หัวข้อ: Between us...รักข้างเดียว ►[End] - หนังสือ พร้อมส่งค่ะ

[stickyyrice]

เกลียดดดดความน้องของเล้ง แกเปลี่ยนไปมาก แต่ดีแล้ว

[praewp]

สงสารพี่อิง

[marionatte]

15th Step : หลังสายฝนคือลมเพชรหึง
[Leng]



ตอนนี้ผมคบกับไอ้อิงมาเดือนกว่าแล้ว ถึงผมจะผ่านประสบการณ์ในเรื่องนี้มาหลายคนแบบไม่ค่อยจริงจังก็ตาม แต่ก็ไม่เคยคิดว่า การมีแฟนแล้วมัน 'โคตรดี' แบบนี้เลยครับ

มีแฟนก็เหมือนมีนาฬิกาปลุก บางทีก็มีนวดตัวกระตุ้นความสดชื่นในตอนเช้าบ้างเป็นครั้งคราว

"ไอ้สัตว์ ตื่น! มึงมีเรียนไม่ใช่หรือไงวะ แม่ง! ปลุกยากฉิบหาย ถ้ายังไม่ลุกกูถีบตกเตียงแน่ ฮี่ย!"

"..อ่า..."

ตุ้บ!

มีแฟนก็เหมือนมีพ่อครัว หิวเมื่อไหร่ อยากกินอะไรก็สั่งได้ แถมยังอร่อยอีกต่างหาก

"พี่อิง กูอยากกินเทมปุระ"

"อย่าเรื่องมาก ไม่มีเกล็ดขนมปัง"

"ไม่มีก็ไปซื้อดิ"

"แถวนี้ไม่มีขาย"

"ก็ไปซื้อที่มันมีขายดิ มีรถกลัวไรวะ"

"นี่มันจะสามทุ่มแล้ว เอาไว้แดกพรุ่งนี้"

"พี่อิง...จะกินวันนี้! อยากกินตอนนี้!"

"ไอ้เหี้ย น่ารำคาญ แม่ง! ห้างปิดหรือยังวะ"

"เย้!"

มีแฟนก็เหมือนมีผู้ช่วยส่วนตัว ถึงจะปากเสีย ขี้บ่น แต่ก็ใจดีเสมอ

"เฮ้ย! กูลืมหยิบรายงานมา พี่อิงทำไงดีวะ!"

"ก็ต้องย้อนกลับไปเอาไง ไอ้โง่"

"แต่กูมีควิซ ถ้ากลับไปเอา มาสอบไม่ทันแน่"

"ฮึ่ย! ทีหลังก็หัดเตรียมให้เรียบร้อย กูถามแล้วใช่ไหมว่าลืมอะไรหรือเปล่า แต่มึงก็เอาแต่เล่นมือถือ กูไม่อยากจะด่ามึงให้เสียอารมณ์ กูถามก็หาว่ากูจุ้จี้ กูเตือนก็หาว่ากูบ่น แต่มึงก็หัดมีความรับผิดชอบบ้างสิวะ ถ้า..."

จุ๊บ!

"พี่อิงครับ ทำไงดี"

"กูก็ต้องไปเอามาให้ไงวะ แค่นี้ก็คิดไม่ได้หรือไง"

"ขอบคุณครับ"

เอาเป็นว่าช่วงนี้ผมอยู่ดีกินดีมีความสุข ถึงจะโดนด่าหรือถูกทำร้ายร่างกายเล็กน้อย แต่ผมก็ให้อภัยเพราะไอ้อิงเป็นหนุ่มแว่นสุดหล่อ

วันนี้เป็นวันหยุด ผมไม่มีเรียนครับ แต่ก็ต้องสะลืมสะลือขึ้นมาเพราะนาฬิกาปลุกทำงาน

"ไอ้เล้ง"

"อ่า...ไง"

"วันนี้กูจะไปช่วยที่ร้าน คืนนี้คงไม่ได้กลับมาค้างด้วย"

"โอ...เค"

ไอ้อิงจ้องหน้าผมนิ่ง ก่อนจะยกมือตีหน้าผากของผมเฉย พอผมชักสีหน้าใส่ อีกฝ่ายก็ยกยิ้มขึ้น

"กับข้าว กูทำไว้แล้ว แดกด้วย"

"อืม"

"อย่าดื้อ โทรมาต้องรับ"

"เออๆ ไปได้แล้ว จะนอน"

"หึ!"

