ตอนที่ 6พี่ทองบอกว่าไว้ว่างๆ จะมาหา แต่หลังจากที่เรากลับจากทะเลผมก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย ไม่มี SMS หรือข้อความในไลน์ เขาหายไปราวกับที่ผ่านมาไม่เคยมีตัวตนอยู่ในชีวิตผม ทั้งเดซี่ที่แสนน่ารักและจุ๊บแจงที่แก่เกินแกงก็เหมือนเป็นเรื่องโกหก วันที่ผมต้องไปสัมภาษณ์เข้ามหาลัยเขาก็ไม่ได้พาไปอย่างที่บอก กลับเป็นพี่ดีนเองที่ขับรถไปส่งผม
มันก็ไม่ได้แย่อะไรมากหรอกครับ ผมอาจจะรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง แต่การดำเนินชีวิตก็ยังปกติ ไม่ได้แตกต่างไปจากที่เป็น เคยมีเท่าเดิมยังไง ก็ยังมีอยู่อย่างนั้น ถึงเขาหายไป...ผมก็ยังไม่รู้สึกเหมือนขาดอะไรอยู่ดี ผมเลยฟันธงไปแล้วว่าความรู้สึกที่ผมมีให้กับพี่ทองมันเป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่ไม่ปฏิเสธหรอกว่าน้ำตาและความเสียใจน่ะ มันเป็นของจริง
ใกล้เปิดเทอมเข้ามาทุกที แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไร เพราะต่อให้โลกภายนอกหรือสิ่งรอบตัวเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน ผม...ก็ยังต้องอยู่คนเดียว แม้ว่าจะผ่านการสอบสัมภาษณ์มาราวกับปาฏิหาริย์ ผมก็ไม่ได้รู้สึกดีใจอย่างที่เคยคิดเอาไว้ หากเป็นช่วงก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน ผมอาจจะยังคิดว่าดีอยู่ก็ได้ที่ได้เข้ามหาลัยเดียวกับผู้ชายที่ผมชอบ อ่า...ผู้ชายที่ผมชอบเหรอ? คิดแบบนั้นมันเจ็บปวดน่าดูเลยนะครับ
มอออออออออออออออ
เดี๋ยวนี้เสียงของวัวมักจะตามหลอกหลอนผมในฝัน แต่นี่แม้กระทั่งกำลังยืนรดน้ำดอกไม้อยู่ก็ยังจะตามมาอีกเหรอ?
มออออออออออออ มออออออออ มออออออออ
แต่นี่มันคงไม่ใช่เสียงจากมโนความคิดของผมแล้วล่ะครับ แค่เพียงหันหลังกลับไปมอง เดซี่ก็ยืนจ้องผมด้วยตาโตๆ ของมันอยู่ก่อนแล้ว ผมตกใจนิดหน่อยกับการพบเจอที่ไม่ได้คาดฝัน ก่อนจะละสายตาไปจากเดซี่อย่างช้าๆเพื่อโฟกัสกับภาพของผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ พี่ทองถือเชือกจูงเดซี่ไว้ ส่วนการแต่งตัวก็ไม่ได้ต่างจากการไปดำนามาเลยสักนิด แต่ถึงอย่างนั้น...ไม่รู้ทำไม มันถึงเป็นภาพที่ผมเห็นแล้วรู้สึกอบอุ่นใจ...แต่นั่นก็รวมกับความเจ็บปวดใจนิดๆ อยู่เหมือนกัน
“ไง ไม่คิดจะทักกูหน่อยเหรอ” พี่ทองพูดพลางยิ้มนิดๆ ส่วนผมหลังจากที่ได้ฟังเขาตัดพ้อมาอย่างนั้น ก็ทำเพียงแค่พยักหน้าให้แล้วกลับมาสนใจกับการรดน้ำดอกไม้ต่อ
“มีอะไรให้กินรึเปล่าชงโค กูหิว”
เล็มหญ้าแถวนี้สิครับ เผื่อจะอิ่ม ความจริงผมก็อยากจะสื่อสารให้เขารับรู้อย่างนี้เหมือนกัน แต่เห็นหน้าแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้ คงพาเดซี่ไปตะลอนๆ มาล่ะสิท่า ถึงมาบ่นหิวให้ฟังเนี่ย
“อะไรวะ ไม่สนใจกันเลย -*-”
“...”
“ชงโค”
“...”
“ไม่อยากเห็นหน้ากันใช่ไหม เออ งั้นกูกลับก็ได้”
ปึก!!
