บทบาทที่19
ผมไม่อยากจะปิดบังอะไรพี่ไนท์ หรือไม่อยากให้พี่ไนท์รับรู้เรื่องที่ผมกำลังจะพูดกับพี่เทียน เเต่การคุยกันครั้งนี้ของผมมันอาจจะทำให้พี่เทียนรู้สึกไม่ดีเท่าไรนัก ผมจึงอยากคุยกับพี่เทียนตัวต่อตัวมากกว่า
"จะไปไหนดีล่ะน้องซิน เดี๋ยวพี่ต้องเข้าเวรอีก"พี่เทียนยิ้มหลิ่วตาใส่ผม
"เดี๋ยวเราไปคุยกันตรงนั้นดีกว่าครับ"ผมชี้นิ้วไปทางโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ที่ยังไม่มีใครนั่ง
"ว่าเเต่มีอะไรจะบอกพี่หรอ ถึงขนาดให้คนอื่นฟังด้วยไม่ได้"พี่เทียนถามทันทีที่นั่งลง ผมยิ้มเเล้วนิ่งเงียบ ใจจริงอยากจะบอกเเต่อีกใจก็กลัวว่าพี่เทียนจะรับได้ไหม
"คือ ซิน ซินอยากจะบอกพี่เทียนว่าตอนที่ซินถูกแทงเเล้วซินสลบไปซินฝันครับ"พี่เทียนเลิกคิ้ว
"หือ ฝันหรอ ฝันว่าอะไรละเเล้วพี่ช่วยอะไรซินได้หรอถึงมาบอกพี่"ผมพยักหน้า
"ที่ผมฝัน................ผมฝันว่าผมเจอคุณมะปราง"ผมมองตาพี่เทียน ทันทีที่บอกไป ดวงตาพี่เทียนสั่นไหวทันที และคิ้วขมวดหากัน
"ฝัน? ซินเคยเห็นมะปรางด้วยหรอถึงฝัน เเล้ว.........ฝันว่าอะไร"น้ำเสียงพี่เทียนดูเเผ่วเบาทันที ผมเม้มปากว่าจะพูดต่อดีไหม เเต่ผมกลัวถ้าผมไม่พูดไปสิ่งที่คุณมะปรางอยากจะบอกกับพี่เทียน พี่เทียนจะไม่ได้รับรู้อีกเลย
"คุณมะปรางบอกผมว่า เขารักพี่.....เขาอยากให้พี่มีชีวิตที่ดี.......ลืมเขาเถอะนะครับ"เเววตาพี่เทียนดูเศร้าลงทันที เเต่ก็ยังเผยรอยยิ้มบางๆ
"พี่รู้เเล้วล่ะ พี่รู้มานาน.............ขอบใจมากนะซิน"พี่เทียนเงยหน้าขึ้นมองเเล้วยิ้มให้ผม เเววตาพี่เทียนดูเอ่อ ผมไม่มั่นใจว่าพี่เทียนกำลังจะร้องไห้หรือเปล่า เเต่การที่ผมได้บอกให้พี่เทียนให้ได้รับรู้นั้นผมไม่อยากให้พี่เทียนต้องยึดติดกับคนที่เสียไปเเล้ว
"ครับ พี่เทียนอย่าเศร้านะครับ"ผมอดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงพี่เทียนจะยังยิ้ม เเต่การยิ้มเเค่ปากมันทำให้ผมสงสาร
"เอาน่ะ พี่ทำใจได้นานเเล้ว พี่.......เฮ้อพี่ไปทำงานก่อนดีกว่าเดี๋ยวผู้ใหญ่มาเห็นแล้วจะยุ่ง"พี่เทียนลุกเเล้วถอนหายใจ
"ครับ"ผมทำได้แค่นั่งนิ่งๆ พี่เทียนยีหัวผมก่อนจะเดินขึ้นตึกไป
ผมรู้สึกโล่งทันทีที่ได้บอก หวังว่าพี่เทียนคงจะทำใจเเละมีคนรักเหมือนคนอื่นๆเขา ผมหวังว่าพี่เทียนคงจะได้เจอคนดีๆเสียที
"ผมบอกเขาให้คุณเเล้วนะครับ"ผมยิ้มให้ท้องฟ้า
ลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะขึ้นตึกไปชวนพี่ไนท์ลงมาทานข้าว เเต่พอจะเดินเข้าลิฟท์ โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นจนต้องหยุดเเละรับสายไอ้บิว
"ว่าไงมึง"
"ไอ้ซินเเย่เเล้ว"ไอ้บิวทำเสียงร้อนใจ ผมขมวดคิ้วแบบงงๆ
"อะไรวะ"
"ไอ้เก่งกับอียุ้ยมันทะเลาะกันเนี่ย ไอ้เก่งมันบ้าอีกเเล้วว่ะ"
"เฮ้ย กูงง"ผมเกาหัวไม่เข้าใจความหมายที่ไอ้บิวมันบอก
"ไอ้ฟาย มึงมาดูมันเองเหอะกูพูดยาก"อธิบายไม่รู้เรื่องเเล้วยังอวยพรผมอีก
"เออๆ ที่ไหน"
"ที่บ้านไอ้ยุ้ย เนี่ยเร็วๆ กูกลัวพ่อไอ้ยุ้ยกลับมาเเล้วไอ้เก่งมันจะโดนยิงไส้เเตก"ไอ้บิวพูดเเบบลนๆ พอผมวางสายเดินกลับไปยังที่จอดรถเเละตรงไปบ้านไอ้ยุ้ยทันที
................
พอผมเข้ามาถึงบ้านไอ้ยุ้ย ไอ้บิวมันเปิดประตูทิ้งไว้ให้ผม พอเลี้ยวเข้าไปจอดเเละผมลงจากรถ เสียงคนกำลังเถียงกันในบ้านดังออกมาจนข้างนอกได้ยิน
"กูบอกเเล้วไงว่ากูไม่ได้รักไอ้นั่นแล้ว"ไอ้ยุ้ยร้องไห้ยืนเถียงไอ้เก่ง ไอ้บิวยืนกั้นกลางเตรียมพร้อมห้ามศึกเต็มที่
"แล้วมันมาหามึงทำไม มึงไม่เจ็บหรอที่มันทำกับมึง"ไอ้เก่งพูดเสียงเครือ
"เกิดอะไรขึ้นวะ"ผมถามพวกมันด้วยความตกใจ ไอ้ยุ้ยเห็นผมมันรีบมาเกาะผมทันที
"ซินช่วยกูด้วย ไอ้เก่งมันบ้าไปแล้วมันด่ากูใหญ่เลย"ผมมองหน้าไอ้เก่งที่ตอนนี้มันทำหน้ายุ่งเเละน้ำตากำลังจะไหล ผมส่ายหัวให้กับพวกมัน
"กูถามว่าเกิดอะไรกันขึ้น"ผมผลักไอ้ยุ้ยออกเเละถามความจริง
"ก็ไอ้เเชมป์มันมาหายุ้ยที่นี่ตอนที่พวกกูอยู่ ไอ้เก่งมันเห็นเลยเลือดขึ้นหน้าต่อยไอ้เเชมป์จนมันอ่วมวิ่งกลับบ้านไปละ พอมีเรื่องไอ้เก่งมันก็กลับมาด่าไอ้ยุ้ยยกใหญ่กูไม่รู้จะห้ามปากมันยังไงเเล้วเนี่ย"ไอ้บิวรายงาน ผมกุมขมับ
"เเค่นี้เนี่ยนะ"ผมถามพวกมัน นึกว่าจะมีเรื่องอะไรใหญ่โตเสียอีก
"เเค่นี้หรอไอ้ซิน กูอธิบายเเล้วนะว่ามันมาหากูกูไม่รู้เรื่องเลย กูบอกพ่อเรื่องเลิกกับมันเเล้วด้วยพ่อกูก็รู้"ไอ้ยุ้ยน้ำตาน้ำมูกไหล ผมเหล่ไอ้เก่ง
