หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[jungjiyoo]

พรุ่งนี้ชั้นมีงานเช้ามากกกกกกก...
  แต่ไม่นอน !ชั้นรออ่าน! กร๊าาาาาากกกกกกกกกกกกก
พรุ่งนี้กะว่าจะเอาเรื่องนี้ไปให้น้องอ่าน กะลังชีวะม.4 เลย
ละเอียดและเห็นภาพยังกะ สมาน แก้วไวยุธมาเอง!  วิหารหน้าเอาทางเดินอาหารนะะะ (เว้นเรคตัม ..) จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด อ่าแทนหนังสือาอยไปเลยทูอินวัน
ตอนนี้อ่านนานมาก ก่อนจะนึกได้ว่า สามหนุ่ม เดินเข้าฟอง ลอย เจอทางตัน!
วัดระยะเป็นเวคเตอร์แล้วสามคืบครึ่ง! ฮ่าๆ
รอออออออและบุ่นไม่ห้สามหนุ่มกลายเป็นวงปีไปซะนะคะ
ปล. คิดคำขวัญให้นะ   "สนุก สาระ อัพไว ใส่ใจเทคโนโลยี มีคุณธรรม!"

[aoihimeko]

ตอนนี้เฟี๊ยตและเพื่อนๆได้กลายเป็นโปรตีนในเนื้อเยื่อเซลล์ไปซะแล้ว ฮ่าๆ

มาถึงตอนนี้ที่เจอกับออสโมซิส (คิดว่านะ) แบบนี้แล้วจะทำไงดีเนี่ย ต้องกลายร่างเปลี่ยนโมเลกุล

หรือว่างต้องแปลงสารกันก่อนไหม?ถึงจะเข้าไปในนั้นได้

เฮ้อ....คิดไปก็ปวดหัว :mew5:รอเฉลยดีกว่า อิอิ


ปล.เข้า รพ.เนื่องจากผ่าตัดนิ่วและถุงน้ำดีทิ้ง ตอนนี้ร่างกายก็กำลังแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆจ้า

ขอบคุณที่สอบถามนะจ๊ะ

ปล.1 ยังไงก็ไม่ลืมมาเป็นกำลังใจกันเหมือนเดิมจ้า

[cheyp]

จินตนาการสุดยอดมากเลยค่ะ
อ่านไปก็แว๊บๆไปถามไถ่อากู๋บ้าง 555

[Zelsy]

เยื่อเลือกผ่าน? (มั่ว) -3-

แปลงเป็นของเหลวแล้วออสโมสิสเข้าไปโลด ถถถว์

[lukkeng]

บทที่ 50 Endosomes

   “ใช่ collenchyma ที่เฟี๊ยตพูดถึงเมื่อกี้หรือเปล่า” ปันเอ่ยปรึกษา ขณะที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ตัวปัญหาที่ขัดขวางการเดินทางอยู่ในเวลานี้

   “ไม่น่าใช่นะปัน collenchyma เป็นเซลล์ที่ยังมีชีวิต แต่นี่ภายในกลวงไปหมดแล้วน่าจะเป็นเซลล์ที่ตายไปแล้วเหลือแต่ซากมากกว่า” เฟี๊ยตตอบตามความคิดของตน

   “แล้วมันคือ?” แทนเอ่ยขึ้นบ้างอย่างเป็นคำถาม

   “คิดว่าเป็น sclerenchyma ประเภท sclereids หนะ พวกนี้จะมีผนังที่แข็งแรงมาก มากจนได้รับสมญานามว่า stone cells” เขาเอ่ยตอบไปตามความรู้ทางพฤกษศาสตร์ที่ยังหลงเหลืออยู่บ้างจะเอื้ออำนวย

   “เฟี๊ยตคิดว่าพวกเราควรทำอย่างไรต่อ” ปันถามหยั่งเชิง เพราะตัวเขาเองมีความคิดว่าควรจะทำลายมันทิ้งเพื่อเปิดทางให้การเดินทางของของไหลนี่ต่อไป แต่ก็ไม่มั่นใจว่ามันจะส่งผลอะไรหรือไม่ ชายหนุ่มจึงเลือกจะถามย้ำกับเพื่อนร่วมทีมที่ดูจะเชี่ยวชาญมากที่สุดก่อน

   “ก็คงต้องกำจัดมันให้พ้นทาง ความจริงแล้ว มันดูเหมือนจะไม่ได้เป็นสิ่งที่จงใจให้อยู่ที่นี่อยู่แล้ว แต่มันน่าจะลอยมาติดอยู่มากกว่า ถ้าทำลายมันไปได้ หนทางข้างหน้าก็น่าจะเป็นปรกติเหมือนเดิม” เฟี๊ยตตอบไปตามความคิด ความรู้ชีววิทยาตอนม.ปลายทำให้เขาคิดว่า ไม่มีเหตุผลใดที่เซลล์ประเภทนี้จะมาอยู่ในหนทางลำเลียงอาหารอย่างที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้เลย

   “งั้นเรื่องใช้กำลังเดี๋ยวจัดการให้เอง” หนุ่มร่างหนาเสนอตัวขึ้นอย่างเคยชิน และเมื่อเห็นว่าเพื่อนทั้งสองไม่ได้แสดงอาการขัดข้องแต่อย่างใด เขาจึงทดลองค่อยๆ ใช้ปืนของเขาดันผนังพาหนะออกไปช้าๆ อย่างนุ่มนวล อาวุธคู่ใจของแทนค่อยๆ แทรกตัวออกจากผนังนั่นโดยสวัสดิภาพและไม่ทำให้เกิดรอยร้าวใดๆ ขึ้นเลย เขาค่อยๆ บิดลำกล้องหันไปทางเป้าหมายอย่างใจเย็น ด้วยกลัวว่าหากผลีผลามทำอะไรลงไปอาจจะทำให้ถุงลำเลียงนี่ปริแตก จนทำให้ของเหลวที่อัดแน่นอยู่ภายนอกไหลเข้ามาได้ นั่นหมายความว่า มันอาจจะหมายถึงชีวิตของพวกเขาเลยทีเดียว

   “Fire!” เสียงคำสั่งดังขึ้นพร้อมกับปลายลำกล้องที่สะบัดออกเล็กน้อย ลูกปืนพุ่งทะยานออกไปยังเป้าหมาย มันขยายขนาดขึ้นพร้อมกับจุดประกายไฟให้กลายเป็นลูกไฟขนาดย่อมๆ อย่างที่เฟี๊ยตเองได้เห็นอยู่บ่อยครั้ง แต่ยังไม่ทันที่กระสุนนั่นจะไปถล่มทำลายเป้าหมายได้สำเร็จ มันก็ดับลงด้วยอำนาจแห่งของเหลวที่รายล้อมรอบอยู่ จนกลายสภาพคล้ายหินก้อนหนึ่งที่พุ่งเข้าชนอุปสรรคขนาดยักษ์นั่น มันสั่นสะเทือนเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มีวี่แววจะภินท์พังไปแต่อย่างใด

   “ไม่สำเร็จแฮะ ลูกไฟนี่ยิงในน้ำไม่ได้จริงๆ ด้วย” ชายหนุ่มผิวเข้มบ่นกับตนเอง

   “เด็กอนุบาลสองยังคิดได้เลย แทน” ปันเอ่ยเหน็บแนมขึ้น อย่างไรก็ตามแทนก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดแต่อย่างใด ด้วยดูเหมือนจะใช้ความคิดค้นหาทางแก้ปัญหาเบื้องหน้าอยู่

   “Lock On!” เสียงของแทนดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับปืนคู่ใจที่ระเบิดลำกล้องขึ้นอีกครั้ง วัตถุขนาดเล็กชิ้นหนึ่งพุ่งจากอาวุธนั่นเข้าปักลึกเข้าที่เซลล์ที่เหมือนก้อนหินใหญ่ขวางทางพวกเขาอยู่

   “Bomb!” เสียงเข้มประกาศกร้าวเมื่อมั่นใจว่ากระสุนที่ปล่อยไปนั้นฝังตัวลงบนเป้าหมายที่ต้องการเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

   ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

   ทันที่ที่สิ้นเสียงของแทน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นตามมาอย่างรวดเร็ว วัตถุเมื่อกี้ที่เฟี๊ยตได้แต่สงสัยว่ามันคืออะไร บัดนี้ได้คำตอบแน่ชัดแล้ว ลูกปืนนั่นคือระเบิดแบบควบคุมการระเบิดได้นั่นเอง แรงระเบิดจากกระสุนนั่นสั่นสะเทือนก้อนหินยักษ์นั่นอย่างรุนแรง ก่อนที่มันจะปริร้าวกระจายตัวออกไปทั่วทั้งก้อน เศษจากเปลือกที่ดูแข็งจนเป็นหินของมันบางส่วนหลุดลอกออกมาอย่างไม่อาจทนทานแรงจากระเบิดได้

   ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

   เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้หาได้มาจากระเบิดของแทนไม่ หากแต่เป็นเซลล์ก้อนหินนั่นที่ไม่อาจต้านทานอิทธิฤทธิ์จากการโจมตีดังกล่าว จนตัวมันแตกสลายกลายเป็นเสี่ยงๆ เปิดทางกว้างให้การเดินทางของพวกเขาไม่ติดขัดอีกต่อไป


   ชื่อ The Huge Stone Cell (เซลล์ก้อนหินยักษ์) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้หรือก่อสร้าง


   เมื่อสิ่งกีดขวางทางน้ำหลากขนาดใหญ่นั้นได้ถูกทำลายจนสิ้นไป ทางที่เคยตีบตันก็กลับเปิดโล่งอีกครั้ง ช่องโหว่ดังกล่าวเผยให้เห็นว่าของเหลวอีกฝั่งนั้นแห้งเหือดไปไม่ใช่น้อย ด้วยเพราะมันถูกเซลล์หินดังกล่าวบดบังหนทางไว้ แรงดันของของเหลวปริมาตรเกินคณานับที่ถูกสะสมกันอยู่เป็นเวลานานได้ทะลักออกไปสู่ช่องว่างทันที สภาพตอนนี้เหมือนสายน้ำที่ทะลักออกมาจากเขื่อนที่แตกกระจายด้วยไม่สามารถรองรับแรงดันของมวลน้ำมหาศาลได้ก็ไม่ปาน ของเหลวในอุโมงค์ดังกล่าวไหลพุ่งไปด้วยแรงดันมหาศาลมุ่งสู่ใจกลางของวิหารในส่วนลึกเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง

   “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

   เสียงตะโกนดังไม่ได้ศัพท์จากพวกเขาร้องขึ้นอย่างสับสน พาหนะของเขาในเวลานี้สูญเสียความสามารถในการควบคุมไปแล้วอย่างสิ้นเชิง คทาไพลินไม่อาจบังคับมวลของเหลวที่ขับส่งตัวเองไปตามแรงดันได้อีกต่อไป ถุงขนส่งลำเลียงพวกเขาตีลังกากระเด็นกระดอนไปมาอย่างไร้ทิศทาง เฟี๊ยต ปัน และแทนในเวลานี้ได้แต่ยึดตัวเองเกาะติดกับพาหนะไว้ให้ดีที่สุด ป้องกันการลอยไปชนกันเองให้ได้รับบาดเจ็บในพื้นที่ว่างแคบๆ นั้น พวกเขาเหมือนตกอยู่ในเครื่องเล่นมหาโหดในสวนสนุกอย่างใดอย่างนั้น เพียงแต่ว่า เจ้าถุงยักษ์ในกระแสของไหลนี่ไม่มีความปลอดภัยใดใดให้เขามั่นใจได้เลย บางที เหตุการณ์นี้น่าจะค่อนไปทางฝันร้ายที่ไม่รู้จะสิ้นสุดเมื่อไหร่เสียมากกว่า เฟี๊ยตได้แต่ภาวนาในใจให้เหตุการณ์ที่น่าหวาดหวั่นใจนี่ผ่านไปได้ด้วยดี


   นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่พวกเขาทั้งสามคนตกอยู่ในกระแสของเหลวไหลที่เชี่ยวกราดนั่น เฟี๊ยตรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกอยู่ในฝันร้ายที่เขาอยากจะรีบตื่นขึ้นเร็วๆ เสียที พาหนะนั่นกระเด็นกระดอนไปตามแรงดันอย่างไม่อาจควบคุม หลายครั้งที่มันพุ่งเข้าไปกระทบกับผนังอย่างจังจนพวกเขาคิดว่าคนที่อยู่ตรงฝั่งที่กระแทกนั้นจะต้องบาดเจ็บแน่ๆ แต่ก็ยังโชคดีที่ว่าผนังของมันดูจะหนาและทนแรงกระแทกได้ในระดับดีทีเดียว มีครั้งหนึ่งเฟี๊ยตรู้สึกว่าฝั่งตนเองปะทะเข้ากับผนังอุโมงค์เต็มๆ รัก แต่เขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก เหมือนว่าเจ้าถุงนั่นจะดูดซับแรงกระแทกไว้เสียหมด เขาจึงรู้สึกมึนๆ งงๆ ตื้อๆ ไปบ้างเท่านั้นเอง

   ปันเองพยายามหลายครั้งที่จะใช้คทาของตนควบคุมของเหลวพวกนั้นอีกครั้ง แต่ก็ดูจะไม่มีประโยชน์อันใด เพราะเกลียวน้ำที่หมุนวนอยู่รอบๆ พาหนะของพวกเขานั้นไม่อาจต้านทานการไหลที่เชี่ยวกราดนั้นได้เลย พวกเขาในเวลานี้จึงได้แต่ปล่อยตัวไปตามกระแสน้ำอย่างแท้จริง

   พวกเขาตะโกนขึ้นนัดแนะกันแข่งกับเสียงดังของสายน้ำที่ไหลบ่านั่น โดยตกลงพร้อมใจกันจะปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินไปอย่างนี้ เพราะว่าสถานการณ์ที่ค่อนไปทางเลวร้ายนี่ก็เรียกได้ว่ายังไม่หลุดจากแผนการมุ่งตรงสู่ใจกลางลำต้นเท่าไหร่นัก ผิดไปก็แต่ว่าดูว่าเหตุการณ์จะดำเนินไปด้วยความหวาดเสียวอยู่เสียหน่อย อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าพวกเขามีความต้องการจะเปลี่ยนแผนอย่างไร พวกเขาก็ไม่อาจทำได้อยู่ดี เพราะไม่มีใครหาวิธีทางหยุดกระแสการไหลที่รุนแรงนี้ได้เลย

   ฝันร้ายของพวกเขาเบาบางลงเมื่อถึงตอนช่วงหนึ่งที่สายน้ำที่เชี่ยวกราดเข้าเติมเต็มไปในช่องว่างของอุโมงค์ที่ปราศจากน้ำเพราะถูกเจ้าเซลล์เจ้าปัญหาขวางกั้นไว้นั่น ไหลมากระทบเข้ากับอีกส่วนของอุโมงค์ที่มีของเหลวหล่อเลี้ยงอยู่ก่อนแล้วเหมือนตั้งแต่ต้นการเดินทางนั้น ลักษณะการเคลื่อนที่ของพาหนะก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง

   พวกเขาเคลื่อนไปตามช่องว่างระหว่างเซลล์นั่นอย่างมีรูปแบบมากขึ้นคล้ายกับช่วงต้นการเดินทาง แต่แตกต่างกันตรงที่ว่าขนาดอุโมงค์ใหญ่ขึ้นมากๆ จนพวกเขารู้สึกเหมือนตัวเองจมลงในแม่น้ำขนาดใหญ่เสียแล้ว พวกเขาหันมามองหน้ากันก่อนจะผ่อนลมหายใจออกอย่างโล่งอก ช่วงเวลานานเท่าไหร่ไม่ทราบที่พวกเขาตกอยู่ในห้วงของความกลัวที่ดูเหมือนจะแสนยืนยาวไม่รู้จบนั่น บัดนี้ได้สิ้นสุดลงเสียที พาหนะจำเป็นของพวกเขาค่อยๆ ล่องลอยลัดเลาะไปตามเซลล์ต่างๆ โดยการกลับมาควบคุมหางเสือของปันอีกครั้ง ยิ่งผนังห่างออกไปจากพวกเขาด้วยความใหญ่โตของช่องทางการเดินทางเท่าไหร่ กระแสการไหลของของเหลวก็ถูกเร่งให้ไหลขึ้นตามไปเท่านั้น พวกเขาเดินทางลึกเข้าไปตามลำดับอย่างไม่อาจคาดการณ์ถูกได้ว่าพวกตนได้บรรลุเข้ามาไกลเท่าไหร่แล้ว และหนทางข้างหน้าจะยาวไกลไปอีกเพียงใด แต่จากการคำนวณคร่าวๆ เฟี๊ยตคิดว่าเวลานี้น่าจะใกล้ถึงช่วงพระอาทิตย์จะตกดินเต็มทน เพราะพวกเขาได้ผจญภัยในช่วงบ่ายมานานพอสมควร ท้องของเฟี๊ยตเริ่มอุธรณ์ร้องขออาหารหลังจากที่วันนี้เป็นวันที่แสนสมบุกสมบันอีกวันหนึ่ง แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนในสายของเหลวไหลที่แสนจะกว้างใหญ่เช่นนี้ ชายหนุ่มก็ไม่อาจมองเห็นทำเลที่เหมาะกับการหยุดพักอาศัยสำหรับมื้อเย็นและค่ำคืนนี้ได้เลย

   ‘นี่สินะ ที่เรียกได้ว่าการผจญภัยที่แท้จริง!’


จากผู้แต่ง : ฉลองหน่อยเร็ว ครบครึ่งร้อยแล้ว ฮู่เร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ วู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เม้นๆๆ ขอเม้นยาวๆๆ

 

ยิ่งแต่งไปเรื่อยๆ คนแต่งยิ่งรู้ว่าตัวเองแต่งไม่เก่งเลย ตอนใหม่ๆนี่แก้แล้วแก้อีก แต่งยังไงก็ดูไม่สมู๊ตตตต ฮือ

พยายามฝึกฝนอยู่ ห้าห้า อยากแต่งให้ดีกว่านี้ เย้เย

ปูลู เม้นหน่อยๆๆๆๆๆ เม้นยาวๆๆๆๆๆ อิอิ

[lukkeng]

ถึงคุณ mesomeo2 : ว๊าวววววววววววววววว เก่งจัง เลือกผ่านๆ อิอิ

ถึงคุณ cheyp : อ่านคำบรรยายแล้วนึกตามก็ได้ฮะ ห้าห้า

ถึงคุณ aoihimeko : ขอบคุณครับที่ยังไม่ลืมกันน้า ขอให้แข็งแรงไวไว อิอิ ให้แทนกินเฟี๊ยตฮะ เฟี๊ยตจะถูกย่อยกลายเป็นโปรตีน เย้ยยย

ถึงคุณ jungjiyoo : "สนุก สาระ อัพไว ใส่ใจเทคโนโลยี มีคุณธรรม!" โอ๊ย เหมือนคำขวัญวันเด็กเลยฮะ ชอบๆๆๆๆ อิอิ ผมละกลัวคนนั่งนึกตามมากๆ ว่าแต่ละตอนมีเนื้อหาอะไรบ้าง เดี๋ยวจะโดนจับได้ว่าไปช้ามาก ห้าห้า

ถึงคุณ fuku : วิธีนี้แหละฮะ เก๋สุดๆๆ

ถึงคุณ  nemesis : ยาวขิงๆ ยิ่งแต่งยิ่งยืด ห้าห้า

ถึงคุณ  zylph_z : ห้าห้า ยังพัฒนาได้อีกเยอะฮะ รอเจออาจารย์ใหม่ๆก่อน อิอิ

ถึงคุณ vk_iupk : ไว้กลับมาต้องมาสองเม้นเลยน้าาาาา อิอิ ไว้กลับมาอ่านด้วยน้าาา


 

[naneku]

เมื่อวานไม่ได้เข้ามาอ่าน แง้





อ่านสองตอนนี้เเล้วนึกถงชีวะที่กำลังเรียน



อย่างมึนตึบอะ นึกถึงบทเรียน พยายามจินตนาการตามๆๆๆ



สู้ๆน้าพี่คนเขียน

[hewlett]

พวกเดียวกับแทน ชีวะนี่แสลงอย่างแรง ยิ่งอ่านยิ่งมึน
 

[เกเร]

ได้ไพ่มาอีกใบ หุหุ

ว่าแต่ไอ้ลำเลี้ยงส่งสารอาหารนิก็ยาวใช่เล่นเนอะแต่ข้างหน้าจะเป็นอะไรอยากรุ้จัง

เอาใจช่วยยคนแต่งด้วยนะ สู้ๆเดวก็เก่งเอง

[jungjiyoo]

ลุ้นตอนระเบิดบึ้มมมมเป็นโกโก้ครันช์มากกกกก กลัวจะพาลเป็นตอตะโกกันไปด้วย
ดีนะระบบแอร์แบ็กเค้าดี
ตอนนี้ปันหล่อมาก ไม่รู้รู้สึกไปเองเปล่าว่าปันเก่งขึ้น น่าจะพัฒนาจักระไปเยอะแล้วเหมือนกัน
ในการเดินทางที่ผ่านมา
แอบคิดถึงคัมภีร์กูเกิ้ลกะเจ้านกอ้วน ช่วงนี้ไม่มีบทบาท
และแอบสงสัยว่า ... ในเกม .. เค้าจะปวดฉี่กันไม๊
แล้วถ้าฉี่ . . . .ในชีวิตจริงจะ เอิ่มมมมมมมม....
แอบถามบริษัทผู้พัฒนาเกมให้ด้วยเนัอ กลัวบั๊กตัวนี้อะบ่องตง
กร๊าาาาาาาาาากกกกกกกก

[fuku]

ตอนระเบิดหินหวาดเสียวตามเลยว่า ถ้าทางมันระเบิดไปด้วยจะทำไงเนี่ย

ดีแล้วที่ไม่เป็นไร ส่วนกลางของวิหารจะเป็นยังไงหนอ

[zylph_z]

เข้าใกล้เป้าหมายไปอีกนิดนึงละ หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล จงสู้ต่อไปทาเคชิ! (' ')V 555+

[Wednesday]

อ่านทันแล้ว เย้ๆ 

รอตอนต่อไปนะเจ้าคะ

 

[kingdaemon]

เมื่อวานกลับบ้านช้าอ่าเลยไม่ได้มาอ่านแต่วันนี้รีบตื่นมาอ่านทีเดียว 2 ตอนรวด

สนุกอ่าาาาาไม่ผิดหวังเบยรอลุ้นๆๆๆ

[keniji01]

  กลับมาอ่านอีกครั้ง สามตอนรวดเลยครับ สนุกมากครับ ขอโทษที่ไม่ได้เข้ามาเสียหลายวัน แต่ก็ยังยืนยันว่าเป็นแฟนพันธุ์แท้เรื่องนี้อยู่นะครับ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง คนอ่านที่ติดตามมาใหม่ก็เยอะขึ้นนะครับ เริ่มมีแฟนคลับ แล้ว ยินดีด้วย และที่สุดยอดที่สุดคือ มาถึงตอนที่50 แล้ว เย้ ๆๆๆ

[aoihimeko]

วิธีการอะำไรมันจะง่ายขนาดนั้นนะ หรือเราจะคิดมากเองหว่า ฮ่าๆ

โอเคยังไงก็แล้วแต่ดีใจด้วยที่เข้าใกล้ใจกลางวิหารเข้าไปทุกที

ถึงแม้เฟี๊ยตจะต้องทนกับความหิวในตอนนี้ก็เถอะ อิอิ


ปล.ดีใจด้วยครึ่งร้อยแล้ว 

ปล.2 เราไม่ยอมให้เฟี๊ยตโดนแทนกินหรอกเพราะต้องรอพระเอกมากินเอง อิอิ

ปล.3 เป็นกำลังใจในการเขียนเสมอจ้า

[chawalinee]

ตอนที่ 50ก็มันเหมือนตอนแรกเลยนุกสุดๆ

[wasawath]

อ่าน 3 ตอนรวด ยังสนุกเหมือนเดิม รอคนแต่งจ้า :3

[sinyou]

คิดถึงเค้ามั๊ย?? ว๊ากกกก หายไปไม่ได้เข้ามาอ่านนาน คนอ่านยุ่งๆอยู่ค่ะ จิ้มๆไว้ก่อนนะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเข้ามาอ่าน คิดถึงเรื่องนี้ คิดถึงเฟี๊ยต คิดถึงคนเขียน ไม่ได้เข้ามาอ่านนานขนาดไหนก็ไม่รู้ ก้าวหน้าไปหลายตอนเลย สู้ๆต่อไปนะค่ะ

[maew189870]

ช่วงนี้รออย่างเดี่ยวคับ

[lukkeng]

บทที่ 51 Stream

“ปัน แทน มีใครหิวไหม” เฟี๊ยตเอ่ยถามหลังจากที่สถานการณ์ดีขึ้นพอสมควรแล้ว พวกเขาในเวลานี้ล่องลอยอยู่ในท่อขนส่งอาหารของเจ้าวิหารกุมภาพันธ์ที่พวกเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันจะทอดยาวไปอีกไกลเท่าใด

   “หิวมาสักพักละ แต่ไม่กล้าพูด เดี๋ยวโดนหาว่าตะกละ” แทนตอบมาอ่อยๆ ชายผิวน้ำผึ้งพูดพร้อมกับเอามือลูบท้องไปมา

   “พวกเราจะหาที่พักได้ไหมเนี่ย หรือจะต้องนอนกันในนี้ เมื่อยตายชัก แคบยังกะรูหนู มันน่าจะมีที่ให้แวะพักบ้างสิ นี่มันวิหารนะ มันต้องสิ่งก่อสร้างสำหรับให้มนุษย์อาศัยหลับนอนได้ด้วยสิ” ปันบ่นขึ้นยาว เหมือนว่าตัวชายหนุ่มนั้นจะมีปัญหากับความไม่สบายกายในการเดินทางมากที่สุดในทุกคน แทนที่ดูเหมือนจะเข้าใจนิสัยดังกล่าวของเพื่อนเป็นอย่างดีไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกไป แต่กลับก้มลงเปิดหนังสือการ์ดของตนนัยว่าจะหาวิธีแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้าจากการ์ดที่ตนถือครองอยู่

   “เฟี๊ยตพยายามมองมาตลอดทางแล้วนะปัน แต่ไม่เห็นจะมีวี่แววที่ที่พอจะให้แวะได้เลย” เฟี๊ยตตอบออกมาอย่างจนปัญญา เขาเริ่มรู้สึกว่าเพื่อนที่ใช้สมาธิควบคุมทิศทางการเดินทางมาโดยตลอดในตอนนี้นั้นจะมีอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาอยู่ไม่น้อย

   “บ้าดิ มันน่าจะมีปั๊มให้เติมน้ำมันบ้างดิ รถคันนี้ยังไม่ได้แวะชาร์ตพลังงานเลยนะ ใช่ไหม ลูกพ่อ!” แทนพูดพลางตบไปบนผนังพาหนะนั่น ชายหนุ่มพยายามเรียกสถานการณ์ให้กลับมาครื้นเครงอีกครั้ง แต่แรงกระแทกจากมือนั่นผลักให้ถุงที่กำลังลำเลียงพวกเขาอยู่เสียสมดุลไปอย่างรู้สึกได้ มันหมุนล้มตีลังกาลงเป็นวงกลมจนพวกเขาหาที่เหนี่ยวเพื่อป้องกันการล้มมาชนกระแทกกันเองกันแทบไม่ทัน

   “ไอ้แทน มึงเล่นอะไรของมึงเนี่ย” ปันพูดขึ้นอย่างหัวเสีย ชายหนุ่มที่ในเวลานี้ดูจะมีความหงุดหงิดในเรื่องอื่นอยู่แล้ว ก้าวเท้าเข้าหาเพื่อนชายที่เป็นต้นเหตุของเรื่องเมื่อครู่

   แต่แล้วแรงก้าวเท้านั่นจะทำให้ถุงนั่นยวบตัวลงอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตีลังกาไปอีกสองตลบ จนเฟี๊ยตที่ตั้งตัวไม่ทันพุ่งเข้าไปกระแทกแทนเข้าเต็มรัก ยังดีที่ว่าแทนไหวตัวทันอ้าแขนไว้ดักรับไม่ให้ไหล่และศอกของเฟี๊ยตมากระแทกตัวเขาเองให้บาดเจ็บได้

   “เฮ้ย แทน ขอโทษ เจ็บเปล่า” เฟี๊ยตถามขึ้นอย่างตกใจขณะที่ตกอยู่ในอ้อมกอดของแทนนั่นเอง

   “ไม่เป็นไรๆ สบายมาก ฮ่าฮ่าฮ่า” แทนตอบมาอย่างง่ายๆ แต่ยังไม่ทันที่เฟี๊ยตจะพาตัวเองออกมาจากอ้อมกอดหนานั่น พาหนะของพวกเขาก็หมุนกลับตีลังกาอีกครั้ง จนเฟี๊ยตกระเด็นกระดอนไปอยู่อีกทิศเองโดยไม่ได้ตั้งใจ โชคดีว่าผนังแต่ละด้านของถุงทรงกลมนั่นหนาและยืดหยุ่นพอสมควร ทำให้เขาไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ เลย มีแต่อาการมึนหัวจากการเคลื่อนที่โดยไม่ได้ตั้งใจเท่านั้น เฟี๊ยตรีบสะบัดหัวเบาๆ เรียกสติตนเองกลับมาอย่างรวดเร็ว

   “ปัน มึงก็ไม่ต่างปะวะ มึงเดินหรือกระทืบเนี่ย ตีลังกาจนเฟี๊ยตแม่งหน้าจะแหกละ ฮ่าฮ่า” แทนด่ากลับอย่างกึ่งเล่นกึ่งล้อ เมื่อเห็นว่าปันเปิดช่องโหว่ให้เล่นงานได้

   “ไม่ใช่จากทั้งคู่นั่นแหละ หันไปข้างหน้าเร็ว!” เฟี๊ยตตะโกนขึ้นเสียงดัง พลางชี้มือให้เพื่อนทั้งสองคนกลับมามองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า

   ทันทีที่ชายทั้งสองหันไปตรงหน้าก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะอาณาเขตข้างหน้านั้นกว้างใหญ่ไพศาลมากจนมองแทบไม่เห็นผนังอุโมงค์อีกต่อไป จนตอนนี้พวกเขาเหมือนฟองอากาศอันน้อยที่หลุดมาอยู่ในมหาสมุทรกว้างใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ตลอดการเดินทางที่ผ่านมาพวกเขาเหมือนเข้ามาทางปากขวดอันหนึ่ง แต่ขณะนี้ พวกเขาโคจรมาจนถึงคอขวดที่เปิดเข้าสู่บริเวณที่แท้จริงเสียแล้ว พื้นที่อันแสนใหญ่โตนี่เต็มไปด้วยถุงใสขนาดยักษ์ที่บรรจุสารพัดรูปทรงที่เฟี๊ยตเคยอนุมานว่าเป็นเซลล์ของเจ้าวิหารนั่นเอง

   “มีใครรู้สึกไหมว่าไอ้ถุงนี่มันไหลเร็วขึ้น” ปันเอ่ยถามไปตามความรู้สึกด้วยน้ำเสียงร้อนรน

   “มันไม่ได้ไหลเร็วขึ้น แต่มันไหลเร็วขึ้นมาก!” แทนตะโกนขึ้นอย่างขัดใจในการคาดการสถานการณ์อะไรไม่ได้สักอย่างของการผจญภัยในวิหารนี่ เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าที่พาหนะจำเป็นของพวกเขาเสียการทรงตัวไปหลายต่อหลายครั้งในเวลาชั่วครู่นี่ ไม่ได้เกิดจากการกระทำของปันหรือแทนแต่อย่างใด หากแต่เป็นกระแสน้ำที่รุนแรงขึ้นจากผืนน้ำด้านหน้าที่ส่งผลมานั่นเอง

   พวกเขากลับเข้าสู่สถานการณ์ที่น่าหวาดเสียวอีกครั้ง เพราะถึงแม้ว่าการเคลื่อนที่ในขณะนี้ยังดูมีแบบแผนน่าไว้วางใจอยู่บ้าง แต่มันก็สร้างความระทึกใจให้พวกเขาไม่น้อยเลย เพราะความเร็วที่เพิ่มสูงขึ้นจนรู้สึกได้นั่นมันทำให้พวกเขาหายใจไม่ทั่วท้อง สมาชิกทีมมายากลับมาหาที่ยึดเหนี่ยวตัวเองอีกครั้ง พวกเขาไม่มั่นใจกับกระแสการไหลที่วกวนและเร่งร้อนนั้นเลย


   “เฮ้ย ระวัง!”

เสียงเฟี๊ยตตะโกนดัง เมื่อสายตาของเขาปะทะเข้ากับผนังด้านหน้าที่ทึบสนิทเบื้องหน้าที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน ความหนาทึบของเซลล์เหล่านั้นทำให้ทัศนวิสัยไม่อาจทะลุทะลวงไปได้ไกลนัก กว่าจะรู้สึกตัวอีกที พวกเขาก็จวนเจียนจะปะทะกับผนังหนานี่เต็มทน ชายทั้งสามคนเอามือทั้งสองกุมหัวตามสันชาตญาน ส่วนลึกของพวกเขาย้ำเตือนว่าการเคลื่อนที่ด้วยความเร็วแบบนี้เมื่อกระแทกเข้ากับกำแพงแกร่งนั่นเต็มๆ ต้องนำมาซึ่งความเจ็บปวดบ้างไม่มากก็น้อยอย่างแน่นอน

   พวกเขาเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วมุ่งเข้าสู่ทางตันนั่น ปันที่ในขณะนี่หยิบคทาไพลินขึ้นมาอีกครั้งด้วยหวังว่าจะหยุดการเคลื่อนที่ที่บ้าคลั่งนี้ลงได้ แต่ก็ไม่ประสบผลใดใดทั้งสิ้น พลังของเขาไม่อาจต้านทานกระแสการไหลนี่ได้เลย พาหนะเข้าใกล้ผนังกั้นขึ้นเรื่อยๆ ขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาเคลื่อนที่มาอยู่ฝั่งตรงข้ามเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการกระแทกให้มากที่สุด เฟี๊ยตหรี่ตาลงอย่างลุ้นระทึก เขาได้แต่หวังในใจว่าเจ้าถุงที่ลำเลียงพวกเขานี่จะแข็งแรงมากพอ

   “ปัน เฟี๊ยต ระวังตัว!” แทนตะโกนลั่นพลางหลับตาปี๋ เมื่อพวกเขาอยู่ห่างกับผนังแกร่งนั่นไม่ถึงสิบเมตร!


แต่ขณะนั้นที่พวกเขาจวนเจียนจะกระแทกเข้ากับสิ่งกีดขวางนั่นเต็มที พาหนะของพวกเขาก็หยุดชะงักลงอย่างกะทันหันเสียอย่างนั้น ราวกลับมีมือยักษ์ที่มองไม่ให้มาขวางห้ามไว้เสียก่อน พวกเขาหันหน้ามองกันอย่างเลิ่กลั่กเพื่อหาต้นตอของทางรอดที่ฉายชัดมาช่วยชีวิตเขาไว้

   ถุงยักษ์นั่นหยุดลงได้เพียงชั่วอึดใจเดียวเท่านั้น มันก็สั่นขึ้นอย่างรู้สึกได้ และก่อนที่พวกเขาจะหรือตั้งตัวทัน มันก็เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วอีกครั้ง แต่คราวนี้มันพุ่งตรงขึ้นสู่ทิศเบื้องบนแทน!

   “ดูนั่น!” ปันร้องบอก พร้อมกับชี้นิ้วไปเหนือศีรษะพวกเขาทุกคน ด้านบนของพวกเขานั่นปรากฏเป็นทางขนาดยักษ์ ในขณะที่ด้านล่างก็มีลักษณะเป็นทางลงไปเช่นกัน เหมือนกับว่าตอนนี้พวกเขาหลุดมาในอุโมงค์อีกครั้ง เพียงแต่มันทอดตัวในแนวดิ่งเท่านั้นเอง

   พาหนะทรงกลมที่เปรียบเสมือนเรือดำน้ำของพวกเขาพุ่งทะยานขึ้นตรงสู่เบื้องบนตามที่ปันชี้นิ้วไปเมื่อครู่นั้น มันฉวัดเฉวียนลัดเลาะไปตามเซลล์เหล่านั้นอย่างน่าหวาดเสียว พวกเขาตอนนี้กลับมาตกอยู่ในสถานการณ์อันน่าหวาดหวั่นอีกครั้ง เพราะกระแสของเหลวนี่ไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนกำลังลงเลย มิหนำซ้ำ จะยิ่งรุนแรงขึ้นด้วยซ้ำ

   “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เสียงร้องของแทนดังขึ้นอย่างตกใจเมื่อพบว่าเบื้องบนที่เคยคาดว่าจะเป็นหนทางที่เต็มไปด้วยถุงเซลล์ตามอย่างเคยนั้น บัดนี้พิสูจน์เห็นชัดว่าเขาคิดผิดอย่างสิ้นเชิง เพราะเมื่อพวกเขาลัดเลาะผ่านเซลล์ขนาดยักษ์ก้อนหนึ่งมาได้ ก็พบว่าพื้นที่ของบนเขาที่ทาบทับด้วยเพดานขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมพื้นที่เหนือศีรษะจนหมดสิ้น แต่ต่างจากทางตันที่เขาเพิ่งผ่านมาเมื่อกี้นี้ตรงที่ว่า เพดานนี่มันไม่ได้ทึบสนิท แต่กลับมีช่องว่างกระจายตัวอยู่อย่างสม่ำเสมอราวกับว่าเป็นตะแกรงขนาดยักษ์อย่างใดอย่างนั้น

   “ระวัง!” เฟี๊ยตตะโกนลั่นอย่างตกใจ แต่ไม่ทันเสียแล้ว พาหนะของพวกเขาฟาดเข้ากับตะแกรงนั่นอย่างเต็มแรง แต่ด้วยความยืดหยุ่นของมันทำให้มันยังจะแตกขาดออกจากกัน หากแต่แบติดอยู่กับตะแกรงนั่น เนื่องจากขนาดของมันไม่อาจผ่านช่องว่างเหล่านั้นไปได้

   แรงดันจากของเหลวด้านล่างยังบีบอัดขึ้นมาด้านบนอย่างต่อเนื่อง ถุงลำเลียงของพวกเขาที่เคยมีสภาพเป็นทรงกลมบัดนี้เริ่มแปรสภาพบี้แบนไปเรื่อยๆ เพราะถูกของเหลวเบื้องล่างอัดแรงดันไปตามช่องตะแกรงเหล่านั้น พวกเขาทั้งสามคนในเวลานี้ทาบตัวอยู่แยกกันคนละช่องการไหลของของเหลวเหล่านั้น พวกเขาพยายามกระเสือกตัวเข้าหากันอย่างเอาชีวิตรอด แต่ก็ไม่อาจสู้แรงดันของน้ำที่บีบอัดเข้ามาด้านหน้า และแรงดึงดูดมหาศาลที่มาจากด้านหลังได้

   ถุงนั่นที่เคยเป็นประโยชน์ต่อพวกเขา บัดนี้ได้ถูกแรงดันบีบอัดจนเสียรูปทรงแบนบี้เข้ากับร่างพวกเขา ผนังนั่นเริ่มบีบอัดจนพวกเขาเริ่มจะหายใจไม่ออก ส่วนของพาหนะที่พาดผ่านส่วนทึบของตะแกรงนั่นบีบเข้าหาจนสนิท และถูกแรงดันมหาศาลนั่นเค้นให้แคบลงๆ อย่างช้าๆ สภาพของพวกเขาตอนนี้กำลังจะถูกแบ่งแยกให้หลุดออกจากกันในไม่ช้า!

   พวกเขาพยายามใช้มือดันผนังออกห่างจากลำตัวให้มากที่สุดเพื่อเปิดโอกาสให้ปอดทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพ และในช่วงสุดท้ายนี่เองที่ถุงอากาศซึ่งยังเชื่อมต่อกันอยู่ด้วยช่องว่างแคบๆ นั่นกำลังจะปิดสนิทลง

   “ถ้าพวกเราพลัดหลงออกจากกัน จำไว้ เอาชีวิตรอด และกลับมารวมตัวกันให้เร็วที่สุด ตามหาเพื่อนร่วมทีมให้เจอก่อนเป็นอันดับแรก จำไว้!”

   เสียงของชายหนุ่มผิวเข้มตะโกนดังลั่นขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่พาหนะของพวกเขาจะขาดออกอย่างสมบูรณ์ พวกเขาแต่ละคนถูกครอบไว้ด้วยถุงลำเลียงที่ถูกแบ่งขนาดมาจากอันเดิมนั่นเอง สายน้ำเชี่ยวกราดได้ซัดพวกเขาผ่านคนละช่องตะแกรงแยกออกจากกัน กระแสของไหลอันบ้าคลั่งนั่นทำให้พวกเขาตัดขาดจากกันโดยสิ้นเชิง!



จากผู้แต่ง : ตอนหมดสต๊อคอีกแล้ว 555 เหลือพรุ่งนี้ตอนสุดท้าย การแต่งนิยายของผมนี่ช่างขายผ้าเอาหน้ารอดไปวันๆจริงๆ คืนนี้แต่งเพิ่มให้ได้อีกสักตอนสองตอนดีกว่า ใครใจดีเม้นให้กำลังใจโหน่ยยยยยย

[lukkeng]

ถึงคุณ maew189870 : รอร๊อรอ ผมยังรอคู่ของเฟี๊ยตเลยเนี่ย ขนาดแต่งเองแท้ๆ ห้าห้า

ถึงคุณ sinyou : อ่านแล้วต้องขอเม้นยาวยาววววววววววว ชดเชยที่หายไปนานเลยน้าา

ถึงคุณ wasawath : ตอนใหม่มาแล้ว แวะมาอ่านเลยยยย

ถึงคุณ chawalinee : เหมือนตอนแรก เอ๊ะยังไง 555

ถึงคุณ aoihimeko : แทนอาจจะเป็นพระเอกก็ได้นา รักสามเส้าเราสามคนงิ อิอิ

ถึงคุณ keniji01 : ขอบคุณครับบบบบบบบบบ ครบตอนที่ร้อยจะทำไรดีน้า ให้เฟี๊ยตกล่าวขอบคุณดีกว่า ห้าห้า

ถึงคุณ kingdaemon : รอลุ้นน้า อิอิ ยาวยาวปายยยย

ถึงคุณ Wednesday : โอ๊ววววว ตามอ่านมากี่วันถึงทันครับเนี่ย

ถึงคุณ zylph_z : สู้สู้สู้ เย่เย่เย่

ถึงคุณ fuku : รอชมนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ

ถึงคุณ jungjiyoo : จริงๆปันกับแทนเก่งน้าาาาาา แค่เฟี๊ยตมาเจอตอนคู่นี้กากเฉยๆ ห้าห้า ปูลู ระบบ parasympathetic (ที่ควบคุมระบบขับถ่าย) จะถูกระงับไว้ในช่วง REM sleep (ช่วงที่ฝัน หรืออยู่ในเกมนั่นเอง) คนในเรื่องนี้ดูเลยจะไม่ต้องขับถ่ายกันเท่าไหร่น่ะครับ ห้าห้า

ถึงคุณ เกเร : ตอนนี้คนแต่งขี้เกียจมาก อู้ระเบิด 55555

ถึงคุณ hewlett : อ่านข้ามๆไปก็ได้ครับ ไม่ต้องสนใจมันมาก ห้าห้า

ถึงคุณ naneku : สู้ๆเหมือนกันค๊าบ พี่ขี้เกียจแต่งฝุดๆ กำลังจะสะบัดขนไปแต่งต่อละ ห้าห้า





คืนนี้ขอให้แต่งได้สักสองสามตอน สาธุวววววว 

[zylph_z]

โดนแยกจากกันแล้วอ่ะ จะเป็นยังไงต่อไปบ้างเนี่ย เอาใจช่วยทีมมายาต่อไป ^^

ปอลอ.สาธุ~ (เล่นของด้วยคน) 555+

[fuku]

แยกออกจากกันซะแล้ว
เหมือนเข้าตัวกรองแบบ permeability membrane กรองเอาแต่ของที่ต้องการได้ด้วยแฮะ

[jungjiyoo]

เข้ามาเชียร์ร์ร์ ลอยมาได้สามวันแล้ว ขึ้นบกสักทีนะเฟี๊ยต แอบกลัวเฟี๊ยตแทนจะไปหลบด้วยกันนะเน่ ปันนอยแย่
(สงสัยเราอ่านเพชรพระอุมาฝังใจ)
หรรือว่าเฟี๊ยตจะตกลงไปก้นหุบแล้วได้เคล็ดวิชาจากจอมยุทธที่ปิ้งไก่?!!!?
เอร๊ยยยย ไม่ไหมจะเวิ่น รออ่านดีกว่า เนอะ ~

ปล อยากเห็นสามคนนี้เจอกันในโลกจริง

[jungjiyoo]

เข้ามาเชียร์ร์ร์ ลอยมาได้สามวันแล้ว ขึ้นบกสักทีนะเฟี๊ยต แอบกลัวเฟี๊ยตแทนจะไปหลบด้วยกันนะเน่ ปันนอยแย่
(สงสัยเราอ่านเพชรพระอุมาฝังใจ)
หรรือว่าเฟี๊ยตจะตกลงไปก้นหุบแล้วได้เคล็ดวิชาจากจอมยุทธที่ปิ้งไก่?!!!?
เอร๊ยยยย ไม่ไหมจะเวิ่น รออ่านดีกว่า เนอะ ~

ปล อยากเห็นสามคนนี้เจอกันในโลกจริง

[cheyp]

กำลังมันส์
ลุ้นต่อว่าเมื่อไหร่เฟี๊ยตจะเจอคู่ซะที 555
 

[kingdaemon]

โดนแยกจากกันแว้ว

อย่าบอกนะว่าอีกไม่นานจาเจอพระเอก โอ้วววววววววววว
หรือว่าเจอตัวโหดๆหว่า ต้องลุ้นตอนต่อไป
สู้ต่อไปทาเคชิ

[เกเร]

ลุ้นๆๆๆ 
แทนมีความเป็นผู้นำสูงดีจัง

[lukkeng]

บทที่ 52 Detained

   ณ ห้วงความรู้สึกนั้นเต็มไปด้วยความสับสนและหวั่นวิตกจนประมาณไม่ได้ เฟี๊ยตล่องลอยไปตามการกำหนดของสายน้ำเหนียวหนืดได้โดยไม่อาจคาดการณ์ใดๆ ทั้งสิ้น ก่อนหน้านี้หน้าที่การควบคุมทิศทางเป็นของปันทั้งหมด ดังนั้น เมื่อแยกออกจากกันอย่างนี้แล้ว เฟี๊ยตไม่มีความสามารถใดๆ จะบังคับเจ้าพาหนะนี่ได้เลย เขาจึงได้แต่ปล่อยให้มันลอยไปตามชะตากรรมอย่างแท้จริง

   ชายหนุ่มตัดขาดการสื่อสารจากเพื่อนๆ โดยสิ้นเชิง จริงอยู่ที่เขามีการ์ดโทรศัพท์ที่เอาไว้ติดต่อสื่อสารกับคนอื่นได้ แต่มันดูจะไม่เหมาะที่จะใช้ในสถานการณ์ตอนนี้เลย เพราะตัวเขาเองกำลังล่องลอยอยู่ในทะเลอันเหนียวข้น ชายหนุ่มจำเป็นต้องพยายามทรงตัวในพาหนะนั่นไม่ให้ล้มกระแทกไปทางใดทางหนึ่งอยู่ตลอดเวลา เฟี๊ยตรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก ความเคยชินของการอยู่ด้วยกันสามคนทำให้เขาแทบจะลืมความรู้สึกตอนอยู่คนเดียวไปจนหมดสิ้น ตัวเขาเองในตอนนี้ยังไม่สามารถหาวิธีทางใดๆ จะแก้ไขปัญหาตรงหน้านี้ได้ เฟี๊ยตทำได้เพียงสังเกตสิ่งแวดล้อมโดยรอบเพื่อรวบรวมข้อมูลให้มากที่สุด ชายหนุ่มนึกภาวนาให้เขาพบทางออกจากสถานการณ์แย่ๆ นี่ให้ไวที่สุด แต่เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าทางออกที่เขากำลังมองหานั้นคืออะไร

   “The Defensive Golem RELEASE” เฟี๊ยตตะโกนสั่งเรียกสมุนคู่ใจขึ้น ทรายปริมาณมหาศาลที่แสนคุ้นเคยนั้นปรากฏตัวอยู่รอบพาหนะของเขา แต่ยังไม่ทันที่มันจะรวมร่างได้สำเร็จ มันก็ถูกของเหลวนั่นแทรกตัวไปตามมวลทรายเหล่านั้นจนทรายเหนียวหนืดและเสียสภาพไป ทรายที่เคยเป็นที่ภูมิใจของเฟี๊ยตมากมาย ในเวลานี้จึงกลายเป็นแค่ก้อนถ่วงที่ทำให้พาหนะจมลงเท่านั้น

   “โธ่เว๊ย! ให้มันได้อย่างงี้สิวะ SEAL” เฟี๊ยตสบถออกมาอย่างหัวเสีย พร้อมตะโกนสั่งเก็บการ์ดที่ไม่อาจช่วยแก้สถานการณ์ใดๆ ได้เลย

   “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เฟี๊ยตร้องขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะรีบเก็บหนังสือแล้วกลับมาเกาะถุงลำเลียงนั่นอีกครั้ง เนื่องจากอยู่ดีๆ กระแสการไหลก็เร็วขึ้นอย่างรู้สึกได้ แถมดูจะวกวนไร้รูปแบบจนน่าหวั่นใจ เฟี๊ยตจึงทำได้แต่ทรงตัวพอให้เอาตัวรอดไปได้เท่านั้น เรื่องจะหาทางแก้ไขสถานการณ์นั้น ไม่มีเวลาแม้แต่จะนึกถึงเลย

   เมื่อชายหนุ่มสังเกตไปบริเวณรอบตัวอย่างละเอียดก็พบว่าลักษณะทางกายวิภาคเหล่านั้นแตกต่างออกไปมาก เดิมทีทะเลที่เหนียวข้นพวกนี้จะอุดมไปด้วยเซลล์ที่มีลักษณะคล้ายถุงใสใสขนาดใหญ่นั่น แต่บัดนี้ พวกมันมีอยู่เบาบางลงจนแทบไม่เหลืออยู่เลย ของเหลวที่เคยเหนียวข้นนั่นก็ดูจะใสขึ้นอย่างรู้สึกได้ พาหนะจำเป็นของเขาเคลื่อนที่ไวขึ้นด้วยส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะของเหลวเหล่านั้นมีความหนืดข้นที่คอยต้านทานน้อยลงนี่เอง

   และแล้วชายหนุ่มก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อค้นพบว่าพื้นที่เหนือศีรษะที่ตนกำลังลอยขึ้นไปนั้น มีวัตถุทรงกลมขนาดใหญ่ ที่พื้นผิวถูกปกคลุมด้วยสีเทาสนิทจนไม่เห็นพื้นที่ภายใน เรียงรายกันอยู่เต็มไปหมด เฟี๊ยตประเมินในใจว่าพวกมันเหล่านี้น่าจะเป็นกลุ่มเซลล์อะไรสักอย่างหนึ่งที่เขาในเวลานี้ก็ยังคิดไม่ออกนั่นเอง

   “ปัน! แทน!” เฟี๊ยตตะโกนออกมาอย่างดีใจ พลางเอามือทุบผนังถุงลำเลียงที่บรรจุตนอยู่นั้น เมื่อสายตาเขากวาดไปพบกับเจ้าถุงที่กำลังลำเลียงเพื่อนอีกสองคนนั้นลอยอยู่ในทิศทางที่ไกลออกไปจากตัวเขาประมาณ 50 เมตร ทั้งสามคนต่างลอยอยู่ห่างกันในระยะใกล้เคียงกันราวกับเป็นสามเหลี่ยมด้านเท่าอย่างใดอย่างนั้น ชายหนุ่มตะโกนเรียกชื่อเพื่อนซ้ำๆ อย่างมีความหวัง เฟี๊ยตพยายามใช้แรงทั้งหมดในการผลักเจ้าพาหนะนั่นให้เคลื่อนที่ตรงไปหาเพื่อนอีกสองคนที่เห็นอยู่ไม่ไกลนั้น แต่มันก็ไร้ประโยชน์โดนสิ้นเชิง ถุงนั่นยังเอาแต่ลอยขึ้นสู่เบื้องบนอย่างเดียวโดยไม่หันเหทิศทางไปไหนเลย

   “โธ่เว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เฟี๊ยตตะโกนขึ้นสุดเสียงอีกครั้ง เมื่อพบว่าถุงลำเลียงของตนลอยเข้าใกล้เจ้าบอลสีเทาทรงกลมใหญ่นั่นอย่างจวนเจียนเต็มทน อีกไม่ถึงหนึ่งเมตรเขาก็จะปะทะเข้ากับวัตถุดังกล่าวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาจำเป็นต้องละความสนใจจากเพื่อนทั้งสองนั่นมาก่อน เพื่อเอาชีวิตรอดจากสถานการณ์ตรงหน้า เฟี๊ยตพยายามดันตัวเองไปทางด้านข้าง เพราะหวังว่าพาหนะของตนจะเบี่ยงเบนเส้นทางจากการปะทะนั้น แต่ก็ไร้ประโยชน์เหมือนเดิม มันเอาแต่ลอยขึ้นสู่เบื้องบนเพียงอย่างเดียวเท่านั้น เฟี๊ยตตัดสินใจเอาใจกุมหัวแล้วย่อตัวลง พลางรวมจิตไว้ที่ท้ายทอยรอการกระแทกนั่นที่น่าจะรุนแรงไม่น้อยอย่างไม่มีทางเลือกเลย


   เฟี๊ยตค่อยๆ เผยอเปลือกตาที่เผลอหลับลงไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อครู่ช้าๆ หลายชั่วอึดใจที่เขาเตรียมตัวรับกับการกระแทกนั่น แต่เขาพบว่ามันนิ่งสงบราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลย เขาลืมตาขึ้นสำรวจบริเวณเบื้องบนอย่างรวดเร็ว และเขาก็พบความจริงว่า จากที่เขาสันนิษฐานว่าถุงลำเลียงที่บรรจุเขาไว้จะพุ่งชนกับวัตถุสีเทานั่นอย่างแรง กลับกลายเป็นว่ามันประกบเข้าหากันราวกับมีใครเอากาวมาทาไว้ระหว่างกลางฉะนั้น เมื่อสังเกตดีๆ ก็พบว่าเยื่อหุ้มที่เป็นจุดที่ทั้งสองวัตถุเชื่อมชนกันดูจะค่อยๆ บางลงๆ ทีละน้อยจนแทบจะละลายหายไปเลยทีเดียว

   ในท้ายที่สุด พื้นที่ส่วนที่เยื่อหุ้มทั้งสองทับซ้อนกันอยู่นั้นก็ค่อยๆ หลอมละลายรวมกันจนเกิดเป็นช่องว่างขนาดเล็ก ก่อนจะค่อยๆ โตขึ้นเรื่อยจนมีขนาดใหญ่พอให้เขาก้าวข้ามเข้าไป จนท้ายที่สุด วัตถุทั้งสองก็หลอมรวมกันกลายเป็นวัตถุทรงกลมอันใหญ่ชิ้นใหม่โดยสมบูรณ์

   พื้นที่ข้างในวัตถุปริศนานั้นว่างเปล่าหมดทั้งบริเวณ มันดูเหมือนกับถุงลำเลียงที่พาเขามาถึงที่นี่นั่นแหละ แต่เพียงว่ามันหยุดอยู่นิ่งๆ และไม่เคลื่อนที่เท่านั้น ผิวสีเทาเข้มของมันทำให้เขาไม่อาจมองเห็นภายนอกได้เลย วัตถุที่เขาคิดว่าเป็นทรงกลมตั้งแต่ตอนแรกนั้น ความเป็นจริงแล้วมีรูปทรงค่อนไปทางรีเสียมากว่า เพราะพื้นที่ด้านสูงไม่ได้มากมายอย่างที่เขาจินตนาการไว้ บริเวณตรงท้องมันมีที่ราบกว้างหลายตารางเมตรพอให้นั่งพักหายใจหายคอได้อย่างสะดวก หรือแม้กระทั่งว่าจะอาศัยเป็นที่หลับนอนในค่ำคืนนี้ ก็ดูจะไม่เป็นการยากเย็นแต่อย่างใด


   “ผู้เล่น Punnawutt ใช้การ์ด Telephone (โทรศัพท์) เพื่อติดต่อกับท่าน ท่านจะรับสายเพื่อเชื่อมต่อการสื่อสารหรือไม่”

   “รับครับ”

   “เฟี๊ยต!”

   “ปัน ปลอดภัยใช่ไหม เราเห็นปันกับแทนอยู่เมื่อกี้ แต่เราบังคับไอ้ถุงนี่ไม่ได้เลย ปลอดภัยดีใช่ไหมปัน” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงจากปลายสายทักขึ้นมา

   “เฮ้ออ โล่งอก เฟี๊ยตปลอดภัยใช่ไหม เราปลอดภัยดี แทนก็ด้วย เราโทรหาแทนเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เรากับแทนติดอยู่ในไอ้ลูกบอลกลมๆ สีเทานี่ เฟี๊ยตติดอยู่เหมือนกันหรือเปล่า” ปันถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก เพื่อพบว่าเพื่อนทั้งสองของตนยังปลอดภัยเรียบร้อยดีทั้งคู่ ก่อนจะถามถึงสถานการณ์ในปัจจุบันของเฟี๊ยต

   “เหมือนกันเลย ปัน ติดอยู่เหมือนกัน เฮ้ออ โล่งอก ไม่มีใครบาดเจ็บใช่ไหม” เฟี๊ยตถอนหายใจด้วยความสบายใจเช่นเดียวกัน

   “ไม่มีๆ ปลอดภัยดีทุกคน สบายใจได้ ว่าแต่เฟี๊ยต เรากับแทนทดลองพยายามจะออกจากไอ้ลูกบอลนี่แล้วทั้งคู่ แต่ไม่มีประโยชน์เลย ตอนลองเอามือไปแตะมัน มันไม่ก่อตัวเป็นถุงลำเลียงเหมือนตอนที่พวกเราเข้ามาในวิหารกันเลย เฟี๊ยตลองหรือยัง พวกเราจะออกกันไปยังไงดี แทนบอกให้โทรมาถามเฟี๊ยตก่อน เพราะเฟี๊ยตน่าจะรู้วิธี” ปันถามออกมาด้วยน้ำเสียงกังวลอยู่ไม่น้อย

   เฟี๊ยตได้ฟังดังกล่าวจึงลองเดินไปที่ขอบของวัตถุนั้นบ้าง ก่อนจะลองเอื้อมมือไปแตะที่ผนังสีเทานั้น หากเป็นเหมือนตอนเข้าวิหารนั้น ผนังนี้ควรจะขยายตัวเลยกลายเป็นถุงลำเลียงสารพาเขาออกไปยังภายนอก แต่นี่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับว่ามันเป็นวัตถุธาตุที่ไร้ชีวิตเป็นธรรมดาอย่างใดอย่างนั้น

   “อืม ขอคิดก่อนนะ” เฟี๊ยตพึมพำออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทางปลายสายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพิ่มเติมอีก ราวกับว่าจะปล่อยให้ชายหนุ่มได้ใช้เวลาอย่างเต็มที่ เฟี๊ยตลองพยายามเดินไปทั่วบริเวณที่คล้ายห้องที่ว่างเปล่านั้น และสัมผัสผนังรอบๆ นั่น แต่ก็เหมือนเดิม มันสงบนิ่งเป็นดุษณีไม่เปลี่ยนแปลง

   “อืม เราคิดว่าอาจจะเกี่ยวกับการสังเคราะห์แสงหรือเปล่า มันเป็นเซลล์พืช อาจจะทำงานตอนกลางวันมั้ง ไม่รู้นะปัน เดาล้วนๆ เลย คืนนี้นอนพักกันก่อนไหม ยังคิดไม่ออกจริงๆ ขอโทษนะปัน ช่วยอะไรไม่ได้เลย” เฟี๊ยตตอบออกมาอย่างจนปัญญาจริงๆ เขาคิดไม่ออกเลย สมองของชายหนุ่มตอนนี้ไม่แล่นเลยแม้แต่น้อย มันขาดอาหารไปหล่อเลี้ยงเป็นเวลานานหลายชั่วโมงเหลือเกิน

   “โอเคเฟี๊ยต คืนนี้แยกย้ายกันพักผ่อนก่อน ตื่นมาพรุ่งนี้เช้าคงออกมาได้แหละ ความจริงมันก็ดูไม่น่ากลัวอะไรนะ แต่ใจเราอยากให้อยู่รวมกันไว้ดีกว่า แต่ช่างเถอะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ มีอะไรก็โทรมานะเฟี๊ยต มีการ์ดโทรศัพท์เหมือนกันใช่ไหม” ปันเอ่ยออกมาอย่างตัดสินใจ ก่อนจะถามเขาตรงประโยคสุดท้าย

   “มีๆ” เขาตอบสั้นๆ

   “งั้นวางก่อนนะ ฝันดีนะเฟี๊ยต” ปลายสายกล่าวอำลา

   “ฝันดีเหมือนกันครับ ปัน” เฟี๊ยตเอ่ยสั้นๆ ก่อนการสื่อสารจะถูกตัดขาดออกไป


   ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนบนเครื่องนอนสำเร็จรูปของเขา หลังจากกินแฮมเบอร์เกอร์ง่ายๆ จากการ์ดสำเร็จรูปด้วยเช่นกัน เขากวาดสายตาไปในบริเวณทรงโค้งมนแคบๆ นั้น เขาคิดไม่ออกเลยว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ตัวเขาเองบอกเพื่อนๆ ไปว่าสถานการณ์น่าจะดีขึ้นในวันพรุ่งนี้นั้น ทั้งๆ ที่ใจเขาไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย ถ้าเจ้าวัตถุนี้ทำงานโดยมีผลเกี่ยวข้องกับการสังเคราะห์แสงจริงอย่างที่เขาบอกเพื่อนไป โครงสร้างมันน่าจะมีสีเขียวปนอยู่บ้าง แต่นี่มองไปทางไหนก็มีแต่สีเทาสนิทไปจนหมด ชายหนุ่มถอนหายใจยาวก่อนจะตัดสินใจปล่อยให้เรื่องปวดหัวทั้งหมดเป็นเรื่องของพรุ่งนี้ ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวลงนอนอย่างยอมแพ้


   ชายหนุ่มสะดุ้งมาตามสันชาตญานเมื่อถึงเวลาเช้าตรู่ นาฬิกาชีวภาพได้ปลุกเขาอย่างเที่ยงตรงราวกับตั้งนาฬิกาปลุกไว้อย่างใดอย่างนั้น เขารีบสะบัดผ้าห่มออก และตรงไปที่ขอบวัตถุที่กำลังกักขักเขาอยู่นั่นอย่างเร่งร้อน เพื่อทดสอบสมมติฐานของตัวเขาเองว่าในวันนี้เขาจะออกไปได้หรือไม่

   เฟี๊ยตค่อยๆ เอื้อมมือไปแตะวัตถุสีเทาทึบนั่นอย่างหายใจไม่ทั่วท้อง เขาภาวนาให้ทันทีที่วางมือลงไป วัตถุนั่นจะเปลี่ยนรูปกลายเป็นถุงลำเลียงพาเขาออกไปด้านนอก แต่อนิจจา เมื่อเขาสัมผัสมือของเขาลงไปนั่น กลับไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงใดๆ ขึ้นเลย ในชั่วขณะจิตแรก เขาคิดจะทดลองนำการ์ดมอนสเตอร์ออกมาทำลายผนังตรงหน้าให้สิ้นซาก แต่เมื่อเรียกสติมาอยู่เหนือความหุนหันพลันแล่นนั่นแล้วก็พบว่า ถึงแม้ว่าจะทำลายมันออกไปได้ แต่ของเหลวปริมาณมากมายนั่นจะล้นทะลักเขามาท่วมเขาให้ตายทั้งเป็น เขาจึงชะงักมือลงอย่างหมดหนทางจะแก้ไข

   พวกเขากำลังถูกกักขังไว้ ตามที่ปันกับแทนคาดการณ์ไว้ไม่ผิดเลย!


จากผู้แต่ง : วันนี้แอบมาลงไว้ก่อน เดี๋ยววันนี้ไปดูคอน กลับไม่ทันเที่ยงคืนชัวร์ 555 เม้นด้วยนะ อิอิ