หัวข้อ: ❥Close Friend :: เพื่อนสนิท ||เรื่องเล่าระหว่างทาง 8 ||P.45||12-12-59||

[moujay]

สวัสดีค่าา : )
ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์นะค่ะ
และขอบคุณสำหรับหลายๆคนที่ inbox มาสอบถาม และให้กำลังใจเรื่องสุขภาพ
ตอนนี้อาการเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆแล้วค่ะ
ก็จะพยายามมาอัพอย่างต่อเนื่องเนอะ

วันนี้เป็นคิวของ นสต.ภาคิน
เค้าเจออะไรในโรงเรียนบ้างนั้น เจก็สรุปย่อๆมาฝากกัน
อาจจะมีการใช้คำผิด เรียกผิดบ้าง ต้องขออภัยนะค่ะ

มีคำผิดยังไง เจจะตามแก้ให้ค่าา

ปล. เป็นกำลังใจให้กันนานๆน่ะ
ถ้าใครเพิ่งตามมา แล้วยัง งง เรื่องพี่เจน้องแฟรงค์
หรือทีชเชอร์ โชกุน ,, ตามไปอ่านกันที่เรื่อง
My Tutor ก่อนนะค่ะ : )

[❣☾月亮☽❣]

   ได้เวลากินข้าวปั้น

ละเอียดมากเลยค่ะเหมือนกับนสต.ไม้ฉากมาเล่าเอง
เรื่องทีชเชอร์ปั้นได้รู้ความจริงแล้วเนาะ สงสารน้องเหมือนกัน
ขอบคุณมูเจจ้า หายไวๆนะคะ

[moujay]

  ได้เวลากินข้าวปั้น

ละเอียดมากเลยค่ะเหมือนกับนสต.ไม้ฉากมาเล่าเอง
เรื่องทีชเชอร์ปั้นได้รู้ความจริงแล้วเนาะ สงสารน้องเหมือนกัน
ขอบคุณมูเจจ้า หายไวๆนะคะ

ค่าา จะเชื่อมกับตอนที่ 57  ของพี่เจน้องแฟรงค์ค่า


ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะค่ะ : )

[nokkaling]

ไม้กลับบ้านไปจะโดนอะไรบ้างนะ

[Freja]

รู้สึกแย่มากๆที่ได้อ่านตอนนี้  เสียใจ เสียดายกับหลายๆอย่าง

1. เรื่องของไม้  ถ้าหากว่าเรามีลูกแบบไม้นะ  เราจะส่งเสริมไม่ว่าลูกอยากจะเป็นอะไร เรียนอะไร   ไม้ประพฤติตัวดีมาตลอด  อยู่ในกรอบหรือกรงที่พ่อแม่สร้างครอบไม้ไว้  ทำให้ไม้ไม่สามารถขัดขืน  แต่ครั้งล่าสุดนี้ก็คือไม้ไม่ไหวแล้วจริงๆถึงได้หนี   ถ้าหากว่าเราไปเจอไม้ที่เดือดร้อนขนาดนั้น ถึงจะไม่ได้เกี่ยวข้องเราก็ยินดีที่จะยื่นมือเข้าช่วย   เราถึงได้เกิดอคติมากๆกับพ่อแม่ไม้ที่ทำร้ายไม้   ต้องขอบอกเลยว่าสองคนนั้นใจหินและใจดำกับไม้มากๆ   ทำแบบนี้ก็คือส่งไม้ให้เข้าไปตายทั้งเป็น อย่าว่าแต่เป็นพ่อแม่เลย คนทั่วไปเขายังมีสำนึกว่าไม่ควรทำ   ตอนนี้ไม้ก็เหลือแค่ออพชั่นไม่กี่อย่าง อย่าได้หวังเลยว่าพ่อแม่จะใจอ่อน ดูแล้วไม่มีทางหรอก   ไม้ต้องพยายามทำดีที่สุดในการเรียน สู้ยิบตากับสิ่งที่คนเลวๆจะเอามาประเคน  ฝ่ายหนึ่งมีอำนาจแถมป่วยไข้ทางปัญญาจนถึงขั้นที่เรียกว่าสารเลว  หลุดจากนี้ได้ไม้ก็ต้องพยายามจนสามารถที่จะอยู่คนเดียวได้   เพราะไม่งั้นไม้ก็ไม่ต่างจากตุ๊กตาหรือหุ่นเชิดแต่อย่างใด  ไม้เองก็มีน้องไม้ต้องเป็นตัวที่คอยซัพพอร์ทน้องในอนาคตด้วย  เพราะว่าน้องจะต้องเจอกับสิ่งที่พ่อแม่ต้องการบังคับให้น้องเป็น   วันหน้าที่น้องไม่มีใครไม้ก็ต้องเป็นหลักให้น้อง

เราขอพูดในฐานะของคนที่แม่นะ   การเชื่อฟังพ่อแม่เป็นเรื่องที่ดีจนกระทั่งที่คนเราสามารถคิดเองเป็น  แยกแยะเองเป็น  สิ่งไหนที่เป็นสิ่งสำคัญในชีวิตเราก็ให้ทำเพื่อตัวเอง อย่าอยู่หรือทำเพื่อพ่อแม่เป็นหลัก  ชีวิตคนเรามันสั้นนัก  ชีวิตเองก็ไม่ใช่การเสียสละเสียอย่างเดียว  การตอบแทนคุณพ่อคุณแม่มีมากกว่า 1 วิธี    ลูกไม่ได้มาขอเกิดค่ะ พ่อแม่ทำให้เกิด  ถ้าเอาแต่บังคับให้ลูกแทนคุณด้วยการทำตามที่พ่อแม่ต้องการ  โดยที่ไม่คำนึงถึงความสุขและความต้องการของลูก วันหนึ่งพ่อแม่ตายไปแล้วลูกจะอยู่เพื่ออะไร?  เพื่อหลาน เพื่อชื่อเสียงวงตระกูล?  ของนอกกายทั้งนั้น   

ปั้นและไม้ทำได้แค่อย่างเดียวเท่านั้นก็คือทำตอนนี้ให้ดีที่สุด  เรียนให้จบ ดูแลตัวเองให้ได้  มีงานทำ สามารถอยู่ได้โดยไม่พึ่งพ่อแม่  แล้วจากนั้นก็สามารถอยู่ด้วยกันได้   มันอาจจะยากเพราะว่าพ่อแม่ไม่ยอมรับแน่ๆ แต่อย่าลืมว่าชีวิตเป็นของปั้นกับไม้เอง  ความรู้สึกที่มีให้กันก็ไม่น่าจะใช่ความหลงชั่ววูบ  ต้องมั่นคงต่อกันและกัน   ไม่งั้นสิ่งที่ผ่านมาเผชิญมาก็ไม่มีความหมายเลย  เอาใจช่วยนะ

เข้าไปอ่านตรงนี้เลยนะคะ   คุณพ่อคุณแม่ลูกทุกคนนี่คือโลกที่เราอยู่และควรอยู่กันค่ะ
ถึง "ลูกสาวที่รักของแม่" ... "เราไม่เคยมีบุญคุณต่อกัน"

[moujay]

Ch 62  การเรียนรู้ || ปั้นสิบ



“มึงเข้ามาทำไมเนี้ยย รอที่โซฟาก็ได้”
พอผมอาบน้ำเสร็จแล้ว เปิดประตูห้องน้ำมาก็เจอไม้ฉากมันนอนเล่นมือถือผมอยู่บนที่นอน

“ก็มันคันหลังอะ เลยจะให้ปั้นช่วยดูให้หน่อยว่าอะไรกัด”
ไม้ฉากลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะเอามือไปเกาๆตามตัว

“ฝุ่นละมั้ง  ปั้นไปนอนบ้านลุงธีระมา 2 อาทิตย์อะ สงสัยไม่มีใครมาทำความสะอาดห้องให้  ไหนๆมาดูดิ”
ผมยังไม่ทันได้แต่งตัวเลยครับ เห็นมันเกานั้นเกานี้แล้วก็อดสงสารมันไม่ได้
เดินไปดูให้มันก่อนก็แล้วกัน

“หลังอะ ตรงนี้ๆ” ไม้ฉากเอามือชี้ๆไปตรงกลางหลัง

“ถอดเสื้อก่อนดิ จะเกาให้ ”
ผมเอาผ้าเช็ดตัววางไว้ข้างๆเตียงก่อนจะนั่งข้างหลังไม้ฉาก
ผมใส่บ๊อคเซอร์กับเสื้อยืดแล้วนะ แค่ยังไม่ได้ใส่กางเกงเตรียมไปข้างนอกเฉยๆ
555+ ไม่ได้โป๊นะครับบบบบ ^__^

พอผมบอกให้มันถอดเสื้อมันก็รีบถอดเลยครับ
ทำไมดูมึงกระตือรือร้นอะไรขนาดนั้น หรือว่ามันคันหลังมาก?

“เกาดิๆ “ มันเร่งให้ผมเกาๆหลังให้มัน ผมก็เกาๆไป
รอยแผลจางๆจากแผลที่พ่อมันตี ยังมีให้เห็นอยู่ แต่เพราะสีผิวมันคล้ำกว่าเดิม
เลยมองไม่ค่อยเห็นละครับ  กลืนไปกับสีผิว 555

“คันตรงไหนอะไม้”
คือผมเกาจนหลังมันแดงจะหมดละครับ มันยังไม่บอกให้พอเลย - -

“ทุกตรง” 
ดูมันตอบสิครับ  เหมือนมึงจะเริ่มกวนตรีนนะคุณไม้ฉาก

“ข้างหน้าด้วย”
พูดเสร็จมันก็ขยับตัว นั่งหันหน้ามาหาผม
หื้อออ ซิกแพคโคตรชัดเจนเลยอะ  นี้ไปแค่ 3 อาทิตย์เองนะ
หุ่นมันเฟิรม์มากครับ สีผิวมันดูออกเป็นสีแทนๆ
ยิ่งทำให้มันดูหล่อมากขึ้นกว่าเดิมอีก ^////^

“มองอะไร  คันตรงนี้อะเกาให้หน่อย”
ไม้ฉากมันเอามือผมไปจับตรงหน้าอกมัน
ผมเหมือนคนตกอยู่ในภวังค์ครับ ไม่ได้เกาให้มันแต่...
เผลอเอามือไปลูบไล้หน้าอกมัน แล้วไล้ลงมาตรงกล้ามหน้าท้อง
ในตอนนั้นเอาจริงๆนะ สาบานได้ว่าไม่ได้คิดเรื่องอะไรเลย
แค่เออ ,, หุ่นแม่งดีวะ  ผิวสีแทนเหมาะกับมันนะ
คิดแค่นั้นจริงๆ  ( หร๊าาาาาาาาา )

“ถ้ามึงจะทำแบบนี้  กูจะไม่อดทนละน่ะ” เสียงไม้ฉากเรียกผมให้ตื่นจากภวังค์

“เห้ยย ขอโทษๆ คือ มึงหุ่นดีขึ้นมากเลยอะ กูเห็นแล้วอิจฉา อยากมีบ้างอะมึง”
ผมรีบโยนเสื้อยืดให้ไม้ฉากใส่ ก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยความอาย

มึงทำบ้าไรเนี้ยไอ้ปั้น >/////<
หลงไหลในหุ่นของมันขนาดทำตัวแรดเลยนะเว้ยย
อร๊ายยย ป๊าม๊า ,, ปั้นขอโทษ ที่ทำตัวแบบนี้ 55555+
(ไม่ทันละมั้งปั้นเอ้ยยย)

“จะไปหนายยยยย   ทำไรไว้มารับผิดชอบก่อนเลย”
ไม้ฉากมันดึงผมเข้าไปกอด  แล้วล้มตัวลงไปนอนบนเตียง

ตึก     ตึก     ตึก

เสียงหัวใจของผมกับไม้ฉาก เต้นแรงพอๆกันเลยครับ

“ปะ ปล่อยสิ ไหนบอกว่าหิวไง”
ผมดันตัวไม้ฉากออก แต่มันยิ่งกอดแน่นมากขึ้น
แล้วพลิกตัวมานอนคร่อมตัวผมไว้

“ก็นี้ไงกำลังจะกิน” พูดเสร็จส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ผม
แต่คือมึงอะมึง  จะกดสะโพกลงมาทำไมวะไอ้บ้าไม้!!!!

“ห้ามกินอะไรในห้อง เดี๋ยวมดขึ้นที่นอนนะ  กูแพ้มดตัวเล็กๆมึงก็รู้”
ผมรีบบอกห้ามมัน คือ ไม่ได้แบ้วนะ
รู้แหละว่ามันจะทำอะไร 555+ แต่เบรกมันได้ก็ชอบเบรกครับ

“งั้นไปกินกันที่ระเบียง”
เดี๋ยวๆนะ กินกัน?
มึงนี้พูดจาส่อมาเลยนะ ชวนไประเบียงไม่เอาอะกูหนาว เอ้ยยย ไม่ช่ายยยยยยยยย

พูดเสร็จมันก็โน้มหน้ามาหอมแก้มผมฟอดใหญ่เลยครับ
มันชอบทำแบบเนี้ย ไม่ให้ผมด่าได้ไงละ หอมแรงๆซ้ำๆหลายๆทีอะ

“เจ็บแก้มแล้วนะเว้ยย ปล่อยดิวะ”
แต่คิดว่าผมห้ามมันได้หรอครับ - -‘
มันยิ่งชอบใจดิ ผมดิ้น มันก็ยิ่งจับข้อมือผมไว้แน่นกว่าเดิม จับมือเดียวด้วยอะคิดดูดิ มันแข็งแรงขึ้นขนาดไหน
หรือผมตัวเล็กไปวะ ?

ตอนนี้มันเริ่มซุกซนละครับ จูบไซร้คอผม
มืออีกข้างก็เริ่มสอดเข้ามาในเสื้อยืดของผม

“ไม้ อย่าดิวะ อ่ะ ยะ อย่า”
ผมเอามือดันมันออก ไม้ฉากหยุดทุกการกระทำครับ
แล้วเงยหน้ามามองหน้าผม

“ก็คิดถึงไม่ได้หรอ”
คือมึงไม่ต้องสายตาอ้อนเลย กูแพ้สายตาแบบนี้เว้ยย

“ไปกินข้าวก่อนไง ไม่หิวหรอ”
ผมก็พยายามพูดดีๆครับ หลบสายตามันเล็กน้อย 555+

“พรุ่งนี้กูกลับบ้านแล้วนะ จะมาหาอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ละนะ  ขอกอดหน่อยไม่ได้หรอ”
เอาเข้าไป ทำหน้าตาให้น่าสงสารเข้าไปอีก
นี้ไปเรียนตำรวจหรือเรียนการแสดง - -‘

“เจอแต่ปัญหาเยอะแยะเลยนะมึง  อยากกอด อยากหอมมึงให้หายคิดถึงบ้างอะ
ไหนมึงร้องเพลงบอกกูมาไง ว่าเราจะกอดกันเมื่อพบกัน  แต่พอกูกอดมึง มึงก็ดันตัวกูออก”
หื้มมม บ่นอย่างเดียวไม่พอ ทำหน้าทำตา ,,
มันน่าเตะมากกว่าน่ารักนะครับคุณไม้ฉาก ^///////^
(จริงๆน่ารักนั้นแหละ)

“มึงก็เอาแต่ร้องว่าอย่านะ อย่าทำอยู่นั้นแหละ เออไม่คิดถึงกูแล้วนิ เมื่อกี้ก็ให้แฟรงค์ไรนั้นกอด ก็งี้แหละมึงอะ”
ไปใหญ่ละครับ พี่เค้าแสดงใหญ่มาก 55555+
ตัวโตยังกับตึก ทำตัวงอแง ไอ้บ้า !

“ที่กูบอกว่าอย่าอะ กูหมายถึง....”
ผมหยุดพูด แล้วมองหน้าของไม้ฉาก
เห้ออออ แพ้ครับแพ้มันทุกที ดูหน้ามันสิ ยังกับหมาไซบีเรียนฮัสกี้มาอ้อนขอขนม
ก่อนจะค่อยๆเอามือมากอดรอบคอไม้ฉากไว้

“อย่า ช้า ต่างหากละ”
พอผมพูดจบไม้ฉากยิ้มแก้มแทบจะแตกครับ
ก็คงไม่ต้องบอกนะว่าคืนนั้นใครที่อิ่ม ใครที่จะหิว : )



เช้าวันต่อมา


“ปั้น ปั้นไปเรียนกี่โมง”
เสียงไม้ฉากปลุกผมให้ไปเรียน
เอาจริงๆ มึงถามกูว่าหิวไหม ง่ายกว่านะ ผมยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย T^T


“หิวข้าว” ผมมองหน้าไม้ฉาก ส่งสายตาอ้อนบ้าง 555+

“เตรียมไว้ให้แล้วครับ รีบไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวนะ”
ไม้ฉากพูดเสร็จก็ก้มลงมาหอมแก้มผม แต่คราวนี้หอมเบาๆครับ

“อืออ”
ผมลุกไปอาบน้ำล้างหน้าแต่งตัวแล้วออกมาทานข้าวกับไม้ฉาก
ยังเป็นโอวัลตินและขนมปังปิ้งแบบเดิมครับ เหมือนที่มันเคยทำให้ตลอด
แต่วันนี้มีข้ามต้มเพิ่มมาด้วย

“ไปซื้อข้ามต้มที่ไหนมาอะ น่ากินมาก”
 ผมรีบตักกินเลยครับ เหนื่อยก็เหนื่อย หิวก็หิว
จะโทษไม้ฉากก็ไม่ได้ เมื่อคืนแสดงเองล้วนๆ ^///////^

“ทำเองสิครับ อร่อยไหม ทานเยอะๆนะ”
ไม้ฉากมองผมทานข้าวไปก็ยิ้มไป มึงจะยิ้มทำไมเนี้ยย กูเขินหมดแล้วววนะ !

“เออนี้ วันนี้ไม้จะกลับกี่โมงอะ”
พอทานข้าวอิ่มแล้ว ไม้ฉากมันก็เอาชามข้าวต้มกับแก้วโอวัลตินไปล้างให้ผม
สบายสิครับ นั่งเล่นรอมันตรงห้องครัวนั้นแหละ

“ก็ไม่อยากกลับเที่ยงอะ ว่าจะกลับไฟท์เช้านี้แหละ แต่ต้องไปส่งปั้นขอโทษเพื่อนก่อนแล้วค่อยไป”
ไม้ฉากล้างจานเสร็จแล้ว เอามือเปียกๆมาเล่นหัวผม
ไอ้บ้าไม้ ,, มือเปียกอยู่นะเว้ยแก ขี้แกล้งวะ
ผมปัดมือไม้ฉากออก ก่อนจะเอามือมาขยี้ๆผมให้ผมแห้ง
แต่ไม้ฉากมันเอาชายเสื้อยืดมันนั้นแหละครับ มาเช็ดผมให้ผม - -‘

“เล่นอะไรของมึงเนี้ยย ไอ้บ้าไม้”
พอมันดึงเสื้อออกจากหัวผม แล้วผมก็บ่นมัน และก็แน่นอนมันหัวเราะครับ

“เอาไงไปขอโทษเพื่อนเลยป่าว?”
ไม้ฉากนั่งข้างๆผมแล้วก็ถามว่าจะเอาไง
ผมไม่อยากเจอหน้าใครตอนนี้เลยครับ
พยายามจะติดต่อป๊ากับม๊าให้ได้ก่อน
เพราะติดต่อไม่ได้มา 2 อาทิตย์แล้วด้วย

“ยังดีกว่า วันนี้ปั้นไม่พร้อมอะ ติดต่อป๊าม๊าไม่ได้มา 2 อาทิตย์ละ
เดี๋ยวปั้นขอคุยกับป๊าม๊าก่อนว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง
แต่ก็ไปขอโทษแน่นอน ปั้นจะไปขอโทษเอง
ไม้ไม่ต้องห่วงหรอกนะ”

“ไปได้แน่นะ ไม้เป็นห่วงนะ ยิ่งเตี้ยๆอยู่ ไม่อยากให้เครียด”
เออพี่ไม้ครับ ,, จะยุ่งกับส่วนสูงผมอีกนานไหมครับพี่

“ห่วงตัวเองเหอะ ป่านนี้แม่รู้แล้วมั้งว่ามากรุงเทพอะ
จะตามมาอีกไหมเนี้ย กูกลัวมึงโดนพ่อแม่ตีวะ รีบกลับเถอะ”
พอผมพูดเสร็จ ไม้ฉากมันก็ทำหน้าเซ็งๆ

“เมื่อไหร่จะมีอิสระซะทีวะ เมื่อไหร่พ่อแม่เค้าจะเข้าใจ เห้อออ อยู่ข้างในนั้นโคตรเหนื่อยเลย มึงรู้ไหม”
ทำไมกูจะไม่รู้ละ ไอ้พี่อุ้มโรคจิตส่งรูปมาให้ดูทุกวัน

“กูรู้ว่ามึงเหนื่อย กูขอโทษที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้มึงต้องเจอเรื่องแย่ๆนะ”
ผมเดินเข้าไปกอดมันไว้ อยากให้มันรับรู้จริงๆว่าผมขอโทษมัน

ไม่น่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับพวกผม
พวกผมน่าจะเป็นเฟรชชี่ปี 1 ที่ร่าเริงสดใส ไปเฮฮากับเพื่อนๆ
ไม่น่ามาเจอเรื่องราวที่ทำให้คิดมากแบบนี้

“มึงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตกูต่างหาก  รักกูให้มากๆนะ
เพราะมีมึงนะรู้ไหม กูถึงอยากผ่านเรื่องเลวร้ายพวกนี้ไปไวๆ
และเพราะมีมึงอีกนั้นแหละ ต่อให้เจอเรื่องแย่ๆแค่ไหนกูก็จะยิ้มสู้
อยู่กับกูนะปั้น ห้ามหนีไปไหนนะ”
ไม้ฉากกอดเอวผมไว้แน่นเลยครับ เรากอดกันอยู่สักพัก
เสียงโทรศัพท์มือถือผมก็ดังขึ้นมา ไม้ฉากเป็นคนเดิมไปหยิบมาให้ผม

พอไม้ฉากเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาก็พูดออก ....

“แม่”

เห้ยยย แม่ไม้ฉากโทรมาเบอร์ผม?
มึงแย่แล้วไม้ ,, กลับไปต้องโดนพ่อตีอีกแน่ๆเลยมึง T^T

“ให้กูรับไหม? กูจะบอกว่ามึงไม่ได้มาที่นี้”
ผมเดินเข้าไปจะหยิบมือถือจากไม้ฉาก แต่ไม้ฉากมันกดรับสายเองแล้วครับ
ก่อนจะเดินกอดคอผมให้มานั่งที่โซฟาหน้าทีวี

ไม้ฉาก :: ครับแม่ ไม้พูดครับ

แม่ไม้ฉาก :: กลับบ้านให้ทันก่อนเที่ยง พ่อยังไม่กลับจากโคราช เข้าใจใช่ไหมไม้ฉาก
อย่าให้เรื่องราวมันแย่ไปกว่านี้  บ่ายนี้หวังว่าแม่จะเจอไม้ที่บ้านนะ
ไม้ฉากเปิดลำโพงให้ผมได้ยินด้วย

ไม้ฉาก :: ครับ ขอบคุณครับแม่ เดี๋ยวไม้จะรีบกลับ

แม่ไม้ฉาก ::  อืม

ไม้ฉากกับแม่ต่างคนต่างเงียบครับ และก็ไม่มีใครยอมวางสาย
จนไม้ฉากทักแม่ไปอีกครั้ง

ไม้ฉาก :: แม่ครับ

แม่ไม้ฉาก :: มีอะไร

ไม้ฉาก :: ไม้อยากกินน้ำพริกกะปิ กับหมูทอด แม่ทำให้ไม้ทานหน่อยได้ไหมครับ

แม่ไม้ฉาก ::  ดูก่อนละกันนะ

พอแม่มันตอบแบบนี้ ไม้ฉากมันหน้าเศร้าลงเลยครับ
ผมเลยบีบมือมันไว้ ,, สงสารมัน T^T

ไม้ฉาก :: แม่ครับ
เสียงไม้ฉากเริ่มสั่นละครับ

แม่ไม้ฉาก ::   อืมม มีอะไรอีก รีบๆกลับมาได้แล้ว แม่จะไปตลาดไปซื้อกับข้าวรอ แค่นี้นะ
พูดจบแม่ไม้ฉากก็กดวางสายไป
แต่เจ้ายักษ์ข้างๆผม ดันนั่งเช็ดน้ำตา

“ร้องไห้ทำไมอะไม้ โอ๋ๆไม่เอานะ ไม่ร้อง” 
ผมพยายามดึงมันเข้ามากอด แล้วเอามือเช็ดน้ำตาให้มัน
แต่มันไม่ยอมให้กอดครับ ผมเลยปล่อยให้มันนั่งร้องไห้คนเดียวสักพัก
จนมันหยุดสะอื้นนั้นแหละครับ มันเลยหันมามองหน้าผม

“ไม่หล่อเลยอะ ร้องไห้ต่อหน้าแฟน”
นี้มึงยังห่วงจะหล่ออีกนะ -“-

“มึงอะหล่อมาก โคตรจะหล่อ จะร้องไห้ขี้มูกโป่งยังไงมึงก็หล่อ โอเคไหม?”
ผมเอามือไปลูบหัวมัน แต่มันเหล่ตามองผมแบบดุๆ ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด

“กูต้องกลับแล้วนะอาจจะติดต่อกันไม่ได้จนกว่ากูจะหยุดอีกรอบหนึ่ง
มึงรอกูใช่ไหม? อดทนรอกูนะ แล้วกูจะมาหามึง”

“ก็ต้องรอมึงอยู่แล้วละนะ มีมึงมาตั้ง 12 ปีแล้วนิ จะให้กูรออีกกี่ปีกูก็รอ
ตั้งใจฝึกนะมึง อย่าโหมมาก เหนื่อยก็พัก มาหากูได้ก็มา มาไม่ได้ก็ไม่ต้องมา
ติดต่อกูยากนักก็เขียนจดหมายมาเอา  แบบไข่ย้อยเขียนถึงดากานดาไงมึง”

ไม้ฉากดันตัวผมออกจากกอดของมัน ก่อนจะมองหน้าผมแบบ งงๆ

“ไข่ย้อยเป็นใครวะมึง”

นี้มึงไปอยู่หลังเขามาหรือไง?
หรือหนังมันเก่าไป 555555+

“ก็จากเรื่องเพื่อนสนิทไง ที่ซันนี่กับนุ่นศิรพันธ์แสดงอะ”
ไม้ฉากยิ่งทำหน้า งง หนักเลยครับ

“กลับบ้านไปแล้วหามาดูนะ รีบไปขึ้นเครื่องเถอะ เดี๋ยวแม่มึงด่าอีก”
ผมตบบ่ามัน แล้วชวนมันไปขึ้นเครื่อง
ไม้ฉากก็เดินพูดชื่อหนังเพื่อนสนิท พูดชื่อไข่ย้อย ดากานดา ตลอดทางครับ
ถามผมตลอดว่าเรื่องเป็นไงวะ แนวไหน ใครแสดง ทำไมกูไม่ได้ดู ฯลฯ

จนตอนนี้ผมมาส่งมันขึ้นเครื่องละครับ
ก่อนมันจะเดินเข้าไปในเกตมันยังหันมาบอกผม

“รอกูนะ”
ย้ำจริงๆเลยนะมึง ,, ไม่รอมึงละกูจะรอหมาที่ไหนอีกละ

“อืม รีบกลับมาน่ะ”
ไม้ฉากพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าเกตไป

ผมยังยืนมองทางเข้าไปในเกตอยู่นิ่งๆแบบนั้น
จะอีกนานแค่ไหน ที่เราไม่ต้องร่ำลากัน
โดยที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกครั้ง
จะอีกนานไหม ,, ที่เราจะกลับมาสนุกด้วยกันอีก
เฮฮา ไปเที่ยวกับเพื่อนๆทั้งกลุ่มด้วยกันอีกครั้ง

คิดถึงมึง .. นสต.ภาคิน ‘



ผมแวะไปเอาของใช้ส่วนตัวที่บ้านของลุงธีระ
พอกันที ผมจะไม่ให้ลุงธีระมาบังคับชีวิตผมกับครอบครัวผมอีกแล้ว
ติดต่อป๊ากับม๊าก็ไม่ได้ จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ เห้ออออ

เมื่อมาถึงบ้านลุงธีระ ผมก็เจอกับป๊าม๊ามานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“ปั้น  ..  ลูกแม่”
ม๊าวิ่งเข้ามากอดผมไว้แน่น ก่อนที่ป๊าจะวิ่งมากอดผมอีกคน

“ป๊าขอโทษนะลูกนะ ที่ดึงให้ปั้นมาเจอเรื่องราวแบบนี้ ป๊าขอโทษลูก”
ผมค่อยๆผละออกจากกอดของป๊ากับม๊า ก่อนจะมองหน้าคนที่ผมรักสุดหัวใจอีกครั้ง

“ไม่ต้องขอโทษปั้นหรอกครับ มันเป็นเรื่องของครอบครัวเรา
ตอนนี้เรารู้ความจริงแล้ว เราช่วยเหลือโชกุนกับลุงธีระเท่าที่เราทำได้ก็พอครับป๊า”
ผมหันไปบอกป๊า ,,

จริงๆผมไม่ได้เกลียดหรือโกรธอะไรลุงธีระหรอกครับ
ผมเข้าใจนะว่าเค้าก็อยากทำทุกอย่างให้ลูกชายของเรามีความสุขที่สุด
โดยที่เค้าไม่เลือกวิธีการที่เค้าจะทำ และไม่ได้สนว่ามันส่งผลเสียกับใครบ้าง
เหมือนกับที่พ่อแม่ของไม้ฉากทำ ..... ที่เค้ากีดกันไม้ฉากเรื่องคบกับผม
ที่เค้าตีไม้ฉากแทบตายขนาดนั้น เพราะเค้ารักไม้ฉาก ไม่อยากให้ไม้ฉากต้องยืนอยู่ในสังคม
ที่มีแต่ความแปลกแยกทางสังคม และชนชั้นต่างๆที่เรายังใช้แค่สายตามองคน
ไม่ได้ใช้จิตใจมองเข้าไปให้ลึกในตัวคนๆนั้น เค้าอาจจะดีจะเลวไม่ได้อยู่ที่สิ่งที่เค้าแสดงออกเสมอไป

“ขอบใจนะลูกที่เข้าใจลุง เดี๋ยวปั้นกับม๊ากลับไปที่คอนโดก่อนนะ
ป๊าขออยู่คุยกับลุงธีระอีกหน่อย แล้วป๊าจะรีบตามกลับไป”
พอป๊าพูดจบ ป๊าก็หันไปบอกให้ม๊าพาผมกลับคอนโด
ลูกน้องของลุงธีระเก็บของใช้ต่างๆของผมให้หมดแล้ว แต่ผมยังมีสิ่งหนึ่งที่อยากเอาไปด้วย
ผมเลยวิ่งขึ้นไปหยิบสิ่งนั้นเอง มันอาจจะทำให้เรื่องราวต่างๆดีขึ้นก็ได้นะ ถ้าพี่เจกับแฟรงค์ได้เห็นสิ่งนี้


และแล้วชีวิตปกติของผมก็กลับมาเหมือนเดิม
ม๊ามาอยู่กับผมประมาณ 2 อาทิตย์ ก็กลับไปดูแลธุรกิจที่บ้าน
ส่วนป๊ายังไปๆมาๆ ระหว่างบ้านกับกรุงเทพ เพราะลุงธีระยังต้องไปเมืองนอกบ่อยๆเหมือนเดิม



วันนี้เป็นวันประกาศพี่รหัส และสายรหัส และเป็นวันที่ผมตั้งใจจะขอโทษพี่เจและแฟรงค์
ผมไปเรียนทุกวันครับ แต่พยายามแยกตัวออกจากแฟรงค์
ผมยังไม่กล้าสู้หน้ากับแฟรงค์และเพื่อนๆ กับรุ่นพี่ด้วยครับ
สิ่งที่ผมทำอาจจะไม่ได้ผิด 100%
แต่ในสิ่งที่ผมทำมันก็มีส่วนที่ทำให้ทีชเชอร์เกือบพรากจากคนที่รักทีชเชอร์ดั่งดวงใจ



วันนี้พี่อุ้มรักก็มารอผมที่หน้าคณะแต่เช้าเลยครับ มึงมาทำไมครับเนี้ย
แล้วไม้ฉากได้พักเหมือนกันไหม? ทำไมยังไม่มา T^T

“สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
พี่อุ้มตัดผมทรงเดียวกับไม้ฉาก สีผิวก็เริ่มจะคล้ำลงแล้วครับ

“อ่อครับ ก็เห็นพี่ขับรถมาวนเวียนหน้าคณะผมหลายครั้งนะ”
จริงครับ พี่อุ้มมาหาผมที่คณะบ่อย มาจอดรถรอ
แต่ผมขับรถมาเรียนแล้ว เลยไม่ค่อยได้เดินออกมาหน้าคณะให้พี่อุ้มมาก่อกวนเท่าไหร่

“ใครจะรู้ละครับว่าเดี๋ยวนี้ปั้นสิบขับรถมา พี่ก็อุตส่าห์จะมารอรับกลับบ้าน”
ยังไม่รู้ตัวอีกว่าไม่ได้อยากเจอเนี้ยย - -‘

“คราวนี้พี่มีอะไรมาบอกผมอีกครับ จะขมขู่จะแกล้งอะไรเพื่อนผมอีก”
ถามกันไปตรงๆเลยเหอะ เบื่อจะพูดซ้ำๆละ กับพี่อุ้มคงพูดภาษาคนด้วยยาก

“จานสีจะมาเมืองไทยเมื่อไหร่”
ถามหาเพื่อ?

“ไม่ทราบสิครับ ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้คุยกัน”
ก็จริงๆนั้นแหละครับ ผมไม่ค่อยได้โทรสไกป์ หรือไลน์คอลหากันเท่าไหร่
ไม่ใช่แค่จานสีนะ ขนาดยูโรกับเปาที่ว่าอยู่เมืองไทยเหมือนกัน ผมก็แทบจะไม่ได้คุยครับ
มีแค่คุณคะน้าที่ส่งไลน์มาด่าผมทุกวัน นั้นแหละถึงได้ถามสารทุกข์สุขดิบกันได้บ้าง

“ทำไมไม่ติดต่อเพื่อนบ้างเลย มัวแต่รอไม้ฉากมันหรือไง”
อ้าววว พี่อุ้มอยู่ดีๆก็มาขึ้นเสียงใส่ผม
มันเรื่องอะไรของพี่วะ?

“ปกติพวกผมก็ติดต่อกันแบบนี้อยู่แล้ว พี่อุ้มจะทำไม มีอะไรกับเพื่อนผมอีก?”
ไม่ทันที่พี่อุ้มจะตอบเลยครับ
เสียงพี่ไนซ์ ดาราสุดหล่อก็ดังมาแต่ไกล

“ไปให้ห่างจากเพื่อนกู”
โอ้ยยต๊ายตาย พี่ไนซ์พูดมายังกับถ่ายหนังอยู่ สาวๆที่เดินผ่านถึงกับกรี๊ด
(แล้วปั้นจะกรี๊ดทำไมลูก - -)

“วันนี้เพื่อนมึง วันหน้าอาจจะเป็นเมียกูก็ได้นะ”
แล้วดูอีพี่อุ้มมันตอบกวนตีนไนซ์สิครับ

อยู่ๆก็มีมือใหญ่ๆมากอดเอวผมแล้วดึงตัวผมให้ไปปะทะกับแผงอกแน่นๆ
(นี้ก็บรรยายซะเห็นภาพ รู้ด้วยนะว่าแผงอกแน่นๆ 55555)
ผมกำลังจะหันไปด่าว่ามันเป็นใคร
พอเงยหน้าไปเท่านั้นแหละ .. น้ำตาจะไหล

“คนของกู และจะเป็นของกูคนเดียวเท่านั้น”
เสียงไม้ฉากมันตอบพี่อุ้ม แต่พี่อุ้มมันไม่สลดหรอกครับแค่นี้เอง
ไม่ระคายเคืองผิวอันหนาและกระด้าง - -‘

“ไม่กลัวท่านพ่อจะฟาดอีกหรอครับ 55555 แต่ดู ท่าทางสบายดีนิ  ขนาดฝึกหนักกว่าคนอื่นๆนะเนี้ย”
พี่อุ้มเหยียดยิ้ม แล้วหันไปมองหน้าไม้ฉาก

“ถ้านั้นเรียกว่าหนัก แปลว่าพี่อุ้มคงอ่อนแอมากเลยครับ เพราะสำหรับผมเท่าที่เจอมามันยังดูเบาๆไป”
โอ้ยยไอ้บ้าไม้ ยังไปพูดกวนมันอีก เดี๋ยวมันจัดหนักให้จะทำไงวะมึง
พูดไม่คิดเลย T^T

“อ่ออเบาๆสินะ ได้เลยเดี๋ยวจัดการให้  งั้นพี่ไปก่อนนะครับน้องปั้น 
ฝากบอกจานสีด้วย ว่าคลิปแบบนี้ถ้าหลุดไปในวงธุรกิจของป๊าที่ลำปาง
ป๊าที่กำลังป่วยอาจจะอาการทรุดจนจานสีต้องรีบกลับเมืองไทยก็ได้ หึหึ พวกแกหนีฉันไม่พ้นหรอกนะ”
พี่อุ้มพูดเสร็จก็เดินขึ้นรถ แล้วขับออกไป

“มันยังตามมากวนมึงอีกหรอวะปั้น ทำไมมึงมีฟีโรโมนสำหรับเพศชายหรอ เรียกแต่เพศชายเข้าหาตัวเองเนี้ย”
ดูไนซ์มันพูดสิครับ โหววว ไม่อยากอวดหรอกนะ ผู้หญิงคณะอื่นๆมาจีบผมเยอะแยะไป

“ผู้หญิงก็มีเข้ามาเว้ย กูออกจะหล่อ”
ผมรีบอวดมันเลยครับ (ไหนบอกไม่อยากอวดไง)

“เยอะหรออออ”
ลืมไปเลยว่าพ่อมา T^T  ไม้ฉากหยิกแก้มพูดแล้วถามซ้ำๆว่าเยอะหรอออ

“ไอ่เออะอับ อั้นอ้อเอ่น”
(ไม่เยอะครับ ปั้นล้อเล่น)

“อย่าล้อเล่นบ่อยๆ พี่หึงโหดนะครับ”
ไม้ฉากมันก้มลงมากระซิบที่ข้างๆหูผม ทำไมเสียงมึงดูสยองจังวะไม้ TT

“เออแล้วนี้มาได้ไง ทำไมไนซ์ไปรับมาอะ”
ผมถามไม้ฉาก ตอนที่กำลังเดินเข้ามาใต้ตึกด้วยกัน
ส่วนไนซ์ตอนนี้โดนสาวๆรุมขอถ่ายรูปอยู่ครับ ตอนนี้มันกำลังฮอตตตตต!

“ไนซ์ไปถ่ายละครที่กองพอดีนะ เลยรับกลับมาด้วย
เดี๋ยวเย็นนี้ไม้ก็ต้องขึ้นเครื่องกลับแล้ว เพราะได้หยุดแค่ 2 วันเอง”

“2 วันเองหรอ ทำไมไม่พักที่โรงเรียนละ ออกมาทำไม”

“ขอให้ได้เจอหน้าปั้นหน่อยเหอะ นี้มันเดือนกว่าแล้วนะที่ไม่ได้เจอกัน คิดถึงจะบ้า”
พูดเสร็จมันก็เอามือมาโอบตัวผม ให้เดินเข้าไปชิดๆกับตัวมัน
ถ้าที่นี้ไม่ใช่มหาลัย ผมคงโดนมันฟัดตายไปละครับ
หน้ามันเหมือนหมาตอนที่เจอกระดูกเลย ท่าทางหิวโซ 5555

สักพักก็มีเสียงไลน์แจ้งเตือนมาที่มือถือผม
พอเปิดดูก็เจอคลิปของพี่อุ้มกับจานสี แต่เป็นคนละเวอร์ชั่นกับวันนั้น

“เลว ทำไมมันเลวแบบนี้วะ!”
ไม้ฉากดูได้นิดเดียวก็กดลบคลิปนี้ออกจากมือถือผม ก่อนจะบล็อกไลน์พี่อุ้มอีกครั้ง

“บอกกี่รอบแล้วว่าให้บล็อก ไปปลดบล็อกทำไม”
เอาละไง โดนด่าละไงปั้นเอ้ยยย

“อันนี้มันเบอร์ใหม่ พี่เค้าแอดมาตามเบอร์มือถือ ปั้นไม่ได้ปลดอัดเก่าออกเลย”
ผมรีบบอก แล้วรีบเอามือถือมาถือไว้เองครับ กลัวพี่ไม้จะปาทิ้งเพราะความโกรธพี่อุ้มจริงๆ

“กูสงสารจานสีวะมึง” ไนซ์เดินมาทันได้เห็นคลิปพอดีครับ

“อืมม เอาไว้ค่อยติดต่อหามัน แล้วค่อยคุยกับมันอีกที ตอนนี้ปั้นไปรับน้องก่อนเถอะ”
ไม้ฉากดันหลังให้ผมเดินเข้าไปหาเพื่อนๆ ส่วนไม้ฉากกันไนซ์ไปนั่งคุยกันที่โต๊ะว่างๆแถวนั้นรอ


และวันนี้ผมก็ไปขอโทษพี่เจกับแฟรงค์ และให้สมุดบันทึกของโชกุนที่ผมค้นเจอจากในห้องนอนโชกุนกับทั้ง 2 คน
หวังว่าเรื่องราวต่างๆจะจบลงด้วยดีนะ
โชกุน ,, พี่ช่วยโชได้เท่านี้นะ และพี่จะคอยดูแลทีชเชอร์ให้ : )


ไม้ฉากกับไนซ์อยู่กับผมจนเลิกรับน้องครับ
ตอนแรกผมก็จะไปเลี้ยงสายรหัส แต่ลุงธีระโทรมาบอกให้ผมไปจัดการเรื่องโรงพยาบาลให้โชกุน
ลุงธีระจะพาโชกุนกลับมารักษาที่เมืองไทย
ไม้ฉากกับไนซ์เลยมาส่งผมจัดการธุระ ก่อนที่ผมจะไปส่งไม้ฉากขึ้นเครื่องกลับขอนแก่น

วันนี้แทบจะไม่ได้กอดกันเลย ,, ทำได้แค่นั่งมองหน้ากัน
ไม้ฉากมันนั่งมองผมทั้งวันครับ ตอนผมรับน้องอยู่หันไปมองก็เห็นสายตาของไม้ฉากมองมาที่ผม
ไม่ว่าผมจะทำอะไร หันไปกี่ครั้งๆก็เจอแต่สายตากับรอยยิ้มของไม้ฉาก

“ขอโทษนะที่วันนี้ไม่มีเวลาให้เลย”
ผมบอกกับมัน ก่อนที่มันจะเดินเข้าเกตไป

“ไม่เป็นไร แค่นี้ก็มีกำลังใจมากขึ้นเยอะแล้ว”
ไม้ฉากส่งยิ้มมาให้ผม ก่อนจะดึงตัวผมเข้าไปกอด

“รักษาเนื้อรักษาตัวดีๆ อีกแค่ไม่กี่เดือน ไม้จะจบหลักสูตรแล้ว เราจะได้เจอกันบ่อยๆแล้วนะ”
อีกไม่กี่เดือนงั้นหรอออ - -
นี้มันเพิ่ง 2 เดือนเองเว้ยยพี่ไม้

“ครับ ไม้ก็เหมือนกัน อย่ากวนตีนคนอื่นเยอะ รักษาตัวดีๆ แล้วรีบๆกลับมาหานะ”
ผมก็กอดมันแน่นๆเหมือนกันครับ ชาร์ตพลังชีวิตของกันและกัน : )

“แล้วเจอกันวันหยุดหน้าครับ”
ไม้ฉากพูดเสร็จก็ผละกอดจากผม แล้วเดินเข้าเกตไป
น้ำตาจะไหล T^T
นี้ต้องร่ำลากันอีกกี่ครั้งวะเนี้ยย
กว่าไม้ฉากจะอบรมตำรวจเสร็จ ผมคงเกลียดสนามบิน
เกลียดการกอดกัน และบอกลากันหน้าเกตก่อนขึ้นเครื่องแน่ๆ

เอาวะ,, อดทนเว้ยย อีกแค่ 8 เดือน
ขนาดมันย้ายโรงเรียนไปตั้งแต่ ป.4 จน ม.6 ยังรอได้เลย
นี้แค่ 8 เดือน ,, ไหวอยู่แล้ว : )


ช่วงเวลาต่อจากนั้นมันเหมือนเวลาของการเรียนรู้ของทั้งผมและไม้ฉาก


ผมก็ไปเรียนตามปกติ ผ่านเทอม 1 ไป จนเทอม 2 แล้วครับ ใกล้จะจบปี 1 แล้ว
ก็ยังราบรื่นไม่มีปัญหาอะไรครับ
ผมกับแฟรงค์ก็สนิทกันบ้างแล้ว และผมก็ได้ไปเล่นกับหลานที่บ้านของพี่เจ
ป๊าม๊าผมก็ได้แวะมาอุ้มทีชเชอร์ด้วยครับ
ตอนนี้ลุงธีระเองก็เข้าคุกไปแล้ว รับข้อหาแทนโชกุน
จริงๆมันผิดนะทำไม่ได้หรอก แต่ก็อย่างว่าครับ อำนาจเงิน ทำได้หมดแหละ
ส่วนโชกุนเองก็ไปรักษาตัวที่เมืองนอกกับแม่ของทีชเชอร์
ก็หวังว่าทีชเชอร์เองจะมีครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตาในไม่ช้านี้นะ


ส่วนไม้ฉากนะหรอครับ 555+ ตอนแรกก็เดือนละครั้งที่ได้เจอหน้ากัน
หลังๆมา 2 เดือนครั้ง และสุดท้ายเลยคือ ไม่ได้เจอมาเกือบๆ 3 เดือนละครับ
โดนครูฝึกสั่งห้ามออกนอกบริเวณ ก็ไม่รู้ว่าผิดอะไร แต่คือมันห้ามกลับบ้านครับ
ที่ผมรู้เพราะว่าไนซ์ไปถ่ายละครที่กองฝึกมัน ไนซ์เลยแวะมาส่งข่าวให้ผม

ไม่เป็นไรหรอกนะ อีกไม่กี่อาทิตย์มันจะจบหลักสูตร และได้รับยศสิบตำรวจตรีแล้ว
เอาไว้วันนั้นค่อยเจอกันก็ได้ : )

ผมนัดกับไนซ์ ยูโร เปา คะน้า และเลน่อนไว้แล้ว ว่าพวกเราจะไปรับตำรวจใหม่ด้วยกัน
หวังว่าพ่อของมันคงไม่ใจร้าย ถึงขนาดไล่ตีผม หรือไม้ฉากในวันสำคัญวันนั้นนะครับ




อดทนอีกนิดนะ ,, จะได้เจอกันแล้ว สิบตำรวจตรีภาคิน’

[moujay]

ช่วงนี้เจอัพกลางวันน๊า
เพราะกลางคืนต้องนอนกับเครื่อง เลยนั่งคอมไม่ได้

เรื่องราวใกล้วันนี้เบาๆลงมาบ้างละเนอะ 555+
คงไม่หน่วงใจกันเท่าไหร่แล้วละ

ยังไงฝากติดตามให้กำลังใจหนุ่มน้อยทั้ง 2 คนด้วยนะคะ
มีคำผิดยังไงเจจะรีบตามแก้ให้ค่ะ
แนะนำติชมกันได้ทุกทางเลย inbox ก็ได้
เจน้อมรับทุกคำติดชม และคำแนะนำ

ขอบคุณที่อยู่ให้กำลังกันมาตลอดน๊าาา  : )

[Freja]

ไม่รู้จะเมนท์อะไรแล้ว  คือเหนื่อยแทนเด็กสองคนนั่น  กลัวอนาคตด้วย
ผู้ใหญ่ก็เอาเรื่องของตัวเองมาสุมให้เด็กสองคนนี้จนกลายเป็นอะไรไม่รู้แล้ว
เหมือนเป็นเครื่องมือมากกว่าคน

คนอย่างอุ้มนี่กลัวจริงๆ ยิ่งจะจบออกไปเป็นตำรวจด้วย เป็นคนที่มีอำนาจในมือ  แต่ใช้เพื่อตัวเองไม่ใช่คนอื่น

[❣☾月亮☽❣]

    หนทางอีกยาวไกล จะดีกว่านี้อีกถ้าไม่มีไอ้สารเลวอุ้ม
ขอบคุณค่ะมูเจ

[Nus@nT@R@]

สงสาร 2หนุ่ม อุปสรรคเพียบ
ไม่ชอบอุ้มมากๆๆๆๆ นิสัยไม่ดี พ่อแม่คงสปอยล์จนเสียคน ไม่ชอบพ่ออุ้มใช้อำนาจข่มเหงคนอื่น

[moujay]

"เลิกวุ่นวายซะทีได้ปะ พี่เป็นโรคจิตปะเนี้ย"
เสียงจานสีมันด่าผม
เออ  ,, กว่ามึงจะรับสายกูก็ 4 - 5 วันละ พอรับสายละมาด่ากูอีกนะ
ปากดีจริงๆ ไอ้ขนมหวาน!

"เมื่อไหร่จะมาเมืองไทย"
ผมถามคำถามนี้กับมันหลายรอบมากๆ คือ ไลน์ไปถามมันทุกวันมันก็ไม่ยอมตอบ

"ยุ่งไรด้วยละ"
เออนั้นดิ แล้วกูมายุ่งกับมันทำไมวะ?

"ก็ถาม ตอบมาแค่นี้มันจะตายหรือไงละ"

"ติดใจผมหรือไงครับพี่อุ้ม"
ดูมันถามผมกลับมาสิครับ นึกถึงหน้ากวนๆมันออกเลย
อย่ากลับมาให้เจอนะ คราวนี้กูทำมึงลุกไม่ขึ้นแน่!
แล้วดูดิยังจะปากดีอยู่อีกไหม

"ถ้าบอกว่าใช่ละจะมาไหม?"

"5555555 งั้นพี่ก็เป็นฝ่ายแพ้นะสิ"
จานสีหัวเราะแบบสะใจมากครับ
เสียงหัวเราะมันดังมาก
แต่ว่า ...
แพ้??  ผมแพ้อะไรมันวะ?

"แพ้อะไร  พี่ไปแพ้อะไรจานสี"
อ้าวว แล้วนี้ไปพูดกับมันซะดีเลย
มึงเป็นไรไปวะอุ้มรัก -- '
ดึงสติหน่อยยยยย !!!

"พี่กำลังตกหลุมรักผมงั้นหรอครับ"

รัก รักงั้นหรอ?
ผมรักจานสีงั้นหรอ?

- ติดตามตอนต่อไป -


เอาละสิค่ะ ,, เรื่องราวเป็นไงต่อนะ 555
ขอต่อพรุ่งนี้เนอะ วันนี้แอบมาลงสปอยไว้ก่อน : )


ฝันดีนะคะ'

[•♀NoM!_KunG♀•]

เอาอุ้มไปเก้บสักที แขยง

[jimmyjimmy]

ปั้น สู้สู้ นะ แม่ผัวลูกสะใภ้ก้อแบบนี้แระ มีปัญหาตลอดๆ อิอิ

[moujay]

ชี้แจงก่อนนะคะ
ตอน 63  จะแบ่ง 2 พาร์ทนะคะ
เป็น 63.1 ของพี่อุ้มรัก
63.2 ของจานสีนะคะ : )

เอามาคั่นนิดหนึ่ง 555+
เจยอมรับนะว่าเจเขียนตอนพิเศษไม่เป็น
ไม่รู้ว่าควรยกยอดไปลงตอนพิเศษไหม หรือยังไง
ตอนนี้เอามาใส่ในเรื่องรวมไปก่อนเนอะ  5555+

จบภายในเดือนนี้แน่นอนค่าาา
ฝากติดตามและให้กำลังใจกันจนจบด้วยน๊าาา
^_______________^

[moujay]

Ch 63.1  ที่ฉันคิดถึงเรียกว่า ....  || อุ้มรัก


พอโดนไม้ฉาก กับปั้นสิบตอกหน้ากลับมาแบบนั้น
ผมเลยขับรถออกจากมหาลัยของปั้นสิบ
โธ่เว้ยยเจ็บใจเจ้าบ้าไม้ฉาก 
อุตส่าห์จัดให้ฝึกหนักขนาดนั้นยังมีหน้ามาปากดีได้อีก
ทำไมมันออกมาได้วะ? 
อุตส่าห์ย้ำหนักย้ำหนาแล้วว่าอย่าให้มันได้พักวันหยุด
โว้ยยยย อะไรกันวะทำไมอะไรๆมันผิดล๊อคผิดแผนแบบนี้ไปหมด


ผมขับรถมาหามายด์ที่มหาลัย
ผมกับมายด์ยังติดต่อและได้คุยกันบ้างครับ ในสถานะเพื่อน
เพราะตอนนี้มายด์เองก็มีแฟนแล้ว เป็นรุ่นพี่ต่างมหาลัย คนนี้คงเอาจริงเอาจัง
หวังว่าจะจับแน่นอยู่แหละนะ เห็นทำตัวสงบเสงี่ยมเรียบร้อยขึ้นเยอะ


“ก๊อก ก๊อก”

เสียงเคาะกระจกดัง ผมเลยหันไปมอง
เห็นมายด์ยืนยิ้มหวานให้ผมอยู่
สักพักมายด์ก็เดินมาเปิดประตูรถ แล้วขึ้นมานั่งข้างๆผม

“ว่างถึงแค่ห้าโมงเย็นนะ”

“ติดแฟนอะดิ โหวววว นานๆเจอกัน ดึกหน่อยก็ไม่ได้”
ผมพูดแหย่มายด์ ก่อนจะขับรถพามายด์ไปทานข้าวที่สยาม

“บ้าหรอ แฟนมายด์เลิกเรียนห้าโมง เดี๋ยวมันให้ไปหา ไปช้ามันจะโกรธ”
หื้ออ เค้ากลัวแฟนด้วยอะ 5555+
มายด์มาโหมดนี้ เอาซะผมไม่คุ้นเลยครับ

“อือๆ ทานข้าวเสร็จเดี๋ยวไปส่งที่บ้านละกัน โอเคปะ”


“ดีมาก เออนี้ แล้วนึกไงถึงโทรหาเราอะ”
มายด์หยิบมือถือมาเล่น ก่อนจะหันมามองหน้าผม

“เหงามั้ง” ผมก็หันไปมองหน้ามายด์
แต่มายด์ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อครับ

“เหอะ คนอย่างอุ้มเนี้ยนะเหงา  มายด์ไม่เชื่ออะ
เด็กๆเธอไปไหน เมื่อก่อนเห็นมีออกจะเยอะแยะ”
ดูมายด์ดิ แหม่ ,, คนเราเปลี่ยนแปลงกันบ้างเหอะนะ 5555+

“เลิกหมดละ รักเดียวใจเดียวแล้ว”

“เห้ยยย รักใคร ไหนเล่าสิ”
เออนั้นดิ ผมรักใครวะ?
พูดไปนั้นไม่ได้คิดเลยนะ แกล้งพูดไปเฉยๆ

“มีที่ไหนละ แต่แค่เบื่อๆอะ”
มายด์ส่งหน้าตาแซวๆผมมา เหมือนไม่เชื่อครับ
ผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะมายด์โทรหาแฟน

ผมขับรถมาถึงสยามแล้วครับ วนหาที่จอดรถยากมาก
แต่ก็หาที่จอดรถจนได้ ผมพามายด์มาทานอาหารญี่ปุ่นแบบที่มายด์อยากกิน


ช่วงระหว่างที่รออาหาร มายด์ก็ชวนผมคุย
ยังคุยเก่งเหมือนเดิมจริงๆนะสาวสวยย : )


“ว่ามาเลย จะปรึกษาอะไร จะเล่าอะไร เล่ามา”
โหวว  เปิดฉากมาแบบจี้จุดมาก

“รู้ได้ไงว่าจะปรึกษา  บอกแล้วไงแค่ชวนกินข้าว”
ผมแกล้งมองไปทางอื่น

“โหววอุ้ม  รู้จักกันมาซะทุกมุมละนะ พูดมาเถอะนะ”
ทุกมุม 55555555 เออมายด์ครับ เป็นผู้หญิงนะครับ
ใช้คำแบบว่าอายๆบ้างเถอะนะ
จริงๆเลย ยังเซี้ยวยังซ่าเหมือนเดิมจริงๆ

“มายด์  เออคือ มายด์เคยแบบโทรหาใครสักคนแล้วเค้าไม่รับสายจนเรารู้สึกหงุดหงิดไหม
แต่ก็ยังโทรนะ รู้ว่ามันไม่รับเราก็โทรหาตลอดอะ เคยไหมมายด์”
ผมถามมายด์ไป พอมายด์ได้ยินคำถาม มายด์รีบวางมือถือที่กำลังเล่นอยู่ลงเลยครับ

“นี้อุ้มอย่าบอกนะว่ายังจีบปั้นสิบอะ 
ถ้าเรื่องปั้นนะ มายด์ขอไม่ยุ่ง  นี้มายด์ทำให้พี่มิ้วเลิกกับแฟน
จนแฟนถอนหมั้นไปละ มายด์ไม่ยุ่งละนะบอกไว้ก่อนเลย”
เห้ยยถึงขนาดเลิกเลยหรอ?

“ถอนหมั้นเลยหรอ แล้วตอนนี้อะดีกันไหมหรือเลิกกันจริงๆ”
เอาจริงๆผมตกใจนะ ไม่คิดว่าจะขนาดเลิกกับแฟนเลย

“เลิกเลยอะ ไม่ได้ติดต่อเลย  เอาละบอกมาดีๆว่าไปจีบใคร ใช่ปั้นสิบไหม”

“ไม่ใช่ แต่ไม่ได้จีบเว้ยย คนนี้ไม่ได้จีบ”
ผมไม่ได้จีบจานสีนะจริงๆ
แค่อยากกวนตีนมันเล่นๆเท่านั้นเอง
เพราะส่งรูปส่งคลิปไปให้มันละมันยังเฉยๆ
ไม่เห็นจะด่าจะว่าอะไรผมเลย
ไม่ชอบเลยอะ ,, ที่มันนิ่งๆแบบนี้

“แล้วใครบอกมา ไม่บอกไม่ให้คำปรึกษานะ”
มายด์เอาตะเกียบชี้หน้าผม ถามซ้ำๆว่าใคร

“ก็เด็กๆที่ขอนแก่นแหละนะ เอาละบอกมาได้แล้วเป็นมายด์จะทำไง”

“อืมม โทรหาบ่อยๆทั้งๆที่เค้าไม่รับสายอะหรอ
ก็เพราะเราชอบเค้าใช่ไหมละ เค้าไม่รับสายก็ไปหาเค้าดิ จะยากอะไร”
โถ่วววยายบ้า คิดผิดแล้วละที่มาปรึกษา


“ไปได้ไปนานแล้วละนะ  กินๆไปเถอะ ไม่ถามละ”
ผมเลิกล้มความตั้งใจที่จะถามมายด์ครับ
คิดว่าน่าจะไม่ได้คำตอบอะไรดีๆมาแน่นอน


พอทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็ขับรถมาส่งมายด์ที่บ้าน
ก่อนที่มายด์จะลงรถ มายด์หันมามองหน้าผม

“นี้อุ้ม  ถ้าวิ่งตามปั้นแล้วมันเหนื่อยก็พอเถอะ ลองมองหาคนที่เค้าอยากเดินข้างๆอุ้มดู
อุ้มหล่อจะตายไป รวยก็รวย มีคนมากมายอยากเข้ามาหา
อย่าวิ่งตามคนแค่คนเดียว แล้วไปทำร้ายหรือทำลายคนอื่นๆเลย
ก่อนที่จะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแบบมายด์”
คิดดีๆเป็นด้วยเว้ยย ,, 55+ แฟนใหม่ล้างสมองมาใช่ไหมมมมม

“ถ้าอุ้มเจอคนๆนั้นอุ้มจะลองหยุดดูละกันนะ ขอบใจมากมายด์”
มายด์ยิ้มให้ผม ก่อนจะเดินลงไปจากรถ
แล้วสักพักก็หันมามองหน้าผมอีกครั้ง

“เรื่องที่อุ้มถามมายด์อะ ลองถามตัวเองดีๆนะว่าโทรไปหาเพราะว่าอยากแกล้ง หรือเพราะคิดถึง
ตอบดีๆนะ อย่าโกหกใจตัวเอง แล้ววันหยุดหน้ามาพามายด์ไปกินข้าวอีกนะ บ๊ายยย”
มายด์โบกมือให้ผมก่อนจะเดินเข้าบ้านไป



คิดถึง ..


ผมคิดถึงจานสีงั้นหรอ?



เป็นไปไม่ได้อะ ผมไม่ได้ชอบมันซะหน่อย
ไอ้เด็กบ้า ชอบกวนตีน  ชอบหาเรื่อง ชอบอ่อย
ตัวขาว หุ่นดี เสียงโคตรยั่ว
เห้ยยๆๆ ไม่ใช่แล้วว

ผมไม่ได้ชอบมัน ,, ผมชอบปั้นสิบ ปั้นสิบ!!

โธ่เว้ยย มาหามายด์แม่งก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย
เห้ออออ ,,




ผมขับรถกลับไปนอนบ้านอาที่รังสิต
พออาบน้ำเสร็จแล้ว ก็กดโทรหาจานสีอีกรอบ
แต่คราวนี้มันรับสายครับ ^///////^
เย่เย้!!!!!
เออ กูจะดีใจทำไมวะเนี้ย?


จานสี :: มึงว่างมากหรือไง
ดูคำทักทายจากปากมันสิครับ น่าเอาตีนเตะปากจริงๆ

ผม :: แล้วทำไมมึงไม่รับสายกูละครับ

จานสี :: เห้อออ  เลิกวุ่นวายซะทีได้ปะ พี่เป็นโรคจิตปะเนี้ย
เสียงจานสีมันด่าผม  เออ  ,, กว่ามึงจะรับสายกูก็ 4 - 5 วันละ
พอรับสายละมาด่ากูอีกนะ  ปากดีจริงๆ ไอ้ขนมหวาน!

ผม :: เมื่อไหร่จะมาเมืองไทย
ผมแกล้งไม่ได้ยินคำที่มันด่าครับ ถามมันกลับไป
ผมถามคำถามนี้กับมันหลายรอบมากๆ คือ ไลน์ไปถามมันทุกวันมันก็ไม่ยอมตอบ

จานสี ::  ยุ่งไรด้วยละ
เออนั้นดิ แล้วกูมายุ่งกับมันทำไมวะ?

ผม ::  ก็ถาม ตอบมาแค่นี้มันจะตายหรือไงละ
เออก็แค่ตอบ ทำไมต้องยียวนกวนเบื้องล่างวะไอ่เด็กแฝด!

จานสีเงียบไปสักพักก่อนจะหัวเราะออกมา

จานสี ::  หึหึ  ติดใจผมหรือไงครับพี่อุ้ม
ดูมันถามผมกลับมาสิครับ นึกถึงหน้ากวนๆมันออกเลย
อย่ากลับมาให้เจอนะ คราวนี้กูทำมึงลุกไม่ขึ้นแน่!
แล้วดูดิยังจะปากดีอยู่อีกไหม


ผม ::  ถ้าบอกว่าใช่ละจะกลับมาไหม?

จานสี ::  5555555 งั้นพี่ก็เป็นฝ่ายแพ้นะสิ
จานสีหัวเราะแบบสะใจมากครับ
เสียงหัวเราะมันดังมาก
แต่ว่า ...


แพ้??  ผมแพ้อะไรมันวะ?



ผม :: แพ้อะไร  พี่ไปแพ้อะไรจานสี
อ้าวว แล้วนี้ไปพูดกับมันซะดีเลย
มึงเป็นไรไปวะอุ้มรัก -- '
ดึงสติหน่อยยยยย !!!

จานสี ::  พี่กำลังตกหลุมรักผมงั้นหรอครับ


รัก รักงั้นหรอ?

ผมรักจานสีงั้นหรอ?


ผม :: บ้านะ ใครจะไปรัก ก็แค่เพื่อนของปั้นสิบก็แค่นั้น
พี่รักปั้นสิบ ไม่ได้รักจานสี ตกลงจะกลับมาเมื่อไหร่

จานสี :: ถ้าพี่ไม่รักผม พี่จะโทรหาผมทำไมครับ
จะส่งไลน์มาหาทำไมตั้งมากมาย พี่บ้าหรือไง?
เออ กูบ้าหรือไงวะ?

ผม :: ก็ ก็ ทำไมวะ โทรหาไม่ได้หรือไง

จานสี :: ไม่กลัวแฟนผมด่าเลยหรือไงครับ โทรมากวนขนาดนี้


แฟน??
เห้ยย มันมีแฟน!!!!
มีตอนไหน?
มีได้ไง?
แล้วใครแฟนมัน?


ผม :: มีตอนไหน ห้ามมีเว้ยย มึงมีแฟนไม่ได้นะไอ้เด็กบ้า

จานสี :: 5555 พี่นั้นแหละบ้า ผมจะมีใครแล้วมันทำไมละครับ เลิกวุ่นวายกับผมซะที



กึ๊กก!!


จานสีมันวางสายใส่ผม
เห้ยยย อะไรวะเนี้ยย

จานสีมีแฟนแล้ว มันมีแฟนแล้วงั้นหรอวะ?
ทำไมเจ็บแปลกๆวะกู


มึงรักปั้นสิบเว้ยย อุ้มรัก ,, มึงรักแค่ปั้นสิบ
ต้องเอาปั้นสิบมาเป็นของมึงให้ได้
จานสีแค่ขนมหวานที่มึงอยากแก้แค้นอยากลิ้มลอง


ผมบอกตัวเองซ้ำๆ





แต่ ....
โว้ยยยยยย ใครวะแฟนจานสี?




ผมกำลังหงุดหงิดเรื่องที่จานสีพูด
แต่มายด์กลับโทรเข้ามาหา


ผม :: ไง

มายด์ :: ทำไมทำเสียงงั้นอะ เป็นไรเนี้ย

ผม :: ไม่มีไร แล้วโทรมานี้มีไรปะเนี้ย

มายด์ :: เรานึกเพลงที่ตรงกับอุ้มได้ละ เลยมาบอกอะ

ผม :: เพลงไรอะ

มายด์ :: ส่งให้ทางไลน์นะ ลองฟังดู 555 บ๊ายยยจ๊ะ จุ๊บๆ

โอ๊ะ นี้อีกคนพูดไม่รู้เรื่องแล้ววางสายใส่
เห้ออ ผมเปิดไลน์แล้วกดฟังเพลงที่มายด์ส่งลิงค์มาให้


https://www.youtube.com/v/f5AycDvHHrw



เออคือเพลงหวานแหววมาก
แต่ .... ทำไมฟังแล้วคิดถึงไอ้ขนมหวานอิมพอร์ตวะเนี้ยยย T^T


“เคยเป็นคนที่รักตัวเอง มากเกินที่จะรักใคร
ไม่เคยคิดมากเกินไป ไม่เคยไม่เป็นมาก่อน
มันกังวลไม่เป็นอันนอน ถ้าหากไม่อยู่ใกล้ใกล้เธอ
ทำไมต้องอยากเจอแต่เธอไม่รู้”


ท่อนนี้คือแบบ ตรงมาก
หลังกลับจากกระบี่ ผมอาการแบบนี้เลย
นอนไม่หลับ คิดถึงแต่จานสี
นึกถึงแต่สัมผัสของมัน มือมันที่มาประคองหน้าผมไว้
ยิ้มทั้งน้ำตา ที่มันยิ้มส่งมาให้ผม
ไม่เคยขัดใจ มันตามใจผมตลอดทั้งคืนนั้น



โอ้ยยย มายด์ TT
ยายผู้หญิงโหดร้าย ส่งเพลงมาทำบ้าไรวะเนี้ยย




สิ่งที่ผมเป็น ,, เพราะผมรักจานสีงั้นหรอ???

[Freja]

ตอนนี้บอกตรงๆนะว่าขอเบะปากให้
อุ้มเป็นมนุษย์ที่น่ารังเกียจเป็นที่สุด  ชนิดที่บอกได้เลยว่าเจองุกับเจออุ้มให้ตีอุ้มก่อนนะ

พี่มิ้วเลิกกับแฟนจนแฟนถอนหมั้นไปละ

ขอกราบพระภาวนาขอให้ผลกรรมตกไปอยู่กับคนที่คิดไม่ดี หวังร้าย ทำเลว
ภาษาอังกฤษยังมีว่าไว้ว่า What comes around, goes around. ทำสิ่งใดกับผู้อื่นก้ขอให้ได้ผลกรรมนั้นๆตามสนอง  ยิ่งทุกวันนี้เวรกรรมเร็วยิ่งกว่า 4G มาถึงได้ในแป๊บเดียว   ตัวแฟนมิ๊วก็เหมือนกันขอให้สิ่งที่เขาทำกับมิ๊วกลับมาสนองตัวเขาด้วยเถอะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

ให้ตายไปเรยได้มะ หรือเปงโรคประสาทไปเลยก้อได้อะ

[moujay]

Ch 63.2  ที่อ่อนไหวง่ายดายก็เพราะ .... || จานสี



“ทำไมไม่รับสาย”
คำพูดติดปากของพี่อุ้มเค้าละครับ
พอผมรับสายทีไรก็ชอบถามแต่คำถามเนี้ย
ตอบไปร้อยรอบพันรอบก็ไม่เคยจะซึมเข้าไปในสมองเลยหรือไงวะพี่?

“จะมาเมืองไทยเมื่อไหร่”
นี้อีก คำถามยอดฮิต พูดเหมือนอังกฤษกับไทยห่างกันเหมือน กรุงเทพ-สระบุรี
ปกติผมกลับไปปีละครั้งครับ แต่เดี๋ยวเร็วๆนี้จะไปรับตำรวจใหม่กับปั้นสิบมัน
555+ มันบอกไปกันเยอะๆ  พ่อแม่ไม้ฉากจะได้ไม่ฆ่ามันในงาน


ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นที่กระบี่ ผมก็ไม่ได้เจอกับพี่อุ้มอีกเลย
พี่อุ้มโทรหาผมแทบทุกวัน และวันละหลายสิบรอบมากๆ
ไม่รวมกับไลน์นะครับ ที่ส่งมาเป็น 10 – 20 ข้อความ
ผมก็เปิดอ่านบ้าง ไม่อ่านบ้าง ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง
จนบางทีพี่อุ้มกดคอลไลน์มาหาผม ผมก็กดปฏิเสธไป


ผมไม่ได้โกรธอะไรแล้วละครับ จริงๆก็ยอมรับว่าผมเองก็ผิด
รู้อยู่แล้วว่าพี่อุ้มชอบปั้นสิบ
และเรื่องในคืนนั้นผมเองก็เป็นฝ่ายเดินตามพี่อุ้มเข้าไปในห้องเอง
จากคลิปที่พี่อุ้มส่งมาให้  ผมก็ดูนะ - -‘
เป็นผมเองด้วยซ้ำที่บางครั้งเป็นฝ่ายดึงตัวพี่อุ้มเข้ามา
เป็นผมเองที่สนองตอบอารมณ์ของตัวเองในคืนนั้น
เรื่องมันควรจบได้แล้ว ,, ผมยอมแลกความรู้สึกตัวเอง
เพื่อชดเชยกับสิ่งที่ผมและพู่กันทำลงไปกับพี่อุ้มหมดแล้ว
แต่พี่อุ้มมันไม่ยอมจบครับ - -



ตื้ดดด ตื้ดดดด


เสียงคอลไลน์แจ้งเข้ามา เป็นของพี่อุ้มรักอีกละครับ
เพิ่งวางสายไปไม่ถึงชั่วโมง จะคอลมาทำบ้าไรวะเนี้ยย


“ทำไมยูไม่รับสายละ”
เสียงเอริ  รูมเมทสุดสวยของผมถามขึ้น


“ไม่อะ เราไม่อยากคุย”
ผมเอาหนังสือวางทับโทรศัพท์ไว้
ไม่อยากกดปฏิเสธ เดี๋ยวพี่อุ้มมันรู้ว่าจงใจไม่รับสายมัน


“ใช่แฝดของยูหรือป่าว?”
เอริก็ยังถามต่ออีกครับ
เอริเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น – ไทย  มาเรียนและทำงานที่อังกฤษ
และเรียนที่เดียวกับผมครับ


“ไม่ใช่หรอก แฝดเราไม่คอลไลน์มาหาหรอกนะ อีกอย่างมันอยู่เมืองข้างๆนี้เอง
ถ้ามันอยากเจอมันก็มาหาเองแหละ  ช่างมันเถอะเอริ แล้วนี้จะไปทำงานหรือยัง”
ผมเห็นเอริกำลังเปลี่ยนเสื้อ เลยหันไปมองทางอื่นแทน

เอริชอบเปลี่ยนเสื้อผ้านอกห้องแบบนี้แหละครับ ตอนแรกผมก็ไม่ชินนะ
ออกจะเขินแทนเอริด้วยซ้ำไป แต่เอริกลับหัวเราะที่ผมอาย
เอริเคยเอ่ยถามผมด้วย ตอนที่ย้ายมาใหม่ๆ

“ยูไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นเลยนะ ถ้าเค้าเห็นเอริทำแบบนี้ เอริคงโดนปล้ำไปแล้ว”
เออ เอริก็รู้นิคร๊าบบบ แล้วเอริจะทำแบบนี้ทำไมละ –“-




“กำลังจะไปทำงานแล้วละ  นี้ยูรับสายเถอะ เค้าคงไม่ยอมเลิกราแน่ๆ”
เอริเดินมานั่งข้างๆผม แล้วหยิบมือถือผมมาดู

“หล่อซะด้วย  ถึงว่าละไม่สนใจเอริ เพราะมีชายหนุ่มสุดหล่อตามจีบนี้เอง”
เอริยิ้มแซวๆผม
นี้กูจะเขิน หรือจะทำหน้ายังไงดีวะ?
ที่ไม่สนใจเอริ เพราะว่าผมชอบผู้หญิงเรียบร้อยครับ
แล้วก็คิดกับเอริแค่เพื่อน บางทียังมองมันเหมือนน้องสาวเลย
เห็นเอริทำงานกลับดึกๆ แล้วต้องมาทำการบ้านอีก บางทีผมก็นึกเป็นห่วง
คอยไปยืนรอรับกลับห้องบ่อยๆ

“จีบบ้าอะไรละ รีบไปทำงานเลย เดี๋ยวเลิกงานแล้วจะไปรับ เผื่อแวะซื้อของเข้าห้องกัน”
เอริยิ้มให้ผม ก่อนจะเดินหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกนอกห้องไป



เห้ออ ไอ้นี้ก็ตื้อจังเลย
ผมกดรับสายพี่อุ้ม มันวีดีโอคอลมาครับ
ทรงผมมันตลกมาก แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันยังหล่อเหมือนเดิม 555+


“ทำไมเพิ่งกดรับ”
ผมทำหน้าเซ็งๆใส่พี่อุ้มเลยครับ
ถ้ามันเปลี่ยนคำทักทายเป็นอย่างอื่นได้คงน่าคุยมากกว่านี้

“เพิ่งว่าง ทำไมอะ โทรมาทำไมอีกเนี้ย น่ารำคาญ”
ผมวางมือถือพิงไว้กับหน้าจอคอมพิวเตอร์
ก่อนจะหยิบการบ้านออกมาทำ
พี่อุ้มมันก็นั่งมองหน้าผมอยู่แบบนั้นแหละครับ
เออ จ้องนานไปละมั้งไอ้พี่อุ้ม มีอะไรก็พูดดิวะ!


“มีแฟนแล้วจิงดิ?”
อยู่ๆพี่อุ้มมันก็ถามผมขึ้นมา
ผมเลยเงยหน้าไปมองหน้าจอมือถือ
ที่เห็นหน้าพี่อุ้มมันจ้องหน้ารอคำตอบจากผมอยู่


“อืมม มีแล้ว”
พอผมตอบไป พี่อุ้มมันก็ทำหน้าโกรธๆใส่ผม
มึงบ้าปะเนี้ยย เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวหน้าบึ้ง เดี๋ยวหน้านิ่ง
ไปฝึกตำรวจมา หรือไปฝึกดึงหน้ามาวะ?


“ไหนอะแฟน ไม่เชื่อหรอกว่ามี เอาแฟนมาให้ดูก่อนดิ”
เอากับมันสิครับ ,, เรื่องกวนตีน ทำหน้ากวนๆนี้แม่งง เก่งจริงๆ

“แฟนไปทำงานอะ กลับมาค่ำๆ ถ้ากลับมาจะกดคอลไปให้ดูละกัน”

“ไม่เชื่อ จานสีจะไปเอาใครมาโมเมว่าเป็นแฟนอะดิ ถ้าเป็นแฟนจริงๆต้องอยู่ด้วยกันดิ”
เอ๊ะ ,, มึงบ้าหรือไงบอกว่าไปทำงาน - -‘


“ตัวไม่ได้ติดกันมั้ง ทำมาหากินบ้างดิครับพี่ ไม่ได้ผลาญเงินพ่อเงินแม่แบบพี่นะ”
ตอนนี้ผมไม่ทำการบ้านละครับ นั่งคุยกับพี่อุ้มนี้แหละ
เห็นมันทำหน้าโกรธๆแล้วผมอารมณ์ดี 5555

“จะด่าเพื่อ? ก็คนมันรวยอะ แล้วแฟนผู้หญิงหรือผู้ชาย”
เออ นี้เป็นอะไรกับแฟนกูมากไหมพี่อุ้ม?

“ผู้หญิงอะ โน้นไง กองเสื้อผ้า จีสตริงลายลูกไม้ขนาดนั้น ผู้ชายคงยัดไม่ได้หรอกเนอะ”
ผมกดเปลี่ยนเป็นกล้องหลัง แล้วหันมือไปไปทางกองเสื้อผ้าของเอริ
ที่เพิ่งเอามาจากห้องซักรีด ไม่ทันได้เก็บเข้าตู้เสื้อผ้าเลยครับ
ยังวางกองๆไว้ตรงหน้าประตูห้องอยู่


“นี้อยู่ด้วยกันหรอ?”
ผมกดเปลี่ยนเป็นกล้องหน้าเหมือนเดิม ก่อนจะเอามือถือมาวางไว้ที่เดิม

“อืม ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกัน เรียนด้วยกันอะ ทำไมอะ พี่อุ้มมีปัญหาอะไร?”

“แต่มึงเป็นเมียกูแล้วนะเว้ยย!”

เมีย?
หืออ เกิดมาเพศชายนะครับเท่าที่จำได้
ไม่เหมาะกับคำว่าเมียมั้งพี่อุ้ม - -‘


“เออพี่ไปจูนสมองตัวเองดีๆนะ ผมผู้ชายครับพี่ จะไปเป็นเมียพี่ได้ไง?”

“แต่วันนั้นกูได้มึงละนะ”
พี่อุ้มขึ้นเสียงดังกว่าเดิมอีกครับ
มึงกลัวคนอื่นไม่ได้ยินหรือไงว่ามึงได้กูแล้วเนี้ย!

“ก็แค่ได้กัน ที่นี้ Free Sex จะตายพี่อุ้ม ผมไม่เครียดๆหรอกนะ อีกอย่างคลิปที่พี่ส่งมาอะ
สำหรับผมเฉยๆนะ จะส่งให้พ่อแม่ให้ใครดูก็ส่งเถอะครับ เพราะว่าหน้าพี่ก็ชัดเหมือนกัน
พ่อแม่ผมไม่คิดมากครับ แค่ผมรักษาตัวเอง ป้องกันตัวเองได้ เค้าก็โอเคละครับพี่”
พี่อุ้มฟังผมพูดจบ ก็ทำสีหน้าแบบช๊อคไปเลยครับ
คงคิดว่าผมจะโวยวาย หรือร้องไห้ขอร้องเค้าแบบหนังไทยทั่วไปมั้งครับ

เรื่องคลิปหลุด หรือการเสียตัวแค่ครั้งสองครั้ง
คนเราถ้ามันพลาดไปแล้ว ก็แค่ฮึดสู้ ฮึดเข้มแข็งอีกครั้งก็พอ
(ถึงจะใช้เวลานานก็เหอะนะ)
ไม่จำเป็นต้องฟูมฟายร้องไห้ อ้อนวอนอะไรหรอก
ไม่ได้ซิงกลับมาหรอกครับ อีกอย่างนะผมผู้ชายด้วยแหละ
ไม่ค่อยเครียดกับเรื่องแบบนี้ อย่างที่บอกผมอยู่ที่นี้
เห็นประจำแหละครับ เรื่อง Sex แบบนี้
(แต่เอาจริงๆแล้ว รักษาตัวเองไว้ดีกว่านะคะ ไม่พลาด ไม่ไป Free Sex เป็นดีที่สุดค่ะ)

“มึงคิดแบบนั้นจริงๆหรอ”
พี่อุ้มถามผมด้วยเสียงที่อ่อนลง

“อืมม”
ผมก็ตอบพี่อุ้มไป  พี่อุ้มนั่งมองหน้าผมเงียบๆ



สักพักเอริก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง

“อ้าวว ทำไมกลับไวอะเอริ”
เอริเดินมากอดคอผมไว้ แล้วก้มลงมาหอมแก้มผม

“ไม่สบายอะยู  ช่วยดูแลหน่อยได้ไหมดาร์ลิ่ง”
เอริพูดเสร็จแล้วก็หันไปมองหน้าจอมือถือผม  ก่อนจะทำหน้าตกใจ


“อุ้ยย ซอร์รี่ๆ เอริไม่รู้ว่าดาร์ลิ่งกำลังคุยกับเพื่อน ยังไงตามเอริไปที่ห้องนะคะ”
เอริพูดจบ ก็ก้มมาหอมแก้มผมอีกรอบ ก่อนจะหันไปโบกมือเหมือน Say  Hi. ให้พี่อุ้ม
ผมหันไปมองเอริที่เดินเข้าไปในห้องนอนแล้ว
ก็หันมามองหน้าพี่อุ้มที่ตอนนี้ทำหน้าโคตรจะเหวออะครับ


“งั้นจานสีวางละนะพี่อุ้ม”

“มึงไม่ได้รู้สึกอะไรกับกูเลยหรอวะ?”
อยู่ๆพี่อุ้มก็ถามผมขึ้นมา ก่อนจะกดวางสายไป
แล้วกดโทรกลับมาหาผมแทน


พี่อุ้ม :: ไม่ได้คิดถึง ไม่ได้อยากกอดพี่ ไม่อยากเจอพี่บ้างหรอครับ
นี้พี่อุ้ม ,, มึงมาโหมดไหนวะเนี้ย?

ผม :: ก็ไม่อะครับ

พี่อุ้ม :: งั้นคงเป็นพี่สินะที่บ้าไปคนเดียว ที่คิดไปว่าจานสีจะคิดถึงเรื่องของเราคืนนั้น
มึงจะพูดขึ้นมาทำไมพี่อุ้ม?
ก็พี่อุ้มทำเพราะแก้แค้นไม่ใช่หรอ?
จะให้ผมนึกถึงมันทำไมอีก?


ผม :: ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้ว ผมวางละนะครับ เอริไม่สบายผมต้องเข้าไปดูแล
แล้วก็ไม่ต้องโทรมาอีกแล้วนะผมไม่มีอะไรจะพูดกับพี่แล้ว

พี่อุ้มเงียบไปครับ ไม่ตอบผม แต่ก็ไม่กดสายวาง

ผม :: งั้นผมวางละนะ

พี่อุ้ม :: แต่พี่คิดถึงจานสีนะ อยากกอดจานสีอีกสักครั้ง



คิดถึง!?

พี่อุ้มคิดถึงผม?


พี่อุ้ม :: ถือสายรอแป๊บได้ไหม?

ผม :: อืมม
อ้าววไอ้บ้าจานสีเอ้ยยย … จะถือสายรอทำไมวะ
วางดิวางสายดิ!
แต่ .... วางไม่ลงอะ T^T


พี่อุ้ม :: เดี๋ยวส่งคลิปไปให้ในไลน์นะ แล้วเปิดดูด้วยอะ

กึ๊กก!

อ้าววไอ้เชรี้ยยพี่อุ้ม ,, บอกให้รอ สักพักกดวาง
มึงยังไงเนี้ยย!!


ผมถือโทรศัพท์เดินเข้าไปหาเอริที่ห้องนอน แต่เอริกำลังอาบน้ำอยู่
ผมเลยมานั่งเล่นที่โซฟาที่เดิม
สักพักพี่อุ้มก็ส่งคลิปมาจริงๆ  เป็นพี่อุ้มนั่งเล่นกีต้าร์อยู่
แต่ .. มึงถอดเสื้อทำไมไอ้พี่อุ้ม -,,-


“ไม่รู้ดิ อยู่ๆก็มีแต่เพลงนี้อยู่ในหัวไปหมด
อยากร้องให้ฟัง ช่วยฟังหน่อยได้ไหม?”
พอพี่อุ้มพูดจบก็ร้องเพลง ที่คิดถึงเพราะรักเธอใช่ไหม?
พอร้องจนจบแล้วก็พูดขึ้นมาอีก


“ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่เป็นอะไร ทำไมต้องอยากคุย อยากให้จานสีด่าพี่
พี่คิดถึงสายตาที่จานสีมองพี่ในคืนนั้น คิดถึงทุกๆสัมผัสที่จานสีสัมผัสตัวพี่
พี่คิดถึงจานสีนะ”





ตึก ตึก ตึก

ใจเต้นแรงเกินไปแล้วจานสี,,
อย่าเชื่อผู้ชายคนนี้ ,, อย่าใจอ่อนกับคนๆนี้



อย่าอ่อนไหวได้ไหมจานสี?



พี่อุ้ม ,, ไม่ใช่ผู้ชายที่เราควรอ่อนไหว หรือหวั่นไหวด้วยนะ’

ผมบอกตัวเองซ้ำๆไปแบบนั้น
แต่...



เหมือนว่าผมจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ ‘

[moujay]

เอามาคั่นไว้เฉยๆ 5555+
จริงๆมันควรไปอยู่ในตอนพิเศษ
แต่ไม่เป็นไร หลังจากตอนนี้มีแต่ของไม้ฉากกับปั้นสิบแล้วละ : )

มีคำผิดยังไงเจตามแก้ให้นะค่า
พอดีเดือนหน้าเจมีนัดเข้า รพ. ถี่มาก
เลยจะเอาไปตามแก้ไขให้ตอนนอน รพ.
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์ และทุกๆกำลังใจนะค่ะ
แนะนำติชมได้ค่า เจน้อมรับทุกคำติชม

แล้วเจอกันตอนหน้านะค่ะ
ถ้าคืนนี้ลงไม่ทัน ยกยอดพรุ่งนี้น๊าาา ^___^

[Jibbubu]

คนอย่างพี่อุ้มจะเชื่อได้สักแค่ไหนกันเชียว กลัวคราวนี้จะวางแผนอะไรอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้

หรือจะลองดูกันสักตั้งว่าคราวนี้พี่อุ้มเค้าจะจริงใจจริงๆ หรือเปล่า

แต่ก็คงต้องเผื่อใจไว้เจ็บด้วยอ่ะเพราะเผื่อเป็นแผนอะไรอีกก็ไม่รู้

[❣☾月亮☽❣]

           

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อ

[nokkaling]

อ่านตอนนี้แล้ว  จะเชื่อได้มั้ยไอ้พี่อุ้ม

[moujay]

Ch 64  รับตำรวจกลับบ้าน || ปั้นสิบ



และแล้ววันนี้ก็มาถึงครับ
วันที่ สิบตำรวจตรีภาคิน จะออกจากโรงเรียนแล้ว >////<

“มึงตื่นเต้นไปปะวะ”
เสียงพู่กันมันยียวนกวนตีนถามผม
เจ้า 2 แฝดมาถึงกันตั้งแต่วันก่อนละครับ มันพกดีกรีความแสบมาเต็มพิกัด
ผมต้องโทรตามยูโรกับเปามาช่วยอีกแรง 5555 รับมือมันไม่ไหว
ส่วนคะน้าเลน่อนจะมาถึงในวันนี้

“ตื่นเต้นอะไร กูก็ปกตินะ”
ผมหันไปมองหน้าพู่กัน ที่มันกำลังนั่งมองหน้าผม
ส่วนจานสีนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ข้างๆพู่กัน
มันก็ยังเป็นพี่น้องที่ตัวติดกันเหมือนเดิม แล้วจะแยกกันเรียนมหาลัยทำไมละครับ  --‘

“ไม่ตื่นเต้นเลยเนอะ คือ กูเห็นมึงอะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนห้องไม้ฉากเป็นสิบกว่ารอบละ
ลายคุมะห่าเหวไรนี้เต็มห้องหมดเนี้ย  คือมึงยังไม่ตื่นเต้นงั้นดิ?”
พู่กันมันพูดเสร็จก็ลุกขึ้นมาหยิบหมอนคุมะโยนใส่หน้าผม

“ก็ไม่ต้องไปกวนใจมันหรอกนะพู่กัน แค่นี้ยังน้อยไป 
ไปดูในห้องนอนมันเหอะ รูปไม้ฉากแปะเต็มผนังห้องละ
มันคงคิดว่าป๊าม๊ามันจะไม่แวะมาหาอะนะ”
จานสีก็กัดผมด้วยครับ เออ ,, มึง 2 คนจะกัดจะแซะกูทำไมเนี้ยย
ก็กูคิดถึงแฟน มันผิดตรงไหน???

“พวกมึง 2 คนจะแกล้งแซะมันทำไมเนี้ย ดูดิมันอายจนหน้าดำหมดแล้ว”
นี้ก็อีกตัว ,, เรียกว่าตัวพ่อเลยก็ว่าได้ครับ ท่านยูโร

“กูไม่ได้ดำ โอ้ยย พวกมึงอะ กูก็แค่อยากจะทำให้มันดีใจ
ทำให้มันยิ้มตอนกลับมาที่ห้องเฉยๆ ทำไมวะ กูผิดหรอ?”
ผมแกล้งทำตัวงอแงใส่ยูโร แต่มันเอามือมาดีดหน้าผากผม
ก่อนจะผลักผมให้ไปทางพู่กันกับจานสี

“มันจะได้มาไหม มึงคิดแค่นี้ก่อนดีกว่าไหมวะปั้นสิบ”
เสียงจากเปา ทำผมหยุดงอแงเลยครับ
มึงพูดความจริงทำไมวะเปา T^T

“เฉียบ คม มากครับแฟน 555555555555”
ยูโรเดินเข้าไปกอดคอเปา ก่อนจะหัวเราะใส่ผม
เสียงหัวเราะของมันนี้แบบว่า ,, โคตรจะสะใจอะครับ

“ทำไมต้องรุมด่ากูด้วยเนี้ย พวกมึงอะ ไม่เข้าใจกูหรอก”
ผมเดินทำหน้าบึ้งเข้ามาในห้องนอนตัวเอง
ก่อนจะล้มตัวลงนอน แล้วร้องไห้
(ปั้นเอ้ยย ,, สาวแตกขึ้นทุกวันแล้วลูก)

พวกมันไม่รู้หรอกว่าผมกลัวมากแค่ไหนกับการไปเผชิญหน้าพ่อแม่ไม้ฉากในวันนี้
ผมก็แค่อยากหาอะไรทำไม่ให้ตัวเองต้องคิดอะไรฟุ้งซ่านแค่นั้นเอง
ทำไมพวกมึงไม่เข้าใจ  T^T

“อย่าร้องไห้ดิวะ เป็นแฟนตำรวจต้องอดทนนะเว้ย”
จานสีเดินเข้ามานั่งข้างๆเตียงผม ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวผม

“ก็พวกมึงอะ ฮึกก  .. แกล้งกู”
พอมีคนมาโอ๋มาปลอบหน่อย เขื่อนน้ำตาแตกกว่าเดิมเลยงานนี้ - -‘

“55+ อย่าร้องๆ พวกกูก็แค่แซวมึงเล่นๆ เห็นมึงเตรียมนั้นเตรียมนี้รอไม้ฉาก
พวกกูหมั่นไส้เฉยๆนะ ไม่เอามึงอย่าร้องไห้ดิวะ วันนี้วันดีนะเว้ยย
เดี๋ยวไปหาไม้ฉากแล้วตาบวม ไม้ฉากมันจะด่าพวกกูเอานะ”
จานสีขยี้ผมของผมใหญ่เลยครับ เออๆๆมึงครับ จะปลอบหรือจะเล่นหัวกู
เอาซะอย่างเหอะนะ ,,

“อือๆ ไม่ร้องแล้วก็ได้ แต่นี้ไนซ์มันมายังวะ มึงโทรตามทีดิ เดี๋ยวกูไปล้างหน้าก่อน”
ผมพูดเสร็จก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาอีกรอบ

พอเดินออกจากห้องน้ำมาก็เห็นจานสีนั่งคุยโทรศัพท์อยู่

“ไม่ไป วันนี้จะไปหาไม้ฉาก  โอ้ยยทำไมละ อย่ามาพูดมาก แค่นี้นะ เอ๊ะ อะไรอีกเนี้ย
เออๆ เดี๋ยวโทรหา ไอ้เชรี้ยพี่อุ้มอย่ากวนตีน แค่นี้นะ”
อะเค ,, ชัดเจนมากว่าคุยกับใคร

“นี้มึงยังติดต่อกับพี่อุ้มอีกหรอวะ?”
ผมหันไปมองหน้าจานสี  ส่วนจานสีมันก็กดไลน์ด่าพี่อุ้มอยู่
น่าจะด่าแหละมั้ง เห็นพิมพ์รัวๆเลย

“ก็คุยบ้าง มันชอบกวนตีนใส่ แม่งง บังคับกูตลอดอะ”
เค้าบังคับมึง หรือมึงเต็มใจ?
จานสี นี้อย่าบอกนะว่ามึง  ... . .

“คงเป็นการบังคับที่มึงเต็มใจอะเนอะ นั่งยิ้มหน้าบานขนาดนี้”
ผมเดินไปหยิกแก้มของจานสี เห็นแล้วแม่งง ,, น่าจะหยิกให้ขาด
เล่นกับไฟอีกแล้วนะมึงเอ้ยยยย

“ไม่หรอกนะ กูรู้ว่ากูต้องหยุดแค่ไหน ต้องทำแบบไหนนะ เมื่อกี้กูโทรหาไนซ์ละนะ
มันบอกว่าให้ลงไปรอข้างล่างเลย มันรับคะน้ากับเลน่อนที่สนามบินแล้ว”
วันนี้ไนซ์มันออกตัวเองเลยครับ ว่าให้เรารถตู้ที่บ้านมันไป
จะได้มีต้องเหนื่อยขับรถกันเอง

“อืมๆ งั้นลงไปรอข้างล่างกัน”
ผมชวนจานสีเดินออกไปรวมกับเพื่อนๆข้างนอก
ก่อนที่พวกผมจะเดินลงมารอไนซ์ที่ชั้นล่าง

นั่งเล่นที่โซฟาหน้าล๊อบบี้สักพัก ไนซ์ก็โทรมาบอกว่ามาถึงหน้าคอนโดแล้ว
พวกผมเลยเดินไปขึ้นรถตู้ของไนซ์

“สวัสดีคะคุณนายตำรวจ”
พอผมขึ้นรถได้เท่านั้นแหละครับ คะน้าก็ทักทายซะน่าโดนเตะ
มันไม่ได้พูดอย่างเดียวนะครับ ยกมือขึ้นไหว้ผมด้วย

“คุณนายบ้านพ่องงมึงสิครับคะน้า”
ผมเขกหัวคะน้าไป 1 ที แต่มันก็หัวเราะชอบใจที่แกล้งผมได้
ทำไมมีแต่คนแกล้งผมอะ T^T

“ตื่นเต้นละสิมึง” ไนซ์ที่นั่งข้างๆผมถามขึ้นมา

“ไม่ตื่นเต้นหรอกไนซ์ มันไม่ตื่นเต้นเลยสักนิดเดียว”
พู่กันครับ มันหวังดีตอบแทนผม
แต่หน้าตาพวกมันที่นั่งแถวหลังนี้ยิ้มแซวๆผมมาก
พู่กันจานสี นั่งหลังสุด
คะน้า เปา ยูโร นั่งแถวที่ 2
ผมกับไนซ์นั่งแถวแรกหลังคนขับ
ส่วนเลน่อน นั่งหน้าข้างลุงคนขับรถ

“ทำไมวะ มันทำอะไร เล่ามาดิ”
ไนซ์แม่งก็อยากรู้อยากเห็น หันไปถามพวกข้างหลังใหญ่เลยครับ

“พอๆเลยพวกมึง ถ้าพวกมึงแซวอีกนะ กูไม่ไปรับมันแล้วนะเว้ยย”
ผมรีบห้ามพวกปากสว่างทั้งหลายเลยครับ
ก่อนที่มันจะเผาผมจนไหม้เกรียมไปมากกว่านี้

“ไม่ไปก็ได้นะมึง ดีซะอีก ไม่อยากเจอพ่อไม้ฉาก”
ยูโรตอบกลับผมมา

“เออจริงด้วย แวะเที่ยวดรีมเวิร์ดแทนดีกว่านะ เอาป่ะ เอาปะ”
พู่กันก็เอากับยูโรด้วยครับ

โอ้ยย ทำไมพวกมึงชอบแกล้งกูจังวะ!!

“พอละพวกมึงก็แกล้งมันจังเลยนะ แค่นี้ปั้นสิบมันก็เครียดแย่แล้วละ 
ไม่รู้ว่าพ่อไม้ฉากจะทำหน้ายังไงถ้าเห็นพวกเรา”
เปาแม่งพูดมาทีจุกกันทั้งคันรถ T^T

“แฟนกูพูดทีเดียว ใบ้แดกกันหมดเลย”
ยูโรมันพูดมาทำลายความเงียบบนรถครับ
ก่อนจะได้ยินเสียง เพี๊ยะ เบาๆ
ก็ไม่ต้องสงสัยอะไรอะนะ  เปาคงตบปากยูโรไปเรียบร้อยแล้ว 5555

“ไม่เป็นไรหรอกนะมึง พวกเราไปกันตั้งหลายคน
อีกอย่างนะวันนี้คนไปร่วมยินดีตำรวจใหม่ติดยศกันเยอะแยะ
พ่อไม้ฉากไม่ทำอะไรให้เป็นการเสียหน้าหรอกนะ”
ไนซ์มันเอามือมาตบบ่าผมเบาๆ ก่อนจะพูดให้กำลังใจผม
นั้นสินะ ,, พ่อไม้ฉากคงไม่ทำอะไรหรอก!



พวกผมมาถึงโรงเรียนไม้ฉากเกือบๆเที่ยงแล้วละครับ

“กูว่าเสร็จพิธีแล้วแน่ๆ ดูคนดิเริ่มจะทยอยกลับกันหมดแล้วเนี้ย”
ยูโรเดินลงจากรถตู้เป็นคนสุดท้าย ก่อนจะเดินมาหาพวกผมที่ยืนรออยู่

“เออนั้นดิ แล้วเราจะเจอไม้ฉากปะวะ คนเยอะแยะไปหมดเลย”
จานสีเริ่มพูดขึ้นมาบ้างละครับ


คือกูก็เครียดอยู่นี้แหละว่าจะเจอไหม?
เพราะผมติดต่อไม้ฉากไม่ได้มาเกือบ 3 เดือนแล้ว
และตอนนี้ก็ไม่รู้จะติดต่อกันทางไหนด้วย


“ไม่เป็นไร กูโทรถามแม่มันให้”
ไนซ์อาสาเป็นหน่วยกล้าตายครับ
โทรหาแม่ไม้ฉากให้ผม

พวกผมยืนมองไนซ์อย่างให้กำลังใจ 5555+

“ลุ้นยิ่งกว่าผลสอบ”
 เลน่อนพูดกับคะน้าเบาๆ ก่อนจะโดนคะน้าหยิกแขนไป 1 ที
โทษฐานที่พูดขึ้นมาไม่ถูกจังหวะ 555+
คือคะน้ามันลุ้นมากครับว่าแม่ไม้ฉากจะบอกไหมว่าอยู่ตรงไหน
เพราะมันบอกว่ามันมีของขวัญพิเศษมาให้ไม้ฉาก 
มันอยากเห็นไม้ฉากทำหน้าตาดีใจตอนเห็นของขวัญของมัน
ไม่อยากจะเกทับเพื่อนหรอกนะ ,,
แค่มันเห็นหน้ากูคนเดียวมันก็ดีใจที่สุดแล้วละคะน้า 555555555
(เธอเอาความมั่นใจมาจากไหนปั้นสิบ - -‘)

“แม่ไม้ฉากบอกว่าอยู่ที่หอประชุม ไปกันเลยไหม”
ไนซ์เก็บมือถือใส่กระเป๋า ก่อนจะหยิบแว่นดำขึ้นมาใส่
เพราะคนเริ่มหันมามองไนซ์กันเยอะขึ้นแล้วครับ
งี้แหละนะพ่อดาราดัง ไปไหนก็ต้องพรางตัวเองไว้ก่อน

“แล้วมึงรู้หรอกว่าหอประชุมนั้นอยู่ไหน” พู่กันหันไปถามไนซ์
แต่ไนซ์ยิ้มตอบกลับไปให้พู่กัน ก่อนจะเดินนำหน้าไป

“แม่งงหล่อระเบิดระเบ้อ ถามก็ไม่ตอบ” พู่กันหันไปบ่นกับจานสี
ก่อนจะเดินตามไนซ์ไปหาไม้ฉากที่หอประชุม

ยิ่งเดินใกล้เข้าหอประชุมมากเท่าไหร่  มือผมยิ่งเย็นเฉียบมากขึ้นเท่านั้น
ตื่นเต้น ^///////^

ไม้ฉากในชุดเครื่องแบบตำรวจจะหล่อแค่ไหน?
มันจะเท่ห์แค่ไหนกันวะ?
เจอหน้ากันแล้วจะทำตัวยังไงวะ?
ไม่ได้เจอกันมานานมากๆ ,, เขินยังไงไม่รู้


ไนซ์พาพวกผมมาหยุดยืนอยู่หน้าหอประชุม 
ซึ่งตอนนี้มีคนยืนถ่ายรูปกับนายตำรวจใหม่กันเยอะแยะเลยครับ

“เห้ยย ปั้นสิบ มึงโอเคปะวะ”
ไนซ์หันมาถามผม และพวกเพื่อนๆทุกคนก็หันมามองหน้าผม

“อืมม โอเควะ”
ปั้นเอ้ยย ตอบไปว่าโอเค แต่เสียงสั่น คืออะไรวะเนี้ย?

“จะเสียงสั่นทำไมวะ? อย่าคิดมากนะมึง พวกกูอยู่ข้างๆมึงตรงนี้แหละ
ไม่ให้พ่อไม้ฉากพุ่งมาอัดมึงแน่นอน” เลน่อนพูดครับ
เพื่อนร่างยักษ์ นานๆพูดที แต่ซึ้งกินใจมาก T^T

“พวกกูก็อยู่นะมึง อย่ากลัวเลย ไปยินดีกับไม้ฉากกัน”
เปาเดินมาตบบ่าผมเบาๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้ยูโรที่ยืนข้างๆ

เอาวะปั้นสิบ ,, กำลังใจจากเพื่อนเยอะขนาดนี้แล้ว
จะต้องกลัวอะไรอีกวะ?

โดนพ่อไม้ฉากไล่กลับบ้านก็ถือว่าคุ้มนะ เพราะได้มาหาไม้ฉากแล้ว
ได้มาเห็นความสำเร็จของมันแล้ว

“อืมม ขอบใจวะพวกมึง”
ผมหันไปยิ้มให้เพื่อนๆทุกคน
ก่อนที่ไนซ์จะบอกให้พวกผมเดินตามเข้าไปข้างในห้องประชุม


อีกแค่ไม่กี่นาทีเว้ยปั้นสิบ จะเจอไม้ฉากแล้ว
สู้ๆนะ !!
ผมบอกกับตัวเองในใจซ้ำๆไปแบบนั้น
จนตอนนี้ผมมายืนอยู่ตรงหน้าพ่อแม่ไม้ฉากละครับ


“มาทำไม” เสียงพ่อของไม้ฉากถามพวกผม
แต่ดูจากสายตาแล้วน่าจะถามผมคนเดียวมากกว่าครับ

“พวกผมมาแสดงความยินดีกับไม้ฉากนะครับพ่อ
นี้พู่กันกับจานสีก็มาจากอังกฤษเลยนะครับ”
พอไนซ์พูดจบ พู่กันกับจานสีก็เดินขึ้นไปยืนข้างๆไนซ์
ก่อนจะยกมือไหว้พ่อแม่ของไม้ฉาก

“สวัสดีครับ คุณแม่ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ”
จานสีพูดเสร็จก็เดินเข้าไปกอดแม่ของไม้ฉาก
เรื่องอ้อนๆนี้จานสีเค้าถนัดครับ ส่วนพู่กันยกมือไหว้พ่อไม้ฉากแล้วยืนยิ้มให้พ่อของไม้ฉากครับ

“ทำไมไม่กอดพ่อไม้ฉากวะ พู่กันแม่งป๊อดวะ”
เสียงยูโรกระซิบคุยกับเปาครับ
มึงจะให้พ่อไม้ฉากฆ่าพู่กันหรือไงล่ะไอ้บ้ายูเอ้ยยย!!

“พวกหนูก็มาค่ะพ่อ” คะน้ารีบยกมือขึ้น
ก่อนจะเดินไปสวัสดีพ่อแม่ไม้ฉาก
คะน้าย่อเข่าแทบจะติดพื้นละครับ
แม่ไม้ฉากเห็นท่าคะน้าไหว้แล้วก็หัวเราะชอบใจ
คิดสภาพตามนะครับ อ้วนๆตัวใหญ่ๆเลย
ไหว้แบบย่อเข่าอะครับ หัวเข่าแนบชิดติดพื้น
แล้วจะยืนขึ้นอีกรอบก็เซๆแล้ว
5555+  นั้นแหละครับท่าไหว้คะน้าเค้าละ

“อืมม แล้วปั้นมาทำไม เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องมาให้เจอ”
พ่อไม้ฉากหันมาชี้หน้าผม แต่แม่ของไม้ฉากดึงแขนพ่อไว้

“คุณค่ะ ที่นี้ไม่ใช่ที่บ้านนะค่ะ อย่าเสียงดังแบบนั้นสิ”
พ่อของไม้ฉากมีทีท่าหงุดหงิดมากครับ ที่ด่าผมต่อไม่ได้

“กลับไป!!!!!  มึงกลับไปเลยนะไอ้ปั้น  ลูกกูได้เป็นตำรวจแล้ว
อนาคตกำลังไปได้ไกล อย่ามาดึงลูกกูให้ตกต่ำลงไปอีก”
พ่อของไม้ฉากพูดเบาๆ แต่เบาของพ่อคือพวกผมได้ยินทุกคนอะครับ - -‘

“คุณลุง ...” ผมพยายามจะบอกกับพ่อของไม้ฉากว่าผมแค่มาแสดงความยินดี

“ไม่ต้องมาเรียกฉัน” พ่อของไม้ฉากขึ้นเสียงใส่ผมอีกละครับ
เห้อออ กูจะกลับบ้านครบ 32  ไหมวะเนี้ย?!!!

“เดี๋ยวไม้ฉากคงออกมาแล้วละ ยืนรอถ่ายรูปกันตรงนี้นะ แม่จะพาพ่อไปนั่งพักแล้วละ”
แม่ไม้ฉากพูดเสร็จก็ดึงแขนพ่อไม้ฉากให้ออกไปจากหอประชุม
แต่พ่อของไม้ฉากไม่ยอมไปครับ

“คุณค่ะ ไปเถอะค่ะ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะจัดการให้
ที่นี้คนเยอะแยะนะคุณจะโวยวายทำไม  ไม่กลัวคนอื่นได้ยินหรือไงค่ะ”
พอแม่ของไม้ฉากพูดจบ พ่อก็หันไปมองรอบๆตัว แล้วก็ทำท่าทางฮึดฮัดเล็กน้อย
แต่ก็ยอมเดินตามแม่ของไม้ฉากออกไปจากหอประชุม

“เห้ออ กูนึกว่าจะมีนองเลือดกันซะแล้ว”
ยูโรเดินเข้ามากอดผมไว้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ

“กูเกร็งแทบตายอะมึง” พู่กันอีกคนครับ รีบถอนหายใจรัวๆ

“ขอโทษพวกมึงด้วยนะที่ทำให้อึดอัดกัน”
ผมหันไปยกมือขอโทษเพื่อนๆ
แต่เพื่อนๆผมส่ายหน้าไปมา

“ไม่เป็นไรหรอกนะ เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันดิวะ”
เลน่อนเดินเข้ามายืนข้างๆผม ก่อนจะยิ้มอบอุ่นมาให้ผม
คือมันตัวใหญ่มากครับ ยิ้มแบบละมุนมาก

“ไปกันเถอะ ไม้ฉากเดินมาโน้นแล้ว”
 ไนซ์ชี้ไปทางไม้ฉาก ที่กำลังเดินเข้ามาหาพวกผม
โอ้ยยย เห็นท่าตอนมันเดินเข้ามา
แล้วใส่เครื่องแบบด้วยนะ

อยากจะ ....

“กรี๊ดดดดดดดดดด พี่ไม้ค่า หล่อมากค่ะ”
เออนั้นไม่ใช่เสียงผมนะครับ
แต่เป็นเสียงของคะน้าครับ มันกรี๊ดแรงมาก 555+
กรี๊ดจนเลน่อนถึงกับต้องเอามือไปปิดปากของคะน้าไว้อะครับ


“มึงลืมให้อ้อยมันมาใช่ไหมเลน่อน ร้องแปร๋นนๆลืมตัวใหญ่เลย
มึงเป็นช้างนะคะน้า ไม่ใช่ชะนี ร้องซะพวกกูตกใจ”
ยูโรกัดคะน้าไปอีก 1 แผล 55555555+
ปากจัดจริงๆผู้ชายแบบท่านยูโร

“เลน่อนจับตัวเค้าไว้ที เค้าจะกระโดดถีบขาคู่ใส่ไอ้ยูมัน”
คะน้ารีบบอกให้เลน่อนจับตัวไว้ครับ
แต่เลน่อนหัวเราะ แล้วดึงๆตัวคะน้าไว้ไม่ให้คะน้าเดินเข้าไปตียูโร

“พวกมึงเงียบๆหน่อยดิวะ ดูหน้าปั้นกับไม้ฉากด้วย อย่าไปทำให้บรรยากาศมันเสีย”
จานสีเรียกสติของพวกลิงทโมนทั้งหลายให้เงียบๆ


ไม้ฉากเดินยิ้มเข้ามา แล้วมาหยุดตรงหน้าผม
ก่อนจะทำมือวันทยหัตถ์ใส่ผม

“ผม สิบตำรวจตรีภาคิน มารายงานตัวครับ”
น้ำตามาเต็มละครับ T^T
มันปลื้มปิติมาก ที่เห็นไม้ฉากยืนอยู่ตรงหน้า
วันนี้มันก็ทำหน้าที่ลูกผู้ชายของมันได้สำเร็จ
มันทำเพื่อแม่ เพื่อพ่อมันได้แล้ว

“ไม้  ฮึกกก ... “

“ชิบหายละนางเอกน้ำตานอง จะจบแบบแฮปปี้กลายเป็นโศกเลยมึง”
เสียงยูโรตัวดีอีกนั้นแหละครับ พูดแซวขึ้นมา

“ร้องไห้ทำไมละ เห็นหน้ากูแล้วไม่ดีใจหรือไง”
ไม้ฉากขยับมายืนใกล้ๆตัวผม พอผมเงยหน้าไปมองก็เห็นไม้ฉากมันส่งยิ้มให้

“ดีใจดิ แต่.. มึงหล่ออะ ไอ้เชรี้ยยย!”
เขินไปหมดละครับ มันเล่นยืนยิ้มหวานให้
แล้วคนไม่ได้เจอหน้ากันมา 3 เดือนอะครับ

คิดถึง!

ดีใจ!

อยากกอดมันแทบตาย!

แต่ดันยืนซะกลางหอประชุมขนาดนี้ใครจะกล้าทำละครับ
ด่ามันไปก่อนละกัน แก้เขิน 5555+


“เขินแรงมาก ด่าซะไม่เกรงใจเครื่องแบบไม้ฉากเลยนะมึง”
เอาอีกละครับ เสียงจากยูโร
คือคนอื่นก็ยืนยิ้มๆกัน แซวกันผ่านทางสีหน้าเบาๆ
แต่ยูโรนี้ขอให้กูได้พูดได้กัดได้แซวได้แซะตลอด

“บางทีมึงปิดปากแฟนมึงบ้างก็ดีนะเปา” เสียงไนซ์หันไปบอกกับเปา
แต่เปามันหันไปมองหน้ายูโร แล้วทำหน้าเบื่อๆครับ
5555+ มันคงชินแล้วละ

“ปล่อยมันเห่าไปเหอะ หมาในปากมันเยอะ”
เปาพูดมาคำเดียว เอาซะพวกผมหัวเราะเลยครับ
555+ มานิ่งๆเงียบๆ แต่ทำเอายูโรจุกครับ

“เดี๋ยวค่อยกอดเนอะ” ไม้ฉากก้มลงมากระซิบบอกผม
ก่อนจะขยิบตาแล้วยิ้มๆให้ผม
ไอ้เชรี้ยย มาขยิบตงขยิบตาใส่ทำไมละเนี้ย
กูอายนะเว้ยย!
>/////////<


“ขอบใจนะเว้ยที่มารับอะ”
ไม้ฉากหันไปทักทายเพื่อนๆที่มายืนรอรับ
แต่ก็ยืนติดกับผมเนี้ยแหละครับ
คือถ้ามันโอบไหล่โอบเอวผมได้มันคงทำไปแล้วละ
เพราะตอนยืนคุยกับเพื่อน บางทีมันเผลอมันก็โอบผม
จนผมต้องเอาข้อศอกไปกระทุ้งท้องมันให้มันรู้ตัว
แล้วก็ปล่อยมือที่โอบเอวผมออก

“ใจเย็นๆเว้ยไม้ พ่อมึงยังอยู่”
ไนซ์ที่มันเห็นไม้ฉากโอบเอวผมบอกเตือนๆไม้ฉาก
ที่ผมรู้ว่ามันเห็นเพราะมันยิ้มแซวผมตลอดนั้นแหละครับ 555+

“แล้วเอาไงต่อ ไปกรุงเทพไหมเนี้ยมึง” จานสีหันมาถามไม้ฉาก

“ไปดิวะ เพื่อนๆมารอรับขนาดนี้ต้องฉลอง”
เห้ยย ไม้ฉากไปกรุงเทพได้ O__o

“มึงไปได้หรอ พ่อมึงไม่ว่าหรอวะ?” เลน่อนถามขึ้นมา
ไอ้ที่ดีใจเมื่อกี้คือหายไปเลยครับ 555+
ลืมคิดไปเลยว่าพ่อมันจะยอมให้ไปงั้นหรอ

“ให้สิ กูทำหน้าที่ของกูจบแล้วมึง ต่อไปนี้คือชีวิตกูเองแล้วละ แล้วพวกมึงเอารถไรมา?”
ไม้ฉากหันมาถามผม
แต่ไนซ์มันเป็นคนตอบแทนผมครับ

“เอารถตู้บ้านกูมา จอดอยู่ตรงใต้ต้นไม้โน้นนอะ
เอาไงละมึงไปคุยกับพ่อแม่มึงก่อนดีกว่าไหม?”
ไม้ฉากหันมามองหน้าผมเล็กน้อย ก่อนจะยื่นกระเป๋าให้ผมถือ

“เอาไปรอที่รถนะ เดี๋ยวไม้ไปหา  รอไม้นะ”
มันพูดเสร็จก็ส่งยิ้มมาให้ผม ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนให้ไปรอที่รถ

“เอางี้ มึงเอามือถือกูติดไว้ จะเอาไงโทรมาบอกด้วย
มือถือกูปาทิ้งได้ไม่เป็นไร 5555”
พู่กันยื่นมือถือรุ่นเก่าให้ไม้ฉากเอาติดตัวไปด้วย

“คาดการณ์ไว้รอเลยสินะว่าพ่อกูต้องอาระวาดอะ 555
โอเคขอบใจมากมึง แล้วไงกูตามไปนะ รอกูที่รถนั้นแหละ”
ไม้ฉากเอามือมาขยี้หัวผม ก่อนจะเดินออกไป
พวกผมก็เดินตามไม้ฉากมานั้นแหละครับ
กำลังจะแยกกันตรงหน้าหอประชุม
ก็มีครูฝึกเดินเข้ามาหาไม้ฉาก

“ภาคิน ภาคิน”
ไม้ฉากหยุดเดิน ก่อนจะหันไปทำความเคารพครูฝึก

“ครับ”

“เอานี้หนังสือส่งตัวนายเข้าฐานฝึก  ขอให้โชคดีนะ”
ไม้ฉากเอื้อมมือไปรับหนังสือมาอย่าง งงๆ
ก่อนจะมองตามครูฝึกที่เดินจากไป

“ฐานฝึกอะไรอีกวะ มึงเรียนจบแล้วต้องไปทำงานประจำโรงพักเลยไม่ใช่หรอ?”
ยูโรเดินเข้าไปถามไม้ฉาก
แต่ผมไม่ได้เดินเข้าไปใกล้มากครับ
เพราะตอนนี้พวกผมยืนอยู่ใกล้สายตาของพ่อแม่ไม้ฉากแล้ว

“เออไม่รู้ดิ เดี๋ยวค่อยเปิดก็ได้มั้ง สงสัยบอกสถานที่ทำงานแหละ
กูยัง งงๆ อยู่เลยว่ากูได้ลงที่ไหน
คนอื่นได้เลือกหมด ยกเว้นกูอะ”
ไม้ฉากยื่นจดหมายมาให้ยูโรถือก่อนจะเดินไปหาพ่อแม่ที่นั่งรออยู่


พวกผมเดินมาจนถึงรถตู้ละครับ นั่งรอไม้ฉากเกือบจะ 30 นาทีแล้ว
แต่ไม้ฉากก็ยังไม่มา และก็ยังไม่โทรมาหาด้วยครับ

“นี้พู่กัน มือถือมีตังค์ป่าวอะ ไม่ใช่โทรออกไม่ได้นะ” คะน้าหันไปถามพู่กัน

“เออนั้นดิ จานสีเติมเงินยังอะ” พู่กันหันไปถามจานสีอีกที

“เติมแล้วครับคุณพี่”
จานสีส่ายหน้าด้วยความระอาใจในตัวพี่ของมัน 555+
คืออะไรๆก็ถามจานสีอะครับ

จานสีๆกางเกงในเค้าอะ
จานสีๆเสื้อตัวนั้นของเค้าอะ
จานสีๆแปรงฟันเค้าอะ

คือเป็นผม ผมก็เบื่ออะครับ - -‘

“กูอยากรู้วะ ว่าจดหมายนี้เขียนว่าไรขอเปิดอ่านได้ไหม”
ยูโรเอาจดหมายของไม้ฉากที่มันถือไว้โบกไปมา ก่อนจะตัดสินใจเปิดจดหมายอ่าน

“นิสัยเสียวะมึง” เปาตบหัวยูโรดังเพี๊ยะ!
แต่ก็อ่านจดหมายไปกับยูโรด้วยครับ
เอาจริงๆนะ พวกมึง 2 คนอะ พอๆกันเลย

“เชรี้ยปั้น!!!”
เสียงยูโรเรียกผมซะตกใจเลยครับ

“อะไรของมึง”
ผมหันไปถามยูโร ที่ตอนนี้มันหันไปมองหน้าเปา
หน้าพวกมัน 2 คนนี้ออกแนวเครียดๆครับ
แต่ไม่ทันที่ยูโรจะบอกอะไรผม

ไม้ฉากก็วิ่งมาขึ้นรถตู้ ก่อนจะบอกให้คนขับรถออกรถ

“ไปกันเถอะ”

ผมเลยหันไปมองหน้าไม้ฉากแทน

“พ่อให้ไปหรอ?”

ไม้ฉากหันมายิ้มให้ผม ก่อนจะดึงตัวผมเข้าไปกอด

“อืมม ให้ดิวะ”

พูดจบมันก็กอดผมแน่นมากครับ
เพื่อนๆผมไม่มีใครแซวครับตอนนี้
เออ ปกติมึงต้องแซวดิครับ
ทำไมไม่มีเสียงแซวอะไรจากพวกมัน???

พอไม้ฉากกอดผมจนพอใจแล้ว ก็หันไปคืนมือถือให้พู่กัน

“ขอบใจมากนะมึง ที่ให้มือถือแบตหมดกับกูไป ไอ้เชรี้ยย กูกดโทรหาใครไม่ได้เลย”

555+ ว่าแล้วเชียวว่าทำไมไม่โทรมา
คราวนี้เพื่อนๆในรถพากันหัวเราะ แล้วหันไปด่าพู่กันใหญ่เลยครับ
แต่ยูโรพูดแทรกขึ้นมาก่อน

“มึงจะไปหรอ”
ไป ไปไหนวะ?

“อืมม ต้องไป”
ไม้ฉากตอบยูโรกลับไปแค่นั้นครับ

เดี๋ยวก่อนดิ!!
กูยังไม่รู้เรื่องเลยนะเว้ยยย!!

“ไปไหนไม้?”
ผมหันไปถามไม้ฉาก
ตอนนี้ไม้ฉากมันมองหน้าผมนิ่งมากครับ


“ก็ไปกรุงเทพกับปั้นไงละ โอ้ยยย คิดถึงจะตายแล้วเว้ยยยย
คืนนี้ขอนอนกอดหน่อยได้ไหม?”
ไม้ฉากมันไม่พูดเฉยๆครับ
ดึงผมไปหอมแก้มโชว์เพื่อนฟอดใหญ่เลย
แล้วพวกมันก็แซวๆผมกับไม้ฉาก
พวกเราก็คุยกันเล่นกันไปเรื่อยๆ



เย้ ,, ไม้ฉากได้ไปกรุงเทพด้วยกันแล้ว
ห้องคุมะที่จัดไว้ได้ใช้แล้ว >/////<



ผมมัวแต่ดีใจเรื่องที่ไม้ฉากได้ไปกรุงเทพกับผม
จนลืมคิดไปว่า หน้าตาเครียดๆของยูโรกับเปา
และคำถามที่ถามไปว่า มึงจะไปแน่หรอ?
เมื่อกี้มันหมายถึงอะไร.

[moujay]

วันนี้อัพเยอะเลย เย่เย้
5555+

มีคำผิดยังไงต้องขออภัยไว้ก่อนนะคะ
และขอขอบคุณทุกๆคอมเมนต์ค่ะ : )

เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อเนอะ
คืนนี้เจต้องเข้านอนแล้ว

รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ

[❣☾月亮☽❣]

ขอบคุณค่ะ

ดีใจกับไม้ด้วย แอบเครียดเรื่องอนาคตเช่นเคย

[Freja]

ที่อุ้มมีปัญหาก็คือสันดานค่ะ  ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เพราะว่าเจ้าตัวไม่ได้คิดว่าตัวเองมีปัญหา   ถ้าหากว่าจานสีอยู่ใกล้ๆอุ้มก็จะตามแบบนี้แหละเพราะว่าเป็นของที่เคยได้กินแล้ว   

ชอบความคิดของจานสีนะเรื่องคลิป   การนิ่งไม่แคร์นี่แหละที่จะทำให้การแบล็คเมล์ไม่มีผล   อย่าได้ใจอ่อนเลยนะจานสีเพราะว่าอุ้มมันไม่มีค่าขนาดนั้นหรอก  ต่อให้มันร้องเพลงจีบจนคอแตกตายมันก็ไม่เปลี่ยนสันดาน

[broke-back]

ทางข้างหน้า ถึงเปล่าเปลี่ยว หยุดเดี๋ยวพัก
ทางข้างหน้า ถึงแสนหนัก ชักไม่ไหว
ทางข้างหน้า ถึงอ้างว้าง อย่างสุดใจ
แต่ยังมี ความรักไว้ หล่อเลี้ยงกัน

สิ่งใดใด ยิ่งได้มา ยากลำบาก
สิ่งนั้นนั้น สำคัญมาก เกินฟากฝัน
แสนปิติ สุดยินดี ที่มีกัน
ถึงวันนั้น ปั้นกับไม้ ใช่สองเรา

+1 นะ..มูเจ
ยิ่งอ่านยิ่งซาบซึ้งในความรักของสองคนนี้

[jimmyjimmy]

ต้องมีเรื่องแน่ๆ งานนี้

[Jibbubu]

เฮ้อออ ไม่รู้ว่าจะได้ไปประจำที่ไหนนะเนี่ยไม้ อนาคตจะมีอะไรรอทั้งคู่นะ คงต้องภาวนาให้พ่อแม่ไม้ใจอ่อนไวๆ แล้วล่ะ