•HANDSOME GHOST•
[14]-ฟานเป็นคนยังไงกันแน่
“พี่จับมือคนที่พี่ชอบไง” จบประโยคนั้นของไอ้ฟานผมก็ถึงกับนิ่งสนิท รู้สึกร้อนใบหูเหมือนเลือดจะมาเลี้ยงที่หน้าผมมากไปหน่อย ก่อนอื่นผมขอถอนคำพูดของตัวเองก่อนหน้านี้ที่ผมบอกว่าไอ้ฟานมันเป็นคนซื่อๆบื้อๆ มันไม่ใช่คนซื่อๆบื้อๆหรอกครับ ไอ้นี่มันร้าย !
มือของผมถูกมือหนาของอีกคนกุมไว้ เมื่อสายตาของผมเริ่มชินกับความมืด ผมก็เห็นใบหน้าคมนั่นกำลังยิ้มให้ผมอยู่... มันเหมือนกับตอนที่ไอ้คริสยิ้มให้ผมไม่มีผิด หน้ามันเหมือนกันจริงๆนะ เหมือนกันจนทำให้ผมต้องคิดถึงไอ้คริสขึ้นมา
“น้องปาร์ค คบกับพี่ได้ไหมครับ....?” ไอ้ฟานยิงคำถามที่ทำให้ผมค้างอีกรอบ
เอาจริงๆผมยังไม่รู้ว่าตอนนี้ผมคิดกับฟานยังไง ผมอาจจะพอมีใจให้มันบ้าง แน่นอนเพราะว่ามันทำอาหารอร่อย และมันก็เป็นคนดี ไหนจะสายตาของมันเวลามองผมอีก... มันคงจะชอบผมจริงๆ
ในหัวผมเริ่มตีกันไปมา ถึงแม้จะรับปากกับไอ้คริสไปว่าผมจะดูแลน้องมันให้... แต่ถ้าไอ้คริสต้องหายไป ผมคงเหงาแย่ จะมีใครคอยมาปลุกให้ผมในตอนเช้าอีกไหม จะมีใครที่คอยแต๊ะอั๋งผมอีกไหม... ระหว่างที่ผมกำลังคิดถึงคนพี่ คนน้องก็ส่งมืออีกข้างที่ว่างมาลูบแถวๆเอวของผม
เดี๋ยว !
“เอ่อ พี่ฟานครับ ผมว่า....” มึงเอามือออกจากเอวกูเดี๋ยวนี้เลย ไอ้ลามก ! เหมือนพี่มึงไม่มีผิด โอ้ย~ ละที่ผ่านมาตั้งนานนี่ทำไมผมถึงมองว่ามันบื้อไปได้วะ ทำไมมันดูหื่นกว่าพี่มันอีก !
“นะครับน้องปาร์ค... พี่รู้ว่าน้องปาร์คก็ต้องมีใจให้พี่บ้างใช่ไหม” เอ่อ จะว่ายังไงดีหละ...
ผมมีใจให้ไอ้ฟานไหมหรอ.. ผมก็ชอบนะ ที่มันหล่อ แล้วก็ทำกับข้าวอร่อย อันนี้สำคัญมากจริงๆ.... พอคิดถึงตรงนี้ใจผมมันก็โลเลไปมากโข นึกถึงกับข้าวอร่อยๆที่ไอ้ฟานทำแล้วคิดว่า ถ้าได้กินข้าวอร่อยๆฟรีๆทุกวันก็คงจะดี
“ก็ได้ครับ แต่ผมมีข้อแม้สองข้อ” ฟานหยุดมือข้างที่กำลังลูบเอวผม ใบหน้าคมนั่นยิ้มให้ผมอีกครั้ง
“ว่ามาได้เลยครับ”
“พี่ฟานต้องทำกับข้าวให้ผมกินทุกวัน” ฟานหัวเราะให้กับความตะกละของผมทันที แต่เขาหัวเราะแค่เบาๆ
“ข้อต่อไปหละครับ”
“ห้ามพี่ฟานเข้าใกล้พี่โฬมเด็ดขาด”ฟานสะดุดกับข้อนี้ทันที คิ้วเข้มขมวดมุ่น
“ทำไมหละครับ?”
“คือ...”
“อ้อ พี่รู้แล้ว น้องปาร์คหึงพี่ใช่ไหมครับ หึหึ”
ฟรรค ! ใครบอกมันร้ายอย่างเดียว มันหลงตัวเองด้วย ละที่มึงทำตัวใสๆมาตั้งนานนี่คืออะไร
“ครับ จะว่าแบบนั้นก็ได้” ความจริงคือผมเป็นห่วงฟาน กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับฟานเหมือนไอ้คริสอีก มันคงจะแย่มากถ้าผมทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับไอ้คริสไม่ได้
ว่าแต่ตอนนี้ไอ้คริสมันหายไปไหนวะ ยังไม่กลับมาอีก
“งั้น ตกลงว่าเราเป็นแฟนกันแล้วนะ” มันยิ้มให้ผม ยิ้มแบบที่ผมเองก็รู้สึกร้อนหน้าแค่รู้ว่ารอยยิ้มนั่นมันเป็นของผม
“ผ...ผมง่วงแล้ว”ผมบอกไปแบบนั้นเพราะทนไม่ไหวกับสายตาที่ฟานใช้มอง...ผมเขิน
“งั้นนอนกันดีกว่าเนอะ” แล้วมันก็หลับทั้งๆอย่างนั้น มือข้างหนึ่งกุมมือผมไว้ อีกมือก็พาดไว้บนเอวของผม.. แบบนี้เหมือนมันกำลังนอนกอดผมอยู่เลย
.................................
“อื้อ.... สะ..เสียว...” ผมรู้สึกเสียวขึ้นมาที่ส่วนกลางลำตัว... เหมือนกับว่ามีบางอย่างกำลังหยอกล้อกับมันอยู่...
ต้องเป็นไอ้คริสที่กำลังลวนลามผมอยู่แน่ๆ....
“ค........” แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดชื่อคริสออกไป ความทรงจำจากเมื่อคืนก็โผล่ขึ้นมาในหัว... ผมนอนอยู่กับไอ้ฟาน... และผมก็ตกลงคบกับไอ้ฟานไปแล้วด้วย... ผมรีบลืมตาขึ้นมามองทันที แล้วก็พบว่าไอ้ฟานมันกำลังใช้ปากกับส่วนกลางของผม !
“พี่ฟาน ! อ้า ! หยุดนะครับ อื้อ !” โอ้ยยยยย ลามกยิ่งกว่าพี่มันอีกกกก พี่มันยังแค่จับของผมชัก ไอ้นี่มันอมเข้าไปในปากเลย มึงชักจะลามกเกินไปละนะ
“อ้า.. ผมเสียว อะ” ปากของฟานยังอยู่ที่กลางลำตัวของผม มือหนาก็ลูบเข้ามาภายในชุดนอนบางๆ นิ้วแข็งๆของฟานเขี่ยที่เม็ดสีน้ำตาลบนหน้าอกผม....
“อ้า.. จะเสร็จแล้ว... อะ...อะ !” แล้วผมก็ถึงจุดๆนั้นจนได้ ผมปลดปล่อยเข้าไปในปากของไอ้ฟานเยอะมาก เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีคนใช้ปากให้ผม.... มันรู้สึกสุดยอดจริงๆ พี่ฟานกลืนของเหลวลงในคอ ก่อนจะช้อนตามองผม....
ค...โคตร....ลามกเลย
“เอ่อ... น้องปาร์ค... ของพี่ยังแข็งอยู่เลย” แล้วมันก็แอ่นเป้าของมันที่แข็งเป็นลำให้ผมดู ท่อนลำขนาดเท่าไฟฉายกระบอกใหญ่ๆพาดตัวไปทางขาซ้าย..... โอ้ยยยยยยยยย ไอ้ฟานนน มึงหลอกกูว่ามึงเป็นคนใสๆมาตั้งแต่แรกใช่ไหมมมมม มึงมันไอ้โรคจิต หื่นกามมมม
“พี่ก็ช่วยตัวเองไปดิ... ผมมีเรียนแปดโมงครึ่ง เดี๋ยวสาย” แล้วผมก็ทำท่าจะลุกออกจากเตียง แต่ฟานก็พุงเข้ามาคร่อมผมไว้ซะก่อน
“ตอนนี้พึ่งหกโมงครึ่งครับ พี่ว่าจะตื่นมาทำกับข้าวให้น้องปาร์ค แต่เห็นของน้องปาร์คแข็ง พี่เลยช่วยน้องปาร์คไง... น้องปาร์คไม่คิดจะช่วยพี่บ้างหรอครับ” มันทำเสียงอ้อนผม เอาหัวทรงเปิดข้างมาซบตรงอกผม.... ผมแพ้ลูกอ้อนสองพี่น้องนี่จริงๆครับ
“ก็ได้ครับ... แต่ผมไม่เคยนะ” มันยิ้มทันที
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่สอน”
โอ้โห เชี่ยวมากไหมไอ้สัส
ฟานค่อยๆโน้มหน้าลงมา ริมฝีปากหนาประกบจูบกับผม จะว่านี่เป็นจูบแรกของผมก็ได้ เพราะกับพี่มันผมยังไม่เคยจูบเลยครับ ริมฝีปากหนาของฟานค่อยๆเม้มริมฝีปากของผม เรียวลิ้นแทรกเข้ามาภายในปาก โลมเลียไปทั่วทั้งปากผม.... แล้วฟานก็ผละออก มันยกหัวผมขึ้นแล้วเอาหมอนมารองท้ายทอยผมไว้
“อ้าปากกว้างๆนะครับ” ฟานพูดด้วยสีหน้าหื่นจัด แล้วมันก็นั่งคุกเข่าทับหน้าอกผมเอาไว้ มือนึงดึงกางเกงตัวเองลง อีกมือก็จับท่อนลำมาจ่อที่ปากผม
“น้องปาร์คลองแลบลิ้นออกมาแล้วเลียตรงหัวดูสิครับ .....” ผมทำตามที่ไอ้ฟานบอก ผมใช้ลิ้นเลียลงไปตรงส่วนหัวที่มีน้ำใสๆอยู่... ความรู้สึกแรกคือ... เค็มครับ... ไม่อร่อยเลย รสชาติแปลกๆ แต่ไอ้ฟานสิครับ ครางลั่นเลย
“ซี้ดดดด อ้า... แบบนั้นแหละครับ แล้วก็ค่อยๆเอาเข้าปากนะครับ พยายามอย่าให้โดนฟันนะ” แล้วฟานก็ค่อยๆยัดท่อนลำเข้ามาในปากผม
นึกไว้นะไอ้ปาร์ค... มึงกำลังกินใส้กรอกแสนอร่อยอยู่ พอมึงกินเสร็จเดี๋ยวมันก็จะมีชีสเลอะปากมึง เท่านั้นเอง... แค่ใส้หรอก แค่ใส้หรอกอันใหญ่เท่ากระบอกไฟฉายเท่านั้นเอง
“อูย สุดยอดครับ... อ้า” ฟานสูดปากเงยหน้าขึ้น บ่งบอกว่ากำลังเสียวสุดขีด ฟานกระแทกท่อนลำเข้ามาในปากผมเบาๆ คงจะกลัวผมสำลัก แล้วมันก็เร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ ผมพยายามดูดสุดแรง
“อะ ! พี่จะเสร็จแล้วครับ อ้า !!!”ฟานก็ดึงท่อนลำออกจากปากผม ใช้มือชักของมันไม่นานของเหลวสีขาวก็พุ่งออกมาจากท่อนลำของมัน ฟานกระตุกหลายที ไม่มีทีท่าว่าจะหมด ของเหลวสีขาวเลอะหน้าผมจนผมต้องหลับตา เสียงครางค่อยๆเงียบลง กลายเป็นเสียงหอบหายใจเลย ผมลืมตาขึ้นมอง มันก็กำลังจ้องหน้าผมอยู่
“น้องปาร์คน่ารักจังเลยครับ หึหึ” พูดจบก็หัวเราะตบท้าย... โอ้พระเจ้า ไอ้ฟานที่ผมรู้จักมันเป็นคนหื่นขนาดนี้เชียวหรือ ใส้กรอกอันเท่ากระบอกไฟฉายนั่นอีก... ผมหัวเราะแหะๆกลับแล้วรีบคว้าผ้าเช็ดตัวที่มันยื่นมาให้ พุ่งเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าที่ยังรู้สึกเหนียวๆอยู่
โอ้พระเจ้า โอ้วมายก้อดดดดด แม่จ๋า ลูกชายแม่สมยอมให้ผู้ชายแปลกหน้ากระทำชำเรา ท่านแม่ช่วยข้าด้วย ฮือออออ
ผมอาบน้ำจนเสร็จก็ออกจากห้องน้ำมา แต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาของไอ้คริส ถึงจะหลวมๆไปบ้าง แต่ผมไม่ได้ซีเรียสอะไร แต่งตัวเสร็จไอ้ฟานก็อาบน้ำเสร็จพอดี สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น.....
โอ้ย เจ็บใจ คราวหน้าผมจะเย็-มัน คอยดู !
ผมนั่งกินข้าวต้มที่ไอ้ฟานทำ มันอร่อยจนผมแทบจะลืมเรื่องลามกที่มันทำกับผม มันพูดคุยกับผมแทบจะเหมือนเดิม คำว่าแฟนระหว่างผมกับไอ้ฟานแทบจะไม่ทำให้มีอะไรเปลี่ยนไปเลย ยกเว้นแต่เรื่องที่เราทำกันเมื่อตอนตื่นนอน
เรามามหาลัยด้วยรถส่วนตัวของไอ้ฟาน ทีแรกผมก็บอกให้เดินมา เพราะมันไม่ได้ไกลมาก แต่ไอ้ฟานก็บอกว่า อยากขับรถมาส่งแฟน....
จ้า เอาที่มึงสบายใจเลย
แต่สุดท้ายผมก็ลงที่หน้าตึกคณะอื่นใกล้ๆกับคณะของผม แล้วให้ไอ้ฟานขับรถเข้าไปเอง เพราะการรับน้องยังไม่ผ่านไป ถ้าผมอยู่กับรุ่นพี่ปีสาม เพื่อนปีหนึ่งอาจจะมองผมแปลกๆ รุ่นพี่หลายคนก็อาจจะสงสัยด้วย
การเรียนในตอนเช้าผ่านไปแบบทุกวัน เพียงแต่วันนี้ไอ้คริสยังไม่โผล่หัวมาเลยด้วยซ้ำ ไอ้คริสไม่ได้พกโทรศัพท์ไว้ซะด้วย ผมจะติดต่อมันก็ไม่ได้..... แล้วนอกจากผมก็ไม่มีใครมองเห็นมันอีก จะไปถามเอาจากใครก็ไม่ได้
พี่ๆ เห็นไอ้คริสไหม ไอ้คริสที่เป็นผีหน้าหล่อๆอะ ....
คนเขาก็จะหาว่ากูบ้าหนะสิ !
Rrrrrrrr เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมหยิบออกมาจากกระเป๋า เป็นเบอร์ของไอ้ฟานที่โทรมา ผมทำใจอยู่ซักพัก แล้วก็กดรับไป..ผมกลัวความลามกของฟานอะ ไม่รู้มันยังซุกซ่อนความร้ายกาจอะไรไว้อีก
“ว่าไงครับพี่ฟาน”
“น้องปาร์คไปหาไรกินกัน”
“ที่โรงอาหารหรอครับ เดี๋ยวเพื่อนๆผมสงสัยอะ”
“ไม่ใช่ครับ กลับไปกินที่บ้านไง บ่ายไม่มีเรียนแล้ว หึหึ” โอ้ยยย ผมเกลียดเสียงหัวเราะหึหึของมันจริงๆเลยครับ มันทำเอาผมรู้สึกร้อนวูบวาบบนหน้า ในหัวนึกไปถึงกิจกรรมตอนเช้ากับใบหน้าโคตรหื่นของพี่ฟาน
“แต่ผมมีเวลาพักเที่ยงแค่ครึ่งชั่วโมงนะครับ”
ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ แล้วมันก็ตัดสายไปเลย
ปี้น ! ผมหันไปตามเสียงแตรรถก็เห็นรถของไอ้ฟานจอดอยู่ ผมรีบวิ่งไปขึ้นรถทันที เพราะกลัวเพื่อนๆจะเห็น ไอ้ฟานยิ้มให้ผมทันทีที่ผมขึ้นไปนั่งบนรถมัน
“ผมพักเที่ยงแค่ครึ่งชั่วโมงนะครับ” คาบบ่ายเป็นวิชาแล็ปซะด้วย วิชานี้ถ้าผมไม่อยู่ เพื่อนๆต้องพากันตามหาผมแน่ๆครับ
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่กลับมาส่ง ทันแน่นอน
.............................................
“ฮัลโหล !! เรากำลังวิ่งไป !” ผมรับสายประธานรุ่นที่โทรเข้าโทรศัพท์ผม ขาก็กำลังวิ่งขึ้นตึกแล็ปด้วยความเร็วสูง
ที่ไอ้พี่ฟานบอกว่ากลับมาส่งทันแน่นอนอะหรอครับ... ทันห่าอะไร นี่เลยคาบมา20นาทีแล้ว อย่าว่าแต่ข้าวเที่ยงเลยครับ กลับถึงบ้านมันยังไม่ถึงเลย รถมันติดหนักมาก ผมเลยตัดสินใจบอกลาไอ้พี่ฟานแล้ววิ่งกลับเข้ามาในมหาวิทยาลัย โบกวินมอไซต์หน้ามหาวิทยาลัยให้เข้ามาส่งที่ตึกแล็ป คือถ้าให้วินขึ้นตึกไปส่งได้ผมคงให้วินไปส่งแล้วครับ
ผมวิ่งมาถึงห้องแล็ป ค่อยๆมองลอดเข้ามา เห็นอาจารย์กำลังก้มหน้าเรียกชื่ออยู่ ผมอาศัยจังหวะที่อาจารย์ก้มหน้าลงไปอ่านชื่อนักศึกษาอีกครั้ง วิ่งข้างห้องแล้วคว้าเก้าอี้แถวนั้นนั่งลง แล้วอาจารย์ก็เรียกชื่อผมพอดี
“มาครับ !” โอ้วก้อด ยังทันเว้ย เช็คชื่อเสร็จอาจารย์ก็เริ่มสอนทันที ผมก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นแจ้งเตือนไลน์ขึ้นมาหลายข้อความ เปิดดูก็เห็นว่าเป็นของฟาน
Farn : ขอโทษนะครับ พี่ไม่น่าทำน้องปาร์คเหนื่อยเลย
น้องปาร์คไปทันเช็คชื่อไหมครับ
พี่ขอโทษจริงๆนะ
ทันครับ : ParK
Farn : พี่ขอโทษจริงๆนะครับ
*สติ้กเกอร์รูปหมีร้องไห้*
ไม่เป็นไรครับ : ParK
Farn : เอางี้ดีกว่า เดี๋ยวตอนเย็นไปรับนะ
แล้วจะทำอะไรให้กิน
อยากกินอะไรครับ?
ผัดไทครับ : ParK
Farn : โอเคครับ ซ้อมร้องเพลงเสร็จกี่โมง
ห้าโมงครึ่งครับ : ParK
Farn : โอเคครับ เดี๋ยวพี่ไปรอรับนะ
คิดถึงนะ
*สติ้กเกอร์รูปหมีถือหัวใจ*
อ่านแล้ว
แล้วผมก็หันมาตั้งใจทำแล็ปต่อ จนเสร็จก็ไปซ้อมร้องเพลงกับเพื่อนๆและรุ่นพี่ปีสองที่ตึกคณะ กว่าจะซ้อมเพลงเสร็จก็เลยเวลามาครึ่งชม.แล้ว เพราะว่ามีคนที่มาใหม่และยังร้องเพลงไม่เป็นเข้ามาด้วยทำให้คนที่ร้องเป็นต้องช่วยกันสอนอีก ผมไลน์ไปหาฟานก็ไม่ตอบ โทรไปก็ไม่รับ โทรไปกี่สายก็ไม่รับ หรือมันจะไม่ได้เอาโทรศัพท์มาด้วย ผมพยายามคิดในแง่ดีและมองไปรอบๆเพื่อหารถของมัน
แต่ผมก็หาไม่เจอ ผมเดินวนรอบตึกคณะเพื่อหารถของไอ้ฟาน แต่ผมก็ไม่เห็นเลย มือก็โทรหามัน แต่มันก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ซักที จนผมเริ่มรู้สึกเป็นห่วงมันขึ้นมา ในใจนึกถึงไอ้คริส
คริส ไม่ว่ามึงจะอยู่ที่ไหน รีบมาหากูเดี่ยวนี้....
แต่ไอ้คริสก็ยังเงียบ ไม่มาหาผมเหมือนทุกทีที่ผมนึกอยากจะให้มันมาหา ผมเริ่มกลัวไปทุกอย่าง ออกตัววิ่งจากตึกคณะตรงไปยังตึกแล็ป
แล้วผมก็เจอรถไอ้ฟานจอดติดเครื่องอยู่ ผมรีบวิ่งเข้าไปแล้วเปิดประตูรถ แต่มันล็อคอยู่ ผมจึงเคาะกระจกรถแทน พยายามมองเข้าไปข้างในแต่ก็มองไม่เห็น เพราะฟิล์มเป็นแบบฟิล์มปรอท ไม่สามารถมองเห็นจากภายนอกได้
แล้วไม่นานผมก็ได้ยินเสียงปลดล็อครถ ผมรีบเปิดประตูเข้าไปทันที เห็นไอ้ฟานทำหน้างัวเงียอยู่ สงสัยจะหลับในรถ ไม่รู้หรือไงว่าการจอดรถติดเครื่องยนต์ไว้แล้วหลับมันอันตราย
“พี่ทำอะไรเนี่ย หลับในรถมันอันตรายนะรู้ไหม !” ทันทีที่ผมนั่งผมก็ด่ามันทันที ฟานยกมือขึ้นขยี้ตา เหมือนเด็กน้อยพึ่งตื่นนอน เสร็จแล้วก็ดึงผมไปกอด เอาหน้าของมันซุกอกผม
“ก็พี่ง่วงนอนอ่าครับ เลยเผลอหลับไป ขอโทษนะ” ไอ้ปาร์ค ไอ้ฟานมันกำลังอ้อน มึงอย่าใจอ่อนเด็ดขาดนะ !
“แล้วโทรมาหาตั้งกี่สายทำไมไม่รับ !”
“ไม่ได้เอาโทรศัพท์มาด้วยครับ ขอโทษนะ”แล้วมันก็เอาหัวถูไปมากับอกผม โอ้ยยยย ผมแพ้ลูกอ้อนโว้ยยยย
“ครับๆ ไม่เป็นไร คราวหลังอย่าทำให้เป็นห่วงแบบนี้อีกนะ”
“เป็นห่วงพี่หรอ พี่จะทำบ่อยๆเลย ห้าวววว” แล้วฟานก็หาวใส่หน้าผม ผมหัวเราะให้กับความเด็กน้อยของฟาน ฟานผละออกไป เอามือถูหน้าตัวเอง สะบัดหัวไปมาแล้วก็
หมับ !
“เห้ย พี่ จับของผมทำไมเนี่ย !”ฟานมองตามมือตัวเองที่อยู่บนส่วนกลางลำตัวของผม ผมรีบดึงมือมันออก
“พี่นึกว่าเกียร์รถอ่าครับ โทษทียังเบลอๆอยู่ หึหึ” หึหึอีกแล้ววว ผมเกลียดเสียงหัวเราะแบบนี้ของไอ้ฟานจริงๆครับ แถมยังตีเนียนจับของผมอีก โคตรลามกเลย
ผมบอกให้พี่ฟานแวะเข้าหอผมเพราะผมจะกลับไปเอาเสื้อผ้าและของใช้บางส่วน พอได้แล้วก็กลับไปที่บ้านกัน ทีแรกผมจะเอาของไปไว้ที่ห้องคริส แต่ฟานไม่ยอม ให้ผมเอาของไปไว้ที่ห้องของตัวเองแทน ผมก็ยอมๆมันไป เอาเสื้อผ้าและของใช้เข้าไปไว้ในห้องฟาน
ห้องไอ้ฟานตกแต่งคล้ายๆกับห้องของคริส แตกต่างกันแค่สี ห้องไอ้คริสจะเป็นสีโทนสีน้ำเงินหรือฟ้าเข้มกับขาว แต่ห้องของไอ้ฟานเป็นสีน้ำตาล เลยดูหรูหรากว่าห้องของคริสหน่อย เอาของไว้เสร็จผมก็ไปยังห้องนั่งเล่น เปิดทีวีรอไอ้ฟานทำกับข้าว ที่ผมบอกว่าผมอยากกินผัดไท ไอ้ฟานมันก็ทำให้กินจริงๆ แต่จะอร่อยไหมตอนนี้ก็ต้องมาลุ้นกันครับ
ฟานวางจานผัดไทหอมฉุยลงตรงหน้าผม ทั้งเส้นและเครื่องต่างๆจัดวางไว้แบบโคตรจะน่ากิน ผมใช้ส้อมจิ้มเส้นขึ้นมาแล้วส่งเข้าปากตัวเองทันที
“หืมมม อร่อยมากครับพี่ฟาน”
“อร่อยก็กินเยอะๆ ” ใบหน้าคมยิ้มหล่อส่งมาให้ผม แล้วอยู่ๆผมก็นึกถึงหน้าไอ้คริสขึ้นมา
มันหายไปไหน.... นี่ก็จะวันนึงแล้ว มันไม่เคยหายไปนานขนาดนี้เลย ผมชักจะเป็นห่วงมันซะแล้วสิ
มึงอยู่ไหนวะไอ้คริส
หัวข้อ: [ เปิดพรี !! ] •HANDSOME GHOST•[END]สรุปตอนพิเศษในเล่ม+เกมแจกหนังสือ [2/11/62] (อ่าน 125251 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก