หัวข้อ: ❥Close Friend :: เพื่อนสนิท ||เรื่องเล่าระหว่างทาง 8 ||P.45||12-12-59||

[Nus@nT@R@]

เหนื่อยแทนเด็กๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

คนแบบนี้ในโลกความเป็นจิงก้อน่าจะมี แต่ก้อคงตายไม่ดีเท่าไหร่

[boonpa]

  ชอบคำพูดของม๊าจริง ๆเป็นผู้ใหญ่ที่มองโลกได้กว้าง ไม่ยึดอยูแต่ความคิดของตัวเอง

[Freja]

ตอนนี้ความรู้สึกของเราคือรู้สึกทุเรศมากๆกับพ่อแม่ของไม้ของพิม
พวกนี้มีชีวิตอยู่เพื่อเป็นภาระของลูกจริงๆ

ถ้าหากว่าไม้ไม่ปล่อยเฉยไม้จะโดนข้อผูกมัดทางสังคมครอบให้อยู่ในกรงจนกว่าจะตายนั่นแหละ    เอาแม่เอาน้อง   เอาญาติโกโหติกาทางยายทางแม่มาอ้าง  ไม่มีจบสิ้นหรอกค่ะ    นิสัยใจคอแบบพ่อไม้นี่นะไม่ใช่นักเลงนะ   สมัยก่อนๆพวกที่เป็นเสือปล้นชาวบ้านเขาก็เป็นกันอิหรอบนี้แหละ  นี่ถิ่นกูนะ พวกมึงจะทำจะเอาอะไรได้    ขอชื่อรีสอร์ทหรือธุรกิจพวกนางหลังไมค์ด้วยนะ คุณเจเราจะได้ไม่หลวมตัวไปสนับสนุน

ตามที่คุณเกรย์เมนท์ไว้ตอนก่อนหน้านี้เรื่องแม่ไม้ว่าให้เห็นแก่ลูกคนที่ 2  ให้หย่ากัน เราว่ายากค่ะ   ชีวิตนางอยุ่ในกรงที่พ่อไม้เป็นคนสร้างมาตลอด   นางเห็นดีเห็นงามกับพ่อไม้   ปัญหาก็คือพวกพ่อแม่ไม่ได้คิดว่าสิ่งที่เขาทำเป็นสิ่งที่ผิด  เขาไม่ได้มองหรือเข้าใจว่าเขาคือปัญหาไม่ใช่ตัวไม้    ฉะนั้นไม่มีทางหรอกที่แม่ไม้จะแยกออกมาได้   อันนี้เป็นคอมฟอร์ทโซนสำหรับนางไปแล้วค่ะ

ไม้เป็นตำรวจเราขอแนะให้ไม้เลือก*นาย*ดีๆ     นายที่สามารถอย่างน้อยที่สุดคุ้มหัวไม้ได้จากพ่อแอนด์คัมปานี   

ไม้รู้นิสัยหรือจริงๆอยากเรียกว่าสันดานแม่ได้ดีกว่าปั้นนะว่าไม่มีทางที่แม่กับพ่อจะรักษาคำพูด  พ่อไม้ไม่พูดอะไรเลย   

ถ้าหากว่าไม้หนีไม่กลับมานะ  เราว่าพ่อไม้อาจจะถึงกับตามฆ่าไม้ก็ได้เพราะว่าทำให้ครอบครัวขายหน้า  มาคล้ายๆกับพวก Honor killing เลยค่ะ

[broke-back]

ไม่ยึดติด คิดจะวาง ทางก็โล่ง
ไม่สุดโต่ง โจ่งแจ้งใจ ไร้ปัญหา
ไม่ติดกับ ดักสังคม จมมายา
ทิ้งอัตตา ราคาคน เลิกมัวเมา

แก่กระโหลก แก่กะลา บ้าถึงไหน
พ่อแม่ใคร เขาทำกัน มันโง่เขลา
พ่อแม่สุข แต่ลูกทุกข์ สนุกเอา
เชิงตะกอน มีไว้เผา เคล้าน้ำตา


อ่านแล้ว..โคตรจะชิงชังพ่อแม่แบบนี้
มีลูกเพื่อสนองตัณหาของตัวเอง
ให้ลูกทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยมี..ไม่เคยเป็น
แต่จะให้ลูกทำให้..ในสิ่งที่ชดเชยกับความต้องการของตน
ยังงี้ไม่เรียกว่าเวรกรรมของลูก..แล้วจะให้เรียกว่าอะไร

ตอนนี้รู้สึกเลยว่า..โคตรจะโชคดีที่เกิดมา
พ่อแม่ตรู..ใจดีที่สุดในโลก
เพราะไม่เคยจะบังคับเรื่องเรียน..เรื่องอาชีพ..เรื่องส่วนตัว
ได้แต่ขอเพียงอย่างเดียว..อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อน..ตัวเองเดือดร้อน
ใช้ชีวิตให้มีความสุข ให้คุ้มค่าที่เกิดมา

รักพ่อแม่นะ
กราบแทบเท้า
 

[moujay]

แค่ได้เจอเธอก็คุ้ม ที่ได้มีชีวิตหนึ่ง,,
อาจจะไม่ได้ซึ้งถึงวันนั้น แค่ฝันก็เกินพอ




,, วันนี้เจนอนกับเครื่องคะเลยมาต่อให้ไม่ได้
พรุ่งนี้เจอกันนะคะ

[Jibbubu]

บอกเลยสงสารเด็กๆ ทำไมพ่อไม้ฉากเป็นคนแบบนี้หมดทางรักษาเกินจะเยี่ยวยาแล้วแบบนี้

เฮ้อออ แล้วแบบนี้ทั้งคู่จะได้อยู่ด้วยกันมั้ยเนี่ย ห่างกันตั้ง 2 ปี ต้องเข้มแข็งให้มากๆ

และเชื่อใจกันให้มากๆ ล่ะทั้งคู่ คงจะอวยพรได้แค่นี้

[nokkaling]

น่าเห็นใจไม้มากที่มีพ่อแบบนี้ ทำได้ทุกอย่างเพื่อตัวเอง

ไม่ได้มองเลยว่าโลกมันเปลี่ยนไปแล้ว เอาแต่ใจจริง ๆ

[moujay]

Ch 72  แค่มี|| ปั้นสิบ


“ไม้  มึงแต่งตัวเถอะวะ อย่าทำให้ปั้นสิบมันดูแย่ไปกว่านี้เลย
ปั้นมันทำเพื่อมึง เพื่อครอบครัวมึงแล้วนะ
มึงทำเพื่อปั้นบ้างเถอะ”
ยูโรยื่นชุดให้ไม้ฉาก   แต่ไม้ฉากมันไม่ยอมยื่นมือไปรับชุดนั้น
มันมองหน้าผม แล้วก็ร้องไห้ .. งอแงหมดสภาพเลยนะไอ้หล่อเอ้ยย!!!
ผมเลยพยายามยิ้มให้มัน  ทั้งๆที่ใจผมเองก็แทบจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

“ไม้  แต่งตัวเถอะวะ  ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆนะมึง”
ไนซ์ย้ำกับไม้ฉากอีกครั้ง  แต่ไม้ฉากดึงตัวผมเข้าไปกอด และไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย

“สุดหล่อของปั้น  แต่งตัวเถอะนะ  อยากถ่ายรูปกับไม้แย่แล้วเนี้ย
ไหนใส่ชุดขาวจะหล่อแค่ไหนกันนะ  รีบใส่ดิอยากเห็น”
ผมพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของไม้ฉาก ก่อนจะพูดกับมัน
แล้วดึงแก้มมันเล่น  แต่หน้ามันนี้คือแบบ .. นิ่งมาก

“งั้นเดี๋ยวกูไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าของพวกเราก่อนนะ 
ไม่รู้พ่อของไม้ฉากเอารถไปไว้ไหน  ของอยู่ในรถหมดเลย”
เปาพูดเสร็จแล้วก็ชวนยูโร กับไนซ์ออกไปเอากระเป๋าเสื้อผ้า

พอเพื่อนๆออกไปหมดแล้ว ผมเลยถอดเสื้อยืดที่ไม้ฉากมันใส่อยู่ออก
ไม้ฉากมันก็ยืนนิ่งๆ เหมือนตุ๊กตาอะครับ ให้ผมถอดเสื้อถอดกางเกงให้
จนมันเหลือแต่บ๊อกเซอร์แล้ว มันก็ยังยืนนิ่งๆ
แต่สายตาของมันมองอยู่แค่หน้าผม  .. ตาของมันมีแต่น้ำตาที่ยังคลออยู่

“อาบน้ำเองไหม หรือให้ปั้นอาบให้”
คิดว่ามันจะตอบไหม?
มันตอบครับ  และก็ดึงผมเข้าไปในห้องน้ำด้วย - -‘

“อาบด้วยกัน”
มือมันก็ดึงเสื้อผ้าผมออก จนตอนนี้ผมไม่มีเสื้อผ้าเหลือติดตัวละครับ


“ไม้ๆ  เดี๋ยวเสื้อผ้ากูเปียก  เอาวางไว้ดีๆดิวะ  กูไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา”
แต่ไม้ฉากมันไม่ได้สนใจเลยครับ  มันดึงผมเข้าไปยืนติดผนังห้องน้ำ
อยากจะตะโกนใส่หน้ามันดังๆว่า ….   กูเจ็บหลังอยู่ T^T

“มึงแน่ใจนะปั้นว่าจะให้กูตามใจพ่อแม่  แล้วมึงจะรอกู
2 ปีนะที่มึงอาจจะไม่ได้กอดกูแบบนี้  ไม่ได้จูบกูแบบนี้”
พอพูดเสร็จไม้ฉากก็โน้มหน้ามาจูบผม
เป็นจูบที่รุนแรง เหมือนกับตอนที่มันโกรธผมเรื่องพี่อุ้ม
ไม้ฉากเบียดตัวเข้ามาแนบชิดกับตัวผม
จนแทบจะไม่มีส่วนไหนในร่างกายเราที่ไม่ได้สัมผัสกัน

“อ๊ะ ,, มะ ไม้ อื้มมม พะ พอ อ๊า”
ไม้ฉากมันผละปากมันออก ก่อนจะก้มลงมาไซร้ตรงซอกคอของผม
ผมพยายามดันตัวมันออก แต่มันไม่ยอมหยุด
เกือบจะคล้อยตามไปกับอารมณ์ร้อนๆของไม้ฉากแล้วละครับ
แต่เสียงเพลงในงานที่กำลังจะจัดขึ้นนั้น มันดังขึ้นมาซะก่อน
ผมเลยต้องรีบเรียกสติตัวเองกลับมา
ว่าคนตรงหน้าผมคนนี้ ... กำลังจะหมั้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า.

ผมรวบรวมแรงที่คิดว่ามันมีน้อยมากๆในตอนนั้น  ผลักตัวไม้ฉากออก

“ไม้ .. รีบอาบน้ำแล้วแต่งตัวไปทำหน้าที่ของไม้เถอะ”
ไม้ฉากมันยังยืนนิ่งๆ  และมองหน้าผม ก่อนจะเอามือไปต่อยกับผนังห้องน้ำ
จนผมต้องดึงตัวมันไว้   แต่แรงผมสู้แรงมันไม่ได้จริงๆครับ 
โอ้ยย มือมึงแตกหมดแล้วมั้งเนี้ย - -'

ปากมันก็ตะโกนพูดไม่หยุด

“ขอโทษนะปั้น  กูขอโทษจริงๆ 
ทำไมกูถึงตัดสินใจทำอะไรไม่ได้เลย
กูทำร้ายมึงตลอด กูดีแต่บอกให้มึงรอกู
กูทำได้แต่พูดว่ามึงอดทนนะ ทำไมกูเห็นแก่ตัวแบบนี้วะ”
ตอนนี้มันหยุดต่อยผนังห้องน้ำละครับ แต่ยืนร้องไห้อยู่
ผมดึงตัวมันให้หันหน้ามามองผม ก่อนที่ผมจะใช้มือประคองหน้าไม้ฉากไว้

“ไม้  มึงไม่เคยบอกให้กูรอ หรือบอกให้กูอดทนอะไรเลย
กูทำเองทุกอย่าง ,, กูเต็มใจที่จะรอมึง
และกูเต็มใจที่จะรักมึง  กูรักมึงมากนะ มึงรู้ใช่ไหม”

แววตาของไม้ฉาก มันมีแววตาที่สับสน
และไม่ใช่แววตาที่มั่นคงแบบที่มันเคยมี
ตอนนี้ในสมองมันคงคิดหาทางออกให้ตัวมัน ครอบครัวมัน และตัวผม
มันคงไม่อยากให้ใครต้องเสียใจเพราะตัวมัน

นี้แหละคือไม้ฉากที่ผมรัก ,, มันคิดถึงคนอื่นก่อนตัวมันเสมอ
และผมเองก็ไม่อยากเป็น 1 ในเหตุผลที่ทำให้มันและครอบครัวต้องเสียใจ


“ไปทำหน้าที่ที่มึงควรทำนะ  ทำไม 2 ปีนี้กูจะกอดมึงไม่ได้ละ?
ตอนนี้กูยังกอดมึงได้เลย  กูยังจูบมึงได้ ยังสัมผัสมึงได้
กรุงเทพ-เชียงใหม่ นั่งเครื่องแค่ชั่วโมงกว่าๆ กูอยากกอดมึงเมื่อไหร่
กูจะรีบนั่งเครื่องไปหามึง แล้วกอดมึงให้หนำใจกูเลยละ
มึงเหอะ .. อย่ามัวแต่ทำงานแล้วไม่มีแรงมากอดดูละกัน”
พอพูดเสร็จ ผมโน้มคอไม้ฉากเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะจูบไม้ฉากอีกครั้ง

เป็นจูบที่เรา 2 คนรู้ว่า...   
                                มันอาจเป็นจูบสุดท้าย

และการสัมผัสกันแนบชิดแบบนี้ .. 
                                 มันอาจเป็นครั้งสุดท้ายของเราทั้งคู่ก็ได้.



เราจูบกันอ้อยอิ่ง ,,  สายตาของเรายังมองกันนิ่ง
เหมือนเราจะพยายามจดจำทุกๆอย่าง ทุกๆคำพูดของเราไว้
แต่ ... ทุกสิ่งมันต้องดำเนินต่อไป


ผมค่อยๆผละตัวออกจากไม้ฉาก  มันยืนนิ่งๆและคงมองหน้าผมเหมือนเดิม

“ไปทำหน้าที่ของไม้เถอะ”
ผมยิ้มให้กับไม้ฉาก ก่อนจะเปิดฝักบัวแล้วดึงมันเข้ามาอาบน้ำ
มันก็ยืนนิ่งๆให้ผมอาบน้ำให้  จนผมปิดฝักบัว
แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในชั้นวางของในห้องน้ำ
มายื่นให้ไม้ฉาก และอีกผืนเอามาเช็ดตัวผมเอง


ไม้ฉากคงคิดได้แล้วละครับว่าต้องทำอะไร
ตอนนี้มันเดินออกไปแต่งตัวนอกห้องน้ำแล้ว 
ส่วนผมยังยืนอยู่ในห้องน้ำ

ผมบอกกับคนในกระจก ,, ที่ตอนนี้สภาพก็ไม่ได้ต่างไปจากไม้ฉากเลย
ตาที่บวม และแดงมากๆ ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
ตลอดทางจากกรุงเทพมาโคราช ผมร้องไห้มาตลอดทาง

ปั้น .. อย่าร้อง  อย่าร้องไห้เด็ดขาด
มึงทำดีแล้ว ,, มึงทำดีที่สุดแล้ว

ผมยิ้มให้กับตัวเองในกระจก ก่อนจะเช็ดตัวแล้วใส่แค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวเดินออกจากห้องน้ำไป


พอออกจากห้องน้ำมาก็เห็นพวกไนซ์  เปา ยูโรกลับมาแล้ว
ส่วนไม้ฉากมันยืนอยู่ตรงระเบียงห้อง

“ยูๆ มีเสื้อผ้าให้กูยืมบ้างไหมวะ กูไม่มีเสื้อผ้าเลย”
ผมหันไปถามยูโร  ซึ่งผมคิดว่ามันน่าจะไซส์พอๆกับผมนะ
ยูโรค้นเสื้อผ้าในกระเป๋าก่อนจะยื่นเอาเสื้อลายสก๊อต และกางเกงสีน้ำเงินมาให้ผมใส่

“มึงจะใส่ได้หรอวะ  มึงผอมลงตั้งเนอะนะ”
ยูโรยื่นเสื้อผ้ามาให้ผม แต่มันก็ยังกลัวว่าผมจะใส่ไม่ได้ครับ

“เอาเข็มขัดไปด้วยดิ กูว่าเอวมึงเล็กกว่ายูแน่นอน”
เปายื่นเข็มขัดมาให้ผม
ผมเลยรีบเอาเสื้อผ้ามาแต่งตัวในห้องน้ำ
แล้วกางเกงมันก็ตัวใหญ่เกินไปจริงๆครับ
ผมในวันนี้แต่งตัวได้แบบ .. ไม่หล่อเลยอะ เสื้อผ้าตัวใหญ่หลวมโคร่งไปหมด


ผมเดินออกจากห้องน้ำมา ก็เจอแค่ไนซ์ที่นั่งรอผมอยู่ในชุดที่โคตรหล่ออะครับ T^T
ทำไมมึงหล่อแบบนี้ละไอ้ดารา !!


“แม่ของไม้มาตามแล้ววะ  ยูกับเปาเลยเดินออกไปก่อน  มึงพร้อมใช่ไหมวะปั้น”
ไนซ์มันเดินเข้ามาเอามือตบที่บ่าผมเบาๆ

“อืมม พร้อมสิ กูตัดสินใจให้มันเป็นแบบนี้เอง  กูก็ต้องพร้อมรับมันสิวะ
ไม้มันงอแงไหมวะตอนเดินออกไป”
ผมเอาผ้าเช็ดตัวไปตากไว้ที่ระเบียงห้อง ก่อนจะเดินมาจัดเซ็ตผมตัวเองที่หน้ากระจก
แต่คือไม่ต้องเซ็ตหรอกนะ ทำไงก็ไม่หล่อขึ้นมาแล้ว
อดนอนมาทั้งคืน แล้วแต่งตัวโคตรเฉิ่มอีก .. เห้อออ ไม่ไหวเลยกู TT


“ไม่รู้วะ มันทำหน้านิ่งๆ กูไม่รู้เหมือนกันว่ามันคิดยังไง?
ออกไปกันเถอะวะ เดี๋ยวไม้มันไม่เห็นหน้ามึง มันจะอาละวาดซะก่อน”
ไนซ์ดึงตัวผมเข้าไปกอด ก่อนจะตบหลังผมเบาๆ

“มีพวกกูอยู่นะ ยิ้มไว้นะมึง  สิ่งที่มึงทำมันถูกต้องที่สุดแล้วปั้น
มึงทำดีที่สุดแล้ว เหมือนที่เรย์บอกมึง You can do it! มึงทำได้ และมึงจะผ่านไปได้”
ผมกอดไนซ์กลับไป เหมือนจะเรียกกำลังใจให้ตัวเอง
ก่อนจะตัดสินใจผละตัวออกจากไนซ์ แล้วชวนไนซ์ให้ออกไปร่วมงานข้างนอก

“กูพร้อมแล้วไนซ์”
ผมยิ้มให้ไนซ์ แล้วเดินออกจากบ้านพักไป


ไม่ว่าอะไรก็ตาม .. ผมก็จะรักไม้ฉากแบบที่เคยรักมาเสมอ
และผมจะยืนอยู่ข้างๆไม้ฉาก ไม่ว่ามันจะทุกข์หรือจะสุขแค่ไหนก็ตาม
ขอแค่มีไม้ฉาก .. ผมไม่กลัวปัญหาอะไรอีกแล้วครับ




ผมกับไนซ์เดินเข้ามาในงาน ที่จัดรวมทั้งทำบุญรีสอร์ทใหม่ และงานหมั้นของไม้ฉากและน้องพิม
คนมาเยอะมากครับ สนามหน้าบ้านเต็มไปด้วยโต๊ะจีน  น่าจะประมาณ 50 โต๊ะได้
คนนั่งเต็มแทบทุกโต๊ะ ..

นี้สินะที่ม๊าผมบอกว่ามันไม่เหมือนการเล่นขายของ
ที่เจ้าบ่าวไม่มา แล้วจะปิดงานเก็บของกลับบ้าน
มันต้องแลกกับหน้าตาทางสังคม และกับอีกหลายๆอย่างที่ผมยังไม่เข้าใจมากนัก



“เห้ยย ปั้น ไนซ์ ทางนี้ๆ”
เสียงเปาตะโกนเรียกผมให้เดินเข้าไปหา
ตอนนี้ไม้ฉากยืนอยู่ข้างๆน้องพิม ตรงระเบียงบ้านใหญ่
ซึ่งกำลังนั่งพักกันอยู่ เพราะตอนนี้เพิ่งเสร็จพิธีทำบุญเลี้ยงพระ
ต่อไปก็คงเป็นพิธีหมั้นของไม้ฉากกับพิม  เพราะเห็นคนงานเริ่มจัดสถานที่บนบ้านแล้ว

ไม้ฉากใส่ชุดขาว .. หล่อมากครับ
มันสง่า และเหมาะกับชุดเครื่องแบบจริงๆ
ผมเดินเข้าไปหาไม้ฉากกับเพื่อนๆ และผมไม่ลืมนะที่จะยิ้มให้มัน
ตอนนี้ไม้ฉากตาบวมมากครับ ในมือยังถือกระดาษทิชชู่ไว้อยู่เลย
ไม่รู้จะซับเหงื่อหรือซับน้ำตา - -‘

พอผมเดินเข้าไปใกล้ๆ น้องพิมหันมาเห็นผมพอดี

“พี่ปั้น  ฮึกกก .. ฮืออ”
น้องพิมวิ่งมากอดผม ก่อนจะร้องไห้ออกมา
อ้าวว .. เครื่องสำอางหายหมดแล้วยายหนูน้อย

ผมกอดน้องพิมกลับไป ก่อนจะตบหลังพิมเบาๆเพื่อปลอบพิมให้หยุดร้องไห้

“ไม่ร้องแล้วนะน้องพิม เดี๋ยวเจ้าตัวเล็กตกใจกันหมดพอดี
วันนี้ต้องสวยสิครับ วันดีๆแบบนี้”
ผมดึงตัวน้องพิมออก ก่อนจะช่วยซับน้ำตาให้น้องพิม

“พี่ปั้น  ฮึกก .. พิม พิมขอโทษนะคะพี่ “
ผมรู้ว่าพิมขอโทษผมเรื่องอะไร .. ซึ่งพิมไม่ได้ผิดอะไรเลย
ผมยิ้มให้กับพิมที่ยืนอยู่ตรงหน้า  และยิ้มให้ไม้ฉากที่มันทำท่าเหมือนจะเดินเข้ามาหาผม

“พิม .. ทำหน้าที่ของลูกให้ดีที่สุดนะ  ในวันที่พิมเป็นแม่แล้ว พิมจะเข้าใจว่าทำไมแม่พิมต้องบังคับพิม
พี่ไม้เค้ารักเด็ก เค้าจะดูแลพิม กับดูแลลูกในท้องพิมเป็นอย่างดีแน่นอน
แล้วพี่จะไปเยี่ยมที่เชียงใหม่บ่อยๆนะ”
ยิ่งผมพูด พิมก็ยิ่งร้องไห้ - -‘
จนไนซ์มันผลักให้ผมเดินเข้าไปหาไม้ฉาก  แล้วมันก็ปลอบพิมแทนผมครับ
พ่อดารา พ่อพระเอก .. ทำหน้าที่ปลอบสาวๆเลยจ๊ะ
ถ้าไม่ติดว่ากำลังเครียด .. ผมจะให้ยูโรกัดแซะมันซะหน่อยครับ


ผมเดินเข้าไปยืนตรงหน้าไม้ฉาก  มันทำท่าจะดึงผมเข้าไปกอด
แต่เปาดึงแขนเสื้อไม้ฉากไว้ เพราะแขกเริ่มเดินผ่านตรงระเบียงที่พวกผมอยู่เยอะแล้วครับ

“มึงรู้ไหม ,, ว่ามึงโคตรจะหล่ออะ  ถึงหุ่นจะไม่ฟิตใส่แล้วยังไม่พอดีตัวมึงก็เถอะนะ แต่มึงหล่อมากๆอะ”
ผมเอื้อมมือไปจัดปกเสื้อให้ไม้ฉาก
ตอนนี้ผมเองก็มือสั่น  น้ำตาก็คลอพาลจะร้องไห้อีกรอบแล้วครับ


ไม้ฉาก .. คนตรงหน้าผม คือคนๆเดียวกับไอ้ไม้ ที่วิ่งเล่นไล่จับกับผมตอนเด็กๆ
ตอนนี้มันเป็น สิบตำรวจตรีภาคินแล้วนะครับ มันหล่อ มันเท่ห์มากๆเลยละ


“ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมวะ  วันนี้มึงหล่อมากๆ น้องพิมก็สวยด้วย
เห้ยย เปาๆ ถ่ายรูปให้หน่อย”
ผมยื่นมือถือให้เปา  แล้วก็กลับไปยืนข้างๆไม้ฉาก ก่อนที่ไนซ์จะพาพิมมายืนข้างๆผม



“เอาละนะ  ยิ้มหน่อย .. 3 2 1”

แชะ !!



รูปถ่ายในความทรงจำของผม ,, และจะเป็นความทรงจำตลอดไป.

[moujay]

ต่อ ... ///



“พิธีจะเริ่มแล้ว  เข้าไปในบ้านได้แล้วจ๊ะ”
เสียงน้าอร แม่ของน้องพิมครับ เดินมาตามให้น้องพิมกับไม้ฉากเข้าไปในงาน
น้องพิมไม่ยอมขยับตัวเลยครับ ยืนนิ่งๆอยู่ข้างๆไม้ฉาก
จนน้าอรต้องเข้าไปประคองพิมให้เดินเข้าไปในบ้าน
ไม้ฉากจับมือผมไว้ไม่ยอมปล่อย และไม่ยอมเดินไปไหน

“กูจะอยู่ตรงนี้แหละ  อยู่ในที่ๆมึงมองเห็นกูได้เสมอ
รีบเข้าไปเถอะ  แขกเค้ารออยู่นะ”
ผมดันหลังไม้ฉากให้เดินเข้าไปในงาน
ไม้ฉากเดินจับมือผมไปตลอดทางครับ จนจะถึงทางเข้าไปในห้องจัดงานแล้ว
มันก็ยังไม่ยอมปล่อยมือผม

และผมเอง ... ก็ไม่อยากปล่อยมือมันเหมือนกัน
อยู่ๆความกลัวหลายๆอย่างก็เข้ามาเกาะกินความรู้สึกที่กำลังอ่อนไหวของผม



ไม้ฉากหันมามองหน้าผมอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยปากพูดกับผม

“กูรักมึงนะ เราเปลี่ยนใจตอนนี้ทันนะปั้น”
แต่ผมก็ทำได้แค่ยิ้มให้มัน ก่อนจะเอามืออีกข้างกุมมือของมันที่จับมือผมไว้

“เรามาไกลมากแล้วไม้  เราถอยหลังไม่ได้แล้ว   กูก็รักมึง”
พอพูดจบ ผมก็ค่อยๆแกะมือของไม้ฉากออก

ก่อนจะเดินหลบออกไปหา ป๊ากับม๊าที่ยืนมองผมอยู่ตั้งนานแล้ว
ส่วนพวกไนซ์กับเปาและยูโร ก็ดันหลังไม้ฉากให้เดินเข้าไปในห้อง


ตอนนี้มันก็เดินเข้าไปนั่งอยู่ใกล้ๆน้องพิม
และบนเก้าอีกข้างหลังมันก็มีพ่อแม่และปู่ของมันที่นานๆผมจะได้เห็นครับ
ปู่ของไม้ฉาก เป็นคนมีชื่อเสียงในจังหวัดบ้านเกิดผมมาก
ถ้าแค่เอ่ยชื่อ คนในตลาดแถวนั้นจะรู้จักกันดีครับ
และพ่อแม่ของน้องพิมนั่งอยู่เก้าอี้อีกฝั่งตรงด้านหลังน้องพิม


มันเป็นภาพที่สวยงามมากครับ  ไม้ฉากหน้าตาดี ใส่ชุดขาวยิ่งทำให้มันดูสง่า
น้องพิมหน้าตาสวย ขาว และใส่ชุดไทยสีขมพู ยิ่งขับสีผิวให้ยิ่งผ่องกว่าเดิม
ไม่มีตรงไหนที่จะติได้เลยครับ
แขกๆทุกคนในงานต่างพูดคุยและออกปากชมถึงความเหมาะสมของไม้ฉากและน้องพิมกันทั้งงาน


“ผมทำถูกแล้วใช่ไหมครับป๊า ม๊า”
ผมเอ่ยถามป๊ากับม๊าที่ตอนนี้มายืนข้างๆผมทั้งคู่
ป๊าเอื้อมเอามือมาโอบบ่าผมไว้  ส่วนม๊าก็เอามือมาโอบรอบเอวผม

“ป๊าภูมิใจในตัวปั้นมากนะลูก”

“ม๊าก็ภาคภูมิใจในตัวลูกชายม๊าคนนี้มากๆเหมือนกัน”
ป๊ากับม๊าต่างพูดปลอบผม


ยิ่งภาพบนเวทีถึงตอนที่ไม้ฉากต้องสวมแหวนให้พิม
ใจผมยิ่งจะแตกสลายครับ  ตอนแรกผมบอกกับตัวเองว่ามันแค่ หมั้น
แล้วอีก 2 ปีมันจะจบ มันเป็นแค่ภาพที่แสดงออกมาให้คนที่มาร่วมงานได้เห็น
มันไม่ใช่เรื่องจริง ,,

แต่เอาเข้าจริงๆ น้ำตาที่มันคลออยู่ก็เกินจะอดกลั้นครับ
น้ำตาของผมไหลออกมาอาบแก้มทั้ง 2 ข้าง ทั้งๆที่ผมยังพยายามยิ้มให้ไม้ฉาก
ที่มันยังมองมาที่ผมตลอดเวลา


ม๊าเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผม
ก่อนที่ป๊าจะพูดกับผมต่อ ...

“ปั้น การที่เรารักใครสักคน แล้วเราสามารถยืนมองเค้าได้ในวันที่เค้าได้ทำหน้าที่ลูกชายที่ดี
หรือเค้ากำลังมีครอบครัวที่อบอุ่น  เราเสียสละความสุข เรายอมแลกความสุขของเรา
เพียงเพื่อให้เค้าได้ยิ้มกับครอบครัวของเค้าเองนั้น  มันก็เป็นความรักนะลูก
และมันจะเป็นรักแท้ ที่สามารถบอกกับใครๆได้ว่าปั้นไม่ได้แค่หลง หรือแค่อารมณ์ชั่ววูบ
หรือแค่ผูกพันกับไม้ฉาก แต่สิ่งที่ปั้นรู้สึกกับไม้ฉาก มันคือ ความรัก
และป๊าเชื่อนะลูก ว่ามันเป็นรักที่บริสุทธิ์ เป็นรักแท้ และเป็นรักที่ดี ,, ยิ้มไว้นะลูกนะ
อีกไม่นาน งานมันจะจบลงแล้ว  ลูกจะร้องไห้ จะฟูมฟายแค่ไหน
ป๊ากับม๊าจะกอดลูกเองนะครับ ตอนนี้ยิ้มเถอะลูก ยิ้มเพื่อคนรักของลูก
เข้มแข็งเผื่อไม้ฉากด้วยลูก  ลูกชายของป๊าทำได้อยู่แล้ว“
ป๊าพูดเสร็จก็ตบที่บ่าผมเบาๆ ก่อนจะดันตัวผมให้ไปยืนรวมกับเพื่อนๆ

ส่วนป๊ากับม๊ากลับไปนั่งกับแขกในงาน  ก็เป็นนักธุรกิจในจังหวัดบ้านเกิดผมนั้นแหละครับ
ป๊ากับม๊าผมทำธุรกิจค่อนข้างใหญ่ในจังหวัด เลยจะคุ้นหน้าคุ้นตาแขกหลายๆคนที่มาในงาน



“ไหวไหมมึง ไม่ไหวไปพักก่อนได้นะ”
ยูโรมันดึงตัวผมให้ไปยืนอยู่ระหว่างตัวมันกับเปา ก่อนจะถามผมอย่างเป็นห่วง
ผมโชคดีนะครับ ,, , ในวันที่ผมเจอเรื่องราวร้ายๆ หรือเจอปัญหาหนัก
ผมมีเพื่อนที่คอยอยู่ข้างๆผม คอยปลอบโยนผม
และผมมีป๊ากับม๊าที่รักและพร้อมจะเข้าใจทุกสิ่งที่ผมเป็น



“อืมไหวดิ  หน้ากูสดใสกว่าหน้าเจ้าบ่าวบนเวทีอีก 555+”
ผมหันไปตอบให้ยูโร แต่ยูโรมันเอามือมาตบปากผมเบาๆ

“ไม่ใช่เจ้าบ่าว ไอ้สาสสส แค่หมั้นเว้ยย”

“555+ โอเคๆ กูเบลออะ”
ผมตอบยูโรไปก็หัวเราะไปด้วย ,, เสียงหัวเราะที่ไม่มีความสดใสแบบนี้
ไม่ชินเลยครับ .. การฝืนหัวเราะทั้งๆที่อยากร้องไห้
มันทรมานกว่าการที่เราหกล้ม หรือเจ็บกว่าอะไรๆที่ผมเคยเจอมาซะอีก


ผมยังยืนดูพิธีการบนเวทีต่อไป  แต่มือผมก็หยิบมือถือขึ้นมาเล่นด้วย
ผมกดเปิดดูรูปที่เปาถ่ายให้ผมเมื่อกี้
ภาพผม ไม้ฉาก และพิม
สองคนนั้นโคตรหล่อ โคตรสวย
แล้วดูรูปผมดิ ....
เหออ ,, สภาพตัวเองโคตรเห่ยเลย T^T


ผมกดปรับสีภาพนิดหน่อย ก่อนจะอัพรูปลง IG ส่วนตัวของผม



“วันนี้ยอมครับ  พี่เค้าหล่อจริงๆ  #เทียบ #ไม่ #ติด”

พอพิมพ์แคปชั่นภาพเสร็จแล้ว ก็กดแท๊กชื่อเพื่อนๆในกลุ่มผม  รวมทั้งไอจีไม้ฉากด้วย
ไอจีไม้ฉากนี้คือนานๆทีมันจะเข้านะครับ
จนป่านนี้มันยังไม่มีมือถือเลย 555+ ผมก็ลืมไปหาซื้อให้มัน


ไนซ์ เปา มากดถูกใจรูปภาพผมละครับตั้งแต่ผมกดอัพไม่ถึง 5 นาที
แต่ยูโรยังไม่ได้กดเพราะมือถือมันอยู่กับเปา


พวกเรายืนมองพิธีบนเวที จนเสร็จงานหมั้น
ตอนนี้ไม้ฉากประคองพิมเดินลงจากเวที ซึ่งไม้ฉากมันเอามือชี้มาที่พวกผมแล้วละครับ
พวกผมก็รู้แล้วละว่ามันคงสั่งให้รอ  เลยยืนรอมันกับพิม
แต่กว่ามันจะเดินมาถึงได้ .. เล่นเอาซะพิมจะเป็นลม
แขกๆในงานก็เดินเข้าไปจับมือไม้ฉากบ้าง จับมือพิมบ้าง
บางคนก็เอาซองร่วมงานยื่นให้
ซึ่งก็เป็นธรรมเนียมที่มางานมงคลต้องใส่ซองให้เจ้าภาพงาน


พอไม้ฉากมันเดินมาถึงพวกผม มันก็ดึงแก้มผมก่อนเลยครับ
คือมึงดึงแก้มกูได้แล้ว มึงไม่เครียดแล้วใช่ไหม?


“มึงหลบตากูทำไม”
ไม้ฉากมันหยิกแก้มผมไม่ปล่อยเลยครับ แล้วยังด่าผมอีก

“ไอ้เอี้ยไอ้ อ่อยยยอ่อนอิ” ( ไอ้เชรี้ยไม้ ปล่อยก่อนสิ)
ผมก็ด่ามัน แล้วพยายามดึงมือมันออก
จนมันยอมปล่อยอะครับ โคตรเจ็บแก้มเลยอะ T^T


“กูไม่ได้หลบตามึง กูแค่หันไปมองหน้าป๊ากับม๊ากู  โอ้ยย เจ็บอะมึงอะแกล้งกู นิสัยเลววะ”
ผมเอามือมาลูบแก้ม แต่ไม้ฉากมันก็ยิ้มหัวเราะชอบใจ
ก่อนจะเอามือมาลูบแก้มผม

“โอ๋ๆขอโทษนะ”
พวกยูโร เปา ไนซ์มันคงแปลกใจอะครับว่าทำไมไม้ฉากมันเปลี่ยนท่าทีได้ไว
เมื่อกี้มันยังทำท่าเหมือนคนจะตาย แต่ตอนนี้ยิ้มได้แล้ว

“มึงไม่เครียดแล้วหรอวะไม้” ไนซ์มันหันไปถามไม้ฉาก
ส่วนพิมตอนนี้น้าอรพากลับไปพักที่ห้องละครับ

“ไม่เครียดละ  กูหมั้นแล้วตามที่พ่อบอก  มันก็ต้องจบใช่ไหมวะ
อีก 2 ปี ถอนหมั้น แต่ช่วงเวลา 2 ปีนี้กูกับปั้นสามารถเจอกันได้โดยที่พ่อแม่ไม่ว่าแล้ว
ก็จะเครียดทำไมละ  กูก็กลับมาหาปั้นแล้วนี้ไง
คืนนี้จบงานละกลับกรุงเทพกันเลยนะมึง กูต้องไปซื้อเสื้อผ้า ซื้อ...”
ไม้ฉากมันก็ยิ้มสดใสของมันไปแหละครับ และยังพูดไม่หยุดเลย
จนเปาต้องเอามือปิดปากไม้ฉากไว้

“แต่กูว่าพวกเราเดินเกมส์ผิดวะ  พ่อมึงพลิกกระดานพวกเราแล้ว”
ผมกับไม้ฉากหันมามองหน้ากันด้วยความ  งง
ว่าเปามันพูดเพ้ออะไรของมัน
 
“อะไรของมึงเปา หิวหรอ”
ยูโรมันถามเปา แต่โดนเปา เพี๊ยะ ไปเต็มๆกกหู
ก่อนจะจับหน้ายูโรให้หันไปมองตรงเวที ที่เมื่อกี้ไม้ฉากกับพิมเพิ่งทำพิธีหมั้นเสร็จ



“ชิบหายยแล้ว!!”
ยูโรอุทานออกมา  จนผมกับไม้ฉากต้องหันไปมองที่เวทีอีกครั้ง .


แค่พอได้เห็นสิ่งที่เกิดบนเวทีเท่านั้นแหละครับ ตัวผมเย็นเฉียบไปทั้งตัว  มือไม้สั่น
และผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลยครับ เหมือนภาพที่อยู่ตรงหน้า อยู่ๆมันก็หมุนเคว้งคว้างล่องลอยเต็มไปหมด

“ปั้น .. เห้ยยปั้น  ไนซ์เร็วๆ ปั้นเป็นลมเว้ยย”
ผมได้ยินเสียงของยูโรโวกเวกโวยวายอยู่ข้างๆหูผม
แต่ตอนนี้ผมไม่พร้อมจะรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้วละครับ.



ในฝันของผม 
ผมคิดย้อนกลับไปก่อนคืนที่จะมางานหมั้น

ผมกำลังกดโทรศัพท์โทรไปหาพู่กัน

พู่กัน :: ว่าไงครับ จะให้ซื้อของฝากกูคงซื้อให้ไม่ได้นะกำลังจะไปขึ้นเครื่องแล้วเนี้ย

ผม :: ป่าว กูแค่มีเรื่องจะถามมึงอะ

พู่กัน :: มีอะไรวะ ทำไมทำเสียงเครียดๆแบบนั้นอะ

ผม :: มีแต่มึงเท่านั้นแหละที่ช่วยกูได้.

พู่กัน :: ว่ามาเลย เดี๋ยวกูต้องปิดเครื่องแล้ว

ผม :: กูอยากได้ยานอนหลับ ที่มึงเคยเอาให้พวกกูกินอะ
(เรื่องแบบนี้ต้องถามพู่กันครับ  โดนมันแกล้งกันมาทั้งกลุ่ม บางทีหลับข้ามวันเลย)

พู่กัน :: เอาไปทำไมวะ

ผม :: กูจำเป็นต้องใช้ ถ้ามึงกลับมากูจะเล่าให้ฟัง บอกกูหน่อยดิ

พู่กัน :: ซื้อที่รุ่นพี่อะ เดี๋ยวกูส่งเบอร์ให้ในไลน์นะ  มึงไม่ได้เอาไปทำร้ายใครใช่ไหม

ไม่ได้จะกินเพื่อฆ่าตัวตาย หรือชวนไม้ฉากฆ่าตัวตายหรอกนะ เห้ยย หรือมึงคิดจะทำ

ผม :: สติ .. ดึงสติกลับมาก่อน  กูไม่ทำแบบนั้นแน่นอน รีบๆส่งมา แล้วเจอกันมึง


ผมกดวางสายจากพู่กัน สักพักพู่กันก็ส่งเบอร์โทรรุ่นพี่มาให้ผม
ก่อนจะกำชับว่า “ห้ามทำเรื่องโง่ๆ”
มันไม่ใช่เรื่องโง่ๆเว้ยพู่กัน  มันเป็นเรื่องที่กูควรจะทำ


ผมโทรไปสั่งยากับรุ่นพี่ของพู่กัน ก่อนจะบอกเค้าว่าผมเป็นเพื่อนพู่กัน
ตอนแรกเค้าไม่ยอมขายให้ครับ แต่สุดท้ายก็ยอม  พวกเรานัดแนะสถานที่กันเรียบร้อยแล้ว
แต่ผมจะออกไปเอาของได้ยังไงนี้สิ .. ปัญหาใหญ่!



ผมเดินออกจากห้องนอนคุมะมา นั่งดูไม้ฉากกับยูโรเล่นเกมส์สักพัก
ก็ชวนเปากลับไปในห้องนอนใหญ่ อ้างกับไม้ฉากว่าจะเอารูปจากกล้องลงคอม
มันเลยยอมให้ผมเดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่  บอกแล้วว่ามันทำตัวติดผมมาก
แทบจะไม่ให้ห่างจากสายตา - -‘

“เปา กูตัดสินใจแล้วนะ กูจะพาไม้ฉากกลับบ้าน”
พอเข้ามาในห้องนอนแล้ว  ผมก็ตัดสินใจบอกกับเปา
ซึ่งตัวเปาเองก็ไม่มีสีหน้าตกใจอะไร
มันคงรู้แล้วละว่าผมต้องตัดสินใจแบบนี้

“จะให้ช่วยอะไรก็บอกมาละกัน  มีกูอยู่ตรงนี้นะ มึงอย่าลืม”
เปามันพูดแค่นั้นแหละครับ ทำให้ผมน้ำตาแทบจะไหล
อย่างน้อยก็มีเพื่อนๆวะปั้น ,, ไม่ได้สู้คนเดียวซะหน่อย

ผมเลยบอกกับเปาว่าผมจะเอายานอนหลับให้ไม้ฉากกิน
แล้วจะขับรถพาไม้ฉากกลับโคราช แต่ติดตรงที่ว่าจะไปเอายาได้ยังไง

“ไนซ์ไง มึงให้ไนซ์ไปเอาสิ” เปาเสนอความคิดเห็น
แต่ไนซ์ไปเอาไม่ได้ครับ ไนซ์มันเป็นดารา ถ้ามีข่าวว่ามันไปซื้อยานอนหลับ
จากคนขายใต้ดินแบบนี้ .. โดนออกจากวงการแน่ๆ

“ไม่ได้วะ กับไนซ์มันเสี่ยงไป เดี๋ยวหน้าที่การงานมันล่มจมพอดี”
ผมบอกกับเปา แล้วก็พยายามคิดหาทางออกว่าจะให้ใครไปเอายาให้
และสุดท้ายก็มาบิงโกที่พี่มิ้วครับ

“กูนึกออกแล้วเว้ยย”
ผมบอกกับเปาก่อนจะกดโทรหาพี่มิ้ว

ผม :: เจ๊

พี่มิ้ว :: อ่อ ยังไม่ตายกันใช่ไหม ดีๆ แค่นี้นะ
เจ๊มิ้วงอนครับ 555+ พูดเสียงแบบเรียบๆนิ่งๆไม่สนใจผม

ผม :: ปั้นอยากให้เจ๊ช่วย

พี่มิ้ว :: ถ้าไม่มีเรื่องคงไม่นึกถึงสินะ
น่านนนไง ,, งอนหนักมาก

ผม :: ขอโทษนะพี่มิ้วนะ เดี๋ยวจบงานนี้ปั้นจะถวายตัวให้พี่มิ้วเลย ยอมเป็นทาสรับใช้เลยครับ นะครับ

พี่มิ้ว :: ดีมาก กำลังอยากได้คนตัดหญ้าหน้าบ้าน  ว่ามาดิมีไร

ผม :: ไปเอายาให้หน่อย ที่รุ่นพี่อะ นัดไว้ที่ข้าวสาร

พี่มิ้ว :: ยาไร ผิดกฎหมายปะ

ผม :: ยานอนหลับ

พี่มิ้ว :: เห้ยย เอาไปทำไร

ผม :: เอานะพี่ แล้วผมจะเล่าให้ฟัง เพราะพี่ต้องอยู่ช่วยผมแน่นอน

พี่มิ้ว :: ขอคร่าวๆว่ามา ตอนนี้กำลังกลับรถไปทางข้าวสาร

ผม :: จะพาไม้กลับไปโคราช เลยจะเอายามาให้มันกินนะ

พี่มิ้ว :: แน่ใจว่ามันจะตื่นใช่ไหม?

ผม :: โหยยยยนี้มันยานอนหลับ ไม่ใช่ยาฆ่าตัวตายซะหน่อย

พี่มิ้ว :: แล้วพี่จะเอาไปให้ได้ไงอะ แกจะลงมาเจอพี่ได้หรอ

ผม :: เออนั้นดิ

พี่มิ้ว :: เอางี้บอกมันว่าพี่มาหาละกัน แกก็รีบลงมา เดี๋ยวพี่ไปเอาของให้ โทรไปบอกไอ้คนส่งของเลย
พี่จอดรถรอที่หน้าร้าน xxx   รถพี่ทะเบียน oooo   โอเคนะแก แล้วไงโทรหากันอีกที


นี้แหละครับ เรื่องราวก็เป็นมาแบบนี้ ,,
อีก 1 ชั่วโมงพี่มิ้วก็เอายามาให้ พร้อมๆกับของกิน
และบอกให้ผมผสมตอนที่เอาน้ำผลไม้ให้ไม้ฉากกิน
แล้วก็เผื่อมันพลาดเจ๊มิ้วเอาการ์ตูนมาให้ผม
เพราะถ้าไม้ฉากมันถามจุกจิกมากๆ  ให้บอกไปว่าเจ๊เอามาให้อ่าน
ซึ่งจริงๆ เจ๊จะซื้อมาอ่านเอง 5555+

ผมก็ดำเนินแผนตามที่ทุกคนทราบครับ เอาพิซซ่าให้ไม้ฉากกิน
และตามด้วยน้ำส้มผสมยานอนกลับ และชวนไม้ฉากกลับไปอ่านหนังสือในห้องนอน
พอมันหลับไปแล้ว ผมก็รีบโทรตามพี่มิ้วให้ขึ้นมาช่วยผมแบกตัวไม้ฉากมาขึ้นรถ
ก่อนจะให้ไนซ์มารับยูโรกับเปา ส่วนผมขับรถพาไม้ฉากกลับมาที่โคราชก่อน
ซึ่งผมค่อยๆขับมาครับ ด้วยความที่ไม่ชินทาง และมันดึกมากแล้ว
พอมาถึงโคราชได้สักพัก พวกไนซ์ก็ตามมาทัน
มึงขับหรือมึงเหาะมาวะไนซ์ - -‘

พวกเราขับตามๆกันมาจนถึงรีสอร์ทธารรัก   ซึ่งเจ๊มิ้วไม่ได้ตามมาด้วยกัน
แต่โทรมาถามตลอดทางว่าถึงหรือยัง จนเราถึงแล้วนั้นแหละครับ
เจ๊มิ้วเลยยอมวางสายไป ,, เดี๋ยวกลับไปจะเป็นคนสวนให้นะครับเจ๊ : )


ผมโทรบอกกับแม่ของไม้ฉากไว้แล้วว่าจะพาไม้ฉากมาถึงเวลาประมาณ ตี4
ซึ่งแม่ของไม้ฉากก็รีบลงมารอรับ
แต่เค้าไม่ได้จับตัวไม้ฉากนะครับ  แค่มายืนดูว่าไม้ฉากมาถึงแล้วจริงๆ
และบอกให้ผมไปพักที่บ้านพักหลังเดิม
พวกผมช่วยกันพาไม้ฉากไปนอนที่บ้านพักหลังเดิมที่พวกผมมาพักครั้งก่อน
ก่อนที่ผมจะขึ้นไปคุยกับพ่อแม่ของไม้ฉาก รวมไปถึงพ่อแม่ของพิมด้วย

ผมกราบเท้าของพ่อไม้ฉาก แทบจะกอดขาอ้อนวอน

“คุณลุงครับ  ผมกราบขอโทษนะครับที่พาไม้ฉากหนีออกไป
วันนี้ผมพาไม้ฉากมาส่งให้คุณลุงแล้วนะครับ  ผมขอร้องให้คุณลุงฟังไม้ฉากบ้าง
และอย่าลงโทษไม้ฉาก อย่าตีไม้ฉากแบบครั้งก่อนอีกเลยนะครับ”
แต่พ่อไม้ฉากสะบัดขาออก  ก่อนจะเอาเดินไปหยิบไม้กวาดมาฟาดที่กลางหลังผม
โดนไป 3 ทีครับ ดีที่พวกยูโรมันวิ่งเข้ามาช่วยห้ามพ่อไม้ฉากก่อน
ไม่งั้นผมตายแน่ๆ .. แรงโคตรเยอะ T^T

“คุณลุงครับ พวกผมพาไม้ฉากกลับมาแล้ว คุณลุงช่วยรักษาสัญญาด้วยนะครับ”
ไนซ์เป็นคนพูดกับพ่อไม้ฉาก แต่พ่อไม้ฉากหัวเราะ ก่อนจะยิ้มเหยียดๆ

“สัญญาที่จะไม่หย่ากับแม่ของไม้ฉากนะหรอ  ได้ .. ฉันสัญญา
พวกแกออกไปได้แล้ว ที่เหลือฉันจะจัดการเอง”
พ่อของไม้ฉากไล่พวกผมให้ออกไป  ผมเห็นแม่ไม้ฉากนั่งนิ่งๆ
ไม่ยอมพูดจาอะไร ผมเลยหันไปกราบเท้าแม่ไม้ฉากอีกครั้ง และกราบลุงพลน้าอรด้วย
ซึ่งลุงพลไม่ได้ทำสีหน้าแสดงความรู้สึกอะไรออกมาครับ แต่น้าอรเอามือลูบหัวผม
แล้วว่า ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรครับ


พวกไนซ์ประคองผมให้เดินออกมาข้างนอก ก่อนจะเดินกลับเข้าไปที่บ้านพัก
ผมนั่งมองไม้ฉากที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง
ยูโรกับเปาก็หายามาทำแผลที่กลางหลังให้ผม

สักพักแม่ของไม้ฉากก็เดินถือชุดขาวของไม้ฉากเข้ามา

“งานจะเริ่ม 9 โมงครึ่ง ช่วยแต่งตัวให้ไม้ฉากด้วยนะ”

ไนซ์รับเสื้อมาจากมือของแม่ไม้ฉาก
ซึ่งท่านก็ไม่ได้เข้ามาดูว่าไม้ฉากทำไมถึงนอนหลับไม่ตื่น หรือพูดคุยอะไรกับผม

“คุณน้าครับ  คุณน้าสัญญาแล้วนะครับ
ว่าแค่ 2 ปี แล้ววันนี้เป็นแค่พิธีหมั้น”
ผมทวงถามคำสัญญาจากแม่ไม้ฉาก
ซึ่งท่านก็เดินหันหลังกลับเตรียมจะออกไปจากห้อง
ก่อนจะหยุดเดินที่หน้าประตู

“วันนี้จะมีพิธีหมั้น  ฉันสัญญา”
พอพูดจบแม่ของไม้ฉากก็เดินกลับไป

วันนี้จะมีพิธีหมั้น ฉันสัญญา
แม่ไม้ฉากสัญญาแล้วว่าจะแค่หมั้น
แต่ทำไม .. สิ่งที่เห็นบนเวทีมันไม่ใช่??


ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังตะโกนเรียกชื่อแม่ของไม้ฉากอยู่ตลอดเวลา
จนสักพักผมรู้สึกถึงแรงเขย่า ที่มีคนจับที่ไหล่ผมแล้วเขย่าตัว
พร้อมๆกับเรียกชื่อผม

“ปั้น  ปั้น ปั้นสิบ”
เสียงนี้มัน .. เสียงป๊าของผม



ผมพยายามลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้าป๊า และข้างๆตัวผมก็มีม๊ามานั่งอยู่
แล้วเพื่อนๆผมละ?
ไม้ ,, ไม้ฉาก??

“ป๊า ,, ไม้  ไม้ไปไหนครับ  ป๊า ไม้ฉากไปไหน”
ผมพยายามถามป๊า แต่ป๊าก็ไม่ตอบผม
หันไปถามม๊า ม๊าก็หลบหน้าผมไม่ยอมสบตากับผม

ไม้ .. ไม้ฉากไปไหน?
อย่าบอกนะว่าสิ่งที่ผมเห็นก่อนที่จะหมดสติไปเป็นเรื่องจริง???????

[moujay]

รู้สึกยังไงตอนที่เห็นปั้นสิบอัพ IG


ไนซ์ :: สงสารครับ  เป็นรูปที่มันพยายามจะยิ้ม  และพิมกับไม้ฉากก็พยายามฝืนยิ้มเหมือนกัน
ยิ่งตรง # ผมอ่านกี่รอบ ผมก็รู้สึกเศร้าใจครับ


เปา :: เหมือนโลกมันถล่มลงมายังไงไม่รู้ ถึงจะเป็นแคปชั่นธรรมดาๆ
เหมือนอวยพรเพื่อนทั่วๆไปแต่ผมอยู่ในเหตุการณ์ตลอด  ผมรู้ว่ามันแฝงความเจ็บปวดไปในนั้นครับ


ยูโร :: เทียบ ไม่ ติด .  ทุกๆอย่างมันอยู่ในคำพูดนี้หมดแล้วครับ

พู่กัน :: ทำไมเครื่องบินแม่งช้าจังวะ  กลับไปไม่ทันโมเมนต์นั้น
แต่อ่านแล้วโคตรทรมาน

จานสี :: ทุกๆอย่างต้องมีวันสิ้นสุดครับ


คะน้า :: ไม่รู้ดิพี่ ลองให้แฟนพี่ไปหมั้นกับคนอื่นดูสิ แล้วพี่กลับมาอ่านแคปชั่นมัน
พี่รู้สึกยังไงหนูก็คงไม่ต่างกับพี่หรอก

(พี่รู้สึกแล้วคะ  เพราะแฟนพี่ถอนหมั้นพี่อะคะ   ไปคบกับคนอื่น )

คะน้า :: อุ้ยย ขอโทษคะ


เลน่อน :: รักที่อยู่บนพื้นฐานที่ไม่มีวันเป็นไปได้ เจ็บครับ


พี่อุ้ม :: เกิดอะไรขึ้นครับ? ผมตกข่าวอะไรไปหรือป่าว?
ปั้นสิบโสดแล้วงั้นดิ? จริงปะพี่?

(จานสีก็มางานนี้ด้วยนะค่ะ)

พี่อุ้ม :: มันทำไมไม่รับสายผมวะ พี่ไปบอกมันดิให้รับสายผมหน่อย อะไรกันวะ เล่นตัวอยู่ได้



เอาเป็นว่าจบการสัมภาษณ์ค่ะ
คุณละค่ะ เห็นรูปแล้วแคปชั่นนี้ ,, รู้สึกยังไง ร่วมคอมเมนต์และแสดงความคิดเห็นได้นะคะ :  )





ปล. ขอลบรูปนะคะ 

[ตัวไหมอ้วนกลม]

   ขอหลบไปทำใจ  จบเมื่อไหร่จะกลับมาอ่านค่า  อินจัด  ฮื้ออออออออออออ  จะได้ร้องไห้ทีเดียว

[BlueCherries]

...

วาร์ปไปตอนจบเลยได้ไหม 

[❣☾月亮☽❣]

    ปวดตับอะ. หลอกเด็กนี่ดูง่ายดีใช่ไหม ให้เด็กมันตายใจแล้วก็จับขัง
ต้องนานเท่าไหร่ถึงจะพอใจล่ะ ตกนรกทั้งเป็น ไร้อิสระทั้งที่ไม่ได้อยู่ในคุก
เราเชื่อว่าคุณเจรู้ฉากจบของเรื่องทั้งหมดนี้ ไหนๆก็มาสายเรียลมาตลอดเราอยากได้ความเป็นจริงนะคะ ต่อให้มันจบเศร้าหดหู่หรือมีใครตายเราก็รับได้ค่ะ ถ้าให้จบสวยงามเพราะมันเป็นนิยายแต่ขีดกับความเป็นจริงล่ะก็เราคงรู้สึกแย่

ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องราวที่ถ่ายทอดออกมา มันตีแผ่สังคมจอมปลอมได้ดีจริงๆค่ะ เรื่องโชกุนก็ว่าหนักแล้วนะอันนี้สาหัสไม่ต่างกันเลย ครอบครัวจอมปลอม หาความจริงใจไม่มี ต่อไปไม้ฉากก็ต้องเป็นสามีปลอม พ่อปลอมของลูกพิมล่ะสิ เราล่ะกลัวว่าพ่อจริงๆเขาจะมายิงตายกันทั้งบ้านขึ้นมาสักวัน. 
เราแค่อยากให้เด็กๆมีสตินะอยู่กับความเป็นจริงและภาระที่เราต้องแบก. ไม่ว่าจะเรื่องอาชีพการงานหรือหน้าตาพ่อแม่ มันไม่มีอะไรได้มาง่าย. เหมือนเด็กๆอยากปฏิวัติกับคนรุ่นพ่อแม่. มันต้องมีการเสียสละอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

อยากให้สังคมยอมรับแต่มันไม่100%หรอก ที่เห็นส่วนหนึ่งได้รับการยอมรับมันก็แค่ส่วนหนึ่ง คนพวกนั้นอาจจะผ่านอะไรที่หนักกว่าที่เราเจอมาก็ได้ อย่าลืมว่าชีวิตคนเราเราลิขิตเองได้ก็จริง ไม่มีใครมาเปลี่ยนความคิดความรู้สึกเราได้แต่ขีดจำกัดของแต่ละคนมันก็ไม่เท่ากัน มันแค่ยังไม่ถึงเวลาหรือกรอบของเรามันไม่เอื้ออำนวยให้เราทำทุกอย่างที่ต้องการได้. อดทนไว้     

[moujay]

เจเดินเรื่องจบในแบบที่เจวางพล๊อตไว้ตั้งแต่ต้นค่ะ
ไม่มีการเปลี่ยนบทเพื่อเอาใจผู้อ่าน หรือเปลี่ยนบทหักมุมใดๆ สบายใจได้คะ

ขอบคุณนะคะที่ติดตามนิยายของน้องๆ
อยู่ด้วยกันจนจบเรื่องเลยนะ

[Jibbubu]

โอ๊ยยยย สงสารพวกเด็กๆ อ่ะ (ขอแอบทำใจซับน้ำตาแป๊ป)

ทำไมต้องบังคับกันแบบนี้ด้วย มีความสุขกันนักใช่มั้ยที่เห็นลูกๆ ต้องทุกข์ใจเนี่ย

ไม้ฉากยอมทน 2 ปีนะ แล้วจับมือพิมแอบไปเซ็นต์หย่าทีหลังไปเลย

ถือว่าเราทำเพื่อพ่อแม่แล้วไม่ต้องสนใจว่าใครมันจะว่าอะไร ความสุขของเรานะ

จะยอมอยู่อย่างไม่มีความสุขไปตลอดชีวิตหรือไง

ไม่เข้าใจจริงๆ  พ่อแม่ไม้ฉากมีความสุขนักใช่มั้ยที่เห็นลูกเป็นแบบนี้

คุณเจจบแฮปปี้ใช่มั้ยเนี่ยเรื่องนี้ ถ้าไม่จะได้ทำใจตั้งแต่เนิ่นๆ 

[Freja]

เออ....เลวไร้เทียมทานจริงๆพ่อแม่คู่นี้   บอกตรงๆได้แค่นี้แหละ

จับจดทะเบียนสินะ   แต่ก็เอาเถอะจดได้ได้ก็หย่าได้   จดไป พ่อแม่อยากได้หน้าตาหัวโขนก็เอาไป   อยากได้อะไรไม้ก็ทำให้แล้ว     จากนี้ไปไม้จะมีชีวิตอยุ่กับปั้นก็เรื่องของเด็กสองคนนี้แล้ว   ที่สำคัญที่สุดก็คืออย่าได้ปล่อยมือออกจากกัน

เดี๋ยวหลังไมค์ไปบอกนะ    ประเทศที่เราอยู่ถ้าหากว่าได้อยู่เกิน 3 ปีก็ขอเปลี่ยนสัญชาติได้แล้วเพศเดียวกันแต่งงานกันได้ รับรองเท่าเทียมคู่สมรสทั่วไปนะ

[sundayskydee]

   ความรัก คือการให้  แต่ถ้าให้แล้วไม่มีความสุข ก็ต้องพอ #บางทีพ่อกับแม่ของไม่ฉากก็ต้องการมากเกินไป โดยไม่คิดถึงความรู้สึกของคนเป็นลูก ยังใงก็เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่น้ะค้ะ #คนเขียนก็เช่นกัน รอติดตามตอนต่อไป

[broke-back]

ทำแล้วได้อะไร
หรือเพียงสะใจที่ได้ชนะลูก

ไม่รู้ว่ารักแบบไหน
รักลูกหรือรักใคร
ใช่ไหมคือรักตัวเอง

เคยดูซีรีย์เกาหลี
ลูกสาวกลับมา..เข้าบ้านมาเจอพ่อ..ลูกสาวก็ยิ้มให้
แต่พอลูกสาวเดินคล้อยหลังไป..พ่อเห็นข้างหลังลูกก็รู้ทันทีเลยว่าจริงๆแล้วกำลังเศร้า ทุกข์มาก
พ่อเห็นแบบนั้นก็เลยทนไม่ได้ เรียกลูกสาวมาบอกว่าจะไม่บังคับอะไรอีกโดยเฉพาะเรื่องไอ่หนุ่มคนนั้น
เพราะทนเห็นแบบนี้ไม่ได้ ลูกสาวหน้าชื่นแต่อกตรม เสแสร้งแกล้งมีความสุข
ลูกสาวสงสัยว่าพ่อรู้ได้ยังไง...พ่อบอกว่าใบหน้าคนอาจจะเสแสร้งแกล้งหลอกคนอื่นได้
แต่ข้างหลังคนมันไม่สามารถหลอกตบตาคนอื่นได้เพราะมันทำไม่เป็น

ลองหันดูคนรอบข้างคุณซิ..มองเค้าจากข้างหลัง
แล้วคุณก็จะได้พบกับความจริงที่ไม่ได้เสแสร้งของเค้า
มันจะบอกได้อย่างดีว่า..สุขหรือทุกข์

แต่กรณีนี้ใช้ไม่ได้กับคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ในเรื่องนี้
เพราะขนาดเห็นโต้งๆต่อหน้าว่าลูกมีความทุกข์

..แต่ก็ยังทำ..

ก็ไม่รู้จะด่าว่าอย่างไรดี
พ่อแม่จำพวกนี้

หุหุ

[Grey Twilight]

นั่นไง!! ผมว่าแล้ว!!

(ขออนุญาตหยาบนะครับ) สัสเอ้ยยย ให้มันได้งี้สิเนี่ยยยย โธ่ถัง สองคนนี้รุ่นน้องผมไม่กี่ปีเองแน่ๆ แต่ว่าไม่มีโอกาสได้คุยกันเร็วกว่านี้เลย ทั้งๆที่ผมอาจจะช่วยเหลือบางอย่างได้บ้างแท้ๆ.... ทั้งๆที่ถ้าเจอความเห็นที่เป็นประกาศทางการเข้าไปหน่อย จะได้รู้สึกกันซะบ้าง ว่าไอ้ที่ทำๆอยู่น่ะต่ำทรามขนาดไหน แม่งเอ้ยยยยยยย

มันไม่ถูกนะครับ!! ไม่ถูกเลยทีเดียว ไม่ตลกเลยด้วยถ้าจะมีชีวิตคนหลายคนพังลงเพราะเรื่องบัดซบพรรค์นี้เนี่ย พ่อแม่ปั้นสิบนี่ก็สุดบรรยาย นี่มันไม่ใช่เวลามานั่งดูลูกทุกข์แล้วนะครับ! เวลานี้มันเวลาช่วย!! คนเรามันจะเห็นคนจมน้ำ จะมัวมานั่งเทศน์หรือนั่งมองรึครับ ต้องคิดแล้วช่วยเค้าขึ้นมาก่อนสิ แล้วนั่นลูกนะครับ ไม่ใช่คนใช้! ไม่ใช่คนข้างบ้าน! นั่นลูก! สิ่งมีชีวิตที่คุณคลอดออกมา คุณมองตาเค้าตอนเกิดแล้วภาคภูมิใจ มีความสุขขนาดไหน คิดถึงเวลานั้นบ้างเถอะ

ผมว่าแล้วว่าคุณมูเจย์ต้องเป็นคนใกล้ชิดที่ผมคิดจริงๆด้วย เพราะไม่งั้นไม่มีทางที่เหตุการณ์อ้างอิงเรื่องจริงจะเรียลได้ขนาดนี้ มันต้องมาจากคนที่มีวุฒิภาวะและมีความเป็นผู้ใหญ่ทางความคิดสูงมากระดับหนึ่งเลย ขอขอบคุณมากๆนะครับ และฝากให้เป็นที่ปรึกษาของน้องๆไปอีกนานๆ ช่วยเหลือให้พวกเขาได้มีความสุขกัน ให้พวกเขาผ่านพ้นปัญหาไปได้

ตอนนี้ผมว่าเรื่องมันน่าจะจบแล้วละมั้ง แต่อาจจะมีปัญหาคาราคาซังอยู่บ้าง ก็ขอให้จงเข้มแข็ง ทุกปัญหามีทางออก ทุกข้อกฏหมายมีช่องโหว่ ถ้าต้องการอยู่กันสองคนแบบที่คุณพ่อคุณไร้อำนาจยุ่งเกี่ยว ขอให้ใช้สติให้ดี ไปอ่านข้อกฏหมายบรรลุนิติภาวะและภายใต้การควบคุมดูแลดีๆ

อยากให้พึงระลึกเอาไว้ว่าเวลาที่ไม่มีใคร เวลาที่อาจจะท้อ พวกคุณยังมีพวกผม มีคนในเล้าที่พร้อมจะให้กำลังใจพวกคุณ ให้ความเข้มแข็ง และหากจำเป็น แม้จะมีแค่ผม แต่ผมก็พร้อมจะ 'สู้' ไปกับพวกคุณด้วย ดังนั้นจงอย่ายอมแพ้

ไม้ฉาก คุณเป็นที่พึ่งของคนมาตลอด ทุกคนหวังพึ่งคุณ และคุณเองก็อยากจะทำมันให้ได้ เป็นบุคลิกของอัลฟ่าเมลที่ดี เป็นความมุ่งมั่นที่แรงกล้าและไม่เจือปน คุณเป็นคนดี แต่ขอให้จดจำไว้ ว่าคุณท้อได้นะ.... คุณร้องไห้ได้.... คุณก็เป็นมนุษย์ครับ ไม่ใช่พระเจ้า ไม่ใช่ฮีโร่ คุณมีสิทธิ์ทุกอย่างที่จะเห็นแก่ตัวบ้าง คุณมีสิทธิ์ที่จะ 'รัก'

เจตนารมย์ที่แท้จริงของคุณเป็นสิ่งที่น่านับถือ นั่นคือ คุณไม่มีวันยอมแพ้อะไรง่ายๆ จริงไหมครับ? คุณอาจไม่ใช่คนเก่ง แต่คุณมีความพยายามที่มาจากแรงผลักดันอันบริสุทธิ์ ดังนั้นคำแนะนำของผมคือ เอาแรงผลักดันของความรักมาใช้ซะ เอาพลังงาน ความทุ่มเท ความตั้งใจทั้งหมดที่คุณมีให้ปั้นสิบ มาใช้เพื่อหาทางออกกับทุกปัญหาของชีวิตคู่ที่คุณจะเผชิญให้ได้ ด้วยพลังอันทรงคุณค่าและมหาศาลขนาดนั้น คุณจะแกร่งเหนือใคร คุณจะมีวิสัยทัศน์ที่ถูกต้อง คุณจะสู้เพื่อปกป้องคู่ของคุณดุจดั่งนักรบ Sacred band of Thebes เลยทีเดียว

แต่ขอให้จำไว้นะครับ ว่าคุณไม่ได้อยู่คนเดียว ถ้าจำเป็น ยอมให้คนอื่นยื่นมือเข้ามาบ้าง เพราะมีอีกหลายมือที่พร้อมจะยื่น และพร้อมจะช่วยคุณ ขอให้คุณเปิดการรับรู้ให้กว้าง แรงสะเทือนของสังคมมันยิ่งใหญ่ครับ

ปั้นสิบ คุณรอมานานแล้ว ผมไม่รู้ว่าปัจจุบันมันตอบโจทย์การรอคอยของคุณรึเปล่านะ แต่คุณไม่จำเป็นต้องรออีกแล้ว คุณเสียสละไปมาก มากจนเกินพอแล้ว มากจนมันจะทำร้ายคุณเพราะมีมนุษย์ที่คิดจะเอาเปรียบอย่างไร้สาระและเห็นแก่ตัวอย่างที่สุด คุณอาจเป็นคนที่ไม่จริงจังกับเรื่องทั่วๆไป แต่คุณเด็ดเดี่ยว... นี่คือสิ่งที่ผมเคารพคุณครับ คุณเด็ดเดี่ยวดีมาก แม้บางครั้งคุณจะยอมเห็นแก่ตัวบ้างก็ได้ แต่คุณก็เด็ดเดี่ยวเพื่อสิ่งที่คุณคิดว่าถูกต้องตามกรอบทำนองคลองธรรม เคยลองคิดไหมครับ ว่าความเด็ดเดี่ยวนั่นมาจากไหน?

คุณอาจไม่เคยคุยกับตัวเองนะ แต่ความเด็ดเดี่ยวของคุณน่ะ มาจากความแน่วแน่ในความรักของคุณครับ ยิ่งคุณเด็ดเดี่ยวกับเรื่องไม้ฉากมากขนาดไหน ยิ่งคุณคิดถึงเรื่องของเขามากกว่าเรื่องของตัวเองขนาดไหน มันเป็นสิ่งที่ระบุได้ว่า คุณรักเขามากขนาดนั้นครับ คุณเด็ดเดี่ยว ทุ่มเท แน่วแน่เพื่อความสุขของเขา ซึ่งอาจไม่ใช่ความสุขของคุณ แต่คุณก็ยอม เพราะคุณอาจไม่รู้หนทางที่จะแก้ปัญหา หรือเพราะคุณอาจจะอ่อนแอเกินไปที่จะลุกขึ้นเผชิญกับมัน หรือไม่ก็เพราะ คุณคิดว่าความรักของคุณคือการเสียสละ

แต่ไม่ว่าเหตุผลของคุณคืออะไร มันไม่สำคัญครับ เพราะคุณมีไม้ฉาก คุณมีกันและกัน คุณไม่เก่ง อาจใช่ คุณไม่แกร่ง ก็อาจจะถูก แต่สิ่งที่คุณมี คือความปรารถนาที่ดี ความรักที่จริงใจ เป็นแสงที่คอยสาดส่องให้คนรอบข้าง ดังนั้น อย่าท้อครับ อย่าแก้ปัญหาด้วยการเสียสละที่ไร้สาระ อย่ายอมที่จะไม่ลุกขึ้นเผชิญหน้ากับปัญหา เพราะคุณมีไม้ฉาก คุณมีเพื่อน คุณมีพวกผม และที่สำคัญ คุณมีพ่อแม่ที่รักคุณมากที่สุด ดังนั้นอย่ายอมแพ้กับทุกอย่าง ทุกปัญหาที่เข้ามา ตรองให้ดีครับ ใช้สติไว้มากๆ ปรึกษาเพื่อน ปรึกษาคน และปรึกษาตัวเอง หาทางแก้ที่คุณรู้สึกว่า เมื่อคุณจับมือกับไม้ฉาก และแก้ปัญหาด้วยวิธีนี้ พวกคุณมีความสุข พวกคุณยิ้มได้แม้มันจะลำบาก จงเลือกทางแก้นั้นครับ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เพลีย

[moujay]

https://www.youtube.com/v/cEeUFE6tRmQ


ขอให้เธอนั้นได้คู่เคียงกันตลอดไป
ถึงแม้ฉันยังไม่เปลี่ยนใจ
และรักได้เพียงแต่เธออยู่เหมือนเดิม.



อรุณสวัสดิ์ค่าา ,, วันนี้รอนิยายกันอยู่ไหม ??
55+ ฟังเพลงนี้รอกันก่อนเนอะ
แล้วยังไงจะรีบมาอัพให้นะคะ

[Jibbubu]

รออยู่ค่ะรออยู่ อยากรู้ว่าไม้ฉากจะทำยังไงต่อไป รีบมาอัพนะคะคุณเจ

[penneeamoon]

 

[moujay]

Ch 73.1   คำ สัญ ญา . . || ปั้นสิบ
   

“ป๊า ,, ไม้  ไม้ไปไหนครับ  ป๊า ไม้ฉากไปไหน”
ผมพยายามถามป๊า แต่ป๊าก็ไม่ตอบผม
หันไปถามม๊า ม๊าก็หลบหน้าผมไม่ยอมสบตากับผม

ไม้ .. ไม้ฉากไปไหน?
หรือว่าที่ผมเห็นบนเวทีจะเป็นเรื่องจริง??



ผมรีบลุกออกจากเตียง ก่อนจะวิ่งไปบนบ้านใหญ่ ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานหมั้นเมื่อเช้า
ตอนนี้ยังมีบางคนนั่งทานข้าว และนั่งดื่มอยู่ที่โต๊ะจีนตรงสนาม และบางคนก็อยู่บนบ้านใหญ่
ผมรีบเดินเบียดผู้คนที่ยืนออกันอยู่ตรงประตูเข้าไป
เสียงป๊ากับม๊า เรียกชื่อผมดังมาจากข้างหลัง


“ปั้น ไม่เข้าไปลูก! ปั้นสิบ หยุดก่อน!”

แต่ในวินาทีนั้นผมหยุดไม่ได้แล้วครับ
มันต้องไม่ใช่อย่างที่ผมเห็นสิ ต้องไม่ใช่
แม่ของไม้ฉากสัญญาแล้ว!!!!

พอผมแทรกคนที่ยืนอยู่หน้าประตูเข้าไปได้แล้ว
ผมแทบจะล้มทั้งยืน
มันเป็นแบบที่ผมเห็นจริงๆครับ
ก่อนที่ผมจะเป็นลมล้มไปนั้น
ผมหันไปมองบนเวทีพร้อมๆกับไม้ฉาก
เพราะยูโรกับเปามันพูดจาแปลกๆ ด้วยความสงสัยผมก็เลยหันไป
บนเวทีมีคนงานกำลังปลดป้ายคำว่า “งานหมั้น” ลง
และติดคำว่า “ งานมงคลสมรส” แทน
ผมเห็นแค่นั้นครับ แล้วผมก็เป็นลมล้มไปเลย


แต่ตอนนี้สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้า ,, ทำให้ผมรู้สึกหน้าชากว่าตอนเป็นลมอีกครับ
ไม้ฉาก กับน้องพิม กำลังนั่งอยู่บนตั่งหลั่งน้ำสังข์
เจิมแป้งที่หน้าผากแล้ว และมีมงคลแฝดอยู่บนหัวของไม้ฉากและน้องพิม
ตอนนี้มีแขกผู้ใหญ่ทยอยขึ้นไปหลั่งน้ำสังข์และอวยพรให้กับคู่บ่าวสาว
ผมใช้คำนี้ได้แล้วสินะ ,,  คู่บ่าวสาว!!!


ผมพลาดอะไรไป ,, ผมเป็นลมไปนานขนาดนั้นเลยงั้นหรอ??!!



“ทำไมละ  ทำไมเป็นแบบนี้”
ผมเริ่มสะอื้นออกมา จนคนในงานเริ่มหันมามองผม
จะไม่ให้มองได้ยังไงละครับ   อยู่ๆมายืนร้องไห้ในงานแต่งงาน
ถึงจะร้องไม่ดัง แต่ก็สะอื้นจนตัวโยนเลยละครับ
รองเท้าผมก็ไม่ได้ใส่   วิ่งออกจากบ้านพักมาทั้งที่เท้าเปล่าแบบนั้นเลย
เท้าผมเลอะไปหมด ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง
แล้วเสื้อที่ใส่ก็ปลดกระดุมออกมาเกือบหมด
สภาพดูไม่ได้มากๆ   ไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมแขกๆในงานถึงหันมามองผม


รวมทั้งไม้ฉากที่นั่งอยู่บนเวทีด้วย มันมองเห็นผมแล้ว
มันทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่คนที่ยืนอยู่ข้างหลังไม้ฉาก
เค้าเรียกว่าเพื่อนเจ้าบ่าวมั้งครับ  เอามือกดไหล่ไม้ฉากให้นั่งลงเหมือนเดิม
เพื่อนเจ้าบ่าวคนนั้นไม่ใช่เพื่อนผมแน่นอนครับ  หน้าไม่คุ้นเลย
คงเป็นคนของทางลุงพล หรือทางคุณพ่อไม้ฉากนั้นแหละ


“ปั้น  กลับบ้านพักกันเหอะมึง”
ไนซ์เดินเข้ามาดึงแขนผมให้เดินออกจากห้องจัดงาน
ตอนนี้ผมเองแทบไม่มีแรงจะต้านทานแรงดึงของเพื่อนละครับ
เลยเดินตามเพื่อนๆกลับบ้านพักไป


พอเดินเข้ามาในบ้านพักแล้ว ยูโรก็ถามขึ้นมา

“กลับกรุงเทพกันเลยดีไหมวะ”

“ยัง ไม่กลับ กูไม่กลับ  กูต้องคุยกับแม่ของไม้ฉากก่อน
ไหนบอกว่าไม่แต่งไงวะ แล้วเมื่อกี้บนเวทีคืออะไรวะมึง
พวกมึงบอกกูที  ฮึกกก .. ฮือออ คืออะไรวะ  ทำไมเป็นแบบนี้วะมึง”
ผมหมดเรี่ยวแรงที่จะเดินแล้วครับ 
นั่งฟุบลงไปกับพื้น ก่อนจะปล่อยโฮร้องไห้ออกมา

ทำไมเป็นแบบนี้ ทำไมต้องโกหก ทำไมต้องหลอกกันด้วย
พวกเพื่อนๆไม่มีใครเดินเข้ามาปลอบหรือมาบอกให้ผมหยุดร้องไห้
ทุกคนปล่อยให้ผมได้ร้องไห้ออกมา ... ซึ่งมันก็ดีแล้วครับ
เพราะผมเองก็เก็บความเจ็บ ความอึดอัดนี้ไว้ในใจไม่ได้แล้วจริงๆ


“พอเถอะปั้น  มึงอย่าร้องเลยนะมึงร้องมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ
แล้วนี้มึงยังไม่ได้นอนเลย อย่าร้องเลยนะมึง พวกกูขอ”
เปาดึงผมเข้าไปกอด ก่อนจะเอามือตบหลังผมเบาๆ

“มึง เอาไม้คืนมาให้กูเถอะ มึงไปตามไม้กลับมาหากูได้ไหม
ฮืออ  มึงเอาไม้กลับมา ไม่เอาแล้วกูไม่ให้หมั้นแล้ว”
ผมร้องไห้ และไม่ยอมฟังคำปลอบจากเพื่อนๆครับ
ผมร้องไห้หนักมากจริงๆ ไม่อยากยอมรับในสิ่งที่มันเกิดขึ้น


ถ้าแต่งงานแล้ว แปลว่า ผมกับไม้ต้องจบลงแล้วใช่ไหม?
ตอนนี้ไม้ไม่ใช่คนรักของผมอีกแล้วงั้นหรอ?


“ปั้น ไม่เอาลูกใจเย็นๆ เดี๋ยวจะหายใจไม่ออก”
ม๊าพูดเสร็จก็ดึงผมเข้าไปกอด ก่อนจะเอามือมาลูบหัวผม


“ฮึกก ,, ม๊าครับ  ฮืออ ทำ ทำไมเป็นแบบนี้ละครับม๊า
ทำไมไม้ต้องแต่งงานครับ ฮืออออ ไหน บอกว่าไม่แต่งไงครับม๊า”
ผมสะอื้นไปก็ถามม๊าไป   ..
ตอนนี้ผมหายใจไม่ออกละครับ มันร้องไห้หนักจนหายใจไม่ทัน


“มันเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่เค้าเห็นว่ามันสมควร เราห้ามไม่ได้หรอกลูก
เพราะเราแค่คนนอก ปั้นเข้าใจไหมลูก อย่าร้องไห้แบบนั้นสิปั้น  ค่อยๆหายใจก่อน”
ป๊าขึ้นเสียงดุผม เพราะผมร้องไห้แล้วหายใจไม่ทัน
ตอนเด็กๆผมเคยเป็นหอบครับ เวลาหายใจไม่ทันทีไรต้องเข้าโรงพยาบาลทุกทีครับ


ตอนนี้ม๊าเริ่มผละตัวออกจากผม แล้วค่อยๆถอดเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตออกให้ผม

“ไนซ์ไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้ปั้นหน่อยลูก
ยูโรครับเปิดระเบียงห้องให้ลมเข้ามาในห้องหน่อย
น้องปั้นหายใจไม่ออกลูก ช่วยม๊ากันหน่อย”
ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าเพื่อนๆผมจะทำตัววุ่นวาย
วิ่งไปมากันเต็มห้องแค่ไหน
ผมรู้แค่ผมเสียใจ  และอยากให้ไม้ฉากมายืนตรงหน้าผม



ผมอยากได้ไม้ฉากกลับคืนมา!



ม๊าเช็ดตัวให้ผมเสร็จแล้ว
ก็ให้ยูโรช่วยหาเสื้อผ้าใส่สบายๆมาให้ผมเปลี่ยน
แต่ผมไม่ยอมขยับตัว จนยูโรมันด่าผมครับ

“ถ้ามึงทำตัวงี่เง่าแบบนี้นะปั้น อย่าว่าแต่ไม้ฉากเลยที่จะไปจากมึง
พวกกูก็จะไป ไอ้เชรี้ย! ลุกมาไวๆเลย มาเปลี่ยนชุด
จะทำตัวอ่อนแอให้พ่อแม่มึงเป็นห่วงอะไรหนักหนาวะ
มันแต่งไปแล้วมึงจะกลับไปแก้ไขได้ยังไงละ 
อาบน้ำแต่งตัวแล้วหยุดร้องไห้ได้แล้ว
เดี๋ยวไม้มันมาจะได้คุยกันว่าจากนี้พวกมึงสองคนจะเอาไงต่อ
ร้องไห้จนมึงตาย มึงก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว”
ยูโรมันด่าผมมาเป็นชุดเลยครับ T^T

ผมหันไปมองหน้ายูโร แววตามันไม่ได้ดุอะไรผมเลยครับ
แต่เป็นแววตาของความเป็นห่วง

“ยู .. มึงไปตามไม้มาให้กูหน่อย นะยูนะ
มึงบอกไม้ว่ากูรอมันอยู่ที่นี้ 
มันต้องรีบมาแน่ๆ แล้วเราจะกลับกรุงเทพกัน
ไนซ์ๆ มึงไปเอารถออกเลย กูจะพาไม้กลับกรุงเทพ”
ผมขยับตัวไปหาไนซ์ ก่อนจะเขย่าๆแขนไนซ์ให้มันรีบลุกไปเตรียมรถ
แต่มันกลับนั่งมองหน้าผมเฉยๆ  ยูโรก็ยืนอยู่เหมือนเดิม
ไม่มีใครไปตามไม้ฉากให้ผม

“ฮึกกก ฮืออ ,, ทำไมพวกมึงไม่ทำละ ทำไมม่ช่วยกู
มึงไปตามไม้กลับมาให้กูเถอะ ฮืออออ โอ้ยย เจ็บ”
ผมร้องไห้มากไปจบเจ็บหน้าอก
ต้องเอามือมาบีบนวดไว้ให้มันหายปวด

“ปั้นสิบ!!! ป๊าบอกแล้วไงลูกอย่าร้องไห้แบบนั้น หัวใจจะทำงานหนัก
ถ้าปั้นเป็นอะไรไป  ป๊ากับม๊าจะอยู่ยังไงละครับ
ไม่เอานะลูกนะ หยุดร้องก่อนนะครับ”
ป๊าเดินมาบีบนวดตรงไหล่ให้ผม ก่อนจะนวดแขนให้ผมหายเกร็ง

“ป๊า  แต่ปั้นรักไม้นะครับ รักจริงๆ ไม้ก็รักปั้น
ฮึกกก ,, ป๊าตามไม้กลับมาให้ผมนะครับ”
ผมหันไปขอร้องป๊า  แต่ป๊าก็ได้แต่ยิ้มบางๆให้ผม  โดยไม่ได้พูดอะไร


“ม๊าฝากปั้นด้วยนะลูก เดี๋ยวป๊ากับม๊าขอขึ้นไปในงานก่อน
 ถ้าไม่มีอะไรแล้ว  อีกสักพักพวกเราก็กลับบ้านกันนะ”
ม๊าเห็นว่าเพื่อนๆผมอยู่ดูแลผมได้   ม๊าเลยขอไปดูงานข้างนอก
พอม๊าผมพูดจบแล้วก็ชวนป๊าเดินออกจากห้องไป


ไนซ์มาประคองตัวผมให้ลุกขึ้นยืน ก่อนมันจะยิ้มหล่อๆให้ผม
“อาบน้ำกันมึง จะได้สบายตัว”


พูดจบไนซ์ก็ผลักผมเข้าไปในห้องน้ำ

“อาบน้ำนะมึง ถ้ายังชักช้าอีก กูจะเข้ามาอาบให้”
มันพูดเสร็จก็ยิ้มกวนๆมาให้ผม
แต่ในเวลานี้ผมไม่ได้กลัวไม่ได้อายอะไรหรอกครับ ถ้ามันจะเข้ามาอาบให้ผมก็ยอม


ผมยืนนิ่งๆอยู่ในห้องน้ำ มองหน้าตัวเองในกระจก
นี้หรอคือหน้าตาของคนที่ทำเพื่อคนรัก
ทำเพื่อครอบครัวของคนที่มันรัก

สุดท้ายมึงก็แค่คนโง่ๆคนหนึ่งแหละปั้นสิบ
พ่อแม่ไม้ฉากมาหลอกใช้ความรักของผม เพื่อให้ไม้ฉากได้ทำในสิ่งที่ท่านต้องการ
ผมทำร้ายตัวเองไม่พอ ผมยังทำร้ายไม้ฉากด้วย


แล้วจะทำยังไงต่อไปละปั้นสิบ?

เค้าแต่งงานกันแล้ว  คนรู้กันหมดแล้ว
เค้าจะมาคบมึงหรอไง?

มึงมันแค่ผู้ชาย ที่เป็นผู้ชายเหมือนกับไม้ฉาก
พ่อแม่เค้าจะยอมรับมึงหรอ จะมีวันยอมรับงั้นหรอ?


ผมเสียใจครับ เสียใจมากๆ
ไม่ได้เสียใจที่พาไม้กลับมานะครับ เสียใจที่แม่ไม้ฉากผิดสัญญา

คำสัญญาของผู้ใหญ่ไม่มีความหมายหรอครับ?
ผมอยากรู้จริงๆ



ผมยืนมองตัวเองในกระจก ยืนคิดอะไรไปเรื่อยๆ
เพราะหลายสิ่งหลายอย่างที่มันรุมเร้าผมมานาน
ผมอยู่ในความอึดอัดใจ อยู่กับความทรมานใจแบบนี้มาหลายปีแล้ว
ตอนนั้นสมองส่วนดีที่เคยคิดแต่สิ่งดีๆ มองโลกในแง่ดีๆมันไม่ทำงานแล้วครับ


คนในกระจก .. นั้นมันคือผม คือ ปั้นสิบ
ปั้นสิบ ,, ถ้ามึงไม่รู้สึกชอบไม้ฉากเกินกว่าเพื่อนละ
ถ้าวันนั้นมึงไม่ทำเกินเลยไม่ก้าวข้ามคำว่าเพื่อน
ถ้ามึงไม่ดื้อดึงจนมาถึงวันนี้
ไม้ฉากจะต้องไปแต่งงานแบบนี้ไหม?
ทุกอย่างเพราะมึงนะปั้น
เพราะมึงรักมัน เพราะมึงล้ำเส้นของคำว่าเพื่อน
เรื่องราวเลยเป็นแบบนี้!!!


แต่ถ้า ...




ไม่มีผมอีกแล้วละ?



ไม้ฉากก็ไม่ต้องแต่งงานใช่ไหม?
เรื่องการแต่งงานจะยุติลงหรือป่าว?

พ่อของไม้ฉากทำไปเพียงแค่อยากชนะผมเท่านั้น
ถ้าผมหายไปจากโลกนี้แล้วละ…
พ่อแม่ของไม้ฉากก็ไม่ต้องหย่ากัน
ครอบครัวของไม้ฉากก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมใช่ไหม?
ไม้ฉากก็จะมีชีวิตเป็นของตัวเองโดยไม่ต้องห่วงผมใช่ไหม?


ความคิดชั่ววูบมันทำให้ผมตัดสินใจ ..
เดินไปยังกองเสื้อผ้าที่ผมใส่มาจากกรุงเทพ
เมื่อตอนเช้าไม้ฉากมันถอดเสื้อผ้าผมแล้วโยนทิ้งไว้ในห้องน้ำ

ผมเดินไปหยิบกางเกงขึ้นมาล้วงเอาของในกระเป๋า
พอเจอสิ่งที่ผมอยากได้แล้ว  ผมก็เดินไปเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำจนเต็ม
ก่อนจะถอดเสื้อผ้าแล้วกำลังจะลงไปนั่งแช่ในน้ำ

แต่เสียงไนซ์ตะโกนดังขึ้นมาก่อน ผมเลยหยุดยืนนิ่งๆอยู่ข้างๆอ่างอาบน้ำ

“เห้ยย เสร็จยังวะมึง กูจะเปิดเข้าไปดูละนะ ปั้น ปั้นสิบ!!”
ไนซ์มันไม่ได้รอคำตอบจากผมครับ เปิดประตูห้องน้ำเข้ามา

“อ้าวยังไม่อาบอีกหรอวะมึง แล้วมึงเปิดน้ำใส่อ่างทำไมเนี้ย
อย่าบอกนะว่าจะแช่น้ำอะ  เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
ไนซ์ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ พอมันเห็นผมยืนอยู่ข้างๆอ่างอาบน้ำ  และถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้ว
มันกลับหันหน้าหนี  ไอ้เชรี้ยย  คนที่ควรอายนะ คือกูต่างหาก - -‘
มึงจะอายแล้วหลบหน้าไปทำไมกันวะไอ้บ้าไนซ์


“อืมม เมื่อยๆตัววะ อยากแช่น้ำอุ่นให้สบายตัวหน่อย  มึงรอข้างนอกเถอะ
กูขอแช่น้ำสักพัก แล้วจะออกไป”

“เออๆ อย่าแช่นานนะมึง เดี๋ยวไม่สบาย”
พอไนซ์พูดจบก็ปิดประตูห้องน้ำ


ผมเดินลงไปนั่งแช่ในอ่างอาบน้ำ
ในมือของผมยังกำของสิ่งหนึ่งที่เพิ่งไปหยิบมาจากกางเกง
พอลงไปนอนแช่น้ำแล้ว  ผมแบมือที่กำไว้ออก  มันเป็นห่อกระดาษทิชชู่ครับ
ข้างในมียาเม็ดสีขาว ขนาดกลมๆ เล็กๆ อยู่ 2 เม็ด




ครับ ,, ยานอนหลับที่สั่งจากเพื่อนของพู่กัน
ผมใช้กับไม้ฉากไป 1 เม็ด  และมันเหลืออยู่ในมือผมตอนนี้ 2 เม็ด


ไม่ได้นอนพักมาหลายวันแล้ว ไม่ได้นอนหลับสนิทมาตั้งนาน

ตั้งแต่ไม้ฉากทะเลาะกับพ่อกับแม่
ตั้งแต่ไม้ฉากเข้าเรียนในโรงเรียนตำรวจ
แล้วไหนจะตอนที่มันไปใต้อีก  ...
ผมนอนหลับไม่สนิทมาเกือบจะ 2 ปีแล้วครับ
นอนคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้มาตลอด ,,


ผมตัดสินใจกินยานอนหลับทั้ง 2 เม็ดในมือ
ก่อนจะค่อยๆเอนตัวนอนในอ่างอาบน้ำ
น้ำอุ่นๆกำลังสบายตัว ,, 
แต่น้ำตาที่กำลังไหลลงมาอาบแก้มของผม มันอุ่นกว่าน้ำในอ่างเสียอีก


ผมนอนแช่น้ำไปสักพัก น่าจะไม่ถึง 5 นาที
ผมรู้สึกใจของผมเต้นแรงมากๆ
และรู้สึกเหมือนมีน้ำอุ่นๆไหลออกมาจากจมูกผม
ผมเอื้อมเอามือไปเช็ดออก ,,

เลือด ?
เลือดกำเดาไหล?

ผมเอามือเช็ดเลือดกำเดาที่ไหลออกมา แต่เช็ดยังไงก็ไม่ยอมหยุดสักที
น้ำในอ่างอาบน้ำเริ่มมีสีเลือดจางๆ
ตอนนี้ผมเริ่มมึนหัว และตาผมเริ่มจะหนักขึ้นเรื่อยๆ
ผมเงยหน้าพิงกับพนักพิงของอ่างอาบน้ำ
เพราะหวังว่าเลือดกำเดาจะหยุดไหล



หายใจไม่ออก!
ใจผมเต้นแรงมากๆ จนผมรู้สึกหายใจไม่ออก


อืมม ทรมาน .



แต่ผมไม่มีแรงที่จะขยับตัว หรือจะลุกไปไหนได้อีกแล้วครับ
ยานอนหลับคงออกฤทธิ์แล้ว ..

ผมยิ้มให้กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
คงถึงเวลาแล้วละ .. ผมคงจะได้พักแล้ว

“ป๊า ม๊า ,, ปั้นขอโทษครับ.. ไม้ กูขอโทษ”


แล้วทุกสิ่งก็ดับวูบไป.

[Jibbubu]

โอ๊ยยยยยย คุณเจมันค้างอย่างแรงเลยค่ะ ทำไมไม่ต่อให้จบค่ะ รีบมาต่อนะคะ อยากรู้เรื่องต่อจากนี้ไวๆ ค่ะ

[moujay]

Ch 73.2  ทำร้าย || ไม้ฉาก




“เดี๋ยวเชิญทุกท่านรับประทานอาหารได้เลยนะคะ 
ขาดเหลืออะไรแจ้งน้องๆที่คอยยืนบริการทุกท่านได้ค่ะ”
เสียงของน้าอรพูดบอกแขกๆที่มาร่วมงาน
พอน้าอรพูดจบ แขกก็ทยอยเดินลงไปข้างล่างกัน


ผมลุกขึ้นยืน แล้วดึงมงคลแฝดที่อยู่บนหัวออก
ผมต้องรีบกลับไปหาปั้นสิบ เพราะเมื่อกี้ปั้นสิบมันร้องไห้ ..
มันขึ้นมาเห็นแล้วว่าผมโดนพ่อบังคับให้แต่งงาน

ตอนที่มันหันมาเห็นป้ายบนเวทีเปลี่ยนเป็น มงคลสมรส
ปั้นสิบก็เป็นลมล้มลงไป พวกผมวิ่งเข้าไปประคองปั้นสิบไว้
ก่อนที่เปาจะมาอุ้มตัวปั้นสิบกลับไปนอนพักที่ห้อง
สักพักป๊ากับม๊าของปั้นสิบก็มา

“ปลดกระดุมเสื้อหน่อยดีไหมวะ มันคงอึดอัดอะ”
ยูโรพูดเสร็จก็ปลดกระดุมเสื้อให้ปั้นสิบ
ส่วนไนซ์ก็หันมามองหน้าผม

“มึงไปคุยกับพ่อแม่มึงเถอะวะ  มันคืออะไรกันแน่วะ
ปั้นมันอาจจะยอมนะเรื่องหมั้น แต่กูว่าถ้าแต่งงาน มันหนักหนาเกินไป
ปั้นสิบไม่ยอมแน่ๆ  กูไม่อยากเห็นมันเสียใจแล้ววะมึง
มึงไปเคลียร์กับพ่อแม่มึงก่อนเถอะไม้”
พอไนซ์มันบอกกับผมเสร็จแล้ว มันก็เดินไปเปิดประตูห้องให้ผม
คือ มันไล่ให้ผมรีบออกไปนั้นแหละครับ - -‘


“กูฝากปั้นด้วยนะ  เดี๋ยวกูจะรีบมา”
พอผมเดินออกจากห้องแล้วก็รีบวิ่งมาหาพ่อแม่บนบ้านใหญ่
แต่ไม่ทันได้ถามเลยครับว่าพ่อเปลี่ยนป้ายบนเวทีทำไม
คนของลุงพล  หรือคนที่เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวผมนั่นแหละครับ ก็มาล๊อคแขนผมไว้
ก่อนจะพาผมขึ้นไปนั่งบนตั่งรดน้ำสังข์

“เห้ยย ปล่อยดิวะ”
ผมพยายามดิ้นแล้วครับ แต่มันกดไหล่ผมให้นั่งลงนิ่งๆ
ก่อนที่พ่อผมจะเดินเข้ามาหา


“พ่อ ยังไงมันก็เป็นพ่อนะไม้ฉาก  แกเกิดมาเพราะฉัน แล้วแกจะเหนือกว่าฉันไปได้ยังไง”
พอพ่อพูดจบก็เดินยิ้มออกไป แล้วลุงพลก็กล่าวเชิญแขกให้ขึ้นมาร่วมรดน้ำสังข์

เหตุการณ์มันเร็วมากจนผมลุกหนีไม่ทันครับ
เพราะพอพ่อเดินออกไป  สักพักพิมก็โดนพาตัวมานั่งข้างๆผม หน้าพิมยังเต็มไปด้วยน้ำตา
แล้วคนแก่ๆที่ไหนไม่รู้ก็เอามงคลแฝดมาใส่ให้ผมกับพิม
เอาพวงมาลัยมาคล้องคอให้ และเจิมหน้าผากให้พวกผม
จนทุกคนเดินขึ้นมารดน้ำสังค์และอวยพรให้ผมกับพิม
ตอนนั้นคือผมถามตัวเองว่า ,, มึงจะนั่งรออะไรวะไม้?
ลุกขึ้นสิ!


แต่ผมก็ทำไม่ได้ ....
ผมไม่แกร่งพอที่จะหักหน้าพ่อแม่ในงานวันนี้ได้

จนผมเห็นปั้นสิบ ยืนมองหน้าผมอยู่ มันร้องได้ และพูดอะไรออกมาไม่รู้
เพราะมันอยู่ไกลผมเลยไม่ได้ยิน ผมจะลุกขึ้นไปหาปั้นสิบแล้ว
แต่เพื่อนเจ้าบ่าวแปลกหน้านั้นมันกดไหล่ผมให้นั่งลง
ผมต้องทนเห็นปั้นสิบยืนร้องไห้จนตัวสั่นไปทั้งตัว
และต้องทนเห็นปั้นสิบเดินออกจากห้องจัดงานออกไป


ไม่ทนแล้วครับ พอกันที .. ผมนั่งเป็นหุ่นเชิดให้พ่อแม่มาจนเสร็จพิธีแต่งแล้ว
ผมจะกลับไปหาปั้นสิบ แล้วจะพาปั้นสิบกลับกรุงเทพ!!


“ปล่อยดิวะ”
ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากคนของลุงพล ที่ตอนนี้ยืนล๊อคแขนผมอยู่

“อย่าดิ้นเลยครับ เหลืออีก 1 พิธี ทุกอย่างก็เสร็จแล้ว”

1 พิธี ?

อะไรกันอีกวะเนี้ยย!!!


“พี่ไม้คะ พิมขอโทษนะพี่”
น้องพิมก็เอาแต่ร้องไห้ เอาพูดคำว่าขอโทษ
จะขอโทษอะไรตอนนี้วะ!!!!
ตอนนี้ผมโกรธจนผมพาลไปหมดแล้วครับ มองเห็นหน้าพิมก็หงุดหงิด
คือ หยุดร้องไห้เถอะ มันไม่ช่วยอะไรได้ละจริงๆตอนนี้!!!


“แกอย่าดิ้นเลยไม้ฉาก อีกแป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว”
พ่อผมเดินมายิ้ม แล้วมองหน้าผม
ส่วนแม่ก็ยิ้มและยกมือไหว้แขกอยู่ข้างๆพ่อ


“ไหนพ่อสัญญากันปั้นมันไงครับว่าจะแค่หมั้น แล้วนี้มันคืออะไรครับพ่อ”
ผมถามพ่อค่อนข้างเสียงดังมากครับ
ดังจนพ่อหันไปมองคนรอบๆตัว เพราะกลัวเค้าจะได้ยินคำถามที่ผมถามพ่อ

“ก็หมั้นแล้วก็แต่ง ฉันโกหกตรงไหนหรอ? ฉันจับแกแต่งงานเลยหรือไงละ
นี้ไงฉันก็หมั้นให้แล้ว  ถึงมาแต่ง  เพื่อนแกมันโง่เอง โง่ตั้งแต่ริจะมารักผู้ชายด้วยกันแล้ว!!”
สิ่งที่พ่อพูดออกมา ทำใจผมแทบจะสลาย
มันเป็นแผนของพ่อกับแม่ผมจริงๆด้วย


“พ่อหลอกพวกผมทำไมครับ พ่อไม่อยากให้ผมมีความสุขหรอครับ”
พ่อที่กำลังยิ้มให้กับแขก หันมามองหน้าผมด้วยแววตาที่นิ่ง แต่แฝงไปด้วยความดุดัน!


“นี้คือความสุข ที่คนอย่างฉันหามาให้แก และแกต้องรับมันไป เพราะแกเป็นลูกชายของฉัน”
พ่อพูดเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปหาลุงพล ที่ตอนนี้เดินเข้ามากับผู้ชายคนหนึ่ง
ผู้ชายคนนั้นใส่ชุดสีกากีครับ เดินถือแฟ้มเอกสารเข้ามา


“มาๆไม้ฉากมานั่งตรงนี้ลูก  ประคองน้องมา มานั่งข้างๆกันตรงนี้”
พ่อเปลี่ยนน้ำเสียงที่ใช้คุยกับผมทันที    แต่ผมก็ไม่ได้เดินเข้าไปหาพ่อ
และไม่หันไปมองหน้าพิมด้วยว่าตอนนี้พิมทำหน้ายังไง


พอผมไม่ขยับตัวเดินเข้าไปนั่งเหมือนที่พ่อสั่ง
เพื่อนเจ้าบ่าวของผม ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นใคร
เดินลากแขนผมให้เข้าไปนั่งที่โซฟา   และอีกคนก็ประคองพิมมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกับผม


“ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ รดน้ำสังข์เสร็จแล้วก็เหลือจดทะเบียนสมรสอีก 1 อย่าง
ทุกอย่างก็จะเป็นอันเสร็จสิ้น   นี้ครับผมเตรียมมาให้แล้วครับ”
นายทะเบียนคนนี้ อาจจะเป็นเพื่อนหรือรู้จักกับลุงพลก็ได้
เพราะดูเค้ามีความเกรงใจลุงพลและมีการน้อมนอบกับลุงพลพอสมควร


“ไม้เซ็นสิลูก”
พ่อผมออกคำสั่งให้ผมเซ็น  ใช้คำว่าออกคำสั่งถูกต้องแล้วครับ!


“พ่อครับ ผมอายุเพิ่ง 20 เต็ม ส่วนน้องพิมอายุเท่าไหร่เองครับ ผมว่าเลื่อนจดทะเบียนไปก่อนก็ได้”
ผมหันไปตอบพ่อ แต่ตาผมไม่ได้หลบสายตาพ่อที่ส่งมาฟาดฟันผมนะครับ
ปากไม่ด่า แต่ใช้สายตาสั่งแทนสินะ!


“จดได้ลูก น้องพิมอายุ 17 เต็มแล้ว  จริงใช่ไหมครับนายทะเบียน
ถ้าพ่อแม่อนุญาตให้จดทะเบียนได้
เด็กที่อายุยังไม่บรรลุนิติภาวะ สามารถจดทะเบียนสมรสกันได้”
ลุงพลหันไปถามนายทะเบียน  ซึ่งถ้านายทะเบียนก้มไปเลียแข้งขาลุงพลได้คงทำไปแล้วละครับ
ขนาดนั่งกับโซฟา ยังโค้งตัวให้กับทุกๆคำพูดที่ลุงพลสั่ง - -‘


“ได้ครับ ไม่เป็นปัญหาใดๆเลยครับ”
ลุงพลส่งปากกาให้น้องพิมเซ็น
และผมรู้ว่าน้องพิมปฏิเสธพ่อไม่ได้แน่ๆ
น้องพิมหันมามองหน้าผมเล็กน้อย ก่อนจะหันไปจรดปากกาเซ็นลงในใบทะเบียนสมรส


“น้องเค้าเซ็นก่อนแล้วนะ ไม่แมนเลยนะเรา อ้าวว เซ็นได้แล้ว
คุณลุงคุณป้าเค้ารอถ่ายรูปคู่”
พ่อผมก็ยังยิ้มไปด้วยและออกคำสั่งให้ผมเซ็น 
ผมก็ยังไม่ยอมจับปากกาที่พ่อยื่นมาให้ครับ


“คุณลงไปดูเพื่อนๆไม้ฉากหน่อยสิ  เผื่อขาดเหลืออะไรจะได้ช่วยกันได้”
พ่อผมหันไปมองหน้าแม่ ก่อนจะสั่งให้แม่ลงไปหาเพื่อนๆผม
ผมรู้ครับว่าพ่อขู่ผมแน่นอน ! 


“สงสัยไม้ฉากอยากได้กำลังจากเพื่อนมั้งครับ  งั้นเดี๋ยวให้คนไปตามเพื่อนๆมาดีไหม
น้องอะไรนะครับที่ตัวขาวๆหน่อยนะ ให้ขึ้นมาเป็นสักขีพยานหน่อยดีไหม”
ลุงพลก็เออออตามพ่อผม  พ่อเห็นว่าผมไม่ยอมแน่ๆ
เลยขยับตัวมานั่งชิดๆผมก่อนจะกระซิบคุยกับผม


“อยากให้ไอ้เด็กปั้นมันเจ็บตัวมากใช่ไหม  ได้นะถ้าแกต้องการแบบนั้น””
พอพูดจบพ่อก็ขยับตัวออก ก่อนจะยิ้มให้แขกที่ยืนดูอยู่ข้างๆ


ผมไม่มีทางเลือกแล้วครับ ต้องจำใจยอมเซ็นใบทะเบียนสมรส
เพราะผมเองก็ไม่อยากให้ปั้นสิบโดนพ่อผมทุบตีไปมากกว่านี้แล้ว


“นี้ครับ แบ่งไว้คนละแผ่นนะครับ ตอนนี้ผมขอประกาศให้ทุกท่านในที่นี้ทราบว่า
นายภาคิน  และนางสาวพิมพ์ชนก  ได้เป็นสามีภรรยากันโดยถูกต้องตามกฎหมาย
ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ”
นายทะเบียนพูดจบก็ยื่นใบทะเบียนสมรสมาให้ผม แต่ผมไม่ได้ยื่นมือไปรับครับ
ผมหันไปมองหน้าพ่อ

“พอใจแล้วใช่ไหมครับ ผมขอตัว”
พูดจบผมก็รีบวิ่งลงมาหาเพื่อนๆที่บ้านพัก





“ปั้น ปั้น”
ผมเดินเข้ามาในบ้านพัก  เห็นแต่ไนซ์ที่นั่งเล่นมือถืออยู่
ส่วนเปากับยูโรนอนหลับอยู่บนเตียง
พอผมเดินเข้าไปตะโกนถามหาปั้นสิบ พวกมันเลยตื่น


“อะไรของมึง โวยวายทำไมวะ” ยูโรตื่นมาก็ด่าผมก่อนเลย - -‘

“ปั้นละวะ ปั้นสิบไปไหน”
ผมมองไม่เห็นปั้นสิบอยู่ในห้อง  ตอนนั้นรู้สึกใจไม่ดีเลยครับ
มันหนีผมไปแล้วหรือป่าว? หรือพ่อแม่มันพากลับบ้านไปแล้ว


“นอนแช่น้ำในห้องน้ำโน้น มึงโวยวายอยู่ได้ มันไม่หนีมึงไปไหนหรอกนะ”
ไนซ์อีกคนครับ ด่าผม    เออ .. พวกมึงไม่เข้าใจกูหรอกนะว่ารู้สึกยังไง!


ผมถอดเสื้อขาวออก ก่อนจะเอาไปวางพาดไว้ที่เก้าอี้
ถอดรองเท้าเสร็จหมดแล้ว เลยเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆไนซ์
เพื่อรอปั้นสิบให้ออกมาจากห้องน้ำ


“แล้วมึงเอาไงต่อวะ” เสียงเปาถามผม
มันยังนอนให้ยูโรกอดอยู่เลยครับ
อิจฉา!!! จะมากอดกันต่อหน้ากูทำไมครับ T^T


“กูจะกลับกรุงเทพกับปั้น “
ผมตอบเพื่อนๆด้วยความมั่นใจ  เพราะผมทำตามที่พ่อต้องการแล้ว
ตอนนี้มันเป็นชีวิตของผมแล้ว ผมจะกลับไปอยู่กับปั้นสิบ!

“เห็นทีว่าลูกชายสุดที่รักของพ่อจะลืมของ  พ่อเลยเอามาให้
ฤกษ์เข้าห้องหอคือตอน 21.21 น. อย่าช้านะครับลูก”
อยู่ๆพ่อผมเปิดประตูบ้านพักเข้ามา ก่อนจะเอากระดาษวางไว้บนโต๊ะหน้าทีวี
แล้วยิ้มเย้ยๆใส่ผม ก่อนจะเดินออกจากห้องพักไป


“กระดาษอะไรวะ?”
ยูโรลุกออกจากที่นอนไปหยิบกระดาษมาดู

“มึง ,, นี้มึงจดทะเบียนด้วยหรอวะไม้”
ยูโรปล่อยทะเบียนสมรสในมือลง แล้วหันมากระชากคอเสื้อผมเข้าไปถาม
เปากับไนซ์ก็เข้ามาดึงตัวยูโรออก เพราะกลัวว่ามันนะต่อยหน้าผม


“อืม กูจดไปแล้ว พ่อกูบังคับ”
ผมตอบเสร็จปุ๊บ ยูโรใส่เข้ามาเต็มๆมุมปากผมเลยครับ 1 หมัดเต็มๆ


“ไอ้เชรี้ยเอ้ยย!! มึงอายุเท่าไหร่แล้ววะไอ้เชรี้ย
ต้องยอมให้พ่อมึงบังคับไปจนตายหรือไง  แค่มึงไปแต่งงานไอ้ปั้นหัวใจจะสลายอยู่แล้ว
นี้มึงไปจดทะเบียนอีก  มึงจะแยกตัวเองออกมาอยู่กับปั้นมันได้ไง”
เปาพยายามแกะมือของยูโรที่ดึงคอเสื้อผมออก   แต่ยูโรไม่ยอมปล่อยครับ
มันใส่หมัดเข้ามาที่หน้าผมอีก2 หมัด
ผมไม่ได้เอามือมาปัดป้องหรือหลบมัน เพราะผมรู้ว่าผมทำผิดจริงๆ

“มึงจะทำยังไงกับปั้นต่อไป มึงจะให้เพื่อนกูทรมานไปถึงไหน
เมื่อกี้ปั้นมันนั่งร้องไห้ตรงนี้ มันนั่งอ้อนวอนพวกกูให้ไปตามมึงกลับมา
มันร้องไห้ปานจะขาดใจตายให้ได้ ทำไมวะไม้ ทำไมมึงไม่ปฏิเสธพ่อมึง
ทำไมมึงทำเพื่อปั้นไม่ได้วะ”
ยูโรปล่อยมือที่ดึงคอเสื้อผมออก
ก่อนจะชี้ไปที่พื้นหน้าทีวี บอกให้ผมรู้ว่าปั้นมันนั่งอ้อนวอนพวกมันตรงไหน


“กูพยายามแล้ว แต่พ่อกูขู่ว่าจะลงมาทำร้ายปั้น  กูไม่รู้ว่ากูควรต้องทำยังไง
กูเลยเซ็นเอกสารแล้วรีบลงมา กูขอโทษที่ทำให้พวกมึงผิดหวังในตัวกู
แต่กูรักปั้นจริงๆ กูจะไม่ทิ้งปั้นสิบ กูสัญญากับพวกมึงได้เลย
กูจะไม่ให้ใครมาแยกพวกกู 2 คนอีกแล้ว  มึงเชื่อใจกูได้ยู”
ผมเอามือเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนจะพูดกับยูโร
พอผมพูดจบเปามันก็ดึงยูโรให้ออกไปสงบสติที่ระเบียงหลังห้อง

“มึงคิดว่าพ่อมึงจะปล่อยหรอวะ”
ไนซ์มันเอากระดาษทิชชู่มาซับเลือดที่มุมปากให้ผม


“ไม่รู้วะ แต่กูจะปกป้องปั้นสิบ กูจะไม่ยอมให้ปั้นสิบมาทำเพื่อกูฝ่ายเดียวหรอก
กูขอโทษนะไนซ์ ที่กูไม่เข้มแข็ง  กูขอโทษที่ทำให้พวกมึงทุกคนต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้”
ไนซ์ทำแค่ตบบ่าผมเบาๆ แล้วยิ้มเท่ห์ๆส่งมาให้


“เออแล้วนี้ปั้นมันเข้าไปนานยังวะ”
ผมถามไนซ์ เพราะไม่รู้ว่าปั้นเข้าไปนานแค่ไหนแล้ว
ไนซ์ทำหน้าคิดสักพักก็รีบวิ่งไปที่หน้าห้องน้ำ
ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ...


“ปั้น!!!”
เสียงไนซ์ดังออกมาจากห้องน้ำ จนพวกผมต้องรีบวิ่งตามเข้าไปดู


“ปั้นสิบ!!”
ผมวิ่งเข้าไปดึงไนซ์ออกมา ก่อนจะเข้าไปอุ้มร่างของปั้นสิบไว้


ปั้นสิบมันนอนแช่ในอ่างอาบน้ำ แล้วเลือดไหลออกจากจมูกเต็มไปหมด
ไหลออกมามากแค่ไหมผมก็ไม่รู้ครับ รู้แค่ตอนนี้น้ำในอ่างอาบน้ำกลายเป็นสีแดง
ส่วนตัวปั้นสิบไม่ได้จมลงไปก้นอ่าง มันนอนพิงกับพนักพิงของอ่างอาบน้ำ


“ปั้น ปั้นตื่นสิปั้น  ไนซ์มึงตามรถพยาบาลหรือยัง”
ผมอุ้มปั้นสิบออกมานอนที่เตียงนอน
ส่วยยูโรก็รีบวิ่งตะโกนเรียกหาป๊ากับม๊าของปั้นสิบ แล้ววิ่งออกไปนอกห้อง

“ปั้นครับ  ปั้นตื่นสิปั้น  ได้ยินไม้ไหม ปั้นอย่าเป็นแบบนี้”
ผมเอาผ้าห่มมาห่มให้ปั้นสิบ แล้วเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดตัวให้ปั้นสิบ
พยายามเช็ดเลือดกำเดาที่ไหลออกมาให้หยุด แต่เช็ดยังไงก็ไม่หยุดครับ
ตัวปั้นสิบเริ่มซีดไปหมดแล้ว


“ไนซ์มึงเรียกรถพยาบาลยังวะ ปั้นมันซีดไปหมดแล้วนะเว้ย”
เสียงเปาหันไปถามไนซ์ แต่ไนซ์มันคงตกใจจนมือสั่นไปหมดแล้วครับ

“ไนซ์ไปเอารถออกมา  กูจะพาปั้นไปโรงพยาบาล”
ผมสั่งไนซ์ให้ไปเอารถออก ก่อนจะอุ้มปั้นสิบขึ้นมาแนบอก แล้ววิ่งออกจากบ้านพักไป
ตอนแรกไนซ์มันไม่ยอมวิ่งออกมา เพราะมันเหมือนยังตกใจกับสภาพปั้นสิบอยู่

"ไนซ์ มึงตั้งสติ ไอ้เชรี้ย!! ปั้นสิบจะแย่แล้วนะเว้ยยย !!"
ผมตะคอกใส่ไนซ์อีกครั้ง จนไนซ์มันวิ่งนำผมไปที่โรงรถ
ผมก็เลยวิ่งตามไนซ์ไปที่รถครับ โชคดีที่วิ่งอ้อมด้านหลังมาโรงรถได้ไวกว่า
ถ้าไปด้านหน้าต้องอ้อมกันอีกไกลครับ


“ปั้น  ปั้นตื่นสิปั้น”
ผมพยายามเอามือตบแก้มปั้นสิบเบาๆ
แต่คนตัวเล็กที่ผมกอดไว้แนบอกนั้นไม่รับรู้อะไร
เลือดยังคงไหลออกจากจมูกไม่หยุด
หน้าปั้นสิบดูซีดกว่าตอนแรกที่เข้าไปเจอในห้องน้ำ
เปาวิ่งตามมาเปิดประตูรถให้ผม ก่อนจะส่งผ้าเช็ดตัวอีกผื่นมาให้ซับเลือดให้ปั้นสิบ


“เห้ยมึงออกรถได้ยังวะเนี้ย”
ผมหันไปถามไนซ์ ที่มันพยายามขับรถออกจากบ้านของพิม
แต่ด้วยความที่วันนี้จัดงาน แขกมากันเยอะมาก
และมีโต๊ะจีนจัดวางขวางทางอีก มันเลยออกได้ยาก


“เออกูกำลังขับอยู่ มึงดูปั้นสิบไปเถอะนะ ปลุกมันดิวะ
แล้วมันยังหายใจอยู่ใช่ไหม”


ผมรีบก้มเอาหน้าไปแนบติดกับจมูกของปั้นสิบ มันยังหายใจอยู่
แต่จับชีพจรตรงข้อมือไม่ค่อยรู้แล้วครับ


“มึง เร่งอีกหน่อยได้ไหมวะ  ปั้นมันซีดกว่าเดิมแล้ว
เลือดก็ไหลไม่หยุด”
ผมหันไปเร่งไนซ์ ที่ตอนนี้มันก็เหยียบเต็มแรงแล้วละครับ
พวกผมหลุดออกจากงานเลี้ยงมาได้แล้ว ก็รีบตรงไปที่โรงพยาบาล


“ปั้น  ปั้นครับ ตื่นมาคุยกับไม้ก่อน  ปั้น!”
ผมเอามือตบๆแก้มปั้นสิบไปตลอดทาง
เขย่าตัวเรียกปั้นสิบให้ตื่น
แต่มันก็ไม่ตื่นขึ้นมา
มือของปั้นสิบเย็นเฉียบไปหมดแล้ว
มือเล็กๆที่ผมจับไว้  ซีดจนไม่มีสีเลือด
ผมพยายามกอดปั้นสิบไว้แน่นๆ 
เผื่อว่าความอบอุ่นของร่างกายผมมันจะทำให้ปั้นสิบอุ่นขึ้นบ้าง




ไนซ์เลี้ยวรถมาจอดที่หน้าห้องฉุกเฉิน ก่อนจะรีบวิ่งไปตามบุรุษพยาบาลให้มารับปั้นสิบ
ผมอุ้มปั้นสิบลงมาจากรถ ก่อนจะค่อยๆวางปั้นสิบลงบนรถเข็นเปลนอนของโรงพยาบาล

“ปั้น ตื่นสิปั้น” ผมวิ่งตามปั้นสิบเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
แต่พยาบาลกันตัวผมไว้ไม่ให้ผมเข้าไป


“ญาติรอข้างนอกนะค่ะ” พยาบาลบอกให้ผมรออยู่ข้างนอก
แต่ใจผมตอนนี้มันไม่อยู่แล้วครับ



ปั้นสิบจะเป็นยังไงบ้าง?






“ไม้ใจเย็นๆก่อนนะ ถึงมือหมอแล้วมึง”
ไนซ์เดินเข้ามาปลอบผม   ก่อนที่มันจะหันไปคุยโทรศัพท์กับยูโรต่อ
เพราะตอนที่ผมขับรถออกมา ป๊าม๊าของปั้นก็วิ่งตามมาที่รถ
แต่ ณ วินาทีนั้นผมช้าไม่ได้แล้วครับ
ผมเลยให้ไนซ์ขับออกมาเรื่อยๆไม่ต้องจอดรถ
ตอนนี้ยูโรบอกว่ากำลังตามมาพร้อมๆกับป๊าม๊าของปั้นสิบ



ช่วงระยะเวลาที่รออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน มันผ่านไปช้ามากๆ
ผมจะทำยังไงต่อไป?
ปั้นสิบเป็นอะไรไป มันทำร้ายตัวเองงั้นหรอ?




ปั้น .. กูขอโทษจริงๆ
เพราะกูอีกแล้วใช่ไหม? ที่ทำให้มึงเป็นแบบนี้
กูทำมึงเสียใจใช่ไหมวะ? กูทำให้มึงไม่มีความสุขอีกแล้วใช่ไหม?
ถ้ากูไม่ยอมพ่อแม่มากไปขนาดนี้
ถ้ากูปกป้องมึงได้เพียงเสี้ยวหนึ่งกับที่มึงปกป้องกู
มึงคงไม่เจ็บ ไม่ปวด และไม่ทำร้ายตัวเองแบบนี้ใช่ไหม?



กูเป็นคนรักที่ไม่ได้เรื่องเลยใช่ไหม?




กูขอโทษ !

[moujay]

Ch 73  แบ่งเป็น 2 ตอนนะคะ  ของปั้นสิบ  กับของไม้ฉาก

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์นะค่ะ แล้วยังไงพบกันตอนต่อไปนะ : )

[Nus@nT@R@]

ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่ชอบพ่อไม้
ถ้าเกิดปั้นเป็นอะไรขึ้นมาจะรู้สึกผิดบาปบ้างไหม

[Jibbubu]

โอ๊ยยยย อยากรู้จริงๆ ว่าใจของพ่อแม่ไม้ฉากทำด้วยอะไรกันทำไมใจร้ายอย่างนี้ สงสารปั้นอ่ะ ถ้าปั้นเป็นอะไรขึ้นมาพ่อแม่ไม้ฉากจะรู้สึกผิดมั้ย หรือจะสมน้ำหน้าปั้นที่ทำตัวเองแบบนี้ อ่านตอนนี้รู้สึกเกลียดพ่อแม่ไม้ฉากมากๆ เลย