หัวข้อ: ❥Close Friend :: เพื่อนสนิท ||เรื่องเล่าระหว่างทาง 8 ||P.45||12-12-59||

[MayA@TK]

  หมดคำจะพูดกับพ่อแม่ไม้ 
สงสารไม้กับปั้นอยากให้เคลียร์ปัญหาให้ผ่านพ้นไปได้เสียที
แต่เจอพ่อแม่ขัดขวางแบบนี้คงหน่วงยาวววววววววววววววววววว

 

[desiderata]

นี่หรือพ่อแม่.  กล้าพูดว่ารักลูกได้ยังไง ทำร้ายร่างกายขนาดนี้

หนีไปเถอะไม้.   หนีไม่ได้หมายความว่าอกตัญญู มีโอกาสก็กลับมาดูแลพ่อแม่ใหม่
กตัญญูไม่ได้หมายความว่า ยอมตามโดยไม่ลืมหูลืมตา แม้จะรู้ว่าพ่อแม่ทำผิด
พ่อแม่ต้องได้รู้. ว่าเค้าไม่มีสิทธิ์บังคับและทำร้ายใคร แม้คนๆนั้นจะเป็นลูกก็ตาม

[Nus@nT@R@]

แม่เย็นชาเกินไปไหม เห้อออ

[pooinfinity]

พ่อแม่แบบนี้ สงสัยจะแก่ตายแบบไม่มีลูกหลานดูแล สันดาน

[pooinfinity]

พ่อแม่แบบนี้ สงสัยจะแก่ตายแบบไม่มีลูกหลานดูแล สันดาน

[moujay]

Ch 58  แล้วผมเลือกอะไรได้ไหม? || ปั้นสิบ



“ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่าอยู่ใกล้ลูกชายฉัน  กลับไปได้แล้ว!!!”
พ่อของไม้ฉากเหวี่ยงตัวผมเข้ากับกำแพงหน้าห้อง

“แต่ผมขอ...”



เพี๊ยะ!!


“ไป!!  ออกไปเดี๋ยวนี้!!   พวกแกขอฉันมามากพอแล้ว 12 ปีที่พวกแกสนิทกัน
แกพรากลูกชายของฉันไป แกทำร้ายไม้ฉาก แกรู้บ้างไหม!!”
พ่อของไม้ฉากจะเดินเข้ามาทุบตีผมอีก แต่พี่พยาบาลที่อยู่ๆแถวนั้น
เดินเข้ามาห้ามไว้ครับ พ่อไม้ฉากมีท่าทีไม่พอใจ
แต่ก็ไม่ได้พุ่งเข้ามาทำร้ายผมแบบตอนแรก

“อย่าให้ฉันรู้นะว่าพวกแกยังติดต่อกัน ไม่งั้นฉันจะทำให้พวกแกต้องเสียใจยิ่งกว่านี้แน่”
พอพ่อของไม้ฉากพูดเสร็จก็เดินออกไป  แต่ไมได้เดินเข้าไปในห้องพักของไม้ฉากครับ

“เป็นอะไรมากหรือป่าวค่ะ เดี๋ยวไปนั่งตรงโน้นก่อนนะ จะทำให้แผลให้”
พี่พยาบาลประคองตัวผมไปที่นั่งที่ม้านั่งใกล้ๆห้องพักพยาบาล

“ไม่ต้องทำแผลหรอกครับ ผมไม่เป็นอะไรมาก  ขอบคุณมากๆนะครับ”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณพี่พยาบาล และบอกปฏิเสธการทำแผล
แผลแค่นี้เอง มันเทียบอะไรไม่ได้กับคนที่นอนอยู่ในห้องนั้นเลยด้วยซ้ำไป



ผมมองไปทางห้องพักของไม้ฉาก ,,
ถ้าผมไม่โทรไปหาแม่ไม้ฉาก ตอนนี้ผมคงได้อยู่ดูแลมันใช่ไหม?


เมื่อคืนไม้ฉากมันไข้ขึ้นสูง  ผมกลัวมันจะชัก เพราะว่าเช็ดตัวแล้วไข้ก็ไม่ลด
มันมีอาการเพ้อด้วย ร้องไห้ แล้วพูดอะไรฟังไม่รู้เรื่องออกมาตลอด
ผมเลยตัดสินใจโทรเรียกรถพยาบาลมารับตัวมัน
พอมาถึงโรงพยาบาล คุณพยาบาลเค้าบอกว่าต้องแจ้งผู้ปกครอง
ผมเลยต้องโทรบอกแม่ไม้ฉาก

ผม :: สวัสดีครับ ขอโทษนะครับที่ผมโทรมาดึก

แม่ไม้ฉาก :: มีอะไร
เสียงโคตรเย็นชาครับ มากๆ
ไม่รู้จะพูดอะไรต่อเลยครับ ณ ตอนนั้น

ผม :: พอดีผมโทรมาแจ้งเรื่องไม้ฉากนะครับน้าหน่อย

แม่ไม้ฉาก :: ไม้ ! นี้ไม้ฉากไปหาแกจริงๆงั้นหรอ
แก? ทำไมแม่ไม้ฉากพูดจาแบบนี้?
น้ำเสียงไม่ดีมากๆ  ไม่น่าจะใช้เสียงที่ผู้ใหญ่ที่ผมนับถือมาตลอด 10 กว่าปีพูดเลยนะ

ผม :: ครับ มาหาครับ แต่ตอนนี้ไม้ป่วยหนักเข้าโรงพยาบาลครับ

แม่ไม้ฉาก :: โรงพยาบาลอะไร

ผม :: โรงพยาบาล xxxx ครับ



กึ๊กก!

อะครับ ,, แม่ตัดสายไปโดยที่ไม่ถามอาการของไม้ฉากต่อเลยครับ
ก็คงรีบมาหามั้ง ,, ในเวลานั้นผมไม่ทันได้คิดอะไรครับ
วางสายจากแม่ไม้ฉากแล้วก็รีบมาดูแลมันในห้องพัก
คอยเช็ดตัวให้มันตลอด


จนเกือบๆ ตี 5 ได้ครับ
พ่อแม่ของไม้ฉากก็มาถึงที่ห้องพัก

“สวัสดี..”
ผมไม่ทันพูดจบประโยคเลยครับ
หมัดของพ่อไม้ฉากมาเต็มๆโหนกแก้มผมเลยครับ

“มึง ไอ้ปั้น ทำไมมึงต้องมาดึงลูกกูให้ตกต่ำลงไปอีก มึงวิปริตคนเดียวไม่ได้หรือไง ทำไมต้องเป็นไม้ฉากวะ”

ตกต่ำ?

วิปริต?

เห้ยย คืออะไรวะ?

“อะไรครับคุณลุง ผมทำอะไรครับ”
ปวดแก้มไปหมดเลยครับ หัวก็ตื้อๆ แรงหมัดของพ่อไม้ฉากทำให้ผมถึงกับมึนเลยครับ

“มึงดู สภาพของมันสิ กูทำโทษที่มันมาคบกับมึง สั่งให้มันอยู่แต่ในห้อง
มันยังหนีมาหามึงอีก ทำไมวะปั้น ทำไมต้องบอกให้ไม้มันหนีมา”

หนีมา?

โอ้ยย อะไรวะเนี้ยย
งง เว้ยยย!!


“หนีมา คืออะไรครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆ”
พ่อไม้ฉากไม่ได้ตอบครับ แต่ประเคนหมัดเข้ามาเต็มๆปากผม
กลิ่นคาวเลือดคลุ้งเต็มปากเลยครับ

“มึงเลิกทำตัวแบบนี้เหอะนะ กูเอ็นดูมึงแบบลูกชายคนนึงมาตลอด 10 ปี
ถ้ารักไม้มันจริงๆ รักแบบเพื่อนก็พอได้ไหม”

“คุณลุงครับ ผมกับไม้ไม่ได้พากันไปเสียหายที่ไหนเลยนะครับ”

“หยุดพูดได้แล้ว!! ไป!! ออกไปจากห้องนี้!”
พ่อของไม้ฉาดตวาดไล่ผมออกจากห้อง
ผมหันไปมองหน้าไม้ฉาก ที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง
ถ้าผมเดินออกไปตอนนี้ ผมคงไม่ได้คุยกับไม้
และผมไม่รู้จริงๆมันจะเป็นครั้งสุดท้ายของผมกับไม้ฉากหรือป่าว?
แต่ผมไม่ทันได้ตอบหรอกครับ พ่อไม้ฉากดึงแขนผมออกไปนอกห้อง
ผมทำได้แค่ยืนแอบๆอยู่ตรงทางหนีไฟ ที่อยู่เยื้องๆกับห้องพักของไม้ฉาก
รอเวลาจนพ่อและแม่ของไม้ฉากเดินออกจากห้องไป
พี่พยาบาลที่เห็นเหตุการณ์ตอนผมโดนพ่อไม้ฉากลากออกมาหน้าห้องนั้นก็ดีแสนดีครับ
เดินเข้ามาบอกผม 2 – 3 ครั้ง

“เดี๋ยวพี่ไปดูให้นะ แล้วค่อยเข้าไป”

“ทำแผลหน่อยไหม”

“สู้ๆนะ”



พี่พยาบาลน่ารักมากครับ T^T



นั่นแหละครับ ,, เหตุการณ์ในห้องก็เป็นแบบที่เล่ามา
พ่อไม้ฉากเดินเข้ามาเจอผมอยู่กับไม้ฉากในห้อง
ก็จับผมเหวี่ยงออกมานอกห้องเหมือนเดิม ,,


ไม้ .. สิ่งที่เราทั้ง 2 คนเป็นมันไม่ถูกต้องใช่ไหมวะ?
แค่เรารักกัน .. มันคงไม่พอใช่ไหม?




เห้ออออ ,, ไปไหนต่อดีวะปั้น?
ผมนั่งถามตัวเองสักพัก ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรหายูโร


ยูโร :: ไงมึง

ผม :: อยู่ไหนวะ

ยูโร :: ขอนแก่นดิ กูกำลังจัดห้อง

ผม :: เปาไปไหนอะ
 
ยูโร :: ไปรับน้อง แล้วมึงอะอยู่ไหน

ผม :: โรงพยาบาลวะ ไม้ไม่สบาย

ยูโร :: อ้าวว แล้วดีขึ้นยัง มันยังไม่ไปเข้าโรงเรียนตำรวจอีกหรอวะ

ผม :: อีก 3 วันก็เปิดโรงเรียนแล้วละมั้ง

ยูโร :: ปั้น มึงมีเรื่องไม่สบายใจหรือป่าว?

ผม :: หึ กูปิดอะไรมึงไม่ได้เลยสินะ

ยูโร :: ให้กูไปหาไหม กูไปได้นะเว้ย ออกค่าเครื่องให้กูก็พอ

ผม :: ไม่เป็นไรนะ กูยังไหว มึงเพิ่งย้ายไปขอนแก่น เตรียมตัวเปิดเทอมเหอะนะ

ยูโร :: ถ้ามีเรื่องอะไรรีบบอกนะ กูเป็นห่วงมึงนะเว้ยย

ผม :: โอเค ขอบใจมากมึง จัดห้องต่อเถอะ

ยูโร :: อืออ


ผมวางสายจากยูโรไปแล้ว ก็ไม่รู้อีกนั้นแหละครับว่าควรทำไงต่อจากนี้
เห้ออ กลับห้องก่อนแล้วค่อยคิดละกัน



ผมเดินลงมาเรียก Taxi กลับคอนโด
ระหว่างเดินขึ้นมาที่ห้อง ก็เดินสวนกับพี่เจ แล้วก็แฟรงค์
แต่ดูเหมือนพี่เค้าจะจำผมไม่ได้ ผมก็ได้แต่มองแล้วยิ้มๆให้เท่านั้นครับ
ตอนนี้เรื่องของผมมันเยอะจนผมล้า ไม่อยากไปตามเรื่องราวให้ใคร
แค่ตัวผมเองผมยังเอาตัวไม่รอดเลย

ผมเดินเข้ามาในห้อง แล้วตรงเข้าไปนอนในห้องคุมะของไม้ฉาก
ผมนอนร้องไห้ คิดถึงแต่เรื่องของไม้ฉากวนซ้ำๆไปมา


ไม้ .. หายไวๆนะเว้ยย
ขอบใจจริงๆกับทุกๆช่วงเวลาที่เคยมีกัน
กูรักมึง

.
.
.

ได้ใช่ไหม?






วันต่อมา เหตุการณ์ก็ยังเหมือนเดิม
ผมลืมตามองไปรอบๆห้องคุมะ
ของๆไม้ฉากยังอยู่ที่เดิม รูปถ่ายของผมและมันแปะเต็มผนังห้อง
รูปตอนไปกระบี่กับเพื่อนๆ รูปตอนที่ผมนั่งเล่นเกมส์แล้วมันแอบถ่ายไว้
แค่มองไปแบบนี้ ,, น้ำตาก็คลอเลยครับ


กว่าผมจะพยายามลุกขึ้นจากเตียง เพื่อกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมได้ก็เกือบเที่ยง
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็มานั่งอยู่หน้าทีวี
เปิดทีวีทิ้งไว้ พอให้ได้มีเสียงจากรายการต่างๆอยู่เป็นเพื่อนผม


“อ๊อดดดดด!!”

เสียงกริ่งหน้าห้องดังปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์
เห้ยย ใครมาวะ?
หรือว่าไม้หนีมาอีก!


ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องทันที
เพราะเมื่อ 2 วันก่อนไม้ฉากให้พี่ยามขึ้นมาส่ง
ก็กดอ๊อดแบบนี้เหมือนกัน

“ไม้ มา ... อ้าวว ไนซ์ ”
คนที่ยืนยิ้มตรงหน้าผม กลายเป็นไนซ์ครับ ไม่ใช่ไม้ฉาก
นี้มึงรออะไรวะปั้น?
รอให้ไม้มันหนีพ่อแม่มาหาอีกงั้นหรอ?

“หน้าสลดเลยนะเห็นกูเนี้ย”
ไนซ์มันบ่นๆผม แล้วก็หันไปยกมือขอบคุณพี่ยามที่เดินขึ้นมาส่งมัน
ผมเดินนำมันเข้ามาในห้อง
สักพักไนซ์ก็ปิดประตูห้อง ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆผม

“สภาพแย่พอๆกันเลยนะพวกมึง 2 คน”
ไนซ์พูดเสร็จก็เอามือมาขยี้หัวผมเล่น

“มึงไปเยี่ยมไม้ฉากมาหรอวะ”
ผมรีบปัดมือมันออก ก่อนจะหันไปมองหน้ามัน

“อืมม ไปหามันมา”

“แล้วมึงรู้ได้ไงว่ามันเข้าโรงพยาบาล”
เออนั้นดิ ,, เพราะผมไม่ได้โทรบอกเพื่อนคนไหนเลย
หรือว่าแม่มันจะโทรหาไนซ์?

“กูรู้ก็แล้วกัน  กูมานี้มาบอกมึงว่ามันไข้ลดแล้ว แผลยังอักเสบนิดหน่อย วันพรุ่งนี้จะกลับโคราช
แล้วเข้าโรงเรียนเลย”
เข้าโรงเรียนเลย,, สภาพแบบนั้นอะนะ - -‘

“มันไม่รอให้หายดีก่อนวะ มันจะไหวหรอ เค้าว่าตำรวจฝึกโหดมากนะเว้ยย ถ้าไข้กลับจะทำไง ถ้ามันเพ้อเพราะไข้ขึ้นใครจะดูมันวะ”
ผมก็บ่นออกไปอีกเยอะแยะเลยครับ จนไนซ์มันเอามือมาปิดปากผม

“ทำไมมึงบ่นเยอะจังวะปั้น ฟังกูก่อนดิเว้ยยย”
ก็กูห่วงแฟนกู ,, กูผิดหรือไงวะ - -

“ฟังกูอย่าเถียงตอนนี้เข้าใจไหม  พ่อมันบอกกับกูว่า จะให้ไปพักที่โรงเรียนเลย
เพราะถ้าเอาไว้บ้านมันต้องหนีมาหามึงอีกแน่ๆ เค้าไม่อยากฆ่าลูกชายตัวเอง
เค้าเลยตัดสินใจส่งเข้าโรงเรียนเลย เพราะยังไงกว่าจะเปิดเทอมจริงๆก็อีก 2-3 วัน
ไม้มันยังมีเวลาพักผ่อน และฟื้นฟูสภาพร่างกายมัน”
ทำไมพ่อไม้ฉากถึงโหดขนาดนี้วะ?
ถ้าไม้มันมาเจอผม มันต้องโดนพ่อมันทำร้ายหนักกว่านี้อีกงั้นหรอ??


“เพราะกูใช่ไหม ชีวิตไม้ฉากมันเลยเป็นแบบนี้   
ถ้ากูไม่รักมัน มันคงไม่โดนพ่อมันทำร้ายขนาดนี้ใช่ไหมวะไนซ์”
ผมเริ่มจะร้องไห้อีกละครับ ไม่ได้อยากอ่อนแอแบบนี้นะ
แต่อดคิดไม่ได้ว่า ,, มันเป็นเพราะผมที่หวั่นไหวที่รู้สึกรักไม้ฉาก จนต้องบอกรักมัน
จนต้องทำให้มันทะเลาะกับครอบครัว

“ไม่หรอกมึง ความรักไม่ผิดหรอก มันผิดตรงที่พวกมึงเป็นผู้ชายเหมือนกัน”
ความรักไม่ผิด . . .
ผิดที่ผม กับ ไม้ฉาก .. เราเป็นผู้ชาย
แล้วทำไมวะ?


ผู้ชายรักกันไม่ได้งั้นหรอ??


“ทำไมวะไนซ์ ผู้ชายรักกันไม่ได้หรอวะ พวกกู 2 คนมันดูน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรอวะมึง”
ผมหันไปถามไนซ์อีกครั้ง

“รักได้เว้ยปั้น  แต่มึงต้องเข้าใจว่าสังคมของพ่อแม่เค้าไม่เหมือนสังคมของเรา  พวกมึงรักกันได้ พวกมึงไม่ผิดในสังคมของพวกกู  แต่สังคมพ่อแม่เค้ามีเพื่อนเค้ามีหน้าที่การงานเค้ามีธุรกิจอีกมากมาย มันคงยากที่เค้าจะบอกใครๆว่า ลูกชายผมเป็นเกย์ครับ มึงเข้าใจไหมวะปั้น”


“อืมม เข้าใจ   กูควรทำยังไงต่อไปวะ”
เข้าใจนะเข้าใจ ,, แต่ผมจะใช้ชีวิตจากนี้ยังไงต่อไป?
ผมกับไม้ยังจะเป็นเพื่อนกันได้ไหม?

12 ปีที่ผมมีมันข้างๆตลอด
มีอะไรเราก็โทรปรึกษากันตลอด
อยู่ๆจะให้ผมตัดมันไปจากชีวิต ,,ผมทำไม่ได้


“ปั้น มึงรอได้ไหม กูเชื่อนะว่าไม้ฉากต้องหาทางออกได้แน่ๆ
มึงอย่างอแงดิวะ นี้มึงรู้ไหมไม้ฉากฝากกูมาบอกอะไรมึง”
ไนซ์มันเอื้อมมือมาจับที่แผลตรงมุมปากผม
เจ็บนะเว้ยยย ,, แต่มันก็จับเบาๆนั้นแหละครับ
แต่ผมเจ็บ T^T


“อะไรอะ”

“มันฝากกูมาบอกมึงว่า อย่าดื้อ อย่างอแง อย่าร้องไห้ ตั้งใจเรียนให้มากๆ และให้เชื่อในตัวมัน”


เชื่อใจตัวมัน ...

สมกับเป็นมึงจริงๆไอ้เชรี้ยไม้
ตัวไม่ได้มา ฝากคำพูดกับเพื่อนมา ก็เป็นคำพูดของมึง สมกับเป็นมึง


“ฮึกก ,, ไอ้เชรี้ยย ฝากบอกมันด้วย ถ้ามันไม่มาหากูไวๆ กูจะมีเมียเว้ยย”
ไนซ์มันดึงผมเข้าไปกอด แล้วก็หัวเราะผม
หัวเราะบ้าไรของมึงเนี้ยย
เพื่อนร้องไห้ เสือกหัวเราะ
ไม่สนใจละครับตอนนี้ ผมร้องไห้ให้ไนซ์มันกอดปลอบ
ร้องจนผมพอใจอะครับ 555

“พอยังปั้น เสื้อกูเปียก ไอ้สาดดด เสื้อแพงนะเว้ยย”
พอผมหยุดสะอื้น มันก็ดันตัวผมออก
ก่อนจะเอามือไปจับๆตรงหน้าอกมัน เมื่อกี้ผมร้องไห้ตรงอกมันครับ 555+

“กูรวย เดี๋ยวกูซื้อคืนให้” ผมก็หัวเราะกับท่าทางของมันครับ
มันทำหน้าแบบ ,, เสียดายเสื้อมากๆ แต่ก็ยิ้มนะครับ

“สบายใจขึ้นยังอะ”

“อืมม สบายขึ้นมานิดหนึ่งละ”

“เออดี กูจะได้ไปนอน พรุ่งนี้กูมีถ่ายงานเช้า”
ไนซ์พูดเสร็จก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะทำท่าออกไปจากห้องผมไป

“แล้วกูจะติดต่อไม้ได้ไงวะ”
อืมม นั้นดิ ผมจะติดต่อมันทางไหนได้?
มือถือไม่ได้ ไปหาไม่ได้
ให้รอแบบนี้ ,, ขาดใจตายแน่ๆ

“โอ้ยยไอ้เชรี้ยปั้น มันบอกให้มึงรอไง มึงจะติดต่อยังไงละ พ่อมันได้มาฆ่ามึงแน่ๆ”
ก็จริงของไนซ์มันครับ ,, แต่ก็อยากบอกอะไรกับมันบ้างอะ T^T

“งั้นกูฝากมึงไปบอกอะไรไม้หน่อยได้ไหมวะ?”

“บอกยังไงละ แม่มันนั่งเฝ้าชิบหาย นอกจากแต่ว่าคำพูดของมึงจะแต่งเป็นกลอนทำนองเสนาะ กูจะไปร้องให้มันฟัง”
ทำนองงั้นหรอ??

“ไนซ์ๆ งั้นมึงอยู่กับกูต่ออีกนิดได้ไหมวะ”
ไนซ์มันทำท่า งงๆ ครับแต่ก็ยอมนั่งลงที่เดิม

“อะไรของมึงอีก โอ้ยยย วุ่นวายนะพวกมึงเนี้ย”

“มึงว่ากูวุ่นวายหรอ ,, กูน้อยจะเว้ยไนซ์”
ผมแกล้งเบะปากใส่มัน  ไนซ์มันทำหน้าตกใจครับ  คงคิดว่าผมจะร้องไห้จริงๆมั้ง

“เห้ยๆ กูล้อเล่น มึงจะทำไรรีบทำเลย กูมีเวลาไม่นานนะ”

“ขอมือถือมึงหน่อยได้ไหม”
ผมยื่นมือไปขอมือถือของไนซ์ครับ มันก็ยื่นมือถือมาให้ผม

“เอาไปทำไร อัดเสียงไม่ได้นะ แม่มันจำเสียงมึงได้”

“กูไม่ได้พูด ก็มึงบอกว่ากูจะร้องทำนองเสนาะให้มันก็ได้ไม่ใช่หรอ?”

“ก็ใช่ ทำไม ,, อย่าบอกนะว่ามึงจะทำจริงๆ”
ไนซ์มันทำหน้าตกใจมากครับ 5555+

“กูร้องเพลงให้มันฟัง มันจำเสียงเพี้ยนๆ ผิดคีย์ของกูได้ แล้วอีกอย่างนะเพลงนี้อะกูแต่งเอง 5555+”
ไนซ์มันทำหน้าสยองมากครับที่ได้ยินคำว่าผมจะร้องเพลง
ทำไมกันหว่า ,, กูออกจะร้องเพลงเพราะ 555+

“คือมึงเอาจริงหรอวะ? กูสงสารไม้วะ?”

“หึ สงสารตัวเองก่อน เพราะมึงต้องฟังกูร้องด้วย”
55555+ ไนซ์มันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ครับ แต่มันหนีไม่ทันแล้วละ

ผมให้มันนั่งเล่นเกมส์รอผมอัดเพลงให้ไม้ฉาก
จริงๆมันไม่ใช่เพลงครับ มันเป็นจดหมายที่ผมตั้งใจจะเขียนให้ไม้
ในวันที่เราต้องแยกกันไปเรียน หรือแยกกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง
เวลานี้มันคงเหมาะแล้วละมั้ง ,,


ขอให้เสียงเพี้ยนๆของผม  ขอให้เนื้อหาทั้งหมดในเพลงนี้
ทำให้ไม้รู้ด้วยเถอะ
ว่าผม .. .. ยังเชื่อมั่นในตัวมัน’




ผ่านไปเกือบ 4 ชั่วโมงครับ


“เสร็จละ ฝากไปเปิดให้ไม้ฟังด้วยนะ”
ไนซ์มันยื่นมือมารับโทรศัพท์คืน แต่ตามันแดงๆ

“เห้ยย เป็นไรเนี้ย ทำไมตาแดงๆวะ”

“เออนะ กูแสบตาเฉยๆ เสร็จธุระแล้วใช่ไหม?”
ไนซ์มันหลบสายตาผมเสไปมองทางอื่นแทน

“อืมม ขอบใจนะเว้ยไนซ์  ฝากบอกมันด้วยนะว่าขอให้มันหายไวๆ”

“โอเค รีบๆอาบน้ำ รีบๆกินข้าวซะมึง อย่าเตี้ยให้มาก เดี๋ยวแม่งจะโง่กว่านี้ แล้วมีไรโทรหากู”
ไนซ์มันตบหัวผมเสร็จแล้วก็เดินออกจากห้องไป


เตี้ย …
T^T เชรี้ยไนซ์ ,,
ทำให้กูคิดถึงไม้ยิ่งกว่าเดิมอีก
มีไม้ฉากคนๆเดียวที่เรียกผมว่า เตี้ย
แล้วเรียกได้น่ารักที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมาเลยครับ :  )



ขอให้เพลงเพี้ยนๆของกู ,, ทำให้มึงหายป่วยไวๆ
แล้วรีบกลับมานะไอ้แฟนโคตรหล่อของเตี้ย !!

…………………………………………………………………………………….


Niceboy ‘ t a l k


“ไนซ์ เพื่อนของคุณสติดีใช่ไหม?”
เสียงเรย์มันถามผมตอนที่เดินออกมาจากห้องของปั้นสิบแล้ว

“นี้ คุณเรย์ครับ เพื่อนผมคุณภาพคับแก้วนะครับ สติดีทุกคน”
ผมหันไปมองเรย์อย่าน่ารำคาญ
ก็เดี๋ยวนี้มันชอบแสดงตัวมากครับ เดินตามผมตลอด
จนพี่ๆที่กองถามหามันตลอด  หมั่นไส้มัน - -‘

“ทำไมถึงเอาเพลงเพี้ยนๆไรนั้นไปให้คนป่วยฟัง ผมว่าคนป่วยจะยิ่งอาการแย่นะครับ”

“เค้าเรียกว่าเพลงของหัวใจนะเรย์ นี้นายไม่เคยมีความรักใช่ไหม ถึงฟังเพลงของปั้นแล้วไม่รู้สึกอะไร?”
ผมละสงสัยจริงๆ ในเมืองซาตานเค้าจะมีความรักกันไหม?

“พวกเรารักใครไม่ได้หรอกครับ พวกเรารู้แค่ว่าเราจะงานยังไงให้คนที่ขอพรจากเราสมปรารถนา”

“งั้นหรอ? นายไม่เคยมีความรักจริงๆด้วย”

“แล้วคุณละครับ เคยรักใครด้วยหรอ?”
จุกครับ เจอคำๆนี้มาจุกจนแทบอยากจะอัดหน้าไอ้ซาตานข้างๆ

“เคยสิ และตอนนี้ก็ยังรักอยู่”

เคยสิ ทำไมจะไม่เคย
ตัวเตี้ยๆ ชอบวิ่งตามพวกผมเสมอ
เวลาพวกผมลงไปเล่นบอลช่วงพักเที่ยง
ชอบโทรมาหาทำเสียงงุ้งงิ้งๆใส่
ชอบทำตัวงอแงโวยวาย
แต่มันก็น่ารักดีครับ ไม่มีพิษภัยกับใคร
ปกติมันไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นเท่าไหร่
แต่ . .. .



ผมก้มลงไปมองเสื้อตัวเองที่ตอนนี้ยังชื้นๆเพราะน้ำตาของปั้นสิบ


ยิ้ม ,, อยู่ๆผมก็อยากยิ้มขึ้นมา : )


“คุณไนซ์ อย่าบอกนะว่าคุณไนซ์รัก..............”

to be continued.

[moujay]

วันนี้เจป่วย T^T
ว่าจะตามแก้คำผิดให้ แต่ไม่ไหวจริงๆค่า
เอาตอนที่ 58 มาฝากกันน๊า : )

ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์ค่า



เด็กๆจะเปิดเทอมแล้วนะ
จะเจออะไรกันอีกบ้าง ,, ติดตามอ่านและเป็นกำลังใจให้เด็กๆด้วยนะค่าา

[Freja]

OK  ไม้ไม่ต้องหนีก็โอเคอยู่เพราะว่าไม้ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่บ้าน หรืออยู่กับพ่อแม่  ไปอยู่ที่โรงเรียนไม่จำเป็นต้องกลับบ้าน ตราบใดที่พ่อแม่เป็นแบบนี้  พอจบออกมาแล้วก็ได้ไปประจำใช่ไหม  แบบนี้ก็น่าจะไม่ต้องเขอการทารุณจากพ่อแม่

ถ้าเราเป็นพ่อแม่ปั้นเราจะโกรธมากๆเลยนะ เด็กๆมันรักกัน  มันไม่ใช่ว่าเด็กคนหนึ่งไปชัดจูงหรือล่อลวงเด็กอีกคนหนึ่งมาตกต่ำ    ยิ่งมาทำร้ายลูกเราด้วยด้วย   

บอกเลยนะว่าถ้าเป็นประเทศในแถบสแกนดิเนเวีย พ่อแม่ไม้โดนขึ้นศาลเข้าคุกแน่ๆ  ต่อให้ไม้ไม่เอาเรื่องก็เถอะ  เพราะว่าอาการบาดเจ็บมาจากถูกทำร้าย   ทางโรงพยาบาลยังไงก็ต้องแจ้งทางการ    ทำร้ายร่างกายลูกตัวเองหรือคนอื่น  - การเลือกปฏิบัติต่อเพศที่สาม ผิดกฏหมายค่ะ   อันแรกคดีอาญายอมความไม่ได้   อันที่ 2 เป็นได้ทั้งอาญา และคดีแพ่ง  ถ้าหากว่าไม้อายุต่ำกว่า 16  ก็คือทางกรมสังคมสงเคราะห์จะมาเอาลูกไปจากพ่อแม่  เพราะว่าพ่อแม่ไม่เหมาะสมที่จะเลี้ยงดูลูกได้  แถมพ่อแม่ต้องจ่ายค่าเสียหายให้ลูกด้วย   ที่แม่ก็จะโดนก็คือการร่วมมือกับพ่อ การช่วยกันปกปิด  น่าเสียดายที่กฏหมายพวกนี้ยังไม่มีใช้ที่ประเทศไทย เพราะว่าคนออกกฏหมายส่วนใหญ่ยังเป็นคนรุ่นเก่าที่คิดกันว่าพ่อแม่มีสิทธิ์ทำอะไรกับลูกได้

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อออ!! ชีวิต

[moujay]

Ch 59  เปิดเทอมอลเวง || ปั้นสิบ



หลังจากไนซ์กลับไปแล้ว ผมก็นั่งมองเหม่อไปรอบๆห้อง
บางทีคอนโดห้องนี้ ,, มันก็เงียบจนเกินไป ‘
มองไปหน้าทีวี ก็มีภาพที่ไม้ฉากนั่งเล่นเกมส์ไม่สนใจผม
มองไปที่ห้องครัว ภาพที่ไม้ฉากทำกับข้าว หรือทำแซนวิสง่ายๆให้ผมทานเวลาดึกๆ
โต๊ะทานข้าว ,, ที่ทุกๆเช้าจะมีโอวันติลร้อนๆกับขนมปังปิ้งมาวางรอให้ผมทานพร้อมๆกับหน้าเปื้อนยิ้มของมัน

ไม้ ,, มึงเป็นทุกอย่าง ทุกช่วงเวลาของกูจริงๆ




ผมเศร้าอยู่ประมาณ 2 วันครับ
ไม่ใช่ว่าตอนนี้ทำใจได้แล้วหรืออะไรหรอกนะ
แต่เพราะคำที่ไม้มันฝากไนซ์ให้มาบอกผมมากกว่า

“เชื่อมั่นในตัวกูนะ..”

จะเศร้าทำไมละปั้นสิบ ,, เดี๋ยวมันก็กลับมาหา
คิดซะว่าตอนนี้มันกำลังเรียนหนัก
เมื่อก่อนตอนที่มันสอบ มันยังหายไปตั้งหลายวัน
ไปหาอะไรทำให้สนุกๆดีกว่า เดี๋ยวมันกลับมาจะได้มีเรื่องอวดมัน : )


พอบอกตัวเองแบบนั้นได้ ผมก็รีบโทรหาไนซ์มันเลยครับ
จะชวนมันไปซื้อของเตรียมเปิดเทอม แต่ไนซ์ติดถ่ายละครเลยไม่ได้มาเจอกัน
ขณะที่ผมกำลังจับมือถือหมุนไปมาเล่น เพราะกำลังคิดว่าจะโทรหาใครนั้น
เสียงมือถือก็ดังขึ้นมา
ตกใจแทบแย่ ,, เคยเป็นกันไหมครับ แบบว่าเวลาที่เรากำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ
แล้วเสียงมือถือดึงขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
ผมเป็นบ่อยเลยครับ ,, ตกใจทุกครั้งเลย - -‘

เบอร์พี่อุ้ม??!

ผม :: สวัสดีครับพี่อุ้ม

พี่อุ้ม :: ทำอะไรอยู่ครับปั้นสิบ

ผม :: กำลังจะไปสยามมั้งครับ ว่าจะไปซื้อเสื้อผ้านักศึกษา

พี่อุ้ม :: โอเคครับ พี่จะถึงคอนโดปั้นแล้ว ลงมารอพี่ข้างล่างเลยนะ

ผม :: รอ?? รอทำไมครับพี่อุ้ม

พี่อุ้ม :: เดี๋ยวพี่ต้องวางก่อนแล้วนะครับ ตำรวจตั้งด่านข้างหน้า เดี๋ยวเจอกันนะครับ

หื้ออ??
พี่อุ้มนี้ยังไงวะ? มาหาผมงั้นหรอ
แล้วไม่เข้าโรงเรียนนายสิบหรอไง?
วันนี้มันเปิดวันแรกนิ?


ผมเดินไปหยิบกระเป๋าเงินในห้อง ก่อนจะเดินลงมารอพี่อุ้มที่หน้าคอนโด
ไม่ใช่ว่าจะไปกับพี่อุ้มนะครับ แต่แค่ไม่อยากให้พี่ยามพาใครขึ้นมาหาที่ห้องอีก
ถ้าไม้รู้ว่าพี่อุ้มมาหา ,, เดี๋ยวแม่งง หาเรื่องงอนแล้วจับกดอีกแน่ๆ
ยิ่งหื่นตลอดเวลาอยู่ด้วย 555

ผมเดินยิ้มกับความคิดที่ผมนึกถึงไม้ฉาก
แต่พอเข้ามาในลิฟท์ก็เพิ่งนึกได้ว่า .... มันจะกลับมาหึงผมเมื่อไหร่?
เศร้าอีกละ  ยิ้มเมื่อกี้หายไปเลยทันที - -‘


ลงมานั่งรอพี่อุ้มที่ร้านกาแฟข้างล่าง  สักพักพี่อุ้มก็เดินเข้ามาครับ
พี่อุ้มโทรมาตามให้ผมไปขึ้นรถ แต่ผมบอกไม่ไป มีอะไรให้มาคุยกันที่ร้านกาแฟ
พี่อุ้มเลยไปจอดรถแล้วเดินเข้ามาหาผม

“จะไปสยามไม่ใช่หรอครับ พี่ไปส่งให้ไม่ดีกว่าหรอ  นั่งรถ Taxi ไปมันลำบากนะ”
พี่อุ้มเดินถือแก้วกาแฟเข้ามานั่งข้างๆผม

“ไม่เป็นไรครับ ปั้นอยากไปเดินเล่นเรื่อยๆไม่รีบเร่งอะไรเท่าไหร่”
ผมหันไปยิ้มให้พี่อุ้ม ก่อนจะหันมาสนใจหนังสือพิมพ์ที่ผมหยิบมาอ่าน

“แล้วปั้นสบายดีไหม? หน้าตาไม่ค่อยสดชื่นเลย”

“ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ครับ คนห่างแฟนก็แบบนี้แหละครับพี่ เศร้าๆเหงาๆบ้าง”
ผมตอบพี่อุ้มไปแต่ก็ไม่ได้หันไปมองหน้าพี่อุ้ม

“เออแล้วพี่ไม่เรียนหรอครับ  โรงเรียนนายสิบมันเปิดแล้วไม่ใช่หรอ?”
คราวนี้ผมหันไปมองหน้าพี่อุ้ม  ก็เห็นพี่อุ้มนั่งยิ้มแล้วมองหน้าผมอยู่

“นึกว่าจะไม่ถามแล้วซะอีก”
หึหึ ไม่น่าถามเลย  แล้วมาทำหน้ากวนตีนใส่อีก  คิดว่าหล่อมากใช่ไหมมมม?   - -‘

“ถามตามมารยาทครับพี่”
พี่อุ้มหุบยิ้มเลยครับ 5555+

“อย่าใจร้ายนักเลยนะน้องปั้น  พี่ไปเรียนอาทิตย์หน้าครับ
อาทิตย์นี้พี่ให้พ่อช่วยลาครูฝึกให้ เพราะพี่ต้องรักษาอาการเอ็นอักเสบที่หัวเข่า”

“อ้าวว แล้วพี่เข้าไปในโรงเรียนพี่จะฝึกได้หรอครับ  มันต้องรักษานานมากเลยนะ”

“55555 ก็ไม่ฝึกไงครับ พี่ไม่ได้อยากเป็นตำรวจบู๊อะไรขนาดนั้น  ระดับพี่ใช้แค่สมองก็พอ”
อยากจะเบ้ปากใส่แรงๆ  ไม่น่าเป็นห่วงเลยตอนได้ยินว่าจะเอ็นเข่าอักเสบ
สุดท้ายแม่งงง ,, เพราะไม่อยากฝึกหนักนี้เอง ไม่พ้นอำนาจพ่ออีกสินะพี่อุ้ม

“โกงก็บอกโกงครับพี่ ลูกผู้ชายกล้าๆรับหน่อย”
ผมเผลอพูดแทงใจดำพี่อุ้มไป
แต่พี่อุ้มก็หัวเราะให้ผมเท่านั้นเอง
ทั้งหนา ทั้งด้านครับ ว่าขนาดนี้ไม่กระเทือน ,, โอเคยอมครับยอม

“ไปสยามกัน”
พอพูดจบพี่อุ้มก็ลากแขนผมเดินออกจากร้านกาแฟมาที่รถ

“พี่อุ้มครับ ผมเจ็บแขน”
พี่อุ้มก็ไม่ได้ฟังเลยครับ เดินลากแขนผมมาจนถึงที่รถ ก่อนจะเปิดรถแล้วดันตัวผมขึ้นไปนั่ง
เห้ออ เอาแต่ใจกันจังวะ ,,
ไปก็ไปวะ ,, ประหยัดค่า Taxi

ผมนั่งเงียบๆมาบนรถกับพี่อุ้ม  จนมาถึงสยาม
พี่อุ้มวนหาที่จอดรถจนได้ครับ กว่าจะได้ที่จอดรถ - -‘
เวียนหัวไปหมด วนรถไปมา ,, นี้แหละถึงบอกว่ามา Taxi ดีกว่า
แต่พอผมจะลงจากรถ พี่อุ้มดันไม่ยอมกดปลดล๊อครถให้ผม
ผมเลยหันไปมองหน้าพี่อุ้ม
พี่อุ้มก็หันมายิ้มให้ผมครับ ยิ้ม,, ยิ้มทำบ้าไรวะพี่อุ้ม?

“นี้ปั้นสิบ รู้เรื่องพี่กับพู่กันจานสีไหม?”
อยู่ๆพี่อุ้มก็ถามผมขึ้นมา
อืมม ก็สงสัยอยู่นะ แต่ไม่ได้ตามถามพู่กันหรือว่าจานสี
เพราะคิดว่าถ้ามีอะไรจานสีมันน่าจะเล่าเอง

“ไม่ทราบครับ  ถ้าเพื่อนไม่เล่า ปั้นก็ไม่เซ้าซี้ถาม”

“เมื่อเดือนก่อน เดือนกว่าๆแล้วละมั้งตั้งแต่วันที่ไม้ฉากโดนม๊าของปั้นตีจนต้องหนีไปขอนแก่น
วันนั้นพี่เป็นคนบอกม๊าของปั้นเอง”
ห๊า ,, พี่อุ้ม มึงนี้เองที่ทำให้ม๊ารีบมาหาผมแต่เช้า !!!

“ทำไมครับพี่ ทำไมพี่ทำแบบนั้น”

“เพราะพี่ชอบปั้นมากนะสิ พี่เลยพาลเกลียดไม้ฉาก มันทั้งเก่ง ทั้งได้ปั้นเป็นแฟน
ทำไมคนแบบไม้ต้องชนะพี่ด้วยละ? ในเมื่อถ้าเทียบกันทั้งทางบ้าน ครอบครัว หรือฐานะต่างๆ
พี่ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าไม้เลย พี่ไม่อยากเห็นปั้นกับไม้มีความสุข”
เหอๆ แล้วบอกชอบผม แต่ไม่อยากให้ผมมีความสุข
นี้นะหรอคำว่าชอบของพี่อุ้ม?

“แล้ววันนี้พี่ต้องการอะไรครับ ถึงมาหาปั้น แล้วยังพาปั้นมาสยาม”
พี่อุ้มมีสีหน้าแปลกใจนิดๆที่ผมไม่ถามถึงเรื่องราว หรือด่าว่าพี่อุ้มในเรื่องที่พี่อุ้มทำกับผมกับไม้ฉาก
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากด่าหรอกนะ แต่ไม่อยากมารื้อฟื้นอะไร
โว้ยยยยย ,, อยากลงจากรถแล้ววว !!


“เพราะพี่อยากแก้แค้นไม้ อยากทำให้ไม้มันเจ็บใจบ้าง พี่เลยไปตีสนิทกับจานสี
และบนรถคันนี้ ตรงที่ปั้นกำลังนั่งอยู่ตอนนี้  จานสีเคยนั่ง  และพี่กับจานสีก็เคย.....”
พี่อุ้มพูดแค่นั้นครับ แล้วมองหน้าผมยิ้มๆ
ไม่ต้องทำตัวแบ้วๆใสๆครับ  ผมปะติดปะต่อท่าทางของจานสี และเรื่องที่พี่อุ้มพูดมา
แปลว่าจานสีกับพี่อุ้มมีอะไรกัน ,, บนรถนี้งั้นหรอ?

“พี่ก็ไม่รู้ตัวนะว่าเพราะจานสีมันน่ารักดี หรือเพราะพี่โกรธเกลียดไม้ฉาก แล้วมองว่าจานสีคือเพื่อนของไม้ฉาก
พี่เลยเผลอทำรุนแรงไปจนจานสีเข้าโรงพยาบาล  เป็นเรื่องราวใหญ่โตเลยละ แม่ของไม้ฉากไปเอาเรื่องพี่ที่บ้าน 
เกือบจะมีการแจ้งความกันแล้วด้วยซ้ำไป แต่พู่กันมันบอกว่าไม่แจ้งความแต่ขอให้พี่อยู่ห่างๆจากพวกมัน”

“พี่อุ้ม  พี่ทำกับเพื่อนผมแบบนั้นเพียงเพราะพี่เกลียดผม เกลียดไม้ฉากงั้นหรอครับ?”
จานสีต้องเจอเรื่องราวอะไรบ้างวะ?
ถึงว่าตอนไปกระบี่ พู่กันกับจานสีมันทะเลาะกันบ่อยๆ และมีท่าทีแปลกๆ
ยิ่งจานสีมันยิ่งทำตัวแปลกๆ
เออ ,, มันยังคุยกับพี่อุ้มอยู่นิ?

“แต่ตอนไปกระบี่ พี่ยังติดต่อจานสีอยู่ไม่ใช่หรอ”
พี่อุ้มมันยิ้ม ,, เป็นยิ้มที่โคตรน่ารังเกียจมากครับ

“ใช่ พี่ตามไปแก้แค้นจานสี ที่ทำให้พี่ต้องโดนพ่อด่า หึหึ ไม่คิดว่าจานสีจะยอมมาหาพี่ง่ายๆเหมือนกันนะ สงสัยจะติดใจจากบนรถ หึหึ”

“พี่อุ้มตามไปทำร้ายจานสีถึงกระบี่ ทั้งๆที่พวกผมก็อยู่ที่นั้นนะหรอ  จิตใจพี่ทำด้วยอะไร”
พี่อุ้มไม่มีแววตาจะสำนึกเลยครับ
ผมพยายามเปิดประตูรถ แต่พี่อุ้มไม่ยอมเปิดล๊อคให้
(พี่อุ้มกดล๊อคตรงพี่อุ้มไว้ ทำให้ผมกดปลดล๊อคเองไม่ได้)

“ถ้าไม่ใช่เพราะปั้น ปฏิเสธพี่  เพื่อนปั้นคงไม่ต้องมารับเคราะห์แทนหรอกนะ”

“เพราะผม ,, เพราะผมงั้นหรอพี่อุ้ม”
ทำไมพี่อุ้มถึงบอกว่าเพราะผมละ?
สิ่งที่พู่กันกับจานสีเจอมา เพราะมันเป็นเพื่อนผมงั้นหรอ?

“คบกับพี่นะปั้น  แล้วพี่จะไม่ทำร้ายจานสีอีก  แล้วจะช่วยคุยกับพ่อแม่ไม้ฉากให้ 
ป่านนี้ไม่รู้จะโดนฝึกหนักแค่ไหน พ่อพี่กำชับครูฝึกไปว่าไม้ฉากมันเก่ง ช่วยดูแลพิเศษหน่อย”
พูดจบพี่อุ้มก็หัวเราะในลำคอ  หึหึ.
ผมเกลียดมากครับ เสียงหัวเราะแบบนี้


“พี่อุ้มครับ เปิดรถให้ผม”
ตอนนี้ผมแทบจะครองสติตัวเองไม่ไหวละครับ
พู่กัน จานสี .. ไม้ฉาก
เพราะผมคนเดียวใช่ไหม?
ถึงทำให้เพื่อนรักของผม และคนรักของผมต้องเผชิญชะตากรรมแบบนี้?
แค่เพราะผมรักไม้ฉาก และผมเอาแต่ใจตัวเองที่อยากจะคบกับไม้ฉาก
โดยไม่สนคนรอบข้างงั้นหรอ?
เพื่อนผมถึงต้องเจอเหตุการณ์เจ็บปวดแบบนั้น  โดยที่ผมไม่รู้อะไรเลย
ตอนอยู่กระบี่ ผมกับไม้ฉากมีความสุขมาก  และผมไม่รู้เลยว่าตลอดเวลาที่ผมมีความสุขนั้น
พู่กันกับจานสี ต้องทุกข์ใจขนาดไหน
นี้ผมเป็นเพื่อนประสาอะไรกัน  มัวแต่สุขจนลืมมองเพื่อนรอบๆตัว


“ลองคิดดีๆนะปั้นสิบ  แค่ปั้นสิบคบกันพี่  แล้วทุกๆคนรอบๆตัวปั้นสิบจะไม่ต้องเจ็บปวดอะไรอีก”
พี่อุ้มพูดเสร็จก็กดปลดล๊อครถให้ผม


ผมเดินออกจากรถพี่อุ้มมาแบบเหม่อๆ
เพราะคิดถึงเรื่องราวที่พี่อุ้มพูดมาตลอด
จนมีเสียงแจ้งเตือนจากมือถือดังเข้ามา
เป็นแจ้งเตือนไลน์จากพี่อุ้ม

อุ้มรัก :: ถ้าคิดว่าเรื่องพี่กับจานสีเป็นเรื่องโกหก  ลองดูภาพพวกนี้ละกันนะ  อยากได้เป็นคลิปพี่ก็มีนะครับ
ผมเลื่อนลงมาอีกก็เป็นรูปของจานสี

จานสี!!!!

ภาพที่จานสีนอนอยู่บนเตียง ไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่ แต่มีผ้าห่มคลุมมาถึงเอว
แต่ช่วงแผงอก คอ ของจานสีมีแต่รอยจ้ำแดงๆไปหมด
ไอ้เชรี้ยพี่อุ้ม!!!


สักพักพี่อุ้มก็ส่งรูปเข้ามาอีก พร้อมๆกับข้อความ

อุ้มรัก :: รูปนี้ของฝากจากโคราชครับ
เป็นรูปของไม้ฉากกำลังฝึก ท่าที่หมอบคลานกับพื้น  แล้วครูฝึกเอาท่อน้ำใหญ่ๆฉีดอยู่ข้างหน้า
แผลหายหรือยัง? ไข้ลดหรือยัง?
ยิ่งเห็นภาพแบบนี้ ผมยิ่งเป็นห่วงมันว่ามันจะทำยังไง


ตอนนี้ผมแทบจะไม่มีแรงเดินต่อครับ ต้องหาที่นั่งพัก
ไอ้เชรี้ยพี่อุ้ม ,, พี่ทำกับคนที่ผมรักขนาดนี้ได้ไงกัน?


ผมนั่งพักจนขาผมหายสั่น  ผมก็รีบเดินไปซื้อชุดนักศึกษา
แล้วรีบกลับไปที่คอนโด ...
พอถึงคอนโดแล้วก็รีบซักชุดนักศึกษาก่อนเลยครับ
เพราะพรุ่งนี้ผมเปิดเทอมวันแรก . . .
พอทำทุกๆอย่างเสร็จแล้ว ผมเลยโทรทางไกลข้ามประเทศไปหาจานสี


จานสี :: โทรมาทำไมมันแพงนะเว้ยยปั้น

ผม :: บ้านกูรวย มึงก็รู้

จานสี :: 5555 ครับๆ คนรวย แล้วนึกไงโทรมาเนี้ย

ผม :: มึงสบายดีไหม?

จานสี :: ดีมากกก กูย้ายมาอยู่ยูใหม่แล้ว แยกกับพู่กันอยู่เลยสบาย

ผม :: แยกทำไมวะ ปกติตัวติดกันตลอดนี้หว่า

จานสี :: แยกย้ายกันบ้าง  จะได้มีเวลาหาเมียกันบ้างสิ 55555
มันยังเป็นจานสี ที่หัวเราะร่าเริงใส่ผมได้ทุกเวลา

จานสี :: ปั้น เห้ยยย ปั้น เงียบทำไมวะ โทรมาก็ไม่พูด
ผมมัวแต่นึกถึงเรื่องราวที่พี่อุ้มบอก จนลืมไปเลยว่าโทรหามันอยู่

ผม :: ขอโทษนะ กูขอโทษนะจานสี
ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้จริงๆครับ นึกถึงรูปของจานสีที่พี่อุ้มส่งมา
ไม่อยากคิดเลยครับว่าพี่อุ้มทำกับมันรุนแรงแค่ไหน
มันจะเจ็บปวดแค่ไหน?

จานสี :: เป็นอะไรปั้น มึงร้องไห้ทำไม

ผม :: ฮึกก ,, กู ขอโทษ ฮึกกกฮืออ ..  . เพราะกู .. เพราะกูคนเดียว
ไปละครับ ผมคุมสติไม่ได้แล้ว พูดออกมาไม่เป็นภาษาแล้วครับ

จานสี :: ปั้น  เรื่อง .... พี่อุ้มใช่ไหม?
จานสีมันทำเสียงเครียดทันทีเลยครับ ไม่มีแววร่าเริงแบบตอนแรก

ผม :: กูขอโทษจริงๆนะ

จานสี :: คิดมากนะมึง  ที่เมืองนอก Free Sex กันจะตาย แค่นี้เอง ถือว่าเป็นประสบการณ์ใหม่ๆ
มึงจะเครียดทำไมกันละ ถ้ากูเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง นี้กูผู้ชายนะเว้ยย ไม่ท้อง ไม่ติดโรคอะไรหรอกนะ
กูไปเจาะเลือดมาแล้วด้วย ปลอดภัยหายห่วง มึงอย่าร้องไห้เลยนะ ไม่ต้องโทษตัวเองด้วย

ผม :: แต่มันไปทำร้ายมึง  เพราะมึงเป็นเพื่อนกู

จานสี :: คนเราอะถ้ามันจะซวย ต่อให้มันอยู่ที่ไหนมันก็ซวย  มึงก็ห่างๆจากมันหน่อย อย่าไปไหนกับมันตามลำพัง 
พวกกูทุกคนไม่ว่าจะกู พู่กัน หรือแม้กระทั่งไม้ฉากเอง ไม่ได้โทษมึงเลย  มึงอย่าอ่อนแอแบบนี้นะปั้น
อย่าทำให้สิ่งที่พวกกูเจอมาทำให้มึงคิดโง่ๆ แล้วไปหามัน  เข้มแข็งหน่อย
เข้มแข็งแบบที่ไม้มันกำลังอดทนกับการโดนแกล้งสารพัดเพื่อให้ได้เจอมึง
ทำให้ไอ้เชรี้ยอุ้มมันเห็นว่าสิ่งที่มันทำไม่ได้ระคายเคืองผิวพวกเราเลย  รู้ไหมเตี้ยยย

เตี้ยอีกละ ,, ทำไมพวกมึงต้องเรียกกูแบบนี้เนี้ยย

ผม :: ไอ้เชรี้ยย ฮึกกก ,, ขอบใจนะมึง

จานสี :: เพื่อนกัน แค่นี้มันยังน้อยไป คบกันมา 10 กว่าปีถ้าเป็นผัวเมียกันป่านนี้ลูกเต็มบ้าน 5555+
ยังตลกได้อีกนะไอ้จานสี ไอ้แฝดเพี้ยนน

จานสี :: เชื่อกูจะปั้น ,, อย่าอ่อนแอ อย่าให้คนชั่วๆแบบมันทำให้มึงทุกข์ใจ 
ทำตัวให้มีความสุขมากๆ ใช้ชีวิตตอนนี้ให้มีความสุขที่สุด  อีกไม่นานไม้จะมาหามึง และพวกกูก็จะไปหามึง 

ผม :: กูจะรอนะ

จานสี :: กลับไปรอบนี้กล้ามกูแน่นแน่นอน กำลังฟิตเว้ยย

ผม :: 5555+ จะคอยดูนะไอ้ขี้ก้าง

จานสี :: ค่าโทรมันแพงมีอะไรอีเมลมานะ รีบๆไปนอนเถอะ พวกกูรักมึงนะเว้ย

ผม :: กูก็รักพวกมึง  ขอบใจมากๆเพื่อน

พอวางสายจากจานสีไป ,, ผมก็สบายใจขึ้นมาอีกนิดหนึ่ง
ถึงสิ่งที่จานสีพูดจะเป็นแค่คำปลอบใจให้ผมเข้มแข็งก็ตาม
แต่ผมบอกกับตัวเองไว้เลยว่า ... ผมจะห่างจากคนที่ชื่อ อุ้มรัก ให้ได้มากที่สุด 
ถ้าทำได้ ,, ขอไม่เจออีกเลย !!!
( แต่ใครจะรู้ ,, ว่าหลังจากวันนี้ไป
ไอ้พี่อุ้มมันตามติดผมยิ่งกว่าหมัด มากกว่าปลิงอีกครับ)



วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของผมครับ
ชีวิตมหาลัย ,, น่าตื่นเต้นมากก ‘
ผมใส่นาฬิกาที่ไม้ฉากมันซื้อให้ติดตัวมาด้วย
ปกติผมจะไม่ใส่ออกไปไหนครับ กลัวมันหาย กลัวมันพัง
แต่วันนี้ขอให้มันไปกับผมด้วยเถอะ จะได้อุ่นใจว่าไม้มันอยู่กับผมทุกเวลา

“เอ้าๆน้องปี 1  มารวมตัวกันได้แล้วครับ”
เสียงจากรุ่นพี่ปี 2 เรียกพวกน้องใหม่ให้เข้าไปนั่งรวมตัวกัน
ตอนนี้เกือบจะสิบโมงเช้าแล้วครับ พวกผมเด็กปี 1 คณะวิศวะ
กำลังเดินเข้ามานั่งกันเต็มใต้ตึกของคณะ

“สวัสดี นายชื่ออะไรนะ”
แฟรงค์เดินเข้ามาสะกิดๆแขนผม แล้วถามชื่อ
ผมเลยชี้ไปที่ป้ายชื่อสีเขียวแสบตาที่ผมห้อยอยู่

“อ่ออปั้นสิบ  สวัสดีๆ เราเหมือนเห็นนายที่คอนโดเลย นายพักที่เดียวกับเราใช่ปะ”
เดินสวนกันบ่อยมากครับเดี๋ยวนี้  มันเห็นผมด้วยหรอ?
นึกว่ามองไม่เห็นซะอีก

“ใช่ เราพักที่เดียวกัน  แล้วนี้ทีชเชอร์ใครเลี้ยงหรอ?”
ผมถามหาหลานรักของผมครับ เพราะเห็นว่ามันมาเรียนแล้ว พี่เจก็คงจะฝึกงาน
ใครจะเลี้ยงทีชเชอร์?

“มีพี่เลี้ยงไปเลี้ยงให้ที่ห้องนะ ตอนเย็นแวะมาเล่นกับทีชเชอร์สิ ลูกสาวเราน่ารักมากกนะ รับรองนายจะหลง”
ท่าทางที่ยิ้มแบบภูมิใจนี้คืออะไร? ลูกสาวโชกุนเว้ยย - -‘

“ได้ๆ เราเห็นในเพจ น่ารักมากๆ อยากจะจับอยากจะกอดบ้าง ยังไงเย็นนี้เราขอไปอุ้มทีชเชอร์นะ”
แฟรงค์ยิ้มตอบกลับมาให้ผม ก่อนจะนั่งฟังรุ่นพี่อธิบายเรื่องการเข้ารับน้องต่อ
นั่งฟังรุ่นพี่อธิบายเรื่องรับน้องประมาณ 30 นาทีครับ ก็แยกย้ายให้เข้าเรียนปกติ
ผมเลยเนียนทำตัวสนิทกับแฟรงค์เลย นั่งเรียนกับมันนั่นแหละครับ

ถ้าดูภายนอกแบบนี้แฟรงค์ก็ดูไม่มีพิษภัยอะไร เข้ากับเพื่อนๆได้แทบทุกคน
และสนิทกับพวกรุ่นพี่เกือบทุกรุ่นครับ
หรือว่าโชกุนกับลุงธีระจะเข้าใจผิด???

พอตอนเย็นก็มานั่งรับน้องต่อครับ
จะได้กลับกี่โมงเนี้ย T^T
ตอนที่นั่งร้องเพลงเชียร์กันอยู่ แฟรงค์มันรับสายจากพี่เจ
(พอดีเห็นรูปที่โชว์ตอนโทรเข้ามาครับ เลยรู้ว่าพี่เจ 5555)

“ครับพี่เจ อ่ออ อุ่นมานะ เดี๋ยวถามให้ พี่เจเข้าไปรับมาเลยก็ได้ ครับๆ เดี๋ยวเจอกันครับ”
โหยย มันคุยกับพี่เจโคตรสุภาพเลยครับ
นี้เป็นแฟนกันจริงไหม?
ผมกับไม้ฉาก ยังมึงกูเลยครับ 5555
พูดแล้วคิดถึง ,, ยกนาฬิกามาดูหน่อยดิ : )
คิดถึงคนซื้อให้จังเนอะ ‘ ป่านนี้จะตั้งใจฝึกอยู่หรือป่าวน๊า ....

“ปั้นสิบๆ เราไปหาเพื่อนแป๊บนะ พอดีพี่เลี้ยงทีชเชอร์จะกลับแล้ว
อยู่เลี้ยงทีชเชอร์ต่อตอนเย็นไม่ได้อะ เราไปถามหาคนเลี้ยงทีชเชอร์ช่วงเย็นแป๊บนะ”
แฟรงค์พูดจบก็ขออนุญาตพี่ปี 2 แล้ววิ่งไปหาเพื่อนที่มานั่งรออยู่ที่โต๊ะ
พอดีพี่ๆปล่อยให้พัก ผมเลยวิ่งตามเข้าไปหาแฟรงค์

“แฟรงค์ๆ หาคนเลี้ยงทีชเชอร์ได้ยัง”


“ได้แล้วละจะฝากเพื่อนไว้ที่นี้แหละ
แล้วค่อยพากลับคอนโดพร้อมกัน เออๆ อุ่น นี้เพื่อนใหม่กูชื่อ ปั้นสิบ
ปั้นสิบนี้เพื่อนเราสมัยมัธยมชื่อ อุ่น แฟนพี่ยิม ปี 3”
แฟรงค์หันมาตอบผม ก่อนจะแนะนำผมให้รู้จักกับเพื่อนที่ยืนข้าง

“สวัสดีนะอุ่น แฟนพี่ยิมนี้เอง ถึงว่าพี่ยิมหันมามองทางนี้บ่อยๆ 555”
ผมหันไปยิ้มทักทายเพื่อนของแฟรงค์ ก่อนจะพูดแซวๆเรื่องที่พี่ยิม พี่ว๊ากกของพวกผมหันมามองทางนี้บ่อยๆ
เพื่อนรอบๆตัวแฟรงค์ เป็นคู่รักชายชายหมดเลยหรอเนี้ย?
พ่อแม่เค้ายอมรับกันด้วยหรอ??

“ยินดีที่ได้รู้จักนะปั้นสิบ ชื่อน่ากินมาก”
อุ่นยิ้มทักทายผม เหมือนที่แฟรงค์เคยทักเลยครับ
ว่าชื่อผมน่ากิน  555+  ขนมปั้นสิบใช่ไหม?
เอาจริงๆ ผมแทบไม่ชอบทานเลยครับ 555


“ ถ้ามึงไม่อยากปากแตกเพราะตีน
นักเรียนนายร้อยนะ มึงอย่าไปยุ่งกับปั้นสิบมัน
แฟนมันเรียนตำรวจ 55555”
แฟรงค์หันมาแซวๆผม  มันรู้ได้ไงนะหรอครับ 
ก็ไอ้พี่อุ้มไงครับ  มันแต่ชุดนักเรียนนายสิบมารอรับผม
ตอนนี้มันก็นั่งรออยู่นี้แหละครับ - -‘

“ เห้ยยๆ นั้นเพื่อนเรา ไม่ใช่แฟน”
ผมรีบร้องท้วงเลยครับ  แฟนผมหล่อกว่านี้ครับคุณแฟรงค์ 555+

“ หรออออออออออ 555555555 “
ดูมันสิ ,, หรออออ ยาววมากก  กวนทีนนจริงๆ !

“ เรารีบไปเข้ารับน้องเหอะ”
ท่าทางมันจะแซวผมยาวครับ ผมเลยรีบชวนมันไปเข้ารับน้องเหมือนเดิม


ตอนที่รับน้องอยู่ พวกพี่ปี 4 พี่เจ พี่เชน ก็มาร่วมรับน้องด้วย
สนุกสนานกันใหญ่ครับ แต่สายตาของผมมองไปที่ทีชเชอร์อย่างเดียวเลย
อยากเห็นมานานแล้ว ตอนนี้อยู่แค่ตรงหน้านี้เอง
อยากกอด >/////<

แต่สักพักผมก็เห็นว่าทีชเชอร์เริ่มงอแง ...
จะเป็นอะไรหรือป่าวน๊า????
คือตัวโชกุนเองเคยผ่าตัดหัวใจตั้งแต่เด็กๆครับ และเคยได้ยินว่ามันเป็นโรคทางพันธุกรรม
ซึ่งสามารถส่งต่อไปทางรุ่นลูกได้  ผมเลยค่อนข้างกังวลว่าทีชเชอร์จะเป็นหรือป่าว?

พอผมเห็นว่าอุ่นกำลังจะเดินออกไปกับพี่ยิม
ผมเลยรีบวิ่งออกจากแถวมาหาอุ่น
(ตอนนี้กำลังปล่อยให้ทำความรู้จักกับเพื่อนๆในคณะ  แฟรงค์มันเดินไปทักทายคนไปทั่วคณะเลยครับ)

หน้าแดงจริงๆด้วย  ใครเข้าบอกให้เอาเด็กเล็กๆมานั่งตากยุง นั่งเล่นจนค่ำขนาดนี้กันละ - -‘

“เจ้าหนูทีชเชอร์ดูหน้าแดงๆ เป็นอะไรไหมครับ”
พอผมพูดจบ อุ่นก็จับตัวทีชเชอร์ดูบ้าง

“ไหนดูสิ อืมม แดงนิดๆนะ สงสัยตากน้ำค้างตัวเลยรุมๆ
เดี๋ยวพากลับห้องละครับ ขอบใจนะปั้นสิบที่บอกเรา”
เห้อออ อยากจะกลับไปเลี้ยงเองจริงๆ
ผมค่อนข้างสนิทกับโชกุนครับ ตอนเด็กๆพวกเราอยู่ด้วยกันบ่อย
เวลาโชกุนมีอาการหอบหนักๆเมื่อไหร่ ผมจะรู้ทันทีว่าต้องบอกผู้ใหญ่นะ
หรือรีบพาโชกุนไปนอนพัก ไปหายามาให้


“ ไม่เป็นไรครับ เออ ยังไงฟังเสียงตอนน้องหายใจด้วยนะ “
ผมพูดเสร็จก็รีบกลับเข้ามาที่แถว เพราะรุ่นพี่เรียกกลับมารวมแถวแล้ว
เลิกเร็วๆเถอะครับ ผมอยากกลับห้อง
อยากกลับไปเลี้ยงทีชเชอร์
ตอนนี้เริ่มสนิทกับแฟรงค์แล้ว อาจจะเนียนๆไปเคาะประตูห้องแล้วขอเล่นกับทีชเชอร์ได้ : )


กว่าจะเลิกรับน้องก็ 2 ทุ่มครับ
ผมว่าจะรีบกลับใช่ไหมครับ
แต่ปัญหามันอยู่ที่ไอ้บ้าที่ใส่ชุดนักเรียนนายสิบนายตำรวจที่มานั่งยิ้มแจกสาวๆหนุ่มๆ
ที่มันรอผมมาตั้งแต่บ่ายๆนี้แหละครับ

“กลับห้องเลยไหมพี่ไปส่ง”
พี่อุ้มเดินเข้ามาหาผม

“ไม่ละครับ พี่อุ้มมาทำไมอีก ทำไมไม่ไปเรียนละครับพี่ มายุ่งกับผมทำไม”
ผมเดินหนีพี่อุ้มออกมาเรื่อยๆ เพราะถ้าคุยใต้ตึกกลัวเพื่อนๆจะได้ยิน

“เดี๋ยวพี่จะกลับโรงเรียนแล้ว เมื่อเช้าเข้าไปมาแล้วแต่ลืมยานี้ออกมาเอายาเลยแวะมาหาปั้นก่อนไง”
เหอๆ ถามผมบ้างไหม? ว่าอยากเจอพี่หรือป่าว?

“เจอแล้วนี้ไง กลับไปเถอะพี่อุ้ม  ตอนนี้ผมเกลียดพี่มาก ไม่อยากเจอหน้าพี่ด้วยซ้ำไป
พี่อย่ามายุ่งกับผมเลย  ผมมีแฟนคนเดียว ผมรักแฟนผมคนเดียว ถึงพี่จะทำชั่วยังไงก็ตาม พวกผมก็จะรักกันไม่เปลี่ยน”
ผมพูดแล้วหันไปมองหน้าพี่อุ้ม
พี่อุ้มทำหน้านิ่งกว่าเดิมนิดหน่อย ก่อนจะหัวเราะหึหึ ในลำคอ

“สักวันมันก็ต้องเปลี่ยน วันนี้ปั้นไม่รักพี่ไม่เป็นไร แต่ปั้นห้ามพี่ไม่ให้มาหาปั้นไม่ได้หรอก
ชีวิตของไม้ฉาก ของจานสี อยู่ที่มือพี่ อยากให้ไม้ฉากฝึกหนักจนช้ำในตาย หรืออยากให้รูปกับคลิปของจานสีหลุดออกมา
แล้วทำให้พ่อที่ทำโรงงานใหญ่โตที่ลำปาง หรือแม่ที่ค้าขายระดับประเทศต้องเสียหน้าก็บอกได้นะ  พี่ทำให้ได้”
โอ้ยย เกลียดเว้ยย !!
นิสัยแบบนี้โคตรเสียดายหน้าตาเลยจริงๆ

“พี่อุ้มครับ เค้าว่ากันว่า หมาเห่ามันมักไม่กัดนะครับ ถ้าพี่อยากทำอะไรพี่ทำเถอะครับ
อย่าเอาแต่เห่า เพราะผมไม่กลัวหมา”
พูดจบผมก็เดินหนีพี่อุ้มออกมาเรีกย Taxi กลับคอนโด
วันนี้มันเหนื่อย ,, เหนื่อยมากเกินกว่าจะไปเล่นกับทีชเชอร์แล้วละ
ผมนอนมองรูปถ่ายของผมกับไม้ฉากที่แปะไว้เต็มห้อง


ไม้ ... วันนี้มึงเหนื่อยไหม? ฝึกหนักหรือป่าว?
อดทนนะ ,, กูก็อดทนเหมือนกัน
อีกไม่นาน ... เราจะได้เจอกันแล้วใช่ไหม?







กูคิดถึงมึง .. ภาคิน’

[moujay]

กลัวว่าคืนนี้จะอัพไม่ได้ เลยเอามาฝากตอนบ่ายๆค่ะ
เรื่องราวอลเวง น่าปวดหัวดีจัง - -'
ฝากติดตามและให้กำลังใจเด็กๆด้วยนะคะ

มีคำผิดยังไงขออภัยไว้ก่อนนะ แล้วจะรีบแก้ไขค่าา
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นต์ และคำแนะนำติชมที่มีให้เจเสมอนะค่ะ

^____^

[Gapompom]

โคตรรำคาญอุ้มเลย เมื่อไรจะออกวงโคจรสักที่
บอกตรงๆว่าเบื่ออุ้มมาก ถ้าในชีวิตจริงเจอคนแบบอุ้มนะ
แม่งจะบล็อคเบอร์ ไลน์ แล้วบอกคนอื่นว่าเป็นโรคจิตชอบตามมาวุ่นวาย

[❣☾月亮☽❣]

      ไปลงนรกไป๊ไอ้พี่อุ้ม กลับไปที่เดิมที่จากมา

[nokkaling]

    ไอ้อุ้ม

[Jibbubu]

โห้ย นี่เราคิดผิดไปถนัดเลย นึกว่าไอ้พี่อุ้มมันจะกลับใจบ้างที่ไหนได้เลวกว่าเดิม แย่จริงหลงเชียร์ให้คู่กับจานสีไปตอนนึงนี่เสียความรู้สึกชะมัดเลยอ่ะ

[Freja]

นี่คือสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีสำนึก ยิ่งมานึกว่ามันจะได้มาเป็นตำรวจนะยิ่งขยะแขยง    มันยังไม่นึกว่าตัวมันเคยทำอะไรผิดเลย    นี่มันหาทางทุกอย่างเพื่อที่จะได้หรือเอาเปรียบทุกอย่างในชีวิต  มันทุเรศมากค่ะ 

หมาดุไม่เห่าค่ะ มันกัดเลย   ปล่อยมันขู่ไป   มันจะทำอะไรก็ปล่อยให้มันทำไป การปล่อยคลิป ปล่อยภาพ เอาที่จริงนะวันๆหนึ่งมีภาพหรือคลิปหลุดมากขนาดไหน   ถ้าหากว่าไม่ใช่เซเลปหรือคนที่มีชื่อเสียงก็ไม่ได้อะไรมากมายหรอก  อีกอย่างพู่กันกับจานสีเองก็อยู่เมืองนอก ใช้ชีวิตอยู่แดนเสรีนิยม แค่นี้ไม่ทำลายชีวิตน้องเขาหรอก   ที่สำคัญที่สุด  เวลาพวกนี้หลุดไปนะ  มันมองเจตนาออก ดูก็รู้ว่าน้องโดนทำ   สังคมเมืองนอกไม่ได้สรรเสริญคนที่กระทำคนอื่นหรอก   ต่อให้มีเงินหรือมีอำนาจมากขนาดไหนก็ตาม   ยิ่งคนแบบอุ้มนี่ก็คือหมากร่างที่ใหญ่คับกรงที่มันอยู่เท่านั้นเองแหละ

[moujay]

วันนี้เจไม่แน่ใจว่าจะอัพทันหรือป่าว?
เพราะต้องเอาเนื้อหาที่แต่งไว้เขียนไว้มาตรวจกับสตอร์รี่ที่ร่างไว้ด้วย

ลายมือตัวเอง ,, แกะไม่ออก 555+

เจอาจจะไม่ใช่ไรท์เตอร์ หรือคนเขียนนิยาย ที่ทำนิยายออกมาได้ดีที่สุด หรือสนุกและน่าติดตามที่สุด
แต่ทุกๆครั้งที่เจเขียนเรื่องราวต่างๆ เจใส่ใจ และเจให้ความสำคัญกับมันมากๆ
อาจจะมีพิมพ์ผิดบ้าง ไม่ต่อเนื่องบ้าง หรือใช้คำไม่สวยบ้าง
แต่เจก็พยายามทำมันออกมาให้ดีที่สุด

เพื่อทุกๆคนที่ได้เข้ามาอ่านนิยายของเจ และคอมเมนต์ให้คำแนะนำและกำลังใจเจ
ทุกคนใช้เวลาในการอ่านนิยายของเจ บางคนอาจจะอ่านตอนนั้นซ้ำๆ หรืออ่านผ่านๆไปแค่รอบเดียว
แต่ทุกคนก็อ่าน ,, และวิเคราะห์และอินไปกับบทนิยายนั้นๆ
เจเลยไม่อยากเพียงแค่เขียนเพื่อให้มันมีบทต่อไปให้ทุกคนได้อ่านหรือให้มันจบเรื่องซะที

เจจะพยายามทำให้ดีที่สุด
ถึงแม้บางช่วงบางตอนมันจะน่าเบื่อหรือน่าหน่วงใจแค่ไหนก็ตาม
หรือเจอาจจะเขียนมาไม่ตรงกับที่ใจของทุกๆคนคิดหรือคาดเดาไว้ก็ตาม
แต่เรื่องทุกเรื่องที่เจเขียนจะไม่แก้ไขตอนจบ หรือแก้ไขให้ขัดแย้งกับที่คนอ่านคอมเม้นต์มา หรือเอาใจคนอ่านที่เดาทางนิยายไว้

เพราะในทุกๆเรื่องเจเขียนสตอร์รี่ เขียนเส้นทางเดินของมันไว้จนจบแล้ว

ขัดใจใครไปบ้าง ไม่ถูกใจไปบ้าง ,, ต้องขออภัยด้วยจริงๆนะคะ

ขอบคุณนะคะทุกๆกำลังใจ ทุกๆคอมเมนต์
เจจะพยายามเขียนงานให้ดีขึ้นเรื่อยๆ
เป็นกำลังใจให้กันนานๆนะ : )

[❣☾月亮☽❣]

   มูเจสู้ๆนะคะ ยังรอเป็นกำลังใจให้ไม้และปั้นต่อไป

[Freja]

สู้ๆค่ะ  ดูแลตัวเองด้วยนะคะ
นิยายก็เหมือนชีวิตแหละค่ะ  จะเขียนให้ได้ดังใจก็ต้องเขียนเอง บางทีเขียนเองแล้วก็ยังไม่ได้ดังใจเลย

คือสำกรับเราที่เป็นเจ้าแม่เวิ่นเว้อนี่ไม่ใช่ว่าโมโหที่เรื่องราวไม่เป็นดังใจนะ   บางทีแค่ระบายความอินไปกับเนื้อเรื่อง ยิ่งขัดใจยิ่งแสดงว่าเนื้อเรื่องคุณดี

สิ่งเดียวที่เราไม่ชอบที่สุดในการอ่านนิยายไม่ใช่ว่าเนื้อเรื่องไม่เป็นดังใจ  คู่ที่เราชอบไม่ได้กัน  แต่เป็นที่การเดินเนื้อเรื่องแบบที่เปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องเพียงแค่อยากหักมุม   ทำให้ตัวละครหลุดนิสัยหลุดแคแร็คเตอร์เพียงเพราะว่าแค่อยากจะให้จบแบบที่วางไว้โดยที่ไม่มีอะไรมาซัพพอร์ท   กับนักเขียนที่ไม่รับการติรับแต่การชม  - ไม่หาข้อมูลมาเสริม    ซึ่งคุณเจก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น   เอาใจช่วยค่ะ ขอให้สนุกกับการเขียนนะคะ    เอาใจช่วย 2 หนุ่มด้วยค่ะ

[patek]

เป็นกำลังใจให้น้องเจนะคับ ดำเนินเรื่องได้น่าติดตามคับ

[moujay]

Ch 60  เปิดเทอมอลเวง 2  || ปั้นสิบ


กูคิดถึงมึง  ,, ภาคิน



แค่คิดก็อยากจะร้องไห้ T^T
ทำไมแต่ละวันแม่งมันนานแบบนี้ ,,
ผมนอนคิดถึงไม้ฉากไปเรื่อยๆจนเกือบ ห้าทุ่มม๊าก็โทรมาหา

ม๊า :: ว่าไงครับเปิดเทอมวันแรก สนุกไหมลูก

ผม :: ก็สนุกดีครับม๊า แล้วนี้ม๊าจะกลับมาวันไหน ไม่คิดถึงบ้านเราหรอครับ
ม๊ากับป๊าไปอยู่สิงคโปร์ไม่กลับบ้านที่อีสานเลยครับ
ทิ้งงานให้ลูกน้องทำ - -‘

ม๊า :: อีก 2 วันม๊ากับป๊าจะกลับไปละครับ เออนี้  เดี๋ยวคุยกับป๊านะลูก
เสียงม๊าผมเรียกให้ป๊ามาคุยโทรศัพท์กับผม
ป๊ากับม๊าก็ยังเป็นคู่รักที่สวีตกันเหมือนเดิมครับ
ปกติม๊าชอบเรียกป๊าว่าเฮียหมู  แต่คือป๊าผมไม่ได้ชื่อหมูนะครับ ป๊าผมแค่อ้วนเหมือนหมู 555+
ส่วนป๊าก็จะเรียกม๊าว่าเจ๊ไก่  และม๊าผมก็ไม่ได้ชื่อไก่ครับ แต่ม๊าผมชอบบ่น ชอบจิก ชอบกัดเหมือนไก่

สักพักป๊าก็มาพูดสายแทนม๊า

ป๊า :: ว่าไงตัวแสบ ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม

ผม :: เรียบร้อยสิครับ นี้ผมปั้นสิบนะครับพ่อ เก่งทุกอย่างอยู่แล้ว

ป๊า :: เจอหลานเราบ้างหรือยังลูก  ลุงธีระกำลังกลับเมืองไทยนะ พรุ่งนี้บ่ายๆน่าจะถึง

ผม :: เจอครับ วันนี้ก็เจอ ตัวใหญ่ ผิวขาวเชียวครับ ปั้นว่าจะไปหาที่ห้อง แต่ปั้นเพลียๆเลยไม่ได้ไป

ป๊า :: ยังไงปั้นช่วยดูหลานเราดีๆนะ เห็นลุงธีระบอกว่าพวกลูกน้องทางเมืองไทยแจ้งมาว่า
ทีชเชอร์มีอาการป่วยเหมือนโชกุนตอนเด็กๆ

ผม :: งั้นก็ต้องผ่าตัดนะสิครับป๊า ปั้นสงสารหลานจังเลยครับ

ป๊า :: เรื่องนี้ป๊าก็ยังไม่ทราบรายละเอียดเท่าไหร่ แต่ยืนยันจากทางโรงพยาบาลบอกว่าเป็นโรคเหมือนโชกุนนะ
ยังไงปั้นก็ลองดูห่างๆนะลูกนะ

ผม :: ได้ครับป๊า ตอนนี้ปั้นก็เริ่มจะสนิทกับแฟรงค์มากขึ้นละครับ ได้คุยเรื่องหลานบ้างแล้ว

ป๊า :: แล้วทางนั้นเค้าดูรักหลานเราไหม

ผม :: เค้ารักทีชเชอร์มากเลยครับป๊า อะไรๆก็พูดถึงลูกตลอด
แล้วทีชเชอร์เองก็ร่าเริงมากๆครับ  พวกเค้าจะเป็นแบบที่ลุงธีระบอกเราหรอครับ 
ไม่ใช่ว่าพวกเราเข้าใจผิดมาตลอดนะครับป๊า

ป๊า :: ไม่หรอกลูก ลุงธีระไม่โกหกเราหรอก ก็ดูไปเรื่อยๆ แล้วนี้คนของลุงธีระเอาของใช้ไปให้บ้างไหม

ผม :: เอามาให้ครับ ของกินของใช้ผมมีครบเลยครับป๊าไม่ต้องห่วงนะ

ป๊า :: โอเคลูก ดูแลตัวเองดีๆ แล้วอีก 2-3 วัน ป๊าจะไปหานะ ส่วนลุงธีระพรุ่งนี้คงจะไปหาปั้น
ยังไงคอยดูโทรศัพท์ไว้ละเผื่อลุงเค้าโทรหาจะได้รับสายทัน

ผม :: ครับป๊า งั้นปั้นขอไปอาบน้ำนอนก่อนนะครับ

ป๊า :: ฝันดีนะลูก ป๊ากับม๊ารักปั้นนะครับ

ผม :: ปั้นก็รักป๊ากับม๊าที่สุดเลยครับ


ป๊าส่งเสียงหัวเราะออกมานิดหน่อยก่อนจะวางสายไป
เห้อออ ,, ลุงธีระจะมาหางั้นหรอ?
ก็ดีนะมีเรื่องให้คิดเยอะดี จะได้ไม่ต้องคอยแต่คิดถึงไม้ฉาก แล้วเอาแต่ร้องไห้
ช่วงที่รอไม้ฉากมาหา ก็มาเคลียร์ปัญหาให้โชกุนดีกว่า : )
พอคิดได้แบบนั้นผมก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะรีบเข้านอน
พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาละไปเล่นกับหลานที่ห้องข้างๆ



เช้าวันต่อมา

ลุงธีระโทรมาปลุกผมแต่เช้าเลยครับ T^T
ทั้งๆที่วันนี้ผมมีเรียนสายแท้ๆ ,, ผมงัวเงียตื่นมารับสาย

ผม :: สวัสดีครับลุงธีระ

ลุงธีระ :: เจ้าปั้น ลุงกำลังกลับเมืองไทยนะ ลุงซื้อรถให้เราไว้ขับไปมหาลัย เราขับรถเป็นใช่ไหม

รถ?!!
ตาโตเลยสิครับได้ยินคำนี้

ผม :: เป็นครับลุง

ลุงธีระ :: คนของฉันเอากุญแจรถมาฝากไว้ที่ล๊อบบี้ข้างล่าง 
รีบตื่นแล้วลงไปดูรถละ เป็นของขวัญจากลุงนะขอให้ตั้งใจเรียน อย่าทำให้พ่อแม่ต้องผิดหวังนะลูก

ผม :: ขอบคุณครับลุง

ลุงธีระ :: แล้วเย็นๆลุงโทรหาลูก

ผม :: ครับ

พอลุงธีระวางสายไป ผมก็รีบไปล้างหน้าล้างตาเลยครับ
ไม่ต้องอาบหรอกน้ำอะ 55 ขอลงไปดูรถก่อนละกัน >////<
ผมลงมายังล๊อบบี้ข้างล่าง พี่พนักงานประจำเค้าท์เตอร์ก็ส่งกุญแจรถ
และบอกว่ารถจอดชั้นไหนตรงไหนให้ผมทราบ
ผมก็ตรงดิ่งไปที่จอดรถเลยครับ แล้วก็เห็นรถ honda brio amaze สีเงินเมทัลลิก
อยากจะร้องตะโกนดังๆ ,, มันสวยมากครับ
ราคาไม่แพงเว่อร์มาก และไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป
ถ้ามีรถแบบนี้แล้ว ผมขับไปโคราชก็ได้
ใช่ไหม??


การไปเยี่ยมไม้ฉากที่โรงเรียนตำรวจ ก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกแล้ว >/////<
ขอบคุณครับคุณลุง ..

ผมยืนชื่นชมรถใหม่ของผมอยู่สักพักก่อนจะขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปเรียน
แต่ก็ไม่ได้เอารถคันใหม่ออกไปนะครับ 5555+  ขอลองขับให้ชินก่อนดีกว่า
ที่จอดรถที่มหาลัยยังไม่รู้ว่าอยู่ตึกไหน กลัววนหาที่จอดไม่เจอ
วันนี้ผมก็ไปเรียนและร่วมรับน้องตามปกติ
แต่รับน้องไม่นานครับ เพราะพี่ว๊ากปี 3 ไม่มา
ทำให้พี่ๆปี 2 ไม่ได้เข้มงวดกับพวกผมมากนัก

พอพี่ๆปล่อยตัวจากรับน้องแล้ว แฟรงค์ก็รีบกลับห้องก่อน เพราะทีชเชอร์งอแง
พี่เลี้ยงโทรมาบอกว่าให้รีบกลับไปดูหน่อย เวลาทีชเชอร์งอแงจะไม่เอาใครเลย
นอกจากพี่เจกับแฟรงค์
หื้มมม ,, ท่าทางติดพ่อมากๆเหมือนกันนะเนี้ยทีชเชอร์

ถ้าโชกุนหายแล้วมาเลี้ยงลูกได้เอง ,, คงดีเหมือนกันนะ
ได้อยู่กับทีชเชอร์ทั้งวัน ,, โชกุนคงมีความสุขมากแน่ๆ : )

ผมนั่งรถกลับมาถึงห้อง ก็เปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมจะออกไปลองขับรถเล่น
คิดว่าจะไปหาไนซ์ที่ห้องซะหน่อย เพราะไม่เคยไปห้องใหม่ของไนซ์เลย
แต่ระหว่างที่กำลังเตรียมกระเป๋าเงินอยู่ แฟรงค์ก็มาเคาะประตูห้อง

“ปั้นสิบ อยู่ไหม ปั้นสิบ”

หื้มม ,, แปลกแหะ อยู่ข้างห้องกันมานานแล้วแท้ๆไม่เคยมาเคาะห้อง
หรือว่าทีชเชอร์เป็นอะไรหรือป่าวนะ?

“อยู่ๆ รอเดี๋ยวนะแฟรงค์”
ผมพูดเสร็จก็รีบหยิบกระเป๋าเงิน นาฬิกา กุญแจรถ โทรศัพท์ แล้ววิ่งไปเปิดประตูให้แฟรงค์

“มีอะไรหรือป่าว .. ว่าไงครับตัวเล็ก งอแงหรอครับ”
แฟรงค์อุ้มทีชเชอร์มายืนอยู่หน้าห้องผม
ท่าทางทีชเชอร์งอแงจริงๆครับ หน้าบึ้งไม่ยิ้มแย้มเลยครับ

“งอแงมากเลยละปั้น  เรากำลังจะพยายามเอานอนนะ
แต่เราต้องไปรับอุ่นที่หน้าคณะบัญชี  ปั้นไปรับให้เราหน่อยได้ไหม  เราไหว้ละนะ ช่วยเราหน่อย”
ไปรับทำไมวะ? พี่ยิมก็อยู่นี้
เอ๊ะ ,, แต่จะว่าไปวันนี้ไม่เห็นพี่ยิม - -‘

“อ่อๆได้สิ หน้าคณะใช่ไหม งั้นแฟรงค์พาทีชเชอร์กลับห้องเถอะ เดี๋ยวเราไปรับให้”
แฟรงค์รีบยกมือขอบใจผมใหญ่เลยครับ ก่อนจะพาทีชเชอร์ที่เริ่มร้องไห้โยเยกลับเข้าห้อง

ไหนๆก็อยากลองรถใหม่อยู่แล้ว ,, ไปรับอุ่นที่มหาลัยก็ดีเหมือนกันนะ : )

ผมขับรถเข้ามารับอุ่นที่มหาลัย ก็เจอกับพี่ยิมที่มารอรับอุ่นเหมือนกันครับ
เอ๊ะ ,, พี่ยิมก็มาแล้ว จะให้ผมมาทำไมวะเนี้ยย?
หรือว่าทะเลาะกัน ,, สงสัยทะเลาะกันชัวร์
เพราะท่าทางปั้นปึงใส่กันมาก
พออุ่นขึ้นมาบนรถผมก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไรครับ
ตอนแรกกะว่าจะส่งแค่หน้าคอนโดแล้วผมจะไปหาไนซ์ต่อ
แต่ลุงธีระบอกจะเข้ามาหาที่คอนโด ผมเลยเดินตามอุ่นกลับมาที่ห้องด้วย
ตลกมากครับ อุ่นมันคิดว่าผมเดินมาส่งมัน
นี้ผมดูเป็นคนแสนดีขนาดนั้นเลยหรอเนี้ย 55555+

พอเข้ามาในห้องได้ก็จัดห้องเก็บของสักพัก ก็เลยมานั่งเล่นที่โซฟาดูทีวีรอลุงธีระ
ที่นั่งตรงนี้ ,, มันเคยมีคนๆนึงมานั่งข้างๆด้วย
ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง?
เหนื่อยมากไหม ,, ไม้?

ผมพยายามจะทำตัวให้สนุก พยายามจะสนใจเรื่องราวรอบๆตัวให้มากที่สุด
จะได้ไม่ต้องนึกถึงมัน ไม่ต้องนั่งนับวันรอวันที่มันจะมาหา
แต่สุดท้าย ,, ผมก็แพ้ครับ แพ้ความคิดถึง แพ้หัวใจตัวเอง
ยิ่งกลับมาเจอห้องที่เคยอยู่ด้วยกัน ,, ยิ่งคิดถึงมันสุดหัวใจ T^T

“อ๊อดดดดด”
เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น
สงสัยลุงธีระจะมาแล้วแน่ๆ  ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูให้ลุงธีระ
และก็เป็นลุงธีระจริงๆครับ ที่มายืนอยู่หน้าห้อง

“สวัสดีครับลุงธีระ”
ลุงธีระยิ้มให้ผม ก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง ส่วนคนของลุงธีระยืนรอข้างนอก
ทำไมต้องมีคนเดินตามประกบขนาดนี้ครับลุง - -‘

“ทีชเชอร์อยู่ห้องไหมตอนนี้”
ลุงธีระนั่งลงที่โซฟาก่อนจะเอ่ยปากถามผม

“อยู่ครับ ท่าทางจะไม่สบาย งอแงน่าดูเลยครับ”
ผมเอาน้ำมาให้ลุงธีระดื่ม ก่อนจะนั่งลงตรงที่นั่งข้างๆลุงธีระ

“หายใจไม่สะดวกแน่ๆ เด็ก 2 คนนั้นมันจะรู้กันไหมเนี้ย ว่าจะดูแลกันแบบไหน
เห้ออ ฉันละหนักใจจริงๆ จะมีทางไหนที่พวกมันจะคืนหลานให้เราไหมปั้นสิบ”
ลุงธีระมีสีหน้าที่กังวลได้อย่างชัดเจนเลยครับ พอบอกว่าทีชเชอร์ไม่สบาย

“เราก็ไปบอกเค้าตรงๆดีไหมครับว่าเราเป็นญาติของโชกุน
เค้าคงจะให้เราดูแลหลานแน่ๆครับ เพราะเท่าที่ผมสัมผัสมาพี่เจกับแฟรงค์ก็เป็นคนดีนะครับ”

“คนดีที่ไหนมาพรากพ่อพรากลูกคนอื่นละปั้น  เรานะมองคนในแง่ดีตลอดเลยนะ
พวกมันแย่งทีชเชอร์ไปจากโชกุน จนทำให้โชกุนป่วยหนักขนาดนี้ไง 
ยังไงๆลุงก็จะเอาทีชเชอร์กลับมา  ปั้นช่วยลุงนะลูก ถือซะว่าช่วยโชกุน  น้องน่าสงสารนะลูกนะ”
ลุงธีระทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เวลาพูดถึงโชกุน
ก็ลูกชายคนเดียวนี้ครับ ,, ไม่รักก็ไม่รู้จะพูดยังไงเนอะ

“เดี๋ยวลุงจะกลับแล้วละ นี้เอาไว้ใช้นะปั้น แล้วก็ซื้อของมาฝากหลานด้วย ลุงฝากด้วยนะ”
ลุงธีระหยิบเงินจากกระเป๋ามาให้ผม  มันเป็นจำนวนที่เยอะเหมือนกันครับ

“เยอะไปครับลุง ปั้นมีเงินส่วนตัวอยู่บ้างแล้ว ขอบคุณมากๆครับ”
ผมยกมือขอบคุณลุงธีระ แต่ไม่ได้เอื้อมมือไปหยิบเงินที่ลุงวางไว้ให้เลย

“ไม่เป็นไรลูก มีเยอะก็เก็บไว้เยอะๆ เผื่ออยากได้อะไร ลุงไปละนะ”
พูดจบลุงธีระก็เดินไปที่ประตูหน้าห้อง แต่ก่อนจะออกจากห้องไปลุงธีระยืนมองหน้าผมนิ่งๆ

“นี้ปั้นสิบ  ผู้ชายที่เราพามาอยู่ที่ห้องด้วยนะ ถ้าเลิกได้ก็เลิกนะ อย่าเดินทางสายนี้ลูก
ไม่มีวันที่พ่อแม่จะยอมรับหรือเข้าใจหรอกนะ พ่อแม่เราช่วยเหลือลุงไว้เยอะมากเลย
อย่าให้ลุงต้องลงไปจัดการเรื่องราวของลูกเพื่อตอบแทนให้กับพ่อแม่ปั้นเลยนะ 
ถ้ามันยังมาวนเวียนใกล้ๆคอนโดอีก ลุงจะบอกให้คนของลุงจัดการมันให้”
ผู้ชายที่มาที่ห้อง?
เห้ยยย ลุงธีระรู้ได้ไงวะ??

“เพื่อนปั้นเองครับลุง ไม่มีอะไรหรอกครับ  ขอบคุณมากครับ”
ผมยิ้มให้ลุงธีระ แต่ในใจนี้คิดมากไปเยอะละครับ

“นายร้อยนั้นนะหรอเพื่อน ตามเฝ้าตลอดเลย  เอาละให้จบเรื่องของโชกุนก่อน เราค่อยมาคุยกัน”
ลุงธีระพูดจบก็เดินออกจากห้องผมไป ทิ้งให้ผมต้องยืนคิดตามในสิ่งที่ลุงธีระพูด

นายร้อย?

ลุงธีระรู้เรื่องอะไรพวกนี้มามากน้อยแค่ไหนกันวะ?
ผมเก็บเอาคำพูดของลุงธีระมาคิดมากจนนอนไม่หลับเลยครับ
T^T ลุงจะทำอะไรของลุงกันแน่
แล้วคนที่ลุงพูดมันหมายถึงไม้ฉาก หรือไอ้พี่อุ้มกันแน่
โอ้ยยยย เครียดนะเว้ยยย !!!
คืนนั้นผมเก็บเอาเรื่องเครียดๆไปนอนฝันร้ายเลยครับ
ตื่นมาโคตรปวดหัวเลยจริงๆ - -‘



เช้าวันต่อ..


ผมตื่นมาก็ล้างหน้าล้างตา อาบน้ำแต่งตัวตามปกติของผม
ถึงจะมีเรียนบ่ายๆ แต่ผมก็ตื่นมาทานมื้อเช้าก่อนครับ มันติดเป็นนิสัยละครับ 555
ระหว่างที่ผมนั่งดูข่าวและกินโอวันตินอยู่  แฟรงค์ก็โทรเข้ามาหาผม


“ปั้นๆ นี้แฟรงค์นะ”
เออกูรู้ - - ชื่อขึ้นมาหราเต็มหน้าจอขนาดนี้ละ

“อืมม มีอะไรหรือป่าวแฟรงค์ โทรมาแต่เช้าเลย”

“วันนี้เราไม่ไปเรียนนะ ยังไงช่วยจดงานเผื่อเราด้วยละ  ลาอาจารย์ให้เราด้วย”
เอ๊ะ ,, เพิ่งเปิดเทอม ทำไมจะโดดละวะ

“มีอะไรหรือป่าว  ทำไมไม่ไปเรียนอะ” ผมถามไปด้วยความแปลกใจ
ก็มันเป็นคาบแรกๆ เราไม่น่าจะโดดเรียนกันใช่ไหมครับ
หรือคนอื่นไม่คิดเหมือนผม - -‘

“ทีชเชอร์ตัวรุมๆนะ ก็ไม่รุมๆอะนะร้อนเลยแหละ เราเลยจะหยุดอยู่เฝ้าลูกที่ห้องนะ”

“งั้นเดี๋ยวเราไปหาที่ห้องได้ไหม อยากไปดูอาการทีชเชอร์ เผื่อเราจะช่วยอะไรแฟรงค์ได้บ้าง”
ทีชเชอร์เอ้ยย ไม่สบายจนได้นะยายหนูน้อย

“อ่อๆมาสิ”

พอแฟรงค์บอกให้ไปหาได้ ผมก็รีบวางสายแล้วรีบไปที่ห้องแฟรงค์เลยครับ
แฟรงค์มาเปิดประตูรออยู่แล้วครับ เดินเข้ามาในห้องแล้วก็คือแบบว่า
แน่ใจไหมว่าห้องผู้ชาย  ห้องจัดได้สะอาดมากครับ ทุกอย่างจัดสรรได้เป็นสัดส่วน
เรียบง่าย แต่สวยหรูมากครับ
ผมไปนั่งที่โซฟาดูแฟรงค์กำลังอุ้มปลอบเจ้าหนูทีชเชอร์ ที่งอแงร้องไห้อยู่

“จะเอาอะไรลูกสาวป๊า อย่างอแงสิลูก”
คือทีชเชอร์ร้องไห้ เหมือนเด็กทั่วๆไปที่เค้าไม่สบายตัวนะครับ
เหมือนเราที่เวลาป่วยจะเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว ทีชเชอร์คงเป็นแบบนั้น
เพราะร้องไห้อย่างเดียวเลย  ผมนั่งมองทีชเชอร์สักพักพี่เจก็เดินออกมาจากห้องนอน
พี่เจมองหน้าผมนิดหน่อย ก่อนจะบอกแฟรงค์กับทีชเชอร์ว่าจะไปทำงานแล้วเย็นๆจะรีบกลับ
มองภาพนี้แล้วผมมโนไปถึงผมกับไม้ฉากเลยครับ 555+

ไม้ใส่ชุดตำรวจกำลังจะไปทำงาน ผมใส่ชุดช๊อปวิศวะ กำลังอุ้มลูกอยู่
แต่เดี๋ยวๆลูกใครวะปั้น - -‘
(คิดเองมโนเองเครียดเอง ,, ไม่ปกติแล้วเจ้าปั้นสิบ)

พอทีชเชอร์ร้องไห้หนักเข้าผมเลยบอกให้แฟรงค์เอาน้องนอนตักดีๆ ผมจะลองฟังเสียงหายใจ
เพราะปากทีชเชอร์จะออกม่วงๆคล้ำๆเหมือนคนขาดอ๊อกซิเจน
แฟรงค์ก็เอาลูกวางไว้ที่ตัก ผมก็เอนหัวไปฟังที่หัวใจของทีชเชอร์
เสียงมันดังแปลกๆครับ น่าจะพาไปโรงพยาบาลได้แล้ว
แต่แฟรงค์ก็ยังไม่ยอมพาไป แฟรงค์พยายามอุ้มแล้วกล่อมให้ทีชเชอร์นอน
เดินวนไปวนมาในห้อง จนตอนนี้ม๊าของแฟรงค์มาอยู่ที่ห้องด้วย มาช่วยเลี้ยงทีชเชอร์
แต่ทีชเชอร์ไม่เอามือใครเลยครับ ติดแฟรงค์คนเดียว
ทีชเชอร์ไม่ยอมนอน และยังร้องไห้ตลอด จนผมสงสารหลานครับ
เลยขอแฟรงค์ลองอุ้มน้องหน่อยได้ไหม
เวลาที่โชกุนมันร้องไห้แบบนี้ตอนเด็กๆ เพราะมันหายใจไม่ออก
ผมจะเห็นพี่เลี้ยงโชกุน อุ้มโชกุนพาดบ่า แล้วค่อยๆเอามือลูบตรงท้ายทอยของโชกุน
สักพักโชกุนจะสงบลง แล้วก็หลับครับ
อืมม ลองใช้กับทีชเชอร์ดูได้ไหมนะ? พ่อลูกกันน่าจะมีอะไรคล้ายๆกันบ้างแหละนะ


แฟรงค์มีท่าทีลังเลนิดหน่อย แต่ก็ยื่นทีชเชอร์มาให้ผมอุ้ม
ตอนแรกเจ้าหนูทีชเชอร์ก็ดิ้นครับ แต่พอผมค่อยๆลูบที่ท้ายทอย และร้องเสียงกล่อมเด็กเบาๆ
ทีชเชอร์ก็ยอมให้ผมอุ้มดีๆ และก็หลับบนอกผม
แฟรงค์ทำหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่เห็นครับ 5555


“เชื่อไหมว่าทีชเชอร์จะไม่หลับง่ายๆเลยนะเวลาป่วยอะ นี้นายทำได้ไงเนี้ย”
ผมวางทีชเชอร์ลงบนที่นอนที่แฟรงค์จัดไว้ให้

“น้องเราป่วยบ่อยนะ เป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วแบบทีชเชอร์เลย เราเลยพอรู้วิธีปลอบน้อง”
แฟรงค์พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะนั่งมองทีชเชอร์ที่หลับอยู่ สายตาแฟรงค์มีแต่ความเป็นห่วงครับ
ผมก็แปลกใจว่าคนแบบนี้นะหรอที่จะแย่งลูกของโชกุน ?


พอเวลาผ่านไปสักพัก ผมว่าจะออกไปเรียนแล้ว เลยเดินมาจับตัวทีชเชอร์ดู
แต่ทีชเชอร์ตัวเย็นมากครับ ไม่ใช่ว่าอุ่นนะ มันเย็นเลยละ
ผมเห็นท่าว่าไม่ดีแน่ๆ เลยบอกให้แฟรงค์พาทีชเชอร์ไปโรงพยาบาลดีกว่า
เพราะว่าเวลาคนป่วยนะไข้ต้องค่อยๆลด แค่นี้จากร้อนจัดๆกลายมาเย็นแบบนี้ไม่ปกติแน่ๆครับ
ม๊าของแฟรงค์ก็เห็นควรว่าน่าจะพามาโรงพยาบาล แฟรงค์พยายามโทรหาพี่เจก็โทรไม่ติด
แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้ไปเรียนครับ เพราะพาแฟรงค์ ทีชเชอร์ แล้วม๊าของแฟรงค์มาที่โรงพยาบาล
เป็นไปอย่างที่คิดครับ ทีชเชอร์ต้องนอนโรงพยาบาล
เพราะระบบหายใจผิดปกติ  พอเห็นว่าทีชเชอร์ได้ห้องพักเรียบร้อยแล้ว
ผมเลยขอแฟรงค์เดินออกมาข้างนอก เพื่อที่จะโทรบอกลุงธีระเรื่องอาการของทีชเชอร์
สักพักลุงธีระก็รีบมาที่โรงพยาบาล ก่อนจะเข้าไปคุยกับหมอที่เป็นคนดูแลอาการของทีชเชอร์
เจ้าหนูน้อยของผมมีอาการโรคลิ้นหัวใจรั่วที่หนักมากครับ ต้องรีบทำการตรวจอย่างละเอียด
มีเปอร์เซ็นต์จะต้องผ่าตัดสูงมากครับ พอลุงธีระได้ฟังที่หมอพูดแบบนั้นก็ยิ่งเครียดอยากได้หลานคืนให้ไวที่สุด
เห้อออ จะเอาทีชเชอร์ไปได้ยังไง หลานติดพี่เจกับแฟรงค์ขนาดนั้น
แล้วม๊าแฟรงค์ก็ดูแลดีมากๆด้วย เค้าคงจะยอมอะนะลุงธีระ - -‘


หลังจากเดินลงไปส่งลุงธีระกลับ ผมก็เดินกลับเข้ามาในห้องพักทีชเชอร์
เจอพี่เชน กับม๊าของแฟรงค์นั่งอยู่ในห้อง

“พี่เชน สวัสดีครับ”
ผมยกมือไหว้พี่เชน ก่อนจะไปนั่งข้างๆเตียงของทีชเชอร์

“อ่อปั้นสิบใช่ไหม มากับแฟรงค์หรอ”
พี่เชนทำเสียงอึกอักๆ เอออ พี่มีพิรุธนะพี่เชน - -‘

“ครับ ปั้นมากับแฟรงค์ครับ แล้วนี้แฟรงค์ไปไหนครับ”
ผมไม่เห็นแฟรงค์ตั้งแต่เดินเข้ามาแล้วครับ เลยหันไปถามพี่เชน

“ไปคุยกับอาหมอนะ ไปกับพี่เจ” ม๊าของแฟรงค์เป็นฝ่ายตอบผมแทนครับ
ผมพยักหน้ารับรู้  ก็ดีนะพากันไปคุยกับหมอจะได้รีบรักษาทีชเชอร์
ดูสิน่าสงสารจังเลย ผมเอื้อมไปจับมือทีชเชอร์ มือเล็กมากๆ
เด็กน้อยๆแบบนี้  ดีจังเนอะ ไม่ต้องมาเครียดมาคิดมากอะไรให้เหนื่อยใจ

สักพักลุงธีระก็โทรตามผมบอกให้ลงไปเอาของกับคนของลุงธีระ เค้ารออยู่ตรงชั้นล่างของโรงพยาบาล
ผมก็รีบลงไปเอาครับ ไม่อยากให้ใครเห็นว่าผมอยู่กับคนหน้าโหดๆ
คนของลุงธีระมีแต่หน้าโหดๆครับ เห็นละผมยังกลัวเลย
พอผมไปเอาของเสร็จแล้ว ขึ้นมาที่ห้องอีกทีก็เจอกับกลุ่มเพื่อนๆของพี่เจกับแฟรงค์เต็มห้องพักเลยครับ
บางคนก็นั่งคุยกัน บางคนก็ทำการบ้าน
เออคือ  ที่นี้มันโรงพยาบาลนะครับ - -‘

และสักพักพี่เจก็บอกให้ทุกคนกลับ แต่ไม่ได้พูดถึงผมเลย
ผมสังเกตตั้งแต่ตอนเข้าห้องมาละครับ พี่เจเอาแต่มองหน้าผม
ที่บอกให้ทุกคนกลับ คือ ต้องการจะคุยกับผมใช่หรือป่าวนะ?
และก็เป็นอย่างที่ผมคิดครับ พี่เจต้องการคุยกับผม
ตอนแรกที่พี่เจถามผมว่าผมเข้ามาวุ่นวายในชีวิตพี่เจ ,, ผมต้องการอะไร
ถ้าบอกต้องการทีชเชอร์ได้ไหมละครับพี่ - -‘
ผมก็ตอบไปตามที่ผมรู้นี้แหละครับ แต่ไม่ได้บอกว่าผมเป็นอะไรกับโชกุนนะ
จนที่สุดแล้วความอดทนที่ผมพยายามพูดดีๆกับพี่เจก็จบลง
เพราะพี่เจหาว่าโชกุนไปข่มขืนคนที่ชื่อเบลล์ และพยายามทำร้ายเบลล์ทำให้เบลล์แท้งลูก
ผมไม่เชื่อครับว่าคนอย่างโชกุนจะทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นได้
ผมเลยตะโกนใส่หน้าพี่เจไปว่า “โชกุนไม่ใช่คนอย่างนั้น อย่าใส่ร้ายโชกุน!!!!!"
ก่อนจะวิ่งหนีออกจากห้องมา


โชกุนเป็นแบบนั้นหรอ?
โชกุนทำแบบนั้นจริงๆงั้นหรอ?
ไม่จริงใช่ไหมวะ?


ผมเดินร้องไห้ลงมาจนเจอกับคนของลุงธีระ ที่ยืนอยู่หน้าลิฟท์

“คุณธีระให้มารับกลับครับ”
ผมยืน งง ๆ อยู่สักพัก คนของลุงธีระก็ดันตัวผมให้เดินออกจากโรงพยาบาล
แล้วมาที่รถที่จอดรอไว้แล้ว

“ลุงธีระให้มารับผมไปที่ไหนครับ”
ผมเช็ดน้ำตา แล้วก็ถามคนติดตามของลุงธีระ

“ไปอยู่ที่บ้านครับ”

บ้าน?


“ส่งผมที่คอนโดดีกว่าครับ ผมต้องไปเรียน”

“ไม่ได้ครับ ตอนนี้ของใช้ส่วนตัวของคุณอยู่ที่บ้านหมดแล้วครับ
ต่อจากนี้ไปคุณปั้นจะมีพวกผมคอยรับส่งตอนเรียน และรับกลับบ้านครับ   
ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากคุณธีระ   คุณปั้นไม่มีสิทธิ์ออกนอกเส้นทางที่กำหนดครับ”
เห้ยย แบบนี้คืออะไรวะ?

“งั้นผมขอคุยกับคุณลุงก่อนนะครับ”
ผมกดมือถือหาลุงธีระ แต่ก็ติดต่อไม่ได้ เห้ยยย นี้มันอะไรวะเนี้ยยย

“คุณธีระมีธุระด่วนครับ ตอนนี้บินไปเมืองนอกแล้ว
ขอให้คุณปั้นอยู่กับพวกผมด้วยความสงบด้วยนะครับ เพราะผมได้รับคำสั่งมาอีกอย่างหนึ่ง 
ถ้าคุณปั้นดื้อโวยวาย  คุณธีระให้ผมจัดการกับเพื่อนคุณปั้นที่ชอบมาวุ่นวายใกล้ๆตัวคุณปั้นทุกคน
 ไม่ว่าจะเป็นนายตำรวจที่นครปฐม หรือจะโคราช หรือจะดาราคนไหนก็ตาม ไม่มีข้อยกเว้นครับ”
เห้ยย นี้ลุงธีระขมขู่ผมใช่ไหม?
ไม่ใช่สิ ไม่ใช่แบบนี้สิ
ผมต้องโทรหาป๊ากับม๊า  ใช่แล้ว ป๊ากับม๊าต้องช่วยผม
ผมพยายามโทรไปหาป๊ากับม๊าแต่ก็ติดต่อไม่ได้เหมือนกัน
โอ้ยย นี้มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตวะเนี้ยย!!!!!!!


ผมนั่งนิ่งๆเงียบๆจนมาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ของลุงธีระ
คนติดตามของผม (ตอนนี้เป็นของผมแทนลุงธีระละครับ) มาเปิดประตูให้แต่ผมไม่ยอมลง

“ลงมาเถอะครับคุณปั้น คุณทำแบบนี้คุณยิ่งไม่ได้กลับไปที่ห้องของคุณนะครับ”
มึงจะพูดสุภาพทำไมครับ? ถ้ายังจะข่มขู่กูไปด้วยเนี้ยห๊ะ!!??

“ถ้าคุณไม่ดื้อ  พวกผมจะพาคุณไปโคราช  คุณอยากไปใช่ไหมคุณปั้น”

โคราช??
ไม้ ,, ไม้ฉาก!!


“นายจะพาฉันไปจริงๆงั้นหรอ?”
ผมหันไปถามอย่างไม่แน่ใจ มันอยู่ในข้อตกลงด้วยงั้นหรอ?


“ครับผมพาไปได้ เพราะเรื่องของคุณหนูทีชเชอร์จะจบไม่เกิน 1 เดือนแน่ๆ
และเรื่องต่อไปเป็นเรื่องของคุณที่คุณธีระจะจัดการ ผมเลยอยากพาคุณไปเจอกับเพื่อนสนิทของคุณก่อน 
พวกผมเข้าใจคุณนะครับคุณปั้น  ฉะนั้นได้โปรดเข้าใจในงานของผมด้วยเถอะครับ”


เรื่องของผมต่อจากนี้งั้นหรอ?
ลุงธีระ ลุงจะทำอะไรครับ?


ผมเดินลงมาจากรถ ก่อนจะเดินตามผู้ชายที่บอกว่าจะเป็นคนดูแลผมจากนี้ไปอีก 1 เดือนเข้าไปในบ้าน
วันนี้กูเจอเรื่องราวอะไรมากไปหรือป่าววะ?


ทีชเชอร์ป่วย

ทะเลาะกับพี่เจเรื่องโชกุน

ลุงธีระบังคับมาอยู่ที่บ้าน

เรื่องของคนรอบข้างผมที่ลุงธีระจะจัดการแทนป๊าม๊าผม


เดี๋ยวก่อนนะ ,, ชีวิตวัยรุ่นผมอยู่ไหน?
เห้ยยย มันไม่ควรเป็นแบบนี้สิวะ



ชีวิตมหาลัยของผมไม่สนุกแบบที่เคยคิดฝันไว้เลย T^T




ไม้ ,, ช่วยปั้นด้วยย !!


...............................................................................

เอามาฝากแล้วนะจ๊ะ
อาจจะมีตอนของทางพี่เจน้องแฟรงค์โผล่มาแจมด้วย
ใครตามไม่ทัน หรือยัง งงๆ ว่ามาจากไหน
ไปอ่านตามลิงค์นี้เลย >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44296.0

มีคำผิดยังไงขออภัยนะค่ะ
และขอบคุณทุกๆคอมเมนต์จริงๆ
เจอกันตอนหน้าค่า : )

[Freja]

นี่คนมีเงินกับคนมีอิทธิพลเขาทำกันแบบนี้เหรอ?
ข่มขู่  ขัดขวาง  แค่ตัวยังไม่พอนะ ลามไปหาคนอื่นด้วย
จริงๆก็น่าจะยืมมือลุงธีระจัดการกับอุ้มนะ (เราแอบเลว) 

[Jibbubu]

ทำไมผู้ใหญ่ในเรื่องนี้ชอบกำหนดชีวิตของลูกๆ จัง

ทำไมไม่ให้พวกเขาเลือกทางเดินเอง แล้วเราที่เป็นพ่อแม่คอยดูอยู่ห่างๆ ล่ะ

และถ้าลูกล้มเราก็ให้กำลังใจเขาให้ลุกขึ้นสู้ต่อไปแทน

เฮ้อออไม่เข้าใจจริงๆ ทำยังกับเราจะอยู่กับเขาไปได้ตลอดชีวิตงั้นแหละ

[❣☾月亮☽❣]

เด็กสมัยนี้มันใช้ชีวิตยากกว่าที่คิดอีกแหะ   
เข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้วไม่ได้แปลว่าโตพอที่ผู้ใหญ่จะยอมรับ
หรือมันจะไม่มีวันที่ผู้ใหญ่จะยอมรับในสิ่งที่ลูกหลานเลือกกันนะ. 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ให้มันดีขึ้นสักทีเถอะ

[moujay]

ตอนพิเศษ  ปั้นแต่ง || ไม้ฉาก


“ไม้  พรุ่งนี้เข้าโรงเรียนเลยนะ”
พ่อผมเดินเข้ามาในห้องพัก หลังจากเดินออกไปกับปั้นสิบ
แล้วหายไปเกือบทั้งวันครับ

“คุณค่ะ แต่ไม้ยังไม่หายเลยนะคะ เอาไว้ให้ลูกหายดีก่อนดีกว่าไหมค่ะ”
แม่หันไปค้านพ่อเรื่องที่จะพาผมเข้าโรงเรียนเลย
บ้าแล้วละ ,, แผลที่หลังยังไม่ทันจะแห้งเลยดีกว่า ไปตอนนี้ผมตายแน่ๆ

“หยุด! คุณหยุดพูดเถอะ ผมให้คุณเอาลูกไปดูแล แล้วสุดท้ายเป็นไง
คุณไม่ต้องออกความคิดเห็นอะไร  แล้วกลับไปขอนแก่นคุณจัดการย้ายตาทีให้กลับมาอยู่กับผมได้เลยนะ”
พ่อผมหันไปดุแม่ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอีกครั้ง
เออครับ เดินเข้าเดินออกทั้งวัน พ่อจะเอายังไงก็มาคุยเถอะครับ
เห้อออ ,, นี้พ่อจงใจสงลูกชายที่พ่อบอกว่ารักหนักรักหนาเข้าไปตายชัดๆ

“เชื่อที่พ่อเค้าพูดละกันนะ แม่พยายามจะทำให้ไม้เป็นลูกผู้ชายที่น่าชื่นชมที่สุดแล้ว แต่ไม้ไม่เชื่อในสิ่งที่แม่บอก
ก็ต้องเป็นไปแบบที่พ่อเค้าพูดนะตาไม้  นอนพักซะ แม่จะออกไปหาข้าวให้พ่อทานก่อน”
แม่พูดจบก็เดินออกจากห้องไป  ...

ลูกผู้ชายที่น่าชื่นชม คือ ลูกผู้ชายแบบไหน?
สิ่งที่ผมเป็นมันไม่ใช่หรอครับ?
เกียรติบัตรเรียนดี นักเรียนดีเด่น นักกีฬาระดับจังหวัด ระดับเขต
สิ่งพวกนี้มันยังบอกว่าผมไม่น่าชื่นชม?
ลูกชายที่ไม่ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนเลยตลอดเวลาที่เรียนมัธยม
ลูกชายที่ยอมให้แม่ไปรับไปส่งทุกวันทุกที
ลูกชายที่ไม่ชาร์ตแบตมือถือในห้องแบบที่แม่สอนแม่สั่ง
ผมยังไม่น่าชื่นชม??

ต้องทำขนาดไหน ต้องดีขนาดไหนครับพ่อ แม่ . . . .



ผมนอนหลับไปเพราะฤทธิ์ยา ก็ดีนะครับไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน
พอตื่นเช้ามาก็เจอแต่แม่ที่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆอยู่ในห้อง
พอแม่เห็นว่าผมตื่นนอนแล้วก็เข้ามาประคอง พาผมไปส่งที่หน้าห้องน้ำ
ก่อนจะเลื่อนอาหารเช้าเข้ามาใกล้ๆเตียงนอน
พอผมทานมื้อเช้าเสร็จ  ก็เหลือแค่นั่งรอหมอเข้ามาตรวจ

“พ่อบอกให้ออกโรงพยาบาลวันนี้ ถ้าหมอมาตรวจก็ขอเค้าออกเลยนะ”
แม่สั่งผมไว้ ก่อนจะกลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม
แต่คือ .. แม่ก็อยู่กับผมไม่ใช่หรอครับ?
ทำไมแม่ไม่บอกคุณหมอเค้าเองละ ,, - -‘


พอคุณหมอเดินเข้ามาดูอาการผม 
ผมก็ขออนุญาตหมอกลับไปพักที่บ้าน
แต่คุณหมอบอกให้นอนพักอีก 1 คืน แล้วค่อยออก
เพราะร่างกายยังไม่แข็งแรงพอ หมอเลยให้นอนให้น้ำเกลือต่ออีก
พอหมอเดินออกไป แม่ก็บ่นนิดหน่อยครับว่าทำไมไม่ได้กลับซะที
ก่อนจะออกไปโทรหาพ่อข้างนอก

แปลกเนอะ ,, บ้านอื่นๆเค้าก็คงอยากให้ลูกนอนพักให้หายดีก่อนแล้วค่อยออกโรงพยาบาล
แต่บ้านผมดูเค้าไม่ค่อยพอใจที่หมอยังให้ผมนอนพักอีก 1 คืน

ผมกำลังนั่งเศร้าๆกับชีวิตตัวเอง ที่พ่อแม่มีท่าทีหมางเมินกับผมได้ขนาดนี้
ไนซ์ก็เดินเข้ามาในห้องพัก ก่อนจะยิ้มและทักทายผมด้วยความร่าเริง
หึหึ มึงหล่อคร๊าบไอ้ดารา  มีความสุขซะจริงๆ ยิ้มแย้มตลอดดด
ไม่ดูหน้าเพื่อนอย่างกูเลยเนอะ!!

“วอทซัฟฟบอยยยย”
ไนซ์ส่งสำเนียงกวนๆ แล้วเดินเข้ามานั่งบนเตียงนอนผม

“ทักทายวัยรุ่นจริงๆนะครับพ่อดาราสุดหล่อ”
เห็นหน้ามันยิ้มกวนๆแล้วเกลียดมันครับ
55+ จริงๆคืออิจฉามัน - -‘

“ก็พวกเรามันวัยรุ่นนี้ครับ 555+ เจ็บหนักเลยดิมึง”
พูดเสร็จก็เอื้อมมือมาจับๆที่หลังผมเบาๆ
ดีนะที่มันจับเบาๆ ถ้ามันจับมาแรงๆมีหวังช้ำไม่หายแน่ๆ

“ไม่หนักหรอกแค่เกือบตาย แล้วนี้มึงมาได้ไง  เตี้ยมันส่งมาหรอ?”
ผมดึงมือมันออก ก่อนจะถามมันว่ามาได้ไง
ก็คงปั้นสิบนั้นแหละมั้ง ก็ไม่มีใครรู้นี้หว่าว่าผมเข้าโรงพยาบาล

“ป่าวอะ ยูโรมันโทรหากูบอกว่ามึงเข้าโรงพยาบาล แล้วไอ้เตี้ยปั้นก็ทำเสียงเหมือนจะตาย
ยูมันเป็นห่วงว่ามึงจะเป็นไรมากหรือป่าว เลยโทรบอกกู
แล้วพอดีกูก็หล่อและนิสัยดีด้วยไง เลยรีบลากองถ่ายแล้วมาหาพวกมึง 5555”
อ่ออ หล่อและนิสัยดี - -‘
มึงเอาอะไรมามั่นใจขนาดนั้นวะไนซ์?

“แล้วเดาได้ไงว่ากูอยู่โรงพยาบาลนี้?”

“มึงจะถามทำไมเยอะแยะว่ะ กูก็เดาเอาง่ายๆว่าที่ไหนใกล้กับคอนโดปั้นก็คงที่นั้นแหละ
ทำไมจะถามอีกไหมว่ากูเอารถอะไรมา ขึ้นลิฟท์มากูเจอผู้หญิงขอถ่ายรูปกี่คน”
ไนซ์มันโวยวายๆใส่ผมที่ผมถามมันเยอะ แต่มันก็โวยวายไปยิ้มไปครับ 5555+

“กูก็แค่ถามเฉยๆไง  ขอบใจนะเว้ยที่มาเยี่ยม” ผมเอื้อมมือไปตบบ่ามันเบาๆ

“แล้วมึงจะออกโรงพยาบาลวันไหนวะ?”

“พรุ่งนี้วะ แล้วคงเข้าไปโรงเรียนเลย เห็นพ่อบอกแบบนั้นนะ”
ผมนั่งมองหน้ามันนิ่งๆ

“ไหวหรอวะมึง แล้วโรงเรียนมึงเปิดแล้วหรือไง?”

“ไม่ไหววะ แต่พ่อบอกให้เข้าไปเลย สงสัยกลัวกูหนีมาหาปั้นอีกมั้ง”
พอผมพูดจบ แม่ผมก็เปิดประตูเดินเข้ามาพอดี
ไอ้ไนซ์มันหันไปสวัสดีแม่ผม ก่อนจะย้ายก้นตัวเองไปนั่งอ้อนแม่ผมที่โซฟาครับ
เออหล่อ นิสัยดี ขี้อ้อน ,, พ่อดาราอนาคตไกล - -‘
อยากถีบเพื่อนตัวเองก็วันนี้แหละครับ
ทำเป็นแม่ครับ ไนซ์คิดถึงแม่อย่างนั้นอย่างนี้
คือนั้นแม่กูเว้ยยยไนซ์  กูอ้อนได้คนเดียว
พอมันอ้อนแม่ผมจนสมใจมันแล้ว มันก็เดินกลับมานั่งคุยกับผมต่อ

“ยังไงก็รีบซื้อมือถือใหม่แล้วติดต่อมาหากูนะ
เข้าโรงเรียนแล้วอย่าดื้อนะมึง ตั้งใจฝึก
จะทำอะไรคิดดีๆ ชีวิตมึงยังมีคนที่รักมึงอีกเยอะ รู้ไหมไอ้ไม้”
ไนซ์มันสอนผม แล้วทำหน้าดุๆใส่

“ครับๆพี่ไนซ์ ผมจะเป็นเด็กดีครับพี่”
ผมเลยแกล้งยกมือไหว้มัน
แต่มันดันเอามือมาตบหัวผม 5555+

“กวนตีนนะมึง  เออกูจะแวะไปหาเตี้ยที่ห้อง แล้วไงพรุ่งนี้มึงก็เดินทางปลอดภัย
ยังไงมีเบอร์แล้วรีบติดต่อหากูนะ วันนี้กูต้องกลับก่อน เดี๋ยวกูมีงานตอนเย็นอีก”

“ไหนบอกหนีงานมาหากูไง พ่อดาราสุดหล่อ นิสัยดี จะรีบไปไหนวะ”
เมื่อกี้บอกว่าหนีงานมาหาผม 555 แล้วตอนนี้บอกมีงาน
มึงเอายังไงแน่ไนซ์ ?

“อืมมกูต้องแวะอีกหลายที่ไงมึง ตอนนี้กูไม่ว่างแล้วเว้ยย กูไปละ แล้วไงเจอกัน”
พูดเสร็จไนซ์มันเอื้อมมือมาตบบ่าผมเล็กน้อย
ก่อนจะเดินไปไหว้แม่ผม แล้วกอดแม่ผมด้วยครับ
ครับพ่อดารา พ่อลูกรักของแม่หน่อย ,, เอาแม่กูกลับไปอ้อนด้วยไหมละ?
แม่ก็อีกคน ลูกชายนอนป่วยตรงนี้ไม่ถามอาการไม่มาดูแลเลย
ไปกอดไอ้ไนซ์มันอยู่ได้ T^T  งอนแม่แล้ววว!
(เค้าจะง้อเราไหมละไม้เอ้ยยย 55+)


พอไนซ์เดินออกจากห้องไปได้แป๊บหนึ่ง แม่ก็พูดขึ้นมา

“น่ารักแบบไนซ์ได้ซะครึ่งหนึ่งแม่ก็พอใจแล้วไม้ เลิกเกเรเลิกดื้อกับแม่ซะทีเถอะ”
แม่เอางั้นจริงป่าว? ครึ่งของไนซ์ใช่ไหมครับ
ไนซ์มันเอากับผู้ชายก็ได้ ผู้หญิงก็ได้
พาเด็กๆ หรือแฟนๆมันมานอนที่ห้องตั้งแต่มันยังไม่ทันจะขึ้น ม.ปลาย
ถ้าแม่อยากได้ครึ่งของไนซ์ ,, ไม้ทำให้ก็ได้นะแม่ ^^

ผมก็ได้แต่คิดในใจครับ ไม่ได้โต้ตอบแม่ไปแบบที่คิดหรอกครับ
แม่เห็นว่าผมไม่พูดตอบอะไรก็บ่นงึมงัมๆของเค้าไปเรื่อยๆ
ผมก็นอนมองไปนอกห้องสักพักก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา
มาตื่นอีกทีตอนที่ไนซ์มันมาปลุกผม

“ไม้ ไม้ ตื่น ตื่นก่อนเว้ยย”
นี้มันเสียงไนซ์นี้หว่า ? มันกลับไปแล้วไม่ใช่หรือไงวะ?
ผมลืมตาตื่นขึ้นมามองหน้าไนซ์ ที่มันยืนจ้องหน้าผมอยู่ข้างๆเตียง
มันแต่งชุดหล่อมากครับ เอ๊ะ ,, หรือว่าผมฝันวะ?

“ทำหน้าโง่ทำไมวะไม้ นี้กูไนซ์ไง เพื่อนมึงที่หล่อๆ นิสัยดีๆ เป็นดาราชื่อดังที่สุดตอนนี้ไงมึง”
หื้ออออ เอาใหญ่เลยนะไนซ์ อวยตัวเองใหญ่เลยนะมึง - -‘

“แหม่ เรื่องอวยตัวเองนี้ขอให้บอกนะครับ”
ผมขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะมองไปดูแม่ตรงที่โซฟาที่แม่ชอบนั่ง
แต่ก็ไม่เห็นแม่ครับ สงสัยออกไปข้างนอกละมั้ง?

“มึงมาทำไมอีกเนี้ย เมื่อกลางวันอยู่ๆก็รีบกลับไป”

“กูไปออกงานมาไง ดูสิเสื้อผ้าที่กูใส่ออกจะดูดีมีสกุลรุนช่องนะเว้ย พูดอะไรก็ให้เกียรติเสื้อผ้ากูด้วย”
ครับๆ พ่อดารา ,, นี้กูมีเพื่อนเกินๆขาดๆทุกคนเลยหรือป่าววะ?

“มาทำไมอีกวะ  พูดมาดิแม่กูไม่อยู่เนี้ยทางสะดวก”
ไนซ์มันอมยิ้มนิดหน่อยก็ยอมพูดออกมาครับ

“คือกูไปหาเตี้ยของมึงมา แล้วมันฝากเพลงมาให้มึงฟัง
แล้วมันบอกว่ามึงจะเข้าใจทุกอย่างเอง”

เพลง ?
อะไรของมึงครับเตี้ย ทำไมไม่ฝากเสียงมึงมา
จะฝากเพลงมาทำไม - -‘


“ไหนเอามาดิ ไวๆ”
ไนซ์มันก็รีบเอามือถือกับสมอทอคมาให้ผม
ผมก็รีบกดฟังเลยครับ


แค่เสียงเพลงเริ่มขึ้นมา ผมก็อยากร้องไห้แล้วครับ
เสียงของปั้นสิบ ....
ผมฟังไปเรื่อยๆ น้ำตาผมก็เริ่มคลอ
ไม่ใช่ว่ามันเพราะจนซึ้งใจหรอกนะครับ
เสียงมันเพี้ยนมาก และเสียงลมก็เข้ามาเพียบ
ไหนจะเสียงกระดาษอะไรนั้นอีกดังเข้ามาในเพลงตลอด
แต่ที่ผมจะร้องไห้คือเนื้อเพลงที่มันไม่ได้สอดคล้องกันเท่าไหร่
แต่มันแฝงถ้อยคำต่างๆของปั้นสิบไว้มากมาย


ผมกดฟังซ้ำๆ จนสุดท้ายน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ไหลออกมาจนได้


“เสียงแม่งเพี้ยนจนซึ้งเลยหรอมึง”
ไนซ์เอากระดาษทิชชู่ยื่นมาให้ผม ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“มึงไม่ห้ามมันละตอนมันอัด เสียงเพี้ยนชิบหาย”
ผมพูดไปน้ำตาก็ไหลไป  ไอ้เชรี้ยยเตี้ย,, ร้องเพลงทำไมวะเนี้ยย
เสียงก็เพี้ยน เนื้อหาก็อะไรไม่รู้  มึงมันบ้าหรือไงร้องไปเรื่อยย
แต่แม่ง ,, เพลงเพราะมากอะเตี้ย T^T
ฟังแล้วอยากกอดมึงแน่นๆ

“กูก็ร้องไห้ตอนที่ฟังมันอัด  มันเองก็ร้องไห้ 5555+”
ว่าแล้วว่าปั้นมันต้องร้องไห้ เสียงสั่นขนาดนั้น
เสียงก็แปลกๆ ไม่สบายหรือป่าววะ?

“มันนอนเต็มอิ่มไหมวะ เสียงมันแหบๆเหมือนไม่สบายเลย มึงไปดูมันให้กูด้วยนะ”
ผมหันไปมองหน้าไนซ์  ซึ่งไนซ์เองก็ได้แต่ยิ้มๆตอบกลับมาให้ผม

“แค่นี้กูก็มีกำลังใจจะฮึดสู้กับพ่อแล้ววะมึง  ขอบใจมึงมากเว้ยไนซ์ 
กูฝากเพลงไว้ในเครื่องมึงก่อนนะ
ถ้ากูมีมือถือใหม่แล้วเดี๋ยวกูมาเอาไฟล์”

ไนซ์เอื้อมมือมาหยิบมือถือคืนไป ก่อนจะหัวเราะใส่ผม

“เสียงเพี้ยนชิบหายย เก็บไว้ทำไมละมึง”

“แฟนกูอุตส่าห์ร้องมาให้นะเว้ยยมึง  ยังไงก็ขอบใจวะไนซ์”

“ไม่เป็นไร เพื่อนกันมีอะไรก็ช่วยกัน  แต่ตอนนี้กูต้องช่วยตัวเองก่อนละ กูกลับก่อนนะมึงพรุ่งนี้มีงานเช้า”
ไนซ์พูดเสร็จก็โบกมือลาผม ก่อนจะเดินออกจากห้องไป


ผมนอนคิดถึงเพลงที่ปั้นสิบมันร้องมาให้ผมฟัง
มันก็ไม่ได้ถึงกับแย่อะนะ 5555
เอาไว้ได้กลับไปอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
ผมจะเอาเนื้อเพลงนี้มาแต่งถ้อยคำและเรียบเรียงใหม่
และใส่ทำนองกีต้าร์ลงไปให้มัน
แต่นักร้อง ขอเป็นปั้นสิบเสียงเพี้ยนของผมคนเดิมนี้แหละครับ
เพราะเพลงๆนี้   คงหาคนเสียงเพี้ยนๆเตี้ยๆที่ไหนมาร้องยากละครับ 555+
ถ้าไม่ใช่ปั้นสิบร้อง ,, เพลงๆนี้มันก็ไม่มีความหมายอะไร และมันคงไม่สมบูรณ์หรอกนะ

ปั้นครับ ,, รอไม้นะ
ไม้จะเข้มแข็งกว่านี้ จะอดทน และมีสติให้มากกว่านี้
แล้วไม้จะรีบไปหานะครับ
รักที่สุดแล้วละเนอะ ,, ไอ้เตี้ย!

คงเป็นคืนแรกที่ผมนอนหลับไปด้วยร้อยยิ้ม
และมีเสียงของปั้นสิบดังวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในห้วงความคิดของผม.





เพลง ,, ปั้นแต่ง
ทำนองเนื้อร้อง :: ปั้นสิบ สิตางค์
คนตั้งชื่อเพลง :: ไม้ฉาก ภาคิน

https://www.youtube.com/v/8TkcaNL2aqQ

วันหนึ่งถ้าต้องจาก ,, เธอจะทำยังไง
เธอบอกกับฉันว่าเราจะไม่ทิ้งกัน
จะกอดกันเมื่อพบกัน ,, แม้ฉันจะเป็นยังไงก็ตาม

รอเธอเสมอแม้เธอต้องจากไป
ขอให้ใจเราไม่ลืมกันเท่านั้นพอ

และแม้วันหนึ่งต้องตรึงใจจาก
ถึงแม้ว่าเราจะพลัดพรากกันไป
แต่อยากให้รู้ไว้ ... ยังคอย ‘

ทุกครั้งที่ต้องจาก
แต่ไม่พรากใจไป
ใครก็ตามแต่ไม่อาจแยกจากกัน
เพียงฝันเท่านั้นพอ
แต่ .. ขอให้เราอยู่เคียงข้างกันไป


แต่ใจดวงนี้ยังคอย...
รอเธอเสมอแม้เธอต้องจากไป
ขอให้ใจเราไม่ลืมกันเท่านั้นพอ

และแม้วันหนึ่งต้องตรึงใจจาก
ถึงแม้เราจะพลัดพรากกันไป
แต่อยากให้รู้ไว้ ... ว่า ยัง รัก เธอ‘

[moujay]

เอาตอนเต็มๆมาให้ไม่ทัน ก็เลยเอาตอนพิเศษมาให้แทน
ลองฟังดูเนอะ ,, มันเพี้ยนในความรู้สึกของเรา
แต่ลองคิดว่าเราเป็นไม้ฉากและปั้นสิบในวันนั้นดู
เจว่า ,, เพลงนี้อาจจะเพราะขึ้นมาก็ได้นะคะ


^______^

ฝันดีค่า'

[moujay]

Ch 61  นสต.ภาคิน || ไม้ฉาก



“ดูแลตัวเองนะลูก แล้วเจอกันในวันหยุดหน้านะ”
แม่โผลตัวเข้ามากอดผมไว้ ก่อนจะซับน้ำตาแล้วค่อยๆมองหน้าผม

“เข้าใจพ่อกับแม่นะไม้  พ่อแม่รักไม้นะลูก”
แม่สะอื้อนไป  ก็บอกกับผมไปด้วย

เข้าใจ?
จะเข้าใจว่ายังไงดีละครับ ผมเพิ่งออก รพ. มาเมื่อตอนเช้า
พ่อขับรถมาส่งผมที่โรงเรียนตอนเย็น
ทั้งๆที่อีก 1 วันโรงเรียนถึงจะเปิด ,, ไม่คิดว่าผมอยากพักให้หายดีก่อน?
หรือว่าถามผมก่อนไหมว่าผมพร้อมหรือป่าว?

“ครับ” ผมตอบแม่ไป แต่ไม่ได้มองว่าท่านทั้ง 2 ทำหน้ายังไง
จนมีครูฝึกเดินเข้ามาหาผม

“สวัสดีครับ นี้ใช่นายภาคิน ที่โทรเข้ามาแจ้งว่าจะเข้าโรงเรียนก่อนใช่ไหมครับ”

“ใช่ครับ พอดีพวกเราบ้านอยู่ไกล ไม่ว่างมาส่งในวันพรุ่งนี้นะครับ เลยมาส่งก่อน ไม่ทราบว่าจะเข้าเลยได้ไหมครับ”
พ่อผมหันไปยกมือไหว้ครูฝึก

“ไม่มีปัญหาครับ เพราะมีเพื่อนๆบางคนมาก่อนแล้ว พวกนั้นบ้านอยู่บนดอยเลยครับ ต้องเดินเท้าเข้ามาต่อรถในเมือง”

“ขอบคุณมากครับ งั้นผมฝากลูกชายผมด้วยนะครับ”

“ยินดีครับ”
พ่อผมพูดคุยกับครูฝึกอีกเล็กน้อย ก่อนจะขอตัวกลับ โดยไม่ได้หันมาบอกลาผมด้วยซ้ำไป

“ไงละเรา ท่าทางพ่อจะโกรธมาสินะ ไม่มากอดลาเหมือนพ่อแม่บ้านอื่นเลย”
เจ็บจี๊ดเลยครับเจอคำนี้ไป ,, T^T

“ครับ”  ก็คงโกรธผมจริงๆนั้นแหละครับ

“งั้นไปพักกับเพื่อนก่อนละกันนะ ไม่ใช่ที่หอนอนหรอก ไปพักตรงอาคารประชุม ถือกระเป๋าตามมา”
ครูฝึกท่าทางใจดี เดินนำผมไปยังอาคารประชุม พอผมไปถึงก็เห็นเด็กชายวัยรุ่น วัยใกล้เคียงกับผม 3-4 คน

“อยู่รวมกับเพื่อนที่นี้ก่อน แล้ววันรายงานตัว ให้เก็บของพวกนี้ให้หมด สะพายกระเป๋าแล้วไปรายงานตัวรวมกับเพื่อนๆที่หน้าอาคาร  เข้าใจไหมครับ”

“ครับ” ผมยกมือไหว้ขอบคุณครูฝึก ก่อนที่ท่านจะเดินกลับไป

ผมยืนหาที่ว่างๆสำหรับจะใช้เป็นที่นอนในช่วง 1 วันก่อนจะเปิดเรียน
ก็มีคนเดินเข้ามาคุยกับผม

“นายนอนตรงโน้นสิ ถุงนอนยังเหลืออีก 1 ชุดพอดี อ่ะรับไป”
ผู้ชายที่เดินเข้ามาทักผม สูงประมาณผมเลยครับ แต่ผิวจะคล้ำกว่า

“ขอบใจนะ” ผมยิ้มให้ แล้วยื่นมือไปรับถุงนอน
ก่อนจะเดินไปยังจุดที่ๆชายคนนั้นชี้ให้ดู
พอผมจัดที่นอนได้แล้ว ก็หันไปดูพวกคนที่มาพักก่อนหน้าผม
ชายคนเดิมที่ยื่นถุงนอนให้ผม กวักมือเรียกให้ผมเข้าไปหา

“นายๆ มากินมาม่าด้วยกันสิ”
จะว่าไปนี้มันก็มืดแล้วนี้หว่า ยังไม่ได้กินอะไรเลย - -‘

“นายไปซื้อมาจากไหนกันอะ เดี๋ยวเราจะไปซื้อบ้าง ลืมไปเลยว่ามันค่ำแล้ว”
ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆชายคนนั้น

“ไม่ต้องซื้อหรอก กินด้วยกันนี้แหละ” พูดเสร็จเค้าก็เอามาม่าแบ่งใส่ถ้วย แล้วยื่นมาให้ผม

“เอางั้นหรอ?  งั้นขอบใจมากนะ”  ผมยิ้มให้คนตรงหน้า ก่อนจะรับถ้วยมาม่ามากิน

“เออนี้นายชื่ออะไร  เราชื่อราฟนะ”

“เราชื่อ ไม้ฉาก มาจากขอนแก่น” ผมหันไปยิ้มให้ราฟ  แต่หน้าราฟดูแปลกๆไปไม่ยิ้มแบบตอนแรก

“นายชื่อไม้ฉาก ที่ว่ามีแฟนชื่อปั้นสิบหรือป่าว” อ้าวววเห้ยยย รู้จักได้ไงวะ?

“นายรู้จักเราด้วยหรอ?” ผมว่ามันไม่น่าจะบังเอิญเจอคนรู้จักหรอกนะ
ถ้าเป็นคนที่เคยติวด้วยกันมาก่อน  ผมน่าจะคุ้นหน้ามากกว่านี้สิ

“พวกเราที่นั่งตรงนี้ทั้ง 4 คน รู้จักนายดีเลยละ”
พูดเสร็จราฟก็หันไปมองหน้าเพื่อนๆอีก 3 คน ที่ทุกคนกำลังมองมาที่ผม

“แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ พวกเราก็รักชีวิตตัวเองเหมือนกัน แต่ภายใน 1 ปีนี้ นายคงอยู่ไม่สะดวกมากนักหรอก”
เด็กผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆของราฟบอกกับผม

“พวกนายเป็นใคร ถ้าจำไม่ผิดพวกเราไม่เคยมีเรื่องอะไรกันมาก่อนไม่ใช่หรอ?” ผมหันไปมองหน้าทุกๆคน
ตอนนี้ผมเริ่มกลัวแล้วละครับ  ที่พวกผมกำลังนั่งอยู่เป็นห้องประชุมกว้างๆ
ซึ่งถ้าพวกมันจะทำอะไรผม  เอาจริงๆนะ ผมหนีไม่ได้แน่นอนครับ
สภาพร่างกายที่บอบช้ำมาจากการที่โดนพ่อตี  ไหนจะพิษไข้ที่ยังไม่หายดี
ถ้ามาโดนพวกนี้รุมยำอีก ,, คงได้เข้าไปนอนโรงพยาบาลยาววววแน่ๆ TT

“ผู้มีพระคุณที่ให้ทุนการศึกษาพวกเรามาตลอด ท่านสั่งเรามาให้ทำทุกวิถีทางไม่ให้คนชื่อไม้ฉาก ผ่านการอบรมในรุ่นนี้
 เราก็ไม่เห็นด้วยกับวิธีการที่นายท่านสั่งหรอกนะ  เอาเป็นว่าถ้านายดูเป็นคนแย่ๆแบบที่นายท่านเราสั่งมา เราอาจจะต้องทำร้ายนายตามคำสั่ง  แต่ถ้านายไม่ได้เป็นแบบที่นายท่านพูด  เราก็จะปกป้องนายจนจบหลักสูตรเอง”
ราฟยื่นมือมาตรงหน้าผม ซึ่งผมก็ได้แค่มองมือของราฟ คือ ไม่รู้ไงว่าคนตรงหน้าผมเค้าต้องการอะไร?

“จับมือดิ เราก็อยากเป็นตำรวจน้ำดี อยากเป็นตำรวจที่ดีเหมือนกัน  เราสัญญาว่าเราจะไม่ทำร้ายนาย 
แต่นายต้องบอกเราก่อนว่านายไปทำอะไรให้ลูกของนายท่านไม่พอใจ”
ผมยื่นมือไปจับมือของราฟ

“ถ้าลูกของนายท่านพวกนายชื่ออุ้มรักละก็ ... เราจะเล่าให้ฟัง”
คืนนั้นผมเล่าเรื่องราวของพี่อุ้มรัก เท่าที่ผมได้เจอมาตลอดหลายๆเดือนนี้ให้พวกนั้นทราบ
ตอนแรกพวกเค้ามีทีท่าไม่เชื่อครับ ผมเลยบอกว่า ...

“ถ้าพวกนายไม่เชื่อ พวกนายโทรถามเพื่อนเราได้ ตอนนี้มันอยู่เมืองนอก
นายมีมือถือไหมละ ไลน์ไป หรือ สไกป์ไปคุยได้เลย”

พวกราฟมองหน้ากันเหมือนจะขอความเห็นว่าจะเชื่อผม หรือไม่เชื่อดี . . .

“นายไม่จำเป็นต้องเชื่อฉันก็ได้  แต่ฉันขอเวลาพวกนาย 1 เดือน ให้ผ่านการฝึกในเดือนแรกไปก่อน
แล้วพวกนายจะตีจะซ้อมจะรุมฉัน วันนั้นค่อยว่ากันอีกที”
ผมพูดเสร็จแล้วก็ถือถ้วยมาม่า เตรียมจะเอาออกไปล้าง

“ขอบใจสำหรับมาม่านะ”
พูดจบผมก็เดินออกไปล้างถ้วยมาม่า  ที่อ่างล้างหน้าในห้องน้ำ
คือมันมืดละครับ ผมไม่รู้ว่ามันจะล้างที่ไหน เลยล้างที่นี้ก็แล้วกัน
แต่จุดประสงค์ที่เดินออกมาก่อน คือ … ผมอยากร้องไห้ครับ

ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ,, การที่ผมคบกับปั้นสิบ
ทำไมคนรอบข้างผมไม่พอใจ ไม่มีทีท่าจะยอมรับมันได้
โดนพ่อตี โดนแม่เมินไม่สนใจ
นี้เกือบจะโดนรุมตรีนนตั้งแต่คืนแรกที่เข้าอบรม นสต.
ผมรู้ว่านานแล้วว่าพ่อพี่อุ้มมีอิทธิพลมาก
แต่ไม่คิดว่าจะมีมากขนาดที่ ย้ายเด็กให้มาอบรมภาคที่ 3 กับผม
หรือจริงๆแล้วการที่ผมมาอยู่ที่นี้เป็นเพราะอำนาจของพ่อพี่อุ้ม?

แต่ที่รู้ๆ ,, ภายใน 1 ปีที่อบรมนี้ ผมจะผ่านไปได้ไหม?
มันจะหนักมากไหมวะ? แค่ฝึกก็น่าจะหนักเจียนตายแล้ว
ยังต้องคอยหลับหลีกไอ้พวกลูกน้องของบ้านพี่อุ้มอีก
เห้ออออ ,, อุปสรรค ปัญหา อะไรมากมายชีวิตกูเนี้ยยย!!!!

 
ผมเดินกลับมาที่นอนของผม เพื่อจะหยิบเอาเสื้อผ้าไปอาบน้ำ
ผู้ชายที่อยู่กับราฟ ก็เดินเข้ามาหาผม

“เราชื่อ เบียร์ นะ พวกเราเชื่อที่นายพูด เพราะถ้านายทำไม่ดีกับนายท่านจริงๆ
นายท่านไม่ปล่อยให้นายได้เดินไปมาแบบนี้หรอก”
พอเบียร์พูดจบก็มีสีหน้าเศร้าลง

“ไม่ต้องคิดถึงเรื่องเก่าๆนะเบียร์  ส่วนเราชื่อยศนะ คนโน้นชื่อ โด
พวกเรา 4 คนเป็นเพื่อนกัน จริงๆมี 5 คน แต่อีกคน .... “
ยศหันไปมองหน้าเบียร์นิดหนึ่ง
ก่อนจะหันมามองหน้าผม

“โดนรถชนตายไปแล้ว”
ผมพยักหน้าให้ยศ ก่อนจะยื่นมือไปจับมือยศ

“ขอบใจที่เชื่อเรานะ  ยังไง 1 ปีนี้ฝากตัวด้วย มีอะไรให้เราช่วยบอกได้
บ้านเราอาจจะไม่รวยแบบบ้านพี่อุ้ม พ่อแม่เราไม่มียศถาบรรดาศักดิ์อะไรหรอก
แต่เรายินดีจะช่วยพวกนายทุกคนน่ะ”
ผมยิ้มให้กับยศและเบียร์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม ก่อนจะหันไปมองโดกับราฟ ที่หันมามองผมเช่นกัน

“อือ” ยศตอบเสร็จแล้วก็พาเบียร์กลับไปนั่งรวมกับราฟ และโด
ผมเลยเดินไปอาบน้ำ ก่อนจะเดินกลับมานอน


ตื่นเช้ามา ผมปวดตัวมากๆครับ
ไม่ใช่ว่าไม่ชินกับถุงนอน หรือพื้นแข็งๆหรอกนะ
แต่แผลที่หลังผมยังไม่หายดี แล้วเมื่อคืนก็นอนระแวง กลัวไปหมด
เห้ออ ,, มึงได้แก่ก่อนวัย ตามที่ไอ้ปั้นมันด่าแน่ๆ ไม้เอ้ยยย
พูดถึงปั้น ,, คิดถึงมันวะ
ติดต่อกับมันยังไงดีวะเนี้ยย T^T

ผมนั่งคิดหาทางติดต่อปั้นสิบสักพัก แต่ก็ต้องยกเลิกทิ้งไปหมดทุกทาง
ตอนนี้ผมต้องตั้งสติ ต้องตั้งใจอบรมก่อน
ถ้าได้พักได้กลับบ้านแล้ว .. ค่อยว่ากันอีกทีดีกว่า
ตอนนี้ดิ้นรนไป ก็เท่ากับทำให้เรื่องราวของผมกับปั้นสิบมันแย่ลงไปอีก

ปั้น ,, รออยู่ใช่ไหม?
ร้องไห้หรือป่าว?
อีกไม่นานนะ .. จะรีบกลับไปหา .


ผมหันไปมองรอบๆตัวก็ไม่เห็นพวกราฟละครับ เห็นแต่ที่นอนที่เก็บเข้าที่เรียบร้อยแล้ว
ผมเลยรีบไปล้างหน้าล้างตา แล้วว่าจะออกไปหาซื้ออะไรทาน เพราะจะได้ทานยาด้วย

พอผมอาบน้ำล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว เดินกลับมาก็เห็นโด มานั่งรอผมอยู่

“เสร็จแล้วใช่ไหม ครูฝึกให้มาตามนะ วันนี้พวกเราจะไปถางหญ้าแลกข้าวกินกัน”

ถางหญ้า????
เอาวะ ,, ทำไรก็ทำเถอะตอนนี้

“อืออ” ผมรีบเก็บของแล้วเดินตามโดไปหาครูฝึก
ซึ่งตอนนี้ผมก็มายืนอยู่ตรง เอออ.. เรียกว่าอะไรดีวะ?
มันเป็นพื้นที่รกร้างครับ มันกว้างมาก และมีหญ้าขึ้นรกเลยละครับ

“พวกนายทั้ง 5 คน วันนี้ก็ว่างอยู่แล้วใช่ไหมละ ไปถางหญ้าพวกนี้ให้เรียบร้อยนะ
แล้วจะเอาข้าวมาให้ วันนี้ฉันเลี้ยงข้าวให้ 3 มื้อเลย”
พวกราฟร้องเฮดีใจกันใหญ่เลยครับ ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบมีดดายหญ้า
แล้วเดินลุยเข้าไปในพงหญ้าพวกนั้น  - -‘

“ไหวไหมละเรานะ แผลที่หลังหายดีหรือยัง”
ครูฝึกเดินเข้ามาตรงหน้าผม ก่อนจะถามถึงแผลที่หลังผม

“ครูรู้ด้วยหรอครับ?”
ผมถามไปด้วยความแปลกใจ  เมื่อวานผมไม่ได้บอกไม่ใช่หรอ??

“พ่อนายบอกฉันไว้ ว่าเผลอฟาดนายไปด้วยความโกรธที่นายมีแฟนเป็นผู้ชาย  5555+
อยากเป็นยอดชายหรือไง  เค้าว่ากันว่าชายได้ชายถือว่าเป็นยอดชาย”
ครูฝึกพูดเสร็จก็หัวเราะชอบใจใหญ่เลยครับ - -
เออครูครับ มันตลกมากปะครับเนี้ยยย!

“อ่ออ ครับ” ผมไม่รู้จะตอบยังไงก็ครับไปอย่างเดียว

“อ่านเอกสารนี้ให้จบก่อน แล้วค่อยตามเข้าไปช่วยเพื่อน ไม่ต้องทำให้มันเกินกำลังหรอก
พรุ่งนี้พวกนายเจอหนักกว่าดายหญ้าพวกนี้แน่นอน”
ครูฝึกยื่นเอกสารให้ผม แล้วก็ยิ้มให้ผมด้วยครับ  ก่อนจะเดินออกไป

“นายอ่านเอกสารก่อนเลย แล้วค่อยตามพวกเรามา
งานพวกนี้พวกเราถนัด ลูกคุณหนูแบบนาย ตามเข้ามาเกิดเป็นลมหายไปในพงหญ้านี้เราคงหาไม่เจอ”
ราฟตะโกนออกมาบอกผม
พวกโด เบียร์ และยศก็หัวเราะใหญ่เลยครับ
ดูถูกกันมากไปแล้วคุณราฟ ผมไม่คุณหนูนะครับ ,,
ผมได้แต่ส่ายหน้าให้พวกมัน ก่อนจะก้มอ่านเอกสารในมือ


หลักสูตรนักเรียนนายสิบตำรวจ

อืออ เอามาให้อ่านทำไมวะ?
ผมก็ยืนอ่านต่อไปเรื่อยๆ ครับ

โครงสร้างหลักสูตรนักเรียนนายสิบตำรวจ แบ่งออกเป็น 4 ภาค คือ
1. ภาควิชาการ : แบ่งออกเป็น 2 ภาคเรียน ๆ ละ 17 สัปดาห์ ใช้ระยะเวลารวม 8 เดือน 2 สัปดาห์
2. ภาคการฝึกหลักสูตรพิทักษ์สันติ : ใช้ระยะเวลาการฝึก 1 เดือน
3. ภาคการฝึกหัดปฏิบัติราชการ: ใช้ระยะเวลาการฝึกหัดปฏิบัติราชการ ไม่น้อยกว่า 1 เดือน
4. ภาคบูรณาการการปฏิบัติ กับกิจกรรมเสริมหลักสูตร ใช้ระยะเวลาที่เหลือ
รวมระยะเวลาการฝึกอบรม 1 ปี


พออ่านมาถึงตรงนี้ มีลายมือของใครไม่รู้เขียนต่อท้ายประโยคไว้
แต่น่าจะลายมือครูฝึกนั้นแหละครับ .

“ 1 ปี ที่อยู่กับผม รับรองความประทับใจครับ ”

ประทับใจ?
ให้อ่านเพื่ออะไรเนี้ย?


ผมวางเอกสารลงใกล้ๆกับกระติกน้ำ ก่อนจะเดินเข้าไปช่วยเพื่อนๆดายหญ้า
และวันนั้นทั้งวัน พวกผมทั้ง 5 คน ดายหญ้าได้เยอะเลยครับ กลายเป็นพื้นที่ว่างสะอาดตาพอสมควร

“เอาละๆ พอได้แล้ว” ครูฝึกท่านเดิมครับ เดินกลับมาหาพวกผม

“เบียร์ เอามีดดายหญ้าไปเก็บที่บ้านครูนะ ส่วนที่เหลือไปอาบน้ำอาบท่าเก็บกระเป๋าต่างๆรอ
เดี๋ยวครูให้เบียร์เอาข้าวไปให้”
พูดเสร็จแล้วครูฝึกก็หันไปยิ้มให้เบียร์ครับ แต่หน้าเบียร์คือเหมือนจะกลัวๆ

“เบียร์ไหวไหม ให้ยศไปเป็นเพื่อนเอาไหม” ยศเข้าไปช่วยเบียร์ถือมีดดายหญ้า

“วันนี้พวกนายอาจจะไม่ได้รายงานตัวเข้าฝึกอย่างเต็มตัว แต่การขัดคำสั่งของครูฝึก
มันไม่ดีเท่าไหร่หรอกนะยศ”
ครูฝึกพูดเสร็จก็ยิ้มดุๆไปให้ยศครับ แต่ยศก็ไม่ได้มีทีท่าว่ากลัวอะไร

“ไม่เป็นไรยศ เราทำได้ นายกลับไปเก็บของให้เราเถอะ”
พอยศได้ยินเบียร์พูดแบบนั้นก็ยอมเดินตามผมกับราฟและโดกลับมาที่หอประชุม

เกือบๆ 3 ชั่วโมงครับ เบียร์เดินถือข้าวเข้ามาให้พวกผม

“กระเพราหมดเลยนะ เราไม่รู้ว่าพวกนายจะทานอะไร”
เบียร์วางกล่องข้าวไว้แล้วก็เดินไปหยิบของ
แล้วเดินหายไปทางห้องน้ำ

“พวกนายกินก่อนเลยนะ เดี๋ยวเราไปห้องน้ำก่อน” ยศพูดเสร็จแล้วก็วิ่งตามเบียร์ไป

“กินข้าวๆ อย่าไปยุ่งเรื่องคนอื่น” ราฟยื่นกล่องข้าวให้โด แล้วผม
ก่อนจะแกะกล่องข้าวและกินไปโดยไม่พูดอะไร

สักพักเบียร์กับยศก็เดินออกจากห้องน้ำมา เบียร์ขอนอนเลยเพราะเหนื่อยที่ไปดายหญ้าวันนี้
ส่วนยศก็ไม่ทานข้าวครับ แต่นั่งมองเบียร์ที่นอนหลับไปแล้ว

เออ ,, คือ ผมเคยคิดนะว่า ยูโร เปา หรือ ไนซ์ พู่กันจานสี เป็นเพื่อนที่แปลกๆแล้วนะ
เจอ 4 คนข้างหน้าผมตอนนี้ ผมว่าพวกมันก็แปลกไม่แพ้กับเพื่อนผมละครับ - -


พอทานข้าวเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกลับไปที่ของใครของมัน
พรุ่งนี้พวกเราจะเข้าสู่การเป็นนักเรียนนายสิบตำรวจแบบเต็มตัวแล้ว
จะเจออะไรอีกบ้างไม่รู้ ,,
แต่ที่รู้ๆ ผมต้องอดทน ผมต้องชนะพี่อุ้ม ต้องชนะอำนาจบ้าๆของพ่อพี่อุ้มให้ได้!

[❣☾月亮☽❣]

เข้มแข็งไว้นะ ไม้ฉาก     

[moujay]

ต่อ ////


เช้าวันต่อมา


“ไม้ฉาก ตื่นได้แล้ว เค้าจะเริ่มรายงานตัวแล้วนะ”
เสียงราฟ มาตะโกนปลุกผม

“เห้ยย สายจนได้ ขอบใจมากนะราฟ”
ผมรีบลืมตาตื่นเลยครับ พวกราฟแต่งตัวและเก็บของกันเรียบร้อยแล้ว

“ไม่ต้องอาบน้ำหรอกไม้ แค่ล้างหน้าก็พอ เพราะพวกเราเจอรับน้องจัดหนักแน่นอน”
โดหันมาบอกผม ก่อนจะพยายามยัดมือถือเข้าไปเก็บในกระเป๋า

“อืมๆ” ผมก็รีบไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วรีบแต่งตัว
ผ่านไปไม่ถึง 10 นาที ผมก็พร้อมจะไปรายงานตัวกับพวกราฟแล้วครับ

พวกผมเดินกันจนมาถึงหน้าอาคารที่เค้าให้ไปรายงานตัว
มีคนเดินเข้าไปรายงานตัวกับครูฝึก ที่เป็นครูค่อนข้างมีอายุหน่อยครับ ไม่เหมือนครูคนเมื่อวาน
นั่งเก้าอี้อยู่ตรงหน้าตึก ในมือถือไม้เรียวไว้ด้วย - -

“เห้ยย มีไม้เรียวด้วยวะ จะโดนฟาดไหมวะ?” ยศมันร้องตกใจที่เห็นครูฝึกถือไม้เรียวยาวๆ

“ไม่ใช่นักเรียนประถมนะ มึงกลัวอะไรวะเนี้ยย” ราฟหันไปตบหัวเพื่อน ก่อนจะเดินเข้าไปรายงานตัว

“ผม รังสิมันต์  ยศเส มารายงานตัวครับ”
ครูฝึกเงยหน้ามามองราฟนิดหน่อย ก่อนจะบอกให้ไปรวมแถวกับเพื่อนๆ
หลังจากนั้นพวกผมก็เดินเข้าไปรายงานตัวทีละคนครับ

“ผม ภาคิน  ตระกูลไม้ มารายงานตัวครับ”
ครูฝึกเงยหน้ามามองหน้าผม แล้วยิ้มนิดๆ

“อ่อ ภาคิน .. ฝึกพิเศษหน่อยนะเรา”

“ครับ”

“ไปรวมแถวเถอะ” พอครูฝึกบอกให้ผมไปรวมแถว ผมก็รีบเดินเข้าไปรวมกับพวกราฟที่ยืนรออยู่แล้ว

สักพักครูฝึกก็ให้พวกเราไปรวมแถว เรียกแถวนับจำนวนนักเรียนที่มารายงานตัว
ตอนนี้มีพวกพ่อแม่ที่มาส่งนักเรียนมายืนมองลูกชายด้วยความเป็นห่วงกันเยอะแยะเลยครับ
แต่ 1 ในนั้นไม่มีที่บ้านผมแน่นอน .


พอเรียกแถวกันเสร็จแล้ว ก็ให้ไปจัดเตรียมที่นอน หมอน มุ้ง ทำความสะอาดโรงนอน
ที่ฝุ่นเยอะมากก สักพักก็เรียกให้พวกผมไปรับผ้าปูที่นอน และผ้าห่ม
พอพวกเราจัดที่นอนเสร็จแล้ว ก็ลงไปรับประทานอาหารเที่ยง

ผ่านช่วงเช้าไปแบบสบายๆครับ ผมโดนจับแยกจากพวกราฟแล้ว

“ไม่เป็นไรนะไม้ฉาก พวกเราคอยดูอยู่ห่างๆ เมื่อกี้เราเห็นหลายๆคนเคยไปบ้านนายท่านด้วย
ท่าทางนายจะโดนเยอะแน่ๆ สู้ๆละกัน”
ราฟตบบ่าผมเบาๆ ก่อนจะเดินแยกไปนั่งทานข้าวที่โต๊ะของตัวเอง

แต่จากที่คิดว่าจะสบายในวันแรกครับ
ผมคิดผิดมาก………

“อ้าววอิ่มกันแล้วใช่ไหม  ไปเรียงเม็ดข้าวกันหน่อยดีกว่านะ  2 รอบสนามครับ ใครช้าโดนทำโทษ”
พวกผมก็รีบวิ่งกันเลยครับ เหนื่อยมาก
ผมคิดว่าแผลที่หลังผมคงจะอักเสบเพิ่มแล้วละครับ T^T

พอเราวิ่งกันเสร็จแล้วครูฝึกก็แนะนำสถานที่ต่างๆในศูนย์ฝึกอบรมนี้
และให้พวกผมไปไหว้ศาล ฝากเนื้อฝากตัวกับท่าน
ตอนที่ไหว้กันอยู่นั้น ฝนเริ่มตกลงมานิดหน่อยแล้วครับ
คิดว่าจะได้หลบฝนไหม??
ได้สิครับ 555+

“ฝนตกแล้ว ไปหลบฝนในท่อเร็ว”
พวกผมก็วิ่งกันไปที่ท่อเลยครับ แต่จะหลบยังไง?
มันเป็นท่อระบายน้ำธรรมดานี้เลยครับ

“ลงไปหลบเร็วๆ”
ห๊ะ ลงไปหลบ ยิ่งลงไปก็ยิ่งเปียกดิครับ - -
สุดท้ายพวกผมก็พากันลงไปนอนในท่อระบายน้ำครับ
นอนคุดคู้ นอนงอแข้งงอขากันในท่อนี้แหละครับ
แกล้งกันชัดๆ !!!

พวกเราโดนสั่งให้คลานไปกับท่อระบายน้ำ

“ไหนๆก็ลงท่อแล้ว ล้างท่อให้ด้วยครับ เดินไปครับ เดินไป”
พวกเราคลานเข่าไปกับท่อระบายน้ำสักพัก ก็โดนสั่งให้ขึ้นมารวมแถวอีกครั้ง
ก่อนที่ครูฝึกจะพาเราขึ้นไปสักการะเจ้าพ่อประจำสถานที่อบรม
และแยกย้ายให้พวกเราไปอาบน้ำ เพื่อเตรียมมาทานข้าวเย็น
ซึ่งวันนี้ยังเป็นวันแรกอยู่ ครูฝึกเลยใจดีครับ ให้พวกเราได้อาบน้ำกันตามสบาย
แต่ให้รักษาความเป็นตำรวจไว้ด้วย คือ ห้ามอาบน้ำเสียงดัง
อาบน้ำเสร็จแล้วให้ขึ้นโรงนอน ใส่เสื้อสีขาว กางเกงดำ แล้วลงมาเจอกันที่จุดรวมพล
พวกผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วรีบลงไปรอที่จุดรวมพลเลยครับ

และแล้วมื้อเย็นก็มาถึง เป็นมื้ออาหารที่ต้องใช้คำว่า จำใจทาน ครับ
แล้วต้องทานให้หมด T^T ตอนนี้ผมคิดถึงกับข้าวฝีมือแม่มากๆ
กว่าจะจบคืนแรกไปได้ พวกผมแทบจะยอมแพ้ครับ
โดนแกล้งสวดมนต์ใหม่ๆซ้ำๆเกือบ 2 ชั่วโมง
พอขึ้นโรงนอนได้ ผมหลับสนิทเลยครับ
และนั้นคือจุดเริ่มต้นในโรงเรียนนายสิบตำรวจของผม

ตารางนักเรียนนายสิบตำรวจอย่างพวกผม เริ่มตั้งแต่ตื่นนอนยันเข้านอน
เป็นตารางที่บอกว่า แต่ละ ช่วงเวลานี้ แต่ละวันต้องทำอะไร
โดยสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตามความเหมาะสมของครูเวร โดยแต่ละวันจะเริ่มตั้งแต่

05.30น.นั่นคือเวลาของการตื่นนอน โดยจะมีเสียงนกหวีดของครูเวรเป็นนาฬิกาปลุกชั้นดี
เรียกได้ว่า ใครไม่ตื่นให้มันรู้ไป ซึ่งนักเรียนนายสิบตำรวจส่วนใหญ่เมื่อคุ้นชินแล้วมักจะตื่นก่อนเสียงนกหวีดของครูเวรอยู่
แต่ ถึงแม้จะตื่นแล้ว นักเรียนก็ยังไม่สามารถลงมาจากโรงนอนก่อนได้ และยังห้ามเก็บมุ้งก่อน
 แต่การเก็บมุ้ง นักเรียนนายสิบตำรวจจะพาเก็บแบบไร้เสียงเพราะเตียงนอนกับเสามุ้งจะเป็นเหล็ก
ต้องค่อยๆถอด เบาๆช้าๆ เมื่อตื่นนอนแล้วครูเวรจะให้เวลาเก็บมุ้งหลังเสียงนกหวีดตื่นประมาณ 5 นาที
จากนั้นนักเรียนต้องรีบลงจากโรงนอนเพื่อทำภารกิจส่วนตัวให้เรียบร้อยเพื่อรอคาบต่อไป

05.45-06.10น. การเล่นกายบริหารโดยจะเริ่มตั้งแต่ เพื่อให้นักเรียนตื่นตัวไม่สะลึมสะลือ
โดยการเล่นกายบริหารจะเริ่มจากท่าเบาๆไปจนถึงท่าหากินคือท่าดันพื้น เมื่อเล่นกายบริหารเสร็จครูเวรจะให้วิ่ง
โดยระยะจะอยู่ในดุลพินิจของทางครูเวร ส่วนใหญ่จะวิ่งรอบสนามวันละ 1 รอบ
ระยะทางรอบสนามประมาณ 1.6 กม.รวมระยะทางที่วิ่งออกจากกอง ก็ประมาณ 2 กม.

06.10-06.25น  .ครูเวรจะให้เป็นภารกิจส่วนตัวโดยจะให้เวลาประมาณ 10-15 นาที
นักเรียนนายสิบตำรวจทุกนายจะต้องใช้เวลาช่วงนี้ อาบน้ำ โกนหนวด โกนเครา กันจอนให้เรียบร้อย
เข้ามาเรียนใหม่ๆส่วนใหญ่จะพากันไม่ทัน

06.25-06.45น.เป็นเวลาภารกิจส่วนรวม โดยนักเรียนนายสิบตำรวจจะได้รับมอบหมายพื้นที่รับผิดชอบ
 
06.45-07.00น. ตรวจร่างกาย คราวนี้แหละครับ ใครที่ไม่ขัดรองเท้า หนวดไม่โกน จอนไม่กัน ฟันไม่แปรง
จะต้องโดนลงโทษ ส่วนใหญ่ข้อหาละ 20 ครั้ง แต่ถ้าตรวจพบบ่อยๆ อาจจะโดน คูณสอง คูณสาม แล้วแต่ครูเวรครับ

07.00-07.30น.รับประทานอาหารเช้า

07.30-07.55น.เวลาพักผ่อน

08.00น.เคารพธงชาติ

08.05-11.50 น.ฝึกตามตาราง ซึ่งตารางการฝึก จะได้รับจากกองการศึกษาว่าวันนี้จะทำการฝึกวิชาอะไร 

12.00-12.30น.รับประทานอาหารเที่ยง

13.00-17.00น.ฝึกตามตาราง

17.00-18.00น.กายบริหาร กีฬา ซึ่งตอนเป็นนักเรียนใหม่ยังไม่อนุญาตให้เล่นกีฬา หลังๆมาถึงค่อยพากันได้เล่น

18.00-18.30น.รับประทานอาหารเย็น

18.30-19.00น.ภารกิจส่วนตัว

19.00-20.00น.เวลาอบรม ฝึกฝนตนเอง โดยบางวันอาจจะมี ผู้บังคับบัญชาระดับสูงมาอบรม 
ถ้าไม่มีก็อาจจะเป็นครูเวรอบรมเอง หรืออาจจะปล่อยให้นักเรียนอ่านหนังตามอัธยาศัย

20.00-20.30น. เป็นเวลาที่นักเรียนนายสิบตำรวจทุกคนถวิลหาอีกเวลาหนึ่งคือ เวลาร้านค้าสวัสดิการของนักเรียนนายสิบตำรวจ   ซึ่งจะมีขนมนมเนย น้ำอัดลม นมต่างๆเพื่อให้นักเรียนนายสิบตำรวจเลือกกินเลือกใช้
เป็นเวลาพบปะสังสรรค์นักเรียนต่างกองร้อย ซึ่งกว่านักเรียนจะได้ใช้บริการร้านค้าสวัสดิการ
ก็คือฝึกเบื้องต้นเสร็จและตรวจสอบผ่านนู้นแหละครับ

20.30-21.00น.สวดมนต์

21.00น. นอน เวลานอนจะต้องมีการจัดเวรรักษาการ  โดยแต่ละคืนจะจัดเวรทั้งหมด 4 ผลัด ผลัดละ 2 ชม.เข้าเวรจุดละ 2 นาย ทั้งหมด 4 จุด โดยจะเริ่มเข้าผลัดแรกตั้งแต่ 21.00น.จนถึงผลัดสุดท้าย 05.30น.

เรียกได้ว่า ตารางการปฏิบัติแทบจะ 24 ชั่วโมงเลยทีเดียว
ผมใช้ชีวิตฝึกหนักมาจนกระทั่ง 3 อาทิตย์ครับ ก็ได้เวลากลับบ้านแล้ว
ครั้งนี้ได้หยุด 4 วัน ผมตัดสินใจเข้ากรุงเทพก่อน แล้วค่อยนั่งเครื่องกลับขอนแก่น

ผมติดรถเพื่อนนักเรียนด้วยกันเข้ากรุงเทพ เพราะที่บ้านเค้าเอารถมารอรับ
ส่วนพวกราฟ ไม่ได้กลับครับเพราะบ้านอยู่บนเขา กว่าจะไปถึง และกว่าจะกลับ
เวลาเดินทางไม่พอ และที่สำคัญพวกราฟไม่มีเงินมากพอที่จะกลับบ้านได้

พอมาถึงกรุงเทพ ผมก็ขอเพื่อนลงตรง BTS หมอชิต เพราะจะนั่งรถต่อไปหาปั้นสิบที่คอนโด
เจอหน้ากันมันต้องแซวผมแน่ๆ ก็ตอนนี้ผมตัวดำมากครับ
ใครที่ว่าขาวๆไปเรียนนายสิบตำรวจดำทุกคนครับ
ครูฝึกบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันต้องสีผิวเหมือนกัน ให้ถอดเสื้อนอนตากแดด
นอนกลิ้งไปมาจนแสบตัวไปหมดครับ
และที่แปลกไปคือทรงผม  ปั้นสิบมันต้องขำผมแน่ๆ
แค่คิดถึงมันก็ตื่นเต้นแล้วครับ : )

ผมมาถึงคอนโดปั้นสิบก็ค่ำๆแล้ว ครั้งนี้ไม่ต้องให้ใครมาส่งละครับผมมีการ์ดแล้ว 555
เดินมาถึงห้องปั้นสิบก็ต้องแปลกใจ เพราะ ห้องมันล๊อคประตูไว้

ไปไหนของมันวะ?

ค่ำขนาดนี้ละทำไมไม่กลับห้อง?

หรือว่ามีรับน้อง?


ผมเปิดประตูห้องแล้วเดินเอาของเข้าไปเก็บ และอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ารอปั้นสิบ
ใส่ชุดพละออกจากโรงเรียนครับ เพิ่งฝึกเช้าเสร็จด้วย เหม็นเหงื่อไปหมด
ได้อาบน้ำห้องน้ำดีๆ ไม่รีบร้อนแบบนี้สบายตัวมากเลยครับ 555+
สบายได้กี่วัน? เดี๋ยวก็กลับไปฝึกอีกอยู่ดีแหละนะ
เอาจริงๆตอนนี้ผมยังไม่ชินเลยครับ ฝึกหนักมาก และผมโดนทำโทษบ่อยมาก
ผมพยายามไม่คิดถึงเรื่องของพี่อุ้ม กับพ่อพี่อุ้มนะครับ
แต่มันก็นะ ,, หนักกว่าคนอื่นจริงๆนั้นแหละ T^T


ผมนั่งรอปั้นสิบเกือบๆชั่วโมงละครับ มันก็ยังไม่กลับ
เลยคิดว่าจะลงไปซื้อข้าวมารอปั้นสิบ
แต่พอเปิดประตูออกไป ก็เห็นปั้นสิบเดินมากับแฟรงค์
ปั้นสิบมันร้องไห้ด้วยครับ แต่เออคือ ,, แฟรงค์จะโอบปั้นสิบทำไมครับ??

“ปั้น ไปไหนมา” ผมเดินทำหน้าดุๆเข้าไปหาปั้นสิบ
พอปั้นสิบมันเห็นหน้าผม มันก็วิ่งเข้ามากอดแล้วร้องไห้

“ปั้น เป็นไรอะ เห้ยย อย่าร้องดิ”
ผมรีบกอดปลอบปั้นสิบไว้ และมองหน้าแฟรงค์

“เห้ยยเราไม่ได้ทำนะ เอาไว้ถามปั้นสิบละกัน”
ผมพยักหน้าให้แฟรงค์ ก่อนพาปั้นสิบเข้าไปในห้อง

“เป็นไรเตี้ย ร้องไห้ทำไมบอกหน่อยสิ”
ปั้นสิบก็ยังไม่หยุดร้อง ตอนนี้มันนั่งซบอกผม แล้วก็ร้องไห้ไม่หยุดเลยครับ

“ปั้น ฮึกก ปั้นเกือบจะทำร้ายหลานตัวเอง ฮือออ”
พูดเสร็จมันก็ร้องไห้ ร้องนานมาก ร้องจนมันหยุดร้องเอง
แล้วมันก็เงยหน้ามามองหน้าผม

“ไม้ มาได้ไง”
เออครับ เพิ่งรู้หรอครับว่าผมมานั่งตรงนี้เนี้ยยยย

“หยุดรอบแรกนะเค้าให้กลับบ้าน เลยแวะมาหาก่อน พรุ่งนี้จะกลับขอนแก่น”

“มาคืนเดียวหรอ?”
แหม่ มาคืนเดียวก็ไม่รู้พรุ่งนี้จะโดนด่าหรือป่าวแล้วเนี้ย - -

“ครับ แล้วหยุดละจะมาหาอีกนะ”

“ปั้นไปหาก็ได้ครับ คิดถึงอะ”
มันเปลี่ยนโหมดไวมากครับ เมื่อกี้มันร้องไห้
ตอนนี้มันยิ้ม แล้วกอดผมแน่นเลยครับ

“คิดถึงแค่ไหน บอกดิ”
ผมแกล้งดึงตัวมันออก ไม่ยอมให้มันกอด

“คิดถึงที่สุด ที่สุด ที่สุด”
พูดเสร็จเจ้าเตี้ยของผมก็หอมแก้มผมฟอดใหญ่เลยครับ ^/////^

“ไม้ก็คิดถึงปั้นมากเลยนะ แล้วเมื่อกี้ร้องไห้ทำไมกันครับ”

ปั้นสิบมันทำหน้าเศร้าลงนิดหนึ่ง ก่อนจะเอนตัวมาซบตัวผมไว้

“ก็ลุงธีระหลอกปั้น หลอกป๊าม๊าปั้น จริงๆแล้วโชกุนทำร้ายแฟน เอ้ยย ไม่ใช่แฟนสิ โชกุนข่มขืนผู้หญิงคนนั้น
จนเค้าท้อง พอท้องแล้วก็ไปทำร้ายเค้าอีก ผู้หญิงคนนั้นเลยหนีไปหาพี่เจกับแฟรงค์
เค้าเลยช่วยกันดูแลจนมีทีชเชอร์ในวันนี้  พี่เจกับแฟรงค์ไม่ได้ผิดอะไรเลย
ลุงธีระ กับโชกุนผิด  ปั้นเข้าใจผิดมาตลอดเลยอะไม้  ปั้นเกือบพาหลานตัวเองกลับมาอยู่กับคนใจร้าย
ปั้นเป็นคนไม่ดีเลย”
พูดเสร็จมันก็ร้องไห้อีกละครับ - -‘

“ไม่เอานะปั้น ทุกคนมีเหตุผลในสิ่งที่เค้าทำลงไปทั้งหมด
ให้ป๊าม๊าลองคุยกับลุงธีระดู ส่วนปั้นเอง พรุ่งนี้ไปขอโทษเพื่อนด้วยนะ รู้ไหม”

“ไม่อะปั้นไม่กล้าไป”
เจ้าเตี้ยของผมส่ายหัวไปมา ไม่ยอมไปขอโทษ

“ไม้ไปด้วย พอขอโทษเสร็จแล้วปั้นก็ไปส่งไม้ขึ้นเครื่องนะ”

ปั้นสิบหันมามองหน้าผม
“จริงๆนะไปด้วยกันนะ”

“อืมม ไปครับ”
พอผมพูดจบปั้นสิบก็ยิ้มร่าเลยครับ
นี้มีแฟน หรือมีลูกวะเนี้ยยย?

“งั้นปั้นไปอาบน้ำเถอะนะ จะได้ไปทานข้าวกัน
ไม้อยากกินอะไรอร่อยๆ ตอนอยู่ในโรงเรียนไม่ได้กินอะไรอร่อยๆเลย”
พอปั้นสิบได้ยินแบบนั้นมันก็รีบลุกขึ้นยืนเลยครับ

“งั้นรอแป๊บนะ”
ปั้นสิบเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องนอน
แล้วผมจะนั่งรอทำไมละครับ ก่อนไปกินข้าวมื้อหลัก
ก็ขอกินข้าวปั้นก่อนสิเนอะ : )