ตอนที่ 5หลังจากทานข้าวเสร็จก็แยกย้ายกลับห้อง ผมอาบน้ำอีกรอบเพื่อที่ว่าตอนนอนจะได้รู้สึกสบาย ส่วนพี่ทองกำลังปฏิบัติการย่อยสลายไขมันก่อนเข้านอนอยู่
‘วัน ทู ทรี โฟร์ ไฟว์ ซิก เซเว่น ...’
ไม่ต้องสงสัยไปหรอกครับว่าเป็นเสียงอะไร ก็แค่ผู้หญิงหุ่นสวยในทีวีกำลังสอนวิธีเต้นแอโรบิก แต่ที่ผมไม่เข้าใจนี่คือทำไมพี่ต้องมาเต้นดึกๆ ดื่นๆ อย่างนี้ด้วยวะ =_=
“อ้าว อาบน้ำแล้วเหรอ น่าจะมาเต้นด้วยกันก่อน”
ผมทำเป็นไม่ได้ยินเสียงของพี่ทองแล้วเดินมานั่งทาครีมอยู่หน้ากระจก ในขณะที่เขาก็นับเลขต่อไปเสียงดังลั่นห้องสารพัดท่าที่คนสอนงัดมาสอน คนเรียนก็ทำตามได้อย่างคล่องแคล่ว นี่คงจะไม่ใช่ว่าเขาเพิ่งทำครั้งแรกหรอกครับ
“อยู่ที่บ้านกูต้องเต้นเป็นเพื่อนเตี่ยทุกคืนอ่ะ ไม่งั้นเตี่ยไม่ยอมให้นอน เลยติดเป็นนิสัย ถ้าไม่ได้เต้นจะนอนไม่หลับ” จู่ๆ พี่ทองก็หันมาพูดด้วย ยกขายกแขนของเขาไปตามเรื่องตามราว
อืม...นอกจากจะอยากเห็นหน้าม๊าของเขาแล้วเนี่ย ผมยังอยากเจอเตี่ยของเขาอีกคน -_-
“หิวน้ำ ไปเอามาให้หน่อย”
ผมเหลือบสายตาไปมองหน้าพี่ทองเล็กน้อย ก่อนจะยอมเดินไปเปิดตู้เย็นเล็กในห้องเพื่อเอาน้ำมาให้ แต่เอามายื่นให้แล้วเขาก็ยังไม่รับ จนผมต้องไปหาแก้วมาเทน้ำใส่ให้ เขาถึงจะยอมหยุดเต้นแล้วหันมารับแก้วน้ำไปดื่ม พอเห็นเหงื่อที่ผุดพรายตามหน้าผากกำลังจะไหลเข้าตาของเขา ผมเลยต้องรีบหาผ้ามาซับให้
“ดูแลดีว่ะ สนใจมาเป็นแม่ของเดซี่ไหม”
หือ? ผมมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ จู่ๆ จะให้ผมไปเป็นแม่ของวัวนี่นะ บ้าหรือเปล่า? แต่เดี๋ยว...พ่อของเดซี่ก็คือพี่ทองนี่นา...แล้วถ้าเขาถามอย่างนี้
เอ๋!!!!! O_O!!!!
“ทำหน้าตกใจอะไร กูแค่ล้อเล่น ฮ่าๆๆ ไปอาบน้ำดีกว่า ปิดทีวีให้ด้วยล่ะชงโค”
ไอ้บ้า -*-
ผมแทบจะขว้างผ้าที่ใช้ซับเหงื่อให้ตามหลังเขาไป แต่ก็ไม่ทันเพราะพี่ทองหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้แต่เสียงเต้นรัวของหัวใจผมก็เท่านั้น
เรื่องแบบนี้...อย่าล้อเล่นสิครับ
ผมวางผ้าลงบนโต๊ะ ก่อนจะมานั่งทาครีมต่อ เสร็จแล้วก็ปิดไฟกลางห้อง เหลือแต่ไฟหัวเตียงในฝั่งของพี่ทอง เพราะผมจะนอนไม่หลับถ้าหากยังมีแสงไฟอยู่ เคลิ้มๆ กำลังจะหลับ ก็ได้กลิ่นครีมอาบน้ำหอมอ่อนๆ ก่อนที่นอนฝั่งพี่ทองจะยวบลง
“นอนไม่รอ” เสียงของพี่ทองแผ่วเบา แต่มันเหมือนดังอยู่ใกล้ๆ ผมขยับตัวกำลังจะพลิกตัวไปอีกฝั่งก็ชนกับอกกว้างของเขาเข้า
มาอยู่ใกล้อย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่...
“โกรธกูเหรอ” พี่ทองถามเสียงนุ่ม นิ้วชี้ก็ไล้ไปมาอยู่บนแก้มของผม
ผมส่ายหัว ทำมือบอกกับเขาไปว่า ‘ผมแค่หงุดหงิดที่พี่ล้อเล่นแบบนั้น หงุดหงิดที่มันไม่ใช่เรื่องจริง’ ผมรู้ว่าเขาไม่เข้าใจหรอก และผมก็ไม่อยากให้เขาเข้าใจด้วยว่าผมกำลังคิดอะไรและรู้สึกยังไง พี่ทองนิ่งงันไป ในขณะที่ผมซุกหน้าลงกับอกกว้างๆ ของเขา เพราะมันเป็นทางเดียวที่จะไม่ต้องมองสบสายตาแสนอันตรายนั่น...
“แต่มึงหน้าบึ้ง กูทำอะไรให้ไม่พอใจรึเปล่าชงโค”
ไม่มีเรื่องไหนที่ผมไม่พอใจ มีแต่ความหงุดหงิดใจที่ไม่ทราบสาเหตุทั้งนั้น พี่ทองน่ะไม่ได้ทำอะไรเลย มีแต่ผมต่างหากที่คิดมากไปเอง
“เด็กบ้า หลับจนได้ เลยไม่รู้เรื่องกันพอดี” พี่ทองบ่น แต่ก็ไม่ได้พยายามปลุกผม ทั้งๆ ที่ผมแค่แกล้งหลับตาเท่านั้น
กำลังคิดว่าควรขยับตัวออกห่างพี่ทองซะที แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะทั้งตัวของผมถูกเขากอดไว้ ผมดิ้นเล็กน้อยเพราะหากดิ้นมากไปก็กลัวว่าเขาจะรู้ว่าผมไม่ได้หลับจริงๆ แต่แรงแค่นี้ก็คงไม่ทำให้หลุดไปได้ ถึงอย่างนั้น...ในอ้อมกอดนี้ผมก็หลับไม่ลง ความตื่นเต้นที่กำลังครอบงำมันมาจากไหน ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย ควบคุมตัวเองไม่ได้...แย่มากจริงๆ แต่แค่เสียงกระซิบที่บอกว่า ‘ฝันดี’ กับสัมผัสอบอุ่นที่หน้าผากเท่านั้น...ก็ทำให้ผมหยุดดิ้นและเกือบจะแข็งเป็นหินในอ้อมกอดของเขาอย่างฉับพลัน
ไม่เข้าใจ...ยังไงก็ไม่เข้าใจสักที...พี่ทองคิดยังไงกันแน่ คิดยังไงกับสิ่งที่ทำกับผมและคิดยังไง...กับเรื่องของเรา
.
.
.
“ไอ้ดีน มึงดูมัน หน้าบานยิ่งกว่าตอนที่ทำคลอดเมียมันสำเร็จซะอีกอ่ะ กูว่าแม่งแปลกๆ” เสียงพี่โนดังขึ้นใกล้ๆ แต่ผมสะดุดใจกับคำว่า เมีย เลยตั้งใจฟังบทสนทนาของผู้ชายสองคนที่กำลังจิบเบียร์นอนบนเก้าอี้ตัวยาวใต้ร่มชายหาด
วันนี้เป็นวันสุดท้ายสำหรับทริปเที่ยวทะเลครับ พวกเราเลยลงมาที่ชายหาดกันแต่เช้าพี่ยิมวันนี้ก็ยังเล่นก่อกองทรายเหมือนเดิม ส่วนพี่ทองที่บอกว่าจะพาเดซี่ออกไปแตะขอบฟ้าก็นั่งชักเชือกว่าวที่มีหน้าเดซี่สกรีนติดอยู่มาได้นานสองนานแล้ว ไม่รู้ว่าไปเอามาจากไหน ว่าวปักเป้านั่นก็ติดลมดีเหลือเกิน จนตอนนี้ก็ไม่ยอมลงสักที พี่ทองเลยนั่งยิ้มเหมือนคนเมากัญชาอยู่กลางแดด มัดเชือกว่าวติดกับข้อเท้าอยู่โน่นน่ะครับ
“กูว่าลองถามคนที่นอนกับมันเถอะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ทำไมตื่นเช้ามามันถึงแจ่มใสเหมือนดอกไม้บานอย่างนั้น” พี่ดีนบอกนิ่งๆ ก่อนจะอ่านหนังสือต่อไปอย่างไม่สนใจว่าได้ทิ้งระเบิดไว้ให้ผมลูกใหญ่เลย
“ชงโคจ๋า ไหนบอกพี่โนหน่อยสิจ้ะ ว่าเมื่อคืน มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า?”
ผมส่ายหัวสองสามที แต่อีตาพี่โนนี่เชื่อคนยาก เพราะเขาอมยิ้มเหมือนรู้อะไรบางอย่าง แล้วหัวเราะในลำคอคนเดียวเหมือนโรคจิต
“บอกมาเถอะน่า ว่าแต่ว่าของไอ้ทองมันเจ๋งอย่างที่บรรดาแฟนเก่ามันร่ำลือไหม หือ?”
ผมทำหน้างงๆ มองพี่โน เพราะไม่เข้าใจกับคำถามถึงของพี่ทองว่ามันคือของอะไร แต่ก่อนที่พี่โนจะคาดคั้นผมไปมากกว่านี้ เขาก็โดนหนังสือของพี่ดีนแหวกอากาศเข้ามาแสกกลางหน้าผากอย่างจัง
ปึก!
“โอ้ยยย ไอ้เชี่ยดีน มึงชักจะทำร้ายร่างกายกูบ่อยไปแล้วนะ!”
“พูดมาก เก็บหนังสือมาคืนกูด้วย”
“มึงนะมึง ไอ้เพื่อนเวร -*-”
“ชงโค ไม่ต้องไปสนใจไอ้คนปากมากอย่างไอ้ห่านี่ เอาร่มไปกางให้ไอ้ทองมันหน่อยไป เดี๋ยวได้เป็นลมแดดขึ้นมาจะลำบากพวกเราอีก”
จริงด้วยสินะ คนบ้าๆ แบบนั้นไม่รู้หรอกว่าตัวเองกำลังทำอะไร =_=
ผมรับร่มมาจากพี่ดีน ก่อนจะรีบเดินไปหาพี่ทองที่คงกำลังคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกเอ็มวีอยู่ท่ามกลางสายลมและแสงแดด
“อ้าว ทำไมไม่อยู่ในร่ม” ถามผมทั้งๆ ที่ไม่ดูตัวเองเลยว่ามานั่งตากแดดเปรี้ยงๆ อยู่นี่ตั้งนานสองนาน
ผมกางร่มก่อนจะนั่งลงข้างๆ พี่ทอง เขาหันมายิ้มให้แล้วผลักหัวผมเบาๆ
“เข้าไปนั่งในร่มไป”
ผมควักมือถือที่วันนี้เอาติดตัวมาด้วยเพราะไม่คิดจะลงเล่นน้ำขึ้นมาพิมพ์ข้อความให้พี่ทองอ่าน
‘ที่นี่ก็ร่ม’
“ดื้อว่ะ ผิวไหม้ไม่รู้ด้วย”
‘ไม่หรอก ผมทาครีมกันแดดมา แต่พี่นี่สิไม่ได้ทา มานั่งตากแดดอย่างนี้เดี๋ยวก็เป็นมะเร็งผิวหนัง’
“เป็นห่วงเหรอ?”
คำถามอะไรของเขา -*-
“ถ้าเป็นห่วงก็ไปเอาครีมมาทาให้หน่อยสิ ^^”
‘ก็แค่จะหาเรื่องใช้ผม’
“เปล่า หึหึ”
บอกว่าเปล่าแล้วทำไมต้องหัวเราะด้วยเล่า! จริงๆ เลยผู้ชายคนนี้
ผมยื่นร่มให้พี่ทองถือไว้ ก่อนจะกลับมาหยิบครีมกันแดดที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ พี่ดีนเพื่อเอาไปทาให้กับเขา พอผมกลับมานั่งข้างๆ เท่านั้น พี่ทองก็เอนตัวมาพิงทันทีชอบทำตัวเป็นสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังอยู่เรื่อย
“เหมือนจะเป็นลม ขอพิงหน่อย”
แถวบ้านเรียกอาการแบบนี้ว่าอ่อยรึเปล่าครับ? ทำอะไรไม่เคยแคร์สายตาคนอื่นเขาเลย คนก็อยู่กันออกเยอะแยะ
“ไอ้เชี่ยทองงงง ไอ้สำออยยยยย!! ประเจิดประเจ้อ อย่าทำอะไรน้องชงโคของกูนะโว้ยยยยยย” นั่นไง พี่โนตะโกนมาแล้ว ว่าแต่...ผมไปเป็นของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ =_=;
“เบื่อเสียงนกเสียงกาจริงๆ ไม่ต้องไปสนใจมัน รีบๆ ทาครีมดิวะ”
ครับๆ ตามนั้นครับพี่ -*-
“ชงโค...มือมึงเล็กจัง นุ่มด้วยอ่ะ เหมือนแก้มเดซี่เลย”
ผมควรจะรู้สึกยังไงดีนะที่เขาบอกว่าผิวที่มือผมเหมือนกับผิวที่แก้มของเดซี่ -_-
ทาครีมกันแดดให้พี่ทองเสร็จ ก็เปลี่ยนมานวดไหล่นวดแขนให้เขาบ้าง เพราะเขาบ่นเมื่อยอย่างนั้นเมื่อยอย่างนี้ ที่จริงผมจะไม่ทำก็ได้ครับ แต่เขาบอกว่าสาเหตุเป็นเพราะผมนอนหนุนแขนเขาทั้งคืน ผมถึงต้องรับผิดชอบ
“ถ้าเราเจอกันเร็วกว่านี้...ก็คงดี” เสียงแผ่วเบาของพี่ทองทำให้ผมหยุดมือที่กำลังนวดให้ ก่อนจะสะกิดเรียกให้พี่ทองพูดมันใหม่อีกครั้ง แต่ก็เหมือนเขาจะตัดสินใจแล้วว่าจะไม่พูดอีกเป็นครั้งที่สองก็เลยแกล้งหลับตาไปซะอย่างนั้น
“โอยย ชงโค หยุดเขย่าได้แล้ว กูง่วง อยากนอน ไม่ได้นอนมาทั้งคืน”
จะนอนทำไมไม่กลับไปนอนที่ห้องพัก ที่นี่แดดร้อนจะตายชัก หลับลงหรือไงนะ -*-
‘ทำอะไร ไม่ได้นอน’
“ยุ่งไร เรื่องของกู”
‘ก็แค่ถาม’
“ไม่บอก”
‘ไม่อยากรู้ก็ได้ ผมจะไปนั่งในร่มแล้ว พี่ลุกซะที’
“ไม่ลุก ไม่ให้ไป”
ผมฟาดมือลงบนแขนพี่ทองแรงๆ ก่อนจะผลักเขาให้ออกห่าง พี่ทองโวยวายลั่นเลย แต่ผมก็ไม่สนใจ
“ชงโค โกรธอะไรอีกวะ มาๆ เดซี่ กลับมาลูก ไว้ตอนเย็นๆ จะพาออกมาแตะขอบฟ้าอีกรอบ”
คนอะไร นอกจากคุยกับวัวได้แล้ว ยังพูดกับว่าวเป็นวรรคเป็นเวร -*-
“ดื่มน้ำมะพร้าวสิ พี่สั่งไว้ให้” พี่ดีนบอกเมื่อผมเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมที่เคยนั่งก่อนหน้าที่จะไปหาพี่ทอง
‘ขอบคุณครับ’
“แล้วนี่ต้องไปสัมภาษณ์เข้าเรียนวันไหน”
‘วันศุกร์ที่จะถึงนี้ครับ’
“มีใครไปเป็นเพื่อนไหม”
‘พี่ทองบอกจะไปเป็นเพื่อน’
“อืม...งั้นเหรอ เหมือนว่ามันจะไม่ว่างนะ เอางี้ละกัน ถ้าไอ้ทองมันไปไม่ได้ ชงโคก็ไลน์มาบอกพี่”
‘ผมไม่กล้ารบกวน’
“ไม่เป็นไรน่า เอามือถือมาสิ เดี๋ยวพี่เพิ่มเพื่อนให้”
พี่ดีนใจดีจัง แถมยังคุยกันง่ายกว่าพี่ทองเยอะ เพราะเขาเข้าใจภาษามือที่ผมใช้ ไม่ต้องเสียเวลาพิมพ์ใส่มือถือให้ยุ่งยาก
ผมยื่นมือถือไปให้พี่ดีน แต่ยังไม่ถึงมือของคนที่ต้องการจะส่งให้ พี่ทองที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ กลับแย่งเอาไปถือเอง
“มึงคิดจะทำอะไร” พี่ทองถามหน้านิ่งด้วยน้ำเสียงที่ผมไม่เคยได้ยินเขาใช้มาก่อน
“แล้วมึงล่ะ...คิดจะทำอะไร อย่าให้สิ่งที่กูกำลังคิดมันเป็นเรื่องจริง เพราะไม่อย่างนั้นจะมีคนเจ็บปวดมากกว่าสองคน เอามือถือชงโคมาให้กู” พี่ดีนก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่แพ้กัน
“เรื่องของกู กูตัดสินใจเอง มึงไม่ต้องยุ่ง” พี่ทองบอกเสียงห้วน โยนมือถือของผมให้กับพี่ดีนแล้วเดินหนีไปอีกทาง ผมกำลังจะขยับตัวตามไป แต่พี่ดีนก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
“ไม่ต้องตามหรอกชงโค อยู่กับพี่ที่นี่แหละ มันกำลังอารมณ์ไม่ดี เดี๋ยวจะโดนพาลใส่ซะเปล่าๆ”
ถึงอย่างนั้น...ผมก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าพี่ทองโมโหด้วยเรื่องอะไร เพราะถึงเขาจะหงุดหงิดง่าย แต่ก็ไม่เคยเห็นฟิวส์ขาดขนาดนี้เลย
‘ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมอยากไปดูเขาสักหน่อย’
“ตามใจนะ มีอะไรก็ไลน์มาบอกพี่ละกัน พี่เพิ่มเพื่อนให้แล้ว”
‘ขอบคุณครับ’
ผมรับมือถือคืนมาจากพี่ดีน ก่อนจะวิ่งตามหลังพี่ทองไป เห็นเขาเดินกลับไปที่รีสอร์ท อาจจะอยู่ในห้องพักก็ได้ คิดอย่างนั้นผมก็รีบวิ่งไปทันที สวนทางกับพี่โนที่กำลังถือเบียร์มาด้วย เขากำลังจะอ้าปากถามอะไรสักอย่าง แต่ผมก็สปีดตัวหนีมาซะก่อน
มาถึงห้องพักก็เจอจริงๆ พี่ทองกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงห้อง ท่าทางเครียดอย่างที่ไม่น่าจะได้เห็นจากคนอย่างเขา ผมยืนมองเขาอยู่สักพัก ไม่กล้าเดินเข้าไปหา แต่เขาก็เหมือนจะรู้ว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง ถึงได้หันมาแล้วเลิกคิ้วมองหน้าผม
“อ้าว ตามมาทำไม กูแค่กลับมาอาบน้ำ”
เอ๋? ก็ไม่ได้โมโหอะไรเลยนี่นา แล้วผมจะตามมาทำไมกันล่ะเนี่ย =_=;
ผมหมุนตัว กำลังจะก้าวเดินไปที่ประตู แต่พี่ทองก็พูดขึ้นซะก่อน
“เดี๋ยว... เตรียมเสื้อผ้าให้หน่อย แล้วก็หยิบผ้าเช็ดตัวกับเสื้อคลุมอาบน้ำมาให้ด้วย”
ผมมองพี่ทองอย่างเหลืออด ก่อนจะทำภาษามือถามเขาไปว่า ‘พี่ไม่มีมือหรือไง พิการเหรอ ใช้คนอื่นเขาอยู่ได้’
“มี แล้วก็ไม่ได้พิการ แค่อยากให้ทำให้ ไม่ได้หรือไง”
เอ๊ะ! O_O! ทำไมเขารู้ล่ะว่าผมถามอะไร ก็พี่ทอง...ไม่เข้าใจภาษามือไม่ใช่เหรอ?
“อย่างมึง ไม่ต้องพูด พิมพ์ หรือใช้ภาษามือ กูก็รู้ว่ามึงรู้สึกยังไง” พี่ทองเดินเข้ามาใกล้ นิ้วเรียวยาวของเขาเกลี่ยไปตามแก้มของผม ก่อนใบหน้าดูดีนั้นจะก้มต่ำลงมา “แววตามึงฟ้อง แต่ขอได้ไหม...อย่าคิดกับกูเกินกว่านี้ มึงเป็นคนดี และกูก็อยากจะอยู่กับมึงไปนานๆ ไม่ว่ามึงจะรู้สึกยังไง กูก็ขอบคุณ แต่กูคงให้มากเกินกว่าน้องชายไม่ได้ ขอโทษ...”
ผมไม่เข้าใจว่าพี่ทองพูดอะไร ได้แต่เบิกตากว้างมองเขาอยู่อย่างนั้น ริมฝีปากที่กำลังทาบทับอยู่บนริมฝีปากของผมตอนนี้ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเหมือนเมื่อครั้งแรกที่ได้ลิ้มลอง มันกลับทำให้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนโดนของหนักๆ มาฟาดเข้าที่หัว ทั้งมึนทั้งงงเพราะผมยังไม่ได้บอกความรู้สึกของตัวเอง...ก็ต้องถูกเขาปฏิเสธล่วงหน้า นี่มัน...ความฝันใช่ไหม แล้วทำไมในฝันถึงยังเจ็บ
ความรักของผมเกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว และก็จากไปอย่างไม่ทันตั้งตัวเช่นกัน
ผม...ถูกหักอกแล้วเหรอ?
หรือผมจะแค่คิดไปเองว่าตัวเองชอบเขา มันอาจจะเป็นแค่อาการหวั่นไหวของคนที่อยู่ใกล้ชิดกัน อาจจะเป็นแค่นั้นก็ได้...แต่ไม่ว่ายังไง...ผมก็ยังอยากร้องไห้อยู่ดี
“กูจะไปอาบน้ำ ส่วนมึง...ห้ามออกไปไหน รอกูอยู่ในห้อง แต่ถ้าอยากออกไปให้ไอ้ดีนเช็ดน้ำตาให้ ก็เชิญ”
พี่ทองวางมือลงบนไหล่ของผม ก่อนจะเดินสวนเข้าห้องน้ำไป ผมทำได้เพียงยืนทื่อแต่สมองกำลังคิดหาทางออกไปจากห้องนี้ให้ได้ แต่แล้วมันทางไหน...ผมมองไม่เห็นเพราะน้ำตาที่กำลังไหลลงมาจนทำให้ภาพทุกอย่างพร่าเลือน ถึงอย่างนั้นเท้าก็ยังก้าวเดินไปข้างหน้า ทว่าแค่เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้นมันก็อ่อนแรงลงฉับพลันจนล้มลงไม่เป็นท่า
อะไรกันนะ...ความรู้สึกนี้...เจ็บจนหายใจแทบไม่ออกเลย
.
.
.
เรื่องที่เกิดขึ้นมันคงเป็นแค่ความฝัน...มันคงไม่เกิดขึ้นจริง เพราะหลังจากนั้นพี่ทองก็ทำตัวปกติ ไม่เหมือนคนที่เพิ่งพูดเรื่องที่น่าเจ็บปวดใจอย่างนั้นเลย...แต่มันปกติจนอยากร้องไห้อีกครั้ง ในเมื่อมีแต่ผม...ที่รู้สึกไปเองฝ่ายเดียว ที่เขาทำ ที่เขาพูด และที่เขาจูบ เขา...ไม่ได้คิดอะไร
“ชงโค มึงกินเยอะๆ ดิวะ อาหารไม่อร่อยหรือไง เฮ้ย ไอ้ดีน ไหนบอกพ่อครัวเคยทำงานที่ภัตราคารห้าดาวมาก่อนไม่ใช่? โม้นี่หว่าไอ้ห่า” พี่ทองตักอาหารให้ผมซะพูนจานแล้วก็บังคับให้กินๆๆ แต่พอผมส่ายหน้าเป็นเชิงว่าอิ่มแล้วก็หันไปโวยใส่พี่ดีนซะอย่างนั้น
“น้องมันอิ่มแล้ว มึงก็ยัดเอายัดเอา กูเห็นชงโคนั่งแดกที่มึงตักให้มาเป็นครึ่งชั่วโมงละนะ ยังปกติดีรึเปล่าสมองมึงเนี่ย”
ขอบคุณพี่ดีนที่ด่าแทนผม เพราะถ้ายังบังคับให้ผมกินอีกนะ ผมจะอ้วกใส่หน้าเขาให้ดู -*-
“ก็อยากให้กินเยอะๆ นี่หว่า” พี่ทองพูดเสียงอ่อย ก่อนจะเอาอาหารที่ผมกินเหลือไปกินต่อ ผมจะห้ามก็ไม่ทัน ในเมื่อเขากินเร็วมาก หิวมากสิท่า คงเพราะคอยแต่นั่งตักอาหารให้ผมนั่นแหละถึงไม่ได้กินอะไรเลย
“ไอ้ทอง มึงแปลกๆ นะ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าวะ?” พี่โนที่เลิกส่งยิ้มให้พนักงานเสิร์ฟยอมหันหน้ากลับมาเพื่อตั้งคำถาม ในขณะที่พี่ยิมผู้เป็นแฟนไม่ได้โวยวายอะไร เพียงแค่นั่งทานข้าวไปเงียบๆ เหมือนปกติ
“เปล่า กูสบายดี”
“ไอ้ดีน กูว่ามันต้องมีเรื่อง อย่างไอ้ทองน่ะเหรอจะตอบว่ามันสบายดี ปกติมันต้องด่ากูว่าเสือกสิ ” พี่โนคงเป็นเพื่อนกับพี่ทองมาตั้งแต่สมัยโบราณกาลล่ะครับ ถึงได้รู้ลึกรู้ละเอียดขนาดนี้
“เอ้า ไอ้นี่ กูไม่ว่าก็แปลกรึไง หุบปากได้ละ จะแดกข้าว ได้ยินเสียงมึงแล้วกินไม่ลง”
“ไอ้ห่า กูอุตส่าห์เป็นห่วง -*-” พี่โนสะบัดค้อนมาอย่างน้อยใจ ก่อนจะหันไปอ้อนพี่ยิมให้ป้อนของหวานให้
“ชงโค เอาผลไม้หน่อยไหม เดี๋ยวพี่ไปตักมาให้” พี่ดีนถามอย่างใจดี ผมมองรอยยิ้มของเขาพลางขยับยิ้มตาม
‘เดี๋ยวผมไปด้วยครับ’
พี่ดีนพยักหน้าก่อนจะลุกจากเก้าอี้ ผมกำลังจะลุกตามแต่ก็มีมือของคนที่นั่งข้างๆ จับแขนไว้ เขายังคงนั่งกินข้าวไปตามปกติ แต่แรงที่จับแขนของผมก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ผมพยายามแกะออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“ชงโค ไม่ไปแล้วเหรอ?” พี่ดีนหันมาถาม ผมเลยต้องจำใจพยักหน้า
“งั้นเดี๋ยวพี่เอาสับปะรดกับแตงโมมาให้ละกันนะ ไอ้ทอง เอาด้วยไหม มีมะละกอ”
“เออ” พี่ทองตอบสั้นๆ มือที่จับแขนผมก็เลื่อนลงมากุมมือไว้ สะบัดยังไงก็ไม่หลุด
ทำแบบนี้ทำไม...ผมไม่เข้าใจพี่จริงๆ
“แค่ไอ้ดีนเท่านั้น ที่ไม่ได้”
พี่พูดอะไร ผมไม่เข้าใจ แล้วพี่ดีนมาเกี่ยวอะไรด้วย...
ผมปล่อยให้พี่ทองจับมือของผมอยู่อย่างนั้น เพราะผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าลึกๆ แล้วตัวเองก็ไม่อยากให้เขาปล่อยเหมือนกัน จนพี่ดีนกลับมาที่โต๊ะ เลื่อนจานผลไม้มาไว้ตรงหน้า พี่ทองถึงยอมปล่อยมือผม เขาคงไม่อยากให้พี่ดีนหรือพี่โนแปลกใจว่าทำไมผมถึงไม่ใช้มือข้างที่ถนัดใช้ส้อม
บทสนทนาบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างเรื่อยเปื่อย ส่วนมากเป็นเรื่องสถานที่ฝึกงานที่ต้องเลือกซึ่งผมไม่ได้สนใจฟังเท่าไหร่ พี่ทองยังคงพูดคุยกับพี่ดีนและพี่โนตามปกติ มีเถียงกันบ้าง ด่ากันบ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้ขึ้นมาบ้างเลยว่าทำไม... แค่พี่ดีนเท่านั้น ที่ไม่ได้...
“ง่วงแล้วเหรอ? กลับห้องไหม” พี่ทองหันมาถามเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้สนใจฟังพวกเขาพูดเท่าไหร่เพราะกำลังนั่งมองบรรยากาศริมทะเลตอนกลางคืนอยู่
และทั้งๆ ที่ผมไม่ได้พยักหน้าหรือส่ายหน้ากลับไป พี่ทองก็สรุปเอาเองว่า “งั้นกลับ เฮ้ย พวกมึง กูพาชงโคไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ใครจะกลับก็กลับเลยละกัน ไม่ต้องมาลา เพราะไม่รู้กูจะตื่นกี่โมง ถ้าตื่นแล้วจะกลับเอง”
“เฮ้ๆ ทำไมไม่รู้จะตื่นกี่โมงห้ะ คืนนี้มึงจะทำอะไร อย่าบอกนะว่า...” พี่โนสอดขึ้นมาทันควัน
“สกปรกไอ้สัด นอกจากวันที่มีเรียนแล้วกูเคยตื่นเช้าที่ไหน หยุดความคิดของมึงได้ละ ไป ชงโค”
“อ๋อเหรอออ หึหึ กูล่ะเบื่อจริงๆ ไอ้พวกปากอย่างใจอย่างเนี่ย”
เสียงของพี่โนตะโกนไล่หลังมา พอผมหันกลับไปมองก็เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของพี่โนและรอยยิ้มอบอุ่นของพี่ดีน แต่พี่ทองก็รีบลากผมให้เดินตามโดยเร็ว พอมาถึงห้องพัก เขาก็บอกว่าจะขออาบน้ำก่อน เพราะเพลีย อยากจะนอน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เขาตามปกติ พอเขาอาบเสร็จผมก็เข้าไปอาบบ้าง แต่พอออกจากห้องน้ำมาก็เห็นว่าเขาเข้านอนไปก่อนแล้ว...คงจะเพลียอย่างที่ว่าจริงๆ เอ๊ะ? หรือจะไม่สบาย ก็วันนี้นั่งตากแดดอยู่นานสองนาน
ผมเดินเข้าไปใกล้พี่ทองที่นอนคลุมโปงเหมือนเด็กๆ มือค่อยๆ ดึงผ้าห่มออกเพื่อจะได้วัดไข้เขาได้ถนัด
เฮ้อ...โล่งใจ คงแค่เพลียจริงๆ แหละครับ เพราะตัวไม่ร้อน แต่พอผมจะผละออกมาเพื่อจะไปทาครีม มือใหญ่ของเขาก็จับแขนผมไว้ซะก่อน
“จะไปไหน”
‘ผมจะไปทาครีม’ พอรู้ว่าเขาเข้าใจภาษามือแล้ว ผมก็ไม่ต้องเสียเวลาพิมพ์ใส่มือถือให้เขาอ่านอีก
“ไม่ต้องทา ดึกแล้ว มานอนเถอะ”
‘พี่นอนไปก่อน เดี๋ยวผมปิดไฟกลางห้องให้ แต่เปิดไฟที่หัวเตียงฝั่งผมไว้นะ’
พี่ทองทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมสื่อสารออกไป เขาดึงแขนผมให้ลงไปนอนข้างๆ ก่อนจะขยับเข้ามากอดไว้
“ทำอะไร ไม่เห็นจะเข้าใจ นอนเถอะนะ ง่วงแล้ว”
‘พี่เข้าใจ แต่แกล้งไม่เข้าใจต่างหาก’
“ใครบอก กูไม่เข้าใจภาษามือของมึงสักนิด”
‘ถ้าพี่ไม่เข้าใจ แล้วพี่ตอบโต้กับผมได้ยังไง’ ผมใช้มือฟาดเข้าที่แขนของพี่ทองไปหนึ่งทีอย่างหมั่นไส้ คนบ้านี่ อะไรของเขากันนะ
“อ่า...พลาดแฮะ โอเคๆ เข้าใจก็ได้ แต่อยากให้นอนพร้อมกัน”
‘ต่างคนต่างนอนสิ พี่จะมานอนพร้อมกับผมทำไม’
“ก็ไม่ทำไม...ชงโคไม่อยากนอนกับเฮียเหรอ”
ผมกำลังจะแพ้ทางพี่ทองอีกแล้ว ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ผมเบื่อตัวเองจริงๆ
‘-*- ลุกไปปิดไฟสิครับ ถ้าสว่างผมนอนไม่หลับ’
“โอเค ^^”
พี่ทองหอมแก้มผมทั้งสองข้าง ก่อนจะยอมลุกไปปิดไฟ แล้วกลับมานอนกอดผมตามเดิม
“ชงโค...ฝันดีนะ”
ผมต้องทำยังไง...ให้ทุกๆ คืนต่อจากนี้ได้ยินคำว่าฝันดีจากเขา ต้องทำยังไงถึงจะได้อยู่ในอ้อมกอดของเขาตลอดไป...มันเป็นครั้งแรกเลยจริงๆ ที่ผม...ไม่อยากให้วันพรุ่งนี้มาถึง
แทนคำฝันดี ผมยกตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะทาบทับริมฝีปากของตัวเองลงไปบนริมฝีปากของพี่ทองที่เผยอริมฝีปากตอบรับแต่โดยดี ผมคิดว่าตัวเองกำลังเป็นบ้าที่หลงใหลไปกับรสสัมผัสนี้ ลุ่มหลงไปกับสายตาที่มีแต่คำขอโทษส่งมาให้
มันเป็นไปไม่ได้...ผมรู้ เขาไม่มีทางรักผม...นั่นผมเข้าใจ แต่สิ่งที่เขาทำ...มันคืออะไร ถ้าไม่ใช่ว่าเขาก็รู้สึกเหมือนกัน...ไม่ใช่ว่าเขาก็รักและต้องการผมหรอกเหรอ...
ตลกนะที่ผมตกหลุมรักใครสักคนแค่เพียงเวลาไม่กี่วัน...ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าคงไม่มีใครที่จะรักคนอย่างผมได้ ที่เขามีให้...ก็คงแค่ความสงสารเท่านั้น
......................................................To be continue.............................................
ขอโทษค่ะ มาช้าไปหน่อย วันทำงานทีไร ต้องกลับห้องช้าทุกที
อ่า...เป็นไงกันบ้างคะ มาถึงตอนนี้ เอาจริงๆ คิดว่าอาจจะไม่ยาวเท่าเรื่องมาโปรดและ So what ค่ะ คงแค่แป๊บๆ ก็จบแล้ว
ชอบพี่ทองกันรึเปล่าคะ ส่วนน้องชงโคนี่ไม่ต้องถามใช่ไหม เพราะน้องน่ารักมากกกกกอยู่แล้ว
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ อยู่ด้วยกันไปจนถึงตอนจบนะคะ
ปล. พรุ่งนี้ถ้ามาคงมาดึก แต่ถ้าดึกแล้วยังไม่มา ก็คือไม่มาแล้วค่ะ เพราะพรุ่งนี้เย็นต้องอยู่เคลียร์งาน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
