หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[zylph_z]

ไบเบิ้ลนี่พึ่งได้จริงๆเลย เฟี๊ยตลืมไปได้ไงนะ แต่ถึงขนาดต้องเสียเลือดกันเลยเหรอเนี่ย คงต้องยอมเพื่อให้หลุดรอดก่อนขาดอากาศตายซะก่อน

ปอลอ. คนแต่งไม่ได้มาลงทุกวันแล้ว เหมือนจะขาดใจแทนเฟี๊ยต T^T

[Zelsy]

เมพมาก ไบเบิ้ล!!

[august_may]

ได้แต่หวังว่าเฟี๊ยตคงไม่สละเลือดตัวจนมากเกินไปหรอกนะ

[aoihimeko]

ต้องใช้น้ำตาลจริงๆด้วย แต่ไม่คิดว่าเฟี๊ยตต้่องถึงขนาดกรีดเลือดหรอกนะ

เอามาจากอาหารในชุดครัวของเฟี๊ยตไม่ได้หรอ หรอว่าจากต้นยาที่ปลูก แทนอะไรงี้อ่ะ

กลัวน้องเสียเลือดเยอะเกิน


ปล.ไม่มาทุกวันไม่เป็นไรขอแค่มาต่อเรื่อยๆก็พอ

[Wednesday]

แง๊ๆๆๆๆๆ  ใช้เลือดเลยหรอ

  

คนเขียนรังแกเฟี๊ยตกับหนูปันอ่ะ    


จะมีใครกลัวเลือดมั้ยเนี่ย       

มาต่อเร็วๆน๊าาาาา

[lukkeng]

บทที่ 54 Glucose

   ‘น้ำตาลชนิดอื่นได้ไหม ไบเบิ้ล เรามีน้ำตาลทรายใช้ทำอาหาร มันตอบสนองต่อซูโครสไหม’ เขาถามขึ้นในใจอย่างมีความหวัง

   “เสียใจด้วย นายท่าน กลไกของมันถูกสร้างขึ้นให้ตอบสนองต่อกลูโคสเพียงชนิดเดียวเท่านั้น” ไบเบิ้ลตอบมาอย่างที่เขาคาดไว้ไม่มีผิดเพี้ยน

   “ไม่เป็นไร ไบเบิ้ล ไม่เป็นไร SEAL!” เขาพูดพร้อมกับเรียกเก็บการ์ดให้กลายเป็นตุ้มหู ก่อนจะสวมใส่มันเพื่อเก็บเข้าที่

   “หากมีปัญหา โปรดอย่าลืมไบเบิ้ล นายท่าน ไบเบิ้ลไม่อาจเสนอตัวขึ้นเพื่อช่วยเหลือท่านได้ หากท่านไม่ร้องขอ อย่าลืมนะนายท่าน อย่าลืมไบเบิ้ล” หนังสือคู่ใจของชายหนุ่มเอ่ยย้ำเตือนเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่บทสนทนาจะระหว่างพวกเขาจะสิ้นสุดลง

   เฟี๊ยตเดินไปรอบๆ บริเวณที่ดูเหมือนห้องที่ว่างเปล่าเล็กๆ นั่น สายตากวาดไปโดยรอบ พลางใช้สมองครุ่นคิดไปถึงวิธีการที่จะแก้ปัญหานี่ได้ สมองของเขาลำดับไปถึงเรื่องราวของวิชาเคมีที่เคยร่ำเรียนมา สารพัดวิธีที่จะเปลี่ยนน้ำตาลทรายที่เขามีอยู่ให้กลายเป็นกลูโคสตามที่ต้องการให้ได้ หลายวิธีจะทำได้ง่ายมากๆ ขอเพียงแต่ได้อยู่ในห้องแลปที่มีสารเคมีพรั่งพร้อมกว่านี้

   เฟี๊ยตเรียกสมุดสะสมไพ่ของตนขึ้นมา ก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวค่อยๆ ไล่ลำดับของการ์ดไปทีละใบอย่างช้าๆ สมองก็ครุ่นคิดวิธีที่จะประยุกต์นำการ์ดดังกล่าวใช้เพื่อเปลี่ยนซูโครสในน้ำตาลทรายให้กลายเป็นกลูโคสให้จงได้ แต่ผ่านไปใบแล้วใบเล่าก็ไม่มีอะไรคืบหน้าขึ้นมาเลย เวลาผ่านไปอย่างต่อเนื่อง เขายังคงค้นหาวิธีอย่างไม่ยอมแพ้ จนกระทั่งหนังสือการ์ดไล่มาจนถึงหน้ารองสุดท้าย เขายังใช้ความคิดไตร่ตรองไปทีละใบอย่างช้าๆ จนเขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เพราะไม่มีใบไหนของหน้านั้นที่จะดูใช้การได้เลย และหน้าสุดท้ายของสมุดก็เป็นการ์ดที่เขาคิดว่าไม่ค่อยมีประโยชน์และไม่ค่อยได้ใช้งานจึงเก็บไว้หน้าหลังสุด นั่นแปลว่า โอกาสที่จะหาทางแก้ปัญหานั้นได้ดูจะริบหรี่เหลือเกิน


   “เฮ้ย นี่เรามีการ์ดอย่างนี้อยู่ด้วยหรอเนี่ย ทำไมจำไม่เคยได้เลยวะ ฮ่าฮ่าฮ่า รัฐกิจ รอดแล้วเว่ย รัฐกิจ ฮ่าฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตอุทานขึ้นอย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นไพ่ใบหนึ่งที่ไม่คุ้นเคยถูกเก็บไว้ในหนังสือหน้าสุดท้าย ก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีที่เห็นท่าว่าเขาจะไม่ต้องกรีดเลือดแลกอิสรภาพเสียแล้ว

   
   “Chemicals of Dippy Scientists RELEASE!” ชายหนุ่มสั่งเรียกการ์ดใบหนึ่งที่ได้มาตั้งแต่ตอนเปิดซองการ์ดที่เมืองมกราคม แต่ด้วยความที่เป็นการ์ดที่ดูจะไม่ค่อยมีประโยชน์ในการต่อสู้เท่าไหร่นัก เฟี๊ยตจึงเลือกจะเก็บไว้ที่ท้ายสมุด จนตัวเขาเองก็ลืมไปแล้วว่าเคยมีการ์ดใบนี้อยู่ด้วย

   ขวดสารเคมีทรงชมพู่อวบอ้วนลอยขึ้นอยู่เบื้องหน้าเขาจำนวน 4 ขวด แต่ละขวดถูกเขียนไว้ด้วยชื่อสารเคมีมีที่ถูกบรรจุไว้ภายใน อันได้แก่ กรดเกลือ กรดน้ำส้ม โซดาไฟ และเกลือแกง เขาเลือกหยิบขวดที่เขียนว่ากรดเกลือที่ลอยอยู่นั้นมา พร้อมกันกับที่ขวดที่เหลือค่อยๆ จางหายไปกลายเป็นควันจางๆ เหมือนไม่มีปรากฏอยู่อย่างนั้น

   “The Mini Laboratory for Pharmacy Practice RELEASE!” เขาเรียกใช้การ์ดห้องแลปจำลองสำหรับการปรุงยาที่ได้จากลุงย้งเป็นของขวัญตอนสอบผ่าน การ์ดดังกล่าวกลายสภาพกลายเป็นห้องแลปสามมิติขึ้นรอบๆ ตัวเขา เขาใช้จิตสั่งการอย่างคุ้นเคยกับวิธีการใช้การ์ดนั้นเป็นอย่างดี อุปกรณ์เครื่องแก้วต่างๆ มากมายลอยมาอยู่บนโต๊ะที่เตรียมไว้สำหรับการทำแลปของเขา

   “Sugar RELEASE!” ถุงน้ำตาลทรายแสนคุ้นเคยที่เขาใช้ในการปรุงอาหารเป็นประจำปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา
 
   เฟี๊ยตสั่งการให้เทน้ำตาลทรายดังกล่าวลงในบีกเกอร์แก้วขนาดไม่ใหญ่มากนักประมาณครึ่งหนึ่งของภาชนะ ก่อนจะใส่น้ำสะอาดลงไปทำการละลายจนเกร็ดน้ำตาลนั้นกลายสภาพเป็นเนื้อเดียวกับน้ำโดยสมบูรณ์ เฟี๊ยตค่อยๆ สั่งให้หยดกรดเกลือลงอย่างช้าๆ ในบีกเกอร์นั้นเพียงสองหยด ก่อนจะใช้แท่งแก้วคนสารละลายนั้นอยู่ประมาณห้านาทีจนมั่นใจว่าปฏิกิริยาเกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์ จึงสั่งเก็บการ์ดทั้งหมด เหลือไว้เพียงแต่บีกเกอร์ที่บรรจุสารดังกล่าวอยู่ในมือเท่านั้น

   เฟี๊ยตถือบีกเกอร์เดินตรงไปที่บริเวณผนังของที่คุมขังของเขา ก่อนจะใช้แท่งแก้วที่ใช้คนสารละลายเมื่อสักครู่ แตะสารละลายเล็กน้อย ก่อนจะลองแตะมันลงบนผนังแกร่งนั่น เขากลั้นหายใจอย่างลุ้นระทึก ในใจภาวนาให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี

   ทันทีที่ผนังสีเทาสนิทนั่นแตะกับน้ำตาลกลูโคสที่เกิดจากการสลายตัวของน้ำตาลทรายโดยใช้กรดเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาแล้ว มันก็เกิดอาการสั่นขึ้นน้อยๆ ราวกับเป็นสิ่งมีชีวิตที่กำลังหลับอยู่แต่ถูกรบกวนให้ตื่นขึ้นอย่างใดอย่างนั้น มันค่อยๆ ขยายตัวออกไปทางด้านนอกอย่างช้าๆ ลักษณะของมันเหมือนกับการเกิดถุงลำเลียงตอนที่เขาเข้ามาในวิหารนี่อย่างไม่มีผิดเพี้ยน เฟี๊ยตไม่ก้าวถลำลึกเข้าไปในถุงลำเลียงนั่น ผนังที่ขยายตัวออกจึงไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงต่อกลายเป็นพาหนะอย่างสมบูรณ์ เวลาผ่านไปชั่วไม่นานราวกับว่ามันจะรอให้มั่นใจว่าไม่มีผู้โดยสารเป็นแน่แล้ว มันจึงค่อยๆ หดตัวกลับกลายสภาพเป็นผนังกำแพงแกร่งดังเดิม


   “The Telephone RELEASE!” เฟี๊ยตเรียกใช้การ์ดโทรศัพท์ทันทีที่แก้ปัญหาได้สำเร็จ

   “กรุณาแจ้งชื่อผู้เล่นที่ท่านต้องการติดต่อสื่อสาร อัตราค่าใช้บริการนาทีละ 1 เหรียญ หรือสั่งผนึกการ์ดเพื่อยกเลิกการใช้บริการ” เสียงนั่นดังขึ้นพร้อมกับที่มีโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งลอยอยู่ตรงหน้าเขา ลักษณะมันเหมือนกับโทรศัพท์ที่เขารับสายตอนที่ปันติดต่อเข้ามาทุกประการ

   “Punnawutt ครับ” เขาเอ่ยตอบกับเสียงที่ดังขึ้นมานั่น

   “กรุณารอสักครู่ ระบบกำลังต่อสายไปยังปลายทางที่ท่านต้องการ”

   
   “เฟี๊ยต เป็นไงบ้าง คืบหน้าบ้างไหม” เสียงจากปลายสายดังออกมาอย่างที่เขาเองจับสำเนียงได้เลยว่า ปนไว้ด้วยความตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยเลย

   “เกือบไม่รอดแล้วปัน โชคดีที่ได้ไบเบิ้ลช่วยไว้ แถมยังบังเอิญมีการ์ดที่มีประโยชน์อยู่ในสมุดอีกใบ ไม่งั้นงานนี้มีได้กรีดเลือดร่วมสาบานแน่ ฮ่าฮ่า” เขาตอบอย่างอารมณ์ดี ความขุ่นมัวที่เคยมีอยู่ละลายหายไปเกือบหมดสิ้น
   
   “พวกเราจะออกไปจากไอ้กรงขังนี่ยังไงดีเฟี๊ยต เล่าให้ฟังหน่อย ปันกับแทนจะได้ออกไปเจอกับเฟี๊ยตได้เลย” ปันเอ่ยด้วยความสงสัย ความจริงนี่ก็เป็นเวลาสายมากแล้ว แต่ที่ปันไม่ติดต่อเฟี๊ยตมาก่อนก็เพราะว่าตกลงไว้กับแทนว่าจะให้เวลาเฟี๊ยตคิดแก้ปัญหาไปเรื่อยๆ อย่างไม่กดดัน ในขณะนั้น เฟี๊ยตเป็นความหวังเดียวที่จะช่วยพวกเขาให้ออกไปได้ เพราะปันกับแทนมั่นใจมากว่า การแก้ปริศนาแบบนี้ไม่ใช่ทางที่พวกตนถนัดเลย

   “คุกนี่แปรสภาพมาจากเซลล์ลำเลียงชนิดหนึ่งหนะ มันตอบสนองต่อน้ำตาลชนิดหนึ่งที่ชื่อว่ากลูโคส แต่ปันไม่ต้องห่วงนะ เพราะว่าเฟี๊ยตเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เหลือแค่อย่างเดียวคือ เฟี๊ยตต้องพาตัวเองไปให้ถึงที่ที่ปันอยู่ให้ได้ เพื่อที่จะไปรับปันออกมา แล้วพวกเราสองคนค่อยไปรับแทนเป็นลำดับต่อไป” เฟี๊ยตเอ่ยเล่าแผนการอย่างคร่าวๆ

   “ได้เลยเฟี๊ยต ว่าแต่เฟี๊ยตรู้ที่อยู่ของปันหรือยัง” ปันเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก เพราะถึงแม้ว่าเฟี๊ยตจะตอบว่ายังไม่รู้ ชายหนุ่มเองก็ยังคิดหาวิธีจะบอกพิกัดตัวเองให้เพื่อนรู้ไม่ได้เหมือนกัน

   “เรียบร้อยแล้วปัน” เฟี๊ยตเอ่ยตอบขึ้นมาอย่างมั่นใจ

   “เฮ้ย เฟี๊ยตจะอัจฉริยะไปแล้วนะ ทำได้ไงเนี่ย มีอะไรให้ปันช่วยบ้างไหมเนี่ย” ปันเอ่ยอย่างทึ่งๆ ในความสามารถของเพื่อนร่วมทีม เฟี๊ยตพิสูจน์ตัวเองมาหลายต่อหลายครั้งว่ามีประสิทธิภาพทางสมองสูงอย่างเห็นได้ชัด

   “มีๆ เดี๋ยวเราจะออกไปจากที่นี่ โดยใช้ถุงลำเลียง เหมือนตอนเข้ามาที่วิหาร แต่เราไม่สามารถควบคุมทิศทางได้ ต้องให้ปันช่วยคุมทิศทางการไหลให้ ไหวไหมปัน” เฟี๊ยตเอ่ย

   “คิดว่าไหวอยู่นะเฟี๊ยต ความจริงเมื่อวานถ้าปันตั้งสติให้ดีกว่านี้ พวกเราอาจจะไม่ต้องแยกจากกันก็ได้ แต่ปันใช้พลังเวทย์มาทั้งวันจนล้าไปหมดเลยทำอะไรไม่ได้สักอย่าง แต่คิดว่าวันนี้ไม่น่ามีปัญหานะ ขอให้เฟี๊ยตสั่งมาละกันว่าจะเอาไง เรื่องเมื่อวานปันขอโทษด้วยนะ เพราะปันแท้ๆ เลยเรื่องเลยย่ำแย่ได้ขนาดนี้” ปันเอ่ยออกมาด้วยความติดค้างในใจที่ตนควบคุมสถานการณ์ฉุกเฉินเมื่อวานไม่ได้ ทั้งๆ ที่เขาคิดว่าควรจะทำได้แท้ๆ

   “เฮ้ยย อย่าคิดมากดิปัน เหนื่อยมาทั้งวันขนาดนั้น เป็นใครใครก็ไม่ไหวทั้งนั้นแหละ อย่าซีเรียส ยังไงก็ปลอดภัยทุกคน เดี๋ยวก็ได้กลับมาเจอหน้ากันแล้ว” เฟี๊ยตพูดให้อีกฝ่ายสบายใจ

   “ขอบคุณมากๆ ว่าแต่จะให้ปันคุมยังไงหรอ ผนังนี่มันทึบไปหมด ปันมองไม่เห็นอะไรข้างนอกเลย คิดภาพไม่ออกเลย” ปันเอ่ยถามมาอย่างสงสัย

   “เฟี๊ยตจะบอกปันเองว่าให้ปันคุมการไหลไปทางไหน เราอยู่ห่างออกมาประมาณ 50 เมตร ปันส่งแรงมาให้ถึงแล้วกัน ที่เหลือเราจัดการเอง”

   “โอเค!”


   “ปันจำทิศที่เห็นเฟี๊ยตเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเข้าไปติดในไอ้ถุงนี่ได้หรือเปล่า”

   “จำได้ๆ”

   “โอเค ปันหันมาทางนั้นเลย แล้วดึงกระแสของเหลวเข้าหาตัวเองเลยนะ เฟี๊ยตกำลังจะออกจากถุงนี้แล้ว ถ้ามีสิ่งกีดขวางยังไง จะบอกให้ปันช่วยอีกที”

   “โอเค!”

   เฟี๊ยตค่อยๆ ใช้แท่งแก้วดังกล่าวแตะไปที่ผนังกำแพงนั่นอีกครั้ง มันสั่นน้อยๆ ก่อนจะขยายขนาดเพื่อรองรับบุคคลที่จะออกจากที่แห่งนั้น เฟี๊ยตก้าวเท้าเข้าไปอย่างมั่นคง ก่อนที่เจ้าผนังเซลล์นั่นจะค่อยๆ คอดเข้ามาเป็นรูปทรง จนปิดสนิทกลายเป็นพาหนะจำเป็นที่เขาแสนจะคุ้นเคย


   “ผู้เล่น PharmaPhiat สามารถใช้สติปัญญาเพื่อออกจาก The Prison of Companions (ที่คุมขังแห่งเพื่อนร่วมทาง) ผู้เล่นได้รับไพ่ชื่อ The Booze of Malacca (น้ำเมาแห่งมะละกา) ไพ่สูงสุดลำดับที่ 81 เป็นของรางวัลจากความสำเร็จดังกล่าว”


จากผู้แต่ง : วันนี้แต่งทัน เลยมาลงต่อสักหน่อย ขอคอมเม้นท์ด้วยน้า อิอิ

[lukkeng]

ถึงคุณ Wednesday : ไม่ต้องใช้เลือดละฮะ อิอิ

ถึงคุณ aoihimeko : มาถูกทางเลยครับผมมม

ถึงคุณ mesomeo2 : เด็ดขิงๆๆๆ

ถึงคุณ zylph_z : พยายามจะมาลงให้บ่อยที่สุดเลยฮ๊าฟฟฟ

ถึงคุณ nemesis : พยายามแต่งมาลงให้ได้ทุกวันอยู่นะค๊าบบบ

ถึงคุณ tutankamen : กลับมาต้องเม้นให้ยาวยาวเลยน้าาาาาาา

ถึงคุณ hewlett : เฟี๊ยตรอดแล้วค๊าบบ

ถึงคุณ jungjiyoo : ฟลุคโตสจากอะไร จากผลไม้ใช่หรือเปล่า ผมใสใสนะ ห้าห้า

ถึงคุณ sinyou : 

