หัวข้อ: Between us...รักข้างเดียว ►[End] - หนังสือ พร้อมส่งค่ะ

[tnkgif]

โอ้ย ชอบบบ 

[nevergoodbye]

ตอนจะมีอะไรกันไม่เคยจะอ่อนโยนได้เลย
หมั่นไส้เล้งอะ ดูไม่ค่อยสำนึก หึ 
#ทีมพี่อิง ค่ะ

[lizzii]

ถ้าไม่ใช่สองคนนี้เรื่องคงดราม่ายิ่งกว่านี้

[JACKSON]

#ทีมหนุ่มแว่น

[mareya.no7]

น่าจะกระทืบมากกว่าเอานะ ดูท่าไม่สำเหนียกเลยอีเล้ง หมั่นไส้

[แม่น้องเปา]

ชอบมากค่ะ ตลกดี จะม่าก็เอ๊ะ จะม่าอีกก็เอ๊ะ5555
ชอบๆๆๆๆ 

[crazydoii]

อิเล้ง. แผนสูงนักนะ. 555

[B52]

นึกว่าจะดราม่าหนัก ทำใจตั้งนาน

[twinmonkey0311]

พี่อิงอย่าไปหลงกลมารยานังเล้งมันนะ

[iceman555]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีใจ ไรท์มาแล้ว 

อิง ทำเข้ม ลงโทษเล้ง ที่แท้หลอกทั้งหมด
ก็ไม่ทั้งหมดเพราะที่ทำจริง ก็ทำจนเล้งปวดยอกทั้งตัว

ดีที่เล้งยังไม่ได้โง่ที่จะปล่อยอิงไป
หนุ่มหล่อมีอยู่เกลื่อน
หนุ่มแว่นหล่อก็หาได้ไม่ยาก
แต่หนุ่มแว่นหล่อติดสกิลพ่อบ้านเกรดเอ
เป็นแรร์ไอเทมที่ปล่อยให้หลุดมือไปไม่ได้!
และที่สำคัญ...ผู้ชายหายากแบบนั้นก็รักผมมากด้วย!!!
     
 

[idoloveyou555]

เอาให้เนียนนะเล้ง ........... จ๊ะ

[mystery Y]

พี่อิงใจอ่อน...

[Roman chibi]

อีเล้งกวนตีน สงสารอิงอิง

[mooping-7]

โหๆๆอินมาโซมากกกกอะ

[SOMCHAREE]

  :katai1:หมั่นไส้เล้งงงงงงง

[mkianit]

เล้งเหมือนเด็กเอาแต่ใจอะ ทำไรผิดก็ไม่สำนึกนิสัยไม่ดี พี่อิงทนไปได้ไงคนดีแบบนี้เอาคนอื่นเห้อะะะ เป็นเรื่องแรกที่ไม่ชอบนายเอกและเชียร์ให้พระเอกไปหาคนอื่น555555555 หรือทำไงก็ได้ให้เล้งกระวนกระวายวิ่งเข้าหาอิงอิงบ้างไม่ใช่ให้พี่อิงเข้าหาฝ่าวเดียว ถ้ายังไม่ปรับตัวนะเล้งจะแย่งพีอิงไปแล้วนะจ้ะะ

[somberness]

เล้งดูไม่สำนึกเลยอ่ะทำพี่อิงร้องไห้อีกจะด่ามันมากก็ไม่ได้เพราะมันบอกเองเสมอว่ามันไม่ใช่คนดีพี่อิงก็นะใจอ่อนตลอดดด

[Billie]

็Happy  สงกรานต์

[OoniceoO]

แหมๆน้ำผึ้งขม อยากขมมั่งเลย หวานไปอีกชอบๆ

[kung]

อิซาเล้งไม่เหมาะเป็นนายเอกหรืออะไรทั้งนั้น ไม่สำนึกถึงความผิดของตัวเลย พี่อิงน่าจะมีคนอื่นอะ คนที่เห็นค่าพี่อิงมากกว่าแค่คนทำกับข้าวเป็น ไม่ชอบเล้งและคงไม่ชอบอีกนานถ้านิสัยแย่ๆแบบนี้ เปลี่ยนนายเอกไปเลยข่ะ

[puiiz]

คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงง   

[YingNatchaxx]

คือรู้ว่าเล้งมันร้ายแต่เราชอบในความดึงตัวตนอิพี่อิงออกมา  เฝ้ารอๆๆๆ

[Pawaree]

 

[marionatte]

17th Step : งอนเองก็ต้องง้อเอง
[Ing]



ผมทะเลาะกับไอ้เล้งครับ

สาเหตุไม่ใช่ความผิดของผมหรอก เพราะนิสัยเสียของมันต่างหาก ทั้งที่ตั้งใจรักและดูแลอย่างดี แต่ไอ้หมาเล้งก็แว้งกัดจนได้

ฮึ่ย!