ผมวางบัวรดน้ำลงบนพื้น ไม่ได้ตั้งใจจะวางแรง แต่รู้สึกเหมือนวันนี้แรงโน้มถ่วงของโลกจะมากกว่าปกติ หันกลับไปมองด้านหลังก็ยังเห็นพี่ทองยืนอยู่ที่เดิม เหลือบมองเดซี่ที่ตาโตๆ คู่นั้นจ้องผมไม่หยุดแล้วก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้
เฮ้อ...ผมน่ะ...ใจอ่อนจริงๆ นั่นแหละครับ
กวาดสายตาหาถังน้ำใต้ถุนบ้านอยู่ไม่นาน ก็เจอถังที่พี่ทองเคยเอาใส่น้ำไปให้เดซี่วางอยู่ข้างๆ ห้องน้ำชั้นล่าง ผมเลยเดินไปเอาถังมาใส่น้ำจนเต็มแล้วยกไปให้เดซี่ มันคงหิวน้ำล่ะครับ เพราะก้มหัวลงกินเสียงดังเลย
อ่า...น่ารักจังเลยน้า เดซี่เนี่ย
ผมนั่งยองๆ พลางลูบหัวเดซี่เบาๆ
“นี่ ชงโค ใจคอจะสนใจแค่เดซี่ใช่ไหม”
ผมพยักหน้ายืนยันคำตอบไปให้พี่ทองจนเขาสบถเสียงลั่น แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ หายหัวไปหลายวันแล้วโผล่กลับมาโดยไม่มีคำอธิบาย ผมไม่ได้จะใจกว้างหลับหูหลับตาให้อภัยไปซะหมดนะครับ ที่เขาผิดสัญญาว่าจะไปเป็นเพื่อนผมในวันสอบสัมภาษณ์ ความรู้สึกที่ต้องนั่งรอจนเงกน่ะ จนถึงตอนนี้ก็ยังลืมไม่ลง จะไม่มาก็ไลน์มาบอกหรือโทรมาบอกก็ได้ ผมจะไม่ว่าอะไรสักคำ แต่เล่นหายไปอย่างนั้น ผมไม่ชอบ -_-
“อ่ะ ให้” จู่ๆ ก็มีสร้อยคอทองคำเส้นใหญ่ปรากฎอยู่ตรงหน้า พี่ทองส่ายมันไปมาเหมือนพยายามจะสะกดจิตผม
“หายโกรธนะ หายโกรธนะ หายโกรธนะ”
‘ทำบ้าอะไร’
“ก็ให้ไง แทนคำขอโทษ”
‘ผมไม่เอา’
“ไม่เอาไม่ได้ กูอุตส่าห์ขโมยมา”
โอยยย อย่างนี้ยิ่งไม่น่ารับเข้าไปใหญ่ ถ้าตำรวจเกิดตามมาจับได้ไม่ได้ซวยกันหมดรึไง ผมไม่รับของโจรเด็ดขาด!
“ชงโค อย่าดื้อดิ เอาไปเร็วๆ”
‘ไม่ พี่ไปขโมยของใครมา เอาไปคืนเขาเลยนะ’
พี่ทองทำหน้ายุ่ง ก่อนจะเดินอ้อมมานั่งข้างหลังผม แล้วใส่สร้อยให้อย่างรวดเร็ว ผมจะดิ้นแรงก็ไม่ได้เพราะกลัวทำขาด แต่ก็ทั้งหยิกทั้งข่วนมือของเขาจนขึ้นรอยแดง พี่ทองก็ใส่สร้อยให้ผมจนสำเร็จอยู่ดี
“ขอโทษ กูไม่เคยให้ของใครมาก่อนเลยไม่รู้จะให้อะไรดี แต่ก็อยากให้มึง” พี่ทองพูดขึ้นพลางแนบหน้าผากลงกับแผ่นหลังของผม “อยากขอโทษที่วันนั้นผิดสัญญา”
มอออออออออออออ
เดซี่พอได้กินน้ำแล้วก็ร่าเริงขึ้นมาก ตากลมโตเป็นประกายเลยทีเดียว ผมยกมือขึ้นลูบแก้มของเดซี่ในขณะที่มันก็ร้องมอๆ ต่อไปไม่หยุด หืม...แก้มนุ่มเหมือนกันนี่หว่า แต่ยังไงผมก็คิดว่ามือผมนุ่มกว่านะ
“ชงโค ไม่ฟังกูเลยใช่ไหม สนใจแต่เดซี่อยู่ได้”
ฟัง...แต่ก็ไม่อยากให้เขารู้ว่าผมตั้งใจฟังทุกคำพูดของเขาขนาดไหน
