หัวข้อ: สวัสดีครับ! คุณธนิก ตอนพิเศษ 06/11/2018 Page 27

[kosmos]

อ่านรวดจบเลยค่ะ น้ำตาซึมๆไปหลายตอน ตอนสุดท้ายก็เช่นกัน
ขอบคุณค่ะ
ปล.อยากอ่านตอนต่อจากนี้จัง แหะๆ

[mameaw.omg]

เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ
อ่านเรื่องนี้แล้วทั้งรักทั้งเกลียดคุณธนิกเลยย

[Rafael]

เรื่องลุ้นมาก ลุ้นทั้งเรื่อง ดีใจที่อย่างน้อยคุณธนิกก็ยัวฟื้นขึ้นมาหาน้องขวัญ แต่ชอบที่สุดก็คงเป็นเวลาที่ฝาแฝดเค้าคุยกัน ตลกดี 55555

ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องนี้มาให้ได้อ่านกันค่ะ

[O-RA DUNGPRANG]

          สารบัญ สวัสดีครับ! คุณธนิก

ตอนที่1
ตอนที่2
ตอนที่3
ตอนที่4
ตอนที่5
ตอนที่6
ตอนที่7
ตอนที่8
ตอนที่9
ตอนที่10
ตอนที่11
ตอนที่12
ตอนที่13
ตอนที่14
ตอนที่15
ตอนที่16
ตอนที่17
ตอนที่18
ตอนที่19
ตอนที่20
ตอนที่21
ตอนที่22
ตอนที่23
ตอนที่24
ตอนที่25
ตอนที่26
ตอนที่27End
ตอนพิเศษ

[Nattarat]

ขอตอนพิเศษได้มั้ยค่ะ

[mystery Y]

กว่าจะอ่านจบเครียดมากกกก~

[Soda.wine]

 
อยากรู้ต่อหลังจากนี้จัง

[Ryoooo]

ร้องไห้ น้ำตาซึม หลายตอนมาก
ประทับใจเรื่องเทาๆนี้
กลับมาเป็นความสุข ตื่นมายิ้มให้กัน้ร็วๆนะคุณนิก

[่patsaporn]

ร้องไห้กับหลายๆ ตอน โดยเฉพาะช่วงหลังๆ นิยายพาเรามาไกลมากจริงๆ จากขวัญวินมอไซ
มากลายเป็นหมากในเกม เป็นผู้คุมเกม จนมาชดใช้กับความหลงไปในเกมอีกหลายปี
ลุ้นมากเรื่องนี้ ลุ้นกับพระเอก ความพระเอ๊กพระเอก นั่นก็แม่นี่ก็เมีย ความแม่ที่โคตรจะร้าย
แต่ก็เพราะรักลูกแบบผิดๆ บวกความแค้นด้วย ความพ่อขวัญ ซึ่งทำให้เรื่องราวโคตรวุ่นวาย
ชอบสุดคือพี่เหี้ยกับน้องแรดนี่ล่ะ ยังไงก็พี่น้องเนอะ ร้องไห้มากสุดตอนขิมโดนนังนิ่มทำร้าย
ขิมน่าสงสารมาตลอดเลย กลัวขิมตายมากตอนนั้น มาคุณธนิกรถชนอีก โอ้ย จะบ้าตาย
ใครทำก็รับกรรมกันไปจนหมด เรื่องความรักความแค้นที่แท้ ชอบในความหลงเมียของพี่นิกนะ
อาณมณ์อยากฟัดตลอดเวลา รักที่สุด ทำให้ทุกอย่าง ส่วนขวัญ เป็นตัวที่มีพัฒนาการเยอะมาก
เข้มแข็งมาก สตรองอ่ะ กว่าจะมาถึงตรงนี้ได้ ขวัญมีทั้งด้านที่เข้มแข็งและอ่อนไหว
เป็นคนที่บางทีดูยสกเหมือนกัน ดีใจที่คุณธนิกตื่นแล้ว จะได้มีคสามสุขกันสักที

ขอบคุณค่ะ

[Snufflehp]

ตอนพิเศษ





ผมคือขวัญพัฒน์ ผู้ชายที่ยิ้มเก่งและโชคดีที่สุดในโลก ถามว่าทำไมน่ะเหรอครับ

คำตอบของผมก็คือ ผู้ชายที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ตรงหน้าผมไง ผู้ชายที่มีชื่อว่าธนิก

คุณธนิกผู้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม

“เป็นไงบ้างครับเช้านี้ ปวดหัวมั้ย” ผมถามขณะใช้ผ้าขนหนูเปียกหมาดเช็ดใบหน้าให้

เขาส่ายหน้าช้าๆ คำถามของผมกว่าจะได้รับคำตอบก็นานเกือบสองนาที แต่ผมเริ่มชินแล้ว เพราะตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุมานั้น สิ่งที่ผมหวังก็มีแค่ให้เขากลับมาอยู่ข้างๆ กัน แม้ว่าจะไม่มีอะไรเหมือนเดิม ร่างกายของคนเราไม่มีอะไหล่เสริมเหมือนพวกยานพาหนะ บางอย่างพังแล้วพังเลย บางอย่างอาจซ่อมแซมให้ดีได้แต่ก็ไม่เหมือนที่เคยดีก่อนหน้า

ผ่านมาหนึ่งปีกับอีกสี่เดือนที่คุณธนิกตื่นขึ้นมา เรากลับมาอยู่ที่ประเทศไทยหลังจากที่ตรวจเช็กจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรเป็นอันตรายและอาการของเขาดีวันดีคืน แต่เขายังมีอาการปวดหัวอยู่บ้าง การสื่อสารกับคนรอบข้างช้าลง กิจกรรมบางอย่างต้องเริ่มหัดทำใหม่ ความทรงจำเสียหายบางส่วน แต่ไม่ได้ถึงกับจำอะไรไม่ได้ เพราะมีแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นที่เขาลืม อีกทั้งความคิดบางอย่างยังไม่เหมือนคุณธนิกที่ผมรู้จัก ราวกับเป็นคุณธนิกที่เด็กลงประมาณห้าหกปี หลายๆ อย่างคงต้องใช้เวลาในการบำบัดรักษานั่นแหละครับ จะให้หายปุบปับเลยก็คงเป็นไปไม่ได้ อย่างที่กว่าเขาจะกลับมาเดิน กลับมาพูดคุยกันได้ก็ยังใช้เวลาปีกว่าๆ เพราะฉะนั้นในส่วนของสมองอาจจะต้องใช้เวลาอีกหลายปี

แต่ไม่เป็นไร มีผมอยู่ทั้งคน

“น้องขวัญ” เขาเรียกเสียงเนิบ ในขณะที่ผมเลิกคิ้วรอฟัง “หิวแล้วครับ”

ผมคลี่ยิ้ม โยนผ้าขนหนูไว้ในกะละมังบนพื้นแล้วติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้เขา “ทำข้าวต้มไว้ให้แล้วครับ ข้าวต้มหมูใส่ผักชี ราดกระเทียมเจียวเยอะๆ”

เขาพยักหน้าช้าๆ ยิ้มกว้างให้ผม “รู้ใจ”

“แน่นอนซี เป็นแฟนพี่นิกนี่นา” ผมติดกระดุมเสื้อให้เขาเสร็จแล้วก็ฉวยโอกาสเอารางวัลโดยการจุ๊บริมฝีปากเขาเบาๆ “วันนี้ผมต้องไปเรียนนะครับ มีเรียนตอนบ่าย ไอ้คุณวัฒน์มันจะมาอยู่เป็นเพื่อนพี่เพราะพี่โมพาไอ้ขิมไปเกาหลีหลายวัน แต่ถ้ามันดูแลไม่ดีหรือแอบหนีเที่ยวพี่แชทมาบอกผมทันทีนะครับ ตอนเรียนผมอาจจะไม่มีเวลาดูกล้อง เพราะฉะนั้นห้ามดื้อ ห้ามซน”

“พูดเหมือนพี่เป็นเด็ก” เขาย่นจมูกใส่ จึงโดนผมกัดไปหนึ่งที

“ไม่เด็กเลยเนอะ ตอนผมไม่อยู่บ้าน ใครกันที่เล่นน้ำกับไอ้หลิวจนเปียกไปทั้งตัว อีกวันไข้ขึ้นเลย” คิดแล้วก็หัวร้อน อยากตีเขาแรงๆ อีกสักทีให้สมกับที่เป็นห่วง

“พี่เองครับ” เขาตอบเสียงอ่อย “แต่ไม่ได้เล่น แค่จะอาบน้ำให้ ไอ้หลิวซนเอง”

“โทษหมาก็ได้เหรอ” ผมทำเสียงดุ เขาก็เลยรีบกอดเอวผมอย่างเอาใจ ทำหน้าหงอยๆ ใส่อีก “โอเค...ไม่ดุแล้วก็ได้ครับ แต่พี่นิกห้ามทำให้ตัวเองป่วยอีกนะ ผมเป็นห่วง”

“ครับ สัญญาเลย”

เนี่ย! แล้วผมก็แพ้!