ในวันนั้นผมไปช่วยงานที่ร้าน พอพระอาทิตย์ตกดิน ผมก็นึกห่วงไอ้เล้งขึ้นมา ป่านนี้มันจะกินข้าวหรือยัง หรือว่าเอาแต่นอนดูโทรทัศน์ เล่นโทรศัพท์มือถือจนไม่รู้เวล่ำเวลา หลังจากช่วยเก็บร้านเสร็จ ผมก็เลยขอตัวกลับครับ

ทั้งที่ตั้งใจจะกลับไปทำอาหารเย็นให้มันกิน แต่ก็ดันมาเจอภาพบาดตาบาดใจจนทนไม่ไหว

แม่ง! มันทำอย่างนี้กับผมได้ยังไง! มาจูบกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผมได้ยังไง! แถมไอ้เหี้ยนั่นก็ยังเป็นคนที่มันแอบรักอีก!

ในวินาทีนั้นผมทั้งโมโหและหวาดกลัวไปพร้อมกัน ถึงไอ้เล้งจะไม่เคยระบุว่าเพื่อนที่มันแอบรักเป็นใคร แต่ผมก็ไม่ได้โง่จนเดาไม่ออก

เพราะอารมณ์พาไป ผมเลยทำทุกอย่างที่จะทำให้อีกฝ่ายไม่มายุ่งกับคนของผมอีก ยิ่งเห็นมันปกป้องคนอื่น ผมก็ยิ่งเจ็บ

ผมรู้ตัวเองดี ช่วงเวลาที่เราคบกัน ผมก็เป็นแค่ตัวแทนของคนที่มันรักไม่ได้ ก็แค่คนที่เป็นเครื่องมือให้มันคลายเหงา ยอมทำตัวน่าสมเพชให้มันเล่นตลกมาตลอด แล้วเฝ้ารอจะได้เป็นคนที่มันรักได้ในสักวัน แต่ถ้ามันไม่รัก ก็คงต้องปล่อยไป

หึ! พอเอาเข้าจริง ใครจะไปทำได้วะ!

ผมไม่ได้เป็นพระรองที่ต้องยกคนรักให้ใครอย่างจริงใจ ถึงแม้อีกฝ่ายจะไปเจอคนที่ดีกว่าก็ตาม

ผมเกลียดคนที่มันรัก

ผมแค้นคนที่ตัวเองรัก

สุดท้ายก็เลือกที่จะทำร้ายร่างกายและความรู้สึกของทั้งสองคน โดยที่ตัวเองก็เจ็บทั้งกายและใจ

ผมอัดเพื่อนของไอ้เล้งจนหมอบแล้วก็หลอกมันให้อายไปอย่างนั้น ผมไม่มีทางให้คนอื่นมามองแฟนของตัวเองเปลือยโดยเฉพาะตอนที่มีอารมณ์ทางเพศเด็ดขาด 

มันก็แค่แผนปัญญาอ่อน แต่ตอนนั้นโกรธจนนึกอะไรไม่ออก เลยได้แต่ปิดตาของมันเอาไว้ ไม่อยากให้เห็นว่าผมเสียใจกับสิ่งที่มันทำมากแค่ไหน

พอเห็นไอ้เล้งร้องไห้ ผมก็ใจอ่อนแล้ว เพราะปกติก็ไม่เคยทนคำขอของมันได้หรอกครับ

ความรักทำให้ผมเป็นไอ้โง่ได้สมบูรณ์แบบ

ถึงอย่างนั้นผมก็ต้องสั่งสอน ไม่อย่างนั้นคนนิสัยไม่ดีอย่างมันจะทำให้ผมเสียใจอีกครั้ง

ตอนที่เรามีอะไรกันครั้งแรกมาจากการที่ผมขีนใจมัน และความผิดพลาดครั้งนั้นผมตั้งใจว่าครั้งต่อไปจะทำให้ดีที่สุด แตีสุดท้ายก็จบลงที่ผมต้องทำให้มันเจ็บปวดอยู่ดี

ถึงผมจะทำตัวไม่แยแส ทั้งต่อว่าและทำร้ายร่างกาย แต่มันไม่รู้หรอกว่าผมเองก็กำลังร้องไห้

ทั้งที่คั้งใจจะกลับไปนอนกอดมันอย่างเคย แต่ไม่คิดเลยว่าต้องนอนกอดมันทั้งน้ำตาแบบนั้น

เฮ้อ...

พอพายุอารมณ์สงบลง อีกฝ่ายก็หมดสติไปแล้ว ผมมองเลือดที่เปื้อนตรงต้นขาของมันอย่างเจ็บปวด ก่อนจะอุ้มร่างที่สลบไสลไปวางไว้บนเตียง แล้วเดินไปหาผ้าชุบน้ำมาทำความสะอาด

ผมมองร่องรอยที่ตัวเองสร้างไว้พร้อมกับขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะบรรจงทำแผลอย่างเบามือ

แสงอาทิตย์ของวันใหม่ยังไม่มาเยือนเหมือนกับหัวใจของผมที่ยังจมอยู่ในเหวลึก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่แสงสว่างจะลอดเข้ามาสักที


..........


หลังจากออกจากคอนโดของไอ้เล้งตอนเช้ามืด โดยไม่สนใจไยดีเพื่อนของมันที่ยังนอนกองอยู่กับพื้นที่ห้องรับแขก ผมก็กลับไปอาบน้ำที่หอพักของตัวเอง แล้วไปที่ร้านตอนเกือบเที่ยงตรง

"อิงอิง เมื่อคืนไปไหนมา อุตส่าห์กลับมาเพื่อเจอน้องชายสุดที่รักแท้ๆ"

ผมมองพี่สาวที่ไม่รู้โผล่มาอยู่บ้านได้ยังไง คงจะกลับมาเมื่อคืน แล้วเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ

"อ้าว เมินกันซะงั้น"

พี่อุ้มเบ้หน้าใส่ เธอเป็นแอร์โฮสเตสครับ สวย หุ่นดี ฉลาด แต่พูดมากน่ารำคาญ มีแฟนคบมาหลายปีแล้ว อีกไม่กี่เดือยก็คงแต่งงานมั้ง

"ไม่สนใจนางฟ้าคนสวยเป็นบาปไม่รู้หรือไง"

"ใครสนวะ"

แถมยังหลงตัวเองอีกต่างหาก

"ต๊าย! ปากร้าย กัดเจ็บไม่เปลี่ยนเลยนะยะ"

ผมมองพี่สาวอย่างเบื่อหน่าย ธรรมดาก็น่าเบื่ออยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งน่ารำคาญเข้าไปใหญ่

"ถ้าว่างมาก ก็ไปช่วยแม่ทำงานไป"

ผมไม่ได้สนใจเสียงโวยวายของพี่สาวอีก แล้วเลือกที่จะเดินขึ้นไปบนห้อง ตอนนี้ที่ร้านมีแม่กับพี่ลำไยทำงานอยู่ ส่วนยัยอ้อนไปเที่ยวค้างคืนกับเพื่อนตั้งแต่เมื่อวาน เย็นวันนี้คงกลับ

ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย แล้วคิดถึงไอ้เล้งเขึ้นมา ไม่รู้ตื่นหรือยัง ไม่สบายหรือเปล่า อยากกลับไปหาแต่ผมงอน!

ผมชักสีหน้าออกมาอย่างหงุดหงิด แล้วเดินลงไปช่วยที่ร้านด้วยพื้นอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก


..........


ผมช่วยงานที่ร้านแบบสภาพไม่รับแขก จนแม่ต้องสั่งให้ไปพัก แต่ผมก็ยืนยันว่าโอเคดีจนกระทั่งร้านปิด

พี่ลำไยกลับบ้านไปแล้ว ตอนนี้เลยเหลือแต่คนในครอบครัวที่นั่งกันที่โต๊ะอาหาร โดยที่ย้ยอ้อนกำลังเล่าเรื่องไปเที่ยวกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน

"เอาไว้วันหลังพวกเราไปกันบ้างดีกว่า"

ย้ยอ้อนพูดขึ้น ก่อนจะหันมาทางพี่อุ้มด้วยสายตามุ่งมั่น ส่วนพี่สาวคนโตก็แค่ยิ้มบางออกมา

"ถ้าจะไปก็ต้องบอกล่วงหน้านะน้องอ้อน พี่จะได้จัดเวลาถูก"

"ได้เลยค่ะ นี่อิงอิง ทำไมวันนี้ไม่ชวนพี่เล้งมาด้วยอ่ะ อยากเจอจัง"