“หายโกรธนะ จะไม่ผิดสัญญาอีกแล้ว”
ก็ดีครับ ผมจะได้จำไว้ว่าคำมั่นของพี่คือการที่พี่จะไม่ผิดสัญญากับผมอีก แต่...ถ้าวันไหนที่พี่ทำอย่างที่พูดไม่ได้ ผมก็คงไม่ต้องไปเสียเวลาทำความรู้จักด้วยอีกต่อไป
ผมหันหน้ากลับไปหาพี่ทอง ก่อนจะทำภาษามือถามเขาไปว่า ‘แล้วพี่หายไปไหนมา’
“ไปเมืองจีนกับม๊า เพิ่งกลับมาเมื่อคืน กิ๋มเมย์คลอดน้อง”
‘แล้วมือถือ’ ต่อให้ไปเมืองจีนผมก็แน่ใจนะครับว่าที่ประเทศนั้นก็ใช้มือถือได้ แล้วทำไมถึงไม่โทรมาบอกกันบ้างหรือไม่ก็ส่งไลน์หรือข้อความอะไรมาก็ได้ มีวิธีติดต่อเยอะแยะ
“เอาไป เดี๋ยว อย่าเพิ่งชักสีหน้าสิ ฟังก่อน” พี่ทองจิ้มหน้าผากผมหนึ่งที แล้วเริ่มพูดต่อ “แต่เอาเครื่องนี้ไป”
เครื่องนี้ที่พี่ทองพูดถึงถูกยื่นมาให้ดูตรงหน้า ซึ่งมันก็คือมือถือรุ่นในตำนานที่หน้าจอมืดสนิทไร้แสงเหมือนไม่สามารถใช้งานได้แล้ว นี่พี่จะอนุรักษ์วัตถุโบราณไปถึงไหน ไอ้มือถือแบบนี้น่ะ ทิ้งๆ ไปเถอะครับ ยังแน่ใจอยู่เหรอว่ามันใช้งานได้ =_=;
‘แล้วทำไมเอาเครื่องนี้ไป’ รู้ว่ามันใช้รับสายได้อย่างเดียวก็ยังจะเอาไปอีก พี่ไม่บ้าก็โง่เต็มทีแล้ว
“ก็ตอนนั้นหมวยเอามือถือกูไปเล่นคุกกี้รันอ่ะ แล้วม๊าก็เร่งอย่างกับพร้อมจะหายตัวไปสนามบิน เสื้อผ้ากูยังต้องไปซื้อเอาที่จีน มึงคิดดูว่าฉุกละหุกขนาดไหน”
ก็พอจะเห็นภาพครับ -O-
“หายโกรธนะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ อ่ะ แล้วใครไปส่งสัมภาษณ์”
‘เพื่อนพี่’
“ไอ้ดีนเหรอ?”
ผมพยักหน้าในขณะที่พี่ทองเริ่มขมวดคิ้วใส่ ก่อนจะตีหน้าบึ้ง
“ให้มันมารับที่บ้าน?”
ผมส่ายหน้าแล้วใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งคลายคิ้วที่ขมวดกันจนยุ่งของเขา ‘นัดเจอกันที่มหาลัย ผมขับรถไปเอง’
“ดีแล้ว ไม่ต้องให้มันมาที่บ้านหรอก ไม่ต้อนรับ”
‘พี่เป็นเจ้าของบ้านหรือไง’
“พูดแทนเจ้าของ”
‘แต่เจ้าของเต็มใจต้อนรับนะ ^^’
“ระวังนะ เดซี่ไม่ชอบเด็กดื้อ เดี๋ยวโดนขวิดไม่รู้ด้วย”
‘เดซี่ไม่ขวิดหรอก เพราะเดซี่ชอบชงโค’
“อืม...ไม่เถียง” เอ๋ แปลกแฮะที่เขาไม่ยักกะเถียง ผมมองพี่ทองอย่างประหลาดใจ ก่อนจะหลุบสายตาลงอย่างไม่กล้ามองรอยยิ้มของเขา “พ่อชอบอะไร ลูกสาวก็ชอบตามอยู่แล้ว”
เหอะๆ ถ้ายังหลงน้ำคำของเขาอยู่นี่ ผมก็ไม่ต้องเป็นคนแล้วครับ ไปเป็นไก่ให้เขาต้มยังจะดีกว่า แต่ไม่รู้ทำไม สมองมันบอกเชื่อไม่ได้ๆ แต่หัวใจแม่งเต้นโครมครามทุกที
“ก็ดอกชงโคหอมขนาดนี้นี่นา ฮะ...ฮัดเช้ย!”
โหววว ไอ้พี่ทอง จะโรแมนติกอยู่แล้วเชียว ดันมาจามใส่หน้ากันซะงั้น น้ำลงน้ำลายนี่ไม่ต้องพูดถึงครับ รับมาเต็มๆ -*-
“เฮ้ย ขอโทษๆ นี่ขนาดยืนอยู่ไกลแล้วนะ ละอองมันยังปลิวมาถึงนี่อีกเหรอ -*-”
ในโลกนี้มีลมนะครับพี่ อย่าคิดอะไรตื้นๆ สิ -*-
เห็นจมูกแดงๆ ของพี่ทองแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ผมเลยยื่นผ้าเช็ดหน้าของตัวเองไปให้เขาใช้ปิดจมูก
‘ขึ้นบ้านเถอะ พี่หิวไม่ใช่เหรอ’
“อื้อ” พี่ทองขานรับเสียงอู้อี้ แต่ตาคมกริบของเขาก็กำลังเต้นระริกอย่างพึงพอใจในการชักชวนของผม
เดี๋ยวก่อน...มันยังมีประเด็นหนึ่งที่ตัดทิ้งไปไม่ได้ครับ
‘แล้วสร้อยนี่ พี่ไม่ได้ขโมยมาจริงๆ ใช่ไหม’
พี่ทองยอมเอาผ้าเช็ดหน้าออก ก่อนจะตอบอย่างภูมิใจว่า “ขโมยมาจริงๆ สิ เอาน่า แค่นี้ไม่มีใครรู้หรอก”
‘ถ้าตำรวจมาจับจะทำยังไง คิดบ้างไหมเนี่ย’
“ใส่ๆ ไปเหอะน่า ไม่จับหรอก”
‘พี่ไปขโมยร้านไหนมา เอาไปคืนเขาเถอะ ผมไม่สบายใจนะ’
“-*- ชงโคอย่าเรื่องมากดิ”
‘ไม่ได้เรื่องมาก แต่นี่มันมากเกินไป’
“ถ้าไม่เอาก็ทิ้งไปสิ กูไม่เอาไปคืนหรอก”
เฮ้อ นี่ผมกำลังคิดนะว่าอีตาพี่ทองนี่มีดีอะไรทำให้ผมหลงรักไปได้ พอมองดูดีๆ แล้วก็พบแต่ข้อเสียเต็มไปหมด คนบ้านี่ทำอะไรไม่เคยคิดหน้าคิดหลัง
ผมกำลังจะถอดสร้อยออกจากคอตัวเอง แต่พี่ทองก็โวยวายลั่นแล้วรีบจับมือผมไว้
“โอเคๆ สารภาพ กูขโมยในร้านของม๊ามา แต่ไม่เป็นไรหรอก เตี่ยก็เห็น หมวยเล็กก็เห็น แต่ไม่มีใครว่าไร เพราะงั้น ใส่ไปเหอะนะ อย่าถอดเลย”
ก็บอกว่าหยิบจากที่ร้านตัวเองมาก็หมดเรื่อง เอ๋? ดูจากสภาพของจุ๊บแจง สไตล์การแต่งตัว และรสนิยมโนแบรนด์ แถมยังชอบเลี้ยงวัวเป็นชีวิตจิตใจนี่นะเหรอครับ ลูกเจ้าของร้านทอง จากใจผมเลยนะพี่ พี่ไม่มีออร่าของคนที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดเลยว่ะ -_-
มออออออ มอออออ มอออออออออ
เสียงเดซี่ร้องลั่น แต่ไม่ได้ดังมาจากเดซี่ตัวจริง มันดังมาจากมือถืออีกเครื่องของพี่ทอง หน้าจอแสดงรูปของตัวการ์ตูนโงกุนที่กำลังปล่อยพลังซุปเปอร์ไซย่า แต่ชื่อใต้รูปดันเป็นคำว่า ‘หม่าม๊าที่รัก’
“สวัสดีครับคนสวย มีไรให้รับใช้อีกครับ หืม อะไร ม๊าเชื่อที่หมวยฟ้องเหรอ ผมนี่นะจะเอาไป ทองตั้งห้าบาทนะม๊า เตี่ยเอาไปให้กิ๊กรึเปล่า? โนๆๆๆ ไม่ใช่ผมอ่ะ กล้องวงจรปิดนั่นมันถูกตัดต่อ ถามเตี่ยดิ ผมไม่ได้เอาไป หืม ถ้าสารภาพจะได้ปืนของอากงจริงอ่ะ งั้นสารภาพก็ได้ ผมเอาไปเอง ม๊าตัดค่าขนมผมก็ได้ แต่ปืนอากงต้องเป็นของผมนะ เฮ้ยยย ม๊าผิดคำพูดได้ไง ขอเองอากงก็ถีบดิ ไม่เอาอ่ะ ถ้าม๊าไม่พูดให้ ผมจะไม่กลับบ้าน! ไม่รู้แหละ ผมเฝ้าร้านให้ม๊า ยอมไปเมืองจีนกับม๊า แต่ม๊ากลับไม่เห็นความดีสักนิด โกรธธธธธ”
พี่ทองเป็นผู้ชายที่มีหลากหลายอารมณ์ภายในแค่เวลาไม่กี่นาทีจริงๆ เดี๋ยวหน้าบึ้ง เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวหัวเราะ แล้วสุดท้ายก็ปิดท้ายด้วยคำว่าโกรธ แต่ใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้มไม่จาง
“อยู่ด้วยนะ กูจะไม่กลับบ้านสักพัก”
เหยยยยยยยยยยยยย ง่ายๆ อย่างนี้เลยเหรอ!
‘ผมว่าพี่กลับบ้านเถอะ ไปคุยกับม๊าให้รู้เรื่อง แล้วก็เอาทองไปคืนม๊าด้วย’
“ไหนบอกว่าถ้าเดือดร้อนก็จะช่วยไง -*-”
‘มันคนละเรื่องกันเลยนะ’
“เรื่องเดียวกัน”
‘โอเคๆ ตามใจก็แล้วกัน’
“งั้นมึงขึ้นไปทำกับข้าวให้หน่อยดิ กูจะไปเอาจุ๊บแจงเข้ามาจอดข้างใน”
ดูเหมือนอะไรๆ ก็เข้าทางเขาไปซะหมด แล้วเรื่องที่จะไม่กลับบ้านนี่เหมือนคิดมาแล้วล่วงหน้า เพราะเตรียมการมาอย่างดี ทั้งกระเป๋าเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นต่างๆ พี่ทองมีครบ แถมหญ้าและฟางข้าวของเดซี่ก็มีมาหลายกระสอบ ผมจึงต้องช่วยเขาขนลงจากกระบะหลังของจุ๊บแจงด้วย
เฮ้อ...ตั้งตัวไม่ทันจนไม่รู้จะพูดอะไรเลยจริงๆ
.
.
.
ทั้งๆ ที่เพิ่งผ่านมาแค่สองอาทิตย์ แต่ก็เหมือนนานมากแล้วที่ไม่ได้นั่งกินข้าวอยู่ตรงข้ามพี่ทองอย่างนี้ ระหว่างทานข้าวเย็นด้วยกัน เราไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก ผมนั่งมองพี่ทองอย่างเงียบๆ ในขณะที่เขาก็ตั้งอกตั้งใจกินกับข้าวที่ผมทำให้
มันแปลกนะ...ที่ผมรู้สึกอยากยิ้มออกมากว้างๆ แต่ก็กลัวเขาจะถามว่ายิ้มอะไรแล้วจะหาเหตุผลมาตอบไม่ได้ เลยต้องกลั้นยิ้มไว้จนปวดแก้ม
แต่ผมรู้สึกดีใจมากจริงๆ เพราะในที่สุดคนที่ผมคิดถึงอยู่ทุกวัน กังวลว่าไปทำอะไรอยู่ที่ไหน ...เขาก็กลับมาสักที ในเมื่อตลอดหลายปีที่ผ่านมา...ความคิดถึงของผมไม่เคยบรรเทาลงเลยสักครั้ง ผมคิดถึงแม่มากยังไง...ท่านก็กลับมาหาไม่ได้อีกแล้ว แต่พี่ทองกลับมา...เขากลับมาหาและทำให้ความคิดถึงของผมลดน้อยลง
ถึงผมจะรู้ว่ามีแต่ผม...ที่คิดถึงเขาอยู่ฝ่ายเดียวก็ตาม
“แล้วสัมภาษณ์เป็นไงบ้าง เขาประกาศผลหรือยัง” จู่ๆ พี่ทองก็เงยหน้าขึ้นมาพูดด้วย ผมกระพริบตาตัวเองเล็กน้อยแล้วแสร้งเสมองไปทางอื่น ก่อนจะค่อยๆ หันสายตามามองหน้าเขา
‘ประกาศแล้ว ไม่ผ่าน’
“อ้าว ทำไมวะ ไม่น่าจะมีปัญหานี่นา แค่สัมภาษณ์”
‘เพราะผมพูดไม่ได้’
ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโกหกพี่ทองเหมือนกัน แต่พอได้เห็นสีหน้ากระวนกระวายของเขาแล้วก็ไม่อยากบอกเลยว่าล้อเล่น
“ใครเป็นคนสัมภาษณ์มึงวะ กูจะไปตบกะโหลกให้” นั่นไง เริ่มลามปามครูบาอาจารย์แล้ว อย่างนี้ชักไม่ดีแล้วครับ
‘ไม่ต้องหรอก ผมไม่ได้ซีเรียสอะไร ยังเหลือมหาลัยเอกชนให้ยื่นคะแนนอยู่’
“กูจำได้ว่านั่นแอดมิชชั่นรอบสุดท้าย เฮ้ย ไม่ได้นะ มึงต้องอยู่มอเดียวกับกูดิ”
‘ทำไมจะไม่ได้ แค่ไม่ได้อยู่มอเดียวกับพี่ ไม่เห็นจะมีปัญหาตรงไหน’
“กูมี -*-”
‘ทำไม?’
พี่ทองเงียบไปทันที ก่อนจะมองหน้าผมนิ่งนาน ผมไม่รู้ว่าความหมายในดวงตาของเขาหมายถึงอะไร ไม่รู้ว่าต้องยิ้มหรือร้องไห้เพื่อตอบรับสิ่งที่อยู่ข้างในนั้นดี เท่าที่รู้...ผมทำได้แค่เพียงเก็บซ่อนความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น
พี่กำลังคิดอะไร บอกให้รู้ไม่ได้เหรอครับ
‘ผมล้อเล่น ผมผ่านสัมภาษณ์แล้ว อาทิตย์หน้าต้องไปเข้าค่ายเตรียมความพร้อมด้วย’
พี่ทองคลี่ยิ้มออกมาทันที “นิสัยเสียว่ะมึง กูเกือบไปฟ้องศาลเรียกร้องสิทธิให้มึงแล้วนะเนี่ย”
‘เกินจำเป็นไปไหม’
“ไม่เกิน อ่ะ กินเข้าไป ผลไม้มีประโยชน์”
ผมหลบไม่ทันเลยโดนกล้วยยัดปากเต็มๆ พี่ทองหัวเราะชอบใจ ก่อนจะเอากล้วยที่ผมกัดแล้วไปกินต่อ
ทานข้าวกันเสร็จก็ช่วยกันเก็บจานไปล้างครับ เพราะบ้านผมจะมีแม่บ้านมาเฉพาะเช้าถึงเย็นเท่านั้น ดึกๆ อย่างนี้ไม่มีหรอกครับ เกินเวลางานแล้ว
‘เดี๋ยวผมล้างเอง พี่ไปอาบน้ำเถอะ’
“ไว้อาบก่อนนอน งั้นกูลงไปดูเดซี่สักหน่อยละกัน เกือบสี่ทุ่มแล้ว ได้เวลาอ่านนิทานให้ฟัง”
ผมพยักหน้ารับ ไม่ได้นึกแปลกใจกับการที่เขาจะไปเล่านิทานให้เดซี่ เพราะขนาดหญ้าเขาก็กินมาแล้ว นับประสาอะไรกับเรื่องเล็กๆ แค่นี้ =_=;
กว่าพี่ทองจะกลับขึ้นบ้านได้ก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนแล้วครับ ผมล้างจานเสร็จ อาบน้ำ ดูรายการทีวีจบไปแล้ว เขาถึงจะโผล่ขึ้นมา แต่สภาพนี่ไม่เหมือนคนไปเล่านิทานให้เดซี่ฟังเลยสักนิด สภาพเหมือนไปหลับมามากกว่า แถมตามแขนกับใบหน้ายังมีจุดแดงๆ สี่ห้าจุดขึ้นอีกต่างหาก
“ยุงกัด -*-” เขาบอกพร้อมกับเกาไปด้วย ทำให้ผิวขาวๆ ขึ้นรอยแดงเข้าไปใหญ่
‘ไปอาบน้ำ เดี๋ยวผมไปหาขมิ้นมาใส่ให้’
“อือ” พี่ทองพยักหน้าอึนๆ แล้วก็เดินเข้าไปในห้องนอนของผม
ที่บ้านผมมีห้องนอนใหญ่อยู่แค่ห้องเดียว ส่วนห้องนอนแขกก็กลายเป็นห้องเก็บของไปเรียบร้อยแล้ว เขามากะทันหันเลยไม่มีเวลาเก็บกวาด ก็ให้นอนห้องผมได้ครับ ผมไม่มีปัญหาอะไร เพราะยังไงก็ผู้ชายเหมือนกัน ถึงเขาจะเป็นผู้ชายที่ผมชอบก็เถอะ -*-
ผมเดินไปหาขมิ้นในครัวเตรียมไว้รอพี่ทอง นั่งรออยู่นานเกือบจะหลับ เขาก็เดินออกมาพร้อมกับตุ๊กตาวัวสีขาวที่คงอยู่ในกระเป๋าเสื้อผ้าสักกระเป๋าของเขานั่นแหละ เพราะตุ๊กตาตัวนั้นไม่มีทางอยู่บนเตียงผมแน่นอน ผมมีแต่ตุ๊กตาหมูสีชมพูที่บิ้วเอามาลืมไว้เมื่อนานมาแล้ว
“อ่ะ ให้” ให้อีกละ แล้วนี่ก็คงไม่ได้ไปขโมยของใครมาหรอกนะ
‘พี่ขโมยมาอีกรึเปล่า’
“อือ ของหมวย”
นี่ชีวิตเขาไม่คิดจะลงทุนซื้ออะไรเลยใช่ไหม!
“อย่าทำหน้างั้นดิวะ ล้อเล่นหรอก กูสั่งทำนานแล้วอ่ะ แต่เพิ่งได้ ให้มึงไว้ เผื่อคิดถึงเดซี่”
‘ทำไมถึงให้ผมล่ะ พี่สั่งทำเอง ไม่คิดจะเก็บไว้เหรอ’
“ก็ตอนแรกคิดจะเก็บไว้ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว ให้อยู่กับมึงนั่นแหละ เวลากูไม่ว่างมาหาจะได้ไม่ลืมลูก”
‘จะรับไว้ก็ได้ แต่เดซี่ไม่ใช่ลูกของผมหรอกนะ’
“เออ ลูกกูคนเดียวน่า -*-”
ผมหัวเราะกับหน้าบึ้งๆ ของพี่ทอง ก่อนจะดึงแขนเขามาใกล้ๆ เพื่อแต้มขมิ้นลงไปบนจุดที่ยุงกัดให้
“คัน” เขาบอกสั้นๆ ก่อนมือจะเริ่มเกา แต่ผมก็ตีมือไปหนึ่งที
“คันก็ต้องเกาดิ”
‘ไม่ได้ อดทนหน่อย เดี๋ยวมันก็หายคันเอง’
“ถ้ามันไม่หายล่ะ”
