หัวข้อ: Tics... เชี่ย! ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ตอนที่ 21 มาแล้วจ้าาาา

[oilzaza001]

 

[kiolkiol]

    

[Jessiebier]

 

[Laliat]

ชอบอ่ะ เม้นแล้ว มาต่อไวๆด้วย

[Somm]

เริ่มรับพระเอกไม่ได้ละ เลวเกินไป

[shoky_9]

เค้ารออยู่นะ 

[EoBen]

สงสารน้อง

[sirin_chadada]

แม็กเริ่มให้ความสนใจ จนอาจจะเรียกได้ว่าชอบน้องไปแล้วนะ แต่ก็ยังโง่/หรือไม่ยอมรับความจริง ทำตัวแบบเด็กผู้ชายเกเรไปได้
รอตอนต่อไปค่ะ

[buathongfin]

โอ๊ยยย แม่งเป็นพระเอกจริงเหรอเนี่ย โคตรเหี้ยเลยขอให้มึงตาย สันดานจริงๆ นายเอกก็ไม่สู้ให้สุดเนาะ มีจุดพีคจุดเปลี่ยนของนายเอกที่สะใจๆไหม นี่โดนอยู่ฝ่ายเดียว ไม่โอเคกับชะนี_สาธารณะมาก แต่แบบหยุดอ่านไม่ได้ ตามต่อ ถึงแม้จะอยากจับพระเอกและสมุนมันทุ่มมากแค่ไหน

[everlastingly]

เป็นนิยายที่โหดดิบมากเลย

[poterdow]

พระเอกจิตมากอะ

[papapoope]

พระเอกนี้เลวมากจริงๆ
สงสารนายเอก ฮือออ

[madmay]

เออะ การตอบรับนี่มัน…
ข้าน้อยผิดไปโล้วววว
เก๊ามีงานอ่ะ จะสอบด้วยอวยพรหน่อย
ไว้ว่างๆ จะตอบเม้นต์(ใหม่ๆ)นะ

-9-
50%

               “ผมเกลียดพี่!”

               พ… พูดไปแล้ว ท… ทำไงดี โดนตีแน่

               ผมคลุมโปงหนีสายตาคม เพียงแวบเดียวเขาราวกับจะกลายร่างเป็นยักษ์ฉีกทึ้งร่างผมออกเป็นชิ้นๆ ด้วยแรงโทสะ พี่เขาให้เพื่อนเขาออกไปทำให้เหลือเราสองคนในห้อง

               ผมโพล่งไปไม่คิด ตะคอกไปอย่างไม่มีสัมมาคารวะกับรุ่นพี่แต่ก็เพราะผมเหลืออดแล้วจริงๆ พี่จะทำอะไรกับผมก็ได้แต่ถ้าให้ผมทำ… ผู้หญิงเขาเสียเกียรติผมรับไม่ได้จริงๆ จึงเผลอพูดออกไปว่าเกลียด คือผมหมายถึงเกลียดการกระทำ ผม… ผมไม่รู้! อย่าตีผมนะ!

               เข้าใจครับว่าอาการที่ผมมีอยู่บางครั้งมันก็ทำให้ผมได้รับสายตาเกลียดชังจากคนรอบข้าง มีหลายครั้งที่ผมนอกจากจะพูดคำที่ไม่ควรแล้วผมยังเผลอพูดในสิ่งที่คิดในใจโดยไม่รู้ตัวอีกด้วย เคยพูดตามทีวีเป็นประโยคๆ ก็มี ไม่แน่ว่าที่พี่เขาหาว่าผมพูดยอกย้อนก็อาจจะเพราะผมเผลอปล่อยสิ่งที่อยู่ในหัวออกมาเองก็ได้

               มันทรมานนะ กะอีแค่ควบคุมตัวเองยังทำไม่ได้ แถมบอกไปใครเข้าก็ไม่เชื่อเพราะโรคนี้น่ะอาการจะแสดงตอนเผลอ แต่ถ้าไม่มีสติเช่นตอนนอนหลับมันก็ไม่เกิด พวกเขาถึงคิดว่าผมตั้งใจ พ่อกับแม่ก็คิดว่าผมแกล้งทำเหมือนกัน ยิ่งตอนเด็กๆ มันหนักกว่านี้อีกครับ

