สวัสดีครับ! คุณธนิก ตอนพิเศษ 06/11/2018 Page 27
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: สวัสดีครับ! คุณธนิก ตอนพิเศษ 06/11/2018 Page 27  (อ่าน 145074 ครั้ง)

ออฟไลน์ naruxiah

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 912
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
ธนิกน่าสงสารอ่ะ​ น่าสงสาร​ที่สุดแล้วนิ่งกว่าน้องขวัญ​อีก

ออฟไลน์ MyLavenderLand

  • ฉันสุขใจ เมื่อได้ Log in เล้า
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1576
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-1
มันขมๆ หน่วงๆ ซับซ้อน แต่หวานซ่าน ละมุน อบอุ่นในใจ มันยังไงกันนะนิยายเรื่องนี้ ? 

รักกันไม่ได้ ไม่ใช่ไม่รัก  :z3:  สู้ๆ พี่นิกน้องขวัญ  / เวลาพี่นิกกล่าวถึงขวัญ ใช้คำว่า “น้อง” เรียกแทนทุกคำเลย น่ารักมากกก เอ็นดู

ออฟไลน์ LadySaiKim

  • ▫▪□Dezine'Kim□▪▫
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1697
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-0
หน่วงมาก อึดอัดมากก อ่านไปร้องไห้ไป ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย สงสารทั้งคู่เลยย :ling3: :ling3:

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
ยิ่งอ่านยิ่งเครียด สงสัยไปทุกคนเลย

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
มีแต่คนน่าสงสารกันทั้งนั้นเลย  :sad11:

ออฟไลน์ JokerGirl

  • ∀Σ❤∀ΔΣ Forever^^
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
ตอนพี่นิกคุยกับพี่โมมันเศร้านะ เครียดด้วยแต่ทำไมแอบฮา555 ขยี้เก่ง ถ้าหนีไปด้วยกันแล้วจะรอดหรา ถ้าโดนจับได้พี่นิกก็ต้องเลือกระหว่างแม่กับขวัญอีกป่ะ

ออฟไลน์ Babyboys

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 96
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-2
น้ำตาไหลเลยอ่า :hao5:

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
สงสารอ่ะ หน่วงมากเลบ

ออฟไลน์ aumaim0621

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
คุณธนิกนี่โคตรรักขวัญเลย แต่พูดออกไปไม่ได้ ถ้าถึงหูแม่น้องคงเป็นอันตราย
แต่ๆๆ เรากลัวเขมใส่ร้ายขวัญเรื่องอะไรก็ตามที่ดูเหมือนหักหลังคุณธนิก มันต้องดราม่าปวดตับแน่นอน เตรียมใจล่วงหน้าเลยค่ะ ㅠㅠㅠㅠㅠㅠ

ออฟไลน์ Snufflehp

  • It feels like nobody ever knew me until you knew me
  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +978/-17
ตอนที่ 16



‘หนีไปด้วยกันมั้ย’

น้ำเสียงทุ้มของคุณธนิกยังติดอยู่ในหัวจนทำให้ผมนอนไม่หลับ ตอนนี้ทำได้แค่นอนหงายมองเพดาน ในขณะที่คุณธนิกก็คงนอนไม่หลับเช่นกัน แม้ว่าเขาจะหลับตา แต่ผมจับพิรุธได้ว่าในตอนที่เราเผลอสัมผัสโดนกันลมหายใจของเขาสะดุดเป็นพักๆ

บางทีอาจเป็นเรื่องล้อเล่นหรือบางทีอาจจะมีความจริงซ่อนอยู่ในนั้น แต่ทั้งที่ยังลังเล เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเราก็ช่วยกันจัดกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว

กระเป๋าเป้สีดำอัดแน่นไปด้วยเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นเป็นของคุณธนิก ส่วนกระเป๋าเป้สีเหลืองนกทวิตตี้เป็นของผม ผมพับเสื้อผ้าสองสามชุดใส่ไว้รวมกับหนังสือการ์ตูนที่ยังอ่านไม่จบ ของทุกอย่างพร้อมแล้วเหลือแต่หัวใจของเราสองคนที่ยังไม่พร้อม

“พี่นิก” ผมตัดสินใจเรียกคนที่นอนอยู่เคียงข้าง ซึ่งเขาขานรับในทันที

“ครับ”

“ไปกันตอนนี้เลยดีมั้ย” ผมไม่อยากรอเพราะไม่รู้ว่าระหว่างการเคลียร์งานสองวันจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง ลางสังหรณ์ผมแม่นและผมไม่กล้าเสี่ยง “ฤกษ์ดีเลยนะครับ ตีสี่เก้านาที”

“พี่ก็กำลังจะถามขวัญเหมือนกัน” คุณธนิกบอกเสียงขรึม เขาลืมตาแล้วพลิกตัวนอนตะแคงมาทางผม “ไม่อยากรอแล้ว ไปกันเถอะ”

“ว่าแต่ขับรถไหวแน่นะครับ” ผมถามอย่างเป็นห่วงเพราะแน่ใจว่าเขายังไม่ได้นอนเลยสักงีบ “หรือคุณธนิกจะนอนสักสองชั่วโมงแล้วเราค่อยไปกันดี”

“ให้นอนพี่ก็นอนไม่หลับ” สีหน้าของคุณธนิกเต็มไปด้วยความกังวล แววตาของเขาสับสน เขาเหมือนเด็กที่กำลังพยายามแหกกฎระเบียบในชีวิตของตัวเองอย่างสุดความสามารถ “ความคิดวิ่งอยู่ในหัวจนเหนื่อย”

ผมอมยิ้มกับถ้อยคำที่ได้ยินก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะของคุณธนิกอย่างหวังที่จะช่วยปลอบประโลมเขาได้ เขาหลับตาพริ้มพลางคลี่ยิ้มน่ามอง “สบายมั้ยครับ”

“อืม”

“น้าลีชอบลูบหัวผมเวลาที่ผมมีเรื่องไม่สบายใจ” ผมเล่าเรื่องของตัวเองในระหว่างที่มือยังไม่ละจากศีรษะของเขา เห็นเขามีท่าทีผ่อนคลายแล้วก็อยากทำต่อไป “อย่างตอนที่ทะเลาะกับไอ้แนนจนถึงขั้นต่อยกัน ผมกลับถึงบ้านก็โดนน้าลีดุ ตอนนั้นรู้สึกแย่มากๆ เจ็บแผลก็เจ็บ เสียใจก็เสียใจ แต่พอดุแล้วน้าก็ทำแผลให้ ผมนอนตักน้า ให้น้าลูบหัวจนรู้สึกดีขึ้น ระหว่างนั้นน้าก็บ่นผมไปด้วย น้ำเสียงของน้าจะยังคงโกรธ คำที่พูดก็ไม่หวานรื่นหู แต่สัมผัสจากมือของน้าอ่อนโยนมากๆ”

“พี่ก็ชอบ...” คุณธนิกบอกเสียงแผ่ว “ไม่เคยมีใครปลอบพี่เหมือนอย่างที่ขวัญทำ สัมผัสจากแม่ก็จำแทบไม่ได้แล้ว”

“คุณแม่ของคุณธนิกเป็นคนยังไงเหรอครับ”

“อืม...เป็นคนยังไงน่ะเหรอ” เขาทำท่าคิด ก่อนจะยิ้มจางเมื่อเริ่มพูด “ถ้าถามคนอื่นที่ไม่ใช่พี่คงบอกว่าแม่เป็นคนใจร้าย แต่ถ้าถามพี่ แม่ของพี่ใจดี เป็นคนสวยและก็รักพี่มากๆ ก่อนที่แม่จะแต่งงานใหม่ แม่เป็นทุกอย่างให้พี่ ทำทุกหน้าที่เท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้ ช่วงเวลานั้นคงเป็นช่วงเวลาเดียวที่พี่มีความสุข เพราะหลังจากนั้นจนถึงวันนี้ แม่ไม่ได้เป็นทุกอย่างของพี่แล้วและพี่ก็ไม่ได้เป็นพี่อย่างที่ต้องการ”

ผมอดไม่ได้ที่จะดึงคุณธนิกเข้ามากอด แม้ว่าอ้อมกอดของผมจะเล็ก ตัวของผมจะแห้งก้างจนให้ความรู้สึกอบอุ่นได้ไม่มาก แต่ก็ยังหวังว่าหัวใจของเขาที่ถูกปล่อยให้อยู่ท่ามกลางความหนาวเย็นเพียงลำพังจะรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาได้บ้าง

“งั้นจากนี้...ต่อหน้าผม คุณธนิกก็เป็นพี่นิกที่อยากจะเป็นดีมั้ยครับ ผมจะเป็นที่พักเหนื่อยให้พี่นิกเอง”

“พูดแล้วนะ”

“ครับ”

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่ก็ยังจะเป็นพี่นิกของขวัญได้ใช่ไหม”

“ได้ครับ...พี่นิกเป็นพี่นิกของผม ผมก็จะเป็นน้องขวัญของพี่”

ผมไม่มีความลังเล ไม่มีแม้สักนิดที่จะเผื่อใจ เพราะผมเตรียมใจกับความเจ็บปวดที่จะมาถึง

“งั้นไปกันเถอะ ไปใช้ชีวิตของเรากัน” คุณธนิกดูฮึกเหิมจนผมอดหัวเราะไม่ได้ “หัวเราะอะไรครับตัวดื้อ”

“ก็พี่นิกเหมือนเด็กจะหนีเที่ยวเลย นี่ถามจริงนะเคยขัดคำสั่งที่บ้านบ้างมั้ยครับ”

“ไม่ พี่ไม่อยากเพิ่มเรื่องไม่สบายใจให้แม่”

ทำไมน่าเอ็นดูจังเลยครับผู้ชายคนนี้...น่าเอ็นดูจนผมต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อหอมแก้ม

“ตัวโตซะเปล่า แต่ไม่เฟี้ยวเลย พี่นิกต้องดูอย่างผม ขัดทุกอย่างที่น้าลีสั่ง น้าสั่งไปซ้าย ผมไปขวาทันทีครับ”

ไม่ใช่เรื่องน่าภูมิใจก็จริง แต่พอมาพูดให้คุณธนิกฟังแล้วทำไมอดรู้สึกภูมิใจขึ้นมาก็ไม่รู้ ผมเคยคิดนะว่าเขาเป็นผู้ชายเสเพลหน่อยๆ เพราะตัดสินแค่สีรถซุปเปอร์คาร์ที่เขาขับ เมื่อก่อนน่ะให้ภาพลักษณ์ของผู้ชายเพลบอยที่น่าจะปาร์ตี้ทุกคืน ควงสาวไม่ซ้ำหน้า แต่ความเป็นจริงแล้วเขาคือพ่อหนุ่มขี้เหงาที่แม้แต่ผับก็อาจจะไม่เคยเข้า อย่างมากก็คงไปนั่งดื่มร้านเหล้าแล้วก็มีคนรถมารับกลับบ้านไปนอน ช่วงชีวิตวัยเด็กกับวัยรุ่นของเขาก็คงไม่ต่างกันมากนักเพราะคงต้องพยายามไปให้ถึงความคาดหวังที่มีคนตั้งเอาไว้ให้ ทว่า...แบบไหนก็คงไม่ใช่คุณธนิก ในเมื่อที่ผ่านมาคือคุณธนิกที่คนอื่นอยากให้เป็น

“เนี่ย ตัวดื้อ คงโดนน้าลีฟาดน่องลายเลยใช่ไหม งั้นพี่ต้องเตรียมเหลาไม้เรียวละ เพราะถ้าดื้อกับพี่ พี่จะตีเรา”

นี่สิครับ...คุณธนิกตัวจริง ผู้ชายที่ชอบทำอาหาร รักความสะอาด ขี้บ่น ชอบใส่ใจ เป็นนักอ่านการ์ตูนตัวยง ถ้าช่วงวัยรุ่นสามารถทำได้คงกลายเป็นโอตาคุไปแล้ว

“โหยยย อย่าทำน้อง พี่นิกจะโหดร้ายไม่ได้นะครับ ไม่เข้ากับลุคหล่อคุณชายของพี่เลย”

“เห็นลุคหล่อคุณชายแบบนี้ก็อยากจะเป็นแดดดี้ให้น้องขวัญนะครับ” เพิ่มเติมคือคุณธนิกตัวจริงชอบทำหื่นใส่ผมด้วย “อยากฟาดแรงๆ”

“งั้นก็ฟาดสิครับ อ่อยหลายรอบแล้วไม่เอาสักที”

เพิ่มเติมอีกเรื่อง...คุณธนิกตัวจริงต้องป๊อดด้วย เขาปากเก่งไปอย่างนั้น แต่พออ่อยเข้าหน่อยก็ถอยกรูดออกห่าง

“บอกหลายครั้งแล้วว่าถ้าเริ่มพี่จะหยุดไม่ได้”

“ก็ผมไม่ได้ให้พี่นิกหยุดซะหน่อย”

“พี่หมายถึง...ถ้าทำไปแล้วก็ต้องมีครั้งต่อๆ ไป” คุณธนิกบอกเสียงสั่น เขายกมือขึ้นลูบใบหน้า ไม่กล้าที่จะมองขาอ่อนของผมที่ผมจงใจเลิกขากางเกงบอลขึ้นมา “คนอื่นติดบุหรี่ ติดเหล้า ติดยา แต่พี่นิกของขวัญ...ติดเซ็กส์นะครับ”

ผมเผลอหายใจสะดุด ความร้อนลามเลียขึ้นหน้าจนรู้สึกเหมือนจะระเบิด “อ่า...งั้น ไม่อ่อยแล้วดีกว่าครับ”

เขารั้งมือของผมที่กำลังจะดึงกางเกงลงไว้ “ขอพี่ดูอีกหน่อย”

“พี่นิกเป็นคนแบบนี้นี่เอง”

“หื่นกว่าพี่ก็เป็นพระเอกเอวีกันหมดแล้ว พี่เป็นคนแบบนี้แหละครับ ต่อหน้าน้องขวัญก็เป็นพี่นิกของน้องขวัญไง หื้อ ไม่เอาครับ เลิกขึ้นสูงๆ อย่าดึงลง พี่กำลังจินตนาการ”

“โอ๊ยยย! พี่นิก ทำไมเป็นแบบนี้ครับเนี่ย ฮ่าๆ ๆ”

ผมหัวเราะกลบเกลื่อนเพราะเอาจริงๆ ผมเหมือนกำลังจะตาย หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง คุณธนิกเหมือนคนน็อตหลุดจากที่พยายามคีพลุคตัวเองอยู่ตั้งนาน ตอนนี้เขาเปิดเผยจนผมเขินม้วน อยากสลายตัวไปกับอากาศเสียเดี๋ยวนี้

“สายตาทะลึ่งใหญ่แล้วพี่นิก” ผมยื่นมือไปปิดสายตาหื่นกาม ไม่อยากเห็นรูปหน้าหล่อเหลาประหนึ่งคุณชายจุฑาเทพต้องมาทำสีหน้าเหมือนดาราเอวี “ว่าแต่เราจะหนีไปไหนดีครับ”

“นั่นสินะ” คนชวนหนีเอ่ยปากพลางดึงมือผมออกจากใบหน้าแล้วเอาไปกุมไว้ “พี่ก็ไม่ได้คิด มีแค่ความคิดที่อยากหนี แต่ไม่รู้สถานที่ เพราะพี่ก็ไม่เคยไปไหนไกลจากบ้าน”

“ดีนะที่ชวนหนีถูกคน เพราะผมรู้เยอะ” ผมยิ้มกว้างให้กับคนคิดแผนการ “ตอนปิดเทอมผมชอบหนีเที่ยวกับไอ้แนนบ่อยๆ เราขึ้นรถไฟฟรีไปกันแล้วก็โบกรถไปเรื่อยๆ ลำบากกันหน่อยแต่สนุกมากๆ เคยไปได้ไกลสุดก็คือแม่ฮ่องสอน ไปตามรอยหนังที่กำลังดังในช่วงนั้นด้วย”

“งั้นไปกัน หน้าที่นำทางให้น้องขวัญจัดการนะครับ”

“ได้ครับพี่นิก”

ผมชอบรอยยิ้มที่เรายิ้มให้แก่กันในตอนนี้ ชอบจนอยากจะสต๊าฟเก็บไว้เพราะแค่ในกล่องความทรงจำคงไม่พอ

เมื่อตกลงกันเสร็จแล้วก็ลุกจากที่นอน ตรงไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา คุณธนิกตามผมมาด้วย เขาบอกว่าจะได้ประหยัดเวลา แต่ผมรู้ว่าเป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้นเพราะสายตากรุ้มกริ่มของเขามันปิดจุดประสงค์ไว้ได้ไม่มิด

“พี่นิกค้าบบบ ออกไปก่อนเนอะ ผมอาบน้ำแค่ห้านาทีก็เสร็จแล้ว”

“แต่พี่อาบนานนะขวัญ อาบพร้อมกันไม่ได้เหรอ”

ผมอยากจะตีที่แขนเขาแรงๆ กับการออเซาะเกินเบอร์ “อย่าทำหน้าอ้อน ผมแพ้อะ”

“นะ ขออาบด้วย” เขาออดอ้อนจนผมเกือบเผลอพยักหน้า “สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรนอกจากมอง”

“ไม่คิดว่าผมจะอายบ้างเหรอครับ”

คิดบ้างมั้ยเนี่ยว่าที่ขอมาจะทำให้ผมระเบิดตัวเองตายด้วยความเขินอาย

“เห็นกันมาแล้ว ไม่ต้องอายหรอก”

“แค่ครั้งเดียวเอง”

“แน่ใจเหรอ” เขาทำสายตากรุ้มกริ่ม “เราออรัลกันตั้งหลายครั้ง”

ขอคุณธนิกคนคีพลุคคืนมาได้ไหมครับ ผมรับร่างนี้ของเขาไม่ไหว แอทแทคมาทีเลือดลดฮวบฮาบ

“งั้นเอาอย่างนี้” ผมว่าพลางเดินหาของที่ต้องการก่อนจะเดินกลับมายืนตรงหน้าเขา “ถอดเสื้อก่อนแล้ว ยื่นมือมาครับ”

“หืม” เขาเลิกคิ้วงงๆ แต่ก็ถอดเสื้อนอนโยนไปข้างหลังผมก่อนจะยื่นมือซ้ายมาให้

“ทั้งสองข้างครับพี่นิก”

“จะทำอะไรพี่ครับ” เขาถามแต่ก็ยอมทำตามที่สั่ง พอเห็นมือทั้งสองข้างยื่นมาตรงหน้า ผมก็จัดการมัดด้วยเนคไทสีน้ำเงินเข้ม “โอ้...เกินคาด”

“อาบด้วยได้แต่ห้ามแตะต้องผมนะครับ” ผมเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อกระซิบข้างหูของเขา “ต่อให้ผมยั่วก็ต้องอดทนนะ”

“น้องขวัญไม่อ่อนโยนต่อใจพี่เลย” คุณธนิกว่าเสียงเครียด “ฆ่าพี่ซะเถอะครับคนดีถ้าจะทำกับพี่ขนาดนี้”

“ไม่ฆ่าพี่นิกหรอก” ผมยิ้มให้เขาพลางขยับมือไปที่ขอบกางเกง “ผมถอดกางเกงให้นะ”

“ตัวดื้อแม่ง...” คุณธนิกพูดได้แค่นั้นก่อนผมจะเห็นเขาทำหน้าปั้นยาก กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อผมค่อยๆ ดึงกางเกงเขาลงจนถึงข้อเท้า จงใจให้ใบหน้าเฉียดใกล้กับกลางลำตัวจนเจ้าของกล้ามเนื้อแน่นตรงหน้าถึงกับสูดปากเสียงดัง

“ไปกันครับ เดี๋ยวจะไม่ทันรถไฟ” ผมจูงมือเขาเข้ามาในห้องน้ำ พาเขาไปที่อ่างอาบน้ำกลางห้อง “นั่งรอก่อนนะ ผมเตรียมน้ำให้”

คุณธนิกนั่งรออย่างว่าง่าย เขานั่งอยู่ขอบอ่าง มองทุกการกระทำของผมด้วยสายตากระหายอยาก แต่ถึงจะไม่มองสายตา มองส่วนอื่นก็รู้ว่าเขาอยากมากแค่ไหน แต่ก็นั่นแหละ...ผมอนุญาตให้แค่มอง

“พี่นิกลงไปในอ่างได้แล้วครับ” ผมบอกก่อนจะค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเอง ที่จริงก็อายนะครับแต่ผมสนุกมากกว่า ถ้าน้าลีกับไอ้แนนรู้คงเตรียมไม้เรียวหวดน่องผมแน่ๆ

“น้องขวัญ แก้มัดพี่” คุณธนิกอ้อนวอน เขายังไม่ยอมลงอ่าง แต่กลับเอาแต่จ้องมองผม “จะตายแล้วครับคนดี”

“ให้แค่มองครับพี่นิก” ผมยิ้มให้เขา “เราสัญญากันแล้วน้า”

เขากัดฟันจนสันกรามขึ้นเป็นสันนูนเห็นชัด ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำไปด้วยความต้องการ ผมขยับเข้าไปใกล้ ยกมือขึ้นรั้งท้ายทอยของเขาแล้วกดจูบลงไปบนกลีบปากหนา เขาเงยหน้าขึ้นแล้วอ้าปากให้ผมเป็นฝ่ายรุกล้ำ ลิ้นของเราเกี่ยวพันกันอยู่อย่างนั้นจนผมรู้สึกถึงมือที่ถูกมัดกำลังลูบไล้อยู่บริเวณหน้าท้องจึงผละออก

“สัมผัสไม่ได้นะ” ผมเตือน รู้สึกสนุกที่ได้เห็นสีหน้าอ้อนวอนจากเขา “พี่นิกห้ามดื้อ มานี่ครับ ก่อนลงอ่าง ไปล้างตัวก่อนดีกว่า ผมก็ลืมว่าต้องทำความสะอาดก่อน”

