Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะเปิดเทอมใหม่แล้ว... ตอนนี้เข้าสู่การเรียนของเทอมที่สองสำหรับเดียร์ นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่ง เทอมนี้แทบไม่ได้แตกต่างไปจากเทอมที่แล้วเท่าไหร่ ตารางเรียนยังคงอัดแน่นเช่นเดิมทั้งวิชาในคณะแล้วก็วิชานอกคณะ
วิชาในคณะก็ยังคงคอนเซ็ปเดิมคือเรียนน้อยแต่งานเยอะ ส่วนวิชานอกนั้นเรียนเยอะ แล้วงานก็เยอะด้วย เรียกว่าเปิดเทอมมาได้เดือนเศษๆ เดียร์ก็หัวหมุนกับการทำงานของแต่ละวิชาแล้ว ยิ่งเทอมนี้วิชาดีไซน์ต้องทำงานร่วมกับรุ่นพี่ปีสีด้วย ที่กลุ่มของเดียร์ไปลงชุมชนที่เกาะลันตา จังหวัดกระบี่มา
เข้าวิชานี้คาบแรกก็ได้คำสั่งจากอาจารย์เลยว่าให้เขียนแบบแปลนแล้วก็ขึ้นสามมิติแบบบ้านที่ไปสำรวจมา ระหว่างรอโจทย์จากพี่ปีสี่ที่ยังทำการวิเคราะห์ไซต์แล้วก็วางตำแหน่งผังกันใหม่อยู่ ส่วนวิชาอื่นๆ ก็ไม่ได้มีอะไรมาก เป็นงานวาดรูป งานดรออิ้งเสียเป็นส่วนใหญ่
ส่วนวิชานอกก็เน้นทำการบ้านกับรายงานส่ง ซึ่งถ้าแบ่งเวลาดีๆ ก็สามารถทำงานได้เสร็จทั้งหมดในเวลาที่กำหนดเอาไว้ เรื่องนี้คงต้องขอบคุณแฟนของเดียร์ที่สอนเรื่องการแบ่งเวลา เพราะในเทอมแรกเดียร์ใช้วิธีโต้รุ่งทำงานอย่างเดียวเลย
“ตอนปีหนึ่งพี่ก็โต้รุ่ง เอะอะๆ โต้รุ่งอย่างเดียวเลย แต่ตอนหลังก็ปรับวิธีทำงานใหม่ อย่างวิชาดีไซน์พี่ก็ทำทุกวัน วันละนิดวันละหน่อยให้งานได้คืบหน้าบ้าง บางวันก็ทำเพลทสำหรับเตรียมพรีเซนต์เอาไว้เลย พอช่วงจะจูลี่ก็ไม่ต้องมานั่งจัดเพลทใหม่ แค่เอารูปมาใส่ก็เรียบร้อย แล้วเพราะทำงานทุกวัน พอถึงเวลาจะส่งจริงๆ งานมันก็เลยไม่เยอะ มีเวลานอนพักผ่อนก่อนไปพรีเซนต์งานด้วย” กันต์แนะนำเขามาแบบนั้น
“แล้วพอพี่แบ่งเวลาได้ พี่ก็สามารถทำงานได้ทัน งานเสร็จก่อนกำหนด มีเวลาเตรียมตัวพรีเซนต์มากขึ้น ซึ่งพี่ว่าการพรีเซนต์ก็สำคัญไม่แพ้งานเลย ต่อให้งานออกมาดีสวยแค่ไหน แต่ถ้าพรีเซนต์ไม่ได้ เตรียมตัวไม่ดี คะแนนก็หายเหมือนกัน”
เดียร์ก็เลยพยายามที่จะทำตามอยู่ ซึ่งก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่อาจจะเป็นเพราะกันต์คอยเตือน คอยบอกอยู่ตลอด อีกฝ่ายจะรู้ตารางการส่งงานของเขาทั้งหมด ถ้าใกล้ส่งงานอย่างเหลือเวลาอีกประมาณสองอาทิตย์จะมีจูลี่ กันต์ก็จะคอยเตือนเขาบอกให้เขาทำงานทุกวันเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเร่งเอาคืน สองคืนสุดท้ายก่อนส่ง เดียร์คิดว่ามันดีมาก เขาไม่ต้องอดหลับอดนอนทำงาน ตื่นเช้ามาก็รู้สึกดี ไปพรีเซนต์ก็สบายๆ สมองโล่ง ไม่เบลอ ตอบคำถามของอาจารย์ได้ คะแนนที่ได้ก็ดีตามไปด้วย
ฝ่ายคนอยู่ปีสามเองก็งานเยอะไม่แพ้กัน เห็นบอกว่าเทอมนี้ทำรีสอร์ท จะทำรีสอร์ทสไตล์ไหน แบบไหนก็แล้วแต่ชอบเลย อาจารย์ให้ตั้งกลุ่มเป้าหมายขึ้นมาเอง แล้วก็ออกแบบเพื่อกลุ่มเป้าหมายนั้นๆ อย่างเช่น ออกแบบรีสอร์ทสำหรับครอบครัวที่เป็นครอบครัวจริงๆ หรือออกแบบรีสอร์ทสำหรับคนรักสัตว์ สำหรับผู้สูงอายุ ในกลุ่มก็ช่วยกันหาไซต์ที่จะทำรีสอร์ทแล้วก็ช่วยกันทำวิเคราะห์ไซต์ หลังจากเปิดเทอมมาได้อาทิตย์เดียว ปีสามต่างก็หายตัวไปจากคณะ เพราะไปลงไซต์สำรวจพื้นที่กันหมด กลุ่มของกันต์ก็เช่นกัน พวกเขาไปสำรวจไซต์ที่จังหวัดกาญจนบุรีมา ได้ไซต์ที่น่าสนใจใกล้ๆ แม่น้ำมาหนึ่งไซต์ สำหรับงานดีไซน์ในเทอมนี้ ตอนแรกกันต์ก็ชวนเดียร์ไปด้วยกันเพราะเขาไปช่วงปลายสัปดาห์คาบเกี่ยวกับวันเสาร์อาทิตย์ แต่เดียร์มีงานต้องส่งวันจันทร์เลยไปด้วยไม่ได้
ความสัมพันธ์ของกันต์และเดียร์ยังเหมือนเดิม เป็นคู่รักที่โดนแซวบ่อยที่สุด ซึ่งพอโดนแซวจากที่เดียร์จะเขินอายหน้าแดง เดี๋ยวนี้ก็พัฒนามากขึ้น มีตอบโต้กลับไป บางครั้งก็อ้อนกันต์ต่อหน้าต่อตาคนแซว บางครั้งก็หาเรื่องมาแซวกลับ ไม่มียอมแพ้ เขินแล้วเกรี้ยวกราดแล้วตอนนี้
มีทะเลาะ มีเถียงกันบ้างตามประสา แต่กันต์ไม่เคยปล่อยเรื่องราวทิ้งเอาไว้นาน ถ้าหากมีการเถียงกัน พวกเขาจะแยกกันคนละมุมเพื่อปรับอารมณ์ของตัวเองแล้วค่อยหันหน้ามาคุยกันใหม่ ไม่มีการโวยวายทำลายข้าวของ หรือเดินหนีหายไปให้ใครต้องคิดมาก แค่แยกกันคนละมุมห้องเท่านั้น พออารมณ์เย็นขึ้น คุยด้วยเหตุผลมากขึ้น ทุกอย่างก็จบ แล้วก็พากันหัวเราะกับเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อครู่ เพราะรู้สึกว่ามันค่อนข้างจะไร้สาระ แต่ก็ไม่ได้ทะเลาะกันบ่อย น่าจะแค่ครั้งหรือสองครั้งเท่านั้นที่ทะเลาะกัน
สาเหตุที่ทะเลาะก็เพราะมีคนเข้ามาจีบคนรักของตัวเองด้วยกันทั้งคู่ หึงแล้วก็เถียงกันแค่นั้น...
“พี่กันต์ อาทิตย์นี้กลับบ้านไหมครับ” เดียร์ถามเจ้าของห้อง วันนี้เขาหอบรายงานมาทำที่ห้องของกันต์
พวกเขายังไม่ได้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ต่างฝ่ายต่างก็อยู่ห้องของตัวเอง มีบางคืนที่กันต์ไปนอนห้องเดียร์ หรือบางทีเดียร์ก็มานอนที่ห้องของกันต์ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคืน ไม่ใช่เพราะว่าแต่ละคนจะได้มีเวลาส่วนตัว แต่เป็นเพราะเร่งทำงานของตัวเองจนไม่สามารถไปหาอีกฝ่ายได้ต่างหาก
อยู่ห้องใครห้องมันจะได้มีสมาธิทำงานอย่างเต็มที่แล้วก็จะได้ไม่รบกวนกันด้วยในช่วงที่ใครคนหนึ่งต้องทำงานแล้วอีกคนไม่มีงานต้องทำ
มีแฟนเรียนสถา’ปัตย์ก็ต้องเข้าใจ ว่าเวลาของแฟนอยู่กับการตัดโมเดล และทำงานส่งอาจารย์
“คิดว่ากลับ เดียร์ก็จะกลับไปที่บ้านเหมือนกันใช่ไหม” กันต์ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ไปมองน้องตัวเล็ก ที่นั่งทำรายงานอยู่ตรงโต๊ะญี่ปุ่น
“เดียร์ไปบ้านพี่นะ ไปด้วย ที่บ้านไม่มีคนอยู่ ฮาร์ทไปค่ายของคณะ เลิฟไปค่ายของโรงเรียน น้องแพรก็ไปด้วยนี่... ใช่ไหม”
กันต์นั่งนึกก่อนจะพยักหน้ารับเมื่อจำได้ น้องแพรเคยบอกเขาแล้วว่าจะมีไปเข้าค่ายที่โรงเรียน “ใช่ น่าจะไปด้วย ได้ยินน้องแพรบอกอยู่ แล้วแด๊ดกับมัมล่ะ ไม่อยู่บ้านเหรอ”
“ไปแฟชั่นวีคครับ ไม่อยู่ คุณปู่ คุณย่าแล้วก็คุณตาก็พากันไปเที่ยว ทิ้งผมไว้คนเดียวทุกทีเลย” พูดไปก็ทำหน้ามุ่ยไปด้วยอย่างขัดใจ “เพราะงั้นผมไปด้วยคนนะ ให้พ่อคินทำแพนเค้กคุณหมีน้อยให้กินด้วยนะ”
“สรุปที่อยากไปบ้านพี่เพราะอยากกินแพนเค้กใช่ไหมเรา”
เดียร์หัวเราะชอบใจ แต่ก็พยักหน้ารับว่าเขาคิดแบบนั้นจริงๆ แพนเค้กร้านไหนก็อร่อยสู้แพนเค้กคุณหมีน้อยของพ่อคินไม่ได้
ทั้งเดียร์แล้วก็กันต์สลับกันไปบ้านของแต่ละฝ่ายจนสนิทสนมกับครอบครัวของกันและกันแล้ว ไม่ใช่แค่กับพ่อแม่ แต่รวมไปถึง คุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยายด้วย เดียร์ก็กลายเป็นลูกชายสุดที่รักอีกคนของมัมพัทธ์แล้วก็พ่อคิน เป็นพี่ชายที่แสนดีของน้องแพร เป็นหลานรักขึ้นแท่นแทนหลานตัวเองของคุณตาคุณยาย ส่วนกันต์ก็เป็นลูกชายคนโต หลานชายคนโตของครอบครัวบริสตันแล้วเหมือนกัน
“เดี๋ยวพี่จะได้บอกพ่อคินเอาไว้ กลับไปที่บ้านก็ดีนะเพราะน้องแพรไปเข้าค่าย พ่อกับมัมอยู่กันสองคนเอง” กันต์พูด “แล้วนี่งานใกล้เสร็จหรือยัง ดึกแล้วนะ พี่ว่ารีบนอนได้แล้วมั้งพรุ่งนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ”
“พี่กันต์จะนอนหรือยัง” ไม่ตอบคำถามแต่ถามคำถามกลับไปแทน
“อีกแปบหนึ่งน่ะ เราเข้าไปนอนก่อนเลย พรุ่งนี้พี่มีเรียนบ่าย”
“ถ้าพี่ยังไม่นอน ผมก็ยังไม่นอน”
กันต์มองคนรักแสนดื้อที่นั่งมองเขาอย่างไม่ละสายตาไปไหน ยืนยันแน่ชัดว่าถ้าเขายังไม่ไปนอน เจ้าตัวก็จะไม่ไปนอนเหมือน สุดท้ายเขาก็ต้องยอมแพ้ หันกลับไปกดเซฟงานแล้วก็ปิดคอมพิวเตอร์
“ปิดคอมได้แล้ว พี่ก็ปิดแล้วเนี่ย”
เดียร์หัวเราะชอบใจก่อนจะกดปิดโน้ตบุ๊กของตัวเองบ้าง เก็บของจนเรียบร้อยก็พากันเดินเข้าไปในห้องนอน เดียร์กระโดดขึ้นเตียงทันทีทำเหมือนกับเป็นเจ้าของห้อง ในขณะที่เจ้าของห้องตัวจริงเดินไปเปิดแอร์ ปิดไฟจนเรียบร้อยแล้วอาศัยแสงโคมไฟข้างเตียงที่น้องตัวเล็กเปิดเอาไว้เดินกลับไปที่เตียง ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ เดียร์ที่ขยับเข้ามาหาเขาทันที
เสียงเพลงบรรเลงยังคงดังเหมือนทุกคืน ที่จะต้องเปิดเพลงกล่อมตัวเองให้นอน กันต์สอดแขนให้น้องนอนหนุน ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองกับน้องเอาไว้ลูบผมของเดียร์เบาๆ เพื่อช่วยกล่อมให้หลับอีกทางหนึ่ง
“ฝันดีนะครับคุณอุ๋ง”
“ฝันดีเหมือนกันครับคุณหมี”
กันต์กดจูบเบาๆ ที่หน้าผากของเดียร์ ก่อนจะผละออกมานอนมองใบหน้าน่ารักเหมือนที่ทำทุกครั้งที่นอนด้วยกัน เขาชอบมองหน้าน้องเวลานอน มองได้เรื่อยๆ ไม่มีเบื่อ แล้วก็คิดว่าเขาคงจะไม่มีทางเบื่อแน่นอน
ใช้เวลาไม่นานเดียร์ก็หลับไป เหลือเพียงกันต์ที่นอนมองน้องอยู่แบบนั้น ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเดียร์มันเพิ่มขึ้นทุกวันๆ จนเรียกว่ารักจะล้นใจแล้ว ยิ่งเวลาผ่านไปเขาก็ยิ่งมั่นใจว่าเขาเลือกไม่ผิด
การที่ได้รักคนคนนี้ การที่ได้คบกับคนคนนี้
การที่ได้นอนกอดคนคนนี้ หรือแม้กระทั่งการที่ในทุกๆ วันมีคนคนนี้อยู่ด้วย...
เป็นสิ่งที่ถูกต้อง... น้องคือคนที่ใช่สำหรับเขา เป็นคนที่เขาจะรักแล้วก็จับมือไปตลอดไม่มีทางปล่อย หรือทำให้เสียใจ
ใครจะคิดว่าจากน้องตัวเล็กที่เคยเจอเมื่อนานมาแล้วจนแทบจะจำหน้าไม่ได้ จะมาเจอกันอีกครั้งในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้อง ที่น้องไม่ค่อยชอบหน้าเขาสักเท่าไหร่เพราะโดนเขาสั่งลงโทษไป จนกระทั่งมารู้ว่าน้องคือน้องตัวเล็ก... น้องตัวน้อยที่อยู่ในความคิดของเขามาตลอดไม่เคยหายไปไหน
จนตอนนี้... น้องตัวเล็กเมื่อตอนนั้น กลายมาเป็นคนรักของเขาในตอนนี้
เดียร์เป็นดวงใจของคนที่บ้านเหมือนอย่างที่แด๊ดดี๊ควอตซ์เคยบอกเอาไว้
และตอนนี้... เดียร์ก็เป็นดวงใจของเขาด้วยเหมือนกัน
เป็น My Dear หนึ่งเดียวของเขาตลอดไป...... THE END …
************************************************
เดินทางกันมาถึงตอนสุดท้ายของเรื่องนี้กันแล้วนะคะ จะว่านานก็นานแหละเนอะอยู่กันมา 1 ปีกว่าเกือบ 2 ปี ไม่คิดว่าจะนานขนาดนี้ ความรู้สึกเหมือนได้เห็นลูกหลานตัวเองโตเลยเนอะ ก็คงไม่แปลกที่จะรู้สึกกันแบบนี้เพราะหลายคนฟางเชื่อว่าได้อยู่กับพี่กันต์ตอนยังเป็นน้องกันต์หัวเห็ด ได้อยู่กับน้องเดียร์ตอนที่ยังเป็นน้องเดียร์ร้องเรียกมัม ๆ กันอยู่ พอมาเรื่องนี้กลายเป็นว่าโตเป็นหนุ่มกันหมดแล้ว ก็เหมือนกับเห็นลูกหลานเติบโตแหละเนอะ
พอต้องมาอัปนิยายตอนจบก็แอบรู้สึกใจหายเหมือนกันค่ะ เป็นความรู้สึกทุกครั้งที่อัปตอนจบ แบบ... จบแล้วนะ ทำไมเร็วจัง ทั้ง ๆ ที่ระยะเวลามันไม่ได้สั้นเลย ฟางอยากขอบคุณคนอ่านทุก ๆ คนที่เข้ามาอ่านนิยายของฟางนะคะ อาจจะมีบางส่วนบางตอนที่ฟางยังแต่งได้ไม่ดี หรืออาจจะยังไม่ถูกใจใคร ฟางน้อมรับคำติและจะนำไปพัฒนาตัวเองนะคะ
ขอบคุณทุก ๆ คนที่อยู่กับนิยายเรื่องนี้มาจนจบ ไม่ว่าจะติดตามตั้งแต่แรกหรือเพิ่งติดตาม อ่านนิยายของฟางเรื่องนี้เรื่องแรก หรือตามอ่านทุกเรื่องก็ตาม ฟางหวังว่านิยายเรื่องนี้จะเป็นอีกหนึ่งในหลาย ๆ เรื่องของทุกคนที่สามารถกลับมาอ่านย้อนได้อีกหลาย ๆ ครั้ง และยิ้มทุกครั้งที่อ่านนะคะ ฟางขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ ฟางจะพัฒนาฝีมือของตัวเองเรื่อย ๆ เพื่อแต่งนิยายออกมาให้ได้อ่านกันอีกนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ ^^
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 312878 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก