทัน คำว่าผู้ปกครองทำให้หล่อนหวนคิดถึงเสี่ยหนุ่มที่เคยเห็นวันเซ็นสัญญา


              “อ๋อ เสี่ยเปานั่นเอง มีผู้ปกครองดีแบบนี้ไม่แปลกใจเลยที่ไม่ต้องไปหากินแบบเดิมอีก แล้วยิ่งมาเป็นดาราแบบนี้ก็ยิ่งสบาย แต่จอมก็อย่าลืมว่ามีพี่อีกคนที่ยังเมตตาจอมนะ ที่มารับบทพระเอกก็เพราะพี่ช่วยดัน”


              มืออวบวางไว้บนบ่าของจอมภพ สุมาลีมองหน้าตาหล่อเหลาด้วยนัยน์ตาที่จอมภพมองออกว่าหล่อนต้องการอะไร เขาถอนหายใจก่อนจะยกมือไหว้สุมาลี


              “ผมขอบคุณพี่สุมาลีมากครับที่เมตตา แต่ผมเลิกเป็นเพื่อนคุยแล้วจริงๆ ให้ผมตอบแทนบุญคุณของพี่สุมาลีอย่างอื่นที่ผมพอจะทำได้เถอะนะครับ เอ่อ วันนี้ต้องขอตัวก่อน พรุ่งนี้ยังมีถ่ายเช้าอีก”


                จอมภพเปิดประตูรถแล้วรีบขับออกไปทันที สุมาลีอึ้งอยู่พักใหญ่ หล่อนสะบัดหน้าเดินตรงไปยังสตูดิโอ โดยทั้งหล่อนและจอมภพไม่รู้เลยว่า ไม่ไกลจากบริเวณนั้นท่ามกลางความมืด จะมีใครอีกคนลอบยืนฟังบทสนทนาอยู่


                ชานนท์นั่นเอง เขามารอภาคภูมิได้จังหวะพอดี และสิ่งที่ได้ยินทำให้เขาขมวดคิ้ว


               จอมภพมีความลับอะไรก่อนหน้านี้หรือเปล่า ถ้าหากความลับนั้นสำคัญพอ ชานนท์ก็อาจจะถือไพ่เหนือกว่าถ้าเขาสืบได้ และมันอาจเป็นประตูนำเขาไปสู่ความสำเร็จก็เป็นได้






มีต่ออีกนิด...

[Belove]

อ่านต่อตรงนี้...




                 จอมภพขับรถเข้ามาจอดในบริเวณบ้าน เขามองเห็นความผิดปกติเมื่อแสงไฟจากห้องชั้นบนเปิดสว่าง ชายหนุ่มรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าบ้าน เขาเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับหัวใจพองโต


                 “พี่เปา”


                ร่างโปร่งเจ้าของชื่ออยู่ในชุดนอนหลังจากเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ปาณัทส่งยิ้มให้ร่างสูงที่วิ่งมาคว้าเขาไปกอดรัดจนแทบหายใจไม่ออก


                “จอม กอดเบาๆ”


                “คิดถึงพี่เปาจังครับ”


                 จอมภพทรุดนั่งที่ปลายเตียงพลางดึงปาณัทให้นั่งบนตักเขา ความขุ่นมัวตลอดทั้งวันมลายหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นรอยยิ้มของปาณัท


                “ยังไม่ถึงกำหนดวันกลับนี่ครับ ทำไมมาก่อนได้”


                “ก็ตั่วเฮียน่ะสิ ลากผมกับเจ้ปลาตะลุยทำงานจนเสร็จก่อนกำหนด ตอนนี้เลยพากันไปเที่ยวทั้งพี่ทั้งน้อง ไปเยี่ยมญาติด้วยล่ะ ผมก็เลยขอกลับมาก่อน เอ่อ...คิดถึงจอมน่ะ”


               เบนสายตาหนีด้วยความขัดเขินเมื่อบอกความรู้สึกของตนออกไป หัวใจของคนฟังอย่างจอมภพพองฟูทันที เขาเชยคางปาณัทให้หันกลับมาสบตากับเขา


                “ผมดีใจนะที่พี่เปาคิดถึงผม มาให้ผมจูบให้หายคิดถึงนะครับ”


               จอมภพบรรจงจูบที่กลีบปากนุ่ม เขาสอดลิ้นชื้นเข้าไปตวัดคลอเคลียด้วยความโหยหา ปาณัทเองก็เอียงหน้ารับจูบอย่างยินดี สองแขนคล้องคอจอมภพไว้เมื่อร่างถูกอุ้มไปวางบนเตียง ไม่ชินสักทีกับสายตาคมยามจ้องมองราวกับจะกลืนกิน ชุดนอนที่เพิ่งจะใส่ก็ต้องถูกถอดออกอีกครั้ง


               “นั่งเครื่องบินหลายชั่วโมง ให้ผมช่วยนวดให้พี่เปานะ”


                ร่างโปร่งเนียนถูกพลิกให้นอนคว่ำ จอมภพคว้าขวดโลชั่นที่ปาณัทเพิ่งทาไปมาหยดใส่ฝ่ามือ มือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังพลางคลึงเค้นไปทั่วกาย โดยเฉพาะก้อนบั้นท้ายแน่นมือที่เขาเน้นย้ำเป็นพิเศษ


               “จอม”


              ปาณัทส่งเสียงกระเส่าเมื่อมือสากนั้นถูไถลงไปในร่องหลืบ เขาคิดถึงสัมผัสนี้เหลือเกินเมื่อไม่ได้พบหน้ากันหลายวัน ความทรมานทำให้ต้องเปลี่ยนการเดินทางกะทันหัน เพียงเพื่อจะได้กลับมาเห็นหน้าจอมภพเร็วขึ้น


                “ครับ พี่เปา”


               ร่างหนาหนักนอนคว่ำทาบทับลงมาบนกายนุ่ม จงใจให้ส่วนกลางเสียดสีเร้าอารมณ์ นิ้วมือยังคงสอดลึกอยู่ด้านในควานซ้ายขวาไม่หยุดหย่อน ใบหน้าที่เอียงขึ้นถูกจูบเร่าร้อนหนักหน่วงก่อนที่จอมภพจะดึงนิ้วออกและแทนที่ด้วยความพร้อมของบุรุษเพศ


              “อึก”


              ปาณัทเกร็งไปหมดทั้งตัว ท่อนขาของเขาตวัดเกี่ยวกันไปมากับท่อนขาแข็งแกร่ง มือทั้งสองคว้าหัวเตียงไว้เป็นหลักยึดเมื่อจอมภพเริ่มขยับกายช้าๆ เอวหนักกดทับลงมายามสอดลึกจนสุดโคน


                “โอ ดีจัง คิดถึงตรงนี้ของพี่เปา”


                จอมภพกระซิบเสียงแหบพร่า สะโพกหนาเคลื่อนขยับออกก่อนดันกลับ ได้ยินเสียงครางแผ่วหวานจากคนเบื้องล่างจอมภพก็ยิ่งได้ใจ เขาเร่งความเร็วและเปลี่ยนทิศทางเพื่อให้สัมผัสภายในเร่าร้อนมากขึ้น


             “จอม จอมจ๋า แรงเลยเถอะ ผม อื้อ....”


              หันมาสบตาด้วยความวาบหวาม จอมภพจัดให้อย่างที่ปาณัทต้องการ จนแขนที่ยึดกับหัวเตียงของปาณัทสั่นไปหมด จอมภพรั้งเอวของปาณัทให้สูงขึ้น แอ่นรับกับเอวสอบที่โยกใส่ไม่ยั้งแรง


              “ร้อนมาก ข้างในของพี่เปาร้อนสุดๆ”


              จอมภพแหงนหน้าส่งเสียง มือใหญ่ยึดเอวของปาณัทไว้แน่นเพื่อบังคับให้ปาณัทสวนรับกับการบุกของเขา เสียงครวญครางดังแว่วจากคนใต้ล่างไม่ขาดระยะ


              ปาณัทหน้ามืดเมื่อเขาปลดปล่อยออกมา ได้ยินเสียงจอมภพสบภเบาๆและถึงฝั่งตามติด เขาทิ้งกายลงไปกับที่นอนนุ่มโดยมีจอมภพตระกองกอดอยู่ด้านหลัง ชายหนุ่มไล่จูบไปตามลาดไหล่


                “รัก”


               “อะไรนะจอม”


             แม้จะยังเหนื่อยแต่ปาณัทยังได้ยินชัดเจน เขาเหลียวไปหาต้นเสียงที่ทำหน้าขัดเขินอยู่


              “ก็พอไกลกันแล้วถึงได้รู้ว่ารักพี่เปา อย่ามองแบบนี้สิครับ เขินนะ”


              ปาณัทหัวเราะเบาๆ เขาพลิกกลับไปหาและบีบแก้มของจอมภพอย่างเอ็นดู


              “ยอมสารภาพแล้วเหรอ เด็กปากแข็ง”


               จอมภพหัวเราะแก้เก้อ ในที่สุดเขาก็ต้องยอมรับกับตัวเองว่าเขารักคนที่บิดาส่งมาให้


              “ทำไงได้ล่ะครับ ก็รักไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะมีใครรักเราเหมือนที่เรารักเขาไหมนะ”


                ปาณัทยิ้มอิ่มเอม เขาคล้องคอกอดจอมภพไว้แน่นหนา


              “รักสิ อันที่จริงแอบปิ๊งตั้งแต่แวบแรกที่เจอกันครั้งแรกแล้ว แต่กลัวจอมจะรังเกียจที่ผมแก่กว่าหลายปี”


              จอมภพใช้ปลายนิ้วแตะไล้ไปตามกรอบหน้า สายตาที่ประสานดื่มด่ำลึกซึ้ง


             “อย่าไปไหนไกลอีกนะครับ ผมไม่อยากห่างจากพี่เปาอีกแล้ว”


             ปาณัทพยักหน้ารับ ก่อนที่เขาจะปล่อยให้จอมภพปรนเปรอความสุขให้เขาอีกครั้งในค่ำคืนนี้





                                                                    TBC


                                                       ฮิ้วววว เหม็นคนมีความรักว้อยยยย

                           

[Jibbubu]

โอ๊ยยยยย อิจค่ะอิจคนรักกันจริงค่ะ แต่ก็ห่วงจอมว่าจะโดนแบล็กเมล์หรือเปล่าจัง หวังว่าจอมจะไมม่เก็บไปคิดคนเดียวนะควรเอามาปรึกษาพี่เปาด้วยถ้าโดนแบล็กเมล์นะ

[iceman555]

 

[❣☾月亮☽❣]

พลังของความรักต้องชนะความเงี่ยนสิ เราเชื่อแบบนั้นนะ จอมอย่าไปหลงกลคนชั่วนะ

[ommanymontra]

 


 

 

[DrSlump]

 

ข่าวอดีตหลุด  ก็ไม่มีผลหรอก  เพราะก็ยังมีเสี่ยเปาเลี้ยง  อิอิ

[PrimYJ]

 พี่เปากลับมาแล้ว จอมวิ่งเข้าหาเหมือนเด็กเลย

[สีหราช]

 

[naruxiah]

นิคร่านมาก​ จอมตอกกลับได้สะใจมาก​ พี่สุมาลีคงไม่หยุดแค่นี้นิคก็เช่นกัน​ วอนพี่เปาตามมากองถ่ายด่วน

[twinmonkey0311]

 

[sailom_orn]

  เสี่ย....ฟินเลยสินะ มีคนมาสารภาพรัก

[blove]

ร้อนแรงกันดีจริงๆ อร๊ายย เลือดพุ่ง >.,< จบบทความคิดถึงด้วยคำบอกรัก สวีทมากเว่อร์ >.< ต่อจากนี้คงมีอะไรๆมาทดสอบบทเรียนคู่รักหลายบท ดูได้จากความเสี้ยนความเงี่ยนของนังนิค ไหนจากของป้าสุมาลีอีก เอาเข้าไป แต่ละคนจะใช้วิธีไหน รอดูเลย เหอะๆ เสี่ยเปาสู้เขาโว้ยย ไม่ต้องละ ชนะแล้วเห็นๆ ฮะๆ ^^ สนุกค่า รอตอนต่อไปเลย

[Mura_saki]

ดีใจอ่ะพี่เปากลับมาแล้ววววววววว

[Belove]

                                                  หัวใจขายฝาก

                                                    บทที่ 16




               “เปา”


               ภาคภูมิยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อเห็นปาณัทเดินเคียงคู่มากับจอมภพในวันนี้ ตั้งแต่เปิดกล้องละครมาจนใกล้จะถ่ายจบปาณัทยังไม่เคยมาที่กองถ่ายเลยสักครั้งในฐานะผู้จัดการของจอมภพ ทั้งที่เขาเพียรหาโอกาสเหมาะที่จะสร้างความสนิทสนมกับปาณัทมานาน แต่วันนี้ที่ภาคภูมิแวะมาเจรจากับแผนกธุรกิจของค่ายเรื่องงานเปิดตัวและงานอีเวนท์เมื่อละครออกฉาย เขาก็ได้พบกับปาณัทตามที่ต้องการเสียที


              “จอม ไปเถอะ ไม่ต้องกังวลน่า”


               ปาณัทเห็นแล้วว่าชายหนุ่มที่ยืนเคียงข้างขมวดคิ้วเข้าใส่เมื่อเห็นภาคภูมิเดินตรงมาหา เขารุนหลังให้จอมภพเดินไปที่ฝ่ายเสื้อผ้าหน้าผมก่อนจะหันไปยิ้มรับอดีตเพื่อนร่วมรุ่นมหาวิทยาลัยเดียวกัน


             “สวัสดีภาคภูมิ”


             “ไม่นึกว่าจะได้พบเปาวันนี้ เปาไม่เคยมากองถ่ายเลยนี่”


             เอ่ยเสียงนุ่มหวังจะสร้างความประทับใจให้แก่ปาณัท ยิ่งได้มายืนใกล้ๆมองเห็นใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าวัยคล้ายสมัยเรียนคลาสเดียวกันเมื่อสิบปีก่อน ภาคภูมิก็ยิ่งใจเต้น


             “ผมไม่ว่างเลย ทำงานที่โรงงานเพราะต้องเร่งผลิตสินค้า ต้องปล่อยให้จอมดูแลตัวเอง รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันนะ”


              แววตาหลังกรอบแว่นใสแสดงถึงความห่วงใยในชายหนุ่มที่กล่าวถึง ทำให้ภาคภูมิอดอิจฉาไม่ได้


               “ไม่เป็นไรมั้ง เด็กมันก็โตแล้วดูแลตัวเองได้  ข้างๆสตูดิโอมีร้านกาแฟอยู่ รสชาติใช้ได้ เราไปนั่งรอเด็กกันที่นั่นดีกว่า อยู่แถวนี้ก็เกะกะคนในกองเขา”


              ฉวยโอกาสยกมือแตะข้อศอกของปาณัทโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันฉุกใจคิด ปาณัทเดินไปยังร้านกาแฟตามที่ภาคภูมิแนะนำ เมื่อสั่งเครื่องดื่มกันแล้วทั้งคู่จึงเลือกโต๊ะนั่ง ภาคภูมิเปิดฉากสนทนาอย่างต่อเนื่อง


             “จอมภพมีชื่อเสียงมากในตอนนี้ เด็กวัยรุ่นรู้จักเขามากขึ้นเพราะกระแสทางโซเชียลไปเร็ว เขารูปร่างหน้าตาบุคลิกดีมาก ไม่รู้ว่าเปาไปได้เขามาจากไหน”


               เลือกที่จะเปิดประเด็นด้วยการยกยอเด็กของปาณัท เจ้าตัวยังคงสงบนิ่งและมีเพียงรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าเท่านั้น จนภาคภูมิเดาทางไม่ออกว่าปาณัทคิดอะไรอยู่


               “จอมเป็นลูกของอาจารย์ภวัตที่เคยสอนกฏหมายเบื้องต้นตอนเราเรียนมหาวิทยาลัยไงล่ะ คลาสที่ผมเรียนกับคุณนี่แหละ”


               ภาคภูมิทบทวนความทรงจำ ก่อนจะร้องอ๋ออยู่ในใจ เขานึกย้อนไปถึงหนุ่มใหญ่หน้าตาสะอาดสะอ้านที่ยืนสอนหน้าชั้นเรียน นึกออกแล้วว่าตอนนั้นเขานั่งมองปาณัทจากหลังห้อง สายตาของปาณัทจับจ้องแต่อาจารย์คนนั้นไม่วางตา สายตามีแต่ความชื่นชมจนเขานึกอิจฉา ใครจะนึกว่าจอมภพคือลูกของผู้ชายคนนั้น


               “แล้วจอมภพมาอยู่กับคุณได้ยังไง”


               สังเกตเห็นวูบหนึ่งที่สายตาของปาณัทเปลี่ยนไปก่อนจะกลับมาสงบนิ่งเหมือนเดิม


               “ผมกับจอมรู้จักกันโดยบังเอิญ ต่อมาผมรู้ทีหลังว่าเขาเป็นลูกของอาจารย์ภวัตที่กำลังป่วยหนัก อาจารย์จึงฝากจอมให้ผมดูแลหลังจากที่ท่านเสียชีวิตไปน่ะ อาจารย์ไม่มีญาติที่ไหนอีกแล้ว”


               แม้จะยังคลางแคลงใจในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ แต่ภาคภูมิฉลาดพอที่จะหยุดคำถามไว้แค่นี้ หากเขาละลาบละล้วงมากเกินไปปาณัทอาจจะหมดความไว้วางใจลงได้


                “จอมน่าสงสารนะ เพราะอย่างนั้นคงต้องช่วยกันดันให้เขาประสบความสำเร็จ ถ้าเปามีเวลาว่างพอผมก็อยากจะพาเปาไปรู้จักกับผู้ใหญ่ในวงการ แต่น่าเสียดายเพราะผมรู้ว่างานของเปารัดตัว ถ้าเปาไว้ใจผมนะ จะให้ผมดูแลจอมก็ได้ รับรองว่าเขาจะกลายเป็นดาราที่มีชื่อเสียงแน่ๆ”


               ปาณัทนิ่งคิด เขาเองก็ใช่จะมีเวลาดูแลจอมภพในเรื่องนี้ ปาริชาติก็ยังไม่มีเวลาช่วยหาใครได้ หรือเขาอาจจะต้องให้ภาคภูมิมาเป็นผู้จัดการให้จอมภพ


               “ขอบใจนะภาคภูมิ ผมขอเวลาปรึกษาจอมเขาก่อน ถ้าจอมเขายังอยากจะอยู่ในวงการนี้ต่อ ผมจะให้เขาอยู่ในสังกัดของคุณ”






               ชานนท์เห็นตั้งแต่จอมภพมาถึงกองถ่ายแล้วว่าชายหนุ่มมาพร้อมกับปาณัท มองทั้งคู่ยามอยู่เคียงข้างกันแล้วดวงตาร้อนผ่าวไปด้วยความอิจฉา สายตาของจอมภพอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัดยามเขามองปาณัท แต่กับชานนท์กลับเต็มไปด้วยความรำคาญ ความมั่นใจในเสน่ห์ของตนเองแทบจะมอดไหม้ก็เพราะจอมภพนี่เอง


              “วันนี้เมียมาคุมเหรอ”


              ชานนท์เอ่ยถามเมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกันลำพังก่อนจะเข้ากล้องถ่ายทำ น้ำเสียงติดจะประชดประชันแต่จอมภพไม่สนใจนัก เขาเพ่งสมาธิไปกับการท่องบท


               “เสี่ยเปาคงหวงจอมมากสินะ ก็แน่ล่ะเป็นใครก็ต้องหวงผัวเด็ก”


               “ถ้าไม่มีอะไรทำก็ท่องบทเหอะนิค สมองจะได้ไม่ว่างคิดเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องตัวเอง”


              หน้าตายขณะเอ่ยประโยคกรีดแทงทำให้ชานนท์เจ็บจี๊ด และยิ่งจอมภพลุกขึ้นเดินหนีไปยังหน้ากล้องถ่ายทำชานนท์ก็ยิ่งขัดเคือง แต่เขาก็ยังทำอะไรไม่ได้ รอจนถ่ายทำเสร็จไปหลายซีนแล้วและผู้กำกับให้พักกลางวันเขาจึงปลีกตัวโทรศัพท์ไปหาภาคภูมิ


               “พี่ภาค นั่นนั่งอยู่กับเสี่ยเปาที่ร้านกาแฟใช่ไหม ดีแล้ว ช่วงบ่ายผมจะต้องถ่ายซีนดราม่ากับจอม พี่พาเสี่ยเปามาดูด้วยนะ เหอะน่า อย่าถามมาก คนยิ่งหงุดหงิดอยู่”


               ชานนท์ลอบยิ้ม เขานึกแผนการที่จะทำให้จอมภพและปาณัทหมางใจกันได้แล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปยังหน้ากล้องเมื่อบิ๊กเรียกประชุมการถ่ายทำในซีนต่อไป


               “ซีนนี้นะไอ้จอมกับไอ้นิคทะเลาะกันเพราะจอมเข้าใจผิด ไอ้นิคต้องร้องไห้ฟูมฟายขอร้องให้ไอ้จอมมันอยู่ต่อ ไม่ทิ้งมึงไป เอาให้แบบน่าสงสารน่าเวทนา เอาล่ะ ลองซ้อมกันก่อน”


          ใช้เวลาซ้อมและวางมุมกล้องกันพักใหญ่ก่อนที่จะเริ่มถ่ายจริง เทคแรกยังติดขัดและดึงอารมณ์กันได้ไม่เต็มที่นักจนกระทั่งชานนท์มองเห็นภาคภูมิเดินมาพร้อมปาณัท เขาจึงนึกกระหยิ่มอยู่ในใจ


              “อย่าทิ้งผมไป อย่าทิ้งผมไปนะ”


                ชานนท์ในบทบาทการแสดงร้องไห้จนน้ำตานองหน้า เขาเหนี่ยวรั้งและกอดร่างสูงของจอมภพไว้สองแขนดึงไหล่กว้างเผชิญหน้าก่อนที่เขาจะโผเข้าหาและบดขยี้จูบไปที่ปากของจอมภพทั้งที่ไม่มีในบทสักนิด และในเมื่อบิ๊กยังไม่สั่งคัทมีหรือที่จอมภพจะกล้าผลักไสเขา ทั้งหมดย่อมอยู่ในสายตาของปาณัทที่ได้แต่มองอย่างตะลึงงัน


               “คัท!”


               สิ้นเสียงของบิ๊กจอมภพก็รีบผลักชานนท์ออกห่าง สายตาคมมองอย่างเกรี้ยวกราดในขณะที่บิ๊กเดินหัวเราะเข้ามาอย่างถูกใจ


                “เออ ไอ้นิค ดีว่ะ เข้ากับเรื่องมาก จูบของมึงนี่เด็ดสุด ดูเว้าวอนผัวดีมาก”


               ชานนท์ยิ้มรับคำชื่นชม เขายักไหล่ไม่ยี่หระเมื่อเห็นสายตาของจอมภพ บิ๊กสั่งให้ถ่ายเจาะใบหน้าของทั้งคู่อีกไม่นานก็สั่งเลิกกอง จอมภพทำท่าจะรีบเดินหนีทันที


               “จอม รีบไปไหนล่ะ อ้อ เสี่ยเปาคงมีธุระต่อสินะ ฝากบอกเสี่ยด้วยว่าอย่าคิดมากเรื่องจูบเมื่อกี้ มันก็แค่บทบาทการแสดงเท่านั้นแหละ”


               ชานนท์มองเห็นจอมภพเม้มปากสะกดอารมณ์ก่อนที่เขาจะก้าวไปหาปาณัทแล้วเดินจากไป แต่ธุระของชานนท์ยังไม่หมดแค่นี้ เพราะเขาเห็นสุมาลีมาที่กองถ่ายวันนี้ด้วย ชานนท์จะไม่ปล่อยโอกาสดีให้พลาดไปแน่


             “สวัสดีครับพี่สุ”


             เขายกมือไหว้ทักทายภรรยาเจ้าของค่ายละครเสียงหวานฉ่ำ เรื่องฉอเลาะเข้าหาผู้ใหญ่นั้นบอกได้เลยว่าชานนท์ยืนหนึ่งเรื่องนี้ ใครๆก็ชอบคนปากหวานด้วยกันทั้งนั้น


              “พี่สุสวยจังเลยครับวันนี้”


             “พูดจาดีนะน้องนิค”


               สุมาลียิ้มรับ หล่อนคาดหวังกำไรจากละครเรื่องนี้มาก ช่วงนี้ละครแนวชายรักชายกำลังมาแรง นักแสดงนำเองก็โด่งดังในหมู่วัยรุ่น ขนาดยังไม่ออนแอร์หล่อนก็ขายโฆษณาได้เกือบหมดแล้ว


               “พี่สุได้ดูซีนเมื่อครู่นี้หรือเปล่าครับ นิคเล่นเต็มที่เลยนะครับ”


               “ดูอยู่ แสดงกันได้ดีทั้งคู่เลยนะ”


           “ขอบคุณครับ แสดงดีจนพี่เปาผู้จัดการของจอมมองตาขวางเลย ไม่รู้คิดอะไรมากหรือเปล่า”


             เชื้อไฟก้อนแรกถูกโยนเข้าไปในบทสนทนา สุมาลีชะงักทันที


            “เสี่ยเปาเขาไม่พอใจเรื่องอะไรล่ะ”


             ชานนท์ยักไหล่ เขาแสร้งประดิษฐ์เสียงไร้เดียงสาอย่างแนบเนียนที่สุด


           “ก็ไม่รู้สิครับ อาจจะไม่พอใจที่นิคเล่นนอกบท ไปจูบกับจอมให้เขาเห็น ทำไงได้ล่ะนิคอินกับบทมากเกินไป ไม่นึกว่าพี่เปาเขาจะหวงจอมมากขนาดนั้น”


            สุมาลีสงสัยความสัมพันธ์ของจอมภพกับปาณัทตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และเมื่อได้ฟังคำยืนยันจากชานนท์หล่อนก็ยิ่งมั่นใจ


            “ทำไมเสี่ยเปาต้องหวงจอมขนาดนั้นด้วยล่ะ ก็เป็นแค่ผู้ปกครองไม่ใช่เหรอ”


            “โธ่ พี่สุ จอมน่ะ ทั้งหล่อทั้งสมาร์ท ขนาดผมเป็นผู้ชายยังต้องยอมแพ้เลย พี่เปาเขาก็ต้องหวงมากนั่นแหละครับ แล้วทั้งคู่ก็สนิทกันมาก จนผมยังล้อจอมไปตั้งหลายครั้งว่าเหมือนเป็นแฟนกันเลย”


             ชานนท์โยนเชื้อไฟเข้าไปอีกก้อน และดูเหมือนจะจุดติดแล้ว สีหน้าของสุมาลีเริ่มเปลี่ยนไป


             “จอมน่ะ เท่จริงๆนะ ถ้าใครได้ลอง เอ่อ ใกล้ชิดเขาก็คงติดใจมากๆแน่”


            “นั่นสิ ของดีแบบนี้ใครเคยกินแล้วก็ต้องติดใจทั้งนั้นแหละ”


              สุมาลีหลุดปากออกมาโดยไม่ทันได้ยั้งคิด ชานนท์แทบจะกระโดดตบมือ เขายังคงทำหน้าตาใสซื่อไร้เดียงสาหลอกล่อสาวใหญ่


              “พี่สุ พูดเหมือนเคยกินแล้วเลยนะครับ”


              “พี่พูดอะไรไม่ได้หรอกจอม เอาเป็นว่าสังคมมันแคบกว่าที่คิดก็แล้วกัน และของดีมันก็ทำให้เราอยากกินอีกเพราะความอร่อยของมันยังไงล่ะ”


              ชานนท์หัวเราะในใจเมื่อสุมาลีเผยไต๋ออกมา แต่อีกใจหนึ่งเขานึกริษยาที่หล่อนเคยได้กินจอมภพมาแล้ว


              “อิจฉาพี่สุจังที่ได้กินของดี พี่ไปรู้แหล่งจากที่ไหนพอจะบอกบุญให้นิคได้ไหมครับ”


              “โถ นิค เห็นว่าเราน่ะไม่ทันเรื่องพวกนี้ พี่จะบอกให้ ไอ้เฟซบุ๊คทวิตเตอร์น่ะ มันไม่ได้มีไว้

               แค่ตามข่าวสารบ้านเมืองอย่างเดียวนะ ของกินอร่อยๆมันก็ขายกันทางนี้แหละ พี่ต้องไปก่อนแล้วนะ ขอไปดูเด็กทำงานก่อน”


               เมื่อคล้อยหลังสุมาลีไป เขาจึงยิ้มด้วยความลิงโลด หน้าซื่อใสของเขาทำงานได้ดีอีกครั้ง ชายหนุ่มเดินตามสุมาลีไปห่างๆ เขาป้วนเปี้ยนอยู่บริเวณที่สุมาลีวางกระเป๋าถือราคาแพงไว้ ในขณะที่เจ้าตัวยืนสั่งงานลูกน้อง ชานนท์รีบดึงโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าใบนั้นทันทีแล้วรีบกลับอย่างรวดเร็ว


              ชานนท์คิดถึงอดีตคู่ขาเก่าคนหนึ่งที่ทำงานซ่อมโทรศัพท์มือถือ เขาอาจจะต้องขอความช่วยเหลือในการปลดล็อกหน้าจอแล้วเข้าไปดูข้อมูลในโทรศัพท์เครื่องนี้ ค่าจ้างก็คงต้องใช้ตัวเองกับเซ็กส์สนุกๆสักยก หลังจากนี้อนาคตของจอมภพจะต้องอยู่ในมือของเขาอย่างแน่นอน




มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้....


            จอมภพไม่สบายใจเลยกับสีหน้าของปาณัท ทั้งที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้มีท่าทีโกรธขึ้งแต่อย่างใด มีเพียงร่องรอยบางอย่างที่สะกิดใจจอมภพตั้งแต่ชานนท์เล่นนอกบท


             “พี่เปา เป็นอะไรครับ ทำไมเงียบไป”


             จอมภพเอ่ยถามเมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว เขาคว้าแขนปาณัทให้หยุดตั้งแต่เดินเข้าไปถึงห้องรับแขก ปาริชาติยังไม่กลับมาจากเมืองจีน คืนนี้มีแค่เขากับปาณัทเท่านั้น


             “ไม่ได้เป็นอะไรนี่”


              ปาณัทยักมือลูบหน้า ยอมรับว่าโกหก ความจริงแล้วภาพที่ชานนท์จูบกับจอมภพค่อนข้างบาดความรู้สึก ทั้งที่ปาณัทบอกตัวเองว่านั่นคือการแสดง และจอมภพกำลังทำงานอยู่ ไม่ควรเป็นเหตุที่เขาต้องมาคิดมากแบบนี้


              “โกหกไม่เก่งเลย”


             จอมภพรวบร่างโปร่งเข้ามากอด พาไปนั่งบนโซฟายาวในห้องรับแขก เขาจะไม่ปล่อยให้ปาณัทกังวลเรื่องนี้เด็ดขาด


             “ไม่ชอบที่ผมจูบกับนิคใช่ไหม พี่เปาอย่าคิดมากนะครับ เรื่องงานจริงๆ มั่นใจในตัวผมนะว่าผมไม่เถลไถลไปไหนแน่ๆ”


              สายตาหนักแน่นของจอมภพทำให้ปาณัทถอนหายใจยาว เขาสบตากับจอมภพแล้วยิ้มออกมาได้


             “ขอโทษนะจอม ผมรู้นั่นแหละว่าเป็นงาน สมองมันบอกแบบนั้น แต่พอเห็นจอมจูบคนอื่นไอ้ฝั่งเหตุผลมันก็ไม่ทำงานเอาเสียเลย”


               จอมภพคลี่ยิ้ม นัยน์ตาพราวขึ้นพลางเชยคางของปาณัทไว้


              “หึงล่ะสิ ดีใจนะครับที่พี่เปาหึง”


                “เด็กบ้า” ปาณัทหัวเราะพลางทุบไหล่กว้างแก้เก้อ “ชอบแซวชอบล้อเหลือเกิน ไม่พูดด้วยแล้ว”


               “ไม่พูดก็ดี ผมจะได้จูบพี่เปาถนัด”


                กดริมฝีปากลงไปบนกลีบปากกระจับเต็มอิ่ม ปลายลิ้นตวัดเลาะเข้าไปด้านใน ความฉ่ำหวานรออยู่แล้วให้จอมภพได้ตักตวงจนลมหายใจแทบขาดห้วงกว่าจอมภพจะยอมถอนปลายลิ้นออกมา


              “จอม...”


               ปาณัทเกือบสำลักลมหายใจตัวเอง จูบของจอมภพดึงพลังงานออกไปจนเกือบหมด ร่างกายของเขาอ่อนระทวยจถูกมือแกร่งผลักให้หงายหลังไปบนเบาหนังนุ่มของโซฟารับแขกที่นั่งอยู่


              “ผมสิ ยังไม่ได้คิดบัญชีที่พี่เปาหายไปกับไอ้หมอนั่นเลย”


              จอมภพโถมกายลงมาพลางขบเม้มที่ซอกคอระหง เขาจงใจทิ้งร่องรอยสีแดงเรื่อบนเนื้อขาว มือไวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของปาณัทอย่างชำนาญ


               “ไปกินกาแฟกัน คุยเรื่องจอมกับงาน ไม่มีอะไรเลย”


              คำชี้แจงนั้นสั่นพร่าเมื่อยอดอกของตนถูกโรมรัน ปาณัทมองจอมภพที่กำลังถอดเสื้อโปโลและกางเกงออกพลางเบิกตากว้าง


              “ดะ เดี๋ยว จอม นี่มันห้องรับแขก”


              “เป็นไรไปล่ะครับ พี่ปลาไม่อยู่ เราจะได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”


              ห้ามไม่ได้เมื่อในที่สุดร่างเปลือยเปล่าก็ประกบแนบเข้าหากันอยู่บนโซฟานั่นเอง มือร้อนของจอมภพวางนาบลงมาจนปาณัทสะดุ้งตามติดไปทุกจุด ชายหนุ่มปลุกเขาด้วยไฟร้อน และปาณัทก็พร้อมที่จะปะทุไปกับจอมภพ


              “จูบกันนะครับ”


               แว่นใสถูกดึงออกจากใบหน้าและโยนไปบนโต๊ะรับแขก ใบหน้าอ่อนเยาว์เกลี้ยงเกลารอรับริมฝีปากร้อนที่ไล่จูบจนมาประกบที่เรียวปากนุ่มอีกครั้ง ท่อนล่างบดเบียดแนบชิดถูไถ จอมภพจับท่อนขาของปาณัทพาดพนักเพื่อเปิดทางให้กว้างให้เขาได้ดันเอวเข้าไปโดยง่าย


               “อา จอม”


              ช่องทางเปิดรับราวกับจะรู้ว่านี่คือเจ้าของร่างกายนี้ ปาณัทขยับเอวต้อนรับอย่างไม่อิดเอื้อนเพราะเขาเองก็ต้องการให้จอมภพเติมเต็ม สองแขนตวัดคล้องยามเอวสอบเริ่มขับเคลื่อน ลมหายใจร้อนระอุราวกับเปลวไฟ


              “แน่นมาก”


              จอมภพส่งเสียงถูกใจ เขายันขาข้างหนึ่งไว้กับพื้นพลางทรงตัวกระแทกกระทั้น โซฟาแม้จะแข็งแรงก็ยังสะเทือนเพราะแรงของเขา


              “จอม จอมจ๋า อีกนิดเดียว”


              ปาณัทครางหวาน สีหน้าบิดเบี้ยวเมื่อไกล้ถึงฝั่งฝัน มือเรียวคว้าจุดอ่อนไหวของตนรูดรั้ง จอมภพรีบเร่งจังหวะทันที


           “โอ๊ย จอม”


             ปาณัทแหงนหน้าพ่นเสียงยาว ร่างกายที่บิดเกร็งผ่อนคลายรวดเร็ว สีหน้าอิ่มเอิบไปด้วยความสุขสม เมื่อเห็นดังนั้นจอมภพก็รีบกระแทกกาย เขากัดฟันคำรามลั่น


             “โว้ย”


             น้ำอุ่นพุ่งวาบอย่างยั้งไม่อยู่ เขาหอบหนักขณะทิ้งกายลงไปบนร่างชื้นเหงื่อของปาณัท


             “พี่เปา ผมยั้งไม่ทัน ขอโทษนะแตกในเลย”


              ปาณัทหน้าแดงก่ำ ความต้องการฉุกละหุกทำให้จอมภพหาถุงยางไม่ทัน แต่เพราะทั้งคู่เคยไปตรวจเลือดมาด้วยกันแล้ว เขาจึงไม่กังวลมากนัก


              “เด็กบ้า ห่ามเหลือเกิน”


              จอมภพหัวเราะเบาๆ เขาลุกขึ้นยืนและช้อนแขนอุ้มปาณัทขึ้นมาอย่างไม่รู้สึกหนักสักนิด


              “งั้นผมพาไปล้างนะครับ พี่เปาจะได้สบายตัว เผื่อว่าพี่เปาอยากให้ผมทำอีกรอบ”


            ร่างสูงเดินขึ้นบันไดทั้งที่ยังเปลือยเปล่า แล้วปาณัทจะว่าอย่างไรได้นอกจากจะปล่อยให้จอมภพพาเขาเข้าไปในห้อง แล้วยอมตามใจหากว่าจอมภพจะทำอะไรอีก เพราะสิ่งที่จอมภพทำเขาเองก็มีแต่สุขสม ตอนนี้ปาณัทได้แต่ยิ้มอยู่กับอกกว้างของจอมภพเท่านั้น




                                                  TBC


                              อิน้องจอม แกจะปล้ำเสี่ยของบีเลิฟทุกวันไม่ได้นะเฟ้ย



                                     

[DrSlump]

 

อินิค  แกนี่มันร่านไม่เลิก  น่าจับส่งไปอยู่ในคุกขังลืม  จะได้ไม่ขาดของ  อิอิ

[ommanymontra]

 
 



 

[❣☾月亮☽❣]

เอ้างานแฉแชทลับก้อจะมาจริงเหรอ

[iceman555]

 

[sailom_orn]

 

[Mura_saki]

งานจะเข้าน้องจอมแน่ๆ มีแต่คนไม่ดีคิดจะทำร้ายน้องจอมเต็มไปหมด

[labelle]

มีแต่คนอยากได้เนาะ เข็ดฟันมากล่ะสิ
แต่ละคนไม่ยอมเลิกรากันเลย
แล้วร้ายกันทั้งนั้น จะมีสุขก็มีมารมาผจญ

จอมต้องระวังตัวให้มากกว่านี้
และเก็บอารมณ์ให้ได้นะ เอาใจช่วย
เปาน่าเอ็นดูมาก น่าจับฟัดด้วยจริงเลย

[Belove]

                                                            หัวใจขายฝาก

                                                               บทที่ 17



               จอมภพโล่งอกเมื่อในที่สุดซีรีส์ที่เขาถ่ายทำก็ปิดกล้องเสร็จสมบูรณ์ลงเหลือเพียงตัดต่ออีกไม่นานก็จะฉายทางโทรทัศน์แล้ว และคืนนี้มีงานเลี้ยงปิดกล้องที่เจริญจัดขึ้นที่ห้องอาหารแห่งหนึ่ง จอมภพชวนให้ปาณัทไปด้วย


              “จอมไปเถอะ ผมติดงานต้องคุยทางไกลกับลูกค้าทางจีน”


               ปาณัทบอกเช่นนั้นจอมภพก็ไม่ได้คะยั้นคะยอ เขาจึงแต่งตัวให้ดูดีกว่าปกติแล้วไปร่วมงานเลี้ยง เมื่อไปถึงเขาก็สนุกสนานอยู่กับเพื่อนนักแสดงและทีมงานจนกระทั่งชานนท์และภาคภูมิมาถึง


              “อ้าว จอม เปาไม่ได้มาด้วยหรือ”


              เมื่อมาถึงภาคภูมิก็ถามถึงปาณัทเป็นสิ่งแรก จอมภพเผลอขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนัก


              “ไม่ได้มาครับ พี่เปาติดงาน”


               ภาคภูมินั่งลงตรงข้ามกับเขา ขณะที่ชานนท์เดินไปมุมเครื่องดื่มและโปรยยิ้มทักทายนักข่าวอย่างรู้งาน จอมภพไม่อยากพูดคุยกับภาคภูมินักแต่ด้วยมารยาทเขาจำเป็นต้องนิ่งฟังอีกฝ่ายเยินยอถึงปาณัท


              “เปานี่เป็นคนขยันและจริงจังกับงานมากนะ ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ทั้งหน้าตาดีและฉลาดด้วย เพื่อนในคลาสชอบเขากันทุกคน รวมทั้งผมด้วยที่ชื่นชมเปา”


               จอมภพกัดฟันกรอด เขาอยากจะลุกหนีไปจากบทสนทนานี้เสียเหลือเกิน หน้าตาของเขาบึ้งตึงอย่างฝืนไม่อยู่ แต่ภาคภูมิก็ยังไม่ได้หยุดพูดราวกับเดาใจเขาไม่ออก   


               “อ้อ เพิ่งรู้ข่าวจากเปาว่าจอมเป็นลูกชายอาจารย์ภวัตใช่ไหม เสียใจด้วยนะเรื่องอาจารย์ เปาบอกว่าอาจารย์เสียชีวิตไปแล้ว พูดถึงอาจารย์ จำได้ว่าสมัยเรียนเปาเขาชอบอาจารย์มาก ไม่ได้ปิดบังความรู้สึกด้วยนะจนเพื่อนสนิทแซวกันใหญ่ ผมเองยังนึกอิจฉาเลย เพราะเปาชอบอาจารย์หรือเปล่าเขาก็เลยเอ็นดูจอมถึงขั้นรับเป็นผู้ปกครอง”


              หัวใจของจอมภพเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที เหมือนแผลเก่าที่ใกล้จะหายสนิทกลับมาถูกกรีดแทงจนเลือดไหลอาบอีกครั้ง เขาเงยหน้าสบตาภาคภูมิว่าเขารู้ทันจุดประสงค์ของอีกฝ่ายว่าต้องการอะไร รอยยิ้มขรึมถูกจุดขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่ม


              “ก็คงเป็นอย่างนั้นแหละครับ พี่เปาช่วยเหลือดูแลผมเป็นอย่างดี และอย่างที่คุณภาคภูมิพูด ใครๆก็อดที่จะรักและชื่นชมพี่เปาไม่ได้รวมทั้งผมด้วย เป็นโชคดีของผมที่พี่เปาแยกได้ว่าผมกับพ่อคือคนละคนกัน ความรู้สึกที่เขามีต่อผมจึงไม่ใช่เพราะผมเป็นลูกพ่อ”


               จอมภพลุกขึ้นยืน เขาค้อมศีรษะให้ภาคภูมิเป็นการหลีกหนีบทสนทนาโดยไม่สนใจความหน้าตึงคอแข็งที่เกิดขึ้นหลังจากการตอบโต้ของเขา ชายหนุ่มเดินเลี่ยงไปหาทีมงานเบื้องหลังอีกพักใหญ่จึงเดินเข้าห้องน้ำ เมื่อเดินกลับออกมาเขาพบกับชานนท์ที่กำลังเดินเซ


                “จอม”


              คู่ในละครเซเข้ามาหาจนจอมภพต้องรับร่างนั้นไว้อัตโนมัติ ได้กลิ่นแอลกอฮอลล์จางๆจากกลิ่นกาย แต่ชานนท์ก็ไม่น่าจะเมาขนาดเดินไม่ตรงทาง แสงแฟลชวูบวาบขึ้นท่ามกลางความมืด จอมภพเดาได้ทันทีว่าชานนท์คิดอะไรอยู่ เพราะจอมภพเห็นชานนท์ยืนคุยกับนักข่าวอยู่นาน


             “นิค ปล่อยเดี๋ยวนี้”


              เขาไม่อยากผลักไสให้เป็นข่าวใหญ่โตเพราะละครใกล้ฉายแล้ว หากมีข่าวคู่หลักของละครมีปากเสียงกันคงไม่ดีต่อทีมงานเป็นแน่ แต่ชานนท์ก็ยังซบไหล่ของจอมภพไม่ยอมปล่อย แถมยังยกแขนคล้องคอเขาไว้อีกด้วย


              “ไม่ปล่อย ช่วยเราหน่อยไม่ได้หรือไง เราเมานะ”


             “กูรู้ว่ามึงไม่เมา” จอมภพกระซิบเสียงเข้ม “แล้วก็รู้ด้วยว่ามึงต้องการอะไร อยากสร้างกระแสก็ไปสร้างที่อื่น อย่าเอากูไปยุ่งด้วย”


                ชานนท์เงยหน้ามองร่างสูงอย่างถือดี วันนี้จอมภพใส่เสื้อเชิ้ตพอดีกับรูปร่าง เข้ากับกางเกงยีนส์แนบไปกับต้นขาแน่นกล้าม ยิ่งทำให้เสน่ห์ของบุรุษเพศแสดงออกมาอย่างล้นเหลือ ชานนท์ได้แต่กลืนน้ำลายด้วยความต้องการ


              “ทำไมจะยุ่งไม่ได้ เราแสดงคู่กันนะ ในเรื่องเป็นผัวเมียกัน จะเป็นไรไปถ้าจะเป็นจริงๆนอกจอ”


               “นิค!”


              “ถ้าจอมผลักเรา ทำร้ายเราทำให้เราเสียหน้า ความลับของจอมจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป”


             ชานนท์ยิ้มอย่างเป็นต่อ จอมภพเอะใจ เขาเค้นเสียงถามชานนท์สีหน้าเกรี้ยวกราดในความมืด


             “มึงเสือกมารู้เรื่องอะไรของกู”


             ชานนท์ยักไหล่ เขากระซิบตอบคำถามด้วยสำเนียงยั่วเย้าโทสะจอมภพ


             “คนเรามันก็มีอดีตด้วยกันทั้งนั้นแหละ จะเป็นไงน้าถ้าแฟนคลับรู้ว่าพระเอกในซีรีส์ที่พวกเขาชื่นชมเคยเป็นผู้ชายขายตัวมาก่อนหน้าจะเข้าวงการ”


             มือแกร่งของจอมภพที่กำต้นแขนของชานนไว้บีบรัดแน่นจนชานนท์นิ่วหน้า แต่เขากลับชอบความดุดันนี้ของจอมภพ จินตนการภาพที่ร่างสูงแกร่งแสดงความดุดันเร่าร้อนบนเตียงแล้วชานนท์ก็ยิ่งปรารถนาไฟร้อนนี้


              “เรื่องของกู ถ้ามึงอยากปากสว่างก็เชิญ”


             ไม่รู้ว่าชานนท์ไปรู้เรื่องที่เขาเคยหาเงินด้วยบริการเพื่อนคุยได้อย่างไร ในที่สุดอดีตก็กลายมาเป็นตัวฉุดรั้งเขาไว้ แต่จอมภพจะไม่ยอมให้ชานนท์ใช้เป็นเครื่องมือต่อรองเด็ดขาด


              “จอมไม่สนอดีตของจอม แต่คงไม่อยากให้เสี่ยเปาที่จอมเคารพรักต้องมาเสียอนาคตเพราะจอมหรอกเนอะ”


              “มึงพูดอะไรของมึง”


                “ก็ลองคิดดู ถ้าคนอื่นรู้ว่านักธุรกิจหนุ่มอนาคตไกลอย่างเสี่ยเปาเลี้ยงดูเด็กที่เคยขายตัวไว้ในบ้าน เอ๊ะ หรือว่าเสี่ยเปาเคยซื้อบริการแล้วถูกใจก็เลยมาผูกปิ่นโตเลี้ยงจริงจัง คนในแวดวงนักธุรกิจเขาจะมองเสี่ยเปายังไงน้า จอมลองคิดดูสิ”


            “ไอ้เหี้ยนิค”


            “จูบเราสิจอม จูบเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากให้เสี่ยเปาเสียชื่อเสียง”


               ชานนท์ท้าทายเพราะเขารู้ดีว่าตัวเองโจมตีถูกจุด จอมภพกัดฟันจนสันกรามขึ้นเพราะรู้ดีว่าอยู่ในสายตาของนักข่าว แต่ตอนนี้ชานนท์กำลังเป็นต่อ จอมภพจึงใช้มือบีบกรามของชานนท์แล้วจูบลงไปที่ปากน่ารังเกียจด้วยความจำใจ และทันใดแสงแฟลชก็สว่างวูบขึ้นมา ชานนท์คล้องคอเขาไม่ยอมปล่อยอยู่ครู่หนึ่งจึงค่อยคลายออกแล้วทำทีเป็นผลักไสเขาออกด้วยสีหน้าตกใจ


               “จอม จูบเราแบบนี้ทำไม โอ๊ะ พี่นักข่าว ไม่ได้ถ่ายรูปใช่ไหมครับ ผมดื่มเหล้าเยอะไปหน่อย ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่ใช่ครับ ผมกับจอมเป็นเพื่อนสนิทกัน เรายังไม่ถึงขั้นคบกันอย่างที่พี่คิดหรอกนะครับ”


               เกิดมาจอมภพก็เพิ่งเคยเห็นคนที่ปั้นน้ำเป็นตัวได้ไหลลื่นขนาดนี้ ชานนท์เป็นบุคคลอันตรายที่เขาไม่ควรเข้าใกล้เด็ดขาด ร่างสูงเบี่ยงกายหนีแต่ชานนท์รีบรั้งเขาไว้


              “อย่าลืมนะจอม ยอมเรา ทำให้เรามีความสุข แค่นั้นความลับก็ยังเป็นความลับ เรายังต้องร่วมงานกันอีกหลายงาน อย่าเพิ่งทำตัวเองตกต่ำตอนนี้”


              จอมภพสะบัดมือที่เกาะอยู่ด้วยความเดียดฉันท์ เขาทนอยู่สถานที่เดียวกับชานนท์ไม่ได้อีกต่อไป ชายหนุ่มตรงไปกล่าวคำอำลาเจ้าของค่ายและผู้กำกับก่อนจะเดินออกจากร้านอาหาร ตรงมายังรถยนต์ที่ปาณัทยกให้ใช้


               “โว้ย”


               สบถออกมาเมื่ออยู่เพียงลำพัง เกลียดที่อดีตของเขากลายเป็นข้อต่อรองอย่างดีของชานนท์ จอมภพไม่ได้กลัวอดีตจะทำร้ายตัวเขา แต่กลัวว่ามันจะทำให้ปาณัทเสื่อมเสียชื่อเสียงต่างหาก


               เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเรียกสติของจอมภพ ชายหนุ่มมองเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอเมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยจึงกดรับสาย


              “ว่าไง”


              “ไม่ว่าไงโว้ย ไอ้จอม หายไปเลยนะมึงตั้งแต่ไปเป็นดารา ว่างหรือเปล่าวะคืนนี้ พวกกูนัดมีตติ้งที่ผับพี่ชายกู ที่มึงเคยมานั่นแหละ ถ้าว่างก็มาแจมกันว่ะ”


             จอมภพถอนหายใจ มองนาฬิกาแล้วยังไม่ดึกเท่าไหร่ จะกลับบ้านด้วยอารมณ์หงุดหงิดคงยังไม่เหมาะ เขาจึงขับรถไปยังผับที่เพื่อนโทรมาบอก เมื่อทักทายเพื่อนที่เรียนด้วยกันแล้วเขาจึงเดินไปที่เคาน์เตอร์บาร์เพื่อสั่งเครื่องดื่ม ชายหนุ่มนั่งถอนหายใจอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์นั่นเอง


                “ดรายมาร์ตินีแก้วนึงครับ”


               มีเสียงสั่งเครื่องดื่มดังใกล้ๆ จอมภพไม่ได้สนใจนักจนกระทั่งได้ยินเสียงเอ่ยถาม


               “น้อง ตรงนี้ว่างไหม”


             “ว่างครับพี่ เชิญเลย”


             จอมภพหันไปตอบ เขาเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง อายุคงมากกว่าเขาไม่กี่ปีหน้าตาหล่อเหลา จอมภพจ้องมองเพราะอีกฝ่ายคุ้นหน้า ก่อนจะอุทานออกมาเมื่อนึกออก


            “ใช่พี่ชาวี ที่เคยประกวดเดอะเฟมัสหรือเปล่าครับ” (จากเรื่อง “เพลิงพ่าย”)


               สองถึงสามปีก่อนหน้านี้ เขาเคยเห็นเพื่อนผู้หญิงในห้องสมัยมัธยมปลายคลั่งไคล้นักร้องที่เข้าประกวดรายการเรียลลิตีโชว์ชื่อดังรายการหนึ่ง ถ้าจำไม่ผิดคนที่นั่งข้างเขาตอนนี้คือนักร้องประกวดที่ได้ที่หนึ่งคนนั้น


             “ใช่แล้ว ไอ้น้อง ขอบใจนะที่ยังจำได้”


             ชาวียิ้มให้ก่อนหันไปรับเครื่องดื่มจากบาเท็นเดอร์ อัธยาศัยอันดีของชาวีทำให้จอมภพนั่งคุยกับเขาต่อ


              “พี่หายไปไหนตั้งนานครับ ไม่เห็นมีผลงานในวงการอีก”


              “มีเมียว่ะ เลยต้องตามเมีย” ชาวียักคิ้ว เขาหัวเราะเบาๆเมื่อกล่าวถึงบุคคลอันเป็นที่รัก “ทำไงได้ ไอ้เรามันพ่อบ้านใจกล้า เมียสั่งให้ทำอะไรเราก็ต้องทำตาม จริงไหม น้องล่ะชื่ออะไรนะ มีเมียหรือยัง”


                “ผมชื่อจอมภพครับพี่ เรียกจอมก็ได้ ส่วนเมีย จะว่าไปก็มีแล้วครับ”


              “นั่นไง มีแล้วก็ต้องเข้าใจหัวอกพี่ นี่ไม่ได้กลัวเมียนะโว้ยแค่เกรงใจ ไม่อยากให้เมียเสียใจ ยิ่งเมียแก่อยู่ด้วยเดี๋ยวความดันขึ้นตาย”


              จอมภพหัวเราะ ชาวีทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง


              “เมียพี่แก่กว่าพี่เหรอ กี่ปีครับ”


             “กี่ปีวะ นับแป๊บ หนึ่ง สอง สาม สี่ อ้อ สี่ปีมั้งนะ”


              “ของผมก็แก่กว่านะ สิบปีแน่ะ”


              อดีตนักร้องชื่อดังเบิกตากว้างก่อนจะหัวเราะชอบใจพลางตบบ่าจอมภพ


              “เฮ้ย เจ๋งว่ะ พี่ว่าเมียพี่แก่กว่าหลายปีแล้วนะ ของน้องเด็ดกว่าโว้ย”


              “อะไรเด็ด”


              มีเสียงบุคคลอื่นดังขึ้นขัดจังหวะ ชาวีสะดุ้งเบาๆก่อนยิ้มแหยให้ฝรั่งหน้าตาหล่อเหลาที่พูดไทยชัดปร๋อ


             “ไม่มีอะไรจ้ะที่รัก แค่ผมกับน้องแข่งกันอวดเมียแก่ เอ๊ย อวดเมียเฉยๆ นี่เมียพี่เองน้อง ชื่อโนเอล หล่อไหมล่ะ”


             จอมภพนึกไม่ถึงว่าชาวีที่เป็นอดีตนักร้องชื่อดังจะมีคนรักเป็นชาย เขากำลังคิดว่าหากบรรดาเพื่อนๆของเขารู้ว่าคนที่เคยคลั่งไคล้มีคนรักเพศเดียวกัน พวกสาวๆเหล่านั้นจะว่าอย่างไรกันบ้าง


            “ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อจอมภพ”


              จอมภพแนะนำตัว ทั้งชาวีและโนเอลมีอัธยาศัยดีชวนพูดคุยจนรู้ว่า โนเอลมีธุรกิจเป็นโมเดลลิ่งหานายแบบไปทำงานตามแฟชั่นวีคที่ยุโรป และยังมีธุรกิจแบรนด์เสื้อผ้าของตัวเองอีกด้วย ทั้งคู่ทำงานต่างประเทศแต่ก็มาประเทศไทยบ่อยครั้ง ชาวีเป็นเพื่อนของเจ้าของผับนี้ที่เป็นพี่ชายของเพื่อนจอมภพ


                “จะบอกให้โว้ยจอม พี่ปล้ำเมียบนชั้นสองของผับนี้แหละ ได้กันสองรอบก่อนแม่งทิ้งพี่ไปพร้อมกับหอบเสื้อผ้าพี่ไปด้วยตอนพี่เผลอหลับ แค้นชิบหายตอนนั้น”


                  ชาวีกระซิบบอกเมื่อเห็นโนเอลหันไปสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม โนเอลหันขวับมาพอดีฝ่ามือพิฆาตจึงฟาดเข้าที่ไหล่ของชาวีจนร้องโอย


               “อย่าตีแรงสิเมียจ๋า”


             “แล้วมันใช่เรื่องไปเล่าให้น้องมันฟังไหม น้องจอมอย่าไปฟังนะ พูดมากเหลือเกิน ว่าแต่น้องจอมหุ่นดีนะ สูง มีกล้าม หน้าตาดี ตอนนี้มีงานทำไหม สนใจฝึกเดินแบบบ้างหรือเปล่า”


              จอมภพหูผึ่ง สีหน้าบอกถึงความสนใจกับข้อเสนอของโนเอล


              “เดินแบบต้องทำยังไงบ้างครับ”


                “ไม่ยากหรอก เราแค่พรีเซนต์เสื้อผ้าที่เราใส่ให้เด่น ของมันฝึกกันได้อยู่ที่ความตั้งใจ ถ้าสนนะติดต่อมาเลย ผมจะฝึกให้แล้วติดต่อโมเดลลิ่งที่ทำงานด้วยกันอยู่หางานให้จอมทำ ถ้าตั้งใจทำงานเงินดีแน่ๆ”


                 จอมภพแลกเบอร์โทรศัพท์กับโนเอล ไม่ใช่เรื่องเสียหายที่จะผูกสัมพันธ์ไว้ เขาอยู่เฮฮากับเพื่อนพักหนึ่งก่อนจะขอตัวกลับบ้าน





มีต่ออีกนิด...