“เก่งมาจากไหนกัน ตัวก็แค่นี้” เขาพูดพลางเดินตามแรงดึงของผมเหมือนคนกำลังเคลิ้มฝัน “ทรมานเก่ง น่ารักเก่ง ยั่วเก่ง เก่งทุกอย่าง”

“ไม่เก่งอยู่อย่าง”

“หื้ม”

“ขัดใจไม่เก่ง” ผมสบตากับเขา ยิ้มหวานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่เคยคิดหรอกว่าชีวิตนี้จะต้องยิ้มยั่วใคร แต่ถ้าลองจินตนาการถึงเขมินทราแล้วแปะรอยยิ้มยั่วลงไป ผมก็ว่าผมทำได้ไม่ยากและทำได้ดีกว่าด้วย

ผมอาจไม่ใจกล้าเท่าแฝดน้องที่เก็บรูประหว่างทำรักกับคุณธนิกไว้ แน่นอนว่าผมได้รับผ่านไลน์ทั้งหมด ส่งมาเป็นอัลบั้ม ผมกดเข้าดูทุกรูป หัวร้อนทุกครั้ง หึงและหวงเขามากๆ แต่ผมก็ต้องทำความเข้าใจว่าในช่วงเวลานั้นผมยังเป็นแค่ไอ้ขวัญวินมอเตอร์ไซค์ที่เขาไม่รู้จัก ช่วงเวลาของผมกับเขมินทราไม่ได้ซ้อนทับกัน เพราะฉะนั้นในเวลานี้คุณธนิกคือของผมและผม...ทำให้เขารู้สึกได้มากกว่า

ผมแก้มัดให้คุณธนิก ค่อยๆ คลายปมช้าๆ แล้วโยนเน็คไททิ้งอย่างไม่ใยดี “เด็กแถวบ้านผมก็ติดเหล้า ติดยา แต่ผมไม่ตามกระแสใคร ผมเลือกที่จะแตกต่าง เพราะมีของที่น่าติดมากกว่า”

“ขวัญพัฒน์” เขาครางเรียกชื่อผมด้วยเสียงสั่นพร่า มือหนาอ้อมไปด้านหลังเพื่อเปิดน้ำอุ่นให้รินไหลรดตัวเราสองคน

“พี่นิกรู้มั้ยครับว่าอะไรที่ผมอยากติด” ผมช้อนสายตาขึ้นมองเขา สายน้ำทำให้เส้นผมแนบลู่ไปกับรูปหน้าหล่อเหลา เขามองมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา สองแขนแกร่งตวัดรัดร่างกายของผมเข้าแนบชิด

“อะไรล่ะครับ” เขากระซิบถาม

“เซ็กส์จากพี่นิก” ผมจูบที่แก้มของเขา “ถ้าพี่นิกติดมัน...ช่วยทำให้ผมติดด้วยนะ”

“เตือนไว้ก่อนว่าพี่ไม่อ่อนโยน”

“รุนแรงได้เท่าที่อยาก”

“การเดินทางอาจเลื่อน”

“ไปสวรรค์ก่อนละกันครับ” ผมยกแขนขึ้นโอบรอบคอหนา เบียดให้ร่างกายของเราแนบชิด “เริ่มสักที ของพี่นิกมันชี้หน้าขู่ผมนานแล้ว คง-อยาก-เข้า-ไป-ใจ-จะ-ขาด”

“อยาก-สุด-สุด” สิ้นถ้อยคำ คุณธนิกก็แสดงความต้องการออกมา ตัวของผมถูกรั้งเข้าแนบชิดกับร่างสูงใหญ่ของเขาจนแทบไม่เหลือช่องไฟ สายน้ำที่รินไหลช่วยเพิ่มสัมผัส ผมถูกจูบ กลีบปากทั้งถูกดูดและขบเม้ม ในโพรงปากถูกรุกล้ำ ลิ้นที่ใช้งานได้ดีก็ถอยหนีเพราะสู้ไม่ได้ แต่เขาก็กระหวัดเกี่ยวไม่ยอมปล่อยแม้ผมจะยกธงขาวยอมแพ้

ผมหอบเหนื่อย ได้แต่ครางต่ำในลำคอ เลือดในกายฉีดพล่านไปด้วยความเร่าร้อนที่ร่างสูงใหญ่มอบให้ หากเปรียบเป็นสงคราม ผมก็ถูกฝ่ายตรงข้ามยกทัพมาประชิดถึงประตูเมือง ฝ่ายตรงข้ามที่ร้ายกาจและรู้จุดอ่อนของผมเป็นอย่างดี ริมฝีปากของเขาเปรียบเหมือนกระสุนปืนที่จู่โจมรวดเร็วว่องไว ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ตรงเข้าจุดสำคัญ มือของเขาเปรียบเหมือนลูกธนูไฟ สัมผัสที่ใดก็ร้อนที่นั้น ยามที่เขาใช้มือบีบเค้นที่สะโพกและริมฝีปากลดหลั่นจนครอบครองจุดอ่อนไหว ผมก็อ้าปากร้องไม่เป็นภาษา ส่งเสียงอื้ออ้าในลำคออย่างน่าอาย ยิ่งเขาเพิ่มแรงสัมผัสเท่าไรเสียงของผมก็ยิ่งดังเท่านั้น

มันดังก้อง...สะท้อนไปทั่วห้องน้ำ

“อาา..า พี่...นิก น้อง...น้องยืนไม่ไหว” ขาของผมแทบไม่มีแรง ทรงตัวได้ก็เพราะถูกแขนของเขารั้งไว้เท่านั้น เขายกยิ้ม ไม่พูดอะไร เวลาอย่างนี้เขามักจะนิ่งเงียบ มีเพียงสายตากับการกระทำเท่านั้นที่บอกถึงความต้องการ

คุณธนิกจับมือของผมให้วางอยู่บนไหล่ทั้งสองข้างของเขา เขาแทบยกตัวผมขึ้นอุ้ม แต่ก็แค่ช่วยลดแรงไม่ให้ขาที่อ่อนแรงลงน้ำหนักในการทรงตัว ผมมองเขา นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้ว่ามีบางอย่างเล็ดลอดเข้ามาในตัว

นิ้วของเขา

แทรกเข้ามาอย่างเชื่องช้า

“แน่น” เขากระซิบเสียงกระเส่า ในขณะที่นิ้วของผมเริ่มจิกเกร็ง ทั้งนิ้วมือนิ้วเท้า “น้อง...ไม่ต้องกลัว พี่นิกไม่ทำให้เจ็บ เชื่อใจพี่”

“แต่ตอนนี้...มันเจ็บ”

“น้องเสียว” เขาเถียงเบาๆ ขยับนิ้วเข้าลึกมากขึ้น “มันคือความเสียวครับ”

“อะ...อื้มม..ม พี่นิกครับ มัน... อ๊ะ...ลึกจัง”

“ของพี่นิกลึกได้กว่านี้อีกนะ”

แววตากรุ้มกริ่มของเขาทำให้ผมไม่กล้ามอง ผมหลบตา เชิดหน้าขึ้นเมื่อนิ้วของเขาเริ่มขยับ มันแปลก...รู้สึกแปลกจนอธิบายไม่ได้ อาจบอกได้ว่าคงเหมือนตอนที่นั่งรถลงเนิน เสียววูบวาบที่ท้องน้อยแต่ก็เจ็บๆ แสบๆ ความรู้สึกในครั้งนี้ชัดมากเพราะสติของผมอยู่ครบ ทุกการกระทำของเขาผมก็จดจำได้ทั้งหมด

