หัวข้อ: Tics... เชี่ย! ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ตอนที่ 21 มาแล้วจ้าาาา

[Leenboy]

อย่าหายไปนานแบบนี้~

[madmay]

เสร็จงานหนังสือก็จะว่างมาต่อละ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไรท์ หายไปไหน ...........  หายไปนานแล้วนะ...... คิดถึงงงงงงง 

[meteexp]

งือออ

[Leenboy]

เมื่อไหร่จะมาอัพต่อนะ   

[madmay]

เฝ้าพ่อรพ.มานานลืมเอาคอมมาด้วย พิมพ์ในมือถือไม่สะดวกเลยยังไม่ได้อัพเลย
ขอโทษทุกคนที่รอนะ ไว้หายเหนื่อยแล้วจะรีบอัพให้น้า

[GBlk]

ขอให้คุณพ่อคนเขียนหายไวๆ นะครับ

[blove]

ว่าอยู่คุณนักเขียนหายไปไหน กำลังว่าจะมาตาม อิอิ //ขอให้คุณพ่อหายและสุขภาพแข็งแรงนะคะ รอเรื่องนี้มากค่ะ คิดถึง อยากอ่านต่อ วนกลับมาอ่านหลายรอบแล้วค่ะ 555 รรรรนะคะ

[analogue]

โหวต+ เป็นกำลังใจให้นะครับ

[madmay]

เดี๋ยวลงให้พรุ่งนี้นะคะ ฝากติดตามเพจหน่อยนะคะ เพจ ＮＵＧＡＡ เอาไว้เก็บงาน+อัพเดตงานค่ะ ช่วยนี้มีประกวดวาดรูปด้วย ไปให้กำลังใจกันได้นะคะ
ถ้าติด1ใน3จะลงรวดเดียวจบเลยเอ้า! ใกล้แล้วๆ
https://www.facebook.com/%EF%BC%AE%EF%BC%B5%EF%BC%A7%EF%BC%A1%EF%BC%A1-336787800603094/

[madmay]

ไปประกวดวาดรูปมา ช่วยกันไปปั่นไลค์และแชร์ในเพจได้นะคะ
ขอบนว่าถ้าติด1ใน3จะลงรวดเดียวจบเล้ย
 เพจ ＮＵＧＡＡ
https://www.facebook.com/%EF%BC%AE%EF%BC%B5%EF%BC%A7%EF%BC%A1%EF%BC%A1-336787800603094/


21

     ผมตื่นมาในอ้อมแขนที่คุ้นเคยเช่นทุกเช้า พี่แม็กและแม่ได้รับเชิญให้พักที่บ้านผม คุณแม่สั่งให้แม่บ้านเตรียมห้องนอนแขกให้หญิงร่างท้วม ส่วนพี่แม็กก็...
     “อืม...”
     แอ่ก!
     ร่างหนาหนักพลิกมาทับตัวผมเต็มๆ จนจุก มือร้อนเริ่มฟอนเฟ้นเนื้อนุ่มนิ่มทั่วตัวจนได้เจอที่เหมาะๆ เช่นพุงหยุ่นๆ ของผมจึงหยุดอยู่ที่ตำแหน่งนั้นแล้วบีบขยำเต็มมือ ผมยังไม่อยากปลุกเขาตอนนี้จึงปล่อยให้ทำตามใจไปก่อน ...ไม่งั้นสิ่งที่ทิ่มผมอยู่อาจจะลุกมาทำอะไรๆ ให้ผมพลาดมื้อเช้ากับผู้ใหญ่ก็เป็นได้
     พลันต้องสะดุ้งเมื่อถูกพี่แม็กหยิกเอว ผมเผลอเท้าลั่นถีบคนขี้เซาเต็มแรงจนเขากลิ้งตกเตียงดังโครม     
     ผมค่อยๆ คลานไปดูพี่เขา เห็นสายตาอาฆาตจากคนที่ลูบสะโพกป้อยๆ ก็ยิ้มประจบ รีบลุกไปพยุงเขาขึ้นทันทีโดยที่ไม่เข้าใจว่าผมผิดตรงไหน ทว่าแทนที่จะลุกดีๆ เขากลับดึงผมให้นอนทับอีกครั้งแล้วไว้ด้วยท่ามวยปล้ำจนในหูลั่นเสียงกระดูกดังกร๊อบ
     “โอ๊ย! พี่! ลุกได้แล้ว จะไปกินข้าว”
     เมื่อไม่มีเสียงตอบรับผมนิ่งคิดด้วยสมองเบลอๆ พักหนึ่งจึงระลึกได้ว่าอาการงอแงยามเช้าของเขามันเกิดจากอะไร ผมค่อยๆ เคลื่อนหน้าเข้าใกล้คนใต้ร่างแล้วจุ๊บปากสากทีหนึ่ง พี่แม็กหายบ้าทันที เขาหอมเหม่งผมฟอดใหญ่จากนั้นจึงปล่อยให้ลุกแล้วแยกย้ายไปเตรียมตัวทานอาหารเช้าด้านล่าง
     
