หัวข้อ: Tics... เชี่ย! ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ตอนที่ 21 มาแล้วจ้าาาา

[wanirahot]

รักเค้าไม่รู้ตัว ระวังพลาดเจ็บเองน๊าาาาพี่แม็ก

[ดาวโจร500]

แม็กอย่าแกล้งน้องนะ มึงผิดคนเดียวอย่าโยนให้น้อง
รักก็ยอมรับไป

[nevergoodbye]

อีพี่แม็กกกก อ้วนนน

[kun]

อ้วนไปด้วยกัน อิอิ

[papapoope]

น้องโบเลี้ยงดีละสิ ฮิฮิ

[analogue]

โหวตเป็ด +1 เป็นกำลังใจให้คร้บ

[+HaNeul+]

ฮื่อออ อ่ารวดเดียวจบภายใน 2 ชม. โอ้ยยย แรกอ่านละเกลียดอิพิแม็กมากเลยอะ มันแบบ อิแม้กกกก

ความจริงเราชอบตัวละครอย่างน้องโบมากเลยค่ะ มันแบบเป็นคาแรกเตอร์ที่เด่นดี น้องดีอะแต่สังคมน้องแย่

ตอนแรกที่เห็นแก๊งนี้ไประรานน้องคือแบบด่าอิพี่แม้กในใจเยอะมากก ด่าแบบสุด โกรธที่ทำกับน้องขนาดนี้แถมยังแบบ...

ไม่รู้ว่าหลังจากนี้ดราม่าหนักไหมแต่ใจเราหว่ันมากแค่ตอนที่น้องร้องไห้และคุยกับฟาเรายังร้องตามเลยค่ะ อ่อนไหวฮื่อ

ก็อย่างที่คนเขียนบอกอะนะว่าจบแฮปปี้ตอนแรกที่เห็นคือแบบ ไม่! ต้องไม่แฮปปี้!! คืออิพิแม้กทำกับน้องเกินอะแต่ก็นะแหละตอนนี้พี่มันก็ดีขึ้นมากแล้ว แต่หลังจากนี้จะร้ายกับน้องอีกหรือไม่ก็ไม่ทราบแต่ที่ทราบคืออิพิแม้กอ้วนนนนนนนนนนนนน 555555555555555 ว่าน้องดีนักฮึ่ยยยย อีกอย่างน้องคือแบบยอมม ยอมมมม ตอนอ่านที่น้องโดนทำร้ายนี่แบบน้องต้องสู้อะน้องอย่าไปยอมพิมันแต่ก็นั่นแหละค่ะ..น้องก็ยอม เห้อมมมม แต่กลัวใจเรื่องหมิวมากเลยว่านังจะงอแงเอาพิแม้กอีกมะ แต่หวังว่าพิแม้กจะไม่หักหลังน้องโดยการไปหาน้องหมิวนะ อห.น้องเทิดทูนพิเขาจนาดนี้แล้ว

อีกอย่าง ชีวิตน้องเหลือแค่พิแม้กละเด้อที่ดีกับน้องสุด หวังว่าจะไม่เจออะไรที่เจ็บปวดอีกนะคะ แงงง (ไม่เจอก็บ้าแล้วจั่วหัวมา SM20+ ขนาดนี้ สารภาพค่ะเข้ามาเพราะอิคำนี้เลย ไม่ค่อยอ่าน SM อยากรู้ อ่านละอินมาก ถถถถถถ)

เม้นยาวไปขอโทษค่ะ มันแบบสุดดดขอเม้นหน่อยนึง ติดเม้นต์ยาวด้วย

ปล.รอนะคะ จะเข้าเล้าบ่อยๆมาเพื่อรออัพเลยค่ะ แงงงงงงงงง

[W2P5]

รออยู่นะคะ

[madmay]

ใครรอไม่ต้องรีเฟรชหน้าเว็บทุกวันเพื่อดูว่าน้องโบมารึยังก็ได้นะ
แค่ไปไลค์เพจ NuGaa ヌガー Novels
เท่านี้คุณก็สามารถติดตามความเคลื่อนไหวของนูก้าได้แล้ววว
เชิญชวนญาติสนิทไม่สนิทมิตรสหายทั้งหลายไปติดตามกัน
มีหลายคนแนะนำให้เล่นทวิต แต่ข้าเจ้าเล่นไม่เป็นอ่า

[analogue]

 

[Leenboy]

หายไปนานจัง

[t2007]

น้องคอมโบ

[iikol]

ตามหาคนหาย

[Leenboy]

หายไปนานจังเลย อยากอ่านต่อแล้ววว

[TachibanaRain]

เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ สงสารน้องงงงกว่าจะมาถึงวันนี้ไม่รู้ต้องเจอกับอะไรบ้าง แล้วไหนจะพวกอิแม็กซ์อีกที่เหมือนจะดีแต่ยังไงก็นิสัยเลวกันเหมือนเดิม

[Leenboy]

หายไปนานจัง รออยู่นะ

[madmay]

18

     “พี่แม็กกก กลับกันเถอะ”
     ผมร้องเรียกคนที่วิ่งเอาเป็นเอาตายมาชั่วโมงกว่าด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนปนเหนื่อยหน่าย ตั้งแต่ที่ถูกเพื่อนล้อวันนั้นพี่เขาก็โหมออกกำลังอย่างหนัก แถมยังสั่งให้ผมทำแต่อาหารคลีน... ซึ่งสุดท้ายก็ปรับเป็นอาหารปกติเพราะความอยากอยู่ดี
     “แฮ่ก อีก... แฮ่ก อีกสองรอบ ก... ก็พันแคลแล้ว...” เขาบอกตอนวิ่งมาใกล้ เสียงนี่หอบจนจะฟังไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว อย่าหักโหมสิครับ
     “เฮ้อ...” ผมได้แต่ถอนหายใจนั่งเท้าคางเบื่อๆ ก็เข้าใจนะว่ามันเสียเซลฟ์ แต่เขาก็ยังดูดีอยู่นา ไม่ได้ใกล้คำว่าอ้วนเลย แค่บวมกว่าปกตินิดหน่อยเอง พวกเพื่อนๆ ก็ปากเสียทำคนอื่นเขาขาดความมั่นใจหมด ผมนึกว่าคนอย่างพี่แม็กจะไม่แคร์เรื่องรูปลักษณ์ตัวเองเข้าขั้นวิตกจริตขนาดนี้ซะอีก
     ...แต่ก็แอบสะใจเล็กๆ นะ อิอิ
     ทุ่มกว่าๆ พอเบิร์นได้ตามเป้าที่เขาวางไว้พวกเราก็กลับหอกันด้วยเจ้าแดงเพลิงของพี่แม็ก แล้วเชื่อไหมว่าใครขับ ผมเอ๊ง!!!
     คือเจ้าของมันหลังจากที่โหมออกกำลังจนกล้ามเนื้อร้าวไปทั้งตัวจนไม่มีแรงแม้แต่จะเตะขาตั้งขึ้นทำให้วันนั้นเราต้องโบกแท็กซี่กลับหอกัน คนตัวโตนั่งเงียบตลอดทาง นอกเหนือจากอาการเหนื่อยล้าผมยังสัมผัสได้ถึงความเขินของเขา เข้าใจครับ คนที่เคยเป็นช้างเท้าหน้าสั่งนู่นสั่งนี่ อีโก้สูง แล้วยังเป็นคนดูแลเรื่องการเดินทางเป็นหลักกลับมานั่งง่อยเพราะกล้ามเนื้ออักเสบ เขาย่อมอายเป็นธรรมดา
วันต่อมาเขาเลยจับผมหัดขับเจ้าแดงครับ (ผมตั้งชื่อนี้เองล่ะ) ทุลักทุเลมาก แรกๆ นี่โดนมันล้มทับจนเกือบไส้แตกตายแหนะ กว่าสัปดาห์ถึงจะเอาพี่แม็กซ้อนได้ รู้สึกเท่มาก ถามว่าขึ้นได้ไงขาถึงเหรอ ถึงครับ ถ้าขึ้นจากบนฟุตบาต ฮ่าๆ
     เอ่อ...
จริงๆ พี่แม็กอุ้มผมขึ้นครับ
     เพียะ!
     “อย่าขับส่ายดิ ทำรถกูคว่ำมึงได้พังกว่ารถกูแน่”
     “อ๊า! พี่! อย่าตบหัวผมดิ เกือบคว่ำจริงแล้วมั้ยล่ะ” คนบ้า ผมหลบหลุมแล้วเซนิดเดียวเองก็โดนบ้องหูเต็มๆ จนรถเสียหลัก ดีที่พี่แม็กช่วยประคองไว้ทัน
     “มึง จอดๆๆๆ” อยู่ๆ เขาก็บอกให้จอดพร้อมตบหัวผมรัวๆ แทนการสะกิด และวิธีที่ทำให้รถหยุดอย่างทันใจของเขาเขาทำไงเดาได้ไหมครับ...
     เขากดเบรกเองแล้วใช้ขายาวๆ ยันพื้น และหักรถหน้าทิ่มฟุตบาตรเพื่อให้ทางต่างระดับช่วยหยุดอีกแรง แรงเฉื่อยทำให้ตัวผมไถลเลยหน้ารถไปครึ่งตัว แถมหว่างขายังไปกระแทกถังน้ำมันที่นูนขึ้นมาจุกดัง “อุก!”
     มือหนาบิดกุญแจออกแล้วหิ้วผมติดมือเข้าร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง ดวงตาคมเบิกขึ้นเล็กน้อยเป็นประกายจ้องหน้าแม่ค้าที่กำลังลวกเส้นเขม็งแล้วพูดว่า
     “หมี่เกี๊ยวหมูกรอบหมูแดงพิเศษ!”
     ...
     ผมขอไว้อาลัยให้กับความตั้งใจในการลดน้ำหนักตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาของเขาด้วยครับ

     ในที่สุดก็ได้กลับซะทีหลังจากที่คุณชายได้อิ่มอร่อยกับบะหมี่ชามโตต่อด้วยบัวลอยแผงข้างๆ เรียบร้อย ผมอาบน้ำก่อนแล้วมายืนถือชุดนอนรอเขาหน้าห้องน้ำ พี่แม็กออกมาในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว สีหน้าของเขาดูเหนื่อยมาก ก็สมควรแหละ ไหนจะเรียนไหนจะฟิตหุ่น ตอนนี้อาจพ่วงความรู้สึกผิดที่เผลออดใจไม่ไหวกับมื้อดึกด้วย
     “ยังไงก็หล่ออยู่ดีล่ะน่า”
     อะ... ผมคิดดังไปสินะ
     เขาทำหน้ายุ่งใส่ เท้าเอวโน้มตัวมาจ้องผมระยะประชิดส่งผลให้ผมต้องเอียงตัวหนีไปข้างหลัง ร่างสูงพ่นลมหายใจใส่หน้าแรงๆ หนึ่งทีแล้วผละไปที่เครื่องชั่งน้ำหนักหน้าห้องน้ำ
     ผมอยากถ่ายวิดีโอเก็บไว้ใจจะขาดแต่กลัวศพไม่สวย ก็ดูเขาทำสิ ตัวโตๆ ค่อยๆ ย่างก้าวขึ้นไปบนเครื่องชั่งอย่างช้าโดยแตะปลายเท้าข้างหนึ่งก่อนค่อยๆ ทิ้งน้ำหนักเต็มฝ่าเท้า ก้าวที่สองขึ้นตามไปด้วยความเร็วที่ช้ากว่าเดิม แล้วยืนแขม่วท้องพ่นลมจนหมดปอดเท้าเอวมองเลขดิจิตอลที่วิ่งขึ้นลงพักหนึ่ง ผมกลั้นขำจนเมื่อยหน้า พอจะหลุดหัวเราะก็แกล้งไอเบาๆ แอบดูเลขแสดงน้ำหนักแต่พี่แม็กกลับรู้ทันเอาเท้ามาบังไว้เสียก่อน
     “เอ่อ... ส... ใส่เสื้อก่อนครับ” ผมบอก
     ร่างสูงกระชากชุดนอนจากมือตาขวาง ทว่าแทนที่จะใส่เขากลับขว้างไปกองบนเตียงแทน
     “มึงว่ากูหนักเท่าไหร่” หะ?
     “อ... เอ่อ”
     “ตอบ!”
     “ห... ห... ห... ห้า ห้าสิบ!” ผมตอบอย่างลนลาน คือไม่รู้ว่าเขาต้องการเลขช่วงไหนไง เลยตอบแบบให้กำลังใจสุดๆ ไปแต่กลับโดนตะคอกใส่ว่า
     “ห้าสิบบ้านมึงสิ! ดูตัวกูด้วย สูงจะสองเมตรมันจะหนักแต่ห้าสิบได้ไง”
     “ง... งั้น หกสิบห้า!”
     “ไอ้!” เขาเงื้อแขนเตรียมฟาดหัวผม ผมรีบยกมือมันบัง
     “อ๊า!!! พี่ต้องการอะไรอ่ะ โบไม่รู้!”
     ผมหลับตาปี๋ไม่กล้าสบตาหมีคลั่งที่คิ้วกระตุกหน้าตึงอย่างอารมณ์เสีย ตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่เข้าหูพี่แกทั้งนั้นอ่ะครับ แล้วเขาก็เฉลยว่า
     “แปดสิบ! กู หนัก แปดสิบ! เหี้ยเอ๊ยยย อีกยี่สิบครบร้อย เกิดมากูยังไม่เคยได้สัมผัสเลขแปดมาก่อนเลย เพราะมึงเลยไอ้เตี้ย! ทำอะไรให้กูกินก็ไม่รู้ แล้วพอกูจะลดมึงก็ทำแต่จืดๆ มีแต่ผักๆๆ เขียวเต็มจาน มึงคิดว่ามันจะน่าเจริญอาหารมั้ย! แล้วมันก็เลยทำให้กู หิว! ต ลอด วัน! จนตอนนั่งเรียนกูต้องแอบกินขนมในห้อง ทำให้กูต้องไปออกกำลังอย่างหนัก แล้วเป็นไง กูเหนื่อยกูก็หิวอีก โหยน้ำตาล ทุกอย่างมันเพราะมึงเลย!!!”
     มือแกร่งจับผมเขย่าตามทุกคำที่เขาพูด จากที่ฟังผมขอถามอย่างเดียว... ผมผิดตรงไหนวะ! (ขอโทษครับ) ผมก็แค่ทำตามที่เขาอยากกินอ่ะ
     “แล้วเมื่อกี้... ถ้ามึงขับเร็วอีกหน่อยกูคงไม่ทันสังเกตเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวนั่น” ความผิดผม!?
     ตุบ
     พี่แม็กผลักผมลงนอนกับพื้นโดยมีเขาคร่อมด้านบน สองแขนถูกตรึงด้วยมือของเขาอย่างแน่นหนา หยดน้ำจากตัวและเส้นผมที่ยังไม่ได้เช็ดให้แห้งไหลลงมาโดน ผมสบนัยน์ตาสีดำสนิทพบความโกรธฉายชัดในนั้น... ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงเรียกว่าโกรธ แต่ตอนนี้มันต่างไปนิด ออกไปทาง... งอน? มากกว่า มันทำให้นึกสงสัยเหมือนกันว่านี่เป็นคนเดียวกับที่เคยทำร้ายผมสารพัดคนนั้นจริงหรือ
     “อีกหน่อยกูคงเป็นหมูแบบมึง” เขางึมงำ ปากสีเข้มยื่นนิดๆ ดูน่ารักไม่สมตัว เมื่อเห็นความไม่มั่นใจนั้นผมก็เลยต้องปลอบไป
     “พี่ไม่เห็นจะอ้วนเลย ไม่มึงพุงแบบผมสักหน่อย”
     “มึงหนักเท่าไหร่” ไม่ได้ชั่งมานานแล้วสิ คงไม่ต่างจากที่ชั่งล่าสุดหรอกมั้ง ผมตัดสินใจบอกไปพร้อมเพิ่มไปอีกสองสามโลว่า “หกสิบสาม... มั้ง”
     “น่ะ! เทียบกับส่วนสูงมึงยังดูผอมกว่ากูอีก” อย่างอแงสิครับ
     “พี่ครับ ถึงผมจะเบาแต่เพราะไขมันเยอะกล้ามเนื้อน้อยมันเลยเบาต่างหากล่ะ พี่หนักกว่าเพราะกล้ามเนื้อเยอะ อ้วนผอมวัดที่น้ำหนักไม่ได้หรอก พี่คิดแบบนี้สิ”
     คิ้วเข้มขมวดคิดตามผมว่าคำตอบผมน่าพอใจอยู่นะ เขาครางอืมไม่สนใจกับอาการสบถเบาๆ ของผมเหมือนชินแล้ว (ช่วงนี้แทบไม่เป็นแล้วครับ มีแขนกระตุกบ้างบางครั้ง) ผิวชื้นแนบสัมผัสเมื่อเขาโน้มตัววางหน้าผากกับไหล่ผม ผมจึงปล่อยให้เขาคิดเงียบๆ ไปก่อน
     ควับ!
     จู่ๆ พี่แม็กก็เด้งตัวขึ้นจนผมสะดุ้ง
     “วิดพื้นร้อยที ปฏิบัติ!”
     “ห๊ะ!?”
     “วันนี้กูยังไม่ได้วิดพื้น มันไม่ครบคอร์ส มึงนับ หนึ่ง!”
     “เดี๋ยวๆๆๆ ผมไม่เข้าใจ”
     ร่างใหญ่โตเหยียดตรงในท่าพร้อมทั้งๆ ที่ผมยังอยู่ตรงนี้! ข้างล่างนี่! ยังไม่ทันตั้งตัวเขาก็ทิ้งน้ำหนักลงมาแล้วยืดแขนขึ้นนับหนึ่ง พี่อยากทำอะไรก็ทำเถอะ แต่ปล่อยผมออกไปก่อน!
      “กูสั่งให้นับ” แล้วเขาก็ทับลงมา
     “พี่ปล่อยก่อน”
     “นับเร็ว กูเสียไปสองครั้งแล้วเนี่ย ถ้ามึงไม่นับกูจะเริ่มใหม่ พร้อม! หนึ่ง” ทีนี้ทิ้งทั้งตัวเลยครับ
     “อั่ก! เดี๋ยวก็บาดเจ็บหรอก”
     “หนึ่ง! จุ๊บ พูดมาก”
     คราวนี้ลงมาพร้อมจุ๊บปากผมด้วย ครั้งที่สองงก็พยายามทำแบบเดิมแต่ผมหันหนี เขาก็ยังตามมาจนเอาปากชนปากผมได้
     “อื้อ! ทำแบบนี้แล้วผมจะนับยังไงเล่า”
     “หนึ่ง! จุ๊บ”
     “พี่แม็ก!”
     “หนึ่ง จุ๊บ นับ!”
     โอเคๆ มีแต่ต้องทำตามเท่านั้นแหละครับ ไม่งั้นคืนนี้ทั้งคืนก็ไม่ถึงร้อย แถมปากจะแตกเอาด้วย พอเขาลงมานับหนึ่งอีกครั้งผมก็ขานตอบ “หนึ่ง”
     “ดีมาก ต่อ จุ๊บ”
     “ผมนับแล้วไง พี่ไม่ต้องจูบแล้ว”
     “นับใหม่ หนึ่ง! จุ๊บ”
     ...ครับ ผมเลิกต่อล้อต่อเถียง ตั้งใจนับทุกครั้งที่ปากเขาลงมาแตะ นับเรื่อยๆ “สี่ จุ๊บ ห้า จุ๊บ หก จุ๊บ เจ็ด...”
     ผ่านไปครึ่งทางแขนเริ่มสั่น มัดกล้ามปูดโปนมีเส้นเลือดขึ้นชัดน่ากลัวว่ามันอาจจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ ทว่าใบหน้าของคนผิวเข้มกลับประดับไปด้วยรอยยิ้มมุมปากตลอดเวลาราวกับสนุกที่ได้ทำแบบนี้ ตัวเลขถูกเอ่ยผ่านริมฝีปากอิ่มทีละเลขโดยที่ในหัวผมว่างเปล่า มีเพียงชายที่อยู่เบื้องบนเท่านั้นที่ฉายชัดเต็มสองตา สัมผัสกระด้างของคนไม่ชอบดื่มน้ำกลับนุ่มนวลราวปุยนุ่นทำเอาผมอยากนับเลยไปสักพันครั้ง เม็ดเหงื่อหยดกระทบใบหน้าแทนน้ำที่เพิ่งอาบ หน้าผมร้อนผ่าวไม่รู้เพราะเหนื่อยแทนหรือเพราะกลิ่นกายที่คุ้นเคยนั้นกันแน่ แม้แต่เสียงที่ค่อยนับเลขก็แผ่วสั่นยิ่งขึ้นทุกครั้งที่ริมฝีปากแห้งประกบลงมา
     “ก... เก้าสิบเจ็ด เก้า... สิบแปด เก้าสิบ... เก้า... ร... อื้ม”
     สองแขนอันอ่อนล้าปล่อยให้น้ำหนักแปดสิบกิโลทาบทับลงมาบนตัวผม การวิดพื้นครั้งที่หนึ่งร้อยเขาไม่ได้แค่จุ๊บปากแต่มอบสัมผัสลึกซึ้งดูดดื่ม ลิ้นร้อนกวาดต้อนในโพรงปากทุกซอกทุกมุมราวกับจะดูดกลืนวิญญาณของผมจนสิ้น เสียงหอบหายใจถี่ดังพอๆ กับเสียงหัวใจเต้นรัวเพราะความเหนื่อยของเจ้าของมัน หน้าอกที่ทาบทับสนิทยังทำให้ผมสัมผัสก้อนเนื้อนั้นได้ชัดเจนยิ่งขึ้นเป็นคลื่นสะท้อนไปมาระหว่างผมกับเขา รัวแรงจนน่ากลัวว่าจะหัวใจวายกันตรงนั้นทั้งคู่จริงๆ
     “แฮ่ก... แฮ่ก... แฮ่ก...”
     เมื่อถอนริมฝีปากออกจากกัน กายหนาก็ทิ้งตัวซบซอกคอหอบหายใจแรง ปลายจมูกโด่งซุกไซ้หลังหูสลับกับความเปียกชื้นไล่ชิมผิวเนื้ออ่อนจนผมขนลุกซู่ แล้วเสียงทุ้มก็กระซิบแผ่วเบาด้วยคำที่ทำให้ผมแทบสิ้นสติว่า
     ...
     “กู... ชอบมึงนะโบ...”


-------------------------
กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ตอนนี้สั้นไปนิด
สาบานเลยว่าตอนแรกที่คิดพล็อตเรื่องนี้ได้ไม่มีฉากนี้ในหัวเลย
ใครที่หลวมตัวเขามาอ่านแล้วจากลากันไปเพราะความเลวของอิแม็กถือว่าพลาดมากกกก
แนะนำให้กลับมาอ่านใหม่นะคะ๕๕๕
เดี๋ยวตอนหน้าจะพาไปหาแม่แม็กด้วยล่ะ
ตอนนี้ยกให้นางสองคนไปก่อน ใกล้ไคลแม็กซ์แล้วตัวอื่นๆ จะมีผลกับน้องมาก
แต่ย้ำอีกครั้งว่าจบแฮปปี้ ไม่ต้องห่วง (ดูทรงอิแม็กตอนนี้ก็น่าจะหายห่วงแล้วล่ะ)
นูก้ามีเพจนะ ทวงงาน ชวนเพื่อนมาปั่นไลค์ได้ที่
NuGaa ヌガー Novels
ติดแท็ก #แม็กโบ ก็ได้ ทวีตจะพยายามหัดเล่นนะ ชื่อเดียวกัน
แอดเฟรน NuGaaก็ได้
แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า

[W2P5]

  เขาทำอารายกานนนนน

[nevergoodbye]

หมั่นไส้อิพี้แม็กมากกก 

[wanirahot]

โอ๊ยยย​ นึก​จะ​หวาน​ก็​ปาน​รถ​น้ำตาลคว่ำเลยนะอิพี่จ๋าาาาาา​ ฟินนนนนนน

[panpang]

 

[Leenboy]

รอตอนต่อไปจ้ะ มาอัพเร็วๆนะใจจะขาดแล้ว

[kun]

โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆพี่แม็กซ์มันแอบหวานน่ะเออ อิอิ

[พันวา]

หูยยยยย หมั่นอิพี่แม้กว่ะ

สงสารโบเนอะ  ป่วยแล้วยังต้องมาเจอแบบนี้ ครอบครัวก็ไม่ได้รัก เจแคนที่รักก็เอาแต่แกล้งกัน  เฮ้ออออออออ

อยากให้พี่แม้กรักโบมากๆ ดูแลโบหน่อย แล้วพามาอยุ่กันสองคนเถอะ ครอบครัว อุบาทว์นั่นปล่อยให้อยู่แบบนั้นดีแล้ว 

พี่แม้ก อย่าใจร้ายกับน้องนักเลย รักน้องได้แล้ว อ้วนๆไปเถอะน้องมันรักพี่อยู่ดีแหละ


สู้ๆนะโบ

 

[madmay]

แม็กกี้- //ผิด
MAGNUM
 

          ผมกลับมาเฟิร์มได้อีกครั้งและผมขอปฏิญาณกับตัวเองเลยว่าจะไม่กลายเป็นพ่อหมูตัวนั้นอีกแน่นอน ผมจึงออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ (บังคับไอ้โบออกด้วย นั่งรอเฉยๆ ให้เสียเวลาทำไม) และควบคุมอาหาร
          ควบคุมอาหารนี่ไม่ใช่ลดปริมาณหรือกินคลีนนะ ผมลองแล้วไม่เวิร์ก คือเห็นข้าวน้อยๆ มันนึกไปถึงมื้อต่อไปทันที คิดว่าวันนั้นทั้งวันคงจะท้องร้องน่ารำคาญแถมยังเห็นอะไรก็หอมน่ากินไปหมดทั้งลูกชิ้นข้างตึก กลิ่นอาหารจากโรงอาหาร ขนมปังใต้โต๊ะไอ้พอล กาแฟบนโต๊ะอาจารย์ ข้าวคลุกอาหารเม็ดไอ้ด่างใต้ตึก วู้ว! ไม่เป็นอันเรียน
          สรุปคือให้มันทำข้าวกล่องให้ในปริมาณเท่าเดิม เพิ่มเติมคือมีเพื่อนกินด้วย เป็นการสะกดจิตตัวเองอย่างหนึ่ง ผมจะได้เห็นอาหารในขนาดที่ต้องการต่อมื้อเท่าเดิมทำให้ไม่วอกแวกสิ่งเร้าอื่นแต่ได้กินจริงน้อยลงเพราะแบ่งเพื่อนกินด้วย พอมีเพื่อนมันกินไปคุยไปทำให้ไม่นึกถึงปริมาณรับเข้าท้องจริงก็ไม่หิวต่อ ใครสนใจสูตรนี้เอาไปใช้กันได้ ผมไม่หวง (แต่หวงคนทำกับข้าวนะ)
พูดถึงตรงนี้ รู้แล้วใช่ไหมว่าผม... บอกมันไปแล้ว เสียงตัวเองที่กระซิบข้างหูมันวันนั้นยังติดหูผมอยู่เลยว่ามันทั้งเบาและสั่นอย่างกับคนร้องไห้ก็ไม่ปาน ทุเรศตัวเองชะมัด ไม่คิดไม่ฝันว่าจะต้องสารภาพ... โดยเฉพาะกับมัน
          ตื่นเช้ามาเราก็ทำตัวปกติทั้งคู่แค่ดูพยายามมากไปหน่อย ไอ้อ้วนไม่ยอมสบตาตรงๆ หูเหอแดงก่ำ มันสบถถี่แทบทุกนาทีทั้งๆ ที่อาการมันดีขึ้นมาระยะหนึ่งแล้ว ส่วนผม อ่า... ก็ปกติ แหละ เหมือนเดิ๊ม ชิลๆ
          “เชี่ยแม็กครับ เพื่อนคุยด้วยไม่ตอบครับ มัวแต่ยิ้มให้โทรศัพท์อยู่นั่น”
          ไอ้เมษด่าผมแทนไอ้ฝรั่งทั้งๆ ที่มือถือมันก็ยังแนบหูอยู่ ประมาณว่าถึงกูจะคุยกับแฟนแต่ก็ยังเหลือสติไว้ฟังเพื่อนอยู่นะ ไรงี้ บลัฟกูเพื่อ?
          “มึงว่าไรนะพอล” ผมถามพอลซ้ำ
          “กูว่าช่วงนี้อิ่มเอิบนะมึง”
          “ห๊ะ นี่กูยังลดไม่พออีกหรอ หรือกูกลับมาอ้วนใหม่” ไอ้เมษได้ยินผมพูดถึงกับขำพรืดน้ำลายกระเด็น
          ไอ้พอลที่กุมขมับไหล่สั่นแก้ความเข้าใจผิดของผมด้วยเสียงกลั้วขำว่า “ไม่ใช่ ห่า กูหมายถึงมึงดูมีความสุขเกินเหตุต่างหาก กลายเป็นคนกลัวอ้วนตั้งแต่ตอนไหนวะเพื่อนกู”
          “ก็ตั้งแต่ตอนพวกมึงล้อกูนั่นแหละสัตว์”
          ไอ้สองตัวฮาก๊ากขนาดฝรั่งขี้เก๊กยังหลุดมาด เพื่อนมึงไม่ใช่ตลกครับ และกูอ้วนมันยิ่งไม่ตลก!
          เราคุยกันไปตบหัวกันไปอย่างไม่กลัวสมองเสื่อม ผมแกะกล่องกับข้าวออกมาพวกมันก็ยกข้าวสวยมาวางให้อารมณ์เด็กม.ปลายญี่ปุ่นมาก พวกมันรู้อยู่แล้วว่าฝีมือใครทำ ไอ้พอลทำหน้าบึ้งเหมือนไอ้โบอยู่ตรงหน้ามันแป๊บนึงแต่ก็ลงมือจ้วงกุ้งผัดกระเทียมกับผัดผักรวมกินอย่างเอร็ดอร่อย ขนาดคนเกลียดมันยังยอมให้กับสเน่ห์ปลายจวัก เป็นไงล่ะ แฟนผม
          ...
          เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ผมว่าไงนะ
          “มึงส่งไอ้เตี้ยไปแข่งทำอาหารเหอะว่ะ อร่อยอย่างกับเชฟมาเอง” เมษชมไม่หยุดแม้กุ้งจะเต็มปากมัน
          “กูยอมรับนะว่าเกลียดขี้หน้ามัน แต่เรื่องรสมือนี่ยอมว่ะ แล้วสรุปมึงอยู่กินกับมันถาวรแล้ว?”
          คำถามไอ้พอลทำให้ผมชะงัก ไม่อยากจะยอมรับว่ารู้สึกตามที่กระซิบบอกมัน คนเคยเกลียดชังเข้ากระดูกดำแถมยังทำร้ายเขาสารพัดอย่างไม่รู้สึกผิด แล้วอะไรทำให้ความรู้สึกผมเปลี่ยนไปกันนะ ผมคิดว่าผมสงสารมัน ใช่ ก็ยังสงสารอยู่ แต่ก็เอ็นดูความเด๋อมันด้วย
          ไม่รู้ว่าเริ่มชอบมันตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็หวงมันจะเป็นจะตาย อยากกอดอยากฟัดร่างนุ่มนิ่มนั่นให้จมเขี้ยว ก่อนนอนต้องสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ จากมันไม่งั้นนอนไม่สบาย หมอนข้างอย่างดีมีไม่ใช้ดันเอามันมานอนทับแขนให้เมื่อยเล่น เช้ามาผมแขนชาเพราะน้ำหนักหัวทุยที่ทับตลอดคืนแต่กลับอบอุ่นในใจ และอีกหลายๆ อย่างที่ทำให้ผมตัดสินใจพูดออกไป
          ‘กู... ชอบมึงนะโบ...’
          “แม็ก... เชี่ยแม็ก! หยุดดูรูปไอ้เตี้ยนั่นซักนาทีเถอะกูขอล่ะ มึงอาการหนักมากเลยนะเว้ย”
          เมษแย่งมือถือที่ฉายรูปไอ้โบนอนน้ำลายยืดไปจากมือผม ทุกคนวางช้อนหันหน้ามาหาผมกันหมดสื่อว่าเรื่องที่จะพูดนั้นสำคัญมาก แล้วชายลูกครึ่งก็เปิดประเด็นขึ้นมาก่อนว่า
          “แม็ก กับไอ้โบ ถึงขั้นไหนกันแล้ว”
          คำถามง่ายๆ ทว่าตอบยากสำหรับผมในตอนนี้ชวนให้คิดทบทวนความสัมพันธ์ล่าสุดของเรา ทุกอย่างก็ชัดเจนแต่กลับพูดลำบาก อาจเพราะผมไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนมาก่อนการตัดสินใจยกสถานะนั้นให้จึงเป็นเรื่องยากพอสมควร... ‘แฟน’ มันมีอิมแพ็คกับใจผมมาก จึงระมัดระวังกับคำคำนี้ หรือจะเรียกมันว่าเมียดี ก็ได้นะ แต่ถ้ามันรู้มันคงเสียใจ งั้นคู่นอนหรอ หรือเบ๊ส่วนตัว... ให้ตายสิ! ทำไมยากอย่างงี้วะ
          สุดท้ายก็ตอบไป
          “ก็คง... แฟนมั้ง”
          “...”
          เกิดความเงียบระหว่างพวกเราทั้งสาม ไอ้พอลถอนหายใจขณะเก็บกล่องที่ปราศจากอาหารแม้แต่เศษผักสักต้นลงกระเป๋า ผมกับเมษเก็บบ้าง ความเงียบไม่ได้สร้างความอึดอัดแต่ทำให้รู้สึกถึงปัญหาอื่นๆ ที่จะตามมามากกว่า
          “แม็ก มึงรู้ตัวมั้ยว่ามึงเปลี่ยนไปแค่ไหน”
          “อืม...” ผมตอบพอลเพราะเข้าใจตัวเองอยู่บ้าง
          “มึงเปลี่ยนไปมาก... มึงที่เป็นศูนย์กลางของจักรวาล เป็นคนไม่เคยเห็นหัวใคร มึงสนใจแค่เพื่อนมึง... แต่พอมันเข้ามา... เมษมึงบอกมันซิ”
          “มึงห่างพวกกูไปเยอะ โอเคแบบกูเนี่ยกูก็มีแฟนแต่ยังไงกูก็ไปกับพวกมึงตลอด ถูกป่ะ แต่แม็ก มึงหายหัวไปเลย ถึงจะหลอกตัวเองว่าไม่ได้ชอบแต่พวกกูสัมผัสได้ว่ามึงแปลกๆ ที่พูดเนี่ยไม่ใช่ว่าให้เลิกคบมันนะ แค่อยากให้ลองคิดดีๆ กูเป็นห่วงมึงว่ะ...”
          “มันไม่เหมาะกับมึง”
          ผมอึ้งไปกับประโยคของพอลที่แทรกขึ้นมา ใจกระตุกเมื่อได้ยินคำว่าไม่เหมาะนั้นอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ผมพูดไม่ออก พอจะเปิดปากมันก็ดันตัดหน้าย้ำอีก
          “ถ้ามึงจะรักใคร ใครก็ได้แม็ก... ที่ไม่ใช่มัน” แล้วมันก็ลุกจากไป
          ไอ้เมษตบไหล่ให้กำลังใจก่อนจะตามร่างสูงของลูกครึ่งฝรั่งไปบ้าง ทิ้งผมให้นั่งทบทวนตัวเองเงียบๆ คนเดียว
ก็จริง... เราต่างกันมาก แถมยังเริ่มกันได้แย่เสียยิ่งกว่าแย่ ผมเปรียบเหมือนดวงอาทิตย์ร้อนแรงที่ใครๆ ต่างก็อยากเข้ามาอยู่ในระบบสุริยะของผม แล้วก็ได้เจอมันซึ่งเป็นแค่อุกกาบาตลูกเล็กๆ ที่เผอิญโคจรเข้ามาใกล้ๆ ความอัปลักษณ์ น่ารำคาญ แล้วอาจหาญมาเฉียวชนให้ขุ่นข้องใจทำให้ผมอยากจะระเบิดมันทิ้งทำลายมันไปซะ
          แล้วภาพเหตุการณ์เมื่อตอนไปบ้านมันก็ฉายทับขึ้นมา ตอนที่มันร้องไห้อ้อนวอนให้ดวงอาทิตย์ดวงนี้เป็นนายของมัน มันยอมแลกทุกอย่างแม้จะรู้ว่าเพลิงสุริยานั้นร้ายแรงพอจะเผามันให้มอดไหม้... แต่มันก็ยอม แค่ให้มันได้เป็นบริวารของดวงอาทิตย์...
          ความคิดแล่นมาจนหยุดที่การตัดสินใจสุดท้ายก็หมดคาบบ่ายพอดี ผมรีบเก็บของแล้ววิ่งตามเพื่อนสนิททั้งสองไปเพราะดันเหม่อตลอดบ่ายทำให้รู้ตัวอีกทีก็ไม่เหลือใครในห้องแล้ว ผมจับไหล่ให้พวกมันหันมาก่อนจะบอกไปว่า
          “ขอโทษพวกมึงด้วยนะ... แต่กูรักมันว่ะ”

          ไม่รักแล้วจะถึงขั้นพกกางเกงในมันไว้ในกระเป๋าตลอดได้ไงล่ะ จริงไหม?



100%

[Duangjai]

……


นับถือ นับถือ พี่แม็กคนจริงอ่ะ.

ยอมรับกับตัวเองได้ปั๊ป ก้อหนักแน่นมั่นคงดี

เรื่องที่แกล้งน้องโบที่ผ่านมา.  ให้อภัยทั้งหมดเลย

เชียร์สสสส

………


          

…

[naruxiah]

แม็ก ทำดีมาก แต่ "ไม่รักแล้วจะถึงขั้นพกกางเกงในมันไว้ในกระเป๋าตลอดได้ไงล่ะ จริงไหม?" อันนี้แกเป็นหนักนะแม็ก

[panpang]

โอ้ยยยยยยยยยย คือต้องรักขนาดไหนถึงขนาดพกกางเกงในไว้ในเป๋า555555555

[wanirahot]

แม็ก!!!  ขอ​ดู​ของ​ใน​กระเป๋า​หน่อย!!!!

[nevergoodbye]

กรี๊ดดด อิพี่แม็ก!! เอากระเป๋ามาดูเดี๋ยวนี้!!! // กระชากกระเป๋า 

คนบ้าอะไรเนี่ยยย 

ถึงจะหมั่นนางแต่ก็ยอมรับความเป็นคนจริง
ตอนนี้เริ่มมาลำไยอิพี่พอลกะอิพี่เมษแทน
เอาอะไรมาวัดว่าเหมาะไม่เหมาะ งงใจ