ตอนพิเศษ 1
“ปัน เลิกร้องไห้ได้แล้ว จะร้องไปถึงไหนเนี่ย"
"ก็... ก็ ฮึก" เด็กชายยังคงสะอื้นไม่เลิก บาดแผลบริเวณหัวเข่าทั้งสองข้างยังมีเลือดไหลออกซิบ และสาเหตุที่ทำให้ปันตัวจิ๋วได้บาดแผลมาก็ไม่ใช่อะไร เพราะเจ้าตัวกำลังฝึกถีบจักรยานสองล้ออยู่กับผู้เป็นพ่อนั่นเอง
แต่เพราะความซ่าที่อยากขี่ได้เองเร็วๆ เลยบอกพ่อให้ปล่อยเขาถีบเองคนเดียว ผลจากการที่ยังทรงตัวไม่แข็งทำเอาเจ้าตัวเล็กล้มลงเข่ากระแทกพื้นจนได้
"พ่อ... ปันเจ็บขา" ร้องไห้แงๆ อย่างเดียวไม่พอ เจ้าตัวแสบเดินมาเกาะขากางเกงของดลที่กำลังจูงจักรยานคันเล็กของลูกชายไปตามทาง
"อดทนหน่อยสิครับ คนเก่ง เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว เดี๋ยวพ่อทำแผลให้นะ หนูจะได้หายเจ็บไง"
เด็กชายยังคงปาดน้ำตาป้อยๆ เดินขาลากไปกับพื้นตามผู้เป็นพ่อไปอย่างเชื่องช้า แต่เดินได้ไม่เท่าไร ปัญญาก็ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับเริ่มงอแงอีกครั้ง
"ปันเดินไม่ไหวแล้ว"
"อ้าว แล้วปันจะทำยังไง นั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเหรอ"
"พ่อ... อุ้ม" พูดพลางกางแขนออกทั้งสองข้าง ตรูว่าล่ะต้องมาไม้นี้
"พ่ออุ้มปัน... แล้วใครจะเป็นคนเข็นจักรยานกลับบ้านล่ะครับ"
เด็กน้อยเริ่มเอียงคอ คิ้วเล็กๆ ขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างคนคิดไม่ตก เห็นแล้วรู้สึกน่าหยิกอย่างไรพิกล ก่อนเจ้าตัวจะทำสีหน้าตื่นเต้นดีใจเหมือนนึกอะไรดีๆ ขึ้นได้
"ปันรู้แล้ว! พ่อให้ปันขี่หลังไง"
มันกะจะใช้แรงงานพ่อมันอย่างเดียวเลยเว้ยเฮ้ย
"ไม่เอาหรอก ปันตัวหนัก พ่อแบกเราไม่ไหวหรอก" นพดลรีบว่าทันที แต่ไอ้ตัวเล็กไม่ฟังคำปฏิเสธของเขา มันล้มตัวลงนอนกับพื้นคอนกรีตบนถนนทั้งๆ อย่างนั้น ถึงถนนตรงนี้จะไม่มีรถผ่าน แล้วก็ไม่ได้มีคนผ่านมามากมายให้ปันไปเกะกะ แต่ไปนอนคลุกฝุ่นแบบนั้นมันใช่เรื่องไหม
"ปัน ไม่เอาลูก ไม่นอนแบบนั้น" เริ่มพูดเสียงเย็นล่ะตอนนี้ "ลุกขึ้นมาดีๆ "
“ผมอยากขี่หลังพ่อ” เจ้าตัวเล็กเริ่มออกฤทธิ์เดช เขาจะแกล้งปล่อยปันไว้เฉยๆ ตรงนั้นก็ได้ แต่จนแล้วจนรอดดลก็ใจอ่อน ต้องเดินไปหาเด็กชายพร้อมกับหันหลังให้แล้วย่อตัวลง
“เอ้า จะขี่ก็ลุกขึ้นมา ไม่งั้นพ่อจะปล่อยทิ้งไว้แบบนี้จริงๆ ด้วย”
“เย้! ” เท่านั้นแหละปันก็ผลุงขึ้นมาจากพื้น ถลาเข้ามาโอบรอบคอเขาแน่น
ทีแบบนี้ล่ะมีแรงขึ้นมาเชียว
นพดลจากจักรยานคันเล็กกลับบ้าน ส่วนเจ้าของจักรยานน่ะสบายแฮเพราะได้อยู่บนหลังเขา แถมยังชวนคุยนู่นนี่เจื้อยแจ้วไปเรื่อย
“นี่ๆ พ่อ ปันได้คณิตคะแนนเต็มด้วยนะ คุณครูชมว่าปันเก่งมากเลย”
“เหรอลูก แต่พ่อว่าปันบอกพ่อไปแล้วนี่”
“พ่อฮะ ปันตัวหนักมากไหม” จากคุยเรื่องหนึ่งอยู่ เจ้าหนูก็เปลี่ยนหัวข้อได้รวดเร็วอย่างน่าอัศจรรย์
“หนักสิลูก หลังพ่อจะหักแล้วเนี่ย” ก่อนหน้านี้ที่ให้มันขี่คอ จำได้ว่าตัวไม่หนักขนาดนี้นะ
“แล้วถ้าพ่อหนัก พ่อจะให้ผมขี่คอทำไมอะคับ”
น๊าน กวนประสาทนะลูกเขาคนนี้ ก็เมื่อกี้เอ็งไม่ใช่เหรอที่งอแงไม่ยอมเดินเองน่ะ!
“ก็เพราะว่าพ่อรักปันน่ะสิครับ” ปากหวานเอาใจไปก่อน รอกลับถึงบ้าน เดี๋ยวจะจัดการให้หายมันเขี้ยวเลย
“เย่! ” เด็กชายปันชูมือทั้งสองข้างอ่างลิงโลด ทำเอาดลเสียสมดุลในการทรงตัวไปเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันเอ็ด เจ้าตัวเล็กก็แอบรอบคอเขาแน่นขึ้นพร้อมกับหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ “ปันก็รักพ่อเหมือนกันครับ รักพ่อที่สุดเลย”
“...” โอ๊ย ละลายตายแป๊บ นี่ลูกเขาไปเอานิสัยขี้อ้อนแบบนี้มาจากใครเนี่ย!
…
นพดลเพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่นานตอนที่ปันอายุเท่านั้น เขาไปส่งลูกชายที่โรงเรียนทุกเช้าได้ก็จริง แต่ขากลับปันต้องนั่งรถโรงเรียนกลับมาเนื่องจากยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของเขา ดลจำเป็นต้องจ้างพี่เลี้ยงมาคอยดูแลลูกชายทุกเย็นวันจันทร์ถึงศุกร์จนกว่าชายหนุ่มจะถึงบ้านนั่นแหละ แต่ก็ดีอย่างตรงที่ดอกรักหรือป้ารักจะคอยทำข้าวเย็นไว้ให้ทั้งเขาและปันเตรียมไว้ให้ ช่วยทุ่นแรงให้เขาไปได้มากทีเดียว
“สวัสดีครับ ป้ารัก” นพดลยกมือไหว้อีกฝ่ายทันทีเมื่อกลับเข้าบ้าน “ปันเป็นยังไงบ้างครับ อ้าว ทำไมหน้าตาเป็นแบบนั้น”
“นี่กำลังดื้อเลยค่ะ คุณดล ไม่ยอมทำการบ้าน เจอป้าดุหน่อยก็น้ำตาคลอเลย สงสัยคงอยากโดนคุณครูทำโทษพรุ่งนี้”
“ปันไม่อยากทำการบ้าน! ” เด็กชายพูดอย่างดื้อดึง “ปันอยากเล่นเกม! อยากออกไปเตะบอลข้างนอก! ”
“ปัน ไม่เอาครับ อย่าขึ้นเสียงกับผู้ใหญ่แบบนี้สิลูก” นพดลรีบพูดทันทีด้วยความตกใจก่อนจะหันไปขอโทษหญิงสาวอีกคน “ขอโทษแทนปันด้วยนะครับ ดื้ออะไรอย่างนี้ก็ไม่รู้”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่า คุณดล ปันก็เหมือนหลานป้านั่นแหละ งั้นถ้ายังไงวันนี้คุณดลไม่มีอะไรแล้ว ป้าขอกลับก่อนนะคะ พอดีต้องไปดูแลคุณแม่หน่อย แกไม่ค่อยสบาย”
“ครับ ขอบคุณมากจริงๆ ครับ” คล้อยหลังหญิงสาวอีกคนไป นพดลก็หันกลับมาเอ็ดลูกชายต่อ “ไหน ปัน เป็นอะไรครับ หนูงอแงอะไรฮึ ทำไมไม่ยอมทำการบ้าน”
“ก็ปันเบื่อ” เด็กชายเบ้ปากขณะที่คนเป็นพ่อพลิกดูสมุดการบ้านของลูกชายที่เปิดกางอยู่บนโต๊ะ “ปันอยากเล่น ไม่อยากทำการบ้านแล้ว”
“แต่เราสัญญากันแล้วใช่ไหมครับว่าปันจะไปเล่นไม่ได้ถ้าไม่ทำการบ้านให้เสร็จ”
“แต่ผมไม่อยากทำ” พูดพลางผุดลุกจากเก้าอี้ วิ่งไปนอนคว่ำหน้าบนโซฟาเสียอย่างนั้น
ดลถอนหายใจแผ่วเบา เอื้อมมือไปลูบผมลูกชายก่อนจะเลื่อนลงไปแตะไหล่เล็ก ปันขืนตัวขึ้นมานิดหนึ่ง
“ไม่ดื้อสิครับ ปัญญา ถ้าอยากเล่นเกมก็แค่ต้องรีบทำการบ้านให้เสร็จเท่านั้นเอง ไหน ทำข้อไหนไม่ได้ มาให้พ่อช่วยดูดีกว่า”
น้ำเสียงอ่อนโยนกับท่าทีใจดีของอีกฝ่ายทำให้เด็กชายค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง และถึงจะฝืนใจอย่างไร ปัญญาก็เดินไปหยิบสมุดจากบนโต๊ะมาอย่างว่าง่าย กางตรงหน้าที่เขาทำค้างอยู่ให้อีกฝ่ายดู
นพดลดึงร่างของลูกชายขึ้นไปนั่งบนตักเพื่อจะได้ดูคำถามข้อที่ปันทำไม่ได้ไปพร้อมๆ กัน และเมื่อชายหนุ่มค่อยๆ อธิบาย พยายามถามกระตุ้นเพื่อให้เด็กชายคิดตาม ในที่สุดปัญญาก็จรดปลายดินสอไม้ลงบนหน้ากระดาษและขีดเขียนคำตอบลงในที่สุด
ล่อไปประมาณเกือบชั่วโมงกว่าเขาจะคุมลูกชายให้ทำการบ้านเสร็จ… ขอบอกเลยว่าตอนนี้ทั้งเหนื่อยทั้งหิว ไม่มีแรงจะขยับตัวทั้งๆ ที่ว่างและอาหารก็รอเขาพร้อมอยู่บนโต๊ะ
“พ่อ” ไอ้ตัวแสบเริ่มปีนขึ้นมาก่ายเขาอย่างที่ชอบทำเวลาจะอ้อน “ปันไปเล่นเกมได้รึยังครับ”
“ครับ ไปเล่นได้แล้วครับ” แล้วก็ออกจากตัวเขาด้วย หนักเฟ้ย ยิ่งตอนนี้หมดแรง ต่อให้มันอ้อนก็ไม่ค่อยรู้สึกว่ามันน่ารักเท่าไรล่ะ
“งั้นผมไปเล่นเกมล่ะนะ อ้อ ผมกินข้าวแล้วนะพ่อ” แล้วเจ้าตัวก็เผ่นแน่บขึ้นบ้านไป
น่ารักเสียไม่มี
ดลลงมือกินข้าวบนโต๊ะ จากนั้นก็ตบท้ายด้วยแก้วมังกรที่อยู่ในตู้เย็น ตั้งใจจะหั่นส่วนหนึ่งไปให้ปันที่อยู่ด้านบน ไอ้หมอนี่ไม่เคยคิดจะทำกินเอง ถ้าไม่มีใครประเคนไปไว้ข้างลูกชายเขา ต่อให้มีผลไม้ล้นบ้านมันก็ไม่หยิบกิน
และเมื่อขึ้นมาถึงบนห้องลูกชาย นพดลก็วางจานที่ใส่ผลไม้ไว้บนโต๊ะข้างๆ คอมของเจ้าตัวแสบ ตามองเกมที่เด็กชายเล่น ดูๆ แล้วไม่เห็นจะน่าสนุกตรงไหน ทำไมพวกเด็กๆ ถึงได้ติดกันงอมแงมนัก
“ปัน เดี๋ยวสามทุ่มแล้วต้องเลิกนะลูก แล้วนี่ กินผลไม้นี่ด้วย”
“แก้วมังกร” ปัญญาหันหน้ากลับมามองพร้อมกับตีหน้ายู่ “ปันไม่ชอบแก้วมังกร”
“ไม่ชอบก็ต้องกินครับ”
“ปันกินอย่างอื่นไม่ได้เหรอฮะ กล้วยก็ได้ แต่ปันไม่อยากกินแก้วมังกร”
“อย่าดื้อ ปัน ของดีมีประโยชน์น่ะไม่ต้องไปกลัวมัน กินเข้าไป”
จนแล้วจนรอดเด็กชายก็ต้องพยักหน้ารับ จากนั้นก็หันไปเล่นเกมต่อหน้าตาเฉย
“เดี๋ยวกินครับ”
ให้มันได้แบบนี้สิ ลูกเขา
สามทุ่มตามเวลาที่รับปากกับพ่อไว้ ปันก็เลิกเล่นเกม ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ จากนั้นก็ออกจากห้องไปหาดลที่อยู่ในห้องนอนใหญ่ เมื่อมาถึง เจ้าตัวเล็กก็ปีนขึ้นไปบนเตียง ขดตัวลงนอนข้างๆ ดลที่อยู่ในชุดเตรียมนอนเรียบร้อย ตาจับจ้องอยู่ที่หน้าจอโทรทัศน์ซึ่งฉายรายการข่าวภาคค่ำ มือเลื่อนลงมาลูบหัวเด็กชายเบาๆ อย่างรักใคร่
“ไง ปัน กินแก้วมังกรหมดรึเปล่า”
“หมดแล้วครับ”
“แล้วจานล่ะ เอาไปเก็บรึยัง”
“...” เงียบแบบนี้แปลว่าจานเปล่ายังอยู่ที่เดิม เอาเถอะ พรุ่งนี้เช้าเขาค่อยจัดการก็ได้
“แปรงฟันหรือยังครับ”
“แปรงแล้วครับ” พูดพลางทำหน้าสะลึมสะลือ
“ง่วงแล้วเหรอ”
“ครับ”
“งั้นนอนกันดีกว่า” นพดลว่าพร้อมกับทาบริมฝีปากลงบนหน้าผากของลูกชาย ปัญญาส่งยิ้มซุกซนกลับมาให้
"ฝันดีครับพ่อ"
นพดลตอบคำพูดนั้นด้วยการเคลื่อนหน้าเข้าไปทาบริมฝีปากลงบนหน้าผากมนของลูกชาย
"ฝันดีครับคนเก่ง" ลูบหัวเจ้าตัวเล็กอย่างรักใคร่ ปันเขยิบเข้ามาหอมแก้มเขาคืน จากนั้นก็หลับตาพริ้มอย่างเพลียจัด ครู่ต่อมาเด็กชายก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว ดลยกยิ้มขันพร้อมกับเกลี่ยเส้นผมของปันอย่างเอ็นดู
คนที่สำคัญยิ่งกว่าชีวิตของเขาเองอยู่ตรงหน้า คนที่ทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตมีความหมาย เด็กชายที่เป็นเหมือนโลกทั้งใบของเขา
เขาอยากให้ปันมีความสุข... ความปรารถนาของเขามันก็ง่ายๆ แค่นั้นเอง
…
หากตอนนี้ลูกชายเจ้าของพวงแก้มกลมที่มักมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอยู่เป็นนิจกำลังตีหน้าบูดอยู่บนโต๊ะอาหาร ใบหน้าใสงอง้ำขณะที่มือเริ่มใช้ช้อนเขี่ยข้าวในจานไปมา
"น้องปัน" นพดลพูดเสียงไม่สบายใจนัก จริงๆ เขาควรจะดุที่ลูกเขี่ยข้าวเล่น แต่เห็นหน้าหมองๆ นั่นแล้วดุไม่ลง "กับข้าวไม่อร่อยเหรอครับลูก"
ที่ถามแบบนั้นเพราะวันนี้นพดลทดลองทำอาหารเมนูใหม่เป็นครั้งแรกหลายอย่าง ทั้งปูผัดผงกะหรี่กับทอดมันกุ้งที่เจ้าตัวแสบเคยไปกินที่ร้านอาหารแล้วติดใจนักหนา แต่อาจจะเพราะเขาทำครั้งแรกมันเลยไม่ถูกปากเจ้าตัวเล็กก็เป็นได้ หากปันเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขาฝืนๆ
"อร่อยครับพ่อ โดยเฉพาะปูผัดผงกะหรี่ ผมชอบมาก"
"แล้วทำไมทำหน้างอแบบนั้นล่ะ หรือว่าโดนครูดุอะไรมา" ดลถาม "ไม่ใช่ว่าไปทำอะไรแสบๆ ไว้ใช่ไหมครับ"
"ฮื้อ... เปล่านะครับ ปันเป็นเด็กดีนะ" พูดพร้อมกับบิดตัวไปมาเหมือนงอนที่พ่อไม่เชื่อใจ นพดลหัวเราะออกมานิดหนึ่งกับท่าทางนั้น
"ถ้าอย่างนั้นทำไมน้องปันเด็กดีไม่ตั้งใจทานข้าวเลยครับวันนี้" พูดพร้อมกับยกมือลูบหัวทุย "เอาแต่เขี่ยไปมาแบบนั้นคนทำเสียใจหมดแล้วน้า"
เจ้าตัวเล็กทำตาโตอย่างตกใจ "คุณพ่อเสียใจเหรอครับ? "
"เสียใจสิครับ"
"งั้นปันจะตั้งใจกิน" ว่าแล้วเด็กชายก็ตักเข้าคำต่อไปเข้าปากอย่างกระตือรือร้น แต่ก็แค่ครู่เดียวเท่านั้นเจ้าตัวก็ดูซึมลงไปอีก นพดลชักกังวลจริงๆ จังๆ
"ปัน มีอะไรที่โรงเรียนรึเปล่าลูก โดนเพื่อนแกล้งมาเหรอ หรือว่ากังวลเรื่องอะไร"
"เปล่าครับ ปันไม่ได้โดนเพื่อนแกล้ง" พูดพร้อมกับส่ายหน้ารัวๆ "เพียงแต่... ปันรู้สึกแปลกๆ กับอะไรนิดหน่อย"
"รู้สึกแปลกๆ เรื่องอะไรครับ? "
"ก็... พรุ่งนี้ที่โรงเรียนมีกิจกรรมวันแม่" ปันพูดออกมาในที่สุด "เพื่อนส่วนมากคุณแม่ก็ไปร่วมงานด้วย"
นพดลอึ้งไป เมื่อปีก่อนไม่เห็นปันซึมกับเรื่องอะไรแบบนี้ สงสัยจะถึงวัยที่เริ่มอ่อนไหวกับอะไรแบบนี้เสียแล้ว
"แต่ก็มีเพื่อนหลายคนนะที่แม่ไปร่วมงานไม่ได้" เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงที่ฝืนให้ดีขึ้น แต่ประโยคถัดมาก็อ่อยลงไปอีก "แต่พวกนั้นก็เล่าให้ผมฟังว่าเขาจะไปเที่ยวที่อื่นด้วยกันแทนวันหลัง พ่อครับ...ปันอยากมีแม่บ้าง"
นพดลฟังแล้วอึ้งไปเล็กน้อย แต่ด้วยความที่เขาเตรียมใจมานานแล้วว่าสักวันปันต้องมีความคิดแบบนี้เขาจึงรับมือได้อย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มวางมือลงบนศีรษะของเด็กชาย สบตาใสที่ตอนนี้หม่นลงเล็กน้อยอย่างอ่อนโยน
"ปันครับ เดี๋ยวปันเด็กดีของพ่อรีบกินข้าว แล้วเราไปเดินเล่นสวนหลังบ้านกันดีกว่า"
ปัญญาทำหน้างอ ไม่คล้อยตามการชักชวนที่ดูไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เขาหดหู่แม้แต่น้อย แต่นพดลก็ยังคะยั้นคะยอให้ลูกชายกินอาหารจนหมดจาน ยกจานชามสกปรกเข้าครัวแล้วเขาก็พาเจ้าตัวเล็กออกไปที่สวนตามที่ชวนไว้
สวนในบ้านของเขาไม่ใหญ่มากก็จริงแต่ก็ถูกตัดแต่งเป็นสัดส่วนและได้รับการดูแลอย่างดี นพดลจ้างคนสวนมาคอยจัดการเดือนละสองครั้ง ส่วนตัวเขาคอยรดน้ำพรวนดินแทบทุกอาทิตย์
"ดูสิ ปัน" ดลชี้ไปที่พุ่มดอกไม้พุ่มหนึ่ง "ออกดอกแล้ว สวยไหมครับ"
"สวยครับ" เด็กชายเริ่มทำตาแป๋ว มองดอกไม้อย่างสนอกสนใจ ลืมเรื่องเศร้าเมื่อครู่ง่ายๆ ตามประสาเด็ก "นี่คุณพ่อปลูกเองหมดเลยเหรอ"
"เปล่าครับ" ชายหนุ่มพูดเสียงนุ่ม "ดอกไม้พวกนี้ คุณแม่ปันเป็นคนปลูกต่างหาก"
ปัญญาเบิกตากว้างขึ้นอย่างตื่นเต้น "ว้าว" เด็กชายร้อง ก่อนหน้านี้ปัญญาแทบไม่ให้ความสนใจกับแปลงดอกไม้พวกนี้เลย มองแค่ผ่านๆ ก็คิดว่าสวยดี แต่ความคิดก็จบแค่นั้น แถมเขายังอิดออดเวลาที่นพดลชวนให้มารดน้ำต้นไม้ด้วยกันอีกต่างหาก แต่พอได้รู้ว่าดอกไม้พวกนี้มารดาของเขาเป็นคนปลูกแล้ว ความรู้สึกก็เปลี่ยนไปทันที
"ไงครับ" นพดลลูบหัวเด็กชายอย่างเอ็นดู "ปันชอบไหม"
"ชอบมากครับ" หันมายิ้มแป้นทีเดียว "ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าแม่เป็นคนปลูกดอกไม้พวกนี้ นึกว่าพ่อเป็นคนปลูก"
"เปล่าครับ คุณแม่ต่างหาก" ดลว่าพร้อมกับมองไปที่ดอกไม้หลากสีด้วยสายตาอ่อนโยน แววตาที่แสดงออกถึงความคิดถึง โหยหา รักใคร่ อบอุ่น ปัญญามองเห็นและรับรู้ได้ทั้งหมด เด็กชายสัมผัสได้ว่าดลรักแม่ของเขามากเพียงใด
ปันยังไม่ทันคิดออกว่าควรจะพูดอะไรดีในสถานการณ์แบบนี้ คนเป็นพ่อก็ย่อตัวลงนั่งยองๆ เพื่อระดับสายตาไล่เลี่ยกัน ชายหนุ่มมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนมากกว่าทุกครั้งประดับอยู่บนใบหน้า มืออุ่นไล้ลงบนเส้นผมของเขาอย่างรักใคร่
"ปันครับ ถ้าพ่อพูดว่าคุณแม่ไม่เคยหายไปไหน ปันจะเชื่อไหม แม่อยู่กับปันตลอดเวลา อยู่กับพวกเราตลอด ปันไม่ต้องกลัวว่าจะน้อยหน้าเพื่อน ไม่ต้องกลัวว่าจะเหงาหรอกนะครับ ปันมีแม่ที่วิเศษ มีพ่ออยู่ข้างๆ ปัน เพราะงั้นปันอย่าเสียใจเลยนะลูก พ่อเชื่อว่าแม่ก็คงอยากให้ปันมีความสุข... มีความสุขมากกว่าใครในโลก"
นพดลดึงตัวลูกชายไปกอด แขนเล็กๆ อ้ารับเขาแล้วกอดตอบแน่น ปัญญาซุกหน้าลงบนบ่าเขาขณะที่ดลอุ้มลูกชายขึ้นจากพื้น
"เอาอย่างนี้แล้วกัน เดี๋ยวงานโรงเรียนพรุ่งนี้พ่อไปเอง พ่อจะเป็นทั้งพ่อแล้วก็แม่ให้ปันเองนะ"
"พ่อ" เด็กชายพูดเหมือนเพ้อ ไม่เงยหน้าขึ้นมา "พ่อ..."
"ครับผม" ดลพูดเสียงกลั้วหัวเราะเล็กน้อย มือลูบหัวทุยไปพลาง
"ปันรักพ่อนะครับ"
"พ่อก็รักปัน" พูดแล้วก็พยายามแงะไอ้ตัวแสบออกจากบ่า หางตาของเด็กชายแดงก่ำและมีน้ำตาซึมออกมานิดๆ อย่างที่เขาคิดจริงๆ "ไม่ร้องสิครับ คนเก่ง"
"ผมอยากขี่คอ"
"ถ้าให้ขี่แล้วจะเลิกร้องไห้ไหม"
ปัญญาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ ดลหัวเราะพร้อมกับย่อตัวลงให้เด็กชายไปยืนบนพื้น จากนั้นจึงหันหลังแล้วนั่งยองๆ ลงไปใหม่ ปันรีบปีนขึ้นแผ่นหลังคนเป็นพ่อทันที
"โอย ปัน เบาๆ หน่อยลูก เดี๋ยวนี้ตัวไม่เบาแล้วนะเราน่ะ"
"ผมไม่หนักสักหน่อย" เจ้าตัวเล็กโวยวาย "โตแล้วแต่ไม่หนัก โตแค่ตัวเฉยๆ "
"เหรอ โตแค่ตัวเฉยๆ เหรอ" ดลถามกลับพร้อมกับหัวเราะร่วน "ถ้าปันตัวโตขึ้น ปันก็ต้องหนักขึ้นสิ"
"ม่ายจริง" พูดพร้อมกับออกแรงเขย่าตัวทำเอาคนรับน้ำหนักเซไป
"ปัน อยู่เฉยๆ ลูก ไอ้ตัวแสบนี่ เดี๋ยวก็ร่วงพื้นกันไปทั้งคู่หรอกครับ"
"ปันไม่แสบ" ว่าพร้อมกับเขย่าต่ออย่างดื้อดึง หากแววตาพราวระยับขบขัน เสียงที่พูดออกมาก็กลั้วหัวเราะอย่างน่ามันเขี้ยว "ปันเป็นเด็กดีที่สุดเลยเหอะ"
"เหรอ" น้ำเสียงไม่เชื่อเต็มที่ "ปันเด็กดีที่สุดเลยจริงอ้ะ? "
"จริง! " เสียงดังฟังชัด จากนั้นทั้งคู่ก็หัวเราะร่วนออกมาขณะที่นพดลก้าวเท้าไปตามแผ่นหินที่ปูเอาไว้ในสวน
________________________
Talk: สวัสดีค่าาาาา เอาตอนพิเศษหนึ่งในหกตอนที่จะลงในรูปเล่มมาให้อ่านตามสัญญาแล้วนะคะ ^^
ตอนนี้ก็ยังเปิดพรีอยู่น้าาาา ใครยังไม่ได้จับจองยังพอมีเวลาอยู่จ้า
ซื้อตอนนี้ได้ลดราคาเหลือ 220 บาท จาก 250 บาทด้วยน้า
จิ้มๆ ตามลิงค์ได้เล้ยยย>>>
http://diamondystore.lnwshop.comขอบคุณที่สนับสนุนกันมาตลอดค่า ^__^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
