หัวใจขายฝาก
บทที่ 18
อาหารเช้าวันนี้สมาชิกพร้อมหน้าทั้งปาณัท ปาริชาติ และจอมภพ มันเป็นความอบอุ่นที่จอมภพเริ่มเคยชินเสียแล้ว มีอยู่วันหนึ่งที่พี่ชายคนโตของปาณัทมาเยี่ยมถึงบ้าน ตอนนั้นจอมภพเกร็งจนตัวแข็งไปหมด เขากลัวว่าพี่ชายของปาณัทจะไม่ยอมรับเขา แต่เมื่อได้พูดคุยกันไปพักหนึ่งใบหน้าดุๆของพี่ชายปาณัทก็เริ่มผ่อนคลายลง จอมภพจึงหายเกร็งไปบ้าง ปาณัทแอบกลั้นยิ้มแทบตายเมื่อเห็นอาการของเขา
มันเป็นคำว่าครอบครัวอย่างที่จอมภพแทบไม่เคยได้สัมผัส แม่ทิ้งเขาไปช่วงรอยต่อระหว่างเด็กโตสู่วัยรุ่น แต่ระหว่างที่แม่ยังอยู่ด้วยก็ใช่ว่าแม่จะดูแลเขาได้ดีนัก พ่อเสียอีกที่คอยดูแลเอาใจใส่ แต่เมื่อแม่ทิ้งไปพ่อก็เสียศูนย์ทำให้เขาต้องโตมาโดยไม่มีใครดูแล
“วันนี้มีข้าวต้มกุ้ง ฝีมือป้าสายอร่อยอยู่แล้ว”
ปาริชาติหันไปกล่าวเอาใจแม่บ้านวัยกลางคนที่มาทำงานไปเช้าเย็นกลับ ป้าสายหันมายิ้มพลางส่งค้อนเบาๆ
“ค้า คุณปลาก็เอาใจป้าตลอด แต่ก็ไม่ค่อยได้อยู่กินฝีมือป้าหรอก”
“แหม มีตัดพ้อนะเดี๋ยวนี้”
ปาริชาติหัวเราะเบาๆก่อนชักชวนปาณัทและจอมภพให้จัดการกับข้าวต้มหอมฉุย พลางชวนพูดคุยสัพเพเหระไปเรื่อยๆ
“จอม ถ่ายละครเสร็จแล้วสินะ จะออนแอร์เมื่อไหร่ล่ะ”
จอมภพวางช้อนลงเพื่อตอบคำถามพี่สาวของปาณัท
“ไม่นานหรอกครับพี่ปลา งานเร่งเพราะทุกอย่างเตรียมไว้หมดแล้ว เหลือแค่ตัดต่อแค่นั้นเองครับก็เริ่มฉายได้”
“จะว่าไป ทีมคุณเจริญนี่เขาก็ทำงานกันเร็วจริงๆนะ แป๊บเดียวละครออนแอร์ได้เลย ไม่ต้องรอคิว คงเพราะฉายทางช่องดิจิตอลด้วยนั่นแหละมันก็เลยง่ายกว่าช่องหลัก ว่าแต่จอมได้ผู้จัดการมาดูแลหรือยังล่ะ”
จอมภพหันไปสบตากับปาณัทก่อนจะหันกลับไปตอบคำถามของปาริชาติ
“ยังเลยครับ แต่ไม่ต้องรีบหรอกครับพี่ปลา ผมอาจจะยังไม่มีผลงานอะไรออกมาหลังจากนี้ก็ได้ เทอมหน้าเรียนหนัก ผมอยากจะยึดการเรียนไว้ก่อน”
ปาริชาติพยักหน้ารับรู้ หล่อนเบนความสนใจไปอ่านข่าวต่างๆในโทรศัพท์มือถือ ส่วนจอมภพก็หันไปคุยกับปาณัทจนกระทั่งอยู่ๆปาริชาติก็ส่งเสียงเอะอะขึ้นมา
“จอม นี่มันอะไรกัน ข่าวจอมจูบกับนักแสดงชื่อนิคที่ห้องอาหารเมื่อคืนนี้ เป็นข่าวจริงหรือนักข่าวมันเต้าข่าวขึ้นมาเนี่ย”
จอมภพตกใจ เขารีบรับโทรศัพท์ที่ปาริชาติส่งให้มาดู เป็นภาพเงาผู้ชายสองคนในความมืดที่กำลังแนบชิดกัน จอมภพกัดฟันกรอดเมื่อสิ่งที่ชานนท์ต้องการบังเกิดผล
“ผมขอโทษครับ ผมจูบไอ้นิคมันจริงๆนั่นแหละ ผมขอโทษนะครับพี่เปา ไม่อยากจะแก้ตัวแต่มันเป็นเหตุจำเป็น”
หัวใจของจอมภพร่วงหล่นเมื่อเห็นสีหน้าขรึมลงทันตา หากปาณัทด่าทอเขาคงจะดีกว่านี้ แต่อีกฝ่ายกลับกระทำเพียงนั่งก้มหน้าเม้มปากแน่นราวกับจะระงับอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมาให้ได้ ปาณัทส่งเสียงแผ่วเบาหลุดจากปาก
“ไม่เป็นไรหรอกจอม”
“ไม่เป็นไรได้ไง”
ปาริชาติกลายเป็นคนส่งเสียงดังแทนน้องชาย หล่อนหันมามองจอมภพด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด
“อยู่กันมาเป็นปีแบบคู่ผัวตัวเมีย พี่ๆญาติๆก็อุตส่าห์ยอมรับเพราะเห็นแก่ความสุขของน้องคนเล็ก แล้วไง ผัวเด็กที่เพิ่งได้เป็นดารายังไม่ทันออนแอร์กลับมีข่าวไปจูบกับคนอื่นจนแพร่ไปทั้งโซเชียล แล้วไอ้ที่ประคบประหงมกันมาคืออะไร จอม ถ้ามีเหตุผลที่ดีกว่าการขอโทษก็พูดออกมา”
“พี่ปลา ใจเย็น อย่าเพิ่งดุจอมสิ”
ปาณัทพยายามลูบแขนพี่สาวที่กำลังเดือดปุดๆให้สงบลง จอมกัดฟันแน่นเมื่อถูกปาริชาติดุ และทั้งหมดก็เป็นความจริง ควรที่เขาจะต้องยืดอกยอมรับ
“นิคมันไปรู้เรื่องที่ผมเคยทำไม่ดีก่อนหน้าจะพบกับพี่เปาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วเอามาขู่ผมครับว่าให้ยอมทำตามที่มันต้องการ ถ้าผมไม่ทำมันจะเอาไปบอกนักข่าว ผมไม่ได้กลัวว่าชื่อเสียงของผมจะเสียหายหรอกครับเพราะผมมันเกิดมาจากดินอยู่แล้ว แต่ที่ผมกลัวเพราะไอ้นิคมันขู่ว่าชื่อเสียงของพี่เปาจะเสียหายไปด้วย”
“แล้วไอ้เด็กคนนี้มันต้องการอะไร ถึงต้องเอาเรื่องพวกนี้มาขู่ ตอบพี่มาสิ”
ปาริชาติยังคงคาดคั้น จอมภพนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เมื่อคืนนี้มันบังคับให้ผมจูบมัน และที่มากกว่านี้ มันต้องการให้ผม เอ่อ นอนกับมันครับ”
สาวใหญ่อ้าปากหวอ ปาริชาติไม่นึกว่าวัยรุ่นสมัยนี้เขาจะขอเรื่องอย่างว่ากันตรงๆแบบนี้ หล่อนได้แต่ยกมือกุมขมับส่วนปาณัทก็ยิ่งหน้าแห้งลงทุกที
“แล้วนี่ยังไม่ได้ไปนอนกับมันมาใช่ไหมจอม”
“ไม่ครับ ผมจะไม่ทำแบบนั้นเพราะไม่อยากทำให้พี่เปาเสียใจ แต่ก็ยังหาวิธีแก้ไขปัญหาไม่ได้ ก็เลยคิดจะเลิกรับงานแสดงมาออกแบบของให้พี่เปาอย่างเดียวนี่แหละครับ”
“ขอบใจนะจอม”
เมื่อได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากปากจอมภพ พร้อมกับคำกล่าวหนักแน่นว่าไม่ต้องการทำให้เขาเสียใจ สีหน้าของปาณัทก็แช่มชื่นขึ้นมาบ้าง แต่ดูเหมือนปาริชาติจะยังไม่ยอม จอมภพก็เหมือนญาติคนหนึ่งในครอบครัวไปแล้ว จะให้อยู่เฉยก็เหมือนไม่ใช่ปาริชาติ
“ก็ดีที่คิดได้แบบนั้น ไม่ต้องไปเป็นมันหรอกดารงดารา วงการนี้มีแต่เรื่องสตรอ พี่ให้เช่าเครื่องมืออยู่เหมือนจะแหย่ขาข้างหนึ่งอยู่ในวงการ ทำไมจะไม่รู้ แต่เจ็บใจมันนัก ไอ้เด็กนรกนี่ เดี๋ยวไปเหมาทุเรียนที่ตลาดไทไปตบมันดีไหม”
“ใจเย็นสิเจ้ ทุเรียนราคาแพงนะปีนี้”
เมื่ออารมณ์ดีขึ้นมาบ้างปาณัทก็เริ่มยิ้มออกและแหย่พี่สาวได้ ปาริชาติค้อนขวับ
“แหม ทีงี้ล่ะยิ้มออก แกไปซื้อต้นลาเวนเดอร์มาปลูกหลังบ้านแล้วไปนั่งดมกลิ่นมันไปไอ้เปา ทำไมฉันต้องมาเดือดเพราะเรื่องของแกด้วยเนี่ย มันชื่ออะไรนะ ชานนท์ใช่ไหม เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับน้องชายเจ้ปลา ได้ เจ้จัดให้ ถ้าข่าวจอมเล็ดลอดไปถึงหูนักข่าว ไอ้เด็กคนนี้มันก็ต้องไม่มีที่ยืน”
“เจ้จะทำไง”
ปาณัทมองพี่สาวอย่างนึกขำ ปาริชาติเป็นแบบนี้มานานแล้ว หล่อนไม่ยอมให้ใครมาลูบคมเป็นอันขาด
“ไม่รู้ อ้าว อย่ามาทำเป็นยิ้มนะ ตอนนี้ไม่รู้แต่อีกไม่นานรู้แน่ คนอย่างเจ้ปลาเส้นสายมีเป็นหนวดปลาหมึก ถ้ามันขุดเรื่องของจอมได้ เราก็ขุดเรื่องของมันได้เหมือนกัน”
จอมภพนั่งรถคันเดียวกับปาณัท อันที่จริงเขามีประชุมที่สำนักงานกลางเมืองหลวง แต่เรื่องของจอมภพกับชานนท์ทำให้เขาไม่มีอารมณ์ทำงาน ถึงแม้จะรู้ว่าจอมภพมั่นคงพอก็ตาม
“จอมมีเรียนช่วงเช้าไหมวันนี้”
หันไปถามชายหนุ่มที่นั่งมาข้างๆ จอมภพส่ายหน้าปฏิเสธ
“วันนี้เรียนช่วงบ่ายครับ”
ปาณัทพยักหน้ารับ เขากดโทรศัพท์ไปหาลูกน้องเพื่อยกเลิกการประชุม
“ประชุมไม่ไหว พักก่อนดีกว่า”
พวงมาลัยรถยนต์ถูกหมุนให้เลี้ยวไปอีกทาง จนถึงคอนโดมิเนียมที่จอมภพมาพบกับปาณัทและมีความสัมพันธ์กันครั้งแรก เมื่อก้าวเข้าไปในห้องปาณัทก็เปิดตู้เย็นหยิบขวดเบียร์ที่แช่ทิ้งไว้มาเปิดเทลงไปในแก้วแล้วยกดื่ม จอมภพเห็นการกระทำของปาณัทแล้วก็รู้ได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายยังไม่สบายใจเท่าไหร่นัก
“ผมขอโทษนะ”
ร่างสูงก้าวเข้าไปกอดปาณัทจากเบื้องหลัง รั้งร่างนั้นให้เอนกายพิงอยู่ในอ้อมอกของเขา
“ผมไม่รู้จะพูดอะไรแทนคำนี้ดีถึงจะทำให้พี่เปาหายโกรธ แต่ผมก็นึกไม่ออกจริงๆ”
ปาณัทผ่อนลมหายใจเบาๆ เขายกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มพลางปล่อยให้อ้อมกอดแสนอบอุ่นนั้นครอบครองร่างกายของเขา
“ผมโกรธจริงๆนั่นแหละ แต่พอฟังเหตุผลของจอมแล้วก็หายโกรธแล้วล่ะ เหลือแต่ไม่สบายใจที่จอมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ ชีวิตจอมกำลังจะรุ่งอยู่แล้วเชียว”
จอมภพคลี่ยิ้ม เขากดคางลงบนผมนุ่มกลิ่นหอม มือใหญ่ดึงแก้วเบียร์ในมือปาณัทมาดื่มไปด้วย
“ถ้าต้องรุ่งโดยทำให้พี่เปาเจ็บ ผมไม่เอาหรอก ขอเป็นเด็กฝึกงานในโรงงานพี่เปาดีกว่า อีกอย่าง ผมไม่ชอบให้ใครมาขู่ให้ผมทำโน่นทำนี่ ผมมันเด็กเหลือขอในสายตาคนอื่นอยู่แล้ว แต่ขออย่างเดียว ขอให้พี่เปาเชื่อมั่นในตัวผมก็พอ”
ปาณัทหัวเราะเบาๆกับอ้อมกอดที่ยิ่งกระชับแรงมากขึ้น เขาหันกลับไปสบตาพลางยกแขนวางพาดบนไหล่กว้าง
“ก็เพราะเป็นจอม ผมถึงได้มั่นใจไงล่ะ ว่าจอมจะไม่ทำให้ผมเสียใจแน่นอน”
“พูดดีจังครับ”
เขาโน้มใบหน้าลงไป ประทับจูบแผ่วเบาก่อนจะเพิ่มน้ำหนักมากขึ้นเรื่อยๆ จอมภพวางแก้วเบียร์ลงบนโต๊ะพร้อมกับตระกองกอดปาณัทไว้จนร่างแนบชิด ริมฝีปากที่ตวัดเคล้ายอมผละออกจากกันเพื่อจะได้สื่อสารความในใจทางสายตา
มีต่ออีกนิด...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
