กล(รัก)เกียร์ ตอนที่ 33 : ฟ้าสายยั่ว
เผลอแป๊บเดียวก็เหลืออีกเพียงแค่สามวันแล้ว ก่อนที่ค่ายอาสาประจำปี2560 จะจบลงอย่างสมบูรณ์แบบ ตอนนี้งานหลักอย่างสนามกีฬาก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว งานซ่อมแซมโต๊ะ เก้าอี้ของเด็กๆก็เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่เก็บรายละเอียดของสนามกีฬาแล้วก็ทาสีเครื่องเล่นในสนามเด็กเล่นเท่านั้น สำหรับผมกับพี่ดิน ถ้าไม่นับรวมความรู้สึกที่รู้กันแค่สองคน นอกนั้นก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยครับ พี่ดินก็ยังคงแกล้งผม พูดแซวผมไปตามเรื่องของแกเหมือนเมื่อตอนที่สถานะของเราสองคนยังไม่เปลี่ยนไป คงมีแต่ผมเท่านั้นที่เมื่อเจอหน้าพี่ดินที่ไร ก็รู้สึกเขินผู้ชายคนนี้อยู่ดี....เป็นผมซ๊ะเองที่เปลี่ยนไป
วันนี้ผมตื่นมาก็ล้างหน้าแปรงฟัน แล้วก็เดินออกไปนั่งชิงช้าตรงสนามเด็กเล่นเพราะเป็นเวรบ้านอาข่าที่ทำอาหารตอนเช้าผมก็เลยว่างๆ แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องมากลางสนามหญ้า ผมนั่งมองไอ้หินกับไอ้ป้องที่กำลังพาเด็กๆเตะบอลเล่นอยู่กลางสนาม ดูๆไปแล้วไอ้สองคนนี้ระยะหลังๆมานี่ดูสนิทกันมาก นี่ถ้าคิดในความรู้สึกของคนที่เป็นแบบผม ไอ้สองคนนี้ต้องมีซัมติงกันแน่ๆ
ในขณะที่ผมกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ ชิงช้าที่ผมนั่งอยู่ก็โดนดึงไปข้างหลังและปล่อยกลับมา แล้วก็โดนเหวี่ยงแรงขึ้นเรื่อยๆ
"เชี่ย...พี่ดิน อย่า....." ผมตะโกนร้องขอ เมื่อเห็นว่าคนที่แกล้งผมคือพี่ดิน แต่คนที่แกล้งผมก็เอาแต่ยืนหัวเราะและยังไม่มีท่าทีที่จะหยุดแกล้งผมเลยซักนิด มือผมจับโซ่ชิงช้าไว้แน่น เพราะกลัวพลาดตกลงมา
"พี่ดิน หยุด ผมกลัววว"
"พี่ดินนนนนนนนน"
"ถ้าไม่หยุด ผมเลิก...!!" เท่านั้นแหล่ะครับ คนที่แกล้งผมรีบเข้ามาจับชิงช้า แต่คงลืมไปว่าชิงช้ายังมีแรงเหวี่ยงอยู่ จังหว่ะที่ชิงช้าเหวี่ยงกลับมาก็เลยกระแทกกับตัวพี่ดินเต็มๆ
"อั้กกกกก...โอ๊ยยยย...!!" เสียงพี่ดินร้องก่อนที่จะโดนแรงกระแทกจนล้มลงไปนอนกับพื้น ผมลงจากชิงช้าได้ก็รีบวิ่งไปประคองพี่ดิน
"พี่ดินครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับพี่" ผมเรียกพี่ดินแล้วก็เขย่าตัวพี่ดิน พี่แกก็หลับตานิ่งอยู่อย่างนั้น ผมเห็นแบบนี้ก็ใจเสีย
"พี่ดิน พี่ลืมตาดิพี่" ผมเรียกพี่ดินแล้วก็เอามือไปตบแก้มเบาๆเพื่อให้แกรู้สึกตัวตื่น
"ช่วยด้วยครับ...ช่วย..อุ๊ปปป..!!" ผมตะโกนให้คนช่วย แต่ก็โดนมือหนาๆของพี่แกยกขึ้นมาปิดปากซ๊ะก่อน
"เลิกแหกปากซะที กูไม่เป็นไรหรอก" พี่ดินบอกผมแล้วก็เอาศอกดันพยุงตัวเองขึ้นมานั่งมองดูผมแล้วก็ยิ้มเยาะๆอย่างที่แกชอบทำ ผมเห็นภาพตรงหน้าจากสงสารกลายก็เป็นหมันไส้ขึ้นมาทันที
"หึ...แกล้งผมนะจำไว้" ผมว่าพี่ดินแล้วก็ลุกขึ้นยืน แล้วก็เดินหนีออกมาจากตรงนั้น
"เออ กูจำได้หมดแหล่ะว่าเคยทำอะไรกับมึงบ้าง" เสียงพี่ดินพูดไล่หลังผมมา แต่ไม่ช้าแกก็เดินตามมาจนทันผม
ผมหันไปมองร่างสูงที่เดินอยู่ข้างๆ ชุดบอลสีขาวเปื้อนคราบดินเต็มไปหมด จากเหตุการณ์ที่แกลงไปนอนคลุกฝุ่นเมื่อกี้
"พี่ดิน แขนพี่ถลอกอ่ะครับ ไปทำแผลมั๊ย" ผมบอกพี่ดิน เมื่อหันไปเห็นรอยถลอกเป็นทางยาว มีเลือดออกซิบๆ เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าแกล้งผมจนได้แผล
"เออ..ได้แผลเลยกู นี่ถ้ามึงไม่บอกกู กูก็ไม่เจ็บหรอก พอมึงบอกปุ๊บเจ็บปั๊บเลยหว่ะ" พี่ดินบอกผม
"เว่อร์ว่ะ" ผมบ่นออกมาเบาๆ แต่ก็ทำให้คนข้างๆเหล่ตามามองเมื่อได้ยินผมบ่น
ผมกับพี่ดินเดินไปที่เต๊นท์พยาบาล เห็นพี่อาทิตย์ พี่โอม ไอ้ทิว ไอ้เทียนนั่งอยู่ในนั้น
"ไอ้ทิตย์ ไอ้โอม มึงเรียกลูกค่ายออกกำลังกายแทนกูด้วยนะ"
"แล้วมึงเป็นอะไรครับไอ้ดิน ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาวะมอมแมมแต่เช้า" พี่อาทิตย์ถามเพื่อน แล้วก็หัวเราะเมื่อเห็นสภาพเพื่อนในตอนนี้
"ฟัดกับหมาหรือกับคนวะไอ้ดิน" พี่โอมแซวพี่ดินแล้วก็หันมามองผม
"เออๆ กูทำแผลก่อนมึงไปรวมลูกค่ายได้ละ กูรออยู่นี่แหล่ะ ไอ้ฟ้ามึงอยู่ทำแผลให้กู" พี่ดินหันมาบอกผม
"เดี๋ยวขวัญทำให้ก็ได้นะดิน น้องฟ้าจะได้ไปออกกำลังกาย"
"ให้ไอ้ฟ้าทำแหล่ะขวัญ มันจะได้เป็นงาน ปีหน้าจะได้อยู่งานพยาบาลไปเลย" พี่ดินบอกพี่ขวัญ
"เชี่ย มึงวางแผนยันปีหน้าเลยหรอวะไอ้ดิน" พี่อาทิตย์แซวพี่ดินแล้วก็เดินออกไปเตรียมเรียกลูกค่ายทำกายบริหาร
พี่โอมเดินผ่านหน้าผม แกหันมามองผมแล้วก็ยิ้มให้
"แซวผมนะพี่ จำไว้ๆ" ผมว่าพี่โอม
"ไม่แซวน้องพี่จะให้พี่แซวหมาที่ไหนวะห๊ะ ไอ้มอมของพี่" พี่โอมบอกผมแล้วก็เอามือมาขยี้หัวผมเล่น
"อร๊ายยย โอม น้องฟ้า เล่นกันน่ารักดีอ่ะ ขอร้อง เป็นแฟนกันเถอะ" เพื่อนพี่โอมพูดแซวพี่โอม
"โอมหมดสิทธิ์แล้วครับ ไอ้มอมตัวนี้เค้ามีเจ้าของแล้ว" พี่โอมพูดแล้วก็เดินออกไป
"อ่าว จะทำมั๊ยเนี่ย แผลอ่ะ กูเจ็บจะตายละเนี่ย" พี่ดินว่าผม ผมก็เลยรีบเข้าไปนั่งเตรียมอุปกรณ์ทำแผลให้แก คนอะไรสำออยชิบ แผลแค่นี้ทำจะเป็นจะตาย พี่ขวัญนั่งมองพี่ดินก็ยิ้มๆแล้วก็ส่ายหน้ากับการกระทำของเพื่อน
"โอ๊ยยย ซี๊ดดดดด....แสบชิบ" เสียงพี่ดินร้องครวญคราง เมื่อผมเอาแอลกอฮอลล้างแผลให้แก
"ไอ้ฟ้าาา กูเจ็บบบบ"
"ร้องทำไมอ่ะครับ ตอนแกล้งผมยังทำเก่งอยู่เลยนี่" ผมว่าพี่ดิน ทำเอาคนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าผมเขม็งเลย
"ปากดีนะมึง" พี่ดินว่าผม
"แล้วชุดสีขาวนี่ใส่จัง ใส่แล้วทำเลอะเทอะใครจะซักให้ไหวอ่ะครับ"
"เออๆ กูขอโทษ เดี๋ยว...กูซักเองก็ได้ชุดนี้อ่ะ" พี่ดินตอบผมเสียงอ่อยๆ
"ไอ้ฟ้า" พี่ดินเรียกผม ผมก็เลยหันหน้าขึ้นไปมองแก เจอสายตานิ่งๆของแก ผมแพ้ทุกทีจนต้องหรุบตาลงไปมองพื้น
"กูอยากให้มึงทำแผลให้แบบนี้ทุกวันเลยว่ะ"
"บ้าป่าวพี่ อยู่กันแบบคนปกติเหอะ อย่าให้ต้องทำแผลทุกวันเลย"
"เออ ก็จริง แต่กูอยากอยู่ใกล้ๆมึงแบบนี้ทุกวันเลยอ่ะ ต้องทำไงวะ"
"ก็ไม่เห็นต้องทำอะไร ผมก็ใกล้พี่ตลอดอยู่แล้วอ่ะครับ"
"ไอ้ฟ้า มึงนี่แม่ง...กูจะอดใจไม่ไหวละ" พี่ดินพูดด้วยน้ำเสียงแบบหื่นๆจนผมสัมผัสได้ แถมแกยังแกล้งกระเถิบตัวเข้ามาใกล้ผมอีก
"เห่ย...พี่แม่ง..น่ากลัวว่ะ" ผมว่าพี่ดินแล้วก็ขยับตัวหนีออกมา
"เอาเถอะ กลับมหาวิทยาลัย มึงเสร็จกูแน่ไอ้ฟ้า" พี่ดินพูดจบแกก็ก้มหน้าลงต่ำ คงจะนึกเขินอายกับคำพูดของตัวเอง ผมเงยหน้าไปมองแก ก็เห็นว่าทั้งหน้า คอ หูของแก แดงไปหมดแล้วตอนนี้
"พี่หน้าแดง" ผมได้ทีแซวพี่ดิน
"เออ รู้แล้ว เชี่ยเอ๊ย...ทำไมกูต้องเขินมึงด้วยวะเนี่ยไอ้ฟ้า" พี่ดินว่าผมแล้วก็ลุกขึ้นยืน
"พี่จะไปไหนครับ ไม่กินข้าวหรอ"
"กินดิ มึงจะให้กูไปกินแบบเปื้อนๆงี้หรอ กูกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บ มึงรออยู่ที่นี่แหล่ะ" พี่ดินบอกผมแล้วก็เดินกลับไปที่ห้องพัก ผมมองตามแกไป ก็นึกขำที่เห็นแกหน้าแดงเมื่อกี้ คนอะไร พูดเอง ชงเอง หน้าแดงเอง ฮ่าๆ
##แกล้งเพราะรัก##หลังจากออกกำลังกายและกินข้าวเช้าเสร็จ วันนี้ก็แบ่งลูกค่ายออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกทำงานอยู่ในค่าย ส่วนกลุ่มที่สองได้ออกไปเดินป่าครับ วันนี้พี่ปีสามจะพาไปเก็บผักกูดเพื่อเอามาทำกับข้าวตอนเย็นครับ คราวที่แล้วผม ไอ้คิม ไอ้ป้องต้องอยู่ที่ค่าย รอบนี้ผมสามคนก็เลยได้ออกไปเดินเก็บผักกูดกันครับ ส่วนไอ้หิน ไอ้ทิว ไอ้เทียนก็ทำงานอยู่ในค่าย
"ป่ะ ไอ้ฟ้าเตรียมตัวเสร็จยังมึง" ไอ้คิมถามผมแล้วมันก็เดินออกไปรอผมหน้าห้องพัก
ผมเตรียมตัวเสร็จก็เดินออกไปรอที่จุดนัดพบพร้อมกับไอ้คิมไอ้ป้อง
"สามหนุ่มถ่ายรูปหน่อยค่ะ" พี่ส้มเรียกผมสามคนถ่ายรูป
"แหม่ะ สามคนนี้มันคนละสไตล์เลยว่ะ ไอ้ฟ้าตี๋หน้ากวนตีน ไอ้คิมหล่อเข้ม ไอ้ป้องตี๋แต่เสือกตาโต" พี่ปลื้มประธานค่ายเห็นพวกผมสามคนยืนเรียงกันก็ออกปากแซว
"โห่..พี่ปลื้มครับ ทำไมผมต้องตี๋หน้ากวนตีนด้วยอ่ะ" ผมถามตัดพ้อพี่ปลื้ม แกก็หัวเราะ
"ก็หน้ามึงโคตรเฮี้ยวอ่ะ ใครไม่รู้จักมาเห็นก็อยากประเคนให้ซักหมัด นี่มึงอย่าเดินคนเดียวนะไอ้ฟ้า เดี๋ยวจะเจ็บไม่รู้ตัว ฮ่าๆ" พี่ปลื้มบอกผมแล้วก็หัวเราะ
"ไม่เอาค่ะสามีขา อย่าไปว่าน้องฟ้าแบบนั้นสิคะ ถ้าเรามีลูกด้วยกัน คนแรกขอสแปนหน้าแบบน้องฟ้านะคะ" พี่โอปอเข้ามาเกาะแขนพี่ปลื้ม แล้วก็ทำเสียงออดอ้อน ทำเอาพี่ปลื้มทำท่าขนลุก ที่โดนแกล้งแบบประชิดตัวแบบนี้
"เชี่ย อีปอ ตกใจหมด มึงอยากได้ลูกหน้าแบบไอ้ฟ้าใช่มั๊ย" พี่ปลื้มถาม พี่โอปอก็พยักหน้า
"งั้นมึงก็ไปเอากับไอ้ฟ้านู่น มาเอากับกูลูกก็หน้าเหมือนกูสิวะ จะเหมือนไอ้ฟ้าได้ไง" พี่ปลื้มว่าพี่โอปอแล้วก็สลัดแขนออก ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็หัวเราะกัน
"ไอ้ฟ้า มานี่ดิ๊" พี่ดินเดินเข้ามาเรียกผม กวักมือให้ผมไปหา ผมก็เดินไปหาพี่แก
"นี่ไงครับ ตัวจริงของไอ้ฟ้า" ไอ้คิมพูดขึ้นมา ทำเอาทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็พากันมองผมกับพี่ดิน
"เดี๋ยวมึงเอากระเป๋ายาติดตัวไปด้วย เผื่อมีลูกค่ายเป็นอะไรจะได้ช่วยเหลือทัน" พี่ดินพาผมมาที่เต๊นท์พยาบาลแล้วก็บอกให้ผมจัดกระเป๋ายา ผมเองก็ลืมไปว่าควรที่จะเอาติดตัวไปด้วย ทำให้ผมเห็นว่าพี่ดินแกเป็นคนที่รอบคอบมาก
ผมจัดกระเป๋ายาเสร็จก็เดินกลับมาตรงจุดนัดพบพร้อมพี่ดิน เจอไอ้หิน ไอ้ทิว ไอ้เทียนยืนคุยอยู่กับไอ้ป้องไอ้คิม พอผมเดินเข้าไปพวกมันก็ทำพยักเพยิดหน้าใส่กัน
"เป็นเชี่ยไรกันเนี่ย" ผมถามไอ้พวกนั้น
"ไอ้ฟ้ากลับมาเร็วๆนะเว้ยกูคิดถึง" ไอ้หินบอกผม
"ไอ้หิน งานมึงอยู่ไหนทำไมไม่ไปทำ" พี่ดินถามน้องรหัสด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
"ผมมารอส่งเพื่อนครับพี่"
"แค่ออกไปเดินรอบหมู่บ้านทำไมต้องมาส่ง" พี่ดินถามไอ้หินเสียงเข้ม
"อ่อ ลืมไปว่าเพื่อนผมมีคนดูแลแล้ว งั้นผมไปละครับ อิอิ" ไอ้หินพอมันกวนตีนพี่ดินเสร็จ มันก็รีบวิ่งกลับไปก่อนที่จะโดนพี่รหัสที่เตรียมง้างขายาวๆจะเตะมัน พวกผมก็หัวเราะกัน พอกันจริงๆพี่น้องรหัสคู่นี้
หลังจากทุกคนพร้อมพวกเราก็ออกเดินทางกันครับ ไอ้ป้องกับไอ้คิมแบกตะกร้าชาวเขาใส่สะเบียงอาหารกลางวันไปด้วย เป็นข้าวเหนียวหมูทอดห่อใส่ใบตองครับ
เส้นทางที่เดินแรกๆก็ผ่านหมู่บ้าน ผมตื่นตาตื่นใจมาก เพราะผ่านไปบ้านไหนชาวบ้านก็จะออกมาทักทาย โบกไม้โบกมือให้พวกเรา เด็กๆก็เดินตามพวกเราออกมาด้วย ยิ่งพอรู้ว่าพวกเราจะไปเดินป่าเก็บผักกูด ก็มีหลายคนที่อาสาเป็นมัคคุเทศก์น้อยนำทางพวกเราไป เด็กๆดูจะติดพี่ดินมาก เพราะผมสังเกตุว่าเด็กๆจะพากันไปเดินล้อมหน้าล้อมหลังอ้ายดินของพวกเค้า พอมีคนนึงได้ขึ้นขี่คออ้ายดิน อีกหลายๆคนก็จะต้องได้ขี่คออ้ายดินบ้าง ใครได้ขี่คออ้ายดิน พอลงมาก็จะเดินมาหาผม เพราะรู้ว่า ผม ไอ้คิม ไอ้ป้องมีขนมให้กิน
"อ้ายฟ้า มีเมียยา" // อ้ายฟ้ามีเมียยัง // เด็กคนนึงถามผม คนที่ได้ยินก็หัวเราะกัน
"อ้ายฟ้าจะมีผัว ไม่มีเมีย" พี่ดินตอบเด็กคนนั้นแล้วก็อุ้มเด็กขึ้นมา ในมือเด็กคนนั้นมีดอกไม้ป่า เด็กก็ส่งดอกไม้ให้พี่ดิน
"ให้อ้ายดินเอาไปให้เมียหรอ" พี่ดินถามเด็กคนนั้น เด็กก็พยักหน้า
"อ่ะ กูให้" พี่ดินพูดแล้วก็ยื่นดอกไม้นั้นให้ผม
"เชี่ยยยย อกอีโอปอจะแตกตายก็วันนี้" เสียงพี่โอปอพูดขึ้น แกคงเห็นเหตุการณ์ระหว่างผมกับพี่ดินพอดี
"ตอกย้ำด้วยรูปค่ะโอปอ จะได้ตายสนิท" พี่ส้มบอกพี่โอปอแล้วก็เปิดรูปให้ดู ทำเอาพี่โอปอกรี๊ดลั่นป่า
"พี่ส้มรูปไรอ่ะ ผมขอดูบ้าง" ผมรีบวิ่งเข้าไปหาพี่ส้ม
"ไว้ดูบนหน้าเพจนะคะน้องฟ้า อิอิ" พี่ส้มบอกผม ผมก็หน้ามุ่ยใส่ เพราะอดดูรูป
"เอาจริงๆนะ น้องฟ้า ไอ้ดิน ไอ้โอม ไอ้น้องหิน จับน้องฟ้าเป็นตัวตั้ง เอาสามคนนี้มาบวกลบคูณหาร กับคนไหนก็ได้หมด" พี่โอปอพูดขึ้น
"เออ จริง สาววายจะไม่ทน จับคู่กับใครก็ตะมุตะมิ"
"กูเป็นผู้ชายกูยังสดชื่นเลย"
"เชี่ยแม่งน่ากลัวว่ะ"
"ใครน่ากลัว ไอ้น้องฟ้าอ่ะหรอ"
"ป่าว มึงนั่นแหล่ะที่น่ากลัว ไอ้ห่า ฮ่าๆ"
ตอนนี้ในกลุ่มที่ไปเดินป่าก็พากันพูดถึงแต่ผมกับพี่ดิน ทำเอาพี่ดินต้องแยกออกไปเดินข้างหน้า ปล่อยผมเดินรั้งท้ายกับไอ้ป้องไอ้คิมแล้วก็กลุ่มพี่โอปอ ซึ่งการมีกลุ่มพี่โอปอทำให้การเดินป่าในครั้งนี้สนุกสนานมีสีสันมาก
พอพ้นจากเขตหมู่บ้าน พวกเราก็ต้องลงไปเดินในลำธารครับ ลำธารตื้นๆไหลผ่านแก่งหิน น้ำในลำธารใสเย็นมาก สองข้างฝั่งเป็นป่า มีต้นผักกูดขึ้นเต็มไปหมด ยิ่งได้ฝนที่ตกลงมาเมื่อสองสามวันที่แล้ว ทำให้ยอดผักกูดที่มีลักษณะคล้ายต้นเฟิร์น พากันแตกยอดม้วนขึ้นมาดูเขียวอวบน่ากิน เมนูที่สามารถนำผักกูดไปทำกับข้าวได้ก็มีผักกูดลวกจิ้มน้ำพริก ผักกูดผัดน้ำมันหอย แกงส้มผักกูด ผักกูดชุบไข่ทอด หรือจะยำผักกูดก็ได้
ตอนเที่ยงพวกเรานั่งพักกันที่ลานหินกว้างที่โผล่ขึ้นมากลางลำธารแล้วก็กินข้าวกัน ผมแบ่งข้าวเหนียวให้พวกเด็กๆ เพราะยังไม่รู้สึกหิว ก็ได้แต่นั่งมองเด็กๆกินข้าวเหนียวนั้นอย่างอร่อย
"มึงไม่กินหรอ" พี่ดินถามผม แล้วก็นั่งลงข้างๆผม
"ไม่อ่ะครับ ยังไม่หิวเลย"
"อ่ะ กิน คำนึงก็ยังดี" พี่ดินบอกผมแล้วก็ปั้นข้าวเหนียวมาจ่อตรงปากผม
"กูบอกให้กิน" พี่ดินสั่งผม เมื่อเห็นว่าผมยังคงนิ่ง
"ไอ้ฟ้า มึงอย่าดื้อ"
ผมขี้เกียจรำคานก็เลยอ้าปากกินข้าวเหนียวที่พี่ดินป้อนให้ พี่ดินพอป้อนผมเสร็จแกก็เอาข้าวเหนียวที่เหลือให้กับเด็กๆไปแบ่งกันกิน
"กูก็ได้กินคำเดียวเหมือนมึงนี่แหล่ะ" พี่ดินบอกผม ผมก็พยักหน้าให้
"พี่ดินครับ"
"อือ ว่าไง"
"ผมอยากกับกรุงเทพฯแล้วอ่ะ"
"ทำไมวะ อยู่ค่ายไม่สนุกหรอ"
"ป่าวครับไม่ใช่ไม่สนุก แต่ถ้ากลับไปกรุงเทพฯ ผมจะได้กอดพี่" ผมบอกพี่ดิน ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนข้างๆ ผมหันไปมอง พี่ดินหน้าแดงอีกแล้ว
"ไอ้ฟ้า มึงอย่าพูดแบบนี้ กูยอมผิดกฏค่ายจริงๆนะมึง" พี่ดินบอกผมแล้วก็ลุกเดินหนีผมไป แกคงจะรู้สึกเขินที่ผมพูดไปตรงๆแบบนั้น
หลังจากกินข้าวเสร็จนั่งพักกันแป๊บนึง ก็ออกเดินทางกันต่อ ตอนนี้พวกเราเดินกลับมาทางเดิมครับ ผักกูดที่เก็บมาได้ได้เยอะพอสมควร พี่ปีสามบอกว่าเดี๋ยวจะแบ่งเอาไปให้ชาวบ้านบ้าง เพราะเราเก็บกันมาเยอะมาก ขากลับทุกคนก็เลยเดินกันแบบชิลล์ๆ สบายๆ พากันถ่ายรูปไปตามทางเรื่อยๆ
ผมยืนตรงกลางลำธารให้ไอ้คิมถ่ายรูปให้
"ไอ้ฟ้า งู...!!" พี่ดินตะโกนบอกผม ผมตกใจก็เลยรีบวิ่ง แต่ด้วยความที่ผมใส่รองเท้าแตะ แล้วหินก็ลื่น เลยทำให้ผมข้อเท้าพลิกล้มลงไปในลำธาร
"โอ๊ยยยยย...ซ่าาาาาส์" เสียงผมร้องพร้อมกับเสียงน้ำที่กระเซ็นเพราะผมล้มลงไป
"เห้ย..ไอ้ฟ้า เป็นไรวะ" ไอ้คิมที่อยู่ใกล้ที่สุดวิ่งเข้ามาประคองผม ตามด้วยพี่ดินที่วิ่งเข้ามาสมทบ คนอื่นๆก็พากันมามุงดูผม
"เจ็บขา" ผมร้องออกมา
"ไหนเจ็บตรงไหน พี่ดินเอามือจับๆตรงขาผมเบาๆ"
"ข้อเท้าครับพี่"
พี่ดินพยักหน้าแล้วก็ประคองผมให้ลุกขึ้นยืน
"เดินไหวป่าว" พี่ดินถามผม ผมลองเดินแต่ก็ไม่ไหวเพราะมันเจ็บแปล๊บๆ
"งั้นขี่หลังกู" พี่ดินพูดแล้วก็นั่งลงให้ผมขึ้นไปขี่หลัง
"เร็วดิ" พี่ดินหันมาบอกผม ผมก็ยืนเก้ๆกังๆ ไม่กล้าขึ้นไปขี่หลังพี่เค้า
"เอากระเป๋ายามาเดี๋ยวกูสะพายให้ เออ มียานวดนี่เอามาทาก่อนมั๊ย" ไอ้คิมบอกผม พี่ดินก็พยุงพาผมไปนั่งริมฝั่งแล้วก็เอายานวดมานวดข้อเท้าให้ผม ทำให้ทุกคนต้องหยุดพักกันก่อน เพราะผมเท้าเจ็บ
หลังจากทายาเสร็จ พี่ดินก็แบกผมขึ้นหลังพาเดินกลับหมู่บ้าน
"พี่หนักมั๊ยครับ"
"ไม่"
"พี่แกล้งผมใช่มะ"
"เออ กูขอโทษ"
"งั้นพี่ก็แบกผมไปให้ถึงค่ายนะ"
"เออ"
"ห้ามเหนื่อย ห้ามวาง"
"เปลี่ยนท่าได้มะ"
"บ้า" ผมว่าพี่ดินแล้วก็เอามือไปทุบไหล่แก
"ไอ้ฟ้ากูเจ็บ"
"ผมเจ็บกว่าพี่ป่าววะ"
"แค่เห็นมึงเจ็บกูก็เจ็บ"
"แล้วแกล้งผมทำไม"
"ก็รักไง"เชี่ยยยย ฆ่ากูเถอะตอบแบบนี้ ผมคิดในใจ
พี่ดินตอบมาแบบนี้ ผมพูดอะไรต่อไม่ได้เลยครับ นี่ถ้าแกมองเห็นผมได้คงจะเห็นว่าตอนนี้ผมกำลังหน้าแดงมาก
"ดอกไม้ที่กูให้อยู่ไหน" พี่ดินเอ่ยปากถามผม คงจะเห็นว่าผมเงียบไปนาน
"ไอ้ฟ้า มึงหลับหรอ" พี่ดินถามผมอีก เพราะผมเงียบไม่ยอมตอบแก เอาจริงๆผมโดนพี่ดินแบกเดินมาแบบนี้ มันก็ตาปรือๆอยากจะหลับเหมือนกันนะครับ
"พี่ดินไหวป่าวครับ ผมลงเดินก็ได้นะ"
"กูไหว มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก กูแบกพามึงกลับจนถึงค่ายได้แหล่ะ"
ผมได้ยินที่พี่ดินพูดก็เลยเอาสองแขนโอบกอดไหล่ของแกไว้ ชูดอกไม้ในมือให้แกดู แล้วก็ซุกหน้าลงวางคางบนไหล่หนาของแก พี่ดินหยุดชะงักนิดนึงแล้วก็หันมามองผม
"มึงนี่กวนอารมณ์กูจริง"พี่ดินว่าผมเบาๆแล้วก็เดินแบกผมต่อจนถึงค่าย....
----------------------------------
**ขอบคุณคุณMAGNOLIA ที่ช่วยตรวจคำผิดให้ครับ ใครอ่านเจอคำผิดตรงไหนช่วยบอกได้นะครับเดี๋ยวเราเข้ามาแก้ไข ขออภัยในความผิดพลาดด้วยนะครับ ^^
หัวข้อ: @@กล(รัก)เกียร์ :ตอน : ชั่วฟ้าดินสลาย [The End][จบแล้วครับ] (Up.04.Oct.2017)@@ (อ่าน 185494 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก