หัวข้อ: Tics... เชี่ย! ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ตอนที่ 21 มาแล้วจ้าาาา

[numay]

 

[kun]

พี่แม็คตาแดงด้วยนี่หว่า
จูบโชว์ซะด้วย
ลุ้นต่อๆๆ

[fammi50]

รอตอนต่อไปค่าาาาาาา

[YounIn]

แม็กหน่ะหลงน้อยแค่ไม่รู้ตัวเอง

[kaokorn]

คอมโบน่ารัก น่าสงสาร หวังว่าแม็กจะเห็นความน่ารักในตัวน้องนะ
เรื่องสนุกมาก แต่ขอร้องว่าอย่าดราม่านะฮะ ได้โปรด
มาต่อไวไวนะฮะ รออ่านอยู่ ขอบคุณคร้าบบบบ

[kaokorn]

คิดถึงคอมโบแล้ว เมื่อไหร่จะมาต่อฮะ พลีสสสสส

[madmay]

เดี๋ยวมานะ

ถึงหน้า5ละ ปกติยาว7หน้าเอสี่

หายไปนานเลยเนาะ เอาคอมฯไปหาหมอมาล่ะ อย่าโกรธเก๊านะ (จริงๆติดคลิปเอกแคสไฟนอล15)

วันนี้ลงแน่ จะจบตอนละ

นกแสก

[์ำNeFuji]

เย้ๆๆๆ  รออยู่เลย

[purple]

มาเอาใจช่วยน้องโบน้าาา พี่แม็กโปรดอย่าโหดร้าย
รอตอนต่อจ้า

[madmay]

-7-

Magnum

               พวกเราแบกไอ้เปี๊ยกกลับหอของมันหลังจากรับยาแล้ว แม่ของมันก็ฝากฝังไว้ให้ช่วยดูแล ช่วยลาเรียนให้มัน (คนอย่างมันเนี่ยนะจะยอม) แม่มันก็ไว้ใจคนง่ายไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ถึงได้กล้าฝากลูกไว้กับคนแปลกหน้า ถ้ารู้ว่าคนที่ทำให้มันเป็นแบบนี้คือพวกผมแม่มันคงเปลี่ยนใจแทบไม่ทัน

               เรายืนอยู่หน้าห้องของมันเรียบร้อย ก็ขับตามกันมาทั้งเจ็บตานั่นแหละ เดี๋ยวได้เอาคืนแน่ แต่ตอนนี้โคตรง่วงเลยว่ะ ไอ้เมษแม่งก็หากุญแจช้าจริง มันควานๆ หาในกระเป๋ากางเกงของคนตัวเล็กที่หลับอยู่บนหลังผม ไม่เจอ มันทำท่าจะล้วงเข้าไปในกางเกงแต่โดนไอ้พอลโบกหัวให้ในความง่าวของมัน แล้วไอ้ฝรั่งก็โชว์กุญแจที่ได้จากเป้ไอ้เตี้ยให้ดู พวกมึงเล่นกันอย่างนี้คนเขาได้หมดศรัทธากันพอดี

               “รีบไขดิวะ กูหนัก” เชี่ยนี่ กูแบกคนอยู่นะเว้ย ถึงตัวมันจะเล็กแต่คงไม่ต่ำกว่า 40 แน่ๆ ขนาดอุ้มเด็กยังเมื่อยเลย

               “คร้าบๆ เชิญครับคุณผู้ชาย”

               เข้ามาผมก็ทิ้งคนข้างหลังลงบนเตียงทันที มันทำท่าจะตื่นก็ไม่ตื่นแล้วขดๆ ตัวอย่างกับกุ้งกอดผ้าห่มเป็นก้อนแล้วหายใจสม่ำเสมอต่อไป แม่มันนอกจากจะขอร้องให้ช่วยดูแลมันแล้วยังอนุญาตให้ผม ‘ทำตัวตามสบาย’ ในห้องมันได้อีกด้วย แถมขอเลขบัญชีผมไปเพื่อที่จะได้โอนเงินค่าจ้าง อ้อ สินน้ำใจให้เล็กๆ น้อยๆ อีกด้วย ...เลี้ยงลูกด้วยเงินนี่หว่า

               “หูยยย ไอ้แม็ก ดูๆๆ มีอ่างอาบน้ำด้วยว่ะมึง” ปัญญาอ่อนน่าเชี่ยเมษ ทำอย่างกับไม่เคยเห็น ได้ข่าวมึงก็เคยไปใช้บ้านไอ้ฝรั่งบ่อยๆ ไม่ใช่

               “ไอ้เด็กนี่ใช่ย่อยว่ะ หอนี่ระดับคอนโดดีๆ ได้เลยมั้ง” พอลว่านิ่งๆ พลางสอดส่ายสายตาสำรวจไปเรื่อย ผมลองเดินไปค้นๆ รื้อๆ นู่นนี่ ในห้องน้ำก็แว่วเสียงเด็กโข่งเล่นน้ำอยู่ในนั้น ผมบอกกับพวกมันว่าคืนนี้ให้นอนกันที่นี่เลย เสื้อผ้าเดี๋ยวให้ไอ้เมษขี่ไปเอาที่หอมาให้ (ก็มึงอาบแล้วนี่หว่า) จัดแจงเสร็จก็แวะเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรกินบ้าง

               ฮืม… น้ำเปล่า นม ไข่ไก่สด ผักสองสามอย่าง มีหมูสับใต้ช่องฟรีซ แล้วก็ไอศกรีม… มึงเฮลธ์ตี้ไปป่าววะ “เซ็งชะมัด ไม่มีเบียร์เลย”

              “แล้วมึงคิดว่าอย่างไอ้เด็กนี่จะมีอบายมุขอยู่ในห้องรึไง” จริงของมึง “กูไม่รอเชี่ยเมษแล้วนะแม็ก ขอนอนก่อนว่ะ วันนี้แม่งใช้แรงเยอะ… ตื่นมาจะเอาให้ช้ำในเลย” ประโยคหลังมันหันไปพูดกับคนที่หลับอุตุบนเตียง หน้ามันออกจะซีดเซียวไปหน่อย ตาก็บวม จมูกแดง ปากสีฉ่ำเผยอน้อยๆ คิ้วมันกระตุกเป็นทีๆ นอกนั้นนิ่งสนิท

               Rrrr…

               โทรศัพท์ที่สั่นจนขาชาถูกหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกง ผมกดรับเมื่อเห็นว่าเป็นของเพื่อนสมัยเด็ก และตอนนี้ก็เรียนอยู่มหา’ลัยเดียวกันด้วย

               “ว่าไง ฟา”

               ”ฮัลโหลแม็ก แม็กได้ไปโรงพยาบาลหรือเปล่าเราเห็นเมษกับพอลล่ะ มีใครเป็นอะไรไหม”

               มีสิ มีแน่... ฟาเรียนพยาบาลปีเดียวกัน เรารู้จักกันมาตั้งแต่เล็กๆ บ้านผม ฟา และไอ้เมษอยู่หมู่บ้านเดียวกัน เราเคยเล่นด้วยกันบ่อยๆ แถมยังเรียนที่เดียวกันจนเข้ามหาวิทยาลัย แม้จะคนละคณะแต่เราก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม รวมถึงรุ่นแม่ที่กลมเกลียวกันจนถึงขนาดอยากให้ผมกับฟาแต่งงานด้วยกันเลยทีเดียว แต่ไม่ล่ะ ผมมันนิสัยไม่ดี

               “อือ พารุ่นน้องไปทำแผลน่ะ ฟาฝึกงานที่นั่นเหรอ” ไม่รู้ว่าพยาบาลเขาฝึกงานกันตอนไหน เพราะมันก็ดึกแล้วเธอไม่น่าจะมีเรียน

               ”เปล่าหรอก ไปช่วยแม่น่ะ” อ้อ แม่ฟาก็เป็นพยาบาลน่ะ

               คุยไปอีกสักพัก ก็ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบทั่วไป เรื่องที่บ้านอีกนิดหน่อย จริงๆ เราไม่ค่อยได้โทรหากันเท่าไหร่ นอกจากมีเหตุนั่นแหละ ผมฝากสวัสดีแม่เธอไปแล้ววางสาย เกร็ดความรู้อีกเรื่องที่ผมจะบอกคือ ฟาเป็นคนเดียวที่ผมไม่เคยพูดหยาบด้วยเพราะความสุภาพอ่อนหวานและใจดีของเธอ อย่างเมื่อกี้ก็ถามเรื่องอาการไอ้เปี๊ยกมันด้วย เป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมทั้งรูปและจิตใจจริงๆ

               นึกถึงตอนที่อยู่โรงพยาบาลก็สงสารมันนิดๆ ...นิดเดียวจริงๆ มันคงทั้งเจ็บทั้งตกใจ มันร้องเสียงดังไม่หยุดตลอดทางที่พามันไปโรงพยาบาล น้ำตานองหน้าจนเข้าห้องฉุกเฉินมันคงจะเหนื่อยเสียงถึงค่อยๆ เงียบไป มันหลับตาแน่น หรือว่าจะกลัวโรงพยาบาล มันดูอ่อนแอเหมือนสัตว์ตัวเล็กๆ ที่ตื่นตระหนก พยายามคว้าสิ่งยึดเหนี่ยวเพื่อคลายความกลัว ด้วยความสงสารอันน้อยนิดที่มีจึงยอมให้มันเกาะชายเสื้อระบายความเจ็บปวด

               แต่ก็แปลกใจตัวเองที่ใช้จูบหันเหความสนใจจากเข็มฉีดยา… วิธีอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ ไม่ใช่คิดไม่ออก แต่สัญชาตญาณมันพาไป แถมรสจูบนั่นยังให้ความรู้สึกแปลกๆ ลิ้นเล็กๆ เคลื่อนไหวอย่างไม่ประสา ทว่าหวานล้ำทั้งเชิญชวนให้ค้นหาและน่ารังแกให้ขาดใจ มันมอมเมาผมจนเกือบจะลืมไปว่าเราอยู่ในสถานการณ์เช่นไร ผมนั่งมองริมฝีปากที่เคยสัมผัส พักหนึ่งไอ้เมษก็กลับมาพร้อมกระเป๋าใส่เสื้อผ้าหนึ่งใบ… กูหวังว่ามึงจะฉลาดพอที่จะนึกถึงแปรงสีฟัน ของใช้ส่วนตัวอื่นๆ ด้วยนะ

               “อ่าว มันนอนแล้วเหรอ” ผมตอบในลำคอ ไอ้พอลนอนอืดเต็มโซฟาหน้าทีวีไม่รู้เรื่องรู้ราวไปแล้ว ผมรับของจากไอ้เมษแล้วเข้าไปจัดการตัวเอง

               ไม่นานก็ออกมา เห็นไอ้เมษนั่งชันขากับพื้นดูช่องหนังฮอลลีวู้ดอยู่ ห้องก็กว้างพอสมควรแต่จะให้ไปยัดกันบนเตียงก็คงไม่เวิร์ก “มึงจะนอนตรงไหน กูนอนเตียง”

               “อ่าว ไอ้สัด งี้ก็ไม่ต้องถามกูก็ได้มั้ง” มันบ่น ไม่ให้เลือกหรอกเดี๋ยวเสียม้า “มึงเอาหมอนมาใบดิ กูนอนพรมเช็ดตีนนี่แหละ… ขนแกะมั้งเนี่ยโคตรนุ่มเลย” กูก็นึกอยู่ทำไมมึงต้องเลื้อยมือกับพรมตลอดเวลาแบบนั้นด้วย สงสัยชอบจริง

               ผมโยนหมอนใส่ตักมันก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วทรุดนั่งลงบนเตียงฝั่งหนึ่ง ยกเท้าถีบเจ้าของห้องจนเกือบตกเตียงเพื่อเพิ่มพื้นที่การนอนของตัวเอง จัดการเสร็จสรรพก็ล้มตัวนอน ผ้าห่มไม่ต้องใช้ ขี้เกียจแงะจากมันมา

               “...”

               นอนไม่หลับ!

               ห้องมันเงียบแม้จะมีเสียงทีวีแว่วๆ ก็ตาม แต่บรรยากาศโคตรเงียบ! หอก็ห่างกันไม่ถึง’โล ความอึกทึกที่กูต้องฟังทุกคืนมันหายไปวะ!

               พรึ่บ

               ผมดีดตัวลุกขึ้นนั่ง รู้เลยว่าหน้าตัวเองตัวนี้มันจะต้องบึ้งแบบเซ็งๆ ผมไม่ชอบความเงียบสงบ มันเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวหายไป… โดยเฉพาะความศิวิไลซ์

               “...”

               เหม็นหน้ามันว่ะ! มองคนที่นอนหลับสนิทข้างตัวแล้วพาลหงุดหงิดอย่างไม่มีสาเหตุ รู้ตัวนะว่าเป็นคนอารมณ์ร้อนถึงขนาดเคยตีไอ้หน้าเหียกแปลกหน้าที่บังอาจยักคิ้วใส่จนมันดั้งหักมาแล้ว และไอ้เตี้ยบนเตียงเดียวกันนี่มึงก็นอนสบายเนาะ ทั้งๆ ที่กูแทบคลั่งกับบรรยากาศวังเวงนี่ฉิบหาย

               ผัวะ

               ตบหัวมันไม่เบาไม่แรงอย่างหมันไส้หวังจะลดความขุ่นมัวในใจ แต่มันยังนอนต่อเฉย

               ไอ้เมษปิดทีวีแล้วนอนกลิ้งบนพรมขนสัตว์ราวกับหมาคลุกหญ้า ทำไมพวกมึงถึงหลับกันได้ง่ายๆ อย่างงั้นวะ เหลือกูที่นั่งหัวโด่ท่ามกลางความมืดคนเดียว ตาก็ยังแสบๆ แม้จะไม่มากแต่ก็น่ารำคาญเป็นที่สุด

               นึกแล้วก็ยิ่งโมโห เวลาไอ้เปี๊ยกสู้มันก็เล่นเสียแสบ ดีนะที่ไม่ใช่พริกป่น ไม่งั้นกูคงได้ตาบอดกันหมดนี่แน่ แถมยังให้กูวิ่งวุ่นทั่วม. เสียเหงื่อเสียเวลาแล้วยังต้องพามึงไปหาหมออีก แค้นนี้มึงได้เละคาตีนกูแน่

               แต่ไว้พรุ่งนี้ก่อนแล้วกัน

               ผมง่วงแต่นอนในความเงียบไม่ได้จึงเอาโทรศัพท์ของมันมาเสียบหูฟังเปิดเน็ตฟังเพลงเพื่อที่จะได้หลับๆ ได้เสียที ก่อนเข้าสู่ห้วงนิทราผมจดบันทึกวีรกรรมของมันเป็นข้อๆ ในหัวแทนการนับแกะหนึ่งสองสามสี่ ในที่สุดก็ได้นอนอย่างคนอื่นเสียที…



               Rrrr

               แม่งงงงง!!!

               ผมกรีดร้องในใจ ทึ้งหัวตัวเองอย่างอัดอั้นเพราะเสียงโทรศัพท์ที่คาหูอยู่เกิดร้องขึ้นมา กูเพิ่งได้นอนเองนะเว้ย!

               “อะไร!”

               “อ… เอ่อ โบ?”

               หะ? เสียงผู้หญิง? ผมเอาหน้าจอมาส่องดู ตาพร่ามัวเห็นชื่อ ‘บัว’ โชว์หรา นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่ารู้จักคนชื่อบัวตอนไหน ยิ่งเสียงสวยๆ แบบนี้ผมไม่น่าพลาด… อ่า มือถือไอ้เปี๊ยกนี่หว่า

               !

               ไอ้เปี๊ยก! มึงมีเบอร์ผู้หญิงด้วยเหรอ!

               “...คอมโบหลับอยู่” แล้วกูจะตอบเขาทำไม

               “อ อ๋อ เหรอคะ… คือ คุณเป็นใครคะ ทำไมถึงอยู่กับโบได้” เกี่ยวอะไรด้วยมิทราบ น้ำเสียงนั้นถ้าฟังดีๆ จะสัมผัสได้ถึงการแสดงความเป็นเจ้าของเล็กๆ จากหางเสียงห้วนๆ ทั้งๆ ที่ตอนแรกน้ำเสียงจะทอดหวานน่ารัก… เชื่อสิ เรื่องผู้หญิงผมรู้ดี

               “มีอะไร” ผมไม่ตอบแต่ถามกลับ กวาดตามองรอบห้องไอ้เมษไอ้พอลยังตายสนิทเหมือนเดิม ส่วนไอ้ตัวต้นเรื่องก็ยังนอนขดส่งเสียงอือๆ เบาๆ

               “ขอคุยกับโบหน่อยค่ะ” เธอยังดื้อจะคุยต่อ ผมย้ำอีกทีว่ามันหลับอยู่ แต่แทนที่จะวางสายเธอกลับวกมาที่เรื่องผมอีกจนได้ “แล้วคุณเป็นใครทำไมถึงรับโทรศัพท์โบ” และเริ่มห้วนยิ่งขึ้น

               “มันไม่สบาย แม่มันฝากให้มาดูแล” อ้างถึงแม่มันอย่างนี้จะถอยได้หรือยัง ผมไม่สบอารมณ์อย่างยิ่งที่อีกฝ่ายทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ถึงแม้ผมจะไม่ได้ชอบมันก็ตาม มันเหมือนกับมีคนรีบวิ่งมาจะแย่งที่นั่งที่ผมแค่เดินเฉียดเฉยๆ แล้วรู้สึกแบบ เอ๊ะ! ไอ้ห่านี้ มึงคิดว่ากูอยากนั่งมากไง ถีบมันตกแล้วนั่งแม่ง! ...คุณเข้าใจใช่ไหม

               “โกหก โบไม่มีเพื่อนที่ไหนนอกจากฉันคนเดียว แล้วก็ไม่เคยพูดถึงครอบครัวด้วย คุณอย่าเอาแม่ของเขามาอ้างเลย”

               “ถ้าไม่เชื่อก็รอมันตื่นแล้วคุยกับมันเองแล้วกัน” ผมวางสายทันทีที่พูดจบ เดาว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นเพื่อนที่เคยเห็นทำอาหารด้วยกันวันนั้นแน่ หล่อนแสดงความหึงหวงออกมาอย่างชัดเจน เมื่อรวมกับสายตาตอนนั้นพนันได้เลยว่าหล่อนจ้องจะงาบไอ้เปี๊ยกชัวร์ๆ

               หน้าอย่างมึงนี่นะจะเป็นผัวคนอื่นได้ เหอะ

               “...อ๋าาา”

               ความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นมา ผมรู้แล้วว่าจะสั่งสอนที่มันบังอาจลองดีกับผมยังไง ในเมื่อมันริจะมีเมีย… งั้นกูจะช่วยเตรียมความพร้อมให้เอง

               รูปน่าอายของมันถูกทำลายไปแล้วก็คงถึงเวลาถ่ายคอลแลกชั่นใหม่เสียแล้วมั้ง ผมเอามือถือตัวเองไล่หาเบอร์ๆ หนึ่งแล้วกดโทรออก

               “...วันนี้ว่างหรือเปล่า… อือ เดี๋ยวส่งที่อยู่ให้ ...งานนี้สนุกแน่ แล้วเจอกัน”



               แปดโมงกว่า… ร่างเล็กเริ่มขยับตัวอย่างอึดอัด มันครางอือพร้อมขมวดคิ้วยุ่ง ก่อนขนตายาวจะกระพือปริบๆ ราวกับปีกผีเสื้อ มันลืมตางงๆ กลอกมองรอบๆ อย่างไม่แน่ใจ พอสายตาปะทะกับผมที่มองมันอยู่มันถึงกับสะดุ้งเฮือกถดตัวหนี

               “พี่...” เสียงสั่นเชียว

               “ทำหน้าอย่างนี้แสดงว่ามึงคงจะรู้ตัวใช่ไหมว่าทำเหี้ยอะไรไว้” พูดไม่ทันขาดคำตาโตๆ ก็เริ่มคลอหน่วย ผมถลึงตาใส่ รำคาญมันเวลาแบบนี้มากๆ ปวกเปียก อ่อนแอ ทำตัวไม่น่าเกิดมามีไอ้จู๋เลยให้ตายสิ “หยุด! ถ้ามึงปล่อยให้ไหลมาแม้แต่หยดเดียว รับรองหยดต่อไปมันได้เป็นสีแดงแน่” มันยกมือปิดปากสูดหายใจเสียงแดง ผมลุกจากเตียงจะไปหาอะไรกิน สักพักไอ้สองหน่อก็กลับมาพร้อมถุงกับข้าวเต็มมือ กูก็ว่าห้องแม่งเงียบๆ

               พวกมันรื้อๆ เอาจานชามมาใส่ข้าว “มาๆ กินข้าวๆ เออ ไอ้เปี๊ยกมึงมียาก่อนอาหารนี่หว่า”

               เสมองไปทางคนตัวเล็กบนเตียง แม่งทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก คิดว่ามันน่าสงสารนักหรือไง ผมกลอกตามองบนถอนหายใจกับตัวเองแล้ววกไปลากแขนแห้งๆ กว่าจะมายืนข้างโต๊ะกินข้าวได้ผมเกือบทำมันหน้าคมำเพราะเหลือเท้าข้างเดียวเสียแล้ว

               มันแกะถุงยาออกมาดูทีละซอง ก็มีไม่กี่อย่างหรอก แก้ปวด ฆ่าเชื้อว่ากันไป

               โคตรช้า การเคลื่อนไหวของมันช้ามากกก ช่างขัดใจยิ่งนัก กูก็โรคจิตรู้อยู่ว่ามันจะทำให้หงุดหงิดก็ยังเอาแต่จับตาดูมันไปเรื่อย… มึงเป็นตัวสล็อตรึไง!

               ตึง!

               มันสะดุ้ง เชื่อไหมมันเพิ่งแกะยาออกมาได้เม็ดนึง ผมทนไม่ไหวเลยทุบโต๊ะเร่งไปที

               เกือบลืม เตือนมันหน่อยแล้วกันว่าเมื่อเช้ามีสาวโทรมา “รีบๆ แดก เมียมึงโทรมา” ทำหน้าหมางงอีก

               “อ้อ แล้วจะฝากลาหรืออะไรก็บอกไปซะ วันนี้ห้ามมึงมีสายเข้านอกจากที่บ้าน เข้าใจไหม”

               “...”

               มันจัดการอาหารตรงหน้าเงียบๆ ต่อจนเกือบหมดแล้วจึงเดินไปหยิบมือถือมากดๆ สองสามทีก็เอาแนบหู ดูท่าอาการคลื่นไส้ที่เมื่อคืนเล่นซะมันหมดแรงหลับคาหลังผมจะดีขึ้น เคยได้ยินว่าบางคนฉีดยากันบาดทะยักก็มีอาการนี้เหมือนกัน

               “ฮัลโล บัว… อื้อ เปล่า เราไม่เป็นไร… ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ เอ่อ บัว เราฝากลาวันนี้ให้หน่อยสิ ...อือ… พรุ่งนี้ก็น่าจะไปได้นะ… ได้ๆ ขอบคุณครับ ...อ๋อ อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเล่าให้ฟังนะ… ครับ บาย” แหม มีบงมีบาย แหวะ! แถมยังนัดแนะกันเรียบร้อย พรุ่งนี้จะเจอกัน? ฝันเหอะ ดูสภาพตัวเองบ้าง ตะปูตำตีนจนจะทะลุขนาดนั้นมีคิดว่าจะหายภายในวันสองวันหรือไง

               “ฮิ้ววว!” ไอ้เมษโห่แซว มันวางสายแล้วทำหน้ามึน เกลียดตาแป๋วๆ เวลามึงงงจริงๆ ซื่อแบบนี้จะเอาผู้หญิงเป็นเหรอ

               รำคาญเว้ย!

               แต่ผมว่ามันกวนตีน คนอะไรจะซื่อบื้อกับทุกเรื่องได้ขนาดนี้วะ ผมพูดอะไรไปมันก็จะมองกลับด้วยตาโตๆ คิ้วเลิกขึ้นจนเห็นคำว่า ‘หา?’ แปะอยู่กลางหน้าผาก แล้วปากก็จะอ้าออกน้อยๆ แบบ… โคตรกวน!

               ผมถลึงตาใส่มัน หน้าฉงนผสมฉงายนั่นแปรเปลี่ยนเป็นสะดุ้งตกใจแล้วหันหนีอย่างรวดเร็วเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าถ้ากวนตีนต่ออีกนิดมันต้องเจอดีแน่ เหงื่อเม็ดเล็กผุดตามไรผม มันหนีโดยการลุกไปหยิบเอาถุงยามาเลือกยาหลังอาหารไปกิน จากนั้นก็เดินมาเก็บจานบนโต๊ะ ไอ้เมษกับไอ้พอลจองหน้าทีวีเรียบร้อยแล้วเหลือผมที่ยังนั่งดูมันเดินโขยกๆ ไปมาหน้าอ่างล้างจาน ตอนนี้มันเคลื่อนไหวได้ไม่เต็มเท้า เวลายืนจะพักขาข้างที่เจ็บขึ้น พอเผลอเอาเท้าแตะพื้นนิดเดียวก็จะสะดุ้งด้วยความเจ็บ

               เลิกสนใจแล้วพาตัวเองมานั่งรวมกับไอ้สองคนนั่นแทน แต่ยังไม่ทันทรุดตัวลงเต็มก้น เสียงเคาะประตูก็ขัดขึ้นเสียก่อน ทำให้ผมต้องลุกไปเปิดอย่างหงุดหงิด ยุ่งอะไรนักหนาวะ

               “อุ้ย! นี่ห้องน้องโบใช่ไหมจ๊ะ” ป้าแก่ๆ อายุน่าจะประมาณห้าสิบอัพถามขึ้นหลังจากที่เห็นคนที่มาต้อนรับไม่ใช่เจ้าของห้องตัวจริง ผมพยักหน้าให้แล้วเปิดประตูกว้างให้แกเข้ามา ดูจากลักษณะใส่ชุดเสื้อยืดมีผ้ากันเปื้อนกับสองมือที่ถืออุปกรณ์ทำความสะอาดมาเต็มเดาว่าคงจะเป็นแม่บ้านของไอ้เปี๊ยกแน่ ...ค่อนข้างมั่นใจเลยล่ะเพราะมันรวย

               “ตายแล้วน้องโบ! หนูเจ็บอยู่ไปล้างจานแบบนั้นได้ยังไงคะ”

               “...สวัสดีครับคุณป้า ผมล้างจานน่ะครับ” นี่มึงงงหรือมึงมึน ป้าเขาถามว่ามึงล้างจานทำไมไม่ได้ถามว่ามึงทำอะไร ให้ตายสิ! มันเอ๋อเหรอวะ

               ป้าแกรีบแทรกตัวจัดการงานของมันต่อเองแล้วไล่ให้มันไปนั่งพัก ดีนะที่แกไม่เอะใจว่าทำไมพวกผมปล่อยให้มันล้างจาน (และดีมากๆ ที่กูเก็บกระป๋องเบียร์แล้ว) ป้าเหมือนถูกโปรแกรมมาให้ทำอย่างใดอย่างหนึ่ง นอกเหนือจากงานแกก็ไม่ได้สนใจอะไรซึ่งก็ดี ผมคว้าแขนแห้งๆ มานั่งข้างไอ้พอลหลังจากเห็นมันยืนคว้างมองป้าแม่บ้านทำงาน (หน้ามึงโคตรรักไอ้เปี๊ยกเลยว่ะพอล ฮ่าๆ มีกระเถิบหนีด้วย) ทำท่าเหมือนอยากช่วยเขามากแต่ผมรู้ว่ามันแค่หาเรื่องอยู่ห่างผมเท่านั้นแหละ

               “...”

               ทั้งห้องตกอยู่ในบรรยากาศที่ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นอย่างไร อึมครึม? มาคุ? (คงมาจากไอ้พอลที่นั่งขบกรามพยายามกอดแขนเอนตัวไปทางไอ้เมษแทบจะนอนตัก คงยังไม่หายเคืองเรื่องโทรศัพท์ล่ะมั้ง) มีเพียงเสียงแอร์เบาๆ หนังในจอจากช่องต่างประเทศยิงกันมันส์สนุกใช้ได้ นานๆ ทีจะมีเสียงกุกกักจากป้าแม่บ้านยามแกทำความสะอาดตามซอกมุมต่างๆ โทรศัพท์ไอ้เปี๊ยกดัง (วันนี้แม่งถี่จังวะ) ไม่เห็นมันหยิบมารับสักทีพอเหลือบตามองก็รู้ว่าเพราะมันหลับคอพับไปแล้ว ผมเลยเอื้อมไปหยิบมารับเองจากบนโต๊ะหน้าโซฟา

               “มึงเบาทีวีดิ” แม่มันโทรมา ไอ้เมษกดปิดเสียงให้ ผมกดรับแล้วถือวิสาสะคุยเอง แม่มันก็โทรมาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ ผมก็รายงานไปว่ามันหลับและมีเจ็บแผลนิดหน่อย ยากินแล้วอะไรก็ว่าไป ไม่ถึงนาทีก็จบ

               “ป้ากลับก่อนนะคะ ฝากคุณหนูด้วยนะคะ” ป้าเก็บของเรียบร้อยก็มารายงาน ไม่ใช่ มาลากลับ รู้สึกเหมือนเป็นเศรษฐีมีคนรับใช้เลยเว้ย ว่าแต่ ‘คุณหนู’ ? โห รวยจริง ผมตัวยืดขึ้นเล็กน้อย พยักหน้าตอบรับไป ไม่ไปส่งนะป้าหนังกำลังมันส์ จากที่คุยกับแม่มันเมื่อกี้ ป้าแม่บ้านคนนี้คือคนดูแลจากที่บ้าน นานๆ ทีแม่มันจะส่งมาดูแลความเรียบร้อยห้องมันเพราะส่วนใหญ่แล้วมันจะทำเอง ช่วงที่มันเจ็บอยู่ป้าแกจะมาวันเว้นวันและจะเอาอาหารมาส่งให้ตอนเช้า ซึ่งวันนี้พวกผมซื้อมาแล้วเลยบอกว่าไม่ต้องทำกับข้าวมาให้ ไว้พรุ่งนี้แล้วกับ ...ถ้ามาก็แย่สิ ผมว่าจะเซอร์ไพรส์ไอ้เปี๊ยกมันด้วย หึๆ



 

[madmay]

               12:40

               จะบ่ายแล้วนี่หว่า ลืมให้มันกินยาก่อนอาหารเลย ไอ้สองตัวออกไปแรดข้างนอกตั้งแต่หนังจบแล้ว ผมเปิดประตูระเบียงกลับเข้าไปในห้องใช้เท้าสะกิดคนที่นอนอยู่บนโซฟา ก็มือไม่ว่าง ถือกระป๋องเบียร์อยู่ มันงัวเงียขยี้ตา

               “เที่ยงแล้ว ไปแดกยาแดกข้าวไป” พอมันลุกผมก็นั่งลงแทนที่ เปิดทีวีอีกครั้งหนึ่ง วันหยุดแบบนี้ปกติผมคงออกไปเที่ยวเล่นแล้ว ไม่ค่อยได้อยู่อุดอู้ในห้องเกินครึ่งวันหรอก มันน่าเบื่อ

               ก๊อกๆๆ

               อ้ากกก! ทำไมอยู่ๆ ห้องมึงถึงเนื้อหอมขนาดนี้วะเนี่ย (ก็แปลกเนาะ เมื่อคืนกูยังไม่ชอบเงียบๆ อยู่เลย)

               กระชากประตูเปิด ทายซิใครเอ่ย “อ๊ะ! เอ่อ ขอโทษนะคะ นี่ใช่ห้องคอมโบหรือเปล่าคะ” กูต้องเดาอีกแล้วใช่ไหม งั้นเดาว่านี่คือตัวจริงของปลายสายที่ชื่อ ‘บัว’

               “ใช่”

               “ค… ค่ะ ขอเข้าไปหาโบหน่อยค่ะ”

               หลังจากชะงักไปครู่หนึ่ง เธอคงตั้งสติได้และรู้ว่าผมคือคนที่รับสายตอนนั้น สายตาที่มองเปลี่ยนไปทันทีน้ำเสียงเองก็เช่นกัน หน้าสวยเชิดขึ้นเบี่ยงเล็กน้อยและใช้หางตามองผม เสียงหวานตวัดห้วนไม่เข้ากับรูปลักษณ์ภายใต้ชุดนักศึกษาเรียบร้อยกระดุมติดจนถึงเม็ดบนเสียเลย ผู้หญิงคนนี้ดูเผินๆ ก็เป็นเด็กดีเรียบร้อย ที่สำคัญคือน่ารักมาก แต่ผมมองออกว่าเธอมีอะไรซ้อนไว้หลายอย่างเลยล่ะ

               เจ้าหล่อนไม่รอคำเชิญ เธอกระแทกไหลผมแทรกตัวเข้ามาได้สำเร็จ สายตาสอดส่ายหาเป้าหมายเมื่อเจอแล้วก็ปรี่เข้าไปหาทันที

               เฮ้ยๆๆ นี่เธอผู้หญิงคนเดียวเลยนะ เข้าห้องผู้ชายแบบนี้เลยเหรอ

               “บัว?” …ช่างเถอะ คงเป็นหน้าประจำมันแล้วล่ะ

               “โบ! เป็นยังไงบ้าง หน้าซีดมากเลย” ไม่พูดเปล่า สาวเธอก็เอามือจับๆ ลูบๆ ทั่วตัวทั่วหน้าไอ้เปี๊ยกราวกับไม่เจอกันมาเป็นชาติ คือถ้ากูไม่อยู่ตรงนี้คงมีจูบปากกันแน่

               “ด เดี๋ยวๆ บัว เราโอเค ไม่เป็นไรหรอก”

               ผมยืนกอดอกดูฉากหวานแหววเงียบๆ มันหน้าแดงแปร๊ด มือเล็กจับมือที่บางพอกันไว้ทำให้อยู่ในลักษณะมันกุมมือเด็กสาวที่ชื่อบัวไว้ เธอก้มมองแล้วยิ้มเอียงอายก้มหน้าหลบตามัน ไอ้บื้อเตี้ยรู้สึกตัวรีบปล่อยมือขาวทันที มันเกาหัวเขินๆ แล้วบอกให้เมียมันไปนั่งคุยที่โซฟา

               มันเปิดประเด็นก่อน “บัวมาได้ไง”

               “เราเป็นห่วงโบน่ะ เลยไปขอที่อยู่กับอาจารย์มา… โบ… คงไม่ว่าอะไรใช่ไหม” ช้อนตาอ่อยอีกหนึ่ง

               “ม… ไม่หรอก คือ แค่แปลกใจน่ะ ไม่ได้ว่าอะไร”

               พอได้รับคำตอบที่ถูกใจปากอิ่มก็แยกยิ้มจนหน้าบาน “ดีจัง! เรากลัวโบว่าเราวุ่นวายมากเลยนะ” เฮ้ๆ กูยังยืนอยู่ข้างหลังนะ เห็นไหม ไอ้เปี๊ยกเหลือบๆ มองผมแวบหนึ่งแล้วหันไปสนใจผู้หญิงข้างๆ ต่อ “แล้วโบเป็นอะไรมากหรือเปล่า”

               “อ๋อ… เปล่าหรอก เรา… ตะปูตำเท้าน่ะ”

               สั้นๆ ได้ใจความ ทำเอาสาวเจ้าเบิกตากว้างอุทานเสียงดัง “ฮะ! ไหนโบ ขอบัวดูหน่อย” มันเหยียดขาให้ดู ผ้าพันแผลหนาเตอะพันรอบตั้งแต่ข้อเท้าลงไปขาวสะอาด เธอทำกระต่ายตื่นตูมพูดโวยวายหนวกหูผมจึงเลิกจับตาดูเดินหนีออกมา

               แว่วเสียงเจื้อยแจ้วของฝ่ายหญิงเป็นระยะระหว่างที่ผมกลับมาจิบเบียร์ชมวิวด้านนอก แอบมองทั้งสองเป็นระยะๆ จนไม่เหลือน้ำเมาในกระป๋อง กะจะเข้าไปเอามากินต่อแต่พอเปิดเข้าไปเจอภาพสองคนนั่งคุยไหล่ชนกันหัวเราะกันคิกคัก สีหน้าไอ้เปี๊ยกดูสดชื่นขึ้น รอยยิ้มประดับบนใบหน้าดวงตาเป็นประกายเช่นเดียวกับอีกฝ่ายเห็นแล้วมันน่าหงุดหงิด ทีอยู่กับผมไม่ทำท่ากวนตีนก็ร้องไห้ มีแค่นั้นแหละ อยู่กับกูมันไม่สนุกเหมือนคุยกับเมียสินะ ดี เดี๋ยวก็รู้

               “อะแฮ่ม!”

               อะไรจะตกใจกันขนาดนั้น ผมกระแอมเบาๆ มันสองคนรีบดีดตัวออกห่างกันมองผมเป็นตาเดียว เป็นสาวเป็นนางอยู่ห้องผู้ชายนานๆ คงไม่งามมั้งคุณ

               “นี่ก็จะเย็นแล้ว เดี๋ยวมึงต้องกินข้าวกินยาพักผ่อนได้แล้ว” นี่ไล่อย่างโคตรให้เกียรติเลยนะ ดูซิจะรู้ตัวไหม

               “โบมียาก่อนอาหารไหม ต้องกินก่อนสามสิบนาทีนะ แล้วมีกับข้าวหรือยัง บัวทำให้ไหม” นั่นไง นึกแล้วเชียว งั้นผมต้องสกัดดวงรุ่งก่อน อีกเดี๋ยวก็จะเวลานัดแล้วด้วย

               “เธอกลับไปเถอะ แม่มันฝากให้ดูแลแล้ว ข้าวปลาก็มี ยาเดี๋ยวเตรียมให้ไม่ต้องรบกวนเธอหรอก รีบกลับเถอะ มืดค่ำจะอันตราย” ประโยคหลังกะพูดให้ไอ้เตี้ยได้ยิน ส่งสายตาส่อความหมายไปอีกว่าอันตรายนั่นคืออะไร อย่าคิดว่าไม่ชอบแล้วกูจะไม่เอานะ ยิ่งหน้าตาผ่านด้วย

               “จริงด้วย บัวกลับไปก่อนดีกว่า ปากซอยมันเปลี่ยวด้วย ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ” เหมือนจะไม่ตรงจุดประสงค์ แต่ช่างเถอะ กลับๆ ไปได้ก็พอ

               “... ก็ได้จ่ะ งั้นไว้เจอกันนะ”



               “...”

               เหมือนเดิม...

               พออยู่กันสองคนมันกลับไปเงียบใบ้แดกเช่นเคย เสียงช้อนกระทบจานดังเบาๆ ไม่ช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นเลย ผมวางช้อนในมือเมื่อจัดการอาหารส่วนของตัวเองเสร็จแล้ว ระหว่างรอเวลาผมก็นั่งมองมันเล่น ทุกอากัปกกิริยาเชื่องช้ายิ่งกว่าเต่าคลานทำคนใจร้อนอย่างผมถอนหายใจเฮือกหนึ่ง คงแรงไปหน่อยมันเลยสะดุ้งมองหน้าผมกลัวๆ ผมจ้องตอบ เราเล่นจ้องตากันสักพักมันถึงได้ค่อยๆ กวาดอาหารใส่ช้อนตักเข้าปากไปทั้งๆ ที่ตากลมโตยังเหลือบมองผมอยู่

               จานของคนตรงข้ามว่างเปล่าผมจึงไล่ให้มันไปอาบน้ำ ส่วนจานชามก็กองทิ้งไว้นั่นแหละเดี๋ยวป้าแม่บ้านเขาจะไม่มีอะไรทำ

               “แม็กโว้ย!” ไอ้เมษตะโกนลอดประตูมา เมื่อผมปลดกลอนให้ด้านนอกปรากฎเป็นคนสามคน แน่นอนมีเพื่อนซี้ทั้งสอง ส่วนอีกหนึ่งนั้น

               “หอหรูดีนี่แม็ก”

               “ข้างในหรูกว่าอีก เข้ามาสิ ...อ้อ! เอาของมาด้วยหรือเปล่า ‘จี’”

               หญิงสาวนาม ‘จี’ ชูถุงในมือให้ดู เธอเป็นหนึ่งในคู่ขาที่ถูกใจผมที่สุด รูปร่างหน้าตา ทรวดทรงองเอวเย้ายวนแถมลีลาดีไม่แพ้กัน อีกอย่างที่โดนใจผมก็คือ จีมีความจิตนิดๆ โดยเฉพาะเวลามีเซ็กส์ ซึ่งเหมาะมากที่จะใช้สั่งสอนคนเจ็บที่บังอาจกวนตีนผม ...เป็นยังไงเดี๋ยวก็รู้

               “นั่น… ใครน่ะครับ”

               น่าสนุกชะมัด ไอ้เปี๊ยกร้องถามพร้อมคิ้วเรียวขมวดยุ่ง มันมองผู้หญิงหุ่นเอ็กซ์นุ่งน้อยห่มน้อยเผยรอยสักเต็มตัวนิ่งอย่างไม่เข้าใจ ผมคงคิดเพลินไปหน่อยเลยลืมแนะนำแขกสำคัญที่จะมาช่วยสอนบทเรียนการเตรียมตัวสำหรับการมีแฟนให้ไอ้คุณหนูกะลาครอบ

               “โทษทีๆ ลืมแนะนำตัว...” ผมกอดคอมันแล้วผายมือไปทางฝ่ายหญิง “ไอ้เปี๊ยก… นี่จี วันนี้เขามีอะไรดีๆ มาฝากมึงเยอะแยะเลยล่ะ ทำความรู้จักกันไว้ซะ และเดี๋ยวจะยิ่งรู้จักกันอย่าง ‘ลึกซึ้ง’ มากขึ้นอีก”

               “...พี่หมายความว่าไง” ถามได้ดี ผมกระซิบตอบที่ข้างใบหูเล็ก

               “เดี๋ยวก็รู้...”




______________________________________

ไม่ได้ตั้งใจให้ยืดเยื้อนะ แต่พาร์ทไอ้พี่แม็กมันคิดเยอะอ่ะ
ตอนหน้า20++++++++
เห็นมีหลายคนหวังว่าเรื่องนี้จะจบแฮปปี้ แม้จะดราม่า sm ncกระจายก็ตาม

จบแฮปปี้ค่ะวางใจได้
คิดว่าปีหน้าคงจะได้อัพถี่ขึ้น (ข้าเป็นอิสระแล้วเว้ยยยย)
แต่ช่วงนี้ติดดูแคสเกม เมื่อวานก็อดไปงานที่พารากอนเลย เสียจุย

เอาล่ะ
และแล้วก็มีชะนีโผล่มาอีก ใบ้ให้ว่านางจะทำให้ชีวิตคอมโบยุ่งยากยิ่งขึ้น
นางฟ้าบัวก็นะ น้ำนิ่งไหลลึกเป็นอย่างไรติดตามจากนางได้ 

แล้วเจอกันตอนหน้า

นกแสก

[kun]

อิพี่แม็กซ์จะทำไรอีกเนี่ย ลุ้นๆๆๆๆ

[shoky_9]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แม็ก จะแกล้งอะไรโบอีกล่ะ
ไม่ใช่ให้จี ทำรักกับโบนะ
หรือใช้ยากับโบ โอ้.......โบ เอ๊ย......
       
 

[fannan]

น่าติดตามสุดๆๆ จะโดนทำอะไรอีกเนี่ย น่าสงสารจริงๆๆ

[YounIn]

จะให้จีมา ...?

[thyme812]

 

[Tennyo_Y]

นี่รอ คือ เราว่าอิพี่แม็คเลว

[angel_Z4]

เมื่อไหร่จะมาน่อ

[shoky_9]

รอค่ะ 

[madmay]

ห่างหายไปนาน จัดไป NC 20+++ ล้วนๆ เลยนะ ไม่มีไรมากข้ามได้ถ้าไม่ชอบ




-8-

               “พี่จะทำอะไร!”

               ผมมองชายหญิงสี่คนตรงหน้าอย่างหวาดระแวง เขาจับผมมัดมือไพล่หลังด้วยกางเกงนอนของผมเอง ทำให้ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพไร้ทางสู้ ท่อนล่างเกือบล่อนจ้อนยังดีที่เหลือชั้นในปกปิดส่วนน่าอายไว้บ้าง

               กับพวกพี่แม็กผมยังอายอยู่เลยขนาดเป็นผู้ชายเหมือนกันแถมยังเคยแกล้งเปลือยผมมาแล้วผมยังไม่ชินเลย แล้วผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นนั่งมองผมอย่างไม่รู้สึกรู้สา ผมยิ่งอยากจะแทรกแผ่นดินหนีถ้าทำได้ สองขาหดชิดลำตัวพยายามปกปิดร่างกายน่าเกลียดนี้ให้มากที่สุดแม้จะไม่ช่วยอะไรก็ตาม

               “อยู่เฉยๆ ! ไม่งั้นกูจะมัดปากมัดขามึง” โดนขู่มาแบบนี้ผมก็จำต้องเงียบและทำใจยอมรับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นต่อไป พี่แม็กจัดการผมเสร็จก็ถอยให้พี่จีเข้ามานั่งข้างผม ที่ปลายเตียงพี่พอลหันหลังให้กำลังทำอะไรบางอย่าง

               ร่างกายกระตุกอย่างตกใจเมื่อปลายเล็บยาวสีแดงสดไล้ผ่านข้างแก้ม ทำให้ผมละสายตาจากหลังของพี่พอล “น้องโบเนี่ย ผิวสวยจังเลย” ผมเกร็งตัวหนี เธอตามผมมาอย่างไม่ลดละ อกนูนเด่นใต้คอเสื้อคว้านลึกจนเห็นขอบยกทรงเข้าใกล้ผมจนเกินงาม ผมได้กลิ่นน้ำหอมฉุนกึกมาจากเธอ แล้วพี่พอลก็พูดขึ้น

               “เค พร้อมละ” จบคำ หญิงสาวผละจากผมตบมือชอบใจอะไรบางอย่าง เมื่อตรงหน้าไม่มีใครมาบดบังสายตาผมก็เห็นกล้องวิดีโอด้านหน้า เลนส์มันวาวสะท้อนรูปผมตรงกลางพอดิบพอดี ผมเริ่มใจเสียมากขึ้นมั่นใจแล้วว่าพวกเขาจะต้องแกล้งอะไรผมอีกแน่ๆ

               !

               ผมตาค้างอ้าปากหวอ พี่จีถอดเสื้อและกางเกงออกจนเหลือแต่ชั้นในสีแดงยั่วยวนเผยผิวเนียนสีน้ำผึ้งมีรอยสักเล็กๆ บริเวณเนินอกซ้ายและสะโพก เธอจับขาผมเหยียดตรงแล้วขึ้นคร่อมทิ้งน้ำหนักลงบนตักทำให้ผมขยับไปไหนไม่ได้ พวกพี่แม็กเองก็ถอดเสื้ออวดมัดกล้ามอยู่รอบเตียง

               “เอาละ! เนื่องจากน้องโบสุดหล่อของเรากำลังจะได้เมียเป็นตัวเป็นตนในเร็วๆ นี้ วันนี้เราก็เลยจะมาเปิดคลาสเพศศึกษา เพื่อสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิตให้คุณหนูกัน” ฮะ? หมายความว่าไง ผมงงไปหมดแล้ว

               “เดี๋ยวพี่สอนน้องโบเองนะคะ” ยิ่งเนินเนื้อแอ่นเข้าใกล้ผมยิ่งหลับตาปี๋เบือนหน้าหนี จะว่าไร้เดียงสาก็ได้เพราะเกิดมานอกจากอาบน้ำกับแม่ตอนเด็กๆ แล้วผมก็ไม่เคยเห็นเรือนร่างผู้หญิงจะๆ แบบนี้อีกเลย แม้แต่สื่อลามกก็ไม่เคยแตะ

               ระหว่างที่ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างพี่จี เธอก็ขยับส่วนลับที่ถูกปิดบังด้วยกางเกงชั้นในสีสดถูไถกับกลางตัวผมทำให้ผมรู้สึกวูบๆ ในท้องแปลกๆ ผมร้องหวอขณะที่หญิงสาวหัวเราะร่าอย่างสนุกเมื่อกรงเล็บตะปบกระชากชั้นในของผมไปกองที่หัวเข่า

               “อ๊าย! น่ารักอ่ะ มามะ เจ้าหนอนน้อย”

               “ไม่! ไม่ๆๆ อย่านะครับ ไม่เอา!” ผมร้องอย่างตระหนก หญิงสาวล้อเลียนโดยไม่มีความเห็นใจ เธอคว้าส่วนที่ยังอ่อนตัวของผมไว้แล้วโน้มตัวลงมา ริมฝีปากอิ่มอ้าออกเตรียมกลืนกินมันเข้าไปทันที

               “พี่ครับ! พี่! ผมขอร้อง อย่าทำผมเลยนะ พี่แม็ก! พี่แม็กครับปล่อยผมเถอะนะ ให้ผมทำอะไรก็ได้ ผมจะเชื่อฟังพี่ทุกอย่างเลย แต่ไม่เล่นแบบนี้นะฮะ”

               เจ้าของชื่อยังคงนิ่ง เขาอมยิ้มน้อยๆ มองดูผมร้อนรนอย่างสุขใจแล้วหันไปหยิบถุงที่พี่จีเอามาวางไว้ข้างๆ แล้วพูดกับผม “มึงว่าจะทำตามใช่ไหม”

               ผมเดาใจไม่ถูกจึงไม่กล้าพูดหรือแสดงอาการตอบรับออกไปถึงแม้ว่าผมจะพูดเช่นนั้นจริงๆ ก็ตาม ตาคมตวัดมองจนลมหายใจกระตุก ผมไม่ควรทำให้เขาอารมณ์เสียมากกว่านี้จึงยอมรับโดยการพยักหน้าเร็วๆ

               “ก่อนอื่นขอแนะนำให้รู้จัก…” ชายร่างใหญ่คุกเข่าซ้อนหลังหญิงสาว มือทั้งสองสอดเข้าไปในบราของเธอ “นม” เขาบีบขยำมันไปมา “มีหลายขนาดและรูปทรง มันนุ่มนิ่ม ใช่งานได้ตั้งหลายอย่าง เอาไว้กูจะสอนมึงทีหลังละกัน… เพราะกูจะให้มึงใช้นี่”

               เขามองสบตาผมไม่ลดละ คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยยามเขายกสิ่งหนึ่งออกมาให้พ้นปากถุง มันเป็นทรงกระบอกขนาดประมาณขวดน้ำดื่ม ผมไม่เคยเห็นของชนิดนี้มาก่อน ตรายี่ห้อข้างกระบอกก็ไม่รู้จักจึงเดาไม่ได้เลยว่าเจ้าสิ่งนั้นคืออะไร แต่ไม่นานนักพี่เขาก็เฉลยให้ฟัง

               “นี่เรียกว่าจิ๋มกระป๋อง ผู้ชายเราเอาไว้ใช้เป็นเพื่อนแก้เหงาเวลาสาวๆ ไม่อยู่ หึหึ” เขาหันไปหัวเราะกับพี่จี ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่มต่อหน้าผม ผมอายแทนหน้าเห่อร้อน ปากเม้มแน่นเมื่อเห็นเรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันจนเกิดเสียงแฉะชื้น “...หรือไม่ก็ตอนที่ยังไม่มีสาวๆ พูดง่ายๆ ว่าเป็นอุปกรณ์สำหรับฝึกงานก็ไม่ผิด”

               “นี่ไอ้แม็ก กูขออัดเฉพาะตอนสำคัญๆ แล้วกัน กูลืมชาร์ตแบตมาว่ะ” พี่พอลขัด

               พี่แม็กดันพี่จีออกแล้วแก้มัดให้ผม ก่อนจะยัดกระบอกนั่นใส่มือ “เออๆ งั้นเริ่มเลย อ่ะนี่ ถือไว้แล้วบีบ… เจลเข้าไป กูว่าให้จีสอนดีกว่าว่ะ กูมันผู้ชายหนักมือไปมึงจะเจ็บตัวเปล่าๆ”

               ผมมองมันที่อยู่ในมืออย่างขยะแขยง เจลใสๆ ด้านในไหลออกมาตามแรงโน้มถ่วง ผมเผลอเอามือรองเพราะกลัวจะเลอะผ้าปู ข้างในมันเป็นวัสดุอ่อนนุ่มตรงกลางมีรูลึกเข้าไปขอบนอกทำเลียนแบบอวัยวะเพศหญิงได้เหมือนเสียจนน่าเกลียด ขณะกำลังพิจารณารูปลักษณ์อันน่าพะอืดพะอมพี่เมษก็ซื้ดปากเรียกความสนใจผม “แม่งเอ้ย… ฉากนี้มึงโคตรอีโรติกเลยว่ะไอ้ตัวเล็ก” ฮะ?

               “ช็อตนี้อย่างกับหนังเอวีเด็กน้อยเล่นของเล่นผู้ใหญ่เลยว่ะ… เรื่องโปรดกูเลย ริเอะจัง น้องทวินเทลกระโปรงลายสก๊อต”

               “มึงเพ้อไอ้เตี้ยนี่เป็นสาวญี่ปุ่นได้ไงวะพอล เห็นหำมันไหม” พวกเขาพูดเรื่องลามกกันได้ไม่อายปาก เถียงกันไปมาสักพักจนผมนึกว่ารอดแล้ว แต่ขาที่ค่อยๆ ไต่ลงเตียงยังไม่ทันถึงพื้นดี พี่แม็กก็หิ้วปีกดึงผมกลับมากลางวงล้อมจากทางด้านหลังเสียก่อน

               แล้วล็อคตัวผมไม่ให้หนีได้อีกด้วยตัวเขาเอง พี่แม็กพิงหัวเตียงซ้อนหลังผม แขนล่ำกอดรอบคอส่วนขาเกี่ยวขาผมอ้าออก และเขาคงเคลื่อนไหวเร็วเกินเท้าข้างที่เจ็บจึงถูกับเตียง ความเจ็บร้าวมาถึงสันหลังขนาดต้องเกร็งตัวอัตโนมัติ เมื่ออยู่แนบชิดในสภาพเสื้อผ้าน้อยชิ้นเผยผิวของเราตัดกันจนแอบคิดถึงทางม้าลายเช่นนี้ แผ่นหลังรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของคนด้านหลังได้ชัดเจน แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจผมเต้นไม่เป็นส่ำยิ่งกว่าคือบางอย่างที่ดุนดันติดสะโพก… นี้ขนาดมันยังสงบอยู่นะ

               “เออ นิ่งเลยเว้ย สงสัยชอบท่านี้” เสียงห้าวผสมลมร้อนพาให้ขนคอลุกชัน เขากอดหลวมๆ ทิ้งน้ำหนักลงบนไหล่เหมือนกอดตุ๊กตา มือหนาละออกมาทาบทับกับมือข้างที่ถือกระป๋องสีดำของผมไว้ เขาพูดพลางนำทางผมไปพร้อมๆ กัน “รุ่นนี้ทำเหมือนดีนะ ราคาก็ใช่ย่อย แต่ระดับคุณหนูโบแล้วก็ต้องใช้ของดีหน่อย… พร้อมนะ?”

               “...”

               ผมไม่ตอบ เขาจึงรัดแขนที่คอแน่นขึ้นเป็นเชิงขู่ ผมพยักหน้ารัวๆ ไม่อยากเจ็บตัวอีก แค่นี้ก็ปวดตั้งแต่เท้าลามมาถึงขมับแล้วครับ แถมยังรู้สึกตัวรุมๆ ร้อนกระบอกตา ความรู้สึกอ่อนแอพาให้น้ำตารื้น และต้องคอยสูดน้ำมูกใสๆ ที่เริ่มไหล่มาทีละน้อย แต่มือก็ยังทำตามคำสั่งเป็นระยะ

               “ช่วยจับหน่อยสิ… นั่นแหละ แล้วเอาของมึงใส่ไปในรูนั่นเลย”

               ผมจินตนาการความรู้สึกข้างในนั้น มันเหมือนเกมคลำสิ่งของในกล่องซึ่งด้านในมีอะไรแหยะๆ หลอกอยู่ มือหนึ่งประคองของตัวเองที่ยังอ่อนตัวอยู่ให้ตั้งตรงแล้วเลื่อนกระบอกเข้ามาใกล้ ผมสูดน้ำมูกโดยไม่ได้ตั้งใจให้เสียงดัง เขาช่วยดันให้มันครอบอวัยวะอันเล็กจนมิด… ผมรู้สึกเหมือนจะอ้วกเลย

               “ขยับสิ”

               ผมไม่ชอบเอาเสียเลย มันเหมือนกับว่าผมกำลังทำในสิ่งที่ไม่ดี แม่บอกไว้ว่าวัยแบบผมควรคิดแต่เรื่องตั้งใจเรียนเท่านั้น เรื่องทางเพศเป็นสิ่งน่าอายและไม่ควรยุ่งเกี่ยวด้วย ถ้าผมช่วยตัวเองนั่นก็ถือเป็นการไม่ให้เกียรติผู้หญิง แล้วแม่ก็จะถามว่าผมรักแม่ไหม ถ้ารักผมต้องไม่ทำให้เพศเดียวกับแม่เสียเกียรติ นอกจากถึงเวลาอันสมควรที่ผมจะต้องแต่งงานมีลูกเท่านั้น มันฝังหัวผมมาตั้งแต่เล็กๆ จนถึงขนาดว่าการจับมือหรือสัมผัสเพศตรงข้ามช่างลำบากและต้องเฉพาะยามจำเป็นเท่านั้น

               ผมเบือนหน้าหนีภาพของเล่นผู้ใหญ่ผลุบเข้าผลุบออกบนตัว ท้องน้อยเสียววูบทุกครั้งที่มันขยับและยิ่งตัวเกร็งมากขึ้นเมื่อพี่แม็กจับมือผมเร่งความเร็วเกิดเสียงชื้นแฉะ อุณหภูมิร่างกายสูงขึ้นราวกับมีใครไปก่อไฟข้างใน ขาอยากจะขดหาตัวด้วยความเสียวซ่านหากติดที่มีขายาวเต็มไปด้วยมัดกล้ามต้านอยู่

               “อ… อ๊ะ อ๊า...”

               “เสียงน่ารักจัง”

               ได้ยินเสียงตัวเองครางหวานอย่างห้ามไม่อยู่ตามด้วยหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวเอ่ยชม สติผมยังครบถ้วนทว่ากลับไม่สามารถควบคุมทั้งเสียงและมือที่เร่งถี่ได้ จุดขาวเล็กๆ ขยายส่องสว่างกลางหัว ผมรู้ว่าหากแตะถึงจุดนั้นได้ผมจะได้พบกับความสุขสม ปากอ้าหอบแทบขาดใจ สมองเริ่มพร่าเลือนทีละน้อยไม่รู้ตัวว่าเผลอคว้าคอคนข้างหลังเป็นหลักยึด ...เกือบแล้ว อีกนิด… อีกนิดเดียว

               “อะ อ๊ะ!”

               เฮือก!

               แสงขาวหายวับไปในพริบตาเมื่อพี่จีคว้าเอากระป๋องไปจากมือเสียดื้อๆ ในใจแวบแรกผมเสียดายมันอย่างมาก เนื่องจากผมยังไม่ได้สัมผัสกับการปลดปล่อย ที่กลางตัวตั้งแข็งและปวดหนึบ ตรงปลายมีน้ำใสไหลซึมออกมาแต่ผมอยากให้มันออกมามากกว่านี้ ตอนนี้จึงแน่นคับอย่างกับจะระเบิด เนื้อตัวสั่นระริกมองตามเจ้าสิ่งนั้นอย่างต้องการ

               “ไม่ได้นะ ตรงนี้ของน้องโบเป็นของพี่ น้องโบจะเสร็จก่อนไม่ได้นะจ๊ะ” นิ้วเรียวโบกไปมา จู่ชั้นในตัวจิ๋วก็ถูกกระชากออก ผมซึ่งไม่ทั้งตั้งตัวจึงเผลอมองจ้องเต็มๆ อวัยวะเกลี้ยงเกลากลางหว่างขาปรากฎต่อสายตาทำผมช็อค เธอไม่มีความอายแถมยังดูจัดเจนในเรื่องอย่างว่า พวกผู้ชายเองก็ล้วงเขาไปในกางเกงแล้วขยับมือ นี่พวกเขาคิดจะให้ผมเล่นเซ็กส์หมู่ด้วยอย่างนั้นหรอ!

               ผมถดตัวหนีแม้จะรู้ว่ายังไงก็ถูกขัดขวางตัวร่างใหญ่ข้างหลัง เธอขึ้นมาคร่อมแล้วจับน้องผมตั้งขึ้นก่อนจะกดตัวลงมาช้าๆ

               “ไม่ๆๆๆ !!! ไม่เอานะ ผมไม่อยากทำแบบนี้ ผมไม่อยากมีอะไรกับพี่จีนะ!” ผมไม่พร้อม! ผมกลัว กลัวว่าถ้าผมทำให้เธอท้องล่ะ ถุงยางก็ไม่มีและถึงมีผมก็ไม่อยากทำ ถ้าคนอื่นรู้ ถ้าพ่อกับแม่รู้ผมโดนแน่ ชื่อเสียงพ่อแม่ผมต้องป่นปี้ถ้าชาวบ้านรู้ว่าผมทำผู้หญิงท้องตั้งแต่อายุแค่นี้แล้วไม่มีปัญญารับผิดชอบชีวิตที่จะเกิดขึ้นมา… ผมจะทำยังไงดี

               “ฮือ… ฮึก ฮือออ...”

               “เอ๋า ร้องซะแล้ว” พี่จีทำน่าสงสาร เล็บสีสดปาดน้ำตาที่ไหลพรากให้ จูบซับน้ำตาไปทั่วหน้า ผมไม่ต่อต้านเอาแต่โยเยเป็นเด็กๆ ยกมือปาดน้ำมูกน้ำตาจนเลอะเทอะ “โถ… น้องโบ โอ๋น้าๆ พี่ไม่แกล้งหนูแล้ว เงียบนะๆ”

               “ฮึกๆ...”

               “คนเก่งไม่ร้องนะ ดูสิ แดงไปทั้งตัวเลย เดี๋ยวไม่สวยนะ” ผมมองคนที่ปลอบผมอย่างกับหลอกเด็ก ลมหายใจยังสะดุดเป็นห้วงๆ คงดูน่าสงสารอย่างน่าสมเพสมากสินะทุกคนถึงได้ทำหน้าเห็นใจแบบเฟคๆ เช่นนั้น ผมรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่จริงใจงั้นหรอ ก็ฟังเธอพูดสิครับ “แต่ยังไงซะ ของน้องโบก็พร้อมแล้ว ท่าไม่ให้พี่ทำมันจะยิ่งทรมานนะ ไม่เชื่อถามหนุ่มๆ สิ”

               ถึงผมจะอ่อนต่อโลกแต่ผมไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะครับ ผมคงแสดงสีหน้าเคลือบแคลงโจ่งแจ้งเกินไปเธอจึงเสนอตัวเลือก “พี่จะให้เลือก… อ๊ะๆ ไม่ได้จ่ะ หนูต้องเลือก” เธอค้านทันทีที่ผมส่ายหน้าปฏิเสธตั้งแต่ต้นประโยค แถมยังมีเสียงทุ้มกระซิบขู่จากด้านหลังทำให้ต้องยอมฟังต่อ

               “ถ้ามึงปฏิเสธอีก มึงกับจิ๋มกระป๋องได้ว่อนทั่วเนทแน่”

               “...”

               “...”

               เกมจ้องตาดำเนินไปได้ไม่นาน เนื่องจากแรงหยิกข้างเอวทำให้ผมรู้ว่าต่อให้อ้อนวอนเท่าไหร่ผลก็เป็นเช่นเดิมหากเขาตั้งใจไว้แล้ว

               “ว่าไงจ้ะ ตกลงได้ยังว่าน้องโบจะ ‘เอา’ ปากนี้...” หญิงสาวว่าพลางชี้นิ้วแตะที่ริมฝีปากแดงสด แล้วชี้ลงไล่ไปจนถึงส่วนที่ทับผมอยู่ขณะที่พูดต่อว่า “...หรือปาก… นี้”


Magnum

               ไอ้ตัวเล็กยกมือทั้งสองข้างปิดปากปิดปากแน่น อกเล็กกระเพื่อมขึ้นลงหนักและถี่สลับกับเกร็งตัวกลั้นหายใจยามถูกกลืนกินด้วยปากแดง เรื่องใช้ปากผมยกให้จีเป็นที่หนึ่งเลย เธอรู้จุดและจังหวะที่เหมาะสมบวกกับประสบการณ์อันช่ำชอง พนันได้เลยว่าไม่มีผู้ชายคนไหนไม่เสร็จคาปากจีแน่ๆ แต่อย่างเด็กนี่ก็จะเร็วไปนะ ไม่ทันไรก็ทำท่าจะถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดเสียแล้ว ด้วยความชำนาญของผู้ให้บริการ จีผ่อนจังหวะเพื่อดับฝันมันจนมันเผลอเด้งเอวสวนอย่างลืมตัว

               จีมันหัวเราะชอบใจทำให้ไอ้เตี้ยได้สติ มันรั้งไหล่คนตรงหน้าที่กำลังอ้าปากครอบหนอนน้อยของมันอีกครั้งปากก็บอกให้พอแล้วๆ ทั้งน้ำตาคลอ ก็น่าสงสารอยู่หรอก ขนาดจียังทำหน้าเอ็นดูมันเลย… แต่เสียใจด้วย กูสนุกมากกว่าว่ะ

               “...”

               ผมพยักหน้าให้จีทำต่อไป มันยอมแต่โดยดีเมื่อเจอผมหยิกเอวอย่างแรง ผมปล่อยให้มันท่องไปจนถึงสรวงสวรรค์จนกระทั่งมันได้ปล่อยน้ำสีขาวเข้าปากอิ่มไป แล้วร่างผอมก็อ่อนยวบกลายเป็นขี้ผึ้งเหลวๆ

               “...ผม… ขอโทษ”

               สองมือยกขึ้นพนมส่งไปให้หญิงสาวที่เพิ่งกลืนหยาดน้ำกามของเจ้าตัว จีมันทำหน้างง พวกผมก็งงปนขำ อะไรของมันแตกใส่ปากเขาแล้วมายกมือไหว้มันใช่มั้ยล่ะ บ้านไหนเขาทำกันบ้าง ตลกสัตว์

               มันยังสะอื้นเบาๆ ตาปรือเหมือนจะหลับ ...เมื่อกี้ได้ให้มันกินยายังวะ

               “จะนอนแล้วหรอ ทิ้งพี่เฉยเลยอ่า...”

               “...แม่ง” หิอ?

               ปากเล็กขมุบขมิบจับใจความไม่ได้แต่คำหลังค่อนข้างชัด ไม่ว่ามันจะพูดว่าอะไร แค่ลงท้ายคำนี้ไม่พ้นแอบด่าพวกกูอยู่แล้ว ผมกระทุ้งมันทีหนึ่ง มันโงหัวขึ้นมองตาใส ผมถามมันว่าเมื่อกี้พูดอะไรมันก็มองงงๆ

               “มึงอย่ามาทำไก๋ กูได้ยิน”

               “ได้ยินแล้วพี่ถามทำไม” ดูมัน!

               “กล้าเถียงกูหรอ!” ตบหัวทุยแบบไม่แรงไม่เบาแต่ก็ทำมันหัวทิ่มได้ จากอารมณ์ที่เกือบจะดีแม่งก็มากวนให้ขุ่นอีกแล้ว ดูท่าคนอย่างมันคงไม่รู้จักเข็ดหลาบสินะ

               มันยกมือกุมหัวแล้วหันมาถามด้วยหน้าแหยๆ น้ำตาคลอ “พี่ตบผมทำไม”

               “มึงย้อนกู”

               “ผมเปล่า”

               “ทำไมจะไม่ เมื่อกี้มึงว่าถ้ากูได้ยินแล้วกูถามมึงทำไมใช่มั้ย คนอื่นก็ได้ยินอย่ามาแอ๊บใส่กู” เห็นมั้ย ไอ้พอลยังพยักหน้าเสริมเลย

               “... ผม… ผมไม่ได้พูด...”

               “มึงพูด!” ไม่รอให้มันพูดจบผมตัดบทพร้อมซ้ำที่เดิมอีกหนึ่งโบกเน้นๆ มันเม้มปากขมวดดิ้วทำท่าเหมือนหยุดเพื่อตัดปัญหา รู้มั้ยทำแบบนั้นแทนที่ผมจะหายโมโหมันกลับยิ่งกวนประสาทมากกว่าเดิม ตอนแรกกะจะแกล้งมันนิดหน่อย แตกเสร็จก็จะให้นอนพักผ่อนดีๆ เพราะสงสาร ในเมื่อมีแรงกวนตีนกูมึงก็สนุกกับกูต่อแล้วกัน

               ผมผลักมันออก จัดท่าให้มันนอนหงายกลางเตียง ดึงให้จีมานั่งทับอกมันไว้ มันหน้าตื่นตาเหลือกเมื่อเจอหอยเนียนๆ ในระยะประชิดเต็มสองตา ผมไปซ้อนหลังเธอ ระหว่างล้วงควักเล้าโลมก่อนเริ่มก็เกริ่มบวกขู่มันไปด้วย “เอาล่ะ ในเมื่อมึงมีแรงเถียงกู แสดงว่ามึงก็ต้องเรียนต่อได้ บทต่ไปจะเป็นเพศศึกษาเชิงลึก กูจะแสดงให้ดูแบบจะๆ Full HD ถ้ามึงหลับตาหรือหันหน้าหนีกูเอามึงตายแน่”

               กล้องยังคงส่องมาที่พวกเรา ไอ้สองคนขึ้นเตียงมาล้อมรอบหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียว ร่างยั่วยวนบิดเร้าอย่างมีอารมณ์ท่ามกลางมือสามคู่ที่ปะป่ายบีบเค้นทุกส่วนสัด

               นักแสดงนำพร้อมแล้ว… แล้วผู้ชมล่ะ

               ดวงตาที่ค่อนข้างโตเบิกกว้างค้าง มันโตยิ่งกว่าเก่าและแทบไม่กระพริบจนผมคิดว่าตามันน่าจะแห้งพอกระพริบตาปิดอีกทีอาจมีน้ำตาใสๆ ไหลออกมาได้ เอ… หรือนี่จะเป็นเทคนิคเวลามันบีบน้ำตาใส่ผมบ่อยๆ กันนะ ที่จริงไอ้เปี๊ยกมันเป็นคนตาสองชั้นหลบใน ตอนลืมตาจะเห็นมีชั้นเดียว แต่ตาดำมันใหญ่กว่าคนทั่วไปเลยทำให้ตามันดูโต… แบ๊วอย่างกับตุ๊กตา

               “อืม… อ๊า เอาเลยแม็ก ใส่มาเลย น้องเขารอดูอยู่”

               สาวเจ้าไฟติดและเพลิงกำลังโหมกระหน่ำจนหลั่งสารหล่อลื่นตามธรรมชาติ จีขยับให้หว่างขาอยู่ตรงระดับสายตาคนด้านล่าง นิ้วเรียวประดับเล็บสีร้อนแรงจับแก่นกายของผมจ่อปากประตู เมื่อตรงตำแหน่งผมสวนเอวยัดทีเดียวมิดด้าม ผู้ชมด้านล่างถึงกับสะดุ้งราวกับมันเป็นคนโดนเสียบเสียเอง เหตุการณ์หลังจากนั้นเป็นอย่างไรก็รู้ๆ กันอยู่

               เสียงครางอย่างเสียวซ่านดังระงมอยู่พักหนึ่งจนกระทั่งจีเอี้ยวตัวไปใช้ปากให้ไอ้พอลที่อยู่เหนือหัวมัน ไอ้เมษจับมือคนไม่ประสาทาบอกคัพดี อีกข้างให้ถือกระป๋องอันเดิม

               หนังเอ็กซ์ฉบับทำเองดำเนินต่อไป ผมเห็นมือเล็กๆ นั่นชักกระป๋องเข้าออกตามแรงอารมณ์ มันคงทำไปตามธรรมชาติ ตาโตยังเบิกค้างแต่ดูหยาดเยิ้ม ปากเล็กเผยอออกให้เห็นลิ้นแดงๆ แลบมาน้อยๆ

               “อ๊ะๆๆๆ แรงอีกๆๆ เร็วๆๆๆ”

               “อา อา ซืดดด”

               “อะ อ๊าาา”

               เรียกว่าไปตามๆ กัน แต่ละคนกระตุกปลดปล่อยไล่เลี่ยกัน กับจีผมรู้กันอยู่และเธอค่อนข้างสะอาด ผมมั่นใจว่าจะไม่ติดอะไรแปลกๆ แน่นอนจึงทำแบบสดๆ น้ำเชื้อที่ปล่อยสู่ช่องทางไหลออกมาตามแรงโน้มถ่วง มันย้อยหยดลงเฉียดปากหมาๆ ของไอ้เปี๊ยกไปนิดเดียว

               “ฟู่… ได้อารมณ์อีกแบบเว้ย แม็ก มึงจะเล่นอะไรกับมันอีกป่าว ถ้าพอแล้วกูขอต่อกับจีหน่อย ไหนๆ ก็มาแล้ว” พอลเป่าปาก ผมพยักหน้าเป็นเชิงว่าอยากทำไรก็ทำ ก็ไม่ได้ไปไหนไกล ประตูระเบียงนั่นแหละ ไอ้เมษเดินไปปิดกล้องแล้วขอตัวกลับ มีเมียแล้วทำไรได้ไม่มาก เดี๋ยวศพไม่สวย แม้เมียมันจะเสรีก็เถอะ

               “...”

               ส่วนมัน… สภาพเหมือนโดนข่มขืน ร่างเล็กลุกตะแคงนั่งอย่างเชื่องช้า หยิบทิชชู่มาเช็ดคราบคาวทั้งของผมและของมันแถมใจดีจะเช็ดด้านในจิ๋มกระป๋องให้ด้วย แต่คงไม่รู้วิธีทำความสะอาดเลยเลิกไป มันเคลื่อนไหวช้ามากกก ทั้งเช็ดน้ำ เช็ดตัว และจัดเสื้อผ้าล้มตัวลงคลุมผ้านอน คือรู้นะว่าแม่งต้องหงุดหงิดกับสปีดมันแม่แต่ก็ยังจ้องมันไม่เลิก เชื่อมั้ยพอมันห่มผ้าหลับตาเสร็จผมนี่เกือบขาดอากาศตายเพราะกลั้นหายใจดูมันเนี่ย

               “เฮ้ย อย่าเพิ่งนอน แดกยาก่อน” นึกขึ้นได้ตอนเห็นถุงยา ถ้าแม่มึงไม่ฝากฝังไว้ (พร้อมค่าจ้าง) กูก็ไม่สนหรอก

               “...”

               “มึงว่าไรนะ”

               “ไม่กิน” กูว่าแล้ว

               “ลุกขึ้นมา อย่าดื้อ”

               “เปล่าดื้อ” ชักมีน้ำโหแล้วนะ

               “จะแดกดีๆ มั้ย ไม่งั้นกูล้วงคอยัดยาถึงคอหอยมึงแน่” และกูทำจริง เชื่อสิ

               มันรู้ดีจึงเด้งตัวลุกขึ้น คว้าถุงยาไปเลือกๆ แกะออกมาแล้วเปิดน้ำบนหัวเตียงดื่มอั้กๆ แล้วกระแทกขวดคืนที่ดังปัง ก่อนจะล้มตัวคงุมโปงปิดกั้นจากโลกภายนอก

               มึงกล้าทำกิริยาตึงตังใส่กูหรอ ท้าทาย? เก่งนักไง แน่จริงมึงพูดต่อหน้ากูนี่

               “อะไรๆ เป็นห่าไรมึง ไม่พอใจ? ไม่พอใจไงสัตว์” พูดไปก็ตบกลุ่มผมดำที่โผล่พ้นผ้าไป แม่งสู้ไม่ได้ไม่หนีก็บีบน้ำตาอ่ะมึง

               เพี๊ยะ!

               ฮะ? กล้าปัดมือกู? มาไอ้เก่งกูของดูหน้าคนเก่งหน่อยดิ๊

               “ผมเกลียดพี่!”

               !

               !!

               โอะโห เอางงเลยกู หลังจากผมดึงผ้าห่มมันออกมันก็พ่นวลีเด็ดใส่หน้าทันที ทำเอาช๊อคทั้งผมและสองคนนั้นยังหยุดกิจกรรมมามอง ผมเหยียดยิ้มเหี้ยมให้คนปากดี บอกสองคนนั้นให้กลับไปก่อนโดยตายังจ้องที่หน้าขาวซีดไม่ลดละ

               “พอลมึงไปเอากันที่อื่นก่อน แล้วล็อคประตูให้กูด้วย มีเรื่องต้องเคลียร์ตัวๆ ว่ะ”

-------------------------------------
ตอนนี้เป็น ชxญ สร้างปมให้น้องก่อน ต่อจากนี้

...

ยับแน่

มิตรรักแฟนเพลงหายไปหมดแล้วม้างงง คนแต่งไม่ขยัน
ถ้าอยากให้ขยัน เค้าชอบอ่านคอมเม้นนะเออ

[fammi50]

เค้ายังรออยู่น้าาาาาาาา

แม็กนี่เริ่มชั่วขึ้นทุกวัน อยากให้เปลี่ยนพระเอกแล้วววววววว อยากให้น้องได้เจอคนดีๆบ้าง

[M_Y MILD]

มาต่อเร็วๆสิเว้ยยยยยย รอนานมากเลยรู้มั้ยยย นึกว่าจะไม่แต่งแล้ว  ฮือออออ เมื่อไหรจะได้กันคะพี่บอกน้องที ขอดราม่าหนักกว่านี้ๆๆๆ แต่ไม่เอาชะนีมาพัวพันนะ555555 รักคนแต่งนะ ไม่มาต่อเร็วงอนไม่อ่านแล้วด้วย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แหมๆ......ชอบให้เม้น
แต่ไรท์ ไม่แต่ง คนอ่านจะเม้นได้จะได
พี่แม็กซ์ นี่เลวแฮะ รับปากแม่เขาจะดูแล
แล้วมาบังคับสอนเพศศึกษาเฉยเลย
คนเรียนไม่อยากเรียนแท้ๆ
ทั้งตบหัว ทำร้ายร่างกายอีก
น้องไม่พอใจ บอกเกลียดก็ไม่ยอม
จะให้บอกพอใจพี่ รักพี่งั้นหรอ
ถามตัวเองก่อนสิ ว่าถ้ามีคนมาบังคับข่มขู่
จะรักเขา หรือเกลียดเขากันล่ะ
นี่น้องมีโรคประจำตัว รู้ๆอยู่มียาเป็นถุง 
       
 

[Pittabird]

พระเอกโคตรของโคตรเลว.  อย่าจบแบบ Happy เลย.  รับไม่ได้. 

[kun]

รู้แต่ว่า มาต่อด่วน จบแบบค้างอ่ะ

[tinmoiy]

  โหดต่อใจมาก

[Tennyo_Y]

ยิ่งอ่านยิ่งสงสารน้องอะ คือ น้องโคตรน่ารัก โคตรซื่อ โคตรแบ๊ว โคตรดี น่าเอ็นดู ส่วนไอ้พี่แม็ค ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ระยำไปอีก

[YounIn]

กลับมาต่อล้ะ

[เมื่อนั้นฝันว่า]