คุณธนิกป่วยง่าย คงต้องใช้เวลาอีกเหมือนกันในการสร้างภูมิคุ้มกันที่แข็งแรงให้ร่างกาย ผมบังคับให้เขาออกกำลังกายทุกวัน กินอาหารที่มีประโยชน์ คิดว่าอีกไม่นานก็กลับมาแข็งแรงได้ตามเดิม แต่เจ้าตัวชอบดื้อกับผม ตัวโตซะเปล่าแต่ชอบทำให้เป็นห่วง เมื่อก่อนคุณธนิกดูผมจากกล้องวงจรปิดใช่ไหม ตอนนี้กลับเป็นผมเองที่ต้องดูเขาเพราะผมต้องออกไปเรียน ไปทำธุระนั่นนู่นนี่ ชีวิตคนรวยแม่งไม่ง่ายเลย ส่วนเขาตอนนี้ยังทำงานหนักไม่ได้ ใช้ความคิดมากๆ เมื่อไหร่จะปวดหัวเมื่อนั้น ทีแรกเป็นหนักจนผมกังวลไปหมดแต่ระยะหลังมานี้ดีขึ้นมาก เขาพูดคุยกับเลขาฯ ของเขาได้แล้ว แต่ผมก็ยังไม่ให้ทำอะไรมากเกินไป กำหนดให้ทำงานแค่วันละสองชั่วโมง แค่ให้นั่งอ่านเอกสารโดยมีไอ้คุณวัฒน์มาประกบ แต่ถ้าไม่ไหวให้พอทันที เวลาอื่นนอกเหนือจากนั้นเขาก็วาดรูปบ้าง ฟังเพลงบ้าง ถือเป็นการบำบัดไปในตัว ซึ่งผมจะให้คนมาอยู่กับเขาด้วยตลอด พี่โมบ้าง ลุงกล้วยบ้าง บางทีไอ้แนนก็หอบลูกหอบเมียมันมา หรือไอ้คุณวัฒน์ที่มันชอบอู้งานมาอยู่ด้วย แต่ถ้าไม่มีใครว่างเลยเขาก็จะอยู่กับไอ้หลิวสองคน

ไอ้หลิวคือใคร ไอ้หลิวคือหมาพันธุ์บีเกิลอายุหกเดือนที่ชอบทำหน้าเอ๋อๆ ตามคนที่ซื้อมันมาให้ ครับ...ใช่ ไอ้หมาหน้าเอ๋อแถมยังเด๋อๆ ด๋าๆ นี้คือหมาที่ไอ้ขิมเลือกสรรมา มันบอกว่าคุณธนิกจะได้ไม่เหงา เวลามองหน้าไอ้หลิวจะได้เหมือนมองหน้าผมไปด้วย ตอนนั้นจำได้ว่าผมเตะก้นไอ้แฝดนรกจนมันร้องสำออยไปยกใหญ่

“ไปครับ ลงไปกินข้าวกัน” ผมว่าพลางลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปตรงหน้าให้เขาจับ เขาจับไว้แล้วลุกขึ้นตาม ก่อนจะเดินตามแรงจูงของผม

เมื่อครึ่งปีก่อนเขามีปัญหาเรื่องการทรงตัวเล็กน้อย ทำให้ใช้เวลาเดินลงบันไดนานกว่าปกติ แต่เขาไม่บอกผม เขาฝืนทำอะไรเองแล้วตกบันได ข้อเท้าพลิกเดินไม่ได้ไปอีกหลายวัน โดนผมด่าไปอีกครึ่งเดือน เพราะห่วงจนแทบบ้า

ผมเข้าใจดีที่เขาไม่บอก เข้าใจมากทีเดียวที่เขารู้สึกแย่กับตัวเอง จากคนที่เคยทำอะไรได้ดีมาตลอดแต่กลับต้องให้คนอื่นช่วยเหลือ แรกๆ เขาจับช้อนเองไม่ได้ด้วยซ้ำ ลืมแม้กระทั่งวิธีคาดเข็มขัด ติดกระดุมเสื้อ แต่มาถึงขนาดนี้แล้วก็ต้องยอมรับในสิ่งที่มันเกิดขึ้นและสิ่งที่เป็นให้ได้ ในเมื่อผมรับได้ทุกอย่างที่เขาเป็น ผมที่เป็นคนที่รักเขามากยิ่งกว่าชีวิตตัวเองยังอยู่ทั้งคน เพราะฉะนั้นพึ่งพาผมได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ ในเมื่อแค่กลับมาอยู่เคียงข้างผมก็เหมือนเขาให้สิ่งที่มีค่ากับผมแล้ว

“น้องขวัญทำเองเหรอ” เขาถามเมื่อนั่งลงบนโต๊ะกินข้าว ในขณะที่ผมเดินไปตักข้าวต้มหมูมาเสิร์ฟให้

“ทำเองครับ” ผมทำอาหารได้หลายอย่างแล้ว แต่ก็เป็นหลายอย่างที่คุณธนิกชอบ อะไรที่เขาไม่ชอบผมก็ไม่ได้หัดทำหรอก “พี่นิกรีบกิน จะได้กินยา”

“แล้วน้องขวัญล่ะ” เขาย้อนถามเมื่อเห็นว่าผมทำแค่นั่งมอง “ทำไมไม่กินด้วยกัน”

“กินสิครับ แต่จะแย่งพี่นิกกิน” ผมยักคิ้วให้เขา “ป้อนผมด้วยได้ป่าว”

“ได้ๆ แต่พี่ขอชิมก่อนว่าอร่อยมั้ย”

“แล้วถ้าไม่อร่อยล่ะ”

“เททิ้ง”

“โหยย เสียน้ำใจ” ผมแกล้งทำหน้าเสียใจ “ผมอุตส่าห์ใส่ความรักลงไปด้วย”

“งั้นพี่จะกินให้หมด”

“กินแค่ข้าวต้มเหรอ” ผมยิ้มยั่วพลางยื่นเท้าไปสะกิดเท้าของเขาเบาๆ แล้วลากไล้ขึ้นลงอยู่อย่างนั้น

“กิน…” เขาเว้นจังหวะ ทำท่าคิด แต่สายตากรุ้มกริ่มมองมาที่ผม “กินน้องขวัญด้วยได้ไหมครับ”

“ได้สิ” ผมแสร้งตอบเสียงกระเส่า พลางหลิ่วตาให้เขา “แต่กินข้าวให้หมดก่อนนะ”

เขาพยักหน้าพลางหูแดง ส่วนผมก็...ตายอย่างสงบไปเรียบร้อย เล่นเอง ชงเอง แต่ตายเองก็คนอย่างผมนี่แหละ

คุณธนิกไม่จำเป็นต้องน่ารักขนาดนี้ก็ได้!





ขวัญพัฒน์: Send a photo.

ขวัญพัฒน์: แค่กินข้าวต้มก็เซ็กซี่

เขมินทรา: ไอ้สัดพี่! กูจะเที่ยว! มึงเลิกอวดสักที อวดหาพ่องมึงเหรอ อวดกูมาเป็นปีๆ แล้วเนี่ย ในแชทไลน์กูมีแต่รูปพี่ธนิกเต็มไปหมด

ขวัญพัฒน์: ไอ้ขิมมมมม มึงต้องได้เห็นตอนเขาแลบลิ้นเลียเม็ดข้าวที่ติดตรงมุมปาก มึ้งงง มึงงงง กูร้องฉิบหายในใจหนักมาก อยากแดกลงท้องไปทั้งตัว

เขมินทรา: อะ...ไม่อ่านข้อความกูเลยใช่ไหม ได้มึงได้ มึงจะอวดอะไรก็พิมพ์ไว้ กูจะไม่อ่านแล้ว!

ขวัญพัฒน์: ถ้าไม่อ่านกูจะฆ่าไอ้หลิวแล้วเอาหัวมันไปเสียบหน้าคอนโดฯ มึง

เขมินทรา: ใจมึงโคตรเหี้ยมไอ้พี่เหี้ย อย่าทำอะไรน้องหลิวของกู มา! กูพร้อมแหกตาอ่านแล้ว

ขวัญพัฒน์: ไม่มีไรละ กูไปเล่นกับพี่นิกดีกว่า

เขมินทรา: ตามใจมึงเลยจ้าไอ้สัดพี่!!





ผมนั่งมองคุณธนิกกินข้าว คอยใช้กระดาษทิชชู่เช็ดปากให้เขาบ้าง หากถามผมว่าการต้องดูแลใครสักคนแบบนี้ทำให้นึกรำคาญใจบ้างไหม ผมคงตอบได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าหากคนที่ต้องดูแลเป็นคนอื่น ผมก็คงรำคาญใจ แต่เพราะคนคนนี้คือคุณธนิก ผู้ชายที่ผมรัก ผมจึงทำทุกอย่างให้เขาด้วยความเต็มใจ เป็นห่วงเขาไปซะทุกเรื่อง โดยที่เขาไม่ต้องดูแลหรือเป็นห่วงผมเลยก็ได้

ผมเป็นผู้ให้ได้โดยไม่เหนื่อยและก็หวังว่าผู้รับอย่างเขาจะไม่เบื่อผมไปซะก่อนเหมือนกัน

“น้องขวัญกินบ้าง” เขาว่าแล้วตักข้าวต้มในถ้วยขึ้นมาแล้วจ่อช้อนที่ริมฝีปากของผม “อร่อยดี”

ผมอ้าปากงับช้อน รับเอาข้าวต้มที่เขาเป่าให้จนอุ่นแล้วเข้าปาก ก่อนจะเคี้ยวแล้วกลืนลงท้องอย่างรวดเร็ว “ที่มันอร่อยก็คงเป็นเพราะพี่นิกป้อนต่างหาก”

“น้องขวัญปากหวาน”

“ชิมแล้วเหรอ” ผมยื่นหน้าข้ามโต๊ะเข้าไปใกล้ “ถึงรู้ว่าหวาน”

“ขวัญพัฒน์จะรุกพี่อย่างนี้ไม่ได้”

ผมอมยิ้มกับคำพูดของเขา “พี่นิกชอบคนเรียบร้อยเหรอครับ ไม่ชอบน้องขวัญที่เป็นแบบนี้เหรอ”

เขาส่ายหน้าเร็วๆ “แบบไหนก็ชอบ แต่ว่าแบบนี้หัวใจพี่เต้นแรง”

“เอ้...ทำไมเป็นอย่างนั้นน้า”

“เพราะน้องขวัญน่ารักเกินไป”

ถ้อยคำของคุณธนิกทำให้ผมรู้เลยว่าทักษะความหน้าด้านของตัวผมยังห่างชั้นจากไอ้ขิม แฝดน้องนัก เพราะแค่เจอคำว่าน่ารักเข้าไป หัวใจก็สั่น หน้าเน้อร้อนผ่าวไปหมด

“มาน่ารักใกล้ๆ ได้มั้ย” เขายังคงจู่โจมผมด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มและสายตากรุ้มกริ่ม “มาน่ารักบนตักพี่นิก”

เป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าความอายหรือความกระหายอยาก อย่างไหนที่มันมีมากกว่ากัน แต่สุดท้ายความกระหายอยากก็เอาชนะ ผมจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ของตัวเองเพื่อเดินไปนั่งตักของเขาด้วยใบหน้าร้อนๆ จนไม่กล้ามองสบตาเจ้าของตัก

“ตัวหอมจัง” เขาว่าพลางซุกหน้ากับซอกคอของผม “หอมเหมือนเยลลี่”

ต้องขอบคุณน้ำหอมที่ไอ้ขิมซื้อให้ ลำพังตัวผมก็คงใช้น้ำหอมราคาถูกที่หาซื้อได้จากเซเว่นเพราะความหอมก็คงไม่ต่างกัน แต่ไอ้แฝดน้องมันบอกว่ากลิ่นฉุนแถมยังไม่ติดทนนาน ต่อให้อาบทั้งขวดก็อาจปลิวหายไปตามลม มันจึงหาซื้อของแพงๆ มาให้ใช้ แถมยังบ่นอีกยกใหญ่ที่ผมเอาแต่เขียมเงิน ไม่ซื้อของดีๆ ใช้เองสักที

“พี่นิก...อย่ากัดสิครับ”

สั่น...ผมสั่นไปหมดแล้ว ทั้งร่างกายทั้งหัวใจถูกริมฝีปากของคุณธนิกทำให้อ่อนระทวย

“อยากกิน”

“ให้หายดีก่อนเนอะ”

“หายดีแล้วครับ”

ผมคลี่ยิ้มมองเขาก่อนจะจุ๊บที่ริมฝีปากของเขาเบาๆ “ฟิตกล้ามให้ได้เท่าเดิมก่อน ไม่งั้นไม่เรียกว่าหายดี”

“กล้ามแน่นมาก” เขาเถียง “พิสูจน์ได้”

ผมยกมือสัมผัสที่อกกว้างของเขาก่อนจะไล้ขึ้นไปตามไหปลาร้าแล้ววกไปที่แขน จากนั้นก็กลับลงมาที่เอว บีบเล็กน้อยเป็นการตรวจเช็ก “อืม...กำลังดี”

“งั้นพี่นิกก็กินได้”

“ยังครับ” ผมส่ายหน้า “น้องขวัญมีเรียน”

“อยากถอดชุดนักศึกษา”

“เรียนเสร็จจะกลับมาให้ถอด”

เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากมองผม “กลับกี่โมงครับ”

“บ่ายสามก็กลับแล้ว”

“นานเลย” เขาทำหน้ายุ่ง “มัดจำไว้ก่อนได้ไหม”

“ได้” ผมเลิกคิ้วมอง “เอาเท่าไร”

“จัดเต็มให้พี่หน่อย”

โว้ยยยย! น่ารัก น่ารัก น่ารัก!

“แน๊ หลอกผม จัดเต็มไม่เรียกว่ามัดจำ”

“อือ ให้พี่หลอกนะ”

ฉิบหายแล้ว...มันแบบ หัวใจผม กำลังจะ...วาย

ใครบอกว่าผู้ชายตัวโตไม่น่ารัก ผมขอเถียงเลย เพราะคุณธนิกน่ารักมากๆ น่ารักที่ไม่ได้เกี่ยวกับใบหน้า แต่เป็นน่ารักที่มีความหมายตรงตัว คนอย่างเขามันน่า...รักจริงๆ น่า...ให้รักแรงๆ เลย

ผมยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อของตัวเองให้พอที่จะแหวกสาบเสื้อออกจากกันได้ ก่อนจะจับมือของคุณธนิกขึ้นมา มือของเขาใหญ่กว่ามือของผม แค่วางทาบลงบนอกก็กินพื้นที่ไปเกือบครึ่ง ผมพานิ้วชี้ยาวๆ ของเขามาหยุดที่จุดอ่อนไหวแล้วมองสบตากับตาของเขาอย่างสื่อความหมาย แต่เขาดึงมือออก ไม่ยอมสัมผัส ครั้นจะเอ่ยถามว่าทำไม เขาก็ฝังใบหน้าลงมาเสียก่อน เรียวลิ้นร้อนนั้นตวัดพลางดูดดึงแทนที่นิ้วมือที่ตอนนี้ย้ายไปบีบจับส่วนอื่นแทน

“อื้อ..อ พี่นิกครับ” ผมเชิดหน้าขึ้นคราง รู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่กลางอากาศราวกับว่าอีกไม่นานจะแตะถึงสวรรค์ได้แค่เพราะริมฝีปากเป็นกระจับสวยของคุณธนิก

ยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมถูกจุดติดได้ง่าย เพราะตั้งแต่ที่เขาป่วยจนมาถึงวันนี้ เราไม่ได้ทำรักด้วยกันเลย มีอย่างมากก็แค่หอมแก้มกับจุ๊บริมฝีปาก ไม่เคยมีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น ในเมื่อวันทั้งวันผมเอาแต่คิดถึงอาการป่วยของเขา กังวลนั่นนู่นนี่เต็มไปหมด ส่วนเขาก็พยายามรักษาตัวเองเพื่อให้กลับมาใช้ชีวิตได้ตามเดิม เราวุ่นกับเรื่องอื่นจนเกือบลืมไปเลยว่าเวลาที่เราสัมผัสกันนั้น เรามีความสุขขนาดไหน

คุณธนิกทำรอยบนอกของผมหลายรอย เขาทั้งดูดทั้งกัดราวกับเป็นเยลลี่รสชาติอร่อย ส่วนผมก็ทำได้แค่สูดปากพลางร้องครางอยู่ในลำคอ อยากบอกเขาเหลือเกินว่าใกล้จะขาดใจตายเต็มที ยิ่งเมื่อเขาดูดยอดอกของผมเหมือนเด็กน้อยแล้วก็ยิ่งทำให้ผมอยากปลดปล่อยออกมา เขาไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ผมอยากให้เขาเข้ามาในตัวผมมากแค่ไหน ผมอยากบอกแต่สุดท้ายเสียงที่เปล่งออกมาก็มีแต่เพียงเสียงครางแห่งความกระสันอยาก

“น้องขวัญแดงไปทั้งตัว” เขากระซิบบอกเสียงพร่า “น่ารัก”

ผมอยากจะบอกว่าน่ารักก็รักแรงๆ แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากพูด เสียงกริ่งจากประตูรั้วก็ดังขึ้นพังสวรรค์ที่คิดจะไปเที่ยวชมซะยับ

ไอ้คุณวัฒน์!

“ไอ้วัฒน์คงมาแล้ว” คุณธนิกว่าพลางทำหน้าเสียดาย “ยังกินไม่เต็มที่เลย”

“ไม่เป็นไรนะ” ผมกัดฟันพูดปลอบใจ ปลอบทั้งตัวเองและคุณธนิก “ผมกลับมาเมื่อไหร่ เราจัดเต็มกันเลย”

“พี่จะฟิตร่างกายรอ”

“อย่าฟิตจนเหนื่อยไปซะก่อนละครับ” ผมเตือน “แล้วก็อย่าเล่นซนกับไอ้หลิวจนป่วย”

“ครับแม่”

“นี่แฟน!”

คุณธนิกหัวเราะ “ครับๆ แฟนครับ”

“ดีมากครับ”

“ไปเปิดประตูให้ไอ้วัฒน์มั้ย”

“ปล่อยมันรอไปก่อน ชอบขัดจังหวะ” แม้ว่าผมจะนัดไอ้คุณวัฒน์มาในเวลานี้ แต่ผมก็ให้เป็นความผิดของเขาอยู่ดีที่มาขัดจังหวะจนสวรรค์ล่ม!

“เกเรใหญ่แล้ว” คุณธนิกยิ้มขำใส่ผม “ว่าแต่ไปเรียนยังไงครับ”

“มอเตอร์ไซค์ครับ”

“อีกแล้ว” เขาหน้าบึ้ง “พี่บอกกี่ทีแล้วว่าอันตราย”

“ไม่อันตรายหรอกครับ” ผมแย้ง “มันสะดวกดีด้วยนะ”

ผมไม่ชอบนั่งรถยนต์ เพราะไม่อยากรบกวนลุงกล้วย ให้ผมขับไปเองก็ไม่สะดวก รถยนต์คันใหญ่ ซอกแซกไม่ได้ ต่างจากมอเตอร์ไซค์ที่ไปไหนก็สะดวก หาที่จอดก็ง่าย

“ดื้อมากๆ” คุณธนิกย่นจมูกใส่ผม แต่จากนั้นก็ไม่ได้บ่นอะไรต่อ

แม้ว่าตอนนี้ผมจะมีปัญญาซื้อมอเตอร์ไซค์ได้เป็นร้อยๆ คัน จะเอาคันที่แพงที่สุดในประเทศก็ยังได้ รถยนต์ที่คุณแขไขส่งมาให้ก็ยังจอดอยู่ในที่จอด ไม่เคยเอาออกไปขับเล่น แต่ผมก็ยังเป็นผม ยังเป็นขวัญพัฒน์ที่ชอบขับรถเวฟร่อนไปมา ยังคงคิดถึงอาชีพวินมอเตอร์ไซค์อยู่ตลอด ทำให้บางวันผมก็ไปรับจ๊อบบ้าง เสื้อวินก็ยังอยู่กับผม เมื่อก่อนทำงานผ่อนจ่ายแต่ตอนที่ผมไม่ได้ไปขับวิน พี่แจ้ก็ไม่ได้ถามอะไร มารู้ทีหลังว่าเสื้อวินของผมนั้น พี่จอยเป็นคนรับผิดชอบตามคำสั่งคุณแขไข นั่นแหละครับ ผมจึงอยากขอบคุณพี่จอย พอว่างๆ ก็เลยไปรับไปส่งพี่จอยไปทำงานบ้าง พวกพี่แจ้ก็ให้การต้อนรับผมอย่างดี ไม่ได้มองว่าผมเปลี่ยนไป พี่ๆ ในซุ้มวินก็ยังคงเป็นมิตร อาจมีพวกหน้าใหม่เข้ามาบ้างแต่ก็ไม่ได้มีปัญหากัน ในเมื่อผมไม่ได้ไปแย่งคิวใคร

“เอาละ ตอนนี้ผมต้องไปแล้ว พี่นิกสัญญากับผมแล้วนะครับว่าจะไม่ดื้อไม่ซน เพราะฉะนั้นถ้าผมรู้ว่าพี่ไม่ทำตามสัญญา ผมทำโทษแน่”

“กลัวเลย”

ใครกันแน่นะที่ดื้อ คุณธนิกน่ะดื้อกว่าผมอีก

“อยู่กับไอ้คุณวัฒน์ดีๆ นะครับ ถ้ามันชวนทำอะไรแผลงๆ อย่าไปทำตาม”

“น้องขวัญ” คุณธนิกเรียกเสียงอ่อย “พี่โตแล้ว”

“ก็ผมเป็นห่วง”

“พูดอย่างนี้แล้วพี่จะว่าอะไรได้”

“พูดให้ไม่ว่านั่นแหละครับ”

“ร้ายนัก”

“รักมั้ย”

“ไม่บอก”

ไม่เคยจะได้ยินจริงๆ จังๆ เล้ย แต่ไม่เป็นไร ผมมีเวลาเค้นเขาอีกเยอะ หึ!