รู้สึกดี...จนแทบบ้า

ผมหลับตาแน่น จิกเล็บลงบนผิวเนื้อของเขาแรงกว่าเดิมเมื่อนิ้วที่สองและสามถูกสอดเข้ามา เขาขยับรัว ไม่ไว้เชิงเหมือนอย่างตอนแรก ในขณะที่กลิีบปากหนาก็ปรนเปรอให้ผมไปด้วย ใบหน้าของเขาซุกซบอยู่ที่อกของผม ลิ้นร้อนแสนอันตรายหยอกเอินเม็ดทับทิมสีเนื้อจนแข็งเป็นไต

“อาา..า พี่นิก อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ น้อง...น้อง...อ๊าาาา”

เสียงที่เปล่งออกมาเหินสูง ผมหลับตาแน่นรับแรงกระแทกจากนิ้วของเขา สั่นระรัวจนหัวใจแทบหยุดเต้น ก่อนสิ่งอื่นจะเข้ามาแทนที่ นิ้วทั้งสามถูกถอนออกแล้วแกนกายร้อนที่พร้อมสำหรับสู้ศึกก็เข้ามาแทน ความนุ่มลื้นแต่ร้อนผ่าวทำให้สติของผมกระเจิงหาย กลิ่นหอมอ่อนๆ จากครีมอาบน้ำที่ใช้ทำให้ผมมัวเมาได้ไม่ยาก ขาข้างหนึ่งของผมถูกยกขึ้นเกี่ยวรอบเอวสอบก่อนที่เขาจะค่อยๆ แทรกตัวเข้ามา

“พี่นิก”

“หืม”

“มัน…”

ผมซบหน้าลงกับไหล่ของเขา พูดแทบไม่ออกเพราะความจุกแน่น อึดอัดและแสบร้อน ยิ่งเมื่อเขาเคลื่อนตัวเข้าลึกผมก็ยิ่งเพิ่มแรงจิกลงบนแผ่นหลังกว้าง ครูดเล็บเป็นแนวยาวด้วยหวังจะระบายความรู้สึกที่ยากจะควบคุม

“แน่นมากครับ อื้มม..ม คนดีของพี่นิก สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วผ่อนออกมาครับ อืมม..ม ซี๊ดดด ใช้ได้...ครับ”

“ไม่...ไหว พี่..นิก น้องจะ...ไป”

เขาจะรู้ตัวไหมว่าเซ็กส์ของเขามันดีซะจนผมสามารถขาดใจตายได้ แม้ในตอนที่เขาไม่ได้สัมผัสกับจุดอ่อนไหวใดๆ ทำแค่ขยับโยกตามความต้องการ กระหน่ำอาวุธร้ายเข้าหา เพิ่มจังหวะราวกับกำลังรัวกลองเพื่อขึ้นอินโทรเพลง แต่แค่นั้นกลับทำให้ผม...

“เสร็จแล้วเหรอน้องขวัญ” เขาถามอย่างอ่อนโยนเมื่อเสียงหวีดร้องเหินสูงของผมสิ้นสุด ผมหมดแรงอยู่ในอ้อมกอดของเขาที่ยังคงขยับสะโพกเนิบนาบหลังจากที่เร่งเร็วเพื่อส่งผมไปให้ถึงฝั่ง

“อืออ..อ เหนื่อยแล้วพี่นิก”

“งั้นไปที่อ่าง” เขากระซิบ เร่งจังหวะเล็กน้อย “ท่าคลานไหวมั้ย”

“แต่ในน้ำ...น้องว่าคงแปลก”

“แปลก...แต่ลองแล้วจะติดใจ”

“พี่นิกหลอกป่าว”

“เต็มใจให้หลอกมั้ย”

“อือ เต็มใจอยู่แล้ว”

“น่ารักเก่ง” เขากระแทกตัวเข้าลึกจนผมต้องทุบมือลงบนไหล่คนขี้แกล้ง “งั้นขอตรงนี้อีกหน่อย น้องขวัญหันหลังครับแล้วหันหน้ามาจูบพี่”

ผมทำตามเขาบอก หันหลังแล้วใช้มือทาบกับกระจกตู้อาบน้ำ แม้จะลื่นสักเล็กน้อยแต่ก็รับน้ำหนักตัวผมได้ “พี่นิก...ใกล้ อาา..า ใกล้เสร็จยังครับ”

“อืมม..ม” เขาครางตอบ “ใกล้แล้ว...อาา..า ดีมั้ยครับน้องขวัญ”

“ที่...สุดครับพี่นิก”

เสพติด...ผมคงใช้คำนี้ได้ในทันทีที่คิดว่าอยากได้เพิ่มมากขึ้นและมากขึ้นเรื่อยๆ แอบนึกเสียดายที่ครั้งแรกของผมจำสัมผัสได้แค่เลือนรางเพราะฤทธิ์ยาที่เขาใช้ แต่ครั้งนี้...ผมคงไม่ลืม แม้ร่องรอยที่เขาทำไว้จะเลือนหายไปตามกาลเวลาก็ตาม



[ต่อด้านล่าง]



CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Snufflehp

  • It feels like nobody ever knew me until you knew me
  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +978/-17



ผมกับคุณธนิกกำลังยืนงงอยู่ที่สถานีรถไฟหัวลำโพง แม้ว่าการเดินทางจะเลทจากเวลาที่ตั้งใจกันเอาไว้ แต่ผมไม่ได้หงุดหงิดอะไรเพราะเขาตีตั๋วพิเศษพาทัวร์สวรรค์อยู่สามรอบ เชื่อแล้วว่าอดทนมานานและอัดอั้นมากจริงๆ

“จะป่วยมั้ยเนี่ยน้องขวัญ” คุณธนิกท่าทางเป็นกังวลตั้งแต่ออกจากบ้านมาแล้ว เรามาด้วยรถแท็กซี่ งดใช้บริการลุงกล้วยเพราะเขาไม่อยากให้ใครรู้ ออกจากบ้านตีห้าครึ่ง สะพายเป้คนละใบแล้วออกมายืนรอแท็กซี่หน้าหมู่บ้าน เดินผ่านพี่ยามยังเห็นนั่งหน้าง่วงอยู่กับกาแฟกระป๋อง แต่ตลอดทางเขาก็เอาแต่ถามถึงสภาพร่างกายที่ถูกเขาเอารัดเอาเปรียบเกือบชั่วโมง “นั่งรถไฟจะไม่กระเทือนเหรอ เปลี่ยนไปเป็นรถทัวร์วีไอพีหรือนั่งเครื่องดีกว่าไหม”

“ผมไหวครับ” ผมตอบพลางกัดขนมปังที่ซื้อมาจากเซเว่น ที่จริงพอถึงหัวลำโพงก็ไปกินโจ๊กกับคุณธนิกมาแล้ว แต่เพราะออกแรงไปเยอะผมจึงหิวเอามากๆ ตามประสาเด็กกำลังโต “ไม่ต้องห่วงนะ เด็กหนุ่มสุขภาพแข็งแรงอย่างผมไม่ป่วยง่ายๆ ยาแก้ปวดก็กินไปแล้ว เดินชิวเลย”

“ขอให้จริง ถ้าป่วยขึ้นมาพี่ฟาดแน่”

“ฟาดแบบที่ตีแรงๆ หรือฟาดแบบ...”