     “หลับสบายไหมครับแม็ก” คุณแม่ถามขึ้นเมื่อทุกคนวางช้อนส้อมลงแล้ว
     “ดีครับ สบาย... ตัวมาก”
     แล้วคำหลังจะหันมามองผมทำไมเล่า!
     คุณแม่ยิ้มอย่างงอ่อนโยนก่อนจะถามต่อว่า “แล้วที่แม็กบอกว่าจะขอคุยด้วยนี่เรื่องอะไรครับ”
     “วันหยุดนี้ผมจะพาโบไปขึ้นเขานะครับ”
     เอาจริงเหรอ! ผมลืมไปแล้วนะเนี่ยว่าสอบเสร็จเขาจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ผมเริ่มมองเลิ่กลั่ก เอาจริงๆ คือไม่อยากไป วันหยุดผมอยากอยู่บ้านเฉยๆ ทำอาหาร ใช้เวลากับคุณแม่มากกว่า และไม่อยากเจอพี่พอลด้วย (อันนี้เหตุผลหลักเลย) ผมหันไปมองหาความช่วยเหลือจากคนเป็นแม่ซึ่งน่าจะเข้าใจผมได้ดีที่สุดและคงไม่อยากปล่อยให้ผมไป...
     “เอาสิจ๊ะ เที่ยวเขาหน้านี้อากาศดี น้องจะได้ไปเปิดหูเปิดตา วันหยุดทีไรเอาแต่อุดอู้อยู่บ้าน ให้ไปรับแดดรับลมบ้างก็ดี ช่วงนี้แม่เองก็ไม่ค่อยว่างอยู่ดูน้องด้วย ต้องตามพ่อเขาไปงานต่างจังหวัดน่ะ”
     อ่า... หมดหวังแล้วสินะ
     “เดี๋ยวผมดูโบเองครับ ไปกันสามสี่คนพักรีสอร์ตเพื่อนไม่ไกลหรอกครับ ปลอดภัยหายห่วง” พี่เขารับคำอย่างขึงขังผิดกับผมที่เริ่มหน้ามุ่ยหลังจากที่รู้ว่าคุณแม่ต้องไปต่างจังหวัดแล้ว ส่วนแม่พี่แม็กก็สนใจแต่ทับทิมกรอบชามที่สาม หาได้ฟังบทสนทนาทั้งหลายไม่ ขณะเคี้ยวก็พร่ำถึงความกรอบอร่อยกับตัวเองเบาๆ ในโลกส่วนตัว



     ขณะนี้เราอยู่บนรถตู้ของพี่พอลซึ่งมีคนของบ้านพี่พอลเป็นคนขับ ส่วนเจ้าของรถนั่งข้างๆ แถวหลังคนขับเป็นเป็นพี่เมษกับแฟนสาว ส่วนหลังสุดคือผมกับพี่แม็ก ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าเราจะนั่งเบียดกันทำไมในเมื่อแถวกลางก็ยังว่าง แล้วก็นะ
     “...”
     พวกพี่ไม่คิดว่ารถมันเงียบเกินไปเหรอครับ
     ผมถอนหายใจท่ามกลางสังคมก้มหน้า ทุกคนสวมหูฟังสายยตาจดจ่อที่หน้าจอกันหมด มีแค่ผมที่นั่งหงอยเหงาอย่างเบื่อหน่ายเนื่องจากไม่มีอะไรทำ จะมองทางกระจกก็ดันถูกปิดม่านไว้เพราะแดดส่อง ในมือถือผมไม่มีทั้งเกมหรือเพลงเลย จะเอาสูตรอาหารมานั่งอ่านก็คงได้อ้วกแตกบนรถแน่ จะหลับก็หลับไม่ลง เส้นทางที่เริ่มออกห่างจากตัวเมืองเข้าใกล้เขตเขามากขึ้นจึงคดเคี้ยวเหวี่ยงไปมา
     “เมา?”
     ผมส่ายหน้าตอบพี่แม็ก แต่พอเขาถามผมก็เริ่มรู้สึกเวียนหัวหน่อยๆ แล้วแฮะ มือหนากดหัวผมอิงไหล่ก่อนจะถอดหูฟังข้างหนึ่งมาเสียบหูผมแทน เพลงติดชาร์ตไหล่ผ่านโลกที่เงียบเหงาพร้อมสัมผัสเบาๆ บนศีรษะช่วยให้ผมดีขึ้น ผมค่อยๆ หลับตาลงซุกหน้าสูดกลิ่นกายคุ้นจมูกไปตลอดชั่วโมงจนเราถึงที่หมาย
     “จอดบ้านพักหรือลานเต้นท์ครับ” แว่วเสียงคนขับถามเจ้าของพื้นที่ เห็นว่าทริปนี้เราจะกางเต้นท์นอนดูดาวกัน จะลำบากกันทำไมก็ไม่รู้ทั้งๆ ที่บ้านพักก็หรูหราสะดวกสบาย ทีห้องน้ำยังมาใช้ในบ้าน ทำไมไม่อาบที่ลำธารกันไปเลยล่ะ
     “มึงอย่าทำตัวมีปัญหากับมันล่ะ” ผมคงแสดงออกทางสีหน้ามากไปจนคนข้างๆ เตือน แต่พี่ควรจะรู้ไว้นะว่าผมไม่เคย ‘มีปัญหา’ ก่อนเลย พวกเขานั่นแหละที่หาเรื่อง... แต่มันก็ทำให้ผมได้เจอกับพี่แม็กจนได้รู้สึกดีๆ อย่างนี้นี่นะ
     
     พอตะวันลับขอบฟ้าดวงดาวน้อยใหญ่ก็เริ่มปรากฏตัว ความสวยงามที่แปลกตาทำให้ผมเข้าใจว่าเหตุใดเราจึงควรละทิ้งความสะดวกสบายบางอย่างเพื่อดื่มด่ำกับธรรมชาติบ้าง ท้องฟ้าไร้เมฆมืดสนิทขับให้ดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวส่องสกาวท่ามกลางจุดเล็กนับร้อยนับพัน เสียงลมหวีดหวิวมาพร้อมกับความหนาวเย็นพาขนกายลุกชัน อุณหภูมิที่ต่างกันกับพื้นเบื้องล่างราวกับอยู่คนละประเทศช่างสดชื่นชุ่มปอด มันผสมกับความร้อนจากกองไฟกลางวงล้อมจนอบอุ่นกำลังดีทว่าก็ยังต้องพึ่งชุดกันหนาวกับผ้าคลุมอุ่นๆ อยู่ดี
     แต่มันจะโรแมนติกมากเลยนะถ้าผมไม่ได้อยู่ในท่านั่งขดกลางหว่างขาพี่แม็กโดยอยู่ในเสื้อกันหนาวตัวเดียวกัน!
     “อะไรของมึงวะแม็ก” พี่เมษถามขำๆ ข้างกายมีสาวสวยกอดแขนแบ่งปันความอบอุ่น
     “ถุงอุ่นกู” และนี่คือคำตอบที่ทำเอาทุกคนส่ายหัว
     ปาร์ตี้รอบกองไฟเป็นไปอย่างเรียบง่าย ก็ง่ายสิ ทุกอย่างถูกเตรียมไว้โดยแม่บ้านของรีสอร์ต เรามีหน้าที่แค่หยิบไม้บาบิคิวไปว่างบนเตา คอยพลิกให้สุก และกิน คนไม่เคยได้เตรียมของเองไม่รู้หรอกว่ามันเหนื่อยแค่ไหน หน้าฉากสวยงาม แต่ในครัวนี้เรียกนรกยังได้เลยเถอะ... ที่บ่นนี่คืออยากให้รู้ถึงความเหนื่อยยากของคนครัวหรอก เพื่อที่จะได้ไม่...
     “กินทิ้งกินขว้างเสียดายของ”
     “...”
     อะ... อ่า...
     “ปากมึงจำเป็นต้องลั่นได้ถูกจังหวะแบบนี้ทุกทีเลยมั้ย”
     เอาแล้วไง นอกจากจะถูกเวลาแล้วยังถูกคนด้วยนะ เพราะคนที่รับไปเต็มๆ คือผู้ที่เป็นเจ้าของกองไม้ซึ่งยังมีทั้งผักและเนื้อติดอยู่เพราะกัดไปแค่ขอบๆ และเลือกเฉพาะเนื้อฉ่ำๆ เท่านั้น ชิ้นไหนแห้งไปก็ไม่กิน... พี่พอลนั่นเอง
     ผมตื่นกลัวกับสายตาแข็งกร้าวที่มองมาอย่างเอาเรื่องจนต้องกระถดตัวเบียดคนข้างหลัง พี่แม็กไม่ได้สนใจจะช่วยผมสักนิด เอาแต่ถูจมูกเย็นๆ ซุกกระหม่อมผมอยู่นั่น
     ซากบาร์บิคิวถูกยื่นมาตรงหน้า หนุ่มลูกครึ่งหยิบมันขึ้นมาหนึ่งไม้ก่อนจะจ่อปลายแหลมๆ ตรงหว่างคิ้วของผม สีหน้าเรียบตึงบ่งบอกว่าถ้าอยู่กันตามลำพังผมคงกลายเป็นศพไปแล้วแน่ๆ แล้วพี่พอลพูดขึ้นมาว่า “ถ้าเสียดายนัก งั้นมึงช่วยจัดการให้หมดนี่เลยแล้วกัน”
     ผมไม่มีปัญหากับการกินที่เหลือถ้ามันยังอยู่ในสภาพดี และเป็นการกินต่อจากคนที่สนิทจริงๆ น่ะนะ แต่นอกจากผมจะไม่ได้สนิทกับพี่พอลขนาดนั้นแล้ว ชิ้นเนื้อเหล่านี้บางไม้ก็ถูกวางเลยออกนอกจานจนมันสัมผัสกับพื้นดินด้วย ต่อให้ผมรักอาหารขนาดไหนก็ทำใจไม่นึกถึงเชื้อโรคที่อาจติดมาไม่ได้หรอก
     “พอแล้วน่า มึงจะอะไรกับมันนักหนา”
     คนข้างหลังเอ่ยขึ้นเหมือนจะช่วย แต่แท้จริงแล้วน่าจะเพราะรำคาญมากกว่า แล้วเขาก็รับไม้นั้นมาใช้ฟันรูดเศษเนื้อเข้าปากก่อนจะกลืนมันลงคออย่างหน้าตาเฉยจนทุกคนถึงกับอึ้ง
     “เอื้อก... กูง่วงแล้ว ไปนอนก่อนนะ”
     จากนั้นตัวผมก็ถูกอุ้มลอยขึ้นทั้งๆ ที่ยังอยู่ในเสื้อพี่แม็ก ผมห้อยต่องแต่งตามจังหวะการก้าวของร่างสูงไปจนถึงเต้นท์โดยไม่พูดอะไรเพราะรับรู้ได้ถึงความขุ่นมัวจางๆ แม้ว่าเขาจะดูปกติก็ตาม
     เมื่อซุกกายภายใต้ถุงนอนหนานุ่มแล้ว (ผมยังอยู่ในเสื้อพี่แม็กเหมือนเดิม) ก็ได้ยินเสียงพรูลมหายใจจากด้านหลัง แขนยาวโอบรอบพุงน้อยๆ ของผม เขาคงไม่สบายใจเท่าไหร่ที่ต้องทะเลาะกับเพื่อนรัก แต่เพราะไม่รู้ว่าจะปลอบเขายังไงดีจึงได้แต่เรียกเบาๆ “พี่...”
     “ไม่โกรธเพื่อนกูใช่มั้ย”
     แรงรัดกระชับขึ้นเล็กน้อย ผมตอบกลับไป “ไม่ได้โกรธครับ แต่ห่วงว่าพี่จะทะเลาะกับเพื่อนมากกว่า”
     “พวกกูไม่แตกหักกันเพราะเรื่องแค่นี้หรอกน่า อย่าสำคัญตัวผิด”
     ไม่วายเหน็บผมอีก ก็เชื่อแหละว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาเหนียวแน่น แต่เพราะอย่างนั้นผมถึงได้กังวลไง ยิ่งรักกันมากพอถูกคนนอกมาแทรกกลางมันย่อมเกิดความไม่พอใจอยู่ลึกๆ แน่นอน และอาจบานปลายจนเกินแก้ ทันใดนั้นใจผมก็เกิดหวั่นไหวขึ้นมา
     “พี่แม็ก”
     “หืม?”
     “พี่ว่า... ระหว่างเรา มันเป็นของจริงเหรอ พี่ว่าเราจะไปกันได้ไกลเหรอ ในเมื่อ...”
     “ในเมื่ออะไร?”
     อ้อมกอดที่อบอุ่นแปรเปลี่ยนเป็นแรงบีบที่ต้นแขนจนรู้สึกเจ็บ พี่แม็กปลดเสื้อกันหนาวออกแล้วพลิกตัวคร่อมผมไว้ น้ำเสียงขุ่นเคืองกับแววตาเรืองแสงตะเกียงเจ้าพายุแสดงให้เห็นถึงโทสะที่กำลังจะปะทุ แต่ถึงจะน่ากลัวเพียงใดก็ยังไม่เท่าความกลัวต่อเรื่องที่ยังคงติดค้างในใจผมอยู่ได้
     “ในเมื่อมีพวกแม่งคอยแขวะงั้นเหรอ? มึงจะแคร์ทำไมนักหนาวะโบ” คนด้านบนกดเสียงกัดฟันพูด
     “ก็ในเมื่อคนอื่นไม่โอเคกับ ‘เรา’ แล้วเราจะอยู่กันไปอย่างนี้ได้เหรอพี่ พี่ไม่อึดอัด หร... หรือ หรือ ไม่อายเหรอที่เป็นผม ม... แม่ง”
     สิ่งที่ผมพยายามอธิบายใช่ว่าเพื่อที่จะหาเรื่องเลิกกับพี่เขา แต่จากประสบการณ์ตลอดชีวิตที่ผ่านมามันสอนผมว่าจะต้องคอยมองคนอื่นๆ เสมอ ต้องตามกระแสความคาดหวังที่สังคมต้องการ ความรักของผู้ชายด้วยกันไม่ได้ถูกยอมรับเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว นี่ผมยังถือว่า ‘ไม่ปกติ’ อีก มองทางไหนก็มีแต่ทางตันทั้งนั้น
     “มึงมันก็มีแต่คนอื่น”
     ฝ่ามือหนายกทาบข้างแก้ม มันใหญ่จนแทบปิดซีกหน้าผมได้จนมิด นิ้วโป้งเขาไล้ตามผิวเย็นๆ เบาๆ พร้อมเสียงทุ้มที่อ่อนลง “แคร์คนอื่น แล้วแคร์กูบ้างมั้ย”
     เขาค่อยๆ โน้มตัวลงมาให้ระยะห่างใบหน้าของเราลดลงทีละนิด ปลายจมูกเย็นเขี่ยกันเบาๆ ก่อนที่พี่แม็กจะพาริมฝีปากแห้งแตกเพราะความเย็นแตะลงบนริมฝีปากผมอย่างแนบแน่น บดเบียดมันเล็กน้อย แล้วจึงสอดลิ้นมอบจุมพิศนุ่มช้าพาสติล่องลอยไปกับสายลมหนาว
     นานนับนาทีกว่าปากหนาจะผละออกเปิดโอกาสให้ผมได้พูดต่อ “โบห่วงพี่หรอก กลัวพี่จะหมองเพราะผมน่ะสิ”
     “เฮอะ! กูถึงบอกว่ามึงสำคัญตัวเองผิดไง ระดับกูไม่เสียความนิยมเพราะมึงหรอกเว้ย”
     ช่างเป็นความมั่นใจที่น่าหมั่นไส้เสียจริง
     “มั่นหน้า”
     “มึงว่าไงนะ!”
     อื้อ! ดันเผลอพูดสิ่งที่คิดไปซะได้ แบบว่าคิดจริงๆ ไม่ใช่เพราะโรค
     พี่แม็กบีบแก้มผมจนปากจู๋ เขาบีบคลายบีบคลายคล้ายสนุกนักหนา (ก็คงสนุกแหละ) ใบหน้าหล่อเหลายิ้มจนถึงตาอย่างที่ศตวรรษหนึ่งจะได้เห็นสักครั้ง ผมว่าเขาคงอารมณ์ดีแล้ว เป็นสีหน้าที่น้อยคนจะได้เห็นแน่นอน น่าปลื้มใจจริงที่ผมได้เป็นหนึ่งในนั้น
     จากนั้นผมก็ถูกฟัดแก้มอย่างรุนแรง มือที่ปัดป้องเป็นพัลวันถูกรวบแนบลำตัว เล่นกันจนเหนื่อยเขาถึงยอมหยุดแล้วนอนกอดพุงผมนิ่งๆ
     “เฮ้อ... มึงก็เลิกคิดเยอะได้แล้วนะ นี่แม่ๆ ก็โอเคแล้วยังจะกังวลไม่เข้าเรื่อง”
     “คุณแม่โอเคแล้วไงครับ เพื่อนพี่เกลียดผมจะตาย”
     “ก็แค่ไอ้พอลหรอกที่เรียกว่าเกลียดได้ ส่วนไอ้เมษก็แค่... เฉยๆ ถึงนิดๆ” เฮ้อ
     “แต่น้องผมไม่ชอบ”
     “น้องมึงจ้องจะงาบกูเถอะ แล้วต่อให้ไม่คบกันมันก็เกลียดมึงเป็นปกติป่ะ ไม่เห็นเกี่ยวกับที่เราคบกันตรงไหน” เฮ้อ!
     “แต่คุณพ่อไม่โอเคแน่... อุ๊บ!”
     “เงียบปากซะ กูขี้เกียจเถียง หนาว! มึงเก็บแรงไว้สร้างความอบอุ่นกันดีกว่า”
     อะ เอ๋? สร้างความอบอุ่น?
     “ช่าย...” และเหมือนเขาอ่านมันจากแววตาสงสัยของผมได้จึงเฉลยทันที “อุ่นจนร้อน... เลยละ แถมจะช่วยให้มึงเลิกฟุ้งซ่านเรื่องความคิดคนอื่นได้ด้วยนะ... เพราะกูจะทำให้มึงซึ้งเลยละว่ากูร้ากกก มึงจนใครก็มาห้ามไม่ได้”
     คำพูดเลี่ยนประหลาดหูไม่เท่าไหร่ แต่ทำไมมือต้องเลื้อยเขามาในเสื้อผมด้วยมิทราบ!
     “ไม่เอานะพี่แม็ก! นี่มันในเต้นท์นะ เพื่อนพี่ได้ยินจะทำยังไง” ให้ตายยังไงผมก็ไม่ยอมเล่นกีฬากลางแจ้งหรอก!
     “ชู่ววว ฟังสิ”
     ...
     เมื่อเงี่ยหูฟังตามพี่แม็กผมก็ได้ยิน...
     “อ๊ะ... อ๊า...”
     เต้นท์ข้างๆ ที่อยู่ห่างไปประมาณห้าเมตรอันเป็นเต้นท์คู่ชายหญิงเพียงหนึ่งเดียวในทริปนี้แว่วเสียงกิจกรรมเพิ่มความอบอุ่นให้ได้ยิน แล้วดูรอยยิ้มของเพื่อนเขาสิ!
     “คนน่าไม่อาย นิสัย!”
     “ด่าเจ็บกว่านี้กูอาจจะหยุดก็ได้นะ”
     “...”
     งั้นก็แล้วแต่พี่เถอะครับ


........................................................
ฮายยยยยยย ใกล้จบแล้วอ่า (ตามพล็อตนะ มันจะงอกหรือเปล่าไม่รู้ ฮ่าๆๆ)
โดดไปนานเลย จังหวะชีวิตไม่ดีจริงๆ คือเราก็มีงานที่ทำประจำ+พาร์ทไทม์+เรียน ไหนจะเตรียมตัวสอบ พ่อก็เขาโรงพยาบาล (ตอนนี้ออกแล้วจ้า แข็งแรงดีแม้จะไม่เท่าเก่าเพราะนอนนานเลยตัวแข็งๆ อยู่ สรุปกระดูกสันหลังเคลื่อนและทรุดด้วย หมอนรองกระดูกเลยปลิ้นไปทับเส้นประสาท แต่ที่หนักคือติดเชื้อในกระแสเลือด ตอนนี้กินยาฆ่าเชื้อเกือบหมดละ) ต้องขอบคุณทุกๆ กำลังใจเลยนะคะ และขอบคุณที่ยังรอ ไม่ทั้งกันไปไหน ระหว่างหยุดเขียนเรื่องนี้ก็ดันงอกเรื่องใหม่ๆ มาเต็มเลย หลักๆ อยากเขียนแนวแทรกสาระโรคต่างๆ นี่แหละค่ะ
อ้อ ที่โดดไปคือเราติดซีรีส์ปรมาจารย์ด้วย แล้วก็ปั่นงานประกวดวาดรูป ถ้าไงไปติดตามเพจกันได้นะคะ
ชื่อเพจ ＮＵＧＡＡ เอาไว้เก็บงาน+อัพเดตงานค่ะ
https://www.facebook.com/%EF%BC%AE%EF%BC%B5%EF%BC%A7%EF%BC%A1%EF%BC%A1-336787800603094/
เจอกันค่า
     

[Leenboy]

ทำไมนิยายมาอยู่ใน หมวดนี้อ่ะ  เราก็หาไปเถอะ~

[madmay]

นั่นสิคะ เราแจ้งแอดมินแล้วค่ะไม่รู้จะได้พิจารณามั้ย

[Leenboy]

นั่นสิคะ เราแจ้งแอดมินแล้วค่ะไม่รู้จะได้พิจารณามั้ย

เอาใจช่วยนะ  รอติดตามเสมอจ้า

[BaoBao]

เก็บกระทู้ไว้  ------โมดุฯ

[madmay]

เย้
นึกว่าจะโดนลบซะแล้ว
ตรงไหนอ่านแล้วไม่โอเคท้วงได้นะคะ จะได้ปรับปรุงให้ดีๆๆๆๆขึ้นไปค่ะ
พยายามจะเขียนให้ดี แต่พอทำงานตรวจเล่มนิยายคนอื่นแล้วภาษาเราบางครั้งก็รวน

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ยินดีกับคุณพ่อของไรท์ที่อาการดีขึ้นแล้ว 
รอมานาน แล้วก็ได้อ่าน   
รอวันที่พี่พอล จะยอมรับโบ   
ส่วนน้องของโบ จะเลิกอยากเป็นเมียพี่แม็กได้จริงหรือ 
       
 

[madmay]

เจอกันหลัง20ธคนะคะ ติดงานพิสูจน์อักษร ไม่อยากเขียนไปด้วยเดี๋ยวภาษามันจะตีกันไม่เป็นตัวเอง ขอโทษที่ช้านะคะ และขอบคุณที่ยังรอกัน

[Leenboy]

ยังรออยู่น๊าาาา

[♥►MAGNOLIA◄♥]

รออยู่นะค้าบ   

[AkuaPink]

 
 

[blove]

ไอ้พี่แม๊กคนหื่นนนน เงื่อนไขที่จะหยุดความหื่นได้ โบก็ทำยากมาก 555 โว้ยยยยยยคิดถึงงงงสองคนนี้มากกกกก #ยักษ์แม๊กหมูน้อยคอมโบ คิดถึงๆๆ ดีใจที่มาต่อนะคะ วนกลับมาอ่านหลายรอบมาก แล้วก็จะยังรอต่อไปขอให้ไม่เท (ฮา)

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไอ้พี่แม๊กคนหื่นนนน เงื่อนไขที่จะหยุดความหื่นได้ โบก็ทำยากมาก 555 โว้ยยยยยยคิดถึงงงงสองคนนี้มากกกกก #ยักษ์แม๊กหมูน้อยคอมโบ คิดถึงๆๆ ดีใจที่มาต่อนะคะ วนกลับมาอ่านหลายรอบมาก แล้วก็จะยังรอต่อไปขอให้ไม่เท (ฮา)

คิดเหมือน  ....... ยังรอต่อไปขอให้ไม่เท   

[Leenboy]

ยังรออยู่นะ  อย่าเทเลย  พลีสสสส

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

นี่ยังไม่จบเหรอ !!! ม่ายย ย ย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

รอ ....  รอไรท์อยู่น้าาาาาาาาาา 

[sosi]

รอ.... ขอบคุณนะที่กลับมา