พี่ครับ....ได้สักครั้งจะตั้งใจเรียน
ตอนที่30
ผมกลับมาบ้านก็เอาแต่อยู่ในห้องไม่ลงไปพบหน้าใคร ผมนั่งมองตัวเองในกระจก มองแล้วคิดถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่านมา เหตุการณ์ที่ผมพยายามจะลืมแต่ลืมไม่เคยได้ ในเมื่อมันลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืม จำซะ จำมันไว้ จำให้มันเป็นบทเรียนราคาแพง ผมยิ้มมุมปากมองตัวเองในกระจก แล้วคิดถึงอดีต ตอนนี้ผมพร้อมแล้ว พร้อมที่จะเผชิญหน้าพบกับมัน พบกับทุกคนที่เคยสร้างบาดแผลในชีวิตผมไว้
3ปีที่แล้ว
“พี มึงโอเคแล้วใช่ไหม”
ไอ้ป่านถามผมขึ้น ผมยิ้มตอบไอ้ป่านแล้วพูดขึ้น
“กูโอเคแล้ว ปิดเทอมที่ผ่านมากูลืมเรื่องพี่แอลได้หมดแล้ว”
“แต่มึงดูไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน”
“ฮ่าๆ ไม่หรอกมึง ใครจะมาสดใสตลอดเวลาละ”
ผมพยายามยิ้มให้มันแล้วเดินเลี่ยงออกมาซื้อขนม เมื่อเดินออกมาผมก็หุบยิ้มทันที เหนื่อยที่ต้องพยายามแสดงว่าไม่เป็นไร เหนื่อยที่ต้องพยายามกลับมาเป็นเหมือนเดิมทั้งที่ข้างในผมไม่เหมือนเดิมแล้ว
“โอ๊ะ !!”
ผมเดินเหม่อก็เผลอไปชนคนข้างหน้า
“น้องพี”
คนข้างหน้าเรียกผมยิ้มๆ สวยตาพี่เขาดูเจ้าชู้ กะล่อนๆเหมือนเดิม
“พี่เอส”
“ใช่ พี่เอง คิดว่าจะลืมพี่แล้วอีก”
พี่เอสพูดยิ้มๆ ผมเลยพยายามยิ้มกลับไป
“พีขอตัวนะครับ”
ผมพูดแล้วพยายามเบี่ยงตัวออก แต่พี่เขามาดักไว้ซะก่อน ผมพยายามหนีแต่พี่เขาก็ดักไว้อีก จนผมทนไม่ไหวมองหน้าพี่เขาแถวถามขึ้น
“พี่เอสมีอะไรรึเปล่า”
ผมมองหน้าพี่เขาที่อมยิ้มเหมือนถูกใจ
“พี่อยากคุยกับพี”
“คุยอะไรละ”
“คุยทุกเรื่อง พี่อยากรู้จักพีมากกว่านี้”
คำพูดของพี่เอสทำเอาผมนิ่ง แล้วมองตาพี่เขาตรงๆ
“พี่เอสต้องการอะไร”
“พี่จีบพีได้ไหม”
พี่เอสพูดออกมาตรงๆ สายตานิ่งๆของพี่เขาทำเอาผมรู้สึกแปลกๆ
“ไม่ได้หรอก พีเป็นแฟนเก่าพี่ชายพี่นะ”
ผมพยายามพูดเลี่ยงแต่พี่เอสก็ยังไม่ยอม
“พี่ไม่สนใจ ตอนนี้ไอ้แอลก็ไปเรียนต่างประเทศแล้ว อีกอย่างมันคงไม่สนใจหรอก เพราะทุกอย่างมันเป็นแค่เกมส์นี้”
พี่เอสพูดจบผมรู้สึกจี๊ดทันที ใช่สินะ บางทีทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับพี่แอลอาจเป็นแค่เกมส์
ผมพยายามแค่นยิ้มให้พี่เอสแล้วพูดขึ้น
“พีไม่อยากเล่นเกมส์อีกแล้ว พีเหนื่อย ปล่อยพีไปเถอะ พีไม่รู้หรอกว่าพี่เอสมายุ่งกับพีทำไม แต่เราสองคนอย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีกเลย”
ผมเลยเดินเลี่ยงออกมาอีกทางแต่ก็โดนพี่เอสจับมือไว้อีกจนได้
“พี่ไม่หยุดแค่นี้หรอกนะ พี่ชอบพีจริงๆ ชอบตั้งแต่แรกเห็น”
ผมหันไปมองพี่เอส พี่เอสมองผมด้วยสายตาอ้อนวอนอย่างบอกไม่ถูก ผมได้แต่ยิ้มนิดนึงให้พี่เขาไม่ตอบอะไร
พี่เอสเหมือนพี่แอลจนเกินไป สายตาแบบนั้นทำให้ผมคิดถึงเวลาพี่แอลที่มอง สายตาคู่นั้นที่ทำให้ผมเจ็บ
หลังจากวันนั้นก็เป็นไปอย่างที่พี่เขาพูดจริงๆ พี่เอสตามจีบผมอยู่เป็นเวลา1เดือน แม้ว่าผมจะพยามเลี่ยง พยายามตีตัวออกห่างยังไงพี่เขาก็ยังมายุ่ง
“พี่ซื้อขนมมาฝากพี กินเยอะๆนะ จะได้โตไวไว ^^”
ผมมองโน้ตที่ตั้งบนโต๊ะเรียนของผม พี่เอสซื้อขนมมาให้ผมตลอด ขนมทุกชิ้นล้วนเป็นขนมที่ผมชอบ พี่เขารู้ได้ไงว่าผมชอบอะไรบ้าง
“พี่เอสนี่ทนเนอะ มึงเฉยชาใส่พี่เขาเป็นเดือนๆแต่พี่เขายังจะมาจีบมึงอีก”
ไอ้พีทพูดขึ้น ผมได้แต่พยักหน้าไม่ตอบอะไร
“ตึ๊ด ตึ๊ด”
เสียงข้อความผมเข้าผมเลยเปิดดูเป็นข้อความจากพี่เอส
** อย่าเอาขนมพี่ทิ้งหรือให้เพื่อนกินอีกนะ กินเองบ้างนะครับ **
ใช่ ผมเอาขนมพี่เขาให้เพื่อนกินทุกครั้งหรือไม่ก็ทิ้งไปเลย พี่เขาก็รู้แต่ยังซื้อมาให้ตลอด
พี่เขาไม่เหนื่อยบ้างเหรอที่ทำอยู่
“จะให้กูกินอีกปะ”
ไอ้ป่านสอดขึ้นมา ผมหันไปมองหน้ามันก่อนจะตอบ
“อื้ม มึงกินเถอะ”
ผมพูดแค่นั้นแล้วขยำโน้ตทิ้ง
ตอนเที่ยงของอีกวันขณะที่ผมเดินไปห้องน้ำกับซินดี้บังเอิญได้ยินเสียงพูดคุยกันที่หลังห้องน้ำ
“มึงนี่ทนจีบน้องพีได้ตั้งสองเดือนเนอะ น้องเขาไม่มีท่าทีจะสนใจมึงเลยนี่”
ผมยืนนิ่งแล้วปีนดูที่ช่องระบายอากาศก็เจอพี่เอสยืนสูบบุหรี่กับเพื่อนๆพี่เขาอยู่
“ก็กูรักของกู”
“แต่กูไม่เคยเห็นมึงจีบใครได้นานขนาดนี้นิวะ คนอื่นมึงจีบแค่อาทิตย์เดียวก็ได้เป็นแฟนแล้ว”
“น้องพีแม่งเล่นตัวฉิบหาย ตัวเองก็ว่าจะใสซื่อบริสุทธิ์ ผ่านมือพี่แอลมาแล้วนี่”
เพื่อนพี่เอสอีกคนพูดขึ้นทำเอาผมกำหมัดแน่น
“มึงอย่าปากหมานะไอ้นัท ถึงพีจะเป็นยังไงกูก็รักของกู”
รักงั้นเหรอ พี่เขารักผมจริงๆเหรอ ทั้งๆที่ผมเฉยชาใส่ ไม่เคยคิดจะใส่ใจในการกระทำของพี่เขาเลย
“นี่มึงรักน้องเขาแล้วเหรอวะ”
“ใช่ รักแรกพบมั้ง กูเห็นน้องเขาครั้งแรกตอนที่ไอ้แอลพามาที่บ้าน โครตชอบเลย สเป็คกูมากๆ ขาวๆ เอ็กซ์ๆ”
พี่เอสพูดแล้วพ่นควันบุหรี่ สายตาของพี่เขาหวาน หวานจนผมที่แอบมองอยู่อดหวั่นไหวไม่ได้
“เออ ยังไงกูก็ขอให้น้องพีใจอ่อนในเร็ววันก็แล้วกัน”
เพื่อนพี่เขาพูดตัดบท ผมเลยรีบจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จแล้วออกจากห้องน้ำ
“มึงขี้เหรอพี ช้ามากกกกก”
“เออ อย่าบ่นหน่ามึง”
ผมยิ้มให้มันแล้วเราสองคนก็เดินขึ้นเรียนกัน
ในตอนเย็นวันนั้นพี่เอสมาดักรอเจอผมที่หน้าห้องเหมือนทุกวัน พี่เขาจะมาดักรอแล้วเดินไปส่งผมที่หน้าโรงเรียน รอผมจนกว่าพี่เพลงจะมารับแล้วกลับไป ระหว่างทางพี่เอสพยายามชวนผมคุยผมก็ถามคำตอบคำ เมื่อถึงหน้าโรงเรียนก็ยืนมองห่างๆ เพราะพี่เอสไม่อยากมีเรื่องกับพี่เพลง
“พี่เอสนี่โครตหล่อเลยเนอะ หล่อแบบเลวๆ แบดบอยฉิบหาย”
เพื่อนกะเทยในห้องอีกคนพูดอย่างออกรส ผมเลยอดหัวเราะไม่ได้
“น่าอิจฉามึงนะพี ถ้าเป็นกูนะ กูถวายตัวให้นานละ ไม่ต้องตื้ออยู่หลายเดือนแบบนี้หรอก”
เก่งพูดจบผมก็นิ่งแล้วจัดของต่อ
“มึงหุบปากมึงไปเลยอีเก่ง”
ซินดี้หันไปปรามเก่ง ผมได้ยิ้มไปให้เก่ง ไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก
วันนี้ก็เหมือนทุกวันพี่เอสเดินข้างๆผม แรกๆเพื่อนๆผมก็ขัดขวางไม่ให้เดินใกล้ หลังๆมันคงทนลูกตื้อพี่เอสไม่ไหวเลยยิมให้พี่เอสมายืนข้างๆ
ผมมิงพี่เขาทางด้านข้าง พี่เขาหล่อจริงๆ หน้าเรียวได้รูป คิ้วเข้ม ตาสวยๆที่มักมีสายตาความเจ้าเล่ห์ทะเล้นตลอดเวลา จมูกโด่งๆ รับกับริมฝีปากสีสด เจาะหูข้างนึงเพิ่มความแบดบอยให้ตัวเองไปอีก รูปร่างสูงโปร่งมีกล้ามเนื้อแบบนักกีฬา ยิ่งทรงผมที่เพิ่งไปตัดมาสกินเฮดทำให้เกย์ กะเทยในโรงเรียนมองกันเหลียวหลัง
“ทำไมพี่เอสยังตื้อพีละ ทำไมพี่เอสไม่ไปจีบคนอื่น จีบคนที่จีบง่ายๆกว่าพี”
เป็นครั้งแรกที่ผมพูดกับพี่เขาก่อน พี่เอสหันมามองผมแล้วตกใจเล้กน้อง ก่อนจะยิ้มกว้างแล้วตอบ
“เพราะพี่รักพีไง พี่รู้สึกว่าพีใช่”
“พี่มั่นใจเหรอว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันคือรัก”
“พี่มั่นใจสิ พี่ไม่เคยตื้อใครขนาดนี้ พี่ไม่เคยมองใครได้นานขนาดพี”
“แต่กิตติศัพท์พี่เรื่องเจ้าชู้นี่เลื่องลือนะ”
“พีเชื่อคำพูดของคนอื่นมากกว่าพี่ที่อยู่ข้างหน้าพีเหรอ พี่ที่พีได้สัมผัสด้วยตนเอง”
พี่เอสหยุดเดินแล้วมายืนข้างหน้าผม เราสองคนมองหน้ากัน จนผมเกือบหวั่นไหว แต่อยู่ดีดีภาพที่พี่แอลทิ้งผมไปในอดีตก็ซ้อนทับเข้ามา พี่น้องกันคงไม่ต่างกันมากหรอก
“พี่เอสเลิกยุ่งกับพีเถอะ”
ผมตัดใจพูดคำๆนั้นออกไป แม้ในใจจะรู้สึกแปลกๆเหมือนกัน
“แต่พี่รักพีนะ”
“ไม่ พี่เลวยังไงน้องก็เลวอย่างนั้น”
ผมพูดความคิดของตัวเองออกไป
“พีแยกแยะสิ ตอนนี้ไอ้แอลก็ไปเรียนต่างประเทศแล้ว พีกับไอ้แอลคนละคนกันนะ”
พี่เอสพยายามอ้อนวอนผม แต่ผมก็ยืนนิ่งพยามไม่หวั่นไหว
“พีไม่เชื่อใจพี่หรอก”
“งั้นพี่จะพิสูจน์ให้พีเห็นเองว่าพี่จะเลิกเจ้าชู้ แล้วพีจะเป็นคนสุดท้ายของพี่”
พี่แอลพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่จนผมอดหวั่นไหวไม่ได้ ผมมองหน้าพี่เขาแล้วเลี่ยงเดินมาที่รอพี่เพลงเป็นประจำ มาถึงพี่เพลงก็รออยู่แล้ว พี่เอสเลยเดินมาส่งแค่นิดนึง
“พี่เอสยังไม่เลิกยุ่งกับพีเหรอ”
พี่เพลงถามขึ้น พี่เอสเป็นพี่พี่เพลงปีนึง ถึงสองคนนี้จะไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันแต่ก็ต้องให้เกียรติรุ่นพี่
“ใช่ครับ ช่างพี่เขาเถอะ สักวันพี่เขาก็เลิกยุ่งกับพีไปเอง”
“แต่พี่กลัวว่าพี่จะใจอ่อนให้พี่เขาซะก่อนมากกว่า”
คำพูดของพี่เพลงทำเอาผมหน้าตึงทันที นั้นสินะ กลัวเหลือเกิน กลัวใจตัวเองจะหวั่นไหวซะก่อน
สุดท้ายพี่เอสก็ทำตามที่ตัวเองพูด สามเดือนที่พี่เขาจีบผมพี่เขาไม่ยุ่งกับใครเลย พี่เอสตามจีบผมอย่างเดียว พี่เขาเสมอต้นเสมอปลายในทุกๆเรื่อง จนในที่สุดสิ่งที่ผมกลัวที่สุดก็เกิดขึ้น ผมใจอ่อนกับพี่เขาจนได้
** วันนี้วันเกิดพี่ พียอมไปเที่ยวกับพี่นะ **
พี่เอสส่งข้อความมาหาผม ผมยืนอ่านข้อความนั้นนิ่งๆ หลังๆเราสองคนไปไหนมาไหนกันสองคนมากขึ้น แต่ไปเฉพาะในโรงเรียนเท่านั้น แต่นอกโรงเรียนไม่เคย
“ครืน ครืน”
เสียงโทรศัพท์จากพี่เอสทำให้ผมเลิกเหม่อ แล้วรับสายพี่เขา
“มีอะไรพี่เอส”
“พีอ่านข้อความพี่แล้วใช่ไหม”
“พีอ่านแล้ว”
“....”
“...”
เราสองคนเงียบไม่มีใครพูดอะไรจนพี่เขาเป็นฝ่ายพูดขึ้นเอง
“พีตกลงรึเปล่า นะนะ พี่ขอนะครับวันนี้วันเกิดพี่ ปิดเทอมอยู่ไปเที่ยวกับพี่นะ พี่สัญญาจะมาส่งพีก่อนพระอาทิตย์ตกดิน”
พี่เอสพูดเสียงอ้อน ผมนึกถึงหน้าหล่อๆเวลาอ้อนผมแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
“ก็ได้ครับ”
“เย้ เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงพี่ไปรับที่บ้านนะ”
ผมยิ้มนิดนึงให้กับโทรศัพท์ พี่เอสเคยมาบ้านผมแล้วแต่ได้แต่จอดรถหน้าบ้าน พี่เอสไม่กล้าเข้าบ้านหรอกเพราะมีทั้งพี่แพทและพี่เพลง พี่เอสมาจอดรถมองผมขึ้นมาบนหน้าต่างห้องนอนผมบ่อย โทรมากวนให้ผมโผล่หน้ามาให้เจอบ้าง
เหตุผลพี่เขาที่ทำแบบนั้นเหรอ พี่เขาชอบบอกว่า “พี่คิดถึงพี อยากเห็นหน้า”
ผมคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้วอดหน้าแดงไม่ได้ แล้วรีบไปเปลี่ยนชุดที่คิดว่าดูดีที่สุดเพื่อออกไปกับพี่เขา
ไม่นานพี่เอสก็มารับผมที่บ้าน ผมลงมาข้างล่างก็เจอพี่แพทกับพี่เพลงนั่งอยู่ พี่แพทเลยทักขึ้น
“พีมั่นใจแล้วใช่ไหมที่จะคบกับมัน”
คำพูดของพี่เพลงทำเอาผมชะงัก แล้วมองหน้าพี่แพทเจื่อนๆ
“ไม่ต้องทำหน้าเจื่อนหรอก พี่ไม่ได้จะว่า แต่ดูแลตัวเองด้วยนะ”
พี่เพลงพูดแล้วยิ้มให้ผม ผมเลยยิ้มให้พี่เพลง
“ครับ พีจะดูแลตัวเอง”
“พี่แพทก็เที่ยวทุกวัน บ้านไม่ค่อยจะกลับ ไม่รู้เป็นไงบ้าง”
พี่เพลงพูดถึงพี่แพทที่ตั้งแต่เรียนมหาลัยเหมือนจะเที่ยวบ่อย ค้างหอเพื่อน ไม่ค่อยกลับบ้าน
“พี่แพทดูแลตัวเองได้อยู่แล้วแหล่ะครับ”
“พี่รู้ ถ้าพี่แพทกลับบ้านบ่อยพีไม่ได้เจอกับพี่เอสแน่ พี่แพทไม่ยอมแน่ๆ”
พี่เพลงพูดจบผมพยายามยิ้มให้พี่เขาแล้วออกจากบ้านมา จริงสินะถ้าพี่แพทรู้เรื่องผมกับพี่เอส พี่แพทสั่งห้ามยุ่งกันแน่ๆ
“ไปกันเถอะพี”
พี่เอสเรียกผมทำให้หยุดคิดมากแล้วเดินไปขึ้นรถพี่เขา
“เราจะไปไหนกัน”
ผมถามพี่เอสขึ้นระกว่างพี่เอสขับรถไปเรื่อยๆ
“ไปดูหนังกัน พี่อยากดูหนังกับพีมานานแล้ว”
พี่เอสพูดยิ้มตาเป็นประกายจนผมอดที่จะยิ้มไม่ได้
“ไม่ต้องอมยิ้มหรอก อยากยิ้มก็ยิ้มเลยสิ”
พี่เอสหันมาแซวผม ผมเลยหน้ามุ่ยใส่
“ชิ ไม่ต้องมาแซวพีเลย ไม่ยิ้มแล้ว”
“โอ๋ๆ ยิ้มได้สิครับ แต่พี่แค่อยากให้พี่ยิ้มแบบเต็มที่ ไม่ต้องกลั้นความรู้สึกอะไรแล้ว”
พี่เอสพูดแลวมองตาผม พี่เขาคงอยากจะบอกอะไรผม ผมเลยยิ้มหวานให้พี่เขา เป็นครั้งแรกที่ผมยิ้มให้พี่เขาทั้งตาและปากแบบนี้
“พีก็คิดว่างั้นครับ”
พี่เอสยิ้มกว้างแล้วเอามือมาจับมือผมตลอดทางที่ขับรถ ผมก็ไม่ได้ปฎิเสธอะไร ปล่อยมันไปอย่างนั้น
เราสองคนดูหนัง หาอะไรกินกันจนอิ่มก็ไปเดินเล่นกันที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ระหว่างเดินก็จับมือกันตลอดทาง
“วันเกิดปีนี้พี่มีความสุขมากเลยรู้ไหมที่ได้อยู่กับพี”
พี่เอสพูดแล้วยิ้มให้ผมจนผมอดยิ้มตามไม่ได้
“วันเกิดพี่เอสพีขอให้พี่มีความสุขมากๆนะครับ”
ผมพูดขึ้นแล้วหยิบของขวัญที่ผมแอบเตรียมให้พี่เขามายื่นให้พี่เขา
“ของขวัญของพี่เหรอ”
พี่เอสตาโตผมเลยยิ้มให้พี่เขาแล้วพยักหน้า พี่เอสรับของขวัญมาแกะ
“นาฬิกา”
พี่เอสพูดขึ้นเบาๆ ผมซื้อนาฬิกาข้อมือสีดำให้พี่เขา ผมว่ามันเท่ห์ดี
“ขอบคุณมากนะพี พี่จะใส่ไม่ถอดเลย”
พี่เอสพูดแล้วเข้ามากอดผมแน่นจนผมยิ้มแล้วกอดพี่เขาตอบ พี่แอสก้มลงมากระซฺบข้างหูผมเบาๆ
“เป็นแฟนกันนะครับ”
ผมตกใจเล็กน้อยแล้วเราสองคนก็ผละออกจากกัน ผมมองหน้าพี่เขาแล้วถามขึ้น
“พี่เอสแน่ใจแล้วเหรอ พีไม่ใช่เด็กบริสุทธิ์อะไรแล้วนะ แล้วอีกอย่างพีก็เป็นแฟนเก่าพี่ชายพี่”
“พี่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น พี่รู้แค่ว่าพี่รักพีมาก รักจนไม่ไหวแล้ว”
พี่เอสพูดแล้วคุกเข่าแล้วจับมือผมข้างขวาไว้ มืออีกข้างของพี่เขาก็หยิบแหวนขึ้นมา
“เป็นแฟนพี่นะครับ”
พี่เอสยิ้มหล่อให้ผม ผมมองหน้าพี่เขาแล้วหน้าแดงพร้อมที่จะตอบตะกุกตะกัก
“คะ ครับ”
ผมพูดจบพี่เอสยิ้มกว้างแล้วใส่แหวนที่นิ้วนางข้างขวาให้
“จองไว้ก่อนนะครับ อนาคตเราสองคนเรียนจบ ทำงาน พี่จะย้ายตำแหน่งแหวนให้มาอยู่นิ้วนางข้างซ้าย”
ผมได้แต่ยิ้มเขินไม่ตอบอะไร พี่เอสเลยกอดผมผมเต็มแรงผมเลยกอดพี่เขาตอบ
ผมคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตตอนที่จีบกัน มันเป็นอะไรที่หวาน มีความสุข สมหวังกันไปหมด รักกันแรกๆหวานชื่นมื่นยิ่งกว่าอะไร พี่เอสเก่งนะที่ทำลายกำแพงผมได้ แต่เหตุการณ์หลังจากนี้นี่สิของจริง ของจริงที่ทำให้ผมเจ็บปวดเพราะเขา ของจริงที่ทำให้หลอมรวมเป็นพีเหมือนในทุกวันนี้
“ครืน ครืน”
เสียงโทรศัพท์ผมสั่น ทำให้ผมหันไปมองคนที่โทรเข้ามา
“พี่เอ็ม”
ผมพูดชื่อพี่เขาเบาๆ
เหตุการณ์ของผมกับพี่เขาในตอนนี้แทบจะไม่ต่างกับเรื่องที่ผมคิดถึงเมื่อกี้เลย
พี่เขาจะเข้ามาทำลายกำแพงที่ผมกั้นไว้ แต่เสียดายตอนนี้กำแพงผมสูงกว่าในอดีตที่พี่เอสเคยทำลายมันได้
ผมไม่ปฎิเสธว่ามีใจอ่อนบ้าง
แต่ผมกลัว
กลัวเหลือเกิน
กลัวว่าตอนจบมันจะเลวร้ายเหมือนในอดีตอีก
__________________________________________________________________________
ตอนหน้าเราจะได้รู้แล้วว่าพีเจออะไรมาบ้าง ตอนนี้เอาตอนที่พี่เอสแกแสนดีมากเสิร์ฟก่อน อยากให้ทุกคนรู้ว่าทำไมพีถึงกลัวที่จะรักกับพี่เอ็ม เพราะทุกอย่างมันคล้ายอดีต
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์และทุกคนที่อ่านครับ
หัวข้อ: >>> พี่ครับ....ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน<<<ตอนที่44 ตอนจบ หน้า48 11/1/58 (อ่าน 374701 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก