ตอนที่ 14การมาเที่ยวด้วยกันเป็นครั้งแรกในวันหยุดสุดสัปดาห์นี้ทำให้ผมได้เห็นว่าแท้จริงแล้วคุณธนิกก็เป็นเพียงแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่ได้วิเศษหรือแตกต่างจากใคร เขาตื่นแต่เช้า ทำข้าวกล่องให้ผมตามที่ขอ จัดการข้าวกล่องและข้าวเช้าของเราสองคนแล้วก็ขึ้นมาปลุกผม ต่อให้ผมจะตื่นตั้งแต่ตอนที่รู้สึกว่าคนที่นอนเคียงข้างลุกจากเตียง แต่ก็ยังแกล้งนอนต่อเพราะอยากรู้ว่าเขาจะปลุกผมด้วยวิธีแบบไหน เช้าๆ อากาศดีอย่างนี้มันคงดีถ้าได้ยินเสียงทุ้มนุ่มของเขากระซิบข้างหู มันคงดีหากจะได้เห็นรอยยิ้มของเขาเป็นคนแรก และผมก็ไม่ผิดหวัง เขาปลุกผมด้วยสัมผัสอุ่นๆ ที่แก้ม เมื่อผมลืมตาขึ้นก็เห็นรอยยิ้มของเขา รอยยิ้มละมุนที่ไม่มีสิ่งใดในโลกจะอ่อนโยนได้เท่า
อ่า...ผมอาจจะเวอร์มากไปก็ได้ แต่นั่นคงเป็นเพราะต่อให้เขาไม่ใช่คนที่วิเศษมาจากไหน เขาก็ยังเป็นคนที่พิเศษมากๆ สำหรับผมอยู่ดี
“เอาไงดี พี่ไม่เคยไปเที่ยวซะด้วย” เขามีสีหน้ากลุ้มใจเพราะไม่รู้ว่าสถานที่ท่องเที่ยวที่แรกของเราควรเป็นที่ไหน
ตอนนี้เราสองคนยืนงงกันอยู่ที่โถงทางเดิน คุณธนิกกำลังเลือกรองเท้าให้เข้าคู่กับชุดที่ผมเป็นคนเลือกให้ ไหนๆ วันนี้เราก็จะไปเที่ยวด้วยกันผมจึงไม่อยากเห็นเขาใส่สูทผูกไทเหมือนวันปกติ แต่เสื้อผ้าของเขาก็มีให้เลือกน้อยมาก คุณธนิกมีเสื้อเชิ้ตอยู่ค่อนตู้เสื้อผ้าที่จัดเรียงเป็นระเบียบ แบ่งแยกเป็นเสื้อกับกางเกงชัดเจน ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นสีขาวกับสีดำที่ดูเรียบๆ ประเมินจากสายตาแล้วไม่มีสีอื่นเจือปนอยู่เลย เสื้อผ้าแต่ละชิ้นก็เป็นของที่สั่งตัดจากห้องเสื้อชื่อดัง ทำเอาไม่กล้าจับตอนที่เขาบอกให้เลือกเสื้อผ้าให้ หลังจากหนักใจอยู่นานว่าอยากเห็นคุณธนิกในชุดแบบไหน ผมก็คว้าเอากางเกงยีนขาตรงสีเข้มกับเสื้อคอปกสีขาวให้เขา แล้วกำชับไว้ด้วยว่าไม่ต้องเซ็ตผม แม้เขาจะดูดีมากๆ ตอนที่เสยผมไปด้านหลัง แต่วันนี้อยากเห็นคุณธนิกที่ไม่ปรุงแต่งมากกว่า ซึ่งก็ไม่ผิดจากที่คาดไว้ในใจ เขาดูดีจนหัวใจผมเต้นแรง
“ไม่จริงน่า คุณธนิกต้องเคยไปเดทบ้างสิครับ” ลักษณะท่าทางของเขาแล้วดูเป็นเหมือนหนุ่มเมืองกรุงที่เจนสถานที่ อย่างน้อยก็น่าจะเคยพาเขมินทราหรือคู่ควงไปสวีทหวานกันบ้าง
“ไม่เคยไปเดทเลย ชีวิตพี่ไม่มีเรื่องโรแมนติกแบบนั้นครับ”
ผมไม่อยากถามเลย แต่ก็อดถามไม่ได้ “แล้วตอนคบกับคุณขิมล่ะครับ คุณธนิกพาคุณขิมไปไหนบ้าง”
“ไม่เคย” เขามองสบตากับผมตามตรง “ขวัญจะเชื่อพี่มั้ยว่าพี่ไม่เคยไปไหนมาไหนกับขิม”
ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเขมินทราเป็นแบบไหน ผมชักอยากรู้จริงๆ ปากบอกว่าเคยรักกัน แต่กลับไม่เคยทำอะไรที่เหมือนคนรักกันทำเลย ในช่วงเวลานั้นพวกเขารู้สึกแบบไหนต่อกัน ในช่วงเวลานั้นจะมีสถานที่ที่เป็นความสุข ถ้อยคำที่ประทับใจ หรือเหตุการณ์ที่จำได้ไม่ลืมบ้างไหม
แล้วถ้าไม่มี...ผมดีใจได้มั้ย แล้วถ้าถามออกไป จะได้รับคำตอบที่ดีหรือเปล่า
“ทำไมล่ะครับ” แม้จะลังเลแต่ผมก็ปากไวถามออกไปแล้ว จากนั้นก็มากลั้นใจรอฟังคำตอบ
“ไม่ได้มีความรู้สึกอยากทำอะไรแบบนั้นน่ะ” เขาทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย “พี่กับขิมแค่เจอกันที่คอนโดฯ ของพี่เวลาที่พี่ว่างหรืออีกฝ่ายว่าง ไม่เคยเปิดเผยว่ามีความสัมพันธ์กันแบบไหน แล้วก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าถ้าต้องไปเที่ยวด้วยกันจริงๆ ต้องไปที่ไหนดี”
“งั้นอย่านึกเลยครับ” ผมกุมมือเขาไว้ “นึกแค่ว่าวันนี้เราจะไปไหนด้วยกันก็พอ มันแย่เนอะ ผมไม่อยากหน้าเหมือนเขาเลย ผมรู้สึกหวงครับ มันทำให้ผมคิดว่าคุณธนิกกำลังเดินเที่ยวอยู่กับเขาเหมือนกัน”
“ขี้โกง” เขาย่นจมูกใส่ “มาถามพี่เองแล้วก็มาพูดแบบนี้”
“พูดไม่ได้เหรอครับ”
“ได้...แต่รับผิดชอบหัวใจพี่ด้วย มันเต้นจนจะวายอยู่แล้ว”
ผมหัวเราะใส่เขา เห็นใบหูเขาเป็นสีแดงแล้วก็อยากกัด แต่พอกัดไปแล้วก็ยิ่งเป็นสีแดงเข้าไปใหญ่ เขาบีบจมูกผม คงอยากลงโทษ แต่พอถูกหัวของผมไถแขนเข้าไป เขาก็ยกมือยอมแพ้
“พี่สู้ขวัญไม่ได้เลย” เขาว่าเสียงแผ่ว “แล้วเราจะไปไหนกันดี พี่ไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนจริงๆ นะ ช่วยพี่คิดด้วย”
พอย้ำหลายครั้งแบบนี้ผมก็ชักจะเชื่อแล้วว่าคุณธนิกไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนจริงๆ แต่กลับทำให้ยิ่งสงสัยว่าเขาเติบโตมาแบบไหน
“ตอนเด็กๆ ล่ะครับ มีสถานที่แห่งความทรงจำไหม ที่ที่ไปกับครอบครัว หรือไปกับเพื่อน”
“ไม่มี” สีหน้าหงอยเหงาของเขาทำให้ผมต้องกุมมือเขาแน่นยิ่งขึ้น “พี่แค่ต้องตั้งใจเรียน แล้วก็ทำตัวดีๆ จะได้เป็นที่ยอมรับ”
ผมควรจะทำยังไงกับสีหน้านี้ดีนะ ทำไมยิ่งรู้จัก คุณธนิกถึงยิ่งทำให้ผมเป็นห่วง
“ทัศนศึกษาล่ะครับ กับทางโรงเรียน หรือทางมหาลัย”
“ไปต่างประเทศ ไปที่ญี่ปุ่นน่ะ แต่ก็ไม่ได้สนุกอะไร เพราะไอ้โมชอบป่วยการเมืองไม่เคยไปด้วยสักครั้ง พอมันไม่ไป พี่ก็เลยไปครั้งเดียว ส่วนตอนมหาลัยไม่ได้ไปไหนเลย พี่ต้องเรียนรู้งานบริษัทด้วย ก็เลยไม่มีเวลา”
ตอนนี้ผมรู้สึกแล้วว่าชีวิตของผมน่าอิจฉามากกว่าเขายังไง เขาร่ำรวยมากก็จริง แต่เขากลับไม่เคยสัมผัสกับคำว่า ‘ความประทับใจ’ เลยสักครั้ง ผมน่ะถึงจะไม่ค่อยมีเงิน แต่วันเด็กทุกปีก็จะได้ไปเที่ยว น้าลีจะพาผมไป บางครั้งไอ้แนนก็ไปด้วยกัน เราไปสวนสัตว์บ้าง ไปสวนสนุกบ้าง อาจต้องแลกกับการที่น้าลีต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อจะพาผมไปสร้างความทรงจำดีๆ แต่น้าก็ยอม เรามักจะทำข้าวกล่องไปกินด้วยเพราะการไปกินที่ร้านอาหารก็เป็นการสิ้นเปลืองมากๆ ผมอาจจะไม่ได้กินไอศกรีมเหมือนที่เห็นเด็กคนอื่นๆ กินระหว่างไปเที่ยว แต่แค่ได้ไปกับน้าลีก็เป็นความสุขที่สุดแล้ว
“งั้นเราต้องใช้ตัวช่วยแล้วล่ะครับ ผมจะถามกูเกิลก่อนนะ คุณธนิกรอแป๊บนะครับ”
“จะถามว่าอะไรเหรอ”
“จะถามว่าสถานที่ไหนที่ควรไปกับคนรัก”
“อ่า...หัวใจพี่เต้นแรงอีกแล้ว”
หากว่าเวลานี้เป็นโลกแห่งความฝัน ผมก็อยากจะให้มันดำเนินไปนานแสนนาน มันเป็นไปไม่ได้จริงๆ เหรอครับ เรื่องของผมกับเขา รอยยิ้มสวยๆ แบบนี้ให้ผมเก็บไว้คนเดียวไม่ได้เหรอครับ
คุณธนิกครับ...ผมควรทำยังไงดี
“เป็นไงครับ กูเกิลบอกว่ายังไง” เขาชะโงกหน้ามาดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือ “เราควรไปที่ไหน”
“มีแต่แนะนำโรงแรมดีๆ ทั้งนั้นเลยครับ เราควรไปมั้ย”
“ขวัญพัฒน์” เขาจับมือผมไปกุมที่อกด้านซ้าย “อย่าทำร้ายพี่แบบนี้ พี่คิดดีไม่ได้เลย”
ผมหัวเราะกับท่าทางของเขา เขาดูเหมือนจะไม่ไหวจริงๆ “งั้นไปสวนสัตว์กันครับ ไปเขาดินกัน จับมือกันเดินแบบใสๆ แต่หัวใจว้าวุ่นไปเลย”
“หึ” เขาหัวเราะในลำคอ “ต่อให้พี่เห็นหน้าแรด พี่ก็ยังคิดดีกับขวัญไม่ได้ หัวใจพี่มันใสไม่ได้จริงๆ”
“เดี๋ยวนะครับ...ด่าผมหรือเปล่า”
เขาแค่ยิ้ม ไม่ปฏิเสธ ก็เลยโดนผมทุบไหล่เป็นการลงโทษ ทุบไปได้สองทีก็ต้องหยุดเพราะเขาจับข้อมือผมไว้แล้วก้มหน้าลงมาใกล้ “ทำอีกทีพี่จูบนะ”
“งั้นผมจะทำครับ”
“งั้นพี่ก็จะไม่ทน”
ริมฝีปากของเขาทาบทับลงมา แผ่วเบาและนุ่มนวล ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงดุดัน เราสบตากัน เขามองโดยไม่หลบเลี่ยง ส่วนผมก็ไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ เราจูบกันอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้เวลาเคลื่อนผ่านโดยไม่สนใจว่าจะนานแค่ไหน แต่สุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายผละออกไปเอง
“พี่ไม่ไหว” เขาบอกสั้นๆ ลูบหน้าตัวเองแล้วถอนหายใจออกมา “ไปกันเถอะขวัญ ไปสวนสัตว์กัน เผื่อสัตว์ที่มีความบริสุทธิ์พวกนั้นจะทำให้พี่คิดดีขึ้นมาได้บ้าง”
ทำไมเขาถึงน่ารัก ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ ผมควรจะทำยังไงดี ควรทำยังไงกับหัวใจที่เต้นแรงกับทุกคำพูดของเขา
“คุณธนิกครับ” ผมตัดสินใจเอ่ยเรียก เขาชะงักมือที่กำลังเปิดประตูแล้วหันมามอง “วันนี้ขอจับมือได้ไหมครับ เราจับมือกันทั้งวันเลยได้มั้ย”
เขานิ่งงันไปเพียงครู่ แววตาเผยความรู้สึกบางอย่าง เป็นความรู้สึกที่ผมอ่านมันออกได้ง่ายๆ เพราะเจ้าตัวคงไม่คิดจะปิดบัง
“สมองพี่บอกว่าไม่ดีเลยที่จะทำแบบนี้ แต่หัวใจพี่มันตอบว่าได้ไปแล้ว” เขายื่นมือมาตรงหน้า “จับสิครับ จับแล้วอย่าปล่อยมือพี่นะ”