               “อย่า!... อะ แค่กๆๆ”

               คำแรกผมร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดจากหนังศีรษะ พี่แม็กใช้มือข้างที่ดึงผ้าห่มออกขยุ้มผมเต็มกำมือจนตัวผมลอยติดมือมา แต่สิ้นการแผดเสียงสุดลำคอกลับต้องสำลักไอหลายครั้งจนเจ็บคอ เขาปล่อยผม ผมไอแห้งๆ ต่อไปอีกพักหนึ่งกระทั่งเริ่มปรับลมหายใจได้ทว่าความรู้สึกแสบบาดคอยังคงอยู่เพียงกลืนน้ำลาย พี่แม็กหายไปจากสายตาผม แล้วเขาก็กลับมาพร้อมน้ำแก้วใหม่

               “โง่หรือไงมึง ป่วยแล้วยังแหกปากตะโกน แดกน้ำไปจะได้คุยกันให้รู้เรื่อง” เหมือนจะใจดีแต่ผมว่าเปล่า เพราะทั้งสีหน้าและน้ำเสียงไม่มีส่วนไหนแสดงความห่วงใยเลยสักนิด เขาแค่รำคาญเท่านั้นแหละฟังจากการกระแทกแก้วกับโต๊ะข้างหัวเตียงก็พอจะรู้

               ยกจิบไปสองสามอึกพอชุ่มคอและเพื่อสงบสติอารมณ์ลงบ้าง ที่นอนยุบยวบลงตามแรงทิ้งตัวของชายตรงหน้า เขายังคงหล่อเหลาและเร้าใจเสมอ หากไม่นับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ อย่างพายุเขาก็เป็นคนที่น่าดึงดูดมากๆ เคยได้ยินมาว่าพี่เขามีเรื่องวิวาทอยู่เป็นนิจ เพราะเป็นคนจุดเดือดต่ำ หุนหันพลันแล่น แค่มองหน้าก็ใช้หมัดสวนได้… ฉะนั้นเมื่อรู้เช่นนี้ ผมควรจะยอมรับและปรับตัวรวมถึงหาวิธีเอาตัวรอดให้ได้ถ้ายังต้องติดแหงกกับเขาแบบนี้

               “เอาไง มึงจะเอายังไง เถียงได้เถียงดีอยู่กับกูมันมีปัญหานักใช้มั้ย”

               “ป… เปล่...” ผมเกือบแก้ตัวเหมือนเดิม แต่คงได้ผลลัพธ์ตามคาดจึงลองเปลี่ยนวิธี “...ขอโทษครับ” ยอมไปซะน่าจะปลอดภัยกว่า

               กระบอกตาร้อนผ่าวรวมถึงอาการแสบโพรงจมูกซึ่งอยู่ๆ ก็คัดตันจนหายใจไม่ได้ ผมหายใจทางปากแทนแต่มันกลับทำให้ลำคอแห้งระคายมากขึ้น ไข้ผมคงขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย เรี่ยวแรงหายไปเสียดื้อๆ ผมเกือบหลับไปทั้งอย่างนั้น แต่กลัวเขาโกรธที่ไม่ฟังเขาพูดให้จบจึงพยายามรวบรวมสติไว้ที่หู ได้ยินนะแต่สมองมันช้าเหลือเกินเลยไม่สามารถเรียบเรียงคำพูดของเขาได้ แต่พี่เขาก็ชักสีหน้าใส่นั่นทำให้ผมรู้ว่าผมพลาดที่จะตอบคำถามเขาอีกแล้ว

               ผมแสบตา… พอกระพริบน้ำตามันก็ไหลออกมา

               “เฮ้อ!”

               ตกใจไหลกระตุกกับเสียงถอนหายใจอย่างดังของพี่เขา ผมเตรียมรับความเจ็บปวดไม่ทางใดก็ทางหนึ่งซึ่งอาจจะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้ มือหนาคว้าหูผมไว้ ไม่ได้ดึงให้เจ็บแต่ก็แน่นหนาพอที่จะบังคับให้ใบหน้าซีกหนึ่งของผมจมลงกับที่นอนได้

               พี่แม็กสั่งให้เงียบ ผมทำตามแต่ยังมีหลุดสะอื้นเป็นบางครั้ง พี่เขากระแทกเสียงใส่ว่า “กูไม่ชอบคนขี้แย กูรำคาญ!”

               Rrrr...

               โทรศัพท์? เรามองไปที่อุปกรณ์สื่อสารเครื่องนั้นเป็นตาเดียว มันดังมาจากเครื่องของผมเอง หน้าจอที่หงายขึ้นปรากฎคำสั้นๆ ที่แม้เห็นไม่ชัดแต่ก็เดาได้ว่าเป็นคำว่า ‘แม่’ ชื่อนั้นเป็นดั่งระฆังช่วยชีวิตสำหรับผม แต่กับคนด้านบนมันคงตรงกันข้าม

               ผมรีบเอื้อมแขนออกไปคว้ามันไว้ ผมจะบอกแม่ทุกอย่าง ไม่สนใจแล้วว่าจะทำให้ท่านกังวลหรือไม่ ผมต้องการที่จะอยู่ให้ห่างผู้ชายคนนี้ ไม่แน่ว่าแม่อาจจะฟ้องพ่อด้วย พ่อเขามีลูกน้องอยู่เยอะอาจจะช่วยอะไรผมได้บ้าง เช่นส่งคนมาคุ้มกันผมหรือสั่งย้ายพี่เขาไปไกลๆ ขอแค่ผมได้คุยกับแม่เท่านั้น

               ได้แล้ว!

               “ม… อุ๊บ!”

               ยังไม่ทันได้เอ่ยเรียกปลายสายก็ถูกฝ่ามือใหญ่อุดปากไว้มั่นแล้วแย่งมือถือไปคุยเสียเอง เขาตอบรับราวกับเป็นธุระตัวเองว่า “ครับคุณน้า…”

               ‘นั่นใครพูดสายคะ’ ได้ยินแว่วๆ เป็นแม่ที่ถามยืนยันตัวตน

               “แม็กครับ”

               ‘พี่แม็กเองเหรอ ดีเลย อยู่กับน้องใช่มั้ย น้องเป็นไงบ้าง’

               “กินยานอนแล้วครับ มีไข้ด้วย ผมว่าจะให้หยุดเรียนสักวันสองวัน”

               ‘พี่แม็กจัดการเลยลูก น้องเขาไม่ยอมขาดเรียนแน่ๆ ต้องให้บังคับ ขานั้นห่วงเรียนอย่างกับอะไรดี ถ้าน้องดื้อก็ดุได้เลยนะ แม่อนุญาต’ จบประโยคนี้ผมเห็นปากหยักกระตุกยิ้ม แววตาน่าขนลุกปรายตามองอย่างมีชัยเมื่อผู้ปกครองตัวจริงเอ่ยอนุญาต และเขาคงจะทำตามนั้นได้อย่างดีเยี่ยมเกินคำสั่งแน่ๆ

               ‘ขาดเหลืออะไรบอกแม่นะ ยังไงแม่ฝากด้วยนะ แม่ห่วงเขานะแต่แม่ติดธุระสำคัญมาก กว่าจะเสร็จคงอีกสองสามวัน ไว้กลับไปแม่จะตอบแทนให้นะลูก ดูแลน้องด้วยนะ อ้อ! เวลาไปเรียนนั่งมอ’ไซค์คงไม่สะดวก แม็กขับรถยนต์ได้หรือเปล่า เดี๋ยวแม่จะเอารถยัยหมิวให้ใช้ไปก่อน น้องของน้องโบน่ะ แกเรียนม.ปลายไม่ค่อยได้ใช้หรอก’ แม่ร่ายยาว พี่แม็กหนีบมือถือไว้ซอกคอ เขาคงไม่ถนัดใช้สองมือกดผมที่ดิ้นรนจะเอามือถือมาให้ได้จึงเปลี่ยนท่าเป็นนอนทับผมทั้งตัวโดยมือแกร่งยังปิดปากแน่นเช่นเดิม อีกข้างถือโทรศัพท์ กลายเป็นว่าตอนนี้เราอยู่ในท่าคว่ำหน้าร่างหนาทับอยู่ด้านบน หนักจนหายใจไม่ออกเลยครับ

               “...ได้ครับ ผมมีใบขับขี่ ถ้ายังไงติดต่อเบอร์ผมดีกว่าครับ น้องจะได้พักผ่อน ... เรื่องเรียนผมไม่มีปัญหาครับ แต่บางวันมีปฏิบัติผมอาจจะไปรับช้าหน่อยเดี๋ยวดูอีกที… แค่นี้ก่อนนะครับคุณน้า น้องได้เวลากินยาแล้ว สวัสดีครับ” โกหก! “แม่มึงนี่เลี้ยงลูกด้วยเงินจริงๆ”

               เขาปล่อยผมให้เป็นอิสระหลังจากที่วางสายแล้วหันมาคุยกับผม ผมเองก็ทนไม่ได้จึงสวนกลับทันควัน “อย่าว่าแม่ผมนะ!”

               ผมรักแม่ของผม ไม่ว่าแม่จะเป็นยังไง จะทิ้งขว้างผม ไม่ใส่ใจ หรือรักหมิวมากกว่าแต่ท่านก็ยังเป็นแม่ ในความห่างเหินผมสัมผัสได้ถึงความรักที่อย่างไรก็ตัดไม่ขาดระหว่างเรา ท่านให้ผมได้เกิดมาแค่นี้ก็เป็นพระคุณสูงสุดแล้ว ผมซึ่งเป็นลูกมีหน้าที่เชื่อฟังคำสั่งสอนและเป็นเด็กดีเพื่อไม่ให้ท่านทุกข์ใจ แต่ด้วยโรคของผม… ผมเลือกเกิดไม่ได้ อย่างไรเสีย เขาก็ไม่ควรมาว่าผู้ใหญ่เสียๆ หายๆ แบบนี้ มันดูไม่มีวุฒิภาวะ เหมือนเด็กโข่งไม่รู้จักคิด

               เพียะ!

               แรงตบไม่เบาแต่ก็ไม่ได้หนักมือเท่าทุกทีส่งผลเพียงแค่อาการชาที่หน้า เขาตั้งใจจะตบปากผม เพราะไม่เจ็บเลยมีกำลังพอจะแย่งมือถือคืนมาได้ ผมจะฟ้องแม่ให้หมดเลยคอยดู แม่อาจจะขวัญเสียแต่เดี๋ยวผมก็ปลอดภัยแล้ว

               “อ๊ะ!”

               ตุบ

               คนป่วยจะสู้อะไรได้ล่ะครับ มือถือผมถูกดึงกลับก่อนที่เขาจะเคว้งมันไปอีกมุมห้องทันที ผมรีบมองหาอาวุธอื่นแต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากหมอนนิ่มๆ ตัวผมโชกไปด้วยเหงื่อ ปัดป่ายมือกันสักพักพี่แม็กยกมือขึ้นง้าง “จะฟ้องแม่หรือไง กูจะตบให้ปากมันพูดไม่ได้อีกเลยคอยดู!”

               เขาทำจริงแน่! ผมมันก็บ้า รู้ทั้งรู้ว่าแข็งข้อไปก็เปล่าประโยชน์แถมยังหาเรื่องใส่ตัวอีก

               เท่าที่ผมสังเกตมีไม่กี่ข้อที่ควรระลึกไว้เมื่ออยู่ต่อหน้าชายคนนี้ หนึ่งคือพี่แม็กไม่ชอบคนขี้แย สอง ห้ามต่อต้านหรือเถียงใดๆ ทั้งสิ้น และสาม...

               ต้องยอมรับทุกข้อกล่าวหา

               “พี่ๆๆ พี่แม็ก ผมขอโทษ ผมจะไม่เถียงพี่แล้ว ไม่ฟ้องแม่แล้ว ผมผิดเอง ผมมันดื้อ พี่อย่าตีผมเลยนะ” ผมคว้ามือหนาไว้ ใช้สองมือเล็กกุมแน่นแม้จะสั่นเทาเป็นลูกนก ปากพูดตะกุกตะกักแทบไม่เว้นช่องไฟอย่างต่อเนื่อง

               “พี่แม็กอยากกินอะไรครับ เดี๋ยวโบทำให้นะ พี่ชอบแพนงมั้ย โบทำอร่อยนะ กินกับข้าวสวยร้อนๆ เอาน้ำสมุนไพรมั้ยครับ โบมีตะไคร้ อากาศร้อนๆ ดื่มน้ำตะไคร้เย็นๆ ชื่นใจดีนะฮะ แล้วอยากได้อะไรหรือเปล่า โบขอโทษนะฮะโบไม่มีเกมเพลย์แต่พี่ใช่โน้ตบุ๊คโบได้นะ ไวไฟที่นี่เร็วใช้ได้เลย แล้วเอ่อ ...เอ่อ พี่… พี่” ผมพ่นทุกอย่างที่คิดได้ออกมาจนหมดก๊อก ขณะพูดผมใช้นิ้วคลึงฝ่ามือที่อยู่ในท่าเตรียมเบาๆ วิธีนี้ผมเคยใช้เวลาพ่อโมโห พูดเอาใจทุกอย่างจนมีสักคำที่ถูกใจเขาแล้วมันสามารถหันเหความสนใจไปได้ ผมเปลี่ยนมาแทนตัวด้วยชื่อเพราะมันเคยทำให้พ่อใจอ่อนได้เหมือนกัน ซึ่งพี่แม็กก็น่าจะได้ผลคล้ายกัน… แต่ผมไม่เคยอ้อนขอนั่นขอนี่กับพ่อหรอก มันเป็นแค่ไม้ตายไว้ใช้เอาตัวรอดเท่านั้น

               “...”

               เขานิ่งมอง ผมยิ้มให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยิ่งนานเหมือนน้ำตาจะไหลออกมาแทน เริ่มฝืนมุมปากไว้ไม่ไหว ทันใดนั้นเขาก็ผลักผมลงนอน มือวาดลงมาทำให้ผมหลับตาพร้อมรับความเจ็บปวด

               แปะ

               เอ๋?

               ผมหรี่ตาขึ้นทีละข้าง พี่เขาตบแก้มผมเกิดเสียเนื้อกระทบกันทว่าไร้ซึ่งความเจ็บปวด คนเป็นรุ่นพี่ลุกออกจากเตียงไปนั่งดูทีวีหันหลังให้ผม งุนงงพักหนึ่งแล้วต้องรีบคลุมโปงหลบสายตาที่หันมาสบอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เสียงทีวีดำเนินต่อไปกับหัวใจผมที่เต้นช้าลงจนเข้าสู่จังหวะปกติ ความเหนื่อยล้าสะสมพาผมสู่นิทรารมย์อย่างง่ายดายราวกับความกังวลใจได้ถูกพัดพาไปกับฝ่ามืออุ่นร้อนนั้น ผมภาวนาขอให้เมื่อตื่นขึ้นมาพี่แม็กจะยังดีกับผมดังเช่นเมื่อแรกพบที่เขาช่วยผมไว้ในงานกีฬาสีด้วยเถิด…





ทีละครึ่ง
ขออ่านสือสอบก่อนน้าาาา

[sirin_chadada]

ถ้าพวกพี่มันได้รู้ว่าน้องต้องเจออะไรมาบ้าง จะสงสารเมตตาน้องมันบ้างไหมหนอ
อวยพรให้ออกตรงที่อ่านค่ะ พยายามเข้านะคะ

[Laliat]

อย่าว่าแต่เกลียดพระเอกเลย เกลียดมันทั้งแกงค์นั่นหละ

[Tennyo_Y]

โอ๊ยไอ้ชั่ว เกลียดมันทั้งแก๊งค์อะ ชั่ว สารเลว เกลียดคนประเภทนี้ แต่คนอ่อนแอแม่งเป็นเหยื่อคนแข็งแกร่งกว่าตลอดเลย โบทนไม่ไหว ฆ่าตัวตายแม่ง ฮือออ แต่คิดอีกทีอย่าทำเลย สงสารตัวเอง แต่โบน่าสงสาร เจอมาเยอะมากอะ แต่เรื่องแบบนี้คนไม่เป็นก็ไม่เข้าใจโรคเนี้ย

สงสารโบ

[M_Y MILD]

ถ้ายังไม่ดีกันกูจะเลิกอ่านแล้วนะขี้เกียจ555555ล้อเล่นนนน แต่ถ้ารีบหน่อยก็ดีค่ะ ลำไยเพื่อนพระเอกกับนิสัยส้นตีนของพระเอกมากกกก มาต่อเร็วๆนะ เราก็อ่านหนังสือเหมือนกันแต่แค่อ่านวันละ2ชม.เอง ลองทำแบบนี้สิ มันเข้าหัวดีนะๆ ขอโทดสำหรับคำหยาบค่ะๆๆ

[คนคิ้วท์คิ้วท์]

ไม่อยากให้จบแบบhappyเลยค่ะ อยากให้กระอักเลือดตายอันทั้งแก๊งค์ แบบติดเชื้อโรค ตาย

[oilzaza001]

เป็นนิยายที่ ถ้าจบ bad end จะดีใจกว่าค่ะ ทำใจให้รักกับน้องไม่ลง อยากให้อีแก็งค์มั่วๆนี่มันได้บทเรียนบ้าง ขัดใจอ่ะ เวลาอ่านเจอพระเอกแสนดัก็ดีไป เจอชั่วก็ชั่วไป  555555

[♥►MAGNOLIA◄♥]

โบ ถ้าการสื่อสารด้วยการพูดมันติดขัด เพราะอาการของโรค
พูดไปก็เยิ่งทำทำให้คนฟังโกรธซะอีก
โบพูดให้น้อยลง แต่เขียนมันจะดีกว่ามั้ย
แบบเขียนโต้ตอบ เขียนบันทึกเหตุการณ์ต่างๆ
เขียนบอกเล่าอาการของโรคที่เป็น แม็กก็ยังได้อ่าน
เขาฉลาด ให้เขาสืบค้นอาการของโรคเอง
แม็ก ก็ความอดทนต่ำ ได้อ่านอย่างน้อยก็พอเข้าใจโบ
มันจะดีกับทั้งสองฝ่าย เพราะโบต้องติดแหง็กกับแม็กอยู่แล้ว
       
     

[YounIn]

อีกนาน กว่าแม็กจะรู้ว่าน้องเป็นโรคนี้สินะ

[EoBen]

รอได้ค่ะ


มาอวยพรให้สอบได้คะแนนดี้ดีนะคะ

[normalplayer]

สงสารน้องโบอ่ะ 

[moonjelee]

เลวแม่งทั้งแก๊งจริงๆ ไม่สงสารน้องมันเลยหรอวะถามจริง มันไม่น่าแกล้งเลยอะ โอยยยยอิน เกลียดๆๆ
รอวันที่น้องแก้แค้น

[poterdow]

เรื่องจะพลิกไหมเะ อยากให้แม็ครู้ว่าน้องเป็นโรค วุ้ยยยย

[lovejinjunno]

ตามๆๆ รอๆๆ 555
แสดงว่าเราคงมีภูมิคุ้มกันความดิบเถื่อนแอนด์ซาดิสต์สินะ
อ่านแล้วยังไม่รู้สึกเลยว่าเกลียดอีพี่แม็กซ์
แต่แอบอยากอ่านเรื่องของอีพี่เมษนะ
แก๊งค์นี้อ่านแล้วรู้สึกนึกถึง F4 เลย
แล้วพี่เมษก็เป็นฮานาซาว่า รุย แล้วอีพี่แม็กซ์ก็เป็นอีโดเมียวจิ 5555

[เมื่อนั้นฝันว่า]

 

[monday1995]

ถ้าอิฉันเป็นคอมโบคงหยิบมีดไล่แทงเรียงตัวไปแล้ว

[pui]

สนุกกกกกกกก
รอตอนต่อไปค่ะ

[puking01]

อาจารย์หมอนิวโรมาแต่งนิยายเองเลยหรอครับ?