"...เล้ง"
"อ่า..."
เสียงเรียกที่ดังราวกับพรายกระซิบและความเย็นจากผ้าขนหนูชุบน้ำที่เช็ดใบหน้าอยู่ตอนนี้ ทำให้ผมต้องฝืนเปลือกตาขึ้น ก่อนอาการลำคอแห้งผากและปวกหยอกไปทั้งตัวจะตามมา
"พะ...มีน"
ผมมองเพื่อนสนิทที่กำลังส่งยิ้มบาง ใบหน้าหล่อเหลายังมีบาดแผลและรอยฟกช้ำ ตอนนี้มันกำลังเช็ดตัวให้ผมอยู่ครับ
"มึงไม่สบาย"
"อืม"
ผมจำไม่ได้ว่าร่วมรักหรือถูกไอ้อิงลงโทษไปกี่รอบ แต่เท่าที่พอจะนึกเหตุการณ์ออก ตัวเองน่าจะเป็นลมหมดสติไปก่อนที่อีกฝ่ายจะหยุด
แล้วตอนนี้มันไปไหน?
ผมกวาดตามอง แล้วเพิ่งสังเกตว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียง ก่อนจะมองเพื่อนสนิทที่กำลังส่งแก้วน้ำใส่หลอดดูดมาให้พร้อม พลางปั้นหน้าไม่ค่อยถูกนัก
"แล้วมึงเป็นไง"
ผมถามเสียงเบาหลังจากดูดน้ำเสร็จ สมองก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ไปด้วย มีนถอนหายใจพร้อมกับดีหน้ายุ่ง
"แย่ว่ะ กูว่าจะไปหาหมอ แต่ก็ห่วงมึงเลยกะว่าจะรอให้มึงโอเคก่อน แล้วค่อยไป"
"เดี๋ยวกูพาไป"
"ไม่ต้องหรอก มึงลุกไท่ไหวหรอก"
ผมเม้มริมฝีปากแน่น ตอนนี้ไม่ได้อายอะไรอีกแล้ว มีแต่ความรู้สึกผิดและคำขอโทษมากมายที่อยู่ในใจ
"ขอโทษ..."
"เฮ้ย! ไม่ใช่ความผิดมึง ไอ้เหี้ยแฟนมึงต่างหาก มีอะไรก็พูดกันดีๆ ก่อนก็ได้เปล่าวะ แต่ก็ช่างเถอะ กูก็พอจะเข้าใจอยู่"
มีนว่า แล้วทำหน้าโกรธเคืองเมื่อพูดถึงไอ้อิง ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกรอบ พลางมองมาทางผมด้วยท่าทีอ่อนลง
"เดี๋ยวกูไปหาอะไรให้กิน จะได้กินยา"
"มึงไหวเหรอ โดนไปขนาดนั้น"
ผมมองมีนอย่างเป็นห่วง ทว่าอีกฝ่ายก็ยักไหล่ แล้วเดินออกจากห้องไปราวกับไม่ใช่คนที่เพิ่งโดนอัดจนน่วมไปเมื่อคืนนี้
.........
กลิ่นหอมของข้าวต้มลอยเข้ามา ผมอมยิ้มออกมาเล็กน้อย เมื่อมองมีนที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลเดินเข้ามาด้วยท่าทางตั้งใจ
ผมขยับตัวที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมารับชามข้าวค้ม ก่อนจะตักกินอย่างว่าง่าย และเมื่อลิ้มรสชาติก็ต้องชะงักครับ
ไม่อร่อยเลย!!!
"มึงทำเองเหรอ"
"อืม เป็นไงวะ"
"อืม...ก็ดี"
ผมตักกินทีละน้อย ถึงรสชาติจะห่วยยังไงก็ต้องกิน เพราะเพื่อนสนิทอุตส่าห์ลงมือทำด้วยตัวเอง
แต่ถึงอย่างนั้น...ผมก็ไม่อยากฝืนตัวเองจนเกินไป เพราะตอนนี้ผมต้องฝืนอะไรหลายอย่างมามกพอแล้ว!
"โทษทีว่ะ กูกินไม่ค่อยลง"
ผมวางชามข้าวต้มที่กินไปได้นิดเดียวไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง มีนไม่ได้มีสีหน้าโกรธเคืองอะไร
"ไม่เป็นไร มึงกินยาเถอะ"
ผมพยักหน้ารับ และเมื่อกินยาเรียบร้อย ผมก็มองมีนที่กำลังจะยกชามข้าวต้มของผมไปเก็บอย่างครุ่นคิด
"มีน"
มีนหันมามอง ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น ผมกลั้นลมหายใจเล็กน้อย พร้อมกับมองคนตรงหน้าอย่างจริงจัง
"เรื่องเมื่อคืน..."
มีนเดินไปวางชามข้าวต้มที่โต๊ะเขียนหนังสือของผม ก่อนจะเดินกลับมานั่งบนเตียง เพราะท่าทีจริงจังของผม อีกฝ่ายเลยตีหน้าขึงขังไปด้วย
"มึงไม่ต้องคิดมากหรอก ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน"
ผมแค่นยิ้มออกมา ทั้งดีใจและปวดใจไปพร้อมกัน มีนส่งรอยยิ้มมาให้อย่างอ่อนโยน
"เรื่องที่กูทำให้มึงเสียใจ กูขอโทษ เรื่องเมื่อคืนกูเองก็มีส่วนผิด ดีเหมือนกันที่ไอ้เหี้ยแฟนมึงมาพอดี ไม่อย่างนั้นทุกอย่างอาจจะแย่กว่านี้ก็ได้"
"อืม"
ถ้าผมจูบกับมีนไปจริงๆ เราอาจจะไม่สามารถเป็นเพื่อนสนิทอย่างที่ผ่านมาได้อีก
"ยังมีอีกเรื่อง"
ผมนึกลังเล แต่ก็รู้สึกคาใจ ถ้าไม่ได้พูดออกไป มีนก็แค่มองผมอย่างรับฟัง ผมกลอกตาทีหนึ่งอย่างคิดหนักพร้อมกับใบหน้าที่ร้อนขึ้น
"เมื่อคืน...มึงเห็น...ตอน..เอ่อ...กูโป๊หรือเปล่าวะ"
ผมไม่กล้าเผชิญหน้ากับมีน แต่ก็อดปรายตามองไม่ได้ ใบหน้าหล่อที่มีร่องรอยการวิวาทเลิกคิ้วขึ้นอย่างงุนงง
"เปล่า มีอะไรวะ"
ฮะ?!!!
"ช่างเถอะ..."
"อะไรของมึงเนี่ย เมื่อคืนก็น่าจะสลบไปหลังจากที่มึงโดนลากเข้าห้องไปล่ะมั้ง นึกแล้วแค้นว่ะ กระทืบจนกูลุกไม่ขึ้น"
"เออ"
กูก็แค้นมันเหมือนกัน!
หนอย...ไอ้อิง กล้าหลอกกูเป็นเรื่องเป็นราวเลยนะมึง หึ! เพราะครั้งนี้กูผิดจะยอมให้ก็แล้วกัน
ผมครุ่นคิดอย่างเจ็บใจ แต่ก็รู้สึกโล่งใจที่มีนไม่ได้เห็นสภาพอุบาทว์ของตัวเอง แค่เรื่องความรู้สึกที่โดนประจานออกไปก็ย่ำแย่มากพออยู่แล้ว
"เล้ง เรื่องเมื่อคืนนี้ ถ้ามึงยังไม่อยากเลิกกัน ก็รีบไปเคลียร์ อย่าปล่อยไว้นาน"
ผมมองใบหน้าจริงจังและจริงใจของมีน แล้วลอบถอนหายใจออกมา ถึงคราวนี้จะทะเลาะกันค่อนข้างแรง ผมเองก็ไม่คิดว่าจะมีเรื่องและไอ้อิงก็ทำเกินกว่าเหตุไปหน่อย แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะเลิกกับมันหรอกครับ ผมยังไม่ได้โง่ขนาดนั้น
หนุ่มหล่อมีอยู่เกลื่อน
หนุ่มแว่นหล่อก็หาได้ไม่ยาก
แต่หนุ่มแว่นหล่อติดสกิลพ่อบ้านเกรดเอเป็นแรร์ไอเทมที่ปล่อยให้หลุดมือไปไม่ได้!
และที่สำคัญ...ผู้ชายหายากแบบนั้นก็รักผมมากด้วย!!!
ไม่มีทางที่ผมจะยอมให้ไอ้อิงไปจากผมง่ายๆ หรอก
ถ้ามันะถอดใจจนเป็นคนถอยห่าง ผมก็จะตามไปดึงกลับมา ถึงจะเห็นแก่ตัวแค่ไหน ผมก็ไม่สนใจ ในเมื่อผมไม่ใช่คนนิสัยดีอะไรอยู่แล้ว
ผมยิ้มบางมองสีหน้าของมีน แล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างต้องการกวนอารมณ์อีกฝ่ายเล่น
"หึ! เหมือนมึงเหรอ"
"ไอ้สัตว์! คงงั้นมั้ง"
.........
หลังจากดูแลผมจนมันหมดห่วง เพื่ดนสนิทของผมก็ไปหาหมอต่อ แล้วก็โดนแอดมิทไปตามระเบียบของโรงพยาบาลเอกชนครับ
ส่วนผมก็ยังนอนอยู่ในห้องอย่างหมดสภาพ กว่าจะพอลุกเดินไหวก็ผ่านไปค่อนวัน ร่างกายที่ใช้งานเมื่อคืนระบมร้าวไปหมด ร่องรอยขบกัดอยู่ทั่วราวกับแปะสกินโทนเอาไว้ แถมพอส่องกระจกก็เห็นก้นของตัวเองเป็นปื้นเพราะฝ่ามือของไอ้อิงอีก
แม่ง! หายหัวไปเลยนะมึง!
ผมได้แต่ต่อว่าอีกฝ่าอยอยู่ในใจ หลังจากมีแรงลุกไปล้างหน้าล้างตา ก็เดินไปในห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน แต่ก็ไม่มีอะไรให้ท้องอิ่มได้
"เซ็งโว้ย!!!"
ผมตะโกนอย่างสุดทน ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดสั่งพิซซ่ามากิน สภาพห้องเละเทะเมื่อวันก่อนก็ยังเหมือนเดิม เพราะผมไม่ได้จัดเก็บอะไร
ผมเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะก้มลงไปหยิบแว่นตาที่ร่วงอยู่ที่พื้น แล้วกำสิ่งที่อยู่ในมือแน่นด้วยความหงุดหงิดใจ
.........
ผ่านไปสามวันแล้วที่ผมไม่ได้คุยกับไอ้อิงเลย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้ติดต่อกันหรอกนะครับ หลังจากที่ผมกินข้าวเย็นเสร็จเมื่อวานนี้ ก็มีสายของไอ้คุณแฟนเข้ามา ผมรีบกดรับเพราะคิดว่ามันคงอารมณ์เย็นลงแล้ว ก็เลยเป็นฝ่ายติดต่อมาก่อนแบบนี้ ผมก็ตั้งใจจะคุยกันให้รู้เรื่อง แล้วก็อยากให้มันมาหาด้วย ทว่าทุกอย่างที่คิดไว้ก็พังลง เพราะมันกดตัดสายทิ้งเสียอย่างนั้น พอผมโทรศัพท์กลับ ปลายสายก็ไม่รับอีก
ทั้งที่อารมณ์เสียอยู่แล้วก็เลยอาการหนักกว่าเก่า เพราะต้องเจอลูปของเหตุการณ์ไม่ได้ดั่งใจ จนกระทั่งผมโมโหเลยปิดเครื่องให้สิ้นเรื่องสิ้นราว
ใครผิด ใครถูก กูไม่สนอะไรทั้งนั้น! แม่ง!
วันนี้ผมตื่นขึ้นมาราวสิบเอ็ดโมง ก่อนจะหมุนตัวไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่ปิดเอาไว้ขึ้นมาใช้งาน เพียงไม่นานเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นจากปลยาสายโรคจิตในช่วงนี้
"ไรวะ!"
ผมทักไปด้วยน้ำเสียงรำคาญ แล้วคิดว่ามันต้องตัดสายทิ้งอีกแน่ แต่ผิดคาดเมื่อเสียงทุ้มที่ไม่ได้ยินมาหลายวันดังกลับมา
[ปิดเครื่องทำไม]
"เรื่องของกู มีไรว่ามา"
[แม่ชวนให้มาแดกข้าวที่บ้าน]
"กูไม่ไป"
[ไอ้เล้ง!]
ผมไม่ได้สนใจน้ำเสียงของปลายสายที่เข้มขึ้นอย่างไม่พอใจ เพราะคอนนี้เข้าแผนอย่างที่คิดเอาไว้แล้วครับ
"ทำไม! กูไปไม่ไหว เจ็บไปหมด มีไอ้เหี้ยบางตัวแม่งทำกูไว้แล้วไม่มาดูแล หิวข้าวก็ไม่มีอะไรกิน ปวดหัว ปวดท้อง เข้าใจป่ะ!!!"
ผมชักสีหน้าออกมา ก่อนจะหยิบเฟรนซ์ฟรายกินอย่างไม่พอใจ ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงถอนหายใจออกมา
[กูจะกลับไปเอาแว่น]
ผมอ้าปากจะพูดต่อ แต่อีกฝ่ายก็ตัดสายไปแล้ว ตอนนี้เลยต้องรีบจัดการของกินทั้งหมดให้เรียบร้อยเพื่อทำลายหลักฐาน แล้วรีบกลับไปป่วยหนักที่เตียงก่อน เดี๋ยวอ้อนแฟนไม่เนียนครับ
.
.
.
Next step loading...Marionetta ::: อยากจะมาม่า แต่ไม่ค่อยได้เรื่องเทาไหร่ หวังว่าทุกคนจะให้อภัย ถ้ามันจะแอบตลกไปบ้าง
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ อาจจะมาช้าหน่อยแต่ก็จะพยายามมาเรื่อยๆ ค่ะ
ปล. ดีใจที่ทำให้เล้งโดนเกลียด และได้รังแกอิงอิงไปพร้อมกัน อิอิ
หัวข้อ: Between us...รักข้างเดียว ►[End] - หนังสือ พร้อมส่งค่ะ (อ่าน 303073 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก