ต่อ /////
ถ้าหนี ก็เท่ากับหนีปัญหา
หนีต้องหนีตลอดชีวิต
ไหนจะอนาคต ไหนจะเรียน ไหนจะเงิน
แล้วพ่อแม่จะทุกข์ใจไหม?
แต่ …. ถึงกลับไปตอนนี้ ถ้าพ่อรู้ก็คงโดนพ่อทำโทษอีก
แล้วผมจะมีโอกาสเจอปั้นสิบไหม?
พวกคุณคิดว่าผมตัดสินใจยังไงครับ?
ครับ ,, ผมตัดสินใจเดินเข้าไปซื้อตั๋วรถเข้ากรุงเทพ
ตอนนี้ผมขอแค่ไปให้เจอปั้นสิบ แล้วค่อยว่ากันอีกที
ระหว่างทางที่นั่งรถเข้ากรุงเทพ
และเริ่มๆไกลจากโคราชขึ้นทุกทีๆนั้น
ใจผมกังวล และคิดไปสารพัดอย่างครับ
พ่อแม่ผมจะรู้หรือยัง?
เค้าจะเสียใจไหม?
จะโกรธผมไหม?
ผมไม่เคยทำผิดกับพ่อแม่เลย ไม่เคยดื้อหรือเกเรกับพวกเค้าเลยสักครั้ง
แต่ตอนนี้ผมกำลังหนีเค้ามา ,, ผมกำลังทำผิด
และเป็นเรื่องที่ผิดมาก มากจริงๆ - -‘
ผมขอโทษครับพ่อ แม่ ....
พอมาถึง กทม. ก็เกือบๆจะห้าโมงเย็นได้แล้วครับ
เอาไงละทีนี้ ,, จะโทรหาปั้นสิบมันยังไง?
มือถือไม่มี มองไปรอบๆตู้โทรศัพท์ก็ไม่มี
เดี๋ยวนี้หายากจริงๆครับ ตู้โทรศัพท์ที่พร้อมจะใช้งานได้ - -‘
ผมเลยตัดสินใจนั่ง Taxi มาหาปั้นสิบที่คอนโด
มาถึงคอนโดปั้นสิบก็เกือบๆ 1 ทุ่ม
รถติดมาก แล้วคอนโดปั้นสิบก็อยู่ซะกลางเมืองหลวง
มาถึงแล้วยังต้องคิดอีกครับว่า ,, จะขึ้นไปได้ยังไง?
T^T อุปสรรคเยอะเนอะไม้เอ้ยยย
คอนโดของปั้นสิบ ถ้าเราจะขึ้นไปถึงแค่ชั้น 5 ไม่ต้องใช้คีย์การ์ดตอนกดเลือกชั้นครับ
เพราะชั้น 5 เป็นสระว่ายน้ำ เป็นจุดรับแขกได้
แต่ผมขึ้นไปสูงกว่านั้นเนี้ยดิ ,, ทำยังไงดี?
“ขอโทษครับ คุณใช่คนที่อยู่บนชั้น xx หรือป่าวครับ”
ระหว่างที่ผมยืนคิดหาทางขึ้นไปอยู่ ก็มีคุณพี่ยามเดินเข้ามาหาผม
“ใช่แล้วครับ พอดีผมกลับบ้านต่างจังหวัดนะครับ
แล้วไม่ได้เอากระเป๋าเงินมา จะติดต่อเพื่อนข้างบนก็ไม่รู้จะโทรยังไง”
“งั้นผมพาขึ้นไปส่งที่ห้องให้ครับ”
พูดเสร็จพี่ยามก็ยื่นมือไปข้างหน้าพร้อมๆกับยิ้มเชิญผมไปที่ลิฟท์
บริการประทับใจ สมกับราคาค่าห้องมากครับ : )
พี่ยามเดินมาส่งผมจนถึงหน้าห้องของปั้นสิบ
แล้วยังเคาะประตูให้ด้วยนะครับ
เออ ,, อันนี้ก็บริการดีมากไปไหมครับพี่?
“สวัสดีครับ มา … อ้าวว ไม้มาได้ไง”
ปั้นสิบเปิดประตูออกมายิ้มให้กับคุณพี่ยาม ก่อนจะหันมาเจอหน้าผม
“พอดีผมเจอเพื่อนของคุณที่ข้างล่างนะครับ เลยมาส่งให้ คุณคนนี้พักกับคุณใช่ไหมครับ”
อ่ออ ที่มาเคาะห้องให้ก็เพราะกลัวว่าผมโกหกนี้เองสินะ - -‘
“ใช่ครับ ขอบคุณมากนะครับที่ขึ้นมาส่ง”
ปั้นสิบยกมือขึ้นไหว้พี่ยามอีกรอบ
พี่ยามยิ้มให้ปั้นสิบ และยิ้มให้ผม ก่อนจะขอตัวกลับไปข้างล่าง
“เข้ามาก่อนสิไม้ มาได้ไงวะเนี้ย แล้วทำไมไม่โทรมาบอก”
ผมเดินเข้าห้องมา ปั้นสิบก็ปิดประตู แล้วก็บ่นๆของมันละครับ
“ยังไง มาได้ไง แม่ไปไหน?”
ปั้นสิบยื่นน้ำมาให้ผมดื่ม ก่อนจะถามผมเป็นชุดเลยครับ
“มารถทัวร์ มาคนเดียว แม่อยู่โคราช”
ผมกินน้ำเสร็จก็หันไปตอบปั้นสิบ มันก็ทำหน้า งงๆ ก่อนจะมานั่งข้างๆผม
“มีอะไรหรือป่าว? ทำไมแม่ให้มาได้ละ?”
นี้สินะที่เรียกว่ารู้จักกันมานาน
เพราะมันรู้ดีครับว่าแม่ผมจะไม่ปล่อยผมให้มาคนเดียวแน่ๆ
ผมอาจเคยนั่งรถจากขอนแก่นไปหาพ่อ แต่เพราะที่นั่นมีพ่อมารอรับ แม่เลยยอม
“ปั้น .. “
ผมหันไปมองหน้าปั้นสิบอีกครั้ง ไม่รู้จะเริ่มบอกมันถึงเรื่องราวที่เกิดได้ยังไง
จากที่ไม่อยากร้องไห้ ตอนนี้มันมาจุกอยู่ที่คอ น้ำตามาคลอเต็มตาเลยครับ
“ไม้ มึงเป็นไร บอกกูดิ”
ปั้นสิบเอื้อมมือมาจับหลังผม แต่มันโดนเข้ากับแผลที่มีอยู่เต็มหลังเข้าอย่างจัง
“โอ้ยย ย”
ผมรีบขยับตัวออกห่างจากมือของปั้นสิบ
มันเจ็บจี๊ดเลยครับ T^T
“เห้ยย มึงเป็นไร กู กูขอโทษ ไม้มึงเป็นไร”
ปั้นสิบรีบยกมือขึ้นไหว้ขอโทษผม ก่อนจะถามผมเสียงสั่น
เออคือปั้น ,, มึงจะร้องไห้ทำไมเนี้ย
ปั้นสิบมันเห็นผมร้องโอดโอยเพราะเจ็บแผล
มันก็ร้องไห้สะอื้นขึ้นมาซะงั้น - -‘
“กูปวดแผลนะ มึงร้องไห้ทำไมเนี้ยย”
ผมเอื้อมมือไปขยี้หัวปั้นสิบ เห้อออ
มึงนี้มันชอบทำตัวให้เป็นห่วงได้ตลอดเวลาเลยสินะ
“ก็มึงทำท่าทางทรมานมากอะ กูตกใจ”
มันพูดไปก็เช็ดน้ำตาไปด้วย
เอากับมันสิครับ ร้องไห้ง่ายไปแล้วไอ้เตี้ยย!!
“ว่าแต่มึงเป็นไรอะถึงมีแผล ไหนให้กูดูแผลหน่อย”
มันไม่รอให้ผมตอบหรอกครับ ดึงเสื้อผมออกเลย
“เห้ยยไม้ นี้มึง ... มึง ไปโดนอะไรมาวะ”
พอปั้นสิบมันเห็นแผลที่หลังของผม มันก็รีบจับหน้าผมไว้
แล้วจ้องหน้าผม ก่อนจะถามซ้ำๆว่าผมไปโดนอะไรมา
“พ่อกูตี”
“เพราะกูหรือป่าว”
เป็นคำถามที่แผ่วเบามากครับ คำๆนี้จากปากของปั้นสิบ
“ไม่หรอก เพราะกูเองแหละ”
ผมยิ้มแล้วตอบมันไป จะให้บอกยังไงดีละปั้น
กูก็ไม่รู้จะหาคำไหนๆมาอธิบายเรื่องราวต่างๆได้เลยตอนนี้
ถ้าผมบอกมันไป มันก็คงบอกเลิกผม
และมันคงจะหายไปจากชีวิตผมแน่ๆ
แล้วผมละ ... จะอยู่ยังไง
12 เกือบ 13 ปี มันอยู่ในชีวิตผมมาตลอด
มันเป็นทั้งเพื่อน ทั้งน้อง ทั้งครูที่คอยสอนอะไรหลายๆอย่างให้ผม
ผมควรทำยังไง?
“งั้นมึงรอเดี๋ยวนะกูทำแผลให้ เลือดยังซิบๆอยู่เลย”
พูดเสร็จปั้นสิบก็วิ่งหายเข้าไปค้นของในตู้แถวๆห้องครัว
ก่อนจะเดินมาหาผม พร้อมกับขนมปังชิ้นโต
“อ่ะ ไม้กินขนมปังแล้วก็กินยาแก้อักเสบก่อน เดี๋ยวปั้นทำแผลให้ เรื่องอื่นเดี๋ยวค่อยคุยกันนะ”
ผมยื่นมือไปรับขนมปัง กับน้ำและยาจากปั้นสิบ
ก่อนจะค่อยๆกินเข้าไป ปั้นสิบก็นั่งทำแผลให้ผม
ฝีมือทำแผลแตกต่างจากพิมมากครับ
ปั้นสิบค่อยๆเช็ดแผล ค่อยๆทายา
จะถามผมตลอดว่าเจ็บไหม อดทนแป๊บนะ เจ็บบอกนะตลอด
กว่าจะทำแผนเสร็จเกือบๆ จะ 1ชั่วโมงได้
ผมที่ถอดเสื้อให้ปั้นสิบทำแผลมาตลอด เริ่มจะหนาวละครับ
“ปั้น เดี๋ยวไม้ขอนอนพักแป๊บนึงได้ไหม มันหนาวๆอะอยากนอนห่มผ้า แล้วค่อยคุยกัน”
ผมหันไปบอกปั้นสิบที่ตอนนี้กำลังเก็บของที่เอามาทำแผลให้ผม
“อืมม ไม้ใส่เสื้อแล้วไปนอนในห้องนะ เดี๋ยวปั้นไปเช็ดตัวให้”
ปั้นสิบเก็บของไปก็ตอบผมไป แต่ก็หันมายิ้มให้ผมตลอดครับ
“ครับ งั้นรีบๆตามเข้ามานะ”
ผมใส่เสื้อเสร็จก็เดินเข้าไปนอนในห้องปั้นสิบ
แค่หลังสัมผัสกับเตียงแค่นั้นละครับ ปวดร้าวไปทั้งตัว
แสบแผลมากๆ ผมยังยืนเก้ๆกังๆ ว่าจะนอนท่าไหนดี
จนปั้นสิบมันเดินเข้ามาในห้อง
“ทำไมยังไม่นอนอีกอะ”
เออครับ ,, ก็อยากนอนไวๆอะนะปั้น
แต่ ฮืออออ ,, เจ็บแผลเว้ยย T^T
ผมส่งหน้าเศร้าๆไปให้มันแทนครับ
“เจ็บแผลอ่อ?? นอนตะแคงดิ เดี๋ยวเอาตุ๊กตานุ่มๆมาหนุนหลังให้”
พูดเสร็จปั้นสิบก็รีบวิ่งไปเอาตุ๊กตาตัวใหญ่ๆที่มันวางไว้ตรงมุมห้องมารองข้างหลังผม
ผมก็ค่อยๆเอนตัวสัมผัสกับตุ๊กตานุ่มๆของปั้นสิบ
เห้อออ ,, ค่อยสบายตัวหน่อย
“ขอบใจนะปั้น”
“นอนหลับไปเถอะนะ แล้วตื่นมาต้องเล่าให้ฟังด้วยนะ”
ปั้นสิบมานั่งข้างๆเตียง ก่อนจะเอื้อมมือมาจับแขนผมเบาๆ
ผมเลยเอามืออีกข้างไปขับมือปั้นสิบไว้
“ครับ จะบอกทุกๆอย่างเลย แต่ปั้นรู้ใช่ไหมว่าไม้รักปั้นมากนะ”
“หึหึ ลองไม่รักดูดิ มีเจ็บกว่านี้แน่ๆ”
อะครับบ พ่อคนเก่ง ,, ได้ทีละขู่เลยนะพ่อคุณ!
“แฟนเตี้ยๆ ปากหมาๆ นิสัยเอาแต่ใจๆ ชอบยั่วแบบนี้หายากจะตาย ไม่รักได้ไงกัน”
พอมันฟังผมพูดจบ มันยกมือเตรียมจะทุบผมละครับ
“เห้ยๆ เจ็บอยู่นะ”
ผมรีบร้องห้ามเลยครับ ถ้ามันทุบมาตอนนี้นะ มีหวัง ,, ช้ำในตายแน่ๆ
“เออกูลืมไป ท่าทางจะเจ็บไม่เยอะนะปากยังดีอยู่เลย”
มันนี้มองผมแล้วเบ้ปากใส่ผมเลยครับ 5555+
คิดว่าน่ารักใช่ไหมเตี้ยยย ,,,
คิดถูกแล้วละ ,, น่ารักมากกก ^/////^
“ปากกูดีจริงอะ ไหนลองจุ๊บหน่อยดิจะได้รู้ว่ามันยังดีอยู่จริงๆหรือป่าว”
ผมยิ้มหวานไปให้ปั้นสิบ ตอนนี้มันมองผมแบบ .. “มึงเจ็บจริงๆหรือป่าว” อะไรแบบนี้อะครับ
555+ ดูจากสายตามันก็รู้ว่ากำลังด่าผมในใจ
“ไม่จุ๊บเว้ยย นอนไปเลย ตื่นแล้วรีบๆมาคุย” มันโวยวายใส่ผม
แต่พอผมทำหน้านิ่งๆใส่มัน
สุดท้ายมันก็ก้มลงมาจุ๊บที่ปากผมเบาๆครับ
“เกลียดวะ ทำตัว …. นิสัยเลวนะมึง”
ครับๆ จุ๊บแล้วจะด่าก็ด่าเหอะ 555+
“ปากนิ่มเนอะ แปลว่าปากกูยังดีอยู่ นี้อะไรในร่างกายกูเสียหายบ้างไม่รู้อะ มึงลองตรวจสอบให้หน่อยดิ”
ผมแกล้งมองตามันแล้วยิ้มๆ คราวนี้มันลุกขึ้นยืนเลยครับ
“กูว่าตื่นมาคุยเถอะ ถ้าจะอ้อนทีนนขนาดนี้ ห๊ะ!!!”
55555+ แหย่นิดหน่อยก็ไม่ได้
“นอนๆละครับ อยู่ในห้องนี้ด้วยกันนะ อย่าไปไหนนะ”
ปั้นสิบมองตาผมดุๆ ผมเลยไม่กล้ากวนละครับ
หนาวๆ ร้อนๆตามตัวแปลกๆ สงสัยไข้จะขึ้นแล้วแน่ๆ
นอนก่อนละกันนะไม้ จะเกิดอะไรค่อยว่ากันอีกที
ผมรู้สึกอุ่นใจนะ อุ่นใจกว่าเมื่อคืน
เมื่อคืนมันทั้งหนาวกาย และหนาวใจ
มันเจ็บ มันกังวลสารพัด
ทั้งๆที่นั้นมีพ่อแม่ มีคนที่คอยคุ้มกันภัยให้ผมมาตลอด 17 ปี
แต่ตอนนี้ ที่นี้ ห้องนี้มีแค่ปั้นสิบ เพื่อนสมัยเด็กที่รู้จักกันมา 12 ปี
และผมหนีออกจากบ้านมา ,, ผมควรจะกังวล ควรจะกลัวมากกว่า
แต่ผมกลับอุ่นใจ และรู้สึกสบายตัวมากกว่าครับ
ผมนอนหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้เลยครับ
มารู้สึกตัวอีกทีตอนที่รู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆมาสัมผัสที่แก้ม
“อืมม เย็น”
ผมยังไม่ได้ลืมตาเลยครับ แต่บ่นไว้ก่อนแล้วละ
เพราะน่าจะปั้นสิบแน่ๆที่มาแกล้งผมแบบนี้
สงสัยผมจะนอนนานมากไปแน่ๆ มันเลยมาแกล้งผม
“ไปตามหมอเร็ว คนไข้ฟื้นแล้ว”
หื้มม ,, นี้มันเสียงใคร?
หมอ?
คนไข้?
เอ๊ะ ,, ที่นี้ที่ไหนวะ?
ผมรีบลืมตามมองไปรอบๆ
สายน้ำเกลือ?
กลิ่นฉุนๆ กลิ่นยา?
โรงพยาบาล ,, ผมอยู่โรงพยาบาลงั้นหรอ?
“ไหนหมอขอวัดไข้ และฟังเสียงหัวใจหน่อยนะครับ”
หมอท่าทางใจดี ยิ้มให้ผมก่อนจะทำการตรวจร่างกายให้ผม
หมอก็ตรวจวัดไข้ ตรวจดูแผลไปสักพัก ก็ยิ้มแล้วบอกกับผม
“ไข้เริ่มลดลงแล้วนะครับ เดี๋ยวนอนโรงพยาบาลอีกสักวันสองวันก็กลับได้แล้วละ ยังไงพักผ่อนให้มากๆ ดื่มน้ำเยอะๆนะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ผมยกมือไหว้หมอ แล้วหมอก็เดินออกไป
เหลือแต่พี่พยาบาลที่เช็ดตัวผมต่อ
“เอ่อไม่ทราบว่าเพื่อนที่พาผมมาส่งไปไหนครับ”
ต้องเป็นปั้นสิบแน่ๆที่พาผมมาส่งโรงพยาบาล
แต่ว่าตอนนี้มันหายไปไหนวะ?
“น่าจะลงไปซื้อของนะค่ะ เมื่อกี้เดินไปบอกพี่ที่เค้าท์เตอร์ไว้ว่าฝากให้เข้ามาดูเราให้นะจ๊ะ”
พี่พยาบาลตอบเสร็จก็จะถอดเสื้อผมออก แต่ผมร้องห้ามไว้ก่อน
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวให้เพื่อนผมเช็ดให้ก็ได้ ขอบคุณมากๆครับ”
พี่พยาบาลส่งยิ้มให้ผมเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ผมนอนมองเหม่อไปนอกหน้าต่างห้องสักพักปั้นสิบก็กลับมา
“ไปไหนมา” ผมไม่ได้หันไปมองหรอกครับ แต่คิดว่าเป็นปั้นสิบ
ผมจำกลิ่นมันได้ 5555 คือตัวมันหอมจริงๆนะ
หอมแบบเหมือนพวกน้ำยาปรับผ้านุ่มมั้ง ที่มันจะติดตัวมันตลอดเลย
“ไปซื้อนมมานะ ตื่นนานแล้วหรอ?”
ปั้นสิบเดินมานั่งข้างๆผม ก่อนจะเอามือมาอังที่หน้าผากผม
“ไข้ลดแล้ว เมื่อคืนตัวร้อนยังไฟ แล้วเพ้ออีก กูกลัวมึงชักเลยรีบพามาโรงพยาบาล”
พอพูดเสร็จปั้นสิบนั่งมองเหม่อไปนอกหน้าต่างเหมือนผมครับ
“ขอบใจนะครับ นี้สินะเค้าเรียกว่าโชคดี ได้แฟนดีนะเนี้ยถึงหายไว มานี้ดิเดี๋ยวให้รางวัล”
ผมพูดเสร็จก็ดึงตัวปั้นสิบเข้ามาใกล้ๆ จับหน้าปั้นสิบให้หันมาหาผม
แต่.... หน้าปั้นสิบเป็นรอยช้ำครับ โหนกแก้ม มุมปาก เป็นรอยช้ำม่วงๆเลย
“มึงเป็นไรปั้น ใครทำอะไรมึง”
ปั้นสิบน้ำตาคลอ แต่ก็ยังยิ้มให้ผม
“กูโดนแค่นี้เองมันยังน้อยกว่าที่มึงโดนอีก เพราะกูจริงๆสินะแผลที่หลังมึง”
“ไม่ใช่ เพราะกูเอง กูทำตัวกูเอง มึงบอกกูสิว่าใครทำอะไรมึง”
ปั้นสิบมันไม่ยอมตอบครับ มันเอาแต่ก้มหน้า
น้ำตามันหลดลงบนมือผม
และมันก็สะอื้นหนักขึ้นๆ
“พ่อกูใช่ไหมปั้น มึงตอบดิวะ อย่าเอาแต่เงียบ”
พ่อผมแน่ๆ ทำไม … ทำไมมาทำกับปั้นสิบ
ถ้าผมไม่หนีมาหาปั้นมันคงไม่เจ็บตัวแบบนี้ใช่ไหม
เพราะผมอีกแล้วใช่ไหม?
“กู ฮึกก ... กูพามึงมาส่งโรงพยาบาลแต่เค้าบอกให้เอาญาติมา ฮึกก.. .
ม๊ากูไปสิงคโปร์ กูไม่รู้จะทำยังไง เลยโทรไปบอกแม่มึง”
ปั้นสิบยกมือป้ายน้ำตาตัวเอง แต่ก็ยังสะอื้นอยู่ จนผมต้องดึงมันเข้ามากอด
“พอพ่อแม่มึงมาถึงโรงพยาบาล ฮึกกก .. ฮือออ พ่อมึงก็ต่อยกู”
“ปั้น .... กูขอโทษ”
ผมไม่อยากให้ปั้นมันเล่าต่อแล้วครับ
ผมดึงมันมากอดแน่นๆ
มันจะเจ็บแค่ไหนวะ?
ตัวเล็กกว่าผมตั้งเยอะ แล้วโดนพ่อผมตี ต่อย
แล้วโดนอะไรอีกบ้าง ,, กูไม่น่าเลย ไม่น่าเอาปัญหามาให้มึงเลย
“ไม่ใช่มึงที่ผิด กูผิดเองที่ทำให้มึงทะเลาะกับพ่อแม่”
ปั้นสิบมันร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ และผลักตัวผมออกเบาๆ
ตอนนี้มันตาแดง หน้ามันแดงไปหมดละครับ
มันร้องไห้มานานแค่ไหนแล้ว?
ตาช้ำไปหมด ,, เตี้ยเอ้ยยยย T^T
“เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเถอะไม้”
เห้ยยยย … ปั้นสิบมึงพูดอะไรออกมาวะ
ผมกำลังจะเถียงกับมัน
แต่พ่อแม่ผมก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง
“แค่กลับไปเป็นเพื่อนไม่พอหรอก เลิกติดต่อกันไปเลย “
พ่อผมพูดออกมาเสียงดังมากครับ
ผมหันไปมองหน้าพ่อ ที่ตอนนี้มองผมกับปั้นสิบด้วยแววตาที่เกลียดชังมากๆครับ
“พ่อ .. “
“พูดจบแล้วก็ออกไปได้แล้ว”
พ่อผมเดินมากระชากตัวปั้นสิบให้ลุกออกจากเตียงผม
ปั้นสิบที่ตัวมันเล็กอยู่แล้วแทบกระเด็นเลยครับ เพราะพ่อผมเป็นคนตัวใหญ่
“พ่ออย่าทำปั้นแบบนั้นสิครับ”
ผมจะลุกขึ้นไปจับปั้นสิบ แต่แผลที่หลังก็ยังไม่หายดี แล้วจะสายน้ำเกลือนี้อีก
ทำให้ผมไม่ทันได้เข้าไปหาปั้นสิบ
พ่อผมก็ลากแขนปั้นสิบออกไปนอกห้องแล้วครับ
“ปั้น ... แม่ครับ แม่ช่วยปั้นหน่อยครับแม่”
แม่ผมได้แต่เดินไปนั่งที่โซฟา ไม่ได้เดินตามพ่อไป
ผมได้แต่ร้องไห้ ร้องหนักมากๆ ร้องจนปวดตาไปหมด
คอยแต่มองที่ประตูว่าพ่อ หรือปั้นสิบจะเปิดเข้ามาไหม
แต่ไม่เลย ... ทั้งพ่อ และปั้นสิบไม่ได้เดินกลับเข้ามาเลยตลอดทั้งวันนั้น
แม่ผมก็นั่งมองผมเงียบๆ ไม่ได้เดินเข้ามากอด หรือปลอบให้ผมหยุดร้อง
ทำไม?
นี้มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผม?
การเป็นคนดี เป็นคนที่ทุ่มเทให้การเรียน ไม่ขัดใจพ่อแม่มาตลอดเลย
พอผมมีแฟน ,, ต้องเป็นแบบนี้หรอครับ?
หัวข้อ: ❥Close Friend :: เพื่อนสนิท ||เรื่องเล่าระหว่างทาง 8 ||P.45||12-12-59|| (อ่าน 255903 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก