หัวข้อ: <<หัวใจขายฝาก>> [สนพ.Flirtbooks]

[manami1155]

ตัวร้ายมาแล้ววงวววว
บททดสอบความรักน่าจะรอออยู่ไม่ไกล

[blove]

อ่าา นั่นนะสิเสี่ยเปา แค่อ้อมกอดใครสักคนในวันที่เหนื่อยล้า ไม่ต้องอะไรมาก แล้วยิ่งจากคนที่เรารู้สึกดีด้วย มันคงดีไม่น้อยถ้าจะมีตลอดไป แต่ก่อนนั้น คงต้องสู้กับสถานะที่คบ ความเชื่อใจฯของสองคนที่มันจะเกิดจากมาร2ตัว ถ้าเสี่ยเปากับจอมเล่นแบบแผนซ้อนแผน ร่วมกันฝ่าฟัน มันจะเกิดเป็นความมั่นคง กลายเป็นรักแท้ได้นะ แต่ก่อนอื่นเลยต้องรู้ว่าพวกนั้นเป็นคนยังไง รู้ธาตุแท้ก่อนถึงค่อยตลบหลัง คงสนุกและสะใจดี อิอิ.. แต่เส้นทางชีวิตและความรักคงอีกยาวไกล ไม่หูเบาโง่งี่เง่าพอ รอดูอยู่ใกล้ๆ นะจะติดตามทุกep. พล็อตน่าสนใจ สนุกดีอะเออ อ่านได้ลื่นไหล อ่านเพลินเลย ชอบเสี่ยเปา ขี้ยั่ว ใจดี เอาจริงเอาจังกับการงาน กำลังคิดว่าพวกเขาจะรู้ใจ เลิกสับสนในความสัมพันธ์เมื่อไหร่ จะลูกหนี้เจ้าหนี้ ผู้ปกครอง หรือผัวเมีย เอาให้แน่ 5555 ที่รู้ๆคือต่างก็หวั่นไหวละนะ อะๆ หูยยยยแอบมีเคืองๆเขากับคนอื่นดั๊วะ ปล.แซวเสี่ยเปากับจอมเล่นเฉยๆง่ะ 555555 ปั่นต่อเลยนะคะ รออออออออ สนุกกกกก

[aoihimeko]

เบื่อพวกตัวร้ายแบบนี้ที่สุดเลย

[แมวดำ]

พวกนางนักกัยอยู่ดีดี

[wipor]

 

[insomniac]

เนื้อหาดูแรงแต่ไม่หนัก อ่านเพลินกันเลย

[Kei]

สงสารอยากให้เค้ามีความสุข

[MimoreQ]

NC เยอะดี หุหุ ชอบค่าาา ติดตามนะคะ เคะแก่ อิอิ

[labelle]

มาโมเมนท์อบอุ่นบ้างก็ดีค่ะ
จอมจะได้ไม่โมโหอย่างเดียว

เอ็นดูเปาเนาะ คงเครียดมาก ถึงพูดกับน้อง

เอิ่มมมม กำลังจะดี จะมีมารมาแทรกซะงั้น
แต่เชื่อว่าจอมเปาจัดการได้

[poppycake]

อ่านแล้วกังวลกับมาม่าในอนาคตจริงๆ
ทั้งเรื่องน้องเคยเป็นไซด์ไลน์ ทั้งการงานพี่เปาอีก ><

[Belove]

                                                        หัวใจขายฝาก

                                                          บทที่ 9

             กลายเป็นกิจวัตรประจำวันหลังจากนั้นเมื่อกลับจากงานเสิร์ฟอาหารมาถึงบ้านหลังสี่ทุ่ม จอมภพจะต้องเปิดประตูเข้าไปมองปาณัทก่อนจะเข้าไปห้องส่วนตัวของเขา สองสามวันที่ผ่านมาปาณัทวุ่นวายอยู่กับการติดต่องานจนถึงยามดึกทั้งทางโทรศัพท์และอินเตอร์เน็ต จอมภพเองไม่อยากจะกวนใจอีกฝ่ายจึงเข้าไปพักผ่อนในห้องของเขา จนกระทั่งวันนี้


             จอมภพเปิดประตูเข้าไปมองปาณัท วันนี้เจ้าของห้องไม่ได้วุ่นวายอยู่กับการติดต่อประสานงาน ปาณัทนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานและมองกระดาษในมือพลางครุ่นคิดจนคิ้วชนกัน

       
             “อ้าว จอม เข้ามาสิ”


              ปาณัทเห็นจอมภพเปิดประตูเข้ามา ที่ผ่านมาหลายวันเขายุ่งกับงานจนไม่มีเวลาให้กับเด็กหนุ่ม นึกแล้วก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ เขาส่งยิ้มให้จอมภพที่หยุดยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงานของเขา


              “ขอโทษนะที่ไม่มีเวลาให้จอมเสียหลายวัน กำลังติดต่องานกับลูกค้าต่างประเทศ”


                ปาณัทก็คือปาณัท เขาใส่ใจและเป็นห่วงจนจอมภพตื้นตันอยู่ในใจ ชีวิตที่ต้องลำบากตั้งแต่เด็กทำให้ลึกๆแล้วเขาก็โหยหาความเอาใจใส่เช่นนี้มาโดยตลอด


                “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ใช่เด็กๆแล้ว”


               ปากกล่าวเช่นนั้นแต่จอมภพเริ่มเสพติดความผูกพันกับปาณัทโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ เขาชะโงกหน้ามองกระดาษหลายแผ่นที่วางกองอยู่บนโต๊ะของปาณัท


              “รูปสินค้าล็อตใหม่ที่โรงงานกำลังออกแบบกันอยู่น่ะจอม”


              ปาณัทอธิบายให้ฟังเมื่อเห็นจอมภพมองอย่างสนใจ


                “จะส่งออกไปต่างประเทศ ก็เลยต้องหาแบบใหม่ๆที่ทันสมัยและใช้ประโยชน์ได้หลายอย่างในงานชิ้นเดียว นี่ยัง
ไม่ลงตัวเท่าไหร่ อยากให้แบบมันสวยกว่านี้”


                จอมภพยกเก้าอี้อีกตัวมานั่งด้านข้างของปาณัท เขาหยิบแผ่นกระดาษในกองมาพิจารณาทีละใบ


               “ใบนี้ก็สวยนะครับเสี่ย แต่ถ้าเพิ่มแบบนี้ลงไป”


              คว้าดินสอบนโต๊ะมาขีดๆเขียนๆเพิ่มเติมลงไปบนแบบร่างในแผ่นกระดาษ ครู่หนึ่งเขาก็ยื่นคืนให้ปาณัท เสี่ยหนุ่มรับมาแล้วถึงกับยิ้มสดใสออกได้


              “สวยจังจอม เก่งจัง เรียนกราฟฟิคดีไซน์มันใช้กับออกแบบผลิตภัณฑ์พวกนี้ได้ด้วยเหรอ”


              เห็นรอยยิ้มของปาณัทแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ดูสว่างไสวนัก ราวกับตอนนี้ไม่ใช่เวลาค่อนคืน จอมภพวางท่อนแขนลงกับโต๊ะ ก่อนจะใช้คางตนเองเกยไว้ เขาเงยหน้ามองปาณัทที่ยังไม่หุบยิ้ม


              “มันก็ใช้ได้ทั้งนั้นแหละครับถ้าเราอยากจะทำ มันอยู่ที่ว่าทำให้ใครต่างหาก”


              พูดออกไปแล้วจอมภพก็นึกอยากจะกัดลิ้นตัวเอง ประโยคเหล่านั้นคล้ายกับกำลังเกี้ยวพาราสีคนฟังอยู่ พวงแก้มขาวของปาณัทขึ้นสีฝาดอย่างเห็นได้ชัด จอมภพได้แต่มองอย่างลืมตัว


              “ฝีมือดีแบบนี้ ผมจ้างจอมมาทำงานพิเศษที่โรงงานดีไหม มาเป็นฟรีแลนซ์ออกแบบผลิตภัณฑ์แล้วรับเงินเป็นชิ้นงานไป แล้วก็ทำเว็บไซด์ของโรงงานด้วย ไม่ต้องไปเสิร์ฟอาหารแล้ว”


               “ผมยังเรียนไม่จบเลยเสี่ย”


              จอมภพท้วงเบาๆ แต่ใจนั้นกลับลิงโลด งานที่ปาณัทเสนอมาเป็นงานที่เขาสนใจอยู่แล้ว ปาณัทเอื้อมมือมายีผมยุ่งของเขาอย่างเอ็นดู


              “ทำไมต้องรอให้จบล่ะ อีกสองปีเองนี่ ทำงานไปเรียนไปก็ได้ จะได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์”


                ปาณัทเติบโตมากับครอบครัวคนจีนหัวสมัยใหม่ เขาถูกเลี้ยงดูมาให้เรียนรู้งานตั้งแต่จำความได้ ทั้งเตี่ยและพี่ๆของเขาสอนให้ปาณัททำงาน แม้จะไม่ใช่งานจับกังออกแรงแต่ปาณัทก็ไม่ใช่ลูกคนรวยที่เอาแต่ชี้นิ้วสั่ง การเรียนเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอแล้วสำหรับยุคนี้


                “ขอบคุณนะครับเสี่ย”


                ดีใจจนต้องดึงร่างโปร่งเข้ามากอด ปาณัทอุทานเบาๆ เมื่อจอมภพอุ้มเขามานั่งบนตัก


               “จอม ดีใจเป็นเด็กได้ของเล่นเลยนะ”


               กลัวตกจนต้องใช้แขนคล้องลำคอของเด็กหนุ่มไว้ จอมภพมองใบหน้าที่แดงสุกปลั่งนั้นแล้วทนไม่ได้จนต้องโน้มใบหน้าเข้าไปหอมแก้มดังฟอด


               “เสี่ยให้งานกับผม ผมก็ต้องตอบแทนเสี่ยสินะ”


               ดวงตาคมส่องประกายพราวยามจับจ้อง ปาณัทเขินจัดจนต้องหลบตาต่ำ เขามองได้แค่ปลายคางสากที่มีไรหนวดขึ้นรำไร มือที่เกาะอยู่ตรงท้ายทอยเผลอเขี่ยหลังคอเจ้าของจนจอมภพส่งเสียงสบถเบาๆ เขาบดจูบลงไปบนกลีบปากนุ่มทันที


                 ปาณัทเปิดทางรับลิ้นร้อนที่ตวัดเข้าหา เพราะไม่ได้ใกล้ชิดกับจอมภพมาหลายวันจึงโหยหาสัมผัสวาบหวามนี้ แขนของตนที่เกี่ยวคล้องลำคอจอมภพเหนี่ยวรั้งให้เด็กหนุ่มยิ่งขยี้จูบร้อนแรงแนบชิด ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดซึ่งกันเมื่อไฟร้อนเริ่มระอุ วงแขนแกร่งโอบอุ้มเอวของปาณัทจนร่างลอยไปยังเตียงกว้าง จอมภพทิ้งกายที่เหนี่ยวชิดติดพันลงไปบนที่นอนนุ่ม มือสากลูบไล้เนื้อตัวภายใต้ชุดนอนพลางปลดกระดุมอย่างรวดเร็ว


             นิ้วมือเรียวของปาณัทเองก็ปลดกระดุมชุดนักศึกษาของจอมภพออกเช่นกัน เขาชอบมองร่างกายของจอมภพ กล้ามเนื้อเหล่านั้นไม่ได้มีมากเกินไปจนกลายเป็นคำว่าล่ำสัน แต่มันพอดีจนน่าหลงใหล ใช่ ปาณัทกลัวว่าเขากำลังหลงใหลร่างกายของชายหนุ่มที่กอดก่ายเขาไว้ยามเหลือเพียงความแนบชิดของเนื้ออุ่น

 
               “จอม ผมขออะไรอย่างได้ไหม”


                ปาณัทเกลี่ยไล้ตามโครงหน้าก่อนมาหยุดที่มุมปาก จอมภพจูบที่นิ้วเรียวแผ่วเบา


               “เสี่ยจะขออะไรจากผมครับ ผมมีอะไรจะให้เสี่ยได้งั้นหรือ”


                “มีสิ จอมเลิกเรียกผมว่าเสี่ยได้ไหม มันฟังดูแก่ๆยังไงก็ไม่รู้”


                 เสียงนุ่มพูดติดตลก หน้าคมที่อยู่เบื้องบนมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์


               “เสี่ยมีข้อแลกเปลี่ยนไหมครับ”


               ปาณัทเอียงคอมองด้วยความสงสัย จอมภพต้องการอะไรแลกเปลี่ยนกันเล่า จนกระทั่งจอมภพโน้มกายมากระซิบที่ข้างหูของเขาปาณัทถึงกับทำตาเหลือก


              “จอม เอ่อ อันนี้ผมไม่เคย ถึงจะเคยใช้บริการเพื่อนคุยอยู่บ้างนานๆครั้ง แต่ เอ่อ ฮื้อ ไม่เคยจริงๆนะ”


              “ทุกคนต้องมีครั้งแรกด้วยกันทั้งนั้น นะครับ อยากให้ผมเลิกเรียกเสี่ยไม่ใช่หรือ ถ้าเสี่ยยอม ผมจะเลิกเรียกว่าเสี่ยแล้วมาเรียกว่า อะไรดีนะ พี่เปาดีไหม”


              แค่ได้ยินเสียงทุ้มนั้นข้างหูปาณัทก็หวั่นไหวแล้ว ถึงจะเขินจัดแต่ก็ต้องยอม เสี่ยหนุ่มผลักร่างแข็งแกร่งให้พลิกกลับไปนอนหงายขณะที่เขาพลิกไปอยู่ด้านบน ปาณัทมองจอมภพไล่ลงตั้งแต่บ่ากว้างผ่านอกสามเหลี่ยมเลื่อนมาถึงลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องจนสายตาหยุดอยู่ตรงองคาพยพที่เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบเกินวัย


                 กลืนน้ำลายอึกใหญ่ แก้มขาวแดงจนลามไปถึงหู จอมภพยิ้มบางๆมองอย่างเพลิดเพลินเมื่อปาณัทเลื่อนกายต่ำลงไปจนถึงกึ่งกลาง ปากอิ่มเปิดทางแล้วครอบลงไปบนความเป็นชายของเขาทีละนิด


               “อา ดีมากครับเสี่ย ค่อยๆเปิดปากนะครับ ระวังฟันนะ”


                กลายเป็นเด็กหนุ่มที่มีประสบการณ์มากกว่าต้องส่งเสียงกระเส่าแนะนำ ปาณัทจับจังหวะใช้ลิ้นโลมเลียจนมันตื่นตัวเต็มช่องปาก ปาณัทจึงค่อยคายออกให้ความแข็งแกร่งนั้นอวดตัวตรงต่อหน้า จากนั้นร่างโปร่งขาวเนียนจึงได้ชันเข่าคร่อมเอวของจอมภพไว้อย่างเก้ๆกังๆ


                 “จัดการผมเลยครับเสี่ย ผมรออยู่แล้ว”


                 ด้วยสายตาแพรวพราวนั้นปาณัทแทบจะแทรกกายหนีไปจากเตียงถ้าทำได้ แต่ขณะนี้ที่เขาเองก็ต้องการจอมภพไม่แพ้กันจึงต้องข่มความขัดเขินไว้ ปาณัทกดสะโพกตนลงไปสู่ท่อนเนื้อนั้นให้มันค่อยๆกลืนหายเข้าสู่ช่องทางของเขาทีละนิดจนกระทั่งผลุบหายเข้าไปจนหมด เสี่ยหนุ่มเป่าปากเบาๆกับความคับแน่นในท่วงท่านี้เมื่อเขานั่งทับอยู่บนเอวของจอมภพ


                “ลึกจัง”


                ปาณัทเม้มปากแน่น การเสียดสีจากการแทรกประสานกระตุ้นความต้องการได้อย่างเป็นเลิศ ตอนนี้เนื้อตัวของเขาร้อนผ่าวไปหมด เปลือกตาปิดลงเมื่อปาณัทส่งตนเองไปกับอารมณ์ปรารถนา เขาเริ่มต้นด้วยการขยับเอวเป็นวงกลมเพื่อให้ท่อนเนื้อนั้นได้สัมผัสไปรอบๆช่องทาง


                 “โอ...”


                 เงยหน้าส่งเสียงแผ่นหวาน รู้สึกถึงสัมผัสจากมือสากที่เอื้อมมาวางแนบอยู่ตรงยอดอกแล้วคีบดึงด้วยช่องว่างระหว่างนิ้ว ร่างกายเรียกร้องมากขึ้นเรื่อยๆจนปาณัทลองเปลี่ยนเป็นโยกเอวขึ้นลงเบาๆเพื่อเสาะหาจุดไวต่อสัมผัสภายใน เขากลั้นเสียงแทบไม่อยู่เมื่อท่อนเนื้อนั้นกระแทกเข้าจุดหนึ่งในโถงถ้ำ


               “เสี่ยครับ ผมจะไม่ไหวแล้ว”


                 จอมภพส่งเสียงเตือน เสียงของเขาตอนนั้นแหบพร่าไปหมด ใครจะทนได้ถ้าได้เห็นภาพอย่างที่เขากำลังจ้องมองอยู่ ร่างเปลือยขาวโพลนชันกายอยู่ตรงเอวของเขา บิดกายเร่ากัดริมฝีปากตน ใบหน้าบ่งบอกถึงความรัญจวนขณะกำลังโยกกายขึ้นลง


                “เร่งขึ้นอีกหน่อยนะครับเสี่ย นะครับพี่เปา”


                  ช่วยเหลือปาณัทด้วยการใช้มือแหวกบั้นท้ายให้แยกออกและโยกเอวสวนรับ เพื่อนำทางให้ปาณัทเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น ปาณัทเหงื่อออกเต็มแผ่นหลังเมื่อเขาออกแรงมากขึ้น


                  “จอม จอม ผม อื้อ จะไม่ไหวแล้ว”


                 ความต้องการมีมากแต่ไม่ไหวกับการโถมแรง จอมภพจึงรวบกายนั้นให้โน้มตัวลงมาสู่อ้อมอก เขายึดต้นขาอ่อนให้แยกจากกันเพื่อเตรียมจะส่งปาณัทสู่เส้นชัย


                 “จูบผมหน่อย นะครับพี่เปา”


                 ปาณัทแนบริมฝีปากจูบทันที เขากอดร่างของจอมภพไว้แน่นหนาเมื่อเด็กหนุ่มออกแรงโยกสะโพกเข้าโรมรันถี่ยิบ ร่างกายของปาณัทปวดร้าวไปหมดจนต้องถูไถเอวไปกับลอนหน้าท้องของจอมภพ


                 “จะ จอม อื้อ จะ แตก”


                  สิ้นคำตะกุกตะกักน้ำอุ่นก็พุ่งพรวดจนเปียกชื้นระหว่างกัน ปาณัทกลั้นใจกับความบีบคั้นและผ่อนคลายในทันทีทันใด เมื่อจอมภพรู้ว่าปาณัทถึงฝั่งแล้วเขาก็เร่งกายโดยพลัน เพียงอึดใจเขาก็ผลักให้ปาณัทนอนหงายก่อนที่เขาจะดึงกายออกมารูดรั้งอีกไม่กี่ครั้งจอมภพก็ปลดปล่อยออกมาใส่กายขาวปะปนกับความเปียกชื้นที่มีก่อนหน้า
ร่างสูงทิ้งกายลงไปนอนแผ่เคียงข้าง จอมภพหอบหายใจเร็วอยู่พักหนึ่งจึงได้ตะแคงข้างไปกอดปาณัทไว้แล้วจูบที่พวงแก้มนุ่ม


                   “ขอบคุณนะครับ พี่เปา”


                   เสียงเรียกนั้นหวานจัดโดยที่จอมภพไม่รู้ตัว ปาณัทอยากจะละลายอยู่กับอ้อมกอดนี้เหลือเกิน บางทีกำแพงที่จอมภพสร้างไว้อาจจะทลายลงหมดสิ้น ปาณัทควรจะเริ่มให้เขาได้เรียนรู้คุณค่าของความรักอย่างที่ภวัตผู้เป็นบิดาของจอมภพสั่งเสียไว้สักที




มีต่ออีกนิด....

[Belove]

อ่านต่อตรงนี้...



                    ในวันรุ่งขึ้นจอมภพขอให้ปาณัทมาที่บริษัทโฆษณากับเขา ยงยศนัดไว้ให้มารับเงินค่าตัวที่ถ่ายโฆษณาไว้เมื่อหลายวันก่อน


              “เชิญเลยครับ”


              เจ้าของสถานที่ต้อนรับที่มุมต้อนรับลูกค้า เขาถือหนังสือสัญญามาด้วย


            “พอดีวันนั้นมันฉุกละหุกไปหน่อย ไอ้ตัวแสดงจริงมันไม่มา เห็นจอมภพยืนอยู่ข้างสนามก็เลยเรียกมาถ่ายไม่ทันตั้งตัว”


               เมื่อรู้ว่าปาณัทเป็นคนดูแลจอมภพ ยงยศจึงชี้แจงให้ฟัง เมื่อไม่ได้อยู่ในภาวะกดดันยงยศจึงมีท่าทีสบายๆกว่าวันถ่ายโฆษณา


                 “สัญญงสัญญาจ้างงานก็ไม่ทันได้เซ็นกันตอนนั้น วันนี้ขอเซ็นย้อนหลังแล้วก็จ่ายเงินค่าจ้างไปพร้อมๆกันเลยนะครับ อ่านให้ละเอียดกันก่อนก็ได้”


                ปาณัทรับสัญญาจ้างงานมาอ่านโดยละเอียดด้วยนิสัยของผู้บริหาร เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรที่ต้องคัดค้านเขาจึงส่งให้จอมภพรับไปเซ็นจากนั้นเขาจึงเซ็นเป็นพยานให้


                “เอ๊ะ คุณปาณัท นามสกุลเหมือนกับยัยปลาร้า เอ๊ย คนรู้จักเลยครับ ชื่อปลา ปาริชาติ”


                 ยงยศทักขึ้นเมื่อรับสัญญาคืนมาแล้วอ่านลายเซ็นชื่อของปาณัท เจ้าตัวยิ้มรับ


                “พี่สาวผมเองครับ ผมเป็นน้องชายของเจ้ปลา”


                 “อ้าว จุดไต้ตำตอ แหะๆ บริษัทนี้เช่าอุปกรณ์ยัยปลาร้า เอ๊ย คุณปลาบ่อยครับ ก็เลยรู้จักกันเถียงกัน เอ๊ย พูดคุยกันบ่อย ฮ่าๆๆ อ้อ ผมขอแนะนำจอมกับคุณเปานะครับ”


                  ยงยศเปลี่ยนท่าทีเป็นการเป็นงานขึ้น


                “เปาขึ้นกล้องมาก ตัวอย่างโฆษณาที่ตัดต่อเสร็จแล้วแม่งโคตรหล่อ ขนาดผมเป็นผู้ชายยังต้องยอมรับ หลังจากโฆษณาถูกปล่อยออกไปจอมต้องดังแน่ ผมแนะนำให้จอมเตรียมตัวเข้าสู่วงการบันเทิงได้เลย แล้วก็ควรจะมองหาเอเจนซี่สำหรับดูแลศิลปินไว้ ขอให้หาแบบที่ไว้ใจได้นะครับ ผมแนะนำได้เท่านี้”


               ยงยศมอบเช็คเงินสดค่าจ้างให้จอมภพ เขาขอตัวไปทำงานต่อ จอมภพและปาณัทลุกขึ้นยืนเตรียมจะกลับแต่ถูกรั้งไว้ด้วยคำทักทายจากอีกสองคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาใหม่


                 “จอมภพ”


                ทั้งคู่หันไปมอง ชานนท์กับภาคภูมินั่นเองที่รั้งไว้ สีหน้าของชานนท์ดูดีใจมากเมื่อได้พบกับจอมภพอีกครั้ง เขาปรี่เข้ามาเกาะแขนจอมภพไว้แน่น


                “คิดถึงจอมมากเลย ตั้งแต่วันที่เราถ่ายโฆษณาด้วยกันก็ไม่เจออีกเลย ลืมขอเบอร์โทรไว้วันนี้ไม่พลาดละ”


                จอมภพหน้าขรึมทันควันเมื่อเห็นปาณัทหุบยิ้ม เขาพยายามแกะมือของชานนท์ออกเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ยังยึดไว้แน่นหนา ปาณัทหันไปฝืนยิ้มเมื่อภาคภูมิเอ่ยทักทาย


               “สวัสดีครับเปา พบกันอีกแล้ว กำลังหาทางติดต่อเปาอยู่เลย”


               “สวัสดีครับภาคภูมิ ติดต่อผมเรื่องอะไรหรือครับ”


                 ภาคภูมิยังคงยิ้มแย้มโดยไม่สนใจหน้าตาบึ้งตึงของจอมภพที่จ้องตนตาเขม็ง


               “ผมจะชวนจอมภพให้เขามาเซ็นสัญญาอยู่กับผมน่ะครับ รับรองว่าจะดูแลเด็กของเปาให้เติบโตในวงการให้ดังเร็วที่สุด ผมอยากให้เปาไว้ใจ เพราะผมมั่นใจว่าไม่มีใครจะดูแลคนของเปาได้ดีเท่าผมอีกแล้ว”





                                                                      TBC


                                              จอมจะยอมเซ็นสัญญาไปอยู่กับอีสองคนนี้ไหมเนี่ย





                                               

[DrSlump]

 

อย่าเซ็นต์เด็ดขาดเลยนะ

รับงานอิสระ  ไม่ต้องมีสังกัด ไม่ต้องมีคนดูแลหรอก  เราดูแลตัวเองได้เนอะ

[iceman555]

อ้าวว อีสองตัวนี้ อย่านะจอมภพ เสี่ยช่วยน้องด้วยนะ

[sailom_orn]

   คือมันต้องมีตัวร้ายใช่เปล่า แต่อย่าถึงกับต้องเซ็นสัญญากันเลย
มันจะยุ่งมากๆ สงสารคนอ่านเถอะนะไรท์ 

[aoihimeko]

เขากำลังหวานกันอยู่พวกสู่รู้นี่มาทำไม

[❣☾月亮☽❣]

เสียวสันหลังง่า

[lizzii]

อย่านาาาาาา

[WilpeR]

เนื้อเรื่องกำลังหวานได้ที่เลย จอมคงไม่ยอมเซ็นเข้าสังกัดภาคภูมิหรอกเนอะ รออ่านต่อไป

[blove]

เอาแล้วดิ จะเซ็นต์ไหม ถ้าจอมจ้องเขม็งแบบนี้ก็พอจะมองออกว่าเขามีความมาวอแวกับเปา ก็พิจารณาดูเอาควรเซ็นต์ไหม จะเอาความสบายใจหรือเงิน ปรึกษากันก่อนก็ดี แต่ถึงแม้จะเซ็นต์หรือไม่ ยังไงสองคนนี้ก็เข้ามาวุ่นวายแน่นอน //nc แซ่บค่า >.,< เรียกพี่เปาต่อจากนี้ ความสัมพันธ์ความรู้สึกพัฒนาขึ้นเรื่อยๆเริ่มเสพติดกัน กลายเป็นผูกพันธ์ต่อจากนั้นก็..... >.< สนุกกกกก ชอบเรื่องนี้อีกเรื่อง ปักติดตาม รอตอนต่อไปค่ะ

[JanTi]

ให้เสี่ยเปาเป็นผู้จัดการให้น้องจอมดีกว่ามีแต่ได้กับได้

[labelle]

น่ารัก เข้าใจ ดูแลกันเยอะขึ้นแล้ว
แหมมม ได้ใจมากเลยนะจอม
ทำพี่เปาเสียสูญไปเลย

เอิ่มมม แล้วทำไมพอดีแบบนี้
เปาไม่ยอมหรอก ถึงจอมจะอยากทำ
หรือถ้ายอม ก็คงดูเยอะขึ้นน่ะ

[kratai_rabbit]

ไม่นะ อย่าเซ็นน พี่เปามาช่วยน้องๆ

[+pEnGuIn+]

เซ็นแหงๆเลย
งานปวดหัวมาแน่ๆ กุมใจ
 

[Belove]

                                                          หัวใจขายฝาก

                                                            บทที่ 10



               “อาจจะไม่มีใครสนใจผมเลยก็ได้ครับ”


             เสียงจอมภพพูดแทรกขึ้นหยุดความปรารถนาดีของภาคภูมิทันควัน หน้าคมขรึมลงเมื่อเห็นฝ่ายนั้นใช้มือแตะท่อนแขนของปาณัท  ไม่รู้สิ จอมภพไม่ชอบให้ใครมาถึงเนื้อถึงตัวปาณัทแบบนี้ยกเว้นเขาคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้


              ไม่รู้ว่าจะเรียกอาการนี้ว่าหวงของเหมือนเมื่อตอนวัยเยาว์ที่มีของเล่นแสนรักอยู่ในมือหรือเปล่า


         “ที่พูดกันไปก็คาดคะเนทั้งนั้น โฆษณาออนแอร์แล้วมันอาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ อย่าเพิ่งตั้งความหวังไว้สูงดีกว่าครับ”


               “จอม”


             ปาณัทกระแอมเบาๆและเรียกชื่อเด็กหนุ่มเตือนสติเมื่อเห็นว่าจอมภพหงุดหงิด ดวงตาเรียวหวานซ่อนหลังแว่นกรอบใสมองตรงสบตาเพราะเห็นเขากำลังใช้อารมณ์ในการสนทนา ชายหนุ่มกัดฟันตวัดสายตาหนีอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก ปาณัทจึงได้หันไปยิ้มให้ภาคภูมิและกล่าวเสียงนุ่ม


          “ก็จริงอย่างที่จอมพูด แต่ก็ขอบคุณภาคภูมิที่สนใจจอม เอาเป็นว่าถ้ามีใครสนใจจอมจริงผมจะติดต่อภาคภูมิไปดีกว่านะ”


           ถึงอย่างไรภาคภูมิก็เคยเป็นเพื่อนสถาบันเดียวกัน จะตัดรอนก็คงจะไม่ดีนัก กระนั้นภาคภูมิก็ยังยิ้มยินดีเขาหยิบนามบัตรจากกระเป๋าส่งให้ปาณัท


               “นี่เบอร์โทรและไอดีไลน์ ติดต่อผมได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงนะครับ เอ่อ แล้วเบอร์โทรเปา...”


              ปาณัทส่งนามบัตรของเขาแลกเปลี่ยนกับภาคภูมิ เป็นเรื่องปกติของนักธุรกิจอย่างเขาอยู่แล้ว


             “ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”


              เอ่ยปากอำลาหลังจากนั้น ภาคภูมิรีบส่งยิ้มให้


             “ครับเปา อย่าลืมติดต่อผมนะครับ”


             “จอม แล้วเบอร์จอมล่ะ เรายังไม่ได้เบอร์จอมเลยนะ”


              ชานนท์เรียกร่างสูงเสียงหลง จอมภพหันมาพูดหน้าตาย


             “เราไม่ใช้โทรศัพท์ มีธุระอะไรนายโทรหาพี่เปาก็แล้วกันนะนิค ไปเถอะครับ ผมมีเรียนตอนบ่าย”


               พูดจบก็ถือโอกาสดึงแขนปาณัทให้ก้าวตามออกไปด้านนอก ทิ้งภาคภูมิและชานนท์ให้มองตามหลัง หน้าตายิ้มแย้มของภาคภูมิกลับกลายเป็นบึ้งตึงทันที


             “นี่พี่ภาค พี่คิดเหมือนผมหรือเปล่า สองคนนี่คงไม่ใช่แค่รู้จักกันธรรมดาแน่ๆ”


             ชานนท์ขยับเข้ามายืนเคียง สีหน้าบ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ดีนัก การที่จอมภพไม่มีท่าทีพิเศษต่อเขาเหมือนคนอื่นทำให้ชานนท์ไม่พอใจ ตอนนี้ชานนท์เริ่มมีชื่อเสียงในโซเชียล เขาเริ่มมีแฟนคลับมากขึ้นกับคู่ขาเก่าที่เคยคั่วกันทั้งนอกจอในจอแต่เริ่มเบื่อหน่ายเสียแล้ว เมื่อได้พบจอมภพชานนท์ถูกใจหน้าตาคมเข้มหุ่นฟิตเฟิร์ม พูดตรงๆเลยก็ได้ว่าเขาอยากได้จอมภพ


              ภาคภูมิเองก็คงไม่ต่างกัน เห็นมองตามหลังเพื่อนเก่าตาละห้อย ชานนท์นึกอิจฉาปาณัทที่อายุสามสิบแล้วยังดูดีมาก ทั้งรูปร่างหน้าตาและบุคลิก เสี่ยหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งพอกันกับเขาแต่งตัวเรียบๆแต่หรู ดูก็รู้ว่าแบรนด์เนมทั้งตัว ชีวิตคงไม่ต้องดิ้นรนขนขวายอะไรสักอย่าง คิดแล้วหมั่นไส้


              “มึงจะบอกว่าเปากับไอ้เด็กนั่นมีอะไรกันใช่ไหมนิค”


               ภาคภูมิกัดฟันกรอด ความจริงเขาเกือบจะลืมเลือนปาณัทไปแล้วถึงแม้ว่าปาณัทจะเป็นความรักครั้งแรกสมัยมหาวิทยาลัย แต่เมื่อได้พบกันอีกครั้ง ความชื่นชอบกลับยิ่งก่อตัวขึ้นมา ปาณัทสมบูรณ์แบบเหลือเกินในวัยหนุ่มใหญ่ เขาฝันอยากจะได้ครอบครองผู้ชายคนนี้สักครั้ง


            “ไม่ผิดหรอกพี่ ตอนแรกก็แค่สงสัยแต่ตอนนี้มั่นใจมาก พี่จะเอาไง บอกตรงๆนะว่าผมก็ยังอยากได้จอมอยู่ดี รับรองถ้าได้จอมมาอยู่ด้วย ผมจะแฟนเซอร์วิสให้แฟนคลับจนดังสนั่นแน่ ตอนนั้นงานคู่ต้องมาอีเวนท์ต้องมี เงินก็ได้ ได้ทุกอย่างนะพี่ภาค”


              ภาคภูมิตรึกตรองและเห็นด้วยกับชานนท์ อาจจะยังไม่สำเร็จรวดเร็วนักแต่ความน่าจะเป็นก็มีสิทธิ์สูง หากให้ชานนท์แยกจอมภพออกไป โอกาสที่เขาจะได้ใกล้ชิดปาณัทและรวบหัวรวบหางจะไปไหนเสีย


              ดีแล้วที่ได้พบปาณัท เขาจะทำให้ความฝันเมื่อหลายปีก่อนสำเร็จให้ได้








               จอมภพยังหน้าบึ้งไม่เลิกเมื่อเข้ามานั่งในรถยนต์ของปาณัท จนเสี่ยหนุ่มขับรถยนต์แล้วพักใหญ่ก็ยังไม่ยอมพูดกับเขา ปาณัทเหลียวมองเสี้ยวหน้าคมเมื่อรถยนต์เบื้องหน้าเบาบางลงและใกล้ถึงมหาวิทยาลัยของจอมภพแล้ว


               “จอมเป็นอะไร ทำหน้าบึ้งทำไม ตั้งแต่ที่บริษัทโฆษณาแล้ว”


                นั่นสิ เป็นอะไร


              จอมภพกำลังหาสาเหตุแห่งความหงุดหงิดนี้ ว่าอะไรกันแน่ที่เป็นบ่อเกิด


              “ผมไม่ชอบหน้าคุณภาคภูมิ ไม่อยากให้เขามาอยู่ใกล้พี่เปา”


                ใบหน้าที่ยังตั้งตรงมองท้องถนนยิ้มจนหน้าตาสว่างไสวแข่งกับแสงอาทิตย์จ้าเบื้องนอก หัวใจของเสี่ยหนุ่มพองฟูเหมือนลูกโป่ง เพราะเด็กหนุ่มด้านข้างเรียกเขาว่าพี่เปาเป็นสาเหตุหนึ่ง และอีกสาเหตุหนึ่งคืออาการที่ปาณัทอยากจะเรียกว่าหวง ถ้าเขาไม่ได้เข้าข้างตนเอง


                “ทำไมไม่ชอบเขา เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย ซ้ำยังหวังดีอยากให้จอมไปทำงานกับเขาอีกนะ”


                “เขามองพี่เปาแปลกๆ ผู้ชายด้วยกันดูออก”


              “แปลกยังไง ผมก็เป็นผู้ชายเหมือนกันไม่เห็นจะดูออกเลย”


               จอมภพนึกอยากจะกระชากไหล่ของปาณัทมาเขย่าๆให้อีกฝ่ายรู้ตัว เขาควรจะทำอย่างไรให้ปาณัทเลิกเมากลิ่นลาเวนเดอร์แล้วรับรู้ถึงโลกความเป็นจริงดีนะ


             “เขาอยากเคลมพี่เปาไงครับ”


               พูดเสียงห้วนพลางหันหน้าหนีไปมองนอกหน้าต่าง ปาณัทอมยิ้มเมื่อเห็นจอมภพงอนเหมือนเด็กๆ


             “เหรอ ผมดูไม่ออกเลย จอมไม่อยากให้ผมถูกเขาเคลมใช่ไหม”


             “ก็ใช่น่ะสิครับ เอ่อ...”


              จอมภพเผลอหลุดความในใจออกมาจนได้ ไม่นึกว่าหน้าตาซื่อๆอย่างปาณัทจะมีวิธีพูดจาหลอกล่อให้เขาเผยธาตุแท้ออกมา ทั้งกระดากทั้งเคืองตอนที่ปาณัทหัวเราะเบาๆ


              “ขอบใจนะจอม ผมดีใจนะที่ได้ยินจอมพูดแบบนี้ อย่ากังวลไปเลย นอกจากงานที่โรงงานและอยู่กับจอมแล้ว ผมก็ไม่มีเวลาเหลือพอให้ใครเคลมหรอกนะ”


             “จอด พี่เปาจอดรถครับ”


              อยู่ๆจอมภพก็เอ่ยออกมาเสียงดังจนปาณัทตกใจ เขารีบมองกระจกข้างและหมุนพวงมาลัยเข้าจอดข้างทางทันที


             “อะไรจอม เป็นอะไรน่ะ อุ๊บ”


            จอมภพวางมือแนบท้ายทอยของปาณัทแล้วดึงเข้าหาตัว เขาประทับริมฝีปากลงไปบนกลีบปากนุ่มนั้นทันทีเช่นกัน ปาณัทที่เพิ่งหายตกใจถึงกับคล้อยตามโดยง่าย เขาตวัดลิ้นตอบอยู่นานกว่าที่จอมภพจะถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วกดลึกที่มุมปากของปาณัทและมองด้วยนัยน์ตาพราวระยับ


              “นึกคึกอะไรขึ้นมา หือ ถ้าผมขับรถชนข้างทางเป็นความผิดของจอมเลยนะ”


              ปาณัทยังไม่เลิกใจสั่น จูบของจอมภพมีอิทธิพลต่อเขาเหลือเกิน ยิ่งดวงตาคมกริบที่มองราวกับจะกลืนกินนั่นอีกเล่า แค่นี้เลือดในร่างก็พากันวิ่งวนไปหมดแล้ว


              “ผมชอบคำพูดของพี่เปา ผมรู้สึกดีนะครับที่พี่เห็นผมเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตพี่ พี่เปาส่งผมแค่นี้แหละ ใกล้มหาวิทยาลัยแล้วผมเดินไปเองได้ เจอกันตอนค่ำนะครับ”


               จอมภพโน้มกายกระซิบข้างหูของปาณัท


             “ผมจะบริการให้พี่เหมือนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต อย่าลืมให้ทิปผมเยอะๆนะครับ”


            “จอม!”


             ปาณัทเขินจนหูแดงก่ำ ชายหนุ่มอ่อนวัยกว่าจูบปากเขาอีกครั้งก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้แล้วลงจากรถ จอมภพยืนมองจนปาณัทขับรถจากไปลับสายตาจึงได้เดินเข้ามหาวิทยาลัย เขาตั้งสมาธิกับการเรียนจนกระทั่งคาบสุดท้ายจบลงเสียงเพื่อนนักศึกษาคนหนึ่งก็ดังขึ้นเมื่อคล้อยหลังอาจารย์แล้ว





มีต่ออีกนิด....

[Belove]

อ่านต่อตรงนี้......




         “แอร้ยยย จอม สปอร์ตโฆษณาที่แกถ่ายเมื่อสองอาทิตย์ก่อนที่สนามบาสมหาลัยน่ะลงในยูทิวบ์แล้วว่ะ เฮ้ย งานดีอะแก”


         “ไหนๆ ดูด้วย ที่เล่นกับนิคใช่ไหม วันนั้นเราก็ไปยืนส่องนิคตั้งนานนะเว้ย”


          สาวๆต่างพากันเปิดโฆษณาที่ฉายทางยูทิวบ์พร้อมกับเสียงกรี๊ดกร๊าดลั่นห้อง


          “โอ๊ย ฟิน จอม แกเอาหน้าไปใกล้นิคขนาดนั้นได้ไง อู๊ยยย เกือบจูบกันแล้ว ฟินโว้ย”


          เพื่อนผู้ชายในห้องต่างหันมามองหน้ากันเพราะไม่เคยรู้ว่าคนที่จอมภพถ่ายโฆษณาด้วยมีชื่อเสียงขนาดนี้


           “เหี้ยจอม มึงจะดังจริงเหรอวะ” เพื่อนที่จอมภพค่อนข้างสนิทกระซิบถาม “ถ้ามึงจะดัง มึงเซ็นลายเซ็นใส่กระดาษให้กูร้อยแผ่น กูจะเอาไปประมูล สัส ไม่ต้องยิ้ม กูพูดจริง”


           “จอม มานี่ ฉันถ่ายรูปกับแกหน่อย ฉันจะเอาไปขิงเพื่อนคณะอื่นโว้ย มาเร็ว”


            ชายหนุ่มงงงันกับชื่อเสียงที่มาโดยไม่ทันตั้งตัว เขาถูกเพื่อนผู้หญิงลากไปถ่ายรูปด้วยอยู่นานกว่าจะยอมให้เขากลับได้ ระหว่างทางที่เขาขึ้นรถเมล์ไปบ้านจอมภพก็เช่นกัน เขาตกเป็นเป้าสายตาของเด็กวัยรุ่นที่ขึ้นรถคันเดียวกันจนทำตัวไม่ถูก


           “พี่ๆ ใช่ที่เล่นโฆษณาคอนแทคเลนส์กับนิคปะ กรี๊ด พี่ ตัวจริงหล่อเว่อร์ เหมาะกับนิคมากเลยพี่ เห็นพี่แล้วพี่ต้นแฟนเก่าพี่นิคตกกระป๋องเลย”


           จอมภพยืนงงท่ามกลางดงเด็กวัยรุ่น เขาได้แต่ฝืนยิ้มและรีบลงจากรถเมื่อถึงที่หมาย ชายหนุ่มจ้ำอ้าวเดินเข้าซอยหมู่บ้านเพราะไม่คุ้นชินกับสายตาผู้คนจนต้องรีบเข้าไปในบ้าน ปาริชาติกับปาณัทยังไม่มีใครกลับมา จอมภพถอนหายใจโล่งอกเมื่อพ้นจากสายตาคนรอบข้าง เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินไปที่ห้องครัวเปิดตู้เย็นหาวัตถุดิบมาทำกับข้าวรอเจ้าของบ้านทั้งสอง


           ทำอาหารเสร็จไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรถของปาณัทขับเข้ามาจอด ร่างโปร่งเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่จอมภพเดาไม่ถูกว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่


            “โฆษณาออนแอร์ในยูทิวบ์แล้วนี่จอม เสียงตอบรับต้องดีมากแน่ๆ เพราะแค่ไม่กี่ชั่วโมงโทรศัพท์ของผมดังไม่หยุดเลย คุณยงยศเขาให้เบอร์ผมกับเอเจนซี่ต่างๆเพราะผมเป็นผู้ปกครองของจอม พวกเขาต้องการจอมกันทุกคน”


           “มาเหนื่อยๆนั่งพักก่อนเถอะครับ อย่าเพิ่งสนใจเรื่องผมเลย”


           จอมภพดึงแขนให้ปาณัทนั่งลงที่โต๊ะอาหาร ปาณัทกวาดสายตามองอาหารบนโต๊ะอย่างทึ่งในความสามารถของคนทำ


          “จอมทำหมดนี่เลยเหรอ เก่งจัง หิวเลยทีนี้”


           พ่อครัวยิ้มแก้มปริ เขาตักข้าวใส่จานให้ปาณัทและตัวเอง กินไปคุยไปสักพักปาริชาติก็เดินเข้ามา


            “จู๋จี๋อะไรกัน เสียงดังไปถึงข้างนอก จอม เล่นโฆษณาดี๊ดี สมกับอีตาปากหมายงยศเอาไปคุยไว้จริง ขึ้นกล้องมาก”


             ปาริชาตินั่งลงใกล้ๆ จอมภพตักข้าวให้ปาริชาติด้วย ปาณัทกล่าวเสียงเป็นงานเป็นการขึ้น


            “เรื่องนี้แหละที่ว่าจะปรึกษาเจ้  มีคนโทรมาติดต่อเรื่องจอมหลายคน แต่ผมไม่มีประสบการณ์ในวงการบันเทิงเลย เจ้ว่าไงบ้าง”


              “ใครทำกับข้าวเนี่ย อร่อยจัง ก็ต้องถามจอมก่อนว่าอยากจะเข้าวงการหรือเปล่า การไปเล่นละครหรือซีรี่ส์อะไรพวกนี้ทำให้เรามีชื่อเสียง เป็นใบเบิกทางชั้นดีสำหรับอนาคต เงินดีแน่นอนแต่ก็ต้องอยู่ท่ามกลางสายตาผู้คน รับรองได้ว่าความเป็นอิสระหายไปแน่ๆ”


             จอมภพนิ่งคิด อันที่จริงแล้วเขาไม่ค่อยชอบตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นเท่าไหร่ แต่คำว่าเงินดีกระตุกหัวใจของเขา ไม่ใช่ว่าจอมภพเห็นแก่เงิน แต่ตอนนี้เขาต้องการเงินจำนวนมากเพื่อมาซื้อความเป็นไทจากการเป็นหนี้ของเขา


               “ถ้าผมสนใจล่ะครับคุณปลา ผมอยากได้เงิน”


            “ก็ต้องเลือกผู้จัดการดีๆหน่อย”


             “เราทำงานโดยไม่มีผู้จัดการไม่ได้หรือครับ”


            “จะลำบากน่ะสิ มันมีอะไรหลายอย่างที่เราทำเองไม่ได้ ไหนจะเจรจาต่อรองค่าตัว เลือกเงินที่เหมาะกับเราอีก เรื่องภาษีอีกนะ อาชีพผู้จัดการดาราถึงมีความจำเป็นไงล่ะ”


              ระหว่างที่ปาริชาติให้คำปรึกษาจอมภพ ปาณัทได้แต่นั่งฟัง ประโยคที่จอมภพบอกว่าต้องการเงินสะกิดหัวใจของเขาให้เจ็บแปลกๆ หรือว่าชายหนุ่มต้องการเงินมาใช้หนี้เพื่อจะไปจากเขา


            “จอมปรึกษาเจ้ปลาไปนะ ผมขอไปอาบน้ำก่อน”


              พูดจบจึงเดินหนีขึ้นชั้นสองเข้าไปในห้องตัวเอง ปาณัทค่อนข้างกังวลกับอาการหน่วงของความรู้สึก จอมภพมาอยู่กับเขาเกือบสามเดือนแล้วความผูกพันย่อมมีมากกว่าที่ผ่านมา แต่เขาเกรงว่าจะเป็นตนเองที่ผูกพันกับจอมภพเพียงฝ่ายเดียว


             ร่างโปร่งถอดเสื้อผ้าเดินเปลือยเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้สายน้ำอุ่นชะล้างความกังวลออกไปจากใจ ปาณัทพริ้มตารับสายน้ำให้สาดกระเซ็นอยู่บนใบหน้า จนกระทั่งรู้สึกถึงวงแขนที่โอบรัดจากทางด้านหลัง


             “จอม”


           “ทำหน้าบึ้งแล้วเดินหนีผมขึ้นมาทำไมครับ”


              จมูกโด่งซุกลงที่ซอกคอหอมกลิ่นสบู่ จอมภพเปลือยเปล่าเบียดแนบท่อนล่างไปกับสะโพกขาวเนียนของปาณัทขณะส่งเสียงตัดพ้อ ปาณัทเอียงหน้าหนีหลบเลี่ยงด้วยความน้อยใจเอ่อท้นขึ้นมา


               “ก็เห็นจอมกำลังปรึกษาเจ้ปลา ก็ดีแล้ว จอมจะได้เข้าวงการแสดงหาเงินมาใช้หนี้ผมแล้วก็จากไปอย่างที่จอมต้องการ”


            ได้ยินเสียงสบถเบาๆจากเบื้องหลัง มือใหญ่ที่โอบรัดเอวเหนี่ยวรั้งให้ร่างกายเปียกชื้นใต้สายน้ำเบียดชิดจนรู้สึกถึงความต้องการจากจอมภพ


           “ใช่ ผมอยากหาเงินมาใช้หนี้ แต่ไม่ได้หมายถึงผมอยากจากพี่เปาไป”


            จอมภพใช้อุ้งมือกอบกุมจุดอ่อนไหวของปาณัทเป็นตัวประกัน เขารูดรั้งเบาๆพอให้ปาณัทส่งเสียงครางแผ่วออกมา


           “ผมอยากพ้นสภาพหนี้เพื่อซื้อศักดิ์ศรีของผมคืน เพื่อที่ผมจะได้อยู่กับพี่เปาอย่างภาคภูมิใจว่าไม่ใช่ผู้ชายขายฝากของพี่ไงล่ะครับ”


              ปาณัทใช้สองมือดันผนังห้องน้ำไว้ เขาแยกขาออกให้จอมภพดันความเป็นชายเข้ามาในร่าง กลีบปากคลี่ออกยิ้มอยู่กับผนังห้องน้ำ หัวใจพลันเต้นไหวระรัวเมื่อได้ฟังเหตุผลจากจอมภพ


             “อึก อื้อ แล้วถ้าเป็นดาราดัง ฮัก จอม จอมจะไปจากผมหรือเปล่า”


            เอวที่เคลื่อนไหวหยุดชะงัก จอมภพเชยคางให้ปาณัทเอียงหน้ามารับจูบเร่าร้อนกลางสายน้ำอุ่น เขารั้งเอวของจอมภพ
ให้เขาได้สอดลึกจนสุดโคนก่อนจะเริ่มขยับอีกครั้ง เสียงอึกอักในลำคอของปาณัทบอกให้รู้ว่าเขากำลังจะขาดใจแล้ว จอมภพส่งมือกอบกุมช่วยเหลือปาณัทอีกครั้ง


               “ถ้าเมื่อก่อนอาจไป แต่ตอนนี้ต้องให้พี่เปาเอ่ยปากไล่แล้วผมถึงจะไป”


            “จะ จอม อื้อ”


             น้ำขาวขุ่นพุ่งวาบปะปนไปกับสายน้ำ ปาณัทหอบหนักก่อนที่เขาจะดึงเอวออกจนความเป็นชายหลุดไป ร่างโปร่งเปลือยเปียกน้ำหันหน้าเข้าหาจอมภพพลางคลี่ยิ้มหวานแล้วทรุดนั่งลงกับพื้น มือเรียวยื้อยุดท่อนลำที่ยังอวดกายอยู่ไว้ในมือ ปาณัทเปิดปากครอบครองจนสุดลำคอ เขาโยกหน้าเข้าออกไม่กี่ครั้งจอมภพก็ปลดปล่อยเต็มใบหน้าของปาณัท


          จอมภพดึงปาณัทให้ลุกขึ้นยืน เขาปิดน้ำและดึงผ้าเช็ดตัวมาเช็ดให้ปาณัท วงแขนแกร่งโอบอุ้มจอมภพออกจากห้องน้ำมาวางบนเตียง


                “จอม อื้อ”


             “ผมว่าผมย้ายมานอนห้องนี้กับพี่เปาดีกว่า” เสียงทุ้มพูดเบาๆตอนที่เขาวอแวอยู่ตรงยอดอกสีสวย “จะได้ประหยัดค่าไฟ และผมจะได้บริการพี่เปารับทิปเยอะๆ ดีไหมครับ”


             ปาณัทไม่มีช่องว่างจะตอบโต้เมื่อจอมภพปิดปากเขาด้วยจูบเร่าร้อนอีกครั้ง




                                                          TBC

                                    ขี้เกียจจะพิมพ์ NC ต่อท้ายชื่อบทล่ะเนี่ย มาบ่อยเกิ๊นน



                                                         

[❣☾月亮☽❣]

อ้อนเก่ง

[lizzii]

พี่เปาไปไหมไม่รอดแล้ว

[DrSlump]

 

อิคู่ผัวเมียผู้จัดการกับดาราวัยรุ่นนี่มัน...กะหรี่ร่านชัด ๆ

[iceman555]