“ผมใจเต้นแรงได้มั้ยครับ” ถามออกไปทั้งที่หัวใจมันเต้นแรงนำหน้าคำอนุญาตจากเขาไปแล้ว “ผมคิดได้ไหมเรื่องของเรา”
“อย่าเลย” เขาตอบเสียงแผ่ว “พี่พูดหยอดไปแบบนั้นเอง พี่ไม่ได้คิดอะไร ก็แค่พูดตามสไตล์ผู้ชายปากหวาน”
“นี่ขนาดไม่ได้คิดอะไรนะครับ” มือของเราผสานกันแน่น เขาไม่ต้องพูดผมก็รับรู้ถึงความรู้สึก “แล้วผมยิ้มได้มั้ย”
“ห้าม” เขาสั่งเสียงเฉียบ “ถ้าขวัญยิ้ม พี่แพ้แน่”
“เราแข่งอะไรกันอยู่เหรอ”
“นั่นสิ พี่ก็สงสัย”
สุดท้ายผมก็ห้ามรอยยิ้มของตัวเองไม่ได้ เรากำลังยิ้มให้แก่กัน เขายิ้มกว้าง ส่วนผมก็ไม่ต่าง รอยยิ้มที่ผมชอบอยู่บนใบหน้าของคนที่ผมรัก ถูกที่และถูกเวลา และหวังว่ามันจะอยู่บนใบหน้านี้ไปอีกนานเท่านาน
รักษาไว้นะครับคุณธนิก รอยยิ้มที่ผมชอบมองก็คือรอยยิ้มของคุณธนิก ผมอาจไม่เก่งพอจะปกป้องได้ แต่ไม่ว่าอย่างไรผมก็จะไม่ปล่อยให้ใครมาทำลายลงได้ง่ายๆ
“คุณธนิกครับ”
“หืม”
“ถ้ามันพูดยากก็ไม่ต้องพูดนะครับ เพราะผมเข้าใจ เป็นแบบนี้ต่อไปก็ดีแล้ว”
เขาพยักหน้า แววตาเศร้าสร้อยจนผมทำใจกล้ายกมือขึ้นลูบหัวเขาเบาๆ แต่เขาก็ไม่ท้วงอะไร กลับหลับตาลงแล้วปล่อยให้ผมสัมผัสอยู่อย่างนั้น
“ผมจะไม่รักคุณธนิกหรอกครับ คุณธนิกอย่ากังวลว่าผมจะเจ็บนะ อย่ากังวลเรื่องของผม คุณธนิกจะได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วผมก็จะไป คุณธนิกก็อย่ารักผมนะครับ อย่ารักจนรั้งผมไว้ เราต้องใจแข็งนะครับ มาสู้ไปด้วยกันนะ”
คุณธนิกลืมตาขึ้นมองผม ไม่แน่ใจว่านานแค่ไหนที่เรามองตากันอยู่อย่างนั้น ความรู้สึกของเราส่งผ่านถึงกัน แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
เขาใจดีเกินไป เขาควรจะเลวมากกว่านี้ ควรทะเยอทะยานมากกว่านี้ถ้าอยากครอบครองสิ่งที่หวัง เขาไม่ควรเป็นแบบนี้เลย
“ไปเที่ยวกันเถอะครับ สายกว่านี้รถติดแย่ วันเสาร์ด้วย คนต้องเยอะสุดๆ แต่ตอนที่ขับวินผมไม่ค่อยชอบวันเสาร์ เพราะไม่ค่อยมีลูกค้า พนักงานบริษัทพากันหยุด จะรับส่งได้ก็มีแต่พวกขาจร ขาประจำหายหน้าเลย” ผมชวนคุย ไม่อยากให้เกิดความสับสนขึ้นกับเขาไปมากกว่านี้
“ถ้าเป็นปกติ วันนี้ขวัญก็ต้องขับวินสินะ”
“ใช่ครับ”
“สนุกมั้ยตอนนั้น”
“มากๆ ครับ แต่ก็เหนื่อยด้วย บางวันเจอลูกค้าผู้หญิงลวนลาม อายุเกือบเท่าน้าลีแล้ว ผมก็ไม่กล้าว่า”
เขาหัวเราะ “นี่ถ้าเด็กกว่านั้นหน่อยก็จะไม่บ่นใช่ไหม”
“ไม่หรอกครับ วัยไหนผมก็ไม่ชอบ ผมเป็นพวกหวงเนื้อหวงตัว”
“จริงเหรอ” เขาทำหน้าไม่เชื่อ
“จริงครับ ผมหวงตัวกับบางคนนะ แต่บางคนผมก็ชอบให้เขาลวนลาม”
เขาเลิกคิ้ว “คนไหนบ้างล่ะ”
“มีคนเดียวแหละครับ”
“คนไหน”
“คนที่กำลังจับมือผมอยู่ไง”
เขาชะงัก มือที่กำลังกุมกันไว้บีบแน่นขึ้น “ถ้าพี่ไม่ไหวขึ้นมาจริงๆ ขวัญจะรับผิดชอบพี่ยังไง”
“พาขึ้นห้องเลยครับ ไม่ไปเที่ยวแล้ว”
“เด็กบ้าเอ้ย!”