คำพูดของน้องสาว ทำให้ผมชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ตอบรับอะไรพร้อมกับทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ผิดกับพี่อุ้มที่แสดงท่าทีสงสัยออกมา

"ใครกันเหรอ"

"อ้อ พี่เล้งเป็นเพื่อนรุ่นน้องกับอิงอิงค่ะ หล่อมากเลย เดี๋ยวอ้อนเอารูปให้ดู"

ผมปรายตามองน้องสาวที่หยิบโทรศัพท์มือถืออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ยังทำท่าทีนิ่งเฉย เมื่อยังมีแม่นั่งร่วมโต๊ะกินข้าวอยู่ด้วย

"ว๊าย! เด็กสมัยนี้ ทำไมหล่อจัง"

"น้องอ้อนจองก่อน พี่อุ้มหมดสิทธิ์"

"ได้ไง! พี่สวยกว่าน้องอ้อนนะคะ พี่เป็นนางฟ้า"

น่ารำคาญ! ก็ไม่มีสิทธิ์ทั้งคู่นั่นแหละ!

ผทได้แต่ว่าพี่สาวและน้องสาวอยู่ในใจ ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะอาหาร ทำให้คนที่กำลังแย่งผู้ชายของคนอื่นต้องหันมามอง

"อิงอิง พรุ่งนี้ชวนน้องเล้งมาหน่อยสิ อยากเจอ"

"ใช่ๆ อ้อนก็อยากเจอ"

ผมไม่ได้สนใจเสียงของตัวเอสองสาว แล้วเดินขึ้นห้องนอนของตัวเองด้วยความรู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์นัก


.........


หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงโดยที่ยังถือโทรศัพท์มือถือไปด้วย สายตาก็มองรูปถ่ายที่ผมแอบขโมยมาจากเจ้าของ

ทำอะไรอยู่วะ...

ผมเลื่อนปิดรูปภาพแล้วกดไปยังรายชื่อ ผมไม่ชอบส่งข้อความครับ แล้วตอนนี้ก็อยากฟังเสียงของมันมากด้วย แต่ถ้าติดต่อไปก่อนก็กลายเป็นฝ่ายยอมมันก่อนน่ะสิ

ช่างเถอะ! ก็แค่อยากได้ยินเสียง ไม่ได้จะง้อ!

ผมคิดกับตัวเองในใจ แล้วกดปุ่มโทรออก เพียงไม่นานอีกฝ่ายก็รับ

[พี่อิง]

น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย จนกระทั่งอีกฝ่ายเรียกชื่อซ้ำ ผมก็กดตัดสายทิ้ง และเมื่อไอ้เล้งติดต่อกลับมา ผมก็ไม่กดรับ แต่ก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยนึงครับ ตอนนี้ก็เลยหมั่นไส้ อยากกวนประสาทมันเพื่อสนองอารมณ์ตัวเองด้วยการแกล้งโทรศัพท์ไปแล้วตัดสายทิ้งเหมือนพวกจิตไม่ปกติ

[ไรวะ!]

ผมเม้มริมฝีปากของตัวเอง ก่อนจะกดตัดสายอีกครั้ง แล้วยกยิ้มขึ้นเมื่อนึกถึงสีหน้าไอ้ตัวแสบพร้อมกับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่

[เหี้ย! โทรมาไม่พูด! กูรำคาญแล้วนะเว้ย!]

เสียงโวยวายดังขึ้น ผมนึกอยากจะออกปากต่อว่าปลายสาย แต่ก็เก็บคำพูดของตัวเองเอาไว้ แล้วตัดสายไปอีกครั้ง ก่อนที่คืนนั้นหมายเลขที่ผมหวังว่าจะต่อสายกลับมาสักครั้ง ก็กลายเป็นแค่เสียงตอบรับอัตโนมัติเท่านั้น


..........

[marionatte]

"อิงอิงไหม้แล้ว"

ผมหันไปมองแม่ ก่อนจะมองไข่ดาวในกระทะที่มีรอยเกรียมและควันออกมา แล้วรีบตักออกใส่จานเยกไว้ต่างหาก

"อิงขอโทษ"

ผมรีบทอดไข่ดาวใหม่ เพียงไม่นานไข่ดาวได้รูปสวยก็เอาไปวางบนกะเพราหมูสับที่ส่งกลิ่นหอม โดยที่มีพี่ลำไยเป็นคนเดินไปเสิร์ฟให้ลูกค้า

"เป็นอะไรหรือเปล่าลูก"

เสียงของแม่ทำให้ผมต้องหันไปมองเล็กน้อย ก่อนจะลอบถอนหายใจออกมา

"ไม่มีอะไรครับ"

"แน่ใจ? อิงอิงไม่ไว้ใจแม่เหรอ"

"เปล่า อิงแค่...ทะเลาะกับเพื่อนนิดหน่อย"

ผมเดินออกมาจากบริเวณหน้าเตา เมื่อไม่มีลูกค้าแล้ว ก่อนจะมานั่งที่เก้าอี้ม้าหินที่วางอยู่หน้าร้าน

"เพื่อน? เจ้ากลมน่ะเหรอ"

ผมมีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คนหรอกครับ เพื่อนสมัยมัธยมก็ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยต่างจังหวัดไม่ค่อยได้ติดต่อกันเท่าไหร่ จึงไม่แปลกที่แม่จะเข้าใจไปแบบนั้น

"...กับไอ้เล้ง"

ผมบอกเสียงเบาโดยที่ไม่กล้ามองอีกฝ่ายสักเท่าไหร่ และเมื่อเลื่อนสายตาไปมอง ก็เห็นแม่กำลังมองมาด้วยสีหน้าอ่อนโยนเหมือนทุกที

"เรื่องใหญ่หรือเปล่าล่ะ"

"ไม่รู้เหมือนกัน"

"อ้าว เจ้าลูกคนนี้"

น้ำเสียงเอ็ดที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู ทำให้ผมคลี่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะมองถนนใหญ่ที่มีรถยนต์วิ่งผ่านตลอดเวลา

"แต่มันเป็นคนผิด"

"ก็เลยรอให้เขามาง้ออยู่เหรอ"

คำพูดแทงใจดำ ทำให้ผมปั้นหน้าไม่ถูก ก่อนเสียงข้อความในโทรศัพทืมือถือจะดังขึ้น และเมื่อผมหยิบขึ้นมาดูก็เป็นข้อความแจ้งเคือนว่าสามารถติดต่อหมายเลขโทรศัพท์ที่ปิดเครื่องเมื่อคืนนี้ได้แล้ว

"เดี๋ยวอิงขอตัวแป๊บ"

ผมลุกขึ้น แล้วเดินไปอีกทาง ก่อนจะชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงของแม่ตามหลังมา

"ถ้ายังไงวันนี้ก็ชวนเล้งมากินข้าวที่บ้านสิ"


.........


ผมนึกลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ห้ามความต้องการของตัวเองไม่ได้ หลังจากอีกฝ่ายรับสาย ผมก็ทักเรื่องเมื่อคืนนี้ แล้วพูดถึงเรื่องที่แม่เพิ่งบอกเอาไว้  ก่อนอารมณ์ของผมจะเริ่มขุ่นมัว

[กูไม่ไป]

"ไอ้เล้ง!"

[ทำไม! กูไปไม่ไหว เจ็บไปหมด มีไอ้เหี้ยบางตัวแม่งทำกูไว้แล้วไม่มาดูแล หิวข้าวก็ไม่มีอะไรกิน ปวดหัว ปวดท้อง เข้าใจป่ะ!!!]

เสียงต่อว่าประชดประชันดังมาตามคลื่นโทรศัพท์ ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะนึกถึงอะไรบางอย่าง

"กูจะกลับไปเอาแว่น"

ผมกดตัดสายทิ้ง ตอนนี้ก็เพิ่งบ่ายโมงกว่าๆ ถึงจะต้องช่วยงานที่ร้านแต่ในใจตอนนี้กระโดดไปถึงคอนโดมีเนียมราคาแพงแล้ว

ผมรู้สึกไม่สบายใจนัก เพราะเริ่มห่วงคนนิสัยไม่ดีขึ้นมาแต่ก็ยังอยากช่วยงานที่ร้านด้วย ผมเก็บความวุ่นวายใจพร้อมกับเดินกลับเข้ามาในร้าน ก่อนจะเห็นแม่กำลังทำอาหารอยู่

"เดี๋ยวอิงทำต่อเอง"

ผมเข้าไปแทนที่ตำแหน่งของแม่ ก่อนจะเริ่มทำหน้าที่ต่อ และเมื่อเสิร์ฟอาหารให้ลูกค้ารายล่าสุดเสร็จ ผมก็ตัดสินใจไปหาแม่

"แม่ อิงขอตัวไปข้างนอกหน่อยได้หรือเปล่า"

"จะไปไหน"

ผมเม้มริมฝีปากเล็กน้อย แล้วหันไปทางอื่นเพราะรู้สึกผิดและเก้อเขินอยู่ในที

"พอดีเพื่อนไม่สบาย ว่าจะไปดูมันหน่อย"

"เพื่อนที่ทะเลาะกันใช่ไหม"

แม่ย้อนถามด้วยน้ำเสียงเหมือนรู้ทัน แต่ผมก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน ถึงไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองแสดงสีหน้าแบบไหนออกไปก็ตาม

"อิงไปได้ไหม"

"ได้สิ แล้วจะกลับมาตอนไหนล่ะ"

"ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน"

"จ้ะๆ ไปดีๆ แล้วกัน"

เมื่อได้รับคำอนุญาต ผมก็รีบขึ้นไปที่ห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่ ก่อนจะเดินออกมาหน้าร้านแล้วเรียกรถแท็กซี่ไปที่คอนโดมิเนียมที่คุ้นเคย


.........


ผมใช้เวลาเดินทางอยู่พักหนึ่งก็มาถึงจุดหมาย และเมื่อเดินเข้าไปในห้องอีกครั้ง ก็พบว่าสภาพของทุกอย่างไม่ต่างจากตอนที่ผมจากมาเมื่อวันก่อน

ไม่คิดจะเก็บกวาดหน่อยหรือไง...

ผมบ่นอีกฝ่ายอยู่ในใจ ทั้งที่รู้จักนิสัยขี้เกียจของมันแล้วก็ตาม ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วเห็นเจ้าของห้องนอนซุกอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่

ความรู้สึกหลายอย่างสู้รบกัน ผมมองคนที่นอนอยู่พลางลูบหัวของมันเบาๆ ก่อนนัยน์ตาสีดำที่ปิดอยู่จะเปิดขึ้น

"พี่อิง..."

น้ำเสียงอ้อนแผ่วเบา ทำให้ผมต้องลอบถอนหายใจ ก่อนจะขมวดคิ้วออกมา

"แล้วไหนแว่นกู"

"อะไรวะ กูไม่สบายแต่ก็ยังจะสนใจแว่นอีก"

แววตาขุ่นมัวมองมาอย่างไม่พอใจ ผมก็แค่ยกยิ้มออกมาเล็กน้อย

"ก็มึงชอบให้กูใส่แว่นไม่ใช่หรือไง"

ไอ้เล้งมองผมนิ่ง ก่อนจะหันไปหยิบสิ่งที่ผมถามหาในลิ้นชักหัวเตียงออกมาส่งของให้ด้วยสายตาตำหนิ

"ทีหลังก็เก็บให้ดี ไม่ใช่วางทิ้งไว้แบบนั้น"

ผมรับแว่นตามาใส่โดยไม่ได้โต้ตอบอะไร ก่อนความเงียบจะเกิดขึ้นระหว่างเราสองคน ผมมองคนตรงหน้าอย่างไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงต่อ เพราะอีกฝ่ายก็ทำท่าทีปั้นปึ่งนอนหันหลังหนีไปแล้ว

เรื่องที่มันคิดจะนอกใจ ผมก็ลงโทมันไปแล้ว และตอนนี้ผมก็ควรจะรับผิดชอบคนเจ็บในฐานะแฟนที่ดี

สรุปว่าผมต้องง้อมันใช่ไหม?

ผมลอบถอนหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วดึงคนที่นอนอยู่ให้หันมามอง สีหน้าเคืองโกรธยังปรากฏชัดเจน

"หิวหรือเปล่า อยากแดกอะไร"

"สนใจกูด้วยเหรอ หึ!"

"เล่นตัวมาก ก็ไม่ต้องแดกแล้ว รำคาญ"

ผมทำท่าจะเดินกนี แต่ไอ้เล้งก็คว้าแขนของผมเอาไว้ด้วยใบหน้าไม่ค่อยพอใจ

"อยากกินไก่ทอด"

"แล้วอะไรอีก"

ไอ้เล้งมองผมด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

"ต้มยำกุ้ง"

"อะไรอีก"

"อืม...ข้าวผัดปู"

"มีอีกหรือเปล่า"

"ก็...ปลาหมึกนึ่งมะนาว"

"พอหรือยัง"

ผมมองไอ้เล้งที่ยังทำท่าคิดรายการอาหารออกมาไม่หยึด ผมก็ตั้งใจจะทำอาหารเอาใจมันนั่นแหละครับ แต่ก็ชักจะเยอะเกินไปแล้วหรือเปล่า

"อยากกินหมูอบซออสด้วยอ่ะพี่อิง"

ผมถอนหายใจออกมา แล้วพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง โดยที่มีเสียงของไอ้เล้งตามหลังมา
"พี่อิงซื้อไอศกรีมวนิลามาด้วยนะ"

กินล้างกินผลาญจริงๆ

ผมได้แต่บ่นในใจ พร้อมกับเดินไปซื้อของข้างนอกอีกครั้ง ก่อนจะกลับมาถึงห้องตอนประมาณบ่ายสี่โมงเย็น แล้วลงมือทำอาหารเย็นชุดใหญ่ให้แฟน

ผมใช้เวลาอยู่ในห้องครัวชั่วโมงกว่า อาหารทุกอย่างที่อีกคนอยากกิน ก็ถูกมาวางไว้ที่โต๊ะอาหาร ก่อนที่ผมจะเดินไปเรียกไอ้เล้งที่ยังอยู่ในห้องนอน

"แดกได้แล้ว"

"ลุกไม่ไหว"

น้ำเสียงและสีหน้าออดอ้อน ทำให้ผมนึกปลงตก ก่อนจะเดินไปพยุงไอ้เล้งให้ลุกขึ้นพลางลอบมองมันเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงแผ่วของอีกฝ่าย

"พี่อิง กูขอโทษนะ"

ไอ้เล้งส่งสายตาหมาหงอยออกมา ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง เพราะไม่อยากนึกถึงเรื่องไม่สบอารมณ์ในตอนนี้

"พี่อิง..."

"ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า"

"อืม แล้ว..."

"แดกยาหรือยัง"

"กินพาราไป"

ผมมองคนที่กำลังพยุงอยู่ แล้วภอนหายใจออกมา เมื่อไอ้เล้งยังส่งสายตาอ้อนไม่หยุด อันที่จริงตอนนี้ผมก็ไม่ได้โกรธอะไร แค่เห็นมันไม่สบายก็ใจอ่อนยวบแล้วครับ

"พี่อิงครับ"

ผมชักสีหน้าออกมา เมื่อเห็นอีกคนกำลังทำหน้าเศร้าพร้อมกับส่งสายตาอ้อนเป็นหมาถูกทิ้งไม่หยุด ก่อนจะหอมแก้มของมันฟอดใหญ่ แล้วเบือนหน้าหลบรอยยิ้มที่ส่งมาให้

"พี่อิง!"

ไอ้เล้งหอมแก้มของผมกลับ ก่อนจะเอาหน้ามาถูไถไปมา ผมตีหน้ายุ่งด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว พลางบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดใจ

"พอได้แล้ว มึงนี่มันน่ารำคาญจริงๆ"


.........


หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จได้เพียงไม่นาน ผมก็เก็บจานชามทั้งหมดไปล้างในห้องครัว แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ทว่าเมื่อกลับออกมาหาไอ้เล้งอีกครั้ง ก็เห็นมันกำลังใช้โทรศัพท์มือถือของผมคุยกับใครสักคนอยู่

"ทำอะไร"

ไอ้เล้งหันมามองด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับหันหน้าจอโทรศัท์มือถือที่ตอนนี้กำลังฉายภาพเคลื่อนไหวของพี่สาวและน้องสาวของผมอยู่

[อิงอิง! หนีงานมาหาผู้ชายหรือยะ!]

[อิงอิง มาหาพี่เล้งไม่ชวนอ่ะ]

เสียงหวานแหลมของสองสาวที่ดังขึ้น ทำให้ผมต้องขมวดคิ้วออกมา ก่อนไอ้เล้งจะพูดต่อ

"พอดีกูเห็นมีคนคอลมาเลยกดรับ ไม่เป็นไรใช่เปล่า"

"มือบอน"

ก็มึงทำไปแล้ว จะให้กูทำยังไงได้...

ไอ้เล้งยิ้มรับ ก่อนที่ผมจะขึ้นมานั่งที่โซฟาข้างมัน โดยที่มีเสียงสนทนาของคนในจอดังอยู่

[แม่อุ่นถามว่าจะกลับมากินข้าวเย็นไหม แต่คงไม่ทันแล้ว งั้นเปลี่ยนเป็นคืนนี้จะกลับบ้านไหมยะ]

"ยุ่ง"

[นี่นางฟ้าถามก็ตอบสิ]

"เดี๋ยวดูก่อน"

[ไม่กลับก็ไม่สนหรอก แต่ต้องพาน้องเล้งมาหาก่อนพี่บินด้วย]

น่าเบื่อ"

[นี่! ถ้าไม่ได้เจอ นางฟ้าไม่ยอมนะ]

"ใครสน"

[น้องเล้งขา! นางฟ้าเสียใจ ช่วยมาดูแลหัวใจพี่ทีสิจ๊ะ]

[พี่เล้งคะ ถึงจะมีคนมาขวางเรา แต่อ้อนจะพยายามนะคะ]

"ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ"

ผมส่งสายตาดุใส่พี่สาวและน้องสาวที่อยู่ในหน้าจอโทรศัพท์มือถือ แค่ดูเหมือนจะไม่มีผลต่อทั้งสองคนเลยสักนิด

[ใครสนยะ! น้องเล้งไว้เจอกันนะจ๊ะ จุ๊บๆ]

[พี่เล้งมาหาอ้อนนะคะ คิดถึง]

ผมถอนหายใจออกมา หลังจากอีกฝ่ายตัดการติดต่อไปแล้ว ก่อนจะหันไปมองไอ้เล้งที่หัวเราะออกมาเบาๆ

"น่ารักดีนะ"

ผมชักสีหน้า ก่อนจะหันไปเปิดโทรทัศน์หาอะไรดูแก้เครียดเทน โดยที่ไอ้เล้งยังคงเล่นโทรศัพท์มือถือของผมอยู่

"แล้วคืนนี้มีงจะกลับบ้านหรือเปล่า"

ผมหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างกัน ก่อนจะหันกลับมาสนใจหน้าจอสี่เหลี่ยมตรงหน้าอีกครั้ง

"แฟนป่วยจะกลัยบ้านได้ไงวะ"

ไอ้เล้งอมยิ้มออกมา ก่อนจะก้มลงเล่นโทรศัพท์มือถือของผมต่อ

"แบบนี้ก็ต้องบอกพี่อุ้มกับอ้อนแล้วว่า พี่อิงไม่กลับเพราะเป็นห่วงแฟน"

"ไม่ต้องเลย เดี๋ยวกูบอกเอง"

ผมฉวยเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองมา ไอ้เล้งก็ไม่ได้มีท่าทางอะไร ก่อนจะเข้ามานั่งกระแซะผมอย่างอารมณ์ดี ผมก็เขยิบออกห่างอย่างนึกรำคาญใจ

"เราดีกันแล้วใช่ป่ะ"

ผมมองไอ้เล้งที่ส่งยิ้มบางมาให้ พลางนึกทอดถอนใจ ถึงจะยังคาใจเรื่องไอ้เหี้ยคนนั้นว่ามันจะเอายังไงกันแน่ แต่บางครั้งคนเราก็หวาดกลัวกับคำตอบ ในเมื่อตอนนี้มันยังเป็นของผมก็พอแล้ว

"อย่าหาเรื่องอีกก็แล้วกัน"

"ไม่ได้หาเรื่อง แต่คราวหน้าจะระวังไม่ให้พี่อิงเห็นก็แล้วกัน"

"ไอ้เล้ง!"

"ฮ่าๆ ล้อเล่น โกรธแล้วไม่หล่อนะ รู้ป่ะ"

ผมส่งสายตาดุใส่คนที่ยังทำหน้าอารมณ์ดีอย่างนึกเหนื่อยใจ ก่อนจะหันกลับไปสนใจรายการเกมโชว์ที่กำลังฉายอยู่ต่อ โดยมืคนที่นั่งเบียดอยู่ในอ้อนแขน

.

.

.


Next step loading...


Marionetta : ขอโทษที่มาช้าค่ะ ความร้อนมันแปรผันตรงกับความขี้เกียจส่งผลต่อการปั่นอย่างรุนแรง แฮะๆ
ขอบคุณที่ติดตามาจนถึงตอนนี้ค่ะ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
ปล. ไม่รู้จะกู้คะแนนให้อิน้องเล้งยังไง ก็ปล่อยเลยตามเลยก็แล้วกัน ฮ่าๆ

[mooping-7]

อิงอิงน่าร๊ากกกกกโกรธไดีแป๊บเดียวจริงๆ ก็รักหนิเน๊อะ ส่วนเล้งอย่ากวนเฮียแกมากนะกลัวความดันขึ้น5555

[Billie]

 

มาแล้ววววววววว ดีใจ

[Himbeere20]

หมั่นไส้เล้งอ่ะ พี่อิงไม่น่าใจอ่อนเร็วเลย เฮ้อ! แต่ทำไงคนมันรัก

[Bronc]

รอดตัวไปนะเล้ง พี่อิงรักมากเลยจับผิดความไม่เนียนไม่ได้ ต่อไปทำตัวให้ดีด้วย แฟนดีระดับพี่อิงหายากนะครัช