หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[หมูน้อย]

อ๊ะ ๆๆ   เด็กหญิงคนนี้แอบเก็บในเกมหรือเปล่า

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า อยากให้ห้องจ่ายยาในโรงพยาบาลคิดเหมือนเฟี๊ตยจริงๆ

 

[lukkeng]

บทที่ 110 Miss

   เภสัชกรหนุ่มลุกขึ้นอย่างงัวเงียในห้องนอนแห่งเดิมที่เขาอาศัยพักเป็นเวลาหลายวันในเกมนั้น เขาสะบัดหัวช้าๆ ก่อนจะทรงตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอนขนาดใหญ่นั่น ก่อนที่ชายหนุ่มจะค้นพบว่าตัวเองเป็นคนๆ เดียวที่อยู่ในห้องอันเรืองไปด้วยสีทองอ่อนๆ ของประกายแดดยามเช้านั้น

   เฟี๊ยตตั้งสติอย่างช้าๆ ก่อนจะเริ่มสำรวจห้องเพื่อหาเพื่อนร่วมทีมอีกคนที่ควรจะมาถึงเกมแล้วในเวลานี้ หากแต่ความว่างเปล่านั่นก็ไม่มีคำตอบให้เขาเลย เขาเดินไปจนทั่วห้องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่นั่นแต่ก็ไม่พบร่องรอยใดๆ ของเด็กหนุ่มสายฟ้าคนนั้น เฟี๊ยตตัดสินใจล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง ด้วยความคิดที่ว่า ธันอาจจะเข้าถึง REM sleep ช้าไปหน่อย ลืมตามาอีกครั้ง เขาอาจจะพบธันอยู่ข้างๆ แล้วก็เป็นได้


   ชายหนุ่มตื่นมาพร้อมความผิดหวังอีกครั้งเมื่อพบว่า หลังจากที่เขานอนเอาแรงต่ออีกร่วมสองชั่วโมงและตื่นมา เขาก็ยังไม่พบธันอยู่ดี เขาลองหยิบการ์ดโทรศัพท์ออกมาใช้เพื่อติดต่อเด็กหนุ่ม แต่ระบบการสื่อสารก็แจ้งให้เขาทราบว่า ธันไม่ได้อยู่ในระบบของเกม จึงทำให้ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

   ‘ธันอาจจะจำเวลาผิดมั้ง นัดสองทุ่ม ตอนนอนก็สองทุ่มนี่นา ช่างเถอะ’

   เฟี๊ยตคิดขึ้นด้วยความหงุดหงิดน้อยๆ จริงๆ แล้ว ชายหนุ่มเป็นคนที่ใส่ใจในเรื่องเวลานัดมากพอสมควร การผิดนัดเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่เขาไม่ชอบเท่าไหร่นัก แต่ตัวเขาเองก็ไม่พยายามจะคิดอะไรต่อ ด้วยไม่อยากให้บรรยากาศในการเดินทางพาลติดลบไปเสียเปล่าๆ เฟี๊ยตตัดสินใจเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย ก่อนจะก้าวออกจากห้องไปหาอะไรทำ เพื่อฆ่าเวลาในเวลาที่ธันยังมาไม่ถึง


   ‘ไบเบิ้ล’

   “นายท่าน”

   ‘สถานที่รับภารกิจของเมืองกุมภาพันธ์อยู่ที่ไหน’

   “โปรดให้ไบเบิ้ลได้แสดงตัวเองในรูปแบบหนังสือ”

   เฟี๊ยตปลดต่างหูออกจากหูอย่างง่ายๆ ก่อนจะออกคำสั่งคลายผนึก ทันทีที่ควันน้อยๆ นั่นจางหายไป หนังสือคู่ใจก็มาปรากฎอยู่ในมือของเขาแล้ว ชายหนุ่มสุ่มเปิดหน้าออกมาก็พบกับหน้ากระดาษที่แสดงแผนที่ทางไปสถานที่ดังกล่าวนั่น ขาทั้งสองของเขาก้าวพาตัวเองไปยังที่ที่ปรากฏอยู่ในหนังสืออย่างรวดเร็ว


   เฟี๊ยตพาตัวเองมายืนอยู่หน้าสถานที่ที่ระบุอยู่ในแผนที่นั่นเป็นที่เรียบร้อย แต่เขาก็ยังลังเลไม่กล้าเข้าไปสักที เขาก้มมองแผนที่หลายต่อหลายครั้ง แต่เขาก็มั่นใจว่าเขาไม่ได้มาผิดที่แน่นอน มือเรียวของเขาผลักประตูเข้าไปอย่างมั่นใจ อยากมากก็แค่หน้าแตกนิดๆ หน่อยๆ

   “ร้านซาลอนซาลอน สวัสดีค่ะ สระ ไดร์ ตัด ทำสี หรือทรีตเมนท์ดีคะ”

   หญิงสาวคนเดียวในร้านเงยหน้าขึ้นจากเคานเตอร์ที่อยู่ในนั้น ร้านเสริมสวยในเวลานี้ยังว่างเปล่าไปด้วยผู้คน บรรยากาศในร้านถอดแบบมาจากร้านเสริมสวยในชีวิตจริงไม่มีผิดเพี้ยน สิ่งที่แตกต่างเพียงอย่างเดียวก็เห็นจะเป็นหนังสือพิมพ์ที่พาดชื่อว่า the lost news นั่น ที่ทำให้เขารู้ว่าเขาไม่ได้กลับมาอยู่ในโลกของความเป็นจริงอีกครั้ง บางมุมของเกมนี้ก็ช่างไม่แฟนตาซีเอาเสียเลย

   “มาขอรับภารกิจครับ”

   เฟี๊ยตพูดจบพร้อมกับกลั้นใจน้อยๆ ผู้หญิงตรงหน้านี้ดูธรรมดากว่าจะเป็นผู้มอบภารกิจลับให้เขาในเกมนัก ไบเบิ้ลจะทำให้เขาหน้าแตกไหมหนอ

   “ต้องการรางวัลเป็นอะไรคะ เงิน ไพ่ หรือข่าวสาร”

   หญิงสาวคนนั้นตอบมาด้วยท่าทางธรรมดาๆ ราวกับว่าการมาร้องขอภารกิจลับในร้านเสริมสวยแบบนี้เป็นเรื่องสามัญทั่วไป

   “ไพ่ครับ ผมอยากได้ไพ่สำหรับเดินทาง” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับถอนหายใจน้อยๆ อย่างโล่งอก

   “ต้องการเดินทางทางไหนคะ ทางบก ทางน้ำ หรือทางอากาศ”

   “มีไพ่แบบที่ผสมหลายทางไหมครับ” เขาเอ่ยอย่างไม่ค่อยมั่นใจ

   “ถ้าเลือกแบบเดินทาง 3 แบบได้ในไพ่ใบเดียวจะเป็นไพ่ระดับ 7 ค่ะ แต่ใช้เดินทางได้อย่างเดียวนะคะ ใช้ทำอย่างอื่นไม่ได้เลย” หญิงสาวคนดังกล่าวยื่นข้อเสนอให้เขา

   “ตกลงครับ ใบนี้ก็ได้ครับ” เฟี๊ยตตอบอย่างพอใจ

   “ภารกิจเป็นระดับ Thursday นะคะ ตกลงรับภารกิจไหมคะ” หญิงสาวคนดังกล่าวถามต่อ

   “เอ่อ ถ้าผมทำภารกิจไม่สำเร็จจะเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” เฟี๊ยตเอ่ยถาม

   “ผู้รับภารกิจที่พิชิตภารกิจไม่ได้จะไม่ได้รับของรางวัลค่ะ แต่ก็จะไม่ถูกลงโทษอะไร เพียงแต่จะไม่สามารถรับภารกิจใหม่ได้จนกว่าภารกิจเก่าเดิมที่ค้างคาอยู่จะถูกสะสางให้สำเร็จได้ค่ะ” หญิงสาวตรงหน้าเขาตอบออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม

   “ตกลงครับ ผมรับภารกิจครับ” เขาเอ่ยออกไปอย่างมั่นใจ ไหนๆ ภารกิจก็ไม่ได้มีกำหนดเวลาตายตัวอยู่แล้ว หากพลาดพลั้งทำไม่สำเร็จอย่างไร ค่อยให้ธันเข้ามาช่วยคิดแก้ปัญหาแล้วกัน

   “ภารกิจที่คุณได้รับ คือ ภารกิจที่ 6958174 ค่ะ ภารกิจชื่อ สวนผักของป้ามอลลี่ รายละเอียดสถานที่จะแสดงเป็นพิกัดที่สามารถดูได้จากเกมคอนโทรลเลอร์ของคุณค่ะ ขอให้โชคดีกับการปฏิบัติภารกิจนะคะ หากคุณสามารถจัดการภารกิจได้สำเร็จ คุณต้องกลับมารับของรางวัลที่นี่นะคะ สวัสดีค่ะ”

   เภสัชกรหนุ่มพาตัวเองออกมาจากร้านเสริมสวยแห่งนั้น หลังจากที่หญิงสาวผู้มอบภารกิจได้บอกรายละเอียดต่างๆ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือตัวเองขึ้นมาดูอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าหน้าจอของมันแสดงรูปจดหมายหนึ่งฉบับ เมื่อกดเปิดอ่านดู เขาก็พบกับพิกัดสถานที่ที่แสดงอยู่ในรูปตัวเลขยาวยืด เขาสั่งการให้ไบเบิ้ลแปลตัวเลขเหล่านั้นออกมาเป็นแผนที่ พร้อมกันกับที่ขายาวทั้งสองข้างของเขาเริ่มออกเดินทางสู่จุดหมายนั่น


   เป้าหมายของภารกิจของเขาน่าจะเป็นบ้านสักหลังในแถบเกษตรกรรมของเมืองกุมภาพันธ์ แผนที่ในมือของเขาพาตัวเองออกนอกตัวเมืองมาเรื่อยๆ เขากำลังเดินไปตามทางเดินเลียบป่านั่น ฝั่งขวาของถนนเล็กๆ นี่เต็มไปด้วยธัญพืชนานาชนิด โดยเฉพาะทุ่งข้าวสาลีสีสดใสเหล่านั้นที่ไหวลู่ไปตามลมนั่นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมาเดินเที่ยวอยู่แถบชนบทของยุโรปอย่างใดอย่างนั้น ในขณะที่ฝั่งขวาของเขาประกอบไปด้วยป่าทิวสนที่ยังคงความสวยงามไว้อย่างเดิม ต้นสนสูงใหญ่เหล่านั้นสะบัดใบพลิ้วไหวราวกับจะทักทายเขาฉะนั้น ชายหนุ่มเดินทอดอารมณ์ไปอย่างสบายใจ ธรรมชาติที่แสนเรียบง่ายอย่างนี้ทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลย


   ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

   ขณะที่เฟี๊ยตกำลังเดินทอดน่องอยู่นั่นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างไม่ทราบที่มา เฟี๊ยตมองสำรวจไปโดยรอบอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่พบความผิดปรกติใดเลย เสียงนั่นดังขึ้นก็จะเงียบหายไปอย่างนั้น

   ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

   เสียงนั่นดังซ้ำขึ้นอีกครั้งในเวลาไล่เลี่ยกัน แต่คราวนี้ชายหนุ่มไม่ปล่อยโอกาสให้ผ่านไปอีกแล้ว เขามองสำรวจโดนเร็ว ก่อนจะพบว่าต้นตอเสียงนั่นดังมาจากกลางอากาศทางด้านขวาถัดเข้าไปในป่านั้น อะไรสักอย่างที่มีลักษณะเหมือนพลุที่เขาเคยเห็นตอนเด็กๆ นั่นแตกออกคล้ายประกายไฟ ก่อนจะแปรรูปทรงเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษสามตัวลอยค้างอยู่บนฟ้าอยู่อย่างนั้น


   “SOS!”

   เสียงของเฟี๊ยตสบถออกมาอย่างตกใจ เขาไม่รู้หรอกว่าที่มานั่นจะกำลังต้องการร้องขอความช่วยเหลือด้วยเหตุใด หากแต่สามัญสำนึกเร่งรัดเขาให้เข้าไปช่วยเหลือคนตรงนั้นเสียแล้ว ชายหนุ่มสั่งเรียกใช้รองเท้าชีตาร์ก่อนจะรีบสาวเท้าไปยังเป้าหมายที่เห็นอยู่นั่นอย่างรวดเร็ว ประมาณโดยสายตาแล้วต้นตอของพลุนั่นไม่น่าห่างไกลออกไปมากนัก

เฟี๊ยตวิ่งเข้าไปในป่าทิวสนอย่างเร่งรีบ พร้อมกับปากที่ก็ตะโกนหาผู้ขอความช่วยเหลือนั่นไปตลอดเวลา ด้วยหวังว่าใครคนนั้นจะตอบรับคำ มือของเขากำสมุดแน่นอยู่ในมืออย่างไม่รู้อนาคต เฟี๊ยตไม่มีทางรู้ได้เลยว่าต้นเหตุที่ทำให้เกิดคำขอความช่วยเหลือนั่นคืออะไร หากเขารู้แต่เพียงว่าเขาต้องไป เขารู้เพียงเท่านั้นเอง



จากผู้แต่ง : ผมแต่งมาจนกระทั่งถึงตอนนี้ ผมก็รู้สึกว่าผมวางแผนผิดไปถนัด ทั้งๆ ที่เป็นนิยายเรื่องแรกแท้ๆ แต่ผมกลับแต่งซะเป็นนิยายที่ยาวเฟี๊อยขนาดนี้ ความจริงผมควรจะเริ่มต้นหัดแต่งจากนิยายสั้นๆ ดูก่อน ให้รู้ว่าการแต่งนิยายที่ดีควรทำอย่างไร ก่อนจะกล้ามาแต่งมหากาพย์แบบนี้ นี่มันช่างเป็นนิยายเรื่องแรกที่สาหัสเหลือเกิน แต่งไปก็อยากกลับไปแก้โน่นแก้นี่ แต่มันก็ไม่ทันแล้วนะครับ ฮ่าฮ่า ไว้ถ้ามีโอกาสรวมเล่ม (ยังกล้าจะคิด ฮ่าฮ่า) ค่อยกลับมารีวิวแล้วแก้ไขทั้งหมดแล้วกัน ดูเพ้อจัง ฮ่าฮ่า

 

[lukkeng]

ถึงคุณ QSAR : ว๊าวววววววววววว อินหรือเปล่าครับ เป็นเภสัชกรโรงพยาบาลหรือเปล่าครับเนี่ย อิอิ

ถึงคุณ hotoil : ขอโทษน้า แต่ขอปกปิดชื่อได้ป่าว ชื่อผมแปลก กลัวว่าคนรู้จักมาอ่านแล้วจะรู้เลย พอรู้คนแต่งแล้วอารมณ์ความน่าสนใจของนิยายจะลดลงไปอ่า ไม่โกรธน้า เรียกพี่คนแต่งก็ได้ เรียกน้องคนแต่งก็ได้เอ๊า อิอิ

[KIMKUNG]

โห ผมอ่านเพลินอะครับ พี่ขยันมาลงเเบบนี้เก่งที่สุดแล้วครับ  แล้วเนื้อเรื่องรวมๆมันก็โอเคอะ แต่ไม่ค่อยกุ้กกิ้กเลยอ่าเสียใจเเทนนู่เฟี๊ยตกะนู๋ธัน

[fuku]

อ้าว น้องธันทำงานอยู่ที่ใดหนอไม่เข้าเกม
ป่วยหรือมีเรื่องอะไรป่าวเนี่ย

[หมูน้อย]

 

ว้าว จุใจๆ  มาไว


 

[♥MM...★]

  มาไวแท้ๆๆๆ เรายังอ่านไม่ถึงตอนปัจจุบันเลย 

[$VAN$]

เฟี๊ยตมีจิตใจชอบช่วยเหลือผู้อื่น 
คาดว่าเป็น  sos   จากป้ามอลลี่รึเปล่าน้อ

[nightsza]

เฟี๊ยตสู้ๆ

[zylph_z]

ทำไมธันยังไม่มาเนี่ย หายไปไหน? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่านะ
ส่วนเฟี๊ยตนี่ก็เจอเหตุการณ์น่าตื่นเต้นอีกละ จะเกี่ยวเนื่องกับภารกิจที่รับมามั้ยนะ ต้องรอดูกันต่อไป

[QSAR]

Thun ยังไม่มาก็น่าจะถูกแล้วนะ ก็ Phiat นัดไว้ให้เข้านอนเวลา 2ทุ่ม แต่ตัวเองดันหลับตอน 1 ทุ่ม  ก็น่าจะเข้าเกมส์ก่อนนะ.  ใช่ป่าวหว่า.   ตอนแรกชื่อตอน. Miss เนี่ย. ยังคิดว่า หรือป้ามอลลี่แกยังเป็น Miss. อย่างนั้นชื่อตอนมันก็น่าจะเป็น Miss Mally มากกว่า 555  ชื่อตอน. Miss  น่าจะหมายถึง  หายไป.  คลาดกัน  พลาดกัน  มากกว่า.  เอ หรือจะแปลว่า คิดถึง ก็ได้นะ ก็ Phiat คิดถึง Thun ไง. หุๆ. เริ่มคิดถึงกันแล้ว อยากให้ถึงปีใหม่เร็วๆ จะได้อ่าน NC. 555
อ่านชื่อภารกิจ  แล้ว อารมณ์ประมาณ หนูน้อยหมวกแดง ยังไงยังงั้น ลุ้นต่อไปว่าจะโหดขนาดไหน ไอ้ระดับ Thursday เนี่ย

ถึง lukkeng  ผมไม่มีวาสนาเป็นเภสัชกรในโรงพยาบาลหรอกคร้าบ ขี้สงสารคน. เห็นแล้วเอามาคิด เก็บไว้กับตัว เหมือน Phiat เลยอ่ะ. วันๆอยู่แต่ห้อง lab ไม่งั้นไมสามารถ เข้ามา. comment ได้เช้าสายบ่ายเย็น ร๊อกกกก

[Zelsy]

หวา เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ว่าแต่ที่เฟี๊ยตไม่เจอธันเนี่ย เพราะน็อคเลยเข้ามาก่อนใช่ไหม ก็แหม งานหนักซะขนาดนั้น

[aoihimeko]

โอเคตอนที่กำลังรอธันอยู่ก็หาอะไรทำก่อนดีกว่าเนาะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ

ว่าแต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มีอะไรมาให้คิดลับสมองเลยแฮะ

ยังไงก็รอตอนต่อไปนะ


ปล.ขอโทษทีที่เม้นท์สั้นพอดีง่วงๆ ตากำลังจะปิดละ 

[hotoil]

โอเคค่ะ งั้นเรียกพี่คนแต่งก็ได้
เฟี๊ยตงอนธันซะแล้ว หึหึ...
ธันรีบๆมาได้แล้วอย่าบ่อยให้เฟี๊ยตอยู่คนเดียว เดี๋ยวยิ่ง(งอน)หงุดหงิด ฮ่าๆๆ

[JAN]

ภาระกิจการ์ดระดับเจ็ด ไม่น่าจะง่ายเท่าไหร่เนอะ
แอบเข้ามาให้กำลังใจคนแต่งค่ะ

[MinorMa]

ธันเป็นอะไรป่าว
ทำไมไม่เข้าเกม
รอดูเฟี้ยตฉายเดี่ยวดีกว่า ฮ่าๆ

[Min*Jee]

ไม่เป็นไรค่ะ แต่งเรื่องยาวได้ดีแบบนี้ก็สนุกดีค่ะ
พยายามเข้านะคะ

วันนี้เฟี๊ยตเข้าเกมส์เร็วกว่าปกติรึเปล่านะ เห็นธันว์ยังไม่มา อืมมมมม รึอาจจะมีปัญหา
ช่างเหอะ ตอนนี้ลุ้นว่าใครมา SOS รึจะเป็นกับดักกันน้อออ

รอตอนต่อไปค่ะ

[naneku]

นั่นไงว่าแล้วววว มันมีอะไรแปลกๆจริงๆด้วย



อย่ามีใครเป็นอะไรเลยนะ T T

[Wednesday]

    

ได้อ่านทีเดียวจุใจเลยยยยย
ขอโทษที่ไม่ค่อยได้มาเมนต์นะพี่คนเขียน 

รร.งานเยอะมากกกกกกก

ยังไงก็สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้พี่คนเขียน
   

ปล. +1 ให้ทุกตอนแทนตอนที่ไม่ได้เมนต์นะคะ อิอิ

[maew189870]

ภารกิจจะสำเร็จหรือเปล่านะ

แล้วมีเรื่องให้ช่วยอีก

พระเอกของเราคนใหนก็ไม่รู้....อยากเจอ

เร็วๆนะฮะ  เป็นกำลังใจให้คับผม

[lukkeng]

บทที่ 111 Thyrotoxicosis

 

            “ช่วยด้วยย”

 

            เสียงของชายผู้หนึ่งดังมาอย่างแผ่วอ่อนจากทิศทางที่ไม่ห่างไปจากเฟี๊ยตมากนัก เขารีบสาวเท้าตามร่องรอยของเสียงนั่นไปอย่างรวดเร็ว และทันทีที่เขาหักเลี้ยวโค้งจากหินใหญ่ก้อนหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางทางเดินในป่าทิวสนแห่งนั้นได้ สายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับชายชราคนหนึ่งที่มีอากาศอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาภายใต้กรอบตาที่โทรมลึกนั่นล่องลอย ชายผู้นั้นดูจะครองสติไว้ได้ยากเต็มทน

 

            “ช่วยด้วยย”

 

            เสียงร้องขอความช่วยเหลือที่แผ่วเบาลงไปอีกเร่งให้เขาก้าวเท้าเข้าไปหาชายคนนั้นขึ้นไปอีก เพียงชั่วเดียวที่เขาตรงเข้าประคองร่างนั่น เขาก็รู้สึกถึงความผิดปรกติได้ทันที

 

            นิ้วชี้และนิ้วกลางของเฟี๊ยตเลื่อนไปแตะที่บริเวณข้อมือของคนป่วยตามสันชาตญาน ก่อนจะพบว่ามันเต้นเร็วเหลือเกิน ขัดกับความน่าจะเป็นที่คนอายุขนาดนี้ควรจะมี ระดับชีพจรนั่นทำให้เฟี๊ยตหวั่นใจไม่ใช่น้อย ชายตรงหน้านี้ดู “ป่วย” มากกว่าจะ “เจ็บ” มากนัก เจ้าของผมสีดอกเลานี่ดูจะกำลังเผชิญกับปัญหาที่แก้กันไม่ได้ง่ายๆ เลย

 

            นอกจากชีพจรที่เฟี๊ยตตรวจพบแล้ว การสัมผัสลงบนตัวคนป่วยคนนั้นก็บอกอะไรหลายอย่างกับตัวเขา อย่างแรกคือ ร่างกายของคนตรงหน้านี่ร้อนกว่าปรกติจนรู้สึกได้ จะบอกว่าเกิดจากอากาศในยามสายนี่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ อากาศในเวลานี้ติดจะหนาวอยู่หน่อยๆ เสียด้วยซ้ำ ในขณะที่อีกสิ่งที่เขาพบอย่างไม่ได้ตั้งใจคือ เหงื่อ ชายชราคนนี้มีเหงื่อออกมากกว่าปรกติจริงๆ

 

            เฟี๊ยตมองพินิจลงไปในดวงตาที่กำลังเหม่อลอยภายใต้กรอบเบ้าตาที่โปนลึกนั่น ระบบความคิดประมวลผลของเขาแล่นไปอย่างรวดเร็ว ทุกวินาทีในตอนนี้หมายถึงชีวิตอย่างปฏิเสธไม่ได้เลย

 

 

            “ลุงมีโรคประจำตัวใช่ไหม”

 

เฟี๊ยตเอ่ยถามออกไป ความจริงเขาพอจะรู้แล้วว่าอาการแสดงที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นผลพวงมาจากโรคอะไร หากแต่เขาต้องการรู้ว่าคนตรงหน้านี้รู้ดีเกี่ยวกับอาการของตนมากแค่ไหน

 

“ไทรอยด์”

 

คำตอบจากชายชราสั้นๆ นั่นตรงกับข้อสันนิษฐานในใจของเขาอย่างไม่มีผิดเพี้ยน อย่างน้อย คนตรงหน้านี่ก็น่าจะรู้จักความเจ็บป่วยของตัวเองดี มิหนำซ้ำอาจจะรู้วิธีแก้ที่ตรงจุดอีกด้วย

 

“รอเดี๋ยวนะลุง เดี๋ยวใช้การ์ดรักษาให้”

 

แน่นอนว่าโรคไทรอยด์นี่ดูจะเกินความสามารถของสมุนไพรของเขาไปพอสมควร การเลือกใช้การ์ดที่รักษาสารพัดโรคของเกมดูจะมีประโยชน์มากกว่าในสถานการณ์นี้

 

“ใช้ไม่ได้หรอก โรคนี้ไม่ได้อยู่ในระบบของเกม มันไม่สามารถรักษาได้ เพราะมันไม่ได้ถูกติดตั้งไว้ในคำสั่งตั้งแต่ต้น ยกเว้นแต่เจ้าจะมีไพ่สูงสุดที่เอาไว้รักษาโรคได้ทุกชนิด”

 

ชายชราเอ่ยขัดขึ้นมาอย่างตะกุกตะกัก เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการเรียบเรียงคำพูดให้เป็นประโยค มือที่เต็มไปด้วยริ้วรอยนั่นกุมหน้าอกข้างซ้ายไว้ตลอดเวลา หัวใจในอกนั่นกำลังแผลงฤทธิ์อย่างหนักแน่นอน ร่างกายของชายชรานั่นกำลังจะฆ่าตัวเขาเองทั้งเป็น

 

“ลุงมียาไหม ยาเฉพาะโรคของลุง”

 

เฟี๊ยตเอ่ยถามอย่างรีบร้อน อาการของคนตรงหน้าดูหนักหนาอยู่ไม่ใช่น้อย เขากำลังพยายามค้นหาวิธีที่ดีที่สุด แต่ท่าทางว่ามันจะหาได้ไม่ง่ายเลย

 

“เพื่อนข้ากำลังไปซื้ออยู่ ร้านขายยาที่มียาที่ข้าต้องการอยู่ไกลมาก ข้าเดาว่าไม่น่าจะกลับมาทัน”

 

“เอาไงดีลุง ผมไม่รู้จะช่วยลุงยังไงดี ยาผมก็ไม่มี” เฟี๊ยตเอ่ยถามอย่างจนปัญญา

 

“เจ้าเคยพบกับเกมมาสเตอร์ไหม ข้าจำเป็นต้องรีบออกจากเกมกะทันหัน อาการของข้ากำเริบแบบนี้ แปลว่าตัวข้าในชีวิตจริงนั้นก็คงอาการกำเริบอยู่ด้วย ถ้าข้าไม่รีบตื่น มันอาจจะสายเกินไป”

 

ชายชราพูดออกมาด้วยเนื้อความที่ไม่ค่อยดีนัก ประโยคเหล่านั้นบอกเป็นนัยๆ ว่าความเจ็บป่วยตรงหน้านี้ไม่ได้หมายความแค่ในความฝันเสียแล้ว หากแต่มันกำลังเกี่ยวโยงกับความจริงอยู่ด้วย ถ้าเขาช่วยคนตรงหน้านี้ไม่ได้ มันไม่ได้หมายความถึงการเริ่มเกมใหม่อีกแล้ว มันคือความตายของจริง!

 

 

“ลุงเคยกินไอโอไดด์หรือเปล่า” เฟี๊ยตถามคำถามถึงธาตุชนิดหนึ่งที่สามารถช่วยรักษาอาการกำเริบของโรคไทรอยด์ได้ หลังจากที่ได้แต่ส่ายหัวเป็นคำตอบของคำถามของชายชราคนนั้น

 

“เคย เจ้ามีหรอ ใช้ไอโอไดด์ก็ได้ ข้าเคยใช้” เสียงนั่นมีความหวังขึ้นอย่างรู้สึกได้ มือที่เหี่ยวย่นนั่นเอื้อมมากุมมือเขาไว้อย่างยินดี

 

“แปบนะลุง ผมมีไพ่อยู่ใบหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าใช้ได้เปล่า”

 

เฟี๊ยตค่อยประคองชายชราคนนั้นให้พิงที่ต้นไม้ใหญ่อีกครั้ง ก่อนจะรื้อไพ่ที่อยู่ในสมุดของตนออกมา เขาเคยได้รับไพ่จากธันมาใบหนึ่ง เพราะตอนแรกตั้งใจจะใช้เปลี่ยนเป็นสารหนูเพื่อใช้เป็นยาพิษในศึกสุดท้ายของการประลองที่ผ่านมา แต่ด้วยข้อจำกัดของจำนวนการ์ดก็ทำให้เขาไม่สามารถใช้มันได้ การ์ดใบนั้นจึงยังคงติดอยู่ในสมุดของเขาตลอดมาจนถึงบัดนี้ เฟี๊ยตไล่หนังสือไปแต่ละหน้าอย่างรวดเร็ว ในใจก็ภาวนาให้มันสามารถประยุกต์ในสถานการณ์คับขันตรงหน้านี้ได้ด้วยเถิด

 

 

“Mystery Element RELEASE!”

 

“Iodide!”

 

เฟี๊ยตเรียกสั่งใช้การ์ดอย่างรวดเร็วหลังจากที่ค้นเจอไพ่ใบดังกล่าว พร้อมกับสั่งให้มันกลายสภาพเป็นสารที่ต้องการ ไพ่ใบดังกล่าวระเบิดขึ้นน้อยๆ ก่อนจะกลายสภาพเป็นขวดรูปชมพู่ขวดหนึ่งที่ภายในบรรจุของเหลวสีม่วงเข้มไว้อยู่เกือบเต็มภาชนะ

 

 

“บัดซบเอ๊ย!”

 

เฟี๊ยตสบถออกมาด้วยเสียงไม่เบานักอย่างขัดใจ สารที่เขาได้มาเป็นไอโอดีนไม่ใช่ไอโอไดด์ ไอโอดีนคือสารที่อยู่ในรูปอะตอมคู่ ธรรมชาติของมันมีสีม่วงเข้มอย่างที่เห็นอยู่นี่ ในขณะที่ไอโอไดด์ที่เขาต้องการนั้นเป็นสารไอโอดีนที่อยู่ในรูปอะตอมเดี่ยว มันจะสามารถละลายในน้ำ และไม่มีสี

 

เฟี๊ยตมองขวดรูปชมพู่ที่อยู่ในมืออย่างขัดใจ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสารที่ประกอบขึ้นด้วยอะตอมเดียวกัน แต่คุณสมบัติมันก็ต่างกันโดยสิ้นเชิง มันจะง่ายมากว่าถ้าตอนนี้เขากำลังอยู่ในห้องแลปที่ครบครันไปด้วยสารเคมีต่างๆ เขาแทบจะเสกให้ไอโอดีนกลายเป็นไอโอไดด์ได้ในชั่วพริบตา โดยอาศัยรีดิวซิ่งเอเจนท์ดีๆ สักตัวหนึ่ง แต่นี่มันกลางป่า เขาจะไปสรรหาสารเคมีแบบนั้นได้จากที่ไหน เขากำมือแน่นอย่างเจ็บใจ ชายหนุ่มจะไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้ไปตลอดชีวิตแน่ๆ ถ้ามีคนไข้มาตายไปต่อหน้าต่อตาเขาแบบนี้

 

 

“อุทุมพร ฉันรักเธอนะ เธอยังจำวันแรกที่เราพบกันได้ไหม ที่ตลาดรถไฟโบราณนั่นไง เธอกำลังไปตากอากาศกับครอบครัวเธอ ฉันกำลังไปตากอากาศกับครอบครัวฉัน...”

 

เฟี๊ยตหันไปที่ชายชราอีกครั้งหลังจากที่มัวแต่สนใจกับไอโอดีนในมืออยู่ชั่วเวลาหนึ่ง และเขาก็คาดการณ์ไม่ผิดไปจริงๆ เหตุการณ์เข้าขั้นวิกฤตเสียแล้ว คนไข้ของเขากำลังแสดงอาการทางสมอง ไทรอยด์กระตุ้นให้ร่างกายทำงานอย่างหนัก และแน่นอน มันส่งผลถึงสมองด้วย ตอนนี้สมองของชายชรานี่เริ่มอาการประท้วงขึ้นเสียแล้ว ชายคนนั้นเริ่มแสดงการรับรู้ที่ผิดปรกติไป อาการนี่บ่งบอกถึงความหนักหนาได้อย่างชัดเจน เขาเกรงว่าเวลาของชายตรงหน้านี่จะเหลืออีกไม่มากนัก ถ้าเขาไม่อาจทำอะไรสักอย่างที่มันสำเร็จลงไปได้

 

“คิดสิคิด รัฐกิจ มึงต้องคิดให้ออก แค่เปลี่ยนไอโอดีนเป็นไอโอไดด์ มันต้องมีวิธีการสิวะ สารเคมีก็มีอยู่ตั้งหลายอย่าง มึงต้องคิดให้ออก มึงจะปล่อยให้คนตายไปต่อหน้าต่อตาได้ยังไงวะ มึงเก่ง รัฐกิจ มึงเก่ง เรื่องแค่นี้ไม่เกินความสามารถของมึงหรอก คิดให้ออกสิโว๊ย”

 

เฟี๊ยตบ่นโวยวายเสียงดังกับตัวเองเพื่อข่มความลนลานในจิตใจของเขา มือของเขาเริ่มสั่นน้อยๆ ขณะที่กำลังเปิดไปตามสมุดไพ่เพื่อค้นหาวิธีที่จะเปลี่ยนไอโอดีนให้เป็นไอโอไดด์อย่างใจคิด อาการของคนตรงหน้าที่เฉียดเข้าใกล้กับคำว่าโคม่าเต็มทน มโนสติเขาเริ่มเห็นชายชุดดำร่างยักษ์ถือเคียวยักษ์มาจ่ออยู่ที่คอชายชราตรงหน้านี้เสียแล้ว เขาเป็นเพียงความหวังหนึ่งเดียวที่ยังส่องสว่างอยู่ในชีวิตชายชรานี่ และแน่นอน เขาจะไม่ปล่อยให้มันดับลง!

 

 

“อุทุมพร เธอยังจำพระราชวังมฤคทายวันที่เราไปด้วยกันครั้งนั้นได้ไหม เราหนีไปเที่ยวต่างจังหวัดกันสองคนโดยไม่บอกให้ที่บ้านทราบ โชคไม่ดีที่คุณพ่อของเธอจับได้และตามไปรับตัวเธอกลับ แต่นั่นก็เป็นโอกาสที่ทำให้ฉันได้แสดงความรักที่มีต่อเธอ เธอยังจำวินาทีที่คุณพ่อเธอยกเธอให้มาอยู่ในอ้อมอกฉันได้ไหม วินาทีนั้นฉันยังจำได้อยู่เลยว่า ฉันเองนั้นเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดบนโลกใบนี้เลย อุทุมพร”



จากผู้แต่ง : ตอบคำถามเรื่องเฟี๊ยตเปลี่ยนไป >>> เฟี๊ยตเปลี่ยนไปจริงๆ ครับ มันเป็นพัฒนาการของตัวละครและเรื่องราวครับ

เนื้อเรื่องเอื่อยฝุดๆ >>> นี่มันเพิ่งต้นเรื่องของนิยายผมเองครับ ฮ่าฮ่า เพิ่งอยู่เมืองสองเอง ใจเย็นนะครับ

นิยายไม่สนุก >>> อ่อยยย นิยายเรื่องแรกครับ ทำใจนะ คนแต่งมือใหม่ ยังซิ่งไม่ออก ฮ่าฮ่า


 

[lukkeng]

ใครใจดีช่วยเม้นหน่อย นะนะนะ เม้นเยอะเดี๋ยวมีของขวัญปีใหม่ให้นะเออ ฮ่าฮ่า ดูบังคับๆ

[fuku]

โอ๊ะ หมอยาสู้ๆด
โจทย์หินนะเนี่ย ว่าจะทำได้ยังไง

[mildmint0]

โอ้ยยยย ไม่ได้หายไปไหนนะ แอบเข้ามาอ่านทุกวัน
แต่อ่านทางมือถือ เลยไม่ได้เม้นต์เลยยยย
เพราะติดสอบกลางภาค ติดตามตลอดเลยครับ
เห็นเม้นต์บางคนที่มะนาวน่าจะอยู่ในเกมส์
ทำไมเฟี๊ยตไม่ดูที่ข้อมือนางนะ ว่ามีนาฬิกาเข้าเกมส์ไหม
อาจจะแจ็คพอตก็ได้ ฮ่าๆๆๆ มาเจอในเกมส์ บลาๆ
ธันอยูู่หนายยยย เอาธันออกมาาาา

[TiTeE]

เราชอบนิยายเรื่องนี้นะ มันแบบว่า ไม่ถึงขนาดว่า 'อร๊ายยยย ฉันอยากจะอ่านตอนต่อไปเดี๋ยวเน้้'
แต่แรื่องนี้แบบ อ่านได้เรื่อยๆ รอได้ (แต่ไม่ได้หมายความว่าให้นานๆ มาต่อทีนะ ต่อเรื่อยๆ แบบตอนนี้อ่ะดีแล้ว)
 
เนื้อเรื่องเอื่อยฝุดๆ >>> เราว่าที่เนื้อเรื่องเป็นแบบนี้ก็โอเคนะ ค่อยๆ ดำเนิน ค่อยๆ พัฒนา ทุกๆ อย่างมีระยะเวลา เราชอบอ่ะ
(นานๆ จะเจอนิยายแบบนี้)

นิยายไม่สนุก >>> เราว่าไม่นะ คือมันก็ต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปป่ะ จะให้แอ็คชั่น บู๊ล้างผลาญ มันส์ทะลุจอ ตั้งแต่ต้นๆ เรื่องเราว่ามันก็ออกจะเกินไปหน่อย


เราชอบนิยายเรื่องนี้นะ (ถึงจะไม่เคยเม้น แต่ก็แอบบวกเป็ดนะ   )
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ เราจะตามอ่านถึงตอนสุดท้าย 

[maew189870]

ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ

[QSAR]

โหย คนเขียนนี่ชอบจบตอนแบบว่า โรคจิตนิดๆ ให้คนอ่านไปคิดต่อเป็นการบ้าน. อ่านแล้วค้างคามากมาย 555 เหมือนตอนบวกเลข 4 ตัว. หรือตอน fructose เอ๊ย glucose งานนี้ต้องใช้ Chemicals of Dippy Scientists เหมือนตอนนั้นรึปล่าวน้าต้องติดตามตอนต่อไป ชอบจังเรื่องนี้เป็นการนำเอาความรู้ฟิสิกส์เคมีชีวะ คณิตศาสตร์ มาเจอกันอย่างลงตัว แต่ประเด็นมันชวนคิดนะว่าคุณลุงแกเป็นนอกเกมส์ ส่งผลมาถึงในเกมส์ได้ ถ้ารักษาในเกมส์ได้ มันจะส่งผลไปถึงนอกเกมส์มั้ยนะ. ยังไงก็เอาใจช่วยเฟี๊ยตนะ คิดถึงธันแล้วด้วย ธันเข้าเกมส์มาได้แล้ว 555

[Noo_Patchy]

     ลุ้นมากอ่ะ ช่วยลุงเพ้อ ให้ได้นะ

[aoihimeko]

เฟี๊ยตสู้ๆนะ เราเชื่อว่าเฟี๊ยตต้องมีทางออก

คุณลุงเองก็ทำใจร่มๆไว้ แข็งใจไว้นะลุง

เฟี๊ยตกำลังหาทางรักษาอยู่

ว่าแต่มันมีพิษชนิดไหนไหมหนอที่แบบ เอาพิษขจัดพิษไรงี้อ่ะ

 (ช่างเราเถอะอย่าไปใส่ใจ เราก็แค่เพ้อ )

ว่าแต่อันนี้มันใช่ภารกิจที่ได้รับมารึเปล่าเนี่ย? เพราะมันดูเหมาะเจาะเกิน

เอาล่ะขอไปเชียร์ให้กำลังใจเฟี๊ยตดีกว่า สู้ๆ



ปล.เรื่องนิยายที่มีคนบอกว่า ไม่สนุกหรือเอื่อย ก็ช่างเขาเถอะ ถือว่าเขาให้กำลังใจเราอีกทางละกันเนาะ

ปล.2 อยากรู้จังของขวัญปีใหม่เป็นอะไรนะ ใช่ลงสามตอนรวดไหม หรือว่ามีตอนพิเศษเอ่ย หรือเอาทั้งสองอย่างดี อิอิ

ปล.3 สุขสันต์วัน X'Mas จ้า 

[Zelsy]

ถึงเรื่องจะเรื่อยๆแต่ความรู้หนักมากกก งวดนี้ถ้าเฟี๊ยตคิดไม่ไหวก็ให้ธันช่วยกันคิดช่วยกันแก้ไข