หัวใจขายฝาก
บทที่ 7
จอมภพยังทำงานเสิร์ฟอาหารในช่วงค่ำ งานนี้ปาณัทไม่ได้สั่งห้ามเขาจึงยังทำงานตามปกติ ระหว่างนี้ชายหนุ่มเริ่มคิดหางานอื่นทำที่มีรายได้พอจะเก็บออมไปใช้หนี้ให้ปาณัท เขาลองคิดถึงความสามารถของตนว่าทำอะไรได้บ้างนอกจากหนุ่มไซด์ไลน์อย่างที่เคยทำ
กว่าจะกลับถึงบ้านของปาณัทก็ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่ม แต่วันนี้ยังไม่มีรถยนต์ของปาณัทจอดอยู่ จอมภพก้าวเข้าไปในบ้านเห็นแต่ปาริชาติที่นั่งทำงานในมุมโปรด
“อ้าว จอม กลับแล้วเหรอ”
“ครับ”
สาวใหญ่ทักทายน้ำเสียงเป็นกันเองจอมภพจึงตอบไปอย่างนอบน้อม ปาริชาติเป็นหญิงเก่ง ทำงานคล่องแคล่วและหัวสมัยใหม่ หล่อนไม่ได้มองเขาอย่างรังเกียจ
“มานั่งคุยกันก่อนสิ”
จอมภพรับคำ เขาก้าวมานั่งตรงข้ามกับปาริชาติ หล่อนเงยหน้ามองชายหนุ่มและเห็นแววกระดากในนัยน์ตาคมคู่นั้น
“ทำไมกลับบ้านเวลานี้ล่ะ ทำงานเหรอ”
รู้จากน้องชายมาบ้างว่าจอมภพต้องทำงานตั้งแต่เด็ก จะว่าไปก็เป็นเด็กหนุ่มที่สู้ชีวิตมากหากเทียบกับคนอื่นในรุ่นเดียวกัน ปาริชาติชอบคนขยันทำงานอยู่แล้วจึงนึกชื่นชมในใจ
“ผมไปเสิร์ฟอาหารที่ร้าน...น่ะครับ”
“ร้านใหญ่นะนั่น ลูกค้าเยอะ คงเหนื่อยน่าดู ไปหาอะไรอุ่นๆชงดื่มเสียหน่อยสิ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ถือว่าฉันเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งก็แล้วกัน”
พยักพเยิดให้จอมภพเดินไปที่มุมกาต้มน้ำร้อนชงเครื่องดื่มมานั่งคุยกันต่อ ปาริชาติอยากจะรู้จักและสร้างความสนิทสนมกับสมาชิกใหม่ให้มากกว่านี้ เพราะหล่อนรู้สึกว่าจอมภพกับปาณัทมีเยื่อใยต่อกันไม่ใช่เพียงเรื่องบนเตียง
“เสี่ยเปายังไม่กลับหรือครับ”
“ยัง” ปาริชาติส่ายหน้า
“เห็นว่านัดคุยกับดีลเลอร์รายใหม่จะส่งสินค้าไปต่างประเทศ อย่างว่าแหละ นัดคุยก็คือเลี้ยงข้าวสังสรรค์กินเหล้าตามประสาพ่อค้า ก็คงกลับดึกหน่อย”
สีหน้าของจอมภพขรึมลงโดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตนเองต้องกระวนกระวายใจเมื่อรู้ว่าปาณัทต้องไปดื่มกับคนอื่น สีหน้าของชายหนุ่มทำให้ปาริชาติแอบขำ
เฮ้อ...ไอ้เปานะไอ้เปา
สงสัยจะได้ตกร่องป่องชิ้นกับเจ้าหนุ่มหน้าตาดีคนนี้นี่เอง นี่คงไม่รู้ตัวว่าใบหน้าแสดงออกถึงความเป็นห่วงจนคนผ่านโลกมามากกว่าอย่างหล่อนมองเห็นได้ชัด
“เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า เปามันไม่กลับดึกหรอก ถ้าดึกมันก็ไปค้างคอนโด แต่ตอนนี้มีจอมมาอยู่ด้วยคอนโดคงไม่ต้องไปแล้วมั้ง”
จอมภพสะดุ้ง น้ำเสียงรู้ทันของปาริชาติทำให้เข้าเก้อกระดาก
“ไหนๆก็มีโอกาสคุยกันแล้วนะจอม ถือว่าฉันเป็นผู้ใหญ่ของบ้าน เอาเป็นว่าฉันรู้ว่าเธอกับเปาน่ะมีความสัมพันธ์แบบไหน” ปาริชาติเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจังขึ้น
“ฉันขอยืนยันว่าน้องชายของฉันเป็นคนดีมาก ดีจนเกินไปด้วยซ้ำ ไอ้เปามันโลกสวยเหมือนเกิดมาจากทุ่งลาเวนเดอร์ โคตรใจอ่อน ขี้สงสารคน และไม่ว่าเธอทั้งสองจะอยู่ในฐานะอะไรกัน ฉันขออย่างเดียวว่าอย่าทำให้น้องชายของฉันเสียใจ เพราะไม่อย่างนั้นพี่น้องทั้งตระกูลคงไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆฐานที่ทำให้น้องคนเล็กเจ็บช้ำ แต่ว่านะ ฉันมองออกว่าเธอจะไม่ทำแบบนั้นหรอก ใช่ไหมจอม”
จอมภพไม่ได้ตอบแต่สายตาคมที่สบตากับปาริชาติยืนยันได้ว่าหล่อนคิดถูก หญิงสาวลุกขึ้นฮัมเพลงเบาๆพลางเก็บอุปกรณ์ทำงานอย่างอารมณ์ดี
“ดึกแล้ว ไปนอนดีกว่า เธอก็ไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวเปามันก็กลับมาแล้ว อ้อ...”
ปาริชาติหลิ่วตาล้อเลียนก่อนจะหอบข้าวของเดินกลับเข้าห้องตัวเอง
“อย่าทำร้ายร่างกายไอ้เปามันรุนแรงมากนะ ไม่ใช่อะไรหรอก เสียงเตียงมันลั่นโครมครามจนฉันจะตะกายข้างฝาอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ”
กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบเที่ยงคืน ปาณัทหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ความจริงเขาก็ดื่มไม่มากแต่เลือดลมในร่างกายมันสูบฉีดจนแดงแบบนี้ทุกครั้งที่ดื่มเหล้า
กำลังจะเปิดประตูห้องนอนตนเองแต่ใจกลับมองไปยังประตูห้องนอนอีกห้องที่อยู่ติดกัน อะไรบางอย่างที่รบกวนจิตใจสั่งให้เท้าของเขาก้าวไปที่ประตูนั้นและบิดลูกบิดเปิดแผ่วเบา คนข้างในไม่ได้ล็อกประตูเขาจริงค่อยๆเดินไปที่เตียงเล็กตั้งชิดผนังห้องฝั่งหนึ่ง ภายใต้ความมืดสลัวที่มีแสงไฟจากนอกห้องลอดผ่าน เขามองเห็นจอมภพนอนหลับสนิท
ปาณัทอมยิ้ม ตอนที่หลับอยู่แบบนี้ก็ดูไม่ดื้อและน่ารักอยู่หรอก ไม่เหมือนเวลาทำหน้าขึงขังหยิ่งในศักดิ์ศรี เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะนั่งลงตรงขอบเตียงแล้วนั่งมองจอมภพอยู่ในความมืดพักใหญ่ ยิ่งมองหัวใจของเขาก็ยิ่งเต้นรัว
ช่างไม่ปลอดภัยกับหัวใจเสียเลย เสน่ห์ของบุรุษวัยรุ่นคุกรุ่นชวนให้หลงใหล มือเรียวเผลอไผลยกขึ้นแตะไล้สัมผัสปลายคางสากก่อนจะดึงมือตนเองกลับพร้อมกับห้ามใจตนเองไม่ใช่ลุ่มหลงไปมากกว่านี้ ร่างเพรียวตัดใจขยับจะลุกเดินกลับแต่ต้องชะงักเพราะเอวถูกรวบไว้ด้วยท่อนแขนแข็งแรง
“กลับมาแล้วหรือครับ”
“จอม ไม่ได้หลับเหรอ”
ปาณัทหันกลับก้มหน้ามอง จึงเห็นว่าจอมภพเองก็มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ
“ตื่นตั้งแต่เสี่ยเปิดประตูเข้ามาแล้วครับ”
ท่อนแขนนั้นออกแรงเบาๆก็ทำให้ปาณัทล้มตัวลงบนเตียงเล็กแล้วถูกเจ้าของท่อนแขนโอบกอดไว้ จอมภพเกยคางไว้บนกระหม่อมของปาณัท
“คุณดื่มเหล้า ดื่มเยอะหรือเปล่า”
“เปล่านะ ไม่กี่แก้วเอง”
ปาณัทตอบเสียงอู้อี้ เขาซุกหน้าอยู่กับบ่ากว้างให้รองรับไว้ การได้นอนนิ่งๆให้จอมภพกอดก็ดีเหมือนกัน จอมภพเงียบไปจนนึกว่าหลับไปแล้วจนกระทั่งเขาเอ่ยปากขึ้นมาอีกครั้ง
“นอกจากที่เสี่ยเล่าว่าแอบชอบพ่อของผมแล้ว มันมีอะไรมากกว่านั้นไหมครับ”
นี่คงเป็นสิ่งที่รบกวนจิตใจของจอมภพมาตลอดสินะ ปาณัทยอมเปิดเผยความจริงกับเขาในวันนี้เพื่อจะได้ไม่มีอะไรค้างคาใจกันอีกต่อไป
“ไม่มี เคยยั่วแล้วแต่พ่อของจอมไม่เอา”
พูดคล้ายติดตลก เวลามันผ่านไปนานเกินจนไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรอีกแล้ว
“แต่ถ้าอาจารย์ทำอะไรผมในวันนั้น ผมก็คงไม่ยินดีหรอก อารมณ์หวั่นไหวชั่ววูบจะสร้างตราบาปให้ผมจนวันตาย ที่ไปมีความสัมพันธ์กับคนมีครอบครัวแล้ว ถ้าภรรยาอาจารย์รู้ ถ้าคนอื่นรู้ ผมคงเสียใจและอับอายมาก แต่ดีที่อาจารย์รักครอบครัวเกินกว่าจะหลงไปกับความหวั่นไหวของเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งและไม่สร้างความผิดบาปให้กับเราทั้งคู่”
“แต่ครอบครัวของผมก็พังในที่สุด เพียงแต่ไม่ใช่จากเสี่ย มันเกิดจากแม่ที่ไม่รู้จักพอกับพ่อที่ติดบ่วงรักจนไม่มีสติ”
เหมือนกำแพงที่ก่อขึ้นมากั้นกลางระหว่างกันถูกทำลายลง จอมภพคิดถูกแล้วที่เอ่ยปากถาม เขาไม่ชอบความคลุมเครือ เขาเชื่อว่าที่ปาณัทพูดมาคือเรื่องจริง อ้อมกอดที่โอบล้อมร่างโปร่งนุ่มจึงยิ่งกระชับมากขึ้น
“จอมควรจะเลิกคิดเรื่องพ่อกับแม่ บางทีผู้ใหญ่ก็มีเหตุผลที่อยู่กันไม่ได้จึงต้องแยกทาง มันไม่ใช่ความผิดของใคร”
ปาณัทสวมกอดตอบ มือเรียวลูบไล้แผ่นหลังกว้างของจอมภพราวกับจะปลอบประโลมเด็กขาดความอบอุ่น ตอนนี้จอมภพเชื่อคำพูดของปาริชาติแล้วว่าปาณัทเติบโตมาจากทุ่งลาเวนเดอร์ แต่นั่นก็ทำให้เขาสบายใจยามได้ใกล้ชิด
“เมื่อกี้เสี่ยบอกว่าเสี่ยยั่วพ่อแล้วพ่อไม่เอา อยากรู้จังว่ายั่วยังไง”
ได้ยินเสียงสบถเบาๆจากร่างที่เขากอดอยู่ จอมภพคลายอ้อมกอดให้หลวมเพื่อจะได้มองใบหน้าแดงเพราะเหล้าชัดๆ เสี่ยปาณัทหลังสังสรรค์เรื่องงานเสื้อผ้าไม่เป็นระเบียบนัก ผมที่จัดทรงตอนเช้ารุ่ยร่ายล้อมกรอบหน้า ดวงตาแดงระเรื่อฉ่ำหวานจนแทบไม่ต้องทำอะไรจอมภพก็เกิดความต้องการแล้ว
“ไม่รู้สิ จำไม่ได้”
ปาณัทขัดเขินกับดวงตาพราวที่กระจ่างชัดแม้ในความมืด ลมหายใจร้อนผ่าวของจอมภพเป่ารดข้างแก้มทำให้เขารู้ว่าชายหนุ่มรู้สึกเช่นไร เขาโทษที่ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ทำให้ความกล้ามีมากขึ้นกว่าปกติ ปาณัทวางมือลงไปบนบ่ากว้างก่อนจะลูบไล้วนไปมา
“ก็มอง มองแค่นี้”
ดวงตาเรียวหวานช้อนมอง เป็นประกายวาบหวามเย้ายวนจนจอมภพทนไม่ไหว เขากดจูบที่เรียวปากอิ่มสอดลิ้นคลุกเคล้า รสเหล้าที่เหลือยิ่งปลุกไฟร้อนจนลามไปทั้งเตียง
มีต่ออีกนิด...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