"ไอ้เก่งกูรู้ว่ามึงรักมัน เเต่มึงน่าฟังเหตุผลหน่อย อย่าใช้อารมณ์ได้ไหมวะ ถ้าพ่อไอ้ยุ้ยมาเห็นมึงทำตัวเเบบนี้กับลูกสาวเขา เขาคงยอมยกไอ้ยุ้ยให้มึงหรอก"ผมปิดปากทันที นี่ผมคงใส่อารมณ์มากไปเลยทำให้พูดอะไรที่ไอ้เก่งมันห้ามให้พูดมาตลอด
"อะไรนะซิน ซินหมายความว่าไง"ไอ้ยุ้ยเดินเข้ามาด้านหน้าผมเเล้วถามผมแบบตกใจ
"กู กูพูดได้ครั้งเดียวไม่รู้เว้ย"ผมทำเป็นไม่รู้ส่ายหัวไปมา ไอ้ยุ้ยหันไปหาไอ้เก่งที่ตอนนี้มันทำหน้าไม่ได้ยินที่ผมพูด
"ไอ้เก่งมึง......"ไอ้ยุ้ยเงียบเเล้วทำหน้านิ่ง มันเบะปากเเล้วเข้าไปกอดไอ้เก่งทันที
"ไอ้เก่งมึงชอบกูทำไมมึงไม่บอก ฮือ"ผมกับไอ้บิวมองหน้ากันเเบบเหวอๆ ไอ้เก่งก็เหมือนกันมันคงตกใจที่ตามไอ้ยุ้ยไม่ทัน
"ใครเขาจะกล้าบอกมึง"ไอ้เก่งพูดเสียงเรียบ
"ถ้ากูรู้คงไม่คบกับไอ้เเชมป์หรอก ฮึก"ไอ้ยุ้ยพูดเสียงอู้อี้ใส่อกไอ้เก่ง ผมเกาหัวงงกับไอ้สองคนนี้ มันคงบ้าพอกัน
"ซิน กูว่าเราไปหาไรกินเหอะ ข้าวเช้ากูยังไม่ได้กินเลย จะเที่ยงเเละ"ผมยกนาฬิกาขึ้นมอง โอ้โหทำไมเวลามันเร็วเเบบนี้
"เออว่ะกูก็ยังไม่ได้กินมัวแต่ไปทำธุระ"ผมบอกไอ้บิวเเละกุมท้องที่มันกำลังครวญคราง
"ป้ะ"ไอ้บิวตบไหล่ผมเเละลากผมเข้าครัว ส่วนไอ้สองคนนั่นคงปล่อยให้พวกมันปรับความเข้าใจกันตามลำพังเผื่อพวกมันจะเลิกบ้าเเละตาสว่างขึ้นซักที.............
............................
หลังจากที่ผมมาบ้านไอ้ยุ้ยเเละดูเหมือนจะไกล่เกลี่ยทุกอย่างจนลงตัว สรุปไอ้สองคนนั้นมันตกลงคบกัน เล่นเอาผมกับไอ้บิวเเทบจะบ้าตามพวกมัน พวกเราใช้เวลาคุยกันเล็กน้อยเพราะไม่ได้เจอกันนานมาก พี่ไนท์โทรหาผมบ่อยเเต่ผมไม่ได้รับสายเเละส่งข้อความกลับไปแทน ป่านนี้คงโกรธผมแย่ หลังจากที่คุยกับเพื่อนๆจนเพลินเเละลืมดูเวลาผมคิดว่ามันใกล้จะเย็นมากเเล้ว ผมเลยลาพวกมันกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เพราะกลัวว่าใครบางคนจะโกรธผม
ทันทีที่ไปถึงโรงพยาบาลเเละถึงห้องน้องดรีม ตอนนี้มีเพียงหลิงเทานั้นที่กำลังนั่งเล่นกับน้องดรีมอยู่
"อ้าวซิน มาทำไมอีกเย็นเเล้วนะ"หลิงทักผมทันทีที่ผมเดินเข้ามา
"พี่ซินขาวันนี้อยู่กับน้องดรีมนะคะ น้องดรีมไม่มีใครเฝ้า"น้องดรีมทำเเก้มป่อง ผมยิ้มแล้วมองไปรอบๆ
"พี่ไนท์ละหลิง"ปกติน่าจะอยู่กับน้องดรีม เเต่ผมกลับไม่เห็นวี่เเววของพี่ไนท์ว่าจะอยู่ในห้องเลย
"พี่ไนท์กลับไปบ้านน่ะ บ่นว่าเบื่อๆเลยหนีกลับบ้านเฉย เฮ้อหลิงต้องค้างอยู่ที่นี่แหงๆ"หลิงทำหน้าเหนื่อย
"หลิงกลับไปพักเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันเดี๋ยวซินดูน้องดรีมเอง"ผมหันไปยิ้มให้น้องดรีม
"เย้ น้องดรีมดีใจจังค่ะ อาหลิงกลับไปเลยค่ะน้องดรีมอยู่กับพี่ซินได้"น้องดรีมทำท่าไล่หลิงทันที
"โหยได้ไง พอมีคนเฝ้าไล่อาเลย"หลิงทำท่าโวย น้องดรีมหัวเราะแหะๆ
"ฝากด้วยนะซิน วันนี้หลิงเหนื่อยมาก ต้องวิ่งไปตรวจคนไข้ไหนจะมาดูน้องดรีมอีก เหนื่อยจริงๆ"หลิงบ่น
"อาโอมก็อยู่ด้วยนี่คะ อาหลิงหายเหนื่อยเลยไม่ใช่หรอ"น้องดรีมทำตาปริบๆ หลิงถอนหายใจ
"น้องดรีม ทำไมน้องดรีมถึงได้เหมือนพ่อน้องดรีมขึ้นทุกวันเลยล่ะลูก"หลิงก้มหน้าถาม
"เดี๋ยวซินดูเเลน้องดรีมได้หลิงไม่ต้องห่วงนะ"ผมบอกหลิงเพื่อให้หลิงสบายใจ
"อื้มฝากด้วยนะเดี๋ยวหลิงไปเก็บของที่ห้องพักก่อน"ผมพยักหน้า
"พี่ซินดูการ์ตูนกันค่ะ น้องดรีมเบื่อวาดรูปแล้ว"น้องดรีมสะกิดบอก
"อืม ดีเหมือนกัน"พูดเสร็จผมก็เดินเข้าไปเปิดการ์ตูนให้น้องดรีมดู เเล้วผมก็กลับมานั่งดูข้างๆ เสียงหัวเราะน้องดรีมดังออกมาเป็นพักๆในช่วงที่การ์ตูนมันตลกผมเองก็ขำไปด้วย นานๆจะได้ดูรายการเเบบนี้สักทีพอดูไปถึงครึ่งเเผ่นเสียงน้องดรีมก็เงียบไปพอหันไปมองน้องดรีมก็หลับเเล้ว ผมลุกไปปิดโทรทัศน์ทันทีและเดินกลับมาห่มผ้าให้น้องดรีมใหม่ ผมมองดูเวลาที่ตอนนี้มันจะสองทุ่มเเล้ว สงสัยพี่ไนท์คงไม่กลับมานี่จริงๆ ผมเตรียมตัวที่จะไปอาบน้ำเพราะรู้สึกเหนียวตัว ขอเเค่ได้อาบก็ยังดีถึงจะใส่เสื้อผ้าตัวเก่าก็เถอะ พอเข้าห้องน้ำผมก็ชำระล้างร่างกายจนสะอาดดีเเละใช้ผ้าขนหนูของพี่ไนท์ที่มีวางอยู่ เช็ดตัวเเละใส่เสื้อผ้าตัวเดิม พอเดินกลับออกมาผมถึงกับชะงักเพราะพี่ไนท์นั่งมองผมที่กำลังเดินออกมา
"กลับมาเมื่อไรครับ"พี่ไนท์ยิ้ม
"เมื่อกี้ ไม่คิดว่าซินจะอยู่เฝ้าน้องดรีม" ผมเดินเข้าไปและนั่งลงข้างๆ
"ก็ผมเห็นว่าไม่มีใครเฝ้าเลยมาเฝ้าเเทน"ผมบอกตามองพื้นห้องมือก็เช็ดหัวที่เปียก
"พี่เช็ดให้มา"พี่ไนท์เเย่งผ้าขนหนูไปจากมือ ทำท่าจะเช็ดให้ ผมเลยปล่อยให้พี่ไนท์ทำ
"ขอโทษนะครับที่ไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อน"ผมมองหน้าพี่ไนท์ที่กำลังเช็ดผมให้
"อืมไม่เป็นไร"พี่ไนท์พูดเรียบๆ ไม่มีน้ำเสียงโกรธ ผมโล่งอกที่พี่ไนท์ไม่โกรธผม
"ทานข้าวเย็นหรือยัง พี่ซื้อบะหมี่มา"ผมส่ายหัว
"แล้วทำไมไม่ทาน เดี๋ยวก็เเสบท้อง"พี่ไนท์ทำเสียงดุ
"ก็กะว่าจะมาหาพี่ตอนเย็น เเล้วค่อยกลับไปทานที่บ้านเเต่พอรู้ว่าไม่มีใครอยู่เลยเฝ้าน้องดรีมจนเลยเวลาทาน" พี่ไนท์ถอนหายใจ
"ไปทานปะ พี่ซื้อมาสองห่อพอดี"ผมพยักหน้าเเละเตรียมจะลุก พี่ไนท์ดึงมือผมไว้ ผมเลยหันไปมองพี่ไนท์
"ซิน พี่รักซินนะ"พี่ไนท์พูดดูหน้าตามีกังวล ผมยิ้มให้เเล้วนั่งลงเหมือนเดิม
"ซินก็รักพี่"ผมยิ้มกว้าง พี่ไนท์จับเเก้มผมเเละเอามือลูบปาก มอบจูบเบาๆก่อนจะไล่ให้ผมไปหาอะไรทาน..........
หลังจากที่เราสองคนทานบะหมี่เสร็จผมมองดูเวลาว่าตอนนี้น่าจะกลับได้เเล้วในเมื่อพี่ไนท์มาเฝ้าผมก็ควรที่จะกลับไปนอนบ้านสักที
"พี่ไนท์ซินกลับบ้านนะ"ผมบอกพี่ไนท์หลังจากเข้าห้องน้ำไปล้างชามจนเสร็จเเละเดินออกมา
"นอนนี่สิ จะกลับทำไมดึกเเล้ว"พี่ไนท์ทำหน้าไม่พอใจทันที
"ถ้าผมนอนเเล้วจะนอนตรงไหน โซฟาพี่นอนคนเดียวก็เต็มเเล้ว"ผมบอกเเละมองดูโซฟา ถึงจะใหญ่ก็จริงเเต่ผู้ชายสองคนเข้าไปนอนเบียดกันมันคงจะไม่ได้
"ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะทำซินหล่นหรอกน่า"พี่ไนท์ยิ้ม
"อะไรพี่ หล่นอะไร"ผมถามแบบงงๆ พี่ไนท์กวักมือเรียกให้เข้าไปใกล้และดึงผมจนเซนอนทับพี่ไนท์
"ก็นอนเเบบนี้ไง"พี่ไนท์ยิ้มกริ่ม ผมส่ายหัวเเละพยายามจะลุกขึ้น
"นะ นอนกับพี่ พี่อยากนอนกอดซิน"พี่ไนท์ยิ้มอ่อนโยนให้ผม มันเป็นรอยยิ้มที่ผมอยากเห็นมากที่สุด พอเห็นแบบนี้จึงทำให้ผมใจอ่อนเเละนอนอยู่เฉยๆให้พี่ไนท์กอด
เสียงพี่ไนท์เงียบไปแล้วผมเงยหน้าขึ้นมอง พี่ไนท์นอนหลับตาพริ้มเเละดูเหมือนพี่ไนท์จะหลับไปแล้วจริงๆ ผมเอาหัวลงเเนบหน้าอกพี่ไนท์ ได้ยินเสียงหัวใจพี่ไนท์กำลังเต้นเป็นจังหวะมันช่างนุ่มหู จนเหมือนมันเป็นเสียงกล่อมผมให้นอนหลับไปอีกคน..................................
......................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 387891 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก