หัวข้อ: ❥Close Friend :: เพื่อนสนิท ||เรื่องเล่าระหว่างทาง 8 ||P.45||12-12-59||

[Freja]

ไม่มีคำกล่าวใดๆจะให้พ่อแม่ของไม้แล้ว คือเกิดมารกโลกจริงๆ   ไม่น่าจะมาเป็นคนรุ่น 4 - 50 ปีเลย   น่าจะเป็นรุ่นที่อายุ 6 - 70 ปีขึ้นไปมากกว่า

ถ้าเป็นเรานะ ทำให้ทุกอย่างแล้ว โดนบังคับทุกอย่างแบบนี้  เราจะไม่แคร์อะไรอีกต่อไป
พ่อแม่จะหย่าก็หย่าไป   จดทะเบียนกับพิมก็จดไป   เราจะออกมาอยู่กับปั้นต่อหน้าพ่อแม่ ญาติ ลุงพลกับครอบครัวนั่นแหละ   หักได้หักไป  ยอมมาทุกอย่างแล้ว

พ่อแม่ปั้นในวันนี้ขอติงหน่อยเถอะ  รักลูกจริงหรือเปล่า?    มองดูแล้วเหมือนพ่อแม่ปั้นกำลังเก็บเกี่ยวผลดีจากการที่พ่อแม่ไม้บังคับไม้แบบนี้   ปั้นอาจจะเลิกไปเลยไง   แต่แลกกับอะไรคะพ่อแม่?    แลกกับการที่ลูกฆ่าตัวตาย  ใจสลายงั้นหรือ  พวกคุณใจดำกว่าที่คิดนะ   

พ่อแม่ทั้งหลายในเรื่องนี้คะ   กรุณาพากันไปเกิดใหม่เถอะค่ะ  พวกคุณนอกจากไม่ช่วยแล้วสร้างปัญหาด้วย  ไม่ไหวแล้วจริงๆ

นิยามเรื่องนี้นะ
Bad parenting.
&
108 Things Parents Must Never Do To Their Children.

[penneeamoon]

สงสารปั้นสิบ  คุณเจ  เมื่อไหร่จะมีความสุขกันเสียที  รึมันจะไม่มีวันนั้น

[nokkaling]

อ่านถึงตอนนี้รู้สึกว่าไม้ไม่เข้มแข็งเลย

น่าสงสารปั้นสิบ มาเจอกับครอบครัวนี้

[boonpa]

  เข้าใจอยู่การที่ไม้ยอมพ่อนะ แต่รู้สึกเหมือนไม้ไม่ค่อยพยายามเท่าไหร่

[moujay]

Ch 74  ทางออกที่ดี? || ไม้ฉาก


ผมนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินเกือบครึ่งชั่วโมง
ยูโร เปา แล้วก็ป๊า กับม๊าของปั้นสิบก็มา

“หมอว่าไงบ้างตาไม้” ม๊าของปั้นสิบเดินมาจับมือผม

“หมอยังไม่ออกมาบอกเลยครับ” พอผมตอบม๊าเสร็จ ม๊าก็ร้องไห้โฮออกมา

“ปั้นเอ้ยย ทำไมทำอะไรไม่คิดแบบนั้นลูก”
ป๊าดึงม๊าเข้าไปกอด ก่อนจะเอามือลูบหลังม๊าเบาๆ

“ปั้นมันเข้มแข็ง  ปั้นไม่เป็นอะไรหรอกคุณ  อย่าร้องไห้แบบนั้นสิ”
ป๊าของปั้นสิบ เป็นคนใจเย็นมากๆครับ กอดแล้วก็ปลอบม๊าไว้
ท่านหันมามองที่ผม แล้วก็ยิ้มให้ก่อนจะพยักหน้าให้ผมเบาๆ
ถ้าผมตีความเอง ,, ป๊าคงจะบอกผมว่าไม่เป็นไรใช่ไหม?

พวกเรานั่งรอกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉินจนเวลาผ่านไปเกือบ 1 ชั่วโมง
หมอก็เดินออกมา ...

“คุณ ,, หมออกมาแล้ว” ป๊ารีบผละออกจากม๊า แล้ววิ่งเข้าไปหาคุณหมอ
พวกเราก็รีบเดินเข้าไปหาคุณหมอด้วย  เพราะปั้นสิบมันเข้าไปในห้องฉุกเฉินนานมากๆ

“ลูกชายผมเป็นยังไงบ้างครับ”

“ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ  แต่ยังคงต้องอยู่ในการดูแลอย่างใกล้ชิดอีกที
เพราะไม่ทราบว่าเลือดจะไหลออกมาอีกไหม”
เห้ออ เตี้ยเอ้ยย ปลอดภัยแล้วนะ!

“แล้วสาเหตุเกิดจากอะไรครับ ทำไมเพื่อนผมถึงเลือดออกมากขนาดนั้น”
เปามันถามคุณหมอ  ซึ่งคุณหมอก็หันมายิ้มให้เปา ก่อนจะตอบคำถามที่พวกผมทุกคนก็อยากทราบ

“ คนไข้มีอาการเลือดซึมออกมาในสมอง  และมีอาการบีบรัดที่หัวใจมากเกินไป
อาจจะมาจากยาที่คนไข้รับประทานเข้าไป มันเป็นยานอนหลับชนิดที่แรงมาก
ซึ่งส่วนมากในทางการแพทย์เราจะไม่ใช้ยาชนิดนี้ เพราะมันเอาไว้ใช้กับสัตว์
ขนาดช้างกินเข้าไป ยังซึมหรือบางตัวก็ล้มได้ครับ  ในเลือดของคนไข้มีสารชนิดนี้อยู่ในปริมาณมาก
เลยเกิดการบีบรัดที่หัวใจ จนหัวใจเกือบหยุดทำงาน  ตอนนี้เรารักษาให้เรียบร้อยแล้วนะครับ
แต่ยังต้องคอยดูอาการอีกทีว่าเลือดจะซึมออกมาอีกไหม
ถ้ายังซึมออกมาอีก เราอาจจะต้องเจาะสมองเพื่อดูดเอาเลือดที่ซึมออก
แต่ถ้ามันไม่ซึมออกมาแล้วก็ไม่ต้องรักษาอะไรครับ 
ตอนนี้ก็ให้คนไข้พักในห้องดูแลพิเศษกับพยาบาลและคุณหมอไปก่อน
พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมกัน เพื่อหลีกเลี่ยงการติดเชื้อด้วยนะครับ”
พอคุณหมอตอบเสร็จแล้วก็ขอตัวไปดูคนไข้ต่อ

“ปั้นสิบมันเก่งอยู่แล้ว ไม่เป็นไรแล้วละ ขอบใจนะลูกที่พาปั้นมาส่งโรงพยาบาล”
ป๊าของปั้นสิบหันมาขอบใจพวกผม

“ผมขอโทษนะครับ  เพราะผม ,, ปั้นมันถึงเป็นแบบนี้
ผมขอโทษจริงๆครับ”
ผมยกมือไหว้ขอโทษป๊ากับม๊าของปั้นสิบ

“ไม้ไม่ได้ทำอะไรผิด  อย่าขอโทษเลยลูก  ขอบใจไม้นะลูกที่พาปั้นมาหาหมอ”
ป๊าของปั้นสิบเอามือมาตบบ่าผมเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้ผม

ทั้งๆที่ทุกคนก็ทราบกันอยู่แล้วว่าสาเหตุที่ทำให้ปั้นเป็นแบบนี้ มันเพราะผม
แต่ยังไม่โทษผมสักคน T^T


“เออไม้ฉาก  คุณพ่อโทรมาตามจ๊ะ บอกให้รีบกลับไปที่บ้านได้แล้ว
จะได้ฤกษ์เข้าหอแล้ว  ไม้กลับไปก่อนเถอะลูก แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมปั้นสิบ”
ม๊าของปั้นสิบบอกกับผม

“ไม่ละครับ ผมไม่กลับไปทำเรื่องบ้าบออะไรแบบนั้นอีกแล้วครับ
ผมจะอยู่เฝ้าปั้นสิบ   ผมขออนุญาตคุณอาด้วยนะครับ ผมขอเฝ้าปั้นสิบนะครับ”
ป๊าม๊าของปั้นสิบมีสีหน้าหนักใจมากครับ
ก็แน่ละ ,, ตอนนี้ผมหนีฤกษ์การเข้าหอมาอยู่ที่โรงพยาบาล
พ่อผมคงโกรธผมมากแน่ๆ

“ไม้ มึงกลับไปเถอะวะ ถ้ามึงไม่กลับไป พ่อมึงก็ต้องตามมาอาละวาดที่โรงพยาบาลอีก
เรื่องมันจะยิ่งวุ่นวายกว่าเดิม  กลับไปแก้ปัญหาเรื่องของมึงเถอะ”
ยูโรบอกให้ผมกลับไป  แววตาของยูโรตอนนี้ไม่ได้มองผมเหมือนเพื่อนแบบก่อนๆเลยครับ
มันหมางเมิน และไม่ได้ยิ้มให้ผมแบบทุกที

“เอางี้พวกลูกๆกลับกันไปทั้งหมดนี้แหละจ๊ะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาเปลี่ยนป๊ากับม๊านะ”
สรุปม๊าไล่พวกผมกลับบ้านกันหมดเลยครับ
พวกผมทุกคนเลยเดินมาขึ้นรถไนซ์ แล้วกลับไปที่รีสอร์ทธารรัก


ระหว่างที่นั่งรถกลับไปนั้น ทุกคนต่างเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย
ไนซ์มาจอดรถที่หน้าบ้านพัก เพราะจะขนของขึ้นรถเตรียมไว้เลย
เพราะพรุ่งนี้จะไปอยู่เฝ้าปั้นสิบกันที่โรงพยาบาล


ตอนที่พวกผมกำลังจะเดินกลับเข้าไปในบ้านพัก
อยู่ๆพ่อของผมก็มากระชากตัวผม แรงดึงของพ่อทำให้ผมล้มลงไปนั่งกับพื้น


“ไอ้ไม้ กูบอกให้มึงรีบกลับมาให้ทัน แล้วตอนนี้มันกี่โมงแล้ว”
ตอนนี้พ่อเสียงดังได้แล้วครับ เพราะไม่มีแขกเหลือในงานแล้วครับ

“ห้าทุ่มครับ” ผมตอบเสียงเรียบๆก่อนจะลุกขึ้นมายืนมองหน้าพ่อ

“มึงต้องเข้าหอสามทุ่ม แต่มึงกลับมาห้าทุ่มเนี้ยนะ
ทำไมมันเป็นอะไรหนักมากเลยหรอ หรือแค่สำออยให้มึงหนีไปเฝ้า”
พ่อผมยังด่าผมไม่หยุด และไม่มีทีท่าจะเบาเสียงลงครับ
ตอนนี้แม่ผม กับลุงพลและน้าอร  รวมไปถึงน้องพิมออกมายืนดูพ่อกับผม
ที่ยืนทะเลาะกันอยู่ตรงหน้าบ้าน

“ปั้นสิบไม่สบายจริงๆครับ เพราะพ่อนั้นแหละ
ถ้าพ่อไม่บังคับพวกผม  ปั้นมันก็ไม่เครียดแบบนี้หรอก
พ่อจะต้องการอะไรจากผมอีก ผมทำให้พ่อไปหมดแล้ว”
ผมพยายามอดกลั้นไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา
เพราะไม่อยากจะร้องไห้ให้พ่อเห็น

“ต้องการทุกอย่างที่กูสั่ง แล้วมึงเป็นลูก มึงมีหน้าที่ต้องทำตาม
กลับขึ้นไปในห้องหอซะ วันพรุ่งนี้พวกเราจะไปเชียงใหม่กัน”
พ่อผมสั่งเสร็จก็เดินขึ้นบ้านไป
จะไปเชียงใหม่กันงั้นหรอ?

“ถ้าปั้นไม่ไป ผมก็ไม่ไปครับ”
พอผมพูดออกไป พ่อก็หยุดเดินทันที ก่อนจะหันมามองหน้าผม

“มึงกล้าหรอไม้ กล้าขัดคำสั่งกูงั้นหรอ”

“ครับ ผมจะทำ เพราะผมรักปั้นสิบ ผมไม่ทิ้งปั้นสิบอีกแล้วครับพ่อ”
พอตอบพ่อเสร็จแล้วผมก็เดินกลับเข้าไปในบ้านพักที่เพื่อนผมนอน
เพื่อนๆผมก็เดินตามเข้ามาด้วย


“มึงตอบพ่อไปแบบนั้นจะดีหรอวะ ดูเค้าโกรธมึงมากๆเลยนะเว้ย”
ไนซ์ที่เดินตามเข้ามาทีหลัง มันปิดห้องเสร็จแล้วก็เอ่ยปากบอกผม

“อืมม ปล่อยเค้าโกรธไปเถอะ กูไม่ไหวแล้ววะ ไม่อยากเป็นหุ่นเชิดแบบนี้อีกแล้ว
วันนี้กูเกือบทำให้ปั้นสิบตาย  กูเกือบทำร้ายหัวใจกูเอง ถ้าไนซ์ไม่วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
กูคงทำได้แต่นั่งรอปั้นสิบ โดยที่ไม่รู้เลยว่าปั้นสิบกำลังนอนทรมานอยู่ข้างใน”
ผมนั่งลงบนที่นอน ก่อนจะก้มหน้าร้องไห้
น้ำตามันไม่ใช่คำตอบของทุกๆอย่างครับ
แต่ตอนนี้ ,, ผมมีแต่น้ำตาที่จะช่วยผมได้
ช่วยทำให้ใจผมที่มันอึดอัดจนเจียนจะแน่นอกตายอยู่แล้ว
มันได้ระบายออกมาบ้าง


“ร้องซะให้พอมึง  ถ้ามึงเลือกจะเข้มแข็ง จะตัดกับพ่อมึงแล้วจริงๆ
มึงก็ทำเถอะ เดือดร้อนอะไร ขาดเหลืออะไรมึงก็บอกกู”
ไนซ์เดินมานั่งลงข้างๆผม ก่อนจะเอามือมากอดคอผมไว้


“ขอบใจวะมึง” ผมหันไปขอบใจไนซ์ ซึ่งมันก็ยิ้มกลับมาให้ผม
เป็นดาราที่ยิ้มสวยมาก ,, สมแล้วละที่มึงเป็นดาราดัง!!




“เอ่ออพี่ไม้คะ”
เสียงน้องพิมเรียกชื่อผม ก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน
ทำไมผมรู้สึกเกลียดน้องพิมยังไงไม่รู้ครับ
หงุดหงิดที่เห็นน้องพิมทำหน้าเศร้าๆ

“มีไรพิม” ผมหันไปถามพิม
พิมเดินถือกระดาษแผ่นหนึ่งเข้ามาให้ผม

“นี้เป็นสัญญาจากพิมนะพี่ไม้  พิมขอโทษที่ทำให้พี่ต้องลำบาก
พิมสัญญาพี่ แค่ 2 ปี พิมจะออกมาจากชีวิตพี่เอง
และจะคืนอิสระให้พี่”

“สัญญาอะไร”
ผมยื่นมือไปรับกระดาษใบนั้นมาดู

มันเป็นสัญญาที่พิมเขียนขึ้นมา ระหว่างตัวพิม กับพ่อแม่ผม และลุงพลน้าอร

“หลังจากแต่งงานแล้ว พิมจะไปเรียนอยู่ที่เชียงใหม่กับพี่ไม้  และพอลูกคลอดออกมา
คุณพ่อจะเป็นคนเซ็นต์รับรองบุตรให้พิม  พี่ไม้จะไม่มีสิทธิในตัวของลูกพิมที่จะเกิดขึ้นมา
จนถึงวันที่ครบรอบ 2 ปีที่พิมกับพี่ไม้แต่งงานกัน  การแต่งงานจะสิ้นสุดลง
พิมและพี่ไม้จะเซ็นต์ใบหย่าต่อหน้าครอบครัวของเราทั้ง 2 ฝ่าย”

พอผมอ่านจบ ยูโรก็ดึงสัญญาในมือผมไปอ่าน

“อะไรกัน  นี้มันสัญญาบ้าๆอะไร ทำไมพิมต้องไปอยู่กับไม้ที่เชียงใหม่”
ยูโรโวยวายทันทีที่อ่านสัญญาจบ

“เอามานี้ดิ มันแค่จดหมายที่พิมเขียนขึ้นมาเฉยๆหรือป่าว”
ไนซ์มันไม่เชื่อครับ เลยดึงจดหมายไปอ่าน

“เชรี้ยแล้วไง ลายเซ็นพ่อแม่ครบเลย แล้วลายเซ็นเจ้าหน้าที่รับรองอีก
สัญญาอันนี้เป็นจริงงั้นหรอวะ?”
ไนซ์หันมามองหน้าผม เหมือนจะถามว่าเอายังไงต่อ?


“กูไม่รับ เพราะกูไม่ได้เซ็นรับรู้ในสัญญาอะไรแบบนี้
พิมกลับไปบนบ้านเถอะ ไปอยู่กับพ่อแม่พิม  พี่เอาพิมไปกับพี่ไม่ได้
พี่ทำตามที่พ่อแม่สั่งมามากพอแล้ว
ถ้าพิมพร้อมเมื่อไหร่ เราไปจดทะเบียนหย่ากัน”
ผมหันหน้าหนีไม่มองหน้าพิมที่กำลังร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

“พี่ไม้”
ตอนนี้ต่อให้พิมเรียกผมอีกกี่พันครั้ง ผมก็ไม่ใจอ่อนแล้วครับ

“พิมกลับขึ้นบ้านไป!!!   อย่ายอมพ่อแม่มากไปกว่านี้เลย
แล้ววันหนึ่งพิมจะเสียใจเหมือนที่พี่กำลังเป็น”
ผมเดินหนีพิมเข้าไปในห้องน้ำ


เก็บเสื้อผ้าของปั้นสิบขึ้นมาพับไว้อย่างทะนุถนอม
ก่อนจะเดินไปล้างอ่างอาบน้ำ
ที่เป็นน้ำสีแดงจางๆ น้ำที่มันมีเลือดของปั้นสิบ

ตอนนี้ห้องน้ำกลับมาสะอาดเหมือนเดิมแล้ว
ผมยืนมองไปรอบๆห้องน้ำ


ตอนที่ปั้นสิบมันอยู่ในห้องน้ำนี้มันกำลังคิดอะไรอยู่?
ปั้น .. เจ็บมากไหม?
มึงทรมานมากหรือป่าว?

ที่ตัดสินใจทำแบบนั้นไป
เพราะมึงเหนื่อยมากเลยใช่ไหม?
กูควรทำยังไงดี?

ผมทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ก่อนจะปล่อยตัวเองให้คิดหาทางออก
ผมจะทำยังไงต่อไป?





“ไม้ ออกมาคุยกันหน่อย”
เสียงขอยูโรเรียกผมอยู่หน้าห้องน้ำ
ผมเลยเดินออกมาคุยกับยูโร

“ว่าไงยู”

“มานั่งตรงนี้ก่อน กูว่าเราต้องคุยกันวะ”
ยูโรชี้ที่เตียงว่างๆข้างไนซ์
ผมเลยเดินไปนั่ง ก่อนจะมองไปที่เพื่อนทั้ง 3 คนของผม
“อืมม พวกมึงมีอะไรก็พูดเถอะ”

“เรื่องพิม  มึงจะเอายังไง”
ไนซ์เป็นคนถามขึ้นมาก่อน

“กูไม่เอาพิมไปกับกูแน่นอน  เพราะกูจะพาปั้นไปอยู่กับกูที่โน้น”
พอผมพูดจบ  ยูโรก็ส่ายหน้าให้ผมทันที

“มึงอย่าพูดเลยวะไม้ มึงทำไม่ได้หรอก  มึงรู้ตัวดีว่ามึงปฏิเสธพ่อมึงไม่ได้”

“เห้ยย ทำไมมึงพูดแบบนี้วะยู  ทำไมกูจะทำไม่ได้วะ    นี้ไง กูจะทำแล้วนี้ไง”
ผมรีบเถียงยูกลับไป ตอนนี้ผมเริ่มไม่พอใจยูโรมานิดๆละครับ
คือไม่ใช่ว่ามันไม่รู้นะว่าผมก็พยายามทำเพื่อปั้นสิบ
ทำไมมันพูดเหมือนว่าผมจะทำอะไรไม่ได้เลย

“ถ้ามึงทำได้ ทำไมมึงไม่คิดทำแต่แรก  มึงรู้ไหมไม้ฉาก
ตั้งแต่รู้จักมึงมานะเป็นสิบปีแล้วมั้ง  กูเชื่อมาตลอดนะว่ามึงรักเพื่อนกูจริงๆ
และกูก็ดีใจที่มึงทำยอมรับในสิ่งที่เพื่อนกูเป็นได้
แต่มึงเคยรู้อะไรไหมวะไม้  ว่าตลอดเวลาตั้งแต่ที่มึงคบกับปั้นสิบเป็นแฟน
ปั้นไม่เคยยิ้มเลย ถึงจะยิ้มก็ยิ้มไม่ได้สดชื่นเหมือนเก่า
ปั้นสิบที่เคยเฮฮา หรือเล่นไลน์บ้าบอได้ทั้งวัน   บ้าซีรี่กับคะน้าก็หายไป
กลายเป็นปั้นสิบที่วันๆเอาแต่เครียด เอาแต่อ่านข่าว
เอาแต่คิดอะไรไม่รู้มากมายอยู่ในสมอง 
กูว่ามึงไม่ควรอยู่แบบนี้แล้วทำให้ปั้นสิบต้องมาคอยคิด
คอยอยากจะปกป้องรอยยิ้มโง่ๆของมึงเลยวะ”

“เห้ย ยูพอแล้ว”
ยูโรมันด่าผมมาไม่หยุดเลยครับ จนเปาต้องห้ามไม่ให้ยูโรพูด

“พออะไรวะเปา  มึงก็เห็นว่าตั้งแต่ปั้นคบกับมันเป็นแฟน
หน้าตาตอนมันยิ้มหรือตอนที่มันหัวเราะให้พวกเรา มันหายไปหมดแล้ว
กูผิดหรอวะ? ที่กูอยากเห็นปั้นสิบมันยิ้มได้ กูอยากได้ปั้นสิบ
เพื่อนของกูคนเดิมกลับมา กูผิดมากงั้นหรอ?”
ยูโรมันหันไปโวยวายใส่เปาแทนครับจนเปามันต้องเอื้อมมือไปตบบ่ายูโรเบาๆ

“อืมกูก็คิดแบบยูวะไม้  ขอโทษนะที่กูไม่เข้าข้างมึง
กูว่านะ ตั้งแต่ที่ปั้นคบกับมึง ปั้นมันแบกรับภาระอะไรมากไป
มันต้องคอยแคร์ความรู้สึกมึง ทั้งๆที่ตอนที่พวกเราเป็นเพื่อนกันปกติ
เราไม่ต้องมานั่งแคร์อะไรกันขนาดนี้เลย
กูว่า .. มึงลองห่างจากปั้นหน่อยดีไหมวะ?
เผื่อความรักที่พวกมึงมีจริงๆมันอาจจะแค่เพื่อน แค่ผูกพันกันมากไปจนแยกไม่ออก
ว่านี้มันคือรักจริงๆหรือแค่พวกมึงผูกพัน?”

ไนซ์ ,, นี้มึงพูดอะไรออกมาวะ?
ไนซ์จะให้ผมห่างจากปั้นงั้นหรอ?

“กูรักปั้นจริงๆไนซ์  กูรู้ว่ากูทำให้ปั้นยิ้มไม่ได้เลย
แต่กูก็กำลังพยายามทำอยู่  ที่ผ่านมาไม่ใช่แค่ปั้นที่อดทนฝ่ายเดียวนะ
กูก็อดทนเหมือนกัน”

“มึงอดทนอะไรหรอไม้”
เปามันถามผมขึ้นมา เสียงมันโหดกว่าไนซ์ กับยูโรอีกครับ

“กูก็อดทนรอมัน รอเวลาที่จะได้เจอกัน จะได้อยู่ด้วยกัน”

“มึงทำแค่นั้น แล้วปั้นสิบมันอดทนอะไรเพื่อมึงบ้าง
มันเสียสละความสุขของมัน เพื่อให้มึงไม่ทะเลาะกับครอบครัว
แล้วอีกเยอะมากกูไม่พูดแล้วกันนะ  มึงอย่าคิดว่ามึงก็อดทนเพื่อมันดิ
จริงๆแล้วมึงทำเพื่อตัวเอง  มึงยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อมันเลยมากกว่า”


ผมทำเพื่อตัวเองงั้นหรอ?
ทำไมรู้สึกเจ็บขนาดนี้วะ?




“น้องไม้”
เสียงน้าอรดังขึ้นมาที่หน้าห้อง ก่อนจะเปิดประตูเข้ามา
อะไรหนักหนาวะเดี๋ยวแม่เดี๋ยวลูก!!


“ครับน้าอร”

“นี้กระเป๋าน้องนะลูก น้าเก็บไว้ให้หมดแล้ว  น้าฝากน้องด้วยนะจ๊ะ”

ฝาก?
เดี๋ยวก่อนนะนี้มันอะไรอีกวะ?


“อะไรครับน้าอร  ผมไม่เข้าใจ”

“พรุ่งนี้คุณพ่อจะไปส่งน้องไม้กับน้องพิมที่เชียงใหม่ น้าเลยเอาของๆน้องพิมมาไว้ที่ไม้ก่อน
กลัวน้องพิมจะเอาของไปไม่ครบนะจ๊ะ  งั้นน้าขอตัวก่อนนะ”
น้าอรเดินออกจากห้องไปแล้ว

ผมหันไปมองหน้าเพื่อนๆทั้ง 3 คน
ซึ่งพวกมันก็มองหน้าผม เหมือนกัน โดยเฉพาะยูโร
มองหน้าผมเหมือนจะยิ่งตอกย้ำในสิ่งที่มันพูดครับ
ว่าผมขัดพ่อไม่ได้!

“นี้ไงสิ่งที่มึงบอกว่ามึงทำได้  กระเป๋าเสื้อผ้าของพิม
กูว่ายังไงๆมึงก็หนีไม่พ้นหรอกไม้ ยังไงมึงก็ต้องเดินไปตามทางที่พ่อมึงต้องการอยู่ดี”
พอยูโรพูดจบ  ก็เดินไปมองดูกระเป๋าของน้องพิม 
ซึ่งมันกองขวางทางเดินอยู่ตรงหน้าประตู

“นี้ไม้  กูกับมึงคบกันมาสิบกว่าปี พอๆกับที่มึงรู้จักกับปั้น
กูแนะนำมึงนะ กูว่ามึงควรไปเชียงใหม่กับพิมวะ”

“เห้ยย ทำไมมึงพูดงี้วะไนซ์”
ผมหันไปมองหน้าไนซ์

“เพราะมึงดูแลและปกป้องปั้นสิบไม่ได้ไงละ
ถ้าพรุ่งนี้มึงไม่ยอมพาพิมไปเชียงใหม่ด้วย กูเชื่อนะว่าพ่อมึงอะจะต้องตามไปราวีปั้นสิบที่โรงพยาบาล
เพราะเค้ารู้ไงว่าจุดอ่อนมึงคือปั้นสิบ  ถ้ามึงรักปั้นสิบจริงๆ กูว่ามึงไปเชียงใหม่ก่อนเถอะ
พออะไรเข้าที่เข้าทางแล้ว มึงค่อยกลับมารับปั้น”
พอไนซ์พูดจบ ทั้งเปาและยูโรต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของไนซ์

“กูทิ้งปั้นไม่ได้วะ แล้วปั้นจะอยู่ยังไงวะถ้ากูไปเชียงใหม่แล้ว”

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา มึงก็ไม่ได้อยู่กับปั้นนะ มึงอย่าลืมดิ”
จุกครับ ,, เจอคำพูดของเปาเข้าไปจุกเลย


ใช่ .. ที่ผ่านมาผมไม่ได้อยู่กับปั้นเลย.
สิ่งที่เพื่อนผมพูดมาทั้งหมด  มันจริงทุกอย่างครับT^T


“อะนี้  ปั้นซื้อมาให้มึง  กูเห็นมันเก็บไว้ในห้องนอน กูเลยเอาใส่กระเป๋าติดมาด้วย
มึงคิดไปละกันนะ มึงมีเวลาอีกหลายชั่วโมง”
เปายื่นกล่องของขวัญมาให้ผม 1 กล่อง
ก่อนจะเดินกลับไปจัดที่นอนให้ยูโร และตัวเปาเอง
ไนซ์ก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
ทุกคนเดินไปทำภารกิจของตัวเองกันหมดแล้ว

เหลือแต่ผมที่นั่งมองกล่องของขวัญในมือ
ปั้นซื้อให้ผม ,,


ผมนึกถึงหน้าปั้นสิบออกเลยครับ
ถ้ามันอยู่ตรงนี้ ,, มันคงเดินเอาของขวัญมายื่นตรงหน้าผม
แล้วต้องยิ้มอายๆ ก่อนจะรีบบอกให้ผมแกะของขวัญไวๆ
พอผมแกะช้าๆ มันก็จะยื่นมือมาแย่งกล่องของขวัญไป
แล้วฉีกห่อกระดาษของขวัญออก แล้วรีบเร่งให้ผมเปิดของขวัญดู
5555555555+ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาอยากให้ของขวัญผม


ผมยิ้มให้ของขวัญตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆแกะห่อของขวัญออก
สิ่งที่อยู่ในกล่องเป็นมือถือครับ
รุ่นเดิม   สีเดิม  แบบเดิมของผมเลย


ผมกดเปิดเครื่อง ก็เห็นว่ามันใส่ซิมเรียบร้อยแล้ว และเปิดไว้พร้อมใช้งานแล้วครับ
ปั้นสิบ Log in เฟสบุ๊ค และทวิตเตอร์ให้ผม
สมัครใช้ Line ให้ผมแล้วด้วยครับ
และที่สำคัญ ปั้นสิบเมมเบอร์พ่อแม่ และเพื่อนๆให้ผมหมดแล้ว
แฟนน่ารักๆแบบนี้ผมจะหาได้จากที่ไหนอีกละครับ ^////^


ผมเห็นว่าไลน์มีแจ้งเตือนเข้ามาเลยกดเปิดอ่าน
จะเป็นของใครอีกละครับที่ส่งมา
ก็ปั้นสิบมันนั้นแหละครับ : )



เ ตี้ ย แ ฟ น ห ล่ อ  ::  มือถือใหม่ สวยป่าว นี้ๆเบอร์เราอะเป็นเบอร์คู่กันด้วยนะ

เ ตี้ ย แ ฟ น ห ล่ อ  ::  ก็ยินดีด้วยนะ ที่สำเร็จในหน้าที่การงานไปอีกขั้นแล้ว

เ ตี้ ย แ ฟ น ห ล่ อ  ::  เหนื่อยมากเลยใช่ไหมละ?

เ ตี้ ย แ ฟ น ห ล่ อ  ::  เดี๋ยวก็หายเหนื่อยเนอะ ได้กลับมาอยู่ใกล้ๆกันแล้ว เราจะได้เจอกันบ่อยขึ้น
จะได้ใช้เวลาด้วยกันมากขึ้น

เ ตี้ ย แ ฟ น ห ล่ อ  :: เวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่ไม้ไปอบรม รู้ไหมว่าปั้นไม่เคยเสียใจเลยนะที่ได้รอไม้

เ ตี้ ย แ ฟ น ห ล่ อ  :: เพราะปั้นรู้ว่าไม้จะชดเชยช่วงเวลาทุกๆวินาทีให้กับปั้น

เ ตี้ ย แ ฟ น ห ล่ อ  ::  ปั้นดีใจนะที่ได้รักไม้  ดีใจที่มีไม้เป็นคนรัก

เ ตี้ ย แ ฟ น ห ล่ อ  ::  จะเจอเรื่องเลวร้ายอีกมากแค่ไหน

เ ตี้ ย แ ฟ น ห ล่ อ  :: สัญญาได้ไหม? ว่าเราจะผ่านมันไปด้วยกัน

เ ตี้ ย แ ฟ น ห ล่ อ  :: ปั้นรักไม้นะครับ

เ ตี้ ย แ ฟ น ห ล่ อ  :: ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับแฟน : )



จะมีใครอีกไหมที่จะทำเพื่อผมได้มากขนาดนี้?



ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วครับในสิ่งที่เพื่อนๆบอก
ผมไม่เคยทำอะไรให้ปั้นสิบ 
สิ่งที่ผมบอกว่าผมก็ทำ ผมก็อดทนเหมือนกัน มันเหมือนข้ออ้างของคนเห็นแก่ตัวครับ
เพราะจริงๆ ผมแทบจะไม่เคยทำอะไรให้ปั้นสิบเลย


ตั้งแต่วันแรกที่ตกลงคบกันจนมาวันนี้ ผมซื้อนาฬิกาให้ปั้นสิบแค่เรือนเดียว
ไม่เคยจะจำว่าคบกันวันไหน
วันครบรอบผมก็ไม่มีดอกไม้ ไม่มีของขวัญ
เอาจริงๆ ผมแทบจะไม่ได้ฉลองวันครบรอบกับปั้นสิบเลยด้วยซ้ำ
นี้ผมละเลยปั้นสิบไปมากขนาดนี้เลยหรอ?



แล้วจะให้ผมทิ้งปั้นสิบไปได้ยังไง?




ผมตัดสินใจแล้วว่าพรุ่งนี้ผมจะไม่ไปเชียงใหม่กับพิม
ผมจะรอจนกว่าปั้นสิบหาย แล้วจะไปเชียงใหม่ด้วยกัน : )

[moujay]

ต่อ ....



พอไนซ์อาบน้ำเสร็จแล้วมันก็เดินมานอนข้างๆเตียงผม

“มึงคิดได้ละยัง ค่อยๆคิดนะพรุ่งนี้ค่อยให้คำตอบพวกกูก็ได้
รีบนอนเถอะมึง วันนี้ทำไมมันยาวนานแบบนี้วะเนี้ยยย”
ไนซ์พูดเสร็จก็นอนบิดตัวไปมา เพื่อคลายความเมื่อยล้าของร่างกาย

“ไนซ์ ไม่ต้องรอพรุ่งนี้หรอกวะ ตอนนี้กูตัดสินใจได้แล้ว”
ผมล้มตัวลงนอนข้างๆไนซ์ ก่อนจะหยิบมือถือในมือมาดู
รูปหน้าจอก็เป็นรูปวิวทะเล คงเป็นทะเลที่กระบี่แน่นอนครับ
สวยขนาดนี้ผมจำได้

“มึงติดสินใจว่า...” เสียงเปาเป็นคนถามขึ้นมา
ไหนมึงนอนไปแล้วไง? ตื่นมาเพื่อ?

“กูจะรอปั้นสิบ กูจะไม่ไปไหน และจะไม่ทิ้งปั้นสิบอีกแล้ว
การรอคอยของกูกับปั้นมันจบแล้ววะ
จะไม่มีใครต้องรอใครอีกแล้ว”
ผมหันไปยิ้มให้เพื่อนๆ ก่อนจะนอนหลับตา
อยากให้ถึงตอนเช้าไวๆ อยากรีบไปโรงพยาบาล
อยากไปหาปั้นสิบจะแย่แล้ว >/////<



เช้าวันต่อมา


“เร็วๆดิวะ ไปหาปั้นสิบกัน”
ผมตื่นแต่เช้าแล้วครับ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็มาเร่งเพื่อนๆให้รีบตื่น
จนตอนนี้ทุกคนแต่งตัวเสร็จกันหมดแล้ว

“พร้อมกันยัง?  ไปกันเถอะ”
ผมเดินออกจากบ้านพักไป แล้วยืนเร่งๆเพื่อนอยู่ที่หน้ารถของไนซ์

“พวกมึงอย่าช้าดิวะ”

พอยูโรเดินมาถึงที่รถมันก็ทำหน้าตาแปลกๆใส่ผม

“มึงคึกห่าไรหนักหนาเนี้ย แล้วมึงไปได้แน่นะ
พ่อมึงไม่ตามไปถล่มไอ้ปั้นที่โรงพยาบาลแน่นะมึง”
ยูโรมันเปิดประตูรถให้เปาเข้าไปนั่ง ก่อนจะยืนมองหน้าผม

“อืม กูปกป้องปั้นสิบได้ เชื่อกูเหอะ รีบๆขึ้นรถไปเลยมึง”
ผมดันตัวยูโรให้ขึ้นไปในรถ ก่อนที่ผมจะขึ้นไปนั่งหน้าข้างๆคนขับ

“กูออกรถเลยนะ” ไนซ์มันหันมาถามผมอีกครั้ง
ไอ้พวกนี้ก็แปลก - -‘
บอกให้รีบไป ยังจะถามอะไรเซ้าซี้อีก

“ไปเลย!”
พอผมพูดจบ ไนซ์ก็ออกรถ ตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาลเลยครับ



พอไนซ์มาจอดรถที่โรงพยาบาลแล้วผมก็รีบเข้าไปหาปั้นสิบก่อน
ส่วนพวกเปา ยูโร แล้วก็ไนซ์มันขอไปหาข้าวกิน
เพราะรู้สึกเหมือนว่ามันยังไม่ได้กินมาตั้งแต่เมื่อคืน



ผมก็ไม่รู้ว่าปั้นมันนอนห้องไหน เลยเอามือถือใหม่ของผม >////<
กดโทรไปหาม๊าของปั้นสิบ  ทำไมถึงรู้เบอร์นะหรอครับ?
ก็ปั้นสิบเมมให้แล้วไงครับ ~


ผม :: สวัสดีครับม๊า  ผมไม้ฉากนะครับ  ปั้นสิบพักห้องไหนครับ

ม๊า :: ไม้อยู่ไหนครับลูก เดี๋ยวให้ป๊าเดินไปรับนะ

ผม :: ไม่เป็นไรครับ ผมเดินไปเองก็ได้

ม๊า :: ไม่เป็นไรลูก พอดีป๊าเดินไปซื้อของ เผื่อไม้จะได้ช่วยป๊าถือเข้ามา งั้นรอที่ตรงประชาสัมพันธ์นะลูกนะ

ผม :: ครับ



ผมไปยืนรอป๊าของปั้นสิบที่ประชาสัมพันธ์ สักพักป๊าก็เดินมา
แต่ในมือป๊าไม่ได้ถืออะไรมาด้วยเลยครับ
ไหนม๊าบอกว่ามาซื้อของไง?



“สวัสดีครับป๊า” ผมเดินเข้าไปหาป๊า
ซึ่งป๊าของปั้นสิบก็ยิ้มให้ผม

“มาทางนี้ลูก เดินตามป๊ามา”
ผมเดินตามป๊าไป ในใจก็ตื่นเต้นว่าจะเจอปั้นสิบแล้วมันจะฟื้นหรือยังนะ?
มันเห็นหน้าผมมันจะดีใจมากแค่ไหน?


แต่แล้วป๊าก็หยุดเดินครับ ก่อนจะหันมามองหน้าผม
หน้าของป๊าก็ยังยิ้ม และยังใจดีเหมือนเดิมครับ



“ไม้ .. รู้ใช่ไหมว่าป๊าไม่เคยห้าม ถ้าปั้นสิบจะคบกับไม้”
หื้มม ,, นึกยังไงถามครับ?
เริ่มน่ากลัวแล้วดิ!


“ครับ ปั้นเคยบอกครับ ขอบคุณมากนะครับป๊า
ไม้จะไม่ทำให้ปั้นเสียใจแน่นอนครับ”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณป๊า แต่ป๊าก็ไม่ได้ยกมือมารับไหว้ผมแบบทุกที

“แต่ป๊าอยากให้ไม้ไปดำเนินชีวิตของไม้ซะ ไปทำในสิ่งที่พ่อแม่อยากให้ทำ
ลองเปิดโอกาสให้ตัวเอง เปิดโอกาสให้ปั้นได้เจอใครเข้ามาในชีวิตดูบ้าง”
เอ๊ะ .. ผมว่าป๊าพูดแปลกๆไปละครับ
เปิดโอกาส? เปิดทำไมอีกละในเมื่อผมมีปั้นแล้ว
และผมก็พอใจแล้ว

“ป๊าจะบอกอะไรผมครับ”
ผมเอ่ยถามป๊าไปตรงๆ ป๊ามีสีหน้าเครียดๆเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มให้ผมอยู่

“ป๊าอยากให้ไม้ไปเชียงใหม่กับเมียของไม้”

“ไม่ใช่เมียครับป๊า ไม้ไม่เคยมีอะไรกับพิมครับ”
ผมรีบเถียงป๊ากลับไปทันที เพราะพิมไม่ใช่เมียผม

“ทางกฎหมายพิมเป็นเมีย  และไม้ตองพาพิมไปอยู่เชียงใหม่ด้วย
ตามที่พ่อแม่ไม้กับพ่อแม่พิมได้ตกลงกันไว้
ป๊าอยากให้ไม้ทำในสิ่งที่ไม้สมควรได้ทำ ป๊าไม่ได้ห้ามให้ไม้คบกับปั้น
แต่ป๊าแค่อยากให้ไม้กับปั้น ต่างเปิดโอกาสให้ตัวเอง  ถ้าวันที่ไม้หย่าขาดกับพิมแล้ว
วันนั้นปั้นยังไม่มีใคร ยังรักไม้เหมือนเดิม วันนั้นไม้ค่อยมาเอาปั้นไปอยู่ด้วย
ป๊าจะไม่ห้ามเลยลูก แล้วจะไปช่วยคุยกับพ่อแม่ไม้ให้ด้วย”

ป๊าพูดแบบนี้หมายความว่าไง?

ให้โอกาส?

ต่างคนต่างเจอใครบ้าง?



นี้มันหมายความว่าป๊ากำลังห้ามผมเจอปั้นหรือป่าว?
เห้ยยย .. อะไรวะเนี้ย?



“เอาละ ไม้อาจจะยังไม่เข้าใจว่าป๊าหมายถึงอะไร
จริงๆแล้วม๊าเค้าหาคู่หมั้นคู่หมายไว้ให้ปั้นแล้ว และเด็กทั้งสองคนก็สนิทกันพอสมควร
ป๊าอยากให้ไม้ให้เวลากับปั้น ให้ปั้นได้เรียนรู้นิสัยคนอื่นบ้าง
ให้ได้มีชีวิตกับคนอื่นๆบ้างที่นอกเหนือจากไม้ 
ไม้ไม่ต้องห่วงหรอกนะ  เด็กคนนั้นทำให้ปั้นยิ้มได้ และเป็นเด็กที่น่ารัก ช่างพูดมากเลยละ”



อืมม ,, ทำไมรู้สึกเหมือนกำลังโดนสั่งห้ามให้คบกันแบบผู้ดีๆ
แบบไม่ด่า อาศัยการพูดจาดีๆ แต่ความหมายก็คือ ห้ามนั้นแหละครับ




“ปั้นเคยเจอแล้วหรอครับ?”
ผู้หญิงที่เข้ามาหาปั้น ตอนนี้ก็มีแค่ .... บีมมี่?


“ใช่บีมมี่หรือป่าวครับป๊า?”

ป๊าหันมายิ้มให้ผมก่อนจะพยักหน้าเบาๆ


“ลองดูเองสิ ปั้นเวลาอยู่กับบีม หน้าตาดูสดชื่น
และยิ้มแย้มแจ่มใสมากแค่ไหน”
ป๊าพาผมไปยืนหน้าห้องพักของปั้นสิบ
แล้วให้ผมดูปั้นสิบกับบีมที่กำลังนั่งคุยกัน
ผ่านทางกระจกเล็กๆหน้าห้องพัก
ปั้นสิบมันยิ้มจริงๆครับ



ปั้นนอนอยู่บนเตียงคนไข้หน้าตามันยังดูอิดโรยอยู่บ้าง
บีมมี่นั่งอยู่ข้างๆเตียง นั่งคุยอะไรกันไม่รู้ครับ
แต่ปั้นยิ้ม .. เป็นรอยยิ้มสดใสจริงๆ

ผมไม่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้จากปั้นสิบมานานแค่ไหนแล้ว?




“ป๊าไม่ได้ห้ามไม้นะลูก แต่ป๊าแค่ขอ .. ขอให้ไม้ให้โอกาสปั้นได้เจอคนอื่นบ้าง
ได้ศึกษาคนอื่นบ้าง  อนาคตลูกทั้งสองคนอาจจะกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็ได้
ต่างพาครอบครัวมาเจอกัน มากินข้าวร่วมกัน  อนาคตเราไม่รู้หรอกจะเกิดเรื่องราวอะไรขึ้น
แต่วันนี้ป๊าขอนะไม้นะ”




ผม .... ต้องเสียปั้นสิบไปจริงๆงั้นหรอ?




“ผมขอเข้าไปหาปั้นได้ไหมครับ”
ผมมองหน้าป๊า แต่ป๊าก็ยังยิ้มครับ เป็นยิ้มนิ่งๆ
ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าภายใต้รอยยิ้มนั้นมันหมายความว่าไง?



“กลับไปเถอะไม้ฉาก  พ่อของไม้มาจอดรถรออยู่หน้าโรงพยาบาลแล้ว
ต้องเดินทางไปเชียงใหม่ใช่ไหมละ  ป๊าขอให้ไม้เดินทางโดยปลอดภัยนะ
ให้เวลามันคลี่คลายทุกๆอย่างนะลูกนะ”
ป๊าเอื้อมมือมาตบบ่าผมเบาๆ  ก่อนจะเดินเข้าห้องไป




ผมยืนมองปั้นสิบผ่านทางกระจกเล็กๆหน้าห้องพัก
ปั้นสิบอยู่กับครอบครัว อยู่กับบีมมี่ .....

ปั้นสิบมีรอยยิ้ม ,, เป็นยิ้มที่มันยิ้มมาจากหัวใจจริงๆใช่ไหม?
ที่นี้ไม่มีใครทำร้ายมัน
ที่นี้มีแต่คนคอยปกป้องและคุ้มกันภัยให้มัน




ที่ตรงนั้นไม่มีผม  แต่.. ปั้นสิบก็อยู่ได้
และยังยิ้มได้.




ผมมองภาพตรงหน้าแบบนั้นสักพัก
จนผมต้องยิ้มออกมาบางๆ




“โชคดีนะสิตางค์”





ผมบอกลาปั้นสิบผ่านทางกระจกกั้นประตูนั้น
บอกลาผ่านความเงียบงันที่มันเกาะกินในใจผม.





ผมหันหลังเดินกลับมาที่หน้าโรงพยาบาล
ก็เจอกับรถของพ่อผม มาจอดรออยู่แล้ว ….


ผมหยุดเดินแล้วหันไปมองทางเดินที่ผมเพิ่งเดินจากมา
ก่อนจะยิ้มให้มันอีกครั้ง …


ได้เวลาเดินทางอีกแล้วสินะไม้ฉาก ..

[•♀NoM!_KunG♀•]

โง่งี่เง่า ทั้งหมด

[BlueCherries]

..........

 

มรสุมชีวิต

นี่เหลืออีกกี่เปอร์เซนต์จะจบเหรอคะ?

จะได้ข้ามตอนหน่วงๆๆๆไป

[moujay]

อีก 2 ตอนจะจบละคะ
ตอนนี้เริ่มคิดในใจละ


นิยายรักของฉันทำไมหน่วงขนาดนี้ -"-

[Gapompom]

สุดท้ายก็จบแบบชื่อเรื่องสินะ "เพื่อนสนิท"

[Freja]

ตอนนี้ก็คือใจความสรุปทั้งหมดของเรื่อง

ไม้ไม่สามารถขัดขืนพ่อได้  ไม้จะทำอะไรต่อมิอะไรสารพัดเพื่อต่อต้าน แต่ไม้ไม่เคยทำสำเร็จสักอย่าง  พ่อแม่ไม้วางแผนเรื่องพวกนี้ทั้งหมดเพื่อแยกไม้จากปั้น  ในขณะที่ไม้อาจจะรับหมัดรับเข็มขัดของพ่อ แต่ปั้นรับภาระเรื่องเป็นต้นเหตุหมดเลย

ไม่ว่าพิมจะว่ายังไงก็ตาม ลองคิดถึงในอนาคตนะ พิมเป็นเมีย(ตามกฏหมาย)ของไม้ที่มีอนาคต   หน้าตาดี   แล้วพ่อเด็กในท้องพิมติดคุกเพราะยาเสพติด  2 ปีอะไรๆก็เปลี่ยนได้  เราไม่คิดหรอกว่าพิมจะปล่อยไม้ไป  พ่อแม่ไม้ด้วย   อีกทั้งความเสี่ยงยังอยู่ที่ตัวไม้ด้วยที่อาจจะผูกพันธ์กับพิมและลูกของพิม  ช่วงเวลาที่ไม้กับปั้นห่างกันมันมากกว่าที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน   ไม่มีอีกฝ่ายต่างฝ่ายต่างก็อยู่ได้

พ่อแม่ปั้นก็คือรอเก็บเกี่ยวผลจากเรื่องราวที่เกิดขึ้น

อีกสองปีก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอกถ้าหากว่าไม้ไม่เปลี่ยนจุดยืน   ถ้าต่างฝ่ายต่างก็มีคนอื่นอยุ่ข้างๆแล้วก็ชินกับชีวิตที่ไม่มีกันและกัน  หลายคู่ไปไม่รอดก็เพราะแบบนี้

[pooinfinity]

มันจะไม่ยิ่งแย่เข้าไปอีกรึ

[nokkaling]

 

[MayA@TK]

ตามอ่านมาจนถึงตอนนี้บอกตามตรงว่าเริ่มกลัวที่จะอ่าน
เพราะกลัวปั้นเสียใจ ถ้าเป็นแบบนี้อยากให้ปั้นมีคนใหม่ไปเลยดีกว่า
ชีวิตรักของปั้นตอนนี้ไม่มีหลักอะไรให้ยึดได้เลยว่าจะได้อยู่คู่กับไม้

[❣☾月亮☽❣]

        
เพลียปนหน่วง

[Jibbubu]

บอกไม่ถูก แต่เราว่าที่ปั้นไม่ยิ้มหรือยิ้มไม่เหมือนเดิมไม่แจ่มใสไม่ใช่เพราะไม้หรอกนะ

ทำไมผู้ใหญ่ถึงตัดสินกันเองแบบนี้ ที่ปั้นไม่แจ่มใสเหมือนเดิมมันเป็นเพราะพ่อแม่ไม้ตั้งหากที่ทำ

ถ้าลองเปิดใจให้คบกันมีหรือที่ปั้นจะเป็นแบบนี้ เราว่า 2 ปี มันจะเป็นบทพิสูจน์ที่ยิ่งใหญ่สำหรับทั้งคู่

ถ้าผ่านมันไปได้ และไม้จะต้องเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้และต้องกล้าที่จะตัดสินใจเองไม่ให้พ่อแม่มาบงการแบบนี้อีก

และเราหวังว่าพ่อและแม่ของไม้จะรักษาสัญญาที่ให้ไว้ เพราะถ้าครั้งนี้ยังไม่ทำอีกไม้คงได้มันศรัทธาพ่อแม่แน่ๆ

และเวลานั้นไม้คงโตพอและเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นพอที่จะจัดการกับชีวิตตัวเองไม่ต้องให้พ่อกับแม่มายุ่งเกี่ยวกับชีวิต

ส่วนตัวให้มากนัก สุดท้ายหวังว่าทั้งคู่จะมีความสุขและได้อยู่ด้วยกัน เราอยากให้ทั้งคู่เชื่อมั่น เชื่อใจ

และหวังว่ามันจะเป็นรักแท้จริงๆ ของทั้งคู่

[penneeamoon]

อีกสองตอนจะเป็นบทสรุปของเพื่อนสนิทแล้ว  จะมีทางที่ทั้งสองจะมีความสุขไหม  คงต้องทำใจยอมรับซินะ

[broke-back]

ฝูงหมาป่า มาพร้อมหน้า ออกล่าเหยื่อ
สมันเนื้อ เหลือทานทน ข้นแข่งขัน
ประสบการณ์ ผ่านเวลา ดูครบครัน
อีกฝ่ายนั้น เพิ่งหย่านม อมน้ำลาย

เด็กน้อยเอ๋ย เจ้ามีแรง ที่ไหนสู้
เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าก็รู้ หมดแรงหมาย
เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าจะเหนื่อย เมื่อยใจกาย
เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าคงคล้าย ตายทั้งเป็น

RIP ให้กับการถือใหญ่ว่าให้กำเนิด
คิดเอง..ทำเอง..เพียงเพราะอ้างว่าให้เกิดมา

ถ้าอย่างนี้สู้ไปเกิดจากแมวจากหมา
ยังจะดีซะกว่า
ห่าเอ๊ยยยยยย

+1 ให้เพราะคุณสามารถทำให้อึดอัดซะจนไม่รู้ว่าจะระบายยังไงออกมาให้หายดี
ขอบใจหลายๆๆๆๆๆๆๆ นะ..มูเจ

[moujay]

นิยายของเราไม่ใช่นิยายที่ดีหรอก
คำพูดไม่สวย ,, เนื้อเรื่องไม่ได้วางสวยงามหรือดีเท่าไหร่~ คำผิดเยอะด้วย  ใช้คำบ้านๆ
เพราะเราแต่งคำสวยๆไม่เป็น.
นิยายเราเหมือนไดอารี่ เหมือนการเรียงความ การบรรยายทั่วไป


แต่เรายินดีที่จะเขียนนิยายแบบนี้,, เพราะมันคือตัวตนของเรา



คนไลค์เพจน้อย  คนอ่านนิยายเราน้อย
+1 น้อยหรือคอมเม้นต์จะน้อย,,  เราไม่คิดมากไม่ซีเรียส

ต่อให้เราเขียนจนจบ,, มีคนอ่านหรือคนเม้นต์แค่คนเดียว
หรือจะไม่มีเลยก็ตาม  เราก็จะเขียนจนจบ.
และเราจะเขียนไปเรื่อยๆ


เพราะนิยายของเราเขียนมาจากหัวใจของเราเอง.


ขอบคุณสำหรับการติดตามที่ดีเสมอมานะคะ

[artit]

เข้ามาให้กำลังใจคนเขียน ติดตามอ่านตลอด อ่านแล้วเศร้าเลย สงสาร  ชอบเรื่องนี้  เชียร์ไม้ฉากและปั้นสิบ ขอให้สมหวังในความรักให้สมกับความอดทนและความพยายาม

[broke-back]

 
หอบกำลังใจมาให้..มูเจ

สุขได้ทำ นำสนุก ปลุกให้อยู่
กำลังใจ ลุกฮึดสู้ ยังอยู่ไหว
แม้เพียงหนึ่ง แต่พึ่งได้ สบายไป
ไม่หลายใคร แค่ใจถึง ยังซึ้งกัน

ขายวัตถุ ทะลุเป้า เอาให้มาก
แต่จะแย่ จะลำบาก หากเลือกสรร 
สิ่งดีดี มีคุณภาพ เค้าเลือกกัน
ไม่นานวัน หันเหใจ ให้เข้าชม

ติดโลโก โฮ้..มูเจ เข้าเร่อ่าน
เป็นนิยาย ขายตำนาน ดราม่าขม
เข้าอ่านแล้ว ร้าวรานใจ ให้เศร้าตรม
แต่นิยม ให้จมปรัก รักนิยาย

สู้ๆๆๆๆ นะ
ตอนนี้หนึ่ง..แต่จะถึงร้อย

บวก..บวก

[Freja]

นิยายเรื่องนี้คุณเจเขียนเพื่อถ่ายทอดเรื่องราว จะออกมายังไงก็เขียนออกมาเถอะค่ะ
จะจบยังไงก็ตามแต่   เราก็ยังตามอ่านอยู่ค่ะ  เอาใจช่วยนะคะ

[penneeamoon]

มาเฝ้า  รอลุ้นสองหนุ่ม  จะดำเนินชีวิตยังไงต่อไป 

[Walitya]

เราติดตามอ่านอยู่น๊า เป็นเรื่องที่เราอ่านแล้วก็ร้องไห้ตาม รอลุ้นในความรีกของปั้นสิบกับไม้ฉาก เป็นกำลังใจให้ไรท์นะคะ

[moujay]

ขอบคุณมากๆคะทุกกำลังใจเลย
ต้องขอโทษจริงๆที๋โพสอะไรแบบนั้นไป
เมื่อวานไม่ค่อยสบาย เลยจิตใจอ่อนแอไปนิดหนึ่ง T^T
(นิดหนึ่งจริงๆ )


วันนี้เจมีนัดคุณหมอที่ รพ.มหาราชเชียงใหม่นะคะ
อาจจะไม่ได้มาอัพให้ กลับจาก รพ.วันจันทร์ค่ะ
แล้วจะรีบมาอัพตอนที่เหลือให้นะคะ

ในเพจเจมีแจ้งรายละเอียดการจองหนังสือไว้นะคะ
ยังไงถ้าใครสนใจติดตามอ่านได้จากในเพจนะ

รักษาสุขภาพด้วยคะ  แล้วพบกันนะคะ

 

[moujay]

ออกจาก รพ. แล้วนะ >\\\\<
พรุ่งนี้จะมาอัพนิยายให้หายคิดถึงเลยย~


คิดถึงกันไหมม?
หนูคิดถึงทุกคนมากๆเลยยย~

[Walitya]

รออ่านนะคะ //คิดถึงๆ 

[penneeamoon]

รออยู่จ้า   

[moujay]

Ch 75  เธอเลือกแล้ว || ปั้นสิบ



“ทำไมลูกนอนนานจังเลยค่ะคุณ “

“เสียเลือดไปมาก ลูกก็ต้องนอนพักหน่อยสิ คุณก็นอนบ้างเถอะนะ”


หื้มม ,, เสียงป๊า กับม๊า นิ
โอ้ยยย .. ทำไมปวดหัวจังเลย T^T
ผมพยายามจะขยับตัว แต่ก็ไม่มีแรงจะขยับ
รู้แค่ว่ามันปวดตามเนื้อตามตัวไปหมดเลยครับ



“คุณคะ ลูกตื่นแล้วค่ะคุณ”
ม๊าคงเห็นผมขยับตัว เลยรีบบอกกับป๊า
แล้วสักพักผมก็รู้สึกเหมือนว่ามีคนมาจับที่แขนผมเบาๆ

“เป็นไงบ้างจ๊ะปั้น  หิวน้ำไหมลูก?”
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา   
ตอนแรกก็ยังปรับสภาพตาไม่ได้หรอกครับ
ยังมองอะไรๆเป็นสีขาวไปหมด 
จนสักพักผมก็เริ่มมองเห็นชัดเหมือนเดิม


“ม๊า” 
ม๊ายิ้มให้ผม แล้วก็ร้องไห้ไปด้วย
เดี๋ยวนะม๊า .. จะดีใจ หรือจะเสียใจกันแน่เนี้ยย -_-‘

“จ๊ะ ,, นี้ม๊าเองนะ  ป๊าก็มาลูก อยู่นั้นไงครับคนเก่ง”
ป๊าเปิดประตูเข้ามาในห้อง พร้อมๆกับคุณหมอกับคุณพยาบาล
สักพักคุณหมอก็ทำการตรวจร่างกายผม

“ตอนนี้อาการโดยรวมดีขึ้นแล้วนะครับ แต่อยากให้นอนพักให้มากๆก่อน
แล้วก็ทานแต่อาหารอ่อนไปก่อนสักวันสองวันนะครับ 
พรุ่งนี้สายๆ ผมจะให้พยาบาลพาไปทำ CT-Scan ดูเลือดที่คั่งอยู่ในสมองอีกที
ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วละครับ  ,, พักผ่อนเยอะๆนะครับสิตางค์
แล้วพรุ่งนี้หมอจะมาดูอาการใหม่นะ”
คุณหมอหันมายิ้มให้ผม ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

นี้ผมเป็นอะไร?
ผมเข้าโรงพยาบาลทำไมกัน?


อืมมม ,, ผมพยายามนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้
แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ..
ผมมาโรงพยาบาลได้ไงกันนะ? ผมไม่สบายงั้นหรอ?


“ปั้นครับ คิดอะไรอยู่ลูก ดูสิทำหน้าหน้านิ่วคิ้วขมวดหมดแล้วลูก
เดี๋ยวเลือดออกอีกนะ ไม่เอาครับ ไม่คิดอะไรมากแล้วนะลูกนะ”
ม๊าเอื้อมมือมานวดตรงนวดตรงหว่างคิ้วให้ผมเบาๆ
ส่วนป๊าก็เดินมายืนอีกข้าง  นวดแขนให้ผม

“ป๊าครับ  ปั้นมาโรงพยาบาลได้ไงครับ”
ป๊าส่งยิ้มน้อยๆมาให้ผม  ป๊าผมจริงๆแล้วท่าทางจะดุนะครับ
เพราะป๊าเป็นคนตัวใหญ่  ม๊าผมเป็นคนตัวเล็ก
แต่ป๊าเป็นคนใจดีครับ พูดเพราะด้วย : )


“ปั้นไม่สบายนะลูก ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วนะ ป๊ากับม๊าอยู่ตรงนี้แล้วนะครับ”
หื้มม ,, ทำไมเหมือนตัวเองลืมๆอะไรไป.



หลังจากที่ผมดื่มน้ำเสร็จแล้ว ม๊ากับป๊าก็บอกให้ผมรีบนอนพักผ่อน
ตอนนี้ม๊าไปนอนพักที่โซฟา  ส่วนป๊านั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆเตียงผม


“ป๊าครับ”
ป๊าหันมามองหน้าผม และวางหนังสือในมือลง

“ว่าไงลูก”

 “ปั้นเป็นอะไรหรอครับ  ทำไมปั้นต้องมานอนโรงพยาบาล
ปั้นพยายามคิดแล้ว แต่เหมือนมีก้อนอะไรไม่รู้มันอยู่ในหัว  ปั้นคิดไม่ออกเลยครับ”

“ไม่ต้องคิดอะไรแล้วลูก  นอนพักเถอะนะครับ
พรุ่งนี้ถ้าผลตรวจออกมาว่าปั้นอาการดีขึ้นแล้ว  ป๊าจะขอย้ายโรงพยาบาลให้นะ
นี้ตี 4 แล้วลูก นอนพักนะครับ อีกไม่กี่ชั่วโมงพยาบาลจะมารับไปทำ CT Scan”
ป๊าดึงผ้าห่มมาห่มให้ผม ก่อนจะหันไปหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ



ผมค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ..
นอนก็นอน ,, เพราะยังเพลียๆไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่เลย
เดี๋ยวป๊าก็จะขอย้ายโรงพยาบาลให้ด้วย เพื่อนๆคงมาเยี่ยมได้แหละ



อืมมม เดี๋ยวนะ!!!

เพื่อน!!!



พอผมนึกถึงเพื่อนได้ ภาพต่างๆมันก็เข้ามาในหัวเต็มไปหมดเลยครับ
ใช่แล้ว ,, ผมมาโคราช
มางานแต่งงานขอไม้ฉาก!!!

แล้วนี้ไม้ฉากไปไหน?



ผมรีบลุกมานั่ง แต่ด้วยความที่ว่าผมไม่มีแรงอยู่แล้ว
การพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่ง เลยทำได้แค่ลืมตา
แล้วพยายามดันตัวเองให้ลุก  แต่มันลุกไม่ขึ้นครับ T^T


“ปั้น เป็นอะไรลูก”
ป๊าที่นั่งอยู่ข้างๆเตียง ตกใจรีบวางหนังสือแล้วเอามือมาประคองตัวผม


“ยังนั่งไม่ไหวมั้งลูก นอนพักแบบนี้ดีแล้ว
จะเอาอะไรก็บอกป๊า เดี๋ยวป๊าไปหยิบให้
อยากเข้าห้องน้ำไหม?”


“ป๊า ,, ไม้ฉากละครับ  ไม้ฉากไปไหน?”
พอผมถามถึงไม้ฉาก  .. ป๊าก็เปลี่ยนสีหน้าไปนิดหนึ่ง
ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมบางๆ


“นอนเถอะนะลูก  เค้าไม่ให้เยี่ยมนะ พวกเพื่อนๆลูกเลยกลับไปที่งานแต่งไม้ฉากต่อ
ไม้ฉากมีฤกษ์เข้าห้องหอ เลยไม่ได้อยู่รอจนลูกฟื้น
พรุ่งนี้คงมาเยี่ยมกันแต่เช้า  ปั้นนอนพักนะลูก  พรุ่งนี้จะได้มีแรงคุยกับเพื่อนๆไง”
ป๊าจับตัวผมให้นอนลงดีๆ แล้วห่มผ้าให้ผมอีกครั้ง


ไม้ฉากนะหรอ ,, ที่ไปเข้าห้องหอแล้วไม่ยอมเฝ้าผม?
นี้มึงเห็นพิม ดีกว่ากูงั้นหรอวะไม้???


เชรี้ยเอ้ยยย!!! 



ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ,, ผมนอนนึกถึงเรื่องราวทั้งหมด ก่อนที่ผมจะหมดสติไป
ใช่แล้วละผมกินยาของพู่กัน  แล้วอยู่ๆเลือดก็ออกจากจมูก
ไหลไม่หยุดเลย  จนผมหมดสติ T^T

ยาของพู่กันแม่งงโคตรอันตราย  รอกูหายก่อนเถอะไอ้แฝดบ้า
กูจะโทรแจ้งตำรวจให้ไปจับไอ้แหล่งขายยาอันตรายพวกนี้ให้หมดเลย!!!!!


ไม้ ,, มึงไม่ได้ทิ้งกูไปใช่ไหม?
พรุ่งนี้มึงจะมาเยี่ยมกูแต่เช้าใช่ไหม?



พอคิดถึงไม้ฉาก ,, ภาพที่ไม้ฉากกับพิมนั่งบนเวทีก็ผุดขึ้นมาเต็มหัวผมเลยครับ
ไม่จริงใช่ไหมวะมึง? 
มึงไม่ได้แต่งงาน ไม่ได้มีเมียจริงๆใช่ไหม?

อยากจะนอนคิดถึงเรื่องราวเมื่อวาน แต่ก็เริ่มหนักๆที่ตา
และเริ่มจะปวดหัว  สงสัยฤทธิ์ยาคงออกแล้วแน่ๆ
นอนก่อนละกันนะ ,,
พรุ่งนี้ตื่นเช้ามา ,, ขอให้ได้เจอกันนะไม้ฉาก !






เช้ามาผมมาสะดุ้งตื่นเพราะเสียงปลุกของบีมมี่ครับ - -‘

“ไอ้ตัวเล็ก นอนจนหัวโตแล้ว ตื่นซะที”
โอ้ยย ช่วยบอกทีเถอะว่ายายนี้มันเป็นผู้หญิงจริงๆใช่หรือป่าว?
ปลุกคนอื่นด้วยคำพูดแบบนี้ มันน่าโดนฟาดจริงๆเลย


“มาทำไม”
ผมลืมตามามองหน้าบีมมี่
ซึ่งตอนนี้มานั่งบนเตียงคนไข้นี้เลยครับ
นั่งอยู่ตรงกลางเตียง เบียดๆมาตรงท้องผมเนี้ยแหละครับ


“ม๊าโทรไปบอกว่าปั้นป่วย  แม่ของบีมเลยสั่งให้บีมมาเยี่ยม  นี้ขับรถมาเองเลยนะ
ขับมาตั้งไกล  โหววว ทักดีๆหน่อยก็ไม่ได้”
บีมมี่ทำหน้าตางอนๆใส่ผม  แต่อารมณ์ผมตอนนี้คือ ไม่สนุกด้วยครับ

“ลงไปนั่งที่อื่น มาเบียดทำไมเนี้ย”
ผมพยายามขยับตัวเพื่อดันตัวบีมมี่ให้ลงจากเตียงผม
บีมมี่ขืนตัวอยู่สักพัก  มันก็ยอมลงไปนั่งเก้าอี้ข้างๆตัวผมแต่โดยดีครับ

“แล้วปวดหัวอยู่ไหม?”
บีมมี่ยื่นมือมาจับที่หน้าผากของผม ไม่แน่ใจว่ามันจะจับหรือจะจิ้มครับ
แต่ผมรู้สึกเหมือนมันเอามือมาจิ้มๆหัวผมมากกว่านะ - -‘

“ปวด”
ผมตอบ พร้อมๆกับจ้องหน้าบีมมี่
คือจริงๆนะ มองหน้ากูบ้างดีไหมบีม?
ว่ากูอยากเล่นด้วยหรือป่าว

“เห้ยยจริงดิ” บีมมี่รีบดึงมือตัวเองกลับมา
ก่อนจะหันไปบอกม๊าผม

“ม๊าค่า ม๊า  ,, ปั้นปวดหัวค่ะม๊า เรียกพยาบาลเลยไหมค่ะ”
ม๊าผมก็สะดุ้งเลยครับ ได้ยินเสียงบีมมี่โวยวาย
รีบวิ่งมาหาผมที่เตียง  ก่อนจะเอามือมาลูบหน้าลูบหัวผมใหญ่เลย

“เป็นไงบ้างลูก ปวดมากหรือครับ รอแป๊บนะลูกนะ ม๊าตามพยาบาลให้นะครับ”

“ม๊าครับ ,, ไม่เป็นไรมากหรอกครับ ที่ผมบอกว่าปวดนะ เพราะบีมมันเอามือมาจิ้มๆตรงหัวผมเท่านั้นเอง”
พอได้ยินแบบนั้น ม๊าก็หันไปส่งสายตาดุๆใส่บีมมี่ แต่บีมมี่มันก็ยิ้มแห้งๆให้ม๊า

“อุ้ยยเราขอโทษ  เราแค่อยากรู้ว่าหัวปั้นจะนิ่มๆไหม เพราะเห็นบอกมีเลือดคั่งอยู่ข้างในอะ
ขอโทษนะ  บีมขอโทษค่ะม๊า”
บีมมี่ยกมือไหว้ขอโทษผม  และหันไปขอโทษม๊าด้วย

“ไม่เป็นไรจ๊ะบีม  แต่ช่วงนี้อย่าเพิ่มไปจับตัวปั้นเค้าเยอะนะลูกนะ   
น้องปั้นเวลาไม่สบาย  เค้าจะเจ็บเนื้อเจ็บตัวง่ายนะ”
ม๊าส่งยิ้มบางๆให้บีม ก่อนจะหันมามองหน้าผม
แล้วเอื้อมเอามือมาลูบที่แก้มผมเบาๆ

“เดี๋ยวม๊าไปตามให้คุณพยาบาลพาไปทำ CT- Scan นะลูก
จริงๆพยาบาลมาแต่เช้าแล้วละ  แต่ปั้นยังไม่ตื่น ม๊าเลยบอกให้เค้าออกไปก่อน”

“ครับม๊า”
ม๊าเดินออกไปตามพยาบาลข้างนอก  ส่วนบีมมี่ก็เดินไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำมายื่นให้ผม

“เช็ดเองนะไม่กล้าโดนตัวแล้วเนี้ย  ผู้ชายบ้าอะไรเนื้อตัวบอบบาง”
เหอๆ แล้วเธอละผู้หญิงบ้าอะไร ถึก ขนาดนี้ - -‘
ผมพยายามดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง  แต่ก็ต้องยอมแพ้ที่จะพยายามพาตังเองนั่งครับ
มันมึนหัว แล้วก็ไม่มีแรงจะดันตัวเองให้ลุกขึ้น

“นั่งไม่ได้ก็นอนนี้แหละ บีมเช็ดให้ แต่เจ็บแล้วรีบบอกอะ”
พูดเสร็จแล้ว บีมก็เอาผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าให้ผม มันทำเบามากครับ 555+
เบาจนผมอดคิดในใจไม่ได้จริงๆว่า ,, หน้าจะสะอาดไหมเนี้ยยย - -‘

“ขอบใจนะ”
พอบีมเช็ดหน้าให้ผมเสร็จแล้ว ก็เดินเอาผ้าไปซักในห้องน้ำ
ก่อนจะมานั่งตรงเก้าอี้ข้างๆเตียงผม


“นี้ๆ แล้วแฟนเมื่อไหร่จะมา อยากเห็นหน้าคนหล่อแย่ละเนี้ย”
ดูสิครับ จะให้ผมมองมันเป็นผู้หญิงได้ไงละ คำพูดมันแต่ละอย่าง

“เดี๋ยวคงมาอะ เมื่อคืนป๊าบอกว่าเค้าห้ามเยี่ยม มันเลยกลับไปกับพวกเพื่อนๆก่อน”
พอผมพูดจบบีมมันก็พยักหน้า ก่อนจะก้มลงไปเล่นมือถือของมันต่อ



สักพักม๊าผมก็เดินเข้ามาในห้อง 

“ปั้นครับ  คงได้ไปตรวจตอนบ่ายนะ  เพราะคิวรอบเช้าเต็มแล้วครับ
อีกสักพักเค้าจะเอาอาหารเช้ามาให้ “

ม๊าพูดเสร็จก็นั่งลงที่โซฟาตัวเดิมกับที่ม๊านอนเมื่อคืนนั้นแหละครับ

“ป๊าไปไหนละครับม๊า”
ตั้งแต่ตื่นเช้ามาผมยังไม่เห็นป๊าเลยครับ
หรือกลับไปเอาของที่รีสอร์ทกันนะ?

“ป๊าหรอ ,, ไปซื้อหนังสือพิมพ์มั้งลูก หรือคงเดินเล่นแถวๆนี้แหละ
เมื่อวานป๊านั่งเฝ้าปั้นทั้งคืนนะ  คงเมื่อยขา บอกให้ลดน้ำหนักก็ไม่ยอม  ป๊าจอมดื้อ”
ม๊าพูดถึงป๊า แล้วก็อมยิ้มไปด้วย ..  ป๊าม๊ายังสวีตกันเหมือนเดิมครับ 555+


“ดื้อแต่ม๊าก็รักใช่ไหมละครับ”
ผมแกล้งพูดแซวม๊า คราวนี้ม๊าเขินใหญ่เลยครับ
นี้ม๊าแต่งงานกับป๊ามา 20 กว่าปีแล้วนะ ยังจะเขินอีกหรอครับ


“อยากลุกขึ้นนั่งไหมครับ เดี๋ยวม๊าไปช่วยประคองตัวให้”

“ไม่เป็นไรค่ะม๊า ,, เตียงนี้มันปรับได้ด้วยค่ะ เดี๋ยวบีมปรับให้ปั้นเอง”
พูดเสร็จแล้วบีมมันก็กดปรับที่นอนผมใหญ่เลยครับ
เดี๋ยวยกขาบ้างละ ยกตรงกลางเตียงบ้างละ กว่าจะยกหัวเตียงให้ผมมานั่งได้
เล่นเอาผมเหนื่อย T T’
รอแฟนกูมาก่อนนะบีม ,, กูจะฟ้องแฟนว่ามึงแกล้งกู ,,
ยายผู้หญิงโหดร้ายยยย!



ผมนั่งคุยกับบีม กับม๊าไปเรื่อยๆ ก็ไม่เห็นว่าเพื่อนผมจะมาหาซะที
เห้ออ ,, นี้มีเรื่องอะไรที่โน้นหรือป่าวนะ?
ทำไมไม้ฉากยังไม่มาหาผมอีก
ปกติมันต้องรีบมาแล้วละ เพราะแค่ตอนนั้นผมวิ่งในงานกีฬาสีแล้วผมหกล้ม
จนข้อเท้าพลิก   อีกวันไม้ฉากก็รีบมาหาผมที่บ้านแต่เช้า
พร้อมทั้งคำด่ามากมาย แต่สุดท้ายผมก็รู้นะที่มันด่าๆมานั้นอะเพราะมันเป็นห่วงผม : )


“อมยิ้มอะไร  คิดถึงแฟนอ่ออ” บีมมันแซวผมครับ  5555+

“ทำไมอะนี้ปิดไม่มิดเลยหรอ ,, เอานะบีมต้องเข้าใจนะ คนมันรักแฟนก็งี้แหละ”
ผมตอบบีมไปก็ทำท่าทางให้บีมมันหมั่นไส้ผมไปด้วย
ซึ่งบีมก็เบะปากใส่ผมใหญ่เลยครับ 555+

“ช่างกล้าพูดนะย่ะ ,, แล้วนี้เมื่อไหร่จะมาอะ อยากเจอ”
นี้ก็ยังไม่เลิกอยากเจอแฟนผมอีกละครับ 
มันชอบเพ้อ ชอบพูดว่าไม้ฉากหล่อมาก
ชอบมาบ่นกับผมว่าอยากเจอไม้ฉากจัง ไม่ได้เจอนานละนะ ฯลฯ
รูปไม้ฉากที่อยู่ในเฟสผม คุณบีมมี่ก็ไปถล่มไลค์มาหมดละครับ
เข้าขั้นบ้าเต็มพิกัดแล้วละยายเพี้ยนน!

“นั้นมันแฟนปั้น  ,, ปั้นต้องอยากเจอคนเดียวดิ  บีมไม่ต้องเลย”
ผมก็แกล้งงอแงกลับไป  บีมมันก็แกล้งยื่นมือมามาจับหน้าผม
แล้วพูดจาเลียนแบบทำเหมือนตัวเองเป็นไม้ฉากครับ

“โอ้ปั้นสิบที่รัก คุณเป็นยังไงบ้าง ผมเป็นห่วงคุณแทบบ้าจนนอนไม่หลับ กินก็ไม่ได้กิน”
เริ่มเว่อร์ละครับ 555+

“อย่าๆพูดจาเว่อร์ไปละ ไม้ฉากมันไม่ลิเกขนาดนั้นเว้ยย”
ผมปัดมือบีมมี่ออกจากหน้าผม แต่มันก็ยังจะเล่นต่อครับ
ผมเหม่อมองออกไปที่ประตูหน้าห้อง
เอ๊ะ ,, เหมือนมีคนยืนอยู่หน้าห้องเลย  เห็นแว๊ปๆตรงกระจกเล็กๆที่หน้าประตูห้อง
หรือว่าไม้ฉากกับเพื่อนๆจะมาแล้ว
ต้องใช่แน่ๆ >///////<
อ้อนแฟน จะอ้อนแฟนให้เต็มที่เลยยยย!!


“ปั้นเป็นไงบ้างลูก”
แต่คนที่เปิดประตูเข้ามาเป็นป๊าครับ - -‘
ป๊าเดินเข้ามาหาผมที่เตียง  ก่อนจะถามว่าผมเป็นไงบ้าง
ผมหันไปยิ้มให้ป๊า

“ดีขึ้นละครับป๊า ยังมึนๆหัวนิดหน่อย แต่ดีกว่าตอนที่รู้สึกตัวมาครั้งก่อนครับ
เออ .. เมื่อกี้ป๊าเห็นเพื่อนๆผมที่หน้าห้องไหมครับ  ปั้นเหมือนกับเห็นไม้ฉากเลย”
ผมลองถามป๊าดู เพราะเมื่อกี้ผมว่าเป็นไม้ฉากนะ
ทรงผมทรงตำรวจแบบนั้น ,, มองแว๊ปเดียวก็รู้แล้วละว่าใคร  :  )
แต่ถึงมันจะตัดผมทรงอื่นๆ ผมก็จำได้ครับ มองแค่เสี้ยวเดียว
หรือเห็นแค่ไม่กี่วินาที ผมก็รู้ว่าไม้ฉากคือคนไหน?
รู้จักกันมาเกือบทั้งชีวิตแล้วนี้ครับ ,, ไม่รู้ก็บ้าแล้วววว!


“ไม่เห็นใครเลยลูก ป๊ายืนคุยกับคนข้างๆห้องตั้งนานแล้วนะ
ยังไม่เห็นเพื่อนลูกสักคนเลย  คงยุ่งๆอยู่มั้งลูก
วันนี้ไม้ฉากกับน้องพิมจะเดินทางไปเชียงใหม่แล้วด้วย  อาจจะไม่ทันได้แวะมาลาลูก”

“เดี๋ยวนะครับป๊า เมื่อกี้ป๊าบอกว่าอะไรนะ ใครจะไปเชียงใหม่?”
ผมฟังผิดใช่ไหม? ผมต้องฟังผิดไปแน่ๆ

"ไม้ฉากกับน้องพิมลูก จะไปเชียงใหม่กัน"

ไม้ฉาก กับ พิม!!
ไม้ฉาก กับ พิม!!
ไม้ฉาก กับ พิม!!
ไม้ฉาก กับ พิม!!


“มะ ไม่ ไม่จริง  ไม่จริง ไม้ไม่ทิ้งปั้นหรอกครับพ่อ  ไม้ต้องมาหาปั้นก่อนสิ”
ผมเริ่มร้องไห้สะอื้น และผมรู้ตัวครับว่าตอนนั้นผมพูดไม่รู้เรื่อง
เริ่มโวยวายเรียกหาแต่ไม้ฉากอยู่ตลอดเวลา!

“ปั้นใจเย็นๆก่อนลูก อย่าร้องไห้แบบนี้ ป๊าบอกแล้วไง
เดี๋ยวเลือดออกอีกนะ ปั้นสิบ!!! หยุดงอแงได้แล้วลูก”
ป๊าดึงผมเข้าไปกอดปลอบ แล้วก็พูดเสียงดุๆใส่ผม
เพราะผมไม่ยอมหยุดร้องไห้

สักพักเสียงประตูห้องก็เปิดเข้ามา
ผมรีบผละตัวออกจากป๊า ก่อนจะหันไปมองที่ประตู
เพื่อนๆผมครับ เพื่อนผมมาแล้ว
ไม้ฉาก? ไม้ฉากก็ต้องมาด้วยสิ!

“เฮ้ ,, ปั้นสิบเป็นไงบ้างวะ” เสียงของยูโรครับ
มันเดินเข้ามาหาผมที่เตียง  ส่วนไนซ์กับเปา ก็เดินตามเข้ามาด้วย

“ไม้ไปไหนยู ,, ไม้ฉากไปไหน”
ผมรีบหันไปดึงเสื้อยูโรให้เดินเข้ามาใกล้ๆ
ตอนนี้บีมย้ายไปนั่งอยู่กับม๊าผมแล้วครับ

“ก็มันมาแต่เช้าละนิ พวกกูไปกินข้าวเพิ่งตามมาเนี้ย
มันยังไม่เข้ามาหาหรอ?”
นั้นไงผมบอกแล้วว่าไม้ฉากมันต้องมา!
งั้นที่ผมเห็นที่หน้าห้องเมื่อกี้ต้องใช้ไม้ฉากแน่ๆ

“ยัง,, กูยังไม่เห็นมันเลย”
พวกยูโรหันไปมองหน้ากันด้วยความ งุนงง

“จะยังไม่มาได้ไงวะมันรีบกระโดดลงจากรถคนแรกเลยละ
ไอ้ไนซ์ยังไม่ทันจอดรถดีๆเลย  เนี้ยกูก็ซื้อข้าวมาเผื่อมัน”
เปาชูถุงข้าวในมือให้ผมดู

ตอนนี้พวกเพื่อนๆผมเดินเข้ามาประชิดกับเตียงนอนผมหมดแล้วครับ

“มันหลงทางป่าววะ  โทรหามันดิ”
ไนซ์มันยกมือถือขึ้นมาเตรียมจะโทรหาไม้ฉาก แต่มันก็หันมามองหน้าผม

“เบอร์ไม้ฉากอะไรวะ?”

“มันไม่มีมือถือเว้ยย จะโทรได้ไงละ”
ผมหันไปตะคอกกับไนซ์ ซึ่งจริงๆผมรู้ตัวแหละนะว่าไม่ควรตะคอกใส่เพื่อน
แต่อารมณ์ตอนนั้นผมหงุดหงิดมากๆครับ

มึงหายไปไหนเนี้ยยยย!!!


“ขอโทษวะไนซ์ที่พูดไม่ดี  ไม้มันไม่มีมือถือจะโทรหามันได้ไงกันละ”
ผมหันไปตอบไนซ์  ตอนนี้ผมเริ่มปวดหัวอีกแล้วละครับ

“ก็กูเอาของขวัญมึงให้ไปแล้วอะเมื่อคืน มึงซื้อมือถือให้มันไม่ใช่หรอ
มันยังเปิดเล่นเลยนะ จริงไหมยู ,, เมื่อคืนไม้ฉากมันนอนเล่นมือถือเนอะ”
เปามันหันไปถามยูโร  ซึ่งยูโรก็พยักหน้าใหญ่เลยครับ

“ใช่ๆมันเล่นมือถืออะ มึงจำเบอร์ไม่ได้หรอวะ มึงเป็นคนซื้อให้มันไม่ใช่หรอ?”

จำไม่ได้ T^T

“กูน่าจะจดไว้ในกระเป๋าตังค์ มึงหาให้หน่อยดิ”

“แล้วกระเป๋าตังค์มึงอยู่ไหน?”
ไนซ์ถามคำถามที่ผมเองก็ไม่รู้จะตอบยังไงครับ
ขนาดว่ามาโรงพยาบาลได้ยังไงผมยังไม่รู้เลย
แล้วผมจะรู้ได้ไงละว่ากระเป๋าเงินผมอยู่ที่ไหน

“ป๊าครับ  เห็นกระเป๋าผมไหมครับ” ผมหันไปมองหน้าป๊า
ที่ยืนฟังผมกับพวกเพื่อนๆคุยกันมาตั้งนานแล้ว

“น่าจะอยู่บนรถป๊านะ  เดี๋ยวไงป๊าไปเอามาให้”
ป๊าพูดเสร็จก็ชวนม๊าเดินออกไปเอาของที่รถมาให้ผม

ยูโร เปา ไนซ์ เลยหันไปมองหน้าบีมมี่
เพราะมันยังไม่เคยเจอบีมมี่ครับ

“แล้วนั้นใครวะ?”
เปาเอามือชี้ๆไปที่บีมมี่ แล้วหันมาถามผม

“ชื่อบีมมี่อะ ลูกสาวเพื่อนของม๊า”
ผมไม่อยากคิดอะไรเลยครับตอนนี้
ในหัวผมมีแต่คำถามว่า ,, ไม้ฉากมันหายไปไหน?

“แล้วมาทำไมวะ?”
ยูโรมันก็ถามต่ออีกละครับ - -‘
คือกูจะรู้ไหมละ ,, เห้อออออ

“มาเยี่ยมกูนี้แหละ  จะถามอะไรอีกไหม?
แฟนกูหาย ช่วยกันหาแฟนกูก่อนได้ไหมมึง เรื่องคนอื่นช่างมันเถอะนะ”
ผมหันไปบอกยูโร ซึ่งบีมมี่มันคงได้ยินครับ
มันเลยลุกขึ้นยืน แล้วเดินมาหาผมใกล้ๆ

“งั้นคนอื่นแบบบีมขอกลับกรุงเทพก่อนละกันนะ  หายไวๆละ”
พอพูดจบบีมมันก็เดินออกจากห้องไป
เห้ออ จะงอนอะไรอีกครับบีม?
เอาไว้ถึงกรุงเทพแล้วค่อยไปตามง้อมันละกันนะ
บางทีมันนั้นแหละจะวิ่งมาหาที่ใต้คณะอีก ..
เอาไว้ก่อนละกันเรื่องคนอื่นๆ ตอนนี้ขอคิดแค่เรื่องไม้ฉากคนเดียวพอ
มันหายไปไหน???
โอ้ยยยยย !!!




สักพักคะน้ากับแฝดก็เปิดประตูเข้าห้องมา

“มึงเป็นไงบ้างวะปั้น”
คะน้ารีบวางกระเป๋าแล้ววิ่งมาดึงผมเข้าไปกอด
อ๊อยยย ,, แรงของคะน้าทำผมปวดตัวไม่หมดเลยครับ T^T
แรงมหาศาลล ~

“อือดีขึ้นแล้ว มึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่โรงพยาบาล”
คะน้าผละตัวออกจากผมไป ก่อนจะเอามือมาจับแขน จับหน้าผม

“กูโทรถามไนซ์นะ จะมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่รอรับไอ้แฝดมันมาด้วย”

“อ่อขอบใจนะคะน้า  แล้วนี้น่อนไปไหน?” ผมถามหาเลน่อนครับ
เพราะปกติพวกมันตัวติดกันมาก เป็นไปไม่ได้ที่เลน่อนจะปล่อยคะน้ามาคนเดียว

“น่อนไปเชียงใหม่กับไม้ฉากอะ  เมื่อกี้บังเอิญเจอมันที่หน้าโรงพยาบาล”
จานสีที่นั่งอยู่ที่โซฟา ตะโกนมาบอกผม

“ไม้ฉากหรอ? ที่หน้าโรงพยาบาลเนี้ยนะ? แล้วมันไปกับใครวะ?”
ยูโรถามจานสี ซึ่งตอนนี้มีไนซ์ กับพู่กันที่นั่งบนเตียงคนไข้กับผม
ส่วนยูโร เปา จานสี กับคะน้า มันไปนั่งเบียดๆกันที่โซฟา
แล้วก็นั่งอยู่ตามพื้นแถวโซฟานั้นแหละครับ - -‘

“ไปกับพ่อมันไง แล้วมีผู้หญิงอีกคนอะไปด้วย  น้องพิมละมั้ง
หน้าเหมือนๆพิมนะ  รูปที่มึงลงในไอจีนั้นใช่มะคนชื่อพิมอะ
คนนั้นแหละที่นั่งอยู่บนรถกับไม้อ่ะ”

ใช่จริงๆด้วย
ไม้ฉากพาพิมไปเชียงใหม่!
ทำไมอะ ,, ทำไมไม้ฉากทำแบบนี้?
ทำไมไม่เข้ามาหาก่อน ทั้งๆที่มาถึงโรงพยาบาลแล้ว?

“มันทิ้งกูแล้วงั้นหรอ ,, ไม้ฉากทิ้งกูแล้วจริงๆใช่ไหม  ฮึกก … ฮืออ
มันทิ้งกูแล้ว ไอ้เชรี้ยไม้มันทิ้งกู”
ผมร้องไห้ฟูมฟาย จนไนซ์ต้องมาดึงตัวผมไว้

“ปั้น มึงตั้งสติก่อน  มันอาจจะมีเหตุผลของมันก็ได้นะเว้ย
มึงอย่าเพิ่งโวยวายสิวะ”

“เหตุผลอะไรวะไนซ์ มันมายืนหน้าห้องกูแล้วแท้ๆ
ทำไมมันไม่เข้ามาหากูละ  ทำไมมันเลือกไปกับพิม
ทั้งๆที่กูป่วยอยู่ในห้องนี้ ทำไมมันมาหาอยู่ข้างๆกู ฮืออ .. ทำไมวะ”
ผมก้มหน้าร้องไห้ ไม่อยากฟังเสียงใครที่กำลังปลอบใจผมอยู่


ในหัวผมมีแต่คำว่า “ทำไม ,, ทำไมทิ้งกัน?”

ไหนไม้บอกว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหนไง?
ไหนบอกไม่อยากแต่งงานกัน แล้วทำไมพอแต่งเสร็จแล้วถึงทิ้งกันไปแบบนี้
ทำไมต้องเลือกพิม?  ทำไมไม่มาอยู่ข้างๆกันละ!


“ปั้น ,, มึงเลือดออกอีกแล้ว”
ไนซ์จับตัวผมเขย่าอย่างแรงเลยครับ

“เปา ไปตามหมอสิวะ เห้ยย ปั้นๆ มึงได้ยินกูไหม?”
เสียงของจานสีโหวกเหวกโวยวายอยู่ข้างๆตัวผม
แต่ผมไม่มีสติพอจะพูดอะไรกับใครแล้วจริงๆครับ
ผมเหมือนคนที่ไม่มีความรู้สึกอะไรอีกแล้ว


ภาพของไม้ฉากตอนที่ไปทะเลกับผม
หรือภาพต่างๆที่เราได้เคยใช้เวลาด้วยกัน
มันวนเวียนเข้ามาในความคิดผม
และมันก็แทรกไปด้วยภาพของไม้ฉากกับพิม
มันตีกันในหัวเต็มไปหมด


ตอนนี้ผมมองเห็นความวุ่นวายต่างๆที่เกิดขึ้นในห้อง
แต่ผมแค่ไม่มีแรงจะไปยื้อยุดฉุดกระชากอะไรกับใครแล้วครับ
ผมปล่อยให้พยาบาลจับตัวผมนอนลงกับที่นอน
มีสายอะไรไม่รู้ระโยงระยางเกะกะเต็มไปหมด
คุณหมอเอาไฟฉายมาส่องที่ตาผม
ภาพของม๊าที่เดินเข้ามาพร้อมป๊า แล้วมีสีหน้าตกใจ
แล้วม๊าก็ร้องไห้ออกมา ,,


ผมยังร้องไห้อยู่ตลอดเวลา ,, ทุกๆภาพความวุ่นวายตรงหน้าผม
ไม่อาจทำให้ผมลืม หรือเลิกคิดถึงคนอีกคนที่ได้เลือกเดินจากผมไป
ผมหลับตาลงช้าๆ ,,
บอกกับตัวเองก่อนที่ห้วงความรู้สึกของผมจะดับไป




“เราไม่มีกันอีกแล้วใช่ไหม ,, ไม้ฉาก”

[moujay]

ต่อ ...





ผมนอนโรงพยาบาลที่โคราชอีก 2 วัน ก่อนจะถูกส่งตัวมารักษาต่อที่กรุงเทพ
คะน้า เปา ยูโร กลับไปเรียนแล้ว
เหลือแต่พู่กัน กับจานสี ที่อยู่เฝ้าผมที่โรงพยาบาล
ส่วนไนซ์ต้องไปถ่ายงานครับ มันแวะมาทุกวัน
แต่มาดึกบ้าง บางทีก็มาเช้าครับ

3 วันแล้วครับ ที่ไม้ฉากหายไปจากชีวิตผม
ไม่มีการติดต่อกลับมา
ไม่โทรมาบอกถึงเหตุผลต่างๆที่พาพิมไปเชียงใหม่

มือถือที่ผมซื้อให้ มันก็ยังเปิดใช้อยู่
เพราะไนซ์กดโทรไปหาแล้ว สายว่างครับ
เพียงแค่ไม่มีใครรับสาย ....




คืนนี้ไนซ์มานอนกับผมครับ เพราะป๊ากับม๊าต้องกลับไปทำธุระที่บ้าน
พู่กันกับจานสีลงไปซื้อขนมกินข้างล่าง
ตอนนี้อาการผมเริ่มดีขึ้นแล้วละครับ
เพราะเลือดไม่มีซึมออกมาอีกแล้ว
หมอบอกว่าเป็นภาวะเครียด และยาที่ผมกินเข้าไปมันแรงมาก
จนทำให้เส้นเลือดในสมองมันแตก แต่เป็นเส้นเลือดฝอยเท่านั้นะครับ
ไม่ถึงกับต้องผ่าตัดอะไร  แค่เฝ้าดูอาการวันต่อวันไปเท่านั้นเอง



ไนซ์มันนั่งอ่านหนังสือของมันไปเงียบๆ
ส่วนผมก็นอนดูทีวีที่จานสีมันเปิดช่องการ์ตูนทิ้งไว้

สักพักไนซ์ก็พูดชื่อไม้ฉากขึ้นมา

“ไม้”
แล้วหันมามองหน้าผม


ผมลุกขึ้นมานั่ง ไนซ์ก็วิ่งถือมือถือมานั่งกับผมบนเตียง

“ไม้โทรมาวะมึง เอาไงดี รับไหม?”
ไอ้บ้าไนซ์ มึงจะถามทำไมครับ T^T
รับเถอะ ,, กูกราบบบบ!!


ผมกดรับสาย และเปิดลำโพง
แล้วสะกิดๆให้ไนซ์พูดสาย


“ฮะ ฮัลโหล ไม้หรอวะ?”
โอ้ยย ถามอะไรของมึงบ้าๆ  ก็ต้องไม้สิวะ
เบอร์มันขึ้นมาขนาดนี้แล้วเนี้ยย!


“อืม กูเอง ,, ปั้นเป็นไงบ้าง ออกจากโรงพยาบาลหรือยัง?”
เสียงของไม้ฉาก ,, ที่ไม่ได้ยินมาหลายวัน
มันกำลังถามถึงอาการของผม!


“ยังไม่ออกวะ”
ไนซ์เอื้อมเอามือมาโอบบ่าผม แล้วดึงตัวผมเข้าไปชิดกับอกของไนซ์

“เห้ยทำไมวะ มันเป็นเยอะหรอ แล้วตอนนี้มันโอเคขึ้นมากยัง
ย้ายกลับเข้ากรุงเทพยังวะมึง คอยห้ามมันด้วยว่าอย่ากินน้ำแข็งเยอะ
มันชอบกินน้ำเย็นๆ น้ำแช่น้ำแข็ง มึงคอยห้ามด้วยนะไนซ์ ได้ยินกูไหมเนี้ย!”
เสียงไม้ฉากสั่งไนซ์ยังดังออกมาจากโทรศัพท์ครับ
มึงเป็นห่วงกูด้วยหรอวะ??
ห่วงแล้วทำไมต้องเลือกจะไปกับพิม?


“สั่งทำไมวะ มึงกลับมาดูมันดิ มันคิดถึงมึงนะไม้”
ไนซ์มันตอบไม้ฉากกลับไป  และกระชับไหล่ที่จับผมไว้ให้แน่นขึ้น

“กูทำไม่ได้แล้ววะไนซ์  กูกลับไปไม่ได้แล้ว”
กลับมาไม่ได้แล้ว???






“ทำไมไม่กลับมาละ”
ผมเป็นคนถามไม้ฉากครับ
พอไม้ฉากมันได้ยินเสียงผม  มันก็เงียบไป


สักพักมันก็ยอมคุยกับผมอีกครั้ง

“หายได้แล้วนะปั้น จะได้กลับไปเรียนไง”
เสียงที่พยายามฝืนจะให้ตัวเองดูร่าเริงงั้นหรอ?
ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเสียงนี้มันฝืนแค่ไหน?


“ทำไมกลับมาไม่ได้แล้ว ตอบสิไม้  ฮึกก ฮืออ ขอร้องละตอบปั้นเถอะนะ”
พู่กันกับจานสีเดินกลับเข้ามาในห้องแล้วครับ
และเดินมาอยู่ข้างๆผม มือของเพื่อนๆคอยจับที่ไหล่ผมบ้าง
ที่แขนผมบ้าง ,, ผมรู้ว่าทุกคนเป็นห่วงผม’

“ขะ .. ขอโทษ”
เสียงขอโทษอันแผ่วเบาของไม้ฉาก
ทำให้ใจของผมแทบสลาย ,,
มันกำลังร้องไห้ .. และร้องไห้ไม่ต่างจากผมตอนนี้เลย!



“ไม้ ,, ต้องการอะไรหรอ?
ไม้ ,, มีปัญหาอะไรทำไมไม่บอกปั้นละ?
ไหนที่เคยบอกว่าเราจะไม่ทิ้งกัน เราจะผ่านมันไปด้วยกันทุกๆอย่างไงไม้
กลับมาเถอะ กลับมาแชร์เรื่องราวต่างๆด้วยกัน แล้วเราผ่านมันไปด้วยกันนะไม้
ฮือออ ,, กลับมาหาปั้นเถอะนะ .. ไม้ฉาก .. กลับมาได้ไหม?”
ผมพยายามที่จะไม่โวยวาย และไม่ฟูมฟายใส่ไม้ฉาก
แต่ไม้ฉากเงียบ และไม่ตอบคำถามผม



หรือเพราะพิม?
ไม้ฉากกับพิม?
ไม่ .. ไม่ใช่อย่างที่ผมคิดใช่ไหม?
ไม้ฉากไม่ได้ล่วงเกินอะไรพิมไปใช่ไหม? ถึงบอกว่ากลับมาไม่ได้แล้ว?!


“ปั้น .. ฮึกก .. รักตัวเองให้มากๆ แล้วก็เริ่มต้นใหม่กับคนอื่นได้แล้ว
ไม้กลับไปไม่ได้แล้วจริงๆ”



ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด




ไม้กลับไปไม่ได้แล้วจริงๆ ?????



ไม้ฉากไม่กลับมาแล้ว?
ไม้ฉากทิ้งผมแล้วจริงๆใช่ไหม?



ไม้ฉาก ....




ไม่รักปั้นแล้วใช่ไหม?