ไอ้อิงบีบหน้าของผม ก่อนจะก้มลงมากัดปากของผมเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องไป ในที่สุดผมก็ได้นอนต่อสักที

ผมไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น ก็ทำให้ผมต้องเลื่อนมือไปกดรับ ทั้งที่ตายังปิดอยู่ ไอ้อิงคงโทรมาปลุกอีกแล้วครับ

"ไง กูตื่นแล้ว กำลังจะไปอาบน้ำ"

"...เล้ง"

หืม???

ผมลืมตาขึ้นทันที พร้อมกับมองโทรศัพท์มือถือของตัวเอง แล้วเบิกตากว้าง

มีน!

หลังจากที่ผมเจอภาพบาดตาบาดใจในครั้งนั้น เราสองคนก็ไม่ค่อยได้คุยกัน มีแค่ส่งข้อความหากันบ้างเล็กน้อยแบบถามมาก็ตอบไปตามมารบาทเท่านั้นครับ เพราะผมกำลังลืมความรู้สึกที่ไม่สมควรมีต่อมันอยู่ แล้วไอ้อิงก็ช่วยผมได้เยอะ

แต่...

"ทำไมเสียงมึงเป็นอย่างนั้น"

"กู..."

...พอได้เสียงของมันอีกครั้ง

"มีอะรไวะมีน"

 "มาหากูหน่อยได้หรือเปล่า"

"รอกูแป๊บเดียว"

ผมก็รู้ทันทีเลยว่า ยังตัดใจจากเพื่อนสนิทที่แอบรักอยู่ไม่ได้


..........


ผมไปเจอมีนที่มหาวิทยาลัยของมันครับ และเมื่อได้เห็นเพื่อนสนิทเต็มตา ผมก็ต้องขมวดคิ้ว

ใบหน้าหล่อที่เคยขาวใส ตอนนี้หมองคล้ำและดูอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวัน ร่างกายกำยำแบบฉบับหนุ่มสุขภาพดีก็ดูอ่อนล้าไปถนัดตา

"ทำไมมึงโทรมแบบนี้วะ"

มีนก็แค่แค่นยิ้มออกมา พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางไม่ต่างจากผีตายซากสักเท่าไหร่

"กูเครียด ไปกินเหล้ากัน"

"เฮ้ย! นี่เพิ่งบ่ายสอง"

"แล้วไงวะ บ่ายสองกินเหล้าแล้วติดคอ?"

"กวนตีนแล้วนะมึง"

มีนก็หัวเราะออกมาเบาๆ ผมก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย ถึงแม้ในใจจะยังเป็นห่วงคนตรงหน้าก็ตาม

"แล้วจะไปกินที่ไหน ที่ห้องมึง?"

ผมมองมีนที่ยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง นัยน์ตาสีเข้มหม่นแสงลง ก่อนเสียงทุ้มราบเรียบจะดังขึ้น

"ไปที่ห้องมึงได้หรือเปล่า"

"อืม"


..........

[marionatte]

มีนนั่งรถมากับผม เพราะมันไม่ได้ขับรถมาเรียนวันนี้ครับ และเมื่อเข้ามาในห้อง เพื่อนสนิทก็เลิกคิ้วขึ้น

"คิดว่าจะเข้ามาเจอรังหนู แม่บ้านเพิ่งมาทำเหรอ"

"เปล่า มีคนมาจัดห้องให้"

"อืม"

มีนเดินไปนั่งลงตรงโซฟา ก่อนที่ผมจะเดินไปหาอะไรกินในห้องครัว เพราะตั้งแต่รับสายของเพื่อน ผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปหาทันที ตอนนี้ก็หิวมากเลยครับ

ผมเดินไปเปิดตู้เย็นดูของกิน ก็เจอปีกไก่น้ำแดงวางอยู่ เลยหยิบใส่ไมโครเวฟแล้วเดินไปเสียบหม้อหุงข้าวต่อครับ

"ทำไรวะ มึงหุงข้าวกินเองด้วยเหรอ"

มีนเดินเข้ามาหา พร้อมกับมองผมด้วยความประหลาดใจ ผมก็ยิ้มบางพลางเดินไปหยิบจานมาสองใบ

"มีคนทำให้ กินด้วยกันดิ"

"อืม มึงกินเถอะ กูไม่หิว"

"ไม่หิวก็ต้องกิน ท้องว่างจะกินเหล้าได้ไงวะ เป็นหมออะไรของมึงเนี่ย แล้วแบบนี้จะไปดูแลคนไข้ได้ไง"

"หึ! งั้นกูไม่เป็นหมอแล้ว"

"อ้าวเฮ้ย เอางั้นเลยเหรอ"

ผมมองรอยยิ้มบางของมีน แล้วทอดถอนใจ ในเมื่อสิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่ความสุขแต่เป็นความเศร้า

เสียงตัดไฟของไมโครเวฟดังขึ้น พร้อมกับกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย ผมยกจานออกมาตรงหน้ามีนอย่างล่อลวง

"ไม่กินจริงดิ"

"เล้ง"

มีนขมวดคิ้ว แล้วเบือนหน้าหนี แต่ผมก็ยังเอาจานปีกไก่น้ำแดงไปล่อน้ำลายของมันต่ออย่างไม่สนใจท่าทีต่อต้านของอีกฝ่าย

"หอม...เนอะ"

"เฮ้อ...แบบนี้ทุกที"

"หึ!"

ในที่สุดผมก็สามารถทำให้มีนมานั่งกินข้าวด้วยกันจนได้ และเมื่อมันได้ลิ้มรสชาติ คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ชมออกมาแถมยังเติมข้าวจนปีกไก่น้ำแดงฝีมือของไอ้อิงไม่เหลือซากครับ

หลังจากกินอิ่ม ผมก็ชวนมีนดูหนังต่อ โดยที่ยังไม่ได้ถามถึงสาเหตุอยากแอลกอฮอล์ของมัน มีนก็บ่นกระปอดพระแปดถึงน้ำเมาเป็นระยะ แต่ผมก็ทำเมินคุยเรื่องอื่น เพราะคิดว่ายังเร็วไปที่จะปล่อยให้เพื่อนเมาตอนนี้

เราสองคนใช้เวลาผ่านไปกับเรื่องราวในจอโทรทัศน์จนเกือบห้าโมงเย็น ก็ได้ฤกษ์หยิบยาย้อมใจออกมา

"กว่าจะยอมยกมานะมึง"

มีนค่อนขอดผมเล็กน้อยอย่างไม่จริงจัง แล้วหยิบแก้วมาผสมเครื่องดื่มเอง ก่อนนัยน์ตาสีดำจะเลื่อนมามอง เมื่อผมเอาแค่นั่งกดหารายการในโทรทัศน์ดูโดยไม่ได้สนใจเครื่องดื่มที่วางอยู่ตรงหน้า

"มึงไม่กิน?"

"อืม กูไม่อยากแย่งมึง"

"หึ!"

ผมยักคิ้วใส่แบบกวนประสาท มีนก็ยิ้มออกมา แล้วยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มต่อ ของเหลวในขวดเหล้าแบรนด์นอกลดลงไปทีละน้อยพร้อมกับใบหน้าของเพื่อนสนิทที่แดงระเรื่อขึ้น

"กูมันน่าสมเพช"

ผมชะงักมือที่กำลังแกะถุงขนมแล้วเลื่อนสายตามองมีนที่ทำหน้าเศร้า ก่อนที่มันจะกระแทกแก้วบนโต๊ะรับแขกจนเหล้ากระฉอกออกมา

มีนเมาแล้ว...

"ทำไมวะ"

ผมหยิบมันฝรั่งอบกรอบขึ้นมากินต่อ ความอึดอัดบางเบาที่รายล้อมอยู่รอบตัวหนาตาขึ้น ผมมองเพื่อนสนิทอีกครั้ง สายตาหม่นหมองก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"...กู...เลิกกับแฟนแล้ว"

ผมกะพริบตาทีหนึ่ง ทั้งที่ควรจะดีใจกับความหวังที่เคยดับไปแล้วกลับมาสว่างขึ้น ทว่าสิ่งที่รู้สึกกลับเป็นความเจ็บที่ก่อตัวขึ้นมาแทน

เจ็บ...เพราะเพื่อนที่รักเจอความรักที่ไม่สมหวัง

เจ็บ...เพราะมีคนทำให้เพื่อนที่รักต้องเสียใจ

เจ็บ...เพราะถึงจะมีโอกาสแล้วแต่เพื่อนที่รักก็ไม่มีทางเป็นคนรักได้อยู่ดี

คงเป็นเพราะความกลัว หากเผยความรู้สึกที่ไม่สมควรออกไป อาจจะต้องสูญเสียมิตรภาพเละคนสำคัญ อีกทั้งในเมื่อตัดสินใจจะลบความหวั่นไหวที่มีต่อเพื่อนสนิทไปแล้ว ก็คงต้องอดทน แล้วเก็บความรู้สึกเห็นแก่ตัวที่อาจจะทำลายทุกอย่างเอาไว้ในใจ

"อืม"

เราสองคนเป็น 'เพื่อน' กัน

"หึ! กูกะแล้วไอ้พวกนี้แม่งเหี้ย!"

มีนยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มต่อ ผมวางถุงขนมในมือลง พร้อมกับมองท่าทีโกรธแค้นที่เศร้าสร้อยของคนตรงหน้า

"มึงจะไม่คบกับผู้ชายแล้ว?"

"เออ!"

ผมไม่ได้ถามถึงสาเหตุที่ทำให้ความรักล้มเหลวของอีกฝ่าย เพราะไม่เห็นความสำคัญอะไร ในเมื่อตอนนี้ก็เลิกราไปแล้ว แต่อยากรู้ว่าต่อไปมันจะทำยังไงมากกว่าครับ

"แล้ว...ถ้าหากแฟนมึงกลับมาขอคืนดี?"

"ใครสนวะ!"

ผมมองมีนที่ทำหน้ายุ่ง ก่อนนัยน์ตาขุ่นมัวที่เจือความเศร้าจะสบตากับผม คนตรงหน้าส่งยิ้มมาให้

"ตอนนี้กูมีมึงก็พอแล้วว่ะเล้ง"

ถึงจะไม่ได้ดีใจมาก แต่ก็รู้สึกดีว่ะ...

ผมลอบถอนหายใจออกมา แล้วเข้าไปกอดคนตรงหน้าเอาไว้แน่น มีนเกร็งตัวเล็กน้อย ก่อนจะยกมือกอดตอบ

"มีน ใครจะยังไงก็ช่าง กูจะอยู่ข้างมึงเสมอ"

"เล้ง"

ผมละอ้อมแขนของตัวเองออก ทั้งที่ความจริงมีคำพูดอีกหลายอย่างที่อยากบอกออกไป แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มมองคนตรงหน้าเท่านั้น

"ก็แค่แฟน หาใหม่ก็ได้ มีผู้หญิงเยอะแยะรอให้มึงเลือกอยู่"

"อืม"

"แต่...ถ้ามึงเหงาอยากเอาผู้ชายบ้างก็บอกกูได้ เพื่อมึงแล้ว กูจะยอมเป็นผัวหรือเมียมึงวะ เอาเถอะ...กูเต็มใจก็แล้วกัน"

ถึงจะเลือกตัดใจไปแล้วแต่คนนิสัยไม่ดีอย่างผมก็ขอปูทางไว้หน่อย อะไรก็เกิดขึ้นได้จริงไหมครับ

"ไอ้เหี้ยเล้ง พูดบ้าๆ"

เราสองคนหัวเราะออกมาเบาๆ ทั้งที่ใบหน้าของผมกับมันยังไม่ห่างจากกันนัก ลมหายใจกรุ่นแอลกอฮอล์เจือจางกับใบหน้าหล่อเหลาที่ล่อลวงหัวใจ ระยะที่ไม่ปลอดภัยต่อความรู้สึกและบรรยากาศที่ผ่อนคลายขึ้น ทำให้ผมอยากจะลองเผลออีกสักหน่อย

...แค่นิดเดียว

"หรืออยากจะลองจูบก่อน กูก็ไม่ว่าหรอก"

ผมเลื่อนใบหน้าเข้าไปใแล้ว พร้อมกับสบตาของมีนที่ไม่ได้ขยับใบหน้าหนีไปไหนอย่างที่คิดเอาไว้ ราวกับตกอยู่ในภวังค์...หัวใจของผมเต็นเป็นจังหวะเร็วขึ้น เมื่อริมฝีปากบางที่เคยลอบมองมาหลายปีอยู่ใกล้เพียงเส้นผมคั่น

"ไอ้สัตว์! มึงอย่าอยู่เลย!"

ผมเบิกตากว้างขึ้น ความรู้สึกวาบหวามหายไปทันตา เมื่อความตกใจเข้ามาแทนที่ ผมรีบลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อเข้าไปห้ามไอ้อิงที่กำลังต่อยมีนที่ดูงุนงงแต่ก็ไม่ได้ยอมถูกทำร้ายฝ่ายเดียว

"เฮ้ย! พี่อิงหยุด!"

ผมพยายามจะห้ามปรามแต่พลังควายของไอ้อิงตอนโมโหก็ไม่ใช่สิ่งที่จัดการได้ง่าย ตอนนี้ทั้งร้อนใจและกังวลเพราะเพื่อนของผมอยู่ในสถานะเสียเปรียบ แถมอีกคนก็เหมือนหูดับเอาแต่ง้างหมัดใส่ไม่หยุด

เขาว่าหมากัดกันต้องเอาน้ำสาด แต่คนทะเลาะกันเนี่ย ควรจะทำยังไงดีวะ?!

ตุ๊บ! ผลั่วะ!

"ไอ้เล้ง!"

"เล้ง!"

เสียงของคนต่อยกันดังขึ้นพร้อมกัน ผมไม่แน่ใจว่าโดนใครทำร้ายร่างกายกันแน่หรืออาจจะเป็นทั้งสองคน แต่การที่ทำตัวเป็นตัวเสือกเข้าไปขวางการต่อสู้ของทั้งคู่ ก็ทำให้การทะเลาะวิวาทที่เกิดขึ้นกะทันหันยุติลง

ผมนึกทอดถอนใจกับความเจ็บและสายตาที่มองมาของเพื่อนสนิทและแฟนของตัวเอง ผมจะไม่กล่าวโทษใครเพราะรู้ตัวเองดี

แต่...ให้ตายเถอะ!

ทั้งที่หนึ่งวันก็มีเวลาเป็นสิบชั่วโมง พันนาที กับอีกหลายหมื่นวินาที แต่ทำไมไอ้อิงต้องมาช่วงไคล์แมกซ์ด้วยวะ!


..........


"มึงเป็นอะไรมากหรือเปล่าวะเล้ง"

มีนเหมือนจะสร่างเมาแล้วเข้ามาดูอาการของผมด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่ทันได้แตะตัวของผม ไอ้อิงก็ขวางเอาไว้ก่อนด้วยสายตาโกรธจัด พร้อมกับผลักเพื่อนสนิทของผมไปอีกทาง แถมยังทำท่าจะตามไปจัดการซ้ำ

มีนเองก็ไม่ยอมแพ้ ในที่สุดการเสียสละของผมก็เสียเปล่า เมื่อทั้งสองคนเริ่มซัดกันอีกครั้ง ผมยกมืกกุมหัวของตัวเองอย่างจนปัญญา

"ไอ้สัตว์! มึงกล้าดียังไงมาถีบมัน! ฮะ!!!"

"ไอ้เหี้ย! มึงก็ต่อยมันเหมือนกัน! แล้วมึงเป็นใครวะ!"

"หึ! กูก็เป็นผัวมันไงไอ้สัตว์!!!"

มีนดูจะอึ้งไปกับคำตอบที่ได้รับ ผมกลอกตารอบหนึ่งอย่างปลงชะตาชัวิต ถึงตั้งใจจะบอกเรื่องนี้ในสักวัน แต่ก็ไม่คิดว่าจะให้อีกฝ่ายรู้ด้วยวิธีการแบบนี้และตอนนี้เลย

"...เล้ง"

ผมพูดอะไรไม่ออก ยิ่งเห็นสายตาที่หลากหลายของเพื่อนสนิท ผมก็ทำตัวไม่ถูกและนึกอะไรไม่ออก แล้วตอนนี้ไอ้อิงก็เข้าไปกระชากคอเสื้อของมีนอย่างข่มขู่

"แล้วกูจะบอกอะไรให้มึงหายโง่นะไอ้ควาย มันรักมึง!"

ไอ้อิงต่อยหน้าของมีนไปอีกหมัด ผมหลับตาพร้อมกับกำมือแน่นอย่างข่มอารมณ์ เมื่อทุกอย่างที่พยายามมาตลอดกำลังพังทลายลง

"พี่อิง!"

ผมมองไอ้อิงอย่างไม่พอใจ แต่มันก็ไม่สนใจ นอกจากปรายตามองแล้วแค่นยิ้มเหยียดออกมา ก่อนจะเตะมีนที่ยังช็อกกับสิ่งที่ได้ยินอยู่

"มันกลัวมึงรังเกียจ แต่มึงเสือกเอาแฟนผู้ชายมาเย้ยมัน ไอ้สารเลว!"

ไอ้อิงยังคงด่าและต่อยอีกฝ่ายต่อ กลิ่นเลือดคลุ้งขึ้นพร้อมอุณหภูมิของอารมณ์ที่เดือดพล่านไม่หยุด เสียงกำปั้นที่กระทบเนื้อ ทำให้ผมปวดใจจนจุกไปหมด แต่ถึงจะหมดแรงแค่ไหน ผมก็ต้องเข้าไปหยุดคนอารมณ์ร้ายเอาไว้ก่อน

"ไอ้เหี้ยอิง! พอ!"

ไอ้อิงชะงักมือของตัวเอง แล้วหันมามองผมด้วยสายตามุ่งร้าย มันปล่อยมือจากมีนที่หมดสภาพแล้วหันมาเผชิญหน้ากับผมแทน

"เมื่อกี้มึงว่าไง!"

ผมลอบกลืนน้ำลาย แต่ความโมโหและความเป็นห่วงเพื่อน ทำให้ผมทำเมินท่าทางเอาเรื่องของอีกฝ่าย แล้วรีบเดินเข้าไปพยุงมีนที่กำลังไอออกมา เลือดที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าของมัน ทำให้ผมกังวลและเสียใจอย่างที่สุด

"ไหวเปล่าวะมีน เดี๋ยวกูหาไปหาหมอ"

"เล้ง...มึง"

มีนส่งสายตาสื่อความหมายหลายอย่างที่ผมยังไม่อยากจะรับรู้ตอนนี้มาให้ ผมตั้งใจจะพาเพื่อนสนิทที่บาดเจ็บไปจากห้อง แต่เพียงแค่ลุกขึ้นไอ้อิงก็กระชากผมให้เข้าไปหา

"มึงจะทำเหี้ยอะไรวะ!"

"มึงนั่นแหละที่ทำเหี้ยไร ไอ้สัตว์เอ๊ย! ทำไมต้องมาต่อยเพื่อนกูแบบนี้ด้วย!"

ผมมองไอ้อิงที่มีใบหน้าโกรธแคืองด้วยอารมณ์เช่นเดียวกัน นัยน์ตาวาวโรจน์ของคนตรงหน้า ทำให้ผมต้องเบือนสายตาหนี เพราะสายตาวาววับนั้นเจือความตัดพ้อน้อยใขอย่างชัดเจน

"หลีกไป กูจะพาเพื่อนไปหาหมอ"

"ไม่!"

ไอ้อิงดึงผมให้ออกห่างจากมีนทันทีแต่ผมไม่ยอม เพราะโมโหและหงุดหงิดจนสุดทน ผมเลยต่อยไอ้อิงไปหมัดหนึ่งเต็มแรง

ผลั่วะ!

เลือดสีแดงไหลออกมาจากมุมปากได้รูปของคนตรงหน้า ไอ้อิงเลียริมฝีปากของตัวเอง พร้อมกับสบตากับผมนิ่ง ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว

.

.

.

Next step loading...

Marionetta ::: ขออภัยที่มาช้า งานงอกค่ะ แฮะๆ ตอนหน้าน้องเล้งจะเป็นยังไง รอติดตามจ้า อิอิ
ปล. ทำไมครึ่งแรกกับครึ่งหลังมันคนละฟีลกันเลยเนอะ

[mareya.no7]

ไปตายซะอีเล้ง!!! อิงอย่าไปเอามันนะ ทุเรศสุดๆ #อินจัด อารมณ์ล้วนๆ

[Bronc]

ม่ายยยยยย ม่ายยอมนะ อย่าทำให้พี่อิงเสียใจเด็ดขาด
รีบอธิบายด่วน น้องเล้ง

[iceman555]

    สงสารพี่อิงจัง สมน้ำหน้าอีมีน 

[sirin_chadada]

เลือกแล้วสินะ เลือกแล้วใช่ไหมเล้ง...พี่อิงจะได้รู้ตัวสักทีว่าควรทำยังไงต่อไป

[Billie]

 

หง้าาาาาาา

[tonnum18]

อ่านมาตั้งแต่ตอนที่ 1 ถึงปัจจุบันวันนี้
ถึงเล้งจะเปลี่ยนเหมือนแคร์อิงนะ  แต่เล้ง
ก็หลอกใช้ทุกๆ คน รวมถึงอิงด้วย 
ไม่อยากให้อิง คบกับเล้งแต่ไหนแต่ไหร่แล้ว
เพราะเล้งโลเล มีแต่จะทำให้อิงเจ็บ วันนี้ยิ่ง
อ่านตอนนี้แล้วยิ่งงสารอิงมากขึ้น ถอยออกมา
เถอะอิง  อยู่ไปก็มีแต่จะเจ็บปวด  เพชรอยู่ในมือมัน
ไม่รักษาก็ควรหาเจ้านายใหม่นะ อิงก็เหมือนกัน
คิดว่าใครที่อยู่ใกล่อิง ต้องมีแต่คนรักอิงแน่นอน
อย่าจมปลักกับคนแบบนี้เลย

[nevergoodbye]

กรี๊สส อิเล้งง 
ชั้นว่าแล้วแกต้องเป็นแบบนี้
มาทำพี่อิงเสียใจ
โกรธมากก 

[mild-dy]

 

[GN_SWAG]

เบื่อนังเล้งงงง สงสารพี่อิงเหมือนหลอกใช้เขาไปวันๆอ่ะ

[หมอตัวเปียก]

เฮ้ออออ บางทีการที่จะรู้ตัวมันก็ต้องเสียอะไรไปบ้างแหละ 

อยากให้อิงหายไปจากเล้งให้เล้งรู้สึกตัวบ้าง

[Himbeere20]

โอ้โฮ. มันอึ้ง หลังจากเล้งสาธยายว่าเป็นแฟนกับอิงแล้วเป็นยังไง ขนาดไหน แล้วก็กับวิธีการแสดงความรักที่เล้งมีให้กับเพื่อนเลิฟมีน ในยามที่มีนอ่อนแอ เสียหลัก ขอชมเล้งหน่อยว่า ถ้าไม่....จริงทำไม่ได้นะตัวเธอ  สงสารอิงมากชั่วโมงนี้

[wutwit]

เกลียดเล้งอะ ทายถูกเลยว่าเป็นคนโลเล หลอกใช้อิง เลิกๆๆๆๆอย่าไปสนใจมันเลยพี่อิง

[B52]

 

[Pa'veaw]

เล้งงงงงงงงงงง ทำไมทำแบบนี้

อิงต้องเสียใจมากแน่เลย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เล้ง ยังไม่เข้าใจสถานะของตัวเอง
มีน นะเพื่อน ดูแลมีนแบบเพื่อน
อิง น่ะแฟน อิงดูแลเล้งมาตลอด
ยอมเหมือนเป็นคนรับใช้ส่วนต้ว
แต่พอเกิดเรื่อง เล้งแยกไม่ออก
เข้าข้างเพื่อนทำร้ายอิง
พูดดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องทำร้าย
คราวนี้อิงคงตัดใจจากเล้งจริงๆ
แล้วเล้งจะรู้สึก ว่าใครที่ดีกับตัวเองที่สุด
ตอนมีนมีแฟน เคยเห็นหัวเล้งซักนิดมั้ย
       
 

[SOMCHAREE]

เล้งแกผิดนะ พี่อิงเล่นตัวให้เยอะๆเลยค่ะ

[somberness]

เล้งแมร่งเลวเอาข้าวที่พี่อิงทำไปให้ศัตรูหัวใจกินแล้วยังมาทำร้ายพี่อิงแบบนี้อีก
พี่อิงมานี่มาหาเรานี่อย่าไปเอามันเลยอีซาเล้งเนี่ย 

[lizzii]

ยังไงก็เลือกมีนสินะ

[Sky]

 

[puiiz]

 

[twinmonkey0311]

 

[W2P5]

  พี่อิงขอช้านนน

[panitanun]

เล้งทำไมทำงี

[kung]

ไปครองรักให้สาแก่ใจแกเลยอิเล้ง คนดีๆแบบพี่อิงไม่ควรถูกแกหลอกใช้แทนใครแบบนี้ คำว่าเลวยังน้อยไปสำหรับคนอย่างแก อิเลวเอ๊ยอิเอเล้ง #เกลียดคนแบบเล้ง #อินเราอินมาก

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เล้ง ยังไม่เข้าใจสถานะของตัวเอง
มีน นะเพื่อน ดูแลมีนแบบเพื่อนสิ
อิง น่ะแฟน อิงดูแลเล้งมาตลอด
ยอมเหมือนเป็นคนรับใช้ส่วนต้ว
แต่พอเกิดเรื่อง เล้งแยกไม่ออก
เข้าข้างเพื่อนทำร้ายอิง
พูดดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องทำร้าย
คราวนี้อิงคงตัดใจจากเล้งจริงๆ
แล้วเล้งจะรู้สึก ว่าใครที่ดีกับตัวเองที่สุด
ตอนมีนมีแฟน เคยเห็นหัวเล้งซักนิดมั้ย
       
 
แก้ไขข้อความ

[karamailpraleen]

ทำแล้วก็ยอมรับผลที่ตามมาด้วยระเล้ง