“ไม่รักก็ไม่ต้องมากอด”

พอพูดอย่างนี้แล้วคุณธนิกก็ยิ่งกอดผมแน่นขึ้น “ต้องให้พูดอีกเหรอ”

“แล้วมันทำไมนักกับแค่คำว่ารักถึงพูดไม่ได้”

“พูดได้” เขาว่าเสียงอ่อย “แต่อยากพูดบนเตียง”

“ผมตีนะ”

“อย่าใจร้ายกับพี่”

“ก็พี่นิกน่าตี”

“น่าฮัก”

“หืม”

“น่าฮัก น้องแนนสอนพูด”

ไอ้แนนมันไม่ใช่คนเหนือ แต่เมียมันน่ะพื้นเพเป็นคนเหนือ สอนลูกพูดคงไม่พอ ดันมาสอนคุณธนิกด้วย นี่ไม่รู้ว่าสอนอะไรคุณธนิกไปอีกบ้าง แต่บอกได้คำเดียวเลยว่ามันแบบ...น่าฮักกกกก!

“ก็...น่าฮักแต้ๆ”

คุณธนิกทำหน้างงเล็กน้อย “แต้ๆ หมายความว่าอะไร”

“ก็หมายความว่า...” ผมชี้ที่ริมฝีปากของตัวเอง “จูบ”

“ไม่ใช่มั้ง” ก็ไม่ใช่นั่นแหละครับ แต่ผมจะให้หมายถึงจูบ ตอนนี้โลกของเราสองคน ผมจะเป็นผู้บัญญัติคำศัพท์ขึ้นมาเอง คงไม่มีใครมีปัญหาหรอก ยิ่งกับคุณธนิกยิ่งห้ามมีปัญหา ไม่อยากนั้น...ผมจะ...ฮักเขาแฮงๆ เลย!

“ไม่ใช่แล้วจะจูบมั้ย”

“ใช่ไม่ใช่ก็จูบ”

“งั้นมา...” ผมเผยอปากรอ “ปล่อยไอ้คุณวัฒน์รอไปก่อน เดี๋ยวเบื่อกดกริ่งก็คงปีนรั้วเข้ามาเอง”

“ใจร้ายกับไอ้วัฒน์”

“แน่นอนสิครับ เพราะผมใจดีแค่กับพี่นิก”

“โอ้โห...ขวัญพัฒน์”

“ทำไม”

“น่าฮักแต้ๆ”

“ฮ่าๆ ๆ”

ผมชอบช่วงเวลานี้ ชอบช่วงเวลาของฟ้าหลังฝน ชอบที่เรายังคงได้อยู่ด้วยกัน จับมือกัน พูดคุยกันและหัวเราไปด้วยกัน ยิ่งเมื่อริมฝีปากของเราสัมผัสกัน ผมก็พบว่ามันคุ้มค่ามากกับการรอคอย



.......Thank You......



อ่านตอนพิเศษอื่นๆ ต่อในเล่มนะคะ ขอบคุณมากค่า

[gackmanas]

 

[BitterCucumber]

พี่นิกกกกกกกกกกกกกกกก

[B52]

 

[nice_nice]

  คิดถึงของขวัญ  ขอบคุณกับนิยายดีๆที่แต่งให้อ่านนะค่ะ

[HISY]

น่าฮักจริงๆ รออ่านในเล่มๆๆๆๆ

[Justccwpo]

กรี้ดดดดดน่ารักๆๆๆๆ

[O-RA DUNGPRANG]

 

[kosmos]

งืออออ เป็นหยังมาน่าฮักขนาดสูเขาสองคนนี่

ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับตอนพิเศษ

[Nattarat]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะค่ะ

[Snowermyhae]

เป็นตอนพิเศษที่เหมือนฝันมากๆ ค่ะ แต่น้องมีความสุขก็ดีแล้ว 

[iceman555]

 

[TachibanaRain]

พี่นิกเป็นแบบนี้ก็ดีนะ นิสัยดูซอฟท์ลงไม่เคร่งขรึมอะไรมากเหมือนแต่ก่อน และนี่ก็คงเป็นพี่นิกในเวอร์ชั่นรวมดาวน์ที่สั่งให้ไปซื้ออะไรแล้วไม่เคยจะได้เลย

[มนุษย์บิน]

ตอนพิเศษนี่มันดีต่อใจมากมายก่ายกองงงงงง 

[A_Narciso]

งู๊ยยยย  ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับตอนพิเศษ

[mab]

  ไอ้วัฒน์ทำสวรรค์ล่ม !!!  หยุดกดกริ่งเดี๋ยวนี้ !!!

[Ryoooo]

น่าฮักขนาดดดดดด

[mystery Y]

มีความสุขจริงๆซะที

[golove2]

เป็นตอนพิเศษที่ดีต่อใจมากๆ

 

[mild-dy]

 

[PrimYJ]

น่ารักมากๆเลย