Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะช่วงนี้รู้สึกว่าทุกคนจะคึกคักกันไปหมด ในห้างสรรพสินค้าก็พากันประดับตกแต่งภายในเสียสวยงาม เสียงเพลงสนุกสนานเหมาะกับเทศกาลก็เปิดดังทั่วทุกชั้น คงเพราะว่าตอนนี้ใกล้ถึงเทศกาลที่หลาย ๆ คนรอคอยเพราะจะได้หยุดยาวกันแล้วอย่างเทศกาลปีใหม่ ทำให้บรรยากาศดูคึกคักไปหมด ผู้คนมากมายจับจ่ายซื้อของเพื่อเป็นของขวัญ เหมือนกับที่เดียร์กำลังเดินดูของเพื่อซื้อให้คนในครอบครัว
“นึกได้หรือยังว่าจะซื้ออะไรบ้าง” เสียงของคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ เอ่ยถาม หลังจากที่ปล่อยให้เดียร์ได้นั่งนึกว่าจะซื้อของขวัญอะไรดีในร้านอาหารร่วมชั่วโมง
คนตัวเล็กกว่าหันมามองพร้อมทำหน้ายู่ยี่ไปหมดเหมือนคนคิดไม่ตกจนเขาต้องหลุดยิ้มขำยกมือขึ้นจับผมของเดียร์แล้วขยี้ไปมา “ถ้ายังเลือกไม่ได้ก็ไปเดินดูก่อนไหม ช่วงนี้พี่ว่าของลดราคาค่อนข้างเยอะเผื่อเจอของถูกใจ”
เดียร์พยักหน้ารับคำพูดของอีกฝ่ายทันที “อย่างนั้นเดินไล่ตั้งแต่ชั้นแรกเลยนะครับ ผมเห็นในเฟซลงว่านาฬิกาลดราคา ไปดูกันครับ”
“ได้สิ” กันต์พยักหน้า ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันไปเดินดูของ
ไล่วนจนครบแทบทุกชั้นแต่สุดท้ายเดียร์ก็ยังตัดสินใจไม่ได้ ตอนนี้เจ้าตัวเลยนั่งทำหน้ายุ่งอยู่ในร้านกาแฟแบรนด์ดังพร้อมแก้วชาเขียวปั่นในมือ
“ทำไมถึงได้ยากจังนะ” เดียร์ถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่แน่ใจ “นาฬิกาเรือนนั้นก็สวยนะครับแต่มันแพงมากเลย ขนาดลดเกือบครึ่งราคาแล้วนะนั่น ซื้อของแพงแบบนั้นไปมีหวังโดนมัมบ่นแน่เลย”
“ปกติเราให้ของอะไร” กันต์ที่เห็นน้องทำหน้ายุ่งก็เอ่ยถาม
เดียร์ส่ายหน้าไปมา “ก็... ไม่ครับ ตอนเด็ก ๆ ให้พวกการ์ดเพราะที่โรงเรียนจะให้ทำอยู่แล้ว แต่พอโตมาหน่อยก็ไม่ได้ให้อะไรเพราะไม่มีตังค์ อีกอย่างมัมแด๊ด แล้วก็พวกคุณย่าก็บอกว่าไม่ต้องผมก็เลยไม่ได้ซื้ออะไร แต่ปีนี้ก็อยากให้บ้าง แล้วพี่กันต์ละครับ เทศกาลแบบนี้ให้อะไรพวกมัมกับพ่อคินเหรอครับ”
“พี่กับน้องแพรจะทำพวกคุกกี้ให้ ไม่ได้ซื้อของเป็นชิ้นเป็นอันเท่าไหร่หรอก บางปีก็จัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ที่บ้าน พี่กับน้องแพรทำอาหาร ทำขนมกันเอง บางทีก็วาดรูปให้” กันต์ตอบ “บางที... เราไม่ต้องให้ของเป็นชิ้นก็ได้นะ พี่ว่าพวกมัมเขาไม่ได้อยากได้ของแพงมีราคาอะไรหรอก”
“นั่นสินะครับ... หรือผมจะทำคุกกี้แบบพี่กันต์บ้างดีนะ แต่ผมก็อยากให้ของเป็นชิ้นเป็นอันเหมือนกัน เฮ้อ... ทำไมมันยากแบบนี้นะ” เจ้าตัวถอนหายใจอีกรอบอย่างคนที่คิดไม่ตก ตัดสินใจไม่ได้
“ลองเอาสิ่งที่เรียนมา มาทำของขวัญสิ”
“สิ่งที่เรียนมาเหรอครับ...” เดียร์พูดทวนก่อนจะทำตาโต “พี่กันต์หมายถึงให้ผมสร้างบ้านให้แด๊ดกับมัมเนี่ยนะ!!”
“เด็กบ๊อง!” กันต์ดีดหน้าผากคนรักเบา ๆ ส่ายหน้าระอากับความคิดของอีกฝ่าย “พี่ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ของแบบนั้นเราทำตอนนี้ได้ไหมล่ะ พี่หมายถึงอย่างออกแบบอะไรสักอย่างพวกนี้ต่างหากล่ะ อย่างทำโฟโต้บุ๊ก กรอบรูป สมุดโน้ตอะไรพวกนี้ เอาไปใช้งานได้ ตกแต่งได้”
เดียร์ยู่หน้า ยกมือลูบหน้าผากของตัวเองที่โดนดีด “ก็ใครจะไปรู้ล่ะ...”
“เดี๋ยวเถอะเรา”
เดียร์ย่นคอหนีเมื่อเห็นว่ากันต์ทำท่าจะดีดหน้าผากเขาอีกรอบ ก่อนจะยิ้มกว้างใส่ “เอาไว้ผมจะลองไปนึก ๆ ดูครับ ให้ของทำเองก็น่าจะดีเนอะ”
“แล้วนี่อยากเดินดูอะไรอีกหรือเปล่า หรือจะกลับบ้านเลย” กันต์ถามพลางดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือของตัวเอง ตอนนี้ก็เกือบจะเย็นแล้ว
“กลับเลยก็ได้ครับ ผมเดินจนปวดขาไปหมดแล้ว”
“อย่างนั้นไปครับ พี่ไปส่งที่บ้าน” กันต์จับมือของเดียร์มากุมเอาไว้ก่อนจะพาน้องเดินออกจากร้านเพื่อตรงไปที่รถ
เพราะช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมของมหาวิทยาลัยเดียร์เลยกลับมาอยู่บ้านตั้งแต่ช่วงสัปดาห์ก่อนแล้ว แต่ก็นัดกับกันต์อยู่บ่อย ๆ บางวันก็ไปเที่ยวอยู่ที่ร้านของพ่อคิน บางวันกันต์ก็แวะมาหาที่บ้านสลับกันไป แต่เพราะวันนี้เดียร์อยากจะหาซื้อของขวัญให้กับครอบครัวกันต์เลยไปรับมาตั้งแต่ช่วงสาย ๆ แล้ว
“ว่าแต่ช่วงปีใหม่พี่กันต์ไปเที่ยวไหนหรือเปล่าครับ” เดียร์หันไปถามคนที่กำลังขับรถอยู่
“ยังไม่แน่ใจเลย กับที่บ้านก็ยังไม่ได้คุยกันว่าจะไปไหนหรือเปล่าแล้วเราล่ะ”
“เหมือนกันครับ ยังไม่ได้คุยกันเหมือนกัน แต่ช่วงปีใหม่แบบนี้แด๊ดเขามีงานเลี้ยงเยอะ พวกคุณย่าก็ไป” เดียร์ตอบ นึกไปถึงปีที่แล้วที่ก็ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเพราะว่าคุณย่า คุณปู่แล้วก็แด๊ดมีงานเลี้ยงเยอะมาก ๆ แทบจะทุกวันเลย พวกเขาก็เลยตัดสินใจว่าไม่ไปเที่ยวไหนดีกว่า “แล้วปีนี้ไม่ไปหาคุณตาคุณยายเหรอครับ”
“ไม่ครับ ปีนี้หนีไปเที่ยวเชียงใหม่กันตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว กว่าจะกลับพี่ว่านู้นแหละหลังปีใหม่ เขาบอกว่ายังมีแรงเที่ยวก็เที่ยวให้ชื่นใจก่อน” กันต์พูดยิ้ม ๆ ตอนนึกไปถึงคุณตาคุณยายที่มักจะพากันไปเที่ยวพักผ่อนกันเป็นประจำ “ปีนี้ก็อาจจะจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่บ้านนั่นแหละนะ”
เดียร์พยักหน้ารับกับคำพูดของกันต์ ตลอดทางกลับบ้านก็คุยกันเรื่องนู้นบ้างเรื่องนี้บ้าง เงียบบ้างสลับกันไป จนกระทั่งรถของกันต์เลี้ยวเข้าสู่รั้วบ้านตระกูลบริสตัน ก่อนที่จะขับไปจอดอยู่บริเวณหน้าบ้านของเดียร์
“พี่จะลงก่อนไหมครับ” เดียร์หันมาถามเมื่อรถจอดนิ่งแล้ว
“ไว้คราวหลังดีกว่าครับ วันนี้พี่นัดกับที่บ้านเอาไว้แล้วด้วยว่าจะกลับไป”
“โอเคครับ ยังไงก็ขับรถกลับดี ๆ นะครับ ถึงบ้านแล้วบอกผมด้วยนะ”
“ครับผม” กันต์ส่งยิ้มให้
เดียร์ยกมือโบกลาก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาลงก็โดนอีกฝ่ายดึงแขนเอาไว้ก่อน ตั้งใจจะหันกลับมาถามว่ามีอะไรแต่ก็ไม่ทันได้พูดเพราะริมฝีปากของกันต์ก็ปิดทับที่ริมฝีปากของเขาก่อนแล้ว ไม่นานก็ผละออกพร้อมกับรอยยิ้ม ส่งผลให้ใบหน้าขาว ๆ ของเดียร์ขึ้นสีระเรื่อ เจ้าตัวไม่ได้พูดอะไรนอกจากรีบผลักประตูให้เปิดกว้างแล้วลงจากรถปิดประตูเสียงดังแล้วรีบวิ่งเข้าบ้านไป
กันต์หัวเราะกับท่าทางของน้องตัวเล็กก่อนจะขับรถออกจากบ้านบริสตันไปอย่างอารมณ์ดี
“มัมครับ~ น้องเดียร์กลับมาแล้ว” เสียงเจ้าตัวดังไปก่อนที่ขาจะก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่นเสียอีก ให้คนถูกเรียกต้องหันมามองก่อนจะส่งสายตาดุ ๆ ใส่ลูกชายที่ทำนอกจากจะไม่กลัวแล้วยังยิ้มหวานกลับมาอีก “สวัสดีครับมัม สวัสดีครับแด๊ด”
เดียร์ถลาไปนั่งบนโซฟาข้าง ๆ มัมมี๊สองแขนกอดรอบเอวตัวเอนนอนบนตักนุ่ม ๆ
“พี่กันต์มาส่งเหรอ ทำไมไม่ชวนพี่เขาลงมากินข้าวด้วยกันล่ะ” มัมมี๊ถามยกมือลูบผมลูกชายคนเล็กเบา ๆ
“พี่กันต์นัดกับที่บ้านเอาไว้แล้วครับ ว่าแต่ว่า... มัมครับปีใหม่นี้เราจะไปเที่ยวไหนกันหรือเปล่า” เดียร์เงยหน้าขึ้นมองมัมมี๊ก่อนจะถาม
“ทำไม จะไปไหน” คนที่ถามกลับมาไม่ใช่มัมมี๊เพราะเสียงมัมมี๊ไม่เข้มขนาดนี้ แต่เป็นเสียงของแด๊ดดี๊ที่นั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัว
เดียร์หันไปมองก่อนจะแอบสะดุ้งในใจเมื่อเห็นสายตาเข้ม ๆ ของแด๊ดดี๊ รีบยิ้มส่งให้เป็นทัพหน้า มัมมี๊ก็ไม่มีช่วยแถมยังแอบหัวเราะขำอีก
“เจ้ากันต์ชวนไปไหน” แด๊ดดี๊ถามมาอีกรอบเมื่อลูกชายยังไม่ตอบ
คบกันมาเป็นปี เข้าออกบ้านกันเป็นว่าเล่นแด๊ดดี๊ก็ยังไม่วายหวงลูกชายคนนี้