‘ต้องหาย’
“อะไรวะ มึงบังคับอาการคันได้ด้วยเหรอ”
‘บังคับได้ ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญ’
“พูดคนละคันกันรึเปล่าวะ?” ดูหน้าก็รู้ว่าเขาน่ะกำลังคิดถึง ‘คัน’ อะไร แต่ผมก็ตีมึนสื่อสารกลับไปคนละอย่าง
‘ไม่ใช่รถ’
“กูหมายถึงเกวียน”
‘เกวียนเขาเรียกเป็นเล่ม -_-‘
“กูไม่เถียงแล้วว่ะ แม่งงง ภาษาไทยไม่เคยเกรด A กูไม่สู้”
‘งั้นก็หุบปากซะ ผมจะแต้มขมิ้นให้ต่อ’
“ชงโคแม่งฮาร์ดคอร์ว่ะ มีแฟนอย่าไปข่มแฟนนะมึง”
ผมชะงักมือไปกับคำพูดของพี่ทอง ก่อนจะเหลือบมองหน้าคนที่กำลังหัวเราะไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ในตอนนี้ ก็ถ้าชาตินี้ผมเลิกชอบพี่ไม่ได้...ก็คงไม่มีแฟนให้ข่มหรอกครับ
“ง่วง”
‘ยังไม่เสร็จ’
“งั้นนอนตรงนี้ได้ไหม”
ผมยังไม่ทันตอบว่า ‘ได้’ พี่ทองก็ทิ้งตัวลงนอนที่ตักของผมซะแล้ว เขากอดตุ๊กตัววัวไว้ ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองผม
‘คืนนี้ไม่ต้องเต้นแอโรบิกเหรอ’ ผมทำมือถามเขาแก้เก้อ เพราะจู่ๆ ก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาเมื่อโดนจ้องแบบตาไม่กระพริบ
“ลงไปเต้นกับเดซี่มาแล้ว” พี่ทองตอบ ก่อนจะจับมือผมไปนวดเบาๆ “อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ”
ไม่ต้องไปพยายามตีความหมายหรือเข้าใจกับคำพูดของเขาหรอก เพราะสุดท้ายจะเป็นเราที่คิดไปเอง ฉะนั้นถ้าขัดได้ก็ควรรีบขัดครับ
‘ไม่เอา เดี๋ยวขาเป็นเหน็บ’
“ถ้าเป็นเหน็บจะนวดให้”
‘ให้มันจริง อยู่นิ่งๆ สิ ผมจะแต้มขมิ้นให้ เสร็จแล้วเราจะได้ไปนอนกันสักที’
พี่ทองยิ้มกว้าง พร้อมกับนอนนิ่งอย่างว่าง่าย แต่ปากก็ยังไม่วายขยับ “กูชอบคำว่าเรา”
‘อย่าอ่อย ถ้าไม่ได้คิดอะไร’
“รู้ได้ไงว่าไม่คิด”
‘บอกให้อยู่นิ่งๆ’
“ก็นิ่งแล้วไง”
‘หุบปากด้วย’
“ครับ -*-”
เสียงเงียบไปแล้ว ปากหยุดทำงานไปก็จริง แต่ตานี่เป็นประกายระริกอย่างน่าจิ้มให้บอดมาก ไม่รู้จะมองอะไรนักหนา ผมมีเขี้ยวงอกเหรอครับ มองอยู่ได้ ผมเลยยกมือข้างที่ว่างปิดตาเขาไว้ ในขณะที่อีกมือก็แต้มตามจุดแดงๆ ที่ตาสำรวจเจอ ยุงเยอะจริงๆ ทั้งๆ ที่ดึกขนาดนี้ไม่น่าจะมีแล้วแท้ๆ เดซี่จะโดนกัดรึเปล่านะ เป็นห่วงจัง พรุ่งนี้ผมคงต้องตามหาแหล่งเพาะพันธุ์ยุงแล้วล่ะครับ ไม่รู้ว่ามีน้ำขังอยู่ที่ไหนบ้าง ทำไมถึงได้ชุมขนาดนี้
“พูดได้ยัง”
เสียงของพี่ทองดังขึ้น ทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยเพราะกำลังตั้งใจสำรวจที่บริเวณลำคอของเขาอยู่
“ชงโค เปิดตาให้หน่อย ปิดตาไว้อย่างนี้มันง่วงนะ เกือบหลับไปแล้ว”
อืม...คงไม่มีแล้วล่ะครับ ที่แขนก็แต้มหมดแล้ว คงเหลือแต่ที่เท้าอีกสามสี่จุด
ผมยกมือที่ปิดตาพี่ทองออก ก่อนจะทำมือบอกให้เขายกเท้าขึ้นมาวางบนโต๊ะ ก็ว่าง่ายครับถึงแรกๆ จะไม่ยอมก็ตาม ไม่รู้จะคิดมากไปทำไม เรื่องแค่นี้เองแท้ๆ -_-
“ทำอย่างนี้อีกละ มันไม่จำเป็นสักหน่อย”
‘ใครใช้ให้โดนกัดที่เท้าด้วยล่ะ -_-‘
“ก็เดี๋ยวทำเองก็ได้”
‘ทำให้ไม่ดีหรือไง จะบ่นอะไรมาก’
“ก็มันดีเกินไปไง เกรงใจอ่ะ เข้าใจไหม”
‘เพิ่งเกรงใจเหรอ’
“เออ ยอม ไม่เถียงแล้ว”
ก็คงมีแต่เขาอ่ะ ที่คิดว่าเราเถียงกันอยู่ ผมก็ทำภาษามือตามปกติ มีแต่เขานี่แหละที่ขึ้นเสียงแล้วทำหน้าบึ้ง ผมส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะยกหัวของเขาออกจากตัก เพราะจะเอาขมิ้นที่เหลือไปทิ้ง แต่พี่ทองที่ลุกขึ้นนั่งแล้วก็เอามือมาปิดตาผมไว้ซะก่อน แล้วจากนั้น...ทุกเสียงรอบตัวก็หายไป ผมไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของทีวีที่กำลังรีรันการแข่งขันฟุตบอล ในความมืด...ผมสัมผัสได้แค่เพียงริมฝีปากของเขาที่กำลังบดเบียดเบาๆ ลิ้นที่แทรกผ่านเข้ามาดึงเอาสติและความนึกคิดของผมออกไปจนหมด เหลือแต่เพียงร่างกายที่ทำตามสัญชาตญาณและเสียงเรียกร้องจากส่วนลึกของจิตใจ
ก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดไม่อยู่ ผมก็ใช้แรงที่ยังเหลืออยู่น้อยนิดผลักหน้าอกของพี่ทองออกไป แค่แรงเพียงเบาๆ เขาก็ยอมหยุด ผมหอบหายใจแรงๆ พร้อมกับมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ
ไหนบอกว่าให้เกินกว่านี้ไม่ได้...ไหนบอกว่าไม่ให้ผมคิดอะไร...แล้วทำไม...ถึงให้ความหวังผมอย่างนี้
พี่ทองยิ้ม แต่นัยน์ตาไม่ได้ยิ้มตามเลยสักนิด มันถึงเป็นยิ้มที่ผมไม่ชอบมองเอาซะเลย เขาก้มลงมา แตะหน้าผากลงกับหน้าผากผม ก่อนริมฝีปากจะขยับพูดด้วยเสียงที่เบาแสนเบา
“อย่าสงสัยเลยชงโค...รออีกหน่อย”
ถ้าผมรอ...ผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าสุดท้ายแล้วจะไม่ต้องพบกับความผิดหวัง
“ขอโทษที่ในวันนั้นพูดไม่คิด แต่วันนี้ขอร้องได้ไหม...รอเถอะนะ”
‘พี่บอกเหตุผลได้ไหม ว่าทำไมผมถึงต้องรอ’
พี่ทองยกมือขึ้นลูบแก้มของผมเบาๆ ความอบอุ่นจากปลายนิ้วของเขาทำให้ผมหลับตาลงอย่างไม่อยากยอมรับความจริงเท่าไหร่ เพราะคำตอบในใจของผม...มันชัดเจนตั้งแต่ได้ฟังคำขอร้องจากเขา
“เพราะที่จูบ ที่อยากอยู่ใกล้... ไม่ใช่ไม่คิดอะไร”
ผมน่าจะรู้อยู่แล้วว่าสุดท้าย เหตุผลที่เขามีให้ในวันนี้ก็ลบความเสียใจในวันนั้นไปจนหมด ผมมันงี่เง่าจริงๆ
‘งั้นผมจะรอ...แม้ว่าพี่จะบอกเหตุผลกับผมไม่หมดก็ตาม’
ความรักทำให้ผมยอมปิดตาลงหนึ่งข้าง ปิดตาแม้จะคิดเองได้ว่าเหตุผลที่เขายังคงเก็บไว้ว่าทำไมผมถึงยังต้องรอนั้นคืออะไร แต่ก็ยังเลือกที่จะทำตามคำขอร้องของเขา ซึ่ง...ผมก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เลือกจะดำเนินไปจนถึงจุดไหน สักวันหนึ่งผมอาจจะต้องเลือกอีกครั้งว่าจะยอมหลับตาลงอีกข้าง หรือจะยอมลืมตาให้สว่างเพื่อมองทางเดินข้างหน้าต่อไป แต่ไม่ว่าจะทางเลือกไหน ผมก็รู้ว่าสุดท้าย...คงต้องเจ็บปวดอยู่ดี
.................................................To be continue......................................................
ดึกมากอ่ะ ดึกมากกกกกกกกก แต่ก็มาาาาาา ขอบคุณทุกๆ ความคิดเห็นค่ะ ขอโทษนะคะสำหรับที่ไม่ได้ตอบคำถามที่หลายๆ คนรำพึงรำพันกันมา ไว้ติดตามในเรื่องดีกว่าค่ะ มันจะเฉลยในอีกไม่ช้า แต่ขอเตือนว่า อย่าเพิ่งคิดไปไกล มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ อาจจะเป็นแค่เหตุผลเล็กๆ ที่แสนจะยิ่งใหญ่
ชงโคจ๋า...ป้าโดนยุงกัดดดดดด อยากได้ขมิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนน
หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113 (อ่าน 956551 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก