ตอนที่ 3“หูววววววววว ให้มันได้อย่างนี้ นั่นแหละดี เอาเลยยยยย เพื่อเผ่าพันธุ์ของมนุษยชาติ!!”
ผมหันมองหน้าพี่ทองที่กำลังตื่นเต้นถึงขีดสุด จ้องทีวีตาไม่กระพริบ แถมประกายตาที่ระยิบระยับนั่นก็บอกได้เป็นอย่างดีครับว่าตอนนี้เขาพึงพอใจมากจริงๆ
หลังจากที่ไปซื้อเสื้อผ้าแล้วพวกเราก็ตรงดิ่งกลับบ้านเพราะพี่ทองอยากรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ที่จริงผมก็กังวลใจเหมือนกันว่ากลับมาบิ้วจะยังอยู่หรือเปล่า แต่พอกลับมาแล้วไร้ร่องรอยของบิ้วก็โล่งใจมากทีเดียวครับ ถึงตอนนี้จะชักกังวลกับชะตาชีวิตของตัวเองแล้วก็เถอะ เพราะนั่งดูสารคดีการสืบพันธุ์ชีวิตสัตว์เป็นเพื่อนพี่ทองมาเกือบสี่ชั่วโมงแล้ว
“ชงโค มึงดูไว้ คนกับสัตว์ตอนสืบพันธุ์ ท่าทางก็ไม่ต่างกันนักหรอก บางทีกูก็ชอบเล่นท่ายากอย่างนี้ ถึงสวรรค์กันไปเจ็ดแปดชั้น”
-_- ครับๆ ผมรับรู้แล้วครับ เพราะพี่ก็พูดอย่างนี้ทุกรอบที่เปลี่ยนแผ่นดีวีดีนั่นแหละครับ ไม่น่ายอมให้เขาเช่ามาตั้งสิบแผ่นเลย ให้ตายเถอะ
“ดูไว้เยอะๆ มีประโยชน์ต่อการเรียน เชื่อกู”
อยากรู้นักว่ามันจะช่วยให้ผมเรียนสถาปัตย์จบได้อย่างไร หรือผมจะคิดผลงานที่สร้างสรรค์ออกได้จากการดูสารคดีการสืบพันธุ์ของสัตว์โลก
“ชงโค มึงกด Pause ไว้ก่อน เพื่อนกูคอลไลน์มา”
ผมรีบหยิบรีโมทขึ้นมากด Pause ไว้อย่างไม่ลังเล เฮ้ออออ หยุดสักทีครับ ขอผมพักหายใจบ้างเถอะ เอียนสายตามานานแล้ว
“ว่าไงชายโน กูเหรอ อยู่บ้านน้อง ไม่ใช่น้องหมิวเว้ย กูเพิ่งเลิกกับน้องเค้าไปจำไม่ได้ไง เออ ชื่อชงโค เปล่า...ผู้ชายไอ้สัด รู้จักโดยบังเอิญ แล้วมีไร หืม ม๊าโทรหามึงเหรอ เออ ดีมาก บอกไปว่ากูหายสาบสูญไปแล้ว ม๊าจะได้รู้สึกผิดที่ใช้งานกูเยี่ยงทาส ไม่รู้เว้ย กูงอน ไม่กลับง่ายๆ หรอก เออออออ ฝากไปหาเดซี่ด้วย ลูกคงเหงาถ้าไม่ได้เห็นหน้ากู หึหึ แค่นี้นะ กูยุ่งอยู่ ...บ้านมึงดิ ถึงกูจะเป็นไบแต่ก็ไม่ง่ายนะไอ้เหี้ย พอๆ กูจะดูสารคดีต่อ อย่ามาไร้สาระไอ้สัดโน หึหึ เออ น่ารักดิวะ ฮ่าๆๆ พอเลยไอ้เหี้ย ไม่ต้องยุ”
พี่ทองคุยเสร็จก็โยนมือถือลงบนโต๊ะ ก่อนจะแย่งรีโมทไปจากผมแล้วกด Play ดูสารคดีต่อ ในขณะที่ผมลอบถอนหายใจออกมา เขาเลยหันมามองพร้อมกับเชิดคิ้วขึ้น
“เบื่อก็บอกดิวะ ทนอยู่เพื่อ?”
ที่จริงก็ไม่ได้อยากทน แต่เห็นเขากำลังดูเพลิน ผมก็ไม่อยากขัด
‘ก็นั่งดูเป็นเพื่อน’ ผมส่งข้อความไปทางไลน์ พี่ทองหยิบมือถือขึ้นมาดู ก่อนจะทำหน้าเซ็งๆ ใส่ผม
“กูดูคนเดียวได้ มึงจะไปทำอะไรก็ไปสิ”
อ่า...ผมก็ลืมนึกไปว่าเขาเป็นคนประเภทไหน -*-
‘งั้นผมไปรดน้ำต้นไม้นะ พี่หิวข้าวก็ไปเรียก’
“เออๆ ไปได้แล้วไป”
ผมลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะเดินลงบันไดมายังชั้นล่าง วันนี้ดอกชงโคก็ยังบานสะพรั่งเต็มต้น สีสวยไม่แพ้ดอกกุหลาบ ผมหยิบบัวรดน้ำไปเติมน้ำจนเต็ม แล้วเริ่มรดน้ำต้นดอกกุหลาบก่อนอย่างที่ทำเหมือนทุกวัน
ชีวิตที่เงียบสงบมันดีจริงๆ นะครับ ถึงจะเหงาไปบ้าง แต่ก็มีความสุขดี ผมในตอนนี้ถึงจะตายไปก็คงไม่รู้สึกเสียใจ เพราะไม่มีอะไรให้อาวรณ์ คนที่ผมรักมากที่สุดจากโลกนี้ไปแล้ว ตอนนี้ผมถึงมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองเท่านั้น ไม่มีใครที่อยากปกป้อง ไม่มีใครให้ห่วง และไม่มีใครที่รัก
ถึงผมจะยังมีพ่อ...แต่ก็นานมากแล้วที่ผมไม่เคยคิดและมองเขาในฐานะนี้ แม่ต้องจากไปเพราะความใจร้ายของเขา...ผู้ชายที่ไม่เคยรักผมกับแม่...ผมจะเรียกเขาว่าพ่อได้ยังไง ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ผมก็ไม่เคยลืม...เรื่องในวันนั้น ถึงเขาจะคิดว่าผมลืมไปหมดแล้ว ลืมความใจดำ ลืมหมดเกี่ยวกับตัวเขา แต่ความจริงแล้วผมจำได้ทุกรายละเอียด ผมเป็นพยานเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ แค่เพียงผมไม่พูด แค่ไม่ได้พูดออกมาเท่านั้น...พวกสารเลวที่ทำร้ายแม่ของผมถึงได้ปล่อยให้ผมมีชีวิตต่อไป เพราะพวกมันคิดว่าผมช็อคจนความจำเสื่อม พวกมันคิดว่าผมกลายเป็นไอ้ใบ้ที่ไม่สามารถเอาผิดกับพวกมันได้แล้ว...
ผมปล่อยให้พวกมันได้มีชีวิตที่สุขสบายบนกองเงินที่แปดเปื้อนไปด้วยเลือดของแม่ที่ผมรัก รอคอยให้ผลกรรมตามสนองพวกมันเอง... แต่ความจริงแล้ว...ผมก็แค่กลัว ผมเป็นแค่คนขี้ขลาดที่ทำอะไรไม่ได้ มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว...แม่จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ในวันนั้นผมตะโกนจนสุดเสียง กรีดร้องอย่างคนเสียสติ และหลังจากนั้น...ไม่ว่าผมจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่เคยได้ยินเสียงของตัวเองอีกเลย
“ชงโค! ฮะ..ฮัดเช้ย! หะ..หูตึงรึ..ไง ฮัดเช้ย! ระ...เรียก ฮัดเช้ย!”
ผมหลุดจากภวังค์ก่อนจะหันกลับไปมองพี่ทองที่กำลังปิดจมูกตัวเอง น้ำตาซึมเพราะจามติดๆ กันหลายที ผมเห็นดังนั้นเลยรีบยื่นผ้าเช็ดหน้าของตัวเองไปให้เขา
“อิ๋วอ้าว”
ผมยิ้มนิดๆ กับท่าทางของเขา ก่อนจะทำภาษามือบอกเขาไปว่า ‘เดี๋ยวไปทำให้’
“ไอ้อู้เอื้อง”
ภาษามือง่ายๆ เขาไม่มีทางไม่เข้าใจหรอก แค่ไม่ยอมเข้าใจมันมากกว่า -_- แต่ช่างมันก็แล้วกันครับ เย็นมากแล้ว ไปทำข้าวเย็นกินกันเถอะ
ผมเอาบัวรดน้ำไปเก็บเข้าที่ แล้วเดินมาลากแขนพี่ทองให้ขึ้นบ้านมาด้วยกัน
“ชงโค กูหายใจไม่ออก” พี่ทองร้องโวยวายทันทีที่มาอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้าน เขาโยนผ้าเช็ดหน้าของผมลงบนโต๊ะ แล้วนอนราบไปกับโซฟา ท่าทางของเขาตอนนี้ทรมานน่าดู ตาคมกริบที่เคยเป็นประกายตอนนี้บวมแดงมีน้ำตาไหลซึมออกมา ปากอ้านิดๆ คงเพราะหายใจทางจมูกลำบาก ทั้งๆ ที่จมูกโด่งขนาดนั้นแท้ๆ แต่นี่ไม่ใช่เวลามาชมว่าจมูกของเขาโด่งแค่ไหนนะ!!
คงเพราะวันนี้ลมค่อนข้างแรงแล้วพี่ทองก็ไม่ได้ใส่ผ้าปิดจมูกเอาไว้ อาการของโรงภูมิแพ้ละอองเกสรดอกไม้เลยแย่อย่างที่เห็น อันดับแรกผมต้องไปหายามาให้เขาก่อนครับ แต่บ้านผมไม่มียาภูมิแพ้อะไรติดไว้เลย เพราะไม่ใช่โรคประจำตัวของผม มีก็แต่ยาพารากับยาใส่แผลสด ซึ่งมันคงไม่ช่วยอะไรเลย คงต้องหวังพึ่งร้านขายยาของเภสัชหน้าปากซอยแล้วล่ะครับ
ผมขยับเข้าไปใกล้พี่ทอง กำลังจะสื่อสารให้เขาเข้าใจว่าผมจะไปซื้อยา แต่จากอาการของเขาแล้ว ผมคงทิ้งเขาอยู่คนเดียวไม่ได้ ทำไมถึงเป็นหนักขนาดนี้นะ รู้ว่าตัวเองแพ้เกสรดอกไม้แล้วก็ไม่ป้องกันเลย แถมยังเลือกมาอยู่บ้านผมที่ปลูกดอกไม้ไว้ทั้งสวนหน้าบ้านและหลังบ้านอีก -_-
เบื้องต้นที่ทำได้ตอนนี้ก็ต้องถอดเสื้อผ้าเขาออกก่อน เพราะผมแน่ใจว่าละอองของเกสรดอกไม้มันคงติดอยู่ตามเสื้อผ้าเยอะเกินไป จึงทำให้เขาเป็นหนักขนาดนี้ทั้งๆ ที่อยู่ในบ้านแล้วแท้ๆ
“ฮะ...เฮ้ยยยยยย! จะ..จะทำอะ..อะไร”
พิมพ์อธิบายไปก็คงยาว และผมก็ไม่มีเวลาขนาดนั้น เลยไม่สนใจเสียงร้องโวยวายของเขา อีกอย่างพี่ทองตอนนี้แค่จะยกมือยังไม่มีแรงเลยครับ เขาขัดขืนผมไม่ได้หรอก
“ชงโค ยะ...อย่านะมึง” คงมีแค่ปากที่ยังมีแรงขยับ แต่เสียงแผ่วมากจนแทบไม่ได้ยิน
ใช้เวลาเพียงไม่นาน พี่ทองก็เหลือแต่กางเกงในแค่ตัวเดียว ผมรีบเอาเสื้อผ้าของเขาไปใส่ตะกร้าที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ กับเครื่องซักผ้าหลังบ้าน แล้วหยิบเอาผ้าขนหนูและกะละมังใส่น้ำมาด้วย จะได้เช็ดหน้าเช็ดตาให้เขา
“ทำบ้าอะไรของมึง ไม่ต้องส่งไลน์มาบอกเหตุผลด้วย กูไม่อ่าน กูโกรธ!”
จะโกรธจะอะไรก็ช่างเถอะครับ แค่เขาดูท่าทางดีขึ้นมาหน่อยก็โอเคแล้วล่ะครับ ผมจะได้ถือโอกาสออกไปซื้อยามาให้
“อูยยยย เช็ดอะไรของมึงเนี่ย” ก็เช็ดปกตินะ พี่จะครางทำไมล่ะครับ -*-
“เชี่ยยย ถ้ามึงยังเช็ดอีก บอกเลยว่ากูจะไม่ทน” แค่ผมเช็ดบริเวณอกแค่นั้นก็ทำสีหน้าเหมือนกับกระทิงในสารคดีที่ผมนั่งดูกับเขาไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้เลย
-_- อะไรของเขานะ จะตายอยู่แล้วยังจะมีอารมณ์ใคร่อีกเหรอ?
“ซี้ดดดดด กูยิ่งหายใจไม่ทั่วท้องเข้าไปใหญ่ พอแล้วชงโค” ถึงปากจะขยับพูดไม่หยุด แต่เขาก็ไม่ได้ขยับหนี ผมเอาผ้าชุบน้ำอีกครั้ง บิดให้หมาดแล้วเช็ดวนที่หน้าท้องเขา พี่ทองหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเมื่อกี้ซะอีก แถมอะไรๆ ของเขายังแทบจะดันทะลุกางเกงในออกมา
“มึง...มึงไปซื้อยาไป ตอนนี้กูพอไหว เอายาพ่นจมูกมาด้วยล่ะ... ไม่ต้องเช็ดแล้ว รีบๆ ไป เดี๋ยวกูจะไปอาบน้ำ”
ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะลุกเอากะละมังกับผ้าไปเก็บ แล้วเดินมาหยิบกระเป๋าตังค์ มือถือและกุญแจรถ เห็นแผ่นหลังพี่ทองหายลับเข้าไปในห้องน้ำโดยไวแล้วยิ่งอยากหัวเราะ หึหึ...คนบ้าก็มีอารมณ์เหมือนกันนี่หว่า
รีบไปซื้อยาดีกว่าครับ เพราะถ้าคืนนี้ไม่มียาเตรียมไว้ พี่ทองต้องตายแน่ๆ ก็บ้านผมน่ะ ยิ่งดึกกลิ่นดอกไม้ยิ่งหอมกระจายไปทั่วบ้าน อ่า...คงต้องหาผ้าปิดจมูกมาให้เขาด้วยสินะ แต่ก่อนออกไปผมก็ไม่ลืมที่จะส่งไลน์บอกเขาว่า
‘อย่าลืมซักกางเกงในนะ เมื่อกี้ผมเห็นมันเปียกด้วย ^^’
.
.
.
กลับจากซื้อยาก็เห็นพี่ทองนั่งพิงโซฟาดูสารคดีอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าขาวๆ ยังขึ้นสีระเรื่อผมก็เลยเดินเข้าไปใกล้ แตะหลังมือบนหน้าผากเขาเพื่อวัดไข้ แต่ปฏิกิริยาที่ตอบรับคืออะไร ทำไมพี่ต้องสะดุ้งซะเว่อจนตกโซฟาไปล่ะเนี่ย -_-
หรือเพราะมีไข้ สมองเลยยิ่งเพี้ยนหนักกว่าเดิม
“หิวข้าว เมื่อไหร่จะทำให้กิน” พอตั้งตัวได้ กลับขึ้นมานั่งบนโซฟาเป็นที่เรียบร้อย ก็ตีหน้าบึ้งใส่ผมทันที
ผมชี้ถุงยาในมือ เพื่อให้เขาเข้าใจว่าก็เพราะออกไปซื้อไอ้นี่มาให้นี่แหละ ถึงยังไม่ได้ทำ แต่คนรวนก็ยังรวนอยู่ดี เพราะฉะนั้น ไม่ต้องไปสนใจคงดีที่สุด
ผมวางถุงยาไว้บนโต๊ะ แล้วเข้าครัวเพื่อทำข้าวเย็น วันนี้คงกินอะไรอย่างอื่นไม่ได้นอกจากข้าวต้ม เพราะพี่ทองดูท่าจะมีไข้ แถมเสียงที่ได้ยินก็แหบนิดๆ ให้กินอะไรอ่อนๆ ดีกว่าครับ
“เสร็จยัง ไม่เสร็จจะนอนก่อนแล้วนะ ง่วง” พี่ทองเดินเข้ามาในห้องครัว ตั้งคำถามด้วยสีหน้าบึ้งๆ
ผมเลยจำเป็นต้องควักมือถือออกมาพิมพ์ข้อความให้เขาอ่าน
‘รออีกแป๊บเดียว อย่าเพิ่งนอน กินข้าวก่อนจะได้กินยา’
“แต่หิวแล้ว รอนานมากแล้วเนี่ย”
‘กินน้ำไปก่อน’
พี่ทองทำหน้าเซ็งๆ แต่ก็หันไปเปิดตู้เย็นที่อยู่ใกล้ๆ แต่ผมรีบตามไปปิดประตูตู้เย็นแล้วหาน้ำที่ไม่เย็นมาให้เขาแทน
‘ไม่สบาย ห้ามกินน้ำเย็น’
“ถ้าน้ำไม่เย็นกูกินไม่ลง”
ผมยืนจ้องตาวัดใจกับพี่ทองอยู่ได้ไม่นาน ก็ต้องรีบกลับมาดูหม้อข้าวต้มที่กำลังเดือดได้ที่ เท่านั้นแหละเขาก็จัดการกระดกน้ำเย็นๆ จนหมดขวดทันที
“คนอย่างกูไม่เคยป่วยเว้ย แค่นี้สบายมากครับทูนหัว”
หึ ไม่เคยป่วย แล้วเมื่อเย็นแมวที่ไหนมันร้องหายใจไม่ออก จามแล้วจามอีกวะ?
เออ ช่างเถอะ ถ้าเขาไม่ห่วงตัวเองผมก็ไม่มีปัญญาไปทำอะไรได้หรอก อย่างมากก็รอเก็บศพไปเผาให้นั่นแหละ -*- น่าหงุดหงิดจริงๆ เลย!
แค่กๆๆๆๆ
นั่นไง ไอแล้วไหมล่ะ -*-
“แค่สำลักน้ำ ไม่ได้ไอนะมึง”
ผมส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ก่อนจะยกหม้อข้าวต้มลงจากเตา พี่ทองตาเป็นประกายรีบเคลื่อนย้ายตัวเข้ามาใกล้ด้วยความไวแสง
“เมื่อเช้าก็ข้าวต้ม ตอนเย็นก็ข้าวต้มอีกแล้วเหรอ”
ผมจิ้มไปที่อกเขาแรงๆ ก่อนจะรัวภาษามือใส่อย่างหงุดหงิดใจ
“โกรธอะไรเนี่ย ไม่เห็นจะเข้าใจ -*-”
ผมเลิกสนใจพี่ทองแล้วตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้เขา ก่อนจะเดินไปเอายาที่วางไว้บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นมาให้ แต่กินไปได้สักพักคนที่บอกว่าตัวเองไม่ป่วยก็ไอไม่หยุด เพราะถ้วยของเขานี่ใส่พริกไทยจนเหมือนกับเปิดฝาขวดเทลงไปเลยเทีเดียว
เหยยยยย คนบ้านี่มันไม่บ้าอย่างเดียวนะ มันโง่ด้วย! -_-
แค่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอ้า! ไอขนาดนี้ อาเจียนแน่ๆ ครับ
นั่นไง กาข้อสอบไม่เห็นแม่นอย่างนี้บ้าง
ผมขยับตัวเข้าไปใกล้พี่ทองโดยอัตโนมัติ ก่อนที่อาหารเก่าจะพุ่งจนเปื้อนเสื้อผ้าของเขา มือข้างหนึ่งของผมก็ไปรองไว้ ส่วนอีกข้างก็รีบหยิบถ้วยข้าวต้มที่ใกล้จะหมดแล้วของเขามารองอีกชั้น เขาคงอาเจียนจนแทบจะหมดไส้หมดพุงเลยมั้ง เพราะถ้วยข้าวต้มถ้วยใหญ่ที่แทบจะไม่มีอะไรเหลือแล้วกลับเต็มจนเกือบล้น
“ทะ...ทำอะไรน่ะ” พี่ทองเงยหน้าซีดเซียวขึ้นมองผม ความตกใจยังคงปรากฎอยู่บนใบหน้า
ผมไม่สนใจจะตอบคำถาม เดินมาที่อ่างล้างจานเพื่อล้างมือกับเทของเก่าของพี่ทองทิ้งไป
“มึง...ไม่รังเกียจเหรอวะ”
จะให้รังเกียจอะไรล่ะครับ ก็แค่อาเจียน ไม่ใช่ว่าชีวิตผมไม่เคยอาเจียนเสียหน่อย
“ทำไมกูต้องมาอ้วกต่อหน้ามึงด้วยเนี่ย บัดซบบบบ” จู่ๆ เขาก็โวยวายขึ้นมา ผมทนไม่ไหวเลยพิมพ์ข้อความใส่มือถือแล้วยื่นไปใกล้จนหน้าจอติดกับตาคมกริบของเขาแบบแนบสนิทเลยทีเดียว
“โอ้ยยย ชงโค มึงจะเอายัดเข้ามาในลูกตากูรึไงหา!”
-*- เป็นไปได้อยากจะเอายัดปากพี่ให้หุบปากด้วยซ้ำไป
“โกรธอะไร ห้ะ กูสิที่ต้องโกรธ มึงเอามือมารับอ้วกกูทำไม น่าขยะแขยงจะตายชัก”
น่าขยะแขยงที่เขาพูดหมายถึงอะไร มือผมใช่ไหม?
“เดี๋ยว! จะเดินหนีไปไหน โกรธอะไรนักหนาวะ แค่กๆ อย่าให้ต้องเสียงดังสิ เจ็บคออยู่นะ แค่กๆ”
สมน้ำหน้า! ไม่สบายแล้วทำตัวซ่าดีนัก แต่เห็นสภาพแล้วปล่อยไว้คนเดียวไม่น่ารอด
ผมถอนหายใจ ก่อนจะเดินกลับมาหาพี่ทอง เทน้ำใส่แก้วให้เขาพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองเช็ดหน้าของเขาเบาๆ
“เรื่องนี้ห้ามบอกใครนะ มันไม่เท่ -///-“ ใบหน้าแดงระเรื่อกับเสียงแผ่วๆ ของพี่ทองทำให้ผมชะงักมือที่กำลังเช็ดหน้าให้เขาไป
อืม...คนบ้าก็อายเป็นเหมือนกันครับ ^^
“ไม่ต้องยิ้ม มึงมันนิสัยไม่ดี”
เอ้า...ผมทำอะไรไม่ดีกับเขาไปล่ะเนี่ย
จู่ๆ พี่ทองที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ยกแขนขึ้นโอบรอบเอวผมแล้วซบใบหน้าลงกับหน้าท้องของผมซะอย่างนั้น แต่เมื่ออยู่ใกล้กันอย่างนี้ ผมถึงได้รู้ว่าพี่ทองกำลังไข้ขึ้นสูง ขนาดมีเสื้อผ้ากลางกั้นไว้ ผมยังรับรู้ได้ถึงความร้อนจากตัวเขา
“เอามือมารับอ้วกกูทำไม ม๊ากูยังไม่เคยทำเลยนะ มึงบ้าไปแล้ว”
อ่า...ผมทำให้เขารู้สึกแย่ใช่ไหม
ผมอยากขอโทษก็เลยยกมือขึ้นลูบหัวเขาเบาๆ แต่พี่ทองก็จับมือผมไว้แล้วเอาไปแนบกับแก้มของตัวเอง
“ตัวมึงหอม...”
ผมนิ่งงันไปทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงความอุ่นวาบที่บริเวณฝ่ามือ... ริมฝีปากของพี่ทองกำลังประทับอยู่กลางฝ่ามือของผม หัวใจที่ไม่เคยเต้นรัวเร็วเพราะความตื่นเต้นเลยสักครั้ง บัดนี้กำลังเต้นอย่างบ้าคลั่งจนกลัวว่าคนที่กำลังอยู่ใกล้มันมากที่สุดจะได้ยิน
“ดอกชงโคจะหอมอย่างนี้ด้วยหรือเปล่า...หืม จะหอมอย่างนี้ไหม...ชงโค”
พี่ทองคงไข้ขึ้นจนเพี้ยน หรือจมูกเขาต้องมีปัญหาแน่ๆ ถึงได้บอกว่าหอม ทั้งๆ ที่มือข้างที่เขากำลังจูบคือมือข้างที่ผมใช้รับอาเจียนของเขา -O-;
ต้องพาไปนอนแล้วล่ะครับ ไม่งั้นเขาจะเลอะเลือนกว่านี้ สภาพหน้าแดง ตาปรือ ริมฝีปากสีสดดั่งเชอร์รี่น่ะ...ไม่ปลอดภัยกับหัวใจผมเลยสักนิด แถมตอนนี้ทำตัวว่าง่าย ให้กินยาก็กิน เช็ดตัวให้ก็ไม่ขัดขืน ขนาดผมถอดเสื้อผ้าเขาออกจนหมด เขาก็ยังไม่ว่าอะไร แค่จ้องหน้าผมด้วยตาเยิ้มๆ เท่านั้น
อ่า...พี่อย่าทำอย่างนี้สิครับ เกิดผมหน้ามืดขึ้นมา พี่จะแย่เอานะ ผมยังไม่อยากใช้สิบท่ายากที่ได้ดูจากสารคดีกับพี่ตอนนี้หรอก เพราะถ้าเป็นไปได้ ก็อยากให้พี่ใช้กับผมมากกว่า...เฮ้ยยย ไม่ใช่ครับ ผมว่าผมคงจะติดไข้เขาแล้วล่ะ ความคิดถึงได้เลอะเลือนไปกันใหญ่ -*-
.
.
.
เดซี่จะรู้ไหมว่าตอนนี้พ่อของมันกำลังป่วย คนที่รักมันมากที่สุดกำลังแย่ ผมเฝ้าไข้พี่ทองมาสองวันเต็มๆ แบบไม่ได้พัก เพราะนอกจากผมแล้วในบ้านนี้ก็ไม่มีคนอื่นอยู่อีก วันแรกน่ะหนักน่าดู เพราะไข้ขึ้นตลอด ต้องคอยเช็ดตัว ปลุกให้ตื่นมากินยาทุกๆ หกชั่วโมง เห็นท่าไม่ดีก็เลยรีบตามหมอมา ฉีดยาไปสองเข็มอาการถึงได้ทุเลา แต่ตกดึกก็ยังเพ้อหาเดซี่อยู่ดี ไม่รู้ว่าเดซี่นี่เป็นลูกสาวหรือเป็นเมียกันแน่ แต่ก็เอาเถอะครับ เขารักของเขา ไม่ได้เจอคงจะคิดถึง -_-
“หมีแพนด้า!!” แต่พอหายดีแล้วก็ปากเสียทันที ผมมองหน้าพี่ทองนิ่งๆ ก่อนจะใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากเขาให้นอนลงแต่โดยดีเพราะผมกำลังจะเช็ดตัวให้
“ตาเป็นหมีแพนด้าเลยว่ะ ฮ่าๆ” ก็เพราะใครล่ะครับที่ทำให้ตาผมคล้ำอย่างนี้ มันน่าจับกดหมอนแล้วฆ่าให้ตายนัก
“เฮ้ยๆ ไม่เช็ดเว้ย กูหายแล้ว จะอาบน้ำ”
ปากก็บอกว่าหาย แต่แรงจะลุกจากเตียงแทบไม่มี ไม่รู้ว่าที่บ้านเลี้ยงมายังไงถึงได้ดื้อโคตรๆ อย่างนี้ ตัวก็ใหญ่กว่าผมยังจะมาดีดดิ้นขี้อายอีก ถามจริงๆ เถอะ ตอนแก้ผ้าต่อหน้าผู้หญิง พี่อายอย่างนี้มั้ยวะ -*-
ผมชี้หน้าเขาให้เงียบ ก่อนจะพยายามถอดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างยากลำบาก แต่ก็เหมือนจะเหนื่อยเปล่าครับ เพราะเขาไม่ยอมให้ความร่วมมือ แต่ผมต้องลงไปรดน้ำต้นไม้ แถมเดี๋ยวต้องไปทำข้าวต้มมาให้เขากินก่อนกินยาด้วย จะมาเสียเวลาอยู่นี่ไม่ได้ ทางเดียวก็คือล็อคไว้ไม่ให้ดิ้นนั่นแหละครับ
แกร๊ก!
“ชงโค!!! ไอ้เด็กบ้า!!! มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้” เออ ดีครับ ดิ้นเข้าไป ดิ้นอย่างนี้กางเกงจะได้ถอดง่ายหน่อย
“ไม่เคยมีใครทำกับกูอย่างนี้มาก่อนเลยนะ มึงกล้ามากกกกกก!!”
กล้าไม่กล้าผมก็ทำไปแล้ว พี่อยากพูดไม่รู้เรื่องเองทำไม บอกให้อยู่เฉยๆ ดีๆ ฟังที่ไหน ไม่โดนใส่กุญแจมือล็อคกับหัวเตียงคงไม่ให้ความร่วมมือ
“อย่าให้กูหลุดไปได้นะมึง”
เออ งั้นพี่ก็อย่าหลุดไปได้เลยครับ จนกว่าจะหมดฤทธิ์นั่นแหละผมถึงจะปลดล็อคให้
ความจริงมันก็ไม่ได้มีอะไรน่าอายนะครับ ผมก็ผู้ชาย เขาก็ผู้ชาย ของก็เหมือนๆ กัน ถึงขนาดของผมจะสู้ไมได้ แต่รูปร่างก็ไม่ได้ต่างกันเลย ไม่รู้เขาจะโวยวายไปทำไม
ผมลงมือเช็ดตัวให้เขาอย่างที่เคยทำมาตลอดสองวัน แต่ละครั้งก่อนเช็ดเขาก็ไม่เคยให้ความร่วมมือล่ะครับ ถึงจะนอนซมเพราะพิษไข้ ก็ไม่ได้สมยอมเลยสักนิด แต่พอเริ่มเช็ดให้จริงๆ ก็ไม่พูดไม่จา หันไปมองหน้าก็เบือนหนีสายตาผมตลอด แถมน้องชายเขานี่ เช็ดให้แต่ละที ไม่เคยมีสักครั้งที่จะอยู่สงบ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ เช็ดทำความสะอาดให้ไปตามเรื่องตามราว ถึงยิ่งเช็ดจะยิ่งมีน้ำใสๆ ปริ่มออกมาก็เถอะ -_-
“ทำไมต้องทำให้ขนาดนี้ด้วยวะ” พี่ทองถามด้วยสีหน้าจริงจัง ในขณะที่ผมหันไปยิ้มให้
มันก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษนี่ครับ เพราะเขาไม่สบาย ผมที่อยู่กับเขาในตอนนี้ก็ต้องดูแลอยู่แล้ว จะให้ดูเฉยๆ ทำใจจืดใจดำ ผมทำไม่ได้หรอก
“กูอยากให้มึงพูดได้...เพราะกูจะได้รู้ว่าเวลากูถาม มึงอยากตอบหรือไม่อยากตอบกันแน่ แต่เพราะมึงพูดไม่ได้ กูถึงไม่รู้ว่าความนิ่งเงียบนี่หมายถึงอะไร มึงมีคำตอบอยู่ใช่ไหม...”
เห็นเขาทำหน้าไม่สบายใจ ผมถึงยอมวางผ้าลง แล้วหยิบมือถือบนโต๊ะข้างหัวเตียงมาพิมพ์คำตอบให้เขาอ่าน
‘พี่ไม่สบาย ผมก็แค่ดูแล’
“มึงจะไม่สนใจก็ได้นี่ แค่นี้ กูไม่ตายหรอก”
‘แต่สภาพของพี่วันแรกน่ะ ผมกลัวจะมาตายในบ้านผมจริงๆ ^^’
“ไอ้เด็กปากเสีย -*-”
‘ไม่ต้องกังวลหรอก ผมช่วยไม่ได้หวังอะไร ต่อให้ไม่ใช่พี่ ถ้าเป็นคนอื่นมาป่วยในบ้านของผม ผมก็ต้องดูแลเหมือนกัน’
พี่ทองหน้าบึ้ง ก่อนจะยกมือข้างที่ไม่ถูกล็อคไว้มาผลักหัวผม
“อ๋อ มึงก็จะจับเขาแก้ผ้าเช็ดตัวให้อย่างกูใช่ไหม”
‘ถ้าเป็นผู้หญิงผมไม่ทำหรอก ผิดผี’
“แล้วผู้ชาย?”
‘ก็ต้องดูอีกทีว่าใคร’
“เหรอออออออออ” น้ำเสียงประชดประชันของพี่ทองทำให้ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะเขาคงคิดว่าจะเป็นใครก็ได้ล่ะมั้งครับ
‘ความจริง...ก็ไม่ใช่ใครก็ได้หรอกนะ... แค่บางคนน่ะครับ’
พี่ทองอ่านคำตอบแล้วก็ไม่สบตากับผมอีกเลย อะไรของเขา =_=
ผมเช็ดตัวให้เขาเสร็จ ก็ปลดล็อคกุญแจมือให้ ก่อนจะเอากะละมังและผ้าขนหนูไปเก็บ กลับเข้ามาในห้องอีกที พี่ทองก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาเอาผ้าปิดจมูกมาใส่ ตอนนี้เลยเห็นแค่สายตาคมกริบที่จ้องมาทางผมแค่นั้น
“มึงจะไปรดน้ำดอกไม้ใช่ไหม เดี๋ยวกูไปช่วย”
เหยยยย ผีเข้ารึเปล่า?
“ทำไมมองอย่างนั้นวะ กูแค่เบื่อ ไม่อยากอยู่เฉยๆ” ก็สมควรที่จะเบื่อ นอนไม่มีแรงอยู่บนเตียงมาสองวันเต็มๆ นี่ครับ
‘ดูสารคดีรอก็ได้ พี่ไม่ต้องออกไปข้างนอกหรอก ลมแรง’
“กูจะไป ขัดขวางคนจะทำความดี บาปนะมึง”
เออ งั้นก็แล้วแต่ครับ แต่ถ้าอาการทรุดลงอีก คราวนี้ผมจะบีบคอเขาให้ตายไปเลย พูดไม่ฟังดีนัก
แต่เอาเข้าจริง ไอ้ที่บอกผมว่าจะมาช่วยรดน้ำดอกไม้น่ะ โม้ทั้งนั้น นอกจากยืนเก๊กท่าเป็นนายแบบท่ามกลางฝูงผีเสื้อแล้ว ผมก็ไม่เห็นเขาทำอะไร แล้วดูการแต่งตัวที่พร้อมยิ่งกว่าพร้อมนั่นอีก คืออะไรครับพี่ =_= ทั้งหมวก แว่นกันแดด ผ้าปิดจมูก ผ้าพันคอ เสื้อกันหนาวตัวที่ใหญ่ที่สุดของผม และกางเกงขายาว เอาตรงๆ เลยนะ ถ้าพี่จะป้องกันขนาดนี้ พี่กลับขึ้นบ้านไปนอนดูสารคดีรอผมเถอะครับ เห็นแล้วร้อนแทน แต่งตัวอย่างกับโรคจิตออกมายืนท้าแดดท้าลมแบบนี้
“ชงโค ถ่ายวิดีโอให้ที เดี๋ยวกูจะอัพลงไอจี”
ครับ นอกจากจะไม่ช่วยแล้วยังถ่วงอีก -*-
แต่ผมก็ไม่ได้ขัดอะไรครับ รับมือถือมาจากเขาก็กดถ่ายให้ตามบัญชา และมันก็เป็นวิดีโอที่ไร้สาระมากจริงๆ พี่ทองแค่ยืนนิ่งๆ ท่ามกลางฝูงผีเสื้อ ใบหน้าไม่เห็นเพราะเจ้าตัวปิดไว้แทบไม่เหลืออะไรให้มอง คือ ถ้าผมไม่รู้จักคงแจ้งตำรวจมาจับไอ้บ้านี่แล้วล่ะครับ เหมือนตัวเอกในหนังฆาตกรรมมากจริงๆ =_=
มอออออออออออ มออออออออออออออ มอออออออออออออออออออ
ไม่ต้องตกใจไปครับ เพราะผมตกใจไปก่อนแล้ว เสียงเรียกเข้ามือถือของพี่ทองนี่มันเสียงของเดซี่ชัดๆ ผมรู้ได้ยังไงน่ะเหรอครับ ก็แค่เดานั่นแหละ แต่คิดอย่างนี้ก็ไม่แปลกหรอกครับเพราะจะมีวัวตัวไหนอีกล่ะที่พี่ทองรักปานจะกลืนกินขนาดนั้น
‘ชายโน’
“ใครโทรมา” พี่ทองหลุดจากบทพระเอกวิดีโอหันหน้ากลับมาถามทันที ผมเลยคืนมือถือให้เขา ก่อนจะกลับไปรดน้ำดอกไม้ต่อ
“โย่วๆ แมน เออ อยู่บ้านชงโค เสือกไรไอ้เชี่ยโน ไม่ต้องมา ไม่รู้เว้ย กูไม่อยากเห็นหน้ามึง เตี่ยมึงดิ เกี่ยวไรกับชงโค ไม่เกี่ยวเว้ย เออ พรุ่งนี้จะกลับบ้านแล้ว ม๊าส่งไลน์มาง้อเมื่อคืน หึหึ หืม ไปทะเลอาทิตย์นี้เหรอ ไปไมวะ? ใกล้เปิดเทอมแล้ว กูไม่อยากไปไหน พอเลยไอ้สัด ห้ามยุ่งกับมัน เออๆ กูไปก็ได้วะ เชี่ยโน มึงหยุด กูไม่พาไปด้วยหรอกเว้ย ใครจะเสี่ยงเอาปลาย่างไปวางใกล้แมวขี้โรคอย่างมึง เออ แค่นี้แหละ แล้วก็ไม่ต้องโทรมาอีก กูไม่ว่าง”
ทะเลาะกับเพื่อนรึไงหว่า ทำหน้าหงุดหงิดใหญ่เลย
“มองไร -*-”
ผมส่ายหน้าแล้วรีบเอาบัวรดน้ำไปเก็บทันที อย่าไปยุ่งกับคนกำลังหงุดหงิดเลยครับ เดี๋ยวจะโดนพาลซะเปล่าๆ
“ชงโค กูหิวข้าวแล้ว วันนี้ไม่เอาข้าวต้มแล้วนะ เบื่อ”
เห็นบ่นทุกวัน แต่พอผมทำให้ก็กินซะไม่เหลือ ว่าแต่...ชีวิตพี่ทองนี่มีอะไรบ้างนะ ตั้งแต่รู้จักกับเขามา เขาก็พูดคำว่าหิวกับผม
บ่อยกว่าคำอื่นๆ อีก -_-
................................................To be continue.........................................
เห็นมีคนถามว่าพี่ทองเกี่ยวไรกับสองเรื่องที่ผ่านมารึเปล่า จะบอกว่าเกี่ยวก็ไม่ใช่ซะทีเดียวนะคะ เขาเป็นเพื่อนห่างๆ ของพี่โปรด ที่พี่แกโทรไปปรึกษาตอนจะซื้อของขวัญวันเกิดให้ไอ้เจ้ยน่ะค่ะ แต่ไม่ได้เอ่ยชื่อถึงเท่านั้นเอง
ทุกอย่างในเรื่องยังคงไม่เด่นชัดเท่าไหร่ แต่ได้โปรดติดตามต่อไปเถอะค่ะ แล้วจะรู้ว่าพี่ทองไม่ใช่แค่คนบ้า และชงโคไม่ได้น่ารักธรรมดา (แต่จะน่ารักมากกกก ฮ่าๆๆๆ) มีนักอ่านแอคเค้าท์คุ้นๆ หลายคนเลย เราติดตามเหมือนเล่นแรลลี่มาตั้งแต่เรื่องมาโปรด เรื่องนี้อาจจะไม่เหนื่อยเท่าเรื่องนั้น แต่รับรองว่าจะไม่ให้ขาดตอนนานแน่ๆ ค่ะ
ฝนตกบ่อย ดูแลตัวเองกันด้วยนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
