Ch 52 ต่อ
พอกลับมาถึงห้อง ผมก็ลองโทรเกริ่นๆม๊าดูครับ
ม๊า :: ยังไงละเรา ไปแล้วไม่กลับมาหาม๊าเลยน่ะ
ผม :: ก็ปั้นจะรายงานตัวแล้ว ม๊าละครับ จะกลับมาหาปั้นไหม
ม๊า :: กลับครับ ม๊าจะไปพรุ่งนี้ น่าจะถึงคอนโดบ่ายๆ ปั้นจะไปไหนหรือเปล่าลูก
ผม :: ไม่ไปครับม๊า งั้นปั้นรอม๊าอยู่ที่ห้องนะ
ม๊า :: ครับคนเก่ง แล้วเดี๋ยวม๊าพาไปซื้อนาฬิกาที่เราอยากได้นะ
หื้มมมมม ม๊า~ แฟนผมซื้อให้แล้ว >/////<
ผม :: เอาอย่างอื่นดีกว่าครับ ไม่เอานาฬิกาแล้ว
ม๊า :: ทำไมละลูก แพงม๊าไม่ว่าหรอกนะ ม๊าให้รางวัลปั้นไงที่สอบเข้ามหาลัยได้
ผม :: ครับ แต่ตอนนี้ปั้นอยากได้อย่างอื่นแล้วครับ เดี๋ยวรอม๊ามาถึงก่อนนะปั้นจะบอก
ม๊า :: ครับ พรุ่งนี้เจอกันลูก ปิดห้องดีๆนะครับ
ผม :: ครับผม
พอวางสายจากม๊าแล้วผมก็เริ่มกังวลนิดๆแล้วละครับ
ว่าเวลาม๊ามานั่งตรงหน้าจริงๆผมจะกล้าบอกไหม??
ผมใช้เวลาว่างวันนั้นทั้งวันหมดไปกับการดูรายละเอียดของมหาลัย
จนตอนนี้เกือบๆ ห้าทุ่มแล้ว ผมกำลังเตรียมตัวเข้านอน
ไม้ฉากก็โทรมาหาครับ : )
ไม้ฉาก :: คิดถึงปะ
ดูมันครับ ,, จริงๆไม่ต้องถามน่าจะรู้นะว่าคิดถึงมากกกกกก~
ผม :: ต้องตอบไหม
555 เรื่องไรจะตอบจริงไหมละครับ ;p
ไม้ฉาก :: ไม่ต้องหรอก เพราะไม้รู้ว่าปั้นคิดถึงไม้มากกก 555
มึงจะมารู้ดีกว่ากูได้ไงครับบบบบบ
ไม้ฉาก :: อย่ายิ้มเยอะ เดี๋ยวปวดแก้มนะ 5555
หื้มมมมม >/////<
ผม :: รู้ได้ไงว่ากูยิ้ม อย่ามามั่วนะ แล้วนี้มึงทำไร คุยได้หรอ
ไม้ฉาก :: กำลังจะนอนแล้วละ วันนี้แม่พาไปไหว้พระมา ไปกับบ้านพี่อุ้มด้วย
ผม :: มึงญาติดีกันแล้วหรอวะ ถึงไปด้วยกันได้
ไม้ฉาก :: แทบจะตีกันตายคาวัด แต่มันแปลกนะมันไม่กวนตีนแล้วละ
ผม :: คงเบื่อแล้วมั้ง ก็ดีแล้ว
ไม้ฉาก :: มันถามหาจานสีด้วย กูว่าสองคนนี้แปลกๆวะ
ผม :: มีอะไรที่เกี่ยวกับแฝดแล้วไม่แปลกบ้าง มึงตอบสิ!!
จริงๆครับ เรื่องที่ทำให้แปลกใจ หรือเราสับสนต่างๆนี้ แฝดมันทำได้หมดครับ
ไม้ฉาก :: คือมันแปลกที่ว่าทำไมต้องถามไง มันชอบปั้นน่าจะถามหาปั้น ใช่ปะละ
ผม :: มึงไม่หึง?? ถ้ามันถามหากูอะ
เออนะ มันไม่ถามหาก็ดันอยากให้มันถาม ,, มึงปกติดีไหมเนี้ย??
ไม้ฉาก :: ไม่ใช่แบบนั้น ช่างมันๆ แล้วมึงจะนอนยังเนี้ย
เปลี่ยนเรื่องเลยเชียวว 5555
ผม :: ก็จะนอนแล้วละ มึงอะจะนอนยัง?
ไม้ฉาก :: จะนอนแล้วเหมือนกัน
ผมกับไม้ฉากต่างถือสายไว้เงียบๆ จนไม้ฉากมันเริ่มพูดก่อน
ไม้ฉาก :: พรุ่งนี้ …. กูจะบอกแม่เรื่องของเราแล้วนะ
ผม :: อืมม กูก็จะบอกม๊าเหมือนกัน ม๊ามาถึงเมืองไทยบ่ายๆ
ไม้ฉาก :: มึงโอเคนะ?
ผม :: อืมม กูโอเค ,, มึงละ?
ไม้ฉาก :: โคตรจะโอเคมากๆ
ผม :: 555 งั้นพรุ่งนี้อย่าร้องไห้นะมึง
ไม้ฉาก :: อืมม มึงก็เหมือนกัน อย่าร้องไห้นะ
ผม :: กูไม่อ่อนแอขนาดนั้นหรอกนะ
ไม้ฉาก :: ถ้ากูไม่ได้โทรกลับไปหา ถ้ามึงทะเลาะกับแม่แล้วกูไม่ได้อยู่ข้างๆ มึงอย่าโกรธกูนะ ,, รอกู ได้ไหม?
ผม :: กูจะรอมึง ,, จนกว่ามึงจะติดต่อกลับมา
ไม้ฉาก :: กู รัก มึง รู้ใช่ไหม
ผม :: หึ ไม่รู้
ไม้ฉาก :: กวนตีนละนะ รู้ไม่รู้ พูดดีๆ
5555+ แค่นี้ก็ต้องมาขึ้นเสียง โด่วววว ^__^
ผม :: รักมึงมากๆเหมือนกันนะ พรุ่งนี้สู้ๆนะมึง
ไม้ฉาก :: ครับ เหมือนกันนะปั้น
ผม :: รีบไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้เจอศึกหนักกันอีก
ไม้ฉาก :: 555+ พูดอย่างกับจะออกรบ ,, อืมม ฝันดีครับ
ผม :: ครับ ฝันดีนะ
ไม้ฉาก :: อืมม บ๊ายยบาย
เห้ออ ,, ผมนอนมองหน้าจอมือถือที่ตอนนี้คนอีกปลายสายได้วางสายไปแล้ว
เอาจริงๆไม่อยากวางสาย
กลัว ,, ว่าพรุ่งนี้ต่างคนต่างจะไม่ได้มีโอกาสมาโทรหากันแบบนี้
จะไม่ได้ยินเสียงกันแบบนี้
แต่ … พวกเราก็ต้องยืนอยู่ในโลกของความจริง
ยังไงๆเราก็ลืมไปไม่ได้หรอก ว่าเรามีครอบครัวที่ต้องแคร์
พรุ่งนี้ ,, พรุ่งนี้แล้วสินะ
ด่านแม่ ด่านม๊า … ผ่านกันไปให้ได้นะไม้ ‘
เช้าวันรับศึก T^T
ผมตื่นนอนเช้ามากครับ รีบไปตลาด ไปตักบาตร ไปซื้อปลามาปล่อย
ทำบุญเอาฤกษ์เอาชัยก่อนละกันนะ ,,
พอกลับมาที่ห้อง ม๊าก็โทรมาบอกว่ากำลังจะขึ้นเครื่อง
ผมเลยส่ง sms ไปบอกไม้ฉาก
( ณ ตอนนั้นไม้ก็ยังไม่ยอมเล่นเน็ต ทั้งๆที่สมัครให้หมดแล้ว - -‘ )
ผม ::
วันนี้สู้ๆนะ ,, แล้วก็รักษาสุขภาพดีๆ รู้ใช่ไหมว่ากูอะ ,, รอเก่งมาก : ) กรมน.
พอส่งข้อความหามันเสร็จแล้ว ผมก็ไปเตรียมเอกสารที่จะใช้รายงานตัวเข้ามหาลัย
รอเวลาที่ม๊าจะมาถึง ...
และแล้วเวลาที่ผมรอก็มาถึงครับ
บ่ายโมงครึ่ง
“ม๊ากลับมาแล้วครับ” ม๊าผมเปิดประตูห้องเข้ามา แล้วก็เดินเข้ามากอดผม
“เดินทางโอเคดีนะครับม๊า” ผมก็กอดม๊ากลับไป ก่อนจะถามถึงการเดินทางของม๊า
“ดีจ๊ะ แล้วนี้ปั้นทำอะไรอยู่ครับ” ม๊าหันมามองกองเอกสาร ที่ผมกำลังจัดเรียงอยู่
“ปั้นเตรียมเอกสารไปรายงานตัวนะม๊า ม๊ามาเหนื่อยๆ นั่งพักก่อนนะครับ”
ผมพาม๊าไปนั่งที่โซฟา ก่อนจะรินน้ำไปให้ม๊าดื่ม
“มานั่งกับม๊านิสิลูก ไปทะเลกับเพื่อนๆมาสนุกไหม”
เห้ยยย ,, ม๊ารู้ได้ไง??
คือผมมาทะเลกับพวกเพื่อนๆ คนที่รู้มีแค่ป๊าครับ
เพราะป๊าช่วยให้ผมได้มาเจอไม้ฉาก กับเพื่อน
และช่วยบอกกับม๊าให้ว่า ใช้ให้ผมมาตามหาหลาน ไม่ได้บอกว่าผมมาทะเล
ถ้าม๊าพูดแบบนี้ก็แปลว่า .....
เห้อออ ,, วันนี้ท่าทางจะยังทำบุญมาไม่พอแล้วมั้งปั้นเอ้ยยย
“ม๊ารู้หรอครับ?”
ผมนั่งลงข้างๆม๊า ก่อนจะมองหน้าม๊าอย่างกล้าๆกลัวๆ
“แม่ของพู่กันจานสีโทรมาหาม๊านะ ถามว่าม๊าไม่มากระบี่ด้วยกันหรอ แค่นั้นเอง”
หืมม แค่นั้นเองของม๊า แต่ม๊านี้ดิ ทำหน้านิ่งผิดปกติ
“ครับ ปั้นไปกับพู่กันจานสี ไนซ์ คะน้า เลน่อน ยูโร เปา แล้วก็ . . . “
ผมไม่ได้บอกชื่อไม้ฉากในทันทีครับ แต่หันไปสบตากับม๊าก่อน แล้วจึงพูดต่อ
“ไม้ฉากครับ”
“หึ นึกว่าจะไม่กล้าบอกม๊าซะอีกว่าไม้ก็ไป ปั้นก็รู้ว่าม๊าไม่ชอบ ทำไมยังทำ ห๊ะปั้นสิบ”
ม๊าเริ่มขึ้นเสียงใส่ผมละครับ ,, ท่าทางมันจะไม่ง่ายแล้วสิวันนี้
“คือม๊าครับ ปั้นไม่อยากโกหกม๊านะ แต่ตอนนี้ปั้นกับไม้คบกันอยู่ และ .. ปั้นรักไม้ครับ”
พูด ,, ผมพูดมันออกไปแล้ว
ผมไม่ได้หลบตาม๊าเลยครับ
พูดไปก็มองตาม๊าไปด้วย ,, ไม่ใช่ว่าผมจะกล้าดีอะไรกับม๊าหรอกนะครับ
แต่ผมอยากให้ม๊ารู้ว่าผมรักไม้จริงๆ
ม๊านั่งเงียบไปเลยครับ แต่ก็ไม่ได้โวยวายมาทำร้ายหรือทุบตีผมแบบวันนั้น
“ม๊าครับ ม๊าจะโกรธปั้นก็ได้ ปั้นรู้ว่าปั้นทำไม่ถูก ปั้นไม่เชื่อม๊า แต่ปั้นรักไม้ฉากจริงๆ
ปั้นไม่อยากโกหกม๊านะครับ ม๊า . . . .”
ผมเอื้อมมือไปจับมือม๊า แต่ม๊าก็ดึงมือออกครับ
“ปั้นจะเอาแบบนี้จริงๆใช่ไหม ยืนยันใช่ไหมว่าจะคบกับไม้แบบคนรัก”
ม๊าหันมามองหน้าผม สายตาที่ม๊ามองมา คือ แบบว่า .. ดุมากครับ
“ครับ ปั้นยืนยันแบบนั้น”
ผมก็ตอบม๊าไปตรงๆครับ มาขนาดนี้แล้ว มันคงไม่มีอะไรจะเสียแล้วละปั้นเอ้ยย
“แล้วคิดว่าแม่ของไม้ฉากจะยอมหรือไง”
อืม คำถามทิ่มแทงใจ ..
“ไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่ไม้ก็จะบอกแม่ของไม้เหมือนกัน
พวกผมไม่อยากโกหกแม่ ไม่อยากโกหกม๊า พวกผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะครับม๊า
พวกผมก็ยังคุยกัน ไปไหนด้วยกันเป็นกลุ่ม ไม่ได้ทำตัวเป็นตุ๊ดเป็นสาวแบบที่ม๊าเข้าใจนะครับ”
มาขนาดนี้ละครับ มันหยุดไม่ไหวจริงๆ คำพูดที่อยากพูดผมก็พูดมันไปจนหมด
“แล้วปั้นคิดว่าม๊ามองยังไงหรอ?? ม๊ารู้ว่าไม้กับปั้นไม่มีใครเป็นตุ๊ด
ไม่ชวนกันไปแต่งหน้าหรอก แต่ปั้นลูก ,, ปั้นจะใช้ชีวิตยังไงในสังคม
ปั้นไม่อายหรอที่จะบอกใครๆว่า เห้ยๆเรามีแฟนเป็นผู้ชาย ปั้นไม่กลัวสายตาของคนอื่นที่มองมาหรอ”
ม๊าไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงดุๆครับ แต่ม๊าพูดเหมือนพยายามจะชักจูงใจผม
“ไม่อายครับม๊า เพราะปั้นไม่ได้ทำผิด ปั้นไม่ได้ไปยืนกอด จูบกันให้ใครเห็นนี้ครับ
ปั้นกับไม้รักกัน คบกันแบบคนรักก็จริง แต่เรื่องการวางตัวของพวกเราต่อสังคมนั้น พวกเรารู้ดีครับว่าควรทำยังไง”
ม๊าได้ยินที่ผมพูดก็ส่ายหน้า เหมือนจะไม่เข้าใจผมเลยครับ T^T
“ถ้ายังงั้นทำไมจะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไม่ได้ละปั้นสิบ”
“ไม่ได้หรอกครับม๊า .. เพราะปั้นรักไม้มากกว่าเพื่อนไปแล้วครับ”
พอตอบม๊าไป ผมก็นั่งนิ่งมองหน้าม๊า
อยากให้ม๊าได้เห็นถึงความตั้งใจที่ผมมีจริงๆครับ
“เอาไว้ให้ม๊าลองคิดดูก่อนละกันนะ ถ้าปั้นอยากให้ม๊าเข้าใจปั้น งั้นปั้นก็ให้เวลาม๊าด้วยละกัน”
เห้ยยย ,, ม๊าพูดแบบนี้แสดงว่าม๊าผมยอมรับแล้วใช่ไหมมม ?? >/////<
“ม๊า .. ปั้นขอบคุณมากๆครับ ที่ม๊าเข้าใจปั้น”
ผมพูดเสร็จก็ขยับตัวเข้าไปกอดม๊าเลยครับ
ม๊ากอดผมไว้ครับ แต่..
“ม๊าไม่ได้บอกว่าม๊าเข้าใจปั้น แต่ม๊าบอกว่าจะพยายามคิดดูก่อน”
เห้อออ ,, แต่อย่างน้อยม๊าไม่ห้ามก็ถือว่ามันน่าจะไปได้ด้วยดีนะครับ : )
“ไปทานข้าวกันเถอะลูก ม๊านัดเพื่อนไว้ด้วย แล้วเราอยากได้อะไรเป็นรางวัล นาฬิกาไหม?”
ม๊าค่อยๆปล่อยอ้อมกอดที่กอดผมออก
“อ่อ ปั้นอยากได้เครื่องคิดเลขครับม๊า เอาไว้ใช้เรียน”
ผมขยับไปนั่งใกล้ๆม๊า กอดแขนม๊าเล่น
คือผมลูกคนเดียวครับ เรื่องอ้อนม๊ากับป๊านี้งานถนัดเลย
“อ้าว แล้วนาฬิกาไม่อยากได้แล้วหรอครับ”
ม๊าเอามือมาขยี้หัวผมเล่น 55+
ท่าทางผมกับไม้จะได้รับอนุญาตจากม๊าแล้วแน่ๆ
ท่าทางม๊าดูอารมณ์ดีมากๆครับ
“อ่อคือว่า ปั้นได้มาแล้วครับ”
ผมชูข้อมือด้านที่ใส่นาฬิกาไว้ให้ม๊าดู
“อ้าวว ซื้อเองแล้วหรอครับ ไหนบอกว่าแพงไงลูก”
ม๊าจับข้อมือผมขึ้นมาดูนาฬิกา
“ไม่ได้ซื้อเองครับ อันนี้ไม้ซื้อให้ครับม๊า”
ผมพูดไปด้วยความรู้สึกภูมิใจ 555+ ออกแนวอยากอวดครับ
แหม่ ,, แฟนซื้อของให้ ใครๆก็อยากอวดใช่ไหมละ : )
“อ่อ อื้มๆ ไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวเพื่อนม๊าจะรอนาน”
ม๊ารีบปล่อยแขนผมเลยครับ 5555
เอานะ .. ค่อยๆให้เวลาม๊าก่อนเนอะ
แต่อย่างน้อยก็ถือว่า .. วันนี้ผ่านไปด้วยดีครับ
ไม่รู้เลยว่าทางไม้ฉากจะเป็นยังไงบ้าง
หวังว่ามันจะผ่านไปด้วยดีเหมือนกันนะ ‘
ผมกับม๊ามาเดินพารากอนครับ
เพราะม๊านัดเพื่อนทานข้าวไว้ที่นี้
ตอนนี้ผมมานั่งในร้านอาหารรอเพื่อนม๊า
เห็นว่ากำลังวนหาที่จอดรถอยู่
“ปั้นจะทานอะไรลูก สั่งเลยนะ ร้านนี้อร่อยทุกอย่างเลย”
ม๊ายื่นเมนูอาหารมาให้ผม
ผมก็เลือกรายการอาหารไป นั่งรอสักพักครับเพื่อนม๊าก็มา
“สวัสดีจ๊ะตุ้ม นี้ปั้นสิบลูกชายเรา”
แม่ผมทักทายกับเพื่อนที่เดินเข้ามา ก่อนจะแนะนำผมกับน้าตุ้ม
“สวัสดีครับน้าตุ้ม ผมปั้นสิบครับ”
“สวัสดีลูก อ่ออ นี้ ลูกสาวน้านะลูก ชื่อบีมมี่”
น้าตุ้มดึงแขนบีมมี่เข้ามาชิดๆตัว
บีมมี่ชักสีหน้าไม่พอใจนิดๆครับ สงสัยแม่บังคับมาแน่ๆ
“สวัสดีค่ะ” บีมมี่ยกมือไหว้ม๊าผม
ก่อนจะหันมามองหน้าผมนิดหนึ่ง แต่ไม่ได้ทักทายอะไร
“นั่งลงๆก่อน นี้ฉันสั่งอาหารไป 3-4 อย่างแล้วละ เธออยากทานอะไรเพิ่มสั่งได้เลยนะ”
ม๊ายกมือเรียกพนักงานบริการเข้ามาเพื่อจะขอเมนูอาหารให้น้าตุ้ม
ผมกับบีมมี่นั่งฟังแม่ๆของพวกเราคุยกันไปเรื่อยๆ
จนผมอิ่มละครับ เลยขออนุญาตม๊าไปซื้อเครื่องคิดเลข
“ม๊าครับ เดี๋ยวปั้นขอไปซื้อเครื่องเขียนได้ไหมครับ ร้านตรงชั้นนี้แหละ”
ม๊าหันมามองหน้าผมเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าอนุญาต
ผมกำลังจะลุกออกจากโต๊ะไป บีมมี่ก็ขออนุญาตแม่ไปซื้อของเหมือนกันครับ
“เออปั้นสิบ เราขอไปด้วยคนสิ”
บีมมี่พูดเสร็จก็ลุกออกจากโต๊ะเลยครับ
ผมยืน งง แป๊บหนึ่งก็หันไปมองหน้าม๊า
ม๊าพยักหน้าให้ เหมือนบอกว่าให้ช่วยดูแลบีมมี่ด้วยประมาณนั้นละครับ
ผมเลยยิ้มให้ม๊า กับน้าตุ้ม ก่อนจะเดินตามบีมมี่ออกมา
“เธออยากซื้ออะไรหรอ เดี๋ยวเราพาไป”
ผมเดินข้างๆบีมมี่ ก่อนจะถามบีมมี่ครับ จะได้พาไปซื้อให้ถูกร้าน
“ไม่ต้องพูดสุภาพก็ได้ เรารุ่นเดียวกัน ปั้นแอดติดวิศวะใช่ไหม เราแอดติดบัญชีนะ มหาลัยเดียวกัน”
บีมมี่หยุดเดินแล้วหันมายิ้มให้กับผม
“อ่อจริงดิ งั้นดีใจด้วยนะที่แอดติด เก่งเหมือนกันนิติดบัญชีเลย”
รุ่นเดียวกันค่อยยังชั่วหน่อย ,, ตอนแรกโคตรเกร็งเลยครับ 555+
“ปั้นก็เก่ง ติดวิศวะเลย เออแล้วนี้นายจะไปซื้ออะไรอะ เราไปที่เดียวกับนายแหละ
เพราะไม่ได้อยากซื้ออะไร แค่ไม่อยากนั่งฟังแม่พูด เบื่ออะ”
บีมมี่หยักไหล่แบบเบื่อๆครับ 55+ อันนี้เข้าใจ ผมก็เบื่อ - -‘
“อ่อโอเค เราอยากได้เครื่องคิดเลขอะ งั้นไปร้านเครื่องเขียนละกัน”
ผมเดินนำบีมมี่มาที่ร้านขายเครื่องเขียน บีมมี่ก็เดินตามผมมาครับ ไม่ได้แยกไปดูของกิ๊ฟช๊อปในโซนอื่น
แต่มายืนดูผมเลือกเครื่องคิดเลขแทน
“ปั้น นายรู้ไหมว่าแม่เรานัดกันทานข้าววันนี้ทำไม”
อยู่ๆบีมมี่ก็ถามผมขึ้นมา
“อืมม คงทานข้าวกันเฉยๆมั้ง ปกติม๊าเราไม่ค่อยอยู่ กทม. ถ้าไม่อยู่บ้านที่ต่างจังหวัดก็ไปอยู่สิงคโปร์อะ”
ผมก็ยังก้มหน้าเลือกเครื่องคิดเลขต่อไป
คือ เรียนวิศวะมันมีคำนวณเยอะครับ การเลือกเครื่องคิดเลขที่มันสามารถใช้งานได้ครอบคลุมต้องใส่ใจกันหน่อย : )
“นายนี้ซื่อบื้อเนอะ”
อ้าววว บีมมี่ด่าผมทำไม
ผมเงยหน้ามามองบีมมี่ ที่ยืนจ้องหน้าผมอยู่แล้วครับ
“นี้ๆ มาว่าเราทำไมเนี้ย ก็เราไม่รู้นิ บีมรู้หรอว่าแม่เรานัดกันมาทำไม”
ผมพูดเสร็จก็ก้มลงไปเลือกเครื่องคิดเลขต่อครับ ตอนนี้ลังเลอยู่ 2 รุ่น
“อืมม รู้สิ ก็แม่เรากำลังจับคู่ให้เราสองคนไง”
พอบีมพูดจบ ผมแทบจะทำเครื่องคิดเลขในมือตกครับ
จับคู่???
บ้าไปแล้วแน่ๆ ผมบอกม๊าไปแล้วว่าผมรักกับไม้ฉากอยู่
นี้สินะ ที่วันนี้ม๊ายอมฟังแต่โดยดี
“กลับไปหาม๊ากันเถอะ”
ผมไม่เลือกซื้อของต่อแล้วครับ หันไปบอกบีมมี่ด้วยเสียงที่เครียดๆ
ไม่ให้เครียดได้ไงละ ,, อยู่ๆมาจับคู่ให้ผมได้ยังไงกัน
“จะไปทำไม นายคิดว่านายแก้ไขอะไรได้งั้นหรอ”
อืมมนั้นดิ แต่ต้องไปอะ ทิ้งไว้แบบนี้ไม่ได้หรอก
“แล้วทำไมบีมไม่ห้ามแม่บีมละ”
ผมหันไปถามบีม
“ห้ามไปก็เท่านั้น เดี๋ยวก็โดนด่าอยู่ดี อดทนอีกไม่ถึงเดือนก็เข้ามหาลัยแล้ว
อยากทำอะไรก็ค่อยทำก็ได้ นายเองก็มีแฟนอยู่แล้วใช่ไหมละ”
หืออ บีมถามโดนใจครับ 555
“มีแล้ว แฟนเราหล่อมาก”
อันนี้ไม่ได้อวดแฟนครับ ตอบแบบตรงๆ 5555555
“เห้ยย ยอมรับง่ายๆเลยดิว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย” บีมหันมาหัวเราะผม
“อืมม โกหกทำไมละ ก็เรื่องจริงไง”
“ก็ดี แปลว่าเราทั้ง 2 คน ไม่ได้อยากคบกันแบบที่แม่ๆเราต้องการใช่ไหม”
“แน่นอนแหละ แต่ว่าบีมจะขัดแม่ได้หรอ” ผมถามบีมอีกรอบ
เพราะดูแล้วน้าตุ้มก็ท่าทางจะดุเอาเรื่องครับ
“นี้ปั้นสิบ พ่อแม่อะเลี้ยงเราได้นะ แต่อย่าให้เค้ามาบังคับให้เราทำในสิ่งที่มันไม่ใช่เราดิ
ต่อให้เรา 2 คนต้องแต่งงานกันจริงๆนะ เดี๋ยวก็ต้องเลิก เพราะนายชอบผู้ชาย
ส่วนเราไม่อยากมีแฟน เพราะมันน่ารำคาญ”
โหยยย มาแบบตรงๆเลยแหะผู้หญิงคนนี้
“ก็จริงอะ งั้นทำเป็นเหมือนเรายังไม่รู้เรื่องละกัน”
ผมหันไปสนใจกับเครื่องคิดเลขต่อ แต่ผมคงเลือกนานไปครับ
บีมเลยถามขึ้นมา
“นี้ปั้นสิบ มันต่างกันยังไงวะเครื่องคิดเลข 2 อันนั้นอะ รูปแบบเหมือนกันเดะ!”
55555+ มันเหมือนกันจริงๆครับ แต่มันคนละยี่ห้อ
“ก็มันคนละยี่ห้อ เราก็อยากเลือกดีๆไปเลย เพราะต้องใช้ตลอด”
บีมมี่มันหยิบเครื่องคิดเลขของผมไปทั้ง 2 อันเลยครับ
ก่อนจะยื่นให้พนักงานคิดเงิน
“เห้ยย เรายังไม่ได้เลือกเลยนะบีม”
แต่บีมมันไม่ฟังครับ ยื่นบัตรเครดิตไปให้พนักงาน
ก่อนจะหยิบถุงเครื่องคิดเลขมายื่นให้ผม 1 ถุง แล้วบีมถือไว้อีก 1 ถุง
“อะ เราซื้อให้ นายก็ใช้ไปเถอะ ถ้ามันไม่ดี หรือนายอยากลองใช้อันนี้
ก็เอามาแลกกับเรา เพราะยังไงเราก็ต้องใช้เรียน โอเคปะ”
เออคือ ,, พูดง่ายมากกกก
“โหววทำไมเลือกง่ายๆแบบนี้อะ จะซื้ออะไรหัดคิดก่อนดิ มันแพงนะเว้ยยบีม เดี๋ยวเราจ่ายเงินคืนให้”
ผมเปิดดูราคาสินค้า ก่อนจะหยิบเงินมายื่นให้บีม แต่บีมไม่รับครับ
“นายไปเลี้ยงไอติมเราละกัน แล้วอีกอย่างนะอย่าคิดอะไรให้มันมากเลยปั้น
คนเราจะมีชีวิตได้นานแค่ไหนกันเชียว อยากได้ของก็แค่ซื้อ อยากคบใครก็แค่คบ คิดมากหน้าแก่ไวนะ”
เอิ่มมคือ ,, นับว่าบีมมี่เป็นผู้หญิงที่แปลกครับ
เราเพิ่งรู้จักกันแค่ไม่ถึง 2 ชั่วโมง แต่ตอนนี้คือผมกับบีมมี่เดินซื้อของด้วยกัน
คุยกันเหมือนรู้จักกันมานาน อาจจะเพราะนิสัยห้าวๆของบีมมี่ด้วยมั้งครับ
พวกผมเดินซื้อของกันเกือบๆ ชั่วโมงครับ แล้วก็ชวนกันกลับมาหาแม่ที่ร้านอาหาร
“เป็นไงปั้นสิบ ได้ของไหมลูก” ม๊าหันมายิ้ม แล้วก็ถามผม
“ได้ครับม๊า พอดีบีมช่วยเลือกครับ”
“ใช่คะ บีมก็ซื้อมาเหมือนกัน แบบเดียวกับปั้นเลยคะคุณน้า”
บีมรีบเอาเครื่องคิดเลขขึ้นมาโชว์พวกแม่ๆเลยครับ
น้าตุ้มยิ้มพอใจกับการกระทำของบีมมากครับ
ม๊าผมเองก็ยิ้มเหมือนกัน
งั้นสิ่งที่บีมพูด ,, คงเป็นเรื่องจริงสินะ - -‘
ม๊านั่งคุยต่ออีกสักพักก็ขอตัวกลับก่อน
“ตุ้ม เดี๋ยวเราขอกลับก่อนนะ ตั้งแต่ลงเครื่องมาเรายังไม่ได้พักเลย”
“ได้สิ แล้วยังไงนัดกันทานข้าวอีกนะ”
“แน่นอนจ๊ะ ยังไงเราจะโทรหานะ”
ตอนที่ผมกับม๊าจะเดินแยกไปอีกทาง
บีมมี่ครับ เดินมาจับแขนผม
“ปั้นๆ เรายังไม่ได้แลกเบอร์กันเลยนะ ขอเบอร์หน่อยสิ”
พูดเสร็จบีมก็ยื่นมือถือมาให้ผม
ผมก็เลยเมมเบอร์ไปให้บีม
“แล้วไงโทรมาละกัน เผื่อไปเจอกันที่มหาลัย”
บีมโบกมือให้ผม ก่อนจะเดินกลับไปหาน้าตุ้มที่ยืนยิ้มๆมองอยู่
ผมกับม๊ากลับมาที่รถ ระหว่างทางกลับไปที่คอนโดม๊าก็ถามผม
“บีมน่ารักดีเนอะลูก”
หึหึ ,, ก็ม๊าต้องการแบบนี้อยู่แล้วนิครับบบบ
“ก็น่ารักดีครับม๊า” ผมก็ตอบสั้นๆไม่ได้คิดอะไรมากครับ
จนเกือบๆจะถึงคอนโดนแล้วครับ
ไม้ฉากโทรเข้ามา
ไม้ฉากโทรมา!!
แปลว่าแม่ไม่ห้ามใช้มือถือ ไม่โดนแม่ทำโทษงั้นหรอ???
ผม :: เป็นไงบ้างไม้
ผมทักไม้ฉากไปก็หันไปมองหน้าม๊า
ที่ตอนนี้เริ่มชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยละครับ
ไม้ฉาก :: คือแม่กูพูดง่ายมากอะ
ผม :: ยังไงวะ
ไม้ฉาก :: เค้านั่งฟังนิ่งๆ สงบๆ พอกูพูดจบเค้าก็บอกว่า ก็ลองๆดูกันไปละกัน
แต่จะให้ยอมรับเลยคงทำไม่ได้ แต่จะพยายามเข้าใจให้มากขึ้น
ผม :: เห้ยย ง่ายไปจริงๆ
ไม้ฉาก :: เออนั้นดิ แล้วทีนี้ไม้เลยขอไปกรุงเทพ แม่ก็บอกว่าจะไปนอนห้องปั้นหรอ
ยังไงซื้อผลไม้ไปฝากป๊าม๊าปั้นสิบด้วยอะ
ผม :: เห้ยยยย
ไม้ฉาก :: แปลกไหมละ
ผม :: จริงๆ ของกูก็เหมือนกัน
ไม้ฉาก :: ยังไงวะ
ผม :: กูอยู่บนรถอะ กำลังกลับคอนโด
ไม้ฉาก :: อยู่กับม๊าหรอ
ผม :: อืมมมใช่
ไม้ฉาก :: งั้นบอกรักก่อน
ผม :: มึงบ้าปะเนี้ยย อยู่บนรถกับม๊า
ไม้ฉาก :: ก็บอกรักไมได้หรอ
ผม :: อยู่กับม๊า
ไม้ฉาก :: 555 โอเคงั้นถึงแล้วโทรมานะ
ผม :: ครับ
ไม้ฉาก :: บ๊ายบายครับ
พอผมวางสายจากไม้ฉาก ม๊าก็หันมาถามผม
“ไม้โทรมาหรอ”
“อ่อครับ” ผมตอบไปสั้นๆเพราะไม่รู้ว่าม๊าจะดุหรือว่าอะไรหรือป่าว
“อืม” ม๊าตอบแค่นี้แหละครับ
จนกลับมาถึงคอนโดม๊าก็ไม่ได้ซักถามอะไรต่อ
แต่ขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง
ผมก็นั่งเล่นที่โซฟาหน้าทีวีรอสายจากไม้ฉาก
จนเกือบๆ ห้าทุ่มไม้ฉากก็โทรมาหา
ไม้ฉาก :: เดี๋ยวจะไปหาพ่อ นี้กำลังเตรียมของ
ผม :: อ้าวว ทำไมไปดึกอะ
ไม้ฉาก :: แม่เพิ่งทำงานเสร็จอะ
ผม :: ไม้ขับรถไปเองหรอ หรือให้คนขับรถขับไป
ไม้ฉาก :: ไม้ขับเองอะ ไปกับแม่กับไม้ที
ผม :: งั้นขับรถดีๆนะครับ
ไม้ฉาก :: แล้วพรุ่งนี้คุยกันนะปั้น
ผม :: อืมม ถึงแล้วส่งข้อความมาบอกด้วย
ไม้ฉาก :: ได้เลย ,, รักปั้นนะ
ผม :: รักมากๆเหมือนกัน ขับรถดีๆนะรู้ปะเนี้ย
ไม้ฉาก :: โอเคครับ รีบๆนอนนะ
ผม :: โอเคครับ
ไม้ฉาก :: บ๊ายบายครับ เดี๋ยวถึงแล้วจะส่งข้อความไปหา
เห้ออ ,, ไม้ฉากขับรถดึกๆแบบนี้ก็ห่วงมันเหมือนกันนะเนี้ย
เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นเช้าๆมาโทรหามันดีกว่า : )
เรื่องราวมันอาจจะดูเหมือนแม่กับม๊าของพวกเราเข้าใจง่ายๆ
แต่ใครจะรู้ละครับ .... ว่าการตัดสินใจบอกแม่กับม๊าในวันนี้
และการที่เค้าตอบรับมาง่ายๆแบบนี้
มันเปลี่ยนแปลงชีวิตพวกผม ... ไปแทบทุกอย่าง.