เอาใจไปเลยครับ เม้นยาวมาก อ่านแล้วยิ้มไม่หุบเลยครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้มาตลอดนะครับผม ขอบคุณจริงๆฮะ

ถึงคุณ $VAN$ : มาดูว่าเฟี๊ยตทำยังไงหนอ

ถึงคุณ maew189870 : ยังพยายามลงทุกวันเหมือนเดิมฮะ ผมก็ติดนิยายตัวเองเหมือนกันน้า ห้าห้า ใครทิ้งอะไรหรอครับ เล่าหน่อย

ถึงคุณ naneku : เฟี๊ยตมาแล้วววววววววววว ฮู่เร่

ถึงคุณ เกเร : คนแต่งซาดิสม์ครับ ต้องเข้าใจ ห้าห้า

ถึงคุณ kingdaemon : ไม่อู้น้าาาาาาา วันนี้ยังเอามาลงได้อีกตอนแหนะ แหะๆ

ถึงคุณ patchylove : ไบเบิ้ลเมพสุดสุดไปเลยฮ๊าฟฟฟฟฟ

ถึงคุณ benejeng : ถูกทางเลยครับผมมมมม



เห็นหลายคนเดาถึงการ์ดอาหารแล้วผมดีใจมากเลยครับ พอคนอ่านคิดตามเนื้อเรื่อง ผมรู้สึกเหมือนสำเร็จไปอีกขั้น คนอ่านคนรู้สึกเหมือนเล่นตามไปด้วย ไม่มากก็น้อย เย่เย่

 

[patchylove]

เย้ ๆๆ  แก๊งมายาเก่งที่ซู๊ดๆๆๆๆ

[เกเร]

ได้ไผ่สูงสุดมาอีกใบแล้วว่าแต่ นิจะได้เกือบสิบใบแล้วนิแต่อีกไกลกว่าจะครบร้อย ฮ่าๆ สู้ต่อไป ทาเคเฟี๊ยต ฮ่าๆ

[RELAXED]

ฉลาดเฟ่ออออออ

[sinyou]

ว้าวๆ เฟี๊ยตอัจฉริยะไปแล้ว เก่งอ่ะ ชอบ ฉลาดดี ต่อไปสามหนุ่มก็จะได้อยู่รวมกันอีกครั้ง
 ได้ไพ่มาหลายใบแล้วนะเนี่ยเฟี๊ยต ใช้ปัญญาตัวเองช่วยล้วนๆ ต่อไปก็ลุ้นว่าปันกับแทนจะกลับมารวมกลุ่มได้รึป่าว แต่มีเฟี๊ยตอยู่แล้วไม่ต้องกลัวหรอกเนอะ 555
ลุ้นกับตอนต่อไปนังเลยค่ะ สามหนุ่มจะเจออะไรอีกบ้างน้า อยากอ่านต่อแล้วล่ะค่ะ
#โอม จงมาอัพไวๆ จงอัพยาวๆ 555
-วันนี้ก็หอบกำลังใจมาให้อีกแล้วค่ะ รับไว้เติมด้วยนะค่ะ สู้ๆต่อไปนะค่ะ   

[zylph_z]

แก้ปริศนาหาทางออกได้ละ ได้การ์ดสูงสุดเพิ่มด้วย ดีนะที่เฟี๊ยตเป็นคนมีไหวพริบ แถมได้ผู้ช่วยดีอย่างไบเบิ้ลอีก งานนี้ชนะใสๆ ไหนจะมีเพื่อนร่วมทีมเจ๋งฝีมือเก่งกาจสองคนอย่างปันกับแทน พิชิตวิหารกุมภาพันธ์ได้อย่างสบายเลยทีนี้

ปอลอ.นี่คือนิยายก่อนนอน ไม่ได้อ่านนอนไม่หลับแน่ เสพติดซะแล้วซิ 555+

[$VAN$]

เย้ๆ ออกได้แล้ว ไม่ต้องเสียเลือดด้วย เฟี๊ยตเก่งจริงๆ 

[keniji01]

 :hao4:คนแต่งนี่แหละที่ฉลาดสุดๆจะเทพไปไหน555เอากำลังใจไปเลย

[naneku]

ตกใจเลย



นึกว่าเฟี๊ยตต้องสละเลือดซะแล้วฮ่าาาาาาาา



สู้ๆนะพี่คนเขียนเค้าจะรออ่านน

[hotoil]

เฟี๊ยตอย่างเก่งอ่ะ แต่ถ้าไม่ได้ไบเบิ้ลนี่ซวยจริงๆนะ
ปันกับแทนก็มาเร็วๆนะ เกือบได้กีดเลือดกันแล้วไง 5555+

[aoihimeko]

ฟู่ววววววววววววววววว

นึกว่าต้องเสียเลือดโดนใช่เหตุกันซะแล้ว

มีเดาๆถูกด้วยแสดงว่าเราเองก็ไม่ค่อยโง่เท่าไหร่นะ ฮ่าๆๆๆ

ออกมาได้แล้วต่อไปก็ต้องไปลุยต่อสินะ

เฟี๊ยต ไฟว์โต้่ 

[duaenmaysa]

ตัดให้ขาดเลยชับๆๆ 
เค้าค้างนะตัว 
ก่อนอื่นบอกเลยว่าสิงไทยบอยมานานนม
จนมาเรื่องนี้ล่ะที่ทนไม่ไหวต้องสมัครมาคอมเม้นท์. สำหรับเราที่อ่านนิยายแนวเกมออนไลน์มาเยอะ นิยายแนววายก็เยอะ เคยอ่านนิยายแนววาย+ออนไลน์มาก็ไม่น้อย กล้าบอกเลยว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีที่สุดตั้งแต่ที่เคยอ่านมา. ปกติแล้วนิยายแนวนี้จะยาว.แล้วก็ช่วงอารัมภบทจะน่าเบื่อ แต่คุณคนเขียนเขียนออกมาได้ดีมาก เพราะเราไม่รู้สึกเบื่อนิยายเรื่องนี้ซักตอน.  ค่อยเป็นค่อยไปนะไม่ต้องรีบ.เราคิดว่าแบบนี้ล่ะดีแล้ว ยังไม่มีเรื่องรักๆใคร่ๆเข้ามา ยังคงมีแต่มิตรภาพแล้วก็การผจญภัย มีหยอดคู่รองมาให้นิดนึงพอกระชุ่มกระชวย.  =w =

 ส่วนตัวเราคิดว่าเฟี๊ยตเป็นพระเอก(จริงต้องเรียกนายเอกสินะ..สินะ..คึคึ) ที่มีเสน่ห์ ไม่ได้อ่อนเว่อร์หรือเก่งเว่อร์ แต่ถ่ายทอดตัวตนของคนธรรมดาที่มีไหวพริบและรู้จักวางแผนในการใช้ชีวิต และจุดนี้เลยเป็นจุดที่ทำให้คอยลุ้นและเอาใจช่วยในความพยายามของเฟี๊ยต มันเป็นสิ่งที่ทำให้เราตระหนักว่าทุกสิ่งที่ทำให้เขาก้าวมาขนาดนี้มันต้องผ่านความพยายามขนาดไหน ตั้งแต่ในตอนที่คัดแยกหญ้าฝรั่นที่ถ่ายทอดจนเห็นภาพคนที่หมกมุ่นและคิดหาคำตอบอย่างมุ่งมั่น จนในที่สุดผลที่ได้รับก็ทำให้กลายเป็นป๋าเฟี๊ยต. ทั้งเรื่องการพัฒนาตัวเองและการตั้งเป้าหมาย รู้ว่าอ่อนเรื่องอะไรควรเสริมอะไร และที่นับถือที่สุดคือการฝึกฝนตนเองด้วยตนเอง คนที่ไร้วินัยทำได้ยากมาก(เรานี่ล่ะ เผลอปุ๊บมาอ่านฟิคอีกละπ_π)
เราชอบนะที่ฉากของเรื่องเป็นเกมที่สอดแทรกเรื่องวิทยาศาสตร์เข้ามาด้วย มันทำให้จินตนาการภาพตามได้ง่าย อย่างเรื่องวิหารต้นไม้ ที่สำคัญคือคุณคนเขียนหาข้อมูลมาได้ดีมาก. เป็นนิยายแฟนตาซีที่มีเหตุและผลไม่ว่าจะเป็นตัวละครหรือข้อมูลเล็กๆน้อยๆ สำหรับเรามันทำให้เนื้อเรื่องดูมีชีวิต เฟี๊ยตคือคนที่มีชีวิต มีทั้งด้านดีและด้านไม่ดี นั่นเป็ตสิ่งที่ทำให้เราตกหลุมรักทั้งตัวเอกและนิยายเรื่องนี้ได้ไม่ยากเลย กลัวอยู่อย่างเดียวเท่านั้นล่ะ.นิยายสนุกๆนักเขียนมักจะไม่ค่อยอัพหรือเลิกอัพไปกลางคัน.อันนี้ทรมานใจมากเลยนะคะ.#บีบน้ำตากดดัน.

ปล้ำลิง. อยากเม้นท์มากกว่านี้เพราะอัดอั้นตันใจ.แต่ไม่ไหวจริงๆค่ะเพราะพิมพ์ในโทรศัพท์ กลัวตัวอักษรติดกันเป็นพืด คำผิดบานแหงมๆ.π_π ถ้าอ่านยากไปก็ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

[nemesis]

อยากอ่านแบบวันละ10ตอน555

[maew189870]

ตอนต่อไปคงออกจากวิหารได้นะคับ

ความรักบางครั้งก็ขึ้นอยู่กับระยะทางตามที่เขาว่าไว้จริงๆนะ

[Zelsy]

อะหืออ การ์ดมีเยอะ สารพัดจะหาประโยชน์กันเลยเชียวฮะ 

[Ali$a฿eth]

สวัสดีผู้แต่ง คิดถึง3สหายมายาพาเพลินมาก


หายไปติดทำโปรจบ ว่าง1วันเลยแว๊บเข้ามาอ่าน




บ่องตง จิ้นนายท่านกับไบเบิ้ล 55555555555555555555555555555555555555555

[hewlett]

เฮ้อ นึกว่าวิหารแรกต้องเสียเลือดซะแล้ว 
เฟี๊ยตฉลาดมากรู้จักประยุกต์วิทยาศาตร์มาใช้ร่วมกับเกมส์ได้ดีมากเลย
ไบเบิ้ลเจ๋งอ่ะ มีเตือนสติด้วย 

[lukkeng]

บทที่ 55 The Booze of Malacca

   ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี เขาไม่คิดเลยว่าการออกมาจากไอ้เซลล์เทาๆ นี่จะถึงขั้นกับได้รางวัลเป็นไพ่สูงสุด แต่เมื่อคิดมาคิดไป เขาก็พบว่า อันที่จริงแล้ว การเอาตัวรอดมาจากเจ้าคุกทรงกลมนั่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะรูปร่างหน้าตามันไม่ได้สื่อไปให้คิดถึงการใช้กลูโคสแต่อย่างใด เพียงแต่ว่าเขาโชคดีมากที่มีไบเบิ้ลเป็นไพ่พรสวรรค์ประจำตัวเสียมากกว่า เขาจึงรอดจากสถานการณ์ย่ำแย่นั่นมาได้ แถมยังได้การ์ดไพ่สูงสุดมาเป็นของแถมอีกด้วย ว่าไปแล้ว ไบเบิ้ลก็เป็นไพ่ที่มีประโยชน์มากอย่างที่แทนเคยบอกไว้จริงๆ ด้วย

   ‘ไบเบิ้ล’ เขาเอ่ยขึ้นในใจ

   “มีอะไรให้รับใช้ นายท่าน” ไพ่พรสวรรค์ของเขาตอบออกมาอย่างรวดเร็ว

   ‘ผู้เล่นในเกมสามารถมีไพ่พรสวรรค์ซ้ำกันได้หรือไม่’ เขานึกถามขึ้น

   “ไม่มี นายท่าน ไพ่พรสวรรค์ถูกรังสรรค์ขึ้นตามความสามารถเฉพาะตัวของผู้เล่นแต่ละคนเท่านั้น ไพ่พรสวรรค์จึงคงความเป็นปัจเจกเฉพาะตน ไม่มีการเกิดขึ้นซ้ำ และไม่สามารถคาดการณ์ได้” ไพ่ของเขาตอบ

   ‘ดีแล้ว’ เฟี๊ยตตอบกลับ

   “ทำไมหรือ นายท่าน” ไบเบิ้ลเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจในความหมาย

   “อยากเป็นเจ้าของไบเบิ้ลคนเดียวในเกม หวง เข้าใจป๊ะ ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตเฉลยอย่างอารมณ์ดีในที่สุด


   “เฟี๊ยตพูดอะไรนะ พูดกับเราหรือเปล่า ฟังไม่ค่อยชัดเลย อะไรหวงๆ นะ” เสียงดังขึ้นจากโทรศัพท์ที่เฟี๊ยตถืออยู่ ชายหนุ่มลืมไปสนิทว่าตนยังไม่ได้วางสายจากปันเพื่อที่จะควบคุมการเดินทางนั่น แถมประโยคสุดท้ายที่คุยกับไบเบิ้ลเขายังหลุดพูดมาเสียด้วย

   “เปล่าๆ ปัน ไม่มีอะไรหรอก เราจะออกไปแล้วนะ เริ่มต้นดึงการไหลไปทางปันได้เลย” เฟี๊ยตพูดขึ้นพร้อมกันกับที่ถุงลำเลียงนั่นหลุดออกจากเซลล์สีเทาพอดี กระแสของไหลเอื่อยๆ ไปทางฝั่งซ้ายนั่น ค่อยๆ ดึงพาหนะเขาไปอย่างช้าๆ ตรงไปทางเพื่อนผิวขาวของเขา

   “The Defensive Golem RELEASE!” เฟี๊ยตสั่งการเรียกอสูรคู่ใจของเขา ทรายปริมาณหนึ่งปรากฏขึ้นรายล้อมพาหนะของเขา โดยเว้นช่องว่างระดับสายตาไว้

   “เฟี๊ยต ใช้การ์ดทำไม เจออะไรหรือเปล่า เจอมอนสเตอร์หรอ” เสียงจากปลายทางดังมาอย่างร้อนรน เมื่อเห็นเพื่อนเรียกใช้การ์ดที่ปรกติจะใช้ในการต่อสู้

   “เปล่าๆ เรียกมาถ่วงน้ำหนักเฉยๆ หนะ พอดีมีอุปสรรคขวางทางนิดหน่อย เลยต้องถ่วงน้ำหนักให้จมลงมาหน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวมันจะชน ไม่ต้องเป็นห่วงๆ” เป็นไปตามที่เฟี๊ยตบอก ทรายเหล่านั้นถ่วงให้พาหนะจมลงจากทิศทางเดิม จนสามารถหลบเซลล์สีเทาอีกลูกที่ขวางอยู่ตรงหน้าได้

   “SEAL!” ชายหนุ่มเรียกเก็บไพ่เมื่อเห็นว่าพ้นมาได้แล้ว และเมื่อทรายดังกล่าวหายไป ถุงลำเลียงก็ค่อยๆ ลอยกลับมาอยู่ในระดับเดิม


   “ปันๆๆ ขอขวาหน่อย ขวาปัน ซ้ายเฟี๊ยตนะ” เฟี๊ยตบอกผ่านสายโทรศัพท์เมื่อพบอุปสรรคเป็นเซลล์ดังกล่าวเรียงตัวกันสูงราวกับเสาขนาดใหญ่กั้นไว้ฉะนั้น

   “โอเค อย่างนี้พอไหวไหม” กระแสการไหลที่เคยตรงเข้าสู่ทิศที่ปันอยู่นั้น เบี่ยงออกไปทางซ้ายของเฟี๊ยตทันทีที่ปันตอบกลับมา พาหนะของเฟี๊ยตหลบสิ่งกีดขวางได้อย่างสบายๆ

   “โอเคแล้ว เฉียงซ้ายปันกลับได้เลย ใกล้ถึงแล้ว” เฟี๊ยตตอบปัน พลางก้มมองหนังสือไบเบิ้ลที่ตนเรียกไว้ตั้งแต่ออกมาจากห้องนอนชั่วคราวของตน เพื่อดูแผนที่ประกอบการเดินทางมาหาเพื่อนที่ถูกคุมขังอยู่ บนหนังสือนั่นมีงูตัวเล็กตัวหนึ่งชี้ตำแหน่งที่ปันพิกัดอยู่ผ่านภาพลวงตาของมัน

   “ฉายภาพมายาขนาดใหญ่ม้วนรัดถุงที่ปันอยู่ เข้าใจไหม Illusory!” เขาสั่งเจ้างูมายานั่นอีกครั้ง พร้อมกันกับที่ภาพมายาจิ๋วจากหนังสือหายไป กลายเป็นงูขนาดรัศมีลำตัวยาวร่วมเมตรที่ม้วนรัดถุงสีเทาอันหนึ่งอยู่เพื่อเป็นการบอกจุดหมายปลายทางที่ชัดเจน

   “ปัน เราสั่งให้งูมายาบอกพิกัดปันเรียบร้อยแล้ว อีกไม่เกินสามนาทีจะถึงแล้ว เฉียงซ้ายปันเพิ่มอีกหน่อย จะได้เข้ากลางเซลล์พอดี” เฟี๊ยตเอ่ยบอกกับเพื่อนของตน พร้อมกันกับที่กระแสการไหลเบี่ยงออกจากเดิมเล็กน้อย พาหนะของเฟี๊ยตทาบเข้ากับถุงสีเทาที่เจ้างูยักษ์นั่นรัดอยู่อย่างเป็นสัญลักษณ์ เยื่อบุทั้งสองค่อยๆ หลอมรวมกันอีกครั้ง และเพียงไม่กี่อึดใจ ช่องว่างขนาดที่คนเดินผ่านได้สบายๆ ก็ขยายออกเชื่อมถุงทั้งสองเข้าหากัน


   “เฟี๊ยต เฟี๊ยตจริงๆ ด้วย รอดแล้ว!” ทันทีที่เฟี๊ยตก้าวเข้าไปสู่บริเวณดังกล่าว ชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ก่อนแล้วก็วิ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกับตะโกนเสียงดัง มือทั้งสองข้างก็จับไหล่เขาเขย่าไปมาอย่างดีใจ

   “ใจเย็นปัน ใจเย็น ฮ่าฮ่า ดีใจเหมือนกันที่กลับมาเจอกันจนได้ นึกว่าจะต้องฉายเดี่ยวกันเสียแล้วงานนี้” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง เขายินดีจริงๆ ที่ได้เจอกับเพื่อนร่วมทีมอีกครั้ง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมง แต่ในสถานการณ์ที่คาดเดาไม่ได้แบบนี้ มันไม่สนุกเลยสักนิด

   “ออกไปหาแทนกันก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน” ปันเสนอ แววตาคู่นั้นฉายชัดถึงความเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย

   “โทรบอกก่อนไหม” เฟี๊ยตหยิบไพ่ที่ยังค้างอยู่ในมือชูขึ้นเป็นคำถาม เขาเองเพิ่งสั่งเรียกเก็บการ์ดโทรศัพท์ไปเมื่อครู่นี่เอง

   “ไม่ต้องก็ได้มั้ง เสียเวลา แปบเดียวก็น่าจะเจอกันแล้ว” ปันตัดสินใจออกมา

   “โอเค งั้นไปกันเลย” เฟี๊ยตเอ่ยรับ พลางเดินนำไปยังบริเวณขอบผนังฝั่งที่จะมุ่งตรงไปหาแทน

   “ปันใช้แท่งแก้วนี่แตะไปที่ผนังนั่นนะ มันเป็นสารที่ใช้กระตุ้นให้ไอ้ถุงนี่ให้เปลี่ยนสภาพเป็นถุงลำเลียงได้” เฟี๊ยตพูดพลางยื่นบีกเกอร์เดียวกับที่ตนใช้ออกจากที่คุมขังส่งให้ปัน หลังจากที่เพิ่งเรียกออกมาจากการ์ดห้องปฏิบัติการของเขาเอง

   ชายผิวขาวรับไปอย่างไม่พูดอะไร มือนั่นหยิบแท่งแก้วตามที่เฟี๊ยตชี้แตะไปที่ถุงลำเลียงดังกล่าว และแล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างดีใจ เมื่อเห็นว่าถุงนั่นขยับเขยื้อนออกจนกลายเป็นโครงสร้างให้เขาทั้งสองคนก้าวเข้าไป ก่อนจะปิดตัวลงจนกลายเป็นพาหนะอย่างสมบูรณ์

   “เฟี๊ยตนี่อัจฉริยะชัดๆ เลย” ปันหันมายิ้มกว้างให้เขาอย่างชื่นชม


   “ผู้เล่น Punnawutt สามารถใช้สติปัญญาเพื่อออกจาก The Prison of Companions (ที่คุมขังแห่งเพื่อนร่วมทาง) ผู้เล่นได้รับไพ่ชื่อ The Booze of Malacca (น้ำเมาแห่งมะละกา) ไพ่สูงสุดลำดับที่ 81 เป็นของรางวัลจากความสำเร็จดังกล่าว”
   

   “เฟี๊ยต อย่างนี้ใช่ไหมถึงให้เราเป็นคนแตะด้วยตัวเอง เรารับไว้ไม่ได้หรอก มันควรจะเป็นของเฟี๊ยต เฟี๊ยตเก็บมันไว้เถอะ” ปันหยิบการ์ดสีทองที่ลอยอยู่ตรงหน้า ส่งให้เฟี๊ยตอย่างไม่ลังเล

   “ไม่ได้หรอกปัน พวกเราเป็นทีมเดียวกัน มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน จำไม่ได้หรอ ตอนยูนิคอร์นนั่น ปันกับแทนก็ให้การ์ดเราเหมือนกัน ให้เราตอบแทนปันกับแทนบ้างเถอะ” เฟี๊ยตพูดอย่างตัดสินใจแน่วแน่ ก่อนจะหันไปดำเนินแผนการมุ่งไปหาเพื่อนคนสุดท้ายในทีมต่อ โดยไม่เปิดโอกาสให้ปันได้ปฏิเสธอีกเลย

   “The Seedling Bible RELEASE!”

   “The Illusory Snake RELEASE!”

   การเดินทางรอบนี้ไปอย่างง่ายดายมากเมื่อเทียบกับตอนที่เฟี๊ยตเคลื่อนที่มาหาปัน เพราะเมื่อมีปันร่วมในการเดินทางอย่างนี้ การควบคุมกระแสการไหลเป็นไปอย่างสะดวกขึ้นมาก เฟี๊ยตทำหน้าที่เพียงแค่ถือไบเบิ้ลที่มีภาพมายาทาบอยู่นั่นให้ปันดู ที่เหลือก็เป็นความสามารถของปันและคทาไพลินนั่นที่พาเจ้าพาหนะนั่นเคลื่อนที่ไปหาเพื่อนร่วมทีมคนสุดท้ายอย่างรวดเร็ว

   “Illusory!” เฟี๊ยตตะโกนสั่งขึ้นเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเป้าหมายเต็มทน เจ้างูน้อยที่ชี้พิกัดอยู่บนสมุดเลือนหายไป กลายเป็นงูขนาดใหญ่ที่เกี่ยวประหวัดเซลล์สีเทาอันหนึ่งเป็นการบ่งชี้เป้าหมายได้เป็นอย่างดี ปันชี้คทาที่ประดับด้วยอัญมณีสีฟ้านั่นไปยังพิกัดนั่น ก่อนที่พาหนะของพวกเขาจะพุ่งตรงไปยังจุดหมายอย่างรวดเร็ว ถุงลำเลียงประกบเข้ากับเซลล์สีเทา ก่อนจะหลอมรวมกันเพื่อเปิดช่องว่างให้ผู้มาเยือนทั้งสองก้าวเข้าสู่ภายใน


   “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปัน เฟี๊ยต!”

   เสียงร้องของชายหนุ่มคนสุดท้ายของทีมดังขึ้นอย่างตกใจ สภาพของแทนในเวลานี้เรียกได้ว่าเกือบจะเปลือยไปทั้งเรือนร่าง ชายหนุ่มผิวน้ำผึ้งเนียนสนิทกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนถุงนอนที่ใช้อยู่ประจำนั้น ทั้งร่างกายมีเพียงกางเกงในแบบขาสั้นเข้ารูปตัวเดียวที่ปกปิดร่างกายอยู่ เครื่องนุ่งห่มน้อยชิ้นเผยให้เห็นร่างกายที่กำยำไปด้วยมัดกล้ามแบบนักกีฬาโดยแท้ ไหล่กว้างใหญ่ที่ผายราวกับปีกของเทพบุตรที่สยายอยู่น้อยๆ นั้น รับกับช่วงแขนที่อุดมไปด้วยลอนคลื่นของความเป็นชายที่ไล่ระดับไปตั้งแต่หัวไหล่จนปลายของมือหนานั่น ถัดจากช่วงไหปลาร้าลงมาเป็นแผงอกแกร่งที่เปลือยเปล่า สรีระอันหนาราวกับแผงเหล็กนั้นสอดประสานกับเอวที่คอดลงอย่างเล็กน้อยนั่นเป็นอย่างดี หน้าท้องปราศจากไขมันเผยให้เห็นกล้ามเนื้อทั้งหกก้อนที่ปูดหนาอย่างคนที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ไล่ลำดับตามแนวสายตาให้ไปสิ้นสุดที่ส่วนโค้งเบื้องล่างที่แข็งแกร่งเป็นรูปตัววีที่ชวนให้หลงใหล บุคคลตรงหน้านี้สง่างามราวกับรูปปั้นของเทพบุตรโรมันที่ถูกสรรสร้างมาจากมนุษย์ที่ได้แต่จินตนาการว่ารูปร่างของบุรุษเพศที่สมบูรณ์แบบนั้นเป็นอย่างไร ต่างกันเพียงแต่ว่า ร่างที่อยู่ตรงหน้านี่มีลมหายใจแห่งชีวิต และกำลังส่งสายตาแสดงความตกใจถึงขีดสุดมาทางพวกเขาทั้งสองคน!



จากผู้แต่ง : เอามาลงอีกแล้ว เอ๊ะ ไหนบอกว่าแต่งไม่ทัน แต่ก็ยังปั่นมาลงต่อให้ได้ ไม่อยากให้คนอ่านรอเก้ออ่า คนอ่านก็ต้องคอมเมนท์ให้กำลังใจในความขยันคนแต่งหน่อยน้า เติมกำลังใจให้หน่อยนะครับผม

ขอบพระคุณฮะ

[lukkeng]

ถึงคุณ hewlett : ไบเบิ้ลฉลาดกว่าคนแต่งอีก ณ จุดนี้ ห้าห้า

ถึงคุณ Ali$a฿eth : เอ๊ะ หรือแต่งเฟี๊ยตคู่ไบเบิ้ลดี ห้าห้า ดูสร้างสรรรรรร

ถึงคุณ mesomeo2 : อิอิ ประยุกต์ใช้สปช.ให้เป็นประโยชน์ ห้าห้า

ถึงคุณ maew189870 : ยังคงออกจากวิหารไม่ได้อยู่ดี ห้าห้า ปล. ขึ้นอยู่กับระยะทางจริงๆครับ ผมพิสูจน์แล้ว ห้าห้า

ถึงคุณ nemesis : อื้อหือออออออ วันละตอนนี่ยังแทบแต่งไม่ไหวนา ห้าห้า

ถึงคุณ duaenmaysa : ก่อนอื่นต้องบอกว่าขอบคุณมากสำหรับคอมเมนท์ยาวๆ แบบนี้ ผมอ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะมากขึ้นเลยครับ คุณเข้าใจสิ่งที่ผมจะสื่อออกไปได้เป็นอย่างดีเลย ในฐานะผู้แต่งผมดีใจมาก นิยายผมไม่ใช่แนวที่คนส่วนใหญ่ชอบอ่านสักเท่าไหร่ แต่ผมก็ได้คอมเมนท์ของทุกคนช่วยเติมแรงใจให้ผมมีแรงแต่งต่อไปนี่แหละครับ ยังไง ถ้าว่างๆ แวะมาเติมกำลังใจให้กันบ่อยๆ นะครับ ถ้าไม่อยากให้ผมหนีหายไปไหน ต้องมาคอมเมนท์ให้ผมบ่อยๆน้า แลกกันๆ อิอิ ปูลู ผมรักคอมเมนท์ยาวๆมาก จัดได้จัดมาเต็มเลยครับ ไม่ต้องกลัวผมรำคาญ ผมชอบบบบบบบบบบบ

ถึงคุณ aoihimeko : นิยายเรื่องนี้ยังมีปมอีกเยอะให้เดาครับ ลองทายไปเรื่อยๆ น่าจะสนุกอยู่น้า

ถึงคุณ hotoil : สรุปทำไปทำมา ไบเบิ้ลกลายเป็นพระเอกแทนเฟี๊ยต เย้ยยยยยย

ถึงคุณ naneku : ห้ามหายไปไหนนะ ขอปล้นคอมเมนท์ทุกวันเลยย

ถึงคุณ keniji01 : โอ๊ววววววววว ขอบคุณครับ ผมตัวลอยแล้วนะ ห้าห้า

ถึงคุณ  $VAN$ : เฟี๊ยตเมพที่สุด ฮู่เร่ๆๆๆๆๆๆๆๆ

ถึงคุณ zylph_z : โห นิยายก่อนนอนเลยหรอครับ สงสัยนิยายผมชวนง่วง ห้าห้า เข้ามาอ่านให้ได้ทุกวันน้าาา

ถึงคุณ sinyou : รับแรงใจมาเติมให้เต็มถังแล้วครับบบ มาอัพแล้วน้าาาา ไวไหม แต่คงไม่ยาว เพราะได้แค่นี้จริงๆ ห้าห้า

ถึงคุณ  RELAXED : ชมผมหรอ ผมเขินนะ อิอิ

ถึงคุณ เกเร : หนทางอีกยาวไกลลลลลล กว่าจจะครบร้อยใบ คนแต่งแก่หงำเหงือก ห้าห้า

ถึงคุณ patchylove : คนแต่งไม่เก่งบ้างหรอ อิอิ







ขอบคุณทุกคนจริงๆฮะ ทุกคอมเมนท์ทำให้ผมมีแรงแต่งต่อไปจริงๆ

 

[lukkeng]

ผมอยากใส่รูปตรงใต้คอมเมนท์ตัวเองอ่า เหมือนที่คนอื่นเขาทำกัน

มันทำอย่างไรหรอครับ สอนผมหน่อยยย

[premkoe]

เพิ่งเข้ามาอ่านครับ สนุกมากๆ เลย

[kingdaemon]

อ่านแล้วเพลินเลย

แต่พอมาเจอบทความสุดท้าย
คนแต่งแกล้งผมหรออออออออออออ555+
สู้ๆน้าาาาา
ถ้าอู้ โดน  555+

[$VAN$]

แหม บรรยายหุ่นแทนซะเราน้ำลายสอเลยนะ ซู้ดดดด...แจ๊บๆๆ
ตอนที่เฟี๊ยตบอกไบเบิ้ลว่าหวงน่ะ อดจิ้นไม่ได้แหละ อยากให้ไบเบิ้ลมีตัวตนขึ้นมาจริงๆซะงั้น

[jungjiyoo]

เว็บอื่นๆที่เราเคยเล่ย เวลาใส่รูปที่คอมเม้นต์ มันต้องไปเซ็ทโพรไฟล์ของเรา แล้วโหลดรูปเป็นซิกเนเจอร์ ไม่รู้อันนี้เหมือนกันเป่า ลองดูนะ ตอนนี้แอบยั่วน้ำลาย ปัน เอ๊ยยยย  คนอ่านมาก คือแทนจะไปแก้ผ้าแก้ผ่อนทำอัลไลลในนั้นน่ะ หื้ม?
ดีใจก้วยทร่เดอะแก๊งมารวมกันได้อีกแล้ว  แต่ก็แอบสงสัยนะ ว่า ไอ้การ์ดน้ำเมาเนี่ย มันจะมีสรรพคุณไปทางใดเนี่ย????  ลุ้นต่อนะคะ ว่าจะไปตรงไหนของต้นไม้อีก และจะต้องเจออะไรอีกเนี่ยยยย นี่แค่เดือนเดียวช่ายป้ะ .... แอบดีใจนะ เพราะมันแปลว่าจะได้สนุกอีกหลายเดือน ห้าห้า