“แบบนี้!” เขาบีบแก้มพลางก้มลงมาจุ๊บริมฝีปากของผมและผละออกไปอย่างรวดเร็ว “ตี”

“ไม่เรียกตีซะหน่อยพี่นิก” ผมเถียง ยื่นหน้าไปหอมแก้มเข้า “ตีต้องแบบนี้ ใช้ปากตี แหะๆ”

“หัวเราะแก้เขินก็ได้ด้วยเหรอ”

“ต้องได้แล้ว ไม่แก้เขินผมหัวใจวายตายได้เลย”

“นึกว่าตายคาอกพี่ตั้งแต่ออนท็อปให้แล้ว”

ผมมองค้อน อยากตีเขาแรงๆ ที่ทำให้นึกถึงเรื่องน่าเขินไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา แต่ก็ตีไม่ลง กลัวเขาเจ็บ “อย่า-พูด-ถึง!!”

คุณธนิกหัวเราะพลางยื่นมือมาขยี้หัวผมเบาๆ “ตัวก็แค่นี้ ทำไมทำให้พี่เป็นได้ขนาดนี้วะ”

“ไม่ได้ทำอะไรเลย พี่นิกทำตัวเอง” ผมย่นจมูกใส่คนชอบปรักปรำ ก่อนจะฉีกขนมปังป้อนให้เขา เขาอ้าปากรับแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ แต่ก็ยังไม่ยอมจบประเด็น

“ไม่ทำเลยเนอะ รอยเต็มตัวพี่”

“วุ้ย! ก็บอกว่าอย่าพูดถึง วกเข้าตลอดอะ”

“ก็ในหัวพี่มันคิดแต่เรื่องนี้”

“ถึงว่าจ่ายค่าแท็กซี่เกิน ไม่มีสตินี่เอง ดีนะที่ลุงคนขับเขาท้วง”

ค่าแท็กสี่สองร้อยแต่คุณเขายื่นแบงค์ห้าร้อยแล้วบอกไม่ต้องทอน ไอ้ผมก็นึกว่าใจดีให้ทิปจนอยากด่า แต่ที่ไหนได้...ดีนะที่ลุงคนขับถามย้ำว่าไม่ต้องทอนจริงเหรอ ผมจึงได้รีบหาแบงค์ร้อยจ่ายให้แล้วรับแบงค์ห้าร้อยคืน

“แล้วทำไมน้องขวัญไม่ท้วง”

“ไม่มีสติเหมือนกัน เบลอๆ”

“ว่าแต่พี่” เขาว่าเสียงกลั้วหัวเราะพลางบีบจมูกของผม “แต่จะไม่ถามว่าทำไม เพราะเดี๋ยวเล่นมุขใส่พี่”

“กลัวมุขเบลอว่ารักแถบเหรอ”

ผมถามลองเชิงไปอย่างนั้น ไม่ได้หวังคำตอบจริงจัง แต่คุณธนิกกลับตอบแบบจริงจังว่า “ไม่กลัวมุข แต่กลัวเผลอตอบกลับว่ารักเหมือนกัน”

ไอ้...ฉิบ...หาย!!

ในใจของผมตะโกนเรียกไอ้แนนเพื่อนซี้ไปแล้ว ป่านนี้มันคงตื่นด้วยอาการจามติดกันไม่หยุด แต่...แต่! แต่ผมต้องการที่ระบายก่อนหัวใจจะออกมาเต้นนอกอก ไอ้แนนต้องได้รับรู้เรื่องนี้และมันต้องกรีดร้องไปกับผม

คุณธนิกแม่ง...

“ดีนะที่ผมไม่เล่น” ผมยกมือขึ้นทาบอกซ้าย หวังให้มันสงบลงหน่อย “อันตรายต่อการเต้นของหัวใจ”

“อ่า…” คุณธนิกหูแดง พลางเสมองไปทางอื่น ในขณะที่ผมก็ทำไม่ต่างจากเขา

บ้าเอ้ย! หัวใจของผมยังเต้นแรงไม่หยุดเลย

ทั้งที่รู้ดีแต่ก็ยังเผลอคาดหวัง ผมแม่ง...มีความสุขมากจริงๆ จนอยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ ระหว่างที่เรานั่งรอขบวนรถด่วนพิเศษรอบแปดโมงครึ่งที่จะพามุ่งสู่จังหวัดเชียงใหม่ด้วยกัน ที่ชานชาลาแห่งนี้จะเป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่ผมไม่มีวันลืม ใบหูแดงๆ ของคุณธนิก รอยยิ้มของเขา กระเป๋า เสื้อผ้า รวมไปถึงกลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้ในวันนี้ ผมแน่ใจว่าผมจดจำทุกรายละเอียดได้ดี

“น้องขวัญ” คุณธนิกเอ่ยเรียกหลังจากที่นั่งเงียบๆ เกลี่ยนิ้วกับนิ้วมือของผมอยู่นาน

“ครับ” ผมขานรับ เผลอหันไปมองเขาที่เหมือนว่าจะมองผมอยู่นานแล้ว ทั้งที่ก่อนหน้านีเสหน้ามองคนละทางแท้ๆ

“เป็นแฟนกัน”

คำพูดของเขาทำให้ผมนิ่งงันไปเพียงครู่ ก่อนจะเลิกคิ้วมองใบหน้าหล่อเหลาที่มีแต่ความจริงจัง เขาไม่ได้กำลังล้อเล่นและไม่ได้กำลังลังเลหรือมีเรื่องให้กังวล เขาเหมือนคนที่ตัดสินใจดีแล้วที่จะพูดถ้อยคำที่มีผลต่อเราทั้งคู่ออกมา เพราะเราต่างรู้ถึงความเป็นไปไม่ได้ แต่เราต่างไม่เคยควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้เลย

“น้องดื้อนะ” ผมเตือนพลางยิ้มกว้างให้เขา “แล้วก็ขี้หึงมากด้วย”

“ไม่มากเท่าพี่หรอก” เขาแย้ง แววตาดุทำให้ผมต้องขยับเข้าไปกอดแขนเขาอย่างอ้อนๆ “ถ้าเราดื้อพี่ก็จะดุ จะตีด้วย”

“ชอบแฟนดุจัง เอวดุยิ่งชอบ ขยับรัวๆ”

“น้อง!” เขาหน้าแดง ร้องเสียงเข้ม “พูดอีกตีนะครับ”

“ไม่พูดแล้วค้าบ” ผมไถศีรษะกับต้นแขนของเขา รู้เลยว่าเขาแพ้ทาง เพราะเขากำลังปั้นหน้าดุทั้งที่กลั้นยิ้ม “น้องขอโทษ ห้ามตีๆ เดี๋ยวเจ็บ แต่ตีด้วยปากได้ ใช้...เอิ่ม...ตีก็ได้”

“อะไร”

“มือจ้า”

เขาถอนหายใจใส่พลางผลักหน้าผากผมหนึ่งที “ดื้อเก่ง กวนเก่ง”

“น่ารักเก่งด้วย”

“ขวัญพัฒน์”

“ยอมค้าบ แด๊ดดี้ดุจัง”

“น้องงง!”

คุณธนิกเหมือนแด๊ดดี้ แต่แด๊ดดี้สำหรับผมไม่ได้หมายถึงพ่อและเขาก็คงรู้ ก็แบบว่า...ผมไม่เก่งภาษาอังกฤษนี่นา เคยแต่ศึกษากับชาวญี่ปุ่น เห็นเธอเรียกชายคนรักว่าแด๊ดดี้ ผมก็อยากเรียกบ้าง แหะ แต่ขืนแกล้งบ่อยๆ แด๊ดดี้ฟาดผมด้วยมือใหญ่ๆ ของเขาแน่

“พี่นิกรู้ป่าวว่าเป็นแฟนกันแล้วจับมือกันได้นะ” ผมส่งนิ้วก้อยไปสะกิดนิ้วก้อยของเขา “จับฟรีไม่คิดเงินด้วย”

“มากกว่าจับก็ทำมาแล้วมั้ย”

“ไม่โรแมนติก!”

“อะๆ” เขาทำเหมือนต้องยอมอย่างเสียไม่ได้ แต่คนที่ทำเหมือนฝืืนใจกลับจับมือของผมไว้แน่น “จับมือแล้วทำอะไรอีก”

“ทำรัก”

“พูดอีกทีดิ๊”

“ง่ะ ดุ๊ดุ” ผมแทบจะยกมือไหว้ขออภัยเมื่อเห็นแววตาดุของเขา แต่เพราะมืออีกข้างโดนจับไว้ก็เลยทำได้แค่ส่งสายตาออดอ้อนให้ หากถามว่าสายตาออดอ้อนเป็นยังไง ผมก็คงตอบว่าก็แค่ใช้ฟิลเตอร์ในการมองเหมือนมองน้าลีตอนขอออกไปเที่ยวงานลอยกระทงและต้องกลับดึกกับไอ้แนน นั่นแหละ...สายตาออดอ้อน...มั้ง

“อย่าเล่นมากน้องขวัญ ถ้าพี่ทนไม่ไหวขึ้นมา ชานศาลาพี่ก็เปลี่ยนเป็นม่านรูดได้”

“คนกามแห่งปี”

“ตบตีแฟนด้วยความรักพี่ก็ถนัด”

“พี่นิกดุร้ายอีกแล้ว”

“ตบตีด้วยปากครับ”

“งั้นน้องจะดื้อ!”

“พอเถ๊อะ!”

“ฮ่าๆ ๆ”

คุณธนิกตัวจริงเป็นคนตลกนะรู้ยัง ตอนทำงานเขาก็เก๊กขรึมไปอย่างนั้น แต่ตอนที่อยู่กับผมก็จะมีหลายร่าง คงเพราะเราใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากกว่าแปดชั่วโมงต่อวัน ผมจึงโชคดีที่ได้เห็น เล่นได้บ้างไม่ได้บ้างก็ค่อยปรับกันไป ผมเด็กกว่าเขาก็ลำบากหน่อยเพราะบางทีก็พูดไม่คิด อยู่ด้วยกันมาก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยทะเลาะ แต่ไม่เคยสักครั้งที่จะทะเลาะกันรุนแรง เขาเป็นผู้ใหญ่มากแต่บางครั้งก็ย้อนแย้ง ทำตัวเหมือนเด็ก เรื่องที่ทะเลาะกันบ่อยที่สุดก็คือเรื่องที่ผมชอบได้แผลจากอุบัติเหตุเล็กๆ น้อยๆ แต่เขาเองที่ชอบทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ทุกอย่างระหว่างเราดีมากจนบางครั้งผมก็อยากจะตบตีตัวเองที่เผลอคิดไปว่าเขมินทราจะได้อย่างที่ผมได้ไหม แล้วผม...ได้มากกว่าที่ใครๆ เคยได้หรือเปล่า

ครับ...ผมเป็นเด็กไม่ดีเลย ว่าแต่คนอื่นโลภ ตัวผมก็โลภเหมือนกัน

โลภที่อยากจะเป็นคนสำคัญของคุณธนิกเพียงคนเดียว

“พี่นิกว่าถ้าเราไม่รู้ปลายทาง การเดินทางจะเป็นยังไง” ผมถามขึ้นในขณะที่มองรถไฟเข้าหลายขบวนบนราง ยานพาหนะที่จะพาผมกับคุณธนิกหนีไปจากความวุ่นวาย “เป็นไปได้ไหมที่รถไฟจะไม่หยุดวิ่ง เป็นไปได้หรือเปล่าที่สถานีปลายทางจะหายไป”

“ทุกขบวนที่จะออกวิ่ง ก็ต้องมีสถานีต้นทางกับสถานีปลายทาง ความเป็นไปได้มันมีอยู่เท่านั้น เดินทางนานแค่ไหนสักวันก็ต้องถึงอยู่ดี” เขาพูดพลางจับมือผมแน่นขึ้น “แต่ปลายทางของทุกคนไม่เหมือนกัน อาจมีใครบางคนลงระหว่างทาง พอถึงสถานีถัดไปก็มีคนขึ้นมาใหม่”

“แล้วถ้าบนรถไฟมีแค่เราสองคนล่ะพี่นิก ถ้าผมไม่ยอมให้รถไฟหยุดวิ่ง ไม่ให้มันถึงสถานีปลายทาง ไม่ให้คนอื่นขึ้นมา”

“งั้นพี่คงต้องรวยมากๆ ถึงจะซื้อรถไฟทั้งขบวนให้น้องได้”

“ผมจะทำให้พี่รวยมากๆ เอง เพราะฉะนั้นซื้อรถไฟให้ผมนะ”

“ไว้ถึงเวลานั้น ซื้อเครื่องบินให้ดีกว่า” เขาคลี่ยิ้มหน้ามองในขณะที่เราหันมาสบตากัน “อยากพาน้องขวัญบินไปบนท้องฟ้ากว้างๆ เป็นอิสระจากความวุ่นวาย”

“ขอบคุณครับ ผมจะรอนะพี่นิก” ผมบอกเสียงหนักแน่น “แล้วก็...อย่าบอกเลิกผม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าพี่นิกจะต้องไปเป็นของใคร แต่อย่าบอกเลิกกัน ผมรอพี่นิกอยู่ที่เดิม แม้ว่าสุดท้ายแล้วพี่นิกจะเลือกไปกับเครื่องบิน แต่ผมก็จะรออยู่ที่สถานีรถไฟ”

“รอผิดที่แล้วเราจะได้เจอกันเหรอ”

“เปลี่ยนสถานีรถไฟเป็นสนามบินสิครับ รวยแล้วทำอะไรก็ได้”

“ฮ่าๆ ๆ ไอเดียดีมาก งั้นก็รอพี่ที่เดิมนะ”

“ครับผม!”

สุดท้าย...แม้จะไม่มีใครมาเลยก็ตาม แต่ผมก็จะรออยู่ที่เดิม เพราะผมเลือกแล้ว ชีวิตของผมเลือกเขาแล้ว ผมเลือกที่จะเดินทางไปกับเขา ถ้าจุดจบของเราคือการจากลา งั้นผมจะเปลี่ยนให้มันเป็นคำสัญญาของการรอคอย ผมอาจจะต้องรอไปตลอดชีวิต แต่ไม่เป็นไร เพราะผมรอด้วยความเชื่อที่ว่าเขา...จะกลับมา

“พี่นิกครับ ไปขึ้นรถไฟกันเถอะ” ผมลุกขึ้น ยื่นมือไปตรงหน้าเขา “ไปใช้ชีวิตของเราและมีความสุขไปด้วยกันนะครับ”

หากเป็นในละคร ผมก็อยากให้ขึ้นคำว่า จบบริบูรณ์เสียตรงนี้

จบตรงที่คุณธนิกยื่นมือมาจับมือผมพร้อมรอยยิ้มและลุกขึ้นก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน

ปัง!!

เสียงแสบแก้วหูดังลั่นชานชาลาก่อนความเจ็บจะแล่นริ้วขึ้นจนผมโอนเอนจนแทบล้ม แต่กลับมีมือที่สั่นเทากับเสียงร้องตะโกนของเขาช่วยเอาไว้ สีหน้าของเขาซีดเผือดตัดกับสีแดงฉานบนท้องของผมที่เริ่มกระจายเป็นวงกว้าง

“พี่...นิก” ผมพยายามเรียกชื่อเขา ไม่กล้าพอที่จะยื่นมือไปสัมผัส เพราะสีหน้าของเขา...ทรมานยิ่งกว่าความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น “คุณธนิก...ครับ ทำไมต้อง...ร้องไห้...ด้วย”

ริมฝีปากที่ผมมักจะแอบจุ๊บก่อนนอนบ่อยๆ นั้นขยับให้เห็น แต่ผมไม่ได้ยินว่าเขากำลังพูดอะไร ผมได้ยินแค่เสียงของผู้คนที่กำลังโหวกเหวกโวยวาย ทว่า...ท่ามกลางผู้คนที่กำลังแตกตื่น ผมกลับเห็นใบหน้าของเขาชัดเจน

“เจ็บ...” ผมอยากอ้อน เพราะกลัวว่าจะไม่ได้อ้อนเขาอีก “น้อง...เจ็บ แต่...ว่า...เจ็บน้อยกว่าที่พี่นิก...ทำนิดหน่อย”

“พอแล้ว” เขากระซิบ น้ำเสียงสั่นเทาจนผมกลัว...กลัวว่าเขาจะขาดใจตายลงตรงหน้า

“ล้อ...เล่น...ครับ น้องไม่...เจ็บ...เลยนะ อย่าทำ...หน้า...แบบนี้”

แบ่งมาครึ่งหนึ่งได้ไหม ความเจ็บของคุณธนิก แบ่งมาให้ผม...เพราะผมเป็นเด็กหนุ่มสุขภาพดีและแข็งแรงมาก

“หยุดร้อง...ครับพี่..นิก น้อง...ไม่มี...แรง...ปลอบ”

“อย่าทิ้งพี่...อย่าทิ้งพี่นะครับ” เขาอ้อนวอนทั้งน้ำตา แม้ว่าผมจะขอร้องให้น้ำตาของเขาหยุดไหล แต่เขาไม่ฟังเลย

คุณธนิกตัวจริงคือคนดื้อแบบนี้นี่เอง

ผมนอนมองเขา ในขณะที่เสียงรอบข้างเริ่มหายไปจากโสตการรับฟังทีละเล็กละน้อย แต่เสียงร้องไห้ของเขายังคงดังชัดเจน

นี่...ผมถามอะไรหน่อย ถ้าผมเขียนบทให้ตัวเองได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้แล้วเพราะฉะนั้นอนุญาตให้ผมเขียนฉากจบของตัวเองได้ไหม

ฉากจบที่จะเป็นการเริ่มต้นความสุขของผมกับเขา

ฉากจบที่มีแค่รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะ

ไม่ใช่ฉากจบที่เขาต้องร้องไห้แทบจะขาดใจอย่างนี้

ผมไม่ได้จะทิ้งเขาไปไหน...เพราะผมจะรอเขาอยู่ที่เดิม

คนอย่างผมอาจจะไม่มีอะไรเลย บทบาทของผมอาจเป็นแค่ชายขอทาน ชายขอทานที่ไม่ควรทำให้เจ้าชายร้องไห้ แต่ว่า...คนอย่างผมน่ะ ไม่ยอมผิดสัญญาหรอกนะ

ผมจะรอจนกว่าจะเจอเขาแล้วพูดกับเขาอีกครั้งว่า ‘สวัสดีครับ คุณธนิก’


...................To be continue.....................

 :กอด1: :กอด1:

น้องขวัญคะ รักหนูนะ  :กอด1:

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ wikawee

  • มีชีวิตอยู่เพื่อทำฝันให้เป็นจริง
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-7

ออฟไลน์ hunhan

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 77
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
เป็นตอนที่เรากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลย ทำไมนะ ทำไม ในหัวตอนนี้คือมีแต่คำนี้
ทั้งที่เขาก็รักกันมากแท้ๆ ให้เขารักกันไม่ได้หรอ ทำไม :hao5:
ขอบคุณที่มาต่อให้วันต่อวันนะคะ รอมานานสมใจรอแล้ว ขอบคุณมากค่ะ

ออฟไลน์ BossZa

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 375
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-0
อ่านจบน้ำตาไหลพราก เจ็บไปกับน้องขัวญและพี่นิก

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
ง่าาา พี่นิกหรือขวัญ ฝันใช่ไหม ไม่จริงๆๆๆๆๆๆ

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาล่ะ ฮือออออ

ออฟไลน์ Justccwpo

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 111
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
 :hao5: แง่ทำไมมันจบเศร้าขนาดนี้

ออฟไลน์ Babyboys

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 96
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-2
ร้องไห้
ทิ้งการอ่านหนังสือสอบเพื่อมานอนร้องไห้ :ling3:

ออฟไลน์ bun

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-5
ใครเป็นคนยิงขวัญ
หรือว่าจะเป็นมิสเตอร์ที  :katai1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ tasteurr

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 574
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
 ปวดใจ :m15:
 ฮือ น้องขวัญ
ใครทำน้อง

สงสารคุณธนิก สงสารน้องขวัญ สงสารตัวเอง
เดี๋ยวคู่หมั้นคุณธนิกกลับมาอีก  :katai1:

ออฟไลน์ MyLavenderLand

  • ฉันสุขใจ เมื่อได้ Log in เล้า
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1576
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-1
เดี๋ยววววววว เขายังหยอดมุข18+ ยังฟีชเจอริ่งกันอย่างเผ็ชร้อนอยู่หมาดๆ เรายังเขินแทนพี่นิกกับน้องขวัญอยู่เลย แล้ววววววว ~~ อะไรคือ “ปัง” น้องโดนยิงใช่ไหม? โอ๊ยยยย  :ling3: ฉันเป็นมึนงง  ฉันปรับอารมณ์ไม่ทัน  :hao5:

ออฟไลน์ Raccool

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 318
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +237/-2
ชอบที่ขวัญบอกว่าชอบเรื่องราวระหว่างทาง เลยขอตักตวงช่วงเวลานี้  :hao5: :hao5:
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เลย ฮือออ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะคะ ติดตามมม

ออฟไลน์ naruxiah

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 912
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
แล้วพี่นิกจะกล้าสู้เพื่อขวัญ​มั้ย​ ถ้ารู้ว่ายิ่งรักขวัญ​ต่อขวัญ​จะอันตราย​แล้วพี่นิกจะกล้าปกป้องคนที่ตัวเองรักมั้ย

ออฟไลน์ LadySaiKim

  • ▫▪□Dezine'Kim□▪▫
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1697
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-0
ใจหายยย น้องขวัญอย่าเป็นอะไรไปนะลู๊กกก  :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
ใครรรรรรรรรรรรรรรรรร ยิงขวัญญญญญญญญญญญญ มันต้องตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  :pigangry2:

ออฟไลน์ Jthida

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1549
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-3
ร้องไห้ไปไม่รู้กี่ตอนแล้ว

ออฟไลน์ HISY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3
งอแง ร้องไห้
ทำไมชีวิตมันแย่ขนาดนี้ ทำไมต้องมีอุปสรรค
ทำไมบางครั้งเราต้องยอมสละความรักและความฝันของตัวเอง

ออฟไลน์ กาแฟมั้ยฮะจ้าว

  • Let me hug you tight, and I’ll make you feel how important you are.
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +570/-0
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ o13

ออฟไลน์ kungverrycool

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 284
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
 
กระชากอารมณ์สุดๆ  :sad4:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด