พี่ครับ...ได้สักครั้งจะตั้งใจเรียน
ตอนที่26
“สวัสดีครับแม่”
ผมหันไปที่ประตูก็เจอพี่เอ็มที่ยิ้มหน้าบานมาแต่ไกล คิดแล้วส่ายหน้าเบาๆ พี่แกมาหาผมทุกวันเลย ตั้งแต่กลับจากภูเก็ตพี่แกก็มาหาผมทุกวัน วันไหนไม่ได้มาหาก็จะโทรบอก พี่แกหายไปสองสามวันละ ไปฮ่องกงมา พี่แกบอกว่าพ่อส่งให้ไปดูงาน เพิ่งรุ้เหมือนกันนะเนี่ยว่าพี่แกรวยพอตัวเลยทีเดียว บ้านเปิดบริษัทเกี่ยวกับรับสร้างคอนโดอะไรแบบนี้ แล้วยังทำคอนโดของตัวเองอีก ส่วนผมช่วงนี้ปิดเทอม รอเปิดเทอมผมก็มาช่วยแม่ที่ร้านขายดอกไม้ ขี้เกียจอยู่บ้านเฉยๆ
“สวัสดีจ้าเอ็ม หายไปไหนมาหลายวันเลย”
แม่อดที่จะแซวพี่เอ็มไม่ได้ พี่เอ็มยิ้มนิดๆก่อนจะยื่นถุงให้แม่
“พอดีไปฮ่องกงมาครับ ไปดูงานให้ที่บ้าน เลยซื้อของมาฝากคุณแม่”
“ขอบใจมากเลยนะลูก ตายแล้วกระป๋าตัวใหม่เลยนี่ แพงไหมลูก จริงๆไม่ต้องซื้อแพงมากก็ได้นะ”
แม่หันไปบอกกับพี่เอ็ม พี่เอ็มยิ้มแล้วตอบ
“ไม่เป็นไรครับแม่ ผมซื้อมาเพื่อคุณแม่โดยเฉพาะเลย”
แหว่ะ ปากหวานเข้าไป ผมทำหน้าเอือมแล้วหันไปฉีดน้ำใส่ดอกไม้ต่อ
“ของฝากของพีก็มีนะ“
ผมหันไปมองหน้าพี่เอ็มแล้วพูดขึ้น
“ขอบใจนะพี่เอ็ม”
ผมพูดแค่นั้นแล้วมาสนใจดอกไม้ต่อ พี่เอ็มเลยมายืนข้างๆ
“ไม่อยากรู้หน่อยเหรอว่าพี่ซื้ออะไรมา”
ผมเงยหน้าไปมองพี่เอ็มนิดนึง
“อยากรู้ก็ได้ ซื้ออะไรมา”
พี่เอ็มเลยเอากล่องเล็กๆออกมา เปิดออกข้างในก็เป็นสร้อยข้อมือเล็กๆ ทองคำขาว สวยมากกกกกก ผมชอบมากเลย พี่เอ้มรู้ได้ไงว่าผมชอบทองคำขาวมาก
“พี่รู้ว่าพีชอบทองคำขาว เลยสั่งให้ร้านดังที่ฮ่องกงทำให้เลยนะ สล็กเล็กๆว่า M&P”
ประโยคหลังพี่เอ็มมากระซิบที่หูผมเบาๆ ทำหน้าผมหน้าร้อนนิดๆแต่ก็ถอยห่าง
“ขอบใจนะพี่เอ็ม”
ผมจะเดินหนีแต่โดนพี่เอ้มรั้งไว้ซะก่อน
“อย่าหนีพี่สิ มาๆ พี่ใส่ให้”
ผมเลยยอมให้พี่แกใส่ให้แต่โดยดี ระหว่างใส่ไปพี่แกก็ยิ้มไป ผมเลยอดที่จะขำไม่ได้
“เราสองคนใส่เหมือนกัน พี่มัดจำพีไว้ก่อนนะ ห้ามไปมีใครละ”
ใส่เสร็จพี่แกก็ชูข้อมือด้านซ้ายให้ดูก็เจอพี่แกใส่แบบเดียวกับของผมเลย ผมรู้สึกเขินนิดๆแต่ก็ต้องแอ๊คท่าไว้ก่อน
“ไม่ยุติธรรมเลย ถ้าพีเจอคนที่ดีกว่าพี่ละ”
“โด่ววว พีอะ ไม่มีใครดีกว่าพีแล้วเชื่อพี่สิ”
“อย่ามา เมื่อก่อนพี่เป็นยังไงก็รู้กันอยู่”
“เมื่อก่อนก็เป็นส่วนของอดีตดิ ตอนนี้พี่พยายามปรับปรุงตัว ทำตัวดีขึ้น ไม่ยุ่งกับใคร ตั้งใจทำงานเพื่อพีเลยนะ”
พี่เอ็มพูดนิ่งๆแล้วมองผมด้วยสายตาแน่วแน่ ผมยิ้มตอบพี่เขานิดๆแล้วพูดขึ้น
“พีก็ดีใจที่พีทำตัวดีขึ้น เพราะทุกอย่างมันดีกับพี่เอง แต่พี่จะให้พีรู้สึกดีกับพี่แล้วลืมอดีตของพี่ทั้งหมดภายในวันสองวันพีทำไม่ได้ พี่ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว”
เราสองคนเริ่มเสียงดังกันจนแม่หันมามอง ผมเลยเดินนำออกไปนอกร้าน ไปยืนที่สวนข้างๆร้านแทน พี่เอ็มก็เดินตามมา
“พี่รู้ว่าพี่อาจจะเจ้าชู้ ดูเหมือนรักใครไม่เป็น แต่พีไม่คิดจะให้โอกาสพี่หน่อยเหรอ”
มาถึงพี่แกก็เปิดประเด็ด ผมเลยหันหน้าไปมองหน้าพี่เขากอดอกแล้วพูดขึ้น
“ทุกวันนี้พีก็ให้โอกาสพี่อยู่นี่ไง พีตัดโอกาสพี่ตรงไหน”
“พีให้โอกาสพี่ แต่พี่ไม่ให้พี่เข้าไปในใจพีเลย เหมือนพีมีกำแพงคอยกั้นพี่ไว้”
ผมหลบตาพี่เอ็มที่มองผมอย่างต้องการคำตอบ
“ใช่ พียังมีกำแพง กำแพงของพีสูงมากเลยนะพี่เอ็ม พี่เอ็มทนได้เหรอที่จะทำลายมัน เพราะกำแพงของพีไม่ได้ใช่เวลาแค่เดือนหรือสองเดือนที่จะทำลายแน่ๆ”
“นานแค่ไหนพี่ก็รอได้ พี่จะพิสูจน์ให้พีเห็นว่าพี่จริงใจกับพี พร้อมที่จะมีพีเป็นคนสุดท้ายของพี่”
คำพูดของพี่เอ็มทำเอาผมตัวชา แล้วรู้ร้อนที่กระบอกตา จนผมต้องถอยหลังห่าง
“พี่เอ็มรู้ไหม มีคนเคยพูดประโยคนี้กับพี เขาบอกว่าพีคือคนสุดท้ายของเขา”
ผมพยายามกดเสียงให้พูดโดยไม่ติดขัด พยายามกดตัวเองไม่ให้ร้องไห้
“พี พี่ เอ่อ”
พี่เอ็มดูหน้าเสียไปเลย เมื่อเห็นผมจะร้องไห้ ผมยิ้มให้กับพี่เขานิดนึงแล้วพูดต่อ
“รู้ไหม คนๆนั้นเขาก็เหมือนพี่ เขามาขอโอกาส บอกว่าถ้าได้เป็นแฟนพีจะดีทุกอย่าง เลิกเจ้าชู้ มีคนเดียว พีคือคนสุดท้ายของเขา อึก สุดท้ายเขาก็ทำไม่ได้ เขาทำไม่ได้ อึก ฮือ”
ผมเอามือปิดปากแล้วหันหลังเพื่อไม่ให้พี่เขาเห็นน้ำตาของผม ภาพในอดีตเลยเข้ามาในหัวอีกครั้ง ภาพที่ผู้ชายคนนึงยอมคุกเข้าต่อหน้าขอโอกาส ทำทุกอย่าง ทุกวิถีทางเพื่อได้เป็นแฟนกัน แต่สุดท้ายเขาก็เลือดเย็นกว่าที่คิด
“หมับ”
แรงกอดจนด้านหลังทำให้ผมยืนนิ่ง พี่เอ็มเลยพูดขึ้น
“พอแล้วพี ไม่ต้องพูดแล้ว แต่พีก็ต้องเข้าใจด้วยนะ คนที่ขอโอกาสพีตอนนี้คือพี่ ชื่อเอ็ม ไม่ใช่ใครสักคนที่เคยทำร้ายพี”
ผมสะบัดพี่เอ็มออกแล้วมองหน้าพี่เอ็มตรงๆ
“ลมปากผู้ชายจะพูดยังไงก็พูดได้”
“พีอย่าพูดอย่างนั้นสิ”
พี่เอ็มพยายามจะจับมือผมแต่ผมสะบัดทิ้ง
“หึหึ แล้วจะให้พีพูดยังไง”
“พี ต่อให้พี่ต้องอยู่แบบนี้ อยู่ข้างๆพีไปเรื่อยๆโดยไม่มีสถานะพี่ก็จะทำ พี่จะไม่พูดมาก เพราะพี่จะแสดงให้พีดู”
พี่เอ็มมองผมด้วยสายตาแน่วแน่ ผมเลยยิ้มมุมปากแล้วตอบพี่เขา
“พี่มั่นใจแล้วเหรอที่จะทำแบบนี้ พีให้พี่คิดอีกที พี่รู้จักพีดีแล้วเหรอ พี่รู้เหรอว่าอดีตพีเคยผ่านอะไรมาบ้าง บางทีอดีตของพีอาจจะทำให้พี่รับไม่ได้ก็ได้”
พี่เอ็มนิ่งไปทันทีที่ผมพูดจบ
“พี่ มั่นใจ...”
พี่เอ็มไม่ทันจะพูดจบผมขัดซะก่อน
“อย่าเพิ่งตอบตอนนี้ พีให้เวลาพี่ไปคิด คิดให้ดีว่าจะรับอดีตของพีได้หรือเปล่า”
ผมพูดแค่นั้นแล้วปาดน้ำตาเดินเข้าไปในร้าน แม่หันมามองผมด้วยสายตาห่วงใย แต่ผมไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มไปให้
“แม่ครับ ผมกลับแล้วนะครับ”
พี่เอ็มที่เดินตามมาทีหลังพูดขึ้นกับแม่
“รีบกลับจังเลยลูกวันนี้”
“ผมมีธุระนิดหน่อยครับ”
พี่เอ็มตอบแม่แล้วหันมามองหน้าผม เราสองบตากันแปปนึงผมก็หันหน้าหนี
“พี่ไปแล้วนะพี แล้วพรุ่งนี้พี่จะมาหาใหม่”
ผมไม่ตอบอะไร ไม่หันไปสนใจด้วยซ้ำ ไม่นานก็ได้ยินเสียงเปิดประตูออกไป ผมนั่งฟุบลงไปที่โต๊ะอย่างเหนื่อยแรง
“ทะเลาะอะไรกับพี่เขารึเปล่าลูก”
แม่มานั่งข้างๆแล้วถามผมขึ้น ผมเลยส่งยิ้มไปให้แล้วตอบ
“เปล่าครับ ผมแค่ให้พี่เขาไปทบทวนอะไรบางอย่าง”
“คนเป็นแฟนกันต้องใจเย็นๆนะลูก”
ผมตาโตทันทีที่แม่พูดจบ
“ไม่ แม่เข้าใจผิดแล้ว ผมกับพี่เขาไม่ได้เป็นแฟนกัน”
“เอ้าเหรอ แม่คิดว่าเป็นแฟนกันแล้วซะอีก ก็เห็นมาหาทุกวัน มารับมาส่งกันเป็นเดือนละ”
“ไม่ครับ เราแค่พี่น้องกัน”
แม่มองหน้าผม แล้วยิ้มอ่อนโยนก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ
“พีกลัวอะไรรึลูก”
“อะไรแม่ พีกลัวอะไร”
ผมพยายามยิ้มกลบเกลื่อน
“พียิ้มแต่ตาลูกไม่ยิ้มเลยรู้ไหม ตาลูกเศร้ามาก แล้วอีกอย่างพีก็ไม่เคยโกหกแม่ได้นี่ พีรู้ดี ”
ผมเลยเข้าไปกอดแม่เต็มแรง นี่แหล่ะคือผู้หญิงที่สุดยอดที่สุดในชีวิตผมแล้ว
“พีกลัวอดีตของพี พีกลัวว่าต้องเจ็บเหมือนในอดีตอีก พีกลัวว่าพีจะต้องระแวง คลุ้มคลั่ง พีกลัวว่าพีจะต้องกินยา พีต้องไปหาหมออีก”
ผมพูดแล้วตัวสั่นๆ จนแม่ต้องกอดไว้แน่น
“ใจเย็นๆลูก ไม่มีอะไรต้องกลัว อดีตก็คืออดีต ตอนนี้พีอยู่กับปัจจุบัน ไม่มีใครจะมาทำร้ายพีได้อีกแล้ว”
“ตั้งแต่พี่เอ็มไม่เลิกยุ่งกับพี ทำให้พีคิดถึงแต่อดีต เหมือนภาพทุกอย่างฉายซ้ำๆ พีกลัวว่าต้องเจอแบบนั้นอีก”
“ไม่ต้องไปคิดมากลูก พีจำไว้นะลุก แม่คนนี้จะไม่ให้ใครมาทำร้ายลูกได้อีกแล้ว แม่จะปกป้องพีเอง”
แม่พูดจบผมร้องไห้ไปเงียบๆ ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาให้หมด พยายามลบภาพในอดีตทุกอย่าง ผมเกือบจะลืมมันได้หมดแล้ว แต่ทำไมตั้งแต่พี่เขาเข้ามา ภาพในอดีตกลับเด่นชัดขึ้น พี่เอ็มทำตัวเหมือนผู้ชายคนนั้นในอดีต
“พี่เอสอย่างมายุ่งกับพีนะ”
“แต่พี่รักพีนะ”
“ไม่ พี่เลวยังไงน้องก็เลวอย่างนั้น”
“พีแยกแยะสิ ตอนนี้ไอ้แอลก็ไปเรียนต่างประเทศแล้ว พีกับไอ้แอลคนละคนกันนะ”
“พี่ไม่เชื่อใจพี่หรอก”
“งั้นพี่จะพิสูจน์ให้พีเห็นเองว่าพี่จะเลิกเจ้าชู้ แล้วพีจะเป็นคนสุดท้ายของพี่”เสียงของผู้ชายคนนั้น คำพูดของผู้ชายคนนั้นวนเวียนอยู่ในหัวผม
“อย่านะ ไหนพี่เอสบอกว่ารักพีคนเดียวไง”
“เอาหน่าพี รักพี่ก็ยอมเพื่อนๆพี่มันไปเหอะ ไม่กี่คนเอง”ผมหลับตาปี๋เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น ผมผละออกจากแม่แล้วจิกแขนตัวเองจนเจ็บไปหมด ผมไม่อยากจะทำร้ายแม่ ไม่ ผมควบคุมตัวเองได้แล้ว
“พี ใจเย็นๆลูก เลิกคิดๆ”
แม่พยายามจะเข้ามาใกล้ผมแต่ผมถอยห่าง
“เลิกจิกแขนตัวเองลูก แดงไปหมดแล้วลูก เดี๋ยวเลือดไหลนะลูก”
ภาพของแม่ที่อยู่ข้างหน้าผมเลือนรางไปหมด แล้วทุกอย่างก็ดับมืดลงไป
________________________________________________
อดีตที่รอคอยกำลังมา คู่อื่นสต๊าฟไว้ก่อนนะ หลังจากนี้จะเน้นคู่หลักไปจนจบเรื่อง
คนเขียนแอบคิดเล่นๆถ้าเคยเจออดีตแบบพี คนเขียนก็ไม่รุ้จะกล้ามีความรักอีกรึเปล่า
คนเขียนอ่านทุกคอมเม้นต์นะครับ คอมเม้นต์ที่จะหยุดอ่านเพราะไม่พอใจเรื่องพี่มาร์ทคนเขียนก็ไม่ว่าอะไรครับ ยอมรับว่าอ่านแล้วนอยด์นะ แต่ก็หันมาแต่งต่อ
สุดท้ายขอบคุณสพหรับทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์ครับ
หัวข้อ: >>> พี่ครับ....ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน<<<ตอนที่44 ตอนจบ หน้า48 11/1/58 (อ่าน 374729 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก