หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[MinorMa]

เฟี้ยตสู้ๆน้า ตอนนี้พระเอกหายไปเลย
Merry Christmas na ka 

[MaRiTt_TCL]

เอาใขช่วยเฟี๊ยตให้ช่วยให้ได้นะคะ

[zylph_z]

รู้สึกเฟี๊ยตจะสติหลุดไปบ่อยนะช่วงนี้ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย แล้วลุงคนนั้นจะตายมั้ยนะ??
ธันก็ยังไม่โผล่มาเลย รอตอนต่อไปจ้า

[$VAN$]

มีคนว่าไม่สนุกด้วยเหรอ ไม่จริงหรอก สนุกดี
ตอนนี้ก็ลุ้นอยู่ว่ารัฐกิจ(  )จะช่วยลุงได้ยังไง

[keniji01]

  ยืนยันอีกคนว่าชอบเรื่องนี้มากมายต้องตามอ่านทุกวัน คอยเข้ามาดูว่าอั๊บลงยัง ขอบคุณคนแต่งมากมาย  สุขสันต์วันปีใหม่ครับ

[hewlett]

นั่งรอตอนต่อไป
พักหลังๆเฟี๊ยตเครียดง่ายนะ ใจเย็นๆแล้วกลับไปฉลาดแบบเก่าเถอะ

[lukkeng]

บทที่ 112 Bimolecular Elimination Reaction

 

            “เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าเราเอาไอโอดีนใส่ไปในพันธะคู่ได้ แล้วค่อยดึงมันออกมา มันจะกลายเป็นไอโอไดด์ ใช่ พันธะคู่ ถ้ามีพันธะคู่ ไอโอดีนก็เปลี่ยนเป็นไอโอไดด์ได้!”

 

            เฟี๊ยตพูดออกมาด้วยเสียงไม่เบานักอย่างยินดี ถึงแม้วิธีการที่คิดจะดูยุ่งยากไปเสียหน่อย แต่ถ้ามันจะทำให้ได้ผลลัพธ์ที่ต้องการได้ มันก็คุ้มค่าที่จะยอมเสียเวลา

 

            “แล้วจะไปหาพันธะคู่ที่ไหนวะ สารที่มีมีแต่สารเคมีพื้นฐานทั้งนั้น โธ่เว๊ย”

 

            และเสียงของเฟี๊ยตก็ดังขึ้นอย่างหงุดหงิดอีกครั้ง เขาสบถคำหยาบออกมาไม่น้อยอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ความรู้สึกของเขาถูกบีบคั้นด้วยความเป็นความตายของคนตรงหน้านี่

 

 

            “อุทุมพร ฉันรักเธอนะ ถึงแม้ว่าเราจะมีเวลาครองรักกันไม่มาก แต่มันก็เป็นเวลาที่ดีที่สุดเสมอมา อุทุมพร นี่เธอกำลังจะรับฉันไปอยู่ด้วยใช่ไหม”

 

            ชายชราในขณะนี้ดูไม่หลงเหลือความมีสติใดๆ อยู่อีกเลย มือทั้งสองข้างนั่นเอื้อมไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ดูจากคำพูดนี่ก็พอจะเดาได้ว่าคนไข้ของเขาเพ้อถึงขั้นเห็นภาพหลอนเสียแล้ว ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นสัญญาณที่ไม่ดีเอาเสียเลย

 

 

            “ใช่สิ น้ำมันพืช น้ำมันพืชเป็นสารไม่อิ่มตัว น้ำมันพืชมีพันธะคู่!”

 

            เฟี๊ยตตะโกนลั่นออกมาอย่างยินดี ก่อนจะเรียกสั่งใช้การ์ดชุดครัวของเขาออกมา พร้อมกับเลือกหยิบน้ำมันพืชออกมาจากครัวนั่น

 

            เภสัชกรหนุ่มเรียกใช้การ์ดห้องแลปอย่างรีบร้อน เอาเลือกใช้ขวดปรับปริมาตรขนาดใหญ่บรรจุน้ำมันพืชที่หยิบมาจากครัว ก่อนจะเทไอโอดีนสีม่วงนั่นลงในภาชนะดังกล่าว เขาเขย่าขวดนั่นอย่างใจร้อน สีชมพูม่วงนั่นค่อยๆ จางหายไปจนเหลือแต่สีเหลืองของน้ำมันพืชในที่สุด

 

 

            “Chemicals of Dippy Scientists RELEASE!”

 

            “sodium hydroxide!”

 

            เขาเรียกสั่งใช้การ์ดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเรียกสารเคมีที่มีฤทธิ์เป็นด่างออกมาชนิดหนึ่ง เขาเทด่างที่ได้ลงในน้ำมันพืชที่ทำปฏิกิริยากับไอโอดีนเรียบร้อยแล้วนั่น เขาเขย่า เขย่า เขย่า จนมั่นใจว่าปฏิกิริยาต้องเกิดได้อย่างแน่นอน เขาเร่งรีบอย่างถึงที่สุดเพื่อแข่งกับเวลาที่เหลืออยู่อย่างน้อยนิดเหลือเกิน

 

            เขาบรรจงใช้หลอดดูดสารดูดสารละลายในส่วนที่แยกชั้นออกมาจากน้ำมันพืชนั่นอย่างช้าๆ ก่อนจะสั่งคลายการ์ดห้องแลปนั่น แล้วจึงค่อยๆ ใช้มือเผยอปากของชายชรานั่นให้อ้าออก พร้อมกับค่อยๆ ป้อนไอโอไดด์เข้มข้นที่ได้จากการสังเคราะห์เมื่อครู่นั่น

 

            ในช่วงเวลานั้น เฟี๊ยตไม่มีเวลาแม้แต่จะมานั่งคำนวณว่าไอโอไดด์ที่ได้มีปริมาณเท่าไหร่ ความเข้มข้นเหมาะสมหรือไม่ ต้องใช้กี่หยดจึงจะถูกต้อง ในห้วงเวลานั้น เขาคิดได้เพียงแต่ว่าต้องทำเวลาให้เร็วที่สุด ถึงแม้จะต้องเสี่ยงไปบ้าง แต่มันก็คงดีกว่าจะปล่อยเวลาให้ผ่านไป แล้วต้องมานั่งเสียใจในภายหลัง เขาจะไม่มีวันปล่อยให้มีคนไข้ตายไปต่อหน้าต่อตาของเขาแน่นอน

 

           

            “อุทุมพร...”

 

            ชายชราเผยอปากเพ้อเป็นชื่อหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง ก่อนจะหลับตาลงไปเสียเฉยๆ ชายชราทิ้งร่างลงบนตัวเฟี๊ยตอย่างหมดแรง

 

            “บ้าน่าลุง จะมาตายอย่างนี้ได้ไง ห้ามตายลุง ได้ยินไหม ห้ามตาย”

 

            เฟี๊ยตเขย่าร่างชายคนนั้นอย่างร้อนรน ณ เวลานี้เขาไม่มั่นใจเอาเสียเลยว่ายาที่เขาสังเคราะห์มาด้วยวิธีการทางเคมีนั่นจะออกฤทธิ์ได้ดีแค่ไหน แต่ถึงตอนนี้เขาก็จนปัญญาเสียแล้ว เขาไม่สามารถไปสรรหายาที่ตรงกับอาการมากกว่านี้ได้จากที่ไหน เขาทำดีได้ที่สุดเท่านี้จริงๆ

 

 

            “อุทุมพร...”

 

            เสียงแผ่วเบานั่นยังคงลอดมาจากปากอันแสนจะซีดเซียวนั่น เสียงไม่ดังมากดังกล่าวทำให้เฟี๊ยตมีความหวัง อย่างน้อยตาลุงนี่ก็ยังไม่ตายจากเขาไป

 

            “ผมไม่ยอมให้ลุงได้ไปหาป้าอุทุมพรอะไรนี่ง่ายๆ หรอก ผมชอบขัดขวางความรักคนอื่นหนะลุง ทำใจหน่อย ผมไม่ยอมให้ครองรักกันง่ายๆ หรอก”

 

            เฟี๊ยตพูดอย่างติดตลก ก่อนจะค่อยๆ ประคองคนไข้ไว้ในวงแขนเพียงข้างเดียว พร้อมกับเลื่อนมือไปเปิดสมุดเพื่อหาการ์ดอีกใบที่ต้องการ

 

 

            “Heal RELEASE!”

 

            “ไพ่นี่ลดระดับไทรอยด์ไม่ได้แน่ลุง แต่มันคงพอจะช่วยลดอาการอ่อนเพลีย ใจสั่น หมดเรี่ยวแรงนี่ได้บ้างแหละน่า ผมไม่ยอมให้ลุงตายหรอก”

 

            เฟี๊ยตเรียกใช้การ์ดพร้อมกับพูดพึมพำกับคนตรงหน้าไปเรื่อยเปื่อย มือของเขาก็พยามยามเขย่าเรียกสติคนตรงหน้าอยู่ตลอด

 

 

            อุณหภูมิของคนในอ้อมกอดเขาค่อยๆ ลดลงจนกลับมาสู่ระดับปรกติ เหงื่อๆ ที่ออกมาอย่างท่วมท้นในตอนแรกนั่นก็เริ่มจะแห้งลง ที่สำคัญ ชีพจรที่เคยเต้นเร็วจนน่าใจหายก็ค่อยๆ ลดความถี่ลงกลับมาอยู่ในช่วงที่น่าไว้วางใจ ระดับการเต้นของหัวใจที่ไม่ช้าไม่เร็วแต่เป็นจังหวะนั่นทำให้เฟี๊ยตโล่งใจอยู่ไม่น้อย

 

            “รอดนะลุง ลุงต้องรอด”

 

            เฟี๊ยตบ่นพึมพำออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะค่อยๆ ประคองร่างของชายชราคนนั้นนอนลงกับพื้น โดยชายหนุ่มได้ปลดผ้าคลุมไหล่ของตนมาเป็นผ้ารองศีรษะ หลังจากนั้น ตัวเขาเองจึงกระเถิบตัวไปพิงต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ในบริเวณนั้น ชายหนุ่มเอนหลังอย่างเหนื่อยอ่อน เหตุการณ์กู้ชีวิตผ่านเส้นเฉียดตายนี่ทำเอาเขาแทบจะหมดพลังไปเหมือนกัน เขาค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างเหนื่อยล้า หลังจากที่มั่นใจในระดับหนึ่งว่าคนไข้ของเขาน่าจะพ้นจากขีดอันตรายแล้ว คงจะเหลือแต่เพียงรอให้อาการกลับเข้าสู่ภาวะปรกติร้อยเปอร์เซ็นต์เท่านั้น

 

            ‘เหมือนวันนี้จะลืมกินมื้อเช้าไปเสียสนิท ถึงว่าเรี่ยวแรงดูจะหมดเร็วเหลือเกิน’

 

 

            “เจ้าหนุ่ม”

 

            “อืออ”

 

            “เจ้าหนุ่ม”

 

            “ครับๆๆ”

 

            เฟี๊ยตสะดุ้งตื่นอีกครั้งหลังจากที่ได้ยินเสียงเรียกที่ไม่ดังนัก และรู้สึกได้ว่าที่ไหล่ของเขานั้นถูกเขย่าน้อยๆ เพื่อเรียกสติให้กลับคืนมาจากนิทรานั่น

 

            ทันทีที่เขาลืมตาขึ้นก็พบว่าชายชราที่เคยเป็นผู้ป่วยของเขาบัดนี้คืนสภาพกลับมาดูสมบูรณ์พร้อมอีกครั้ง ชายชราเจ้าของผมสีดอกเลานั่นอยู่ในเข้ารูปสีเข้มที่ดูภูมิฐาน ไหล่นั้นถูกคลุมไว้ด้วยผ้าคลุมสีดำสนิทยาวเกือบเรี่ยพื้น ชายคนนี้เรียกได้ว่าเป็นคนสูงอายุที่ท่าทางไม่แก่ไปตามวัยเลย ถ้าปราศจากสีผมและริ้วรอยตามธรรมชาติตามมือนั่น ก็ยากจะตีอายุคนตรงหน้านี่ได้ ความกระฉับกระเฉงนั่นบ่งบอกให้เฟี๊ยตมั่นใจว่าคนตรงหน้าเขานี้มีสติสัมปชัญญะกลับมาพร้อมสมบูรณ์ สมรรถภาพของร่างกายนั่นก็ดูจะห่างไกลจากคำว่าเจ็บป่วยมากนัก

 

           

            “หายแล้วหรอลุง ทำเอาใจหายใจคว่ำหมดนะ”

 

            เสียงของเฟี๊ยตพึมพำอย่างยินดี ตาของเขาเป็นประกายสดใสขึ้นอย่างปิดไม่มิด การช่วยคนให้รอดพ้นจากความตายได้นั้น มันเป็นความรู้สึกดีที่ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้เลย เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจเขาพองฟูไปทั้งอก ความปีติใจแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กายเขาอย่างรู้สึกได้

 

            “ขอบคุณเจ้ามาก บุญคุณของเจ้ามากมายเกินกว่าข้าจะชดใช้ได้หมดจริงๆ ถ้าไม่มีเจ้า ข้าคงตายไปจริงๆ แล้ว หากมีสิ่งใดที่ข้าตอบแทนเจ้าได้ โปรดบอกข้า ข้าอยากทดแทนบุญคุณของเจ้า ถึงแม้ว่ามันจะไม่มาก แต่มันก็จะทำให้ข้าสบายใจได้ไม่น้อย”

 

            “ไม่มีหรอกลุง ผมไม่ต้องการอะไรหรอก แค่ผมเห็นลุงรอดตายผมก็ดีใจจะแย่แล้ว ผมไม่เอาอะไรหรอกลุง ลุงอย่าคิดมากเลย”

 

เฟี๊ยตตอบอย่างง่ายๆ เขาไม่ต้องการอะไรจากการช่วยเหลือชายตรงหน้านี้จริงๆ มนุษยธรรมและจรรยาบรรณวิชาชีพมากกว่าที่บอกให้เขาทำแบบนี้

 

“อย่าทำให้ข้าไม่สบายใจเลย เจ้าอยากให้ข้าช่วยอะไรบ้าง แม้แต่นิดหน่อยก็ยังดี ข้าคงต้องออกไปรักษาตัวนอกเกมอีกสักพัก ระหว่างนั้นข้าคงจะไม่สบายใจเลย หากไม่ได้ตอบแทนผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของข้าไว้ โปรดให้ข้าได้ตอบแทนเจ้า แม้แต่เพียงเล็กน้อยก็ยังดี”

 

ชายคนนั้นทำท่าจะคุกเข่าลงหนึ่งข้างอย่างอ้อนวอน และอากัปกิริยานั่นก็มากพอที่จะทำให้เฟี๊ยตลุกขึ้นอย่างรีบร้อนเพื่อที่จะขัดขวางไม่ให้ชายคนนั้นคุกเข่าต่อหน้าเขา มันคงจะประดักประเดิดไม่น้อยที่มีคนแก่คราวพ่อมาคุกเข่าขอร้องเขาอย่างนี้

 

“เอาอย่างนี้ก็ได้ลุง ลุงช่วยสอนวิชาอะไรก็ได้ให้ผม ผมจะได้มีความรู้ติดตัวไปใช้ในเกม เอาอย่างนี้ดีกว่าลุง ลุงตกลงไหม”

 

เขาละล่ำละลักตอบไปอย่างรีบร้อน เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเขาต้องการอะไรจากคนตรงหน้านี่ เขารีบตอบไปอย่างนั้น เพื่อที่ว่าจะได้ตัดปัญหาจากคำขอร้องนี่ไปก่อน

 

“ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง ข้ากลับมาจากการรักษาตัวเมื่อไหร่ ขอจะกลับมาถ่ายทอดวิชาให้เจ้ากลายเป็นยอดฝีมือให้ได้ ข้าขอสัญญา ระหว่างนี้ ถ้าเจ้าต้องการฝึกวิชารอไปก่อน จงไปตามหาคนตามข้อมูลที่ข้าให้ในการ์ดนี่ หัสดินเป็นอาจารย์สอนการควบคุมจักระที่เก่งไม่แพ้ใครในเกมนี้ เมื่อเจ้าพบกับหัสดิน จงมอบการ์ดใบนี้ให้แก่เขา แล้วเขาจะเข้าใจทุกอย่างเอง!”



จากผู้แต่ง : ถึงคุณผู้อ่านทุกท่าน อิอิ จะปีใหม่แล้ว อยากได้ของขวัญปีใหม่หรือเปล่า ถ้าอยากได้ ต้องเม้นกันเยอะๆ นะ ถ้าเม้นน้อย ไม่ให้นะเออ ห้ามบ่นด้วย เพราะถือว่าตกลงกันหน่อย เม้นเยอะๆ ยาวๆ ให้คนแต่งชื่นใจหน่อยเร็วววว

[lukkeng]

ทำไมผมหลังๆ ผมรู้สึกว่าคนอ่านนิยายน้อยลง ห้าห้า ผมคิดไปเองคนเดียว หรือมันเป็นเรื่องจริงนี่ ห้าห้า

ขอเครียดแปบบบ

 

[♥MM...★]

มาไวหลายโพดดดดดดดดดดดดด

[patchylove]

ฮื่อ ๆๆๆ พี่ธันหายไปไหนอ่ะคะ คิดถึงแล้ว
คุณลุงนี่ต้องเก่งฝุดๆแน่ๆๆ

[fuku]

ถ้าแอบคิดว่านี่เป็นด่านของเกมมากกว่านะเนี่ย ลุงเป็นผู้เล่นหรือ NPE อ่ะ
ถ้าลุงเป็นผู้เล่นนี่ถือว่าลุงซวยอย่างแรง เกือบตายคาเกมเลยนะเนี่ย แต่ก็แอบงงว่าอาการของโลกภายนอกเชื่อมต่อมา การให้ยารักษาจากในเกมส่งผลกับโรคจริงได้ยังไง
เพราะยาไม่ได้ส่งผลไปกับร่างกายของลุงในโลกจริงนี่น่า?

ถ้ารักษาในโลกนี้ได้ จนมีผลกับโลกจริงร่างจริง การมารักษาในโลกนี้ก็ได้ผลดีกว่าโลกจริงดิ

เราสงสัยอะไรมากไปรึเปล่าเนี่ย

[หมูน้อย]

เกมนี้ชั่งมีกระบวนการซับซ้อน  ถ้าคิดลึกก็ไม่สนุก คิดน้อยก็ไม่อิน (หรือเปล่า?)




เรายังตามติดอยู่นะ  เข้ามาส่องทุกวัน

 

[mildmint0]

ไม่น้าาาา คนอ่านมากขึ้นนน แต่คนเม้นต์อาจจิน้อยลง
อย่าน้อยใจเลยน้าาาาาาาาา
ลุงคนนี้เป็นผู้เล่นแบบเฟี๊ยต แต่คงเล่นมานานแล้ว
จนมีเพื่อนที่เก่ง น่าจะชื่อหัสดินใช่ไหม
เค้าน่าจะให้อะไรแก่เฟี๊ยตและคงเป็นตัวที่ทำให้เฟี๊ยต
ดำเนินเรื่องไปได้อีกไกล และเก่งขึ้น
แต่เอ๊ะ และธันละ ม่ายยยยย

[tutankamen]

หนทางสู่เทพ เพราะช่วยเทพ และ ได้อาจาย์เทพ ๆ โฮ่ะๆ ขอโทดที่เพิ่งโผล่มาครับ ผมเพิ่งกลับมาที่บ้าน และว่างติดตามตลอดแล้ว เย้ๆ

[$VAN$]

โล่งอก ลุงรอดแล้ว เฟี๊ยตยอดมาก
อยากรู้ว่าในโลกจริง ร่างกายลุงจะมีอาการแบบเดียวกับในเกมเลยไหม
ยาไอโอไดด์จะออกฤทธิ์จากเกมลิงก์ไปสู่ร่างจริงได้เลยเหรอ

[QSAR]

ลุงผมดอกเลานี่ สงสัยจะเป็นระดับปรมาจารย์ มีความรู้สึกว่าต้องเทพมากแน่ๆ เฟี๊ยตจะได้ครูเก่งมากเลยนะนั่น ส่วนพี่หัสดินนี่ ชื่อเหมาะกับการสอนจักระมาก ไม่รู้ทำไมให้ความรู้สึกประมาณอาณาจักรขอมโบราณประมาณนั้นเลย เห็นลุงหายดีในเกมส์ อย่างนี้โอกาสที่จะรักษาน้องมะนาวก็มีนะเนี่ย ต้องรอดูต่อไปเนอะ  อีกเรื่องที่ต้องชื่นชมพี่คนแต่งคือ คำผิดน้อยมากเลยครับ. อันนี้ต้องชื่นชม เวลาพิมพ์รวมเล่มคนตรวจจะได้ไม่ปวดหัวมากไง  ซักวันต้องมีรวมเล่มแน่ๆ นึกภาพเรื่องนี้แบบNC. ไม่ค่อยออกเลย อยากเห็นของขวัญปีใหม่เร็วๆ แหะๆ

[LimousinX9]

กำลังสนุกเลย  อิอิ ปีใหม่แล้วหลายคนอาจจะไปเที่ยวก็ได้นะคนเขียน  คนอ่านหลายท่านคงกำลังเที่ยวอยู่รึเปล่า

แต่ชอบเรื่องนี้มากนะแลดูเนื้อเรื่องคงจะยาวเป็นซีรีย์ น่าดู ติดตามอยู่เรื่อยๆแหละครับผม

[cheyp]

ท่าทางเฟี๊ยตจะได้อาจารย์เจ๋งๆแฮะ
รอว่าเมืื่อไหร่จะเทพกะคนอื่นเค้าซะที

ปล คนอ่านไม่น้อยหรอกค่ะ เรายังอ่านอยู่ แต่ปลายปีแบบนี้ก็ออกไปเที่ยวเล่นไรบ้าง
แต่กลับมาอ่านแน่นอน ไม่ทิ้งๆ คร่าาาาาา

[Zelsy]

รอดแล้วนะลุง

ป.ล. คิดถึงธัน

[MinorMa]

รอดซักทีนะลุง ลุ้นมาตั้งนาน
เฟี้ยตจะเก่งขึ้นอีกแล้วสิ มีอาจานเพิ่มอีกคนแล้ว
ปล.คิดถึงธันอ่ะ

[aoihimeko]

ตอนนี้มาต่อแบบไม่รู้ตัวเลยแฮะ


ดีใจกับคุณลุงที่รอดมาได้ ลุ้นกับเฟี๊ยตสุด

อยากรู้จังว่าคุณลุงเป็นใครดูท่าจะเก่งพอดู แถมยังมีเพื่อนเก่งๆอีก

ว่าแต่คุณหัสดินนี่จะใช่คนเดียวกับที่อาจารย์คนแรกอของเฟี๊ยตกล่าวถึงรึเปล่านะ

รอดูต่อไปจ้า



ปล.อากาศที่นี่เย็นๆแต่ไม่หนาว ไม่รู้ว่าที่อื่นเป็นไงมั่งนะ ดูแลตัวเองนะ 

[zylph_z]

จนถึงตอนนี้ธันก็ยังไม่ออกมาเลย~ หายไปไหนของเค้ากันนะ
เฟี๊ยตเริ่มคุมสติได้หรือยังเนี่ย แต่ความฉลาดไหวพริบก็ยังเร็วอยู่เหมือน แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้อยู่ สงสัยกลัวลุงแกตายจัด 555+
คราวนี้ก็จะได้ไปฝึกจักระให้เก่งขึ้นแล้วนะเฟี๊ยต สู้ต่อไปๆ

ปล.ขอของขวัญปีใหม่เป็นตอนพิเศษได้มั้ยน้อ~ *_*

[MaRiTt_TCL]

โว๊ะๆๆ ขอบคุณที่ลุงรอดตายมาได้

[lukkeng]

บทที่ 113 Vegetable Garden of Mrs. Molly

 

            เฟี๊ยตเอื้อมมือไปรับไพ่ที่คุณลุงคนนั้นส่งมาให้เขา พร้อมกับพิจารณารายละเอียดที่เขียนไว้บนไพ่ใบนั้นอย่างสนใจ ด้านหนึ่งของมันเป็นรูปของชายคนหนึ่งท่าทางกำยำไปด้วยมัดกล้าม หากแต่เฟี๊ยตก็พินิจลักษณะหน้าตาได้ไม่ชัดนัก เนื่องจากภาพดังกล่าวเผยให้เห็นใบหน้าเพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น ภาพพื้นหลังเป็นสถานที่คล้ายกับถ้ำหรืออุโมงค์ที่เต็มไปด้วยดินและหินอย่างนั้น ในขณะที่อีกด้านเป็นรูปกระดาษโน้ตใบใหญ่เกือบเต็มการ์ด ที่เขาเองก็ไม่สามารถอ่านข้อความของมันได้ บริเวณมุมขวาล่างของด้านนั้นเขียนตัวเลขบ่งบอกลำดับของกระดาษโน้ตใบนั้นไว้ ซึ่งเฟี๊ยตเดาว่าน่าจะเป็นระบบการส่งข้อความของเกมมากกว่า

 

            จังหวะที่เฟี๊ยตสลับไพ่อีกด้านขึ้นมาดูนั่นเอง ชายหนุ่มก็พบว่าที่จริงแล้วไพ่ที่คนป่วยของเขาส่งมาให้นั้นมี 2 ใบด้วยกัน หาใช่เพียงใบเดียวเหมือนที่ลุงคนนั้นบอกไม่

 

            “ลุง มีไพ่ติดมาอีกใบหนึ่ง”

 

            เฟี๊ยตพูดพร้อมกับหยิบไพ่สีทองนั่นคืนให้กับชายชราคนนั้น หากแต่ชายตรงหน้าเขากลับส่ายหน้าราวกับว่าความผิดพลาดนี่เป็นความตั้งใจอย่างใดอย่างนั้น

 

            “ไพ่ใบนี้ข้าให้เจ้าแทนคำขอบคุณ”

 

 

            “ชื่อ The Otter of Fortune (ตัวนากแห่งโชคชะตา) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 68 ความสามารถ ใช้ในเพิ่มดวงในการเสี่ยงโชค”

 

 

            “เฮ้ย ลุง ไม่เอา ผมช่วยเพราะผมอยากช่วยเฉยๆ ลุงให้ของมีค่าขนาดนี้กับผม ผมก็ลำบากใจสิ เอาคืนไปเลยลุง ไม่เอาๆ”

 

            “ข้าให้เจ้าไปแล้ว และแน่นอน ข้าจะไม่รับคืนด้วย ถ้าเจ้าไม่อยากได้ เจ้าก็เอาไปทิ้งแล้วกัน ข้าไม่ห้ามเจ้าหรอก ตามแต่ใจของเจ้าเลย”

           

 

            “ข้าคงต้องไปแล้ว ข้าต้องรีบตื่นเพื่อไปกินยาในชีวิตจริง เพื่อนของข้าติดต่อเกมมาสเตอร์ได้เรียบร้อยแล้ว ลาก่อนท่านผู้มีพระคุณ ไว้วันหนึ่งข้าจะกลับมาทดแทนบุญคุณตามคำสัญญา”

 

            ชายชราในชุดเต็มยศนั่นกล่าวอย่างเต็มภาคภูมิ ชายคนที่เคยเป็นคนไข้ของเขาดูปราดเปรียวและคล่องแคล่วอยู่มาก ชุดที่มีลักษณะคล้ายกับชุดเกราะนั่นหนุนให้ชายตรงหน้าดูน่าเกรงขามอย่างตอบไม่ถูก ชายชราคนนั้นก้มหัวให้เขาน้อยๆ แสดงความขอบคุณ

 

            “ข้าจะไม่มีวันผิดคำพูดแน่นอน ข้าสัญญา”

 

            และนั่นก็เป็นคำพูดสุดท้าย ก่อนที่ร่างของชายชราคนดังกล่าวจะหายไปอย่างรวดเร็ว เฟี๊ยตที่ไม่ทันตั้งตัวนั่นทำท่าจะถามคำถามบางอย่างออกไป แต่ก็ดูจะไม่ทันเสียแล้ว รู้สึกตัวอีกที คนป่วยที่รอดมาจากมรณกรรมอย่างหวุดหวิดคนนั้นก็หายไปจากคลองจักษุเสียแล้ว

 

            ‘ว่าจะถามสักหน่อยว่าชื่ออะไร แต่ก็ไม่ทันแล้ว ช่างเถอะ’

 

            เฟี๊ยตบ่นน้อยๆ ในใจ ก่อนจะรื้อสมุดหยิบไพ่แซนวิสออกมากินประทังความหิวในเวลาเกือบเที่ยงแบบนี้ ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้งอย่างหมดแรง

 

 

            ชายหนุ่มตื่นขึ้นอีกครั้งในเวลาบ่าย อากาศที่ค่อนข้างอบอ้าวและแดดที่ค่อยๆ แรงขึ้นเป็นลำดับปลุกเขาให้ตื่นขึ้นอย่างเสียไม่ได้ และเมื่อสติสัมปชัญญะของเขาสมบูรณ์พร้อม เฟี๊ยตก็ถึงกับบ่นในความสะเพร่าของตัวเอง เขาปล่อยให้ตัวเองหลับไปกลางป่าโดยไม่มีการป้องกันใดๆ ทั้งสิ้นเลย ถ้าเวลาที่ผ่านมา มีสัตว์ร้ายหรือผู้เล่นคนอื่นจู่โจมเข้ามาก็เรียกได้ว่าเขาหมดสิทธิ์รอดเลยทีเดียว หากแต่เฟี๊ยตก็ไม่ได้เก็บมาเป็นอารมณ์นัก เนื่องจากเห็นว่าเหตุการณ์ก็ผ่านไปอย่างปลอดภัย ชายหนุ่มจึงจัดการตัวเอง และกลับเข้าสู่การเดินทางสู่การพิชิตภารกิจต่อไป

 

            เขาพาตัวเองกลับมาสู่ทางเดินบริเวณชายป่าอีกครั้ง พร้อมกับสำรวจแผนที่เพื่อหาเส้นทางไปสู่สถานที่สำหรับทำภารกิจต่อไป ใจของเขาพะวงไปถึงภารกิจที่ไม่อาจคาดเดาได้เลยตลอดทาง

 

            “ป้ามอลลี่นี่เขาจะให้ทำภารกิจอะไรนะ ปลูกผักหรือเปล่า หรือจะเก็บผัก แต่มันดูจะง่ายเกินกว่าจะเป็นภารกิจระดับพฤหัสบดีนะ ขอให้ง่ายที่เถอะ ขี้เกียจไปง้อให้ธันมาช่วย แค่นี้ก็ดูกากกว่ามันจะแย่ละ ฮ่าฮ่า สงสัยต้องหาโอกาสไปซุ่มฝึกวิชาบ้างแล้ว ให้มันคอยช่วยตลอดอย่างนี้ ขายขี้หน้าชะมัด ฮ่าฮ่า”

 

            เฟี๊ยตบ่นพึมพำออกมาอย่างอารมณ์ดี พอได้นอนหลับเต็มที่ ได้กินอิ่มจนหายหิวแบบนี้ ความขัดข้องใจเรื่องที่ธันคลาดนัดกับเขาก็ปลิวหายไปเสียหมดสิ้น สองเท้าของเขายังคงก้าวต่อไปอย่างสบายใจ เภสัชกรหนุ่มขึ้นทางชัน ลงทางลาดไปเรื่อยๆ สายตาก็กวาดมองเพื่อซึมซับบรรยากาศของธรรมชาติอย่างมีความสุข

 

            ‘ความจริงเกมนี่ทำฉากได้สมจริงและสวยกว่าที่คิดไว้เยอะแฮะ ไม่รู้ว่าเมืองต่อๆ ไปจะเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ก็คงจะดีไม่น้อย เหมือนกับได้เที่ยวรอบโลกเลยแฮะ’

 

 

            ชายหนุ่มพาตัวเองมาจนถึงบ้านหลังเล็กๆ หลังหนึ่งที่มีลักษณะไม่แตกต่างจากบ้านที่มีลักษณะเรียงรายกันอยู่ตามพื้นที่แถบนั้นเลย เฟี๊ยตมองซ้ายมองขวาเพื่อเปรียบเทียบกับบ้านหลังข้างๆ ที่อยู่ห่างออกไป หากแต่ก็ไม่เห็นความแตกต่างอย่างชัดเจนแต่อย่างใด บ้านแถบนี้ก็มีลักษณะคล้ายกันไปเสียหมด ต่างตั้งอยู่ในเขตฟาร์มทุ่งข้าวสาลีสีอร่ามที่ดูสดใสท้าแดดในยามบ่ายแบบนี้ หากจะมีข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวกับบ้านหลังอื่น ก็คงจะเป็นสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่ที่เฟี๊ยตเดาว่าน่าจะเป็นเรือนกระจกสำหรับปลูกพืชที่อยู่ไม่ห่างออกไปจากตัวบ้านสักเท่าไหร่มากกว่า แต่มันก็ถูกคลุมไว้ด้วยผืนผ้าขนาดยักษ์ราวกับว่ามันถูกปิดทำการลงอย่างถาวรฉะนั้น

 

 

            ก๊อก ก๊อก ก๊อกก

 

            เฟี๊ยตตัดสินใจจรดมือของเขาเคาะเรียกบุคคลที่อยู่ภายในเพื่อบอกการมาถึงของเขา ใจเขาสั่นอย่างบอกไม่ถูกเมื่อคิดได้ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเขาจะต้องปฏิบัติภารกิจแล้ว ภารกิจที่เขาเองก็จินตนาการไม่ถูกเลยว่ามันจะเป็นไปในทิศทางไหน และที่สำคัญ เขาต้องเผชิญหน้ากับมันคนเดียว

 

            “โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”

 

            ประตูที่ทำจากไม้นั่นถูกเปิดออกพร้อมกับที่หญิงวัยกลางคนค่อนไปทางชราคนหนึ่งพุ่งตัวออกมาสวมกอดเขาอย่างเต็มรัก เสียงสะอื้นตรงอกของเขานั่นดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนเขารู้สึกจั๊กกะจี๊อย่างบอกไม่ถูก

 

            ‘เล่นเต็มเลยแฮะ นี่ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นตัวละครของเกมนี่คือคงช็อก ฮ่าฮ่า’

 

            เฟี๊ยตคิดกับตัวเองอย่างติดตลกในใจ การที่ผู้หญิงตรงหน้านี่เป็นหนึ่งในภารกิจของเกม นั่นก็หมายความว่า เรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนี้เป็นไปตามเรื่องราวที่เกมกำหนดไว้ เขาจึงไม่ได้รู้สึกสงสารอะไรคนตรงหน้าเป็นพิเศษ นอกจากมองดูด้วยความสนใจเสียมากกว่า

 

            “เป็นอะไรครับ คุณผู้หญิง”

 

            เฟี๊ยตจงใจเล่นตามน้ำอย่างนึกสนุก เขาขำในใจกับตัวเองอย่างบ้าจี้ ชายหนุ่มกำลังใช้มือทั้งสองประคองไหล่นั้น พร้อมกับปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน หากแต่ในใจก็ยังคงตื่นเต้นอยู่อย่างนั้น เขาอยากรู้ว่าเกมนี่จะดำเนินอย่างไรต่อ ชายหนุ่มต้องพยายามกลั้นยิ้มอยู่ตลอด เพื่อไม่ให้แสดงความผิดปรกติออกไป

 

            “สวนผัก สวนผักของฉันพังหมดแล้ว โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”

 

            หญิงสาวที่ไม่ค่อยสาวคนนั้นพูดเพียงสั้นๆ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าสู่อ้อมกอดเขาอีกครั้ง เฟี๊ยตถึงกับหลุดขำออกมาเบาๆ ไม่ได้ เมื่อรู้สึกว่าเกมนี้ช่างตีบทได้แตกกระจุยจริงๆ

 

            “ผมพอจะช่วยอะไรคุณได้บ้างไหมครับ คุณผู้หญิง”

 

            เฟี๊ยตเก๊กเสียงเข้มตอบไปอย่างเป็นสุภาพบุรุษสุดขีด เขาเองพูดไปก็แทบจะขำตัวเองไปด้วย แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนตรงหน้าเขาจะรู้สักนิดเลยว่าเขากำลังล้อเลียนอยู่

 

            “มีค่ะ มี คุณต้องช่วยฉันนะคะ ฉันจะต้องส่งผักขายภายในเย็นนี้แล้ว ถ้าเป็นอย่างนี้ ฉันต้องขาดทุนถล่มทลายแน่เลยค่ะ คุณต้องช่วยฉันนะคะ”

 

            หญิงสาววัยกลางคนคนนั้นพูดอย่างดำเนินเรื่องราวเพื่อเข้าสู่ภารกิจตามที่เขาเดาไว้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน เธอจูงมือเขาลากไปเพื่อดูสวนผักตามคำพูดของเธอทันที

 

 

            “SEAL!”

 

            หญิงสาวพาเฟี๊ยตมาตรงสิ่งปลูกสร้างที่ถูกคลุมไว้ด้วยผ้านั่น ทันทีที่หญิงวัยกลางคนคนนั้นสั่งผนึกผ้าคลุมที่ปิดบังสิ่งปลูกสร้างนั้นอยู่ ตัวเรือนกระจกนั่นก็เผยตัวให้เห็นอย่างชัดเจน ชายหนุ่มได้แต่กลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงไปในคออย่างฝืดเคือง

 

            สวนผักขนาดไม่เล็กนักที่อยู่ภายในของเรือนกระจกนั่นถูกรุกรานจากฝูงแมลงปริมาณมหาศาลจนสมควรจะเรียกว่ากองทัพแมลงเสียมากกว่า มันพาบินว่อนอยู่ภายในเรือนกระจกขนาดประมาณตึกสูงสองชั้นนั่นจนแทบจะมองไม่เห็นช่องว่างอีกแล้ว ขนของเฟี๊ยตลุกซู่อย่างขยะแขยง แมลงหลากขนาดหลากพันธุ์กำลังอลหม่านอยู่ในพื้นที่แคบๆ แห่งนั้น แมลงขนาดเท่าลูกบอลบางตัวกำลังพยายามพุ่งชนกระจกหนานั่นเพื่อจะพังทลายที่คุมขังเพื่อออกแสวงหาอิสรภาพภายนอก เขาไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าถ้าพวกมันหลุดออกมาได้จะเป็นอย่างไร

 

            ‘สังหรณ์อยู่แล้วเชียวว่าภารกิจมันจะไม่หมู แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะหินขนาดนี้ แถมยังต้องเคลียร์ให้ได้ก่อนพระอาทิตย์ตกดินด้วย โอ๊ย จะรอดไหมเนี่ย ไอ้เฟี๊ยตเอ๊ย!’


จากผู้แต่ง : คือคนอ่านหายกันหมดเลย หนีไปเที่ยวปีใหม่กันใช่ม๊า คนแต่งหนีบ้างได้ปะ ฮ่าฮ่า

[lukkeng]

อยากหนีเที่ยวบ้างอะ 555555555

[♥MM...★]

มาจิ้มจึ้กๆๆ จ้า55 

[Hooh]

คนอ่านไม่ได้หนี แต่ชั่วงนี้คนเขียนหาย(ไปหลายคน)
คนอ่านเลยรอจนแกร่ว ยังคงรออยู่เหมือนเดิม
ที่เดิม ของโปเตโต้ 

หากคนเขียนไม่หนี คนอ่านก็จะจะติดตามท่านต่อไป
 
ดังนั้น จงรีบ 

 

[Zelsy]

เอา DDT ฉีดมันนนน
หนีเที่ยวได้แต่นิยายต้องลงนะครับ 555

[หมูน้อย]

 

ยังอยู่คะ   ปีใหม่คนเขียนจะมีของขวัญให้ไหมนะ * - *?

[patchylove]

เฟี๊ยตผสมยาพ่นกำจัดแมลงโลดๆๆๆๆ