“ไม่ได้ชวนครับ ที่เดียร์ถามเดียร์จะเสนอไอเดีย” เดียร์รีบตอบเพราะกลัวว่าแด๊ดดี๊จะส่งเสียงเข้มมาอีกรอบ “ถ้าไม่ได้ไปไหนเราจัดปาร์ตี้กันที่บ้านดีไหมครับ แล้วก็ชวนบ้านพี่กันต์มาด้วย”
เดียร์เสนอไอเดียแต่ไม่ได้มองหน้าแด๊ดดี๊นะ เงยหน้ามองทำหน้าอ้อนใส่มัมมี๊ เพราะรู้ว่าต้องอ้อนใครถึงจะได้ผล แม้ว่าแด๊ดดี๊จะตามใจลูกเก่ง แต่ก็ไม่เก่งเท่าตามใจมัมมี๊ ตั้งแต่เด็กจนโตมาตอนนี้เดียร์ยังไม่เคยเห็นแด๊ดดี๊ขัดใจมัมมี๊ได้เลยสักครั้งเดียว
“ดีค่ะ!” เสียงตอบรับไม่ใช่มัมมี๊ไม่ใช่แด๊ดดี๊แต่เป็นเสียงของเลิฟที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องกับพี่ชายคนโต ก่อนจะยกมือไหว้ “มัมมี๊แด๊ดดี๊สวัสดีค่ะ”
ฮาร์ทเองก็ยกมือไหว้ทั้งสองคนเช่นกัน คนเป็นพี่เดินไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับแด๊ดดี๊ ส่วนเลิฟวิ่งมาหอมแก้มมัมมี๊ก่อนจะเดินไปหาแด๊ดดี๊ หอมแก้มคนเป็นพ่อแล้วนั่งลงข้าง ๆ
“ชวนบ้านพี่กันต์มาฉลองปีใหม่ที่บ้านก็ดีเหมือนกันนะคะ เลิฟถามแพรแล้ว แพรบอกว่าปีใหม่ที่บ้านไม่ได้วางแพลนจะไปไหนกัน เพราะคุณตาคุณยายไปเที่ยวเชียงใหม่แล้วเลยไม่ได้ไปบ้านที่ชลบุรีค่ะ” เลิฟสนับสนุนความคิดของพี่ชาย
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ลองชวนบ้านพี่เขามา เพราะเราเองก็ไม่ได้มีแพลนจะไปเที่ยวไหนเหมือนกัน” มัมมี๊ตัดสินใจในที่สุด
“โอเคครับ” ยืดตัวหอมแก้มมัมมี๊ไปทีก่อนจะล้มตัวนอนตักมัมมี๊ต่อ
หลังจากทานมื้อเย็นกันแล้วเรียบร้อยครอบครัวบริสตันต่างก็แยกย้ายทำกิจกรรมของตัวเอง มัมมี๊ก็โดนแด๊ดดี๊พาตัวไปตั้งแต่มื้อเย็นจบลง ส่วนสามพี่น้องก็นั่งคุยนั่งเล่นกันอยู่ในห้องนั่งเล่นพักใหญ่จึงได้แยกย้ายกันบ้าง
เดียร์เดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เจ้าตัวฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเพราะนึกไอเดียดี ๆ ที่จะทำของขวัญได้แล้ว ของแด๊ดดี๊กับมัมมี๊เดียร์ตั้งใจจะทำโฟโต้บุ๊ก เขาเองก็ถ่ายรูปครอบครัวเอาไว้เยอะอยู่ ส่วนของคุณตา คุณปู่แล้วก็คุณย่าตั้งใจจะทำกรอบรูป ส่วนข้องพี่ชายฝาแฝดแล้วก็น้องสาวจะทำสมุดโน้ตให้ ร่างแบบร่างอะไรในใจแล้วก็ยกยิ้มชอบใจกับตัวเอง
คนอารมณ์ดีเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากที่แต่งตัวในชุดพร้อมนอนแล้ว กระโดดขึ้นมานอนคว่ำอยู่บนเตียงหยิบโทรศัพท์มือถือมากดเล่น ระหว่างที่กำลังเช็คนู้นนี่ไปเรื่อย ๆ โทรศัพท์ในมือก็สั่นก่อนที่หน้าจอจะสว่างขึ้นพร้อมกับชื่อของกันต์ที่ปรากฏอยู่บนนั้น
เดียร์กดรับที่อีกฝ่ายวีดิโอคอลเข้ามา กันต์เองก็อยู่ในชุดพร้อมนอนเหมือนกัน กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเหมือนกันกับเดียร์ เกือบทุกคืนหลังจากปิดเทอมที่ทั้งคู่วีดิโอคอลหากันบางคืนก็นั่งคุยนอนคุยกันไปเรื่อย ๆ บางคืนก็แค่เปิดกล้องทิ้งเอาไว้แล้วต่างฝ่ายต่างก็ทำกิจกรรมของตัวเองไป แต่ถ้าหันไปมองที่หน้าจอโทรศัพท์ก็จะเห็นอีกฝ่ายเสมอ
[ทำอะไรอยู่] ปลายสายส่งเสียงถามมา
“ก่อนพี่โทรมาผมก็นอนเล่นโทรศัพท์นี่แหละครับ ไม่ได้ทำอะไร” เดียร์ตอบกลับไป เจ้าตัวมองอีกฝ่ายที่วันนี้สวมแว่นด้วย “พี่ทำอะไรครับ ทำไมใส่แว่นด้วย”
อีกฝ่ายยกมือจับแว่นที่สวมอยู่ก่อนจะถอดออก กันต์มักจะใส่เวลาที่ต้องอ่านหนังสือเยอะ ๆ หรือไม่ก็ใช้คอมนาน ๆ [อ่อ... ก่อนขึ้นมาบนห้องพี่ช่วยน้องแพรตรวจการบ้าน ก็เลยใส่ไปน่ะ]
เดียร์พยักหน้ารับก่อนจะนึกไปถึงน้องสาวของตัวเองบ้าง “ไม่เห็นเจ้าเลิฟเอาการบ้านมาให้ตรวจเลย ไม่รู้ทำบ้างหรือเปล่านั่น”
กันต์เพียงแค่หัวเราะเบา ๆ ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เขาเอี้ยวตัวเอาแว่นสายตาไปวางเอาไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง [ง่วงหรือยังวันนี้ ออกไปข้างนอกมาทั้งวันเลย]
“ยังครับ อ่อ... พี่กันต์! ผมรู้แล้วล่ะว่าจะทำอะไรเป็นของขวัญดี” เดียร์พูดก่อนจะเล่าความคิดของตัวเองให้แฟนฟัง ซึ่งกันต์ก็พยักหน้ารับเสนอความคิดเข้าไปเพิ่มเติม
[ก็ดีนะ พี่ว่าทุกคนน่าจะดีใจ เพราะเป็นของทำเอง มีแค่ชิ้นเดียวในโลกด้วย]
“เนอะ! ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละ จริงสิ... ปีใหม่น่ะครับถ้าพี่กับที่บ้านไม่มีโปรแกรมไปเที่ยวไหนมาปาร์ตี้ที่บ้านผมกันไหม ชวนมัมพัทธ์ พ่อคินแล้วก็น้องแพรมาด้วย มาทำอะไรกินกัน”
[แล้วที่บ้านเราไม่ได้ไปไหนหรือยังไง]
“ไม่ได้ไปครับ ผมบอกมัมแล้ว มัมก็เห็นด้วยนะให้ชวนพี่กับที่บ้านมา”
[เอาไว้พี่จะลองถามัมกับพ่อคินดูก่อนแล้วกันนะ แล้วพี่จะให้คำตอบอีกที]
เดียร์พยักหน้าหงึกหงักยิ้มกว้างส่งไปให้คนในจอโทรศัพท์ “ได้ครับ”
เจ้าตัวขยับตัวนอนบนเตียงดี ๆ วางโทรศัพท์พิงตุ๊กตาหมีเอาไว้พลางคุยโต้ตอบกับปลายสายไปด้วย ไม่แน่ใจว่าคุยอะไรกันนักเพราะเรื่องนู้นเรื่องนี้หยิบยกมาคุยได้เรื่อย ๆ บางช่วงก็เงียบกันไปเสียอย่างนั้น แต่ก็ไม่ถึงกับเงียบเหงาหรืออึดอัดอะไรเพราะมีเสียงเพลงคลอเบา ๆ มาจากฝั่งของกันต์
[ตาจะปิดแล้ว] กันต์พูดยิ้ม ๆ มองหน้าน้องตัวเล็กที่ดูแล้วท่าจะง่วงเต็มที
ดวงตากลมโตปรือปรอยคล้ายคนกำลังเคลิ้มหลับ เดียร์ส่งเสียงงึมงำแต่น่าจะเพราะความง่วงเลยทำให้ประโยคที่พูดออกมานั้นฟังไม่ได้ความ ไม่นานเจ้าตัวก็หลับไป ใบหน้าน่ารักเบียดลงกับหมอนใบนุ่ม ซุกเข้าหาความนุ่มนิ่มของหมอนและผ้าห่มอย่างที่ชอบทำเวลาหลับแล้ว
กันต์เองก็ชอบมองเวลาน้องตัวเล็กหลับ เพราะดูเหมือนกับเด็ก ๆ ถ้าอยู่ใกล้ ๆ เขาคงอดใจไม่ไหวต้องก้มลงไปหอมแก้มป่อง ๆ ของน้องสักที แต่เพราะตอนนี้ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เลยได้แต่มองอยู่แบบนี้ ดูจนแน่ใจว่าน้องตัวเล็กหลับสนิทไปแล้วเขาถึงได้ลุกไปปิดไฟภายในห้องก่อนจะกลับมานอนที่เตียง ขยับหาตำแหน่งวางโทรศัพท์ที่สามารถนอนมองน้องตัวเล็กหลับได้อย่างชัดเจน
นอนมองน้องหลับไปเรื่อย ๆ เพลิน ๆ จนสุดท้ายกันต์ก็หลับตามไปโดยที่ไม่ได้กดวางโทรศัพท์
************************************************
ใกล้ปีใหม่แล้ว~~ ฟางเลยเอาตอนพิเศษฉลองต้อนรับปีใหม่มาฝากกันค่ะ หวังว่าจะชอบใจกันนะ ยังไม่ครบนะคะ ยังแต่งไม่จบแต่เอามาลงให้อ่านกันก่อน เอาไว้แต่งจบแล้วจะมาลงให้อ่านอีกนะ ตอนนี้เป็นตอนพิเศษที่ฟางแต่งขึ้นมาใหม่ ไม่มีอยู่ในเล่มนะคะ และตอนพิเศษที่ลงในเล่มก็จะไม่มีลงในเว็บนะคะ ^^
รายละเอียดของหนังสือรอได้กำหนดการอะไรที่แน่นอนก่อนแล้วฟางจะมาแจ้งอีกรอบค่ะ ส่วนที่หลาย ๆ คนถามมาถึงเรื่องของ “พี่ฮาร์ท” ฟางตั้งใจจะแต่งนะคะ แต่ยังไม่มีพล็อตแค่นั้นแหละค่ะ แฮ่... ยังไงก็รอกันก่อนเนอะ อีกอย่างตอนนี้มีคิวนิยายอีก 2 เรื่องที่รอแต่งอยู่ค่ะ แต่ถ้าเรื่องพี่ฮาร์ทแต่งแล้วเนี่ย ฟางจะเอามาลงให้ได้อ่านกันแน่นอน ว่าแต่ว่า... มีใครอยากเสนอตัวเป็นตัวเองคู่กับพี่ฮาร์ทไหม? ฮ่า... ไม่ใช่สิ! เอาเป็นว่าคู่ของพี่ฮาร์ทจะเป็นใครรอลุ้นกันในเรื่องนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ ^^
ยังไงก็เจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 312860 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก