ตอนที่ 7Inside: ‘ทองคำเอก’
ใบที่หนึ่งชงโค ใบที่สองก็ชงโค ใบที่สามก็ยังเป็นชงโคอีกเหมือนกัน มันไม่แปลกเลยที่ไม่ว่าจะจับสลากขึ้นมากี่ใบก็ยังคงเป็นชื่อชงโคไม่เปลี่ยน ในเมื่อผมเขียนแต่ชื่อของคนๆ นี้ลงไปทุกใบ
คุณคิดว่าผมกำลังทำอะไร? จับสลากแลกของขวัญเหรอ? ไม่ใช่หรอก ผมกำลังเลือกทางเดินชีวิตให้กับตัวเองต่างหาก แต่มันก็ดูงี่เง่าจริงๆ เมื่อมาทำสลากแล้วจับเองอยู่อย่างนี้ ม๊าที่เดินผ่านไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนยังด่าผมว่าเป็นคนบ้าเลย
แต่...จะไม่ให้บ้าได้ยังไง ก็ชงโค...น่ารักน่ากอดน้อยเสียที่ไหน เอารูปให้ม๊าดูม๊ายังออกปากชมว่าน่ารักทั้งๆ ที่ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยชมผมว่าหล่อเลยสักครั้ง
เฮ้อ...ทำยังไงดีนะ
“เฮียยยยย เฮียขา เฮียดีงโทรมา” เสียงของหมวยเล็กดังมาแต่ไกล ก่อนร่างอ้วนป้อมจะวิ่งหน้าตั้งมาหาผมพร้อมกับมือถือที่เจ้าตัวเอาไปเล่นคุกกี้รัน
“เฮียคุยเล็วๆ น้า หมวยจะรีบทำอีเว้นท์”
“คร้าบๆ”
ผมอุ้มหมวยเล็กมานั่งตัก แล้วกดรับสายไอ้ดีนที่ชอบโทรมาไม่เคยรู้เวล่ำเวลา
(มึงอยู่ไหน) ไอ้ดีนมันชอบทำตัวเป็นผู้ปกครองคอยซักถามที่อยู่ของผม ถ้ามันติด GPS ที่ตัวผมได้ก็คงทำไปแล้ว ยิ่งพักหลังๆ นี่ยิ่งเช็คถี่ยิบ
“แล้วเกี่ยวไรกับมึง”
“เฮียทองพูกไม่เพาะ หมวยจะฟ้องม๊า” ลืมตัวไปซะสนิท กฎของบ้านผมที่เพิ่มมาตั้งแต่น้องเพชรน้องพลอยเกิดก็คือ ห้ามพูดคำหยาบต่อหน้าน้องๆ ไม่งั้นม๊าจะหักค่าขนมคำละหนึ่งพันบาท T_T
“หมวยจ๋า เฮียขอคุยกับเพื่อนก่อนนะ หมวยไปเล่นกับเจ๊เพชรก่อนเนอะ”
“ไม่เอา เมื่อกี้เจ๊เพิ่งไล่หมวยออกมาจากห้อง เจ๊กำลังลูการ์ตูงอะไลก็ไม่รู้ มีผู้ชายจูบกังล้วย คงตัวเล็กๆ ส๊วยสวยล่ะ คงตัวใหญ่ก็หล่อเหมืองเฮียทองเลย”
=_= อะไรคือการ์ตูนที่น้องเพชรสุดที่รักของผมกำลังดูอยู่ครับ โปรดอธิบาย!
“หมวยไปบอกเจ๊ว่าถ้าไม่เลิกดู เฮียจะไปจัดการ”
“*O* ล่ายยยค่า” ถ้าเป็นเรื่องที่น้องเพชรจะโดนลงโทษล่ะก็ น้องพลอยจะดูมีความสุขมากจริงๆ
คล้อยหลังน้องสาวตัวยุ่ง ผมก็กลับมาสนใจโทรศัพท์ในมือต่อ
“โทดทีที่ให้รอนาน มึงมีไร”
(นิลอยากเจอมึง)
นิล...อีกแล้วเหรอ ผมน่าจะรู้นะว่าไอ้ดีนไม่เคยโทรหาผมด้วยเรื่องอื่นมาสองสามปีแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะนิล ผมกับมันก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก
“กูไม่ว่าง เดี๋ยวกูมีธุระ”
(ธุระอะไร มึงจะไปหาชงโคใช่ไหม)
“ก็รู้ดีนี่หว่า”
(งั้นที่นิลบอกว่ามึงขอหย่า ก็เป็นเรื่องจริง)
“ใช่”
(ไอ้เหี้ยทอง! มึงรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป!)
เพราะผมรู้ ผมถึงทำ
“มึงก็รู้ว่าระหว่างกูกับนิลไม่เคยมีอะไร มีแต่มึงที่พยายามจะคิดว่ามันมี”
(ไอ้ทอง มึงมันสารเลว!)
ผมกรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย ผมจะสารเลวหรือจะชั่วขนาดไหน ผมรู้ตัวดี ไม่ต้องให้มันมาด่าหรอก จะกี่ปีก็ด่าแต่คำนี้ ไม่เบื่อบ้างหรือไง
“มึงอยู่โรงพยาบาลใช่ไหม งั้นก็บอกนิลด้วยว่ากูจะไม่โผล่หน้าไปหา ถ้าไม่ใช่วันที่นิลยอมหย่าให้กู”
ผมตัดสายทิ้งก่อนจะโยนมือถือลงบนโซฟาข้างๆ ตัว เรื่องของทั้งผม นิล และไอ้ดีน ทำชีวิตผมวุ่นวายมาสองสามปีแล้ว แต่เพราะผมเอาแต่เมินเฉยกับมันโดยไม่คิดว่าปัจจุบัน เรื่องพวกนี้กำลังเป็นปัญหาใหญ่กับชีวิตรักของผม
นิล เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่สนิทกับผม ไอ้ดีน และไอ้โนมาตั้งแต่เด็ก เธอทั้งสวย ทั้งบอบบาง เพรียบพร้อมไปด้วยคุณสมบัติทุกด้านที่ผู้หญิงดีๆ พึงมี แต่ก็แค่นั้น ถึงจะดีจะเพรียบพร้อมขนาดไหน สำหรับผม เพื่อนก็ยังคงเป็นเพื่อน ไม่มีวันจะเลื่อนสถานะขึ้นเป็นอย่างอื่น พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาจนกระทั่งตอนมอห้าที่นิลสารภาพรักกับผม เธอบอกว่าเธอรักผม แต่ในขณะเดียวกัน...ไอ้ดีนรักเธอ
ผมรู้...รู้ดีทีเดียวเกี่ยวกับความรู้สึกของไอ้ดีน ถึงผมจะไม่รู้ว่านิลเริ่มรักผมตั้งแต่ตอนไหน แต่ผมรู้ว่าไอ้ดีนรักนิลมานานมากเท่าไหร่ มันเป็นความรักที่ทำให้คนฉลาดอย่างมันยอมโง่เพื่อบูชาความรักที่นิลไม่มีวันมีให้มัน ...มันโง่ถึงขนาดที่โกรธผมเพราะปฏิเสธที่จะคบกับนิล แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจ ในเมื่อผมไม่รัก ผมก็ไม่มีความจำเป็นต้องคบ มันเป็นเหตุผลง่ายๆ ที่มนุษย์ธรรมดาที่ตาไม่มืดบอดเพราะความรักก็เข้าใจ แต่ไอ้ดีนไม่ มันคิดว่าผมเกรงใจมัน คิดว่าถ้าไม่มีมัน ผมจะคบกับนิล มันเลยออกจากกลุ่ม ยอมจากไปเหมือนที่พวกพระเอกในละครชอบทำ แต่สุดท้ายความเสียสละของพระเอกก็ไม่มีวันเกิดผล เพราะต่อให้ไม่มีมัน ผมก็ไม่คบกับนิลอยู่ดี
แต่...ไอ้ดีนไม่รู้ การที่ผมยังคงพูดคุยกับนิล ไปไหนมาไหนกับนิล ทำให้คนที่ออกจากกลุ่มไปแล้วอย่างมันเข้าใจและปักใจเชื่อว่าผมกับนิลคบกัน และผมก็ปล่อยเลยตามเลย ไม่ได้พยายามแก้ไขความเข้าใจผิดของไอ้ดีนแต่อย่างใด นั่นจึงเป็นความผิดพลาดที่ผมอยากจะกลับไปแก้ไขจริงๆ แต่มันก็เท่านั้น ในเมื่อ...ไม่มีใครย้อนเวลากลับไปได้
ใช่...ย้อนกลับไปไม่ได้ ทั้งๆ ที่อยากย้อนกลับไปในวันนั้น...เมื่อสองปีก่อนเหลือเกิน
ถ้าทำได้...ผมจะควบคุมอารมณ์ตัวเองเพื่อที่ในวันนี้จะไม่ต้องมานั่งกลุ้มใจเหมือนคนบ้าอย่างนี้...
คุณเชื่อไหมว่าเวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน เวลาที่หมุนเวียนไปเรื่อยๆ มันทำให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักคนหนึ่งที่แสนใจดีและจริงใจกลายเป็นผู้หญิงที่...เอาเป็นว่าไม่น่าเข้าใกล้ เมื่อสองปีก่อนเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายมากสำหรับผม ภาพของเด็กผู้หญิงใสซื่อที่เคยสารภาพรักกับผมตอนมอห้าเลือนหายไปแทนที่ด้วยผู้หญิงที่เอาแต่ใจ คอยกันท่าไม่ให้ใครเข้าหาผม ตามติดผมแจ คอยคุมคอยถามว่าผมจะไปไหนกับใคร เวลาส่วนตัวของผมค่อยๆ หายไปเมื่อนิลเอาตัวเองเข้ามาแทรกทุกครั้ง แต่ผมก็พยายามใจเย็นเพราะนึกถึงมิตรภาพที่ผ่านมาของเรา มิตรภาพที่ผมก็ไม่แน่ใจจนถึงทุกวันนี้ว่ามันจะยังคงมีอยู่รึเปล่า...
‘ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทองไปกับมันทำไม บอกเรามานะ บอกเรามา!’ ผมจำได้ว่าในวันนั้นนิลตะโกนใส่ผมเสียงดัง คนในร้านอาหารพากันมองอย่างสนใจใคร่รู้ว่าตรงนี้เกิดอะไรกันขึ้น
‘มี่เป็นแฟนผม ผมแค่พาเขามากินข้าว’ ผมพยายามบอกอย่างใจเย็น ทั้งๆ ที่ภายในอกกำลังกรุ่นไปด้วยความโกรธและความอายที่ต้องมามีเรื่องทำนองนี้ท่ามกลางสายตาสาธารณชน
‘ไม่...ทองโกหกเรา ทองบอกกับเราว่าทองจะไม่มีใคร’ นิลพูดด้วยเสียงสั่นเทา ใบหน้าเนียนเริ่มซีดเผือดและดวงตากลมโตก็มีน้ำใสๆ ไหลลงมา
‘ผมไม่เคยพูด นิลคิดไปเอง’
‘เราไม่ได้คิดไปเอง! ทองรักเรา ทองต้องรักเราคนเดียว!’
‘หยุดสักทีได้ไหม! ผมชักทนไม่ไหวแล้วนะ นิลเป็นบ้าไปแล้วหรือไง เราเป็นเพื่อนกัน ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ด้วย! ขอร้องล่ะ เลิกยุ่งกับผมสักที!’
ผมตะโกนออกไปแบบนั้น ก่อนจะรีบเดินมาขึ้นรถทันที ตอนนั้นผมปล่อยให้นิลกรีดร้องอยู่ตรงหน้าร้านอาหารอยู่เพียงลำพัง ผมทิ้งเธอให้เผชิญกับสายตาของผู้คนและคำพูดใจร้ายของผม และนั่นคือจุดผิดพลาดที่ผมอยากกลับไปแก้ไข ถ้ากลับไปได้ผมจะไม่ทิ้งให้เธออยู่คนเดียว เพราะหลังจากนั้นแค่ไม่กี่นาที...เธอก็กระโดดมาตัดหน้ารถผมที่กำลังวิ่งผ่านร้านอาหารร้านนั้นด้วยความเร็วสูง...ชนร่างบอบบางเสียงดังโครมใหญ่จนร่างของเธอกระเด็นไปไกล ผมตะลึงค้าง ความหงุดหงิดจนทำให้ต้องขับเร็วอันตรธานหายไปในทันที เหลือไว้แต่ความนิ่งเงียบของตัวเองและเสียงกรีดร้องของผู้คนรอบข้าง
ไอ้ดีนที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนเข้ามาอุ้มนิลไว้ มันร้องไห้ พยายามห้ามเลือด ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือเพื่อให้ใครสักคนตามรถพยาบาลมา...และนั่นเป็นครั้งแรกที่เพื่อนอย่างมันมองผมราวกับจะฆ่าให้ตาย
นิลถูกพาตัวส่งโรงพยาบาล ในขณะที่ผมตามมาทีหลังเพราะต้องอยู่ให้ปากคำกับตำรวจ มีพยานหลายคนที่ช่วยยืนยันว่านิลกระโดดตัดหน้ารถผมเองเหมือนต้องการจะฆ่าตัวตาย แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังต้องโดนคุมประพฤติอยู่ดี ซึ่ง...มันก็ยังถือว่าน้อยไป หากพูดกันตามจริงแล้วผมเองนั่นแหละที่เป็นเหตุจูงใจให้นิลต้องทำแบบนั้น
‘ไอ้สารเลว!’
เสียงตะโกนของไอ้ดีนดังลั่นเมื่อเห็นหน้าผม มันเข้ามาประชิดตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะต่อยไม่ยั้ง ผมไม่ได้โต้ตอบอะไรเลย แค่พยายามไม่ล้มลงไปกับพื้นก็เท่านั้น
‘มึงทำได้ยังไง! ทำได้ยังไง! นิลกำลังท้องกับมึง! แต่มึงกลับทำอย่างนี้! หัวใจมึงทำด้วยอะไรวะไอ้ชั่ว!’
เฮ้ย! เดี๋ยว! ท้อง? ท้องอะไร ใครท้อง? แล้วท้องกับใคร?
‘ท้องกับกู?’ ผมทำหน้างงๆ ถามไอ้ดีน พยายามเช็ดเลือดที่กำลังไหลซึมออกจากมุมปาก
‘ก่อนหน้าที่นิลจะตามมึงไปที่ร้าน นิลบอกกูหมดแล้ว นิลท้องกับมึง แต่มึงไม่รับผิดชอบ แถมยังทิ้งนิลไปคบกับคนอื่น มึงทำได้ยังไงวะ มึงยังเป็นคนอยู่ไหมไอ้ทอง!’
ชักไปกันใหญ่แล้ว ผมกับนิลแม้แต่จูบยังไม่เคย แล้วผมจะไปเสียบให้เธอท้องได้ยังไง แต่เถียงคนที่ตามืดบอดอย่างมันไปก็ไร้ผล แถมคำยืนยันจากหมอที่บอกว่านิลท้องและแท้งไปแล้วนั้นก็ช่วยยืนยันได้จริงๆ ว่าสิ่งที่ไอ้ดีนพูดมาไม่ผิด จะผิดก็เรื่องเดียว คือเรื่องที่นิลท้องกับผม มันไม่จริงเลยสักนิด ผมไม่เคยคบกับนิล ไม่เคยจูบ ไม่เคยกอด ไม่เคยมีอะไรด้วย แล้วนิลจะท้องกับผมได้ยังไง...
มันน่าตลกสิ้นดี
แต่ก็มีความจริงอีกข้อที่ปฏิเสธไม่ได้เลยก็คือ...ถึงผมจะไม่ได้ทำให้นิลท้อง แต่ผมก็ทำให้เธอแท้ง
มันเป็นความรู้สึกผิดที่จนถึงตอนนี้...ก็ยังคงไม่หายไป
ผมจำได้ว่าหลังจากนั้นทั้งผมและไอ้ดีนก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย กลุ่มของผมเหลือเพียงผมคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงดำเนินชีวิตไปตามปกติ เพราะไอ้ดีนก็คอยเทียวไปเทียวมาที่โรงพยาบาล มันไปเฝ้านิลทุกวัน พาน้องสาวของมันไปด้วยเพราะเป็นช่วงปิดเทอมแล้วน้องดิวไม่มีใครดูแล ผมจะไปเยี่ยมนิลแค่เฉพาะเวลาที่น้องดิวเป็นคนเฝ้าเท่านั้นเพราะไม่อยากเจอหน้าไอ้ดีน ดังนั้นผมกับน้องดิวจึงสนิทกัน น้องดิวจะคอยส่งข้อความมาบอกว่าช่วงเวลาไหนที่ไอ้ดีนมันไม่อยู่บ้าง ส่วนนิล...พอรู้ว่าเสียลูกไปก็ร้องไห้เสียใจอยู่ระยะหนึ่ง แต่ที่ทำให้ผมต้องรู้สึกเป็นตราบาปไปทั้งชีวิตก็คือ...ผมทำให้เธอพิการ นิลเดินไม่ได้อีกเลยหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ถึงเธอจะยิ้มแย้มดีใจทุกครั้งเวลาที่ผมไปเยี่ยม แต่ความเสียใจก็ปิดไว้ไม่มิด เธอบอกว่าเธออยากตาย อยากจะหายไปจากโลกนี้ คนพิการอย่างเธอไม่มีใครต้องการ และผมต้องรับผิดชอบ...
ตอนนั้น...ผมคิดแค่เพียงว่าผมอยากชดใช้ ไม่ว่านิลขออะไร ผมก็จะทำตามที่เธอต้องการ เธอขอให้ผมแต่งงานกับเธอ เป็นคำขอที่ผมต้องใช้เวลาทบทวนนานเป็นเดือน ผมอยากจะยืดเวลาให้นานกว่านั้น แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อนิลพยายามฆ่าตัวตายด้วยการกรีดข้อมือตัวเอง ไอ้ดีนถึงกับคุกเข่าขอร้องผม คุกเข่าให้กับความรักของคนที่มันรัก ...ตอนนั้น...ผมรู้สึกแย่มากจริงๆ ผมมาถึงทางตันเสียแล้วและสุดท้ายก็ตกลง เพราะคิดง่ายๆ ว่าสักวันผมก็คงจะรักเธอได้ ในเมื่อเธอให้ความสำคัญกับความรักที่มีต่อผมมากกว่าชีวิตของตัวเองขนาดนี้ ผมก็ควรที่จะตอบแทน...และเพื่อไม่ให้เธอต้องทำอะไรบ้าๆ อีก เราเลยแต่งงานกัน พิธีจัดขึ้นในห้องพักผู้ป่วยของนิลเพราะเธอยังต้องอยู่รักษาตัวที่โรงพยาบาล ไม่มีญาติผู้ใหญ่หรือใครที่รับรู้ ผมไม่ได้บอกเตี่ยกับม๊า ส่วนนิล...เธอเป็นลูกกำพร้าที่ถูกคุณยายเลี้ยงดูมา แต่คุณยายของเธอก็เสียไปหลายปีแล้ว เพราะฉะนั้นมันถึงมีพิธีเล็กๆ ที่มีไอ้ดีนและน้องดิวเท่านั้นที่เป็นสักขีพยาน หลังจากพิธีเล็กๆ เราก็จดทะเบียนสมรสกันตามที่นิลต้องการเพื่อที่จะผูกมัดผม ในขณะเดียวกันผมก็ยื่นข้อเสนอของตัวเองไปว่าถ้าหากวันหนึ่งผมไม่สามารถรักนิลได้และผมเจอคนที่ผมรักจริงๆ นิลต้องหย่าให้ผมแต่ผมจะจ่ายค่าเลี้ยงดูให้ เพื่อที่นิลจะได้ไม่ต้องลำบาก
ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี แต่ถึงผมจะแต่งงานกับนิลแล้ว...เราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทะเบียนสมรสเป็นข้อผูกมัดแค่ทางกฎหมายเท่านั้น ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วผมกับเธอไม่เคยเกี่ยวข้องกันเลย ผมไปเยี่ยมตามประสาของเพื่อนคนหนึ่งและคนที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้...แต่ก็ไม่มีอะไรเกินกว่านั้น
ไอ้ดีนเริ่มคุยกับผมมากขึ้น คอยบอกว่าผมต้องปฏิบัติตัวกับนิลยังไง คอยตามไม่ให้ผมออกนอกลู่นอกทาง มันทำทุกอย่างเพื่อให้นิลมีความสุข และทำทุกอย่าง...แทนผม
อ่า...แต่มันก็ไม่ใช่ทุกอย่างที่เป็นไปด้วยดี...ผมยังลืมใครอีกคนไป...ใช่ ผมลืม...ไอ้โน เพื่อนจอมเจ้าชู้ที่หายหน้าหายตาไปจากวงจรชีวิตผมตั้งแต่เกิดเรื่อง ตอนแรกผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร ก็คิดว่ามันคงติดผู้หญิงอีกตามเคย...ทว่า...ไม่ใช่ เพราะเหตุผลที่มันหายไป...ทำให้ผมต้องต่อยมันไปหลายทีโดยที่มันไม่ตอบโต้อะไรเลย
‘กูขอโทษ กูขอโทษนะมึง ขอโทษจริงๆ นิลท้องกับกู แต่กูไม่รู้ นิลไม่เคยบอกกูเลย ขอโทษ...’
ผมไม่ได้โกรธไอ้โนเลย เพราะมันไม่ได้ผิดอะไร ไม่ใช่การข่มขืน แต่มันเป็นการสมยอมทั้งสองฝ่าย ไอ้โนที่ขี้เล่น ปากหวานไปทั่ว คอยปลอบใจนิลเสมอเมื่อเธอต้องผิดหวังจากผม มันก็ไม่แปลกอะไรที่ทั้งสองคนจะเลยเถิดไปถึงขั้นนั้น แต่ที่ผมต่อยมัน...แค่เพราะผมอยากระบายความทุกข์ใจของตัวเองให้คนอื่นได้รับเคราะห์แทนบ้างก็เท่านั้น
‘กูจะรับผิดชอบเอง กูจะไปสารภาพกับไอ้ดีน จะบอกทุกอย่าง’
‘ถึงมึงจะเป็นคนทำให้นิลท้อง แต่กูก็ผิดที่ทำให้นิลต้องเสียลูกไป’
‘มันไม่ใช่ความผิดของมึง มันเป็นอุบัติเหตุ’
ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ ไหม ในเมื่อต้นเหตุที่ทำให้นิลต้องกระโดดมาตัดหน้ารถอย่างนั้นก็เป็นเพราะผมเอง เพราะฉะนั้นผมถึงบอกให้ไอ้โนเก็บเรื่องที่มันเป็นคนทำให้นิลท้องไว้เป็นความลับ อย่างน้อยมันก็เลยเถิดมาแล้ว และผมก็ไม่ได้เสียหายอะไรที่จะรับผิดชอบแบบนี้ อีกอย่าง...ผมไม่อยากให้ไอ้ดีนต้องผิดหวังกับสิ่งที่นิลทำลงไป มันจะเจ็บได้มากกว่านี้อีกไหม หากผู้หญิงที่มันรักไม่ได้ดีอย่างที่มันคิด...ผมก็ไม่กล้าเสี่ยง
แต่ตอนนี้...ความรับผิดชอบที่ผมกำลังแบกไว้...มันขยายใหญ่ขึ้นจนความสุขในชีวิตที่เคยคิดว่ามีหดหายไป เมื่อผมเจอคนที่ผมอยากจะลองทำความรู้จักไปนานๆ อยากจะอยู่ใกล้ๆ อยากสัมผัส อยากทำให้มีความสุขแล้ว แต่นิลก็ไม่ยอมทำตามที่เคยรับปากไว้เมื่อสองปีก่อน หลังกลับจากเที่ยวทะเลผมไปคุยกับเธอ เพราะยังไง...ผมก็หยุดคิดเรื่องของชงโคไม่ได้จริงๆ ผมไม่สามารถปล่อยไอ้ดีนให้เข้าใกล้ชงโคได้ เพราะผมรู้ว่ามันไม่ได้รักชงโคเลย มันรักนิล และที่มันทำเพราะมันรู้ว่าผมจริงจังแค่ไหนกับคนๆ นี้ มันอาจจะไม่เคยก้าวก่ายหากผมจะคบใครแค่ความพอใจชั่วครั้งคราว แต่เพราะครั้งนี้ไม่ใช่...
‘ทองไม่ได้มาหาเรานานแล้ว...สบายดีไหม’ นิลยิ้มเมื่อได้เห็นหน้าผม ตลอดสองปีมานี้ผมจะมาพบเธอแค่เดือนละสองครั้ง ไม่มีเหตุผลอะไรมาก...แค่ไม่อยากมาก็เท่านั้น และผมก็ไม่ว่าง มีเดซี่ที่ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด ทูนหัวของผมน่ะขาดผมแค่ไม่กี่นาทีก็งอแงแล้ว
‘สบายดี แล้วนิลเป็นไงบ้าง’
‘ก็เหมือนเดิม ทอง...เมื่อไหร่ทองจะมาอยู่กับเรา’
‘ผมเคยบอกนิลแล้วว่าผมต้องช่วยม๊าทำงาน ไม่งั้นก็ไม่มีเงินมาจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลนิล’
‘ทองกำลังว่าเราเป็นภาระ’
‘ผมแค่อธิบายเหตุผลให้ฟัง’
‘แล้ววันนี้...ทองมีธุระอะไร หรือแค่คิดถึง’
‘ผมมีเรื่องจะคุย’
‘ว่ามาสิ’
‘หย่าให้ผมได้ไหม...’
‘ทอง!’ นิลร้องอย่างตกใจ หน้าซีดเผือดลงถนัดตา ‘ทำไม...’
‘ผมเจอคนที่ผม...อยากอยู่ด้วยแล้ว’
นิลนิ่งเงียบไป มือสองข้างกำผ้าคลุมขาไว้แน่น ก่อนจะกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่นจนพี่พยาบาลต้องรีบวิ่งเข้ามาดู
‘เกิดอะไรขึ้นคะ’
‘ไม่ต้องมายุ่ง! ออกไปนะ!’
ผมกรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่ายกับความเจ้าอารมณ์ของนิล ยืนรออย่างใจเย็นเพื่อให้เธอหยุดบ้าแล้วจะได้เข้าเรื่องสักที
‘นิลต้องหย่าให้ผม ตามที่ได้ตกลงกันไว้’
‘เราไม่เคยตกลงอะไรด้วย ทองกลับไปได้แล้ว เราอยากพักผ่อน!’
‘ผมจะกลับก็ได้ แต่ยังไงช่วยเก็บเรื่องนี้ไปคิดด้วย’
‘เรารักทอง! เราไม่หย่า ยังไงก็ไม่ ทองจะทิ้งเราไปมีความสุขกับคนอื่นไม่ได้ ทองทำให้เราเป็นแบบนี้ ทองต้องรับผิดชอบ!’
‘ผมไม่ได้ทิ้ง ผมยังจะรับผิดชอบจ่ายค่าเลี้ยงดูให้กับนิล แค่นิลหย่าให้ผม ทำให้ได้ไหม ขอร้อง’
‘ต่อให้ทองจะอ้อนวอนยังไง เราก็ไม่ยอมทั้งนั้น เรารักทอง รักมาก’
‘แต่ผมไม่เคยรักนิล’
‘แล้วทองตกลงแต่งงานกับเราทำไม!’
‘อย่ามโน -_- นิลก็รู้ว่าผมตกลงทำไม คนที่รักนิลคือไอ้ดีน และคนที่ทำให้นิลท้องคือไอ้โน ผมพูดถูกไหม แล้วส่วนที่ผมต้องรับผิดชอบคือที่ผมทำนิลแท้งลูกและพิการ ส่วนนี้ผมจะรับผิดชอบเต็มที่ ผมขอโทษและพยายามชดใช้มาให้ตลอด ถึงจะรู้ว่าชดใช้ทั้งชีวิตก็ไม่หมด แต่ผมก็จะไม่ปล่อยให้นิลลำบาก แค่นิลให้อิสระกับผม มันเป็นข้อเสนอให้กับทางเลือกที่ดีที่สุดของเรา แต่ถ้านิลไม่หย่า...ผมก็จะไม่มาที่นี่อีก ผมไม่อยากต้องใจร้ายทิ้งเพื่อนให้ต้องอยู่ตามลำพัง อย่าบังคับให้ผมต้องทำ’
‘ทำไมทองพูดกับเราแบบนี้...เราท้องกับทองนะ...เราท้องกับทอง ดีนก็ยืนยันได้’
ในเมื่อเธอถามผมว่าทำไม ผมก็อยากถามเธอเหมือนกันว่าเมื่อไหร่จะหยุดสร้างเรื่องเองเสียที
‘เราเคยนอนด้วยกันเมื่อไหร่เหรอนิล ผมเคยจูบนิลไหม เคยจับมือ กอด หรือพยายามเข้าใกล้นิลรึเปล่า? ผมไม่อยากพูดเลยเพราะนิลเป็นผู้หญิงมีแต่เสียกับเสีย แต่ถ้านิลยังยืนยันว่าท้องกับผม...ผมฆ่าลูกของตัวเอง แล้ว...เรามีอะไรกันตอนไหน ไอ้ดีนมันจะยืนยันได้ยังไงในเมื่อมันเชื่อแต่คำพูดของนิล ไม่มีความเป็นกลาง หรือนิลจะบอกว่ามันยืนดูตอนเราเอากันน่ะเหรอ’
‘ทอง! สารเลว! หยาบคายที่สุด!’
พอผมพูดความจริงก็รับไม่ได้ แต่จะให้ผมนิ่งเฉย ไม่พูดอะไรเลยต่อไปผมก็ทำไม่ได้อีกแล้ว ในเมื่อตอนนี้ที่ผมต้องการคืออิสระ...อิสระที่จะได้รักใครสักคนอย่างไม่ต้องกังวลว่าเขาจะเสียใจหากรู้ว่าผมคือผู้ชายที่มีเมียอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ชงโคจะรับได้ไหม...ผมไม่รู้เลยเรื่องนี้ เพราะชงโคคงไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นชู้กับของของคนอื่นแน่
‘ผมไปก่อนนะ แล้วจะกลับมาตอนที่นิลยอมเซ็นใบหย่าให้ผมเท่านั้น ดูแลตัวเองด้วยนะ ไปละ’
‘ทอง! อย่าทิ้งเรานะทอง เราขอโทษ อย่าทำกับเราแบบนี้ ทอง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!’
ผมไม่ใจอ่อนและใจดีเหมือนไอ้ดีนถึงจะได้วิ่งโร่กลับเข้าไปโอ๋นิลตอนเธอกำลังคลั่ง เพราะไม่ว่าจะกี่ปี ผมก็เลือกที่จะอยู่ห่างจากเธอให้มากที่สุด
เพราะม๊าเคยสอนไว้ว่า...ดอกไม้งามแต่ไร้ตำหนิมักไม่มีอยู่บนโลก หากสวยงามเกินจริงก็มักจะมีพิษร้าย ฝูงภมรหลงเข้าไปกี่รายก็ติดกับ ถูกล่อหลอกและทำให้ลุ่มหลงจนสุดท้ายก็ต้องตาย แถมผมยังเป็นประเภทที่แพ้เกสรดอกไม้เลยไม่หลงกล
แต่...คงมีอยู่แค่ดอกเดียวเท่านั้นที่ไม่ว่ายังไงก็พร้อมจะหลงเข้าไปติดกับ เพราะสีก็สวย กลิ่นก็หอม ได้ลิ้มลองเกสรแค่สักครั้งก็ติดใจจนต้องลองแล้วลองอีก อยากครอบครองอยากเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว แล้วผมต้องทำยังไง...ถึงจะทำให้ดอกไม้ที่ยังไม่เคยมีใครได้เชยชมดอกนี้ไม่ช้ำจนสีสวยๆ ต้องหมองไป...
มันจะเป็นไปได้ไหม....
ตอบหน่อยสิ...ชงโค
“งั้นผมจะรอ...แม้ว่าพี่จะบอกเหตุผลกับผมไม่หมดก็ตาม”
ผมจะดูแลอย่างดี เพราะชงโคดอกนี้...บอบบางมาก ทว่าในขณะเดียวกันหากผมพลาด...ก็คงไม่ได้รับโอกาสครั้งที่สอง
แต่...ผมจะไม่พลาดหรอกนะ เพราะเดซี่น่ะชอบชงโคมาก แล้วผมก็...ชอบมากเหมือนกัน ^^
Inside: End
............................................To be continue.......................................................
อินไซด์ของผู้ชายที่ชื่อทองคำเอก ตัวละครยังไม่ครบ ยังมีมาอีก แต่เรื่องมันสั้น ไม่นานค่ะไม่นาน อุวะฮ่าๆ (ถ้าลามไปห้าสิบตอนนี่จะถีบให้
)
ผู้หญิงอย่างนี้ก็มีในโลกนะเธอ
หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113 (อ่าน 956516 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก