หัวข้อ: Tics... เชี่ย! ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ตอนที่ 21 มาแล้วจ้าาาา

[sirin_chadada]

อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนั้น สงสาร

[puiiz]

 :เฮ้อ

[zuu_zaa]

น่าสนใจ ติดตามๆ

[nevergoodbye]

อ่านวนหลายรอบมาก
ตอนหลังๆอิพี่แม็กเริ่มใจดีขึ้น
แต่พอเรากลับไปอ่านตอนเก่าๆมันก็เบรกอารมณ์ความปลาบปลื้มทุกที 

มาอัพบ่อยๆจิ อยากอ่านต่อ
อยากรู้ว่าจะลงเอยยังไง

[papapoope]

ทำไมชีวิตหนูน่าสงสารขนาดนี้ลูกTT

[wanirahot]

อ่อย สนุกอ่า พอลจะทำไรน้องงงงงงงงงงง ใจเย็นๆนะ อย่าพึ่ง nc20+

[♥►MAGNOLIA◄♥]

โรค Tics... นี่ทำให้คนเป็นโรคปากลั่น
ปากหมา หลุดปากด่า ไม่เข้ากับสถานการณ์
ถ้าตัวใหญ่ โหด ปากหมา ด่า ก็คงได้รับความเกรงใจ
แต่คนด่า ปากลั่น ดันตัวเล็ก สู้ใครก็ไม่เป็น
ก็เจ็บฝ่ายเดียวสิ 

ว่าที่จริง โบ ก็ไม่น่าไปอยู่ใกล้กลุ่มแบบนี้
พวกนี้เถื่อนๆอยู่ด้วย มันจะได้ไกลอันตรายไปหน่อย
แม็ก ไม่น่าพาโบ ไป เอ้อ......ให้รับใช้ตัวเองที่สนามเลย
เกิดไรขึ้นช่วยโบ ได้แค่ไหนกัน
       
 

[madmay]

พรุ่งนี้ค่อยลงนะ

[TiinyMTBB]

รออยู่นะคะ ใกล้หมดวันแล้วอิอิ

[nevergoodbye]

ง่ะ ยังไม่มาหรอ

[madmay]

ข้าน้อยผิดไปแล้ววววว




COMBO
 
              ในห้องแต่งตัวที่คล้ายห้องน้ำซอยเป็นล็อกประมาณสี่ถึงห้าห้อง ต่างเพียงเปลี่ยนจานห้องน้ำเป็นตู้ล็อกเกอร์สีเทายาวตลอดแนวผนัง ตรงกลางมีม้ายาวสองแถวเต็มไปด้วยข้าวของของนักกีฬาที่มาซ้อมวันนี้ แต่ปราศจากผู้คนใช้สอย ทั้งห้องจึงเงียบงันมีเพียงเสียงหายใจเบาๆ ของเราสองคนเท่านั้น
 
              พี่พอลสงบนิ่งไม่แสดงสีหน้าอะไร เขาหายใจอย่างปกติ
 
              ผิดกับผมที่เสียงเบาบางเพราะไม่กล้าแม้แต่จะสูดไอยะเยือกของเขา
 
              “...พี่พอล”
 
              ผมทำใจดีสู้เสือเอ่ยเรียกหยั่งเชิง เขาไม่ได้ทำอะไรรุนแรงอย่างที่กลัว ความเจ็บปวดที่แขนเบาบางลง พี่เขาเปลี่ยนจากบีบรัดเป็นคลายไว้หลวมๆ ทว่าไม่ปล่อยให้ผมหลุดเป็นแน่
 
              “...”
 
              “...”
 
              นิ่ง… ทำไมไม่รู้ ผมรู้สึกว่าถ้าเขาแสดงออกมากกว่านี้ หรือลงไม้ลงมือไปเลยจะยังดีกว่าตอนนี้ด้วยซ้ำ ราวกับว่าเขากำลังสะสมความดุร้ายแล้วรอขย่ำทีเดียวจนผมตายคามือ หรือจะทรมานให้ตายอย่างช้าๆ กันนะ
 
              “พี่… ผมขอโทษที่ทำให้พี่แพ้ แต่ผมไม่ได้ตั้งใจนะ...”
 
              ตอบอะไรบ้างสิ! พี่แม็ก พี่เมษ ช่วยพูดกับเขาให้หน่อยสิฮะ!
 
              “มึงจะเอายังไง”
 
              ทำไมทุกคนชอบพูดเหมือนผมเป็นพวกชอบหาเรื่องแบบนี้กันตลอดเลย ผมเคยทำเวรทำกรรมอะไรไว้หรอ ถึงได้ถูกตราหน้าว่าเป็นคนหยาบคาบ กับผู้หลักผู้ใหญ่ก็ไม่เว้น บอกไปก็ไม่มีใครเชื่อ พี่แม็กเองก็ยังแคลงใจ แม้แต่แม่...
 
              “หยุด ห้ามร้อง”
 
              “อึก”
 
              แรงบีบที่แขนกลับมารัดแน่นจนร้าวดั่งเดิม ความเจ็บแล่นจี๊ดขึ้นไปถึงขมับ หัวใจผมสูบฉีดแรงจนหูอื้อ ตาพร่าร้อนมองเห็นใบหน้าเรียบเฉยไม่ชัด แล้วจู่ๆ การหายใจก็ติดขัด ผมว่าอีกโรคของผมกำลังจะกำเริบตามมาแล้วล่ะครับ
 
              “พ… พี่… ผม โบ ...โบ ป่วย...”
 
              “ถ้าไอ้โรคประหลาดนั่นไอ้แม็กบอกกูแล้ว ...แต่ไม่ยักรู้ว่าเป็นโรคสำออยด้วย”
 
              “ป เปล่า...” ไม่ไหวแล้ว สติผมเริ่มหลุดลอยไปทีละนิด มือผมเกร็ง หายใจฟืดฟาดลึก
 
              ความทรมานดูยาวนานสำหรับผม ในขณะที่จะตายให้ได้ เสียงที่คุ้นเคยก็แว่วมาไกลๆ เขาเรียก “โบ โบ” ก่อนที่พี่พอลจะถูกผลักออกแล้วเขามาแทนที่
 
              “เฮ้ยๆ ได้ยินเปล่าวะ ทำไมมึงหายใจงี้วะ”
 
              “แม็ก โทรหาฟา”
 
              “มึงโทร มือถือในกระเป๋า...”
 
              อ่า วุ่นวายจัง แค่ไฮเปอร์ขึ้นเอง ผมอยู่กับมันมานานพอๆ กับทูแร็ตต์นั่นแหละ แต่ว่าเสียงนี้…
 
              “พ ม แม...”
 
              “ไอ้เหี้ย! หายใจๆ ชิบหายแล้ว โรคมึงมีฟังก์ชั่นนี้ด้วยหรอวะ”
 
              ภายใต้สติอันเลือนลางยังพอให้ผมรับรู้เหตุการณ์รอบๆ ได้บ้าง พี่แม็กยังพูดลนลาน ประคองผมนอนกับพื้น ข้างหลังพี่พอลนั่งทำเป็นทองไม่รู้ร้อนบนม้านั่ง ส่วนพี่เมษกำลังโทรศัพท์… แล้วมันก็มืดลง… มืดลง
 
               …..
 
               ...

              “น้องโบ น้องโบคะ”
 
              “อือ...”
 
              พี่ฟา…?
 
              “ใจเย็นๆ นะคะ หายใจตามพี่นะ ฟู่… ช้าๆ ฟู่… อย่างนั้นแหละค่ะ ฟู่...”
 
              ทำไมพี่ฟามาอยู่ตรงหน้าผม? คิดไปก็พยายามหายใจช้าๆ ยาวๆ ตาม พี่เขาพูดชมผมว่าเด็กดีๆ ด้วยรอยยิ้มทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้น “ดีมากจ้ะ ทำใจสบายๆ มองหน้าสวยๆ ของพี่น้าาา เก่งมากจ้า น่ารักมากคนเก่ง”
 
              ผมยิ้มตามยิ้มหวานๆ ของนางฟ้าของผม ลมหายใจเริ่มกลับมาเป็นปกติ มือทั้งสองของพี่ฟาบีบมือผมเป็นจังหวะช้าๆ เธอเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้ ปัดผมที่ปรกหน้าแล้วคอยลูบหัวอย่างใจดี ปากสีชมพูพร่ำชมผมไม่เด็กดีก็คนเก่งทำให้ผมลืมเรื่องเมื่อครู่ไปเสียสิ้น
 
              “พี่ฟา ทำไมมาอยู่นี่” ผมถาม เพราะหลังจากที่เจอกันครั้งแรก พี่ฟาก็ไม่ได้มาดูพี่แม็กซ้อมอีกเลย ได้ยินพวกพี่แม็กว่าพี่ฟาต้องไปซ้อมหลีดเลยไม่ว่างมาดู น่าเสียดายจัง… ผมอยากดูพี่ฟาหลีดด้วยเหมือนกันอ่ะ
 
              “พี่ซ้อมหลีดอยู่ที่โรงยิมนี่เอง เมษโทรมาบอกว่าน้องโบเป็นลม พวกเขาตกใจกันใหญ่เลย ฮะๆ นั่นแหละ พี่เลยรีบวิ่งสี่คูณร้อยมาหาเลย”
 
              น่ารัก ดูยังไงก็น่ารัก ถ้าเรื่องรูปลักษณ์ก็เหมาะสมกับพี่แม็กดีนะ พี่ฟาพูดอย่างออกรสพร้อมทำไม้ทำมือประกอบ เราคุยเรื่อยเปื่อยสักพักผมก็เพิ่งสังเกตว่าตอนนี้เราอยู่ที่ใต้ต้นก้ามปูข้างสนามไม่ไกลจากที่เกิดเหตุ ผมพอจะลุกไหวเลยนั่งคุยกับพี่ฟา (จริงๆ ต้องเรียกว่านั่งฟังมากกว่า) แต่เอ… พวกพี่แม็กไปไหนนะ
 
              “ไม่ต้องมองหาหรอก พี่ไล่ให้ไปซื้อน้ำกันทั้งสามคนแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ”
 
              “ป เปล่ากลัวหรอกฮะ”
 
              ผมจะไม่เล่าให้พี่ฟาฟังหรอก พวกพี่เขาเป็นเพื่อนกัน จะให้มาทะเลาะกันเพราะผมได้ยังไง
 
              “โบ… ที่โบไฮเปอร์ขึ้น เพราะสามคนนั้นใช่มั้ย”
 
              “...ป” ผมคิดไปนิด กะจะปฏิเสธแต่ก็ถูกตัดบทก่อน
 
              “บอกพี่มาเถอะ ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะทะเลาะกัน… แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะ” ผมจ้องตอบผู้หญิงตรงหน้า ดวงตาหวานล้ำฉายแววแน่วแน่จริงจังเพื่อให้ผมมั่นใจในเธอ มือนุ่มจับมือของผมจนผมแอบคิดแวบหนึ่งว่าถ้าพี่แม็กมาเห็นต้องดุผมแน่ แล้วนางฟ้าก็กล่าวคำที่ทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาจากใจอันแห้งแล้งว่า “พี่จะปกป้องโบเอง”
 
              “ฮ ฮึก”
 
              “ชู่ว… ไม่เป็นไรนะ โอ๋ๆๆ”
 
              น่าอายจริงๆ เธอตัวเล็กกว่าผมด้วยซ้ำ แถมยังเป็นผู้หญิง… นี่ผมอ่อนแอถึงขนาดต้องให้ผู้หญิงมาปกป้องแล้วหรอ
 
              แขนเล็กโอบกอดพร้อมโยกตัวเบาๆ ราวกล่อมเด็ก ผมรู้สึกอยากระบายความอัดอั้นที่มีออกมาให้เธอรับรู้ แต่มันก็ไม่ปะติดปะต่อนัก “ผมมันไม่เอาไหน… ฮือ”
 
              “ไม่หรอก โบเก่งจะตาย นี่ก็หายหอบเองไม่ต้องหาหมอเลยเห็นมั้ย” พี่เขายังคงหาข้อดีอันน้อยนิดมาปลอบใจ
 
              “เกิดมาไม่มีอะไรดีซักอย่าง เวรเอ้ย ไอ้สัส ผมทำให้แม่ผิดหวัง”
 
              “น้องโบเป็นเด็กดีนะ น่ารักด้วย ถ้าคุยเก่งๆ นะ สาวตรึมแน่เลย”
 
              “ฮือ… โง่ก็โง่ โรคก็เยอะ ฮือ ชิบหาย แม่ง อึก… ร่างกายตัวเองยังควบคุมไม่ได้เลย เหี้ย”
 
              เนิ่นนานจนรู้สึกเหนื่อย ผมระบายทุกสิ่งที่อยู่ในใจจนสิ้น พี่ฟาเป็นผู้ฟังที่ดี เธอปลอบเป็นระยะสลับกับเล่นมุกแก้เครียดแม้มันจะแป้กก็เถอะ เมื่อดีขึ้นก็ค่อยๆ ถอนตัวจากอกอุ่นที่โหยหามาแสนนาน กี่ปีแล้วนะที่ไม่ได้คุยกับคนอื่นแบบนี้ยกเว้นคุณหมอ ผมขอโทษทีทำเสื้อเธอเลอะแต่เธอก็ไม่ได้ถือสา ซ้ำยังช่วยจัดเสื้อปัดผมให้เข้าที่ กระทั่งกลุ่มชายสามคนเดินเข้ามา
 
              “เอาล่ะ มืดแล้วเนาะ กลับกันเถอะ ป่ะ น้องโบ”
 
              มือบางที่เคยลูบหัวยื่นมาตรงหน้า ผมยิ้มแล้วจับตอบยอมให้พี่ฟาดึงลุกขึ้น เราเดินจับมือผ่านร่างทะมึนทั้งสามไป ผมอดหลบสายตาพี่พอลไม่ได้ ไม่รู้ทำไม ณ ตอนนี้ผมถึงคิดว่าพี่พอลนี่แหละ... ที่ควรอยู่ให้ห่างที่สุด ไม่ใช่พี่แม็ก
 
              “อ้าว แล้วน้ำ-” คนผิวเข้มชูถุงจากร้านสะดวกซื้อถามเพื่อนสาวคู่จิ้นยังไม่ทันจบ พี่ฟาก็แลบลิ้นใส่ก่อนจากไป
 
              “แบร่~”
 


              เรากลับมาที่ห้องของผม… หมายถึงผมกับพี่แม็กน่ะ
 
              พี่ฟาแค่จูงมาส่งผมที่รถพี่แม็ก (เดินได้เยอะแล้วครับเลยซ้อนมาได้) เอง กำชับกับหนุ่มๆ ว่าห้ามแกล้งผมอีก รวมถึงให้ผมฟ้องเธอได้เลยถ้าพวกเขาผิดสัญญา ก่อนเราจะแยกย้ายกันกลับ… โดยมีพี่พอลมองไล่หลังผมจนลับสายตา
 
              “เทข้าวเลย กูอาบน้ำก่อน เหนื่อยชิบหายเลยวันนี้”
 
              เขาบ่นไปบ่นไปเรื่องแข่งบ้างแล้วก็เรื่องพี่พอลบ้าง (จริงๆ คือด่าผมแหละ) ช่างเขาเถอะ อย่างน้อยวันนี้ผมก็มีโชคอยู่นิดนึง ผมเทผัดไทกุ้งสดที่แวะซื้อมาจัดใส่จานวางไว้รอคนในห้องน้ำ ผมแถมกู้งจากจานผมให้อีกสองตัว พี่เขาชอบน่ะ กินเยอะๆ จะได้อารมณ์ดีๆ เตรียมน้ำอัญชันมะนาวเย็นๆ ไว้คู่กันเสร็จประตูห้องน้ำก็เปิดออกพอดี
 
              “อ… อ๊า!”
 
              “อะไร?”
 
              ไม่มัวตอบหรอก ผมร้องเมื่อเห็นสภาพผ้าขนหนูสั้นห่อปิดส่วนล่างกำยำไว้อย่างน่ามอง- ไม่ใช่! อย่างหวาดเสียวต่างหาก ต้องรีบเอาชุดนอนเขายัดใส่มือแล้วหันหลังหนีอย่างรวดเร็ว ที่ห้องมีเสื้อผ้าของเขาเกินมาครึ่งตู้แล้วเพราะนี่ก็แทบจะย้ายมาอยู่ถาวรแล้วล่ะครับ
 
              จะบอกว่าเห็นประจำ แต่ยังไงก็ไม่ชิน ครั้งนี้ตกใจไปหน่อยเพราะไม่ทันตั้งตัว หน้าร้อนลามถึงหูที่คอยเงี่ยฟังการเคลื่อนไหวด้านหลัง
 
              “พี่เสร็จหรือยังครับ” ถามเพื่อความปลอดภัยก่อนหันกลับไป
 
              “จะหมดจานแล้ว มึงยืนทำอะไรน่ะ รีบมาแดกแล้วไปอาบน้ำซะ”
 
              อะ อ่าว ทานแล้วหรอ
 
              ผมนั่งลงตรงข้ามพี่แม็กอย่างมึนๆ แล้วหยิบตะเกียบคีบเส้นผัดไทเข้าปากอย่างมึนๆ สลับกับดูดน้ำอัญชันอย่าง...
 
              “เป็นเอ๋อหรือไง มึงเมาผัดไทหรอ”
 
              “อ่า...” ไม่รู้จะตอบอะไร พี่แม็กก็ถอนหายใจใส่อย่างหน่ายๆ คือผมเพลียๆ น่ะ เท้าก็ยังไม่หายดี เอาจริงๆ ใจมันยังแกว่งๆ อยู่เลยด้วยซ้ำแม้พี่พอลจะกลับไปแล้ว คนตัวโตทานหมดผมก็อิ่มพอดี จึงวางตะเกียบเตรียมเก็บโต๊ะ น้อยครั้งที่ผมจะกินเหลือเยอะขนาดนี้ แต่ตอนนี้อยากนอนพักมากกว่า
 
              พอเสียงน้ำหยุดก็ได้ยินข้างนอกบอกแว่วๆ ว่า “เตี้ย เอายานวดมาดิ๊”
 
              ตัวเย็นๆ สดชื่นขึ้นออกมาในชุดนอนเสื้อยืดย้วยกางเกงขาสั้น ผมค้นหาหลอดยาในตู้ตามคำสั่ง เมื่อพบแล้วก็เอาไปให้ร่างใหญ่ที่นอนดูทีวีบนเตียง
 
              “น นี่- เหี้ย เหี้ย… นี่ฮะ” โดนจ้องเขม็งเลย ได้แต่ทำสีหน้าสำนึกผิดไป ผมว่าผมเป็นบ่อยขึ้นนะ ปกติจะไม่ค่อยรู้ตัวหรอก แต่เดี๋ยวนี้จะๆ เลย ทั้งอาการกระตุกและหลุดคำหยาบเนี่ย จะโดนดุมั้ยอ่า
 
              “...”
 
              “เอ่อ… เอายี่ห้ออื่นมั้ยฮะ”
 
              “มึงนวดดิ๊”
 
              ฮะ? ผมคลานขึ้นเตียงตามแรงดึง งงกับคำสั่งที่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน แต่แล้วพี่แม็กก็ถอนหายใจ (บ่อยจัง) เอายาไปบีบเป็นเส้นยาวๆ บนขาทั้งสองข้างแล้วจับมือผมไปวางแหมะ...
 
              อ๊าาา ยามันเผ็ดอ่ะ
 
              “เผ็ดบ้าอะไร ยาทาไม่ใช่ยาแดก บ๊องเอ๊ย” ง่ะ หลุดปากจนได้ แต่ผมไม่กล้าขยับจนเขาสั่ง “นวดสิ”
 
              หน้าจะระเบิดอยู่แล้ว ผมจับขาอ่อนพี่แม็ก! คือมันไม่อ่อนหรอก กล้ามเน้นๆ แต่มันคือขาอ่อนใช่มั้ยล่ะ แล้วแบบว่าร่นขากางเกงไปจนสุด แล้วชายเสื้อเผยอเห็นสะดือนิดๆ อ๊าาา ผมอายอ่ะ ผู้ชายเหมือนกันทำไมถึงได้ต่างกันขนาดนี้
 
              “ไอ้โบ! นิ่งทำห่าไร เร็วๆ กูปวดขา”
 
              “ค ครับ!”
 
              นวดก็นวด ผมไล้มือขึ้นลงตามแนวกล้ามเนื้อ พยายามทำหัวให้ว่าง ตั้งใจทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายอย่างมุ่งมั่นต่อไป
 
              เพียะ!
 
              “แรงๆ”
 
              พี่เขาตบหัวผมอ่ะ ผมกดแรงขึ้นโดยใช้น้ำหนักตัวช่วย จึงต้องขยับจุดศูนย์ถ่วงให้ใกล้ขึ้นด้วย เลยกลายเป็นนั่งคร่อมบนขายาวไปแล้ว
 
              “หันมานี่” เขาสั่ง
 
              ผมหยุดเพื่อให้เขาจัดแจงท่าใหม่ คุณชายนอนราบเหมือนเดิมแล้วจับผมหันหลังคร่อมบนตัวเขาแทน แบบนี้ก็ดีจะได้ไม่เห็นหน้าพี่ให้กดดันเล่น
 
              “...”
 
              ผมนวดไปเรื่อยๆ ตาก็มองทีวีเป็นพักๆ มุมนี้ก็ดีผมจะได้ดูทีวีได้ ส่วนเขาก็คงเห็นแต่ก้นบังเต็มจอ คาดว่าเขาคงไม่ดูทีวีหรอกมั้งไม่งั้นด่าผมไปแล้ว
 
              “อ๊ะ!”
 
              “นวดไป”
 
              ผมรู้สึกได้ถึงมือร้อนนาบแก้มก้นทั้งสองข้างของผมเลยชะงักไป แต่เสียงทุ้มก็สั่งว่าอย่าหยุดมือ ผมก็ทำตาม นวดไปมือที่เคยวางเฉยๆ เริ่มบีบเบาๆ แล้วคลาย และทวีความหนักขึ้นเรื่อยๆ
 
              “พ… พี่แม็ก” ผมเรียกเสียงสั่น
 
              “อือ”
 
              “ทำอะไรฮะ”
 
              “...” เขาไม่ตอบ จากขยำกลายเป็นดึงซ้ายขวาสลับขึ้นลงราวกับนวดแป้ง รู้สึกแปลกๆ ที่ก้นสองข้างขยับไปคนละทิศละทาง เหมือนเขากำลังเล่นสนุกอยู่ ผมลองหันไปดูก็เห็นสีหน้าเรียบเฉยจ้องก้นนิ่มๆ พอผมหยุดมือเขาก็ตี เพียะ! จนสะดุ้งเป็นเชิงสั่งให้ทำต่อไป
 
              “อื้อ! ไม่เอา”
 
              มือร้อนเลื้อยไปใต้กางเกงนาบกับผิวเนื้อโดยตรงราวกับอสรพิษพันรัดเหยื่อ พี่แม็กเป็นคนตัวร้อน ผิวเขาร้อนดั่งเหล็กเผาไฟยิ่งชัดเจนเมื่อร่างกายผมเพิ่งอาบน้ำมาใหม่ๆ บั้นท้ายอิ่มถูกรังแกจนชาร้อนไปหมด ทำให้ลมหายใจของผมเริ่มติดขัดบวกกับอาการสั่นน้อยๆ เพราะหัวใจเต้นแรง
 
              “อ๊ะ!”
 
              ไม่นะ! อื้อ! อย่า… อย่าแหย่เข้าไปนะ! ผมไม่ไหวแล้ว
 
              เพียะ!
 
              “อึ๊!” มือหนาฟาดลงไปจนขาแทบทรุด เรียวนิ้วที่เขี่ยวนรอบรอยจีบสลับกดย้ำเบาๆ สร้างความเสียวซ่านอย่างมิอาจห้าม ก้อนเนื้อในอกเต้นจนปวด มันต่างจากตอนหวาดกลัวลิบลับแม้มันจะเป็นจังหวะที่คล้ายกัน แต่ครั้งนี้กลับสั่นระรัวด้วยความหวังแปลกๆ
 
              ผมครางอย่างอดกลั้น พี่แม็กก็เอาแต่แกล้งส่วนท้ายของผมอยู่อย่างนั้นจนแทบบ้า พอถดตัวหนีก็ถูกดึงกลับมา ไฟร้อนทาบเต็มสองมือแยกบั้นท้ายเข้าออกขณะที่นิ้วโป้งของเขาจ่อที่ปากประตู
 
              “อ อยะ อ่ะ อ๊ะ! ไม่นะ ไม่ๆๆๆ พี่แม็ก หยุดนะ”
 
              น นิ้ว… เข้ามา… ขาผมสั่นพับๆ ไม่มั่นคงเมื่อนิ้วหนึ่งแทรกผ่านช่องแคบเข้ามา ถึงจะแค่นิ้วเดียวแต่ตรงนั้นมันไม่เคยถูกใช้งานแบบนี้มาก่อน แค่นี้ก็น้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บจุกแล้ว
 
              “นวดต่อไป”
 
              พี่แม็กยืนยันให้ทำหน้าที่ตามเดิมเสียงเรียบ นิ้วที่ชำแรกผ่านเริ่มสอดลึกเข้ามา ผมจำต้องผ่อนลมหายใจคลายความเครียดที่รัดแน่นเพื่อบรรเทาความเจ็บ เขาแช่ไว้สักพัก ผมชินเล็กน้อยจึงพอหายใจคล่องขึ้น
 
              “อา… ฮา...” สิ่งแปลกปลอมขยับเข้าออกช้าๆ ผมหอบแผ่วหวิว มือก็กดนวดต้นขาแกร่งไปด้วย ด้านหน้าปวดหน่วงนิดๆ เคยได้ยินมาบ้างว่ามีการใช้ช่องทางนั้นสำหรับการอื่น แต่พอได้เจอกับตัวถึงรู้ว่า… มันทำให้มีอารมณ์ได้ขนาดไหน
 
              สะโพกมนเผลอโยกตามการเคลื่อนไหวของนิ้ว พี่แม็กเปลี่ยนจากดึงเข้าออกมาเป็นหมุนคว้านภายในให้เสียวไส้เล่น ขณะที่ชอนไชอย่างซุกซนก็ไปชนกับจุดๆ หนึ่ง
 
               “อ๊า!!!”

              กระแสไฟแล่นวาบทั่วสรรพางค์กาย เข่าทรุดทิ้งตัวลงกับหน้าท้องเป็นลอน ผมละมือมาขยำเสื้อตัวเอง ประสบการณ์ใหม่ทำเอาตัวสั่นไม่หยุด วูบเมื่อครู่นี้มันทั้งน่าตกใจ ตื่นเต้น แฝงความหฤหรรษ์ลึกๆ แม้เพียงเสี้ยววิ แต่ความรู้สึกยังคงค้างอยู่ให้อยากลองอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว
 
              นิ้วเรียวกลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง คราวนี้เน้นที่จุดตื่นตัวเป็นพิเศษ ผ่านครั้งหนึ่ง ผมก็ร้องครางครั้งหนึ่ง เป็นเช่นนี้จนเป้ากางเกงชื้นแฉะ ผมเสร็จโดยไม่ได้แตะต้องอะไรเลยด้วยซ้ำ แถมมันแข็งขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
 
              พี่แม็กถอนมือออกดึงกางเกงผมลง น้ำสีขาวไหลย้อยตามมาดูน่าเกลียด เสียงห้าวแหบพร่าเล็กน้อยบอกว่า
 
              “นวดของกูสิ”
 
              นวด? นวดจนเมื่อยมือแล้วจะให้ผมนว… เอ่อ นั่นมัน...
 
              เบื้องล่างระหว่างขากางเกงที่ร่นสูงของพี่แม็ก ส่วนกลางตัวพองขยายนูนเด่นท้าสายตาผม อย่าบอกนะว่าจะให้นวดเจ้านี่?
 
              “สงสัยมึงกดไปโดนเส้น มันเลยตื่น รับผิดชอบด้วย แบบนี้กูนอนไม่ได้”
 
              อ… อย่ากระซิบข้างหูได้มั้ย หัวใจจะวายอยู่แล้ว
 
              ผมค่อยๆ ดึงขอบกางเกงเขาลงทีละนิด ราวกับกลัวว่าจะมีสัตว์ร้ายกระโดดออกมาจากที่ซ้อน เมื่อถึงปลายทาง แม็กน้อยก็ดีดผึงดีใจกับอิสรภาพ ส่วนปลายมีน้ำใสปริ่มหน่อยๆ ลำตัวอวบแน่นมีเส้นเลือดเกาะน่ากลัวที่สุด
 
              “เร็วๆ” เขาเร่งแล้วนอนเอาหมอนหนุนหลัง
 
              ผมประคองมันอย่างเก้ๆ กังๆ ด้วยสองมือ คิดว่าคงทำเหมือนที่ทำให้ตัวเองล่ะมั้ง ชักรูดตั้งแต่โคนจรดปลาย แปลกดี ทั้งๆ ที่ทำให้คนอื่นแท้ๆ แต่ตัวเองกลับตื่นเต้นหายใจหอบไปด้วย
 
              “...” เสียงหายใจจากข้างหลังดังขึ้น บั้นท้ายเปลือยเปล่าถูกรุกรานอีกครั้ง มันง่ายขึ้นเพราะยังชินสัมผัสเมื่อก่อนหน้าอยู่
 
              สองลมหายใจประสานกัน ของผมดังกว่าพ่วงเสียงครางหวานสุขสม มือเร่งขยับตามจังหวะภายในกาย จากหนึ่งนิ้วเพิ่มเป็นสอง และสาม ความเสียวซ่านยิ่งกว่าตอนใช้ของเล่นปลุกเร้าอารมณ์ไม่มีที่สิ้นสุด ด้านหน้าของผมถูกเขากอบกุมด้วยมือเดียว ความเร็วเพิ่มตามแรงปรารถนาจนถึงจุดสูงสุด
 
              “อะ อ๊า!!!”
 
              ผมปลดปล่อยออกมาหมดแรงทรุดตัวคว่ำหน้าตรงหน้าขาพี่แม็ก จังหวะเดียวกับฝ่ายนั้นพ่นน้ำขาวขุ่นออกมาเป็นสายกระเด็นมาโดนหน้าผม ทุกอย่างหยุดนิ่ง มีเพียงเสียงกระเส่าท่ามกลางทีวีที่เปิดทิ้งไว้ ผมอยู่ในท่าโก่งโค้งสะโพกลอยเด่นหน้าแนบต้นขาแกร่งห่างจากแก่นกายคลายตัวของร่างสูงเพียงนิด สภาพดูไม่จืดและไม่งามอย่างยิ่ง แต่ผมไม่มีแรงพอจะจัดการตัวเองหรอกนะ
 
              พี่แม็กดันผมออกจากตัว ส่วนเขาลุกไปห้องน้ำ ได้ยินเสียงน้ำซ่าๆ นึกอยากทำความสะอาดบ้างแต่ขี้เกียจซะงั้น ขณะกำลังเคลิมหลับ ผ้าขนหนูเปียกๆ ก็ถูกโยนแหมะเต็มหน้า
 
              “นอนดีๆ”
 
              จากที่ได้คลุกคลีมานาน ผมแปลคำว่า ‘นอนดีๆ’ ได้ว่า ‘เช็ดหน้าซะ ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วจัดที่นอนดีๆ’ แน่ๆ เลยครับ
 
              ค่ำคืนนี้ก็ผ่านพ้นไปเช่นวันอื่นๆ พี่แม็กเร่งแอร์ที่ยี่สิบองศา ดึงผ้าไปห่มครึ่งตัว นอนหงายก่ายมาเกินครึ่งเตียง ส่วนผมนอนตะแคงหันหลังให้ เบียดชิดขอบเตียง ห่อผ้าผืนเดียวกัน ต่างแค่คืนนี้…
 
              ผมหลับไปพร้อมกับความรู้สึกใจเต้นหวิวๆ หน้าเห่อร้อนทั้งๆ ที่แอร์หนาวจัดเท่านั้นเอง

100%

เหยดดด ลืม
กะว่ากลับบ้านละค่อยอัพ หลับเฉ้ยยย
โกเมนนาไซ

ช้อปงานหนังสือเพลินเลย แถมงานพิสูจน์อักษรก็เร่งอีก ลืมทุกสิ่งเลยจ้าาา

จะมีวันไหนที่เราจะมีหนังเป็นของตัวเองบ้างน้า

(ทำแล้วมีใครซื้อป่าวเหอะนูก้า555)

เอ้อ ใครเจอตรงไหนที่มันงงๆ หรือเนื้อหาผิดแบบตอนแรกอย่างนึง อีกตอนเป็นอย่างช่วยบอกหน่อยนะ เพราะอีนูก้าด้นสดและนานๆ มาทีอาจลืมเองได้

ก็มีพล็อตแหละ แต่เนื้อหาเปลี่ยนไปเรื่อยจนเริ่มออกทะเลละ จากที่วางไว้พังหมด55 ดีนะที่ยังไม่หลุดพล็อต

มีรีไรท์เพื่อความสวยงามแน่นอน แต่จะรีเลยหรือรอจบดี

[puiiz]

 

[numay]

 

[nevergoodbye]

สับสนพี่แม็ก
เดี๋ยวผีเข้าผีออก ถึงตอนนี้จะดีกว่าเมื่อก่อนมากก็เหอะ
พี่พอลอีก เกลียดอะไรน้องมันนักหนาเนี่ย เห็นทำเค้าอยู่ฝ่ายเดียว 

[shoky_9]

น้องคอมโบกลับมาแล้วววว ดีใจๆๆ 

[moodyfairy]

แอร๋ยยยยยย ใกล้ละะ ใกล้จะได้กันละะะ

[wanirahot]

พี่แม็คโปรดแถลงไขด้วยค่ะ

[kun]

พี่แม็กมันยังไม่สุดน่ะ อิอิ

[papapoope]

คิดถึงพี่แม็คน้องโบTT
เรารออยู่เน้อออ สู้ๆค่ะ

[EoBen]

พัฒนาขึ้นเยอะเลยคู่นี้ แม็คดูใจเย็นขึ้น  ถ้าไม่รวมเรื่องเอาเปรียบน้องถือว่าใช้ได้

[annch]

เพิ่งเข้ามาอ่านชอบมาก
เขียนอาการของโบ ได้ดี จะทำคนให้เข้าใจผป.กลุ่ม ทรูเร็ตต์มากขึ้น  รออ่านครับ

[madmay]

 
-13-
 

 
              ปี๊ดดด!
 
              สิ้นเสียงสัญญาณเริ่มเกมดังขึ้น ทั้งสองฝ่ายต่างพุ่งเข้าใส่ลูกบอลเพื่อแย่งชิงมาเป็นของตน รอบข้างมีแต่เสียงโห่เชียร์กึกก้องเป็นแอคโค่แลดูตื่นเต้นบีบคั้นหัวใจกันตั้งแต่ครึ่งแรก แต่สำหรับผมมันก็แค่เกมชิงบอลที่แย่งกันแทบตายสุดท้ายก็พยายามเตะใส่อีกทีมอยู่ดี ขนาดไปนั่งดูพี่แม็กซ้อมมาตั้งหลายวันผมยังไม่อินเลย ทำแค่ยกไม่ยกมือร้องเพลงตามป้ายโค้ดที่พี่สตาฟฟ์เชียร์ข้างล่างชูขึ้นตามที่ซักซ้อมมาเท่านั้น
 
              วันนี้สิบสี่นาฬิกาหรือก็คือบ่ายสองตรงๆ แดดระอุสะสมตั้งแต่เช้ายังคงฉาดฉายแรงกล้าจนหน้าม้านเช่นเดิม สองสถาบันต้องมาห้ำหั่นกันในเกมกีฬายอดฮิตซึ่งทางเราได้เป็นเจ้าภาพในปีนี้ แต่การเรียนการสอนก็ยังมีตามปกตินะครับ ทว่าสาเหตุที่ผมต้องมานั่งตากแดดตะเบ็งเสียงจนเจ็บคอแบบนี้ก็เพราะ… ผมไม่มีเรียนไง เพื่อนๆ ปีหนึ่งคณะเดียวกันเองก็ถูกเกณฑ์มาหมด แต่ผมคิดว่าส่วนใหญ่ยินดีมาเถอะ ทีม All Star มาเองทั้งทีสาวแท้สาวเทียมเขาก็อยากมาให้กำลังใจ
 
              “เฮ้!!!”
 
              อ๋า เขานำไปซะแล้ว พวกพี่แม็กมัวทำอะไรอยู่ เก่งไม่ใช่หรอ รีบๆ ทำแต้มให้จบๆ ไปสักทีเถอะครับ ผมจะหน้ามืดแล้ว ผมว่าในใจหรือต่อให้เผลอพูดออกมาก็คงไม่มีใครได้ยินอยู่ดี ฝั่งนั้นกองเชียร์ใช้น้อยเสียที่ไหน ว่าแล้วก็คอแห้งกระหายน้ำมาก แต่ยังกินไม่ได้ครับยังไม่จบเพลงต้องทนไปก่อนอีกนิดนึง ผมร้องบ้างอู้บ้างตามแรงที่ถดถอย อยากอยู่ทนๆ อย่างคนอื่นนะ ไม่รู้คนในสนามเขาโด๊ปอะไรกันถึงแรงดีขนาดนั้น อ๊ะๆ เข้าแล้วๆ
 
              “พี่แม็กกกกก กรี๊ดดดดด”
 
              “เก่งที่สุดเลยค่า ผัวขาาา”
 
              “สู้ๆ !”
 
              เหมือนจะเริ่มเอาจริงแล้วครับโดยลูกแรกพี่แม็กเปิดให้สวยๆ เลย เพื่อนๆ เข้ามาตบบ่าขณะที่เขาวิ่งกลับมาประจำตำแหน่งก่อนที่ลูกจะลอยเข้าสนามมาอีกครั้ง
 
              เอ๋?
 
              เมื่อกี้พี่เขามองมาทางผมหรือเปล่านะ ผมยกสองนิ้วขึ้นมาช้าๆ เพื่อจะสื่อว่า ‘สู้ๆ นะ’ แบบกระมิดกระเมี้ยนกลัวคนเห็นแล้วหาว่าบ้า แล้วพี่เขาก็หันกลับไป ผมว่าเขาคงไม่ได้มองแหละ เก้อเลย
 
              ครึ่งแรกผ่านพ้นไปด้วยแต้มหนึ่งต่อหนึ่ง ในที่สุดผมก็ได้พักสักที ผมรับขนมเบรกกับน้ำแดงรสจางๆ มาดื่มอักๆ รวดเดียวหมดแก้ว ผมนั่งอยู่ชั้นเกือบบนสุดของอัฒจันทร์ที่ตอนนี้ข้างๆ สมาชิกหายไปทั้งแถวเพราะเขาลงไปดูนักกีฬาพักที่ข้างสนามกัน คือที่นั่งนักกีฬาอยู่หน้าอัฒจันทร์น่ะฮะ ตัวอัฒจันทร์ปูนแน่นหนายกสูงขึ้นมีสาวๆ ไปเกาะราวชะโงกหน้ากรี๊ดใส่นักกีฬาเหมือนเจอดาราเกาหลีก็ไม่ปาน หลายคนบอกว่าโชคดีมากที่คณะเราได้นั่งตรงนี้ จะได้แทะโลมหนุ่มๆ ได้อย่างถนัดตา ผมไม่ได้ลุกไปไหนนั่งตากแดดอยู่ที่เดิมเพราะมันไม่มีที่ให้หลบ แล้วบัวก็หย่อนตัวลงนั่งที่ว่างข้างๆ ผม ผมตกใจจนสะดุ้ง ผมว่าตั้งแจ่เจอพี่จีผมก็กลัวผู้หญิงยังไงก็ไม่รู้
 
              “โบอิ่มมั้ย เอาขนมเราอีกเปล่า” บัวทักพร้อมยื่นถุงขนมมาให้ ผมส่ายหน้าปฏิเสธด้วยรอยยิ้มน้อยๆ แต่เธอก็ไม่สนใจจัดการแกะห่อจ่อปากผมเรียบร้อย
 
              คำนวณความเหมาะสม ผลกระทบต่างๆ นานาในใจก็ไม่อยาก แต่กลัวเสียน้ำใจเลยอ้าปากงับไปคำหนึ่ง ผมเอื้อมมือจะไปหยิบมากกินเองดีๆ แต่บัวก็เอามาจ่อปากอีก ไม่รู้ทำไงเลยยอมให้ป้อนไปอย่างนั้น ขนมก้อนนิดเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง อีกอย่างไม่มีใครมองด้วยไม่น่ามีใครเอาไปนินทา...
 
              ซะเมื่อไหร่ล่ะ
 
              สายตาอาฆาตจากชั้นบนสุดส่งมาจนขนคอลุก อาร์ทจ้องผมเขม็ง เมื่อก่อนคิดว่าอาร์ทน่าจะชอบบัว พอบัวอยู่ใกล้ผมเลยเข้าใจผิดได้ แต่ตอนนี้ตัดคำว่า ‘น่าจะ’ ออกได้เลย
 
              “ร้อนเนาะ”
 
              หันหน้าหนีแทบไม่ทัน บัวที่วันนี้ใส่เสื้อนักศึกษาไซส์เล็กกว่าปกติดึงคอเสื้อกระพือลมพัดตัวเองจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน ผมจะบอกยังไงถึงดูไม่น่าเกลียดดีนะ
 
              “เอ่อ… บัว เสื้อใหม่หรอ มันดูจะ เอ่อ คับไป... นะ อากาศแบบนี้ใส่เสื้อคับๆ เดี๋ยวหายใจไม่ออกนะ” อยากตบปากตัวเอง!
 
              “รู้ได้ไงว่าตัวนี้บัวไม่เคยใส่อ่ะ ช่างสังเกตจังเลย เอ๊ะ หรือว่าโบจะแอบชอบเราแอบมองเราตลอดเลยหรอ” บัวทำหน้าล้อเลียนแต่ผมไม่เขินเลยสักนิด มีแต่สังหรณ์ว่าคราวเคราะห์กำลังมาเมื่อเพื่อนสาวไม่พูดเปล่าพลางโน้มตัวเข้าใกล้เกินงาม
 
              “...”
 
              นอกจากสายตาอาฆาตจากด้านหลังยังไม่หายไปไหน เบื้องล่างตรงม้านั่งข้างสนามพี่แม็กถลึงตามองอย่างน่ากลัว พวกผู้หญิงคิดว่าเขามองพวกเธอก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ แล้วทุกคนก็กระจ่างขึ้นเมื่อพี่เขาชี้นิ้วมาทางผม ทุกคนมองตาม ปลายนิ้วเปลี่ยนจากชี้ตรงเป็นกระดิกเรียกให้ผมลงไปหา ผมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอค่อยๆ ลุกจากที่ น่าแปลกที่เสียงเจี๊ยวจ๊าวเมื่อครู่พลันเงียบลงยามผมก้าวไปที่ละขั้น แม้แต่บัวยังชะงักด้วยความงงงวย ประชาชนพากันแหวกทางให้โดยไม่ได้นัดหมาย
 
              “ชิบหายแล้วชิบหายแล้วชิบหายแล้วชิบหายแล้วชิบหายแล้วชิบหายแล้ว...”
 
              เชื่อไหมล่ะว่ามันจะเป็นไปตามที่พูดออกมาอย่างควบคุมไม่ได้น่ะ นับว่าเป็นการสบถซ้ำๆ ที่ยาวที่สุดที่เคยเป็นเลย ผมเดินห่อไหล่ไปยืนเกาะราวรอรับคำสั่ง พี่แม็กไม่ได้ว่าอะไร แต่หันไปคุยกับพี่สตาฟฟ์คณะผมแทน “มันสำคัญมั้ย”
 
              ถามแปลกๆ พลางพยักพเยิดมาทางผม พี่สตาฟฟ์ส่ายหน้า “แค่ร้องเพลงเชียร์ ไม่มีหน้าที่อะไรค่ะพี่แม็ก”
 
              ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดีที่ตำแหน่งผมมันไม่ค่อยมีโค้ดป้าย แต่ตอนนี้ไม่ดีแน่ๆ
 
              “มึงลงมานี่”
 
              “เอ่อ...”
 
              “ได้ใช่มั้ย พอดีน้องมันไม่ค่อยสบาย แม่มันฝากดูแลมา ไงให้มันเสิร์ฟน้ำข้างล่างนี่ก็ได้ ไม่เอาเปรียบหรอก” พี่เขาหันไปพูดกับสตาฟฟ์อีกครั้งเพื่อขออนุญาตพร้อมให้เหตุผลเสร็จสรรพ พี่สตาฟฟ์ก็มองตากันนิดหนึ่งแล้วจึงพยักหน้ารัวๆ ไม่มีใครอยากมีปัญหากับพี่แม็กหรอกครับ สุดท้ายผมจึงถูกส่งลงไปนั่งข้างสนามแถวกองสัมภาระของนักกีฬา ก็ดีอย่างที่มีร่มอัฒจันทร์บังอยู่ให้คลายร้อน ...แต่ผมไม่เข้าใจอ่ะ ในเมื่อมีฝ่ายสวัสดิการอยู่แล้ว แล้วผมมาทำไม
 
              “...”
 
              กระบอกน้ำส่วนตัวถูกยัดใส่มือผมก่อนที่เสียงนกหวีดจะดึงให้เหล่านักกีฬากลับเข้าสนามไป ด้านในกระบอกใสบรรจุน้ำสีแดงอยู่เกือบครึ่งแสดงว่าพี่เขาดื่มไปบ้างแล้ว อืม… ปกติเวลาเสียเหงื่อมากๆ เขาจะกินน้ำเยอะกว่านี้นี่ ขวดเดียวไม่เคยพอหรอก นี่เพิ่งได้พักเองหมดไปแค่นี้อาจเพราะว่ามันไม่ถูกปากหรือเปล่า เป็นไปได้แฮะ น้ำแดงนี่สีก็จ๊างจางแถมยังหายเย็นหมดแล้ว
 
              แย่แน่ๆ พี่แม็กยังดูไม่สดชื่นอย่างคนได้พักเลย ได้รับน้ำไม่เพียงพอเขาจะแข่งได้เต็มที่หรอ ถ้าเป็นเช่นนั้นอาจเป็นสาเหตุทำให้เราแพ้นัดนี้ก็ได้ พอแพ้พี่เขาก็จะโมโห แล้วถ้าโมโห… ผมก็โดนสิ!
 
              “เอ่อ พี่ฮะ ผมขอไปซื้อของแป๊บนึงนะ” ผมขอพี่สวัสดิการที่ยืนคุยกันใกล้ๆ ได้ยินหัวข้อแว่วๆ ก็เรื่องผมนี่แหละ แต่ช่างเถอะ ถือว่าพยักหน้าอนุญาตแล้วผมก็เดินอ้อมไปด้านหลังสนาม เป้าหมายคือร้านสะดวกซื้อนั่นเอง
 
              ของน้อยจังเลยยย โธ่! มีแต่น้ำเปล่ากับขนมหลอกเด็ก น้ำอัดลมยี่ห้อนี่ก็ไม่ชอบแถมขวดเล็กอีก เอาไงดี
 
              “เรามีน้ำแดง อืม… น้ำส้มมั้ย? อันนี้ผสมเนื้อส้ม...” พึมพำกับตัวเองไปตาก็สอดส่องสิ่งที่เหลืออยู่ในร้านไป เพราะเป็นร้านเล็กๆ แต่มีของทุกประเภทจึงทำให้มีแค่อย่างละนิดอย่างละหน่อย “ส้ม… มะนาวเอา… อันนี้ แล้วก็โซดา โอเค มี น่าจะพอแล้วมั้ง”
 
              “สามร้อยเจ็ดสิบห้าบาทค่ะ รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มมั้ยคะ”
 
              “ไม่แล้วครับ นี่ครั… เชี่… อะแฮ่ม ขอบคุณครับ”
 
              ผมพักจัดของใส่กระเป๋านอกร้านก่อน ดีนะที่เอามาทั้งเป้เลย ผมใช้หนังสือพิมพ์ที่ซื้อมาด้วยรองด้านในกระเป๋าก่อนจะใส่น้ำแข็งสองถุงลงไปพยายามวางให้มันโค้งรอบพื้นที่ ผมเปิดกระบอกน้ำพี่แม็กออก แอบใช้หลอดจุ่มลงไปแล้วเอานิ้วปิดด้านบนดึงออกมาชิมจะได้ไม่มีน้ำลายผมบนเปื้อน
 
              “แหยะ”
 
              มันจืดจริงๆ ครับ อย่างกับหมากฝรั่งเคี้ยวจนหมดหวานเลย มิน่าพี่เขาถึงทำใจดื่มหมดไม่ลง เมื่อก่อนตอนเจอกันใหม่ๆ เขาก็ไม่ได้เลือกกินเท่าไหร่ แต่หลังๆ มานี่เรื่องมาก… อ๊ะ! เลือกกินจัง
 
              เติมน้ำส้มลงไปพอประมาณ จากนั้นก็น้ำมะนาว ชิมแล้วก็ดูดีขึ้น ไว้กลับไปขอเติมน้ำแดงอีกนิด ใส่โซดาตัดเกลือนิดนึงเป็นอันใช้ได้ รีบไปดีกว่าฮะ หายไปนานเขาจะว่าเอา


 
              “น้ำไรวะ”
 
              พี่แม็กถามเมื่อเห็นสีน้ำในมือแปลกไป ผมเอาคืนมาก่อนจะเติมโซดาลงไปจนเต็มกระบอก แกว่งให้เข้ากันเสร็จแล้วก็ส่งให้พี่แม็กรับความชื่นใจที่รับประกันว่ามากกว่าเดิมแน่ๆ อ้อ! โซดาน่ะไม่ต้องเขย่านะครับเดี๋ยวระเบิด ฮ่าๆ พอดีไม่มีช้อนคนเลยต้องแกว่งเอา
 
              “น้ำพั้นช์ ล่ะมั้งฮะ” เสียดายน่าจะได้กลิ่นแอปเปิลอีกนิดนึง
 
              พี่แม็กแทบไม่รอคำตอบด้วยซ้ำ ซัดอึกๆ รวดเดียวหมด ผมนึกแล้วแหละว่าไม่พอหรอก จึงรับกระบอกเปล่าแล้วส่งขวดน้ำดื่มที่ชงเครื่องดื่มรสเดียวกันให้ แล้วเอากระบอกเปล่านั่นมาชงใหม่ วัตถุดิบตุนมาพร้อม
 
              “เฮ้ย น้องเตี้ย พี่ขอมั่งดิ”
 
              แต่คงไม่พอสำหรับหลายที่...
 
              “เชี่ยเมษ ของกู อยากได้ก็ไปซื้อเองดิ” ใช่ๆ มันไม่พออ่ะพี่ โบขอโทษ
 
              “พี่เมษจะกินอะไร เดี๋ยวผมไปซื้อให้ก็ได้” รีบบอกก่อนครับ ผมรับผิดชอบพวกพี่ที่กุมชีวิตผมไว้อยู่แล้ว
 
              “เอาแบบนี้อ่ะ แล้วก็เอาเดี๋ยวนี้ด้วย น้ำสวัสดิการจางอย่างกับน้ำล้างหัวล้านแดกไปไม่ได้พลังเล้ย”
 
              “งั้น… ผมชงให้ก็ได้” เดี๋ยวค่อยวิ่งไปซื้อใหม่เนาะ
 
              “เฮ้ยๆ น้ำไรวะ ทำไมสีสวยกว่าของพวกกูอ่ะ”
 
              “ไอ้แม็ก ไอ้เมษ ขอกูชิมบ้างดิ”
 
              “เชี่ย สดชื่นนนนน”
 
              ไม่ๆๆๆ นี่ของพี่แม็กนะ ตายแน่ๆๆ จากหนึ่งมาเป็นสอง แล้วสามสี่ห้าตามมาเรื่อยๆ ยิ่งคนล่าสุดนี่ฉกไปจากมือพี่แม็กเลย แล้วของพี่เมษก็หายไปกลางดงนักบอลเรียบร้อย ผมก็ได้แต่มองอย่างตื่นตระหนกและงงงวย สุดท้ายพี่สวัสดิฯ คงทนไม่ไหว อาสาจะไปซื้อส่วนผสมให้แทน
 
              “มันมีไรบ้างอ่ะน้อง เดี๋ยวพวกพี่รวมตังค์กันซื้อเอง แต่เร็วๆ นะ จะหมดเวลานอกแล้ว” นี่พักเวลานอกหรอ ผมนึกว่าแข่งเสร็จแล้วนะเนี่ย ชิลกันจัง
 
              เกิดความวุ่นวายขนาดย่อมขึ้น ผมต้องเปลี่ยนไปชงใส่ถังคูลเลอร์แทนน้ำแดงจืดๆ นั้น พวกพี่สวัสดิฯ ก็มาช่วยด้วย แต่ผมสัมผัสได้ถึงสายตาไม่เป็นมิตรจากบางคน ก็เข้าใจแหละ อยู่ๆ ไปแย่งงานเขาไม่พอ ยังได้หน้ากว่าพวกเขาอีกจะถูกหมั่นไส้ก็ไม่แปลก  พี่แม็กดูหงุดหงิดนิดหน่อยแต่ก็ไม่ว่าอะไร พี่พอลแม้จะมองด้วยหางตาแต่ก็ยังมาเติมอีกหลายแก้ว แต่มีคนชอบฝีมือผมผมก็ดีใจจนลืมสิ่งเหล่านั้นไปหมด ไม่คิดว่ามันจะอร่อยขนาดนี้ ผมเห็นนะว่าอีกสถาบันนึงแอบเนียนมากินด้วยอ่ะ
 
              “เออเนาะ คหกรรมก็อยู่แค่นี้ทำไมพี่ไม่ให้มาช่วยเตรียมเครื่องดื่มนะ จบงานนี้สวัสดิฯ คงต้องขอคหกรรมเข้าเยอะๆ แล้วล่ะ ขอบคุณน้องมากเลยนะ ช่วยได้มากเลย ตลกดีอ่ะ แค่น้ำแดงพวกพี่ยังชงกันไม่ได้เรื่องเลย” พี่คนนี้อัธยาศัยดีแฮะ เขาพูดปนบ่นกับผมพลางเตรียมเก็บของไปด้วย ใกล้จบเกมแล้วครับ เห็นว่างั้นนะ
 
              “โห! ม. เรามีแดจังกึมด้วยหรอเนี่ย”
 
              “พี่ฟา!”
 
              รุ่นพี่คนสวยทรุดนั่งลงข้างผม ในมือถือแก้วน้ำมหัศจรรย์ของผมไว้ด้วย พี่ฟาสวยมากเลยครับ ผมหางม้าเป็นพวงลอนสลวย ดวงหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีสด ร่างระหงสวมชุดเชียร์ลีดเดอร์สีประจำมหา’ลัยกับหมวกใบเล็กสีเดียวกัน เธอยิ้มให้ผม ปากสีแดงอมส้มชมไม่หยุดถึงฝีมือชงเครื่องดื่มของผม จนผมคิดว่าพวกเขาอวยกันเกินจริงไปนะ วัตถุดิบแค่นี้ถือว่าแค่พอถูไถเถอะ
 
              “อร่อยจริงๆ นะ คนอื่นยังบอกเลย”
 
              “พี่ชมเกินไปต่างหากล่ะ” พอแล้วๆ หน้าแดงหมดแล้วฮะ
 
              “แล้วพี่ฟาไม่หลีดแล้วหรอ” พี่สวัสดิฯ คนเดิมถาม
 
              “โอ๊ย พอแล้ว เหลือแค่ห้านาทีเชียร์ไปก็ไม่เห็นมีไร คนดูไม่ได้แข่งคนแข่งไม่ได้ดู แดดก็แรงขอพักเถอะ ผิวเสียหมด”
 
              ตามนั้นฮะ แค่ป้องกันประตูไว้ให้ได้จนจบห้านาทีชัยชนะก็เป็นของเราด้วยคะแนนสองหนึ่งใสๆ
 
              ปี๊ดดดดด


 
              “วันนี้พี่จะทานอะไรฮะ”
 
              ผมถามคนที่เดินนำไปสองช่วงขาหลังจากเราเก็บของเดินออกจากสนามกีฬาแล้ว คนอื่นๆ ก็เดินเกาะกลุ่มกันมาหลังจากที่อาบน้ำกันเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้จึงกลายเป็นกลุ่มคนขนาดใหญ่ส่งเสียงล้งเล้งตลอดทางที่เดินผ่าน สนุกดีครับ ผมไม่เคยได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้มาก่อนเลย ภาพเหล่าเพื่อนชายพูดคุยหยอกล้อแซวกันด้วยภาษาไม่สุภาพแต่เป็นธรรมชาติ ตบหัวกอดคอกันร้องเพลงก็มี มันทำให้ผมโหยหาสังคมอย่างประหลาด แต่ก่อนหน้านั้นผมต้องเอาตัวรอดจากนายใหญ่ผมก่อน
 
              “เดี๋ยวกูไปกินหมูกระทะกับพวกแม่งนี่ แล้วคงไปต่อซักร้าน” หมายความว่าบุฟเฟ่ต์เสร็จก็เมาต่อสินะ ดีเลย คืนนี้เขาคงไม่ไปนอนด้วย
 
              “งั้นคืนนี้พี่คงไม่ได้ไปนอนหอผมใช่มั้ยฮะ ผมขอกลับเลยนะ”
 
              ผมหมุนตัวไปอีกทางทันที แต่เดินได้ไม่กี่ก้าวแขนล่ำก็คว้าคอล็อกตัวผมกลับไปที่เดิม
 
              “ดีใจล่ะสิที่จะได้ไปแรดโดยที่กูไม่อยู่ แต่เสียใจ มึงต้องไปด้วย”
 
              “หา! ทำไมอ่ะ พี่จะไปฉลองพี่ก็ไปได้เลยครับ ไม่ต้องห่วงผมหรอก”
 
              “กูไม่ได้ห่วง! อย่าพูดมาก สั่งให้ไปก็ไป แดกฟรีนะไม่เอาหรอ”
 
              “แต่… ผมไม่ได้เกี่ยวด้วยเสียหน่อย” จริงๆ นะ เขาแข่งชนะเขาก็ไปฉลองกันเป็นเรื่องปกติ แต่ผมไม่ได้แข่งด้วยนี่ เอาไปกินฟรีนี่น่าเกลียดตาย เกือบจะแย้งได้สำเร็จถ้าไม่มีพี่คนหนึ่ง (ที่เคยชิมเครื่องดื่มมหัศจรรย์ของผม) วิ่งมากอดคออีกข้างแทรกขึ้นก่อน
 
              “เกี่ยวสิ เกี่ยวเต็มๆ ถ้าไม่ได้เครื่องดื่มมหัศจรรย์ของน้องโบพวกเราคงแพ้ไปแล้วเพราะภาวะขาดน้ำแล้วแห้งตายคาสนาม” ใหญ่ไปครับพี่
 
              “ไปเหอะน้อง ไม่ต้องเกรงใจ วันนี้น้องก็ช่วยเยอะแล้ว ไปกันสนุกเถอะนะ”
 
              “ช่าย ถ้าได้น้องไปปรุงน้ำจิ้มท่าจะแซ่บบบ”
 
              “คือว่า ผมเกรงใ… ผมมีงานน่ะครับ ขอตัว...”
 
              “อย่าตอแหล การบ้านก็ไม่มี งานก็ไม่ต้องทำ งานบ้านมึงก็ทำเมื่อวานแล้ว” พี่แม็กอ่าาา
 
              แล้วทุกคนก็มายื่นล้อมพร้อมส่งสายตากดดันผมกันหมด ลำบากใจจังเลย ผมไม่อยากไปจริงๆ นะ ไม่ชอบคนเยอะแล้วเดี๋ยวพวกเขาก็ไปต่อกันอีกซึ่งถ้าไปกินหมูกระทะแล้วก็ต้องโดนลากไปดื่มต่อแน่เลย ผมเห็นห่วงอันหลังนี่แหละ แต่ทำไงได้ คำตอบมีแค่ข้อเดียวนี่ เอ้า! ไปก็ไป ตอบๆ ไปซะก่อนที่เอวผมจะเขียวเพราะแรงหยิกมากกว่านี้
 
              “ก็ได้...”
 


-------------------------------------------------

เย้ๆๆๆ มาแล้วๆ
จะปั่นเรื่อยๆ นะ (ถ้าว่าง)
ช่วงนี้งานทำหนังสือมาเยอะ ยังจ่ออีกหลายเล่มเลย เรียนก็เรียน เฮ้อ!
ทำเยอะแยะจนเป็นเป็ดอ่ะ ไม่ได้อะไรซักอย่าง
แต่ใจก็อยากให้เวลากับน้องโบที่สุดนะ
งั้น!
รอดูกันว่าตอนหน้าจะมาเมื่อไหร่555
ความมุ้งมิ้งจะเกิดกับพี่แม็กหรือไม่
แต่คนห่ามๆ เวลาอ่อนโยนนี่น่ารักนะเออ อย่าเกลียดนางนักเลยเนาะ

แล้วก็ยินดีต้อนรับนักอ่านทั้งหน้าใหม่หน้าเก่า
เข้ามาเม้นกันเยอะๆ นะ อ่านทุกเม้น (แต่ก็ยังไม่ตอบเนาะ55)

แล้วแจกัน

นูก้า

[wanirahot]

งานนี้มีเมา อะไรจะเกิดขึ้นน๊า

[papapoope]

ดีใจมากๆเลยค่ะ ที่มาต่อ><
สู้ๆนะคะ✌

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่แม็ก เรื่องมาก เอ๊ย.....ช่างเลือก ทั้งที่ก่อนนี้อะไรก็ได้
คงเป็นเพราะโบ ปรนนิบัติดีสินะ

บัว ชอบโบจริง หรือแกล้งทำให้บางคนอิจฉา
แต่ทำให้โบถูกเกลียดนะ

แบบนี้จะว่าพี่แม็ก หึงโบหรือเปล่า 
พอเห็นบัวมาป้อนขนม ถึงเนื้อถึงตัวโบ

พวกสวัสดิบางคน ที่ดูไม่ชอบโบเพราะถูกละเลย ลดความสำคัญหรือเปล่า
ก็นะ อยากให้นักบอลนัวเนียตัวเองล่ะสิ
       
 

[numay]

 

[EoBen]

อยากให้น้องโบมีความสุขค่ะ

หลังๆไม่ดาม่าเหมือนแรกๆแล้วด้วย

[shoky_9]

แอบหวงละสิ ตาแม็กซ์

[kun]

มีห่วงน่ะพี่แม็กซ์ อิอิ แอบสงสัยใครส่งสายตาพิฆาตน้องโบตอนชงน้ำ  ร้านเหล้ามาไวไวๆๆๆๆ อิอิ

[moodyfairy]

หายไปนานนนน คิดถึงเลออออออออออ