เขาคงสบถอีกยาวเหยียดในใจ เพราะเห็นทำหน้านิ่วคิ้วขมวดตั้งแต่ที่จับตัวผมยัดขึ้นรถแล้วก็ขับออกมา ตอนนี้ติดไฟแดงครั้งที่สี่แล้วเขาก็ยังไม่ยิ้มเลย เอานิ้วจิ้มแก้มก็หันมาแยกเขี้ยวขู่ แต่เขาเป็นอย่างนั้นได้ไม่นาน ในเมื่อผมรู้จุดอ่อนที่จะจัดการเขา อย่างคุณธนิกน่ะแค่ไถหัวกับต้นแขนเขาแล้วเรียกคุณธนิกครับ เขาก็หูแดงแล้วก็ยิ้มกว้างมาให้แล้ว
“แวะเซเว่นที่ปั๊มข้างหน้าไหม” เขาหันหน้ามาถามเมื่อรถค่อยๆ เคลื่อนตัวไปช้าๆ ขยับไปได้ทีละเล็กทีละน้อย
รถติดอยู่ที่ไฟแดงนี้มาหลายนาทีแล้ว แต่คนขับก็ไม่ได้มีทีท่าหงุดหงิดหรือรำคาญใจ เขาน่ะเป็นผู้ชายที่ผมกล้าพูดเลยว่าใจเย็น เพราะแม้จะถูกวินมอเตอร์ไซค์ขับปาดหน้าไปมาก็ไม่ได้ยินคำสบถหลุดจากปาก เป็นผมหน่อยไม่ได้ จะจอดรถแล้วท้าต่อยกันกลางถนนเสียเดี๋ยวนี้เลย ทุกคนรีบก็เข้าใจ แต่ในเมื่อใช้รถใช้ถนนร่วมกันก็ควรจะมีมารยาทต่อกันบ้าง
“ตามใจคุณธนิกครับ ผมยังไงก็ได้”
“ไม่คิดว่ารถจะติดขนาดนี้ ปกติวันเสาร์ ถ้าไม่เข้าบริษัท พี่ก็ทำงานอยู่ที่บ้าน”
“เบื่อแย่เลย ทำงานหนักเกินไปไม่ดีนะครับ”
ชีวิตของคุณธนิกไม่มีสีสันสีอื่นอยู่บ้างเลยหรือไงนะ ไม่ว่าจะหันมองไปทางไหนก็จืดชืดไปหมด สำหรับเขาแล้วคงมีแค่งาน งาน งาน และงานอยู่ทุกขณะที่หายใจ สถานที่ที่จะพบเห็นเขาได้ก็คงมีแค่ที่บ้านกับที่บริษัท
“แล้วขวัญล่ะ ถ้าไม่ขับวิน ว่างๆ ทำอะไรบ้าง”
พอคิดถึงช่วงเวลาว่างตั้งแต่เริ่มงานวินมอเตอร์ไซค์แล้วก็มีแค่ไม่กี่วัน เพราะวันหยุดงานไม่ตายตัว ผมชอบที่จะอยู่กับพี่ๆ ที่ซุ้นวินมากกว่าไปเที่ยวหรือนอนเบื่ออยู่ที่บ้าน งานของพวกผมมันไม่ได้เครียดอะไรมาก ไม่มีลูกค้าก็คุยเฮฮากันได้โดยไม่ต้องกลัวโดนเจ้านายที่ไหนมาดุด่า
“ไม่ค่อยได้ทำอะไรจริงจังหรอกครับ ผมไม่ค่อยคิดอะไรไว้ล่วงหน้า บางทีไอ้ที่ตั้งใจไว้ก็ไม่ได้ทำ เวลาว่างก็จะทำตามใจตัวเอง อยากนอนก็นอน ถ้าไอ้แนนชวนเที่ยวแล้วเป็นที่ที่ผมอยากไปผมก็ไป บางวันตั้งใจหยุดงานแต่ก็ยังแว๊นมอเตอร์ไซค์ไปคุยเล่นกับพวกพี่ๆ ที่ซุ้ม”
“ง่ายดี ไม่ต้องคิดให้วุ่นวายเนอะ”
“ครับ ผมเป็นคนไม่ซับซ้อน” ผมยิ้มให้เขา ชอบที่เราได้พูดคุยกันแบบนี้ “ว่าแต่เราจะถึงสวนสัตว์กี่โมงครับคุณธนิก รถติดแบบนี้เสียเวลามากๆ เลย อยากไปดูน้องหมีโคอาล่าแล้ว”
“นั่นสิ เราควรจะออกมาให้เร็วกว่านี้” คุณธนิกเห็นด้วย ก่อนจะอมยิ้มมองมา “ความผิดใครกันนะ เด็กปากแดงตรงนี้หรือเปล่า”
“ไม่ใช่ความผิดของผมสักหน่อยครับ คุณธนิกจูบผมเองนี่นา”
“ขวัญผิดนะ”
“ผมผิดตรงไหนครับ”
“น่ารักเกินไป”
เกิดเสียง ปึก! ขึ้นกับหัวใจผมอย่างจัง แค่ถ้อยคำไม่กี่คำก็ทำให้หัวใจของผมเต้นรัว
“อยากจูบอีกจัง” ผมมองริมฝีปากของเขาที่กำลังคลี่ยิ้ม รู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าที่เอาแต่มองมันขยับ
“พี่ขับรถอยู่ครับ” เขาละมือจากพวงมาลัยรถมาลูบศีรษะของผม “หอมแก้มไปก่อนได้มั้ย”
“อยากทำมากกว่านั้นครับ”
“ก็เป็นซะแบบนี้ แล้วจะให้พี่ทำยังไงกับหัวใจตัวเองดีล่ะ”
หัวใจของคุณธนิกเต้นแรงในขณะที่ผมถือวิสาสะยกมือขึ้นทาบที่อกด้านซ้ายของเขา ในขณะที่มืออีกข้างก็ยกขึ้นทาบอกด้านซ้ายของตัวเอง
“ผมก็ไม่รู้ เพราะหัวใจของผมก็เต้นจังหวะเดียวกับคุณธนิก”
“ขวัญพัฒน์”
“ดีจังเลยครับ” ผมปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา “อีกห้าสิบวินาที ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงกว่านี้หน่อยครับ”
“ยั่วเก่งตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาถามเสียงพร่า และไม่รอให้ผมขอเป็นครั้งที่สอง ริมฝีปากของเขาก็ทาบทับลงบนริมฝีปากของผม เปลี่ยนห้าสิบวินาทีที่น่าเบื่อเพราะการรอคอยสัญญาณไฟจราจรให้กลายเป็นห้าสิบวินาทีที่น่าจดจำ เรียวลิ้นร้อนของเขาดุนดันอยู่ในโพรงปาก ฟันขาวเรียงตัวสวยของเขาก็กัดย้ำเบาๆ
“พี่นิกครับ” ผมเรียกเขา เห็นความร้อนที่ลามเลียไปถึงใบหูของเขาจนเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม “มีใครเคยเรียกอย่างนี้ไหม”
“ไม่มีครับ” เขามองมาตาเชื่อม “ไม่เคยมีใครเรียก ขวัญเป็นคนแรก”
“งั้นผมจะเก็บความพิเศษนี้ไว้นะครับ”
“เรียกอีกได้มั้ย”
“ไม่ได้แล้วครับ เดี๋ยวความพิเศษจะลดลง”
“แล้วทำยังไงพี่ถึงจะได้ฟังอีก”
“คำพิเศษก็ต้องอยู่ในช่วงเวลาที่พิเศษ”
“แต่ถ้าคนพิเศษอยากฟังก็จะไม่พูดให้ฟังเลยเหรอ”
ผมหัวเราะแล้วหอมแก้มเขาเบาๆ “อย่างอแงครับพี่นิก”
คุณธนิกเหมือนจะหมดแรงอยู่กับพวงมาลัยรถ ความร้อนลามไปทั้งหน้าและคอ ไม่คิดว่าคำเพียงไม่กี่คำจะทำให้เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้
เขมินทรา: ไปเที่ยวที่ไหนกันเหรอครับ
เขมินทรา: *ส่งรูปภาพ*
เขมินทรา: จูบกันในรถไม่อายบ้างเหรอครับ
เขมินทรา: พี่ไม่มีสิทธิ์อยู่ตรงนั้นพี่ขวัญ
เขมินทรา: ออกห่างจากคนของผมได้แล้ว
เขมินทรา: พี่ยังเห็นผมเป็นน้องชายอยู่มั้ย
เขมินทรา: ผมบอกพี่แล้วไง ผมบอกพี่แล้วว่าอย่ายุ่งกับเขา
ผมมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่มีแต่ข้อความจากน้องชายฝาแฝด เขมินทรารัวข้อความมาไม่หยุด ภาพที่ผมกับคุณธนิกจูบกันถูกส่งมาหลายสิบรูปราวกับคนส่งควบคุมตัวเองไม่อยู่ หลายครั้งที่ผมได้แต่อ่าน ไม่เคยตอบข้อความกลับไป แม้ว่าเขมินทราส่งข้อความมาทุกวัน พูดคุยแต่เรื่องของคุณธนิกราวกับอยากมาอยู่แทนที่ผมเสียเอง แต่ก็เท่านั้น ผมไม่เคยสนใจ แต่รูปที่ผมกับคุณธนิกกำลังจูบกันในรถ ภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่กี่วินาทีก่อนก็ทำให้รู้ว่าน้องชายฝาแฝดคงล้ำเส้นเข้าให้แล้ว
ขวัญพัฒน์: รักเขาอยู่เหรอ
เขมินทรา: ผมไม่ได้รัก
ขวัญพัฒน์: ย้อนแย้งจัง
เขมินทรา: พี่จะไปที่ไหน
ขวัญพัฒน์: คนที่ให้ตามผมมา เขาไม่ได้บอกเหรอ ว่าแต่จะให้ตามไปถึงโรงแรมเลยไหม เรามีแพลนจะไปจบบนเตียงของห้องสวีท ดินเนอร์ใต้แสงเทียนกันอีกสักมื้อ
เขมินทรา: พี่ขวัญ ผมจะบอกอีกครั้งว่าให้พี่ถอยห่างจากเขา เขาอันตราย
ขวัญพัฒน์: เขาหรือขิมที่อันตราย ให้คนตามผมขนาดนี้แล้ว ผมควรจะคิดยังไงดี
เขมินทรา: พูดแบบนี้หมายความว่าไง พี่คิดว่าผมจะโกหกพี่เหรอ ผมเป็นน้องของพี่นะครับ พี่ธนิกไม่ใช่คนดี เขากำลังหลอกพี่ ในใจของเขารักใครไม่ได้แล้ว เขาเห็นพี่เป็นตัวแทนของผม เพราะพี่หน้าเหมือนผม มันก็เท่านั้น
ขวัญพัฒน์: เป็นคนที่ย้อนแย้งดีนะ ตอนแรกก็อยากให้ผมยุ่ง อยากให้ผมทำนั่นทำนี่ให้ มาตอนนี้มาบอกให้ห่างจากเขา
ขวัญพัฒน์: นี่น้องชาย คิดจะทำการใหญ่ ก็อย่าตาบอดเพราะความรักให้มาก
ขวัญพัฒน์: ตามหึงหวงคนที่ไม่ใช่ของตัวเองแบบนี้ใช้ได้เหรอ ขิมทำพลาดเองแต่ก็จะมาให้ผมตามแก้ให้ หลงรักเขาเอง ยกทุกอย่างให้เขาเอง แล้วตอนนี้จะมาเรียกร้อง มันทันเหรอ
เขมินทรา: พี่ขวัญ คนโง่แบบพี่จะรู้อะไรครับ คนแบบพี่...
ขวัญพัฒน์: ผมอยู่ของผมดีๆ ก็ดึงผมเข้ามา แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าคนอย่างผมไม่รู้อะไร ผมรู้ในสิ่งที่ควรรู้ ผมไม่พูดไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ แล้วผมจะบอกขิมไว้อีกอย่าง ผมเลือกข้างแล้ว
เขมินทรา: พี่หมายความว่าไง
ขวัญพัฒน์: ขิมเป็นน้องชายของผมนะ เราพิเศษกว่าพี่น้องคนอื่นเพราะเราหน้าเหมือนกัน
ขวัญพัฒน์: แต่ขิมรู้ไหมว่าผมไม่ชอบมีน้องชาย
ขวัญพัฒน์: แล้วก็...คุณธนิกน่ะ เขาไม่ใช่ของขิมนะ
ขวัญพัฒน์: *ส่งรูปภาพ*
ขวัญพัฒน์: เขาเป็นของผม
ขวัญพัฒน์: *ส่งรูปภาพ*
ขวัญพัฒน์: *ส่งวิดีโอ*
ขวัญพัฒน์: จำไว้ด้วยครับ สวัสดี
“คุยไลน์กับใครตั้งนาน” คุณธนิกปรายตามามองแค่ไม่กี่วินาทีก็หันกลับไปสนใจถนนข้างหน้าต่อ “แนนเหรอ”
“ครับ” ผมเก็บโทรศัพท์มือถือแล้วเผยรอยยิ้ม “ไอ้แนนส่งรูปไปเที่ยวกับเมียมาอวดเต็มเลย ว่าที่คุณพ่อก็แบบนี้ เห่อมากๆ”
คุณธนิกพยักหน้า “อีกไม่นานแนนก็จะได้เป็นพ่อคนแล้ว เตรียมของรับขวัญหลานไว้หรือยัง”
“ผมพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง คงช่วยมันซื้อของใช้เด็กอ่อนน่ะครับ จะได้ลดภาระมันด้วย”
“อืม ก็ดีนะพี่ว่า งั้นไว้ว่างๆ เราไปซื้อด้วยกัน”
“จะว่างเหรอครับ คนบ้างานคนนี้ไม่ว่างง่ายๆ หรอกมั้ง”
“เรียกพี่นิกแล้วพี่จะว่างทันที”
“ฮ่าๆ ๆ”
“แล้วเมื่อกี้ถ่ายรูปไว้เหรอ ทั้งตอนจูบ ตอนจับมือ ตอนหอมแก้ม”
“ครับ” ผมยิ้มรับ “ผมถ่ายได้ใช่มั้ย”
“ได้สิ แต่ส่งให้พี่ด้วยนะ”
“ค้าบ”
อย่างที่บอกเขมินทราไว้ ผมเลือกข้างแล้ว ผมเลือกคุณธนิกและผมก็เลือกเขามาตั้งนานแล้ว นานกว่าที่เราจะได้เจอกันเสียอีก
เขมินทรา: แล้วผมจะทำให้พี่รู้ว่าพี่เลือกข้างผิด
เขมินทรา: น้าลีของพี่คงไม่เคยสอนบทเรียนดีๆ ให้
เขมินทรา: แต่ผมจะเป็นคนสอนให้พี่เอง
เขมินทรา: อ้อ อีกเรื่องครับ
เขมินทรา: ผมก็ไม่ได้ชอบที่ตัวเองมีพี่ชาย นี่คงเป็นครั้งแรกที่เราคิดตรงกัน ขวัญพัฒน์
เขมินทรา: ผมจะได้ทุกอย่างที่ผมต้องการ ดูผมไว้ให้ดีนะครับ
บางทีก็คงเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับว่าท้ายที่สุดแล้ว เราเหลือตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ เพราะแม้แต่คนที่มีสายเลือดเดียวกันก็ไม่อาจเรียกได้ว่ามิตร
ขวัญพัฒน์: จะรอดูครับ เขมินทรา
แต่ผมไม่สน โลกของผมมีแค่น้าลี ไอ้หลง และไอ้แนนก็เพียงพอแล้ว
K : จัดการคนที่ตามมาด้วยครับ วันนี้ผมมาเดท อยากเป็นส่วนตัว
K : Share location
T. : ตามบัญชาครับมิสเตอร์เค
K : ฝากถึงเขาด้วยครับ บอกเขาว่าวันเกิดปีนี้ ผมไปเจอไม่ได้ แต่ปีหน้าคงได้เจอกัน ถ้าเขายังรอไหว
T. : ทุกข้อความจะถึงเขาครับ
K : ขอบคุณครับมิสเตอร์ที หวังว่าวันนี้ทางคุณจะราบรื่น
T. : เป็นวันดีๆ อีกวันทีเดียวครับ
-Deleted chat-
....................To be continue......................
คิดถึงจึงมาหา ฮือออออ เกลียดการติดภารกิจมาก ขอโทษที่ห่างหายไปหลายวันเลยนะคะ
หัวข้อ: สวัสดีครับ! คุณธนิก ตอนพิเศษ 06/11/2018 Page 27 (อ่าน 137629 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก