พิมพ์หน้านี้ - ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: MimicClub ที่ 06-08-2012 22:41:05
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
................................................................
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เเต่งขึ้นเท่านั้น ตัวละคร ชื่อ เเละ สถานที่ เป็นเรื่องที่เเต่งขึ้นมาทั้งสิ้นโปรดอาจเพื่อความบันเทิง
:z10:
................................................................
((เจ้าสาวจำเเลง))
จุดเริ่มต้น
"เอ๊าพร้อมหรือยังล่ะทราย"แม่พูดพร้อมเดินเข้ามาใกล้ เเละเชยคางเจ้าสาวขึ้นเพื่อมองหน้าให้ชัด
"ลูกสาวแม่นี่สวยจริงๆ เเล้วซินล่ะไปไหนไม่เห็นมาช่วยพี่เลย ตาคนนี้เหลวไหลจริงๆ"แม่บ่นกระปอดกระเเปด เเต่เเค่เรื่องซินหายเรื่องเดียวไม่ทำให้ผู้เป็นเเม่ที่กำลังมีความสุขอยู่ตอนนี้มีอารมณ์โกรธขึ้นมาได้หรอก
"ทำหน้าบึ้งอีกเเล้ว ไหนเจ้าสาวต้องยิ้มสิ ยิ้ม...."เเม่ยิ้มให้ดูจนเเก้มปริ ลูกก็ทำตามแต่ทำเป็นท่าทางประชดยิ้มใส่
"เอะทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิ ยิ้มเเบบนี้เหมือนซินมันยิ้มล้อเลียนเเม่เลย"เจ้าสาวหุบยิ้มเเล้วทำหน้างอเหมือนเดิม
"แล้วใจคอจะไม่พูดกับแม่เลยหรือไงเราเนี่ย"เเม่เท้าสะเอวบ่น เจ้าสาวทำหน้าเชิดใส่
"ยังจะโกรธเเม่อีกหรอ วันนี้เป็นวันที่ดีสำหรับลูกเลยนะ แล้วทรายจะรู้ว่าแม่ทำทุกอย่างเพื่อลูกๆ ตาซินก็อีกคนคงจะโกรธแม่ใช่ไหมถึงได้หายออกไปจากงานเเบบนี้เฮ้อ!!! เเม่สัญญานะลูก ว่าเเม่จะทำเเบบนี้เป็นครั้งสุดท้าย"แม่นั่งลงข้างๆเเล้วจับมือสัญญา
หวังว่าครั้งนี้มันคงจะจบจริงๆนะเเม่ ให้มันจบอย่างที่แม่พูด เเล้วลูกคนนี้จะทำให้เเม่มีความสุขครอบครัวเราจะต้องมีความสุขอีกครั้ง
....................................
....................................
..................
"ซินเราไม่อยากแต่งงานช่วยพูดกับเเม่ทีบอกเเม่ว่าทรายไม่เเต่ง" ทรายร้องไห้อยากหนัก ก่อนวันเเต่งงาน
"ทรายเราคุยกับเเม่เเล้วแต่แม่ไม่ยอม ซินก็ไม่รู้จะทำยังไงเเล้ว"ผมพูดพร้อมน้ำตาคลอ อยากจะช่วยพี่สาวแต่อ้อนวอนเเม่อีกแรงเเล้วก็ไม่เป็นผล งานเเต่งจะมีขึ้นก็พรุ่งนี้เเล้ว มันจนปัญญาเเล้วจริงๆ ตัวเองก็รู้สึกผิดที่ช่วยอะไรพี่สาวฝาแฝดไม่ได้ พร้อมทั้งรู้สึกโกรธแม่ตัวเองไปด้วยที่บังคับให้ลูกตัวเองแต่งกับพ่อม้ายรวยๆ ทั้งๆที่หน้าตายังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ เเบบนี้มันคลุมถุงชนชัดๆ แต่พอขัดขืนไปก็หาว่าเป็นลูกอักตัญญูอีก
"ทรายมีคนรักอยู่เเล้วนะซิน ถ้าพี่ต้นรู้พี่ต้นจะเสียใจเเค่ไหน แล้วทรายล่ะทรายจะทนอยู่บนโลกนี้ได้นานแค่ไหนถ้าทรายไม่ได้อยู่กับคนที่รัก ฮึก"
"ทรายไม่เอาน่าอย่าคิดอะไรแบบนั้นมันน่ากลัวรู้ไหม" คราวนี้บ่อน้ำตาผมแตกตามทันทีรู้สึกสงสารพี่สาวจับใจ
"ถ้าซินเป็นผู้หญิงก็ดีสิอย่างน้อยซินก็ยังสามารถที่่จะช่วยทรายได้"ผมพูดให้ทรายฟัง อย่างน้อยถ้าผมเป็นผู้หญิง ผมก็ยังสามารถที่จะเเต่งแทนทรายได้ถึงเเม้ว่าจะต้องเเต่งกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก เเต่อย่างน้อยผมก็สามารถทำให้พี่สาวของผมมีความสุขกับคนที่รักได้
"ซิน ฮึก ฮือ"คราวนี้ทรายร้องหนักยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
ความฝันของทรายทรายเคยบอกกับผมตั้งเเต่ยังเด็ก ทรายอยากมีอนาคตที่ดี มีสามีที่เธอรักเเละเขาก็รักเธอ มีลูกเเละครอบครัวที่อบอุ่น ทรายเคยเพ้อเเบบนี้ตั้งเเต่ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ เเต่มาตอนนี้ฝันของทรายมันต้องกลับกลายเป็นเเค่ความฝันไปเสียเเล้ว
"อะไรกันพรุ่งนี้ก็จะเเต่งเเล้ว มานั่งร้องไห้กันเเบบนี้เดี๋ยวก็หมดสวยหรอก"แม่เดินเข้ามาพอดี พอเห็นเราสองพี่น้องกอดกันร้องไห้เเม่ก็ทำสีหน้าไม่พอใจพร้อมทำตาดุใส่
"เเม่ ทำไมเเม่ต้องทำแบบนี้ด้วย ถึงเเม้ว่าบ้านเราจะขัดสน แต่แม่ก็ไม่น่าทำแบบนี้ ทรายกับซินก็เรียนจบเเล้ว พวกเรามีปัญญาเลี้ยงเเม่อยู่เเล้วล่ะครับ ทำไมต้องลงทุนตั้งขนาดนี้ด้วยล่ะครับเเม่!"ผมพูดขึ้นเสียใส่เเม่ด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย เเม่เดินเข้ามาเเล้วตบหน้าผม
"ที่เเม่ทำก็เพราะพวกลูกๆนะ ถ้าไม่เเต่งวันพรุ่งนี้ เราจะเอาเงินที่ไหนไปให้พวกเจ้าหนี้ที่มันกำลังจะยึดบ้านเราไป พ่อแกหาเงินมาทั้งชีวิตเพื่อที่จะสร้างบ้านมาให้เพื่อความสะดวกสบายถ้าพ่อแกไม่ตายเสียก่อน ครอบครัวเราก็คงยืนหยัดอยู่ได้ แต่ตอนนี้พ่อเเกตายไปแล้ว แล้วจะให้เเม่ทำยังไง แล้วแกล่ะซิน เป็นเเค่จิตกรใส้เเห้งเลี้ยงเเม่แกหรอไงห๊า"
คำพูดของเเม่ มันยิ่งทำให้ผมสะเทือนใจเข้าไปอีก ไม่ใช่เพราะเเม่หรอบ้านเราถึงกำลังจะถูกยึด ผมไม่ได้ต้องการที่จะต่อว่าแม่ผู้ให้กำเหนิด แต่ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ติดการพนันเพราะคบเพื่อนไม่ดีหรอกหรือไง ถึงได้โดนโกง ถึงขนาดสูญเสียทั้งกิจการ และบ้านที่ร่วมสร้างกันมากับคนที่รักได้ถึงขนาดนี้
"เเล้วอีกอย่างนะทราย คุณไนท์ทั้งหล่อเเล้วก็รวย แกน่ะจะสบายไปทั้งชีวิต แม่อุตส่าห์หาผู้ชายดีๆมาให้ ดูซิยังจะพากันคร่ำครวญหยุดเลยนะหยุดร้องกันเดี๋ยวนี้เลยถ้าพรุ่งนี้แกไม่สวยล่ะน่าดู"แม่พูดจบก็เดินออกไป ยิ่งทำให้ทรายสะอื้นหนักกว่าเดิมเข้าไปอีก
.................
ผมกับทรายเเทบไม่ได้หลับได้นอน วันนี้เเล้วสินะที่ทุกอย่างมันต้องลงเอยในเเบบที่เเม่ต้องการ หนทางทุกอย่างมืดเเปดด้านไม่มีทางไหนเเล้วหรือไงที่ทรายไม่ต้องเเต่ง เเละบ้านยังคงเป็นบ้านของเราอยู่เช่นเดิม
"ซินทรายไม่อยากแต่ง"ทรายมองกระจกด้วยสายตาเลื่อนลอย ช่างเเต่งหน้าเหลือบมองทรายในสิ่งที่ทรายพูดออกมา
ผมจับบ่าทรายเเละบีบเบาๆ เพื่อให้กำลังใจเเต่ฟ้าสางเมื่อไร ทรายก็จะถูกล่ามโซ่ชะตาชีวิตทันที
"เป็นผู้หญิงนี่ลำบากจังเนอะ ทรายน่าจะเป็นผู้ชายเหมือนซิน......................ทรายคิดถึงพี่ต้นจังเลย ฮึก" ผมบีบไหล่ทรายเเละนวนเบาๆ ผมไม่สามารถทำอะไรเพื่อเธอได้อีกแล้วในตอนนี้มันหมดหนทางเเล้วจริงๆ
ทรายเงียบเเละตายังคงเหม่อลอย เเม่ยังไม่เข้ามาดูพวกเราว่าไปถึงไหนเเล้ว หรือเพราะกลัวว่าทรายจะขอร้องให้ยกเลิกงานเเต่งหรืออาจจะสาละวนอยู่ในห้องครัวเพื่อเตรียมของในงานพิธีเเต่ทรายยังเงียบนิ่งจนน่าใจหาย
"ทรายอยากอยู่คนเดียว ออกไปกันก่อนได้ไหม"ผมพยักหน้า เเละบอกช่างเเต่งหน้าให้ออกตามมา อย่างน้อยทรายก็คงอยากทำใจ
การเเต่งงานที่เเสนตลกมันทำให้ผมนึกขำ คน2คนไม่เคยเเม้เเต่จะเห็นหน้า หรือได้ทำความรู้จักกันเลยเสียด้วยซ้ำ แต่ผู้ใหญ่กลับจับเเต่งงานมันแปลกไหมล่ะคุณว่าไหม
"ไนท์ นักธุรกิจฟามไข่มุข มหาเศรษฐี ที่ทั้งหล่อเเละรวย ที่สาวๆต่างหมายปองเป็นคู่ชีวิต เสียอย่างเดียว เขาเป็นพ่อม้ายลูกติด" ผมนึกขำกับนิตยสารที่เคยอ่านถึงบุคคลคนนั้น อย่างน้อยก็รู้ว่าเขาทำงานอะไร เเละอีกอย่างหนึ่งก็คือ เพลยบอยตัวพ่อกำลังจะเเต่งงานหาเเม่เลี้ยงให้ลูกสาวเพียงคนเดียว และแม่เลี้ยงที่ถูกเลือกก็คือพี่สาวของเราเอง
ความเซ็งเริ่มเข้ามาในจิตใจของผมอีกครั้ง ถ้าทรายได้เเต่งกับคนประเภทนี้อาจจะสบายไปทั้งชีวิตก็จริง แต่อาจจะต้องตรอมใจเพราะไม่ได้อยู่กับคนที่เขารักแน่ๆ
"เฮ้อ!"
ผมยกนาฬิกาขึ้นมองดูเวลาอีกครั้ง ผ่านมาเเล้ว20นาที อีกชม.ขบวนขันมากก็กำลังจะมาถึง ผมกลับไปที่ห้องเเต่งตัวเจ้าสาว ป่านนี้ทรายคงจะเครียดหนักอยู่คนเดียวขืนปล่อยให้อยู่คนเดียวอีกนานกว่านี้อาจจะไม่ดีแน่ๆ
"ทรายเธอโอเคเเล้วนะ"ผมเคาะห้องเรียกก่อนที่จะเปิดเข้าไป เเต่ภายในห้องกลับเงียบกริบไม่มีเเม้เเต่เสียงเคลื่อนไหวหรือขานกลับมา หรือว่าทรายจะคิดสั้น ผมตาโตตกใจกลัวทรายไม่รักชีวิตขึ้นมาเพราะไม่อยากแต่งงาน จึงรีบเปิดประตูเข้าไป แต่ก็พบเเต่ความว่างเปล่า ผมวิ่งไปดูที่ห้องน้ำ ก็ไม่มี ทรายอาจจะเล่นซ่อนหากับผม แต่ค้นเท่าไรก็ไม่มีวี่เเววของทรายเลย นอกจากชุดไทยที่วางอยู่บนเก้าอี้หน้ากระจก พร้อมกับกระดาษสีขาว ผมปรี่เข้าไปเเละหยิบแผ่นกระดาษนั้นขึ้นมาอ่านข้อความในนั้น
"ซินขอโทษนะ แต่ทรายไม่ยอมเเต่งกับคนที่ไม่ได้รักเด็ดขาด ถึงเเม้ว่าจะหล่อรวย ค้ำฟ้า ก็เหอะ ขอโทษทุกคนที่ทำให้เดือดร้อน ปล.ไม่ต้องตามหาเพราะหายังไงก็ไม่เจอหรอก"
ผมอึ้งให้กับข้อความในกระดาษ เเล้วผมจะทำยังดี ถ้าเเม่รู้อาจจะปรี๊ดแตก เเล้วอาจพ่วงผมเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยก็ได้ แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะทีนี้ใครก็ได้โปรดช่วยผมที หายนะมาเยือนไอ้ซินเเล้ว
..............
................................
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะค้ะผิดพลาดประการใด้สามารถติชมได้ แต่อย่ารุนเเรงจนรู้สึกสะเทือนจิตใจเป็นพอ :monkeysad:
..................................
-
น่าสงสารนะ ได้แต่หวังว่าพระเอกจะเข้าใจ
-
ดราม่าลอยมาแต่ไกล ให้กำลังใจคนแต่ง
เรื่องนี้แค่เริ่มเรื่องก็สนุกแล้ว มาต่อนะคร้าบ
-
เป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่นะ
:L2:
-
ชินแต่งแทนสินะ
รอติดตามจร้า
-
เอ่อ แล้วพระเอกจะไม่ตกใจหรอ !?
-
:z2:รอลุ้นตอนต่อไปว่าจะสนุกแค่ไหนเมื่อได้รู้ความจริง
-
น่าหนุก น่าหนุก เรื่องราวระหว่าง พ่อหม้าย(เรือพ่วง) + ฝาแฝดที่สลับตัว
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เฮอ....ๆ....ๆ.... อิมเมจพ่อเลี้ยงของโสรยานี่ กักขังฉันเถิด กักขังไป.... 555+ น่าติดตามสุดๆคับ
-
บทที่1
"โห่.......... ยี้ โห่ ยี้ โห่...........ฮิ้ว" เสียงขันหมากฝ่ายเจ้าบ่าวทำหน้าที่กันอย่างพร้อมเพรียง
ได้เวลาเเล้วสินะงานพิธีมันเริ่มขึ้นเเล้ว!
เจ้าสาวในชุดไทยบิดมือตัวเองเเล้วเดินไปมาไม่มีทีท่าว่าจะเวียนหัวสักนิด เเต่ที่น่าเวียนหัวคือเรื่องที่กำลังจะเผชิญอยู่ตอนนี้มากกว่า สมอง ที่กำลังประมวลความคิด ว่าจะเเก้สถานณ์การที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าอย่างไรดี
"โอ๊ย แย่แน่แย่เเน่ๆ อ๊าย"สายหัวไปมาอย่างหงุดหงิดกับอาการคิดไม่ออกว่าจะเอาไงดี
"มันยังพอมีเวลาน่าไอ้ซินคิดซี่ว่าแกจะทำยังไงต่อไปดี" อย่างน้อยกว่าจะผ่านด่านประตูเงินประตูทอง อย่างน้อยๆคนเฝ้าด่านก็ยังมีหน้าที่รีดเงินจากเจ้าบ่าวก่อนที่จะมาถึงห้องเจ้าสาว มันก็ยังพอมีเวลาได้คิดเอาตัวรอดเฉพาะหน้า
"แต่งเเล้วค่อยชิ่งทีหลังก็ได้วะ"
"แล้วจะชิ่งยังไงหลังจากนั้น".
"มอมเหล้าเเล้วค่อยหนี"
"ไม่ดิต้องคิดตอนนี้ก่อนค่อยคิดตอนจะหนี โว้ย!!!" เสียงสบถอย่างหงุดหงิด เเต่ก็ยังไม่ลดล่ะที่จะคิดต่อไป
"ช่างเเม่งเหอะ กูเงียบได้โล่ก่อนก็ได้วะใครจะว่าอะไรก็ช่าง พูดเมื่อไรได้เรื่องเเตกกันพอดี" แล้วก็กลับไปนั่งเหมือนเดิม
สงบสติอารมณ์ทุกอย่าง หายใจเข้าลึกๆไอ้ซิน หายใจออกยาวๆ
"ฟู่ ตายเป็นตาย"
.............
"เจ้าบ่าวมาเเล้ว อ๊ะๆก่อนจะเข้าลืมอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ด่านสุดท้ายนี่เเพงนาอย่างหาว่าพี่ไม่เตือน ให้ไม่งามไม่ให้เจ้าสาวนะค๊า" เสียงพี่บิวเเละพี่น้ำกรี๊ดกร๊าดอยู่หน้าประตูห้องถึงมันจะห่างจากจุดนี้แต่เสียงพี่แกนี่ได้ยินชัดเเจ๋ว
"ขอบคุณค่า คิ๊กๆ" ฮึ่มมีความสุขกันเข้าไปนะพวกเจ๊ๆ คิดว่าน้องมีความสุขกันมากหรือไงนะ
"เจ้าสาว เจ้าบ่าวมารับเเล้วค่า" น้ำเสียงดัดจริตของพวกพี่ๆมันยิ่งทำให้ผมกังวล ไม่อยากหันกลับไปเลยให้ตายเหอะ!!!
"สงสัยเจ้าสาวจะเขินนะค้ะคุณไนท์"เจ๊น้ำก็สู่รู้จริงๆเล้ย ไม่ได้เขินเฟ้ยเเต่ไม่อยากหันกลับไปต่างหาก
"นั่นสินะครับ"เสียงทุ้มพูดพร้อมขำในลำคอ อดไม่ได้ที่หันไปมอง สายตาเราประสานกันทันที ผู้ชายผิวสีแทนหน้าตาคมเข้ม สายตาที่ดูดุนิดๆเเต่ดูมีเสน์เฉพาะตัว นั่นมันยิ่งทำให้ผมประหม่า ผมได้เเต่มองค้างในความหล่อของเจ้าบ่าว ทำไมชะตาถึงได้เล่นตลกกับซินนักนะได้เกิดมาเป็นชายทั้งที แต่กลับมีใบหน้าเหมือนผู้หญิง ขอให้หน้าตา ของไอ้ซินคนนี้สมเป็นผู้ชายซักนิดก็ยังดี
"นั่นๆดูสิค้ะ เจ้าสาวตะลึงในความหล่อของเจ้าบ่าวจนอึ้งเลย"ผมตวัดหางตามองพี่บิวอย่างเอาเรื่อง
ไม่ได้ตะลึงซักหน่อยเเค่อิจฉามัน จะว่าไปมันก็หล่อจริง ผิวสีเเทนหน้าเข้มๆเหมาะกับชุดไทยประยุกต์สีครีมมากๆ ขนาดผู้ชายด้วยกันยังคิดว่าหมอนี่ดูดีชมัด
"พอๆ ไปได้เเล้วทราย เจ้าบ่าวมารับถึงที่เเล้วยังจะเล่นตัวอีก" อะไรมันดลใจเจาะปากมาพูดนักหนอ ทำอย่างกับผมเต็มใจเเต่งนักหละ
ผมลุกขึ้นยืน เจ้าบ่าวผายมือมาให้ผม ผมจับมือกลับอย่างเกร็งๆแต่ก็ให้สมบทที่จะต้องเล่นละครบทนี้ละนะ
"ลูกสาวบ้านนี้สมกับคำล่ำลือจริงๆนะ"ผมมองไปยังคนที่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"คงจะจริง ว่าเเม่เธอขายลูกเพื่อเงิน หึ" ผมหยุดกึกทันที
สงบนิ่งไว้ไอ้ซินเอ๋ย
"อึ้งหรอที่พูดเเบบนี้ ไม่ต้องห่วงนะเพราะผมเองก็ถูกบังคับเหมือนกัน" สงบๆๆๆๆๆๆๆๆๆสงบไว้ไอ้ซิน จบบทบาทนี้เมื่อไรไอ้นี่มันเละเเน่ๆ
กว่าจะลงมาถึงข้างล่าง ทำไมความรู้สึกของผมมันช่างช้าเเสนช้าเช่นนี้ เเขกเจ้าบ่าวเเละเจ้าสาว ต่างก็ยิ้มยินดีโดยเฉพาะเเม่ดูจะออกนอกหน้าเต็มที่ อาจคงจะเป็นเพราะเงินสินสอดที่อยู่ตรงหน้าสินะ!
"เอาล่ะเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็มาพร้อมเเล้ว เดี๋ยวจะเริ่มพิธีละนะ" ลุงสมาน ลุงที่ดูเหมือนผ่านศึกทำพิธีเริ่มพูดกับแม่เจ้าสาวมันเร็วมากจนจับใจความไม่ทัน
ลุงสมานทำอะไรบางอย่างกับขันที่ใส่ใบพลูเเละยาเส้นหรืออาจจะไม่ใช่ก็ไม่รู้ บางทีมันอาจจะเป็นธรรมเนียม ลุงสมานคว่ำขันลงเเล้วค่อยๆดึงขันขึ้น ใบพลูเเละของที่อยู่ในขัน ยังคงอยู่ในรูปเดิม
"ดี การทำนายดี อยู่กันยืดเเน่ๆ" ผมเเทบอยากจะลุกไปเหยียบสิ่งที่เขาทำนายให้จม ให้มันกระจัดกระจายไปซะ มันจะอยู่กันยืดได้ไงวะก็ในเมื่อมันอัดกันซะขนาดนั้นมันจะแตกได้ยังไง
หลังจากเสร็จพิธีก็เป็นการมอบสินสอด ผมเหลือบมองเเม่ที่ยิ้มเเก้มปริ่ ญาติๆเริ่มซุบซิบๆกันอีกครั้ง
แหวนทองวงเล็กๆเเต่ราคาคงไม่เล็กตามวงค่อยๆบรรจงสวมเข้านิ้วนางอย่างเบามือเเละพอดีเป๊ะ อะไรมันจะเป๊ะได้ขนาดนี้ เจ้าบ่าวเหลือบมองผมเเล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ ในขณะที่ผมสวนแหวนให้คืน หมอนี่มันคงจะไม่ใช่เพลยบอยธรรมดาเสียเเล้ว หลังจากที่มันทิ้งชนวนให้ไอ้ซินได้คุอารมณ์เเละทำหน้าหงิกเหมือนคนปวดท้องก็ไม่ปาน เเม่ที่สะกิดเป็นครั้งคราวบอกให้ยิ้มเข้าไว้
..............
เเม่ยกสินสอดไปเก็บบนบ้านหลังจากเสร็จพิธีต่างๆมากมาย แม่ก็ลากผมหลบไปคุยอีกมุมหนึ่งของบ้าน
"ทรายทำไมไม่ยิ้มเลย เเกน่าจะไว้หน้าเเม่หน่อย ทำหน้าหักหน้างออยู่ได้รู้ไหมว่าคนอื่นเขาหาว่าแม่บังคับลูกเเต่งงานเจ้าสาวเลยทำหน้าหงิกอย่างที่เขาๆเห็นน่ะห๊ะ" ก็มันไม่จริงหรือไงคับเเม่ ที่เขาซุบซิบนินทาต่อหน้าให้เห็นมันก็เป็นเรื่องจริงทั้งนั้น
"ทำไมไม่พูดล่ะทราย เงียบอยู่ทำไมเเม่เห็นเเกไม่พูดตั้งเริ่มยันจบพิธีเลย จนเขาหาว่าลูกเป็นใบ้เเล้วรู้ไหมเนี่ยห๊า"แม่หยิกเข้าที่เเขนผมจนเจ็บ
"ซินไม่ได้เป็นใบ้เเต่กลัวพูดแล้วความมันจะเเตก"แม่เหลือกตาโตใส่ผม
"ตาซินนี่แกหรอ"เเม่ทำปากพงาบๆเเล้วลากผมขึ้นห้องปิดประตูเงียบ
"เป็นเเกได้ยังไงห๊า เเล้วทรายหายไปไหนอย่าบอกนะเป็นเเกตั้งเเต่เเรกเลย"แม่ทั้งหยิกทั้งตีผม
"โอ๊ยๆ เเม่ ซินเจ็บนะฟังซินก่อน"ผมจับมือเเม่ไว้หวังให้แม่เลิกทุบซักที ถึงยังไงซินก็เป็นผู้ชายเเรงผู้ชายมันต้องเยอะกว่าผู่หญิงเป็นเรื่องธรรมดา
"นี่แกกล้าทำกับเเม่แบบนี้หรอห๊า!"แม่ตวาดเสียงดุ
"ก็เเม่ไม่ฟังเลย ก็ได้เดี๋ยวซินลงไปบอกทุกคนในงานให้เขารู้กันไปเลยว่าเจ้าสาวหายไป คนที่เเต่งมันคือไอ้ซินลูกชายของเเม่อ่ะดีไหม๊"
"ตาซิน นี่แกบอกว่ายัยทรายหนีไปใช่ไหม"แม่หยุดดิ้นเเล้ว ทรุดลงกับพื้นน้ำตาเอ่อขึ้นมาทันที
"ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะทำยังไง ถ้าคุณหญิงรู้มีหวังได้ยกเลิกเเน่ๆ แล้วแม่แกจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ทำไมทรายทำกับเเม่แบบนี้ ฮือ"แม่ร้องจนผมรู้สึกสงสาร แต่เพราะทรายหัวดื้ออยู่แล้ว แม่คงจะประเมินทรายต่ำเกินไป รวมถึงผมด้วยอีกคน คนอย่างทรายนะหรือจะยอมเเต่งกับคนอื่นอย่างง่ายดายขนาดนี้ รู้งี้ไม่อยู่กอดคอร้องไห้ด้วยหรอก
"ถึงยังไงเขาก็ยังไม่รู้กันนะแม่อย่างเพิ่งตีโพยตีพายสิ"
"ใช่ นั่นสินะ ซินลูกต้องช่วยแม่ให้วันนี้้มันจบไปก่อนอย่าเพิ่งออกไปไหนจนกว่างานจะจบล่ะเดี๋ยวเเม่ไปรับหน้าเเขกก่อนเเล้วเดี๋ยวมาคุยกันอีกที" เเม่เปลี่ยนอารมณ์ได้ไวมากเลยนะเเม่
เเม่เดินออกจากห้องไปเเล้วเหลือเพียงเเค่ผมที่ยังคงนั่งอยู่ในห้อง เงาที่ทะท้อนในกระจก ผมกับทรายช่างเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยนมันเป็นความโชคดีของผมหรือเป็นเพราะความโชคร้ายกันเเน่ ที่พ่อกับเเม่ผลิตลูกเเล้วโขกพิมพ์ออกมาให้หน้าตาเหมือนกันเดะๆ มือที่กำลังกุมท้อง ที่ตอนนี้มันกำลังร้องประท้วงอย่างเเรง
"หิวง่ะ"ผมร้องเเล้วทำปากเบะ ตั้งเเต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยให้ตายสิ แม่อย่าลืมส่งข้าวส่งน้ำซินอย่างนี้สิ
ก๊อกๆ
ผมหันตามเสียงเคาะหน้าประตูผู้ชายที่ทำให้ผมเป็นทุกข์อยู่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าประตูตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
"ไม่หิวหรอครับ ทำไมไม่ออกไปหาอะไรทานรู้ไหมผัวเมียเข้าหอเเล้วเขาต้องทำอะไรพร้อมกันมันเป็นทำเนียม" มาถึงก็พูดพล่ามอะไรก็ไม่รู้แถมมายิ้มยียวนกวนอารมณ์ใส่อีก
ผมเชิดหน้าใส่ทำเป็นเหมือนไม่ได้ฟัง
"เฮ้อเเย่จังเลย เนอะ รู้สึกว่าตัวเองอาภัพชอบกลที่ได้เจ้าสาวเป็นใบ้ หึ" จะพูดอะไรก็พูดมาเลยเหอะ มือที่ต้อนนี้กำเเน่นทั้งสองข้าง มันอยากจะปรี่เข้าไปชกหน้า ไอ้คนที่มันกวนอารมณ์ตังเเต่ที่ได้เจอกันจริงๆ แค่ครั้งเเรกก็ไม่ประทับใจเเล้ว ทรายหรือผมนี่โชคร้ายจริงๆที่ต้องมาเจอผู้ชายเเบบนี้
"นี่จะไม่พูดกับผมจริงๆ น่ะหรอ"เสียงที่ใกล้หูมันทำให้ผมถึงกับผง่ะเมื่อหน้าของมันเกือบจะชนเเก้มผมอยู่เเล้ว
"ไม่เห็นต้องตกใจเลย ถึงยังไงเราก็เเต่งงานเพียงข้ามวัน เราก็จะเป็นผัวเมียกันอยู่เเล้วน่า" ดูมันสิ พูดคำว่าผัวเมียอย่างไปละอาย นี่มันพูดต่อหน้าสตรีที่เพิ่งเจอนะเว้ย ทนไม่ไหวเเล้วนะเนี่ย
ผลั่ก!! อ่อก!
"สมน้ำหน้า!"ผมพูดอย่างเย้ยๆเเล้วรีบเอามือปิดปาก
"ให้มันได้อย่างนี้สิ"ผมสะใจกับผู้ชายคนนี้ที่โดนผมเสยจมูกอย่างเหลืออดจนหลุดพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ย นายไนท์ทำหน้าเเหยเอามือกุมจมูกเเล้วมองผมอย่างเอาเรื่อง
"ไม่ยักกะรู้ว่าพูดได้ด้วย มิน่าล่ะทำไม่ถึงไม่ปริปากพูด เพราะเสียงอย่างกับผู้ชายนี่เอง"
"เเล้วจะทำไมเสียงอย่างนี้มันหนักหัวคุณหรอ ปากหมาเยี่ยงนี้สมควรโดนเเล้ว"ผมชี้หน้าว่าแต่ดูเหมือนคนที่ถูกด่ากลับไม่รู้สึกรู้สาอีกแถมยังหัวเราะใส่อีก
"เข้าใจเเล้วล่ะ หึหึ ว่าทำไมเจ้าสาวถึงทำหน้าบึ้งได้ตลอดเวลาไม่พูดไม่จาเลยสักนิดอย่าคิดนะว่าผมไม่รู้อะไร อย่างน้อยๆผมก็รู้ว่าบ้านคุณหญิงทิพ มีแฝด!!" มันพูดอะไรว๊า ผมอ้าปากค้างในสิ่งที่หมอนี่พูดหรือว่าหมอนี่มันรู้อะไรงั้นหรอ ทั้งๆที่ผมปลอมตัวเนียนเเล้วนะ
"คุณพูดอะไร"ผมถามยังเเกล้งทำหน้าตาย
"เอาเป็นว่ารู้แล้วกัน หวังว่าจะปลอมตัวให้เเนบเนียนกว่านี้นะ หึ" ผมเกลียดได้เสียง หึ ในลำคอของหมอนี่จริงๆ เขาปล่อยให้ผมยืนเอ๋อแดกพูดอะไรไม่ออก อึ้งกับสิงที่พูดเหมือนทิ้งลูกระเบิดแล้วจากไป ปล่อยให้ผมยืนร้อนรนกับหัวใจที่เริ่มสั่นด้วยความตื่นเต้น หรือว่าจะรู้!!!!!!!
.................
โชคดีที่ช่วงเช้าผ่านพ้นไปแล้ว แม่แก้ต่างเพื่อดักไม่ให้ผมได้คุยกับพวกผู้ใหญ่ เหตุผลก็คือผมป่วยเป็นทอมซิลพูดออกเสียงไม่ได้ นี่แหละแม่ผมเอาตัวรอดและแถได้ตลอดรอดฝั่ง แต่ถึงยังไงมันต้องมีงานเลี้ยงรอบเย็นอยู่ดี ชุดเจ้าสาวสีขาวสวยตอนนี้มันอยู่บนเรือนร่างผมเรียบร้อยรู้สึกอึดอัดช่วงอกยิ่งกว่าชุดไทยเมื่อเช้าเสียอีก ทนอีกเเคไม่กี่ชม.ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็ลงตัวแล้วล่ะ
"ซินเสร็จหรือยังลูก"แม่เดินเข้ามาแล้วจับผมพลิกไปมา
"แม่ว่านมมันใหญ่ว่าเมื่อเช้าอีกนะ เอาให้แฟบลงหน่อยเหอะ" แม่มองช่วงอกเเล้วจับมันขยับ
"แม่ก็ สนไรกับอีเเค่นมใหญ่ไม่ใหญ่เล่า"ผมพูดหน้างอ รู้สึกเหนื่อยเต็มที่เเล้วตอนนี้ แต่หน้าที่เจ้าสาวจำเป็นมันยังไม่จบลง
"เสร็จหรือยังค้ะคุณ คุณหญิงให้เจ้าสาวไปเตรียมรับเเขกเเล้วล่ะค่ะ"ญาติฝั่งเจ้าบ่าวยื่นหน้าเข้ามาเเล้วเร่งยิกๆ
"ค่ะๆ เสร็จเเล้วๆ"เเม่ขยับเสื้อให้ดูสมส่วนกับหุ่นของผมจากนั้นก็ลากผมออกมาจากห้องเเต่งตัว
"รอนานไหมค้ะ เจ้าสาวมาเเล้วล่ะค่ะ" แม่ดันผมไปยืนคู่กับเจ้าบ่าวที่ใส่สูทสีเดียวกันกับผม
"เจ้าสาวสวยจริงๆเลยนะค้ะ คุณแม่คงปลื้มที่ได้ลูกสาวสวยขนาดนี้"คำเยินยอที่พูดออกมาจากปากบรรดาแขกทั้งหลายมันยิ่งทำให้ผมตัวเกร็ง ไม่รู้ว่าจะเยอะไปไหน
"ไนท์ น้องไม่สบายอยู่ช่วยจับน้องด้วยสิ" ป้าของเจ้าบ่าวว่าทำตาดุๆ นายไนท์ทำหน้าตาเลิกคิ้วเเล้วขยับโอบเอว
"เฮ้ยๆ" ผมร้องเบาๆเเล้วเเกะมือเขาออกจากเอว
"เดี๋ยวก็โดนจับได้หรอก"เขากระซิบบอกเสียงเบาจนผมเหวอ ผมผล่ะมือออก ไม่มีหน้าสู้หน้าใครเลยจริงๆถ้าบรรดาเพื่อนๆของผมมันมาเห็นผมในสภาพนี้ล่ะก็มีหวังมันคงได้ล้อผมแหง
งานเลี้ยงก็เริ่มเเล้ว พิธีกรก็พูดเเล้วเรียบร้อย เค๊กก็ตัดไปแล้ว ผมโดนเพื่อนๆของเจ้าบ่าวแซวนิดหน่อยเรื่องที่หาว่าตัวเองหยิ่ง ตอนนี้ผมล้าอย่างเเรง มันคงไม่ใช่ล้าอย่างเดียวมันเครียดด้วย แล้วหลังจากนี้ผมจะเอายังไงกับคนๆนี้ดี จะสารภาพหรือว่าจะหนีหรือว่าจะทำอย่างที่คิดไว้ตั้งเเต่เมื่อเช้า มันอาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ก็ได้ แล้วแม่ล่ะถ้าผมหนีไปแล้วแม่จะเป็นอย่างไร
............................
ผมนั่งอยู่บนเตียงนอนนุ่มๆสีขาว ที่ถูกโรยด้วยกลีบกุหลาบถูกจัดเป็นรูปหัวใจ ตอนนี้รู้สึกมึนงงเเละเกร็งไปหมด ทำไมห้องหอ
ต้องเป็นบ้านของเจ้าบ่าวด้วย มันทำให้ผมหาทางหนีทีไล่ได้ลำบากมาก
"เเม่พักผ่อนเถอะ ซินเอาตัวรอดได้ ซินจะเป็นคนคุยกับคุณไนท์เรื่องพี่ทรายเอง"ผมบอกเเม่ตอนที่เเม่มาส่งผมที่ห้องหอ
"จะดีหรอซิน ถ้าเกิดเขาไม่เข้าใจล่ะ"เเม่ผมทำหน้าเครียด
"เอาน่าเเม่ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด"ผมกอดให้กำลังกับแม่ แม่พยักหน้าเเล้วเดินออกไป
เฮ้อ เเล้วจะทำยังไงดีหนอ แต่หน้าแปลกใจกับงานเเต่งพิลึกนี่เสียจริงไม่มีใครสนใจกับงานเเต่งซักเท่าไรญาติเจ้าบ่าวทำเหมือนให้งานเเต่งมันผ่านๆไป จะดีหรือไม่ดีก็ช่างแต่ก็ขอให้ได้เเต่งเป็นพอ บางทีมันอาจเป็นความโชคดีของผมเอง หรืออาจเป็นเพราะมันเคยมีการจัดงานของบุคคล คนๆนั้นมาก่อนเเล้วก็ได้
เสียงคนเปิดประตูเเละปิดมันลงคงไม่ต้องเดาว่าเป็นใครเพราะรู้ๆอยู่
"คิดอะไรอยู่ล่ะ ไม่อาบน้ำหรอไงเหนื่อยมาทั้งวัน" คนพูด พูดน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะปลดสูทเเล้วโยนลงเตียง
"คุณ ผมแปลกใจทำไม..."ผมไม่ทันได้พูดก็โดนยกมือห้ามเสียก่อน
"ทำไมฉันถึงรู้น่ะหรอ ขออาบน้ำก่อนได้ไหมล่ะเเล้วจะพูดให้ฟัง อ้อแต่คงไม่ใช่ฉันคนเดียวที่พูดหรอกนะนายเองก็ต้องอธิบายเรื่องของนายมาด้วย"
ง่ายจริงเนอะ พูดๆๆๆเเล้วก็เดินหายเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้ผมยืนงงว่าตัวเองจะทำอะไรต่อไปดี ของๆทรายมันก็มาอยู่บ้านนี้เเล้วแต่จะให้ผมใส่ชุดของทรายอีกผมคงทนต่อไปไม่ไหว ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าถือวิสาสะหยิบชุดเสื้อยืดของเจ้าของห้องพร้อมกับผ้าขนหนูที่ดูเหมือนยังไม่ได้ใช้ออกมา ผมปลดชุดเจ้าสาวออกอย่างง่ายดายทั้งๆที่ตอนใส่มันยากแสนยากสุดๆ
นายไนท์ออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่ท่อนบนยังเปียกท่อนล่างพันผ้าไว้ พอเห็นผมซึ่งอยู่ในสภาพเดียวกันก็ยืนเฉย
"หลบสิจะอาบบ้าง อาบเป็นคนเดียวหรอไง" ผมบ่นอุบอิบก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่เตรียมจะเปลี่ยนเข้าไปเปลี่ยนข้างใน
ยังพอมีเวลาอาบน้ำ หาคำแก้ตัวดีๆน่าซิน
นายต้องพูดดีๆกับเขา ยังไงตอนนี้เขาก็ถือไพ่สูงกว่า
"เฮ้อ"
........................
หลังจากออกจากห้องน้ำเสร็จ เเล้วก็ยังทำตัวไม่ถูกอยู่ดี ผมมองไปรอบๆห้องที่ตอนนี้เจ้าของห้องกำลังนอนกระดิกเท้าเปิดรายการทีวีดูสบายใจเฉิบ ผมสูดลมหายใจเเล้วเดินไปนั่งข้างๆ
"คุณ เรื่องนี้ผมอธิบายได้ แต่คุณอย่าเอาเรื่องเเม่ผมเลยนะ" ยังมีหน้ามาเหล่หางตามองอีกนะ
"ทำไมฉันต้องเอาเรื่องด้วยในเมื่อไม่มีอะไรเสียหาย"
"ว่าไงนะ นี่คุณจะไม่เอาเรื่องจริงๆหรอ" ผมพูดเสียงตื่นๆ
"หรืออยากให้เอาเรื่องล่ะ" ผมส่ายหัวทันที
"ทำไม"ผมถามเสียงค่อย รู้สึกละอายในใจที่หลอกเขา แต่ก็รู้สึกโล่งอกไปพร้อมๆกัน
"เหตุผลคือฉันไม่อยากโดนตื้อ และถูกยัดเยียดให้มีเมีย เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เก็บของเเล้วเตรียมตัวเดินทางเเต่เช้าเลยแล้วกัน"
"เดินทาง! เดินทางไปไหน" หันมามองผมแล้วทำปากจิ๊ ลำคาญใจ
"ก็กลับบ้านนะสิถามได้"พูดด้วยน้ำเสียงเเบบไม่พอใจ
"แล้วที่นี่ไม่ใช่บ้านคุณหรอไง"
"มันก็เคยใช่มันเป็นบ้านเกิดฉันเเต่บ้านจริงๆ มันไม่ใช่ที่นี่"
"แล้วคนอื่นเขาไม่ว่าหรอ"ผมยังถามต่อเพื่อให้คลายความสงสัย
"ตกลงยังอยากจะเป็นเจ้าสาวจำเป็นอยู่ไหม๊!!!"
อึก ไม่ถามก็ได้วะ!!
เรื่องที่ไม่คาดคิดว่ามันจะพลิกได้ขนาดนี้เหมือนโชคชะตาเล่นตลก ให้ไอ้ซินปั่นป่วนในชีวิตเล่น ให้ต้องมาเเต่งงานทั้งๆที่เป็นผู้ชายด้วยกันกับคนแปลกหน้า แถมหมอนี่มันยังทำเป็นใจเย็นไม่รุ็สึกรู้อะไรด้วยซ้ำ ผมเองก็อยากรู้ว่าทำไม เขาถึงยอมได้ง่ายดายขนาดนี้ "ไม่อยากถูกยัดเยียดให้มีเมียอีกเเล้วอย่างงั้นหรอ" แล้วมันเกี่ยวอะไรกันอ่ะ อยากจะถามต่อให้หายค้างคาใจแต่ก็กลัวเขาจะเปลี่ยนใจหรือเราจะรอให้เวลามันผ่านพ้นไปให้นานกว่านี้ก่อนดีไหม แล้วคนอื่นๆเขาจะไม่สงสัยกันหรือไงนะ แต่งสะใภ้เข้าบ้านทั้งทียังไม่ทันได้คุยหรือทำความคุ้นเคยก็ต้องเดินทางกลับบ้านสามีเสียเเล้ว แล้วถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ไปแต่งที่บ้านเขาซะเลยล่ะ จะได้ไม่ต้องลำบากเดินทางให้เหนื่อยเปล่าๆ ความสงสัยเเละความไม่เข้าใจมันยังค้างคาในใจของไอ้ซินอยู่ดี เปลือกตาตอนนี้มันเริ่มจะปิดกันซะเเล้วเสียงหนังมันไม่ได้เข้าโสตประสาทหูของไอ้ซินเลยแม้เเต่น้อย
"ถ้าหลับตาเเล้วตื่นขึ้นมาใหม่ ถ้าเรื่องทุกเรื่องในวันนี้เป็นเเค่ความฝันก็ดีสินะ มันคงเป็นฝันที่ตลกที่สุดของไอ้ซินเลย"
ได้เเต่เพียงคิดแค่นี้ เปลือกตาถูกปิดสนิทลง อยากให้เรื่องทุกเรื่องเป็นความฝัน ฝันเเค่นั้น เเค่ความฝันเท่านั้นพอ
......................
............................
-
ติดตามๆ :mc4:
-
โอ้!!! ซับซ้อน
-
เฮ้ยชอบอ่ะ ฝาแฝดสลับตัวกัน ไนท์จะไปไหน เหอๆรออ่านต่อ
ป.ล. ตอนเเรกเห็นชื่อซิน เเอบลุ้นเบาๆให้พระเอกเป็นพี่นัทซิงกูล่าร์ 555+
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ต้อนรับเรื่องใหม่
-
:L2: สนุก นิสัยพระเอกเหมือนเด็กเอาแต่ใจเลย ขี้แกล้งด้วย
-
รอติดตามนะคะ
o13 o13 o13 o13
-
รออยู่ค้าาา :3123:
-
น่าติดตาม o13
-
งานนี้สนุกแน่
-
รอตอนต่อไปนะครับ :z13:
-
จะเกิดอะไรขึ้นหนออ
งานนี้มีลุ้นน
-
ลุ้นจัง ซินจ๋า ทำเพื่อพี่นะ
ไนท์เท่อ้ะ อิอิ แต่ว่ามีลูกแล้ว??
รออ่านต่อจ้า
-
น่าสนใจจังเลย :z2:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ
-
ต้อนรับเรื่องใหม่
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆ
+1 นะคะ
-
น่าติดตามมากค่ะ
-
ติดตามๆ :z2: :z2: :z2:
-
Oh ! It's complicated.
น่าติดตามมาก
+เป็ด รอตอนต่อไป
-
ทรายกับซิน (กลายเป็นซินเดอเรลารือป่าว) :mc4: :mc4:
-
o13 o13 o13รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
พระเอกจับได้ ได้ยังไงฟระ
-
ติดตามจ้าาา
-
น่ารักกกกก
มาลุ้นเอาใจช่วยน้องซิน
อยากจะเข้าข้างเต็มที่ แต่พี่ไนท์ก็หล่อจนต้องเอียง
ฮ่าๆๆๆ อยู่กันดีดีน้าาาา ^^
-
จะคอยติดตามนะคะ เนื้อเรื่องน่าสนุกดีค่ะ :impress2:
-
อูย.... น่าลุ้น อ่ะ
แนวเจ้าสาวบ้านไร่เลย อิอิ
-
บทที่2
เรื่องทุกเรื่องมันไม่ใช่ความฝัน
เรื่องทุกเรื่องมันเป็นความจริง
แต่เรื่องจริงที่หนักใจยิ่งกว่าคือผมต้องไปกับหมอนี่จริงๆหรอ
ตื่นตี2ทั้งๆที่นอนได้แค่3ชม. ผมเเละนายไนท์ออกมาโดยที่คนในบ้าน ยังคงหลับอยู่ในผ้าห่มอุ่นๆ ผมเองก็อยากนอนเเละซุกอยู่ในที่นอนนุ่มเเละผ้าห่มอุ่นๆอยู่เลยนะ แต่เพราะไอ้ที่มันเร่งยิกๆนี่สิไม่รู้ว่าจะรีบไปไหนสงสัยกลัวเด็กที่บ้านคิดถึงสินะ อิจฉาพวกรูปหล่อบ้านรวยจริงๆ
"คิดอะไรทำหน้าให้มันดีๆหน่อย"คนที่ถูกนินทาในใจก็เหมือนรู้ดีอีก
"อะไร ผมคิดอะไร"ผมทำหน้าตายเเล้วมองดูทิวทัศน์ด้านข้างที่ยังคงมืดสนิท
"นายไม่เคยรู้ตัวเลยหรือไงว่าเวลานายคิด หน้าตานายมันอุบาทสุดๆ" ผมได้เเต่อ้าปากค้าง หลอกด่ากันชัดๆ
"อุบาทเลยหรอ โหยไรวะรักษาน้ำใจกันหน่อยไม่ได้หรือไง หน้าเเปลกก็ว่าไปสิ"ผมเถียง เเล้วก็เเอบมองหน้าตัวเองว่ามันเป็นอย่างที่เขาพูดหรือเปล่า ไนท์ส่ายหน้าเหมือนเอือมๆเเล้วมองไปข้างหน้าต่อ ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไรถึงจะถึงบ้านของคนขี้เก๊กนี่ดี แต่ที่เเน่ๆพักผ่อนเเค่3ชม.มันไม่พอสำหรับวัยกำลังกินกำลังนอนอย่างไอ้ซินได้เลยนะ
"ผ้านวมอยู่หลังเบาะ"คนพูดเหมือนไม่ใส่ใจ ผมควานหาสิ่งที่อยากได้เพราะมันมืดเเละไม่อยากเปิดไฟให้เเยงตาคนขับ เเล้วก็ได้ผ้านวมผืนเล็กที่ไม่ใหญ่มาก ผมเหลือบมองคนขับเเต่ก็เขาก็ยังเก๊กอยู่เหมือนเดิม ไม่ได้อยากหลงตัวเองนะว่าเขาอาจจะหวังดีเตรียมไว้ให้ เเต่ผมน่ะเป็นคนติดผ้าห่มอย่างเเรง ก็ขอบคุณในใจละกัน
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนเเล้วที่ผมหลับ อาจจะเป็นเพราะเพลียมาก จึงหลับได้หลับดีทั้งๆที่นอนอยู่บนรถ หรือเพราะคนขับ ขับรถนิ่มก็เป็นได้ ขนาดตะวันเเยงตาขนาดนี้ผมยังไม่อยากที่จะลืมตาเลย
"อืมถึงหรือยังอ่ะคุณ"ผมถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย คนๆนี้ก็อึดจริงๆขับรถได้เป็นชม.ๆ
"อีก10กก."คนขับยังตั้งหน้าตั้งตาขับต่อไปเรื่อยๆ เก้าโมงเช้าแล้วหรือนี่มิน่าละทำไมตัวเองหิวๆ ผมมองออกไปนอกกระจกเพราะอยากรู้ว่าถึงไหน
"ภูเก็ตหรอ"ผมทำตาโต ป้ายบอกทางบ่งบอกว่าเราอยู่ในจังหวัดภูเก็ต นานมากแล้วที่ผมไม่ได้มาเที่ยวเพราะตั้งเเต่ที่พ่อเสียไป กิจกรรมครอบครัวเราก็ไม่ค่อยได้ทำกันอีกเลย มันเลยหาโอกาศยากมากที่จะได้มาเที่ยวภูเก็ตหรือทะเลทางภาคใต้อย่างนี้
เหมือนจะถึงจุดหมายปลายทางแล้วเมื่อรถเเล่นเลี้ยวเข้าทางเข้าโรงเเรมขนาดใหญ่ เขาขับรถไปตามเส้นทางถนน ที่ด้านข้างเต็มไปด้วยบ้านขนาดเล็ก เป็นหลังๆ
"เข้าโรงเเรมทำไมอ่ะ" คนถูกถามไม่ยอมตอบเขายังขับรถไปตามทางเลื่อยมาจนเจอทางทราย ขับเลียบไปตามชายหาดซักพักก็เจอบ้านหลังหนึ่งเป็นบ้านไม้หลังใหญ่ ถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ดูให้ความร่มรื่น
ผมมองเข้าไปทางด้านในเหมือนเห็นผู้ชายแก่ๆวิ่งออกมาเเล้ววิ่งหายเข้าไปในบ้านก่อนจะมีพวกออกตามมา2-3คน
"ลงสิถึงเเล้ว"คนสั่งพูดพร้อมลงเป็นตัวอย่าง ผมเลยสนองลงตามเพราะตัวเองก็อึดอัดเเละอยากยืดเส้นยืดสายเหมือนกัน
"นายหัวกลับมาเเล้วหรือครับ น่าจะโทรบอกพวกผมหน่อยจะได้มารอรับนายหัว พวกไอ้ดำมันเพิ่งจะไปฟาม เลยเหลือพวกผมอยู่กันเเค่นี้เอง" นายไนท์พยักหน้ารับรู้
"ไอ้หมอล่ะ"
"คุณหมอมาเเล้วครับ พอตรวจคุณหนูเสร็จคุณหมอก็กลับเห็นบอกว่ามีงานด่วน" นายไนท์พยักหน้าอีกครั้งเเล้วเดินเข้าบ้านไปทันที ผมที่กำลังยืนบิดขี้เกียจไปมาแต่หูก็เเอบฟังอยู่ ทำตัวไม่ถูกเลยอ่ะ แต่ก็ชอบนะที่นี่บรรยาดีกลิ่นทะเลมันโชยมาตามสายลม ทำให้รู้สึกสดชื่น
"เเล้วคุณล่ะครับหิวน้ำไหมเดี๋ยวผมเอาน้ำมาให้" ลุงทำท่าเหมือนเกรงใจผมถามขึ้น อันที่จริงผมก็หิวนะหิวทั้งน้ำเเละข้าว แต่ขอรอไอ้คนที่ลากผมมาด้วยดีกว่า ผมไม่อยากใช้คนเเก่
"อ่อ ขอบคุณครับไม่เป็นไร" จากนั้นเเกก็สั่งให้ลูกน้องเเกยกกระเป๋าของเจ้านายหายเข้าบ้านไปกันหมดปล่อยให้ผมยืนอยู่คนเดียวหน้าบ้านเนี่ยนะ
ผมเดินเข้ามาในตัวบ้าน ข้างในดูเงียบพิลึก ผมเลือกที่จะนั่งตรงโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อรอว่า ไอ้คนที่พามาจะเอายังไงต่อไปอีก ไม่คิดเลยว่าจะได้มาอยู่ที่ทะเลจริงๆ น่าเสียดายถ้าผมเอากล้องถ่ายภาพหรือบอร์ดวาดภาพอุปกรณ์คู่ใจมาด้วยก็ดีสิอย่างน้อยภาพพวกนี้ก็จะถูกเก็บไว้เป็นที่ระลึก
บ้านหลังนี้ห่างไกลจากบ้านพักหรือพวกบ้านบังกะโลมากถ้าไม่ใช้รถหรือจักรยานผมว่าคงได้เดินกันขาลากแน่ๆ ผมนั่งซักพักตอนนี้ท้องมันเริ่มไม่ไหวเเล้วจริงๆตัดสินใจถือวิสาสะเข้ามาในบ้านเพื่อหาคนบางคนที่ทิ้งผมไว้อย่างนี้
"มาหาใคร"เสียงเล็กเเหลมถามทันทีที่ผมเข้ามาถึงใจกลางบ้าน จนผมสะดุ้ง
"ผมมาหา...มาหาพี่ไนท์"
"มีธุระอะไรกับเขา" แล้วเขาคือใครล่ะเนี่ย
"ไม่รู้จะตอบว่าไงแต่ผมไม่ได้มีธุระ แต่มันจำใจให้เข้ามา"ไม่รู้ว่าคำตอบผมมันกวนไหม แต่ผู้หญิงคนนี้ทำสีหน้าไม่พอใจ ผู้หญิงคนนี้ใบหน้าสะสวยผมยาวหยิกเป็นลอนยาวไปถึงเอว ใบหน้ารูปไข่กับปากนิดจมูกหน่อย บอกตรงๆว่าสเป๊กของซิน แต่จะให้ดีกว่านี้ถ้าเราในสถานการณ์อื่นไม่งั้นไอ้ซินคนนี้คงได้เข้าไปจีบเเน่ๆ
"ถ้าไม่มีอะไรก็กรุณาออกไป เชิญ" โอ้โหไล่กันงี้เลยอ่ะ ทำอย่างกับผมอยากอยู่ ผู้หญิงอะไรสวยซะเปล่า สงสัยเป็นเด็กเก็บ ของหมอนั่นเเหงๆ ปากก็บอกไม่อยากให้ใครหาเมียให้ ที่ไหนได้กลับซุกเด็กไว้ในบ้านเเล้วทำไมไม่เเต่งกันเอง ไอ้ซินคนนี้คงไม่ต้องมารับกรรมเเทน
"เอ่อ" ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง แต่ในเมื่อไล่กันขนาดนี้เธอคงไม่ธรรมดาเเน่ๆ
"เกิดอะไรขึ้น" ในที่สุดพระเอกขี่ม้าขาวก็โผล่มาซักที ผมโล่งใจทันทีที่หมอนี่ลงมา ไม่งั้นคงได้มีเรื่องกันอีกยาวนาน
"พี่ไนท์ คนนี้เขาเป็นใครไม่รู้ ดูมีพิรุธมากเลยล่ะ ปรายไล่เท่าไรเขาก็ไม่ยอมออกไป" พูดอย่างเดี๋ยวไม่พอเธอเข้าไปเกาะเเขนเเล้วทำสีหน้าออดอ้อน อย่างนี้ชัดเลยชัวๆเด็กเก็บหมอนี่แน่ๆภาพมันฟ้อง
นายไนท์มองมาทางผมเเล้วเเกะมือที่เป็นปลาหมึกออกจากแขน คนชื่อปรายทำหน้าเหวอนิดๆ
"ทำไมไม่ตามมาตั้งแต่เเรก นึกว่าหนีไปแล้วซะอีก" เอ๊าผิดอีกหรอเนี่ย เเล้วใครมันทิ้งผมไว้ข้างนอกก่อนวะ จากนั้นก็เดินเข้ามาโอบเอวผม
"ปรายไปตามทุกคนมาให้พี่หน่อยสิ"เธอมองมือที่เกาะเอวผมตาเเทบถลน
"ทำอะไรอ่ะ"ผมกระซิบถามเเล้วเเกะมือที่ไม่ยอมออกง่ายๆ
"แล้วที่พามานี่ให้ทำหน้าที่อะไรล่ะ หึ"ผมตกใจกับคำตอบที่ได้รับ
"นี่คุณจะบอกว่าผู้หญิงคนนี้ จะมาเป็นนายหญิงหรอค้ะ"ผมจะหันกลับไปปฏิเสธแต่กลับโดนคนที่เเรงเยอะกว่าปิดปากเอาไว้
"ไปตามทุกคนมาผมจะเเนะนำให้รู้จัก" เธอทำหน้านิ่ง ก่อนจะเดินลับไป
"คุณปิดปากผมไว้ทำไมเนี๊ยะ"
"เดี๋ยวหมามันออกจากปากไง" นี่ผมโดนหลอกด่าอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย รู้สึกว่าผมจะโดนผู้ชายปากร้ายนี่ด่าหลายรอบเเล้วนะ
"ผมคนนะไม่ใช่หมา แล้วอีกอย่างเขาคิดว่าผมเป็นผู้หญิง"
"แล้วมันแปลกตรงไหน"นายไนท์ส่ายหน้าเหมือนเวลาทรายอธิบายโจทย์คณิตเเล้วผมไม่เข้าใจเเล้วส่ายหน้าอย่างระอา
"ไป ขึ้นไปจะเเนะนำคนที่นายจะต้องดูเเล"พูดจบก็เดินนำผมขึ้นบรรไดไป ผมเดินตามอย่างอารมณ์เสีย ตั้งเเต่เจอจนถึงตอนนี้โดนทั้งด่าทั้งสั่ง ไม่เห็นจะมีไรดีเลย กรรมของไอ้ซินจริงๆที่มาเจอคนประเภทนี้ ผมเดินตามไปเงียบๆ นายไนท์เดินเลี้ยวไปตามทางขวามือเเล้วเปิดประตูเข้าไป ผมเดินตามเข้าไปด้านในเป็นห้องนอนที่ถูกตกเเต่งไปด้วยภาพทิวทัศน์ ของสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆจากทั่วทุกที่ทั่วโลก กลางห้องเป็นเตียงเล็กที่ตอนนี้ มีเด็กน้อยที่กำลังหลับสนิทจนรู้สึกว่าเด็กคนนี้เหมือนตุ๊กตาบลายน่ารักๆ ที่พี่สาวชอบซื้อเก็บมาสะสมไว้จริงๆ
นายไนท์นั่งลงข้างเตียงเเล้วเอามือลูบเเก้มเด็กน้อยเบาๆแล้วก้มลงไปจูบ เด็กคนนี้คงเป็นลูกสาวของเขาเเน่ๆ
"น่าเสียดายหลับไปซะเเล้ว"ปากคุยกับผมเเต่มือยังลูบผมของเธอเบาๆ
"นี่ลูกคุณหรอ"ผมถามทั้งๆที่รู้อยู่ แก่ใจ
"อื้ม น่ารักไหมล่ะ"หันมายิ้มกวนๆให้ผม
"น่ารักสิผมยังไม่เคยเจอเด็กที่น่ารักเท่าลูกคุณเลย เเล้วเธอชื่ออะไรล่ะ"ผมเดินเข้าไปใกล้ ทุกสิสิ่งที่พูดไม่ได้จะยอพ่อหรอกนะเเต่เธอน่ารักจริงๆ
"น้องดรีม เเม่เธอตั้งให้น่ะ" เวลาคุยเรื่องลูกน้ำเสียงของเขาจะอ่อนลงทันที ผมรู้สึกบรรยากาศมันแปลกๆชอบกลเหมือนหมอนี่มันกำลังอ้างว้างยังไงๆไม่รู้ สายตาที่มองลูกสาวเหมือนสายที่ที่กำลังมองลึกไปถึงใครบางคน เพราะผมเป็นคนชอบมองสายตาเเล้วอ่านใจ หมอนี่เวลาปกตินี่เดาไม่ถูกเลยว่าคิดอะไรแต่พออยู่ข้างๆลูกสายตากลับเเสดงอารมณ์ได้หลากหลายจริงๆ
.....................
ตอนนี้ผมรู้สึกหิวใส้จะขาดแต่ก็ยังไม่ได้กินซักทีแล้วยังต้องมายืนต่อหน้าคนตั้งหลายคนนี่อีก นายไนท์เเนะนำผมให้รู้จักกับแม่บ้านเเละพวกลุงๆที่เจอกันตอนแรกๆ ทุกๆคนต่างยินดีที่ผมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตพวกเขา แต่ก็ยังมีบางคนที่ไม่พอใจ คนชื่อปรายยิ้มตามกระเเส แต่สายตากลับเเข็งกระด้างมองผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
ทันทีที่เเนะนำตัวเสร็จ พยาธิในลำใส้ผมที่กำลังเต้นระบำกันอยู่ ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
"คุณ ผมหิว"ผมดึงเสื้อเเล้วทำน้ำเสียง ทนไม่ไหวเหมือนใจจะขาด
"พวกเราเตรียมโต๊ะไว้รอเเล้วล่ะค่ะเชิญในครัวเลยค่ะ"ป้าแป๊ดหัวหน้าเเม่บ้านพูดในสิ่งที่ผมรอคอยมานาน
"งั้นดีเลยครับงั้นเราไปทานข้าวกันดีกว่า"ผมยิ้มเเล้วปรี่ไปเกาะเเขนป้าแม่บ้าน แกหัวเราะกับสิ่งที่ผมทำเเล้วพาผมเข้ามาในห้องครัวโล่งๆกลางห้องเป็นโต๊ะทานเข้า เข้าไปด้านในเป็นห้องครัวอีกที
ทันทีที่อาหารอยู่ตรงหน้าผมก็ไม่รอช้าอีกต่อไป
"เฮ้อรอดตาย"ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก และรู้สึกสบายท้องสุดๆ ป้าเเป๊ดและลูกมือหัวเราะกับท่าทางของผมจนผมรู้สึกอาย
"ทำอย่างกับตายอดตายอยากมางั้นเเหละ"
"โหยนี่นาย เป็นมนุษย์หรือเปล่า นี่มันเลยเวลามาเป็นชม.อยู่เเล้วนะ ทนได้ไงเป็นยอดมนุษย์หรือไงล่ะถึงไม่กินข้าวน่ะ" พอได้เติมพลัง ก็ดูเหมือนจะมีเรี่ยวเเรงเถียงขึ้นมาทันที
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่"
"ว่าแต่นี่จะให้พวกเขาเรียกผมว่าอย่างนั้นจริงอ่ะ"ผมออกความเห็นกับเรื่องเมื่อกี้ที่ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยเข้าหูเข้าตากรรมการซินเท่าไร
"อะไรนายหญิงอ่ะหรอ หึหึ มันก็เป็นตำเเหน่งที่ภรรยาต้องเป็นอยู่เเล้วนี่"
"อะไรผมไม่ได้เป็นซักหน่อย อีกอย่างผม ผู้ชายนะให้เขาเรียกนายหญิงๆ มันกระดากหูชอบกล"
"นายน่าจะดีใจนะ เพราะใครๆก็อยากได้ตำแหน่งนี้ทั้งนั้น"
"ใครล่ะอยากไปเดี๋ยวจะประเคนให้เดี๋ยวนี้เลย" ผมพูดฮึดฮัดขึ้นมาทันที ดูเหมือนจะไม่ยอมหาศัพท์อื่นเเทนคำว่านายหญิงเลยใช่ไหม ไอ้หน้าตาที่กำลังทำอยู่นี่อีกมันเหมือนเย้ยๆกันยังไงชอบกล
"แต่ชั้นพอใจให้พวกเขาเรียกนายเเบบนี้" ดูเหมือนเป็นคำขาด คำสุดท้ายก่อนที่จะลุกจากไปปล่อยให้ผมนั่งฮึดฮัดไม่พอใจ
"คุณซินอิ่มหรือยังค้ะ"ป้าเเป๊ดเดินเข้ามาถาม
" ครับผมอิ่มมากเลย ป้าทำอาหารอร่อยอย่างนี้เลย"ผมยกนิ้วโป้งให้เธอ เธอยิ้มๆแล้วสั่งให้คนอื่นมาเก็บโต๊ะ
"คุณซินนี่เหมือนผู้หญิงมากๆเลยนะค้ะ เหมือนจนป้าเข้าใจผิดนึกว่าเป็นผู้หญิงจริงๆ"ป้าแป๊ดพูดเหมือนจะชม
"ครับ พอดีซินมีแฝดน่ะครับดูเหมือนแฝดผม เธอจะมีอิทธิพลมากกว่า"ผมตอบเเบบเขินๆ ป้าเเกได้เเต่ยิ้ม เเละไม่เซ้าซี้อะไรต่อ
น่าแปลกที่พวกเขาทำตัวได้ปกติมากที่นายไนท์พาผู้ชายเข้าบ้านเเล้วให้เรียกผมอย่างกับว่าเป็นภรรยาจริงๆ คนพวกนี้เขาแปลกๆชอบกล โดยเฉพาะนายใหญ่ของที่นี่ยิ่งน่าแปลกเข้าไปใหญ่
ผมรู้สึกว่าคนที่นี่จะพูดน้อย ทุกๆคนต่างจะไม่ค่อยยุ่งกับเจ้านายเท่าไร มีหน้าที่อะไรก็ทำตามหน้าที่ และที่ผมรู้อีกอย่างคือที่นี่เป็นเเค่เพียงบ้านพักในช่วงฤดูฝนเท่านั้นเพราะคุณหนูตัวน้อยๆมักจะเป็นหวัดและติดเชื้อบ่อยในช่วงฤดูนี้ และมันสดวกสบายกว่าที่หมอจะเดินทางมารักษาได้ง่ายดาย ผมถามป้าเเม่บ้านทุกเรื่องที่สงสัยเรื่องของคนที่นี่และเรื่องบ้านจริงๆ แต่วนไปถามเรื่องเจ้านายทีไรป้าเเกกลับปิดปากสนิท เลยได้รู้เเค่คราวๆว่า หมดฤดูฝนเมื่อไรทุกคนต้องกลับไปที่เกาะที่ใช้ทำธุรกิจเลี้ยงมุข เเละใช้ชีวิตที่นั่น ผมเองก็อยากรู้ว่าที่เกาะหรือฟามไข่มุขมันจะเป็นอย่างไรจะสวยไหม แต่ก็ยังค้างค้าใจเรื่องคน ผมไม่เห็นคนชื่อปรายหลังจากที่ถูกแนะนำตัว ป้าแป๊ดบอกว่า ปรายเป็นน้องสาวของภรรยาเก่าของนายไนท์ เขามีหน้าที่ทำบัญชีเเละดูเเลหนูดรีมในช่วงระยะเวลาที่กำลังหาคนมาดูเเลเเทน แต่พอยังเล่าไม่จบดีเลย คุณชายก็มาลากผมออกจากครัว
ทำให้ผมที่กำลังพูดกับป้าอย่างเมามันส์ก็เซ็งขึ้นมาทันตา
"เพิ่งรู้ว่านอกจากจะปากไม่ดีแล้วยังซุบซิบนินทาคนอื่น"นายไนท์พูดจบแล้วส่ายหัว ผมที่กำลังจะอ้าปากเถียงก็ถูกหยุดด้วยสายตา
ชิ๊ไม่เถียงก็ได้คิดว่าตัวเองใหญ่นักหรือไงถึงตาไอ้ซินเมื่อไรล่ะค่อยดูจะเอาคืนให้หนำใจเลยคอยดูสิ :angry2:
......................
-
แนวนี้เขาชอบ ไนท์ใจเย็นมากๆอะ
อยากอ่านต่อแล้ว อิอิ
:-[
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
คือที่แต่งซินมาเพื่อเป็นไม้กันหมารึเปล่า หรือว่าไง???
รออ่านต่อจ้า
-
สนุกค่ะ แล้วมาต่ออีกนะ
-
เป็นนายหญิงหรอ? :m20:
รอตอนต่อไปนะครับ
-
ตอนแรกแอบจิ้นซินนัทเหมือนกัน
มีลูกแล้วด้วย :impress2:
-
นายหญิง อิอิ
-
:-[ :-[ น่ารัก ซินน่ารักจังเลยเหมือนๆเข้าทางผู้ใหญ่ (แม่บ้าน) แถมมีลูกทันใช้เลย ฮ่าๆๆ o13
รออ่านต่อ รออ่านต่อ :z1: :z1:
-
:z10:
-
สนุกๆอะชอบๆ
อยากอ่านต่อแล้วอะ
อยากให้มาลงวันละหลายๆตอนเลย
-
นายหญิง ><!!
-
รอตอนต่อไป หนูดรีมเป็นเด็กดีใช่ไหม
ซินคงมีแวว แอบกวนพอตัวแหละเนอะ
*0*
-
สนุกมากๆเลย
รอตอนต่อไปนะ
-
:z2: สนุกค่ะ
-
แนวที่ชอบเลยครับ
น้องซินน่ารักมากกก
-
หุหุ
อยากรู้ว่าเค้าจะรักกันยังไง ฮ่าๆ
ป.ล.แอบเห็นลางว่าน้องปรายนี่จะเป็นมารนะ กร๊ากกก
-
เรื่องใหม่ๆๆ อิอิ
น่าสนุกดีจัง
มาต่อ อีก บ่อยๆ เน้อออ
-
ปูเสือรออ่าน
-
น่าสนใจดีค่ะ
-
เนื้อเรื่องน่าสนใจดีค่ะ
แล้วยัยปรายนั่นใครกันคะ? แค่คนใช้หรอ ทำไมถึงกล้ามาเกาะแกะ กอดแขนเจ้านายได้อ่ะ? :m28:
-
น้องซินน่ารักกกกก
^^
มาอยู่เป้นนายหญิงที่ภูเก็ต ก็เก๋ไปอีกแบบ
คงได้ไฟท์ กะปรายเป็นแน่ ขอให้ลูกสาวรักน้องซินนะ
^^
-
นายไนท์ช่างลึกลับซะเหลือเกิน
-
รอให้น้องดรีมออกมา ~
-
:impress2: น่ารักดี..++
-
บทบาทที่ 3
นานๆจะได้มาภูเก็ตทั้งที ผมเองก็อยากที่จะเที่ยวหรือเล่นน้ำทะเลให้หายอยาก เเต่กลับถูกเบรคจนเเทบหงายหลัง
"จะรีบเที่ยวไปไหน ยังไงๆก็ต้องอยู่นี่อีกนาน" คนพูดยังทำหน้านิ่ง สายตาที่กำลังอ่านเอกสารอยู่นั้นไม่ได้หันมามองผมเลย
"อะไรอ่ะ ขอนิดเดียวเอง"ผมทำสายตาอ้อนวอนแต่มันคงจะไร้ผลเลยทำได้เเค่เบะปากอย่างหมดอารมณ์
"เมื่อซักพักยังบอกว่าเหนื่อยอยู่เลย" คนพูดชำเลืองตามอง ผมเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้เเล้วท้าวคางมองคนตรงหน้า
"ก็เหนื่อยนะแต่คงไม่เท่านายหรอก ไม่เหนื่อยหรอ มาถึงก็ทำงาน"นายไนท์หยุดอ่านเเล้ววางเอกสารลง
"ถามจริงๆเถอะนายเป็นพวกสมาธิสั้นหรือไง"ผมเกาหัวเหมือนไม่เข้าใจความหมาย
"ขึ้นไปดูหนูดรีมให้หน่อยว่าตื่นหรือยัง"คนพูด พูดเเล้วกลับไปสนใจกับเอกสารต่อ ผมชี้มือมาทางตัวเองเพื่อให้เเน่ใจว่าเมื่อ กี้นี้บอกกับผมหรือเปล่า
"นายนั้นเเหละ"นายไนท์พูดกึ่งตวาด คิดว่ากลัวหรือไง ชิไปก็ได้
ผ่านมาชม.กว่าๆเเล้ว ที่ผมได้เป็นเหมือนสมาชิกใหม่ เเละยังไม่ค่อยจะคุ้นเคยกับคนอื่นนักเเต่เพราะตัวเอง เป็นคนชอบจุ้นมันเลยเป็นผลดี เเละ ผลเสีย ผมยืนอยู่หน้าห้องของน้องดรีมที่ตอนนี้เหมือนได้ยินเสียงของเด็กน้อยตัวเล็กๆ ผมเลยตัดสินใจเปิดประตูเเล้วชะโงกหน้าเข้าไป ปรายหันกลับมามองดูว่าใครเปิดเข้ามา เธอชักสีหน้าใส่ผมทันที
"ใครสั่งให้คุณเข้ามา"เธอทำน้ำเสียงเหมือนไม่พอใจ และทำเหมือนห้องๆนี้เป็นห้องของเธอซะเอง
"พี่ไนท์"ผมพูดชื่อไอ้คนที่ชอบกวนอารมณ์ให้ดูเหมือนจะสนิทสนม อาจเป็นเพราะปรายทำให้ผมต้องพูดเเบบนี้ ทั้งๆที่พอพูดเเล้วมันกระดากปากชอบกล ที่เรียกไอ้คนที่ชอบทำตัวไม่เหมือนนาม ที่ผมใช้เรียกเลยเเม้เเต่น้อย
"น้าปรายนั่นใครหรอคะ"น้องดรีมทำหน้าอิดโรยอาจเป็นเพราะเธอคงไม่สบายอยู่เเล้ว เลยทำให้รู้สึกอย่างนั้น
"คนใช้น่ะน้องดรีม"คำตอบที่เธอมอบให้มันช่างเจ็บเเสบจริงๆ
"หรอคะ น้องดรีมก็นึกว่าเขาเป็นพี่เลี้ยงคนใหม่ของดรีมซะอีก" น้องดรีมทำหน้าเศร้าลงทันที เหมือนความรู้สึกที่ผิดหวัง
"น้องดรีม น้องดรีมเป็นซะเเบบนี้เเล้วใครเข้าอยากจะอยู่กับน้องดรีมได้ทนล่ะคะ"ไม่รุูว่าความหมายที่ปรายพูดมันหมายความว่าไง แต่ผมรู้สึกว่าน้องดรีมทำสีหน้าเเย่กว่าเดิม จนผมอดใจไม่ไหวเลยเดินเข้าไปหาเเล้วเเนะนำตัวใหม่
"สวัสดีครับน้องดรีม เมื่อกี้พี่ปรายเขาพูดเล่นนะครับ จริงๆเเล้วพี่ปรายนี่เเหละจะมาเป็นคนดูเเลน้องดรีมเอง" ผมโน้มตัวเข้าไปเเนะนำ ด้วยน้ำเสียงร่าเริ่ง น้องดรีมฉีกยิ้มขึ้นมาทันที ปรายกัดฟันแล้วทำหน้าเหมือนหมั่นใส้แต่เธอยังคงอยู่ที่เดิม
"จริงเหรอคะ น้าปรายโกหกดรีมทำไมล่ะคะ ดรีมละใจแป้วเลยที่นึกว่าพี่สาวคนนี้เป็นเเค่คนใช้"น้องดรีมหันไปถามน้าสาวของเธอด้วยใบหน้าใสซื่อ แต่เดี๋ยวนะครับน้องดรีมเมื่อกี้พี่พูด"ครับ"เต็มๆคำทำไมยังเรียกพี่ว่าพี่สาวอีกอ๊า
"ไม่รู้สิน้าก็นึกว่าพ่อของน้องดรีมจ้างมาเป็นคนใช้" ผมรู้ว่าเธอจงใจ ทั้งๆที่รู้ว่าผมเป็นอะไรกับพี่เขยของเธอเพราะสิ่งที่นายไนท์พูดมันโจ่งเเจ้งซะขนาดนั้นว่าผมกับเขาเป็นอะไรกันแต่เธอก็ยังทำหน้าตายและไม่กลัวในสิ่งที่เธอพูดมาเลยแม้เเต่น้อย
"แล้วอีกอย่างน้องดรีมก็มีน้าดูเเลอยู่แล้วจะหาคนอื่นอีกทำไม" เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ น้องดรีมทำหน้าหงอเเละหลบสายตา
"ดรีม ดรีม"น้องดรีมเหมือนพูดไม่ถูกว่าจะเเก้ตัวยังไง ได้เเต่พูดอ้ำอึ้งเท่านั้น
"คุณปรายครับ ผมว่าคุณจะดุน้องดรีมมากเกินไปนะครับ ผมว่าให้เธอตัดสินใจดีกว่าว่าจะเลือกใครเเต่ก็ เอาเถอะนะ ยังไงๆพี่เขยคุณก็ให้หน้าที่ผมมาดูเเลน้องอยู่เเล้ว คุณก็ไม่น่าจะพูดอะไรมากมายอีก" ผมรู้ว่าคำพูดมันเหมือนผมเอาตีนเเสกหน้าเขาก็ไม่ปาน แต่ผมคงทนเห็นเด็กน้อยถูกข่มเหงด้วยสายตาอีกต่อไปไม่ไหว
"แล้วคุณมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ น้าหลานเขาคุยกันนะ"
"ผมก็ไม่อยากยุ่งนะ แต่นี่มันเป็นหน้าที่ของผมเเล้ว"
"ไม่เชื่อ ฉันจะไปถามพี่ไนท์ ถึงเธอจะมาอยู่ในตำเเหน่งอะไรก็ช่างแต่พี่ไนท์ไม่มีทางให้ใครดูเเลดรีมแทนฉันเเน่"เธอลุกพรวดแล้วเชิดหน้าออกไป
ผมหันกลับมามองหน้าน้องดรีมแล้วยิ้มให้เธอ เธอทำหน้าลำบากใจแล้วก้มหน้างุดๆ น้องดรีมคงจะมีบทบาทที่เยอะที่สุดของบ้านหลังนี้เเล้วสินะ เพราะใครๆก็ต่างให้ความสำคัญและอยากได้เป็นคนที่ใกล้ชิดที่สุดสำหรับคนบางคน โดยเฉพาะพ่อของเธอคงรักและเอ็นดูเธอมากจริงๆ
"พี่สาว พี่สาวสวยจังเลยค่ะ"น้องดรีมพูดเเล้วยิ้มจนตาหยี ส่วนผมได้แต่ทำท่าเขินๆ
"ที่จริงพี่ไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆซักหน่อยครับพี่เเค่เหมือนผู้หญิง"น้องดรีมทำหน้างง
"พี่เป็นผู้ชายหรอค้ะแต่ดรีม ดูยังไงก็ผู้หญิง.........อ้อ เสียงพี่เหมือนผู้ชายนิดหน่อย"เธอทำมือแล้วหลี่ตาว่ามันนิดหน่อยจริงๆ
"แต่พี่เป็นผู้ชายนะ ฮะๆ"ผมหัวเราะกับท่าทางที่เเสนน่ารักของเธอ เธอทำท่าทางเขินๆ มันยิ่งดูน่ารักเข้าไปใหญ่
"น้าปรายบอกว่าคุณพ่อไปแต่งงาน แล้วทำไมน้องดรีมไม่เห็นคุณแม่คนใหม่เลยล่ะคะ ดรีมไม่กล้าถามคุณพ่อค่ะดรีมกลัวคุณพ่อดุ" น้องดรีมทำตาแป๋วด้วยความอยากรู้ จากที่ตอนเเรกเหมือนเธอไม่ค่อยร่าเริ่งเเละดูป่วยหนัก ตอนนี้มันกลับกันอย่างสิ้นเชิง
"คุณแม่คนใหม่หรอ.....อ่อ พี่ก็ไม่รู้นะครับบางทีคุณพ่ออาจจะยังไม่พร้อมที่จะพามาเเนะนำก็ได้"ผมพูดเพื่อให้เธอหายข้องใจและสงสัย แต่ใครล่ะจะกล้าบอกความจริงกับเด็กที่ไร้เดียงสาเเบบนี้แล้วยิ่งรู้สึกว่าน้องดรีมคงจะเป็นเจ้าหนูจำไมอีก ผมว่าคำถามคงจะพรั่งพรูออกมาจากปากเธอมายมายจนผมอธิบายไม่ถูกแน่ๆ
"ว้าน่าเสียดาย"เธอถอนหายใจเล็กๆ ผมว่าน้ำเสียงเธอดูร่าเริ่งเหมือนไม่ได้ป่วยเลยแม้เเต่น้อย
ก๊อกๆ
"น้องดรีมคะคุณพ่อเรียกให้ทานข้าวเที่ยงค่ะ คุณพ่อให้ถามว่าน้องดรีมลงไปทานข้าวข้างล่างไหวไหม"ป้าแป๊ด โผล่เข้ามาแล้วถามทันที จากที่น้องดรีมทำตัวร่าเริงกับผมเมื่อกี้ ตอนนี้เธอทำคิ้วตก พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนหมดเเรง
"น้องดรีมไม่ไหว น้องดรีมอยากให้พี่คนนี้ป้อนข้าว" ใครบอกว่าเด็กๆไม่มารยา ผมว่าพวกคุณคิดผิดเลยล่ะ!!!!!
.....................
ตอนนี้ผู้รู้สึกว่าตอนนี้ผมกำลังเข้าขากับน้องดรีมได้ดีเลยทีเดียว ผมเเนะนำตัวกับเธอเพราะทนไม่ไหวจริงๆที่น้องดรีมเรียกผมว่าพี่ๆ บางที่ก็หลุดคำว่าพี่สาวเเทบจะทุกครั้ง ผมกับน้องดรีมเราเข้ากันได้ง่ายมาก ง่ายจนปรายคงรู้สึกหมั่นใส้ หลังจากที่เธอหายไปที่ตอนเเรกคิดว่าคงจะไปพูดกับนายไนท์เรื่องน้องดรีม แต่ทว่าตอนนี้ทุกอย่างมันก็ยังดูปกติดี ดูเหมือนผู้เป็นพ่อจะรู้สึกพึงพอใจด้วยซ้ำไป แถมยังกำชับผมหนักหนาอีกด้วยว่าถ้าผมดูเเลน้องดรีมไม่ดี เขาจะจับผมโยนทะเล มีการขู่ทิ้งท้ายหลังจากอาหารมื้อเที่ยงเเล้วหายต๋อมไปเลย
"น้องดรีมชอบภาพวาดพวกนี้ค่ะ น้องดรีมอยากไปสถานที่พวกนี้ น้องดรีมเคยหวังว่าซักวันดรีมจะหายดีเเล้วกลับมาวิ่งได้" เธอพูดเเละชี้ไปกับพวกรูปภาพทิวทัศน์ในหนังสือ
ผมเพิ่งจะรู้เมื่อไม่กี่วินาทีนี้เอง ที่น้องดรีมเดินไม่ได้เพราะประสบอุบัติเหตุ เมื่อ2ปีก่อน ป้าแป๊ดและพวกพี่หนูนาบอกผมเมื่อถึงอาหารมื้อเย็นของวันนี้ และน้องดรีมอยากนั่งเก้าอี้ ทีเเรกผมเเปลกใจว่าทำไมน้องดรีมถึงไม่เดินเองเพราะเด็กวัยหกขวบพอคิดอะไรก็มักจะทำเลย เหมือนกับผมสมัยเด็กๆที่ชอบโดนเเม่ดุบ่อยๆว่าซนเกินเด็ก
มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้าอีกเรื่องของเด็กตัวเล็กๆ เธอไม่สามารถเดินได้เพราะการรักษาที่ยาวนาน มีเพียงกำลังใจจากหมอและทุกๆคนที่หวังให้ขาเธอหายเป็นปกติ แต่ถ้าวันหนึ่งขาเธอดีขึ้นหรือหายเมื่อไรก็สามารถทำกายภาพเเล้วกลับมาเดินได้อีกครั้ง และน้องดรีมเธอก็คงหวังเช่นนั้นเหมือนกัน เธอจึงไม่ได้ทุกข์อะไรและยังทำตัววัยใสๆเหมือนเดิม ถ้าเป็นเด็กปกติทั่วไป ป่านนี้เธอคงได้เข้า ร.ร. และมีเพื่อนมากมาย คงไม่ต้องมาอุดอู้อยู่เเต่ในห้องแบบนี้หรอก ป้าแป๊ดขอร้องผมไม่เอาเรื่องที่แกเล่าไปบอกนายหัวของเธอในสิ่งทีเธอเล่า ผมเองก็คงจะไม่ซักถามหมอนั่นมากเพราะรู้จากป้าเเป๊ดเเล้ว เเละเรื่องเเบบนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนสำหรับคนเป็นพ่อแน่ๆ ป้าแป๊ดบอกผมแค่ว่าน้องดรีมเสียขาเพราะอุบัติเหตุแต่ไม่บอกอะไรมากกว่านั้น แต่ผมเองก็เข้าใจอยู่หรอกว่าทำไม คงไม่มีใครอยากรื่อพื้นวันเวลาที่เลวร้ายขึ้นมา ให้สะเทือนจิตเหมือนกับผมในตอนนี้ ที่กำลังนึกถึงตอนที่สูญเสียพ่อของตัวเอง
"อื้ม ดีเลยถ้างั้นน้องดรีมหายดีเมื่อไร พี่จะเป็นคนอาสาพาน้องดรีมไปเที่ยวเอง"
"จริงหรอคะ น้องดรีมดีใจที่สุดเล้ย"น้องดรีมชูมือขึ้นสูงเเสดงท่าทางดีใจ ผมเลยยิ่งรู้สึกหลงรักน้องดรีมมากขึ้นไปอีก
"น้องดรีมได้เวลาอาบน้ำแล้ว" ปรายเดินเข้ามาแทรกทันทีในขณะที่ผมคุย
น้องดรีมทำหน้าหงอยเเล้วเกาะเเขนผม
"ดรีมอยากให้พี่ซินอาบน้ำให้"
"แต่พี่ซินของน้องดรีมเขาเป็นผู้ชายนะคะ น้องดรีมจะให้เขาอาบให้ได้ไง"เธอทำเสียงดุ
"พี่ซินขาน้องดรีมอาบน้ำก่อนนะคะเเล้วเดี๋ยวเรามาคุยกันใหม่"ผมพยักหน้าให้เธอ เเล้วอุ้มน้องดรีมนั่งลงบนรถเข็นที่ถูกเตรียมไว้รอเเล้ว
.............................
ผมเเละน้องดรีมเราคุยกันสนุกมากจนห้องของน้องดรีมมีเเต่เสียงหัวเราะ พวกป้าแป๊ด และ พี่หนูนาขึ้นมาดูเป็นพักๆ ไม่รู้ว่าทำไม แต่ตอนนั้นผมกับเธอเรากำลังอยู่ในโลกส่วนตัว ผมวาดภาพรูปการ์ตูนมากมาย ที่เป็นกำลังเป็นที่นิยมของพวกเด็กผู้หญิงให้น้องดรีม ดูเธอจะชอบมาก เเละร้องขอให้ผมช่วยสอนเธอวาดรูปซึ่งผมก็รับปากโดยทันที เราคุยเเละเล่นกันซักพักน้องดรีมก็อ้อนให้ผมเล่านิทานก่อนนอนจนเธอเผลอหลับไป รู้สึกเหนื่อยเหมือนกันกับการเลี้ยงเด็กทั้งๆที่ไม่เคย เเต่มันก็รู้สึกเพลินไปในตัว โดยเฉพาะการได้ดูเเลน้องดรีม จนผมลืมเรื่องที่คิดจะทำตั้งแต่มาถึงที่นี่เเล้ว
ผมเดินออกมาด้านนอกของบ้านที่ตอนนี้มันมืดสนิท หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเเล้วกดเบอร์ของทราย อยากลองลุ้นดูว่าจะติดไหม แต่มันก็ไร้สัญญาณสายอยู่ดี ผมเปลี่ยนไปโทรเบอร์พี่ต้นเเทน
"ฮัลโหล สวัสดีครับน้องซิน"พี่ต้นทักทายด้วยคำสุภาพเช่นเคย
"สวัสดีครับพี่ต้น คือผมจะถามว่าทรายเขาอยู่กับพี่ต้นหรือเปล่า"
"เปล่านี่ครับ พี่ก็เพิ่งจะคุยกับทรายเมื่อเร็วๆนี้เองนะทรายจะอยู่กับพี่ได้ไง"ผมถึงกับตาโต
"คุยอะไรกันครับแล้วทรายบอกไหมว่าอยู่ที่ไหน"ผมถามอย่างตื่นเต้น และร้อนรนไปในตัว
"ก็เหมือนปกตินะครับ ทรายเขาก็บอกว่ากำลังจะกลับบ้านเพราะช่วงนี้ฝึกงานหนัก พี่ก็เเค่ให้กำลังใจเขาแล้วก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก"
"แค่นั้นเองหรอครับ"ผมถามเพื่อความมั่นใจรู้สึกเหมือนใจมันห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที
"มีอะไรหรือเปล่าซิน"
"เปล่าครับเเค่นี้นะครับ ครับ สวัสดีครับ"ผมตัดสายทิ้งทันทีที่คุยเสร็จ พี่ต้นคงยังไม่รู้ว่าทรายเเต่งงาน เเต่มันเป็นไปได้ยังไงที่เรื่องนี้มันไม่เป็นข่าว เป็นถึงนักธุรกิจชื่อดังที่มักถูกปาปารัสซี่หมายหัวหวังว่าจะได้ข่าวเด็ดเพื่อทำยอดขายแท้ๆ แต่ทุกอย่างมันกลับเกินคาดที่คิดไว้ ทั้งๆที่เมื่อวานเเต่งงานวันนี้มันต้องมีข่าวหน้าหนึ่งให้บรรดาพวกชอบซุบซิบนินทาให้เเย่งซื้อ อยากน้อยๆมันก็ต้องมีในข่าวสังคมบ้างล่ะนะเพราะผมเเอบเห็นพวกนักข่าวเก็บภาพงานเเต่งไปก็หลายอยู่ หรือเพราะว่าพี่ต้นเป็นพวกไม่ชอบเรื่องเเบบนี้หรือเปล่าเขาถึงได้ไม่รู้เรื่องอะไรเลย มันก็อดโมโหเเทนทรายอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน แต่ทั้งคู่ก็ยังพูดคุยเหมือนเป็นเรื่องปกติ ทรายยังคงปลอดภัยดีในตอนนี้เท่าที่ผมคิด ผมไล่เบอร์กดโทรหาเเม่
"แม่ เจอทรายหรือยัง"ผมกรอกสายทันทีที่เเม่รับสาย
"ยังเลยลูก เเม่ก็ตามหาตามความสามารถของเเม่ โทรหาเพื่อนทรายทุกคนก็บอกว่าไม่รู้ แต่เหนื่อยมากเลยซินเเม่เป็นห่วงทราย ถึงเเม่จะเป็นเเบบนี้เเต่เเม่ก็รักเเละเป็นห่วงลูกๆนะ"เเม่เหมือนบอกความรู้สึกให้ผมฟังเเละคงอยากให้มันส่งไปถึงทรายด้วย
"แม่ ทรายคงไม่เป็นไรหรอก เธอแกร่งจะตายเเม่เถอะดูเเลตัวเองดีๆล่ะครับ"ผมปลอบเเม่ บางทีก็รู้สึกอยากกอดเเม่ขึ้นมาจับใจ
"จ้ะลูกก็เหมือนกัน ลูกคงไม่ถูกคุณไนท์รังเเกใช่ไหมลูกแม่ขอโทษนะ" แม่พูดน้ำเสียงเหมือนจะร้อง
"แม่.......ซินไม่เป็นไรไม่มีใครทำอะไรซิน"ผมย้ำเพื่อให้แม่สบายใจ แต่มันคงจะยาก
.................
บางทีผมก็อดแปลกใจไม่ได้เหมือนกันกับข่าวของนายไนท์ที่ถูกพาด ลงนิตยาสารกับข่าวเสียๆ กับเรื่องผู้หญิงหรือไม่ก็นิสัย จากที่รู้ๆว่าเเค่ตัวหนังสือนั้น ผุ้ชายคนนนี้ค่อนข้างมีข่าวควงผู้หญิงบ่อย และอีกอย่างผู้ชายคนนี้ชอบทำตัวเป็นเจ้าชายเย็นชา ไร้รอยยิ้ม และ อะไรอีกมากมายซึ่งส่วนมากจะไม่ค่อยดีนัก แต่มันยิ่งทำให้เขาถูกสาวๆมากมายหวังใกล้ชิดเเละทำตัวสนิทสนม
"ไม่เห็นจะเหมือนในข่าวเลย"ผมนั่งเท้าคางตบยุ่งมองดาวบนท้องฟ้าตรงโต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน ถึงเเม้ว่าลุงชัยจะเตือนผมว่าตรงนี้มันมืดเเละอันตราย แต่ก็ขอให้ผมได้นั่งคิดก่อนซักพักเเล้วค่อยเข้าบ้านดีกว่า
นายไนท์ ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เขาถูกกล่าวหา ล้วนเเล้วแต่ตรงข้ามกันสิ้นเชิงกับสิ่งที่พวกนั้นป้ายสี ใส่ไข่ อาจเป็นเพราะเจอมากับตัวเอง ผมไม่ได้หมายถึงว่าเขาจะเจ้าชู้จริงไหม แต่ผู้ชายเจ้าชูไม่น่าทำตัวอย่างนั้นกับผู้หญิงสวยๆอย่างปราย เพราะถ้าเจ้าชู้จริง ปรายคงไม่รอดหมอนั่นไปหรอก หรือเพราะปรายเป็นน้องเมียหรอ? เเต่ก็อีกอย่าง นั่นคือนิสัย ผมว่าหมอนี่มันออก กวนๆขี้เก๊ก แล้วก็ปากร้ายนิดหน่อย แต่ก็ไม่น่าจะถึงกับหยิ่งอะไรมากมาย หัวเราะบ้างก็มี เเต่ไม่เเสดงออกมาให้ชัดเจน มักจะทำน้ำเสียงหึที่ผมไม่ชอบนั่นมากกว่า หมอนี่มักทำท่าทางอ่อนโยนเวลาอยู่กับลูก เเละ ทำตัวเป็นผู้นำเวลาอยู่ต่อหน้าลูกน้อง มันเป็นอะไรที่หลากหลาย มากมายเกินที่คาดคิดไว้อย่างมาก อิมเมจเเรกผมนึกว่าจะเป็นพวก ชีกอนิสัยเเย่ๆซะอีกแต่พอมาเจอเองกับตัวมันเลยบรรยายไม่ถูก บางทีผมอาจจะประเมินหมอนี่เร็วไปคงต้องดูไปนานๆซะเเล้ว ถึงยังไงซะผมก็ได้น้องดรีมและพวกป้าๆเป็นพวกเเล้วละนะ :laugh:
"นายบ้าหรือเปล่านั่งยิ้มอยู่ได้คนเดียว" คนที่หายไปครึ่งวัน เเล้วกลับมาอีกทีซะมืด ยืนกอดอกมองผมตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ผมที่กำลังคิดอะไรเพลินก็ตกใจสะดุ้งใจหาย
"นายกลับมาเมื่อไรอ่ะ"ผมถามเพราะไม่เห็นได้ยินเสียงรถเลยเเม้เเต่น้อย
"มัวเเต่คิดอะไรล่ะถึงได้หูตึงขนาดไม่ได้ยินรถเข้าบ้าน นี่ถ้าขโมยเข้าบ้านนายคงเป็นรายเเรกที่ถูกโจรฆ่าปล้นทรัพย์ล่ะน่ะ"คนพูด พูดพร้อมยิ้มยียวน ถึงมันจะมืดเเต่เเสงจัทร์ก็ทำให้ผมมองเห็นอยู่นะว่า หมอนี่ทำหน้าได้กวนขนาดไหน
"เหอะ เจ้าของบ้านไม่อยู่เเบบนี้ก็สมควรขึ้นล่ะ"ผมเถียงโดยที่สมองไม่ทันได้ประมวลผล
"น้องดรีมหลับเเล้วหรอ"ผมพยักหน้า
"นายเป็นพวกเลือดไม่ดีหรอ ถึงได้ให้ยุงมันมากัดเเบ่งเลือดไปหน่ะ"
"ห๊ะ"ผมไม่เข้าใจความหมายเลยได้แต่ร้อง งงๆ
"เข้าบ้าน ฉันซื้อเสื้อผ้ามาให้" พูดเสร็จก็เดินหันหลังตรงเข้าบ้านไป ผมเลยลุกตามไป เพื่ออยากดูชุดใหม่ที่ว่า
ผมรู้สึกว่าไม่ค่อยชอบชุดพวกนี้เท่าไร เสื้อเชิต สีเรียบๆทั้งเเขนยาวเเละเเขนสั้นมันไม่ถูกใจผมอย่างเเรง
"จะให้ผมอยู่บ้านใส่เเต่ชุดพวกนี้หรอไง"
"ทำไมไม่ชอบหรอ"
"ไม่ชอบ ผมชอบใส่เสื้อยืดมากกว่าเพราะมันสบาย" ผมเถียงเเล้วทำหน้ายุ่ง
"ฉันว่านายใส่ชุดพวกนี้เหมาะกว่า"
"ทำไมถึงคิดว่าเหมาะ"
"ก็นายมันกุ้งเเหง" ห๊ะผมเนี่ยนะกุ้งเเห้ง ผมมองตัวเอง ผมว่าผมก็ไม่ผอมถึงขนาดที่เรียกว่ากุ้งเเห้งนะ
"นายเปรียบได้ดูเเย่มากเลยนะ" ผมทำน้ำเสียงไม่พอใจเพราะตัวเองไม่ได้ผอมขนาดกุ้งเเห้งซักหน่อย
"ซื้อให้ใส่ก็ใส่ๆไปดีกว่าไม่มีใส่ไม่ใช่หรอไง เรื่องมากจริงๆ" คนพูดเริ่มเเสดงอาการรำคาญ
"ก็มันตัวผมนี่"ผมเถียงกลับ
"เอามาจะไปโยนถังขยะซะ" ผมรีบเอาเสื้อผ้ามากอดแล้วส่ายหัวทันที ซื้อมาก็เเพงจะลงถังขยะง่ายๆได้ไง
"ก็เเค่นั้น"พูดจบหมอนี่ก็ทำท่าลุกจะเดินขึ้นด้านบน
"เดี๋ยว"ผมเรียกเมื่อนึกอะไรออก
"มีอะไรอีกล่ะ"คนถูกเรียกเริ่มท่าทีหงุดหงิดอย่างชัดเจน
"เเล้วผมนอนไหนอ่ะ" ผมถามเพราะตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องนอนห้องไหน
"แม่บ้านไม่ได้บอกหรือไง"ผมส่ายหัว
"น่ารำคาญจริงๆ"ยังไม่ได้ให้คำตอบผมเลย ว่าผมน่ารำคาญอีกต่างหาก หมอนี่ก็เดินขึ้นชั้นบนไปเฉยปล่อยให้ผมงงกับท่าทีนั่น แล้วผมจะถามให้เมื่อยปากเเล้วโดนว่าไมเนี่ย
"พี่หนูนา ซินต้องนอนห้องไหนหรือครับ"ผมเดินเข้าไปในครัวเเล้วถามพี่หนูนาที่กำลังเก็บของอยู่
"ตายจริงคุณซิน พี่หนูนาลืมบอกค่ะ ป้าแป๊ดบอกว่าคุณซินต้องนอนห้องนายหัวค่ะ ขอโทษนะคะพี่ลืมบอกคุณซินคงเหนื่อยเเย่ เเล้วก็ไม่รู้ว่านอนที่ไหนสินะคะ"ผมพยักหน้า
"ผมต้องนอนกับหมอ....เอ่อพี่ไนท์นั่นด้วยหรอครับ"ผมถามเพื่อความมั่นใจ
"ค่ะน่าจะเป็นอย่างนั้นเพราะไม่มีห้องว่างเลยค่ะคุณซิน" แล้วทำจะทำยังไงล่ะเนี่ย เหมือนเสืออยู่ถ้ำเดียวกันเลยนะนั่น มีหวังได้กัดกันตายไปข้างพอดี ผมทำท่าทางคิดหนักเเล้วรู้สึกไม่อยากขึ้นไปพักผ่อนเลยให้ตายสิ
"คุณซินคะ"พี่หนูนาเรียกผมเสียงเบา
"ครับ"
"ขอบคุณนะคะ ที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ คุณน้องดรีมเธอดูมีความสุขเเละร่าเริงมากเลยค่ะวันนี้ พวกหนูนาไม่เคยเห็นเธอเป็นเเบบนี้มานานเเล้วล่ะค่ะขอบคุณนะคะ"
"คะ ครับ" พี่หนูนาพูดเสร็จเธอก็เดินออกจากครัว ปล่อยให้ผมงงกับสิ่งที่เธอพูดมาเมื่อกี้ การที่ผมเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้มันมีสิ่งดีๆเกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ
"แล้วคืนนี้ต้องนอนกับหมอนั่นจริงๆหรือไงเนี่ยเฮ้อ" ผมบ่นกับตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะทำใจดีสู้เสือดูซักตั้งอย่างน้อยตอนนี้ก็อยากพักผ่อน เเละเอนตัวลงบนที่นอนเต็มที่เเล้ว หวังว่าคงไม่มีการตีกันก่อนนอนนะไอ้ซิน ขันติๆ ท่องไวๆ
...........
จินตนาการมากมายมันมีอยู่เต็มหัวสมองไปหมดเเต่การที่มันจะให้เเต่งมาเป็นตัวหนังสือนี่มันยากจริงๆ ทั้งๆที่ตอนนี้ก็คิดฉากเเละบทบาทมาเป็นบทๆแล้ว เหมือนมันยังตะกุกตะกักเเต่ก็พยายามเต็มที่เเล้ว จินตนาการตัวเองบรรเจิด เเต่ เอาเรียบเรียงเเล้วขัดๆนิดหน่อยเเต่ก็พยายามค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่รอคอยนะค้ะ
:pig4:
และเเล้วเราก็ไปนอนหลับตามน้องซินเราเถอะค่ะ อิอิ
:t3:
-
น่าติดตามดูจากสถานการณ์น้องซินของเราต้องหลงรักพี่ไนท์เร็วนี้แน่ๆ
-
ตกลงว่า ยัยปราย คือน้องของเมียเก่า ที่หวังจะจับสามีของพี่สาวที่เสียไปแล้ว สินะนี่ :m21:
แต่ทำกับหลานแท้ๆของตัวเองแบบนั้น แล้วยังมาหวังจะจับคนเป็นพ่อเค้าเนี่ย ไม่ไหวเลยนะผู้หญิงคนนี้ :beat:
-
:))
-
ว้าวๆๆๆ นอนด้วยกัน.........หึ หึ หึ
:z1: :z1: :z1:
-
เอาใจช่วยคนแต่งนะคะ
-
ไปนอนกัน=.,=
-
พี่ไนท์ดูแสนดีไม่เบานะ เข้าข่ายปากร้ายใจดี?
แต่ว่านะ ซินเริ่มรู้สึกดีๆกะพี่ไนท์แล้วสินะ
ยังงงเรื่องทรายกับเรื่องงานแต่ง สรุปมันเพื่ออะไรกัน?
-
รอติดตามค่ะ อยากรู้ซินนอนกับพี่ไนท์ จะโดนแกล้งอะไรบ้างหรือเปล่านะ หึหึ
ปล.สงสารน้องดรีมจังเลย
-
พี่ไนท์่ปากคอเราะร้ายจริงๆ
-
รอตอนต่อไปนะครับ
หมั่นไส้พี่ไนท์ คนไรเย็นชาจังวะ :m16:
-
ขอให้มีอะไร !!!!!
หื้มมมม
ฮ่าๆๆๆ อ่อยยยย น้องซฺนโคตรจะนางสาวไทย
รักเด็กอ้ะะะ
^^
-
^^
-
:z3: :sad5:พลาดไปได้อย่างไรตั้ง2ตอน
ขอไปอ่านต่อก่อนน้า
-
น้องดรีมน่ารัก
รอตอนต่อไปค่าาา ~
-
หุหุ น้องดรีมน่ารักดีอะ
-
ซินจะได้ทำหน้าที่เจ้าสาว+คุณผู้หญิงของบ้านซะแล้ว :z1:
-
><!! นอนห้องเดียวกันด้วยยยยย
-
:m31: :m31: :m31: :m31:
-
เข้าหอมั้ยคะ ฮ่าๆ
-
ชวนอ่านชวนติดตามค่ะ :L2:
-
เย้ๆ มาต่อ แล้ว
สนุก ดี ... แต่ง อีก เยอะๆนะ เป็น กำลังใจ ให้
ต่อ อีกๆ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
นอนด้วยกันมันก็ต้องมีอิ๊อ๊ะ อิ๊อ๊ะ กันบ้างอ่ะสิ
-
อ๊ายชอบอ่ะ มาต่ออีกนะ
:L2:
เข้าห้องหอจะรอดมั้ย อิอิ
-
อ้าย หนุกอ่ะ ชอบแนวนี้มากๆเลยอ่ะมาต่อไวๆนะ o13
-
เมื่อไร..น้องซินจ๊ะโดนไอ้ไนท์กด..? :oo1:
-
เนื้อเรื่องน่าสนุก แต่ทรายหายไปไหนนะแฟนยังไม่รู้เลย
ซินนี่น่าจะเป็นผู้หญิงจริงๆนะ แม้แต่น้องดรีมยังคิดว่าผู้หญิง
ส่วนยัยปรายนี่มาเลยมาดนังร้ายน่าตบนัก
+1 +เป็ดให้นะค่ะ
-
คะแนนซินท่วมท้น
-
น่ารักกว่าที่คิดแฮะนึกว่าจะมาม่า
แต่แบบนี้ชอบอ่ะ รอตอนต่อไปนะคะ :o8:
-
อยากเตือนเรื่องการใช้
คะ - ลงท้ายในประโยคคำถาม หรือขอร้อง ไม่ใช่ ค้ะ / เช่น หรือคะ นะคะ ขอบคุณนะคะ
ค่ะ - ลงท้ายประโยคตอบรับ
หน้า - คือ ใบหน้า ด้านหน้า
น่า - น่าค้นหา น่าสนใจ
-- พลอตเรื่องน่าสนใจมาก อยากให้ช่วยใช้ภาษาไทยให้ถูก นิยายเรื่องนี้จะยิ่งเยี่ยมขึ้นไปอีกนะครับ
-
พระเอกจะเย็นชาได้นานแค่ไหนเชียว นายเอกน่ารักซะขนาดนั้น อิอิอิ
-
ตอนนี้ No Comment
รอตอนต่อไป...
-
สงสารน้องดรีมอ่ะ :m15:
-
น่าติดตามๆ
-
แล้วพี่ไนท์รู้ได้ไงเนี่ยว่าน้องซินไม่ใช่น้องทราย
-
:L2:
-
สงสัยปรายแอบชอบพี่เขยแหงมๆเลย เนื้อเรื่องน่ารักแบบค่อยๆเป็น ค่อยๆไป ดีค่ะ ^^ จะรอตอนต่อไปนะคะว่าเสือกับแมว เอ้ย เสือ สองตัวอยู่ด้วยกัน
จะเกิดไรขึ้น ^^
-
ให้อารมณ์แบบนิยายไทยดีนะะคะ ชอบๆ
-
บทบาทที่4
ทีเเรกคิดว่าพอเข้าห้องมา ผมนึกว่าจะเจอคนขี้เก๊กทำหน้าหล่ออยู่ในห้องแต่พอเข้ามากลับพบเเต่ความว่างเปล่า แล้วก็รู้สึกโล่งอกที่ไม่เห็นมีใครอยู่ บางทีหมอนั่นอาจจะสละห้องนี้ให้ผมเเล้วตัวเองก็ไปนอนห้องอื่นซะ อย่างนี้ก็ดีสิ ไอ้ซินเลยลั้นลากระโดดใส่เตียงนุ่มๆเเล้วกลิ้งไปมาอย่างสบายใจ
"เตียงก็ใหญ่ที่นอนก็อุ่น"ผมซุกตัวเข้าหาผ้าห่ม ทั้งเหนื่อยทั้งเพลียพอหัวถึงหมอนมันเลยทำให้ผมเผลอหลับทันที
เสียงเปิดประตูเเล้วปิดอย่างเบามือ ถึงตาจะหลับแต่มันก็ยังเร็วไปประสาทหูของผมมันยังทำงานนิดหน่อย เเต่ก็ไม่ได้สนใจเพราะอยากจะนอนมากกว่า
"เหยิบไปสินายนอนกินที่"เสียงใครซักคนที่มันดูคุ้นหู กระซิบข้างๆ มือผมที่เวลามีเสียงอะไรงุ้งงิ้งๆข้างๆมักจะปัดออกไปอัตโนมัติเพราะความเคยชินจากที่เคยนอนหอ ตอนอยู่มหาลัยเพราะที่นั่นยุงมันชอบเเอบบินเข้ามาบ่อยๆ
ผลั่วะ เสียงอะไรหว่า รู้สึกมือเจ็บมือเเต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก ผมได้ยินเสียงฮึดฮัดของใครซักคนแต่ก็ไม่ได้สนใจ จะนอนอ่ะทำไมอ่ะวุ่นวายอ่ะไรหนักหนา ซักพักผมรู้สึกว่าเหมือนโดนจับกลิ้งไปอีกข้างของเตียง เเต่ซินไม่ไหวเเล้วอ่ะมันเหนื่อยจริงๆ เลยไม่ได้ใส่ใจบางทีเราอาจจะฝันก็ได้ เพราะตัวเองก็เป็นคนชอบนอนละเมออยู่เเล้วด้วยสิ
.................
"นายหญิงเป็นอะไรคะ ทำหน้าบูดเชียว"พี่จำเนียงถามผมด้วยความสงสัย ที่ผมกำลังทำท่าจับเอวลงจากบรรไดบ้าน
"จำเนียงอย่าเรียกนายหญิงได้ไหมอ่ะ มันเเหม่งๆ"ผมบอกคนที่อายุน้อยกว่าให้เลิกเรียกแบบนี้ซักที มันรู้สึกพึลึกชอบกล
"เเต่นายหัวสั่งไว้นะคะ ถ้าไม่เรียกแบบนี้ จำเนียงก็โดนไล่ออกน่ะสิคะ"จำเนียงทำสีหน้าเหมือนอยากให้ผมเห็นใจเเล้วรีบเข้ามาช่วยพยุง
"ตายเเล้วคุณซินเป็นอะไรคะ"ป้าแป๊ดที่เห็นอาการอีกคนรีบวิ่งเข้ามาช่วย ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนคนป่วยสาหัสชอบกล
"หล่นเตียงเเล้วหลังกระเเทกครับป้า ดูสิหัวซินโขกพื้นด้วยอ่ะ ถึงตับตาสว่างกันเลยทีเดียว" ผมบอกเเกหน้าเบะ เเล้วชี้ให้ดูที่หัว ที่ตอนนี้ยังรู้สึกเจ็บอยู่
"เเล้วคุณซินนอนยังไงให้หล่นละคะ ป้าว่าเตียงคุณไนท์ออกจะใหญ่ขนาดนั้น"ป้าเเกถามพร้อมเอามือคลึงให้
"ไม่รู้สิป้าเมื่อคืนซินว่าซินนอนกลางเตียงนะ เเต่ทำไมอยู่ข้างเตียงก็ไม่รู้พอพลิกตัวปุ๊บมันก็หล่นปั๊บเเถมซินโดนผ้าห่มห่อตัวด้วยอ่ะ เเต่ยังดีที่หลังกระเเทกไม่เเรงเพราะผ้าห่มช่วย เเต่หัวนี่สิเต็มๆ กว่าจะหลุดได้เหงื่อเเตกเลยอ่ะป้า"ผมสาธยายให้แกฟัง ป้าเเป๊ดหัวเราะเเล้วส่ายหัวไปมา
"โถ่นายหญิงน่าสงสารจังเลยนะค้ะ เจ็บตัวเเต่เช้า"จำเนียงทำหน้าตาเหมือนสงสารผม
"จำเนียงเรียกแบบนี้อีกแล้ว"จำเนียงเม้มปากเเล้วทำหน้าตาซื่อๆ
"ห้ามจำเนียงไม่ได้หรอกค่ะมันเป็นกฎ จำเนียงไปเอายามาหน่อยสิ"ป้าเเป๊ดพูดเสร็จเเล้วหันไปใช้จำเนียง
"กฎอะไรอ่ะป้ากะอีเเค่นามนำหน้า"
"ก็คุณไนท์ประกาศซะขนาดนั้นใครเขาจะกล้าขัดละคะ เล่นบอกว่าถ้าใครไม่เรียกจะโดนทำโทษทุกคนเขาก็เกรงๆกันสิคะคุณซิน" ผมทำหน้าไม่เข้าใจ ทำไมหมอนั่นถึงได้มีอิทธิพลกับความเกรงกลัวของคนในบ้านหลังนี้กันมาก
"แล้ว ป้าแป๊ดไม่เห็นเรียกเลย"ผมถามด้วยความสงสัยต่อ
"ก็ป้าอยู่มานานเเล้วนี่คะ นานมาก เมื่อก่อนก็เรียกคุณๆกัน แต่เพราะคนงานที่ฟาร์มเขาเรียกคุณไนท์ว่านายหัว มันก็ติดปากกันมาเรื่อย ตอนที่คุณมะปรางมาอยู่ที่นี่ก็ถูกเรียกว่านายหญิงแบบนี้แหละค่ะ" ผมพยักหน้าเหมือนเข้าใจแต่ยังไม่เก็ทเท่าไร
"ป้า..... เเล้วคนอื่นๆไปไหนกันหมดล่ะครับผมเห็นบ้านเงียบๆ เเล้วนายหัวของป้าเขาไปไหน"ผมรู้สึกว่าบ้านมันเงียบมากๆ เพราะไม่เห็นวี่เเววของนายไนท์เลย
"เขาไปฟาร์มกันค่ะ เห็นว่ามีปัญหาเรื่องสินค้าคุณไนท์กับคุณปรายเลยต้องรีบไปดูเเต่เช้ามืด พวกตาชัยเขาก็ตามไปขับเรื่อให้มันเลยดูเงียบๆนี่ล่ะค่ะ" ผมพยักหน้ารับรู้ อย่างน้อยๆก็ไม่อึดอัดใจเวลาที่อยู่กับปรายล่ะนะ
"ป้าเเล้วน้องดรีมตื่นหรือยังครับ"
"ยังหรอกค่ะน้องดรีมชอบตื่นเจ็ดโมงเช้า นี่เพิ่งจะหกโมงครึ่งเอง"อ้าวหรอนี่ผมตื่นเช้าขนาดนี้เลยหรอเนี่ย มิน่าละทำไมท้องฟ้าถึงยังดูไม่สว่างเต็มที่ พอป้าเเป๊ดทายาให้เสร็จ ผมเลยถือโอกาศไปดูพระอาทิตย์ขึ้นซักหน่อย
พระอาทิตย์ในยามเช้าที่ขึ้นพ้นทะเลนี่มันให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆ ผมบิดขี้เกียจไปมา เเต่ก็ยังปวดหลังไม่หาย ยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมตัวเองถึงนอนตกเตียง ถึงจะนอนดิ้นขนาดไหนผมก็ยังไม่เคยกลิ้งตกเตียงเลยซักที ตอนนี้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะมาก เพราะอากาศที่บริสุทธื์ของกลิ่นทะเล ซักวันหนึ่งผมเองก็อยากที่จะสร้างบ้านอยู่ใกล้ทะเลเเบบนี้ ยังนึกถึงตอนเด็กๆที่มาเที่ยวกัน ที่มีพ่อเเม่ทรายเเละผม อยู่กันพร้อมหน้า พร้อมตา ผมคุยโวกับพ่อเเล้วนั่งระบายสีภาพวาดทะเลสีคราม "ซักวันผมจะเป็นนักวาดภาพที่เก่งที่สุดในโลก"พ่อหัวเราะเเล้วลูบหัวผมเบาๆแล้วยิ้มกับท่าทีที่ผมกำลังทำ
ปี๊น ๆ ผมหลุดจากภวังค์ทันทีที่ได้ยินเสียงบีบเเตรรถเสียงดัง ซีวิคสีบรอนเเล่นเข้ามาในรั้วบ้านจากนั้นจึงดับเครื่องลง ผมขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ ว่าญาติฝ่ายไหนของนายไนท์อีกล่ะเนี่ย รถคันนี้คงไม่ใช่นายไนท์เเน่เพราะรถหมอนั่นมันเป็นเลกซัสสีดำ แถมไม่ขับรถป่าเถื่อนเเบบนี้เเน่ๆ ผมล่ะอยากรู้จริงๆว่าใครเป็นคนขับเลยได้เเต่ยิ่นนิ่งๆ เพื่อรอดูคนขับลงรถมา
สาวผมมวยผิวขาวอมชมพูใส่เเว่นกันเเดดสีดำในชุดกราวสีขาว เธอปิดประตูดังลั่นโดยที่ไม่คิดจะรักรถตัวเองเลยเเม้เเต่น้อย ทำให้ผมรู้สึกอึ้งๆจริงๆ
"สวัสดีค่ะเจ้าของบ้านอยู่ไหม"เธอเข้ามาทางผมเเล้วกล่าวทักทาย เเว่นกันเเดดที่ถูกถอดออกเผยให้เห็นดวงตากลมโตเข้ากับเเก้มอิ่มสีชมพูระเรื่อ เธอช่าง.....น่ารักจริงๆ
"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า"เธอเอามือโบกไปมาตรงหน้าผม ทำให้ผมหลุดจากภวังค์
"อ่ะ เอ่อ ครับ"
"เจ้าของบ้านอยู่ไหมค้ะ"เธอถามย้ำอีกครั้ง
"ไม่อยู่ครับ มีอะไรกับเขาหรือครับ"ผมถามเธออย่างสุภาพ เธอทำหน้ายิ้มเเล้วพยักหน้า
"อื้มงั้นคุณเป็นอะไรกับเจ้าของบ้านหรอค้ะ ไม่เคยเห็นหน้าเลย"เธอยื่นหน้าเข้ามาจนผมใจเต้น
"เอ่อ เอ่อ ผมเป็น"ผมได้เเต่อ้ำอึ้งเพราะไม่รู้ว่าจะบอกว่าเป็นอะไรดี
"หือ"เธอเลิกคิ้วทำตาโตเเล้วรู้สึกเหมือนจะเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนผมรู้สึกหน้าเเดง นี่ผมหน้าเเดงกับผู้หญิงคนนี้หรือเนี่ย
"คิ๊ก ๆ น่ารักจังเลยคะ ขอโทษนะคะหลิงล้อเล่นเฉยๆ ขอตัวก่อนนะคะ"เธอทำท่าเหมือนมีความสุขที่ทำแบบนี้กับผม จากนั้นก็เดินเข้าบ้านไปหน้าตาเฉย ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะวิ่งตามไปดูว่าเธอเป็นใครกันเเน่
.............
"น้องดรีมอ้าปากค่ะ อาาาาาา"
"อื้ม.....คอดีขึ้นเเล้ว ไข้ก็ลดลงเเล้ว หัวใจก็ปกติ อื้มเป็นคนไข้ที่น่าร๊ากมากเลยค่ะหลานน้อย อย่างนี้อาหมอต้องให้รางวัลซะเเล้ว"
"อาหมอจะให้อะไรน้องดรีมหรอค้ะ"น้องดรีมทำหน้าตื่นเต้น
"นี่ไง วิตตามินซีรสรวมเอาไปทานเลยค่ะคนเก่ง"
"โหยอาหมอ ดรีมก็นึกว่าจะมีอะไรที่ดีกว่านี้ซะอีก"น้องดรีมทำหน้าผิดหวัง
"น่า นะน้องดรีมถ้าน้องดรีมหายดีเมื่อไรอาหมอสัญญาว่าจะเลี้ยงขนมไม่อั้นเลย"เธอชูนิ้วก้อยทำท่าสัญญากับน้องดรีม น้องดรีมที่ทำแก้มป่อง ยิ้มนิดหน่อยเเล้วเกี่ยวก้อยสัญญา
"ฮิ อุบ" ผมหัวเราะกับความน่ารักของพวกเธอ ทั้งสองเหมือนจะได้ยินเเล้วหันมามองผม
"พี่ซิน พี่ซินตื่นเเล้วหรอค้ะ อาหมอๆนี่พี่ซินค่ะ พี่เลี้ยงของดรีมเอง พี่ซินมานี่สิค้ะมาๆ"น้องดรีมกวักมือเรียกผมใหญ่ผมเลยต้องเดินเข้าไปหาเเละนั่งลงข้างๆ
"นี่น้องดรีมจะอวดพี่เลี้ยงให้อาหมอล่ะ พี่ซินสวยไหมค้ะ"โธ่น้องดรีมเเนะนำอะไรเขาเนี่ย ผมได้เเต่หันไปมองเเล้วหัวเราะแหะๆ
"สวยมากเลยค่ะน้องดรีม ว่าเเต่พี่เลี้ยงจริงเร้อ"เธอทำน้ำเสียงเหมือนเเหย่ว่าไม่เชื่อ ผมยิ่งรู้สึกอายเข้าไปใหญ่ เธอยิ้มกรุ้มกริ่มให้ผมเเล้วยืนขึ้น
"เอาล่ะอาหมอหนีงานมาสงสัยต้องรีบกลับเเล้วล่ะคงมีเวลาไม่มากเพราะอาหมอมีตรวจเที่ยง" ผมเเอบเหล่มองนาฬิกาตอนนี้มันยังไม่แปดโมงเลยไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรีบกลับ
"ไม่ทานข้าวด้วยกันก่อนหรอครับ"ผมเอ่ยปากชวน เธอหันมายิ้ม
"เเต่ถ้าคุณซินชวนหลิงก็อยู่ค่ะ"......
..............
ผมกับหลิงเราคุยกันระหว่างมื้อเช้า ซึ่งมีผมเเละน้องดรีม หลิง เเล้วก็ป้าเเป๊ดอยู่ในห้องทานข้าวเเละร่วงวงสนทนา หลิงเป็นแพทย์ฝึกหัดที่มีหน้าที่รักษาน้องหลิงอาทิตย์ละครั้งเพราะเธอประจำอยู่ที่ รพ.ที่กรุงเทพ เธอยังมีพี่ชายอีกคนที่เป็นหมอกระดูก พี่ชายเธอจะมาตรวจอาการทุกๆวันอังคาร คงจะเป็นเมื่อวานนี้ล่ะมั้ง
หลิงเเละผมเราอายุเท่ากันเลยพูดถูกคอและสนิทกันได้ไว เพราะหลิงเป็นคนร่าเริงเเละคุยเก่งทำให้ผมไม่ค่อยเกร็งนักเวลาที่คุยกับเธอ
"หลิงเสียดายจัง ที่คุยกับซินนานไม่ได้เเย่จังเลยเนอะยังคุยไม่จบเลย"เธอทำหน้าตาเสียดายเเล้วมองดูเวลา
"เดี๋ยวก็ได้เจอกันบ่อยๆหล่ะครับ ว่าเเต่คุณหลิงขับรถมาเองหรอครับ"
"เปล่าค่ะหลิงมาเครื่องบิน ส่วนรถนี่ยืมของพี่บรีสมาค่ะ ออ พี่บรีสที่เป็นผู้จัดการโรงเเรมของพี่ไนท์น่ะค่ะ เดี๋ยวซินจะงงว่าบรีสไหน"เธอเหมือนจะอธิบายให้ผมเข้าใจเเต่ผมไม่รู้หรอกว่าบรีสไหน
"เอ่อ งั้นหรอครับ"
"หลิงกลับก่อนนะ อาไปก่อนนะคะน้องดรีมดูเเลตัวเองดีๆด้วยแล้วก็ ทานผักให้มากๆ"เธอเข้าไปกอดเเละหอมน้องดรีมก่อนจะบอกลา
"โธ่อาหมอ ก็ดรีมไม่ชอบกินผัก"น้องดรีมทำปากจู๋เเล้วกอดอก
"ซิน หลิงฝากด่าพ่อน้องดรีมหน่อยนะ ว่าหัดบังคับให้ลูกกินผักบ้างอย่าตามใจจนเกินเหตุ เห้อมันน่าตบซักทีนะพี่ไนท์เนี่ย อุส่าห์ย้ำเเล้วให้ฝืนน้องดรีมกินผักด้วย หลิงไปก่อนนะเดี๋ยวจะเข้าเวรไม่ทันโดนผู้ใหญ่ดุล่ะยุ่งเลย"เธอโบกมือลาก่อนจะเดินออกไปซึ่งผมเดินมาส่ง ขึ้นรถ ผมโบกมือลาตอบ จากนั้นหลิงก็ขับรถออกไป
ผมเดินกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้งเเละเดินเข้าไปรับน้องดรีมที่ทานข้าวต้มจนอิ่มเเล้วผมอุ้มเธอตัวลอยเเล้วพามานั่งตรงห้องนั่งเล่น
"น้องดรีมไม่ชอบทานผักหรอคะ"ผมถามเธอ น้องดรีมพยักหน้าตอบ
"อ้าวอย่างนี้ก็เเย่สิแล้วอย่างนี้พี่ซินจะได้พาน้องดรีมไปเที่ยวตอนไหนล่ะเนี่ย"ผมทำหน้าตาเสียดาย น้องดรีมทำหน้าตื่นๆเเล้วจับขาผม
"น้องดรีมก็หายไข้เเล้วนี่ไงค้ะ"เธอทำหน้าอ้อน
"ไม่ช่าย ไม่เกี่ยวกับหายไข้ซักหน่อยน้องดรีม พี่หมายถึงน้องดรีมไม่กินฝักน้องดรีมก็ไม่เเข็งเเรงเเล้วอย่างนี้จะได้ไปเที่ยวกันเมื่อไร"ผมอธิบายให้เธอฟังเธอทำหน้าเหมือนสำนึกผิด
"ก็ดรีม..."
"ไม่ชอบก็ต้องทานนะครับ เพื่อตัวน้องดรีมเอง"ผมลูบหัวเธอเบาๆ
"ค่ะถ้าอย่างนั้น น้องดรีมจะทานผักเยอะๆ น้องดรีมจะได้เเข็งเเรงเเล้วไปเที่ยวกันนะค้ะ"น้องดรีมทำท่าทางฮึดสู้
"คร้าบ น้องดรีมนี่เป็นเด็กดีมากๆเลย"ผมอุ้มเธอตัวลอย เธอหัวเราะลั่นคงจะหวาดเสียวเเล้วสนุกตามประสาของเธอ
หลังจากที่ทานข้าวเสร็จ พอพักท้องกันซักพักผมพาน้องดรีมขึ้นห้อง ป้าแป๊ดและพี่หนูนาเข้ามาช่วยกันเปลี่ยนเสื้อผ้าน้องดรีมเเละช่วยกันทำกายภาพน้องดรีมด้วยการช่วยกันยกขาน้องดรีมขึ้นลงเบาๆ
"ต้องทำทุกวันเลยหรอครับ"ผมถามด้วยความสงสัย
"ใช่ค่ะคุณหมอเทียนให้ทำแบบนี้ค่ะ เพราะกลัวว่าเลือดไม่ไหลเวียนเเล้วขาน้องจะรักษายาก"ผมพยักหน้าเข้าใจเเล้วเข้าไปช่วยบ้าง
"พี่ซินน้องดรีมอยากเดินชายหาดค่ะ ได้เเค่มองน้องดรีมอยากลงไปเดินย่ำทรายจังเลย"เธอทำน้ำเสียงอ้อนๆจนผมรู้สึกสงสาร
"ไม่ได้นะคะน้องดรีม ถ้าคุณพ่อรู้เดี๋ยวได้วุ่นวายกันใหญ่"ป้าเเป๊ดรีบพูดขึ้นมาทันที เเม้กระทั่งให้ลูกได้เอาเท้าสัมผัสทรายเเค่นี้ก็ต้องห้ามด้วยหรือไง หมอนี่คิดจะเลี้ยงลูกเป็นไข่ในหินหรือไงนะ
"โดนทรายก็ไม่ได้หรอครับทรายเนี่ย"ผมถามเพราะรู้สึกสงสัย
"เอ่อ เอาไว้ออกไปเเล้วเดี๋ยวป้าจะเล่าให้ฟังนะคะคุณซิน"ป้าเเป๊ดกระซิบเเล้วกลับไปทำกายภาพอย่างเดิม
พอเสร็จผมและป้าเเป๊ดให้น้องดรีมได้นอนพักเหนื่อย พอผมเเละเธอออกมา ผมเลยเข้าไปถามเอาความตอบเพื่อให้คลายสงสัย
"อันที่จริงมันก็ไม่เกี่ยวกับทรายหรอกค่ะ เเต่เพราะคุณไนท์เขากลัวน้องดรีมจะรับเชื้อโรคเข้าสู่ร่างกาย เพราะเธอเป็นอยู่ช่วงหนึ่งแต่นั่นก็เป็นเพราะว่าเธอป่วยง่ายอยู่เเล้วล่ะค่ะ ตอนที่น้องดรีมป่วยจนถึงขั้นเข้า รพ. คุณเขาก็เป็นทุกข์มากเพราะคุณไนท์มีลูกสาวคนเดียว ตั้งเเต่นั้นมาคุณดรีมเลยต้องอยู่เเต่ในบ้านที่ความสะอาดด้วยการฆ่าเชื่อทุกวันน่ะค่ะ เพราะคุณไนท์คิดว่าภายในบ้านปลอดภัยที่สุดเเล้ว มันเลยยากที่จะพาน้องดรีมออกไปเดินเล่นเพราะป้าเองก็ไม่รู้ว่าบทลงโทษจะเป็นยังไงถ้าใครซักคนฝ่าฝืน"
สรุปแล้วจากที่ผมได้ฟังมา หมอนี่เลี้ยงลูกยิ่งกว่าไข่ในหินเสียอีก เด็กที่ไม่เคยได้ดื่มนมแม่เลยก็ถือเป็นเรื่องปกติที่จะไม่มีภูมิคุ้มกันอย่างเด็กที่ดื่มนมแม่ แถมน้องดรีมยังไม่ชอบทานผักด้วยมันก็สมควรเเล้วที่น้องเขาจะป่วยออดๆแอดๆ แบบนี้
หลังจากที่ผมเริ่มเข้าใจในเรื่องน้องดรีมขึ้นมาอีกนิดหน่อย มันยิ่งทำให้ผมมองหมอนั่นไม่ดีขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง ผู้ชายอะไรรักลูก เเต่กลับไม่เข้าใจในตัวลูกเลย พ่อเเบบนี้มันน่าต่อยซักหมัดจริงๆ ผมนึกถึงหลิงที่สั่งให้ผมด่าหมอนั่น ผมเองก็อยากจะทำนะ ไม่รู้ว่าผมจะทำได้ไหม แล้วถ้าเกิดผมทำผมจะโดนฆ่าหมกทะเลหรือเปล่า อย่าได้คิดเเค่ต่อยหรือด่าเลยไอ้ซิน แกอยู่ในที่ๆของเสือเเกอย่าทำอวดเก่งให้เสือมันกัดคอเอาดีกว่า
"เฮ้อ"ผมรู้สึกหนักใจ ทำได้เท่าที่ทำได้ละกันตอนนี้ อย่างน้อยผมก็เป็นคนดูเเลน้องดรีม ผมนี่แหละจะปฏิวัติ ตัวน้องดรีมและความคิดของนายไนท์เอง
..............
เย็นเเล้วที่ผมสอนหนังสือน้องดรีม โชคดีที่เธอเป็นเด็กหัวไวผมเลยไม่ต้องอธิบายอะไรมาก น้องดรีมก็ดูเหมือนว่าจะเหนื่อยเหมือนกัน เพราะเธอไม่ยอมนอนกลางวันเลย ชวนผมคุยเรื่องภาพวาดบนผนังตลอด เเล้วยังเร่งให้ผมช่วยสอนวาดภาพอีกในวันพรุ่งนี้ด้วย
"คุณพ่อ คุณพ่อมานี่สิค้ะน้องดรีมวาดภาพโดเราม่อนล่ะ"เธอกวักมือเรียกใครบางคนที่ยืนพิงประตู มองพวกผมตั้งเเต่เมื่อไรไม่รู้ หมอนั่นเดินเข้ามาเเล้วนั่งลงข้างๆน้องดรีม
"อื้มเก่งจังเลยเจ้าหญิงน้อยของพ่อ"ลูบหัวน้องดรีมเเล้วหอมฟอดหนึ่ง
"คุณกลับมาเมื่อไรไม่เห็นได้ยิน" นายไนท์มองผมเเล้วทำหน้ายิ้ม
"ก็นายมันพวกหูตึงจะได้ยินอะไรล่ะ ขนาดฉันมายืนมองตั้งนานยังไม่รู้ตัวเลย" ผมเสหน้าไปอีกทาง ไม่ชอบหมอนี่เลยจริงๆรู้สึกไม่ดีตั้งเเต่รู้ว่าเป็นพ่อที่ปฏิบัติกับลูกตัวเองแบบนั้นละ
"คุณพ่อขา วันนี้น้องดรีมทานผักด้วยล่ะค่ะน้องดรีมเก่งไหม" น้องดรีมคุยอวดพ่อตัวเองใหญ่ นายไนท์เลิกคิ้ว ด้วยความแปลกใจ
"จริงหรอคะ โอโหน้องดรีมเก่งมากๆเลย ใครทำให้น้องดรีมของพ่อเก่งได้ขนาดนี้เนี่ย"
"พี่ซินค่ะ พ่อขาพ่อให้รางวัลพี่ซินหน่อย"น้องดรีมเขย่าเเขนพ่อตัวเองใหญ่
"อืมเเล้วพ่อจะให้รางวัลอะไรดีละคะ"
"เออ.....เอาเเอบที่พ่อชอบให้รางวัลพิเศษน้องดรีมเเล้วกันค่ะเอาเป็นชุดใหญ่เลย"ผมสงสัยว่าไอ้รางวัลชุดใหญ่ของน้องดรีมมันเป็นยังไง
"จะดีหรอค้ะ"นายไนท์ทำหน้าหนักใจ ส่วนน้องดรีมพยักหน้าอย่างเร็วเเละทำสายตาตื่นเต้น หมอนั่นมองหน้าผมก่อนจะยื่นจมูกเข้ามาใกล้
"เฮ้ยจะทำอะไร" ผมร้องด้วยความตกใจเพราะรู้สึกว่าตัวเองจะโดนหอมเเก้ม
"คุณพ่อจะให้รางวัลค่ะพี่ซิน พี่ซินให้พ่อหอมเเก้มสิค้ะ เร็วๆ"น้องดรีม!!!โธ่เด็กน้อยที่เเสนน่ารักของผม รางวัลเเบบนี้พี่ไม่เอา ไอ้บ้านี่ก็บ้ายอจะทำตามอีก แถมยังยิ้มกวนๆให้ผมอีกต่างหาก
"น่ะ น้องดรีมครับเดี๋ยวให้พ่อน้องดรีมติดพี่ไว้ก่อนก็ได้เพราะพี่ยังไม่พร้อมจะรับรางวัลนะครับ"ขืนมีหวังให้หอมเเก้ม ฟ้าได้ฝ่าลงบ้านหลังนี้เเน่ๆ
..............
"นายเป็นอะไร"นายไนท์ถามผมหลังจากมือเย็นเเละพาน้องดรีมเข้าห้องนอน
"เเล้วเมื่อไรจะเลิกทำหน้าตาอย่างนี้ซักที"
"อะไรผมทำหน้าเเบบไหน" ผมเเกล้งทำเป็นไม่สนใจนอนดูทีวีที่เปิดอยู่
"ก็ไอ้หน้าอุ....."
"พอเลยเลิกพูดเหอะ ผมจะเป็นอะไรก็เรื่องของผมเถอะมันเกี่ยวอะไรกับคุณ"ผมพูดอย่างหงุดหงิดไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกัน แค่มื้อเย็นก็เซงพอเเรงเเล้วที่ต้องมามองดูปราย นั่งเอาใจหมอนี่ มีการ.....พี่ไนท์ทานนี้หน่อยค่ะ พี่ไนท์อันนั้นอร่อย ชิ๊ เเววมันเริ่มส่อ หมอนี่มันไม่ได้ดีอย่างที่เห็นแน่ๆ
"เกี่ยวสิ ถ้าสิ่งที่นายทำหน้าหงุดหงิดมันเกี่ยวกับฉัน" พูดพร้อมเดินมาเเย่งรีโมทเเล้วปิดทีวี ผมเเละเขาเรามองหน้ากันนิ่ง กลับมาก็หาเรื่องเลยเหอะสู้ไปทำงานทั้งวันทั้งคืนเเล้วไม่กลับมาซะยังดีกว่า
"อะไรผมหงุดหงิดอะไร"ผมถามสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"อย่างมากวนอารมณ์ได้ไหม หึงล่ะซิ"หมอนี่ยิ้มยวนใส่
"หึง งั้นหรอ เเล้วผมเป็นอะไรกับคุณล่ะที่บอกว่าหึง"ผมตอกคำถามใส่หน้า
นายไนท์ยิ้มเเสยะเเล้วเดินเข้ามาใกล้ เเล้วนอนข้างๆจนผมขยับหนีเเทบไม่ทัน
"นายไม่รู้จริงๆหรอว่าตอนนี้เราเป็นอะไร อย่าลืมสิว่าใครที่เข้าพิธีแต่งงานกับฉัน"หมอนี่ทำน้ำเสียงเย็นๆ จนผมรู้สึกกลัวๆ
"สะ ทรายไง ถึงยังไงเจ้าสาวในตอนนี้ก็ต้องเป็นทรายเเถมทะเบียนสมรสยังเป็นชื่อทรายด้วย"ผมพูดเสียงค่อยใบหน้าก้มต่ำ ผมดึงผ้าห่มเข้าหาตัวเองเพื่อหลบสายตาที่ถูกจ้องมองอยู่อย่างนั้น
"รู้ไหม ถ้าเจ้าตัวไม่ได้เซ็นเอง ถึงจะเเต่งถูกต้องตามกฎหมายหรือตามประเพณี ทุกอย่างมันก็เป็นโมฆะได้ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่ทรายตัวจริง"ผมไม่รู้ว่าหมอนี่จะสื่อความหมายอะไรแต่ผมรู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ
"เพราะฉนั้น อย่าคิดจะทำอะไรที่มันไม่เป็นผลดีกับตัวนาย ทำเเค่หน้าที่ดูเเลน้องดรีมก็พอ"นายไนท์ขู่เสร็จก็เดินไปปิดไฟเเล้วล้มตัวนอนข้างๆ
ผมยอมรับก็ได้ว่ารู้สึกโกรธหมอนี่แต่ไม่ได้หึง โกรธที่หมอนี่ทำตัวไม่สมเป็นพ่อคน โกรธทีรู้ว่าหมอนี่ห่วงและหวงน้องดรีมมากจนเกินไป มันเหมือนเขาสร้างกรงเล็กๆให้ลูกของเขาอย่างไม่รู้ตัว มันไม่เป็นผลดีต่อเด็กเเน่ๆ เเต่สิ่งที่หมอนี่มันทำกลับคิดว่าสิ่งที่ทำอยู่เขาทำดีที่สุดเเล้ว มันเลยทำให้ผมอดรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาก็เท่านั้น
ตุบ! ผมเอาหมอนฟาดใส่หมอนี่หนึ่งที
"หมอหลิงฝากมา"จากนั้นผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ นายไนท์เสียงไม่พอใจที่ถูกฟาด แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกสรุปแล้วคืนนี้ผมก็ได้นอนกับหมอนี่จริงๆสินะ เดี๋ยวจะดิ้นถีบให้ร่วงเตียงให้หลังยอกแบบไอ้ซินคนนี้อย่างเมื่อเช้า เลยคอยดูสิ
:fire:
.....................................
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นด้วยนะคะ
ขอบคุณ uknowvry ที่ให้คำเเนะนำดีด้วยค่ะ
สาเหตุที่ดูอัพน้อย เพราะเหนื่อยจากการทำงานค่ะ เเต่ถ้าวันหยุดเสาร์ อาทิตย์อาจจะจัดเต็ม เพราะมีเวลาว่างนะคะ
ขอบคุณนะคะที่ให้กำลังใจกัน
:pig4:
-
ชอบอ่ะ แหมไอ้ที่ว่าเหมาะหน่ะ เพราะร่างงงงงนู๋ซินมันเซ็กซี่ชิมิ 5 5+ o13
-
รางวัลชุดใหญ่มันน่าจะมากกว่าหอมแก้มนะ แอร๊ยยยยยย :m3:
-
ไม่ได้หึงจริงหราซินนนน
-
เขาจะรักกันเมื่อไหร่หว่า :laugh:
แต่หมั่นไส้ยัยปรายอ่ะ เอาชีไปโยนทะเลด่วนนนนนน :z6:
ปล.คะ ยังเขียนผิดเป็น ค้ะ อยู่หลายที่เลยนะคะ :กอด1:
-
แหมๆแกล้งขู่ซินหรือเปล่าาา
-
ฉากหวานจงมา ฉากหวานจงมา จงมา~
-
ฮ่าๆ
รอดูชมกันต่อปายยยย
-
ไม่หึงจริงๆหรอจ๊ะ หนูซิน :m12:
แล้วนังปรายหล่อน ชักจะทำตัวเกินไปป่ะ เป็นน้องเมียนะเธออย่าทำตัวเป็นเมียเองสิ่
-
นายหัวไนท์จะมีคู่แข่งหรือเปล่า
ยังแอบคิดว่าพี่ชายหมอหลิงจะมาปิ๊งปั๋งซินมั่งไหม
-
งวดหน้าเอารางวัลชุดใหญ่ด้วยนะหนูซิน อิอิ
-
รางวัลน่าจะมาบ่อยๆนะ 5555
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
น้องดรีมน่ารัก ฮ่าๆๆ
-
ไม่ได้หึง แค่เห็นแล้วหงุดหงิดแค่นั้นเอ็ง..ใช่มั้ยซิน..
-
คราวหน้าขอรางวัลชุดใหญ่นะ
แค่หอมไม่พอหรอก คิคิ
-
ฮา รางวัลชุดใหญ่หรา ได้ยังอะซิน
-
คุณไนท์นี่ปากจัดดีเนอะ ฮ่าๆๆๆ
-
ดิ้นถีบเลย * - *
-
จะถีบพี่ไนท์ตกเตียงระวัง
พี่ไนท์จะจัดชุดใหญ่ให้น๊าซิน
o18
-
รอตอนต่อไปนะครับ :z13:
-
อย่าลืมรางวัลชุดใหญ่ให้พี่ซินคนสวยนะคะคุณพ่อขา
น้องดรีมฝากบอกมา^^
-
ถ้าไม่หึงจะโกรธทำไมซิน....^^
-
เรื่องน่ารักจริงๆ ครับผม....
-
มีอาการเริ่มหึงแล้วน้องซินของเรา
-
แค่รางวัลชุดใหญ่มันไม่พอ
มันต้อง "จัดหนัก" ด้วย
ถึงจะพอ 555+
-
o3 o3
ตอนนี้หัวเราะเบาๆ
-
มันมากกกก
จับกดเลยๆๆ
-
หมอหลินนี่ฝ่ายซิน อิอิ
ต่อๆ สนุก ดี
-
เข้ามาเพราะชื่อเรื่อง เพราะเจ้าสาวในบอยเลิฟต้องเป็นผู้ชาย ชอบ~
-
^^
-
ช่วงนี้มีแต่บทสาวน้อย เมื่อไหร่คุณพ่อกับคุณแม่มือใหม่จะเป็นตัวเอกบ้าง
-
รางวัลชุดใหญ่ ไอ้เราก็คิดไปไกล ที่แท้หอมแก้มนี่เอง
-
รอๆๆๆๆๆๆจ้า
-
บทบาทที่5 <<<<รอบบ่าย>>>
"เหวอ แว๊ก แอ๊ก โอ๊ย...."
ซวยของไอ้ซินอีกวัน ที่ตื่นเช้ามาเจ็บตัวอีกแล้ว มันเป็นกรรมของไอ้ซินหรือไงที่คิดจะทำร้ายคนอื่นตัวเองกลับเป็นซะเอง ใครจะไปคิดว่าพอลืมตาตื่นจะเห็นหน้าใครบางคนนอนอยู่ซะเกือบหายใจรดหน้าซะขนาดนั้นผมตกใจเลยเด้งตัว เเถมหงายหลังซะหล่นเตียงร้องดังแอ๊ก ตัวต้นเหตุลุกพรวดเเล้วมองผมเเบบงงๆ เเล้วก็ทำหน้าตายุ่งๆ ส่ายหน้าให้ผมเเล้วกลับไปนอนต่อ
ผมได้เเค่เจ็บใจเเละเจ็บตัว ฝากไว้ก่อนเหอะ ฮึ่มๆ
"คุณซินเป็นอะไรคะ หน้าบึ้งเเต่งเช้าเลย"ป๊าแป๊ดทักทาย ขณะที่ผมกำลังลงจากบรรได
"ไม่เป็นไรครับป้า แค่........ช่างเถอะป้าเช้านี้มีอะไรทานหรอครับ"ผมเปลี่ยนประเด็นทันทีไม่อยากบอกว่าตกเตียงรอบที่2 T^T
"ข้าวไข่เจียวกับเเกงจืดเต้าหู้ค่ะ คุณซิน"ผมพยักหน้าเเล้วเดินออกไปสูดอากาศหน้าบ้าน พอถึงเวลาเเล้วค่อยไปหาน้องดรีมดีกว่า
"ตื่นเช้าเหมือนกันนะคะคุณซิน" เฮ้อไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าเป็นใคร ผมหันกลับไปเเล้วยิ้มให้เธอ
"อ้าวคุณปราย คุณเองก็ตื่นเช้านะครับ"ผมทักเธอกลับ
"เป็นยังไงบ้างคะเมื่อวาน"
"อ่อ ก็ดีครับ"ผมงงครับ
"น้องดรีมเธอน่ารักใช่ไหมค้ะ"
"อ่า ใช่ครับเธอน่ารักมากเลยเเล้วก็ขี้อ้อนด้วย"ผมพูดพร้อมยิ้ม นึกถึงน้องดรีมเมื่อวานที่อ้อนสุดๆ
"ใช่ค่ะน้องดรีมเธอน่ารักเเล้วช่างคุยเหมือนมะปรางเเม่ของเธอไงคะ พี่มะปรางน่ะเป็นคนคุยเก่งขี้อ้อนเก่งเเล้วก็เอาใจเก่ง ไม่งั้นพี่มะปรางจะได้เเต่งงานกับพี่ไนท์จนมีลูกสาวที่น่ารัก เฮ้อน้องดรีมเธอเหมือนเเม่มากเลยละค่ะ ทุกๆคนเลยเอ็นดูเธอมาก มันยิ่งทำให้ฉันเหมือนมองเห็นพี่สาวทุกๆครั้งที่มองเธอ................ฉันก็รักเธอเหมือนลูกคนนึงล่ะค่ะ ซักวันฉันก็หวังจะมีสามีที่ดีเเบบพี่ไนท์บ้างเเละก็มีลูกสาวที่น่ารักเหมือนน้องดรีม คุณซินคิดเหมือนที่ฉันคิดไหมคะ"
"คุณ ซิน..."
"คุณซิน"
"คะ ครับ ครับใช่ครับผมก็คิดเเบบนั้นเหมือนกัน" ปรายยิ้มเเสยะ ที่มันดูไม่เข้ากับตาเธออย่างเเรง
"หวังว่าคุณซินคงจะเข้าใจนะคะ คุณเองก็เป็น "ผู้ชาย" คุณซินคิดว่าพี่ไนท์เป็นยังไงบ้างคะ"ปรายย้ำคำว่าผู้ชายใส่ผม ผมพอจะรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดมาล้วนเเต่มีความหมายเเอบแฝงทั้งนั้น แต่ผม ผมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาอยู่เเล้ว แล้วทำไมผมถึงรู้สึกเเย่ก็ไม่รู้
"ก็ดีครับ คุณไนท์รักครอบครัว เเต่......"ผมกำลังนึกถึงข้อดีของหมอนี่ แต่คิดยังไงก็ยังไม่รู้เลยว่าหมอมีดีอะไรนอกจากหวงลูกขนาดหนัก
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไนท์น่ะเขารักเดียวใจเดียว เขายังคงไม่ลืมพี่มะปรางง่ายๆ ผู้หญิงที่เเวะเวียนเข้ามาเพื่อหวังจะตีสนิทเเละยกระดับตัวเองก็มีเยอะเเยะมากมาย ก็ไม่เห็นจะมีใครเอาชนะใจพี่่ไนท์ได้เลยซักคน ยังเคยมีผู้ชายมาจีบเลยนะคะ" เธอพูดน้ำเสียงเหมือนเป็นเรื่องตื่นเต้น ประหลาดใจ
"หรอครับขนาดผู้ชายยังมี"ผมถามน้ำเสียงตกใจตามบ้าง อยากแหย่ผู้หญิงคนนี้คืนบ้างจริงๆ
"ใช่สิคะ เฮ้อเเปลกเนอะ คนสมัยนี้ผู้ชายอยากเป็นผู้หญิงผู้หญิง อยากเป็นผู้ชาย โลกสร้างมาให้ชายหญิงคู่กันเเท้ๆ เเต่คนพวกนี้กลับทำให้โลกวิบัติไปหมด คุณซินคิดว่าไงคะ"
"ผมว่ามันอยู่ที่จิตใจเรามากกว่าครับว่าเราจะรับตัวตนของเราหรือของคนอื่นในสิ่งที่เขาเป็นอยู่ไหม แต่ผมคิดว่าถ้าเรามองข้ามพวกเขาเพียงคิดเเค่ว่าเขาเป็นเกย์หรือทอม ผมคิดว่าคนๆนั้นคงเป็นคนที่ทัศนคติเเย่มาก ใจเเคบ เห็นแก่ตัว เเล้วก็ขี้อิจฉาด้วยนะครับ"ผมเน้นเสียงเหมือนอยากจะเเทกใจใส่หน้าเธอ ปรายเริ่มทำหน้านิ่งเเล้วมองผมเหมือนไม่ค่อยพอใจ
"คุณซินเข้าข้างพวกเขาเหมือนคุณเป็นเเบบนั้นเลยนะคะ "หรือว่าคุณเองก็เป็นเกย์"" เธอทำน้ำเสียงตกใจ
"ผมไม่ได้เป็นครับ ผมเเค่เป็นคนมองอะไรกว้างๆ ถึงพวกเขาจะเป็นเเบบนั้น แต่เขาก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครนี่" ผมอธิบายให้เธอฟัง ไม่รู้สึกว่าเธอจะคุยอะไรที่มันไม่สร้างสรรค์เอาซะเลย
"หึ ฉันไม่สนหรอก เอาเป็นว่าคุณจะเป็นอะไร เอาเป็นว่าฉันเกลียดเกย์ ฉันขอตัว"เธอสะบัดหน้าเเล้วเดินเข้าบ้าน ผมตามอารมณ์เธอไม่ทันจริงๆที่เเน่ๆ ผมไม่มีทางหาเเม่ให้ลูกที่นิสัยเเบบนี้เเน่ๆ
ผมกลับเข้าบ้านเพื่อไปหาน้องดรีม รู้สึกการสนทนาเมื่อกี้มันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลยเช้านี้
"พี่ซินน้องดรีมตื่นเเล้วค่ะ"น้องดรีมที่กำลังพิงหมองร้องดีใจเมื่อเห็นผม ผมถึงกับผง่ะเมื่อเจอใครอีกคนในห้อง เกลียดขี้หน้าว่ะ
"พ่อขา น้องดรีมจะทานข้าวเช้ากับพี่ซินนะคะน้องดรีมจะลงไปทานข้างล่างเหมือนเมื่อวาน" น้องดรีมอ้อนพ่อของเธอใหญ่
"ได้ซิคะ น้องดรีม"ผู้เป็นพ่อตอบเเล้วยิ้ม
"เย้พี่ซิน น้องดรีมอาบน้ำเเล้วค่ะ มาหอมน้องดรีมสิคะ"น้องดรีมกวักมือเรียกผม ผมเลยต้องต้องจำใจเดินเข้าไปใกล้หมอนั่นเเล้วนั่งลงข้างๆน้องดรีมซึ่งต้องหันหน้าเข้าหาหมอนี่ที่นั่งอยู่เเล้ว
"อื้ม หอมชื่นใจเลยครับ"ผมหอมเเก้มเธอ เธอหัวเราะคิ๊กคัก
"เมื่อเช้านายละเมอหรอ"ผมหันไปมองคนพูดที่ตอนนี้ทำหน้าตากวนสุดๆ
"ไม่ได้ละเมอเเต่ไม่รู้ใครบางคนมานอนเบียด นิสัยเเย่ชมัด"ผมว่าน้ำเสียงราบเรียบหมั่นใส่หมอนี่มากมายเเต่ไม่รู้จะทำไงดี น้องดรีมมองพวกผมตาปริบๆไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน
"น้องดรีมหิวเเล้วค่ะคุณพ่อ"น้องดรีมตัดบททันที ที่เห็นผมกับพ่อของเธอเริ่มมองเขม่นกัน
"ค่ะงั้นลงข้างล่างกัน มาคุณพ่ออุ้มน้องดรีมนะครับ"
"ค่า" น้องดรีมทำท่าทางกางเเขนให้พ่อของเธอได้โอบเเละยกตัวเธอขึ้นสูง ผมหลบเพื่อพวกเขาจะได้ทำอะไรสะดวกขึ้น ผมเดินตามพวกเขามาจนถึงห้องครัวที่ตอนนี้มีปรายนั่งรออยู่ก่อนหน้าเเล้ว ป้าแป๊ด พี่หนูนากำลังจัดเตรียมโต๊ะกัน
"วันนี้มีอาหารง่ายๆค่ะ พี่ไนท์ แกงจืดกับไข่เจียวทรงเครื่องแล้วก็สลัดผักคะ" ปรายนำเสนอซะเต็มที่ ผมเห็นน้องดรีมทำหน้าเเหยเมื่อพูดถึงผัก นายไนท์วางน้องดรีมลงเก้าอี้ที่จำเนียงเตรียมไว้ให้น้องดรีมเป็นพิเศษ ผมเดินเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับปราย ข้างๆน้องดรีม นายไนท์ลังเลว่าจะนั่งตรงไหนดี ปรายจึงรีบขยับเก้าอี้เเล้วเรียกให้นายไนท์เข้าไปนั่ง
"น้องดรีม วันนี้ข้าวเช้าน่าทานนะครับ"ผมยิ้มให้น้องดรีมที่ตอนนี้ทำหน้าเจื่อน
"น้องดรีมไม่อยากกิน"น้องดรีมทำปากเบ้
"น้องดรีมไม่ทานเเล้วจะโตหรอคะ น้องดรีมทานเยอะๆป้าแป๊ดอุส่าห์ทำ"ปรายเธอพูดดุๆ นายไนท์เหล่มองนิดหน่อยเเต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจสายตานั่นเลย
"น้องดรีมของพ่ออยากทานอะไรครับเดี๋ยวพ่อให้ป้าแป๊ดทำให้ใหม่"น้องดรีมยิ้มขึ้นมาทันที
"น้องดรีมอยะ...."
"น้องดรีมครับ ทำไมน้องดรีมถึงไม่อยากทานข้าวเช้าพวกนี้ล่ะครับ"ผมถามเธอ ผมเองก็พอจะรู้ว่าทำไมแต่บางครั้งเราก็ต้องฝืน เพื่อให้เป็นนิสัย เเละให้น้องดรีมรู้จักกินผักที่หลากหลายซักที
"ก็มันมีเเต่ผัก น้องดรีมไม่ทานผักได้ไหมคะ"เธอหันมามองหน้าผมเเล้วทำตาปริบๆ
"ไม่ได้ครับ อย่าลืมที่อาหมอสั่งไว้สิครับ ว่าไง เเล้วถ้าน้องดรีมไม่ทานผัก สงสัยเราคงไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันเเล้วล่ะ"ผมทำน้ำเสียงเศร้า น้องดรีมเกาะเเขนผมเเล้วเขย่าเบาๆ
"ซินพี่ อย่าร้องสิคะน้องดรีมทานก็ได้ค่ะ คุณพ่อขาน้องดรีมไม่ทานอย่างอื่นละน้องดรีมจะทานผัก"ผมยิ้มให้เธอ น้องดรีมก็ยิ้มให้ผมจนเห็นฟัน ผมหันกลับไปทางนายไนท์ที่มองผมยิ้มๆ
ยิ้มอะไรไม่ทราบฮะ ชิ๊ ส่วนปรายก็ทำหน้าตาเเปลกๆเหมือนนางร้ายในละครที่ทำหน้าตาอิจฉานางเอกจนผมรู้สึกขนลุก
ผมฝืนให้น้องดรีมทานสลัดผักที่มีอยู่ในถ้วยใบเล็กๆ ผมยอเธอจนเธอสามารถทานจนหมด น้องดรีมถึงกับน้ำตาเล็ด นายไนท์หัวเราะน้องดรีมจนน้องดรีม งอลไปตามๆกัน
"วันนี้คุณพ่อจะอยู่กับน้องดรีมไหมคะ"น้องดรีมถามพ่อของเธอทันทีที่พ่อของเธอพาเธอมาส่งถึงห้อง
"เปล่าค่ะ วันนี้พ่อมีงานตอนบ่าย"
"เย้ดีค่ะ น้องดรีมจะให้พี่ไนท์สอนหนังสือ พ่ออยู่ให้กำลังใจน้องดรีมนะคะ"
"ค่ะคนเก่ง"ผมปล่อยให้พ่อลูกคุยกันเเล้วไปเตรียมโต๊ะกับเก้าอี้เพื่อเตรียมตัวเรียนหนังสือหลังจากที่น้องดรีม พักท้อง วันนี้เป็นพ่อน้องดรีมเองที่ทำกายภาพให้น้องดรีม หมอนี่ทำอย่างเบามือเหมือนกับขาน้องดรีมมันจะหักง่ายๆ น้องดรีม คุยกับพ่อของเธอ แล้วขอร้องในสิ่งที่ตัวเองอยากทำเมื่อหาย
"น้องดรีมวันนี้พ่อขอยืมตัวพี่ซินไปธุระกับพ่อด้วยนะคะ"นายไนท์ถาม จนผมหันขวับไปมอง
"ทำไมคะคุณพ่อจะพาพี่ซินไปไหน"น้องดรีมถามด้วยความสงสัย
"คุณจะพาผมไปไหน"ผมถาม รู้สึกไม่อยากไปไหนเลย
"จะรู้ไปทำไม"ผมอุตส่าห์ถามดีๆนะเนี่ย
"ก็ไหนคุณบอกว่ามีงานตอนบ่าย"ผมย้อน
"งานมีคนดูเเลอยู่เเล้ว แต่มีธุระสำคัญกว่า"คนพูดทำหน้าเฉย
"ผมไม่อยากไปอยากอยู่กับน้องดรีม"ผมพูดปัด หมอนั่นทำสีหน้าเริ่มไม่พอใจ
"ฉันสั่งให้ไปก็ไปสิ อย่าเรื่องมาก"
"พ่อคะ พี่ซินไม่อยากไปก็อย่าไปบังคับสิคะ" ขอบคุณนะครับน้องดรีมช่วยพี่ได้เยอะเลย
"ไม่ได้ค่ะ มันเป็นธุระสำคัญมาก" ไม่รู้จะธุระสำคัญอะไรนักหนา
"นายต้องไปกับฉัน"หมอนี่หันมาบอกด้วยน้ำเสียงเเข็งๆ
ตกลงต้องไปให้ได้ใช่ไหมเนี่ย ไม่อยากไปเลยอ่ะ ไม่รู้อะไรมันจะสำคัญขนาดนั้น แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมด้วย ผมนั่งหน้างอด้วยความไม่พอใจ ถึงอยากจะขัดขนาดไหน หมอนี่ก็จะพยายามบังคับผมตลอด แม้เเต่น้องดรีมก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย
ผมสอนหนังสือน้องดรีมจนถึงเที่ยง พาน้องดรีมทานข้าวเเละพักกลางวันโดยมีใครบางคน ที่กำลังจับจ้องมองผมอยู่ด้วยตลอดเวลา มันเลยทำให้ผมทำอะไรไม่ค่อยเต็มที่นัก อยากชวนน้องดรีมละเลงสีน้ำก็ไม่ได้ เพราะกลัวพ่อของเขาจะอนามัยจัดจนรับลูกตัวเองเวลาเละไม่ได้
"รีบๆหน่อยสินายน่ะ"คนเร่ง เร่ง ยิกๆ ผมขึ้นรถเเล้วปิดประตูกระเเทกใส่หน้า
"เเล้วใครบังคับให้มาล่ะ"ผมว่าแบบหงุดหงิด
"ทำตัวให้มันน่ารักให้เหมาะกับหน้านายหน่อย" ผมหันหน้าไปอีกทาง
"นาย......ซิน"ผมหันไปมองคนเรียก
"ทำตัวให้ดีๆล่ะ อย่าทำให้ฉันอาย"ว่าเเล้วก็ออกรถ
"อะไรล่ะ ที่ว่าให้ทำตัวดีๆตกลงคุณจะพาผมไปไหน"
"ไปหาลูกค้า"
"แล้วเกี่ยวไรกับผมล่ะ"
"แล้วนายมีหน้าที่อะไรล่ะนอกจากดูเเลน้องดรีมอย่างเดียว"หมอนี่ย้อนผม ผมนั่งคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก
"เอาเป็นว่าถึงเเล้วก็จะรู้เอง"
นายไนท์ขับรถกลับมาทางเดิมกับทางที่พาผมมาที่นี่ เขาพาผมเลี้ยวเข้าไปที่ลานจอดรถของโรงเเรมทางด้านหน้า ผมก็นึกว่าจะไปไกล เร่งซะสถานที่ๆจะไปมันอยุ่ไกลนักล่ะ
"My Dreams." ผมอ่านชื่อโรงเเรม ก่อนจะเดินตามหมอนี่เข้าไป พนักงานต้องรับพอเห็นนายไนท์ก็รีบกรูกันเข้ามาหา เเละยกมือไหว หมอนั่นจับมือผมจนผมตกใจ
"ทำอะไรอ่ะ"ผมเเกะมือออก แต่เหมือนผมจะพูดคนเดียวมากกว่า แถมกระชับมือเเน่นกว่าเดิม
"อ้าวไอ้ไนท์ รีบๆหน่อยเหอะมึง ให้ลูกค้ามารอทุกทีเลยนะ เดี๋ยวก็ได้เจ๊งกันพอดี"ผู้ชายใส่สูทผูกไทด์ ดูเรียบร้อย พูดทันทีที่เห็นหน้า
"เออๆกูรู้"แล้วหมอนี่ก็ลากผม เข้าไปในห้องอาหารของโรงเเรม
"โต๊ะไหน"นายไนท์ถามเด็กที่ดูเหมือนเด็กเสริฟ
"โต๊ะ6ครับ" จากนั้นก็ลากผมเดินตามไปอีกเเล้วหยุดอยู่ตรงโต๊ะริมหน้าต่างที่ตอนนี้มีผู้หญิง ใบหน้าสะสวยนั่งอยู่ก่อนเเล้ว
"สวัสดีครับคุณกิ่ง"นายไนท์ทักทาย เธอหันกลับมาจากทางหน้าต่าง เเล้วรีบลุก
"สวัสดีค่ะคุณไนท์ ไม่เจอกันตั้งนาน"เธอผายมือ นายไนท์จับมือทักทาย
"เชิญนั่งค่ะ"เธอผายมือให้นั่ง นายไทน์ดึงผมให้นั่งลงข้างๆ เธอทำหน้าตาเเปลกใจเล็กน้อยที่เห็นผม
"นี่เด็กของคุณไนท์หรือคะ"เธอถามเเละจ้องผมตาเป็นมัน
"นี่ภรรยาผมเอง" ผมหันขวับอ้าปากเหวอ เอาจริงหรอ
"ถ้าอย่างนั้นก็จริงสิที่มีข่าวว่าคุณไนท์เเต่งงาน แหมยินดีด้วยนะค้ะ สวัสดีค่ะ ดิฉันกิ่งค่ะ เป็นลูกค้าวีไอพีของคุณไนท์"เธอผายมือให้ผม ผมเลยต้องจับมือเธอทักทาย
"ครับเช่นกัน"ผมยิ้มให้เธอ เธอดูแปลกใจที่ผมตอบเเบบนั้น ถึงจะให้เล่นบทภรรยา แต่ก็ไม่ยอมเป็นผู้หญิงหรอกนะ
"ทำไมคุณพูดครับละคะ"เธอถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
"ก็ผมเป็นผู้ชาย"
"ภรรยาผมเขาเป็นผู้ชายนะครับ" นายไนท์ตัดบท คุณกิ่งทำหน้าเเปลกใจ
"กิ่ง งงมากเลยล่ะคะ ไม่เจอคุณไนท์ซะนาน คุณไนท์นี่เปลี่ยนไปเยอะนะคะ เมื่อก่อนไม่เห็นคุณจะควงผู้ชายเลยซักคน"เธอพูดเเล้วมองผมอย่างไม่น่าเชื่อ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองหน้าเเดงขึ้นมา
"ก็ไม่มีใครเหมือนกับซิน นี่ครับ แล้วอีกอย่างน้องดรีมเขาก็เลือกด้วย เเล้วคุณกิ่งคิดว่าไงล่ะครับ"นายไนท์ นายนี่หน้าหนาสุดๆอ่ะ
"อ่อ กิ่งไม่คิดอะไรหรอกค่ะ เเค่เสียดายเเทนพวกสาวๆคนอื่น ที่อยากได้คุณกันทั้งนั้น คิ๊กๆ"เธอหัวเราะ
"รวมถึงคุณด้วยหรือเปล่า"นายไนท์ทำหน้าทะเล้น
"อะไรกันคะคุณไนท์ อิฉันก็เเค่ลูกค้า คงไม่คิดเเบบนั้นกับคุณหรอกเเล้วอีกอย่างนี่ การ์ดแต่งงาน เดือนหน้าฉันจะเเต่งงานที่ อังกฤษ อย่าพลาดนะคะ ฉันเห็นคุณเหมือนเพื่อนคนนึงเลยนะเนี่ย" นายไนท์รับมาเเล้วยื่นมาให้ผม
"ยินดีด้วยนะครับจะเป็นเจ้าสาวซะเเล้ว ไปอังกฤษซะนานมิน่าละ"นายไนท์ทำน้ำเสียงหยอกล้อ
"บ้า ก็ไปทำธุรกิจนะเเหละคะ เเค่บังเอิญเจอคนที่ใช่ด้วยเท่านั้น คุณเองก็เหมือนกันเเหละ ฉันดีใจจริงๆที่คุณมีคนรักกับเขาซักที จริงไหมคะคุณ คุณซิน" เธอพูดกับนายไนท์เเล้วหันมาถามผมเฉย
"อ่อ ใช่ครับ"ผมเลยต้องเออออ รับบทไป
"เฮ้อ ฉันมีความสุขมากๆ เลย เเต่พูดถึงเรื่องไข่มุขกันดีกว่าค่ะ ฉันอยากได้เอาไปประดับชุดเเต่งงาน อยากให้คุณไนท์ช่วยหน่อย"
"คุณกิ่งอยากได้ขนาดไหน ก็เชิญสั่งมาเลยครับผมยินดี"นายไนท์เเละคุณกิ่งพูดถึงสินค้า เเต่ดูเหมือนจะปรึกษาเรื่องชุดเเต่งงานมากว่า สรุปแล้วไม่เห็นผมจะได้ทำอะไรเลย ได้เเค่มานั่งฟังสองคนนี้คุยกัน คุณกิ่งชวนผมคุยเหมือนกัน เเต่ผมก็ได้เเค่ถามมาตอบไป ไม่เหมือนนายไนท์ที่คุยซะออกรส
"ได้คุยกับคุณสองคนนี่สนุกจริงๆ เอาเป็นว่าอาทิตย์หน้า กิ่งจะมาใหม่นะคะ"เธอยิ้มเเละกล่าวลา
............................
"นายจงใจใช่ไหม"ผมถามทันทีที่คุณกิ่งไปแล้ว
"อะไร ฉันจงใจอะไร" ยังมีหน้ามาทำหน้าตายใส่อีก
"ก็บอกเขาว่าผมเป็นภรรยา"
"ก็หรือมันไม่จริงล่ะ นายก็เถอะไม่ตามน้ำเลย พูดออกมาได้ว่าครับ" นายไนท์กอดอกพูดเหมือนล้อเลียน
"นายจะบ้าให้ฉัน พูดค่ะหรอ ไม่ได้เว้ย ไม่เป็น"ผมโวยวาย แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่
"อายหรอไง ฉันยังไม่อายเลย หึหึ" พูดแล้วหัวเราะยียวน
"ไม่อาย เเต่......ฮึย จะกลับบ้าน"ผมพูดอย่างอารมณ์เสียเเล้วเดินหนีกลับทางเดิม เด็กเสริฟมองพวกผมตาปริบๆ ที่เห็นผมเเละนายไนท์เถียงกัน
อายไหม อายสิถามได้ ผมเป็นผู้ชายนะแถมไม่ได้เป็นอะไรกับหมอนั่น แต่หมอนั่นกลับทำให้คุณกิ่งคิดว่าผมเป็น ไม่รู้ว่าหมอนั่นมันกำลังจะแกล้งอะไรผม ตอนนี้รู้ว่าตัวเองรู้สึกหน้าชา จนถึงขนาดน้ำตาร่วงทันทีที่ออกมานอกโรงเเรม
"ฮึก"ผมปาดน้ำตาที่ไม่อยากให้ใครได้เห็นมันเจ็บหัวใจพิลึก นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย ผมเป็นอะไร
"ร้องไห้ทำไม ฉันทำให้นายโกรธหรอ"นายไนท์เดินเข้ามา เเละรั้งเเขนผมไว้ทันทีที่เห็นผมจะเดินหนี
"ไม่ได้ร้อง"ผมปาดน้ำตา ไม่อยากให้เห็นความอ่อนเเอ ไม่อยากให้หมอนี่ดูถูก เเค่โดนเขาเเกล้งเเค่นี้ผมก็ร้องไห้เเล้วหรอ
"ก็เห็นๆอยู่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเเกล้งนายนะ" นายไนท์จับเเขนผมนิ่ง
"ก็แหงละ มันเป็นหน้าที่ของผมอีกใช่ไหมล่ะ"ผมพูดน้ำเสียงประชด ไม่รู้ว่าทำไมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
"นายชอบฉันจริงๆหรือไง"ผมหันไปมอง
"ไม่ได้ชอบ ทำไมต้องชอบด้วยเพิ่งจะเจอกัน คุณหลงตัวเองมากไปป้ะ" ผมตอบน้ำเสียงกวนๆ
"หึ ให้มันจริง เเล้วทำไมต้องร้องล่ะ"ผมเงียบ
"ก็ ขี้ฝุ่นมันเข้าตา"ผมอ้าง
"นายนี่พิลึกจริงๆดูสิ หน้าตาดูไม่ได้เลย"นายไนท์เข้ามาเเล้วปาดน้ำตาออก ผมรู้สึกว่าใจเต้นแปลกๆ
"ไม่ต้องผมเช็ดเองได้" ผมผลักออกเเล้วเช็ดเอง
"อยากไปไหนล่ะจะพาไป" ผมชำเลืองตาขึ้นมองว่าหมอนี่จะเเกล้งอะไรอีก
"อะไรก็กลับบ้านสิ เบื่อนายเต็มทน"ผมพูดเสร็จเเล้วเดินไปที่รถ นายไนท์เดินกอดอกตามมา
"เฮ้อใครนะ ที่บ่นนักบ่นหนาว่าอยากจะเที่ยว พอถึงเวลาจะพาไปก็ไม่อยากไป มันน่าตีจริงๆ" นายไนท์ถอนหายใจเเล้วพูดน้ำเสียงเนือยๆ
"คุณจะพาไปไหนอ่ะ"ผมถามเเละน้ำเสียงเริ่มเปลี่ยน
"นายเปลี่ยนใจเเล้วนี่ งั้นเรากลับบ้านเถอะ"นายไนท์ปลดล็อครถแล้วเข้าไปนั่ง ผมเข้าไปนั่งตาม
"ติดไว้ก่อนได้ไหมอ่ะ"
"หืม"นายไทน์ทำหน้าแปลกใจ
"เที่ยวกับคุณมันจะสนุกตรงไหน รอให้น้องดรีมหายเเล้วไปกับน้องดรีมดีกว่า" นายไนท์เลิกคิ้ว
"เเน่ใจ"
"แน่ใจสิ"
"ไม่ใช่ เเน่ใจหรอว่านายจะรอให้น้องดรีมหายน่ะ"ผมหันไปมองหน้า หมอนี่กำลังทำหน้าตากวนประสาท
"ใช่ เเล้วก็จนกว่าคุณจะได้เจอคนที่ใช่จริงๆนั่นแหละ"ผมว่าตอกใส่หน้า นายไนท์หัวเราะเเล้วส่ายหัวไปมา
"ชาติหน้าเหอะงั้น"ผมหันไปมองคำตอบที่ให้ผมเเต่ดูเหมือนบ่นกับตัวเองมากกว่า
"เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ"ผมถามย้ำรู้สึกมันไม่ชัดเจน
"หึหึ"หมอนี่หัวเราะในลำคอ ก่อนจะออกรถ เเละยังไม่ให้คำตอบผมอยู่ดี
.............................................................
-
มาต่อแล้ว วว
-
เย้ ๆๆๆๆ มา ต่อ แล้วว
รัก คน แต่ง ที่ สู๊ดดดด
มา ต่อ อีกๆๆ
-
เหมือนจะมีพัฒนาการในทางที่ดีนะ
-
เหมือนไนท์จะพยายามเอาใจซินนะ
+1 +เป็ดให้ค่ะ
-
ซินน่ารักจัง แต่ตกเตียง 2 ครั้งแล้ว น่าสงสารจังเลย อิอิ :impress2:
ปล.แอบหมั่นไส้ปรายอ่ะ
-
ว้าวๆๆ มา2รอบเลยวันนี้ อยากให้เป็นแบบนี้ทุกวันจริงๆ
สำหรับความหวานแบบเบาๆ ให้เป็ด +1(เพราะยังกด+มิดั้ย :m17: )
-
น่ารักมากๆ
อยากให้ไนท์ชอบชินเร็วๆ
-
หุหุ
ขยันจริงๆคนแต่ง
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
คนแต่งขยันจริงอะไรจริง แบบนี้คนอ่านชอบ~
-
เหมือนไนท์จะชอบซินใช่ไหม
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
..... น่ารักจัง ......
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
รอตอนต่อไปจ๊ะ o13
-
น่ารักอ๊าาาาาาาา :-[
-
ไม่ต้องรอชาติหน้าหรอกพี่ไนท์
ชาตินี้ และก็คนที่อยุ่ข้างๆนายตอนนี้ไง ที่ใช่แล้ว
-
หวานกันจริง
แต่ไนท์นี่เป็นพ่อที่หวงลูกเวอร์จริงๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ความสัมพันธ์ดีขึ้นแล้วสิแต่ว่าซินน่ะพรุ่งนี้จะตกเตียงอีกรึเปล่าตกทุกเช้าเดี๋ยวก็เดี้ยงกันพอดีทางที่ดีให้พี่ไนท์กอดไว้แน่น ๆเลยจะได้ไม่ตกอีก
-
:L1:
-
หมั่นไส้ปราย :beat:
-
น่ารักอ่ะ :m3: :m3: :m3:
-
น่ารักกกกกกกกกก :m11:
มาต่ออีกนะๆ :m4:
-
ซินขยันตกเตียงจริงๆ
ปรายนี่ขี้อิจฉามาก อยากทำ
ตัวเด่นเหลือเกินอ่ะ
-
ยิ่งเขียน ภาษายิ่งดีขึ้นนะคะ สำนวนก็ลื่นขึ้นด้วย
สนุกมากค่ะ
-
เอ็ะ อะไร ยังไง..เหมือนจะหวานนิดๆนะ :o8:
แต่ยังคงหมันไส้ยัยคุณปรายเหมือนเดิม..
-
ขอให้ไนท์รักซินแบบโงหัวไม่ขึ้นเร็วๆเถอะ
-
บวกเป็ดค้าาา ให้กับความน่ารักของซิน
-
ต่อ <<<<รอบดึก>>>
...............
"ปรายพี่จะไปดูงานซักอาทิตย์นะ จะพาคุณซินไปดูงานด้วย เธอช่วยดูเเลน้องดรีมให้พี่ด้วยเเล้วกัน" นายไนท์พูดในขณะที่กำลังทานอาหารมื้อเย็น
"อ้าวทำไมละคะพี่ไนท์ มีออเดอร์เข้ามาหรือคะ"นายไนท์พยักหน้า
"อื้ม ใช่"
"คุณ ผมไม่ไปได้ไหม ผมอยากดูแลน้องดรีมที่นี่"นายไนท์หันมามอง
"ฉันอยากให้นายเรียนรู้งานฉัน" ตอนนี้ผมรู้สึกว่าอาหารมื้อเย็นของผมมันฝืดๆคอซะเเล้วสิ
"แต่คุณซินเขาไม่เป็นอะไรเลยนะคะมันจะไม่เร็วไปหน่อยหรือค้ะพี่ไนท์ที่ให้เขาไปดูงาน จะทำเสียเรื่องเปล่าๆนะคะ"ผมเพิ่งเห็นเธอมีประโยชน์ก็คราวนี้ถึงเเม้ว่ามันจะทำให้ความรู้สึกของผม รู้สึกติดลบก็เถอะ
"เดี๋ยวพี่จะให้เธอเข้าไปที่บริษัท ไปช่วยประวิทย์เรื่องสิ้นค้า ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีงานระหว่างที่อยู่ที่นี่ ป้าแป๊ดเดี๋ยวผมจะให้ไอ้บรีสมันมาช่วยดูอีกเเรงนะ" นายไนท์เเบ่งหน้าที่พร้อมตัดบท ทุกคนเหมือนโดนมัดมือชกให้ต้องทำตาม
"พรุ่งนี้นายก็เตรียมตัวด้วย"ผมพยักหน้าอย่างจำยอม ลองเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดี ถือซะว่าได้เที่ยวเเล้วกัน
ปรายแอบเหล่มองผมแล้วทำหน้าไม่พอใจ ก่อนจะลงมือทานอาหารต่อ ผมคงจะทำให้เธอเกลียดเข้าไปใหญ่ ผมรีบๆฝืนทานอาหารจนหมด โชคดีที่วันนี้น้องดรีมไม่ต้องลงมาทานข้าวด้วย เลยไม่ต้องมาเจอสภาพพวกผู้ใหญ่หน้าหงิก ให้เสียสุขภาพเด็ก
พอทานเสร็จผมรีบขอตัวทันที
น้องดรีมหลับไปแล้วผมเลยได้เเต่เข้ามาจูบราตรีสวัสดิ์เธอเบาๆ พอจะกลับห้องของตัวเอง นายไนท์ ก็ยืนเเอคท่ายืนพิงประตู
"คุณเป็นพวกย่องเบาหรือไง"ผมเเอบเน็บ
"ก็คงงั้นมั้ง หลับเเล้วสินะ น้องดรีม"
"คุณตาถั่วหรือไงก็เห็นๆอยู่" นายไนท์ยิ้มเเล้วเดินเข้าไปหาน้องดรีม ทำแบบที่ผมทำบ้าง แต่ผมไม่สนใจเลยเดินออกมาก่อน
"อย่าคิดนะ เเค่พี่ไนท์เลือกนาย ไม่ได้เเสดงว่าเขาจะชอบนายจริงๆ"ผมเลือกที่จะเดินผ่านโดยที่ไม่สนใจเธอ เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำดอะไรมาก
"ถ้านายไม่ได้คิดอะไรกับพี่ไนท์ ทำไมนายไม่คิดหาทางกลับบ้านนายละ นายก็คงเหมือนคนที่เเล้วๆมาหวังจะคบกับพี่ไนท์เพื่อหวังผลประโยชน์" ผมหยุดเดินเเล้วหันกลับไปมองเธอด้วยความไม่พอใจ
"พอเถอะครับผมว่าคุณน่ะคิดมากไปเองหรือเปล่า"เธอยิ้มเหมือนมีชัยที่สามารถปั่นหัวผมเล่น
"รู้หรอกนะว่าจริงๆเเล้วน่ะพี่สาวเธอต้องเป็นคนมาที่นี่ แต่นายนะสวมรอยพี่สาวนายมาเอง ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีเรื่องอะไรเเบบนี้ด้วย"
"คุณรู้อะไร คุณปราย คุณต้องการอะไรคุณก็พูดมาสิ"ผมเค้นเอาคำตอบจากเธอ ทำไมเธอถึงได้เกลียดผมมากมายขนาดนี้
"ย่ะ ใครๆเขาก็รู้ทั้งนั้นว่าพี่ไนท์เเต่งงานกับพี่สาวเธอ ถ้าคุณย่ารู้ว่าเธอไม่ใช่พี่สาวเธอล่ะก็ แม่เธอเเย่เเน่" ผมกำมือเข้าหากันเเน่น รู้สึกวาเธอจะเล่นเเรงซะเเล้ว
"อย่ามายุ่งกับครอบครัวผม" ผมพูดเสียงเเข็งรู้สึกเหมือนจุดเดือดมันเเล่นถึงจุดสูงสุด
"ทำไม ห่วงนักหรือไง ไม่เห็นพวกเขาจะห่วงนายเลยซักคน ใครๆมันก็เห็นเเก่เงินทั้งนั้นใช่ไหมล่ะ ถึงได้ยอมขายลูกสาวเพื่อเงินน่ะ"
ผลั๊วะ
"กรี๊ด!!!"ปรายกรี๊ดดังลั่นบ้าน ที่ถูกผมตบเข้าหน้าอย่างเเรง ทุกคนในบ้านพากันเเตกตื่นวิ่งมาดูรวมถึงนายไนท์ด้วย
"พี่ไนท์ นัง นังซินมันตบปราย ฮึก"ปรายจับเเก้มที่ถูกผมตบเเล้ววิ่งไปฟ้องนายไนท์ทันที
"อะไร เมื่อกี้ยังจะตบคืนผมอยู่เลยนี่ มาสิ เข้าไปหาทำไมล่ะผู้ชายน่ะ อย่าคิดนะว่าเป็นผู้หญิงเเล้วไม่กล้าน่ะห๊า"ผมท้าเเล้วทำท่าจะใส่ต่อ มันเหลืออดเต็มที่ป้าเเป๊ดรีบดึงผมไว้
"มันเกิดอะไรกันขึ้น"นายไนท์ถามด้วยความตกใจเเล้วมองหน้าผมเหมือนต้องการคำตอบ
"คุณ คุณซินเขาตบปราย ปรายเเค่เตือนเขาให้เขาไปช่วยงานพี่ไนท์ดีๆเองนะคะ ฮึก ฮือ"ตอแหลจริงๆเลยผู้หญิงคนนี้
"โอ้โห คุณนี่เล่นละครได้เก่งจริงๆนะ เมื่อกี้เขาว่าแม่ผมว่าขายลูกสาว!!!"ผมฟ้องกลับเธอทำหน้าเหมือนไม่จริง
"ไม่ใช่นะคะคุณซินใส่ร้ายปราง"
"ไม่ได้เว้ย!!"ผมตะคอก
"หยุด ไม่อายหรือไงทะเลาะกันต่อหน้าคนใช้แบบนี้ เป็นเจ้านายซะเปล่า ไปซินคุณไปกับผม"นายไนท์ดึงเเขนปรายออกเเล้วเข้ามาหาผม ผมสะบัดเเขนไม่ให้ผู้ชายคนนี้มาถูกตัว
"ไม่ไปเว้ย ไม่ปงไม่ไปไหนทั้งนั้นเเล้ว เหลืออดเเล้วนะ"ผมตะคอกใส่
"ป้าแป๊ด คุณดรีมตื่นร้องไห้จ้าเลยค่ะ"พี่หนูนาวิ่งเข้ามาบอก
"ตายเเล้วเดี๋ยวฉันไปดูเอง"ป้าเเป๊ดรีบวิ่งไปทันที นายไนท์จับเเขนผมเเน่น ทันทีที่จับได้
"เห็นไหมพวกเธอทำให้น้องดรีมตื่นเเล้ว ไปซินไปคุยกับผมในห้อง ส่วนเธอปราย พี่จะมาถามเอาความจริงกับเธออีกที" พูดเสร็จนายไนท์ก็ลากผมเข้ามาในห้อง พอห้องปิดลงผมก็ทุบหมอนี่ด้วยความโกรธ
"เพราะนาย เพราะนายคนเดียว เพราะนายรู้ไหม" ผมทุบไปร้องไห้ไปตอนนี้ผมรู้สึกผมจะกักเก็บอารมณ์ต่อไปไม่ไหว นายไนท์พยายามรวบมือผมเเต่มันคงจะลำบากเพราะผมทุบไม่หยุด
"หยุดก่อนเถอะน่า นายสงบสติอารมณ์หน่อยได้ไหม"
"ไม่ฟังเว้ย"ผมตะคอก
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าปรายพูดอะไรกับนาย แต่นายควรเก็บอารมณ์บ้าง"
"แบบนี้น่ะหรอ" ผลั่ก!! ผมต่อยเข้าดั้งด้วยความโมโห ใส่หมอนี่ไปเต็มๆ
"ผมจะกลับ ถ้าคุณไม่ให้ผมกลับ ผมก็จะหนีไปซะ อยากจะทำอะไรก็เชิญผมไม่กลัวเเล้วล่ะ"ผมทำท่าจะเปิดประตูเเต่ถูกขัดไว้
"นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น" นายไนท์เหมือนจะคุขึ้นมาบ้าง แต่ก็ดูเหมือนจะเก็บกลั้นเอาไว้
"นายมีสิทธิอะไรมาห้ามฉัน"ผมตวาด
"สิทธิหรอ สิทธิเเบบนี้ไง" ริมฝีปากผม ถูกบดเบียดด้วยริมฝีปากของอีกคนอยางไม่ทันได้ตั้งตัว ผมตกใจพยายามดิ้นเเละผลักใสออกไป เเต่ดูเหมือนหมอนี่ไม่ยอมลดความพยายาม เเละบดเบียดริมฝีปากเข้ามาอีกจนผมหายใจเเทบไม่ทัน ความรู้สึกแปลกๆเเล่นเข้าสู้ร่างกายผมทันที ผมนิ่งลงนายไนท์ยังไม่ยอมผล่ะจูบ เเละยิ่งทำมันมากกว่านั้น ริมผีปากค่อยขยับบดเบียด ริมฝีปากของผมลิ้นของหมอนี่สอดเเทรกเข้ามาในโพรงปาก ตอนนี้ผมรู้สึกโลกมันเบาหวิว และรู้สึกอ่อนเเรงขึ้นมา ผมใช้เเรงสุดท้ายที่มีผลักออก
เราต่างคนต่างหอบ น้ำตาผมเริ่มเอ่อขึ้นอีกเเล้ว รู้สึกสับสนไปหมด
"ทำไม"ผมถามเสียงสั่นไม่เข้าใจหมอนี่เลย ไม่เข้าใจเลย
"ฉัน ขอโทษนะ"นายไนท์มองหน้าผมนิ่ง
ผมนิ่งเงียบ เเล้วนั่งฟุบลงกับพื้นกอดขาตัวเองเเล้วปล่อยโฮ
"ฮึก ฮึก ฮือ" ผมร้องให้กับเข่าตัวเอง ผมรู้สึกได้ถึงมือที่กำลังลูบหัวผม
"หยุดร้องเถอะ ฉันเข้าใจว่าตอนนี้นายรู้สึกยังไง แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ยังไม่สมควรที่นายจะรับรูั ฉันขอโทษเเล้วกันที่ทำให้นายเจอเรื่องเเบบนี้" ไม่รู้ว่าหมอนี่พูดเรื่องอะไร ไม่รู้ว่าจะพร่ำบอกว่าทำไมว่าขอโทษ ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
"เงยหน้าขึ้นมองฉันสิ"นายไนท์จับคางผมเงยขึ้น ตอนนี้หน้าผมคงดูเเทบไม่ได้เลย
"ฉันสัญญา ว่าเรื่องลงตัวเมื่อไร ทุกอย่างจะถูกเปิดเผยให้นายรู้ ตอนนี้มันอาจจะดูซับซ้อนแต่ฉันอยากให้นายทน เพื่อเเม่เเละพี่ของเธอ"หมอนี่พูดด้วยสายตาที่จริงจัง เเล้วนิ่งเงียบ ผมเเละเขาเราจ้องตากัน สายตาของนายไนท์ดูสับสนในสิ่งที่กำลังจับจ้องผม ด้วยตาที่สั่นไหว ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ หน้าที่โน้มเข้ามาใกล้มันทำให้ผมใจเต้นขึ้นมาทันที ริ่มฝีปากของผมเเละเขาประกบเข้าหากันอีกครั้ง ผมหลับตาลงเพื่อรับสัมผัสอุ่นนั่น ซักพักนายไนท์ผล่ะออกเเล้วทำหน้าแปลกๆ
"บางทีนายอาจอยากจะสงบสติอารมณ์ เอ่อ ฉันไปดูน้องดรีมก่อนดีกว่า"นายไนท์รีบเดินออกจากห้องทันที
ตอนนี้หน้าของผมมันคงจะเเดงเเป๊ดเเน่ๆ ผมรู้สึกเหมือนวิญญาณจะออกจากร่าง ทำไมหมอนั่นมันช่างหยาบคายขนาดนี้นะ ขโมยกระทั่งจูบของผม ผมยังไม่เคยจูบใครเลยนะ หมอนั่นเป็นคนเเรกที่ทำแบบนี้ ใจของผมที่มันกำลังเต้นรัวจนจับจังหวะไม่ทัน ไม่ได้สนใจเรื่องที่หมอนั่นพูดเมื่อกี้เลยเพราะอะไรนะ หมอนั่นถึงได้ทำกับผมแบบนี้ ความรู้สึกถาโถมเข้ามามากมายก่อนที่มันจะหายวับไปกับตา
บางอย่างมันดูซับซ้อนซะจนผมรับไม่ไหวจริงๆ
หมอนั่นกำลังทำอะไร แล้วครอบครัวผมกำลังทำอะไร เรื่องเเต่งงานมันเป็นเเค่เรื่องบังเอินเท่านั้นไม่ใช่หรือไง ทรายหนีไปเเล้วผมปลอมตัวเเต่งเเทน แต่หมอนั่นพูดเหมือนกับว่าหมอนั่นรู้ดีว่าเรื่องมันเป็นอย่างไร ผมยังก้มหน้างุดเข้าหาหัวเข่าตัวเองเหมือนเดิม
ทุกคนทำเหมือนซินเป็นเด็ก
ทุกคนไม่เคยบอกอะไรซินเลย
ทุกคนทำเหมือนซิน ไม่สำคัญสำหรับพวกเขา
ความน้อยอกน้อยใจมันรู้สึกแทรกเข้ามาอีกแล้ว แม่เคยว่าซินหาว่าซินชอบทำตัวไร้ค่า เเต่การทำตัวไร้ค่าของซินเเบบนี้มันกลับทำให้เเม่มีความสุข ทรายเคยว่าซิยบ่อยว่าซินชอบทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต เเต่การกระทำของซินมันก็ช่วยให้ทรายพ้นทุกข์ ซินไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป ถ้ากลับก็เหมือนหนีตัวเอง แต่ถ้าเดินหน้าต่อไปไม่รู้ว่าตัวเองจะเจอกับอุปสรรค์อะไรอีก ผมนอนกับพื้นพรมไม่มีกะจิตกะใจ ที่จะลุกไปไหนเเล้ว
"ซักวันซินจะเป็นนักวาดภาพที่ยิ่งใหญ่" ผมเคยบอกกับพ่อเเบบนั้น
"พ่อครับ ซินอาจจะไม่เป็นนักวาดภาพที่ใหญ่ แต่ซินจะเป็นผู้ที่เปลี่ยนอนาคตของใครบางคนแทนได้ไหมครับ"ผมหลับตาลง และพูดกับพ่อที่ร่วงลับไปแล้ว ถ้าพ่อได้ยิน ขอให้พ่อช่วยซิน ขอให้พ่อคุ้มครองซินให้พ้นจากอันตรายด้วยนะครับ คุณพ่อ....
:impress3:
.................
-
มาต่อไวจุง ดีใจ :m2:
ปรายน่ากระทืบมาก
-
น่าสงสารน้องซิน
พี่ไนท์ รีบๆเคลียร์ดิ๊ ฮื่ออ
ขัดใจเจ้จริงๆ
-
Wowwwwwwwww
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
มา แล้ว รอบ ดึก อิอิอิ
ทัน ใจ มาก ค่ะ
มา ต่อ อีก เยอะๆ เลย นะ
เหมือน จะมี ปม เยอะ เลย เรื่องนี้ รอลุ้น ๆ
:mc4: :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :mc4:
พระเอก เริ่ม มีใจ ให้ อิอิอิ
-
ฮือ สงสารซินอะ
-
โอ๊ย เบื่อนังปรายจริงๆเลยเนี่ย
แต่ซินเป็นนายเอกที่ถูกใจมากอ่ะ
มีต่อยตัวร้ายด้วย เยี่ยมๆ
-
มันน่าน้อยใจแทนซินเหมือนกันแหะ
-
สะใจอีปลายมากๆ
แต่รู้สึกสงสารชินจัง
ต้องมีอะไรอีกแน่ๆ รอติดตาม
-
น้องดรีมเปรียบเหมือนโซ่ทองคล้องใจจริงๆ
น่ารักเว่อร์ อ๊ายยยยเขิน อยากอ่านตอนต่อแล้ว :-[ :-[ :-[
-
สงสารซินอ่ะ
รอตอนต่อไป
-
อืม นั่นสิ จะว่าไปมันก็แปลก
ที่คนบ้านนี้ดูไม่ค่อยตกใจอะไรเลย ที่ซินเป็นผู้ชาย :m21:
หรือว่ามันจะมีอะไรในกอไผ่หว่า อยากรู้อยากเห็นอ่าๆๆๆ :z3:
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ สมัครเป็นสาวกนายหัวไนท์กับน้องซินด้วยคน ^^
ถ้านายหัวอธิบายอะไรให้ฟังบ้าง ซินคงไม่อึดอัดขนาดนี้หรอก
ต้องมาแต่งงานแทนพี่สาวก็แย่พอแล้ว
แล้วพอมาอยู่กันนายหัว ก็มีหน้าที่แค่ทำตามคำสั่งอีก :z10:
อัพเร็วอัพไว จุใจมากเลยค่าาา :pig4:
-
ไนท์ยังไงเนี่ย จูบซินคิดอะไรหรือเปล่าเอ่ย
สงสารซินจังเลย :o12:
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะคะ ขยันอย่างนี้เรื่อยๆ ไปนะคะ อิอิ จะคอยติดตามค่ะ
-
ไปจูบเค้าทำไมอ่ะ !! :o
-
หมั่นไส้ยัยนางร้ายนั่น! ชิส์!!
-
เริ่มรักกันแล้วใชมั้ยละ
:n1:
-
บังอาญมากมาว่าหนูซินของเจ้
-
โอ้ว ซินน๊อตหลุด
-
ซินไม่น่าแค่ตบบักปรายเลยนะ น่าจะต่อยแม่ง !
รออ่านต่อจ้า
-
อ่านแล้วสงสารซิน
ปรายน่าถีบสักที
ตัวเองก็จ้องจับไนท์เหมือนกันใช่ไหม ชริ
จูบกันแล้วๆ กรี๊ดๆๆ :-[
-
โอ้ท่าทางจะซ่อนเงื่อนไว้เยอะน้าาา o22
-
อยากอ่านอีกกกกก
-
ซิน สู้ๆๆ เรื่องนี้สนุกมากค่ะ
รอคนเขียนมาต่อ อิอิ
-
เอาขนมจ่อหัวน้องดรีม
(มีแต่ปืนจ่อหัวไม่ใช่เรอะ)
บอกมานะ มีเรื่องซับซ้อนอะไร o11
-
น้องซินน่ารักกกกก
โดนพี่ไนท์จุ๊บซะละ เฮ้ออออ
เขินอ่ะ!!!
ทำไมดูมีปริศนา!?
อยากอ่านต่ออ่ะะ ^^
-
^^
-
นังปรายสมควรโดน..ชอบจังที่ซินสู้คน..นายเอกยุคใหม่ต้องแบบนี้แหละ o13
เริ่มรู้สึกอะไรต่อกันแล้วใช่มั้ย..จุ๊บๆกันแล้วด้วย..
-
ลับลมคมนัยจง(อย่า)เกิด ...
-
:กอด1:รอเรื่องราวคลี่คลาย
-
อีนางปรายโดนแค่นี้มันน้อยไป
ไนท์ต้องรู้เรื่องที่ทรายหายตัวไปแน่ๆ
และต้องรู้เรื่องที่แต่งงานนี้ด้วยแน่ๆ
-
ก่อนอื่นขอ
:beat: สำหรับนังพราย(ปราย)ตานี
และ
:L2: สำหรับผู้แต่งที่แสนขยัน
ปล.อยากได้ตอนยาวๆ 3เวลาแบบนี้ทุกวันเลยยย
-
มารอรอบเช้า ^^
-
สู้ๆน๊า =)
จูบแล้วว ><!!
-
ตาม จนกว่าจะรู้ความจริง :L2:
-
ตามอ่านจ้า เนื้อเรื่องสนุกมากจ้า ชอบ :)
-
ท่าจะซับซ้อนแฮะ
แต่สะใจจริง ๆเลยหนูซินสู้ ๆนะ
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
อดทนไว้น่ะซิน
เดียวมันก็ผ่านไป
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เรื่องทั้งหมดมันยังไงกันแน่ รออ่านต่อจ้าาาา
-
น่าน จุ๊บไป2 ครั้งเชียวนะ คุณไนท์ กำไร เหนอะๆ
-
บทบาทที่6
เมื่อคืนผมจำได้ว่าผมเผลอหลับไป ตอนที่กำลังนอนร้องไห้อยู่กับพื้นเเต่ทำไมพอตื่นเช้าขึ้นมาผมถึงได้นอนอยู่บนเตียง
"มองอะไร"ผมถามเเบบไม่พอใจเท่าไรนักเมื่อเห็นใครบางคนนอนจ้องอยู่เเบบนั้น พอผมลุกขึ้นนั่งผมรู้สึกปวดหัวตุบๆ
"นายไม่สบายนะ"นายไนท์ลุกตามบ้าง แล้วนั่งมองผมอยู่เเบบนั้น ผมหันหน้าไปอีกทาง เพราะสายตามันชอบมองเเต่ริมฝีปากเเละนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ทุกทีเลย
"หน้านายมันเเดงขึ้นอีกนะ ไหวไหมเนี่ย"นายไนท์เอามืออังหน้าฝากจนผมตกใจรีบปัดมือออก เเต่ดูเหมือนมันจะเเรงจนเหมือนเป็นตีมากกว่า
"หึ ยังไม่หายโกรธเรื่องเมื่อคืนอีกหรอไง"นายไนท์ยิ้มที่มุมปาก
"ไม่รุดิ่ ไม่รู้เหมือนกันอาจจะยังก็ได้"ผมหันหน้าไปทางอื่นเพราะยังไม่อยากเห็นหน้า คนที่กำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เรื่อยๆ
"นาย เอาหน้าออกไปไกลๆได้ไหมมองอยู่ได้โรคจิตหรือไง"ผมว่าหมอนั่นเพราะรู้สึกว่าตัวเองทำตัวไม่ถูก ยังไงก็ขอข่มไว้ก่อนเพื่อปกปิดอาการของตัวเอง
"อื้ม ก็ได้ๆ ว่าแต่ไหวไหมเนี่ย"
"ไหวน่ะไหวแน่ เเล้วจะเดินทางตอนไหนผมอยากรีบไปเร็วๆเพราะไม่อยากเห็นหน้าใครบางคน"ผมพูดเสร็จเเล้วลุกขึ้นยืน รู้สึกมันวูบๆจนเซ นี่เราไม่สบายจริงๆหรอเนี่ย
"ไหนบอกว่าไหว แบบนี้คงขึ้นเรือไม่ไหวเเน่ๆ"นายไนท์เข้ามาช่วยพยุงเเล้วบ่นผม ตอนนี้ผมเหมือนอยู่ในอ้อมกอดของเขาเลย
"ไหวก็ไหวสิเอ๊ะ"ผมว่าตะคอกเเล้วผลักออก รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที ทำไมหัวใจมันเต้นเเรงแบบนี้นะ นี่เราหน้าเเดงด้วยอ่ะ ไม่สบายหนักหรือไงเนี่ย ผมได้ยินเสียงหมอนั่นหัวเราะด้วยอ่ะ มันดูมีความสุขมากใช่ไหมที่เห็นผมเป็นแบบนี้
..............
ผมรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้บอกลาน้องดรีม นายไนท์บอกว่าไม่ต้องเพราะเดี๋ยวน้องดรีมร้องตาม แต่แค่ได้มองน้องดรีมก่อนเดินทางก็ยังดี โชคดีของผมที่ไม่เจอปรายในตอนเช้าเพราะมันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย นายไนท์ขับรถไปจอดที่โรงเเรงเพื่อเปลี่ยนเป็นรถอีกคัน
"ไอ้บรีสกูฝากน้องดรีมด้วยนะ"นายไนท์พูดกับผู้ชายใส่สูทคนเดิมที่ผมเห็นตอนที่ไปเจอลูกค้ากับหมอนี่ คนๆนี้คือบรีสนี่เอง
"เออๆ อย่าห่วง กูเลี้ยงเด็กได้น่า ให้กูดูก็บ่อยจะห่วงอะไรนักหนาวะ"ผู้ชายผิวสีแทนหน้าตาออกเเนวคนใต้ พูดพร้อมทำท่าชิวๆ
"กูห่วงว่ามึงจะพาหนูดรีมเล่นแผลงๆมากกว่า"นายไนท์กอดอกเเละทำสีหน้าจริงจัง
"มึงเคยเห็นหรอ...."คุณบรีสพูดทำว่าหรอซะยาวเหมือนล้อเลียน
"เดี๋ยวกูไล่มึงออกเลยนิ"นายไนท์ขู่เเต่ดูเหมือนคุณบรีสจะไม่เกรงกลัวเลย
"อะคร้าบเจ้านาย ว่าเเต่เจ้านายคร้าบพาภรรยามาไม่เห็นจะเเนะนำผมเลย"คุณบรีสพูดน้ำเสียงเหมือนล้อเลียนจนผมรู้สึกอาย
"จำเป็นไหม ว่าเเต่มึงเหอะจะพากูไปได้หรือยัง"นายไนท์เริ่มทำน้ำเสียไม่พอใจ
"โถ่ นิดหน่อยก็ไม่ได้เนาะ ออๆ"ผมหัวเราะกับท่าทางขี้เล่นของคุณบรีส นายไนท์ได้เหล่เเล้วจู่ๆก็จูงมือผมขึ้นรถ
"คุณจะจับมือทำไม"ผมสะบัดเท่าไรก็ไม่หลุด ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ เเต่พอตัวเองสัมผัสหมอนี่ทีไรใจมันสั่นทุกที นายไนท์ไม่ตอบได้เเต่เงียบเเล้วหันไปทางนอกหน้าต่าง
"ไอ้คุณไนท์มันเป็นเเบบนี้แหละน้องซิน มันหวงของเป็นจงอาจหวงไข่โอ๊ย!"พี่บรีสรีบจับหัวตัวเองเมื่อโดนฝ่ามือของนายไนท์
"น้อยๆหน่อยมึง"โดนดุคุณบรีส
"โหยไรวะ เล่นอะไรพิเรนหลุดข้างทางขึ้นมาทำไง"คุณบรีสทำท่ากระฟัดกระเฟียด หลังจากนั้นก็เงียบไปคงไม่อยากเจ็บตัวอีก
"ขอบคุณนะครับคุณบรีส"ผมขอบคุณเมื่อมาถึงท่าเรือ
"เรียกพี่เถอะครับเราคนกันเอง น้องซินนี่น่ารักจังนะครับไม่เหมือนคนบางคน อุตส่าห์มาส่งไม่มีการขอบคุณ ไปนะครับน้องซิน"พี่บรีสรีบขึ้นรถทันทีที่พูดจบ คงกลัวว่าจะโดนคนตรงหน้าทำร้ายเอา เลยรีบชิ่งซะก่อน
"ถึงเเล้วก็ปล่อยสิ"ผมบอกให้เขาปล่อยมือซักที
"ใครบอกว่าถึงต้องเดินไปที่ท่าอีก"พูดเสร็จก็จูงมือผมเดินตาม ทำเหมือนผมเป็นเด็กๆไปได้นะ
ผมเห็นเรือหลายลำหลายรุ่นจอดอยู่เทียบท่าเรือ มีเด็กวัยรุ่นนั่งเฝ้าพอเห็นพวกผมก็วิ่งเข้ามาหา นายไนท์ควักเเบงค์ร้อยให้เด็ก เเล้วโยนกระเป๋าใส่เรือCrownline กระโดดลงเรือไป
"ยืนบื้อทำอะไรล่ะขึ้นมาสิ"ผมรู้สึกหวาดเสียวตอนลงเรือจริงๆเพราะเเรงสั่นไหวของทะเล เเถมเรือมันยังโคลงเคลงอีก
"ไวๆ ต้องให้ฉันอุ้มนายอีกไหม"ผมรีบลงเรือทันทีหมอนั่นยื่นมือมาช่วยรับ ผมรีบจับทันทีเพราะกลัวหล่น นายไนท์สตาร์ทเครื่องเเละออกตัวออกทะเลได้ไม่นานผมก็รู้สึกมึนและผะอืดผะอมทันที
"ไงล่ะอวดเก่งดีนัก เเค่นี้ก็ไม่ไหวซะเเล้ว"ถ้าไม่พูดหมอนี่จะดีมากเลย ผมปาดน้ำตาที่มันเริ่มปริ่มๆ
"อีก15นาทีก็ถึงฝั่งเเล้ว"ชินเเล้วสิพูดได้นิ่ ลอยหน้าลอยตารับลมเเต่ผมนี่สิจะเเย่ ตอนนี้ลมมันตีขึ้นจนอยากจะอาเจียนอยู่เเล้ว
ผมใช้ความอดทนใน15นาทีในที่สุดก็มาถึง นายไนท์จอดเทียบท่าเรือ มันเหมือนผมหลุดออกจากนรกก็ไม่ปาน รู้สึกดีใจอย่างเเรงที่ได้ขึ้นฝั่งซักที
เกาะเล็กๆที่ใช้เวลามาที่เพียงเเค่30นาทีผมรู้สึกตื่นเต้น ไม่เคยมาในที่ๆเเบบนี้เลย นายไนท์เดินนำผมขึ้นท่าเรือที่ทำเป็นสะพานไม้เเละทอดยาวออกสู่ทะเล
"นายมีบ้านบังกะโลที่นี่ด้วยหรอด้วยหรอ"ผมแปลกใจที่เห็นแบบนั้นบ้านพักหลังเล็กไม่ใหญ่มากหลายหลังเรียงยาว
"อืมบางทีเราจะเปิดเกาะให้นักท่องเที่ยวได้มาพักน่ะ ที่นี่มีอะไรตื่นตาอีกเยอะว่างๆเเล้วฉันจะพาดู"ผมเดินตามหมอนี่ไป ผมเห็นคนหลายคนอยู่ที่นี่ พอเขาเห็นพวกผมก็ยกมือไหว้บางคน อายุมากกว่าพอเห็นนายไนท์ก็รีบยกมือไหว้ไปตามๆกัน
"ถึงเเล้วที่พัก"ผมมองบ้านไม้ที่ชั้นล่างเป็นบ้านปูนชั้นบนเป็นบ้านไม้ผสม คล้ายๆกับบ้านอีกฟากหนึ่งของทะเล เเต่ดูเหมือนบ้านหลังนี้ชั้นล่างส่วนมากจะเป็นกระจกใส่สามารถเห็นทั้นด้านในเเละด้านนอก
"ไม่มีใครอยู่หรอ"ผมถามด้วยความสงสัยเมื่อรู้สึกว่าบ้านเงียบผิดปกติ
"พวกแม่บ้านก็อยู่บ้านเล็กกันหมดเเหละ ที่นี่ก็มีแต่นายกับฉันในตอนนี้"นายไนท์พูดเสร็จก็วางกระเป๋าเเล้วนั่งตรงโซฟากลางบ้าน
"แล้วใครมาทำความสะอาดที่นี่หละ มันดูสะอาดมากเลยนะ"ผมสำรวจบ้านรอบๆ ไม่มีแม้บ้านแต่ที่นี่กลับดูสะอาดสะอ้านดี
"ชาวบ้านที่อยู่บนเกาะน่ะ บางทีก็มาทำความสะอาดให้ ฉันไม่ได้ล็อกบ้าน"
"อ้าวแล้วนายไม่กลัวของหายหรือไง"
"ฉันมั่นใจคนของฉัน ฉันให้ที่เขาได้อาศัยทำมาหากิน ถ้าเขาทำแบบนั้น พวกเขาก็จบ"อื้ม นายใหญ่มากกก เลยสินะ
"สรุปผมต้องอยู่กับคุณแค่สองคนใช่ไหมเนี่ย"นายไนท์พยักหน้า ผมได้เเต่ชันคางด้วยความเซง
"ทำไมอยู่กับฉันมันน่าเบื่อนักหรือไง"พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนิดๆ
"เปล๊า ก็เเค่บ้านมันเงียบ"ผมเเถไปเรื่อย ถ้าผมอยู่กับหมอนี่สองคนเเล้วผมควรจะทำตัวยังไงดีเนี่ย
"รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง" ผมพยักหน้าตอบ
"จะเก้าโมงละเดี๋ยวฉันออกไปข้างนอกเเปปเดี๋ยวมา พักผ่อนก่อนล่ะนาย"ว่าเเล้วก็ทำอะไรปุ๊บปั๊บ โดยที่ไม่รอให้ผมพูดเลย บ้านหลังนี้ให้ความรู้สึกดีก็จริง แต่มันเงียบเเละวังเวงมากจนรู้สึกขนลุก อย่างน้อยๆ ถ้าน้องดรีมอาศัยอยู่มันคงจะมีเสียงหัวเราะของน้องดรีมกลบเกลื่อนความเงียบนี้ได้บ้าง
"ไปนานชมัด"ผมบ่นเเล้วชะเง้อคอมอง หิวก็หิว แต่ไม่รู้จะหาอะไรกินได้ที่ไหน บ้านก็ไม่กล้าสำรวจเพราะความกลัวไม่เข้าเรื่อง ตอนนี้อยากให้หมอนั่นอยู่ด้วยแล้วสิ
"นั่งทำหน้าแบบนั้นอีกละ"เหอะพอบ่นถึงก็มาเลย
"อะ เอาของในนี้เทใส่ชาม จะได้ทานข้าวเช้ากัน"นายไนท์ยื่นถุงให้ผม
"อะไร นายใช้คนป่วยหรอ"ผมว่าเเบบน้อยใจ ทำท่าทางอิดออดนิดหน่อย นายไนท์เหมือนรู้ทัน ยิ้มเเล้วดึงถุงกลับ
"ป่วยงั้นหรอ"ผมพยักหน้า นายไนท์โน้มหน้าเข้ามาใกล้ จนผมเเทบตั้งตัวไม่ทัน
"งั้นฉันจูบนายซักทีดีไหม จะได้หายป่วย"ผมรีบส่ายหัวทันทีเเล้วดึงถุงที่ใส่อาหารมื้อเช้าในนั้น
"ฮะๆ มันเป็นมนต์ ฉันทำกับน้องดรีมออกจะบ่อย" ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก ผมรีบลุกทันทีเพราะ รู้สึกหน้าตัวเองมันร้อนผ่าว ขึ้นมาอีกเเล้ว
"ให้นายจูบก็บ้าเเล้ว ไม่เห็นต้องเเกล้งกันเลยบอกดีๆก็ได้"ผมเดินหนีด้วยความเขิน
"นายไปผิดทางน่ะ ห้องครัวอยู่ทางขวามือ" ผมรีบเลี้ยวไปทางขวามือทันที เพราะตอนเเรกจะเดินไปผิดทาง ผมได้ยินเสียงหัวเราะร่วนของหมอนั่น ซะลั่นบ้าน เห็นผมอายเเล้วมันสะใจมากใช่ไหมเนี่ย
..................
นายไนท์ยื่นยาที่อยู่ในเเก้วใส พร้อมกับน้ำเปล่าเต็มแก้วให้ผม หลังจากทานอาหารเสร็จ ก็ปาไปเกือบสิบโมงเเล้ว ผมรับยาเเละน้ำมาเเละทาน เพราะรู้สึกครั่นตัวขึ้นมาอีกเเล้ว
"วันนี้ยังไม่ต้องลุยงาน ยังพอมีเวลา พักผ่อนให้หายดีก่อนเเล้วกัน"นายไนท์พูดเสร็จก็จัดการเก็บจานไปล้าง โชคดีที่หมอนี่ไม่ใจดำใช้ผมล้างให้อีก
"แล้วคุณจะไปไหนล่ะ"ผมถามเพราะไม่อยากอยู่คนเดียวยังไม่ชินกับบ้านหลังนี้เลย
"ฉันจะออกไปฟาร์มซักแปปน่ะ"ผมรู้สึกใจฝ่อขึ้นมาทันที
"เดี๋ยวจะหาเด็กมาอยู่เป็นเพื่อนน่า"นายไนท์เหมือนรู้ใจรีบพูดขึ้นมาทันที ส่วนผมก็ใจชื้นขึ้นมาอีกนิด
"อย่าไปนานนะ"ผมเผลอบอกเสียงอ่อย นี่ผมบ้าไปแล้วหรือไงเนี่ยพูดอะไรออกไปนะ
"อืมเเล้วฉันจะรีบกลับมานะ สัญญาว่าจะกลับไวๆ ที่รัก"ผมเหวอกับประโยคสุดท้ายที่นายไนท์พูด
"ห้องนอนอยู่ชั้นสองขึ้นบรรไดไป ห้องซ้ายมือนะ ฉันไปละเดี๋ยวจะรีบกลับ"แล้วหมอนั่นก็ยิ้มให้ผม เป็นยิ้มที่ดูอบอุ่นใจพิลึก ถ้าหมอนี่ยิ้มแบบนี้ทุกครั้งก็ดีสิ ก็ยังดีกว่าที่ชอบยิ้มยียวนกวนประสาททุกครั้งที่เราเถียงกัน
.............
บ้านทั้งบ้านเงียบลงอีกครั้งเมื่อนายไนท์ออกไปแล้ว ผมรู้สึกหนักหัวเลยขึ้นชั้นบนเพื่อไปยังห้องพัก บ้านหลังนี้ช่างเงียบเหงา หรือเป็นที่ผมกันเเน่ ผมเปิดห้องเข้าไปด้านใน ด้านในห้องดูโล่งๆ ผมเดินเข้าหาที่นอนนุ่มๆทันที หน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่ผ้าม่านเปิดออกเล็กน้อย ตอนที่ผมมาฟ้ายังสดใสอยู่เเล้วเเต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันอึมครึมชอบกลอีกไม่นานฝนอาจจะตก เเล้วหมอนั่นจะเปียกฝนใหมนะ ผมกลิ้งไปบนที่นอน สายตาก็เหลือบไปเห็นรูปๆหนึ่ง เป็นรูปครอบครัวที่มีพ่อเเม่ลูก เเน่นอนนั่นคือนายไนท์เเละภรรยาของเขา ผู้หญิงที่กำลังอุ้มเด็กทารกน้อยเธอยิ้มละมัยให้กล้อง เป็นยิ้มที่บริสุทธิ์ หน้าตาของเธอช่างสวยอย่างที่ใครๆว่าจริงๆนายไนท์ยืนโอบไหล่ของเธอไว้และยิ้มแบบมีความสุขที่สุดในชีวิต.................ซักวันผมจะได้เห็นรอยยิ้มนั่นไหมนะ ผมจะมีโอกาศได้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขแบบนั้นไหม...............
ผมอยากเห็นผมอยากให้ผู้ชายคนนี้ยิ้มแบบนี้ให้กับผมบ้าง บางทีผมอาจต้องการใครซักคนที่เขาคนนั้นเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของผม แล้วคนๆอาจจะเป็น.............................ผมสลัดหัวไล่ความคิดทั้งหมดออกไปซะ รู้สึกว่าตัวเองจะเหลวไหลขึ้นทุกทีเเล้วสิน่า
"ถ้าคุณยังมีชีวิตอยู่บางทีผมอาจจะไม่ได้เจอกับพวกเขา................คุณคิดว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องของพรมลิขิตไหม"ผมถามแม่ของน้องดรีมที่อยู่ในรูป บางทีถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่ผมอาจจะไม่ได้เเต่งงาน นายไนท์อาจจะไม่ได้เจอผม ผมเเละพวกเขาเราอาจจะไม่รู้จักกันเลย บางทีเราอาจจะไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพวกเขามีตัวตนจริงๆ ส่วนผมก็อาจใช้ชีวิต เอื่อยเฉื่อยไปวันๆกับพวกเพื่อนซี้ที่พักหลังๆไม่ได้ติดต่อกันเลย
"เฮ้อ!" ผมถอนหายใจเเล้ววางรูปไว้เหมือนเดิม นายไนท์อาจจะยังคิดถึงเธออยู่ เมื่อก่อนพวกเขาคงจะรักกันมากสินะ ดูจากรูปนี้เเล้ว
"ใครก็ไม่มีทางมาแทนพี่มะปรางได้"คำพูดของปรายมันกลับมาวนเวียนอยู่ในหัวสมองของผมอีกแล้ว
"บางทีเราควรเชื่อใจตัวเองมากกว่าเชื่อคนอื่น" พ่อเคยสอนไว้
เชื่อใจตัวเองสิซินอย่าพยายามให้ใครมาเป่าหูเราได้ บางครั้งเรื่องบางเรื่องมันก็ต้องการระยะเวลาเพื่อหาคำตอบ บางทีเราอาจจะยังไม่ค้นพบตัวตนของเราจริงๆก็ได้
ผมข่มตาหลับ เพราะคิดมากจนหัวสมองเริ่มปวดขึ้นมาอีกครั้ง ฟ้าเริ่มมืดเเละเริ่มมีฝนโปรยปรายทำให้อากาศช่างเย็นเหลือเกิน ผ้าถูกกระชับจนเหมือนจะคลุมโปงอยู่เเล้ว ป่านนี้น้องดรีมจะเป็นยังบ้างนะ จะบ่นถึงผมไหม ทนอีกเจ็ดวันก็ได้กลับไปหาน้องดรีมเเล้วตอนนี้ก็ได้เเต่ทนเหงาไปก่อน
นอนเถอะซิน นายคิดซะจนหลับไม่ลงอีกแล้ว หวังว่าหมอนั่นจะกลับมาเร็วๆจริงๆอย่างที่สัญญาไว้เเล้วกัน......
...............
-
แอบมีใจให้พี่ไนท์แล้วล่ะสิ
-
เริ่มรักเขาแล้วละสิ :z2:
-
รอ
ร๊อ รอ
น้องซินเริ่มตกหลุมรักพี่ไนท์เข้าแล้วอะจิ หุหุ
-
ไนท์นี่เอะอะขู่จะจูบอย่างเดียวเลย
-
ชักหวั่นไหวแล้วล่ะสิ
-
สู้ๆ นะ ซิน
:z2:
-
คู่นี้น่ารักมากมายขอบคุณนะคะทีมาทุกวันชอบคะ :L1:มใ
-
ซินรักพี่ไนท์ บอกไปเลยๆ :m11: :m3:
-
อ๊ะ เริ่มหวั่นไหวแล้วใช่ป่าว
-
สนุกอ่าาา ชอบจัง มาอัพไวๆนะจ้าาา
-
เริ่มหวั่นไหวน้ำตาลขึ้นแล้วอิอิ :laugh:
-
ค้างงงงง O[]O!!!
มาต่อเร็วๆนะค่ะ : )
-
หวั่นไหวซะแล้วววววว :z2:
-
ซินน่ารักขึ้นเรื่อยๆนะเนี่ย น่าจับกดจริงจริ๊งงงง~
:impress2: :impress2: :impress2:
-
รักกันเร็วๆนะจ้ะ
-
ชูวับ ชูวับ มันชักมีซัมติงๆ กันนะ
-
บ้านเงียบมากเลยนะนั่น เอ...จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า
-
รักเค้าเข้าแล้วสินะ :o8:
-
เริ่มจะรู้ใจตัวเองกันแล้วละซิ
:o8:
-
ซินเหงาเลยอ่ะ ไนท์ทิ้งซินอยู่คนเดียว รีบกลับมาหาซินไวๆนะ
-
หวายยยยยยยยยยยยยยย
:-[ :-[ :-[ :-[
เริ่ม จะ มี ใจ ให้ กัน อิอิอิ
มา ต่อ อีกๆ
-
มาต่ออีกนะ
อยากอ่านอีก
-
นี่คือหวั่นไหวงั้นเราะ
เชื่อตัวเองคือ เชื่อหัวใจตัวเองช่ะ
อ่อยยย
>< สู้ๆนะ ความรักเป็นเรื่องคนสองคน
ขอให้หวานๆๆๆๆ
-
น้องซินหลงรักพี่ไนท์แล้วสิแล้วพี่ไนท์ล่ะคิดยังไง
-
ซินเริ่มรุ้ใจตัวเองแร้ว อิอิ รอคนเขียนมาต่อจร้า
-
พี่ไนท์กลับมาไวๆนะ
ซินเขารออยุ่
-
ชอบรื่องนี้จังห้ควมรู้สึกถึงกลิ่นอยทล ซินน่รัก
-
ซินรักไนท์แล้วใช่ไหม
-
เริ่มชอบไนท์แล้วล่ะซิซิน ว่าแต่เมื่อไหร่ปมจะคลายอ่ะ รอตอนต่อไป ชอบ~
-
จูนหากันตอนละนิด รักแจ่มใส :o8: :-[
o13
-
ซินอย่าคิดถึงคำพูดของยัยปรายนั่นเลย
-
ตั้งหน้าตั้งตารอนายหัวกลับมาเลยนะ หนูซิน o18
ยอมรับใจตัวเองวันละนิดๆ เด๋วอีกคนก็เข้ามาในใจเต็มๆเองแหละ :กอด1:
-
ป่วยแล้วอ้อนได้น่ารักมากก
แต่ก็ไม่ได้อยากให้ป่วยบ่อยๆหรอกนะ
-
อืม เรื่องนี้เหมือนจะไม่ซับซ้อนแต่ก็มีอะไรซับซ้อนนะ
เริ่มน่ารักกันแล้ว จูบนิดกอดหน่อยพอให้ชื่นใจ :-[
ยัยปรายหมาหวงก้างจริงๆ :beat:
-
:z6: นายแน่มากซิน เอาหมอนฟาดหัว o13
-
ซินเริ่มหวั่นไหว
แต่ไนซ์นิยังไงล่ะ เริ่มหวั่นไหวเหมือนกันใช่ไหม
สมน้ำหน้าปรางโดนตบ
555 สะใจ
-
:กอด1: ทั้งหวั่น และ ไหว เฮ้อ รักเค้าแล้วสินะซิน
-
สะใจ ตบมันเลยย
-
ค้างงง =()='
มาต่อไวๆน้าาา :mc4:
-
:-[ :-[ :-[
-
บทบาทที่7
"นาย นาย ตื่นมาทานข้าวก่อนครับ นายบ่ายเเล้ว"ใครไม่รู้มาเขย่าที่ตัว พอผมลืมตาก็เจอคนแปลกหน้าถึงกับตกใจ
"นาย นายหัวให้เอาข้าวกลางวัน กับยามาให้น่ะนาย"ผมมึนงงเล็กน้อย เด็กผู้ชายผิวดำอายุประมาณ10-12ปีกำลังจัดข้าวให้ผม ผมลุกเเบบมึนๆมองออกนอกหน้าต่างฝนตกหนักน่าดู
"แล้วนายหัวเธอล่ะ"ผมถามเเล้วลุกเดินนั่งลงที่โต๊ะเล็ก
"นายหัว ฝากมาบอกว่าอีกประมาณ ชม.นายจะกลับเเล้ว แล้วบอกให้นายกินข้าวก่อน"ผมพยักหน้าหงึกหงัก ข้าวผัดทะเลร้อนๆ กลิ่นหอมๆน่าทานจนผมรู้สึกหิวขึ้นมาทันที
"แม่ผมทำเอง"ผมพยักรับรู้เเล้วลองตักขึ้นทาน มันอร่อยเหมือนหน้าตาของมันจริงๆ
"นี่คุณรู้ไหมนายหัวบอกว่าให้ผมมาดูเเลนายหญิงคุณคือนายหญิงใช่ไหม" ผมแทบสำสักข้าว
"อะไรนะ หมอนั่นบอกให้เรียกนายหญิงหรอ" พยักหน้าว่าใช่อีก โอ้ยตายละเรา
"นาย กินยาด้วยนะไม่กินยาเดี๋ยวไอ้จ้อนคนนี้มันจะซวยเอา"เด็กจ้อนมองผมทานข้าวจนผมทานเกือบไม่ลง
"นี่ขอร้องละอย่ามองเวลาคนอื่นเขาทานได้ไหม"ขนาดผมว่าเจ้าเด็กนี่ยังทำหน้ามึนใส่อีก
"นายหัวบอกให้ผมดูจนกว่านายหญิงจะทานหมด"
"นี่ห้ามเรียกว่านายหญิงรู้ไหม เรียนคุณสิ นายก็ห้ามพูด มันดูไม่เพราะ"เด็กจ้อนทำหน้างง
"แล้วมันไม่เพราะตรงไหนอ่ะ"
"งั้นเรียกพี่เเล้วกันพี่ซิน นะ เข้าใจไหม เเค๊กๆ"จนได้เลย มัวเเต่เถียงกับเด็กนี่จนสำลัก เเล้วเมื่อไรจะทานหมดล่ะทีนี้
"ถ้าเรียกเเบบนั้นผมก็โดนนายหัวเล่นเอาสิ"เออไอ้นี่มันไม่เลิก
"ถ้างั้นบอกไปว่า พี่ให้เรียกเเบบนั้นเข้าใจ๊"
"คับผ้ม"เด็กจ้อนทำท่าฮึกเหิมจนผมอดขำไม่ได้
ฝนทางด้านนอกยังตกหนักอยู่เหมือนเดิมเเละอีกนานกว่ามันจะหยุด นายไนท์อาจจะยังกลับไม่ได้ ผมทานยาเเละกะว่าจะนอน
อีกซักหน่อย เพราะบรรยากาศมันชวนนอนเหลือเกิน
"จ้อนไปก่อนนะ มานานเดี๋ยวเเม่จ้อนจะว่าเอาที่หนีงานมา"ผมพยักหน้าเเล้วเด็กจ้อนก็ออกไป ผมเลยนอนงีบต่อ
.............
ผมรู้สึกได้ถึงเเรงยุบของที่นอน เเละมือใครบางคนกำลังจับหน้าฝากผมอยู่ ผมปรือตาขึ้นมองเเต่ยังไม่ตื่นดี เห็นเหมือนนายไนท์กำลังเอาผ้าเช็ดตัวผมอยู่
"น่ะ นาย"ผมจับมือนายไนท์ที่กำลังเช็ด
"นายไม่ได้ทานยาหรือไงทำไมไข้ไม่เห็นจะลด"ผมกินนะ หมอนี่กลับมาถึงก็บ่นๆๆๆ
"ทานแล้วหรอก เเต่ยามันขับพิษไข้ คุณไม่เคยดูเเลคนป่วยหรือไง"ผมว่าเเล้วลุกขึ้นนั่ง ว่าเเต่เสื้อหายไปไหน
"นี่คุณถอดเสื้อผมหรอ"ผมตกใจเอาผ้าห่มปิดตัวเอง
"ก็จะเช็ดตัว"
"ไม่ต้อง! ไมต้องเลย เช็ดตัวเดี๋ยวผมอาบน้ำดีกว่า" นายไนท์ถอนหายใจ
"เฮ้อ อะไรเนี่ยผู้ชายด้วยกันยังจะอาย นายบ้าหรือไง" ผมค้อนใส่
"ไม่ได้อาย แค่มันเเปลกๆไม่เคยมีผู้ชายด้วยกันมาเช็ดให้"
"แบบไหนล่ะที่เรียกว่าแปลก หืม"นายไนท์เลิกคิ้วถาม จะตอบว่าไงดีล่ะ มันแปลกที่ว่าเป็นนาย เรื่องอะไรจะบอกล่ะ
"ไม่เอา จะอาบน้ำทุกทีอาบเดี๋ยวก็หาย"ผมลุกขึ้นนั่ง นายไนท์จับเเขนผมบีบเบาๆ เเต่มันก็คงเป็นรอยเพราะผิวขาวๆของผมมันเเดงง่าย
"นายอยากจะเช็ดตัวดีๆ หรือว่าให้ฉันบังคับ"นายไนท์ยิ้มเเสยะจนผมขนลุก
"อ่อ กะ ก็ได้ ชิ๊ อะๆ เช็ดก็เช็ด"ผมยืนเเขนเเล้วหันหน้าไปทางอื่น
"ก็เเค่นั้น"นายไนท์ส่ายหัวเเล้วค่อยๆเช็ดตัวผม ถึงฝนจะหยุดเเล้ว เเต่อากาศมันก็ยังหนาว ขนแขนผมตั้งชันขึ้นมาทันทีที่ถูกผ้าเย็นๆสัมผัส ทุกๆครั้งที่หมอนั่นถูกตัวผมมันทำให้รู้สึกแปลกพิลึก
"ทำไมนายชอบทำหน้าเเบบนี้"ผมหันมาด้วยความสงสัย
"หน้าเเบบไหนล่ะผมก็ทำหน้าปกติ"
"ก็...........นายทำหน้าเเบบ ให้ตายเถอะถ้านายเป็นผู้หญิงนายคงไม่รอดเเล้วละนะตอนนี้"ผมนิ่งคิดกับคำพูดเพราะยังไม่เข้าใจ แต่พอรู้ความหมาย หน้าผมถึงกับเเดงขึ้นมาทันที
"ไอ้บ้า คิดอะไรลามกอยู่ใช่ไหม"ผมเอาหมอนเหวี่ยงใส่หน้า
"555"นายไนท์หัวเราะลั่น
...........................
ผมรู้สึกดีขึ้นมาก อาจเป็นเพราะกินยาถึง ผมเป็นคนที่ป่วยง่ายหายไว เลยไม่ค่อยกังวลเท่าไรว่าไข้จะกลับมาเล่นงานผมอีก เมื่อวานนี้เกือบทั้งวันที่ผมนอนพักอยู่เเต่บนเตียง นายไนท์คอยดูเเลผมอยู่ตลอด เขาก็เป็นคนดีเหมือนกัน บางทีผมควรจะทำดีกับเขาบ้าง..............เเล้วอะไรล่ะที่ผมจะทำเพื่อเขาได้
"หายเเล้วหรือไง ถึงได้ออกมาตากน้ำค้างเเต่เช้า"นายไนท์ทำเสียงดุๆ
"ชิว ชิว สบายมากเลยตอนนี้"ผมทำท่าทางยักไหล่เเละมองทะเลที่กำลังต้องเเสงเป็นประกาย
"ทำเป็นอวดเก่งนะ เมื่อคืนต้องให้ฉันดูเเลทั้งคืนรู้ไหมว่ามันเหนื่อย"
"อ้าวหรอ ผมนึกว่าคุณนอนไม่หลับ เลยว่างดูเเลผม ฮิฮิ" ผมหัวเราะกับอาการบนหน้า หมอนี่ชอบทำหน้าดุๆก็จริง
เเต่จริงๆแล้วเป็นห่วงละสิ
"หัวเราะอะไรมิทราบ"นายไนท์ทำน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย
"ป๊าว ก็เเค่..............................ขอบคุณ"ผมก้มหน้างุด เเละบอกขอบคุณเสียงเบา มันเเทบเหมือนผมจะไม่ได้พูดเลยด้วยซ้ำ
"ก็เเค่นั้น"นายไนท์บิดขี้เกียจ เเล้วจับมือผม ผมมองหน้าด้วยความแปลกใจ
"ฉัน...........ฉันอยากให้นาย เรียกชั้นว่า พี่"นายไนท์หันหน้าออกทางทะเล ไม่ได้มองหน้าผมเลย
"ก็เเล้วทำไมคุณไม่เเทนตัวเองว่าพี่ละผมจะได้เรียกตาม" ผมเองก็มองหน้าเขาไม่ติด รู้สึกมันขัดเขินชอบกล
"ถ้า ถ้า ฉัน เอ่อ ถ้าพี่ เรียกตัวเองว่าพี่เเล้วซินจะเรียกไหม" ผู้ชายคนนี้คงใช้ความพยายามอย่างสูงในการพูด ท่าทางลอกแลกนั่นดูเหมือนกับว่า มันเป็นอะไรที่พูดยากจริงๆ
"เรียกสิ จะให้ซินเรียกว่าพี่ซินก็เรียกนะ........... พี่ไนท์"ผมเองก็เขินไม่น้อยเหมือนกัน รู้สึกเหมือนว่าทำตัวไม่ถูก ผมเหล่ไปมอง เเต่หน้าผมยังก้มอยู่ พี่ไนท์ ที่ตอนนี้ผมเปลี่ยนสรรพนามไปเเล้ว กำลังหน้าเเดงหรือว่าผมคิดไปเอง
"อ่อ สายเเล้ว พี่ว่าเราไปทานข้าวเช้ากันเถอะนะ"พี่ไนท์ดูนาฬิกาข้อมือ เเละเปลี่ยนเรื่องทันที
"ผม ซิน ซินไปทำอะไรให้ทานดีกว่า"ผมรีบวิ่งเข้าบ้านก่อนเลย เพราะตอนนี้รู้สึกว่าหัวใจเต้นไม่หยุด
อ๊าก นี่มันอะไรกันเนี่ยนี่เขาทำแบบนี้เพื่ออะไร ผมไม่อยากหลงตัวเองเลยจริงๆ เเต่มันก็แอบคิดไปแล้ว รักงั้นหรอ
บ้าน่าซิน เขายังไม่ได้พูดเลยด้วยซ้ำ เเล้วเเกจะหวั่นไหวซะเเล้ว โอ๊ย แย่เเล้วไอ้ซินเอ๋ย
"ใน ครัวไม่มีของทำหรอกนะ"โอ๊ย จะรีบตามมาทำไมเนี่ยยังตั้งตัวไม่ทันเลย
"กะ ก็ว่าทำไมตู้เย็นมันโล่งๆ แหะๆ"ผมหัวเราะเเก้เก้อ
"แต่ก็อยาก ทานฝีมือซินนะ เอาไว้วันหลังเเล้วกัน"จะหยอดทำไมหนักหนา เเค่นี้ไอ้ซินคนนี้ก็จะบ้าอยู่เเล้ว
"อ่ะอืม"ผมได้เเต่ตอบกับพื้นเพราะไม่อยากมองหน้าเลยจริงๆ ไม่อยากให้เห็นด้วยว่าตอนนี้หน้าตาผมเป็นแบบไหน
"เอ่อ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนละกัน ซินก็ด้วยเดี๋ยวพี่จะพาไปทานข้าวเช้า"พูดจบก็ออกจากห้องครัวไป หลังจากที่พี่ไนท์ออกไปได้ซักพัก ผมก็เดินมานั่งทีเก้าอี้ เอามือลูบหน้าตัวเอง หยุดยิ้มได้เเล้วน่าซิน แกกำลังจะเป็นบ้าเพราะยิ้มอยู่คนเดียวนะ
ถึงแม้ว่าครั้งเเรกเราอาจจะไม่ค่อยรู้สึกชอบเขาเท่าไร เพราะคำพูดเเละท่าทางหาเรื่องเเบบนั้นมันทำให้ผมรู้สึกไม่ชอบตั้งเเต่เเรกเห็น แต่มาตอนนี้ผมกลับ กลับ กลับ ชอบเขาเข้าให้เเล้วสิ เพราะอะไรนะที่ทำให้ผมคิดเเบบนี้ เกิดมาจนอายุ25เเล้วทั้งทียังไม่เคยรู้จักคำว่ารักเเบบนี้เลยซักครั้ง มันเหมือนกับรักในแบบที่ผมรักครอบครัวของผมมันก็ไม่ใช่ มันลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น ทำไม มันถึงได้เข้าใจยากนักนะสำหรับผม
.................
วันนี้เกือบทั้งวัน ที่เราพูดน้อยมาก ตั้งเเต่ที่เรา พูดอะไรกันเเปลกๆเมื่อเช้า พี่ไนท์ พาผมมาทานมื้อเช้า ที่โรงอาหารของเกาะ แม่ครัวที่นี่ทำอาหารอร่อยมาก ส่วนมากจะเป็นอาหารทะเลเสียมากกว่า หลังจากมื้อเช้าพี่ไนท์ก็พาผมลงเรือเพื่อไปฟาร์มมุข ที่นั่นอยู่ห่างจากเกาะเพียง200เมตรฟาร์มที่นี่ทำเป็นเเพกลางทะเล ผมรู้สึกตื่นเต้นมากเพราะได้มาเป็นครั้งเเรก มีคนงานเอาหอยขึ้นมาทำความสะอาด มันทำให้ผมรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที
ผมถามเรื่องการเลี้ยงดูพอเป็นความรู้นิดหน่อยจากพี่ไนท์ ส่วนมากเขาจะตอบในสิ่งที่ถามเเละ บอกข้อมูลที่ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรให้ฟัง พี่ไนท์กำลังคัดหอยที่มีอายุหรือสามารถใช้ได้เเล้วให้ผมดู ครั้งเเรกที่เเกะหอยออกผมถึงกับตะลึงที่เห็นไข่มุข
ไข่มุขรูปหัวใจ สีชมพู พี่ไนท์เองก็เเปลกใจเเล้วยิ้ม
"อันนี้ฉันไม่ขายหรอกฉันให้นาย"ว่าเเล้วก็หยิบใส่มือผมเฉย ผมได้เเต่มึนงง แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะในใจก็รู้สึกดีใจเหมือนกัน
.............................
"นี่เเบบชุดเเต่งงานของคุณกิ่ง ซินคิดว่าไง"พี่ไนท์ถามหลังจากมื้อเย็น ผมรับมาเเล้วดู ชุดเเต่งงานสวยมากเเละดูเรียบร้อยผิดกับบุคลิคของคุณกิ่งที่ออกจะดูเป็นสาวเปรี้ยวมากกว่า
"สวยครับ โอ๊ย"ผมโดนเขกหัว
"ไม่ใช่พี่หมายถึง คิดยังไงถึงจะเอาไข่มุขไปประดับให้เข้ากับชุดพวกนี้"เอ๊า ก็ถามว่าคิดว่าไงเเล้วก็ไม่อธิบาย
ใครจะรู้ว่าถามเกี่่ยวกับงาน
"แต่ผมไม่จบดีไซน์"ผมมองเเบบงงๆ จะให้ผมทำแบบนี้มันคงจะยาก
"สิ่งที่นายเรียนมามันก็ช่วยได้ ฉันอยากให้นายลองออกแบบเครื่องประดับให้เข้ากับชุด มันจะยากไปไหม"ผมมองดูชุดแต่งงาน สีชมพูอ่อน ชุดเเต่งงานเป็นชุดเกาะอกลูกไม้เล็กๆ และมีผ้าคลุมเข้าชุด
"ผมจะลองดูเเล้วกัน"ผมรับจะทำ แต่คงไม่รับปากเพราะมันไม่ใช่เเนวที่ผมเรียนมาซักเท่าไร รู้สึกว่าจะให้โจทย์ผมยากจริงๆ
"พี่เชื่อว่าซินทำได้นะ ว่าเเต่คืนนี้จะให้นอนด้วยไหม"ผมเอาภาพปิดหน้าทันทีเเล้วทำหน้าคิด
"เอ่อ ไม่ต้องหรอก ผม นอนคนเดียวดีกว่า"ผมพูดตะกุกตะกัก
"ฝนตกไม่กลัวหรือไง"พี่ไนท์ย้ำถามเพื่อความเเน่ใจ
"แน่สิผมไม่ใช่เด็กนะ"ผมว่าเเบบโกรธๆ ชอบทำเหมือนผมเป็นเด็กที่นอนคนเดียวไม่ได้ ทีน้องดรีมยังนอนคนเดียวได้เลย ปกติก็นอนคนเดียวที่บ้านอยู่เเล้วแต่นั่นเพราะนอนตั้งเเต่เล็กจนโตเเต่ว่า.....ที่นี่.....มัน
"อ่า ๆ งั้นฝันดีนะครับ วันนี้พี่เหนื่อยมากพักผ่อนน้อยไปหน่อย ราตรีสวัสดิ์ครับ"พี่ไนท์ขยี้หัวผมเเล้วเดินขึ้นบ้านไป
ถึงเเม้ว่าตัวเองจะพูดว่านอนได้ เเต่ข้างนอกเสียงฝนตกมันรู้สึกรำคาญใจเหลือเกิน เเถมห้องนี้มันดูไม่เหมือนห้องที่นอนอยู่คืนเเรก เพราะมันรู้สึกเย็นๆ เเละที่นอนมันก็นุ่มเกินไป เสียงฟ้าร้องทำให้ผมคลุมโปง มันทนไม่ไหวเเล้วจริงๆ
ผมชะเง้อออกมานอกห้องที่มีเพียงไฟดวงเล็กเปิดอยู่กลางบ้านเท่านั้น ผมรีบเดินเเละเคาะประตูรัว
"มีอะไร"พี่ไนท์ทำหน้าเเปลกใจที่เห็นผม ผมรีบเเทรกตัวเข้าไปทันที
"ผม ผมขอนอนด้วยคนนะห้องนั้นมันหนาว"ว่าเเล้วก็กระโดดขึ้นเตียงกลบเกลื่อน
"หึหึ กลัวก็บอกมาเถอะ"ผมหันไปมองค้อนเเล้วนอนหันหลังให้ พี่ไนท์ตามเข้ามาเเละนอนข้างๆ
"ไม่กลัวโดนลักหลับหรอ"ผมหันไปทำหน้าเหวอ กับสิ่งที่เขาพูด
"ก็ลองดูสิ อย่าคิดว่าผมไม่สู้ละกัน"พูดเสร็จผมก็เอาผ้าคลุมโปง พี่ไนท์หัวเราะเเละดับไฟ
ด้วยความอ่อนเพลียพอหัวถึงหมอนผมก็หลับไปทันที
ผมฝัน ฝันว่าผมได้เจอกับพ่อ พ่อยิ้มเเละโบกมือให้ ผมเป็นเด็กตัวน้อยๆ วิ่งเข้าหาพ่อ พ่อสวมกอดผมเเน่น
ความรู้สึกอบอุ่นเเล่นเข้าสู่หัวใจ มันทำให้ผมมีความสุขเหลือเกิน..................
..........................
:o8:แฮ่ๆ ถึงเเม้ว่ามันจะดูอัพน้อยไปหน่อยเเต่จะพยายามอัพทุกวันนะคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นที่ให้กำลังใจด้วยค่ะ
:pig4:
..........................
-
มาแล้วววว o13
-
อ้ายยยยยยยยย น้องซิน น่ารักจัง ชอบบบ :impress2:
-
:L1: :L1: :L1:
-
นั่นแน่ ความรู้สึกนั้นมามาแล้ว :o8:
-
น่ารักมากซินกับพี่ในท์ :impress2:
-
และแล้วก็รักกันซักที
มีแอบหวานนะเนี้ยะ มีให้มุขรูปหัวใจด้วย
-
อะแน่ะ เริ่มปิ๊งกันแล้วใช่ป่าว
-
มีการให้ไข่มุกกันด้วย
-
อ๊ายยยยยยยย :-[ :-[
หวานจังเลยอ่ะ
ขยับเข้าไปอีกขั้นแล้วนะ หนูซิน
-
กรี๊ด~พี่ไนท์ๆ น้องซินๆ
-
:-[
-
:give2:
พี่ไนท์แอบคิดไรอ่ะ
-
มาน้อยแต่บ่อยก็โอจ้า
ตอนนี้มันน่ารักจัง
เรียกพี่ได้ไหม? :-[
-
พี่ไนท์ น้องซิน หวานนนนนนนนนน :m24:
เหมาะสมกันมากๆ :m11:
-
เขินแทนซินเลย ให้ของแทนใจอ่ะเปล่า มุกรูปหัวใจสีชมพูอ่ะพี่ไนท์ อิอิ
-
น่ารักอ่ะ ไนท์ลักหลับเลย
-
อ่นกลังพลินจบตอนซงั้น
-
หวานนิดๆ เพราะไม่มีก้าง ฮ่าๆๆๆ
-
เหบยยยยยย
หวานกันอ้ะ
ฮ่าๆๆ อ่อยยยย น้องซินน่ารักมากชอบ
^^
อยากให้น้องดรีมออกเยอะๆ จะได้สนิทกันเร็วๆ อร๊ายยย
-
น่ารักที่สุดเลย
:-[
-
ฮิ้วววว
อีตาพี่ไนท์ต้องมีซัมติงรองแน่ๆ
-
พี่ไนท์กับน้องซิน :o8:
-
ดีมากเลยค่ะ ถ้าอัพทุกวัน ^__^
คนอ่านจะได้ยิ้มทุกวัน อิอิ ไหนๆก็กำลังหวานหยดติ๋งขนาดนี้แล้ว
ซินน่าร๊ากกก
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน น้องซินน่ารักหวั่นไหวแล้วววว แอบคิดเหมือนคนอื่น ๆ ว่างานแต่งงานนี้มันต้องมีเบื้องหลังแน่ ๆ อ่ะ
-
เขินด้วยเลยตอนที่บอกให้เรียกชื่อกันเนี่ย
อ่านไปมือก็บิดผ้าห่มไปด้วย ซินน่ารัก :-[
-
:กอด1:
-
ค่อยๆคืบคลานทีละนิด เด๋วก็เข้าไปหมดหัวใจเองแหละ ^^
อั๊ยยะ พี่ไนท์กับซิน พัฒนาๆๆ
มาน้อยแต่มาบ่อย ก็โอเคค่า พอให้หายคิดถึงกันเนอะ
-
หวานเชียววว
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พอตื่นมาซินก็จะอยู่ในอ้อมกอดของพี่ไนท์ -.,-
รออ่านต่อจ้า
-
ซินนน น่ารักเน้อออ
ต้องเผลอตัวไปกอดพี่ไนซ์แง่มเลยยย :-[
-
เริ่มหวานแล้ววววววว
-
มีเขินกันด้วย...น่ารักอะ :-[
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เรื่องนี้น่ารักดีอ่ะ มาติดตามด้วยคน
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
:-[ :-[ เริ่มแล้วๆ อ๊ายยยเขิลอ่ะ ให้ไข่มุกรูปหัวใจด้วยอ่ะ :impress2:
-
:-[ อ่านแล้วเขินแทน สนิทขึ้นมาอีกหน่อยแล้วสิ อิๆ -..-
-
หวานนนน อิอิอิ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ไอ้ที่กอดแล้วอบอุ่นในฝัน แต่ในความจริงคือกอดพระเอกรึเปล่า กิกิกิ
o13 o13 o13 o13 o13
ต่อ จ้าๆๆ
-
ไข่มุขรูปหัวใจ สีชมพู = ให้ใจ
แปลว่าแบบนี้หรือเปล่าพี่ไนท์^^
-
น่ารักอะะะ หวานซะ
-
บทบาทที่8
ผมตื่นเช้ามาก็ไม่เจอพี่ไนท์เเล้ว ไม่รู้ว่าไปไหนเเต่เช้า มีเพียงกระดาษเล็กๆติดอยู่หน้ากระจกเท่านั้น
"ออกไปเรื่องงาน กลับเย็นๆ"ผมรู้สึกใจแป้วชอบกล เลยลงข้างล่างด้วยสภาพที่ไม่ค่อยเต็มตื่นเท่าไร
ห้องครัวมีข้าวเช้าวางไว้บนโต๊ะ เป็นข้าวต้มทะเล หน้าตาดูน่าทาน
ผมทานข้าวต้มเสร็จก็นั่งพักท้องสักพักเเล้วออกมายืดเส้นยืดสาย ที่นี่สงบมากจริงๆมีเพียงเสียงคลื่นทะเล เเละหาดทรายที่ทอดยาว ทะเลสีครามนี่ชวนลงไปเล่นจริงๆ ผมนึกถึงน้องดรีม ถ้าน้องดรีมหายเธอคงได้วิ่งเล่นจนเท้าเปื่อยเเน่
"พี่ซิน พี่ซิน"เสียงเด็กจ้อนวิ่งมาแต่ไกล พอมาหยุดที่ผมก็หอบฮัก
"จะรีบวิ่งมาทำไมล่ะ เดินเอาก็ได้"ผมว่าแบบขำๆ เด็กจ้อนหยุดพักสัก ก็เริ่มพูด
"นายหัวให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อน"นี่คือสาเหตุที่ต้องวิ่งหน้าตั้งมาใช่ไหมเนี่ย
"อืม เเล้วทำไมต้องรีบด้วยละ"
"ออ จ้อนกะว่าจะชวนพี่ ไปดูน้ำตกนะไปไหมๆ" ผมแปลกใจที่เกาะนี้มีน้ำตกด้วยหรอ
"มีน้ำตกด้วยหรอจ้อน"
"มี เเต่มันจะมีเเค่ช่วงหน้าฝนนี่เเหละ หน้าร้อนมันก็เเห้งไปๆรีบไปเหอะ เดี๋ยวอดดูของดี"เด็กจ้อนดึงมือผมใหญ่
"อ่าๆ อย่ารีบนักได้ไหมเดี๋ยวก็ล้ม"ผมดุหน่อยเพราะรู้สึกเด็กนี่มันจะรีบเกินเหตุ
"ไม่ได้หรอกเดี๋ยวเเม่มาตาม อุตส่าห์หนีมา"เออให้ตายสิที่เเท้มันเอานายหัวมาอ้าง เเล้วหนีแม่มันมานี่เอง ผมส่ายหัวเเละรีบเดินตาม
เด็กจ้อนพาผมเข้าป่า ตามทางไม่รกมากคงเป็นเพราะชาวบ้านใช้เส้นทางนี้บ่อย มันจึงง่ายเเก่การเดินทาง มีชาวบ้านบางคนเดินหาบน้ำสวนทางมา เเละยิ้มให้ผม ผมเลยยิ้มให้เขาบ้าง จากนั้นก็รีบตามเด็กจ้อนที่เดินไวอย่างกับลิง
"ถึงหรือยังเนี่ยจ้อน แฮก แฮก"ผมว่ามันเดินมาไกลมากเเล้วนะ เเต่มันยังไม่ถึงซักที แถมเริ่มจะเหนื่อยเเล้วด้วย
"ถึงเเล้วๆ ข้างหน้านี้เอง พี่ซินเร็วๆสิ"นายจ้อนตะโกนเรียก เเละโบกมือหยอยๆ ผมจึงรีบจ้ำต่อเพื่อที่จะได้พักสักที ผมได้ยินเสียงของลำธารดังอยู่ข้างหน้า ตัวเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน ถึงเเม้ว่าที่จะเป็นเกาะ เเต่ก็มีภูเขาเเละหน้าผาชันอยู่ทางด้านหลังเกาะนายจ้อนบอกผมแบบนั้น ทันทีที่ผมไปถึงมีน้ำตกเป็นชั้นเล็กชั้นน้อยที่ไหลลงจากหน้าผา สิ่งแรกที่ผมตะลึงก็คือรุ้งกินน้ำที่อยู่บนชั้นที่สองของน้ำตกและทอดยาวลงมา มันน่าตื่นเต้นเเละอัศจรรย์ใจจริงๆ
"สวยไหมๆ"เด็กจ้อนกอดอกเเละยิ้มภาคภูมิใจ
"สวย สวยมากเลยจ้อน พี่ไม่เคยเห็นอะไรเเบบนี้จริงๆ"ผมอดชมความงามของที่นี่ไม่ได้ มันดูสวยเเละสดชื่นจริงๆ
ผมและจ้อนเราพากันกลับก็ช่วงบ่ายเเล้ว ผมไม่รู้สึกหิวเลยเพราะเด็กจ้อน พาผมเก็บกินผลไม้ป่า ที่มีหน้าตาแปลกๆ ที่ผมไม่เคยเห็นเเละมันสามารถกินได้ เลยทำให้พวกผมมีเเรงในขากลับ พอกลับมาถึงพวกผมก็หอบกินไปตามๆกัน
"สนุกมากเลยจ้อนพี่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย" ผมบอกเด็กจ้อนด้วยสภาพที่มอมแมม และนั่งเเผ่อยู่หน้าบ้านกับเด็กจ้อน
"เดี๋ยวพรุ่งนี้จ้อนพาไปใหม่เอาไหม"โถเด็กหนอเด็กมันไม่สงสารเราเลย เเต่มันก็สนุกดี
"เอาไว้วันหลังเหอะจ้อน พี่เองก็มีงานเดี๋ยวไม่เสร็จพอดี"ผมดักคอเจ้าเด็กนี่เพราะไม่งั้นมันคงหาเรื่องเที่ยวอีกแน่ๆ คงจะรู้ดีว่าไปกับผมคงไม่มีใครว่าใครบ่นโดยเฉพาะเเม่ของเด็กนี่
"จ้อนกลับไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจ้อนมาอีก"ผมพยักหน้า จากนั้นเด็กจ้อนก็ลุกออกไป
ผมกลับเข้าบ้านเเละชำระล้างร่างกาย พอออกมาก็กระโดดขึ้นเตียงด้วยความเหนื่อย นานๆจะได้เดินไกลๆนี่มันก็เหนื่อยเอาเรื่อง โดยเฉพาะขึ้นเขานี่แหละ มันสุดยอดเลยจริงๆ
ผมเปิดลิ้นชักข้างเตียงเเละหยิบรูปชุดเเต่งงานขึ้นมาดู มีรูปไข่มุขหลายขนาดเเละหลายสีให้ผมดูด้วยอีกใบ สมองผมมันตันจริงๆ ไม่รู้ว่าจะออกแบบยังไงดี แต่ก็พยายามคิด และนึกถึงไข่มุขรูปหัวใจที่ได้มาเมื่อวาน ผมเปิดลิ้นชักชั้นที่สองเเละหยิบกล่องที่ใส่ไข่มุขขึ้นมาพอเปิดกล่องดูมุขเม็ดนี้มันทำให้นึกถึงเขาอีกเเล้ว
"เฮ้อ เอาไงดีน้า"ผมปิดกล่องเเละเก็บไว้เหมือนเดิมเเละมานอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงเพื่อคิดว่าจะทำยังไงดี แต่ทว่าคิดยังไงก็คิดไม่ออก ผมเลยเปลี่ยนจากคิดกลายเป็นหลับแทนด้วยความเพลีย
........................
"อยู่บ้านคนเดียวนี่นอนทั้งวันเลยหรือไงเนี่ย"ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงที่คุ้นเคยดังอยู่ใกล้ๆตัว พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นพี่ไนท์นั่งอยู่ข้างๆ
"ไม่ได้นอนทั้งวันซักหน่อยเเค่เหนื่อย"ผมขยี้ตาเเละลุกขึ้นนั่ง พี่ไนท์เลิกคิ้ว
"ทำอะไรเหนื่อย อย่าบอกนะว่าเเค่คิดงานออกเเบบแค่นี้เหนื่อย"คนพูด พูดท่าทางขำๆเเล้วส่ายหัว
"ไม่ใช่ ไม่ได้คิดเพราะเหนื่อย ที่เหนื่อยเพราะไปหลังเกาะมาต่างหาก"ทันทีที่พูดจบ พี่ไนท์ก็ทำหน้าดุขึ้นมาทันที
"ไปทำไมหลังเกาะ ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตราย"พี่ไนท์ทำเสียงดุๆและคงจะไม่พอใจ
"ก็ไปมาเเล้วไม่เห็นมันจะอันตรายตรงไหน"ผมยักไหล่เเละเถียงกลับ
"โดนงูกัดขึ้นมาจะทำไง ที่นี่ไม่มีวัคซีนเเก้พิษหรอกนะ ช่วนนี้ฝนก็ตกมันเดินทางลำบากรู้ไหม"พี่ไนท์ร่ายซะยาว ผมได้เเต่พยักหน้าเข้าใจ จนโดนเขกหัวหนึ่งทีตอนที่ผมเผลอ
"เขกหัวไมง่ะ"ผมทำน้ำเสียงเหมือนจะร้อง และเอามือกุมหัวตัวเองตรงที่โดนเขก
"ทำหน้าล้อเลียน มันสมควรโดนไหม"ผมมองค้อนก่อนจะลงไปนอนเอาผ้าคลุมโปง ได้ยินเสียงถอนหายใจ จากนั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำ ผมเลิกผ้าขึ้นมอง
"ขี้บ่นเหมือนตาเเก่เลย"ผมแลบลิ้นใส่ลับหลังเเละทำท่าจะนอนต่อจริงๆ แต่มันก็คงนอนไม่ไหวเเล้ว เมื่อวานเพิ่งจะฟื้นไข้มา
แหมบๆ พอมาเดินทางไกลในวันนี้มันเลยทำให้รู้สึกเมื่อยล้าจนแทบไม่อยากลุก ไม่อยากลุกเเต่มันก็นอนจนอิ่มเเล้วทำให้นอนต่อไม่หลับ พี่ไนท์เปิดประตูออกมาเเละเผยร่ายกายที่มีผ้าขนหนูพันเอวไว้
"ทำไมไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยอ๊า"ผมร้องเเละเอาผ้าปิดหน้าแบบเดิม
"ทำไมผู้ชายเหมือนกันอายทำไม หึหึ"หัวเราะเเบบนี้อีกเเล้ว ผมล่ะเกลียดจริงๆกับเสียงหัวเราะในลำคอแบบนี้
เตียงยุบลง พร้อมๆกับหัวใจของผมมันเต้นเเรงขึ้นเรื่อยๆ พี่ไนท์เล่นอะไรวะเนี่ยไอ้ซินคนนี้ใจเต้นจนมันจะหลุดออกมาอยู่เเล้ว พี่ไนท์ดึงผ้าที่ปิดหน้าผมอยู่ และยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ผม
"เล่นบ้าอะไรเนี่ย!!!"ผมถามขึ้นเสียงเเละรู้สึงกลัวๆ พี่ไนท์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พอผมจะผลัก มือที่แตะช่วงหน้าอกเย็นๆนั่นทำให้ผมถึงกับตื่นเต้น เสียงหัวใจของพี่ไนท์ที่เต้นรัวจนผมสัมผัสได้
"ป่าวเล่น เเค่อยากจะทำโทษคนบางคนที่ชอบหนีเที่ยว"พี่ไนท์พูดจบก็ประกบปากจูบผมทันที และทันทีที่ผมถูกทำแบบนั้น ตัวเองก็รู้สึกหมดเเรงขึ้นมาทันที ปากที่กำลังขบเม้ม ลิ้นที่เข้ามาในปาก ทำให้ผมถึงกับหลับตาเเน่นเเละรู้สึกว่ายังไม่ชิน แต่ใจผมมันกลับตอบรับเเละจูบตอบเเบบกล้าๆกลัว
"หึ"พี่ไนท์ผละจูบ เเละทำหน้าพอใจ แต่ผมกลับหมดเเรงเหมือนโดนสูบวิญญานไปแล้ว
"จะได้จำไว้ว่าห้ามหนีเที่ยวไกลๆโดยเฉพาะหลังเขาอีก"พี่ไนท์พูดเสร็จก็ลุกขึ้น เเละเดินเข้าห้องน้ำไปอีกที
รู้สึกว่าตัวเองสั่น เเละหน้าตัวเองก็ร้อนวูบขึ้นมาทันที ทำอะไรน่ะเมื่อกี้ผมทำอะไร ผมยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าผมทำอะไรลงไป อยากจะหนีหน้าผู้ชายคนนี้ไปซะเลย เพราะตอนนี้หน้าตัวเองมันคงจะแดงแน่ๆ ถ้าเขาเห็นละก็คงจะหัวเราะเยาะผมแน่ๆ
:z3:
...........................
ถัดมาอีกวัน พี่ไนท์ก็ยังคงออกไปที่ฟาร์มแต่เช้าเพื่อคัดหอย ผมเองก็คงต้องมีหน้าที่ทำงานของผมให้เสร็จ ผมนั่งวาดรูปเครื่องประดับที่จะทำด้วยไข่มุข อันที่จริงมันก็ไม่น่ายากซักเท่าไรแต่เพราะสมองของผมมันจินตนาการสูงเองมั้งมันเลยคิดได้ยาก
"เริ่มจากอะไรก่อนดีล่ะ"ผมเอาดินสอแกว่งเพื่อใช้ความคิด
"เอาเเบบนี้ละกัน"ผมวาดรูปวงกลมเล็กๆเป็นเส้นยาวจากเม็ดที่เล็กสุดเเละไล่ระดับไปจนใหญ่ประมาณ7มิลผมอยากได้ตรงกลางเป็นรูปหัวใจเหมือนที่ได้มาแต่มันคงจะยากเพราะนานๆครั้งจะได้รูปหัวใจเเบบนี้ พอวาดสร้อยเสร็จ ผมก็วาดต่างหู ไข่มุขหลายๆเม็ดซ้อนกันเป็นรูปดอกไม้
"มันจะดีไหมเนี่ยเฮ้อ"ผมถอนหายใจให้กับความคิดที่ไม่สร้างสรรค์นี่เท่าไรแต่ก็ถือว่าทำดีที่สุดเเล้ว รอให้พี่ไนท์กลับมาก่อนเเล้วค่อยอธิบายดีกว่า
"พี่ซิน พี่ซิน อยู่ไหมคร้าบ"เด็กจ้อนยานคางเรียกผมอยู่หน้าบ้าน ผมเดินไปดูก็เห็นเจ้าเด็กนี่ยืนยิ้มเห็นฟันอยู่หน้าบ้าน
"ไม่มีอะไรจะทำแล้วหรือไงจ้อน มาบ่อยจริงๆ"ผมกอดอกและทำเสียงดุๆใส่
"ป่าวพี่ซินวันนี้แม่ให้เอาข้าวกลางวันมาให้"เเล้วเด็กจ้อนมันก็ยื่นกับข้าวที่อยู่ในปิ่นโตให้ดู
"เออๆ ขอบใจมากฝากขอบใจเเม่ด้วยนะ"ผมรับเเละบอกขอบคุณ
วันนี้ต้องทานมื้อกลางวันคนเดียวอีกเเล้วคิดถึงน้องดรีมจริงๆ ป่านนี้กำลังทำอะไรอยู่นะ เเล้วพ่อขี้เก๊กของน้องดรีมละกำลังทำอะไรอยู่ ป่านนี้คงจะทำหน้าดุใส่ลูกน้องอยู่เเน่ๆ ผมขำกับใบหน้าที่กำลังทำหน้าเคร่งใส่ นึกถึงที่ไรผมก็มักจะหลุดขำขึ้นมาทุกที
.......................
"พี่คิดว่าไงกับรูปที่ผมวาด"ผมถามในขณะที่เรากำลังทานมื้อเย็น
"ก็ดีนะ เพราะมันคงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เเล้วล่ะ เเต่ไข่มุขรูปหัวใจนี่คงจะยากหน่อยถ้าจะเอาขนาดนี้"ผมพยักหน้าเข้าใจ
"แล้วมันจะทำยากไหมที่ผมออกแบบ โดยเฉพาะต่างหู"พี่ไนท์หันมามองเเล้วยิ้ม
"มีมืออาชีพอยู่กับตัวจะกลัวอะไร"จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อ ผมงงเล็กน้อยจากนั้นก็ไม่สนใจ
"ออ ผมมีไอเดียขึ้นมาอีก ผมอยากให้พี่ทำที่คาดผมเจ้าสาวอยากให้ประดับด้วยมุขน่ะ แต่ผมไม่รู้จะทำไงดีพี่ช่วยบอก มืออาชีพของพี่ช่วยออกแบบอีกทีเเล้วกัน"
"อืม เดี๋ญวจะจัดการเอง จะได้รีบกลับ พี่เองก็คิดถึงน้องดรีม เสร็จเร็วก็ได้กลับเร็วๆ"ผมพยักหน้าและก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อ
..........................
วันนี้เเล้วสินะที่ผมเเละพี่ไนท์จะกลับซักที เพราะพี่ไนท์ต้องเอาสินค้าเข้าห้องเเลปเพื่อคัดอีกที ผมเเละพี่ไนท์จึงต้องรีบกลับเพื่อทำสินค้าให้เสร็จทันลูกค้ากำหนดวันมา ผมเองก็รู้สึกดีใจที่จะได้กลับไปหาน้องดรีมซักที ถึงเเม้ว่าที่นี่จะมีเด็กจ้อนคอยมาป้วนเปี้ยนและมาคุยเล่นเป็นเพื่อนบ้างแต่มันก็ยังเหงาอยู่ดี
ขากลับผมรู้สึกหวั่นๆกับทะเลที่มีคลื่นซัดเเรงมาก เพราะลมทะเลที่พัดมาเเละมีฝนตามหลัง พี่ไนท์พยายามขับให้ปลอดภัยที่สุด สุดท้ายเราก็กลับมากันอย่างปลอดภัย
"ไปหาอะไรทานกันก่อน เดี๋ยวโทรตามไอ้บรีสให้มันมารับ"ผมพยักหน้าเเละเดินตามพี่ไนท์เข้าร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ใกล้ๆท่าเรือ พวกผมนั่งทานกันซักพักพี่บรีสก็เดินเข้าร้านเเละเดินเข้ามาหาเหมือนจะรู้อยู่เเล้วว่าพวกผมอยู่ไหน
"สวัสดีครับน้องซิน"พี่บรีสทักผม ผมได้เเค่ยิ้มๆ พี่ไนท์มองพี่บรีสด้วยหางตา
"จะเเดกข้าวไม่รอกูเลย กูก็หิวเป็นน๊า"พี่บรีสนั่งลงเเละหันไปว่าพี่ไนท์
"ท้องมึงกับท้องกูติดกันหรือไง"พี่ไนท์ว่ากลับ พี่บรีสมองค้อน
"แหมท้องมึงอ่ะคงไม่มีวันติดท้องกูหรอก หลงตัวเอง โอ๊ย"พี่บรีสทำหน้าเเหยทันทีที่ถูกเตะขา
"สมควรโดน"พี่ไนท์ทำน้ำเสียงสะใจ ส่วนผมได้เเต่นั่งขำน้ำตาเเทบเล็ด พี่บรีสดูเป็นคนนิสัยขี้เล่นเเละเข้ากับคนง่ายจริงๆ
ผมเเละพวกพี่ๆเราทานข้าวมื้อเที่ยงกันซักพักหลังจากนั้นก็กลับโรงเเรมเพื่อเปลี่ยนรถ พี่บรีสบอกว่าน้องดรีมบ่นทุกครั้งเเละเกือบทุกเวลาว่าเมื่อไรพวกผมจะกลับกันซักทียังมีบางครั้งที่จะร้องตามกลับไปด้วยอย่างที่พี่ไนท์ว่า เเต่เพราะพี่บรีสใช้วิชามารหลอกเด็ก น้องซินเลยเชื่อซะสนิทเเละทนรอพวกผมกลับ
"พี่ซิน น้องดรีมคิดถึงจังค่ะ"น้องดรีมกอดเเละหอมผมใหญ่ทันทีที่เห็นหน้า คงจะคิดถึงจริงๆ
"ขอโทษนะคะน้องดรีมที่พี่ไปไม่ลาเลย"ผมขอโทษเธอเเละลูบผมเธอเบาๆอย่างเอ็นดู
"เเล้วพ่อล่ะน้องดรีมไม่คิดถึงหรอ"พี่ไนท์มานั่งข้างๆเเล้วทำน้ำเสียงอ้อนลูก น้องดรีมหันไปมองค้อน
"ดรีมโป้งพ่อ อาบรีสบอกว่าพ่อขโมยพี่ซินไปไม่ยอมให้อยู่กับดรีม ดรีมโป้ง"น้องดรีมทำท่ายกนิ้วโป้งเเละทำแก้มพองๆ
"พ่อป่าวขโมยนะ น้องดรีมโดนอาบรีสหลอกเเล้วสิ"คุณพ่อเเก้ตัวเพื่อให้ตัวเองหลุดจากคำใส่ร้ายของพี่บรีส
"อาบรีสยังบอกอีกนะคะ ว่าพี่ซินโดนพ่อกั๊กตัวไว้ไม่ยอมให้กลับ อาบรีสช่วยไม่ได้ พี่ซินเลยต้องอยู่กับคุณพ่อ จริงหรอค้ะพี่ซิน"ผมเห็นพี่ไนท์เริ่มทำหน้านิ่งๆ ซวยเเล้วพี่บรีสเอ๋ยหลอกใครไม่หลอกมาหลอกน้องดรีม เจ้าหนูจำไม เเบบนี้ชะตาขาดเเน่ๆ
"ไม่จริงค่ะ คุณพ่อพาพี่ไปทำงาน พี่เลยต้องไป อาบรีสน่ะเพ้อเจ้อ"ผมแก้ตัวให้ ดูเหมือนรอยยิ้มจะผุดขึ้นบนใบหน้าพี่ไนท์ ขึ้นมาทันที
"อ้าว หรอคะ งั้นอาบรีสก็เป็นคนไม่ดีสิคะ ทำไมต้องโกหกดรีมด้วย"ผมเกาหัวไม่รู้จะเเก้ตัวให้พี่บรีสยังไงดี
"อาบรีสเขา สมองนิ่มน่ะน้องดรีมอย่าไปใส่ใจเลยมา หายงอลพ่อยังมาให้หอมหน่อย"น้องดรีมทำแก้มพองเเละยื่นหน้าให้พ่อของเธอหอม และพี่ไนท์ก็หอมเธอกับฟอดใหญ่
"น้องดรีมทานข้าวหรือยังคะ"น้องดรีมพยักหน้า
"เเล้วทานผักไหมเอ่ย"น้องดรีมยิ้มเห็นฟัน
"ทานค่ะน้องดรีมอยากเเข็งเเรง น้องดรีมทานผักทุกมื้อเลย"น้องดรีมทำท่าเเข็งเเรง
"โอโห เป็นเด็กดีจริงๆ เเบบนี้ต้องได้วิ่งไวๆแน่"ผมให้กำลังใจเธอ
.................
ผมได้นั่งพักเหนื่อยซักพักจากนั้น จึงมาเล่นกับน้องดรีมต่อ ส่วนพี่ไนท์ก็เข้าไปที่แลป เพื่อไปดูไข่มุขเเละจะต้องนำมุขไปผ่านกระบวนการผลิตอีก จึงไม่มีเวลาพักเท่าไรนัก ผมกับน้องดรีมเราคุยเเละเล่นกันจนเย็น ผมอุ้มน้องดรีมเพื่อมารับลมหน้าบ้านบ้างเพื่อที่เธอจะได้เปลี่ยนบรรยากาศ พี่ไนท์ก็กลับมาพอดี
"ตายเเล้วน้องดรีมออกมาทำไมคะเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก เธอพาน้องดรีมออกมาตากน้ำค้างทำไมเดี๋ยวก็ไม่สบายอีก"ปรายลงรถมา พอเห็นผมก็ปรี่เข้ามาเเละดุทันที พี่ไนท์ดับรถเเละปิดประตู พอเห็นผมกับน้องดรีมก็เปลี่ยนสีหน้าทันที
"พี่ไนท์ดูสิคะคุณซิน เขาพาน้องดรีมออกมานอกบ้านทั้งๆที่ลมเเรง ฝนก็จะตก น้องดรีมไม่สบายขึ้นมาล่ะเเย่เลย"ผมจ้องหน้านิ่งไม่พูดเเก้ตัวอะไร อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะพูดยังไงเมื่อโดนปรายยุเเบบนี้
"ดรีมเข้าบ้านลูก ออกมาเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"พี่ไนท์พูดกับน้องดรีมเเต่สายตากลับมองที่ผม ผมเดินหันหลังเเละเข้าบ้านทันที
"พี่ไนท์ทำไมไม่ว่าเขาหน่อยละคะ ใครๆก็รู้ว่าดรีมโดนลมฝนนิดหน่อยก็ป่วยเป็นไข้เเล้ว พี่น่าจะ.."
"หยุดน่า ปราย"ปรายทำหน้าเหวอๆ ที่ถูกพี่ไนท์ตวาด
"ทีหลังอย่าพากันออกมาเล่นข้างนอกเเบบนี้ ไว้อากาศดีๆค่อยออกมา"พี่ไนท์ยีหัวน้องดรีมที่ก้มหน้างุด เเต่พอถูกพ่อว่าก็เริ่มยิ้มหน่อยๆ
"พ่อให้น้องดรีมออกมาเดินเล่นได้หรอคะ"น้องดรีมทำสีหน้าดีใจ พี่ไนท์พยักหน้า
"น้องดรีมรักพ่อที่สุดเลย"น้องดรีมโผกอดพ่อตัวเองทั้งๆที่ผมอุ้มอยู่ จนผมต้องเซตามเเละชนเข้าที่ไหล่ตอนนี้เราทั้งคู่ติดกันเเละน้องดรีมกอดพ่อตัวเองไว้
"พี่รับน้องดรีมสิผมเองก็เริ่มล้าเเล้วเนี่ย"ผมบ่น พี่ไนท์หัวเราะเเละรับน้องดรีมเดินไปนั่งที่โซฟา ผมกะว่าจะเดินเข้าไปนั่งตาม และหันจะเดินไปปิดประตูบ้าน แต่ปรายเธอยังยืนอยู่ด้านนอกเเละส่งสายตาไม่พอใจมาที่ผม พอเธอเห็นผมมองเธอก็เดินเข้ามาเเละปิดประตูบ้าน
"นายมันก็เเค่ตัวเเทนชั่วครั้งชั่วคราวน่ะเเหละจำไว้"เธอพูดเเละเชิดใส่ทันทีที่พูดจบ ผมถอนหายใจกับท่าทีที่กัดไม่ปล่อยของเธอ โดนคราวที่เเล้วเธอคงจะเเค้นผมเพราะเธอไม่ได้เอาคืน เเละไม่สามารถเล่นงานผมได้ เเต่ถ้าเธอทำให้ผมปรี๊ดแตกอีกเมื่อไร ผมเองก็หน้ามืดได้เหมือนกัน
ผมเดินเข้าไปนั่งอีกฟากของโซฟาดูพ่อลูกนั่งหยอกล้อกัน พอพี่ไนท์เห็นผมก็ทำหน้าดุใส่
"อย่าคิดว่าจะรอดตัวนะ ที่ไม่ว่านี่เห็นเเก่น้องดรีมหรอกนะ"ทำเสียงเข้มใส่อีก
"ก็น้องดรีมบอกว่าเบื่อเลยจะพาออกมาดูพระอาทิตย์ตก"ผมเเก้ตัวเเละก้มหน้าก้มตายอมรับผิด
"แต่ก็ควรดูบ้างว่ามันเหมาะไหม เฮ้อ"พี่ไนท์ถอนหายใจเเละมองหน้าผมนิ่ง
"ผมขอโทษ คราวหลังจะไม่ทำแบบนี้อีก"ผมเองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน น้องดรีมได้เเต่มองไม่กล้าที่จะเเทรกคงรู้ตัวว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ
"พ่อขาดรีมหิวเเล้ว"น้องดรีมชวนทานข้าวเย็น พี่ไนท์พยักหน้ารับรู้ก่อนจะอุ้มเข้าห้องครัว ผมเลยต้องเดินตามไป
มื้อนี้เป็นมื้อที่เงียบเหงาที่สุดตั้งเเต่ที่ได้ทานพร้อมๆกันมา บรรยากาศชวนอึดอัดจนเเทบจะทานไม่ลง เเถมยังมีสายตาอาฆาตของปรายส่งมาเป็นระยะๆอีก ทำให้ข้าวมันฝืดคอชอบกล
...........
"นี่คุณโกรธผมหรอ"ผมถามทันทีที่เข้าห้องมา พี่ไนท์กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าพอดี
"เปล่า"พี่ไนท์พูดเสียงเรียบ
"ก็เห็นๆว่าโกรธผมก็ขอโทษคุณเเล้วคุณต้องการอะไรอีก"ผมทำน้ำเสียงเหนื่อยๆ เหนื่อยใจกับคนรักลูกมากจริงๆ
"ฉันไม่ต้องการอะไร ก็บอกเเล้วว่าไม่โกรธ"ก็เห็นอยูชัดๆว่าโกรธ ผมเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเอง ที่ถูกเขาทำตัวหมางเมินเเบบนี้ อดหมั่นใส้ไม่ได้ ผมเดินปรี่เข้าไปหา เเละเขย่งเท้าขึ้นหอมเเก้มพี่ไนท์ทันที
รู้ว่ามันน่าอาย เเต่สมองมันสั่งการให้ทำแบบนี้ พี่ไนท์ยืนนิ่งเหมือนตกใจ ผมกำลังจะผล่ะ พี่ไนท์ก็หันมากอดเเละจูบผมทันที
"อื้อ"ผมครางให้กับความร้อนเเรงที่ได้รับ สมควรเเล้วที่จะโดนเเบบนี้ไม่น่านำทางเลยเรา
"แฮก ๆ"ผมหอบกับจูบ พี่ไนท์ยิ้มกริ่ม
"ไม่ได้โกรธแค่รู้สึกเหนื่อยเฉยๆ แต่สูบพลังใครบางคนรู้สึกดีเเล้วล่ะ"ผมถึงกับหน้าเเดงขึ้นมาทันที
"บ้า ขี้โกงเเกล้งกันนี่"ผมทุบหนักๆเข้าที่อกอย่างหมั่นใส่
"โอ๊ย! มันเจ็บไหมเนี่ย"พี่ไนท์ทำท่าเเกล้งเจ็บ
"สม"ผมว่าเเละเเลบลิ้นใส่จากนั้นก็วิ่งขึ้นเตียงทันที
"ทำร้ายกันเเล้วหนีหรือไง ฮึ"พี่ไนท์ปิดไฟเเละขึ้นเตียงตาม
"ไมรู้ไม่สน จะนอนเหนื่อย"ผมทำท่าแกล้งหลับเเต่มันดูจะไม่เป็นผล
พี่ไนท์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เเละ หอมเเก้มผมฟอดใหญ่ ผมตกใจเเละหันมา จนปากชนปากพี่ไนท์พี่ไนท์ยิ้ม
"ราตรีสวัสดิ์" เเล้วก็หันกลับไปนอนข้างๆ เเบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมได้เเต่นอนนิ่ง เอามือกุมหัวใจที่เต้นเเรง ผมโดนเเกล้งอีกเเล้วใช่ไหมเนี๊ยะ!!!
.......................
:z10:
-
เย้ๆๆๆ มาต่อแล้ว
-
ทำไมมันน่ารักปนหวานกันอย่างนี้เนี่ย
-
โดนแกล้งตลอด :o8:
ยัยปรายนี่ บ้านช่อง พ่อ แม่ พี่ น้องเธอไม่มีหรอย่ะ :angry2:
-
โอ๊ยมันน่ารักเวอร์ชอบมาก :-[
-
^^
-
น่ารักกก
^^
พูดคำนี้กะเรื่องนี้ไปกี่ทีแล้วนะ
ฮ่าๆๆ ชอบอ่ะ ไม่อยากให้มีดราม่าเลยนะ
น้องดรีใก็หายเร็วๆนะะ
-
ซินน่ารักจัง แบบนี้ไนท์รักตายเล้ยยย :-[
-
น่ารักกก
-
พี่ไนท์นี่ก็อดทนใช้ได้เลยนะนี่
ค่อยๆเนียนให้ซินเคยชิน ตอดนิดตอดหน่อยไปเรื่อยๆ
-
o18 o18 เฮ้อ หวานขนาดนี้ หวังว่าคงไม่มีมารผจญมากกว่ายัยคุณปลายนะค๊ ไม่งั้นคงมี... :beat:
-
เข้ามายืนยันความน่ารักด้วยอีกคน ทั้งนายใหญ่นายหญิงและหนูดรีม
-
อ๊ายๆพี่ไนท์น่ารักมากๆ
-
อิอิ น่ารักอ่ะ แต่แอบแคลงใจเรื่องงานแต่งคือพี่ไนท์รู้เหนด้วยป่ะเนี่ยหรือว่ายังไงวางแผนกันมาก่อนแร่วหรอ >>น่ารักเว่อร์ๆ :-[
-
โอ้ยกามเทพแพลงสอนรักเข้าให้แล้ว :call: :call: :call: :call:
-
หวานนนนนนนนนน o7
รักเค้าก็บอกเค้าไปเถอะซิน :m12:
-
เขินด้วยคน ><!!
หวานไปไหนจ๊ะ
รออ่านต่อจ้า
-
หวานซะ
-
หวานมาก อ่านแล้วเขิน นึกว่าตัวเองเป็นซิน :-[
-
ยัยปราย ก็ยังเป็นก้าง ตัวเบ่อเร่อ
:angry2: :angry2:คอยขัด คอยกัด ตลอดเลยนะหล่อน
-
ซินง้อได้หวานมาก..น่ารัก :-[
-
หวานซะ...
:-[
-
เค้าหวานกันแล้วววว
พี่ไนท์แกล้วน้องซินบ่อยๆนะ
น้องซินเขินแล้วน่ารักกก :impress2:
ชะนีปรายเมื่อไหร่จะไปที่ชอบๆ
น่ารำคาญจริงๆเธอคนนี้ :angry2:
-
กรี๊ดๆๆ หวานเนอะ ชอบ~
-
น่รักจริงๆพี่นท์
-
เดี๋ยวนี้อะไรๆก็กอดก็จูบน้องซินตลอดเลยนะพี่ไนท์ :m12:
-
หวานซะ แอร๊ยย
-
หุหุ ,,,พี่ไนท์คะ ตอดนิดตอดหน่อยตลอดเลยนะคะ
-
เริ่มหวานเพิ่มขึ้นทีละนิดๆละ :-[
ยัยปรายนี่ก็ตลอดเลยนะ หมั่นไส้ๆๆๆ :beat:
ว่าแต่ ทำไมยัยปรายถึงมาอาศัยอยู่บ้านของไนท์ได้ล่ะ?
เพราะถ้าไม่นับคนรับใช้แล้ว ในบ้านก็มีแต่ ไนท์ ดรีม ปราย (ไม่รวมซินที่เพิ่งมาใหม่) มันดูไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรเลยนะนี่ :m21:
-
สองสามตอนมานี่ ได้กำไรตลอดเลยนะพ่อพระเอก
-
น่ารักอะ :-[
-
พี่ไนท์แกล้งงอนรึเปล่าเนี่ย :m1:
-
นายหัวก็หยอดวันละนิดวันละหน่อยเหมือนกันนะเนี่ย
ทีนี้ล่ะ ใคจะหวั่นไหวก่อนกันกันแน่
-
อูย น้ำตาลหก มดเต็มบ้าน 555
ว่างไม่ได้ พี่ไนท์เดี๋ยวนี้ได้ดึงมากอด+คิสๆๆๆ
ชอบ น่ารักดี
กดบวกให้ยังไม่ได้ ปล่อยเป็ดลอยคอด้วยความหวานเชื่อม^^
-
น่าร้ากกก
วันนี้มาต่อ อีกนะ
-
น่ารักกกก ชอบบ
หวานซะ
อยากเห็นซินหน้ามืดอีกอะ ตบปรายอีกสักรอบดิ 555
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เอาอีกแล้ว ...
เขียนซะคนอ่านหัวใจพองโตเลย
อ๊ายยยยย
-
:m1:
-
ป๊าดโธ๊ะ.... เค้าเลิฟๆ กันแล้ว
-
ไนท์'ซิน หวานเกิ๊นอ่า~ ><
-
บทบาทที่9
หนึ่งอาทิตย์ได้เเล้วสินะที่ผมมาอยู่ที่นี่ ผมลืมเรื่องทรายไปเสียสนิท แต่มีเรื่องน้องดรีมเเละใครบางคนเข้ามาแทนในความคิด ป่านนี้แม่จะเป็นยังไงบ้าง ผมหยิบโทรศัพท์เพื่อกดรายชื่อเเละโทรออก รอสักพักเเม่ก็รับสาย
"แม่เป็นยังไงบ้าง"ผมกรอกเสียงตามสายทันทีที่เเม่รับ ผมอยากรู้ว่าเเม่อยู่ยังไง
"ซิน แม่สบายดีลูกเเล้วลูกล่ะ"ผมยิ้ม
"สบายดีครับเเม่ซินอยู่ที่นี่สบายดี"
"หรอจ้ะ ซินสบายดีแม่ก็หายห่วง ทรายกลับมาเเล้วนะลูก"ผมทำตาโต
"จริงหรอเเม่เเล้วทรายว่าไงบ้าง ได้บอกไหมว่าไปไหนมา"ผมถามแม่ด้วยอาการตื่นเต้น
"ทรายไปเอากิจการบ้านของเราคืนน่ะลูก แต่เเม่ถามว่าเอากลับมาได้ยังไง ทรายก็เงียบเเละบอกว่ารอให้มันเข้าที่ก่อนทรายถึงจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง" ผมคิ้วขมวดทันที
"แม่ แล้วทรายเอากิจการ ของกลับมาได้ไงในเมื่อหุ้นบริษัทมันตกไปอยู่ในมือไอ้อาทัศเเล้ว"นึกถึงผู้ชายคนนี้ทีไรผมยิ่งเเค้นใจมากกว่าเดิม ทั้งๆเป็นน้องของพ่อเเละเป็นอาแท้ๆของพวกผมกลับหลอกเเม่ที่กำลังต้องการเงิน เเละขายหุ้นให้แก่เขา จนเเม่ถูกเขี่ยออกบริษัทซะกระเด็นไม่เหลือมาทนักธุรกิจที่ผมเคยเห็นเเบบนี้เลย
"แม่ก็ไม่รู้ เเต่แม่ไม่กล้าไปทำงานหรอกเเม่อายพวกพนักงาน ทรายเลยเข้าไปบริหารเเทน"ผมนิ่งเงียบ นี่ทรายกำลังทำอะไร ที่หายไปทรายไม่ได้เเค่หนีงานเเต่ง แต่กลับทำเรื่องประหลาดใจอย่างการเอาหุ้นบริษัทคืนมาได้ ทำไมนะทำไม
"แม่ แม่ต้องอดทนสิเเม่เคยเป็นผู้นำพวกเขา ยังไงเขาก็ไม่กล้าทำแบบนั้นหรอกสมัยที่พ่อยังอยู่พ่อเองก็ทำเพื่อพวกเขา พวกเขาก็รักพ่อกันมากไม่มีทางที่เขาจะมองแม่ในเเบบที่แม่คิดหรอก"ผมให้กำลังใจเเเม่
"ขอบใจมากลูก ซินก็ดูเเลตัวเองด้วยนะ ถ้ามันลำบากมากแม่เองจะเป็นบากหน้าไปเอาลูกสาว เอ๊ย! ลูกชายแม่คืน"น้ำเสียงเเม่เริ่มดีขึ้นจนหยอกล้อผมได้เหมือนปกติ
"แม่ก็ ชอบเเหย่ซินเเบบนี้อยู่เรื่อยไม่คุยด้วยเเละ"ผมพูดน้ำเสียงเพื่อให้เเม่รู้ว่าตอนนี้กำลังงอล แม่หัวเราะ ก่อนจะปิดโทรศัพท์
ผมยืนนิ่งอยู่หน้าบ้านมองทะเลสีครามเเละกำลังใช้ความคิด ทำไมทรายถึงเอาหุ้นบริษัทกลับมาได้ และได้กลับไปบริหารที่นั่น เเล้วอาทัศล่ะ คนที่อยากได้อำนาจเเบบนั้นคงไม่ปล่อยหุ้นคืนเเน่ๆ ความสงสัยนี่มันยังป้วนเปี้ยนอยู่ในสมองจนคิ้วผมเเทบจะผูกโบว์
"เป็นอะไรหน้าบึ้งเชียว"พี่ไนท์จับไหล่จนผมสะดุ้งเฮือก
"ป่ะ เปล่าเเค่เมื่อกี้ผมโทรหาเเม่เเล้วเป็นห่วงท่านน่ะ"ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเเละหันมายิ้มให้พี่ไนท์
"พี่ว่าท่านคงสบายดีน่ะเเหละ ไม่ต้องห่วงท่านมากหรอก"ผมมองหน้าพี่ไนท์ที่ดูจะมั่นใจเหลือเกิน
"เเล้วพี่มั่นใจได้ไงว่าแม่ผมสบายดี บางทีอาจจะทุกข์เรื่องทรายอยู่ก็ได้ แต่พี่รู้ไหมว่าเเม่เจอทรายเเล้ว"ผมนิ่งไปซักพักเเละพูดขึ้นต่อ
"ถ้าเกิดวันหนึ่งทรายอยากทวงตำเเหน่งภรรยาจากผมขึ้นมา คุณเองก็คงจะดีใจที่ได้ภรรยาเป็นผู้หญิงจริงๆ"ผมพูดเเละขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าตัวเองทำไมถึงพูดแบบนี้ เเต่การพูดเเบบนี้เหมือนผมกำลังประชดตัวเองอยู่
"เป็นอะไร ก็ไม่ป่วยนี่ทำไมเพ้อเจ้อเเบบนี้"พี่ไนท์ทำมืออังหน้าผากผม เเละทำสีหน้าไม่ดีนัก
"ก็แล้วถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆล่ะ พี่จะทำยังไง เเต่ก็อย่างว่าเเหละ ถึงยังไงผมก็แค่คนนอกอยู่เเล้วมันไม่ยากที่ทรายจะกละ"
"หยุดพูดเถอะซิน!"พี่ไนท์ตะคอกใส่ ทั้งๆที่ผมยังพูดไม่จบ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรทำไมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเหมือนกัน พี่ไนท์เสยผมเเละทำท่าทางหงุดหงิดใส่ ผมคงไปสะกิดต่อมโมโหเขาเข้าเเล้วล่ะ
"ผมขอตัว ผมไปหาน้องดรีมก่อนละ"ผมเลือกเป็นคนที่จะเดินหนี เพราะขืนอยู่ต่อผมคงได้พูดหาเรื่องเขาเเน่ๆ
ถ้าทรายกลับมาทวงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขา ผมจะทำยังไง ผมควรจะทำตัวยังไง ความรู้สึกหนักอกขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าทรายกลับมา คงไม่มีใครยอมรับหรอกเรื่องที่ผู้ชายอยู่กินด้วยกัน ถึงแม้บางคนจะเห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติแต่คนอีกหลายๆคนคงไม่ยอมรับเรื่องเเบบนี้เเน่ๆ ทุกวันที่ผ่านมาพี่ไนท์ทำให้ผมเริ่มหวั่นไหว เเละทำดีกับผมจนผมอดคิดไม่ได้ว่านั่นเเสดงถึงความรักที่เขามอบให้ผม แต่มันไม่ชัดเจน ไม่ชัดเจนเลยแม้เเต่นิดเดียว เขา.............ไม่เคยบอกรักผมเลย และผม ก็ไม่เคยกล้าที่จะพูดคำๆนั้นเพราะกลัว กลัวตัวเองจะได้รับคำตอบที่ไม่อยากได้ยิน
"พี่ซินเป็นอะไรคะ"น้องดรีมเอามือลูบเเก้มที่ตอนนี้น้ำตามันเริ่มเอ่อนอง ผมรีบปาดน้ำตาออกเพื่อไม่อยากให้น้องดรีมรับรู้เรื่องผู้ใหญ่ แต่น้ำตามันดันไหลไม่หยุด
"ไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ น้องดรีม ฝุ่นมันเเค่เข้าตาพี่"ผมเช็ดน้ำตาเเละยิ้มให้
"ฝุ่น? ห้องน้องดรีมมีฝุ่นด้วยหรอคะ คุณยายแป๊ดมาทำความสะอาดทุกวันนะคะ" ผมยิ้มกับความช่างถามของเธอ เเละลูบหัวเบาๆ
"พี่ไม่ได้เป็นอะไรหรอก มันเคืองตาน่ะน้ำตามันเลยไหล ว่าเเต่น้องดรีมเขียนหนังสือต่อเถอะครับ พี่รู้นะว่าดรีมแอบอู้"
"น้องดรีมเปล่าอู้"แล้วเธอก็ก้มหน้าก้มตาคัดลายมือต่อ
พวกเขาคงไปกันเเล้วพี่ไนท์คงไปหาคุณกิ่งที่กำลังรอรับสินค้าเองกับมือ ยังไงๆผู้ชายมันก็ต้องคู่กับผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ โดยเฉพาะผู้ชายที่มีชื่อเสียงเเละเงินทองอย่างพี่ไนท์
"พี่ซินเหม่ออีกแล้ว"น้องดรีมทำหน้าสงสัย
"ขอโทษค่ะ น้องดรีมเขียนต่อเถอะน่า อย่าอู้"ผมทำเสียงดุๆ
"ดรีมเปล่าอู้"ผมหัวเราะนิดๆ กับความน่ารักของเธอ ก็มีเเค่น้องดรีมนี่เเหละที่ทำให้ผมคลายทุกข์ได้
น้องดรีมเสียเเม่ตั้งเเต่เล็กๆเเต่เธอก็ยังเข้มเเข็ง เพราะพี่ไนท์คอยใส่ใจเเละทำหน้าที่เเทนภรรยาเธอเสมอมา หากวันหนึ่งน้องดรีมรู้ว่าภรรยาของพ่อน้องดรีมเป็นผู้ชายน้องดรีมจะทำยังไง และถ้าเกิดวันหนึ่งน้องดรีมต้องเข้าโรงเรียนจริงๆ เเล้วถูกเพื่อนๆล้อ น้องดรีมจะไม่เสียใจหรือ ความกังวลพวกนี้มันถาโถมเข้ามาในความคิด จนผมสับสนเเละปั่นป่วนใจ
ปิ๊นๆ เสียงเเตรรถยนต์ดังสนั่นหน้าบ้าน จนผมเเละน้องดรีมถึงกับสะดุ้ง
"ลุงหมอเเน่เลยค่ะ บีบแตรแบบนี้"น้องดรีมเงยหน้าขึ้นมาบอกเหมือนเป็นเรื่องปกติ ลุงหมองั้นหรอ ใครกันนะหรือว่าจะเป็นพี่ชายของหลิง
"น้องดรีม ลุงหมอมาตรวจเเล้วค่ะ"พี่หนูนาเดินเข้ามาหลังจากที่ผมได้ยินเสียงบีบเเตรซักพัก มีผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวใบหน้าละม้ายคล้ายคุณหลิง แต่คนนี้สายตาเเลดูเจ้าชู้ เขามองผมเเละยิ้มจนเห็นเขี้ยว
"สวัสดีครับ"เขาทักทายผมจึงยกมือขึ้นไหว้ น้องดรีมก็เหมือนกัน
"ลุงหมอ ลุงหมอมาตรวจเร็วๆ ว่าน้องดรีมจะวิ่งได้หรือยัง"น้องดรีมเร่งด้วยความดีใจ
"โอ้โหวันนี้มาแปลกนะน้องดรีม กระตือรือร้นดีจริงๆ"พูดเสร็จเขาก็วางเป๋าใบใหญ่ไว้ข้างๆ
"เดี๋ยวช่วยออกไปก่อนนะครับเดี๋ยวผมไม่มีสมาธิ"ผมพยักหน้าจึงออกมานอกห้องพร้อมๆกับพี่หนูนา
"คนนี้หรือครับพี่ชายของคุณหลิง"ผมถามพี่หนูนาในระหว่างรอ
"ใช่ค่ะคนนี้เเหละ หน้าตาเหมือนคุณหลิงเลยนะคะ"ผมพยักหน้ายอมรับความจริง ซักพักหมอเทียนก็เปิดประตูให้ผมเข้าไป
"น้องดรีม น้องดรีมอยากวิ่งไวๆแล้วค่ะลุงหมอ"น้องดรีมเขย่าเเขนหมอใหญ่
"อ่าๆ อีกไม่นานหรอกน้องดรีมเดี๋ยวก็ได้วิ่งเเล้ว เเล้วพ่อน้องดรีมไปไหนละครับลุงหมอกะจะบอกข่าวดีซักหน่อย"
"พี่ไนท์เขาไปพบลูกค้าครับ อีกเดี๋ยวก็คงจะกลับ"ผมตอบ หมอเทียน ยิ้มเเล้วพยักหน้าหงึกหงัก
"แล้วคุณเป็นอะไรกับพี่ไนท์ของคุณละครับเรียกซะสนิทเชียว" คนถามถามพร้อมยิ้มหวานใส่ จนผมยิ้ม เเละทำตัวไม่ถูก
"ก็ ก็ ก็เป็น เป็นพี่น้องกันครับ"หมอเทียนเลิกคิ้วเเปลกใจ
"ไอ้ไนท์มันไม่มีน้องน่าตาน่ารักเเบบนี้นะครับ เท่าที่ผมจำไม่ผิด"แล้วจะอยากรู้ทำไมหนักหนาล่ะเนี่ย
"ก็ผมเป็นน้องภรรยาเขานะครับ"
"เอ๋ นี่น้องของเเฟนไอ้ไนท์หรอ อื้อหือไอ้นี่ร้าย เอามาทีทั้งพี่ทั้งน้อง"หมอเทียนทำหน้าทำตา หลี่ตามองผม จนผมรู้สึกเกร็งจะเเย่อยู่เเล้ว
"ใครเป็นแฟนพ่อหรอคะ ทำไมดรีมไม่เห็นเคยรู้"น้องดรีมทำสีหน้างงๆ
"อ้าวก็..."ผมปิดปากหมอเทียนอย่างลืมตัว เพราะกลัวจะพูดอะไรที่เด็กไม่สมควรรู้ให้น้องดรีมฟัง หมอเทียนมองหน้าผมเเบบงงๆ ผมได้เเต่หัวเราะเเหะๆ
"ไม่นึกถึงเลยนะว่าไอ้ไนท์มันจะทำอะไรแบบนี้ มิน่าละทำไมมันเเปลกๆ"หมอเทียนและผมเรานั่งคุยกันที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน ผมเล่าเรื่องผมกับพี่ไนท์ให้ฟัง เเต่เล่าไม่หมดเอาเเค่พออธิบายว่าทำไมถึงให้หนูดรีมรู้ไม่ได้
"ครับ"ผมก้มหน้าก้มตามองมือตัวเองเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
"แต่มันก็น่าเเปลกนะ ที่ไอ้ไนท์มันไม่เอาเรื่องเลย เอมันน่าแปลกจริง"หมอเทียนทำท่าเท้าคางเเละมองท้องฟ้าเหมือนกำลังคิด
"แปลกยังไงหรอครับ"ผมเองก็อยากรู้ในสิ่งที่เขาคิด
"ก็ คิดดูนะ มันรู้ว่าซินเป็นผู้ชาย เเต่มันก็ยังเเต่ง ทั้งๆที่ตัวมันเองไปขอย่ามันให้มันไปขอลูกสาวเขาเเท้ๆ คาดคั้นจนได้เเต่งนี่ไง เเต่พอเป็นเธอมันกลับทำเฉยเเถมไม่ว่าอะไรอีกมันเเปล๊กแปลก"คำพูดของหมอทำให้ผมเริ่มคิด
"พี่รู้ได้ไง"ผมอดแปลกใจอีกไม่ได้เหมือนกันที่หมอเทียนทำเหมือนรู้ดีจริงๆ
"เอ๊า ก็พี่กับมันเป็นเพื่อนซี้กันตั้งเเต่ตัวกะเปี๊ยก ไปมาบ้านนั้นก็บ่อยพี่จะไม่รู้ได้ไง ไอ้ไนท์มันใจร้อนเเล้วก็เอาเเต่ใจจะตาย เเถมย่ามันก็ตามใจอีก เมื่อก่อนมันเอาเเต่ใจเเค่ไหนใครๆก็รู้ จนกระทั่งมันเเต่งงานจนมีลูกนี่แหละนิสัยเลยพลิกเหมือนฝ่าเท้าพลิกกลับหน้ากลับหลังนี่แหละ แต่หน้าเสียดายมันดันอาภัพเมียมันขับรถแหกโค้งจนได้หลับไม่มีวันตื่นมาจนถึงทุกวันนี้ไง เฮ้อมันเองก็น่าสงสารนะ เมียก็เสียแถมลูกยังมาตกบรรไดอีก เเค่วูบเดียวเด็กน่ารักๆอย่างน้องดรีมต้องกลายเป็นเเบบนี้"
"ตกบรรได้หรอครับ"ผมทำหน้าเเปลกใจที่เเค่ตกบรรไดถึงกับเดินไม่ได้ด้วยหรอ
"เปล่าหรอกครับ จริงๆเเล้วน้องดรีมเสียขาตอนที่เกิดอุบัติเหตุกับเเม่เธอ เเต่เธอโชคดีรอดมาได้ เเต่ขาก็เดินไม่ได้ ผมกับเพื่อนเคยผ่าตัดไปเเล้วรอบหนึ่ง มันก็ประสบความสำเร็จนะ ช่วงนั้นที่น้องดรีม เริ่มทำกายภาพเเละเริ่มกลับมาเดินได้........"หมอเทียนกำลังทำสีหน้าคิด
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"ผมเร่งให้เขาพูดต่อ
"ซินรู้เเล้วเหยียบไว้เลยนะ"ผมพยักหน้า
"วันนั้น วันที่น้องดรีมจะตกบรรได พี่จะมาตรวจปกติน่ะเเหละ น้องดรีมคงจะดีใจที่พี่มาเลยจะลงมารับ เเต่ดันพลาดท่าหล่นลงมาจากชั้นบนสุด แต่สิ่งที่พี่เห็น พี่เห็น...........น้าของเธอเป็นคนผลักน้องดรีมลงมา"ผมถึงกับเหวอกับสิ่งที่หมอเทียนพูด
"อะไรนะ!!"ผมโพล่งแบบตกใจ หมอเทียนเอามือปิดปากเเล้วทำท่าให้ผมเงียบๆ
"พี่ไม่เเน่ใจหรอกนะ เเต่มันเร็วมากพี่เองก็ไม่มั่นใจว่าเขาผลักหรือพี่ตาฝาด บางทีน้องดรีมก็อาจจะตกลงมาเอง"
"แล้วพี่ได้บอกพ่อของเธอหรือเปล่าครับ"
"เปล่านะพี่กลัวจะใส่ร้ายเขาเพราะมันไม่มีหลักฐาน เขาอาจจะมาจับน้องดรีมเเต่น้องดรีมพลาดท่าจนดูเหมือนผลักหรือเปล่าก็ไม่รู้เเต่ที่แน่ๆ น้องดรีมน่ะสิ ซ้ำรอยจุดประสาท ทีนี้เลยดับเลยขาน้องดรีมกลับมาเดินไม่ได้อีก ตอนนี้พี่ก็จนปัญญา แต่พี่ก็พยายามช่วยพวกเขานะ ตอนนี้พี่ติดต่อหมอเพื่อนที่อเมริกาเเล้ว เห็นว่ามีหมอที่จะรักษาน้องดรีมได้"
"จริงหรอครับ"ผมร้องแบบดีใจที่น้องดรีมจะได้รับการรักษา
"พี่ก็กะจะมาบอกพ่อของน้องดรีมเองนี่แหละ เเต่ไอ้ไนท์มันดันไปหาลูกค้า โทรไปหามันเดี๋ยวมันไปเซอร์ไพรส์ น่าเสียดายเนอะพี่ฝากซินบอกหน่อยละกัน"ผมพยักหน้ารับปาก
"แล้วน้องดรีมจะได้รับการรักษาเมื่อไรครับ"
"น่าจะเดือนหน้านะอย่างเร็วสุด เพราะตอนนี้พี่กำลังคุยกับทางโน้นอยู่ว่าจะเอายังไง"ในที่สุดน้องดรีมก็กำลังจะกลับมาเดินได้ซักที ผมรู้สึกหัวใจมันพองโตยังไงชอบกล
"พี่ต้องกลับก่อนละฝากบอกไอ้ไนท์ด้วยนะ ว่าเเต่เราน่ะ เป็นคนรักมันก็บอกมาเถอะ อย่าอายเลย"ผมถึงกับเหวอ
"นั่นเเน่แสดงว่าใช่ ไอ้ไนท์มันคงไม่กั๊กใครไว้ที่บ้านถ้ามันไม่ได้รักหรือห่วงหรอกนะ พี่ไปละบายครับ"
"ค่ะ ครับ"หมอเทียนกลับไปแล้ว และทิ้งปมอะไรไว้ให้ผมหลายๆอย่าง
"ไม่ได้รักหรือห่วง"ผมย้ำคำนี้ซ้ำไปซ้ำมาในหัว พี่ไนท์รักหรอ ห่วงงั้นหรอ ผมไม่อยากหลงตัวเองเลย แต่ก็อดเปรียบมันปรายไม่ได้ เเล้วปลายล่ะทำไมถึงให้อยู่เพราะพี่สาวเธอจากไปแล้ว หรืออาจเป็นเพราะเธอเป็นญาติฝ่ายเเม่ของน้องดรีม เขาจึงปล่อยให้ปรายยังอยู่ที่นี่ เเล้วปรายมีความสำคัญยังไงกับเขา เเล้วผมล่ะสำคัญอะไร
"เฮ้อ!!"ผมถอนหายใจให้กับความเหนื่อยกายเเละใจ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปหาน้องดรีมเเละพาน้องดรีมทานข้าว เเละ เรียนหนังสือเหมือนทุกๆวันที่ทำ
................
"พี่ไนท์"ผมเรียกพี่ไนท์เบาๆ ในขณะที่เขากำลังนั่งอยู่ตรงโซฟาที่ห้องนั่งเล่น พี่ไนท์เหล่ตามองเพียงเเค่หางตาเเละกลับไปสนใจทีวีต่อ
"พี่ไนท์โกรธผมเรื่องเมื่อเช้าใช่ไหม"ผมถามเเต่กลับไม่ได้คำตอบอะไรเลย มันก็สมควรเเล้วที่ผมจะถูกทำแบบนี้ใส่
"วันนี้หมอเทียนมา เขาบอกว่าเขาหาหมอที่จะรักษาน้องดรีมได้เเล้ว"ไม่อยากหันมามองก็ช่าง ผมเองก็ไม่ชอบง้อใครบ่อยๆ ถือซะว่าบอกเเล้วละกัน
"เมื่อไร"พอผมจะลุกเดินหนี พี่ไนท์ก็โพล่งถามขึ้นมา
"ห๊ะ"ผมเหมือนไม่เข้าใจความหมาย พี่ไนท์หันมามองทำหน้าดุๆในเเบบที่ชอบทำใส่
"เมื่อไรน้องดรีมจะได้รับการรักษา"ปากพูดกับผมเเต่ตากลับมองไปทางอื่น
"เดือนหน้า พี่เทียนบอกว่าจะบอกอีกทีว่าจะเอายังไง"พี่ไนท์ทำท่าเฉย ผมได้เเค่ถอนหายใจเเละเดินขึ้นห้องนอน
ปรายเดินออกจากห้องของเธอพอดี สายตาเหน็บเเนมที่ส่งให้ผมทุกครั้งที่เจอมันทำให้ผมรู้สึกอึดอัด จากนั้นเธอก็ยิ้มเหยียดใส่ผม แต่ผมไม่สนใจและรีบเดินเข้าห้องเพราะไม่อยากปะทะคารมณ์กับเขาซักเท่าไร
ผมฟุบหน้าเข้ากับหมอนนุ่มๆ กลิ่นของคนๆนั้น เข้ามาในจมูกของผม รู้สึกว่าตัวเองจะชินกลิ่นเเบบนี้เเล้วสิ วันนี้มีอะไรมากมายให้คิดหนักหัวไปหมด ไหนจะเรื่องเเม่ เรื่อง ทราย เรื่องพี่ไนท์ เเละเรื่องน้องดรีม มันสับสนปนเปกันไปหมดจนไม่รู้ว่าจะเรียบเรียงเรื่องไหนก่อน ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นสมอง จนแทบทนไม่ไหวเลยต้องลงมาขอยาป้าเเป๊ดที่ห้องครัว พี่ไนท์ยังนั่งดูหนังอยู่เเบบนั้นเเละไม่หันมามองผมเลยแม้แต่น้อย รู้สึกน้อยใจตัวเองเเละน้อยใจพี่ไนท์ขึ้นมา ไม่รู้ว่า..ทำไมเหมือนกัน.....................
....................
-
สงสารซินอ่ะ :เฮ้อ:
-
:angry2: :angry2: ยัยปรายอยู่เบื้องหลังแน่ๆ ยัยปลวก
-
อ๊ายค้างมากมายทำไมทำกันงี้มาต่อเร็วๆนะคะ :sad4:
-
:beat:ยัยปราย
-
อีนางปลายนี่เอง
สงสารชินจังเลยอ่ะ :z3:
-
เอาชะนีไปเก็บที
ทำตัวน่ารำคาญ
-
ไนท์อยู่เบื้องหลัง ทั้งเรื่องแต่งงานและเรื่องที่ทรายเอากิจการคืนมาได้แน่ๆ
(จากการวิเคราะห์และเดาเอา คาดว่า พระเอกน่าจะปิ๊งกับนายเอกตั้งแต่ตอน
ที่ยังไม่ได้แต่งชัวร์ o8 )
ส่วนเรื่องน้องดรีมนั้น เป็นฝีมือนัง(มารร้าย)ปรายแน่ๆ ฟันธง
-
อ๊ากยัยน้าใจร้ายทำกับน้องดรีมได้ยังไง :sad11:
มันน่า :beat: จิงๆ
-
พี่ไนท์คือเบื้องหลังเรื่องที่ทรายหนีงานแต่ง จนซินต้องมาแต่งแทนใช่มั้ย??
___คำผิดนิดนึงค่า บรรได : บันได =)
-
ซินเอ้ย ชาติก่อนไปทำอะไรมา
ทำไมหนูน่าสงสารจังเลย :sad4:
-
ซินมันก็คิดว่าตัวเองเป็นตัวแทน เป็นคนแก้ขัดเพื่อไม่ให้งานแต่งล่ม
ตอนนี้สับสนหนักเลย ซินเอ้ย
-
แอบเครียดเบาๆกับตอนนี้
สงสารซินอ่ะ ถ้าเป็นแบบนี้มันก็อึดอัดอ่ะ :เฮ้อ:
-
หวานซะ :o8:
-
ซินคิดมากอีกแล้ว
-
ปราย ทำแบบนี้กับเด็กได้ไง เลวมากเลยอ่ะ
น้องดรีมไม่ได้รู้เรื่องอะไร ทำไมต้องทำเค้าด้วยนะ
พี่ไนท์ต้องเป็นคนวางแผนให้ซินมาแต่งงานด้วยแน่ๆเลย :o8:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อาการแบบซินบอกได้คำเดียว รักไนท์เข้าแล้วววววววววววววววววววว
อยากรู้ทั้งหมดนี่แผนของพี่ไนท์หรือเปล่า แบบว่าแอบชอบซินมาก่อน แต่พี่ไนท์ก็มีเมียอ่ะ โอ๊ย งง งง
-
ก็สมควรจะสับสนจริง ถึงจะทำดีด้วย แต่ก็ไม่ชัดเจน :เฮ้อ:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
อ๊ายยยย อย่าบอกนะว่า ซินเป็นเนื้องอกใน สมอง!!!!!!!!!!!!!!!!!!
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
เหอๆ ไม่ เอา ดราม่า แบบนี้ นั้น ,,... คิดไปไกล 555
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
มา ต่อๆๆๆๆๆ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
^^
-
เห็นไนท์เอาแต่นั่งดูทีวี เชื่อแล้วว่าเอาแต่ใจตัวเองจริงๆ
-
เอ้าาา
จู่ๆก็ดึงลงดราม่า ทะเลาะกันทำไมอ้ะะะ
อ่อยย ไม่ชอบเลย อึมครึมไป
เดี๋ยวยัยปรายมีโอกาส!!!
เชียร์ซิน สู้ๆ ^^
-
บักปรายเธอร้ายมาก ทำน้องดรีมได้ยังไง
รออ่านต่อจ้า
-
ยัยปลาย ยัยมารร้าย :m16:
-
คิดมากในส่วนที่ไม่ควรคิดมาก ส่วนที่ควรคิดดันไม่คิด
ตกลงไม่เอะใจเสาะหาความจริงเรื่องปรายบ้างเหรอ
-
:กอด1:
-
แล้วทำไมพี่ไนท์ไม่คุยกับน้องงงงง~
-
เฮ้อ~ดราม่าซะงั้น
-
ว่าแล้วยัยปรายต้องร้ายมากๆ ชริ
พี่ไนท์งอนเลยอะ ซินไม่ต้องง้อหรอก 55
:laugh:
-
เราว่าพี่ไนท์กับทราย
คงต้องมีความลับอะไรกันแน่ๆ
บางทีเรื่องที่ซินเป็นเจ้าสาวคงเป็นเรื่องที่วางแผนไว้แล้ว
เดา เดา :z10:
-
รักซินมานานรึเปล่า??
คาใจตลอดดดดฮือออออ :z3: :z3: :z3:
-
อ่านจบรวดเดียว 9 ตอนเลยอ๊ะ
ได้ใจมั่กๆ กับนายเอกน้องซินคนนี้
นายเอกของแท้ไม่จำเป็นต้องนายเอกน้ำส้ม
ไม่ต้องนิ่ม เราต้องเข้มแข็ง (โดยเฉพาะกับชะนีร้ายๆ)
ด่ามาก็ "ผลั๊วๆ" ไปเลย โอ๊ย ชะนีกระเจิง
ใช่เลย นายเอกแบบนี้สิได้ใจจริ๊งจริง
-
ถ้าถึงขนาด กล้าผลักหลานตัวเองตกบันไดเนี่ย
ไม่แน่ว่า ที่เมียเก่าไนท์ตายเพราะขับรถแหกโค้งเนี่ย อาจมีเบื้องลึกเบื้องหลัง อะไรมากกว่านั้นก็ได้นะ :z3:
ยัยปรายยิ่งแลดู วอนท์สามีของพี่สาวจนตัวสั่นอยู่ด้วยอ่ะ :angry2:
-
อืม,,,สองคนนี้เขาสลับกันงอนรึป่าว อิอิ
-
ปรายยยยยยยยยย :angry2: :m16:
-
ไม่ชอบชะนีเลยแฮะ เอามันออกไปที
-
เบื่อนังชะนีปรายจริงๆ
-
:L2: :L2: :L2:
ชอบซินจัง
-
ไนท์แกรักแกชอบซินก็บอกไปเลยอย่าให้ซินมันสับสน
อยู่อย่างนี้เลย
เป็นอีนางปรายแน่ๆที่ผลักน้องดรีมตกบันไดอะ
-
มีคนเห็นสิ่งร้ายๆที่ปรายทำด้วย o13
ไม่แน่นะที่มะปรางตาย ปรายอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องก็ได้ o8
-
งืมมมม ทำไมไม่คุยกันให้เข้าใจหนอ
โกรธกันแล้ว ในใจของเธอมีความสุขไหม *0*
555 เย้ๆๆ น้องดรีมจะได้รับการผ่าตัดแล้ว
เป็นน้าซะป่าวนะยัยปราย แต่นิสัย ดิ่งลงอ่าวมากอะ
-
รอๆๆ :o8:
-
ปรายน่าหมั่นไส้มากอะ :z3:
-
:angry2: ร้ายมากนะ นางปลาย :beat: :beat: ซินก็ทนๆพี่ไนท์หน่อยละกันนะ รักเค้าไปแล้วนิ o18
-
o13
-
ปรายนี่ร้ายจริงๆ ขนาดน้องดรีมตัวเล็กๆ ยังทำลง ซินต้องระวังนะเนี่ย ไม่รู้จะโดนทำร้ายหรือเปล่า
พี่ไนท์อ่ะ คิดยังไงก็แสดงออกหน่อยสิ :เฮ้อ: อย่างนี้สงสารซินนะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ มาต่อเร็วๆ นะคะ อิอิ o13
-
บทบาทที่10
พี่ไนท์ยังทำหน้าเฉยชาใส่ผมอยู่ ตั้งเเต่เมื่อวานพี่ไนท์ก็ทำตัวหมางเมินผม มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัด ตอนนี้ผมทำได้เเค่ทำตามหน้าที่ตัวเอง คือดูเเลน้องดรีมต่อไป
"พี่ซินคะ กระเทยคืออะไรหรอคะ"ผมทำหน้าตาตกใจ
"น้องดรีมเอามาจากไหนครับ"
"น้าปรายค่ะ น้าปรายบอกหนูว่าพี่ซินเป็นกระเทย เเล้วกระเทยเป็นยังไงคะ"ผมถอนหายใจ รู้สึกว่ามันเริ่มจะเอียนกับผู้หญิงคนนี้เสียเเล้วรู้สึกว่าเธอจะเล่นเเรงขึ้นทุกวัน
"กระเทยก็คือผู้ชาย นี่หล่ะครับ เเต่ทว่าใจของเขาอยากเป็นผู้หญิง ถ้าน้องดรีมโตน้องดรีมก็คงจะรู้เองล่ะครับ"ผมลูบหัว น้องดรีมมองตาปริบๆคงจะไม่เข้าใจความหมาย
"เเล้วพี่ซินใจเป็นผู้หญิงไหมคะ"ผมหัวเราะให้คำพูดของเด็กที่ไร้เดียงสาช่างสงสัยคนนี้
"น้องดรีมคิดว่าไงครับ พี่ซินเหมือนผู้หญิงไหมล่ะ"น้องดรีมส่ายหัว
"พี่ซินหน้าเหมือนผู้หญิงก็จริงเเต่พี่ซินไม่เห็นจะทำตัวเหมือนผู้หญิงเลยค่ะ"ความใสซื่อของเด็ก คิดยังไงก็พูดเเบบนั้น ผมรู้สึกโกรธผู้เป็นน้าของเธอจริงๆ
"หรอครับ"ผมยิ้มให้เธอเเละห้อมเเก้มฟอดหนึ่ง
อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังมีน้องดรีมที่สามารถคุยเล่นกับผมเเละทำให้คลายความเหงาไปได้ ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ผมเลยไม่มีโอกาศที่จะพาน้องดรีมออกไปตากอากาศได้เลย ผมยังคิดกังวลอีกหลายๆเรื่อง พี่ไนท์ไม่พูดกับผมมันยิ่งทำให้ผมกลุ้มใจ เวลาถูกมองเเค่หางตานั่น มันทำให้ปวดใจพิลึก ผมอยากจะตะโกนถามใส่หน้าจริงๆว่าผมผิดอะไร ทำไมเขาถึงใจร้ายขนาดไม่ยอมพูดกับผมเเบบนี้ บรรยากาศที่ฝนโปรยปรายเเบบนี้มันชวนให้ง่วงเหงาหาวนอนเสียจริง น้องดรีมหลับไปแล้ว เเต่ผมยังคงตาแป๋ว เเละคงนอนไม่หลับหรอก เพราะเรื่องมากมายมันมักจะวนเวียนให้คิดตลอด วันนี้หมอหลิงก็น่าจะมา ถ้าเธอมาผมคงได้มีเพื่อนคุยเเก้เหงาบ้าง อาจเป็นเพราะฟ้าฝนแบบนี้ หรือบางทีเธอออาจจะไม่ว่างจริงๆ คิดถึงเพื่อนๆของผมจริงๆ ป่านนี้มันจะคิดถึงผมบ้างไหม วันเวลาเเห่งความสนุกผมเคยมี เเล้วถ้าเกิดว่าผมต้องจมอยู่กับที่นี่จริงๆ ความสุขแบบนั้นมันจะมีขึ้นอีกไหม
ต่อมน้ำตาของผมนี่มันชั่งเเตกง่ายเหลือเกิน ผมปาดน้ำที่ตอนนี้มันไหลไม่หยุด ฝนที่กำลังตกเเบบไม่มีทีท่าจะหยุดมันยิ่ง สร้างบรรยากาศได้ดีจริงๆ
เหงาเหลือเกินครับพ่อ
ซินควรจะทำยังไงดี
เขากำลังปั่นหัวซินอยู่หรือเปล่า
แล้วทำไมเขาถึงทำเเบบนั้น
คิดเเล้วมันปวดใจ การรักใครสักคนมันยากขนาดนี้เลยหรือ ทำไมความรักของผมมันช่างทุกข์แบบนี้ ตอนนี้ผมรู้เลยว่าผมรักพี่ไนท์เเล้วจริงๆ ทันทีที่รู้เรื่องทราย ความกลัวของผม คือผมไม่ต้องการให้ทรายกลับมา ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมรักทรายมาก เเละยอมทำเพื่อเธอ แต่มาตอนนี้ทุกๆอย่างมันกลับกันมันเหมือนผมกำลังจะกลายเป็นคนเห็นเเก่ตัวไปแล้วหรือเปล่า
"คุณซินเป็นอะไรคะ"ป้าเเป๊ดเดินเข้ามาเเละเห็นผมกำลังร้องไห้ บอกตามตรงผมหยุดน้ำตาไม่ได้จริงๆ ป้าเเป๊ดรีบเดินเข้ามา ผมไม่รู้จะทำไงได้เเต่สวมกอดเธอไว้ เธอเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ของผมในตอนนี้
"คุณซินอย่าร้องเลยนะคะป้าเห็นเเล้วป้าก็เศร้าตาม"ผมพยักหน้าเเต่น้ำตามันก็ยังไหลอยู่เเบบนี้
"เฮ้อ ป้าก็ไม่รู้จะช่วยคุณยังไง เพราะป้าเองก็เป็นเเค่เเม่บ้านคนๆหนึ่ง แต่ป้าก็อยากจะปลอบคุณ คุณซินหยุดร้องเถอะค่ะ"
"ป้า ผมควรจะทำยังไงดีครับ ตอนนี้ซินสับสนเหลือเกิน ฮึก"ผมพูดปนสะอื้น ป้าเเป๊ดทำหน้าเศร้า เเละเช็ดน้ำตาให้ผม
"บางอย่างเราก็ควรที่จะต้องใส่ใจ แต่บางอย่างเราควรลืมๆมันไปบ้างก็ดีนะคะ คุณซินอาจกำลังคิดอะไร ป้าไม่รู้หรอกค่ะ แต่ที่ป้าจะบอกก็คือคุณซินทำในสิ่งที่คุณทำอยู่มันดีเเล้ว คุณซินรู้ไหมคะว่าทำไมป้าถึง ไม่พูดเรื่องเจ้านายทำไมป้าถึงเป็นคนใช้ที่ซื่อสัตย์ทำงานมาเป็นสิบๆปีเเบบนี้ จริงๆเเล้วบางอย่างมันก็อัดอั้นใจนะคะแต่เราก็พูดไม่ได้เพราะบางครั้ง มันอาจจะทำให้เราเดือดร้อนสู้เราอยู่อย่างเข้มเเข็งและอดทนเอาชนะสิ่งที่ทำให้เราทุกข์อยู่ดีกว่าค่ะ"ผมนิ่งเงียบเเละคิดในสิ่งที่ป้าพูดท่านให้กำลังผมทำให้ใจผมสงบลงได้บ้าง ป้าแป๊ดลูบหัวผมเบาๆนานมากที่ป้าเเป๊ดลูบหัวเเละปลอบผม
"คุณซิน รู้ไหมคะว่าทำไม คุณปรายเธอถึงมาอยู่ที่นี่"ผมส่ายหัว ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไม วันเเรกที่ซักถามประวัติ ป้าเเป๊ดไม่ยอมเล่าอะไรให้ผมฟังเลย จากนั้นผมจึงไม่สนใจอีก
"ถ้าหากคุณซินคือคนที่ใช่ของคุณไนท์จริงๆ คุณก็ควรรู้เรื่องทั้งหมดไว้ คุณจะได้ไม่แคลงใจอีก"ป้าผลักผมเบาๆเพื่อให้ผมได้ฟังเธอ ผมนั่งตรงเเละรอเรื่องที่ป้าจะพูด ป้าเเป๊ดทำหน้าเศร้าขึ้นมาทันที
"เมื่อก่อนป้าเป็นคนของบ้านคุณมะปราง ป้าเป็นคนใช้ที่ตามคุณมะปรางมาที่นี่ คุณมะปรางเธอเป็นคนดีค่ะ ถึงเเม้ว่าพ่อเเม่เธอจะเสียไป เเต่เธอก็ยังให้ความสำคัญกับป้า....................."
"คุณมะปรางเป็นลูกสาวคนโต ที่พ่อเเม่ตั้งความหวังไว้สูง ถึงเเม้เธอจะถูกห้ามในหลายๆสิ่ง เเต่เธอก็ยังยิ้มและยืนหยัดสู้ได้ เธอเป็นคนที่เข้มเเข็งมาก ถึงเเม้ว่าพ่อเเม่เธอจะให้ความสำคัญกับลูกสาวคนเล็กอย่างคุณปราย แต่คุณมะปรางไม่เคยคิดที่จะน้อยใจเลย เธอเองก็รักน้องสาวเธอ แต่น้องสาวเธอกลับคิดว่าที่พี่สาวเธอทำเพราะต้องการให้พ่อเเม่มาสนใจเธอบ้าง.................... คุณปรายได้รับความรักจากพ่อเเม่ คุณปรายได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการ เเต่คุณมะปรางเพราะเป็นลูกสาวคนโต พี่ต้องย่อมเสียสละเพื่อน้องเสมอ จริงๆเเล้วคุณปลายเธอก็เอาเเต่ใจมาแต่ไหนแต่ไรเเล้วล่ะค่ะ ตั้งเเต่เด็กจนกระทั่งป่านนี้ ป้ายังจำได้ดี วันที่คุณปรายใส่ร้ายพี่สาวเธอว่าเป็นคนผลักเธอจนล้มเข่าถลอก คุณพ่อคุณแม่โกรธมากถึงขนาดตีคุณมะปรางจนเป็นเเนวเลยล่ะค่ะ ป้าได้เเค่สงสารเท่านั้นเพราะไม่สามารถยุ่งเรื่องเจ้านายได้ ก็ทำได้เเค่เพียงปลอบใจเท่านั้น"
คุณมะปรางช่างน่าสงสารจริงๆไม่คิดเลยว่าน้องสาวของเธอจะตัวน่ารังเกียจได้ถึงขนาดนี้ ผมเองก็มีพี่น้องเเละเราก็ไม่เคยที่จะทะเลาะกัน มีเเต่จะให้กำลังใจกันในเวลาที่ล้มเเละช่วยกันดันในเวลาที่ประสบความสำเร็จ พ่อเเม่ของผมท่านสอนให้เรารักกันเสมอ ไม่เคยที่จะให้ใครต้องดูเเลใครพี่น้องต้องดูเเลกันเเละกัน ผมรู้สึกสงสารเธอจับใจ
"เเล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ละครับป้า"ผมถามเพราะป้าแป๊ดเหมือนกำลังคิดเเละใบหน้าของเธอบ่งบอกได้เลยว่าเธอกำลังเศร้ามาก เพราะน้ำตาที่เริ่มเอ่อมาที่ขอบตา
"มันอาจจะดูซับซ้อนนะคะคุณซิน เเต่ป้าจะพยายามเล่าต่อ จริงๆเเล้วคุณไนท์กับคุณมะปรางเขาเป็นเพื่อนกันค่ะ เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก มากเสียจนใครต่อใครก็คิดว่าเป็นคู่รักกัน ถึงใครจะมองเเบบนั้นแต่ป้ารู้ค่ะคุณมะปรางเธอเห็นคุณไนท์เป็นเเค่เพื่อนคนหนึ่ง แต่คนอื่นๆไม่ได้คิดเเบบนั้น จู่ๆวันนั้น..............คุณเเม่ของคุณไนท์ก็มาขอคุณมะปราง พ่อเเม่ของคุณมะปรางก็เห็นดีเห็นงามก็เลยตกลงยกลูกสาวให้ คุณมะปรางไม่มีสิทธ์มีเสียงมาแต่ไหนแต่ไรเเล้วทำได้เเค่เพียงยอมรับในสิ่งที่พ่อเเม่ต้องการ..........คุณปรายรู้เข้าเธอก็อิจฉา เธอไปร้องขอพ่อเเม่ของเธอให้เปลี่ยนจากคุณมะปรางเป็นเธอเเทนได้ไหม ที่จะเเต่งกับคุณไนท์เเทน"ผมถึงกับเหวอทันที คิดไม่ถึงว่าปรายเธอจะร้ายถึงเพียงนี้ ป้าเเป๊ดเห็นสีหน้าผมเเล้วก็ยิ้มทั้งน้ำตา
"พ่อเเม่เธอก็หนักใจ เเต่ในเมื่อเขาต้องการพี่สาวไม่ใช่น้องสาว ถ้าพวกเขาทำตามที่ลูกสาวคนเล็กร้องขอล่ะก็ พวกเขาคงได้ถูกด่าว่าบ้าเเน่ๆ คุณปรายเธอได้เเต่เก็บความโกรธ ป้าเห็นค่ะ ป้าเห็นสายตาที่เธอมองมาทางคุณมะปราง มันทำให้ป้านึกกลัว กลัวว่าเธอจะทำอะไรคุณมะปราง เเต่นั่นมันก็เเค่สิ่งที่ป้าเห็นป้าโล่งอกทันทีที่ไม่มีเรื่องร้ายเเรงอะไรเกิดขึ้น จนผ่านงานเเต่งงาน เเละคุณมะปรางเธอก็มาอยู่ที่นี่ตอนนั้นป้ายังไม่ได้ตามมาหรอกค่ะ ป้ายังรับใช้นายเก่านั่นก็คือพ่อเเม่ของเธอ คุณมะปรางเเต่งออกไปได้ไม่นานนักคุณผู้ชายก็ล้มป่วย คุณท่านน่าสงสารมากตอนที่ล้มป่วยก็มีเเต่คุณมะปรางมาคอยดูเเล เเละเเม่ของเธอเท่านั้น แต่คุณท่านก็เเก่มากแล้วจริงๆ เเละท่านก็เสีย คุณเเม่ของคุณมะปรางเธอเสียใจมากเพราะขาดเสาหลักของบ้าน คุณมะปรางเธอรักครอบครัวมากค่ะ เธอจึงขอคุณไนท์เเละพาเเม่และน้องมาอยู่ด้วยเเละเธอก็ไม่ลืมป้ายังคงให้ป้าตามมาด้วยเพราะป้าเองก็ไม่มีใคร ผ่านไปไม่กี่เดือนคุณแม่ของเธออยู่ได้เพียงไม่นาน ท่านก็เสียตามสามีเธอไป ก็เหลือเพียงเเค่น้องสาวเธอคนเดียวเท่านั้น คุณมะปรางเธอเป็นคนรักน้องอยู่เเล้วเธอจึงไม่ปล่อยให้คุณปรายลำบาก เธอจึงขอให้คุณไนท์อย่าไล่คุณปรายออกจากบ้าน คุณไนท์ก็เป็นคนดีนะคะ เขาไม่เคยคิดจะไล่น้องของเธอออกไปเลย ถึงเเม้ว่าบางครั้ง น้องสาวของเธอ ชอบมาเกาะเเกะจนคุณไนท์รำคาญบ้างเป็นบางครั้งก็เถอะ"
"ป้าครับผมสงสัย ถ้าพี่ไนท์กับคุณมะปรางเป็นเเค่เพื่อนกันเเล้วน้องดรีมเธอเกิดมาได้ไงครับ" ป้าเเป๊ดมองหน้าผมเเล้วยิ้มอีกเเต่ตอนนี้เเววตาเธอเหมือนเธอกำลังสะใจอะไรบางอย่าง
"คุณซิน ถ้าคุณได้ฟังอาจจะตกใจ เเละคิดว่ามันอาจเป็นเรื่องที่แปลกมากเลยล่ะค่ะ คนเราทำดีย่อมได้ดี ทำชั่วมันก็มักจะไม่ได้ดีเสมอ คุณรู้ไหมสองปีผ่านมา หลังจากที่เขาเเต่งงานกันเเละคุณมะปรางเพิ่งจะเสียพ่อเเม่ไป คุณไนท์ไม่เคยเเตะต้องเธอเลย แถมยังเเยกห้องนอนด้วยนะคะ เมื่อก่อนป้าเคยสงสารคุณมะปรางที่เธออาภัพรัก เเต่ตอนนี้ป้าคิดว่าไม่เเล้วล่ะค่ะ วันนั้นวันที่มันเกิดเรื่องเเละเป็นสาเหตุที่ทำให้มีน้องดรีม เป็นเพราะป้าเองเเหละ รู้ไหมคะว่าทำไม เพราะคุณปรายเธออยากได้คุณไนท์จนตัวสั่นถึงขนาดยอมวางยานอนหลับพี่สาวตัวเอง เเละผสมยาปลุกเซ็กส์ในเเก้วเบียร์เพื่อให้คุณไนท์ดื่มไงคะ"ป้าเเป๊ดพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเเละใส่อารมณ์ ตอนนี้ป้าเเป๊ดเธอดูน่ากลัวเหลือเกิน เหมือนกับว่าเธออัดอั้นใจมานานเเต่ไม่อาจจะระบายได้ เเต่พอได้ปลดปล่อยทุกๆอย่างมันจึงพรั่งพรูออกมาเต็มที่
"มันเกิดขึ้นได้ยังไง"ผมอุทาน ด้วยความตกใจปนสงสารคุณมะปรางขึ้นมา
"วันนั้นเป็นวันเกิดของคุณไนท์ค่ะ พวกเขาจัดงานวันเกิดที่บ้าน เเละมีการดื่มตามปกติสำหรับบรรดาเพื่อนๆของคุณไนท์นั่นแหละ เเต่พองานเลิกเเต่คุณปรายไม่เลิก และวันนั้นคุณมะปรางเธอก็เป็นหวัด ความหวังดีของคุณปรายที่ให้ยานอนหลับคุณมะปรางทาน แต่คุณมะปรางกลับคิดว่านั่นเป็นยาที่คิดว่าน้องเธอเป็นห่วงว่าเธอป่วย ป้าเห็นกับตาเเละเเอบเก็บซองยาที่เหลือ พอคุณมะปรางหลับ คุณปรายก็ลงมาข้างล่าง ซึ่งคุณไนท์กำลังดื่มอยู่คนเดียว ป้าเเอบดูอยู่ตลอดค่ะคุณซิน ป้าเห็นกระทั่งคุณปรายใส่อะไรลงในเเก้วของคุณไนท์ แต่ป้าคงไม่ยอมให้คุณปรางได้ในสิ่งที่เขาสมหวังหรอกค่ะ............. ป้าเเอบเอายานอนหลับผสมกับเบียร์ลงไปในเเก้วของคุณปรายก่อนหน้านี้เเล้ว เเละป้าเองเป็นคงส่งคุณไนท์ไปที่ห้องคุณมะปรางเพียงคืนนั้นคืนเดียว คืนเดียวเท่านั้นที่ป้าจะทำเพื่อคุณมะปราง"คุณป้าเธอเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นเศร้าเหมือนเดิมอีกแล้ว ผมเองก็เข้าใจว่าป้าแป๊ดคงรักคุณมะปรางมากถึงขนาดยอมเสี่ยงเเละทำในสิ่งที่มันผิด แต่ถึงรู้เธอก็ยังทำ ป้าเเป๊ดเธอเป็นผู้หญิงที่ใจเด็ดจริงๆ
"คุณซินรู้ไหมคะเช้ามาคุณปรายเเทบจะกรี๊ดลั่นบ้านด้วยความโกรธ ป้ารู้สึกสะใจมากเลย................คุณไนท์เเละคุณมะปรางพวกเขาก็ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ เเละไม่กี่เดือนต่อมาคุณมะปรางเธอก็ต้องท้อง ป้าคิดว่าป้าทำถูกเเล้วล่ะค่ะ เพื่อปกป้องคุณมะปราง ปกป้องคุณไนท์ ป้าถึงต้องทน เเละคอยเเบกรับความลับนี้ไว้ในใจ เเต่ป้าจะบอกคุณซินไว้นะคะ ว่าถึงพวกเขาจะดูรักกันเเค่ไหนสำหรับคุณไนท์เเละคุณมะปรางก็คือเพื่อนรักกันจนตายค่ะ.............. ส่วนน้องดรีมก็คือคนที่พวกเขารักมากที่สุดถึงเเม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ตั้งใจ เเต่ก็ยังรักในเเบบที่พ่อเเม่รัก ที่ป้าทนอยู่เพราะป้าต้องคอยปกป้องคุณมะปรางกับน้องดรีมยังไงล่ะคะ เพราะป้าไม่ต้องการให้พวกเขาโดนทำร้ายเพราะน้องสาวเเละน้าสาวเเท้ๆของพวกเธอ"ป้าแป๊ดร้องไห้ทันทีที่พูดจบ ผมเพียงได้เเค่จับมือของเธอไว้ เเละไม่อาจพูดอะไรได้เลย เรื่องทั้งหมดมันเป็นเรื่องที่เลวร้ายที่สุดที่ผมเคยฟังมา มันเลวร้ายยิ่งกว่าละครน้ำเน่าที่เเม่ชอบดูเสียอีก
"ป้าพอเถอะครับ ซินเข้าใจเเล้วป้าไม่ต้องเล่าเเล้วก็ได้ ซินขอโทษ ซินไม่ได้ตั้งใจให้ป้าพูดในสิ่งที่ไม่อยากจะพูดถึง"ผมพูดเสียงเศร้า เเละสงสารป้าจริงๆ
"ป้าอยากเล่าให้คุณฟังอยู่เเล้วล่ะค่ะ คุณซินไม่ผิดอะไรเลย เเต่ป้าอยากให้คุณรู้ว่า คุณควรอยู่ห่างๆเธอไว้เพื่อความปลอดภัยของคุณ"ผมพยักหน้ารับ ป้าแป๊ดเลิกร้องเเละเช็ดคราบน้ำตาออก เเละเริ่มปรับตัวเพื่อให้ดูปกติ
"ครับป้าซินจะระวังตัวเอง ขอบคุณมากครับ"ผมยิ้มเเห้งๆให้เธอ เธอก็เหมือนกัน เธอลูบหัวผมอย่างเบามือ ทำให้ผมรู้สึกว่าป้าแป๊ดท่านรักผมอย่างจริงใจไม่ได้เสเเสร้งเพื่อให้ตัวเองดูดี
"เอาละป้ามีงานต้องทำอีกเยอะ คุณซินก็อย่าเศร้าเลยนะคะจงเข้มเเข็งเข้าไว้ไม่มีใครจะเอาชนะเราได้ เท่ากับเราเอาชนะหัวใจตัวเอง"ผมพยักหน้า เธอยิ้มให้กับผมอีกครั้งก่อนจะเดินพ้นประตูไป ป้าหันกลับมาอีกครั้ง
"อ้อป้าลืมบอกสาเหตุ ที่แม่คุณไนท์มาขอคุณมะปราง รู้ไหมคะว่าทำไม"ผมส่ายหัว
"ก็เพราะคุณไนท์เขาให้เเม่เขาไปขอผู้ชายแต่งงานน่ะสิคะ คุณพ่อคุณไนท์โกรธจนบ้านเเทบเเตกเลยค่ะ อันนี้คุณเทียนเคยเล่าให้ฟัง"แล้วป้าเเกก็เดินหัวเราะออกไป
ผมมึนงง อะไรนะ พี่ไนท์จะไปขอผู้ชายมีเเบบนี้ด้วยหรอ เเสดงว่าพี่ไนท์ก็เป็นเกย์มาตั้งเเต่เเรกเเล้วสิ ผมปิดปากตัวเองด้วยความเเปลกใจ สิ่งที่ป้าแปดเล่าให้ฟังเมื่อครู่ถ้าไม่เห็นกับตาตัวเองหรือเคยโดนมาเเล้วล่ะก็ผมคงคิดว่าป้าแป๊ดเล่านิยายให้ผมฟังเเน่ๆ ทำไมชีวิตคุณมะปรางเธอถึงได้เลวร้ายเเบบนี้ เเต่เธอก็ได้ตายจากไปเเล้วความทุกข์ทั้งหมด มันคงไม่มีให้เธอรู้สึกอีกเเล้ว วันนี้ทั้งวันผมเเทบไม่มีกะจิตกะใจที่จะเล่นกับน้องดรีมเลย เหมือนป้าเเป๊ดจะรู้ เเละให้พี่หนูนามาดูเเลเเทน ผมบอกกับน้องดรีมว่าผมรู้สึกไม่ดีนัก เเละออกมานั่งปะติดปะต่อเรื่องราวได้ยินเเละได้เจอมา
ผมเดินไปที่หาดทรายทั้งๆที่กำลังใช้ความคิด มันทำให้ผมเดินเพลินจนมาถึงชายหาดซึ่งอยู่ห่างจากตัวบ้านไม่ไกลนัก และช่วงนี้น้ำขึ้นด้วย ผมจึงอยากลองเเช่น้ำทะเลเย็นๆบ้างเพื่อความร้อนในใจจะได้เย็นลง
ผมยืนอยู่เเบบนั้น เเละก็ยังคิดถึงเรื่องที่ป้าเเป๊ดเล่า พี่ไนท์จะขอผู้ชาย บ้าไปแล้ว พี่ไนท์คนนี้น่ะหรือ แล้วผู้ชายคนนั้นที่พี่ไนท์ต้องการล่ะคือใคร ใครกันที่เป็นคนๆนั้นที่พี่ไนท์รักถึงขนาดขอเเม่ตัวเองไปขอผู้ชายเเต่งงาน แล้วพ่อเเม่ที่ไหนจะยอมรับกันล่ะ ผมละอดจะขำกับความบ้าบิ่นของผู้ชายคนนี้ไม่ได้จริงๆ ผมเองก็คงจะรู้ตัวเองเเล้วล่ะว่าผมคงไม่มีทางไปเดินในหัวใจของเขาได้เเน่ๆเพราะเขาเองก็มีคนที่เขารักอยู่เเล้ว ................. ไอ้ซินเอ๊ยแกอกหักครั้งเเรกเลยนะแถมเป็นรักเเรกของเเกอีกมันน่าอายจนเเทนจะมุดทะเลเลยไหม
"เฮ้อ!"ป้าเเป๊ดผมจะจำที่ป้าเเป๊ดสอน เเละผมจะต้องทำมันให้ได้ ผมจะทนทนให้ถึงที่สุด ..................
ตอนนี้เหมือนผมจะให้กำลังใจตัวเองจนรู้สึกดีขึ้น มองไปทะเลสีครามจนสุดลูกหูลูกตา ตั้งเเต่มาที่นี่ก็ได้เเค่มองไม่เคยได้ลงเล่นสักครั้ง เเต่ก็อย่างว่าอีกเเหละเล่นคนเดียวจะสนุกอะไร ผมเดินลงทะเลจนถึงเข่าน้ำทะเลที่ใสจนเห็นเม็ดทรายเเละปลา ข้างหน้าผมเห็นปลาฝูงหนึ่งจึงนึกสนุกจึงเดินเข้าไปอีกหน่อยจนถึงน่าเเข้ง ปลามันก็ว่ายหนีจนนึกเสียดายเเละยืนอยู่สักพัก ช่วงที่ใกล้เวลาเย็นๆคลื่นทะเลยิ่งเเรง เเต่ผมก็ยังยืนโดยที่ไม่ขยับไปไหน ปลาทะเลตัวเล็กๆมันเริ่มเข้ามาตอดขาผมจนผมรู้สึกจั๊กจี้ เเละเพราะว่าผมใส่กางเกงสามส่วนด้วยมันเลยมาลุมตอดขาผมใหญ่ ผมมองดูท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีส้ม มันคงจะเย็นมากเเล้วและผมก็คงต้องกลับไม่งั้นใครบางคนที่เจ้าอารมณ์มาเห็นได้วีนเเตกแน่ๆ คลื่นก็เริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆอีก ผมได้ยินเสียงใครเรียกเเว่วๆ แต่คิดว่าผมหูฝาด พอจะขยับขาหันหลังกลับขึ้นฝั่ง
"ชิบหายเเล้ว ตะคริวกิน"มิน่าล่ะทำไมเท้ามันถึงตึงๆคงเพราะเเช่น้ำนานเกินไปแน่ๆ แล้วผมจะควรทำยังไงดีคลื่นก็ยิ่งเเรงขึ้นเรื่อยๆ อดทนสิไอ้ซินเเกยังไม่อยากตายตอนนี้นะ พอผมฝืนขยับ ความเจ็บจี๊ดมันก็เเล่นขึ้นมาตามขาทันที และจังหวะที่คลื่นซัดมาเต็มๆ
"อ่อก แค๊ก"ผมล้มใส่น้ำทะเลเเละพยายามกะเกียกตะกายขึ้นมา พ่อเเก้วแม่แก้วช่วยผมด้วย
"นายทำบ้าอะไร" พี่ไนท์ฉุดผมขึ้นมาเเละตวาดใส่ผม ผมที่ถูกน้ำทะเลซัดใส่รู้สึกแสบหน้าเเสบตาเเสบจมูกไปหมด พี่ไนท์ฉุดผมขึ้นเเละอุ้มผมขึ้นฝั่ง
"หนูนา เตรียมน้ำอุ่นให้ที"พี่ไนท์ตะโกนลั่นบ้านทันทีที่พาผมเข้าข้างในเเละวางผมลงบนโซฟา ผมเปียกไปหมดทั้งตัวเเละเจ็บจี๊ดข้างที่ตะคริวกิน
"อย่าเกร็งขาสิ"พี่ไนท์จับเเละนวดเบาๆ เเต่มันก็ยังปวดอยู่ดี
"มาแล้วค่ะ"พี่หนูนานำน้ำวางไว้ เเละผ้าขนหนูผืนเล็กไว้ข้างๆ พี่ในเอาผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นก่อนจะเอามาประคบส่วนที่ผมกำลังปวด
"เป็นอะไรกันคะพี่ไนท์"เสียงปรายดูตื่นๆ
"หนูนาเดี๋ยวเธอไปเตรียมน้ำอุ่นที่ห้องน้ำชั้นบน เร็วๆด้วย" ผมรู้สึกเบลอๆชอบกล ไม่รู้เป็นอะไรน้ำทะเลสูดเข้าไปเต็มๆทำให้เคืองๆ เเต่ผมก็รุ้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ
"นายอยากตายหรือไงน่ะห๊า!" พี่ไนท์ตะโกนใส่หน้า ผมเปล่าซะหน่อยผมไม่ได้อยากจะตาย ผมเเค่..................
ผมทำได้เเค่ก้มหน้าก้มตาใส่สิ่งที่กำลังจะได้รับ พี่ไนท์คงจะโกรธ
"ผม ผมขอโทษ แค๊ก!"ผมสำลักน้ำทะเลไม่หาย พี่ไนท์ฉุดผมลุกขึ้นเเละจูงผมขึ้นห้องผมเดินเเทบจะหัวทิ่มอยู่เเล้วเเต่ดูเหมือนพี่ไนท์จะไม่ได้สนใจเลย
"เข้าไปอาบน้ำให้เรียบร้อยแล้วอย่าช้าถ้าไม่อยากให้ฉันโมโห"เเล้วพี่ไนท์ก็ปิดประตูซะดังลั่นจนผมสะดุ้ง นี่ผมทำให้เขาโกรธหรอ
..............
ผมเเทบไม่กล้ามองหน้าพี่ไนท์เลย ผมได้เเต่นั่งเงียบในห้องไม่กล้าแม้เเต่จะลงมาทานข้าวเย็น ผมนอนคลุมโปงอยู่บนที่นอน น้องดรีมให้ป้าแป๊ดมาถามว่าผมเป็นอะไร ป้าเเป๊ดช่วยโกหกว่าผมไม่ค่อยสบาย จึงลงไปทานข้าวไม่ได้ ซักพักพี่ไนท์ก็เข้ามา
"ลุกขึ้น"พี่ไนท์เลิกผ้าห่มออกเเละพูดเสียงดุ ผมลุกขึ้นนั่งเเละมองพี่ไนท์ที่กำลังปัดของบนโต๊ะเล็กข้างเตียงออกจนกระจายเเล้ววางชามข้าวต้มลง
"ลงมากิน เดี๋ยวนี้"ผมได้เเค่คอตกเเละลงไปนั่งเเหมะที่พื้นพรม พี่ไนท์เลื่อนชามข้าวต้มมาตรงหน้าเเละสั่งให้ผมทาน ผมยกมือที่มันกำลังสั่นจนเห็นได้ชัดจับช้อน พี่ไนท์ทำเสียงจิ๊ในลำคอก่อนจะยื้อช้อนไปและตักข้าวต้มให้ผม
"มองอะไรทานไปสิ"พี่ไนท์ยังคงทำเสียงดุเหมือนเดิม ที่เห็นผมทำหน้างง ผมอ้าปากเเละทานข้าวต้มที่พี่ไนท์ตักให้
"ร้อนอ่ะ เป่าด้วยสิ"ผมทำเสียงเหมือนจะร้อง
"เรื่องมาก"เเต่พี่ไนท์ก็เป่าให้ผมเเละบังคับให้ผมทานจนหมด ทั้งๆที่ผมไม่ค่อยหิวเท่าไร พี่ไนท์เรียกจำเนียงมาเก็บของ ผมเองยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่กล้าลุกไปไหนเพราะกลัวโดนวีนใส่อีก
"จะนั่งบื้ออยู่อีกนานไหมเดี๋ยวก็ตะคริวกินอีกหรอก"พี่ไนท์ว่าเเล้วดึงผมขึ้นยืนเเล้วลากผมลงบนที่นอน เเต่เพราะเเรงพี่เเกเยอะจัดเลยดูเหมือนเหวี่ยงผมใส่ที่นอนมากกว่า
"ผมขอโทษ"ผมได้แต่ขอโทษเสียงหงอยๆ พี่ไนท์ทำท่าทางหงุดหงิดไปมาก่อนจะหันมาหาเรื่องผมอีก
"นายบ้าหรือไง ที่ลงไปเเช่น้ำทะเลตอนที่น้ำกำลังขึ้นเเบบนี้อยากตายมากนักหรอ ทำไม ฉันทำอะไรให้นายไม่พอใจถึงกับขนาดอยากฆ่าตัวตายเลยหรอห๊า!"พี่ไนท์เขย่าผมซะหัวสั่นหัวคลอน ผมเปล่าจะฆ่าตัวตายนะ ผมเเค่เล่นกับปลาเพลินไปหน่อยเเค่นั้นเอง เเต่ใครจะกล้าพูดละยิ่งพี่ไนท์กำลังโมโหสุดๆเเบบนี้ทำให้ผมกลัวจนตัวสั่นไปหมดเเล้ว
"นายจำไว้เลย นายห้ามตายถ้าฉันไม่อนุญาติ ชีวิตนายเป็นของฉันเข้าใจไหม"พอเหอะคร้าบ คอผมจะหลุดอยู่เเล้ว
"ฮึก"ผมเริ่มสะอื้นเพราะทนไม่ไหว ความอ่อนเเอมันเผยออกมาเสียเเล้ว ผมเช็ดน้ำตาที่กำลังไหล พี่ไนท์นิ่งมองเเละเดินฉับออกไปปิดประตูใส่ผมทันที
ผู้ชายอะไรใจร้ายจริงๆ แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่เขากำลังทำเป็นเพราะเขาห่วงผม...............หรือเป็นเพราะอะไรกันแน่ที่ทำให้เขาคลั่งเเบบนี้..............ผมได้เเต่นอนฟุบหน้ากับหมอนเเละร้องไห้กับมัน เพื่อระบายความเจ็บปวดใน..................มันช่าง..........เจ็บจริงๆ
.............................................................
:m31:
-
แว๊กกกกกก ตอนใหม่มาแร้วววว
-
จิ้มๆๆ เม้นก่อนอ่าน :3123: :3123: :3123:
-
ไนท์เข้าใจผิดซะแล้ว
-
"พี่ซินคะ กระเทยคืออะไรหรอคะ"ผมทำหน้าตาตกใจ
"น้องดรีมเอามาจากไหนครับ"
"น้าปรายค่ะ"
ชั้นจะจับแกไปให้กระเทยรุมโทรม นังปรายยยยยยยยยยยย
ข้อหาสอนในสิ่งที่ไม่ควรกับเด็ก
-
รื่องงนต่งก็คิดอยู่ว่ต้องป็น ผนนังปลยชั่วมกคงหวังฮุบพี่ขยล่สิ
-
ขอร้องอย่าต้มมาม่าให้กินเลยท้องอืดจะแย่แล้วเอาแต่เนื้อไม่เอาน้ำใด้ใหม
-
ใครคือคนที่ไนท์ขอแต่งงานอ่ะ !?
สงสารซินอ่าาา ㅠㅠ
-
:z6: ปราย :กอด1: ซิน
:L1: :L1: :pig4: :L1: :L1:
-
โอ๊ยพี่ไนท์
ห่วงน้องก็ทำดีๆสิ
ไปตะคอกแบบนี้เป็นใครก็กลัว
-
รักไงล่ะ 5555 :z3: :z3: :z3:
-
มาทีละนิด แต่ก็มาทุกวัน เอาวะ สู้ๆ o18
ลุ้นจนเกร็งไปหมดแล้ว :z3:
-
ปรายร้ายกว่าที่คิดไว้เยอะ :fire:
สงสารซิน โดนโกรธอีกแล้ว :m29:
-
พี่ไนท์อย่ารุนแรงซี่ สงสารซินอะๆ
-
หลังจากอ่านตอนนี้...1 เกลียดปรายยกกำลัง100
2. สงสารมะปรางกับน้องดรีม
3.สับสนเเทนซิน
เเละสุดท้าย... 'ไม่เข้าใจไนท์'
-
ซินจ๋าอย่าคิดมากพี่ไนท์โกรธเพราะเป็นห่วงหรอกนะ แต่พี่ไนท์เป็นห่วงได้รุนแรงไปไหนเนี่ย เหอะๆ
กำลังสนุกเลยค่ะ รอตอนต่อไหค่ะ :impress2:
-
หวาาาาาาา
ตอนหน้าจะโดนจับกดป่าวเนี่ย
รอๆๆ :L2:
-
เอาอีกกกกก :impress3: :impress3: :impress3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใจร้าย
-
ถึงบางอ้อแล้วล่ะเรื่องน้องดรีม
ขอทะลุเข้าไปตบน้าสาวตัวดีสักฉาด
พี่ไนท์ก็บอกไปซิว่ารักและเป็นห่วง พูดง่ายจะตายเข้าใจก็ง่าย
-
เรื่องซับซ้อนจริงๆ :เฮ้อ:
-
รักซินก็บอกซินไปเซ่พี่ไนท์!!!! :angry2:
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:angry2: เฮ้อพี่ไนท์
-
เข้าใจผิดไปใหญ่แล้วนะะะ
ไม่ใช่นะซิน
ไม่ใช่นะพี่ไนท์
อ่อยยย ต้องปลอบใครดีวะะะะ
แม่มมม พี่ไนท์ให้แม่มาขอซอนชัวร์
ฮ่สาๆๆ
-
ผู้ชยคนนั้นคือซินช่หม?
-
รักเค้าห่วงเค้าทำไมไม่บอกน้องเค้าดีๆ
-
มธุรสวาจา มีบ้างไหม พี่ไนท์
เอาแต่ตะคอก โมโหอยู่ได้ :angry2:
-
พี่ไนท์อย่าดุสิ T^T
-
พี่ไนท์ซาดิสต์ไปหน่อยนะวันนี้ น้องซินเจ็บไปหมดแล้ว
:angry2:
-
เฮ้อออออ :monkeysad: เศร้า แทน
เมื่อ ไหร่ จะ คืน ดี น้า
ต่อๆๆๆ o13 o13
-
ผู้ชายที่พี่ไนทืไปขอ คือซินป่ะ
-
พี่ไนท์ใจร้ายอ่ะ :o12:
แล้วผู้ชายคนที่จะให้แม่ไปขอเนี่ย ใครอ่ะ ???
-
:m16: :m31: ไอ้พี่ไนท์บ้า
-
:o12: สงสารซิน คงไม่รู้จะทำตัวยังไง
พี่ไนท์ อาจจะไปขอซินรึเปล่า
-
ใช่ซินมั้ย ที่ไนท์ไปขอ อุอุ
-
สงสารซินอ่ะ พี่ไนท์ไม่ยอมฟังซินเลย ใจร้ายจัง
-
คนที่ให้ไปขอหน่ะ ซินใช่มั๊ยล่ะ อิอิ
-
เอา เอาเข้าไป
ความคิด ความเข้าใจ สวนทางกันไปใหญ่
คนหนึ่ง ... ก็รักมานาน แต่ปากมันหนักไม่รู้จักพูด
อีกคน ... ไม่รู้อะไรบ้างเลย เลยน้อยใจ เศร้าใจ ไปใหญ่
เอวัง ฉะนี้
-
พี่ไนท์ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่แคร์นะ แต่อาจจะแสดงออกแปลกไปหน่อยล่ะมั้ง
-
พี่ไนท์จะใจดีเป็นห่วงหรือทำใจร้ายกับน้องซินละคะะ เอาสักอย่าง สงสารน้องซินน้าา :sad4:
-
สงสารมะปรางจัง
-
โห อินังปรายยยยยย!!! :m31: :m31: :m31: (ขอเปลี่ยนสรรพนามมันเลยแล้วกัน!) ที่ปรางตาย ต้องเป็นเพราะมันแน่ๆอ่ะ
คนเลวๆแบบนี้ กระชากหนังหน้ามันให้ได้นะ อย่าปล่อยให้มันลอยนวล เชิดหน้าชูคออยู่แบบนี้ ไม่งั้นได้เกิดเรื่องอีกแน่
คนแบบยัยปรายนี่อันตรายนะ เพราะคนมันเคยเลว แล้วไม่มีใครเอาผิดหรือจับได้ มันจะได้ใจ รับรองมันจะทำเลวอีกแน่ๆอ่ะ
:z3:
แล้วถ้ายัยปรายมันต้องการจะเป็นเมียของไนท์ให้ได้ ณ ตอนนี้น้องดรีมกับซิน คือคนที่มันขวางทางมันอยู่ ต้องระวังตัวไว้ให้ดีๆด้วยนะซินเอ๋ย
:เฮ้อ:
-
รุนแรงจังเลยอ่ะไนท์
-
ชอบจัง
-
อ๋อ~เป็นอย่างนี้นี่เอง ยัยปรายนี่ร้ายจริงๆ
-
ยัยปรายไม่เคยพอจริงๆ นิสัยไม่ดี สงสารซินจังเลย ไนท์ก็ชอบใจร้าย
-
ชอบมากๆๆๆเลยคร๊ะ น่ารักมากๆๆ :)
-
^^
-
ชอบพล็อตแบบนี้จัง
-
:really2: :really2: :really2:
สงสารซินจัง
-
รักเขาก็ไม่ยอมพูดยอมบอก เฮ้ออออ
นายหัวนี่ดื้อจริงๆ ปากหนัก ปากแข็ง
-
ป้าแป๊ดเป็นผู้อยู่เบื้องหลังของเรื่อง โอ้!
ดีที่น้องซินเป็นที่รักของป้านะนี่
มิเช่นนั้น :z3:
กดบวกปล่อยเป็ด
-
อีนางปรายฉันอยากตบแกจริงๆ
-
เอฟซีป้าแป๊ดเลยย ชีเ๋จ๋งมากอะ
555 มะปรางน่าสงสารนะ สะใจปรายอะ
แต่ซิน เธอ บื้อนะ แค่นี้ก็น่าจะรู้แล้วไม่ใช่หรอออ
แล้วไนท์ใจเย็นหน่อยสิเธอออ
-
o22 ยัยปรายร้ายกว่าที่คิด เฮ้อ ใครน๊าที่พี่ไนท์ให้แม่ไปขออ่ะ อยากรู้จริงๆ
:man1: พี่ไนท์รักเค้าก็บอกเค้าดีๆสิ บางท่าทีมันก็ดูไม่ออกหรอกนะ
โดยเฉพาะเจ้าตัวเอง คนนอกอาจรู้แต่คนถูกแอบรักบางทีก็ไม่รู้ตัว
สู้ต่อไปละกันนะพี่ซิน :z1: :z1:
ปล. ฝาก :beat: แล้วก็ :z6: ยัยปรายด้วยนะ งามไส้มันนัก
-
พี่ไนท์เป็นบ้าเป็นบออะไรอีกละนี่
-
บทบาทที่11
"คุณซิน คุณซินคะ"เสียงใครไม่รู้ มากระซิบที่ข้างหู เรียกชื่อผมจนรู้สึกน่ารำคาญ พอผมลืมตาตื่นก็เห็นหน้าของหลิงลอยมา
"อืมหลิง ซินจะนอน"ผมครางอย่างรำคาญ ทำไมหลิงถึงได้มาวนเวียนในความฝันด้วยนะเนี่ย
"โธ่ สายเเล้วนะซิน ตื่นๆๆ" ทำไมหลิงเขย่าเเล้วเหมือนจริงขนาดนี้
"หือ หลิง (โป๊ก) โอ๊ย"ผมเเละหลิง จับหัวข้างที่โขกกันเต็มๆเเรง
"ซิน ทำไมต้องรุนเเรงด้วยเเค่มาปลุกเอง" หลิงทำหน้าเบะ
"ขะ ขอโทษหลิงซินตกใจ ก็เล่นมาซะใกล้ เจ็บมากไหม"ผมเอาหัวเธอเข้ามาดูปรากฏว่าหัวโนขึ้นมา ผมเองก็คงจะโนเหมือนกัน
"เจ็บดิ่ถามได้เรารึก็อุตส่าห์คิดถึง อุตส่าห์มาหาเเต่เช้า พี่เทียนก็มานะ ซินอ่าตื่นช้าไม่ทันใจหลิงเลย ต้องขึ้นมาปลุก"ผมมองซ้ายมองขวา มีแค่ผมกับหลิงที่อยู่ในห้องนอน เเล้วพี่ไนท์ไปไหน
"แหมตื่นมาก็มองหา พี่ไนท์เลยหรือไง"หลิงทำเสียงงอลๆ
"ปะเปล่า เเค่อยากรู้ว่ามันกี่โมงเเล้วสงสัยซินจะตื่นสายจริงๆ" เมื่อคืนเป็นเพราะนอนน้อย เพราะมัวเเต่นอนร้องไห้ พี่ไนท์กว่าจะกลับเข้ามานอนก็เกือบตีหนึ่ง ตอนนั้นผมยังไม่หลับเลยเเต่ก็เเกล้งหลับ พี่ไนท์เข้ามานั่งข้างๆเเล้วเช็ดคราบน้ำตาผม "ไอ้เด็กบ้าเมื่อไรจะรู้ตัว" เเล้วจู่ๆพี่ไนท์ก็จูบซับน้ำตาให้ จากนั้นก็หันกลับไปนอนข้างๆ รู้ตัว? รู้ตัวอะไรกันนะผมมึนงงจนนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน เเละเพราะจู่ๆพี่ไนท์ก็สวมกอดผมเเน่นจนผมนอนตัวเเข็งทั้งคืนเเล้วเผลอนอนหลับไปตั้งเเต่เมื่อไรก็ไม่รู้
"ซิน ซิน"
"ห๊ะ ห๊า"ผมขานรับหลิง
"เหม่ออะไร หลิงเรียกก็ไม่หัน"
"ออ ขอโทษ พอดีคิดอะไรนิดหน่อย"
"ไปๆ ไปล้างหน้าล้างตาเเล้วมาทานข้าวเช้ากัน วันนี้พี่เทียนก็มา พวกเราลาหยุดวันนี้น่ะ จะอยู่กับซินทั้งวันเลย"หลิงยิ้มแป้น จนผมอดยิ้มตามไม่ได้
"ถ้างั้นก็ดีสิ หลิงลงไปก่อนนะ เดี๋ยวซินตามไป"เธอพยักหน้าเเล้วออกไป
...............
พอผมลงมาเเละเดินไปยังห้องครัวก็ถึงกับหยุดชะงัก เพราะวันนี้ดูเหมือนจะอยู่กันครบพร้อมหน้าพร้อมตากันดีจริงๆ
"พี่ซินมานั่งข้างๆดรีมนะคะนั่งข้างๆคุณพ่อด้วย วันนี้อาหลิงกับลุงเทียน มาหาเราค่ะ ทานข้าวหลายคนดรีมสนุกจัง"น้องดรีมยิ้มอย่างมีความสุข ส่วนผมได้เเต่ยืนมองเก้าอี้เเละคนที่กำลังมองมาทำใหรู้สึกเกร็ง ไม่อยากนั่งตรงนั้นเลยให้ตายสิ
"นายจะยืนบื้ออยู่อีนานไหม" พี่ไนท์ทำเสียงเข้มเเล้วว่าผม โดนอวยพรเเต่เช้าเลยเรา
"ไอ้คุณพ่อไนท์ มึงก็บอกน้องเขาดีๆดิ่วะ น้องเขากลัวมึงนะ ดูดิ่หงอยเลย"พี่เทียนพูดเเล้วทำท่าขำๆ
"พี่ซินเป็นอะไรคะ หน้าไม่สดใสเลย"พอผมนั่งลงข้างๆ น้องดรีมก็ถามผม
"ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ น้องดรีมทานข้าวต่อเถอะ"
"ซินเดี๋ยวเราไปตลาดกันนะ จะได้ทำอะไรกินกันตอนเย็น"ผมพยักหน้า เห็นดีเห็นงาม
"ไม่ให้ไป"ผมหันไปมองคนที่ห้าม แล้วทำหน้านิ่งทานข้าวอยู่
"ทำไมอ๊ะ โหยไรอ่ะนานๆทีจะได้ไปตลาดนะเนี่ยป้าเเป๊ดก็ไป"หลิงทำหน้าไม่พอใจอย่าเเรง
"ไอ้ไนท์นานๆทีให้เมีย เอ๊ยให้น้องซินเขาออกไปเปิดหูเปิดตามั่งเหอะอุดอู้อยู่แต่บ้านได้เฉาตายห่ากันพอดี"พี่เทียนช่วยเสริม
"ดรีมก็อยากไปค่ะอยากไป อยากไป"
"น้องดรีม น้องดรีมจะไปได้ไงกัน ตากแดดตากลมเดี๋ยวก็ป่วยกันพอดี"คราวนี้ปรายเสริมบ้าง
"โธ่ นะคะคุณพ่อดรีมก็อยากไป"น้องดรีมอ้อนพ่อ
"ไปกันหมดนี่เเหละ ไม่ต้องเถียงกัน แค่ไปตลาดไม่ถึงกับป่วยหรอกค่ะ"หลิงพูด น้องดรีมยิ้มเเป้น
"คุณก็พูดได้นี่คะคุณหลิง เดี๋ยวคุณก็ไปแล้ว เเต่คนที่ลำบากก็คือพวกฉันนะคะ"
"คุณพูดเหมือนกับว่าคุณได้ดูเเละน้องดรีมบ่อยนักหละคุณปราย"
"แหมฉันเป็นน้านะคะ จะไม่ดูเเลได้ไง ไม่เหมือนใครบางคนชอบสร้างเรื่อง ให้คนอื่นเขาเดือดร้อน"แล้วเธอก็หันมาเหล่ผม
"ใครกันคะที่ทำให้เดือดร้อน คุณปรายหมายถึงอะไร"หลิงทำหน้าสงสัยและมองตามสายตาปรายที่มองมาทางผม และเธอคงรู้ดี
"ก็คุณซินนะสิคะ ชอบสร้างเรื่อง เมื่อวาน เพิ่งไปแช่น้ำทะเลจนตะคริวกินพากันเเตกตื่นไปทั้งบ้าน คนอะไร๊ชอบสร้างเเต่ปัญหา"ตอนนี้ผมรู้สึกทานอาหารเช้าไม่อร่อยเสียเเล้ว
"จริงหรอซิน ไปแช่น้ำทะเลทำไม"พี่เทียนหันมาถามผม
"แหะ ๆ ซินเเค่ลงไปเล่นกับปลา"ผมพูดเเบบอายๆ
"แหมซินเธอนี่ใส่ซื่อจริงๆนะ พูดมาได้ลงไปเล่นกลับปลา ทั้งๆที่เกือบตายนี่นะ"ปรายพูดใส่อารมณ์จนเห็นได้ชัด
"แหมคนมันซื่อนิคะคุณปราย ซินนะเขาซื่อเเบบบริสุทธิ์ แต่คนบางคนมันซื่อแบบ มารยา"หลิงพูดคำว่า มารยา กระเเทกใส่กลับปรายทำตาโตเม้มปาก
"คุณหลิงพูดเหมือนรู้ดีนะคะ เหมือนรู้เลย เอหรือคุณเคยทำ"หลิงยิ้มเยาะทั้งๆที่ถูกว่า
"หลิงไม่เคยทำหรอกคะเเต่เคยเห็น เฮ้อคนเรานี่ก็แปลกเนาะว่าคนอื่นปาวๆ เเต่ตัวเองน่ะตัวดีทำซะเอง"หลิงทำเสียงดัดได้จริตมากเลย ผมเหล่มองคนข้างๆดูเหมือนจะไม่สนใจสงครามน้ำลายเอาเสียเลย มองไปทางพี่เทียน พี่เเกก็เอาเเต่หัวเราะไม่คิดจะห้ามซะเลย
"นี่คุณหลิงหมายถึงใครคะเนี่ย"ปรายเริ่มส่อเเววไม่พอใจ
"อ๋อ ก็ไม่ได้ว่าใครหรอกค่ะ ใครอยากรับก็รับไปคุณปรายไม่ได้เป็นเเล้วจะร้อนรนไปทำไมคะ"หลิงทำหน้าทะเล้นเเล้วยักคิ้วใส่ ปรายเเยกเคี้ยวใส่เหมือนจะโต้ตอบ
"น้องดรีมอิ่มหรือยัง"ผมหันไปกระซิบถามน้องดรีมเพราะรู้สึกว่าสงครามมันเริ่มจะรุนเเรงขึ้นเรื่อยๆ
"ค่ะน้องดรีมอิ่มเเล้ว เเล้วน้องดรีมก็เบื่อไม่รู้พวกเขาพูดอะไรกัน"
"ปะเราไปดูการ์ตูนกันดีกว่าเนาะ"น้องดรีมยิ้มเเล้วพยักหน้า
"แต่พี่ซินทานนิดเดียวเองนะคะ"น้องดรีมทำคิ้วย่น
"เดี๋ยวเราค่อยมาขอขนมปังป้าเเป๊ดกันเนาะ"น้องดรีมพยักหน้าอย่างไว ผมอุ้มน้องดรีมไปเงียบๆพี่ไนท์จับเเขนผม
"ไปไหนกัน"
"ห้องนั่งเล่น"แล้วพี่ไนท์ก็ปล่อยรู้สึกโล่งใจอย่างเเรง
ผมกับน้องดรีมเรานั่งดูการ์ตูนกันซักพัก พี่ไนท์ก็ออกมาตาม รู้สึกได้ยินเสียงสองสาวยังคงไม่เลิก
"อิ่มเเล้วหรอครับพี่ไนท์"ผมถามเมื่อรู้สึกสงสัยเพราะผมเพิ่งออกมาจากครัวได้ไม่นานพี่ไนท์ก็ตามมา
"นายไม่อยู่ฉันกินไม่ลง"ผมหันหน้าไปทางอื่นทันที
"เมื่อคืน........................"ผมหันกลับไปมองเเละรอฟังว่าพี่ไนท์จะพูดอะไร
"ฉันขอโทษ บางทีฉันมักจะเก็บอารมณ์ไม่ค่อยอยู่"พี่ไนท์หันหน้ามามองผม
"อืม ไม่เป็นไรครับผมเองก็ไม่ได้เก็บมาคิด"ผมก้มหน้ามองมือตัวเอง
"แน่ใจว่าไม่คิดมาก"ผมส่ายหัว จริงๆเเล้วคิดยิ่งกว่าคิดเสียอีก
"ซิน ฉันไม่รู้ว่านายไปฟังอะไรเขามา แต่ฉันอยากให้นายเชื่อเเค่ในสิ่งที่นายเห็นที่นายสัมผัสก็พอ"ผมเงยหน้ามอง พี่ไนท์ทำสีหน้าจริงจัง
"ผม....ผมไม่เข้าใจ โอ๊ย"โดนเขกอีกเเล้ว
"จบมาก็สูง ทำไมเข้าใจอะไรยากจริงๆ นายนี่มัน........น่านัก"พี่ไนท์เม้มปากแล้วมองหน้าผมนิ่งจนผมใจสั่น
"เฮ้ย เกลียดนั่งชะนีนี่จริงๆ พี่ไนท์นะพี่ไนท์จะเก็บมันไว้ทำไมเนี่ย"หลิงเดินบ่นเข้ามาจนผมตกใจ ผมเลยหันไปสนใจการ์ตูนกับน้องดรีมต่อ
"อาหลิง ชะนีมันอยู่ในป่าเเล้วมันมากวนใจอาหลิงได้ยังไงคะ แล้วพ่อเก็บชะนีไว้เมื่อไรทำไมดรีมไม่เห็นรู้"โอเด็กหนอเด็ก ผมขำกับสิ่งที่น้องดรีมถาม หลิงทำหน้าเหวอ พี่ไนท์ก็ได้แต่ทำสายตาเหล่ เป็นในๆว่า ตอบไม่ดีเเกเสร็จเเน่
"อ่อ หูยช่างเถอะน้องดรีม ทำไมชอบถามมากมายจัง ถามมากเดี๋ยวอาไม่พาไปเที่ยวเลย"หลิงทำท่างอลหลานจนหลานงง เเละนั่งบนโซฟาตัวเล็ก
"ดรีมอยากไป พ่อขาน้องดรีมอยากไป"น้องดรีมหันไปเกาะเเขนพ่ออีกแล้ว
"พี่ไนท์ให้ดรีมไปเหอะ ไม่เป็นอะไรหรอก เด็กๆควรออกเเดดบ้าง ไม่โดนเลยก็ไม่ดี พี่ห่วงน้องมากไปมันจะกลายเป็นทำร้ายน้องนะ"หลิงทำหน้าจริงจังตามเเบบฉบับเวลาที่หมอกำลังดุคนป่วย
"นะค้า.................." น้องดรีมยานคางเเละทำตาปริบๆ
"พี่เดี๋ยวซินดูเเลน้องดรีมเองก็ได้ พี่ให้น้องดรีมไปเหอะ"ผมขออีกเเรงเเต่พี่ไนท์ยังเงียบ พี่ไนท์เอียงเข้ามาที่หูผมเเล้วจู่ๆก็พูดในสิ่งที่ผมไม่อาจคาดคิด
"จูบฉันสิ"แล้วพี่ไนท์ก็กลับไปนั่งยิ้มเจ้าเลย์
"อ๊ะ อ๊ะ กระซิบไรกันอ่ะ ทำลับลมคมใน"หลิงทำเสียงเเซวจนผมหน้าเเดง
"เเหงๆเลยหน้าเเดงเเบบนี้"หลิงยิ่งล้อหนักเข้าไปอีก
"ป่ะ เปล่านะไม่ได้หน้าเเดง"ผมเอามือปิดเเก้มตัวเอง หลิงยิ้มล้อเลียนใส่
"พี่ ให้น้องดรีมไปนะเเล้วผมจะ......"ผมเม้มปาก
"จะอะไร อ่ะซิน เร็วๆหลิงอยากรู้"ดวงตาเธอช่างเป็นประกายเเวววาวเสียจริง
"ก็ รังวัลชุดใหญ่ที่น้องดรีมเคยบอกไงเนอะน้องดรีมเนอะ"น้องดรีมทำตาโต
"อ๊า ใช่ๆรางวัลชุดใหญ่ นี่พี่ซินยังไม่ได้ให้พ่ออีกหรอคะ"
"รางวัล อะไรกันน้องดรีม"
"ก็รางวัล......."
"น้องดรีมมันเป็นความลับนะ"ผมบอกดักคอ
"จริงด้วย น้องดรีมลืม"น้องดรีมพยักหน้าเเล้วยิ้มกับผม
"โหย ใจร้าย โป้งเเล้ว ทั้งคู่เลย โป้งพี่ไนท์ด้วย"หลิงกอดอกเเล้วหันไปอีกทาง ทำท่าว่างอลจริงๆ
"ถ้างอลก็ไม่ต้องไป"พี่ไนท์พูดจบ หลิงก็หันกลับมายิ้มทำตาปริบๆ
"ไม่ได้งอล ใครบอกว่างอลหลิงเเค่ล้อเล่นเอง"
"ว่าเเต่พี่เทียนไปไหนละครับ"ผมมองหาเเต่ไม่เห็นวี่เเววพี่เขาเลย
"ไปนอนอยู่หลังบ้านน่ะซิน รายนั้นออกเวรมายังไม่ได้นอนเลย"ผมพยักหน้าเข้าใจ
"ไปกันได้หรือยังคะ น้องดรีมอยากไปเต็มที่เเล้ว"
"น้องดรีม ไปเเค่ตลาดเอง จะรีบทำไมละคะ"หลิงถาม
"ก็ดรีมไม่เคยไปไหน อาหลิงก็รู้"น้องดรีมทำแก้มพองๆ
"ผมว่ารีบไปก็ดีนะครับ เเดดจะได้ไม่ร้อนมาก"ผมออกความเห็น
"เดี๋ยวไปเรียกป้าเเป๊ดก่อนนะ"
"ไม่ต้องหลิง ซินคนเดียวก็พอ"ผมห้ามหลิงไว้ เพราะไม่อยากให้ป้าแป๊ดต้องเหนื่อยเเค่งานบ้านมากมายเเค่นี้ก็เหนื่อยเเล้ว
"อุว้าว สงสัยจะได้เห็นอะไรดีๆซะเเล้ว"หลิงทำท่าท่างเหมือนเรื่องที่ได้ยินมันเป็นเรื่องวิเศษซะงั้น
"เลือกของเป็นหรอ"พี่ไนท์ถาม
"จิ๊บๆ ก็ตอนนั้นที่พี่บอกอยากกินฝีมือผมไง"ผมยิ้ม พี่ไนท์ยิ้มที่มุมปาก
"งั้นก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะมีมารมาขวางเปล่าๆ"หลิงพูดเสร็จก็หยิบกุญเเจรถพี่ไนท์มา ผมทำท่าจะอุ้มน้องดรีม พี่ไนท์ก็ห้ามไว้เเละอุ้มน้องดรีมเเทน
"ไปกันเล้ย"น้องดรีมร้องและยกกำปั้นขึ้นสูง
............................
ผมไปถึงตลาด ตลาดที่นี่ดูจะไม่เเตกต่างจากที่อื่นเท่าไรนัก ผิดที่ว่ามันใกล้ทะเลจึงมีแต่ของทะเลเยอะมากกว่าของอย่างอื่น
"ซิน ทำอะไรกินดี"ผมมองพวกกุ้ง ปลาหมึก
"พวกปิ้งย่าง เเล้วก็ยำดีไหม"ผมออกความเห็น
"นั่นสิๆ ดีเหมือนกันง่ายๆ เเต่ซินทำนะ"ผมยิ้ม ให้หลิง
"น้องดรีมอยากทานกุ้งทอด ราดสลัดค่ะ"
"โหยน้องดรีมเข้าใจคิดนะเนี่ย"หลิงเเซว
"น้องดรีมชอบหรอ"น้องดรีมพยักหน้า
"แหมอาเห็นเเต่น้องดรีมกินเเต่กุ้ง"
"เดี๋ยวนี้ดรีมพัฒนาเเล้วนะหลิง เธอไม่รู้อะไร"พี่ไนท์เหมือนอยากมีส่วนร่วม
"พัฒนาไงล่ะ พี่ไนท์"
"ก็ดรีมทานผักเเล้วนะ อาหลิงไม่รู้เรื่องเลยตกเทรนจริงๆ"น้องดรีมส่ายหัว
"อุ้ยตายหน้าเเหกเลยเรา โดนเด็กว่าตกเทรน"หลิงส่ายหัวจนผมหัวเราะ ผมรีบๆซื้อของสดเพราะเเม่ค้าเริ่มมองแปลกๆ
"พี่อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า"ผมหันไปถาม พี่ไนท์ที่กำลังชวนน้องดรีมดูนั่นดูนี่อยู่ ก็หันมาเเล้วยิ้มใส่
"อยากกินนายน่ะได้ไหม"ผมถึงกับรีบเดินตามหลิงให้ไว
"ล้อเล่นน่า ทำเป็นอาย ฮะ ๆ"การได้เเกล้งคนนี้มันมีความสุขม๊ากเลยใช่ไหม ผมละตามพี่เเกไม่ทันเลยให้ตายสิ เดาอารมณ์ยากจริงๆ
.....................
พวกผมกลับมาถึงก็เกือบๆสิบเอ็ดโมงเเล้ว ปรายยืนกอดอกมองพวกผมอยู่หน้าบ้าน ทันทีที่หลิงเดินผ่านปราย หลิงยิ้มให้ปรายเเต่ยิ้มเเบบ ยิ้มเยาะ ปรายทำตาโตเเทบจะถลนออกมา ผมได้เเต่ส่ายหัวไปมาเเล้วเดินเเบบไม่สนใจสายตาใคร ผมเข้าครัวเเละเอาของไปเก็บไว้เพื่อที่จะเอาไว้ทำมื้อเย็น เเละมาเตรียมโต๊ะอาหารรอบบ่ายที่ซื้อมา รอบบ่ายนี้ดูเหมือนเราจะกินเเยกกันมากกว่าเพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะสงบศึกระหว่างหลิงกับปรายได้ พอเสร็จเราก็มานั่งพักเเละคุยกันเรื่อยเปื่อย ระหว่างนั้นพี่เทียนตื่นพอดีเเละมาร่วมสนทนาด้วยอีกคน
"รู้ไหมว่าตอนเด็กไอ้ไนท์ มันโครตจะป๊อปเลย แต่พี่ก็ไม่เห็นมันจะเเลใครซักคน"
"ทำไมอ่ะพี่"ผมถามเพราะอยากรู้ พี่ไนท์ได้เเต่นั่งฟังสิ่งที่พี่เทียนกำลังเผา
"จะให้มันสนได้ไง ก็ในเมื่อพวกพี่อยู่ ร.ร. ชายล้วน สาวๆที่พวกพีหมายถึงนะสาวสองเพศทั้งนั้น555"
"ขำมากไหมมึง"พี่ไนท์อดพูดไม่ได้
"มึงก็เหมือนกันล่ะ ไอ้เทียนเกือบโดนกระเทยทำผัวเเล้วไหมล่ะ เสือกอยากเเดกเบียร์ในหอดีนัก"พี่ไนท์พูดเสร็จก็สะเเหยะยิ้ม
"กูก็กินกันปกติ ไอ้บรีสน่ะเเหละกวนตีน เสือกเอาเพื่อนเเม่งมาเเล้วเสือกเป็นเกย์ กูเกือบเสร็จมันเเล้วไหมล่ะ"
"หรา กูเห็นมึงเคลิ้มด้วยตอนที่มึงโดนมันลูบๆคลำๆ"พี่เทียนเริ่มหน้าเสีย
"ตอนนั้นกูเมา กูก็นึงว่าน้องเเพรไหม มาลูบๆกูไอ้ห่าเเม่งน่าอายว่ะเสือกฝันตอนเเดกเหล้า"พี่เทียนทำหน้าเสีย พี่ไนท์ได้เเต่หัวเราะ พวกผมเองก็ขำกันไม่หยุดจนพี่เทียนหน้าเเดง
"พูดเเล้วก็คิดถึงมะปรางว่ะ ตอนนั้นที่พวกพี่เมา หรือมีเรื่องก็มีเเต่มะปรางนั่นเเหละที่มาเก็บกวาด ถ้ามะปรางไม่ตายพี่ก็คง......."พี่เทียนทำหน้าตาแปลกๆทันทีที่พูดถึงคุณมะปราง
"คนตายไปแล้วมึงอย่าพูดถึงเลย"พี่ไนท์ขัด
"ขอโทษวะกูพูดเสียบรรยากาศ เดี๋ยวกูไปห้องน้ำแปป"เเล้วพี่เทียนก็เดินหนีไปเฉย
"พี่เทียนเขาเป็นอะไรครับ"ผมหันไปถามทั้งสองคนที่นั่งนิ่ง
"จริงๆเเล้วไอ้เทียนมันรักมะปรางน่ะ"จู่ๆพี่ไนท์ก็พูดออกมา ผมรู้สึกอึ้งๆ
"แต่......."
"จริงๆเเล้วพวกพี่ๆเขาโดนบังคับน่ะซิน โดนคลุมถุงชน"หลิงพูด ผมได้เเต่เงียบ เพราะผมเองก็ไม่อยากถามอะไรไมากเพราะรู้ดีอยู่เเล้วว่าเพราะอะไรและไม่อยากให้พวกเขารู้เหมือนกันว่าผมรู้
"ครับ ผมว่าอย่าพูดถึงเลยเถอะ หลิงเราไปเตรียมของกันเหอะนี่ก็สายมากแล้ว" ผมหันไปสนใจเวลาเเทน เพราะไม่อยากดึงบรรยากาศให้เเย่ลงยิ่งกว่านี้
"นั่นสิเนอะ รีบๆทำกันเถอะซินเดี๋ยวน้องดรีมลงมาเล่งอีก"หลิงลุกเเละผมก็ลุกตาม พี่ไนท์ยังคงนั่งดูทีวีอยู่เหมือนเดิม
พี่เทียนชอบคุณมะปรางอย่างงั้นหรอ เเล้วพวกเขาก็รู้ว่าพี่เทียนรักคุณมะปราง เเล้วคุณมะปรางล่ะเธอเคยรับรู้ไหม มันคงจะเป็นเรื่องที่สะเทือนใจมากสำหรับพี่เทียน ถ้าเห็นคนรักตายไปต่อหน้าต่อตา ผมไม่รู้ว่าที่นี่มันเกิดอะไรขึ้นเเต่ถึงผมจะรับรู้มันก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นมา
"ซินคิดเรื่องพี่เทียนใช่ม๊า"
"ครับ อ๊ะเปล่า"ผมตกใจรีบปฏิเสธ เเละก้มหน้าก้มตาเเกะเปลือกกุ้งต่อ
"คิดก็บอกว่าคิดเถอะ ไม่มีใครห้ามให้ซินคิด เมื่อก่อนพวกเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนรักของพี่เทียนคือพี่มะปราง วันนั้นวันที่พี่มะปรางจากไปพี่เทียน ร้องไห้เหมือนคนบ้าเลยล่ะ พี่เทียนไม่เคยร้องไห้ให้กับอะไรง่ายๆ แต่นะเวลานั้นพี่เทียนเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก เเละเกือบเสียความเป็นตัวของตัวเอง พี่ไนท์เองก็เสียใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าพี่เทียนรักพี่มะปราง รู้สึกผิดกับการที่เเย่งคนรักของพี่เทียนไป...................."หลิงเงียบ
"เเต่พี่เทียนเข้าใจนะ เขารู้ว่าทำไม เเละเก็บความเจ็บช้ำเอาไว้ข้างในเเละปกปิดด้วยรอยยิ้มเเละความร่าเริ่ง"หลิงพูดเสร็จก็ถอนหายใจ
"ผมว่าเราควรอยู่ที่ปัจจุบันมากกว่าที่จะมาคิดเรื่องอดีตนะครับ"ผมปลอบหลิง หลิงหันกลับมายิ้ม
"นั่นสิเนอะ จริงๆเเล้ว พวกเราก็อยู่กับปัจจุบันนี้เเหละ เเต่มันก็มีบางครั้งที่เอาอดีตเข้ามาปะปนในบางครั้ง ซินอย่าถือเลยนะ พี่เทียนน่ะมันบ้า คิ๊กๆ"หลิงหัวเราะ
"ว่าเเต่พี่บรีสนี่น่าจะมาได้เเล้วนะอุตส่าห์โทรไปชวนเห็นบอกว่าติดดูเเลลูกค้า เเต่นี่มันน่าจะโผล่ได้เเล้ว"หลิงดูนาฬิกาเเละบ่นใหญ่
"เดี๋ยวก็มาเเล้วมั้ง"
ผมเเละหลิงเราสองคนช่วยกันทำรายการอาหาร มีพวกพี่หนูนามาช่วยบ้าง เเต่ส่วนมากจะช่วยเเกะช่วยล้างมากกว่า ส่วนอาหารมื้อเย็นวันนี้เป็นฝีมือของผมเเละหลิงล้วนๆ
"อื้อหือ วันนี้คงได้พุงกาง"พี่บรีสโผล่หน้าเข้ามาก็เเซวทันที
"กว่าจะโผล่มาได้นะ อีตาพี่บรีส เอาไปเลยยกไปวางไว้บนโต๊ะ"หลิงยื่นชามสลัดใส่กระเเทกเข้าพุงพี่บรีสจังๆ
"อึก แค่นี้ต้องรุนเเรงด้วยนะ โหดร้ายจริงๆ"พี่บรีสบ่นก่อนจะเอาของออกไปจัดโต๊ะ
เย็นนี้พวกผมดูมีความสุขกันมาก พวกพี่ๆเขาเอาเรื่องสมัยวัยรุ่นมาเผากันเสียจนพวกผมหัวเราะกันท้องเเข็ง ส่วนหลิงกับปรายก็ง๊องเเง๊งกันตามประสาคนที่ไม่ถูกกัน แถมหลิงยังทำท่ากีดกันไม่ให้ปรายเจ๊าะเเจ๊ะกับพี่ไนท์
"น้องซินดื่มสิ ไม่เห็นดื่มเลย"พี่บรีสขยั้นคยอ
"ไม่เอาดีกว่าผมคออ่อน แหะๆ"ผมปฏิเสธ
"นานๆทีนะน้องซิน"พี่บรีสไม่เลิก ผมเลยต้องจำใจรับเเก้วมา
"พี่เทียนเบาๆหน่อยก็ได้พรุ่งนี้ต้องเข้าเวรนะ"หลิงปรามพี่ชายที่ตอนนี้ดื่มเยอะจนเกินเหตุ
"ดื่มเลยๆซินจัดไปลูกผู้ชายเเท้ๆมันต้องดื่ม"พี่บรีสเชียร์ใหญ่ พอผมจะกระดก จู่ๆพี่ไนท์ก็ยื้อเเก้วเเล้วเอาไปดื่มเเทน
"โหยไอ้ไนท์ กูให้น้องไม่ได้ให้มึง"พี่บรีสโวย
"กูพอใจ"พี่ไนท์ยักคิ้วกวนๆ
"พี่ไนท์หมดเเก้วเเล้วเดี๋ยวปรายชงให้ค่ะ"ปรายพูดเสร็จก็หยิบเเก้วไป
"เอาใหม่เลยน้องดรีม คราวนี้ไอ้ไนท์ไม่เเย่งเเน่ๆ"พี่บรีสยังไม่เลิกอีก พอผมจะยกเเก้วดื่มอีกก็เหมือนเดิม พี่ไนท์เเย่งไปเเละกระดกหมดเเก้ว
"มึงให้เด็กดื่มเหล้าได้ไงเป็นผู้ใหญ่ซะเปล่า"พี่ไนท์ทำเสียงดุจนผมรู้สึกโมโห
"ผมไม่ใช่เด็กๆเเล้วนะ"ผมเถียง
"พี่ๆเดี๋ยวหลิงเอาพี่เทียนไปเก็บก่อนนะ"แล้วหลิงก็พาพี่เทียนขึ้นไปข้างบน
"เด็กมันก็เด็กอยู่วันยังค่ำ"พีไนท์พูดเสร็จก็ยกเเก้วที่ปรายยื่นส่งให้หลังจากชงนานมากๆทำท่าจะดื่ม
"ผมไม่ได้เด็ก เอามานี่เลย"แล้วผมก็เเย่งมาดื่มจนหมดเเก้ว พี่ไนท์เลิกคิ้ว
"ฮี้ว สุดยอดเลยน้องซิน"พี่บรีสดูเหมือนจะกรึ่มๆได้ที่ละ เอาใหญ่
"เห็นมะเด็กตรงไหน"ผมพูดน้ำเสียงเยาะเย้ย เเต่พอหลังจากดื่มเพียงเเก้วเดียวผมถึงกับวูบ
"นี่นะไม่เด็ก ขึ้นไปนอนเลยไป"พี่ไนท์ไล่ผม
"เปล่าเด็กนะ ซินไม่เด็ก เดี๋ยวดื่มให้ดูอีกก็ได้"ผมทำท่าจะเเย่งเเก้วมาอีกเเต่พี่ไนท์กลับห้าม"
"ป้า ไปส่งคุณซินขึ้นห้องที"พี่ไนท์ตะโกนเรียกป้าเเป๊ดที่อยู่ในครัว
"โหยไรวะ ยังไม่มันเลย"พี่บรีสออกอาการโวยๆ
"มึงอะตัวดี เเดกเเล้วก็เมา เมาแล้วปากดีตลอด"พี่ไนท์บ่น ป้าเเป๊ดเข้ามาพยุงผมที่ตอนนี้รู้สึกว่าโลกมันหมุนติ้วๆ
พอหัวถึงหมอน ผมก็ฟุบลงไปทันทีรู้สึกว่าตัวเองร้อนๆหนาวๆชอบกล ผมรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างในร่างกาย นี่ผมเป็นอะไรไป รู้สึกเหมือนหมดเรี่ยวเเรงมาซะดื้อๆ เหล้าเพียงเเก้วเดียวมันคงไม่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ได้หรอก เเล้วมันเป็นเพราะอะไรกัน
บางครั้งมันร้อนจนเเทบตัวเองจะละลาย บางครั้งก็หนาวขึ้นมาซะดื้อๆ ร่างกายมันควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนกับว่ามันอยากปลดปล่อย นี่เราโดนอะไรเข้าไปเนี่ย!!!!!!!
..........................................................
-
ในที่สุดก็หาอาจารย์มาสยบนางตะนีปรายได้ซะที เขาคนนั้นคือ "หมอผีหลิง" นั่นเอง
"ไอ้เด็กบ้าเมื่อไรจะรู้ตัว" นั่นซิ เมื่อไหร่ซินจะรู้ซะทีว่าพี่ไนท์เคยให้แม่ไปขอ
ปล. คำผิดเยอะนะตัวเอง
-
โอ้.... ปรายยังใช้มุกยาปลุกอีกเหรอ? 55555
คราวนี้เเหละที่ทุกคนจะเห็นปรายสำคัญ
ช่วยให้พี่ไนท์กับซินฟีทเจอริ่งกันเร็วๆ(ถึงจะไม่ตั้งใจก็เหอะ) ><
อร๊ายยยยยย รอตอนต่อไปปปปปปปปปปป
รอค่ะ><
-
ยาปลุกเซกซ์ของยัยปรายเจ้าเก่าล่ะสิ
ไม่นึกว่านางร้ายจะช่วยให้ซินสมหวังนะเนี่ย เสร็จพี่ไนท์แน่ :oo1:
-
อ้าวววว ซินโดนกินแง่มๆ เลย
หวังว่าคงไม่มี ไนท์ ปรายขึ้นมานะ
ไม่งั้นเขาจะไปฉะปราย 55555
ซินซื่อได้อีกอะ เมื่อไหร่จะรู้ตัวว
-
ค้างอย่างแรงอ้ะ มาต่อด่วนๆเร่ยค่ะ คนแต่ง ไห้พี่ไนท์มาจัดซินสักยกสองยก 5555+ อีปรายสมควรตายสถานเดียว หมอหลิงสู้ๆ
-
ยัยปรายมาอีกรอบละ
เฮ้อออเซ็งจริงๆกับยัยนี่
มีหวังพี่ไนท์ได้น้องแล้วมั้งเนี่ย
# รอตอนต่อไปเน้ออออ
-
แอร้ยยยย สนุก รอมาอัพน้าาา
-
ยัยปรายวางยาอีกแล้ว :m31:
ตอนหน้าจะได้เสียกันแล้วใช่ป๊ะ ?
อร๊ายๆ เตรียมใจไว้ 55555
-
ปรายคงแค้นซินน่าดู
-
:z6: :z6: ยัยปราย ซ้ำรอยเดิม เลวมากกกก พี่ไนท์ก็รีบๆมา :oo1: :oo1: ช่วยน้องซินด่วนเลยนะคะ
-
เอาแล้วไง หึหึ
ขอบคุณนังชะนีปรายนะ กร๊าก
-
ในที่สุดมันก็มา ฉากนี้ที่รอคอย ฮ่าๆๆๆๆ
ฉันขอขอบคุณแกจริงๆ ปราย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
โนวววว ยัยปรายจะแอบวางยาไนท์ล่ะสิ พลาดแล้วล่ะย่ะหล่อน
-
ชะนีปรายใช้แผนเดิมอีกและ :angry2: น้องซินได้เป็นเมียพี่ไนท์จริงๆก็คราวนี้แหละ o18
-
อ้าก ก ก ก :z1:
รอ ตอนต่อไป อย่างจริงจัง
ในที่สุดๆ ๆ
ต่อๆๆ
-
ยัยปรายใช้ยาปลุกอีกแน่อ่ะ
-
ตอนหน้ามีลุ้นได้เสียหรือเปล่าเนี่ย :z2:
-
ปรายร้ายจริงๆ :z6:
-
อย่าบอกว่าปรายแอบใส่ยาลงไปในเหล้าอีกนะ
อย่างนี้พี่ไนท์ต้องรีบไปดูแลด่วน :haun4:
-
เอาแล้ว โดนยาแน่ๆ คราวนี้ป้าแป๊ดจะเป็นเทพอุ้มสมให้อีกรึเปล่า
-
อ่านรวดเดียวเลยยยยย น้ำตาซึมหลายรอบแล้ววว
หนุกมากๆๆๆๆเลยคะ
-
ชะนีมีนอนี่
หลังจบภารกิจกระชับสัมพันธ์สวาทพระ-นายแล้ว
อย่าลืมเอาไปปล่อยป่านะเค๊อะ :z6:
-
ปรายคิดจะวางยาพี่ไนท์แน่เลย แต่เสียดายนะ ซินได้ไปครองอีกแล้วแน่ๆ 555555555 :m2:
-
ฝีมือยัยปรายเจ้าเก่าอีกล่ะสิ
-
มีการใช้กันเกิดขึ้น อิอิอิ :bye2: :bye2: :bye2:
-
มุกเดิมแต่ดีนะ คนอ่านชอบบบบ 555
-
:z1:ขอบคุณ อีปราย จากใจจริงๆค่ะ คิคิคิ
-
ปราย คิดจะใช้มุขเดิมอีกรึเปล่าเนี่ย
พี่ไนท์รีบมาช่วยน้องซินนะ
-
โว้ยๆๆๆๆแม่งค้างอ่ะ อ่านแล้วรู้สึกว่านายเอกมันอ่อนแอไงไม่รู้อ่ะ :serius2:
-
อ่อยยยย
ฮ่าๆๆ ชอบ อะไรแบบนี้
ชัดเจนนนน
ต้องได้กันด้วยนะ
ต้องได้ ฮ่าๆ
-
ค้างๆๆๆ ค้างที่สุดๆๆๆ (ร้องเป็นเพลง 5555)
มาต่อเร็วๆน๊าาาาา อยากอ่านแล้ววววอ่า ><
:L2:
-
อินังปรายยังใช้มุกเก่าอีกหรอยะ!!!! :angry2: เคยแป้กมาแท้ๆแต่ไม่เข็ดวุ้ย สมองไม่พัฒนาเลยนะแก! :beat: :beat: :beat:
หวังว่าป้าแป๊ดจะรู้ทันเหมือนเดิมนะคะ ป้าแป๊ดจะได้เป็นกามเทพให้พี่ไนท์อีกรอบ :z1:
-
ลุ้นๆ ซินโดนเหมือนพี่ไนท์เคยโดนป่าวคะ
-
ขอให้โชคดีนะ ซิน :o8:
-
พี่ไนท์น่ารักจังแอบเจ้าเล่ห์ สงสัยซินโดนแน่ๆ มาต่อไวไวนะ สนุกมาก
-
โหย!! ถ้าสำเร็จขึ้นมา
ฉันต้องขอบใจเธอเลย 555
-
^^
-
ตอนนี้อย่างค้างอ่ะ รอให้มาต่อตอนหน้าเร็วๆอิอิ
-
ฝีมืออีปรายแน่ๆ
รอตอนหน้า อย่างใจจดใจจ่อเลยทีเดียว
-
ถ้าชะนีนางนี้ใช้มุกเดิมแล้วผลมันออกมาเหมือนครั้งก่อนคนอ่านจะขอบคุณหล่อนหนักๆเลยเหอะ :laugh:
รอดูผลตอนหน้าจ้าว่ามันจะออกมาเป็นแบบที่หวังหรือเปล่า :z1:
ปล.สงสารหมอเทียน
-
สงสัยยัยปรายกะวางยาไนท์อีกแล้วว แต่ซินดันมาดื่มแทน
-
เห็นด้วยมาก ว่าพี่ไนท์จะเก็บชะนีนางนั้นไว้ทำไม :m16:
รอติดตามตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อข้างขอบเตียง(?)นะคะ >.<
-
ขอให้รอบนี้หวยมาออกที่ซินเหมือนที่เึคยเกิดกับมะปรางนะ อิอิ
-
อะจ๋าย น้องซินโดนพี่ไนท์กินแน่เลยช่ายป่ะ
-
พี่ไนท์รีบขึ้นไปเคลียร์สถานการณ์โดยด่วน อย่าปล่อยให้ซินต้องรอนานนะ
คนอ่านรอว่าพี่ไนท์จะแก้ปัญหานี้ยังไง อิอิ
-
ชินจะเสร็จพี่ไนท์ไหมเนี่ยยยย ?
-
ดนวงยหงช
-
รอน้องซินถูกฟีเจอริ่ง
-
แว้กกกก ซินโดนยาเข้าไปแล้วๆ :serius2:
ไนท์อยู่ไหนรีบขึ้นห้องเร็ววว (ผมหวังดีนะเนี่ย กร๊ากกก :laugh: )
รอนะฮะ :')
-
ท่าทางปรายจะใช้แผนเดิม
แต่กลายเป็นซินดื่มแทน
:z1: :z1:
-
อ้าย...ลุ้นๆ กำลังลุ้นให้ผิดแผนของยัยปราย
ทำไมไม่มีใครรู้ความจริงซะทีเนี่ย :m16:
-
ก้ากกกถ้าเป็นไปตามคาดปรายนางก็พลาดอีกแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
-
ลุ้นๆ เข้ามารปตอนต่อไป
-
อีปรายอีกแล้วสินะ โอ้ยเกลียดมันนน
-
บทบาทที่12
"ฮึก"น้ำตาที่ไหล เพราะความทรมาน ผมพาวนาให้ใครซักคนเข้ามาเจอเเละช่วยผมให้หลุดออกจากสภาพเเบบนี้ซักที ข้างในมันช่างร้อนระอุๆไปหมด เสียงที่เเทบจะไม่มีเเรง เหงื่อเม็ดโตที่ผุดออกมา ร่างกายมันปั่นป่วนไปหมดสองเเขนที่กอดตัวเเน่นเหมือนกับมันจะเเตกเป็นเสี่ยงๆให้ได้
กริ๊ก! เสียงใครบางคนเดินเข้ามา เเละปิดล็อกประตูลง ห้องที่มืดสนิทมีเพียงเเสงของดวงจันทร์ทำให้เห็นลางๆ
"หึ ไม่นึกเลยว่าปรายเธอจะ คิดอะไรตื้นๆแบบนี้อีก"พี่ไนท์เข้ามานั่งใกล้ๆ เเละเปิดไฟหัวเตียง ผมหลับตาเเน่น เพราะไม่อยากให้เขาเห็นผมในสภาพที่น่าอายเเบบนี้ซักเท่าไร
"ฉัน ไม่ได้อยากให้นายดื่มเท่าไรนะ เเต่นายดันเอาไปดื่มเอง ทรมาณมากไหม"พี่ไนท์เช็ดเหงื่อที่หน้าผากเเล้วไลท์ลงมาตามแก้ม
"อื้อ...."ผมครางทันทีที่ไม่รู้ตัวเเต่พอถูกพี่ไนท์เเตะมันทำให้ผมรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที
"ให้ฉันไปเรียกหมอหลิงไหม"ผมส่ายหัวเเละเกาะเเขนพี่ไนท์เเน่น
"พะ.............พี่ ชะ ช่วยผม"น้ำลายเหนียวหนืดอยู่ในลำคอมันช่างลำบากเหลือเกินเวลาที่จะพูด
"ให้ฉันช่วย เเน่ใจหรอ ฉันไม่อยาก..............ทำกับนายถ้านายไม่มีสติ"พี่ครับผมมีสติครบถ้วน เเต่ตอนนี้มันไม่ไหวเเล้วจริงๆ
"ผมรู้................นะ..............ช่วยซิน"ผมทำสายตาอ้อนวอนเพราะตอนนี้มันสุดจะทนเเล้วจริงๆ
"ถ้าอย่างงั้นก็...............หึ อ้อนวอนฉันสิ"ผมหลับตาเเละฝืนกลืนน้ำลาย คนอะไรช่างใจร้ายเหลือเกิน เวลาเเบบนี้ยังจะเเกล้งอีก
"พี่ไนท์ ได้โปรดช่วยซิน กอดซินเถอะ"ผมพูดน้ำเสียงที่แผ่วเบาเเละมองหน้าพี่ไนท์อย่างโหยหา พี่ไนท์ยิ้ม เเละประกบจูบลงที่ปาก ทันทีที่ถูกสัมผัสมันเหมือนร่างกายมันต้องการยิ่งมากกว่าจูบผมโอบรอบคอเเละจูบตอบอย่างลืมตัวเเละเพราะร่างกายมันตอบสนองเสียเอง
"ผมต้องการอีก ต้องการมากกว่านี้"ผมบอกเสียงเเหบพร่าพี่ไนท์ยิ้ม
ทุกครั้งที่ถูกสัมผัส ฝ่ามืออุ่นๆที่กำลังลูบไลท์ไปทั่วร่างกาย มันยิ่งทำให้ร่างกายร้อนลุ่มเเต่มันกลับทำให้รู้สึกดี พี่ไนท์ถอดเสื้อผ้าของเขาออกเหลือเพียงท่อนล่างเเละกลับลงมาประกบจูบอีกครั้ง เสื้อผ้าของผมมันหลุดหายไปไหนตั้งเเต่เมื่อไรผมเองก็ยังไม่รู้ตัว ตอนนี้เหลือเพียงสภาพที่เปลือยเปล่าเท่านั้น
"นายรู้ไหม เวลาที่นายหน้าเเดง มันยั่วฉันมากเลย"พี่ไนท์กระซิบข้างหู แต่ตอนนี้ผมรู้สึกมึนตื้อไปหมด
"พี่ไนท์ทำมันเถอะได้โปรด"ผมโอบรอบคอเเล้ว พูดด้วยน้ำเสียงที่ตัวเองพูดเองเเล้วยังอายอยู่ในใจ แต่ตอนนี้ผมกลับทำมันได้ทุกอย่างเพราะถ้าขืนพี่ไนท์ยังคงไม่ทำอะไรซักอย่างผมได้ตายแน่ๆ
"หึ"พี่ไนท์ค่อยๆลูบไลท์ไปตามร่างกายลงมาเรื่อย มันทำให้ผมซาบซ่านพิลึก ทันทีที่พี่ไนท์กอบกำส่วนนั้นมันยิ่งทำให้ผมตื่น
"อ่ะ อา"ทันทีที่ถูกส่วนอ่อนไหว ร่างกายผมมันยิ่งปั่นป่วน พี่ไนท์ช่วยผมให้คลายความอัดอั้น จนกระทั่งมันปลดปล่อยออกมา เเต่มันก็ยังไม่เพียงพอ
ผมโอบรอบคอพี่ไนท์ที่กำลังจูบ มือพี่ไนท์กำลังทำอะไรบางอย่างกับด้านหลังของผม
"ฉันรักนายนะซิน"ผมหลับตาเเน่น น้ำตาอุ่นๆมันไหลออกมา
"ผมกะ...ก็รัก"
"แต่ฉันอยากฟังตอนที่นายมีสติกว่านี้ ไม่ใช่เพราะยา"พี่ไนท์ ประกบจูบอย่างดูดดื่ม ผมรู้สึกบางอย่างมันกำลังดันเข้ามาข้างในร่างกาย
"อ๊า พี่ไนท์"ผมจับพี่ไนท์แน่นเพราะรู้สึกร่างกายมันจะเเตกเป็นเสี่ยงๆให้ได้ จนกระทั่งส่วนนั้นมันเข้ามาในร่างกายของผม พี่ไนท์เริ่มขยับเเก่นกาย ผมเกาะไหล่เเน่นเเละรู้สึกว่าตัวเองมันต้องการพี่ไนท์ยิ่งกว่านี้อีก
"พี่ไนท์ พี่ไนท์ อึก"
"ซิน"ทุกๆครั้งที่ถูกกระเเทกกระทั้น มันยิ่งทำให้ผมต้องการมากกว่านี้ ร่างกายของผมมันตอบรับอย่างเห็นได้ชัด พี่ไนท์เหมือนรู้ว่าผมต้องการอะไรและปรนเปรอมันด้วยร่างกาย ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ไม่รู้ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เราทำแบบนั้น เสียงเรียกทุกๆครั้งที่มันโหยหา มันก้องอยู่ในหูของผม ทุกๆคำ ทุกๆการสัมผัส ผมได้ยินเเละได้เห็น และมีสติอยู่กับตัว เพียงเเค่ร่างกายมันกลับต้องการเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนตัวเองไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
"อา"เสียงครางสุดท้ายที่ผมได้ยิน เสียงๆนั้นที่ร้องประสานกัน มันทำให้ผมเต็มตื้น เเละรู้สึกดีมากจริงๆ หลังจากนั้นสติผมมันก็หลุดลอย จนกระทั้งไม่รับรู้อะไรเลย...................
.....................
เเสงเเดดที่ลอดเข้ามา เเละมันส่องเข้ามาในเปลือกตามันทำให้ผมรู้สึกรำคาญใจ รู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆมันมาพาดอยู่ที่ตัวพอลืมตาตื่นขึ้น ก็เจอกับหน้าของใครบางคน ทันทีที่เห็นหน้าผู้ชายคนๆนี้มันทำให้ผมหน้าเเดงขึ้นมาทันที พี่ไนท์ยังคงหลับ ผมมองไปที่หน้าต่างเเดดที่มันกำลังส่องเเละเเรงจัด นี่มันคงจะสายมากเเล้วจริง
ก๊อกๆ "พี่ไนท์ ซินเมื่อไรจะตื่นกัน เดี๋ยวหลิงกับเทียนจะไปแล้ว" เหมือนเสียงของหลิงตะโกนพูด เเต่มันเบามากอยู่ที่หน้าประตู ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดี พี่ไนท์สะดุ้งตื่น แล้วยิ้มเเยกเขี้ยวให้ผม
"พี่หลิงมาปลุกอ่ะ"ผมพูดหน้าแดงๆเเล้วเอาผ้าห่มมาคลุมปิดหน้า ไม่ให้อายได้ไง เรื่องเมื่อคืนมันทุกฉาก ทุกตอนเลยจริงๆ
พี่ไนท์ลุกขึ้นเเละเอาผ้าขนหนูมาพันหลวมๆ
"พี่ เอาจริงอ่ะ"ผมถามเหวอ พี่ไนท์ยักไหล่เเล้วเปิดประตู พอหลิงอ้าปากจะพูด ก็ทำหน้าเหวอ
"ยี้ อีตาพี่ไนท์บ้าลามก ซินล่ะซิน หลิงจะไปแล้วนะ"หลิงชะเง้อมองทำท่าจะมามองดูผม
"ซินไม่ค่อยสบายนะหลิงไปส่งไม่ได้หรอก"พี่ไนท์พูด
"อะไร ไม่สบายหรอกเมื่อคืนยังดีๆอยู่เลย หรือว่าพี่บรีสมอมเหล้าจนน๊อคใช่ไหมเนี่ย มิน่าล่ะพอกลับมาละหายเกลี้ยง"หลิงบ่น
"เอาน่า เดี๋ยวพี่ดูเเลเองกลับๆไปกันเหอะ"พี่ไนท์ดันให้หลิงที่พยายามแทรกตัวเข้ามาให้ออกไป
"โหย มีอะไรปิดบังเค้าป้ะเนี่ย เเหงมเลย กลับก็ได้เหอะ โกรธเเล่ว"แล้วหลิงก็ทำหน้าตูมออกไปพี่ไนท์ปิดประตูเเละกลับมานอนกอดผมเหมือนเดิม
"พะ พี่มันสายเเล้วนะ"ผมบอกพี่ไนท์ เเละอยากจะลุก เเต่ร่างกายมันล้าเหลือเกิน
"เเล้วไง จะนอนเมื่อคืน นอนไม่พอ"พอพี่ไนท์พูดเเบบนี้หน้าผมมันก็ชาขึ้นมาทันที ผมเงียบเเละมองหน้าอกพี่ไนท์นิ่ง
"เมื่อคืนมันอะไรกัน"ผมถามเสียงเเผ่ว
"หึ ก็อย่างที่ซินรู้สึกไง หรือว่าตัวเองไม่รู้ตัวเลย"พี่ไนท์พูดเเหย่ ผมส่ายหัว
"ไม่ใช่ เรื่องยาต่างหากทำไมผมถึงโดนยา"ผมถามเพราะไม่รู้เลยว่าปรายจะเอายาใส่อีก
"เมื่อก่อน ฉันเคยโดนเเบบนี้นะ ตั้งเเต่นั้นมาฉันก็ไม่เคยดื่มหรือกินอะไรของๆปรายอีกเลย"
"ก็ผมเห็นพี่จะยกดื่ม"ผมก้มหน้างุด
"ฉันก็เเค่ยก เดี๋ยวกะว่าจะเปลี่ยนเเก้วอยู่พอดีเเต่นายดัน............."พี่ไนท์หยุดพูด ผมยิ่งอายหนักเข้าไปอีก
"ฉันขอโทษเเล้วกัน ที่ทำให้โดนอะไรแบบนี้"พี่ไนท์กระชับอ้อมกอดที่กำลังลังกอดผม ตอนนี้หน้าของผมเเนบเข้าที่อกเเน่นจนได้ยินเสียงหัวใจ
"ผม..............เมื่อคืนผมอยากให้พี่รู้ว่าผมมีสติ"
"อืม ฉันรู้"พี่ไนท์พูดทั้งๆที่กำลังหลับตา
"พี่เเล้วเมื่อคืนที่พี่พูดล่ะ"ผมยังไม่หายครางเเครงใจ เพราะคำๆนั้น มัน..............
"พูดอะไร"พี่ไนท์ถามเหมือนไม่รู้
"ก็ที่พี่บอกว่า...........ระ รัก"ผมก้มหน้านิ่งและฟังเสียงหัวใจของพี่ไนท์ที่กำลังเต้น มันช่างอุบอุ่นจริงๆ
"เเล้วเเต่ซินจะคิดละกันโตเเล้วนี่จะต้องให้ย้ำอะไรมากมาย"
"แต่ เมื่อไรกัน"ผมพูเสียงเเผ่วเบา
"แล้วนายละเมื่อไร ที่รู้สึกรักฉัน"พี่ไนท์เชยค้างผมขึ้นมาให้จ้องหน้า
"ผม ผมไม่รู้"ผมจะก้มหน้าเพื่อหนีสายตาที่มองมาเพราะมันทำให้ผมทำตัวไม่ถูก จู่ๆพี่ไนท์ก็ประกบจูบผมอีกครั้ง.................เเละผละออก
"งั้นพี่จะรอคำตอบที่ชัดเจนกว่านี้เเล้วกัน หึ"พี่ไนท์ยิ้มในแบบฉบับของเขาเอง ผมได้เเต่ก้มหน้างุด พี่ไนท์หัวเราะเเล้วลุกขึ้น
"พักผ่อนซะ วันนี้ไม่ต้องทำอะไรเดี๋ยวพี่จะให้จำเนียงเอาข้าวเช้าขึ้นมาในห้อง ส่วนเรื่องปราย พี่จะคิดบัญชีอีกทีดีไหม หืม"พี่ไนท์หันมาถาม
"พี่จะทำอะไรเธอ"ผมถามเพราะสงสัย พอเห็นเเววตาพี่ไนท์ผมรู้สึกกลัวจริงๆ
"พี่ไม่ทำอะไรหรอก พี่รู้ว่าซินกลัว เเต่ครั้งนี้มันมากไปจริงๆ พี่ทนอีกต่อไปไม่ไหวเเล้วมันถึงเวลาที่พี่ต้องเด็ดขาดกับเธอซักที" พี่ไนท์ทำหน้าตาเฉยชาจนผมรู้สึกกลัวเเทน พี่ไนท์ลุกเเละเดินเข้าห้องน้ำไป ผมอดคิดไม่ได้ว่าพี่ไนท์จะทำอะไรเธอ เเล้วเธอจะทำยังไงถ้ารู้ตัวว่าถูกเพ่งเล็งเเล้วน้องดรีมล่ะ พี่ไนท์ไม่กลัวความสัมพันธ์ละหว่างน้าหลานเลยหรือ อย่างน้อยเขาก็ยังเป็นน้าของน้องดรีม คนเรามักทำผิดพลาดครั้งเเล้วครั้งเล่า เเต่ก็ยังอยากที่จะลองทำมันอีก ผมถอนหายใจเเละหลับตาลงเพราะรู้สึกว่าตัวเองก็พักผ่อนน้อยจริงๆ
.....................
ทุกๆครั้งที่คิดถึงเรื่องเมื่อคืน มันก็ทำให้ผมใจสั่นเเละหวั่นไหวกับความรู้สึกที่เเน่ชัด มันอดเขิลไม่ได้ที่รู้ตัวว่าตัวเองก็ถูกรัก เเต่ความรักมันเกิดขึ้นมาได้ยังไง ไม่รู้ตัวเองเลย ผมรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ได้พัก ความปวดเมื่อยยังคงมีอยู่เเต่มันก็เบาลงเพราะได้ทานยา
ก๊อก ก๊อก
"เข้ามาเลยครับ"ผมยืนมองวิวทะเล เเละไม่ได้สนใจคนที่เข้ามาข้างใน
"แกสะใจมากเลยใช่ไหม"ผมหันไปมอง ปรายเธอน้ำตานองหน้าเเละมองผมด้วยสายตาอาฆาต
"แกอย่าคิดนะว่าเเกจะชนะฉั้น แกอย่าคิดว่าทุกๆคนรักแกเเล้วแกจะอยู่อย่างมีความสุขที่นี่" ปรายยืนนิ่งเเละพูดในสิ่งที่ผมไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยิน
"ผม ผมทำอะไรให้คุณหรือไงทำไมคุณถึงต้องคิดร้ายกับผมเเบบนี้"ผมถามเพราะไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"แกเเย่งทุกอย่างไปจากฉัน เเกทำให้พี่ไนท์โกรธฉัน เเกเเย่งน้องดรีมไป เเย่งทุกๆคน ฉันเกลียดเเเก เเกทำให้ฉันถูกไล่ออกจากที่นี่!!"ผมถึงกับตาโตกับสิ่งที่ได้เห็น ปรายทำหน้าได้หน้ากลัวที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ ใบหน้าสวยๆบัดนี้ไม่มีอีกเเล้ว มีดปอกผลไม้ปลายเเหลมถูกง้างขึ้นเเละพุ่งเข้ามาใส่ผม แต่ผมไม่ทันตั้งตัวเเละหลบไม่ทัน
ฉึก กึก ความเจ็บจี๊ดมันเเล่นเข้ามาที่ไหล่ข้างซ้ายจนสุดจะทน
"แก ตายซะก็ดี ทุกๆคนจะได้ลืมเเก เหมือนที่ลืมมะปรางยังไงล่ะ ฮะ ฮะๆ"ปรายหัวเราะเหมือนคนขาดสติ และกรี๊ดสุดเสียงลั่นบ้าน เธอนั่งลงพร้อมๆกับที่ผมเริ่มวูบ
"เกิดอะไรขึ้น ซิน!!!"พี่ไนท์วิ่งเข้ามาเเละอุ้มผมขึ้น
"ปรายเธอทำอะไรห๊า!!!!"พี่ไนท์ตวาดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน จนปรายถึงกับสะดุ้งเเละถอยหลังกรู
"ปราย ปรายไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำอะไรเลย"เธอส่ายหัวไปมาเเละทำหน้าวาดกลัว ป้าเเป๊ดเเละพวกคนงานกรูกันขึ้นมาข้างบน
"ออกรถ ไอ้ชัย ออกรถเดี๋ยวนี้ โทรเรียกตำรวจเเล้วลากมันออกไป จับมันไว้ด้วยอย่าให้มันหนี ถ้ามันหนีพวกมึงตาย!"พีไนท์ทำเสียงโหดที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยิน เเละอุ้มผมตัวลอย
"พี่ไนท์ พี่ไนท์ปรายไม่ได้ทำอะไร ฮือๆๆ ปรายไม่ได้ทำอะไรอย่าไล่ปราย อย่าทำให้ปรายถูกตำรวจจับ ฮือ"ปรายเข้ามาเกาะขาพี่ไนท์เเละยื้อไว้ พี่ไนท์เตะขาเพื่อให้เธอหลุดออกไปจนเธอหงายหลัง
"เพราะมัน เพราะมัน ปล่อยฉ้านนนนนนนนนน!!!"ปรายอาละวาดทันทีที่ถูกจับตัว
"ทนไว้นะซิน ฉันขอโทษ พี่ขอโทษ ฮึก ออกรถเซ่ ขับให้มันไวๆหน่อย"พี่ไนท์เร่งคนขับ ผมรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆหยดลงที่ใบหน้าของผม สายตาของผมมันเริ่มพร่ามัว ผมยิ้มเเละเช็ดน้ำตาให้ด้วยมือที่สั่นเทา
"พี่ร้องทำไมซินไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย"ผมถามเสียงเเผ่ว ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอะไรเลย
"พี่ขอโทษ พี่ไม่น่าทำอะไรเลือดร้อนเลย ไม่คิดเลยว่าปรายเธอจะโหดเหี้ยมเเบบนี้ ฮึก"ผมยิ้มให้พี่ไนท์ เเละรู้สึกว่าตัวเองจะไม่ไหว รู้สึกอยากหลับเหลือเกิน ความอ่อนเพลียที่ถาโถมเข้ามาทำให้ผมไม่อาจทนลืมตาได้อีกเเล้ว
"ซินตื่นก่อน อย่าเพิ่งหลับตานะตื่นมาคุยกับพี่ก่อน ฮึก"ผมยิ้มเเละหัวเราะ
"ผมเหนื่อยอยากนอน เมื่อคืนก็ไม่ได้พักผมเเค่.........อยากนอนเฉยๆ"ผมฝืนครั้งสุดท้ายเท่าที่ฝืนได้จริงๆ แล้วทุกๆอย่างมันก็มืดสนิทและผม..............ไม่อาจรับรู้อะไรได้อีกเลย
.......................................................
เมื่อก่อนผมคิดว่าความรักมันเป็นสิ่งที่หอมหวาน แต่พอมาได้สัมผัสทำไมความรักของผมมันช่างโหดร้ายเเบบนี้ ผมนั่งอยู่บนโขดหินบนหน้าผาชัน เบื้องล่างเป็นทะเลเชี่ยว ผมไม่รู้ว่าผมมาอยู่ที่ได้อย่างไร ผมไม่รู้ตัวเลย ผมนั่งมองทะเลนิ่งเเละคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง ผมทำให้ใครบางคนถึงกับเสียสติไปเเล้ว เเละมันเป็นการทำให้ผมมีเจ้ากรรม อย่างที่ไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่อยากทำให้ปรายต้องเสียใจ เเละไม่อยากทำให้เธอต้องคิดอาฆาตผม ถ้าไม่มีผมเสียปรายอาจจะไม่เป็นแบบนี้.......................แต่นั่นมันก็เพียงเเค่ความคิดของผมเท่านั้น ผมเคยคิดว่าถ้าหากผมไม่เเต่งงานมาที่นี่ มันจะเกิดอะไรขึ้น? ครอบครัวของผมจะเป็นแบบไหน? เเล้วพี่ไนท์จะรักผมหรือเปล่า? ถ้าเราไม่ได้พบกันในวันเเต่งงาน เเละ ถ้าทรายไม่หายตัวไป เหลือเพียงเจ้าสาวจำเป็นที่หน้าตาเหมือนผู้หญิง เเต่จิตใจมันก็เป็นผู้ชาย ไม่มีส่วนไหนที่ทำให้ดูเป็นผู้หญิงเลยนอกจากใบหน้านี้ ถ้าผมไม่หน้าตาเหมือนทรายล่ะ ทุกๆอย่างมันก็คงไม่ลงเอยเเบบนี้เเน่ๆ ผมมองก้นบึ้งของทะเล เหมือนบางอย่างมันเรียกร้องให้ผมกระโดดลงไปเสียให้มันจบๆ พอตัวเองลุกขึ้นเเละหลับตายอมรับมันจู่ๆ ก็มีใครบางคนมาดึงไว้
"มาทำอะไรในที่ๆน่ากลัวเเบบนี้ลูก"ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ผมหันกลับไปมอง เพอได้เจอกับพ่อที่ผมคิดถึงผมรีบกอดพ่อเเน่นด้วยความคิดถึง
"พ่อ พ่อมาได้ยังไง ฮึก ผมคิดถึงพ่อมากจังเลย"ผมกอดพ่อเเละร้องไห้ พ่อยิ้มเเละตบไหล่ผม
"โตป่านนี้เเล้วยังจะขี้เเยอยู่อีก"พ่อพูดเเกมขำผมเช็ดน้ำตาเเล้วยิ้ม
"ก็ซินมันขี้เเยนี่พ่อก็รู้ แล้วพ่อมาที่นี่ได้ไง"พ่อยิ้ม
"พ่อมาช่วยซินนะลูก เป็นอะไรล่ะเราทุกข์ใจอะไรทำไมต้องมานั่งในที่ๆมันน่ากลัวเเบบนี้"ผมก้มหน้าลง
"ผมเองก็ไม่รู้ครับพ่อ มันเหมือนมีอะไรบางอย่างมันยังคลางเเคลงใจ อะไรบางอย่างมันทำให้ผมต้องคิด และผมก็ไม่รู้ว่าผมควรที่จะทำตัวเเบบไหน พ่อรู้ไหมครับตอนนี้ซินเหนื่อยจริงๆ"ผมมองหน้าพ่อนิ่ง พ่อมองผมเเละฟังผมนิ่งเเต่ใบหน้ายังคงรอยยิ้มที่อ่อนโยน
"บางอย่างเราก็ต้องค้นหาด้วยตัวเอง"เสียงใครอีกคนดังเข้ามาข้างๆเเละปรากฎกายต่อหน้าต่อตา ผู้หญิงที่ยิ้มละมัยคนนี้ หน้าตาคุ้นๆ
"เธอโทษตัวเองมากไปซิน บางครั้งเราก็ควรที่จะปล่อยวาง"เธอยิ้มให้ผม
"แล้วทำยังไงผมถึงจะปล่อยวางเรื่องพวกนี้ได้"ผมงงกับสิ่งที่พวกเขาพูด
"มันทำได้ยากนะลูก เเต่บางครั้งเรื่องบางเรื่องมันก็ไม่สามารถเเก้ไขอะไรได้นอกเสียจากเราจะอยู่กับปัจจุบัน"พ่อยิ้มเเละลูบหัวผม
"เธอคิดถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม"เธอพูดเเทรก ผมพยักหน้าให้เธอ เธอยิ้มเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นจริงๆ
"ปรายเขามีจุดด้อยมาตั้งเเต่เล็กเเล้วล่ะ เเล้วมันก็เกินที่จะเยียวยา เธอไม่ผิดอะไรถึงเเม้ว่าปรายจะบอกว่าสาเหตุเป็นเพราะเธอ เเต่เธอจงรู้ไว้ทุกๆอย่างทุกการกระทำมันอยู่ที่จิตใต้สำนึก"ผมพยักหน้า
"ซินต้องเข้มเเข็งนะลูก ยังมีคนที่ซินรักเเละรักซิน รอซินอยู่"พ่อพูดเเละเข้ามากอดผม
"ครับพ่อซินจะเข้มเเข็ง"
"เราฝากลูกสาวเราด้วยนะ เเล้วก็มีบางอย่างจะฝากบอกผู้ชายคนหนึ่ง"เธอเข้ามาเเละกระซิบที่ข้างๆหู
"เรารักเทียน เราอยากให้เทียนมีความสุข อย่าให้เขาคิดถึงเราอีกเลย" เธอพูดเสร็จเเล้วก็ยิ้ม พ่อยิ้มให้ผม ผมพยักหน้า เเล้วจู่ๆ ทั้งคู่ก็ผลักผมจนหงายหลังลงหน้าผาชัน ลงสู่ทะเลที่เชี่ยวเเละมีน้ำวน ผมรู้สึกสำลักน้ำเจียนตายเเละตะเกียกตะกาย อยู่ในน้ำทะเลนั่น น้ำทะเลวนพาผมจมลงไปสู้ห้วงทะเลที่มืดมิด ผมรู้สึกหนาวเหน็บเเละเจ็บปวด อ้างว้าวอยู่ในนั้น จู่ๆหน้าใครบางคนก็ลอยเข้ามาในห้วงความคิด ใบหน้าของพี่ไนท์ตั้งเเต่ที่เราเจอกันเเละมาถึงจนบัดนี้ แต่มีบางสิ่งที่มันมากกว่านั้น ความทรงจำที่มันเลือนลางชอบกล ผมเห็นผมตอนเด็กๆกับเด็กผู้ชายที่อายุมากกว่ายืนคู่กัน ผมใส่ชุดกระโปรงสีขาว เเละอีกคนให้ทักสิโด้สีขาวเราถือช่อดอกไม้คนละข้างตามหลังเจ้าสาว เจ้าบ่าว มันเป็นความทรงจำตอนเด็กที่น่าอายเเละผมอยากจะลืมเลือนไปเสีย จนมันไม่มีเหลือในความทรงจำอีกเลย เเต่ตอนนี้มันกลับผุดขึ้นมาซะดื้อๆ ใครกันที่ผมเห็นใครกันนะ................
ทะเลที่อ้างว้าง ผมลอยนิ่งอยู่เเบบนั้น จู่ๆมันหมุนติ้วอีกครั้ง จนกระทั่งผมรู้สึกว่ารางกายจะเเตกเป็นเสี่ยงๆ นี่ผมคงจะตายเเล้วจริงๆใช่ไหมเนี่ย ทำไมมันเจ็บปวดเหลือเกินผมอยากหลุดพ้นไปจากที่นี่เสียที ใครก็ได้ โปรดช่วยผมทีเถอะ......................ได้โปรด..............
..........................
:z10:
-
คนไนั้นคือไนท์ใช่ม่ะะะ :oo1: :oo1:
-
อิปรายมันโรคจิตเข้าขั้นอ่ะ เป็นบ้าชัวร์
-
น้องซินจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย
โหดเหี้ยมจริงๆนังชะนีปราย
โรคจิตดีๆนี่เอง เฮ้อออ
เอามันไปเก็บที
-
แอร้ยยยย
พี่ไนท์รีบๆแสดงออกว่ารักกว่านี้เต๊อะ อิฉันอยากให้หวานเหลือเกิน
ปราย ชะนีคนนี้เลวไร้เกินเยียวยาค่า :fire: :fire: :fire:
ซินน่ารักเสมอ ... :กอด1:
-
ย๊ากกกก มาตอนไหนง่า
แอร๊ยยยยยยยยยย เขาได้กันแล้ววว :pighaun:
นังปรายมัน "เกินเยียวยา" จิงๆ อันนี้เห็นด้วย
-
เด็กอีกคนพี่ไนท์แน่เลย
-
เคยเจอกันมาก่อนในตอนเด็ก โอ้
-
โอ้ อยากอ่านตอนต่อไปที่สุดดด
ขอให้หวานๆแบบนี้ไปอีกนานๆนะพี่ไนท์
-
สงสัยอีนังคุณปรายนี่ท่าจะประสาทอ่อนๆ (ไม่อ่อนล่ะมั้งแบบนี้ = =") :z2:
-
สองคนนี้มีอดีตร่วมกันในวัยเด็ก อยากให้ซินจำได้จัง
-
อ่า สงสัยใกล้จะจบแล้ว แน่ๆเลย
แต่ว่าซินยังแก้ปมไม่ได้เลย
รีบมาต่ออีกนะครับ รออยู่
-
ปรายนี่เป็นเอามากนะ
พาเธอไปรักษาเถอะ
พ่อกับปรางหรือเปล่านั่น???
-
โล่งอก....นึกว่าซินจะไม่รอดซะแล้ว
:try2:
-
ปรายชั่วร้ายยยยยยยยยยยย :fcuk: เด๊ะๆ
-
ตอนแรกมาแบบร้อนแรง พอท้ายๆไหงเป็นงี้ สงสารซินจัง
เกลียดปรายอะ นิสัยไม่ดี
-
:angry2: :angry2: :angry2: ยัย ปรายยยยยยยย
-
โอ้ววว ซินจะฟื้นมั้ยเนี่ย
รอตอนต่อไป มาเร็วๆนะ :monkeysad:
-
ค้างมากค่ะ อยากอ่านต่อ :-[
ปรายร้ายกาจมาก ขอให้โดนตำรวจจับไปซะทีเถอะ
ปล.ในที่สุดก็สารภาพรักกันแล้ว อ๊ายยย o13
-
ค้างงงงงงงงมากกกกกก อยากอ่านต่ออ่าาาา
เป็นกำลังใจให้นะ รอตอนต่อไปอยู่ อิอิ
-
อ่อยยยย
มะปรางกับเทียนนน
ฮึกกก เอานะ รักกันก็มีความสุขแล้ว
แต่น้องซินน
อาร์ยูโอเค้ ?
เป็นห่วงอยู่นะะะ
-
:serius2:
-
ซินรีบกลับไปหาพี่ไนท์เลยนะ !! เคลียร์ด่วน !!!!
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
อ้าว เรื่องพลาดคดีพลิกซะแล้ว 55555
คราวนี้พี่ไนท์จะได้ติ๊ดชึ่งกับซินรึเปล่าน๊าาา
-
น้องซินรีบฟื้นนะ
-
น้องซินอย่าเป็นอะไรไปนะ
-
อย่าบอกว่าพี่ไนท์รักน้องตั้งแต่เด็ก ๆ
สงสารมะปรางกับเทียน รักกันแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
เทียนจะลืมมะปรางได้เหรอ
-
กรี๊ด~และแล้วเขาก็...อร๊าย~เขิน!
-
ยัยปราย..ส่งไปบำบัดด่วน..
-
ชอบเวอร์
-
ว้าว
:L1:
ความทรงจำในวัยเยาว ... รัก ตั้งแต่ตอน นั้น ... สุดยอด
o13 o13
ต่อๆ o13
-
^^
-
ในที่สุดไนท์ก็สารภาพรักสักที ลุ้นตั้งนานๆ แต่ยัยปรายเธอจะทำเกินไปแล้วนะ
-
คนป่วยควรไปหาหมอ :m21:
ส่วนคนบ้า ก็ควรจะไปอยู่ในโรง'บาลบ้า นะคะ o18
เข้าใจไหมห๊ะ! อินังปราย!!!!!!! :angry2: :angry2: :angry2:
ปล. สงสารมะปรางจัง :เฮ้อ: แล้วที่น่าสงสารยิ่งกว่านั้น ก็คือพี่เทียน :impress3:
-
:o12: :o12:
รอ รอ ร๊อ
-
ซินจอปรงด้วย
-
ในที่สุดซินก็กลายเป็นของพี่ไนท์โดยสมบรูณ์ต้องขอบคุณยัยปราย 555+
ยังไงก็ซิน สู้ๆเน้อ ซินต้องรอด ฮิฮิ
-
รู้สึกเหมือนตอนนี้จะเดินเรื่องเร็วๆยังไงไม่รู้
แต่ก็ช่างมันเพราะยังไงเขาก็ได้กันและบอกรักกันแล้ว :laugh:
อดีตรักวัยเด็ก ปั๊บปี้เลิฟแน่ๆ :กอด1:
ส่วนปรายก็เอาไปส่งโรงบาลบ้าเถอะ เกินเยียวยาแล้วล่ะ o18
-
ตอนเด็กซินใส่กระโปรง :o
รึว่าคนที่ไนท์ให้แม่ไปขอจะเป็นซิน :laugh: แอบลุ้นๆ
รอนะฮะ ^^
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:monkeysad: :monkeysad: สงสารพี่ไนท์จัง คงกำลังเป็นทุกข์อย่างหนักที่ ซินไม่ยอมตื่นสักที
ส่วน นางปราย :beat: :z6: :z6: :beat: :angry2: :angry2: ยัยปรายร้ายนักนะแก ติดๆคุกไปซะ ฮึ่ม
-
รอ รอ รอ
o22 o22 o22
-
โอ้ๆ ซินไม่เป็นไรใช่ไหมเนี่ยยย
-
ซินอย่าเป็นอะไรน๊า
-
โอ้ เป็นพี่ไนท์ช่ายป่ะ ที่ซินเห็นอะ
-
:monkeysad:
-
เข้าโรงบาลบ้าไปซะอีปรายยยยยยยยยยย
-
โอ้วววว ซิืนรีบๆฟื้นนน
พี่ไนท์ร้องไห้ใหญ่แล้ว
ปรายเธอร้ายกาจ นิสัยแย่ เป็นบ้าไปแล้วมั้งนั้น
-
:o8:
-
ยังอ่านไม่ทัน
น้องดรีมน่ารักจังอ่ะ
ชอบบๆๆๆๆ
-
เฮ้ยๆๆๆน้องซินของเจ้ :a5:อย่าเป็นไรนะ
อีปราย :z6:
-
บทบาท ของ ชายบรีส
ทันทีที่ผมรู้ข่าวจากไอ้ไนท์มันทำให้ผมตกใจถึงขนาดต้องทิ้งงานให้ผู้ช่วย และรีบรุดมาที่โรงพยาบาล
"ไอ้ไนท์ เป็นไงบ้างวะ"ไอ้เพื่อนรักมันนั่งร้องไห้อย่างหนัก จนผมตกใจมันไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
"ซิน ซินจะเป็นอะไรหรือเปล่าวะ"มันพูดน้ำเสียงอู้อี้ไปหมด
"เฮ้ยอย่าคิดมากน่า ซินต้องไม่เป็นอะไรดิ่"ผมตบหลังมัน
"เป็นเพราะกู ถ้ากูไม่ใจร้อนไล่ปรายออกจากบ้านเเล้วปล่อยให้มันขึ้นมาเก็บของ ทุกอย่างมันคงไม่ลงเอยเเบบนี้"ไอ้ไนท์ก้มหน้านิ่ง ผมไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงขนาดที่ซินต้องเจ็บตัวเข้าห้องไอซียูขนาดนี้ เเต่ไอ้ไนท์มันคงไม่มีกะจิตกะใจจะเล่าอะไรตอนนี้เเน่
"เอาน่าไนท์มึงใจเย็นๆ"ผมนั่งนิ่งเป็นเพื่อนรอมัน ซักพักหมอก็ออกมา
"หมอ น้องผมเป็นไงบ้าง"ผมลุกขึ้นถามทันที แต่หมอทำหน้าเเย่
"ผู้ป่วยเสียเลือดมาก เเละเลือดเรามันก็ไม่พอ ไม่ทราบว่าญาติคนไหนมีกรุ๊ปโอบ้าง"
"ไอ้บรีสมึงกรุ๊ปโอ มึงช่วยกูด้วย ช่วยซินทีเถอะ"ไอ้ไนท์หน้าซีดเป็นไก่ต้มเเล้วเขย่าตัวผม
"ไอ้เหี้ยกูเพิ่งเเดกเหล้ามาเมื่อคืน มึงอย่าลืม"มันทำหน้าเหมือนจะร้องหนักกว่าเดิมเข้าไปอีก
"เดี๋ยวหมอขอตรวจเลือดก่อนนะครับถ้าผ่าน เราก็ถ่ายเลือดเลย"ผมพยักหน้าเเละเดินตามหมอเข้าไป อย่างน้อยก็ถือว่าผมได้ช่วยเพื่อนเเละคนรักเพื่อนเเล้วกัน
หมอเจาะเลือดเเละทำการตรวจซักพัก เเละมันก็ผ่าน ผมรู้สึกโล่งอก ผมลงนอนข้างๆเตียงผู้ป่วยของซินตอนนี้ ซินใบหน้าดูซีดเซียวเเละอาการหนักเอาเรื่อง สายอ๊อกซิเจนเเละสายอะไรต่อมิอะไรมันโยงกันจนดูน่ากลัว
"คนไข้เสียเลือดมาก บวกกับอาการอ่อนเพลีย ทำให้คนไข้เสี่ยงมาก"หมอบอกผมไปขณะที่ผมกำลังนอนถ่ายเลือด
"แล้ว เขาจะรอดไหมหมอ"หมอนิ่งเล็กน้อย
"ทางเราก็ทำสุดความสามารถ เเละอยู่ที่ผู้ป่วยเองด้วย ว่าเขาทนพิษบาดเเผลได้แค่ไหน"
"หมอ เขาอาการสาหัสมากเลยหรอ"
"สาหัสไหม ก็นะ........... มีดปักเข้าที่อกซ้ายมันลึกมาก เมื่อซักครู่กว่าหมอจะเอามีดออกมาได้ก็ลำบากหน้าดู แต่โชคดีที่มันอยู่ไกลหัวใจ ตอนนี้เราก็ได้เเค่รอ"ผมพยักหน้า หมอเดินออกไปและปล่อยให้ผมอยู่กับซินตามลำพัง
..................
"ไอ้บรีสซินเป็นยังไงบ้าง"ทันทีที่หมอให้ผมออกมาพัก ไอ้ไนท์ที่นั่งใจจดใจจ่อ รีบดิ่งมาทางผม ตอนนี้ผมเวียนๆหัวชอบกล
"ซินปลอดภัยเเล้วมึงหายห่วงเถอะ ว่าเเต่มึงเหอะ จะบอกบ้านซินให้รู้ไหม๊"ไอ้ไนท์ทำหน้านิ่ง
"มึง ไม่บอกไม่ได้นะเว้ย มึง.................."พอผมยังไม่ทันจะพูดเสร็จเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของไอ้ไนท์ก็ดัง ไอ้ไนท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเเละมองหน้าผม
"ทรายโทรมา"ไอ้ไนท์คิ้วขมวด
"รับดิ่วะเผื่อจะมีอะไร"ผมคะยั้นคะยอไอ้ไนท์ให้รับ ตอนนี้มันยังคงลังเล
"ฮัลโหล อืมพี่เอง ซินหรอก็เรื่อยๆเเหละแต่..............."ไอ้ไนท์นิ่งเงียบจนผมทนไม่ไหว เเละเเย่งโทรศัพท์มันมา
"ฮัลโหลทราย"
"พี่บรีส พี่ไนท์เป็นอะไรน่ะ ทรายคุยเมื่อกี้ก็เงียบไปเลย"ทรายกรอกเสียงมาตามสายเหมือนหงุดหงิด
"ไอ้ไนท์มันกำลังสับสนน่ะทรายมีอะไร"
"ทราย ทรายคิดถึงซินยังไงไม่รู้ รู้สึกว่าตัวเองเจ็บที่อกซ้าย ไม่รู้ซินสบายหรือเปล่าเลยกะว่าจะโทรมาถามพี่ไนท์เขา เเล้วตกลงซินสบายดีใช่ไหม" ผมอึ้งครับ ยืนอึ้ง ฝาแฝดกัน เขาสื่อร่างกายถึงกันได้ด้วยหรือเคยแต่ได้ยินแต่พอมาได้ยินกับหูตัวเองมันตกใจ
"พี่บรีส บอกทรายมาสิ ซินเป็นอะไรหรือเปล่า" ทรายเริ่มพูดร้อนรน
"ทราย พวกทรายเป็นแบบนี้บ่อยหรอ"ผมถามเธอเพื่อความมั่นใจ
"พี่บรีสอย่าเปลี่ยนเรื่อง แสดงว่ามีเรื่องใช่ไหม"ทรายเสียงสั่น
"บอกพี่มาก่อนสิ"
"บ่อยมากเลยล่ะ ถ้าเกิดบาดเจ็บเยอะ พวกหนูเป็นบ่อยๆเลยแต่นั่นมันก็สมัยเด็กๆเเต่พอโตมันก็เริ่มหายไป จนมาตอนนี้แหละพี่ เเล้วตกลงซินละอยู่ไหน" ผมกลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดลงคอ มองหน้าไอ้ไนท์ที่ได้แต่ทำหน้าเศร้า มันพยักหน้าเหมือนเป็นนัยๆให้ๆผมพูดความจริง
"จริงๆเเล้ว ซินโดนเเทงน่ะ เข้าที่หน้าอกซ้าย"
"ว่าไงนะ ซินเป็นอะไรมากไหม เป็นยังไงบ้าง"ทรายพูดน้ำเสียงร้อนรนหนักยิ่งกว่าเดิม ไอ้ไนท์ดึงโทรศัพท์ไปพูดเอง
"ทรายพี่ขอโทษ มันเป็นเพราะพี่เอง"
"ซินยังอยู่ในห้องไอซียู"
"โรงพยาบาล........ใช่ๆ อืมพี่ขอโทษ...........ครับ"ไอ้ไนท์วางหูเสร็จมันก็ทำหน้าเครียด
"ทรายโกรธกูมากเลยว่ะ บอกกูด้วยว่าจะเอาน้องคืน"ไอ้ไนท์นั่งนิ่งเเละทำหน้าคิด
"เฮ้ย ทรายรักน้องมันเป็นเรื่องธรรมดา เดี๋ยวมึงค่อยเล่ารายละเอียดให้ทรายฟังกูว่าเธอต้องเข้าใจ"ผมปลอบมัน ตัวเองก็สงสารมัน สงสารซินเหมือนกันที่ต้องมาเจออะไรเเบบนี้
"กูว่าไม่ว่ะ...........................เดี๋ยวไอ้ต้นจะพาทรายมาที่นี่ คงจะมืดๆนะกว่าจะมาถึง"ผมพยักหน้าเเละนั่งรออีกซักพัก หมอก็ออกมา
"ผู้ป่วยปลอดภัยเเล้วนะครับ หัวใจคงที่เเล้ว เเต่เราก็ยังต้องคงรอดูอาการอยู่"พวกผมถึงกับโล่งอก ไอ้ไนท์หมดเเรงทันที
"ไอ้ไนท์ เเล้วทางบ้านมึงล่ะเป็นไงบ้างวะตอนนี้"
"กูไม่รู้ว่า กูยังไม่ได้กลับไปบ้านเลย สถานีตำรวจก็ยังไม่ได้เคลียร์กูมึนงงไปหมดเเล้วตอนนี้"ไอ้ไนท์กุมขมับ
"กูว่ามึงกลับไปก่อนเถอะ ถึงยังไงเขาก็ยังไม่ให้เข้าไปเยี่ยมมึงกลับไปเคลียร์เรื่องของมึงก่อนป่านนี้น้องดรีมขวัญกระเจิงเเล้วมั้ง"ผมตบบ่ามัน มันพยักหน้า
"เดี๋ยวกูจะรับหน้าทรายเอง อย่าห่วง"ไอ้ไนท์พยักหน้าจากนั้นผมกับมันก็เเยกย้ายกันไป ผมกลับมาที่โรงเเรมเพื่อรอไอ้ต้น กับ ทรายที่กำลังเดินทางมาถึง
................................
ผมไม่อยากจะสนับสนุนเพื่อนเท่าไรกับไอ้หัวคิดพิเรนเเบบนั้น เพื่อนรักที่ผมใกล้ชิดเเละสนิทกับมันที่สุดกำลังนั่งยิ้มละรื่น เเล้วเอารูปบางอย่างให้ดู
"อะไรวะ"ผมถามมันงงๆ ว่ามันเอารูปทรายเเฟนไอ้ต้นให้ดูทำไม
"ว่าที่เมียกู"ไอ้ไนท์พูดพร้อมยิ้มเจ้าเลห์
"ไอ้ห่ามึงจะเเย่งเเฟนเพื่อนมึงหรอ"ผมทำตาโตตกใจ
"มึง นี่สันดาน ชิบหายไอ้ต้นรู้ให้พ่อมันเก็บมึงเเน่เตรียมชะตาขาดเหอะมึง"ผมพูดเเบบของขึ้น ไอ้ไนท์มันยังทำหน้าตาไม่ทุกข์ร้อนเเล้วหัวเราะใส่อีก
"ไอ้บ้าบรีส ไอ้ปัญญาอ่อน ใครบอกว่ากูจะเอาเเฟนไอ้ต้นทำเมียวะไอ้นี่"
"อ้าว เเล้วมึงบอกว่านี่ว่าที่เมียมึง"
"มึงดูดีๆดิ๊ เหมือนทรายตรงไหน" ผมก้มลงมองรูปภาพในมือ ดูยังไงก้ทรายชัดๆผิดที่ทรงผมทรายไม่ชอบมัดผมรวบ เเถมหน้าอกยังเเบนๆ เอ่อ ไหล่กว้าง เเล้วก็...........
"ผู้ชาย?" ผมมองหน้างงๆ ทรายมีแฝดเป็นผู้ชายด้วยหรอ
"เออ ผู้ชาย มึงจำซินไม่ได้หรอ"ผมนึกถึงไอ้เด็กตัวกะเปี๊ยก ที่ชอบสลับตัวกับทรายบ่อยๆ ตอนนั้นผมจำได้ว่าครั้งเเรกที่เจอทรายกับซินสองคนนั้นเพิ่งจะเก้าขวบส่วนพวกผมสิบหกปี
"จำได้ ดิ่กูจำได้ติดตาเลย ที่มึงเสือกไปจูบเด็กเเล้วเด็กมันชกเข้าดั้งมึงเต็มๆอ่ะ"ผมนึกเเล้วก็ขำ ไอ้เพื่อนรักของผมที่มันไปถ่ายเเบบโฆษณางานเเต่งงาน เเล้วดันไปคู่กับเด็กซิน จนมันคิดว่าเป็นผู้หญิงเลยขโมยจูบ เเละโดนฝากรอยกำปั้นกลับบ้าน ส่วนพวกผมที่ไปเป็นเพื่อนมัน นั่งหัวเราะท้องเเข็งไปตามๆกัน
"หรือว่า..........น้องซิน...........จริงอ่ะ"ผมทำตาเหลือก
"ลูกตามึงจะหลุดออกมาเเล้ว"ไอ้ไนท์ว่าเเล้วเอารูปตบหัวผม
"ไอ้บ้า มึงจะเอาผู้ชายมาเป็นเมียมึง ที่ไหนเขาจะยอม เหอะ กูยังจำตอนที่มึงไปขอเเม่มึงให้ขอน้องซินรอบนั้นอยู่เลย เป็นไงล่ะถึงหูพ่อมึงปุ๊บ อาละวาดบ้านเเตกเเถมเเจ๊ตพอตหลายพอตเลยมึงเป็นไงล่ะชีวิตตอนนี้"ผมกอดอกเทศนาเพื่อนเพื่อเรียกสติมันกลับคืนมา ครั้งเเรกที่มันได้รู้ว่าทรายเป็นเเฟนไอ้ต้น เเล้วทรายดันเป็นแฝดซิน มันก็รีบไปตีสนิทเเละฝากเนื้อฝากตัวกับเธอทันที ครั้งเเรกที่เจอตอนนั้นทรายก็ยี่สิบสองเเล้ว เเต่พวกผมยังจำหน้าตาของซินได้ดี เพราะมันไม่เปลี่ยนไปซักเท่าไร
"เออๆ มึงพูดจบยัง"ผมเงียบ
"ไอ้บรีส รับลองรอบนี้ชัวๆ กูได้ของกูเเน่ น่า"มันทำหน้าตามั่นใจเหลือเกิน
"มึงจะเอาใครเข้าบ้าน มึงไปเคลียร์น้องเมียมึงก่อนเหอะ"ผมพูดเเบบหมั่นไส้เต็มที
"เกี่ยวอะไรกับปรายวะ นี่มันเรื่องของๆกูนะ"ไอ้ไนท์เริ่มไม่สบอารมณ์
"หรา กูเห็นปรายจ้องจะเเดกมึงมาเจ็ดปีได้ละนะ นี่หรอที่ไม่เกี่ยว"ผมพูดประชด
"เออกูจัดการของกูได้ กูว่ากูคุยเรื่องน้องซินนะ ไม่ได้พูดเรื่องปราย"
"เออ ไอ้คุณพ่อ เเล้วมึงจะไปขอเขายังไง แม่มึงคงยอมหรอก"ไอ้ไนท์ทำหน้านึกเเละยิ้ม
"เดี๋ยวก็รู้"
จากนั้นผ่านมาสองเดือน ข่าวนายหัวก็มาถึงผม ไอ้บ้านี่ได้เเต่งงานกับทรายจนผมงง ไม่คิดว่ามันจะทำจริงๆ มิน่าที่มันวุ่นๆวิ่งไปวิ่งมา ระหว่างที่นี่เเละที่เมืองกรุงมันจะทำเรื่องได้ขนาดนี้ ส่วนผมที่ทำงานอยู่ที่นี่ก็อยากรู้สายตัวเเทบขาดว่ามันทำได้ยังไง แล้วทรายไม่ว่าอะไรเลยหรอ หลังจากนั้นข่าวเเต่งงานไปหมาดๆ ไม่กี่วันพ่อพระเอกของเรามันก็ลงกลับมา ส่วนผมก็งานยุ่งมากเพราะต้องรับเเขกต่างชาติ ทำให้ไม่มีเวลาไปเค้นเอาความจริงจากมันเลย
"ไอ้ไนท์มึงไปหิ้วน้องเขามาได้ไง"ผมถามทันทีที่ได้เจอหลังจากที่มันเเวะเข้ามาที่โรงเเรม
"หึ มึงก็คิดด้วยสมองอันชานฉลาดของดูสิ"แล้วมันก็ปัดตูดหายไป และทุกๆครั้งที่อยากถามมันมันก็ชอบบ่ายเบี่ยงจนผมเเทบอยากกระโดดถีบหน้าซักที พอถามไปถามมามันไม่ให้คำตอบผมเลยเลิกถามเเม่มซะเลย
ครั้งเเรกที่ได้เจอซิน ซินดูดีกว่าในรูปมาก เเต่ดูน่ารักมากกว่าทราย ผมเเกล้งทำเป็นไม่รู้จักมากกว่าที่รู้ เพราะไม่อยากให้ซินตกใจ เเละทำให้ไอ้ไนท์มันต้องลำบากทั้งๆที่อยากเเกล้งมันสายตัวเเทบขาด เเต่ก็ได้เเค่ทนเเละรอว่าเพื่อนรักมันกำลังทำอะไรและได้เเต่คอยช่วยเหลือมันอยู่ห่างๆเเบบนี้...........
.............................
แต่มาตอนนี้ผมรู้สึกทุกข์ร้อนในใจที่สุดเท่าที่เคยเป็นมาไม่รู้ว่าจะเเก้ตัวให้ไอ้ไนท์มันยังไง เเละผมควรจะเรียบเรียงส่วนไหนก่อนดี ผมเดินไปเดินมาที่หน้าโรงเเรม ตอนนี้มันก็เกือบห้าทุ่มเเล้วเเต่ยังไม่มีวี่เเววของคนที่ผมกำลังรอเลย แต่พอหันกลับ จะเดินไปนั่งพักไอ้ต้นเเละทรายก็โผล่เข้ามา
"พี่บรีสมันเกิดอะไรขึ้น"ทรายถามด้วยสีหน้าตื่นๆและในตาเเดงก่ำ
"ไปคุยที่ห้องเหอะ พี่จองห้องไว้เเล้ว"
พอพวกผมเข้ามาในห้องพัก เเละทรายคาดคั้นให้ผมบอก ผมบอกในสิ่งที่เห็นเเละรู้เท่านั้นทรายถึงกับร้องโฮ
"ทรายไม่น่าปล่อยให้ซินมาที่นี่เลย มันเป็นเพราะทราย"ทรายร้องไห้น้ำตานองหน้า
"ทราย ไม่มีใครผิดหรอกอย่าโทษตัวเองสิ ถ้าทรายไม่ทำซินก็ตกอยู่ในอันตรายนะ"ไอ้ต้นพูดเรื่องบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจ
"เเต่นี่มันฮึก หนีเสือปะจระเข้จริงๆ"ทรายสะอื้นเเละส่ายหัวไปมา เธอก้มหน้ามองมือตัวเองเเล้วสะอื้น
"มันเรื่องอะไรกันวะ"ผมถามด้วยความงง พวกนี้มันชอบปิดบังเรื่องใหญ่ๆเสียด้วยสิ
"ไอ้ไนท์มันไม่บอกอะไรมึงใช่ไหม"ผมพยักหน้า
"เออ มันไม่บอกเเถมกูถามอะไรแม่งก็ไม่บอกกูด้วย"ผมพูดเเบบอารมณ์เสีย
"ก็มึงปากหมานี่หว่า ใครจะกล้าบอกไอ้นี่"
"มึงด่ากูหรอไอ้ต้น"
"เออ ปากหมาเเล้วยังโง่อีก"ไอ้ต้นมันทำหน้าตาล้อเลียน จนผมเเทบอยากต่อยมันซักหมัด
"ถึงกูจะปากหมา เเต่เรื่องของเพื่อนมันคนละเรื่องเว้ย"ผมพูดเเบบหัวเสีย
"พอเถอะค่ะถึงพวกพี่ๆ จะมาเถียงหรือโทษอะไรมันก็ไม่มีประโยชน์เเล้ว ตอนนี้ทรายว่าซินปลอดภัยเเล้วทรายรู้สึกเเบบนั้น"
"มึงไอ้บรีส มึงถ่ายเลือดให้ซินไม่ใช่หรอ มึงก็ควรพักผ่อนได้เเล้ว"ผมหันไปมองค้อน
"กูเเข็งเเรงพอที่จะฟังว่าเรื่องมันเกิดอะไรขึ้น ไม่สิเรื่องที่พูดว่าหนีเสือปะจระเข้มันหมายความว่าไง"ทรายกับไอ้ต้นหันมองหน้ากัน
"ค่ะ ถ้าพี่บรีสอยากรู้ทรายก็จะเล่า"ทรายนิ่งเงียบไปพักหนึ่งจากนั้นเริ่มเล่าเรื่องต่อ
"จริงๆแล้วคุณแม่ของพี่ไนท์มาขอทรายค่ะ ตอนนั้นบ้านของทรายกำลังประสบปัญหาอย่างเเรง เเม่ทรายถูกโกงเเละโดนอาเเท้ๆหลอกให้ขายหุ้น เพื่อที่จะเอาเงินไปใช้หนีการพนัน พี่ต้นเเละพี่ไนท์พยายามที่จะช่วยบ้านทรายอยู่ก่อนเเล้ว เเละรู้ว่าเรื่องถูกโกงมันเป็นเเผนของอาทรายเอง.................."ทรายเงียบเเล้วหันไปมองหน้าไอ้ต้น
"มันเป็นจังหวะพอดีน่ะ เมื่อเดือนก่อนไอ้ไนท์มันไปบอกเเม่มันให้ไปขอน้องซิน แต่แม่มันไม่ยอม มันบอกว่าแม่มันเลือกพี่สาวมากกว่าที่จะเลือกผู้ชาย เเล้วเเม่มันก็ไปขอทรายจริงๆ เเต่มันก็เข้าแผนของพวกกูพอดี............."
"แผนอะไรวะ"
"ก็แผนที่จะให้ซินปลอดภัยยังไงล่ะคะพี่บรีส ตอนนั้นอาเริ่มรู้ว่าพวกพี่ไนท์ตามสืบอยู่เเละจ้องจะเล่นงานเราสองพี่น้องเพราะเป็นทายาทมรดกของพ่อ มันเลยจ้องจะเล่นงานทั้งทรายเเละซิน ส่วนเเม่พี่ต้นก็ให้คนของเขาไปคอยเฝ้า พักนี้แม่ไม่ได้ออกไปไหนพวกเราไม่ค่อยกังวลเท่าไร เเต่ซินเขาชอบออกไปเที่ยวกับก๊วน มันเลยอันตราย พวกเราจึงคิดเเผนกันขึ้นมา"
"ทรายหลอกให้เเม่เห็นว่าตัวเองไม่อยากแต่ง เเต่ก็ไม่อยากบอกซินว่าตัวเองรู้จักกับไอ้ไนท์ดี ทรายมั่นใจว่าถ้าทรายหายซินต้องคิดปลอมตัวเป็นทรายเหมือนอย่างที่เขาเคยทำ"
"ใช่ค่ะทรายคิดเเบบนั้น พอวันแต่งทรายขโมยเสื้อผ้าของซินไว้เเล้ว พอซินเเละช่างเเต่งหน้าออกไปทรายก็ใส่เสื้อผ้าของซินหนีออกมา"
"ใครจะรู้ว่าเป็นทรายในเมื่อเหมือนกันเป๊ะๆเเบบนี้ สุดท้ายซินก็ทำจริงๆ"ไอ้ต้นยักไหล่
"พี่บรีสเข้าใจไหมคะ"
"เอ่อ จะว่ายังไงดีล่ะ พี่มึนว่ะครับ"ผมเกาหัวเพราะมันสมองมันไม่เเล่นเอาเสียเลย
"เสียเลือดจนเอ๋อเลยหรอ สรุปที่พวกกูทำคือเอาทรายกับซินหนีจากไอ้อาบ้านั่นเข้าใจมะ"ผมพยักหน้า
"เฮ้อ เเต่ซินนี่สิคะ ทรายยังเป็นห่วงอยู่จริงๆ พี่ไนท์ก็ด้วยทรายโกรธจริงๆนะคะที่ดูเเลซินไม่ดีเเบบนี้ ตอนนั้นโมโหจัดทรายเลยบอกว่าจะเอาซินคืน"ทรายทำหน้าคิด
"พี่ว่าไอ้ไนท์มันไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นเเบบนี้หรอกครับ"ผมแก้ตัวให้ ทรายพยักหน้าเเละเอนข้างพิงไอ้ต้น
"กูเหนื่อยวะ ขับรถนานมากกว่าจะถึง พวกกูขอพักก่อนส่วนมึงก็เหมือนกัน พักผ่อนมั่งเหอะเดี๋ยววูบหรอกมึง"ไอ้ต้นทำสีหน้าเป็นห่วง
"แหม ห่วงกูก็เป็นด้วย นานน๊านกูจะเจอหน้ามึงที นะเนี่ยกูยังไม่ได้กอดมึงเลย"ผมทำท่าจะลุกไปกอดมันเเต่มันยกขาขึ้นเเละทำท่าจะยัน
"เอาขากุไปกอดก่อนไหม เดี๋ยวเเฟนกูเข้าใจผิดหมดไอ้นี่"
"แฟนหรือเมีย ไอ้นี่นิ่กอดนิดกอดหน่อยทำเป็นอายถุ้ย"ผมทำท่าทาง ไอ้ต้นลุกทำท่าจะเตะผมจริงๆ จนผมต้องรีบเผ่นออกมา
ผมเองก็เหนื่อยล้าจริงๆ เเละมัวเเต่คิดเรื่องของเพื่อนๆจนหัวสมองมึนไปหมด หวังว่าพรุ่งนี้มันคงจะดีกว่านี้ น้องซินปลอดภัยเเละพื้นขึ้นมาคุยกับพวกผมให้ไอ้คนบางคนที่มันกำลังเป็นกังวลอยู่ตอนนี้ ได้คลายความทุกข์เสียที ก่อนจะหลับ ผมโทรไปรายงานว่าทรายมาถึงเเล้ว และถามมันว่าเรื่องทางบ้านเป็นยังไง มันบ่ายเบี่ยงที่จะบอกผมตอนนี้เเละจะพูดอีกทีในวันพรุ่งนี้เเทน
ผมกลับเข้าบ้านพักเเละล้มลงที่นอนอย่างหมดเเรง น้ำท่าอย่าได้คิดว่าจะอาบ มันเหนื่อยเกินกว่าจะลุกได้จริงๆ ตอนนี้ขอนอนก่อนเหอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที.................
.................
:z10:
-
:mc4:
-
จิ้มๆ
-
อย่างงี้นี่เอง o13
พี่บรีสนี่ฮีโร่เลยนะเนี่ย...ให้เลือดน้องซิน
-
ไหนๆให้บรีสเล่าเรื่องแทนแล้ว หาคู่ให้บรีสด้วนสิคะ ออกมาตอนนี้น่ารักอ่ะ
-
:angry2:นังปราย ควรถูกรุมโทรม แล้วโบกปูนทิ้งทะเลคะ
-
:m16: ยัยปรายไปแล้วไปลับนะยะหล่อน ชิ
-
เข้าด้ายเข้าเข็มพอดีเลยแฮะ
แต่เมื่อไหร่ซินจะฟื้นนนนนนนนนน :serius2:
-
ค่อยยังชั่ว :try2:
-
มาอัพแล้วววว สนุกจริงจ้ะเรื่องนี้
-
เฮ้อออออออออออ โล่งอก
นู๋ซินปลอดภัยแล้ว จัดการยัยปรายให้หนักอย่าได้ใจอ่อนเชียวนะไนท์ :z10: :z10:
ถ้าซินรู้ว่าเป็นแผนการทั้งหมด นู๋ซินจะงอนและคิดมากแน่ๆ เลย
-
ไม่อาวน๊าาาาาาา ไม่ให้ซินไป ซิกๆ ซินต้องอยู่กับพี่ไนท์สิ T^T
รอตอนต่อไปจร้า
-
o13 o13
-
ปลาย...เธอร้ายเกินไปแล้วนะ แต่เรื่องของเธอคงจบกันแค่นี้แล้วล่ะ
ซินสู้ๆนะ หายเร็วๆ
-
อ้ายๆๆๆๆ น่าติดตาม อ่านแล้วเรื่องมันดูขาดๆเกินๆ งงๆบ้างแต่ก็หนุกดี รอตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
คุณชายบรีสผู้แสนดี
แล้วเมื่อไรจะมีคู่กับเขาซักที
:L2:
-
เย้ ดีนะที่ได้บรีสช่วยไว้ทันหน่ะ
-
ปลอดภัยแล้วนะ
คราวนี้ไนท์ต้องดูแลซินให้ดีกว่านี้นะจ๊ะ
-
ถ้าซินรู้ความจริงขึ้นมาล่ะก็ ไม่อยากจะคิด :เฮ้อ:
-
พี่บรีสช่วยชีวิตเลยนะเนี่ย
-
เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง เจ้าแผนการจริงๆเลยพี่ไนท์เนี่ย ว่าแต่พี่บรีสจะมีคู่ไหมน้า
-
ไนท์กินเด็ก เล็งน้องไว้ตั้งแต่น้องยังประถมอยู่เลยนะนั่น
-
วางแผนกันไว้แล้วนี่เอง ไนท์ชอบซินมาตั้งแต่เด็กเลยหรอเนี่ย รักจริงหวังแต่งด้วยยยย
-
เรื่องราวมันเป็นแบบนี้นี่เอง
เหอๆ ขอให้น้องซินหายไวๆน้าา
-
เป็นอย่างนี้นี่เอง
ถ้าซินรู้ความจิงขึ้นมาจะงานเข้าไหมเนี่ย
ปรายเธอช่างร้ายกาจจริงๆ โล่งแล้วน้องซินไม่เป็นไร
รอติดตามนะ
-
มาต่อไวๆนะ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:impress3: :bye2: :z3: :laugh:
-
สนุกมากครับเรื่องนี้ ชอบๆๆๆ
-
เย้ พี่บรีสเราเป็นฮีโร่เลยอะ มาช่วยได้ทันพอดีเลยนิ
-
ว่าแล้วว่า คนที่ไปขอตอนนู้น เป็นน้องซิน
อ่อยยยย
ปลอดภัย็ดีแล้ว อย่าเอาซินกลับไปนะทราย
พี่ไนท์จะอยู่ยังไง น้องดรีมอีกล่ะะะ
นะะ
-
love this story
-
อาของซินมันก็ชั่วดีแท้
-
เพิ่งมาอ่านสองตอนรวด
:-[ ซินเสร็จพี่ไนท์แล้ว แต่ก็เกิดเรื่องอีกจนได้
น่าจะเอาปรายไปอยู่ศรีธัญญา โรคจิตนะนั่น
คนที่พี่ไนท์จะไปขอเมื่อก่อน ซิน จริงๆด้วย
ทรายก็เป็นใจนะ ตอนแรกนึกว่าโดนบังคับแต่งกับทรายจริงๆ
รีบฟื้นนะซิน พี่ไนท์เป็นห่วงแย่แล้ว
-
นังปรายล่ะ จับส่งตำรวจรึยัง หรือจะจับมันไปโยนทิ้งทะเลดีเนี่ย :angry2:
หวังว่าแม่พี่ไนท์คงไม่มาก่อมาม่าต่อหรอกนะ
เพราะเหมือนไนท์จะตามใจพ่อแม่ตัวเองมากๆๆๆๆๆ เกินไปอ่ะ :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
เรื่องนี้สนุกมาก...ชอบแนวฝาแฝดสลับตัวอะไรทำนองนี้
แล้วก็แต่งได้ดีค่ะ...อ่านแล้วชอบน้องซินมากมาย :impress2:
ขอตามอ่านเรื่องนี้ด้้วยคน :กอด1:
-
ซินนนนนนนนนนนนนนนนT0T
-
เฮ้อ...คนเขียน
หลอกเราตามอ่านรวดเดียว
กว่าจะรู้ว่า...เลี้ยงต้อยอ่ะะะะะ...555
-
^^
-
พี่บรีสเท่ห์มากก 5555
พี่ไนท์จัดการปรายให้ดีล่ะ หึหึ
เดี๋ยวซินก็ฟื้นแล้วเนอะ
-
มีฮีโร่เข้ามาช่วยแล้ววววว เย้ๆๆๆๆ
-
:กอด1: :กอด1: รักพี่บรีสแล้ว พี่บรีสเป็นฮีโร่เลย ตอนนี้
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
พี่บรีสฮีโร่
-
ซินรู้ความจริงจะว่ายังไงเนี่ย แต่อาทรายกับซินนี่อะไรกัน
-
อ่อ เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่ผิดจากที่คาดเดาไว้เท่าไหร่ o17
ซินรีบๆฟื้นนะ สงสารอิพี่ไนท์ร้องไห้จนตาบวมแล้วมั้งนั่น
หาคู่ให้อิพี่บรีสด้วยสิ :laugh:
-
o18 o18 o18
-
ชัดแจ่มกันไปหลายข้อ
พี่บรีสคือฮีโร่ของน้องซิน^^
-
พี่ไนท์จัดการแม่ตัวแสบปรายให้เด็ดขาดเลยนะ ไม่งั้นจะยุทรายให้เอาตัวซินคืนไปเลย
:angry2:
-
แล้วถ้าแม่พี่ไนท์รู้ล่ะ
-
บรีสน่รัก ห่วงซิน+นท์
-
อ๊ากกกกกกกกกกก คือเเบบว่า คนเขียนอย่าให้เราค้างดิ ><
-
มันคือรักมาราธอนสินะ ยาวนานมาก
รออ่านต่อจ้า
-
พี่บรีส ตอนนี้เป็นฮีโร่เลยนะ แย่งซีนไปเต็มๆ
ซินฟื้นเร็วๆ หายเร็วๆนะจ้ะ
-
วันนี้ไม่มาเหรอคะเค้าเข้ามารอ
-
เป็นพระเอกที่ทุ่มทุนสร้างมาก :กอด1:
ปล.ขอคู่ใจให้นายบรีสด้วยดิ
-
พี่บรีสฮีโร่~
ว่าแล้วเชียว
ว่ามันต้องเป็นแผนของไนท์
-
บทบาท ของ ชายบรีส
"ไอ้บรีส ไอ้บรีสโว้ย!"ผมแบกร่างอันสลึมสลือ กึ่งหลับกึ่งตื่น เเต่ก็พยายามเอาสังขารของตัวเองไปเปิดประตูรับไอ้คนที่มันกำลังโหวกเหวกโวยวาย
"ไอ้ไนท์ มึง ฮ้าว"ผมอ้าปากหาวใส่ไอ้ไนท์ที่ทำหน้าเครียดตั้งเเต่เช้า
"มึงรีบไปอาบน้ำเลยเดี๋ยวไป โรงพยาบาลกับกูหน่อย"
"ทำไมวะ น้องซินเป็นอะไรหรอวะ"ผมตาสว่างขึ้นมาทันที
"เมื่อเช้าหมอบอกว่าออกจากห้องไอซียูเเล้ว มึงรีบๆหน่อยได้ไหมวะไอ้นี่ลีลา" ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีที่รู้ว่าซินออกมาเเล้ว ความเร็วยิ่งกว่าการวิ่งผ่านน้ำโดยปกติ เเละรีบเเต่งตัวเเบบลวกๆตามไอ้ไนท์ไปที่รถ
"มึงไม่บอกไอ้ต้นหน่อยหรอ"ผมถามมันอีกทีเผื่อมันอยากจะรอสองคนนั้น
"กูโทรไปบอกเเล้ว เดี๋ยวเจอกันที่โรงพยาบาล"ไอ้ไนท์พูดเสร็จก็ออกตัวรถ จนผมหงายหลัง
"เชี่ยมึงอย่าซิ่งมากกูเสียว"เบลก็ยังไม่ได้คาดเลย จากที่กลัวน้องซินว่าจะเป็นอะไร ตอนนี้ผมว่าผมห่วงตัวเอง ว่าจะตายก่อนวัยอันควรซะมากกว่า
ผมเเทบอยากจะจูบพื้นของโรงพยาบาลทันทีที่มาถึง ขอบคุณพระเจ้าที่ยังไม่ให้ผมตาย ทันทีที่ลงจากรถ ไอ้ไนท์มันก็ลากคอผมเเทบหายใจไม่ออก
"ไอ้ไนท์ มึงเบาๆหน่อยเหอะกูจะตายเเล้วเนี่ย"บอกมันให้เบาๆมือมันหน่อย ไม่ได้อายสายตาของพยาบาลที่มอง แต่ผมกลัวว่าผมจะได้ตายจริงๆ เกิดเป็นไอ้บรีสมีเเต่คนอยากจะกลั่นเเกล้ง ทำไมมันช่างโหดร้ายเช่นนี้ (T^T)
"ก็มึงอืดอาดยืดยาดอยู่ได้"มันหันมาด่าผมเเล้วจิ้มกดลิฟท์
"ไอ้ไนท์คร้าบกูรู้ว่ามึงห่วงน้อง แต่น้องมันคงไม่หนีหายไปไหนหรอกคร้าบ"ไอ้ไนท์เหล่ตามาทางผม
"นั่นเเหละที่กูกลัว มึงรู้ไหมว่าปรายมันหนีไปได้น่ะ"ผมทำตาโต
"เเล้วมึงยังเฉยอยู่อีกหรอ ตายๆๆ ตายห่าเเน่มึง"ผมอุทาน ทันทีที่ลิฟเปิดไอ้ไนท์ก็ตรงดิ่งไปที่ห้องพิเศษทันที
"กูไม่ได้อยู่เฉย กูสั่งให้คนของกูตามหาตัวมันเเล้ว ตำรวจก็หาอีกแรงตอนนี้กูต้องระวังคนของกูเเล้วล่ะ"ไอ้ไนท์หยุดเดินเเละหยุดตรงห้อง หมายเลข402
"เเล้วมันหนีไปไงวะ"
"มารยาไง ชิ๊"ไอ้ไนท์ผลักประตูเข้าไปผมเดินเข้าตามพยาบาลกำลังเช็ดตัวให้ซินอยู่
"น้องเขาอาการเป็นยังบ้าง"
"มีไข้ขึ้นนิดหน่อยเเต่อีกเดี๋ยวคุณหมอจะมาตรวจค่ะ"พยายาลยิ้มให้พวกผมจากนั้นเธอก็ออกไป ไอ้ไนท์นั่งลงข้างๆน้องซินเเล้วกุมมือไว้
"ซิน............... โล่งอก ที่นายปลอดภัย"ไอ้ไนท์จูบลงที่หลังมือเเล้วนั่งมองซินอยู่แบบนั้น
"แล้วมึงจะเอายังไงเรื่องปราย"ไอ้ไนท์เงียบ
"มึง.......... ปรายเป็นคนแบบไหนมึงก็รู้ มึงปล่อยไว้เเบบนี้ เดี๋ยวถ้าเกิดมันกลับมาเล่นมึงเล่นคนรักมึงมึงจะทำยังไงวะ"
"เรื่องนั้นกูรู้ดีอยู่เเล้ว แต่ตอนนี้กูขออยู่กับซินก่อน เดี๋ยวกูจะพาน้องดรีมไปอยู่บ้านย่า เเต่ซินยังไม่พื้นเเบบนี้กูห่วง"ไอ้ไนท์ทำหน้าไม่ดีนักผมเข้าไปเเละตบบ่ามัน
"ทุกอย่างมันต้องจบดี เชื่อสิยังไง มึงก็ยังมีพวกกู"ไอ้ไนท์พยักหน้าซักพักหมอก็เข้ามา เเละเช็คอาการ พวกผมออกมารอข้างนอกสักพัก หมอก็เรียกไอ้ไนท์ไปคุย ผมจึงนั่งรอตรงโซฟาเเละของีบซักหน่อย พาเวลาผ่านไปไม่นานทรายก็มาถึง
"ซิน ปลอดภัย เฮ้อ โล่งอก"ทรายทำท่าโล่งอก
"แล้วเมื่อไรซินจะฟื้นวะ"ไอ้ต้นถามไอ้ไนท์
"หมอบอกว่า อยู่ที่ซิน หมอก็บอกไม่ได้ว่ะว่าจะฟื้นตอนไหน"ไอ้ไนท์ได้เเต่ก้มหน้าก้มตา
"มันเกิดอะไรขึ้นคะพี่ไนท์ ทรายอยากรู้เเละต้องการที่จะรู้ด้วย"
"เพราะพี่เองนั่นเเหละ พี่ดูเเลคนของพี่ไม่ดีเอง"ผมส่ายหัวให้กับไอ้ไนท์ที่มันเอาเเต่โทษตัวเอง
"เพราะไอ้ไนท์มันเเคร์คนหลายคนมากไปอ่ะน้องทราย มันรักน้องซิน เเต่มันก็ยังให้สัญญากับมะปรางไว้ว่าจะดูเเลน้องมะปรางให้ เเต่น้องมะปรางเธอร้ายเกินจะทน ไอ้ไนท์มันเลยไล่ออกไป ทีนี้มันเเค้นมันเลยมาเล่นงานซินเเทน"ผมบอกตามความจริง เเต่ไม่หมดเพราะกลัวว่าทรายจะยิ่งเป็นกังวลหนัก
"โธ่ซิน"ทรายทำหน้าเศร้าเเล้วเข้าไปลูบหัวซิน
"เเล้วตอนนี้ปรายเป็นยังไงบ้างละไนท์"ไอ้ต้นถาม ผมกับไอ้ไนท์มองหน้ากัน
"มันหนีไปวะ"ไอ้ไนท์พูดนิ่งเเต่ สีหน้ามันบ่งบอกได้ชัดว่าร้อนใจสุดๆ
"มึงจะให้พ่อกูช่วยไหม"ไอ้ต้นพูดเสร็จเเล้วยิ้มกริ่ม
"พี่ต้นก็ เดี๋ยวพ่อก็เดือดร้อน"ทรายปรามเเต่ดูเหมือนมันจะไม่สามารถขัดความคิดของไอ้ต้นได้ มันยังยิ้ม เป็นร้อยยิ้มที่ดูเหมือนเจ้าพ่อที่ต้องการจะเก็บใครซักคน
"อืมกูต้องการให้มึงช่วยกู เเต่กูขออย่าให้รุนเเรง ขอเเค่ลากตัวมันมาก็พอ"ไอ้ต้นยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็ปลีกตัวออกจากห้องไป
"ไอ้ไนท์มึงก็รู้ว่าพ่อมันเล่นเเรง"ผมถามเพื่อความเเน่ใจ
"เออ กูรู้ว่ากูกำลังทำอะไร"
"พี่ไนท์ เเล้วเรื่องซินจะเอายังไงคะ จะให้ทรายบอกเเม่ไหม"ไอ้ไนท์มองหน้าทรายนิ่ง
"ตอนนี้ซินคงอยู่ที่นี่ไม่ได้เเล้ว ต้องกลับไปพักฟื้นที่นั่น..................คงต้องบอก"
"แต่แม่คงจะโกรธพี่ น่าดูเลย"ทรายทำหน้าคิดหนัก
"พี่ยอมให้โดนต่อว่า ดีกว่าที่จะปล่อยให้ซินตกอยู่ในที่ๆอันตราย"
ผมเข้าใจมันดี ไอ้ไนท์มันคงจะห่วงน้องซิน มันห่วงทุกๆคนที่มันรัก เเละยิ่งทุกคนมีอันตรายเพราะมัน ทำให้มันคิดหนัก เเต่หนทางที่มันจะทำก็คือทุกๆคนอยู่ห่างๆมัน
"มึงคิดดีเเล้วหรอวะไอ้ไนท์"มันพยักหน้า
"ถ้างั้น.............. ก็เตรียมหูเเฉะกันได้เลย"ทรายพูดเสร็จก็ออกไป จากนั้นไอ้ต้นก็เข้ามา
"กูบอกพ่อกูละ พ่อกูใก้มึงส่งรูปไปให้ท่านดู"ไอ้ไนท์พยักหน้า ผมรู้สึกหวั่นๆไอ้สองคนนี้ชอบกล ไอ้ไนท์มันก็ใจร้อน ไอ้ต้นก็รักเพื่อน ถึงพ่อมันจะเคยเป็นอดีตพลตำรวจ เเต่พ่อมันก็ยังมีเส้นสายที่จะทำเรื่องอะไรที่ใหญ่ๆโตๆได้โดยที่ไม่กลัวความผิดเลยเเม้เเต่น้อย
"เเม่งเอ๊ยเรื่องอาของทราย ยังไม่ทันจบมาเจอเรื่องเเบบนี้อีก กูละเซงจริงๆ" ไอ้ต้นสบถเเล้วเดินออกไป ทั้งๆที่มึงอาสาจะช่วยเขาเเต่ดั่นบ่นเนี่ยนะไอ้ต้น
"แล้วตกลงมึงจะเอาไงต่อ"ผมหันไปถามไอ้ไนท์ที่นั่งนิ่งอยู่นาน
"เดี๋ยวกูจะย้ายซินไปที่โรงพยาบาลของหลิง"
"เฮ้ยมึงจะทำได้ไงซินยังเป็นอยู่เเบบนี้"ไอ้ไนท์มันคิดหรือเปล่าวะเนี่ย
"เดี๋ยวกูปรึกษาหมอก่อน"
"แต่ที่นี่ไปกรุงเทพมันลำบากนะมึง"ไอ้ไนท์เงียบกริบ
"มึงทำอะไรคิดก่อนนะมึง รอให้ซินฟื้นก่อนเถอะ"ผมเตือนมันเเต่ดูมันนิ่งเกินเหตุ
"กูลางสังหรไม่ดีว่ะ กูกลัวว่าปรายจะจ้องเล่นงานซินอยู่"
"กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไง เเต่กูอยากให้มึงใจเย็นกว่านี้"ไอ้ไนท์ลุกขึ้นทันทีที่พูดเสร็จจากนั้นมันก็ออกข้างนอกไปเฉย ผมคงห้ามความบ้าของมันไม่ได้เเล้ว ในเมื่อมันอยากทำอะไรไม่คิด ผมก็ปล่อยมัน ในเมื่อเพื่อนคนนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะช่วยเหลือผมก็เพียงทำได้เเค่คอยดูอยู่ห่างๆก็เเล้วกัน
..................
ผมกลับมาที่บ้านไอ้ไนท์เพื่อมาดูเเลน้องดรีมอย่างที่มันขอ ดูท่าไอ้ไนท์มันจะเอาจริงเเละเเม่น้องซินก็รู้เเล้ว ปัญหาหลายอย่างคงจะตามมันมาอีกมากมาย ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่ามันจะรับมือได้ยังไง
ผมเข้าบ้านไอ้ไนท์ บ้านหลังนี้เงียบมากจนผิดปกติ ผมเดินขึ้นบ้านเพื่อไปหาน้องดรีม น้องดรีมกำลังนั่งซึมเเละมองออกไปทางหน้าต่างพอผมโผล่ให้เธอเห็นเธอก็ออกอาการทันที
"อาบรีส พี่ซินเป็นยังไงบ้างคะ ทำไมคุณน้าต้องทำกับพี่ซินด้วยทำไมน้าปรายใจร้ายจังละคะ"ผมเดินเข้าไปเเละนั่งข้างๆน้องดรีม น้องดรีมเอนพิงผม
"พี่ซินปลอดภัยเเล้วครับ แต่พี่ซินยังคงต้องพักฟื้น น้องดรีมไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ"น้องดรีมพยักหน้า
"น้องดรีมคะ อาอยากรู้ว่าซักวันหนึงพ่อของน้องดรีมเขาหาเเม่ให้ใหม่ น้องดรีมคิดว่าไง"น้องดรีมทำคิ้วย่น
"ไม่รู้สิคะดรีมยังไงก็ได้ว่าเเต่ใครจะมาเป็นแม่น้องดรีมละคะ"
"เอ่อ ตอนนี้ยังไม่มีหรอกน้องดรีมเเต่อีกไม่นานหรอก"
"อาบรีสคะ ถ้าหากว่าน้องดรีมมีเเม่แล้วพี่ซินจะยังอยู่กับดรีมอยู่ไหม แล้วถ้าเกิดเเม่คนใหม่ของดรีมไม่ชอบพี่ซินเหมือนที่น้าปรายไม่ชอบละคะ น้องดรีมไม่อยากให้พี่ซินไปไหนคะอยากให้อยู่กับดรีมไปตลอดเลย"ผมนึงอึ้งกับคำพูดของน้องดรีม
"เเล้วถ้าเกิดพี่ซินเขาจะมาเป็นเเม่น้องดรีมละ น้องดรีมรับได้ไหมที่มีแม่เป็นผู้ชาย"น้องดรีมนิ่งเเละมองผมตาปริบๆ
"เเต่พี่ซินเป็นผู้ชายนะคะ จะมาเป็นแม่ของดรีมได้ไง"มันคงเร็วไปสำหรับการทำความเข้าใจในเรื่องนี้อยู่ดีนั่นเเหละ ผมถอนหายใจก่อนจะอธิบายให้น้องดรีมเข้าใจ
"ได้สิคะ เพราะพ่อน้องดรีมรักพี่ซิน ถ้าน้องดรีมโตขึ้นน้องดรีมจะเข้าใจกว่านี้ เเต่อาก็ห่วงกลัวว่าน้องดรีมจะทุกข์ไหมเวลาที่น้องดรีมเข้าสังคมเเล้วโดนล้อว่า พ่อน้องดรีมมีเมียเป็นผู้ชาย"
"ไม่ค่ะ น้องดรีมรักพี่ซิน ถ้าพ่อรัก ดรีมก็รักสองเท่าเลย ดรีมไม่เเคร์ค่ะ ถ้าใครมาว่าดรีม ดรีมจะเตะก้นมันเลยคอยดูสิ"น้องดรีมทำท่าฮึดฮัด ผมหัวเราะกับท่าทางของน้องดรีม น้องดรีมช่างใสซื่อ ช่างพูดจริงๆ
"ว่าเเต่จริงไหมคะอา ที่ว่าพ่อกับพี่ซินรักกัน"น้องดรีมหันมาถาม
"จริงค่ะ"
"เย้ งั้นน้องดรีมก็ไม่ต้องกลัวเเล้วว่าพี่ซินจะหนีดรีมไปไหน"น้องดรีมยิ้มเห็นฟัน
"ถ้าอย่างนั้น น้องดรีมคะอามีเรื่องอะไรจะขอให้ช่วย"
"อะไรคะ"
.................................
บทบาทที่13
ผมรู้สึกถึงความหนาวเหน็บสุดขั้วหลังจากนั้นตัวเองก็รู้สึกเหมือนใครบางคนมาฉุดตัวเองขึ้นมา
"ซิน พี่รักซินนะ"พี่ไนท์กุมมือผมเเละจูบมันเบาๆ รู้สึกว่าภาพพี่ไนท์ดูเลือนลางชอบกล จนทำให้ผมอึดอัด ผมก็รักพี่ พี่ไนท์
ผมอยากจะหลุดจากตรงนี้ให้เสียพ้นๆ ผมอยากกอดพี่ ถึงจะร่ำร้องเท่าไรมันก็ไม่เป็นผลเหมือนร่างกายมันถูกพันธนาการเอาไว้จนน่าหงุดหงิด
.......................
"เเม่ไม่ยอมนะทราย ผู้ชายคนนั้นทำให้ซินต้องเจ็บตัวถึงขนาดนี้เเม่ไม่ยอม"เสียงเเม่นี่ ทำไมเสียงเเม่ถึงมาอยู่ใกล้ตัวผม
"แม่................เขาไม่ได้อยากให้เป็น ทรายบอกเเม่เเล้วไงว่าเขากำลังช่วยเรา"เสียงทราย ทะเลาะอะไรกันกับเเม่อีกละเนี่ย แล้วตอนนี้ผมอยู่ไหน
"ช่วยหรอ แล้วผลตอบเเทนมันเป็นยังไง ซินเกือบตายเนี่ยนะ ยังไงแม่ก็ไม่ยอมยกซินให้มันเป็นอันขาด"แม่จะยกซินให้ใครอีกเนี่ย ไม่นะซินไม่อยากเเต่งกับใครอีกเเล้ว พี่ไนท์พี่ไนท์อยู่ไหน
"พะ พี่"ทำไมเสียงเรามันเเหบชอบกลรู้สึกคอเเห้งผาก เสียงของทรายกับเเม่เงียบไปเเล้วนี่ผมอยู่ที่ไหนกันเเน่
"พี่........ไนท์"ผมปรืดตาตื่นขึ้นพยายามสุดๆที่จะทำให้ตัวเองได้มองเห็นรอบๆ
"ซิน ซินฟื้นเเล้ว ทรายรีบกดเรียกหมอสิ"ผมกรอกตาไปมา แสงมันแสบตาจนผมทนไม่ไหวต้องกระพริบตาถี่อีกครั้ง รู้สึกเหมือนตัวเองถูกใครไม่รู้ทำอะไรกับตัวเอง รู้สึกรำคาญจริงๆ
"ซินเป็นยังไงบ้างลูก"แม่ถามผมจนผมแปลกใจ ตอนนี้ผมปรับสภาพสายตาได้บ้างเเล้ว เเต่คอยังคงเเห้งผาก
"หิวน้ำ"ผมพูดเสียงเบาหวิว เเม่เอียงฟังเเล้วบอกให้ทรายเอาน้ำมาให้
"ค่อยๆจิบนะลูก"ผมพยักหน้าจากนั้นค่อยๆดื่มน้ำอย่างกระหาย
"หนูหลับไปตั้งสามวัน หนูรู้ไหมเเม่หัวใจเเทบสลายที่เห็นลูกในสภาพเเบบนี้ ฮึก"แม่ร้องไห้ทำไมนะ นี่ซินทำอะไรหรอ จำได้ว่าถูกปรายเเทง พี่ไนท์อุ้มผมขึ้นรถจากนั้นผมก็ฝัน ฝันเป็นเรื่องเป็นราวเลย จากนั้นพอตื่นมาก็เจอแม่ เเล้วก็ทราย นี่ผมงงจังเลยทุกคนมาอยู่ที่นี่ได้ไง
"แม่ มาอยู่ที่นี่ได้ไง"ผมถามเสียงเเผ่ว แม่ส่ายหัวไปมา
"หนูอยู่ที่โรงพยาบาล..........นะลูก ผู้ชายคนนั้นเอาลูกมาคืนเเม่ เเม่ขอโทษที่ทำให้หนูต้องลำบาก"แม่พูดอะไรผมไม่เข้าใจเลย
"พี่ไนท์ของลูกเขาย้ายลูก ขึ้นมาที่นี่จ้ะ เเต่หนูไม่ต้องห่วงนะลูกแม่จะไม่ยอมให้ใครทำร้ายลูกอีก"แม่พูดเสร็จก็ลูบหัวผมเบาๆ
"ซินพี่ไนท์"
"ยัยทราย"แม่ทำเสียงดุใส่ ทรายเงียบเเละไม่พูดต่อ
"เขาทิ้งหนูไปเเล้วลูก ผู้ชายคนนั้นเขาหลอกลูกเขาคืนลูกให้กับเเม่เเล้ว"
"แม๊ พี่ไนท์เขาไม่ได้ทิ้งเขาเเค่..........."
"แม่บอกให้เงียบไงทราย"
"แม่หมายความว่าไง"ผมถามย้ำเพราะรู้สึกมึนงงไปหมด
"พี่ไนท์ของลูกเขาจะไม่มีวันมาหาลูกอีกแล้ว ถึงเเม้ว่าเขาจะมาหาลูกได้ ทางบ้านพี่เขาก็รู้เรื่องพวกเราเเล้วเขาคงไม่มีวันยอมรับเรื่องพวกนี้เเน่ๆ" ผมเงียบเเละคิดอะไรบางอย่าง ผมได้ยินเสียงพี่ไนท์ในความฝัน พี่ไนท์บอกรักผมเขาไม่มีทางที่จะทิ้งผมเป็นอันขาด
"ซินไม่เชื่อ"ผมพูดน้ำตาคลอ
"ซินเรื่องจริงนะลูกถ้าเขายังอยู่ ซินก็ต้องเห็นสิ"ผมเงียบอีกครั้งเเละหลับตาลง
"ซินอยากพัก"
"แต่ซินนอนเยอะเเล้วนะลูก"
"แม่ให้ซินนอนพักเถอะซินตื่นมาจะให้รับรู้เรื่องพวกนี้ได้ไงกัน"ทรายโวยเเม่ หลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเเม่เเละทรายทะเลาะกันแต่ผมไม่สนใจ เเละนอนคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง นิสัยเเม่เป็นยังไงซินรู้ดี เเต่เเม่ล่ะเเม่เคยรู้นิสัยของซินไหม
พี่ไนท์ คือคนรักของซินไปแล้วถ้าเเม่จะให้เลิกรักมันคงจะยากสำหรับซิน พี่ไนท์ต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ทิ้งผม...............
คนเเรกที่อยากจะเห็นสุดขั้วหัวใจเเต่ก็ไม่ได้เจอ ทำได้เพียงหลับตาเเละนึกถึงคนๆนั้น
เสียงเเม่เเละทรายเงียบไปเเล้วเหลือเพียงห้องเงียบๆเท่านั้นที่รู้สึก
"ซิน ซิน"เสียงหลิงดังอยู่ใกล้หู พอผมลืมตาดูก็เจอหลิงยืนยิ้มให้อยู่ ผมรู้สึกดีใจจนเเทบอยากจะลุกขึ้นมา
"หลิง หลิงอยู่ที่นี่หรอ"หลิงพยักหน้า
"แต่คงให้เเม่ซินรู้ไม่ได้นะว่าเรารู้จักกัน เดี๋ยวเขาไม่ให้หลิงมาดูอาการซิน ว่าเเต่รู้สึกยังไงบ้าง"
"เพลียๆ เหนื่อยเเล้วก็เจ็บ"ผมพูดตามอาการที่ตัวเองรู้สึก หลิงพยักหน้าเเละตรวจให้ผม
"คงไม่เป็นอะไรเเล้วล่ะ เหลือเเค่พักฟื้นเเค่นั้น อะนี่พี่ไนท์ฝากมาให้"หลิงยื่นกระดาษบางอย่างให้ผม ผมมองรูปภาพคนสามคน คนด้านขวาผมยาวเเต่ดูไม่ออกว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายด้านขวาเป็นผู้ชายที่สูงขึ้นมาหน่อยส่วนตรงกลางเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กจับมือคนทั้งสองไว้
"ดรีมเป็นคนวาดน่ะ"ผมยิ้มทันทีที่รู้ว่าเป็นดรีม
"ถ้าเเม่เห็นดรีมเเม่ต้องรักดรีมเเน่ๆ"ผมยิ้มเเละเอามือไปจับที่รูปภาพ คิดถึงสองคนนั้นจริงๆ
"พี่ไนท์ไม่เคยคิดจะทิ้งซินนะ ไม่เคยเลย เเต่พี่ไนท์มีความจำเป็นที่จะต้องไปจัดการอะไรบางอย่าง ซินอย่าโกรธพี่ไนท์นะ" หลิงทำหน้าอ้อน ผมพยักหน้า
"ซินไม่เคยโกรธพี่ไนท์หรอกหลิง เเต่ซินงง ว่าทำไมซินถึงมาอยู่ที่นี่เเล้วแม่กับทรายทำไมถึงรู้"หลิงทำหน้าลำบากใจ
"ขอโทษนะซินเรื่องนี้หลิงไม่รู้ รู้เเค่ว่าพี่ไนท์ย้ายซินมานี่เเละขอให้หลิงช่วยดูเเล"
"ซิน พักผ่อนก่อนนะร่างกายของซินก็ยังไม่ฟื้นตัวดีหลิงอยากให้ซินพักผ่อนร่างกาย ถ้าเเข็งเเรงเมื่อไรซินอยากรู้อะไรเดี๋ยวหลิงจะเป็นคนไปเค้นมาให้เองนะ"หลิงพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ผมทำได้เเค่ทำตามที่หลิงเเนะนำ คือรอ เเละทำให้ร่างกายตัวเองฟื้นเป็นปกติ
ผมหลับไปตั้งสามวันมันทำให้ผมเอียนกับการนอน ผมหลับตาเเต่สมองมันยังคงทำงานเต็มที่ พวกเเม่กำลังทำอะไร พี่ไนท์กำลังทำอะไรซินไม่อาจรู้ได้ ทำไมพวกเขาถึงได้ชอบทำตัวลับลมคมนัยกับซินนักนะ...............
.........................................................................................
-
พี่ไนท์แอบไปทำไรอ่ะ :z2: :z2: :z2:
-
:fire: :angry2: :angry2: :angry2: แม่ซินนิร้ายเหมือนกันนะเนี๊ย อืมเข้าใจยุว่าห่วงลูก แต่ไม่เข้าข้างอ่ะ จะเข้าข้างพี่ไนท์อ่ะ
โป้งแม่ซิน :m16: :m16:
-
ยัยปรายก็ยังหนีรอดไปนะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เย้ๆๆซินฟื้นแล้ว แต่ดูเหมือนยังมีเรื่องยุ่งอยู่นะ
-
จัดการให้เรียบร้อยล่ะพี่ไนท์
-
ชิชะ...ยัยปรายหนีไปได้
คุณแม่ก็พูดว่าพี่ไนท์อยู่นั่นแหละ...ดีนะเนี่ยที่น้องซินเป็นคนหนักแน่น :impress2:
แล้วพี่ไนท์หายไปจัดการอะไรกันน้อ
-
แหม!!!!!!!! ไม่อยากจะว่านะคุณแม่! :m16:
แล้วทีแรกล่ะ อยากประเคนลูกสาวให้เขาซะเหลือเกิน ทีนี้จะมาทำเป็นรังเกียจ เหอะๆ o12
(ไม่เกี่ยวกับที่ทรายวางแผน เพราะยังไงคุณแม่ก็บังคับลูกตัวเองอยู่ดี)
รักเงิน แต่เกลียดเจ้าของ คิดได้แค่นั้นหรอคะคุณแม่ :o211:
-
หวังว่าปรายคงโดนจับได้นะ :m16:
-
ซินฟื้นล้วดีจัง พี่นท์ขอห้คลียร์ปัญหด้ร็วๆ
-
ไนท์ต้องไปจัดการเรื่องนางปราย! ใช่หรือเปล่านะ
-
อัยย๊ะ พี่ไนท์โดนใส่ร้าย ซินฟื้นแล้วดีใจจัง
-
ขบวนการใส่ร้ายป้ายสีชัด ชัด555 o13
-
แม่ใจร้ายอ่ะ
พี่ไนต์ไม่ได้ทิ้งซินซะหน่อย
-
อร๊ายยยย นังปรายหนีไปได้
หวังว่าพ่อต้นจะจับตัวมันไปถ่วงทะเลได้นะ
รอตอนต่อไปจ๊ะ
ปล. "รีลา" แบบนี้ผิดจ้ะ ต้องแบบนี้ "ลีลา" จ้ะ
-
ค่อยยังชั่ว ซินปลอดภัย
-
แม่ซินนี่ยังงัยกัน เอ๊อะะะ :m16:
-
:เฮ้อ:
-
ตามตัวปรายเจอเมื่อไหร่ จัดหนักให้หล่อนซักทีนะ
-
เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่นะคะ ใครๆก็ไม่อยากให้ลูกตัวเองเรื่องอะไรแบบนี้
สู้ต่อไปนะพี่ไนท์ น้องซินรีบกลับมาแข็งแรงเร็วๆนะหนู
:กอด1:
-
ยังดีนะที่ซินเข้าใจพี่ไนท์
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
งืมๆๆๆๆ
จัดการปรายให้ได้เร็วๆทีเถอะ อย่าให้มีเรื่องคอขาดบาดตายอีกเลย
ชอบพี่บรีส อิอิอิ จะมีคู่มั้ยน้อ
ต่อๆๆๆๆ
-
สู้ๆครับน้องซิน
ไนน์ก็รีบหาตัวปรายให้เจอเร็วๆแล้วให้พ่อต้นจัดการซะ หึหึหึ
-
แม่นะแม่ T^T
พี่ไนท์ห้ามทิ้งน้องซินนะ!!!!
-
คุณแม่น้องซินใส่ร้ายพี่ไนท์ทำไม :angry2:
-
รอๆ o13
-
มาต่อแล้ว ดีใจจังเลย ค่ะ แต่งสนุกมากๆๆ
พยายามเข้านะค่ะ
-
^^
-
หายไปไหนกานนนนน
จับตัวยัยชะนีปรายมาลงโทษซะดีๆ หึหึ
-
อ๊ากกกกก
นังปรายหนีไปได้
:m31: :m31:
-
ขัดใจคุณแม่เหลือเกิ้น
:m16:
อิตอนแรกอยากได้เงินจนตัวเนื้อสั่น
ถึงขั้้นยอมให้ลูกชายตัวเองแต่งงาน
เพื่อไปเป็นเมียเค้าเนี่ยนะ
:m31:
อิตอนนี้พอได้เงินเค้าเรียบร้อย ได้บริษัทกลับมาแล้ว
ไอ้หมาหัวเน่าที่ชื่อไนท์แม่งก็ไม่มีความหมายแล้วสิ
ต่อไปจะเอาลุกชายไปขายต่อให้ใครอีกคะคุณแม่?
o18
-
เป็นแม่ที่เห็นแก่เงินมากกกกกกกกก
-
นังปรายแกนี่ทำไม.... :angry2:
-
บทบาทที่13
"ซิน ดีขึ้นเยอะเเล้วนี่ อีกไม่นานก็คงได้กลับบ้านเเล้ว"หลิงพูดเสร็จหลังจากการตรวจร่างกาย
"ซินไม่อยากกลับบ้านซินเบื่อ"
"เฮ้อซิน เป็นอะไรอีกละเนี่ย"หลิงทำหน้าหนักใจ สองวันมานี่ทรายเเทบไม่เข้ามาดูผมเลย ผมต้องการที่จะเค้นเอาความจริงจากทราย เเต่มันก็ไม่มีจังหวะจะถามเลย เพราะเเม่ที่เอาเเต่บ่นอะไรอยู่ก็ไม่รู้จนผมรู้สึกรำคาญ
"ไม่รู้สิหลิง ตอนนี้ซินรู้สึกว่ามันโหวงๆชอบกล"หลิงเดินเข้ามาเเละกุมมือผม
"ซิน อย่าคิดมากสิ เดี๋ยวถ้าซินหายดีเดี๋ยวเราไปเที่ยวกันนะ เผื่อซินจะได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้างนะ"
"ขอบใจนะหลิง"หลิงยิ้ม ผมเพียงได้เเค่ยิ้มน้อยๆให้กับเธอเท่านั้น ผมรู้สึกว่าร่างกายเเละความคิดมันปั่นป่วน อยากรู้ในสิ่งที่ไม่ได้รู้ อยากเห็นในสิงที่พวกเขาเห็นเเละกำลังทำ
ทรายมีบางอย่างปกปิดผม เธอจึงไม่อยู่กับผมตามลำพัง เพราะเธอคงรู้ว่าผมต้องซักถามเเน่ๆ เธอจึงมาดูผมเฉพาะเวลาที่เเม่อยู่เท่านั้น ส่วนพี่ไนท์พี่เขากำลังทำอะไรผมไม่รู้ เเต่ว่ามันอาจจะเกี่ยวกับผมเเน่ๆ รู้สึกโกรธพวกเขาขึ้นมาเหมือนกัน อยากให้ผมเป็นเด็กๆใช่ไหมที่ไม่ต้องทำหรือรับรู้อะไรเลย เอาสิไอ้ซินคนนี้มันก็ดื้อเป็นเหมือนกัน จะทำให้ปั่นป่วนกันไปหมดเลยคอยดูสิ
"ซิน คิดอะไรน่ะยิ้มซะน่ากลัว"ผมหันไปยิ้มให้หลิงเเละทำหน้าให้ปกติ
"เปล่าคิดจ้ะ"
..........................
ผมออกจากโรงพยาบาลเเละกลับมาพักต่อที่บ้าน หลิงบอกว่าเธอจะหาวันหยุดเเละจะโทรติดต่อหาผมอีกที ผมนอนอยู่ในห้องคนเดียวทั้งวัน มีแม่เข้ามาดูผมบ้างเป็นครั้งคราว ตัวเองรู้สึกเหงา เลยนึกคิดถึงเพื่อนๆขึ้นมา โทรหาพวกมันบ้างก็ดี
"ไอ้ซิน ไปตายห่าที่ไหนพวกกูคิดถึงมึงใจจะขาด" ไอ้บิวสาวห้าวเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมกรอกเสียงตามสายทันทีที่ผมโทรติด
"ไอ้บิวกูคิดถึงมึงวะ"ผมยิ้ม
"มึงไม่ต้องมาพูดเลย กูโทรไปหามึง โทรหาก็ไม่ค่อยจะติด พอโทรติดใครก็รับก็ไม่รู้เสียงดุจนกูไม่กล้าโทรหามึงเนี่ย"ผมงงนิดหน่อย
"มึงโทรผิดหรือเปล่า โทรศัพท์กูเเล้วใครจะรับวะ"
"ไม่รู้ รู้เเต่ว่าตอนนี้มึงอยู่ไหน"
"อยู่บ้าน พวกมึงมาหากูหน่อยดิ่กูไม่สบายอ่ะ คิดถึงพวกมึงด้วย"
"เออ พวกกูจะรีบเเจ้นไปหามึงเลย เเล้วมึงก็ต้องบอกพวกกูด้วยว่ามึงหายไปไหนมาเป็นอาทิตย์ๆเเบบนี้" ผมหัวเราะ จากนั้นก็วางสาย ไม่เเปลกใจเลยที่พวกมันจะคิดถึงผม เเค่ไม่กี่อาทิตย์ที่ผมหายไป เพราะทุกๆวัน ผมมักจะไปทำกิจกรรมกับพวกมันทุกวัน จนเป็นเรื่องปกติไปเเล้ว เเละผมหายไปแบบนี้พวกมันเองก็คงแปลกใจอยู่ไม่น้อย ผมทิ้งตัวลงบนที่นอน รู้สึกเจ็บจี๊ดที่แผลขึ้นมาลืมไปว่าตัวเองยังไม่หายดีนัก ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลน่าเสียดายที่ผมไม่เจอหมอเทียน มันมีอะไรบางอย่างที่ผมอยากจะบอกเขา เเต่ผมยังนึกไม่ออกว่าเรื่องอะไรมันเกี่ยวกับความฝันตอนที่ผมยังหลับอยู่
..................
ผมลงมาข้างล่างเพื่อที่จะมานั่งรอเพื่อนที่ห้องนั่งเล่น พอเเม่เห็นก็โดนโวยหาว่าไม่ยอมพักผ่อน ทั้งๆที่ผมพักจนไม่รู้ว่าจะพักยังไงเเล้ว ไม่นานพวกบิวก็มาถึง พอมันเห็นสภาพของผมมันก็ตกใจฮือกันใหญ่
"ไอ้ซินทำไมมึงซีดเเบบนี้วะ"ไอ้เสกทักเเละกำลังสำรวจตัวผม
"นั่นดิไม่เจอไม่กี่อาทิตย์ เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน"ไอ้เก่งสมทบ
"แล้วตกลงมึงไปไหนมาวะ"ไอ้บิวถามอีก
"แอบไปทำวีรกรรมเเล้วไม่บอกพวกกูใช่ไหมเนี๊ยะ" ไอ้นุ้ยพูด ตกลงมันจะเปิดโอกาศให้ผมพูดไหม
"พวกมึงเจอหน้ากูก็ถามใส่กูเป็นชุดกันเลยนะ"ผมพูดงอลๆ
"ก็มึงทำตัวน่าสงสัย"ไอ้บิวกอดอกพูด
"ก็ไม่ได้ทำอะไรมาหรอกเเค่ไปเที่ยวมา"ผมพูด
"เที่ยวไหนวะ ไม่ชวนไอ้นี่ลืมเพื่อนนะ"ไอ้เก่งทำหน้าตูม
"มึงรู้ป้ะพวกกูมาหามึง เเต่ก็ไม่เจอมึง เเต่ก็ไม่กล้าถามเเม่มึง กูเห็นตำรวจมาเฝ้าบ้านมึงด้วยวะ มันเกิดอะไรขึ้นวะ"ไอ้เสกทำหน้าสงสัย ผมเองก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
"ตำรวจ? ตำรวจที่ไหนวะ"ผมถามมันกลับ
"เอ๊าบ้านมึงเเท้ๆ เมื่อวันก่อนพวกกูก็มา เเต่พวกกูเเอบมาส่องบ้านมึงเฉยๆกูเห็นตำรวจมาป้วนเปี้ยนโครตบ่อยกูนึกว่าบ้านมึงมีเรื่องซะอีก" ผมนิ่ง พวกมันดูจะอือออตามๆกัน ส่วนผมได้เเต่นั่งงงปนสงสัย
"สงสัยเขามาดูลาดลาวมั้ง คงจะกลัวพวกโจรปล้นบ้านนะ"ผมออกความคิดให้ไอ้พวกนี้หายสงสัย เเต่ผมก็เก็บเรื่องนี้เอาไว้ในใจว่าทำไม
"หรอวะ เเต่มันถี่มากจนน่ากลัวเลยว่ะ มึงรู้ไหมพวกกูเกือบโดนเรียกเเล้วไหมล่ะดีนะ ที่เเก้ตัวทัน เลยไม่ได้โดนรวมว่าเป็นคนร้าย"ไอ้บิวทำหน้าเเหยๆ
"เเล้ววันนี้พวกมึงจะทำอะไรกันป้ะ กูเบื่อๆอยู่พอดี"ผมถามเพื่อนๆ
"ว่าจะไปจตุจักรกันไปป่าวหาจ๊อบทำว่างๆว่ะ"ไอ้ยุ้ยเสนอ
"ไปดิ่กูก็อยากไป"ผมพูดเสร็จก็ลุกเดินขึ้นห้อง หยิบอุปกรณ์วาดภาพ จากนั้นก็ลงมาข้างล่าง
"ซินจะไปไหนกันลูก"แม่ทำหน้าตาตกใจ
"จะไปจตุจักรเเม่"ผมไม่รอให้แม่บ่น รีบเดินหนีเเม่เเล้วลากเพื่อนๆออกจากบ้านทันที เเม่ตะโกนเรียกให้กลับบ้าน เเต่ผมไม่กลับเพื่อนๆดูงงๆ ว่าทำไมแม่ผมถึงไม่ให้ผมไปไหน เเถมเเม่คงจะโกรธน่าดู
"จะดีหรอวะเดี๋ยวเเม่มึงก็ห่วง"ไอ้นุ้ยถาม
"ช่างเถอะ นานๆกูจะได้ออกไปไหนบ้าง อยู่บ้านกูก็เบื่อเเม่กูโกรธไม่นานหรอก"ผมพูดเสร็จก็โบกรถเเท๊กซี่เเละอัดพวกผมห้าคนเข้าไปในรถเเละบอกจุดหมายปลายทางทันที
"ตั้งเเต่มึงไม่อยู่พวกกูเปิดร้านมีเเต่ลูกค้าถามหามึงทั้งนั้นเลยว่ะ"ไอ้เสกพูดด้วยความอึดอัดที่มีไอ้เก่งนั่งทับ
"หรอวะ "ผมหันไปคุยกับพวกมันโชคดีที่ผมนั่งหน้าเเละไม่ได้ไปอัดกับพวกมันข้างหลังไม่งั้นเเผลระบมเเน่
พอมาถึงจตุจักรไอ้เสกก็เปิดร้านตอนนี้มันก็บ่ายกว่าๆเเล้ว คนกำลังเดินพลุกพล่านเลย ผมนั่งพักเพราะรู้สึกเวียนๆหัว
"ไอ้ซินไหวป่าววะหน้าซีดเลยมึง"ไอ้เก่งถามด้วยความเป็นห่วง
"อืมไม่เป็นไรวะสบายๆ"
ไอ้เก่งมันเปิดร้านเสื้อผ้าครับ เเต่มันเพ้นเสื้อเองพวกผมก็มาช่วยมันเวลาที่ว่างๆกันมาช่วยมันเพ้นเสื้อยืดหรือไม่ก็รับวาดภาพเหมือน เวลามาเปิดร้านกับพวกมันผมสนุกดีเหมือนกันเวลาที่คุยเล่นกับลูกค้าหรือหยอกล้อกันกับเพื่อนๆ มันเหมือนทุกๆอย่างมันกำลังจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เมื่อก่อนผมเคยสนุกกับพวกเพื่อนๆผมคิดว่านี่มันก็เป็นความสุขที่เติมเต็มมาอีกเเบบ เเต่มาตอนนี้ทำไมผมถึงรู้สึกเฉยๆเเละขาดบางสิ่งไป
"ไอ้บิวพากูไปร้านตัดผมหน่อยดิ่"ผมชวนไอ้บิวที่มันกำลังเพ้นเสื้ออยู่ มันทำหน้าขัดใจเล็กน้อย
"ตัดทำไมวะผมยาวก็ดูดีเเล้ว"ไอ้บิวทำหน้าหงิก ผมรู้เวลาใครไปขัดมันตอนกำลังวาดภาพหรือกำลังเข้าโหมดโลกส่วนตัว มันจะหงุดหงิดใส่ทันที
"นะ กูอยากให้มึงไปกับกู"ผมอ้อนๆมันจนมันรำคาญเเละจำใจพาผมไปร้านตัดผม ที่ต้องใช้เวลาเดินนานมากกว่าจะถึง
"ร้านนี่เเหละดูดีสุดละมึงไอ้เก่งตัดบ่อย"ผมพยักหน้าเเละเดินเข้าร้านตัดผมผู้ชาย เจ้าของร้านมองผมแปลกๆ
"ตัดผมครับ ขอสั้นๆประมาณคอ"ผมบอกเเล้วยิ้มให้เจ้าของร้าน
...................................
พอตัดผมเสร็จเเละกลับมาที่ร้านเพื่อนผมมันก็มอง ด้วยสายตาดูเเปลกใจนิดๆเเละยิ้มให้ผม เจ้าของร้านตัดผม เลือกทรงให้ผมเพราะบอกว่ามันเหมาะกับหน้า ผมซอยลากไทรประมาณคอ พี่เเกจัดการเเต่งทรงผมให้เรียบร้อย พอตัดเสร็จรู้สึกแปลกหน้าตัวเองเหมือนกันเพราะตัวเองก็ไม่เคยตัดผมมาหลายปีเเล้ว พอผมสั้นเเล้วมันเเปลกตาชอบกล
"ไอ้ซินไปตัดผมมาหน้าอย่างกับทอมเลยมึง"ไอ้เสกพูดเหมือนจะหัวเราะ
"จริงว่ะ เเต่ก็ดูดีอีกเเบบจำเเทบไม่ได้"ไอ้นุ้ยเดินวนตัวผมเเล้ววิจารณ์
"หล่อไหมละ"ผมถามพวกมัน
"ดีว่ะน่าตัดนานละค่อยเหมือนผู้ชายขึ้นมานิดนึง"ไอ้เก่งเหลือบมอง และหันไปสนใจลูกค้าต่อ
"กูว่าเหมือนทอมมากกว่าอีก มึงคู่กับกูได้เลยนะเนี่ยเป็นไงๆพวกมึง"ไอ้บิวจับผมชิดตัวมันเเล้วให้เพื่อนมอง
"หล่อตายล่ะอีบิว"ไอ้นุ้ยทำหน้าตาเเล้วทำท่าประชด
ผมขำๆกับพวกมันที่กำลังมันกับการคุยเรื่องทรงผม ไม่นานฟ้าก็มืดพวกผมก็เริ่มปิดร้านเเละกลับบ้านกัน
"เก่งกูไปนอนห้องมึงนะกูไม่อยากกลับบ้าน"ผมขอไอ้เก่งทันทีที่ทุกคนเเยกย้ายกลับ
"ทำไมวะเดี๋ยวเเม่มึงก็บ่น"ไอ้เก่งทำหน้าเหมือนไม่อยากให้ผมไปค้าง
"กูผู้ชายนะ แม่กูไม่ห่วงหรอก"
"ออๆ ตามใจมึง เเล้วอย่าให้เเม่มึงมาเฉ่งกูทีหลังละกัน"พูดเสร็จมันก็โบกเเท๊กซี่ ผมยิ้มเเละรีบตามมันขึ้นรถทันที ไม่รู้เหมือนกันว่าทำแบบนี้ดีไหมผมปิดมือถือตั้งเเต่ออกจากบ้าน ผมอยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง ผมรู้สึกว่าตัวเองมีคนตามแอบมองอยู่ตลอดเวลา แต่นั่นมันก็ได้เเค่คิดเเละนึกว่าผมคงอุทานไปเอง แต่ก็อยากจะลองดู มันเเปลกๆตั้งเเต่ที่เพื่อนผมเล่าเรื่องตำรวจให้ฟังเเล้ว บ้านผมต้องเกิดเหตุการณ์ที่ไม่ปกติเเน่ๆ ทรายทำตัวแปลกๆเเละไม่กลับบ้าน ส่วนพี่ไนท์ก็ไม่เคยคิดจะติดต่อหาผมเลย ทุกๆคนไม่คิดถึงเเละห่วงผมจริงๆหรอ มันเลยทำให้ผมอยากจะเเกล้งใครบางคนขึ้นมาซะดื้อๆ
พอมาถึงห้องเช่าของไอ้เก่ง ผมก็เอนตัวลงนอนทันที
"มึงไม่อาบน้ำหน่อยหรอ"ผมส่ายหัว
"เหนื่อยวะ กูขอนอนเน่าเเล้วกัน"
"โหมึงนอนเน่างี้ลงไปนอนข้างล่างเหอะ สวยเเต่เสือกซกมก"ผมหัวเราะ อันที่จริงก็เหนียวตัวเหมือนกัน เเต่ผมไม่อยากให้ไอ้เก่งเห็นเเผลที่หน้าอก เลยต้องทนเหนียวตัว
"ไอ้ซิน พี่มึงโทรหากูเนี่ย วีนกูใหญ่เลย"ไอ้เก่งตะโกนออกมาจากห้องน้ำ ผมนิ่งซักพัก
"มึงมารับเดะเฮ้ยกูจะอาบน้ำต่อ"ไอ้เก่งตะโกนอยู่หน้าห้องน้ำ ผมลุกเเละเดินไปรับ
"ฮัลโหล"
"ซิน ทำไมทำตัวเเบบนี้รู้ไหมทรายเป็นห่วง เเล้วทำไมถึงปิดมือถือ"ทรายวีนผมทันทีที่รับสาย
"เมื่อก่อนไม่เห็นจะโทรตามเลย เเล้วทำไมนึกอยากจะโทรล่ะ"ผมพูดน้ำเสียงนิ่งๆ เเละยิ้มนิดๆ
"แต่ซินบาดเจ็บอยู่นะ ไม่ให้เป็นห่วงได้ไง"
"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ แผลก็เบาลงเเล้ว ว่าเเต่รู้เบอร์ไอ้เก่งได้ไง"ทรายเงียบไปพักหนึ่ง
"ก็......ก็....ก็ถามเก่งมาไง มันก็ต้องถามเบอร์เพื่อนซินไว้บ้างสิเผื่อเวลาฉุกเฉินจะได้ติดต่อกันได้เเล้วดูสิตัวเองก็มาปิดมือถือ เเล้วเมื่อไรจะกลับบ้านละเนี่ย"ทรายเเก้ตัวเเปปเดียวก็เปลี่ยนเรื่อง
"ไม่กลับ บอกเเม่ด้วยละกันซินไม่กลับบ้าน"
"ซิน! โตเเล้วนะอย่าให้คนอื่นเป็นห่วงสิ"
"ก็โตเเล้วไง เเล้วทรายจะมาวุ่นวายอะไรกับซินละซินดูเเลตัวเองได้ ยาซินก็เอามากินไม่ต้องห่วงหรอกน่า"ผมพูดอย่างอารมณ์คุขึ้นทุกทีๆ
"ไม่ห่วงได้ไง ช่วงนี้มันอันตรายนะ จะให้ซินออกมาอยู่ข้างนอกเเบบนี้ รู้ไหมเดี๋ยวก็โดนทำร้ายเอา"ผมยิ้ม ทรายเริ่มโมโห
"อะไรล่ะที่อันตราย ทรายรู้อะไรหรอ ตกลงทรายรวมหัวหลอกอะไรซินกันเเน่ ทุกๆคนเลย พี่ไนท์ก็ด้วยใช่ไหม มิน่าล่ะทำไมมันเเปลกๆ"ผมพูดใส่น้ำเสียงลงไป ทรายเงียบเพราะเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองเริ่มจะหลุด
"ซิน ทุกคนไม่ได้หลอกซินนะเเต่มันจำเป็น"ทรายพูดเสียงอ่อนลง
"อะไรที่มันจำเป็นจนซินรับรู้ไม่ได้เลยหรอไง ทรายยังเห็นซินเป็นน้องอยู่ไหม เเล้วแม่ละตกลงที่แม่ทำนี่ทำเพื่อใคร พี่ไนท์อีกคนซินไม่เข้าใจเลยทำไมถึงต้องหลอกซิน"ผมพูดเสียงเครือ ไอ้เก่งที่ยืนฟังอยู่นานเริ่มทำสีหน้าแปลกๆเเละมันคงเริ่มสงสัยว่าผมคุยอะไร
"ซิน ทรายขอโทษ เเต่ขอร้องล่ะกลับบ้านเถอะนะอย่างน้อยมันก็ปลอดภัยกว่าอยู้ข้างนอก"ทรายเริ่มเสียงสั่น ผมปิดมือถือเเละส่งให้ไอ้เก่งทันที ไอ้เก่งทำหน้างงๆ
"ตกลงบ้านมึงเกิดเรื่องอะไรกันเเน่"ไอ้เก่งเข้ามานั่งข้างๆผม มันทำสีหน้ากังวลที่เห็นผมนั่งน้ำตาคลอ
"มันเป็นเรื่องไร้สาระนะเก่ง กูเองก็สับสน ทุกๆคนทำเหมือนกูเป็นตัวตลกเลยว่ะ"ผมพูดเสร็จบ่อน้ำตามันก็เเตกขึ้นมาทันที
"เฮ้ย มึงไม่สบายใจอะไรมึงระบายออกมาก็ได้นะ กูยังเป็นเพื่อนมึง พวกกูก็เป็นห่วงมึงมากนะมึงก็รู้นิสัยพวกกูหรือไง คบกันมาตั้งหลายปี มึงยังจะมีเรื่องที่จะปิดบังอยู่อีกหรอวะ"
"กูไม่อยากปิดบังหรอกว่ะ เเต่เรื่องที่กูเจอมา มันยิ่งกว่าละครน้ำเน่าซะอีก"ไอ้เก่งส่ายหัวไปมาทำหน้าระอา
"กูรับฟัง"มันทำเสียงเเข็งใส่ผม ผมทำหน้าเบะ เพราะรู้สึกไม่อยากจะเล่าเลย เเต่พอโดนคาดคั้นเเบบนี้มันทำให้ผมต้องเล่าเรื่องราวที่ผมได้เจอมาให้มันฟังทุกๆอย่าง
"กูก็นึกว่าพี่มึงเเต่งซะอีก เห็นในข่าวสังคมไม่คิดเลยว่าที่เห็นจะเป็นมึง"ไอ้เก่งทำหน้าเเหยๆ
"เเล้วตกลงมึงจะเอายังไงวะ"ผมหันไปมองไอ้เก่ง
"กูขออยู่ที่นี่ซักพัก กูยังไม่อยากกลับบ้านว่ะ"
"มึงเเน่ใจ"ผมพยักหน้า
"ก็เเล้วเเต่มึง เดี๋ยวกูจะตามไอ้เสกมาอยู่ด้วยอีกคน กูเองก็ห่วงมึงเหมือนกันว่ะ"พูดเสร็จมันก็ล้มตัวลงนอนบนที่นอน
"ขอบใจมากว่ะ"อย่างน้อยผมก็ยังมีเพื่อนๆ ที่คอยรับฟังเเละให้กำลังใจผม อันที่จริงผมเองก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่ถ้ากลับบ้านไปผมเองก็ต้องตกไปอยู่ในสภาพที่ถูกกักขังเเน่ๆ เพราะเเม่คงไม่ยอมปล่อยให้ผมออกมาข้างนอกอีก ผมว่าทรายกับพี่ไนท์ต้องรู้ต้องเห็นอะไรเเน่ๆเเต่ปิดบังผม ผมนึกขำกับความคิดของตัวเอง ถ้าพี่ไนท์รู้ว่าผมหายไปมันจะเกิดอะไรขึ้นนะ ถ้าลางสังหรณ์ของผมเป็นจริง ต้องมีใครบางคนแอบตามผมอยู่เเน่ๆ เเล้วใครล่ะที่ตาม ผมเองก็ระวังตัวอยู่บ้างถึงยังไงผมก็เป็นผู้ชายเเรงก็มีเหมือนผู้ชายทั่วๆไป ที่พลาดให้ปรายเเทงนี่ก็เพราะเหนื่อยเเละเพลียมากจนลืมระวังตัวเองถึงได้เจ็บตัวเเบบนี้ ซินไม่ใช่คนอ่อนเเอที่จะรอให้ใครมาคอยปกป้อง หรือให้ใครมาทำร้ายได้ง่ายๆ รอบนี้ขอให้ซินได้ปลดปล่อยตัวเองบ้างเถอะเบื่อเเล้วที่จะคอยตามหลังใครต่อใคร ถึงเเม้ว่าจะคิดถึงพี่ไนท์มากเเต่มันก็อดไม่ได้ที่จะโกรธขึ้นมา เพราะเริ่มรู้สึกว่าเขานั่นเเหละคงจะเป็นตัวการของเรื่องทั้งหมดหวังว่าสิ่งที่ผมทำมันจะทำให้ผมตาสว่างมากขึ้นกว่านี้....................
............................
:z3:
-
พี่ไนท์หายไปจัดการเรื่องอะไรอยู่เนี่ย
-
ซินคงสับสน :m15:
-
น้องซินแอบดื้อ
-
อัยย๊ะ หนูซินเริ่มแหกกฎ
-
ถ้านังปรายมาอีก ก็จับมันตบๆๆๆๆๆให้หายแค้นเลยนะซิน :beat: :beat: :beat:
หมั่นไส้มันมากกกก :z6:
-
หวังว่าที่ซินออกมา จะดูแลตัวเองได้นะ
ถ้าเอาตัวไม่รอดก็น่าด่าจริงๆนั่นแหละ
แต่ที่ทุกคนปิดบังเรื่องต่างๆ ก็ทำไม่ถูก
ถ้าไม่ให้ซินรู้เรื่องราวต่างๆ แล้วซินจะระวังตัวถูกได้ยังไง
-
ซินดื้อออออออ
-
มันช่าง.............ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง T^T
รอตอนต่อไปอยู่จร้า ^^
-
คิดถึงพี่ไนท์ พี่ไนท์ไปไหน :z3:
-
:angry2: พี่ไนท์จัดการยัยปรายด่วนนนน
-
ถ้าพี่ไนท์รู้นี่คงได้มาตามเองถึงที่แน่ๆอะ ฮ่าๆ
-
ความจริงก็น่าจะเล่าอะไรให้ซินฟังบ้างนะ
ซินมันจะได้ระวังตัว นี่ไม่บอกอะไรซินเลย
มันก็เลยทำตัวดื้ออ่ะ
-
o22 o22 o22
-
เป็นซิน มันก็น่าอึดอัดนะ ที่ไม่รู้เรื่องอารัยเลย
แต่กลับต้องมาเห็นคนรอบตัวมีพิรุธ :เฮ้อ:
เด๋วมันก็ผ่านไปนะซิน แค่อย่าใจร้อนเป็นพอ :monkeysad:
-
:angry2:น้องซินดื้อได้ใจ เจ๋งมากน้อง
-
ซินดื้อจังครับ มันน่าให้ไนน์ตีซะให้เข็ดเลยฮ่าๆ
-
ชอบซินโหมดดื้อจังเลยวะ o13
-
ซินดื้อนะเนี่ย ไนท์ก็ทำไมไม่บอกความจริงกับซินนะ แม่ซินก็ท่าทางจะทำให้วุ่นวายเข้าไปอีก
-
o13 o13 o13
-
ห่างกันสักพักๆๆ ประมาณนั้นเนอะ
ทำอะไรกันก็ไม่บอกไม่อธิบาย ซินหนีเลยอ่ะ มาตามเอานะพี่ไนท์
-
งงว่าทำไมต้องปิดบังซินอ่ะ ต่อให้ซินรู้ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย จะได้ระวังตัวไว้ ส่วนไนท์ งงว่าการที่จะไปจัดการปราย หรือทำอะไรเนี่ย จำเป็นต้องหายไปด้วยเหรอ ปกติเห็นก็ทำไรได้มากมายอ่ะ ไม่ก็อย่างน้อยโทรมาบ้างก็ยังดีนะ
-
ซินคิดเยอะเกิน ทุกคนเป็นห่วงซินนะ
ทำไมคิดเยอะแบบนั้น
-
โตแล้วยังดื้ออีกเนาะ พี่ไนท์ได้โดนลงโทษซักทีหรอก
-
สะใจๆ น้องซินกลายร่าง
เป็นเด็กดื้อของทุกคน
พี่ไนท์ก็รีบๆกลับมาได้แล้ว
:m16:
-
ดื้ออะ -*-
-
ไม่สบายอยู่ จะเอาแรงที่ไหนสู้ กลับบ้านเลยนะซิน
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกแอบเศร้าตามนู๋ซิน
-
ซินอ่ะดื้อจริงๆเลยถ้าเกิดเป็นอะไรไปอีกแล้วพี่ไนท์จะอยู่ยังงัย
มิเป็นโรดหัวใจล้มเหลวจากการที่ซินเป็นอะไรไปอีกหรอ
-
^^
-
ถ้าในมุมของซินก็เข้าใจซินนะ ที่เหมือนตลกอ่ะไม่มีใครให้รับรู้อะไรเลยทั้ง ๆ ที่เรื่องมันเกี่ยวกับตัวเอง จริง ๆ ก็อธิบายไปสิจะได้ระวังตัวเองได้ ไม่ใช่ปิดไม่ให้รู้เรื่องแล้วก็ดื้อจนอาจเกิดเรื่องขึ้นมาอีกก็ได้
-
พี่ไนท์ไปไหน??? :m31: :m31:
-
ไม่รู้ทำไม แอบเชียร์ซิน
เอาคืนซะบ้าง 5555555
-
ถ้าเค้าเป็นซิน
ก็คงจะทำแบบนี้เหมือนกัน
-
คนที่ตามซินอยู่คงจะเป็นคนของพี่ไนท์ใช่ไหมเนี้ยะ
-
จะปิดไปทำไม
ให้รู้เรื่องสิ
จะได้ระวังตัวเอง
:เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
-
พี่ไนท์แสดงตัวด่วน!!!!!
อย่าช้า เดวจะหาว่าไม่เตือน
-
ซิน ต้องเข้าใจนะว่าทุกคนเป็นห่วง
:-[ กำลังสนุกเลย รีบมาต่อนะ :call:
-
บทบาทที่14
"ไอ้ซิน วันนี้ทำอะไรดีวะ กูว่าจะปิดร้านว่ะ"ไอ้เก่งถามผมในขณะที่กำลังนั่งเล่นเกมเพลย์กับไอ้เสกอยู่
"เมื่อเช้ากูโทรไปหาไอ้บิว มันบอกว่าป๊ามันให้มันเฝ้าร้านมันเลยมานี่ไม่ได้ ส่วนไอ้นุ้ยมันนัดแฟนไปดูหนังว่ะ"ผมบอกไอ้เก่งเเต่ตายังจับจ้องหน้าจอทีวี
"นั่งเล่นเกมมันทั้งวันนี่แหละกูขี้เกียจ"ไอ้เสกพูด
"ใจคอมึงจะไม่ออกไปหาอะไรกินเลยใช่ไหมเนี๊ยะ"ไอ้เก่งส่ายหัวไปมา
"ขี้บ่นว่ะ"ไอ้เสกเบะปาก
"เนอะ"ผมสมทบ
"เอากันเข้าไปพวกมึง รีบๆไปอาบน้ำเลยไอ้ซิน เดี๋ยวกูหาเสื้อผ้าให้"
"โหยไรวะ กูเล่นอยู่นะเนี่ย"ผมบ่น ไอ้เก่งไม่ฟังเเถมยังทำหน้าตาดุใส่
"มึงเป็นพ่อกูหรือไงวะเนี่ย เเม่งไปก็ได้วะ"พูดเสร็จผมก็ลุกเดินเข้าห้องน้ำ ผมมองเเผลที่มันเเห้งเเล้ว ถึงหลิงบอกว่าห้ามโดนน้ำตอนนี้เเต่ตัวเองก็ทนไม่ไหวแล้ว เลยต้องอาบน้ำเเละออกมาให้เพื่อนๆล้างเเผลให้ พอเพื่อนผมมันเห็นแผลมันถึงกับตาโตกัน
"ขนาดนี้เลยหรอวะ"ไอ้เก่งเช็ดเเผลตามรอยเย็บ
"แสบอ่ะ"ผมบ่นหน้าเเหย
หลังจากแผลเเห้งผมก็เเต่งตัวเพื่อที่จะได้ออกไปทานข้าวเช้าตอนเก้าโมง
"กูยืมเเว่นกันเเดดด้วยนะไอ้เก่ง"พูดเสร็จผมก็ใส่ หึหล่อจริงๆเลยเรา
"หล่อไม่เสร็จนะมึง"ไอ้เสกเเซว
พวกผมออกมาหาอะไรทานตามข้างถนน ผมเลือกที่จะทานอาหารตามสั่ง พวกมันเลยต้องจำยอมกินอาหารตามสั่งเหมือนผม เพราะร้านอื่นๆก็ยังไม่เปิด เเละบางร้านที่เปิดตั้งเเต่เช้า ของก็หมดจนพวกผมที่กำลังหิวจนท้องกิ่วเรียกร้องให้หาข้าวใส่ท้องไวๆ
"ไอ้เสก มึงสมัครงานเขายังไม่เรียกมึงอีหรอวะ"ผมถามมันพลางทานข้าวไปด้วย
"ยังว่ะ ไปสมัครหลายที่เเต่ยังไม่มีใครเรียกคงต้องรอต่อไป"ไอ้เสกยักไหล่เเล้วทานข้าวต่อ
"มึงมาขายเสื้อกับกูอ่ะดีละ ไม่ต้องไปเป็นขี้ข้าใครด้วย"ไอ้เก่งชวน ไอ้เสกเหลือบมองเเล้วยิ้ม
"กูไม่อยากขัดผลประโยชน์กับมึง ลำพังมึงยังได้บ้างไม่ได้บ้าง ยิ่งกูไปเอี่ยวเดี๋ยวก็ไม่มีจะเเดกกันพอดี"
"แต่กูว่ามันก็ดีนะ มึงก็ลองหาอย่างเพิ่มดูดิ่เผื่อจะดึงดูดลูกค้าบ้าง"ผมเเนะนำ
"แล้วมึงละซินจะทำอะไร ตอนนั้นมึงวาดภาพขาย เเต่มึงก็ยังได้เงินจากเเม่มึงอยู่ เเล้วตอนนี้ต้องพึ่งตัวเองจะไปรอดไหมเนี่ย"ผมยิ้มเเหยๆ
"เงินเก็บกูก็เริ่มใกล้หมดเเล้วล่ะวะ สงสัยต้องหาอะไรทำบ้าง"ผมบ่น รู้สึกเงินในบัญชีจะเหลือไม่ถึงหมื่นด้วยซ้ำ
"อย่าเพิ่งคิดเหอะ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะมึงไอ้ซิน"ไอ้เก่งบ่น ผมพยักหน้า
หลังจากทานข้าวจนอิ่มพวกผมก็เตรียมตัวที่จะไปเดินเล่นที่สยามพารากอน นักรถไฟฟ้าไม่นานก็ถึง
"ไปดูหนังกันป้ะ"ไอ้เก่งชวนพวกผมที่กำลังเบื่อๆก็อือออ เเละไปดูโปรเเกรมหนัง พอเลือกเสร็จสรรพก็เหลือเเค่รอเวลา
"กูไปห้องน้ำก่อนนะ ปวดฉี่ว่ะ"ไอ้เสกเดินไปทางห้องน้ำทันทีที่พูด
"กูก็ปวดมึงนั่งรออยู่นี่ก่อนนะซิน"ผมพยักหน้าให้มัน และยังคงนั่งรออยู่ที่เก้าอี้หินอ่อน ใครผ่านไปผ่านมาก็มักจะมองมาที่ผมตลอด เเต่ผมไม่สนใจเพราะชินกับเรื่องถูกมองซะเเล้ว
"เธอ หน้าคุ้นๆนะ"เสียงคุ้นๆทักผม ผมหันไปมองก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูคุ้นหน้าจนผมตกใจ เลยต้องถอดเเว่นออกเพื่อมองให้เเน่ใจ
"พี่แพร!"พี่เเพรทำหน้าตกใจที่เห็นผม ผมเองก็แปลกใจไม่น้อยที่เจอพี่เเพรที่นี่
"ซิน ซินหรือเปล่าใช่ซินจริงๆหรอเนี่ย"เธอกุมมือเเล้วเขย่าผมเเละสวมกอดเเสดงอาการดีใจเพราะเราไม่ได้เจอกันนานมาเกือบสิบปี
"พี่เเพร พี่มาอยู่นี่ได้ไง"ผมถามด้วยความตื่นเต้น พี่เเพรเป็นลูกสาวคนเดียวของอาผมที่โกงเงินเเม่ แต่เธอหนีออกจากบ้านไปหลายปีก่อน เพราะทนไม่ไหวที่ถูกบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบ มันทำให้ผมแปลกใจที่ได้เจอเธออีกเเถมในสถานที่ท่องเที่ยวเเบบนี้
"พี่ว่าเราไปคุยกันทางอื่นเถอะ ตรงนี้มันโจ่งเเจ้งเกินไป ปะ"พี่เเพรรีบดึงผมให้เดินตามผมเองก็ไม่รอช้า รีบเดินตามพี่เเพรทันทีส่วนพวกเพื่อนๆเดี๋ยวค่อยโทรบอกมันอีกทีเเล้วกัน พี่เเพรพาผมเดินมาที่ลานจอดรถของที่นี่ก่อนจะให้ผมขึ้นรถเเละขับออกไป พี่แพรพาผมมาที่บ้านหลังหนึ่งผมคิดว่ามันคงจะเป็นบ้านของเธอ
"รีบเข้าไปก่อนจะเดี๋ยวมีใครมาเห็น"พี่เเพรเปิดประตูรั้วเเละให้ผมเดินเข้าไป พอผมเดินเข้าไปก็เจอเด็กลูกครึ่งกำลังนั่งวาดรูปอยู่เด็กผู้ชายมองหน้าผมเเบบแปลกใจ
"ม่ามี๊ นี่ใครหรอ"เด็กน้อยถามแม่ของเขาทันที พี่แพรยิ้ม
"นี่น้าซินจ้ะ เจเจ เดี๋ยวแม่ขอคุยธุระกับน้าก่อนนะลูก อย่ากวนนะคั๊บ"เด็กน้อยพยักหน้าเเละหันไปสนใจกับรูปวาดต่อ
"นี่ลูกพี่หรือ"ผมทำหน้าประหลาดใจ พี่เเพรพยักหน้า
"จ้ะ เจเจลูกของพี่ ซินคงตกใจสินะ"พี่เเพรพูดกึ่งหัวเราะ เธอให้ผมนั่งลงรอที่โซฟา ส่วนเธอก็เดินกลับไปปิดผ้าม่านที่ประตูหน้าบ้านซึ่งเป็นกระจกเเล้วกลับมานั่งข้างๆผมเเล้วกุมมือผมไว้
"พี่ดีใจมากเลยที่ได้เจอซิน รู้ไหมตั้งเเต่พี่กลับมาพี่ไม่กล้าไปที่บ้าน เเละไม่กล้าไปหาซินเลยพี่กลัวเเม่ซินจะผลักไสพี่เเละจะไม่ฟังสิ่งที่พี่จะบอก ป้าเเก้วเธอยิ่งเป็นคนเอาแต่ใจด้วย มันทำให้พี่ลำบากที่จะติดต่อกับพวกเธอ"พี่แพรทำหน้าหนักใจ
"มีเรื่องอะไรหรอพี่ เเล้วพี่ไปอยู่ที่ไหนมาทำไม ไม่ติดต่อกลับมาเลย"ผมถามด้วยความอยากรู้เต็มที่
"พี่ขอโทษจ้ะ ที่ไม่ได้ติดต่อมาหา เพราะพี่กลัวว่าถ้าพ่อรู้ เขาจะตามพี่กลับ ซินรู้ไหมที่พี่หนีไปพี่ไม่อยากเป็นนักธุรกิจ พี่อยากเป็นไกด์ เป็นล่าม ได้ท่องเที่ยวไปในที่ต่างๆ พี่รักการเดินทางมากกว่าที่จะมานั่งบริหารหรือควบคุมคนเป็นร้อยๆคน พี่ไม่อยากทำ จนพี่ได้เจอเบร็ทท์พ่อของเจเจ พี่ไม่ลังเลที่พี่จะหนีไปพี่รู้พี่เห็นแก่ตัว เเต่พี่ต้องการสร้างอนาคตของพี่เองมากกว่า พี่เลยต้องทำแบบนี้"
ผมพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่พี่แพรพูด เธอเป็นคนหัวเเข็งตั้งเเต่เด็กๆ เเละเป็นพี่ที่ช่วยเเม่เลี้ยงดูผมตอนเด็กๆ เเต่น่าเสียดายที่อาพงษ์ เป็นคนเห็นเเก่ตัว ต้องการให้ลูกเป็นในสิ่งที่ตัวเองต้องการ พี่แพรทนไม่ไหวเลยต้องหนีไปแบบนี้
"พี่แล้วที่พี่กลับมา พี่มาทำอะไร ผมเห็นพี่ดูร้อนใจมากเลยที่เห็นผม"พี่เเพรทำหน้าเศร้าคิ้วขมวด เธอลูบหน้าผมเบาๆ
"พี่กลัว พี่กลัวว่าพี่จะมาห้ามพ่อพี่ไม่ทัน พี่เป็นห่วงน้องๆพี่เลยต้องกลับ พี่ได้ข่าวว่าพ่อพี่กำลังจะทำอะไรที่มันผิดๆพี่จึงจะมาห้าม"
"อะไรหรอพี่แพร พี่แพรรู้เรื่องอะไร"เธอถอนหายใจดังเฮือก
"พี่มีเพื่อนเก่า เขาเป็นตำรวจรู้ไหมตอนนี้เขากำลังสืบเรื่องของพ่อพี่ ว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับบ่อนเถื่อนและนายหน้าเงินกู้ ซินรู้ไหมพี่รู้มาอีกนะว่าพ่อพี่จะทำร้ายพวกซิน มันไม่ใช่นะซิน พ่อพี่จะทำแบบนี้ไม่ได้ พ่อพี่จะทำร้ายหลานเเท้ๆตัวเองไม่ได้ ฮึกพี่ขอโทษนะซินที่พ่อพี่ทำแบบนี้"
พี่แพรร้องไห้ ผมดึงเธอมาซบที่อก ผมพอจะเข้าใจเเล้วว่าทำไมทรายถึงทำตัวเเปลกๆ และ กลัวว่าผมจะมีอันตรายมันอาจจะเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ได้
"พี่เเพรถึงได้รีบกลับมาใช่ไหม"
"พี่จะกลับมาห้ามพ่อพี่ แต่พี่มันไม่มีความกล้าพอ พี่จะทำยังไงดีซิน"ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันพี่แพร อาพงษ์เป็นคนมักใหญ่มาเเต่ไหนแต่ไรนิสัยอาตัวเองเป็นยังไงผมรู้ดี เเละประสบมากับตัวเองเเล้วพี่เเพรคงเป็นห่วงพ่อกับเเม่มากเธอจึงไม่อาจอยู่เฉยเเละรีบกลับมาที่นี่
"พี่แพรใจเย็นๆผมว่ามันต้องมีทางออกที่ดีสิ พี่เลิกร้องเถอะเดี๋ยวลูกพี่ก็ตกใจ"ผมปลอบพี่เเพรเธอพยักหน้าเเละเช็ดน้ำตา เเละยิ้มให้ผม
"ตอนนี้ไม่มีใครรู้เลยหรอว่าพี่กลับมา"
"จ้ะพี่กลับมาได้สองวันเเล้ว บ้านหลังนี้กับรถพี่ก็เช่าเขา อยู่ไปก่อนจนกว่าปัญหาทุกอย่างมันจะจบ"
"พี่อยู่กับลูกตามลำพังพี่ไม่กลัวหรือไง สวยๆเเบบนี้มันอันตรายนะพี่"
"พี่รู้เเต่พี่กำลังติดต่อกับเพื่อนอยู่ พี่เองก็ตามความเคลื่อนไหวของพ่ออยู่เหมือนกัน พี่คิดว่าพี่จะไปหาท่านเเละบอกให้ท่านเลิกคิดเลิกทำอะไรที่ร้ายๆเเบบนี้"
"เเล้วพี่จะห้ามพ่อพี่ยังไง"พี่เเพรส่ายหน้าไปมา
"ตอนนี้พี่ไม่รู้เเต่พี่อยากจะลองไปคุยกับพ่อดู"
"พี่ เเต่พี่ไม่ได้เจอพ่อนานเขาจะฟังหรอ"พี่แพรทำหน้าเศร้าจนผมสงสาร
"ซินรู้จุดอ่อนของพ่อพี่ไหม"ผมส่ายหัว
"พ่อพี่ถึงจะเป็นเเบบนี้ เเต่ท่านก็รักครอบครัว ที่เขาทำเขาอาจจะทำเพื่อพี่เพราะหวังให้พี่กลับมาเเละปูทางไว้ให้พี่มีอนาคต พี่รู้นะว่าพ่อพี่โกงป้าเมื่อไม่นานมานี่เองนี่ เเต่ดูเหมือนจะมีใครบางคนมาช่วยป้าไว้แผนของพ่อถึงล้มเหลวเเละคิดจะมาทำร้ายพวกซินแทน หากพี่กลับไปห้ามท่านเเละบอกในสิ่งที่พี่ต้องการ พี่คิดว่าพ่อพี่ต้องกลับใจทัน ท่านคงไม่ใจเเข็งทำร้ายลูกในใส้ได้ลงคอหรอก"
"มันเป็นเรื่องจริงหรอพี่เเพร ทำไมอาพงษ์ถึงได้เป็นเเบบนี้นะ"ผมรู้สึกสงสารพี่เเพรเเละแม่ของเธอจริงๆที่ต้องมาทุกข์ในสิ่งที่อาพงษ์ทำ
"พี่หวังว่า พี่จะกลับมาทันที่จะเตือนสติพ่อพี่"
"พี่เเล้วพี่จะไปพบพ่อพี่เมื่อไร"
"คงจะเป็นวันพรุ่งนี้นะซิน เพราะพี่เองก็ทุกข์ใจ เเต่พี่ก็ยังห่วงเจเจพี่ยังลังเลที่จะพาเจเจไปด้วย พี่ไม่อยากให้เจเจรับรู้"ผมรู้ว่าพี่เเพรทุกข์ใจมากในตอนนี้ แต่ผมก็ไม่อาจจะช่วยอะไรได้นอกจากรับฟัง ผมเองที่ได้ฟังก็รู้สึกผิดหวังกับอามากพี่เเพรเธอก็คงจะรู้สึกมากกว่าผมหลายเท่า เพราะนั่นคือพ่อเเท้ๆของตัวเอง
"พี่ ผมว่าอาคงไม่คิดทำร้ายจริงๆหรอก ผมว่าท่านปล่อยข่าวข่มขู่ให้กลัวมากกว่า"
"ถ้ามันเป็นแค่นั้นก็ดีสิ ซินพี่คิดนะถ้าเรื่องมันเป็นอย่างที่พี่คิด พ่อพี่เลิกทำในสิ่งร้ายๆพวกนี้ได้ พี่จะพาพ่อกับเเม่ไปเริ่มต้นใหม่ที่อเมริกา"เธอยิ้มเหมือนมีความหวังขึ้นมาบ้าง
"ผมจะเอาใจช่วยนะพี่เเพร"ผมยิ้มให้กำลังใจ พี่เเพรยิ้มเเละกอดผม
"โอ๊ยๆ"ผมร้องเพราะรู้สึกเจ็บที่หน้าอกตอนที่พี่เเพรซบ รอบแรกมันเเรงแต่ผมทนเจ็บเเต่ตอนนี้มันไม่ไหวเเล้ว พี่เเพรทำหน้าตกใจ
"ซินเป็นอะไร"เธอทำตาโตขึ้นทันที ผมรู้สึกหนืดๆที่หน้าอกสงสัยเเผลมันจะปริเเน่ๆ พี่แพรรีบถกเสื้อผมขึ้นดูเเละเเกะผ้าก๊อตออกเเละทำตาโต
"อะไรกันเนี่ย ซินเธอไปทำอะไรมา"พี่เเพรหน้าซีดเผือด เเผลที่มันเริ่มเเห้งเเละจะสมานกันจนดีขึ้นเเล้ว เเต่เป็นเพราะผมเองที่ใช้ร่างกายมากเกินไปจนมันปริ
"โดนเเทงนะพี่"ผมทำหน้าเเหย พี่เเพรรีบวิ่งไปหยิบกล่องยาเเละห้ามเลือดทันที โชคดีที่มันปริไม่มากเเต่เลือดนี่ไหลจนน่ากลัว
"ไปทำอีท่าไหน ให้เขาเเทงดูสิ แผลตั้งขนาดนี้ ดีนะที่เลือดมันหยุดไม่งั้นพี่หามส่งโรงพยาบาลเเน่ๆ"พี่เเพรทำสีหน้ากังวลเเละบ่นในขณะที่ทำแผลให้ผม ผมได้เเค่ยิ้มเเหยๆแต่ไม่เล่าอะไรให้ฟัง
"แหมพี่แพร อย่าดุซินนักดิ่ ซินคิดถึงพี่แพรน๊า เจอกันก็ดุกันเลยหรอ"ผมอ้อน
"จ้าพ่อคุณ นี่เเนะโตเเต่ตัวจริง"
"โอ๊ยเจ็บนะ"ผมเอามือลูบหน้าผากที่โดนนิ้วดีเมื่อกี้ ทำให้นึกถึงคนบางคนที่ชอบดีดหัวผม
"เเล้วจะกลับบ้านตอนไหนละเรา"
"คืนนี้นอนกับพี่เเพรได้ไหมอ่า"ผมอ้อน พอคิดถึงกลับบ้านผมก็นึกขึ้นได้ทันที คือลืมโทรบอกเพื่อนผม ป่านนี้มันคงวิ่งวุ่นเเล้วไหมเนี่ย และผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าผมไม่ได้พกโทรศัพท์มาเบอร์เพื่อนๆก็ไม่เคยจำได้เเต่เมมไว้เเล้วผมจะบอกพวกมันได้ไงเนี่ย...........ช่างมันเถอะ
"ได้สิ พี่เองก็กำลังเหงาๆ อยู่กับเจเจสองคนเอง"ผมยิ้ม แล้วกอดพี่เเพรด้วยความคิดถึง
ผมว่าผมกระจ่างเเก่ใจเเล้วว่าทำไมทรายถึงห่วงผมหนักหนาทำไมถึงบอกว่าผมตกอยู่ในอันตราย ทรายกังวลมากเกินไปหรือเพราะอะไรกันเเน่ที่ไม่ยอมบอกผม เธออาจจะมีเหตุผลบางอย่างเกี่ยวกับบริษัทก็ได้ ทำไมอาถึงยอมคืนหุ้น ทั้งๆที่พยายามเเทบตายกกว่าจะแย่งจากแม่เเละจากพวกผมไป มันอาจจะมีเบื้องหลังอีกใครบางคนช่วยครอบครัวของผมไว้ เเล้วใครละคือคนๆนั้น ทำถามนี้มันมักจะวนเวียนไปเรื่อย พี่ไนท์ย้ายผมจากโรงพยาบาลจนมาอยู่ที่นี่ ทั้งเเม่เเละทรายรู้ว่าผมเป็นอะไร เพราะฉนั้นพวกเขาต้องติดต่อหากันตลอดน่ะสิ เเล้วทำไมต้องโกหกมันจำเป็นมากเเค่ไหนที่จะต้องโกหกผมกันนะ
"ซินเป็นอะไรจ๊ะทำหน้าเครียดเชียว"พี่เเพรสะกิจผมให้หลุดจากภวังค์
"เดี๋ยวพี่ไปดูเจเจก่อนนะ"ผมพยักหน้า จากนั้นพี่แพรก็เดินออกไป
พรุ่งนี้.......................ผมคงต้องไปกับพี่เเพร มันเหมือนมีอะไรบางอย่างอยากให้ผมไป อาอาจจะไม่ใช่คนโหดร้ายอย่างที่พี่เเพรว่า เเต่อาจเป็นเพราะอาห่วงครอบครัวมากเกินไป อาเองก็เเก่มากเเล้วเหมือนกันเมื่อก่อนนี้อาเองก็เคยเอ็นดูพวกผม เเต่พอมาพักหลังจากที่พ่อเสียไป อาก็เริ่มนิสัยเปลี่ยนเเปลงไปทันทีไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ก็อยากจะรู้จริงๆ
.........................................
"ซินเเน่ใจนะว่าจะไปกับพี่"พี่เเพรย้ำผมอีกครั้ง
"พี่เองก็กลัวเหมือนกันนะซินกับอารมณ์เเปลปรวนของพ่อนะ พี่ไม่ได้เจอท่านนานพี่กลัว"ผมจับมือพี่แพรเเน่น เจเจมองหน้าเเม่ตัวเองเเล้วทำหน้าสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"ถ้ามันถึงเวลาเเล้ว เราก็ควรที่จะยอมรับมันนะพี่เเพร"ผมยิ้ม พี่แพรพยักหน้า จากนั้นจึงขึ้นรถและมุ่งตรงไปที่บ้านอาพงษ์ พอมาถึงพี่เเพรเป็นคนกดกริ่งซักพักก็มีคนข้างในวิ่งมาหน้าบ้าน ผมรู้สึกไม่คุ้นหน้าเท่าไรอาจจะเป็นใช้ของอาก็ได้
"มาหาใครคะ"เธอทำหน้าแปลกใจ
"ฉันมาหาพ่อ"พี่เเพรพูด
"ใครพ่อของคุณละคะ"สาวใช้ทำหน้างงๆ
"เรามาหาคุณพงษ์"เธอลังเลที่จะเปิดนิดหน่อย จากนั้นก็ตัดสินใจเปิดประตูให้พวกผมเดินเข้าไป
"ม่ามี๊ที่นี่ใหญ่จัง"เจเจ พูดพร้อมมองไปรอบๆบ้าน
"ที่นี่บ้านเกิดเเม่เองจ้ะเจเจ"พี่แพรเเละผมพากันเดินเข้าบ้าน หวังว่าอาคงจะอยู่บ้าน
"ใครมานังยุ่ง"เสียงที่คุ้นหูพูดเสียงดังจนพวกผมสะดุ้งเเละหันไปตามเสียง พวกผมยืนนิ่งอยู่กับที่
"แพร"อาพงษ์เสียงอ่อนลง ผมรู้สึกอาตัวสั่นเเละน้ำตาเริ่มคลอ
"พ่อ"พี่เเพรวิ่งเข้าไปสวมกอดพ่อของเธอ อาพงษ์ถึงกับน้ำตาร่วงเเละกอดลูกสาวเเน่น
"น้า เเม่เจเป็นอะไร"เจเจเเหงขึ้นมาถาม
"หนูขอโทษคะพ่อ หนูขอโทษ"พี่เเพรยกมือไหว้ ทั้งคู่ร้องไห้จนลืมผมเเละเจเจไปซะสนิท
"ไม่ลูก พ่อต่างหาก พ่อต้องขอโทษ พ่อคิดถึงลูกมากเเพร"อาพงษ์ลูบหัวพี่เเพร จังหวะเดียวกันที่มองมาทางผม อาพงษ์นิ่งขึ้นมาทันที
"ซินพาแพรมาค่ะพ่อ น้องพาเเพรมาหาพ่อ แพรคิดถึงพ่อตลอดเวลานะคะ"พี่เเพรกุมมือพ่อเเละพูดในสิ่งที่อยากจะพูดมานาน
"แพร พ่อขอโทษ เเต่หนูกลับมาตอนนี้ครอบครัวเรามันก็ไม่อนาคตเเล้วล่ะลูก"อาพงษ์ทำเสียงเศร้าจนผมประหลาดใจ อาพงษ์พาพี่เเพรไปนั่งบนโซฟาผมจึงเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับเจเจ อาพงษ์มองผมด้วยสายตาแปลกๆ สายตาที่ไม่มีความโกรธ เเต่ก็ปนเศร้า มันทำให้ผมอ่านเขายากเหลือเกิน
"ไม่เป็นไรคะพ่อ ถึงเวลาเเล้วที่แพรจะต้องทดเเทนบุญคุณของพ่อ......................พ่อกับเเม่ไปอยู่กับเเพรนะคะ"อาพงษ์นิ่งเงียบ
"แม่ของลูก......................พ่อทำผิดมากจนเเม่ทนไม่ไหวแม่หนีพ่อไปบวชเเล้วละลูก แม่เขาต้องการเเบบนั้นตอนนี้พ่อไม่เหลืออะไรเเล้ว"อาพงษ์ทำหน้าเศร้าเเละกอดพี่เเพร
"พ่อ พ่อยังมีแพรนะเเล้วอีกอย่าง พ่อมีหลานเเล้วรู้ไหม เจเจมาหาเเม่สิลูก"เจเจทำท่าลังเลใจที่จะเข้าไป เเต่พอเเม่ตัวเองเรียกซ้ำจึงเดินเข้าไปหาแม่
"เจเจ สวัสดีคุณตาสิลูก"เจเจยกมือขึ้นไหว้เเล้วยิ้ม อาพงษ์น้ำตาคลอเเละลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ
"อื้ม พ่อ............. พ่อเข้าใจทุกอย่างเเล้วล่ะ พ่อไม่น่าทำผิดเลย ซินอาขอโทษนะที่ทำไม่ดีกับพวกเธอ ตอนนี้อาไม่มีอะไรเหลือเเล้วเพราะกรรมมันตามทันอาเเล้ว"อาพงษ์บอกผมเสียงเครือ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรกับอาพงษ์ ปกติอาพงษ์จะเป็นคนมั่นใจตัวเองสูงเเละมักจะเเสดงว่าตัวเองนั้นเข้มเเข็งเเละไม่เคยเผยความอ่อนเเอให้พวกผมเห็นเลย เเต่มาตอนนี้อาพงษ์ทำเหมือนทุกๆอย่างของเขามันว่างเปล่าไปหมด
"แพร พ่ออยากคุยกับซินก่อน ลูกพาหลานพ่อไปหาอะไรทานก่อนเถอะ"พี่แพรหันมามองผม ผมพยักหน้าเป็นนัยๆ พี่เเพรจึงชวนเจเจเข้าครัว
อาพงษ์นั่งเงียบมองผม ผมเองก็รอว่าอาพงษ์จะพูดหรือทำอะไรผมหรือเปล่า
"เธอรู้ใช่ไหมซิน ว่าอาโกงเงินเเม่ซิน"ผมพยักหน้า
"อาขอโทษนะ นะเวลานั้นอาหลงผิด อาอยากเป็นประธานบริษัทเป็นผู้ถือหุ้นอันดับหนึ่งของบริษัท เเต่พออาได้มันมามันกลับไม่มีอะไรดี พนักงานเก่าๆของพ่อเธอลาออกไปหลายคนตั้งเเต่ที่อาไปบริหาร"
"รู้ไหมตอนนั้นอารู้สึกโกรธเเค่ไหน ที่พวกเขาทำแบบนี้ เเต่มาตอนนี้อารู้เเล้วว่าทำไม"อาพงษ์นิ่งไปซักพักเเล้วเริ่มพูดต่อ
"เพราะความรักไงซิน พ่อของซินให้ความห่วงใยเเละรักพนักงานเหมือนครอบครัว เเต่สำหรับอาคนที่สามารถทำร้ายเเม้กระทั่งครอบครัวเเละสายเลือดของตัวเองมันน่าละอายจริงๆ"อาพงษ์ตาหลุบต่ำลงเเละเริ่มร้องอีกครั้ง
"พวกผม.........ถึงเเม้ว่าจะเคยโกรธอาที่อาทำแบบนี้ เเต่พวกซินก็พร้อมที่จะให้อภัยอาเสมอ ถึงยังไงอาก็เป็นญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียว อาเป็นน้องของพ่อ พ่อซินสอนเสมอว่าเราต้องรักญาติพี่น้อง เวลาล้มอย่าเหยียบย่ำ เวลามีอนาคตที่สดใสก็ต้องส่งเสริมกัน อาเองก็เคยได้ยินพ่อพูดบ่อยๆไม่ใช่หรอ"ผมพูดในสิ่งที่พ่อสอนเสมอมา ถึงยังไงอาก็ยังเป็นอาคนเดิมไม่มีทางที่จะเป็นคนอื่นไปได้ง่ายๆ
"เพียงเพราะหลงผิดเพียงวูบเดียวอาเกือบจะทำร้ายลูกชายของพี่ชายอาเสียเเล้ว"อายิ้ม
"ผมไม่โกรธครับอา ถ้าอาเคยคิดเเบบนั้น............. ผมอยากรู้ว่าตอนนี้อารู้สึกอย่างไร อยากจะฆ่าผมไหม ถ้าอาทำได้ในตอนนี้"ผมชั่งใจถามอา อาพงษ์ส่ายหัวเเล้วหัวเราะเสียงเบา
"ใครจะทำได้ลงคอละไอ้ลูกหมา"ผมยิ้มให้กับคำๆนี้ อาคนเดิมของซินกลับมาเเล้วจริงๆ ถึงเเม้ว่าอาจะใจร้อนหรือเป็นคนเจ้าคิดเจ้าเเค้น เเต่คำว่าครอบครัวมันค้ำคอกันและกันจริงๆ
"ตอนนี้อาไม่มีอะไรเหลือเเล้วละซิน เหลือก็เพียงเเค่บ้าน อาทำอะไรไว้กับเเม่ซิน ตอนนี้อากำลังเป็น เเต่อาก็ยอมที่จะอ้าแขนรับโทษ ในสิ่งที่ๆอาทำ"
"ทำไมหรออา ซินเเปลกใจมากเลย ตั้งเเต่ที่รู้ว่าทรายได้ตำเเหน่งผู้บริหารคืน อาคืนหุ้นบริษัทให้ทรายหรอ"ผมถามในสิ่งที่มันอัดอั้นใจมานาน จนรู้สึกว่ามันทนต่อไปไม่ไหว
"ฮะ ฮะ ไม่ใช่หรอกซิน อาเนี่ยนะจะคืนหุ้นให้ ซินรู้ไหมอาโดนเพื่อนโกง ไอ้เจ้าของบ่อนนั่นเเหละมันทำกับอย่างที่อาทำกับเเม่ซินเปี๊ยบเลย"อาหัวเราะเหมือนไม่เต็มใจนัก ผมขมวดคิ้ว
"เพื่อน? เจ้าของบ่อน? ทำไมละอา ทำไมเขาทำแบบนั้น"
"อาไม่รู้ ตอนนั้นอาทุกข์มากที่ทำกำไลตกต่ำ เเละบริษัทต้องใช้เงินจำนวนมาก อาจึงต้องเเบกหน้าไปกูเงินกับมัน ซินรู้ไหมเพราะความเชื่อใจ อาไม่สนใจตัวหนังสือในกระดาษเเผ่นนั้นเลยเเม้เเต่น้อย ลายเซ็นเเละตราประทับเพียงเเค่นั้นอาก็สูญเสียทุกอย่าง อาเพิ่งมารู้เดี๋ยวนี้เองว่าทุกอย่างมันเป็นแผนของนายไนท์ เจ้าของธุรกิจฟาร์มไข่มุขที่เพิ่งเเต่งงานกับทรายไป"ผมตาโตขึ้นมาทันที
"อามั่นใจนะว่านั่นเป็นแผนของคนๆนั้น"อาพยักหน้า
"คนนั้นเขามีอิทธิพลมากเลยนะซิน มันมากจนน่ากลัว ไม่นึกเลยว่าเขาจะทำให้คนจากที่มีทุกอย่างกลับหมดสิ้นทุกอย่าง รู้ไหมอาโกรธมากที่ถูกทำแบบนี้ อาเลยปล่อยข่าวว่าอาจะส่งคนไปทำร้ายพวกเธอ แต่มันก็ได้ผลนะพวกนั้นวิ่งเต้นน่าดูเลย ซินเองก็น่าจะรู้ดีนี่"ผมส่ายหัว
"ซินไม่รู้เรื่องอะไรเลยอา ซินไปอยู่ใต้กับคนชื่อไนท์นี่แหละ ตอนที่ทรายเเต่งงานทรายหนีไป แล้วซินก็ปลอมตัวเเทนตั้งเเต่นั้นมาซินก็ต้องไปอยู่กับเขา ซินไม่เคยได้ข่าวหรือรับรู้อะไรเลย พอซินถามพวกเขาก็มักจะบ่ายเบี่ยง ซินก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เเต่มาตอนนี้ซินพอจะเข้าใจอะไรบางเเล้วล่ะ" ผมพูดน้ำเสียงที่โกรธขึ้นมา อาพงษ์นิ่งเงียบเเละทำหน้าตาแปลกใจในสิ่งที่ผมพูด
"มันเป็นเรื่องที่แปลกจริงๆ เเล้วทางคุณหญิงวิไล เขาไม่เเปลกใจเลยหรือไงกัน"อาทำหน้าครุ่นคิด
"อาว่าเรื่องเเต่งงานมันคงมีเรื่องลับลมคมในเเน่ๆ"
"นั่นสินะอา ซินเเปลกใจมานานเเล้ว เเต่ก็คิดไม่ออก ผู้ชายคนนั้นเขา.............เขาทำตัวกวนโมโหซินตั้งเเต่ที่เจอกันเเต่พอนานเข้า ความรู้สึกของซินก็เปลี่ยนไปมันรู้สึกทำให้ซินอบอุ่น มันเหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้ซิน.............ซินงงมากเลยอา ตอนนี้ซินสับสนมากๆ"ตอนนี้ผมเองก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงเเล้ว รู้สึกสับสนเเละแปรปรวนไปหมด
"บางทีเขาอาจจะรู้จักซินอยู่เเล้วก็ได้นะ ไม่งั้นเขาจะยอมหรอ ถ้าให้มาเเต่งงานกับผู้ชายด้วยกัน" คำพูดของอามันยิ่งทำให้ผมคิด รู้จักงั้นหรอ จะรู้จักกันได้ไงในเมื่อไม่เคยเห็นหน้ากันด้วยซ้ำ เเล้วพี่ไนท์ล่ะ พี่ไนท์รู้จักผมอย่างงั้นหรอ
"อา ตอนนี้ซินอยากให้อา ทำเหมือนว่าอายังเเค้นบ้านผมอยู่ได้ไหม ซินไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราคุยกัน บางอย่างที่ซินอยากรู้ รู้สึกว่ามันคลายลงมาทุกๆที เเต่ซินอยากรู้ว่าใครเป็นตัวการ" อาทำหน้างงๆ
"ตามใจแกละกัน อาขอโทษเเล้วก็ขอบใจที่ไม่เกลียดอานะ"
"ครับ"ผมยิ้ม
"เฮ้อ แกนี่นะเมื่อก่อนฉันก็นึกว่าเเกจะเป็นตุ๊ดเห็นไว้ผมยาว พอมาตัดผมเเล้วค่อยดูดีหน่อย"อาเปลี่ยนเสียงเป็นเสียงพูดธรรมดา
"โหยอา ซินดูเหมือนหรอโด่"ผมพูดเเบบเซ็งๆ อาหัวเราะ
"คุณคะมีคนมาพบค่ะ"สาวใช้คนเดิมเดินเข้ามาเเละบอกอาพงษ์
"ใครมาละ เขาบอกหรือเปล่าว่าเป็นใคร"
"ไม่ทราบคะ รู้สึกว่าจะเป็นผู้ชายยุ่งถามอะไรเขาก็ไม่ตอบบอกว่าจะมาพาซินกลับ"ผมกับอามองหน้ากัน ผมรีบลุกเดินไปหน้าบ้านทันที ผู้ชายคนหนึ่งยืนกอดอก อยู่หน้าประตูรั้วบ้าน
"มาหาใครไม่ทราบครับ"ผมถามผ่านรั้วเเต่ไม่ให้เขาเข้ามา
"หึ ก็มาหาผู้ชายคนหนึ่งที่ชอบสร้างปัญหาไง"พี่ต้นยิ้มยียวน
"หรอ เเล้วไม่ทราบว่าคุณรู้จักที่นี่ได้ไง"ผมถามกลับไป
"ทรายให้มารับกลับ"พี่ต้นพูดเสียงเรียบ
"เเล้วทรายรู้ได้ไงว่าผมมาที่นี่ ไม่เห็นไม่รู้นะเนี่ยว่ามีคนเเอบตาม ถามจริงเถอะพวกคุณโรคจิตหรือไง"ผมพูดยียวน เมื่อก่อนพี่ต้นจะเป็นคนสุภาพมาก เเต่พอมาตอนนี้รู้สึกเขาเหมือนใครบางคนที่ชอบเตะท่า เเละยิ้มกวนประสาท
"พวกเขาห่วงเธอนะ ไม่งั้นคงไม่ทำแบบนี้ กลับบ้านไปกับพี่เดี๋ยวนี้เลย"ผมยิ้ม ดูท่าพี่ต้นจะเริ่มรู้สึกโมโห
"ตอนนี้อาจับผมเป็นตัวประกัน เเล้วผมก็พอใจที่จะเป็น บอกเพื่อนพี่ด้วยว่าถ้าอยากจะให้ผมกลับก็มาตามเอง แล้วบอกเขาด้วยนะว่า ผมรู้เเล้วว่าตัวการเรื่องนี้นะคือใคร"ผมสะบัดหน้าหนีทันทีที่พูดจบเเละเดินกระเเทกระทั้นกลับเข้าบ้านของอา
"ใครมาหรอซิน"อาถามเพราะยืนดูผมอยู่นาน
"ก็พวกนั้นเเหละอา ชอบมองว่าผมเป็นเด็กพวกเขานั่นเเหละที่เป็นเด็กซะเอง หาอะไรกินกันเหอะอา หิวละ"พูดเสร็จผมก็เดินเข้าบ้านเเละไม่สนใจคนที่ยังยืนอยู่หน้าบ้านอีกเลย ถ้าสิ่งที่ผมคิดมันถูกละก็ตัวการก็คือพี่ไนท์
รู้สึกโกรธขึ้นมาจริงๆพี่ไนท์นี่เล่นอะไรกัน ไม่รู้ว่าพี่ต้นจะกลับไปบอกทางนั้นไหมว่าผมทำแบบนี้ แต่ที่แน่ๆ ถ้าเขาไม่มาผมก็ไม่กลับเด็ดขาด จะอยู่กับอาที่นี่ไปเลยก็ดี แต่อีกไม่นานพี่แพรก็จะกลับและอาจจะพาอากลับไปด้วย บางทีผมเองก็ต้องการที่จะปั่นหัวเขาเหมือนกันในสิ่งที่เขาทำกับผม
.....................
-
ต่อ บทบาทที่14
วันถัดมาผมก็ยังไม่เห็นวี่เเววว่าใครจะมาหาผม อากับพี่เเพรวันนี้มีโปรเเกรมว่าจะไปวัดที่เเม่พี่เเพรไปบวช อาเป็นคนขับรถเเละพาพวกผมไป แม่พี่เเพรพอเห็นลูกสาวเเละหลานก็ตื้นตันจนน้ำตาไหลไปตามๆกัน ไม่นานเราก็กลับเเม่พี่เเพรคงไม่คิดจะกลับมาใช้ชีวิตปกติเเล้ว
"พ่อบวชพระดีไหมแพร"อาพูดเปรยขึ้นตอนขากลับ
"พ่อ พ่อคิดดีเเล้วหรอที่จะบวช"พี่เเพรทำหน้าตกใจ
"พ่อเองก็เบื่อชีวิตทางโลก หันเข้าหาทางธรรมมันก็ดีนะจริงไหม จริงๆพ่อคิดเรื่องนี้มาได้พักใหญ่เเล้วล่ะ แล้วพอมาเห็นลูกมีอนาคตที่ดีเเล้วแบบนี้พ่อก็เบาใจ เเละตัดได้ซักที"อาพูดพร้อมยิ้ม
"พ่อ เเต่แพร"พี่เเพรเงียบเหมือนจะคิด
"พี่เเพร อาเขาอยากทำอะไรปล่อยอาเถอะ ผมว่ามันก็ดีนะที่อาคิดเเบบนี้ ถ้ายิ่งเราไปห้ามเราจะบาปเปล่าๆ"
พี่เเพรทำหน้าหงอย ผมรู้ดีความตั้งใจจริงของพี่แพรคือต้องการพาพ่อเเม่ กลับไปอยู่กับเขา เเต่พอรู้ว่าหมดหวัง พี่เเพรก็ได้เเต่ยอมรับมัน
.........................
เข้าวันที่สามเเล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่เเววของคนๆนั้นที่ผมอยากจะเจอ บางทีผมอาจจะขออะไรที่มันยากเกินไปก็ได้ อีกไม่นานน้องดรีมก็ใกล้เวลาผ่าตัดเเล้วด้วย ผมหวังว่าเธอจะได้รับการรักษาเเละหายกลับมาเดินได้เหมือนเดิม ส่วนผม รักเเท้ คงเป็นเรื่องตลกที่สุดละตอนนี้ เหมือนตัวเองถูกหลอกยังไงไม่รู้สินะ เบื่อเเล้วที่จะคิดอะไร ในเมื่อไม่ต้องหวาดละเเวงอะไรอีกต่อไปแล้ว ผมเองก็จะกลับมาใช้ชีวิตที่เหมือนคนปกติซักที
ผมลาอา เเละ พี่เเพรกลับบ้าน เเม่บ่นผมยกใหญ่ วันนี้ทรายอยู่บ้านผมเลือกที่จะเดินเลี่ยงเธอ เพราะความรู้สึกโกรธมันยังสุมอยู่เต็มอก
"ซิน เธอไปทำอะไรที่บ้านอาพงษ์"ทรายรีบเดินตามมาเเละถามผม
"เรื่องของซิน"ผมพูดห้วนๆใส่
"เเต่อาพงษ์ จะ..."
"พอเถอะทราย เลิกคิดอะไรบ้าๆเหอะถึงยังไงเขาก็เป็นอาเรา ได้ทุกอย่างกลับคืนมาเเล้วนี่เเล้วจะไปสนใจเขาทำไม"ผมพูดประชดใส่ ทรายหน้าเสียขึ้นมา
"เเต่ อาพงษ์เขาคิดร้ายกับเรานะ"ผมยิ้มที่มุมปากเเล้วส่ายหัวไปมา
"ถ้าเขาคิดร้ายจริง ซินคงไม่มาเดินลอยหน้าในบ้านได้หรอกนะ" จากนั้นผมก็ปิดประตูใส่ทรายทันที รู้สึกหงุดหงิดที่สุด พี่ต้นคงบอกทรายสินะว่าผมเริ่มรู้เรื่องเเล้ว เเละเธอคงจะกลัวผมโกรธถึงไม่กล้าพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ผมก็โกรธจริงๆนั่นเเหละ ผมเอนตัวลงบนที่นอนที่คุ้นเคย วันเวลามันช่างผ่านไปเร็วจริงๆ ผมไม่อยากที่จะมาเป็นภาระใคร เมื่อก่อนแม่ให้ผมอยู่ไปวันๆ โดยไม่คิดจะให้ผมทำอะไรในตำแหน่งไหนทั้งๆที่เรียนจบเเล้ว วันๆผมเลยทำตัวเรื่อยเปื่อยเเละไม่มีจุดหมายในชีวิต มันทำให้รู้ตัวเองว่าผมไม่มีค่าในชีวิตของใครเลย ผมกดเปิดโทรศัพท์ที่ปิดมาหลายวัน ข้อความโทรเข้าหลายสายที่ไม่ได้รับ มีทั้งเบอร์แปลกๆ เเละ เบอร์ของเพื่อนผมด้วย
ช่วงเวลาหนึ่งที่ผมมีความสุขก็ตอนที่ครอบครัวเรายังอยู่กันพร้อมหน้า พ่อไม่เคยทำให้เราเหงา เเละมักจะหากิจกรรมครอบครัวให้ทำเสมอ เเต่พอพ่อจากไป ทุกๆอย่างมันก็เริ่มห่างจนเเทบไม่มีเวลาให้กันเเละกันเลย จนมาถึงตอนนี้
ตอนที่ผมได้เจอกับน้องดรีม ผมรู้สึกว่าตัวเองมีชีวิตชีวาขึ้นมาหน่อย ผมได้สัมผัสอะไรหลายๆอย่าง ที่ทำให้ตัวเองรู้สึกสนุกเเละมีความสุขในช่วงเวลาหนึ่ง ถึงเเม้ว่าปรายจะทำเเบบนั้นกับผม เธอไม่ผิดอะไรที่จะคิดรักใครสักคน เเต่คนๆนั้นกลับไม่แม้เเต่จะหันไปมอง
พอมาเจอผม มันทำให้เธอเเค้นจนคิดอะไรผิดๆเเบบนี้ เเล้วตอนนี้เธอจะเป็นยังไงต่อไป ผมเองก็เป็นห่วงทางนั้น น้องดรีมจะเป็นยังไง เเล้ว ปรายเธอถูกทำอะไรหรือเปล่า ผมกดเบอ์โทรศัพท์เเละไล่เบอร์ไปเรื่อยเเละหยุดอยู่ที่เบอร์บ้านของพี่ไนท์ ชั่งใจซักพักก่อนที่จะกดโทรออกไป
"สวัสดีค่ะ นี่บะ...."
"ป้าเเป๊ดซินเอง"
"คุณซิน!!"ทันทีที่ป้าเเป๊ดรับสาย และรู้ว่าเป็นผมป้าเเป๊ดก็อุทานตกใจจนลืมตัว
"ป้าครับ น้องดรีมเป็นยังไงบ้าง"ผมถามเสียงเรียบ
"น้องดรีมสบายดีค่ะ เเต่ตอนนี้น้องดรีมไปพักอยู่ที่บ้านคุณย่าของเธอ น้องดรีมต้องเตรียมตัวรับการผ่าตัดอีกอาทิตย์หน้านะค่ะคุณซิน เเละคุณซินหายดีหรือยังคะป้าเป็นห่วงคุณมากจริงๆ"ป้าเเป๊ดทำเสียงตื่นเต้น
"ซินหายดีเเล้วว่าเเต่ เรื่องปลายเป็นยังไงบ้างครับ"ป้าเเป๊ดเงียบไปชั่วอึดใจ
"คุณปรายเธอ เธอ เธอตายเเล้วค่ะ"เหมือนผมหน้าชาขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน เธอตายเเล้วหรอได้ไงกัน
"ทำไมละครับ"ผมพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
"เธอฆ่าตัวตายค่ะ พอเธอหนีไปตอนที่จะส่งตำรวจ พวกเราก็ออกตามหาตัวเธอ คุณไนท์ตามหาเธอมาสองวัน จนกระทั่งเราเจอศพเธอที่ริมทะเลไม่ไกลจากที่นี่ เธอคงจะฆ่าตัวตายนะค่ะคุณซิน"ป้าแป๊ด พูดเสียงเครือ ผมเองรู้สึกว่าหน้ามืดขึ้นมาทันที เหมือนมีอะไรมันจุกอยู่ที่คอหอยจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
"คุณซิน คุณซินอย่าโทษตัวเองว่าเป็นเพราะคุณนะคะ ทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวคุณปราย ป้ากลัวคุณซินจะคิดมาก"ป้าเเป๊ดเหมือนจะรู้ใจ ที่ผมเงียบ
"ครับ"ผมขานรับเสียงเศร้า
"แล้วตอนนี้ พี่ไนท์เขากำลังทำอะไรอยู่ครับ"
"คุณไนท์กำลัง จัดการเรื่องงานศพ เเล้วก็เตรียมตัวพาน้องดรีมเข้ารับการผ่าตัดค่ะ น้องดรีมก็น่าสงสารนะคะเธอเองก็เสียใจไม่น้อยเหมือนกัน"
"ครับถ้าอย่างนั้น...........ซินไม่มีอะไรเเล้ว ป้าเเป๊ดดูเเลตัวเองด้วยนะครับ"ผมวางสายหลังจากที่ลาป้าเเป๊ด น้ำตาจู่ๆมันก็ไหลอาบเเก้มขึ้นมาทันที รู้สึกเคว้งคว้างในอก ทั้งๆที่ป้าเเป๊ดปลอบใจเเล้วก็เถอะแต่มันก็ยังทำให้ผมคิดว่าทุกๆสิ่งมันเกิดขึ้นเพราะผมคือต้นเหตุ ทำไมชีวิตของผมมันถึงได้วุ่นวายขนาดนี้ด้วย ผมฟุบลงกับหมอนเเละปลดปล่อยอารมณ์ออกมา ผมร้องอยู่เเบบนั้นไม่มีทีท่าว่าจะหยุด นี่ผมอ่อนเเอมากขนาดนี้เลยหรอ.............................
........................
-
ตอนก่อนๆ ก็ยังเข้าข้างซินอยู่อ่ะนะ
แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกรำคาญซินซะแล้วสิ
-
ปรายตายซะแล้ว :m2:
ทำไมพี่ไนท์ไม่มาหาซินเลยล่ะ :m28:
-
:กอด1:
-
ตอนนี้รำคาญนังน้องซิน นางเอกไปมั้ยเธอ
-
พี่ไนท์ เคลียด่วน ตามซินกลับด้วยนี่คือคำสั่งจากคนอ่านคนนี้!!!!!!!!!!!TAT
:z6: :serius2:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
รอตอนต่อไปนะ ^^
-
ไนท์มาเคลียเรื่องที่ทำไว้ด้วย
ซินโกรธเอามากนะเนี่ย
-
เข้าใจกะคุณอาก็ดีแล้ว o13
เข้าใจซินนะ....ที่ทุกคนปิดบังกันหมด :กอด1:
-
เมื่อไหร่พี่ไนท์จะมา :เฮ้อ:
-
ไม่เข้าใจกับอารมณ์ของซิน เฮ้อออ
-
:L2: :L2: :L2:
-
เง้อ~มาม่าซะแล้ว รอตอนต่อไปแล้วกันว่าจะเป็นยังไงต่อ เฮ้อ!
-
รอตอนต่อไปฮับบ
-
น่าสงสารน้องซิน
เง้อเด็ดขาดจริงๆๆถึงตายเลยเหรอเนี่ย
พี่ไนท์รีบมาเคลียร์กับน้องโดยด่วน
-
อะไรยังไงเนี่ย งง จริง
-
รู้สึกว่าจะพิมพ์ "พี่แพร" ผิดเป็น "พี่ทราย" หลายจุดนะ
สะใจนังปรายตายแล้ว 555+ (โรคจิตแระชั้น)
ปล. +1 ให้จ้า มาต่ออีกไวๆน้า
-
บทของ ไนท์
ผมไม่ได้ต้องการให้ปรายตาย เพียงเเค่ต้องการจะสั่งสอนเธอเพียงเเค่เล็กน้อย ทันทีที่รู้ ผมรู้สึกตกใจจริงๆ มะปรางฝากฝังน้องสาวเธอไว้กับผม เเละผมไม่เคยผิดสัญญาว่าจะทอดทิ้ง เเต่ครั้งนี้มันเหลืออดเเล้วจริงๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะรุนเเรงได้ถึงเพียงนี้
"ไอ้ไนท์มึงจะเอาไงต่อ เรื่องซิน"ไอ้บรีสถามผมหันไปมองมันเเล้วยิ้ม
"คนของกู กูก็ต้องไปตามคืนดิ่วะ"
"ไอ้ต้นมันโทรมาช่วงที่มึงกำลังวุ่นวายเรื่องงานศพ รู้สึกว่าซินจะเริ่มรู้ตัวเเล้วว่ะ"
"งั้นก็ดีจะได้ทำให้มันจบๆไป กูว่าซินต้องเข้าใจว่ะ"ผมเองก็ไม่มั่นใจกับไอ้ตัวเเสบเหมือน กลัวว่าตัวเองจะถูกเกลียดหรือเปล่า เเต่ที่ทำไปเพราะรักเเละหวังดี ผมถึงได้ทำแบบนี้
"แล้วมึงจะไปกรุงเทพเมื่อไร"ไอ้บรีสหันมาถาม
"พรุ่งนี้เเหละ"
ผมเองรู้สึกกังวลใจไม่น้อยเหมือนกัน บางทีผมอาจจะถูกซินโกรธเเล้วก็ได้มั้ง บางครั้งผมมักจะทำอะไรไม่คิด เเละจะเอาอารมณ์เป็นใหญ่จนสามารถทำเรื่องที่ผิดพลาดมาเเล้วหลายต่อหลายครั้ง เเต่ครั้งนี้มันคงจะเป็นครั้งสุดท้ายเเล้วที่ผมจะทำมัน
"ตกลงอาของซิน ไม่ได้คิดจะทำร้ายครอบครัวเธอจริงๆหรอทราย"ผมถามเมื่อรับฟังสิ่งที่ทรายพูด มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด นี่ผมคงจะเล่นเเรงกับชีวิตคนบางคนไปแล้วจริงๆ
"จริงค่ะซินเป็นคนบอกทรายเองเเต่...............พี่ไนท์ทรายโดนซินโกรธเเล้ว พวกพี่ๆก็ด้วย ทำไงดีคะซินเป็นคนขี้งอลด้วยอย่างนี้เเย่แหงๆ"ทรายทำหน้ากังวลเเละดูร้อนรน
"เอาน่ะทราย พี่จะเครียร์ทุกอย่างเอง"ทรายพยักหน้า
ถึงจะรู้สึกคิดถึงซินใจจะขาดเเต่ก็ยังไปพบไม่ได้ ผมต้องเคลียร์อะไรหลายๆอย่างให้มันลงตัวเสียก่อน ผมกลับบ้านเเม่ทันทีที่เสร็จงานของปราย พอมาถึงก็ตรงไปหาลูกทันทีด้วยความห่วง
"พ่อขา น้องดรีมคิดถึงพ่อจังเลย"น้องดรีมทำหน้าดีใจเเละให้ผมอุ้มเธอ
"พ่อก็คิดถึงลูกเป็นยังไงบ้างอยู่กับย่าทวด กับ ย่าสบายดีนะลูก"ผมลูบหัว ลูกสุดที่รักด้วยความคิดถึง โชคดีที่น้องดรีมไม่ซึมกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา
"กว่าจะโผล่มาได้ ต้องสร้างปัญหาก่อนหรือไงถึงจะมาหากันน่ะห๊ะตาไนท์"แม่พูดด้วยน้ำเสียงเหน็บเเนมทันทีที่เห็นผม
"ถ้าเเม่ตกลงทำตามตั้งเเต่เเรกมันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก"
"อ๋อ ทุกอย่างนี่เป็นเพราะชั้นหรอ ถ้าเพราะเเกไม่คิดอะไรพิเลนๆเเบบนี้ คนบางคนก็คงไม่ตายหรอกย่ะ"แม่ทำน้ำเสียงประชดประชัน
"แม่ ขอร้องล่ะอย่าพูดถึงได้ไหม ไหนๆแล้วปล่อยไนท์ให้ทำอะไรด้วยตัวเองได้ไหม"ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ ทั้งๆที่เเม่รู้ว่านิสัยผมเป็นยังไงแต่ก็ยังเเกล้งผมไม่เลิก
"โถๆ ลูกสุดที่รักของเเม่ นี่เเม่ทำเพราะอยากช่วยเเกนะ ถ้าพ่อเเกรู้จะทำยังไงเเล้วพวกฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน" ผมยกยิ้มที่มุมปาก
"แม่ก็เอาไว้ที่หน้าเเม่สิไม่เห็นจะยาก นี่ไนท์โตจนสร้างครอบครัวได้เเล้ว ถ้าพ่อกับเเม่จะยังคอยจูงจมูกอยู่ ไนท์ต่างหากจะเอาหน้าไปมุดที่ไหนดี"แม่ทำตาโตเเละเหวอในสิ่งที่ผมพูด
"ตาไนท์ นี่เเก เเกกล้าพูดกับเเม่เเบบนี้หรอ"แม่ชี้นิ้วใส่อย่างโมโห
"ก็เเล้วทำไม แม่ไม่เปิดใจรับสะใภ้ของเเม่ล่ะ ไนท์จะได้เลิกดื้อซักที หึ"พูดกลั้วหัวเราะแม่ทำท่ากระฟัดกระเฟียด เเม่รู้ดีว่าผมทำอะไร เเละยังรู้อีกว่าใครคือคนที่เเต่งงานกับผม
"นี่ฉันเลี้ยงดูเเกไม่ดีหรือไงนะ เเกถึงได้เป็นเเบบนี้ฉันละกลุ้มจริงๆ"แม่เอามือกุมขมับเเละนั่งลงบนโซฟา
"พ่อขา ให้ดรีมคุยบ้างสิคะ"น้องดรีมทำปากย่นเเบบไม่พอใจ
"จ้าๆ น้องดรีมจะคุยอะไรกับพ่อหรือคะ"ผมวางน้องดรีมลงข้างๆเเม่ที่ทำท่างอล เเละนั่งลงข้างๆ
"น้องดรีมคิดถึงพี่ซินค่ะ เมื่อไรน้องดรีมจะได้เจอพี่ซินซักที"น้องดรีมเกาะเเขนผมเเล้วพูด ผมเหลือบไปมองแม่ที่ทำท่าเหมือนไม่สนใจ
"เฮ้อ น้องดรีม เราคงไม่ได้เจอพี่ซินของน้องดรีมเเล้วล่ะ เพราะคุณย่าคงไม่ยอมให้เราเจอกัน"ผมพูดทำหน้าเศร้า น้องดรีมทำหน้าตกใจเเล้วหันไปหาย่า
"คุณย่าขา คุณย่าอย่าใจร้ายนะคะ คุณพ่อกับพี่ซินรักกันนะคะ คุณย่าจะห้ามให้เขารักมันไม่ดีนะคะ"น้องดรีมทำน้ำเสียงได้เเก่เเดดมากเลยลูก ไม่รู้เอามาจากใครเเต่ผมเองพอได้ฟังถึงกับหลุดขำ
"น้องดรีม น้องดรีมไม่รู้จักความรักเเบบนี้น้องดรีมไม่เข้าใจหรอกว่าผู้ชายเขาห้ามรักกันเดี๋ยวโดนฟ้าผ่า"ย่ายังเถียงไม่เลิก
"น้องดรีมก็ไม่เห็นฟ้าจะผ่าตอนไหน พ่อกับพี่ซินก็ยังอยู่นี่คะ คุณย่านี่ ไม่ทันสมัยเอาซะเลย"น้องดรีมทำท่ากอดอกทำหน้าตูม เเม่ทำหน้าเหวอ
"เพราะเเกตาไนท์ ฉันไม่น่าปล่อยให้เลี้ยงหลานฉันเลย ดูดูเหมือนพ่อมันไม่มีผิดดื้อเหมือนกันจริงจริ๊ง"แม่พูดด้วยน้ำเสียงประชด
"ก็พ่อลูกกันก็เหมือนสิเเม่จะให้เมือนใครกันล่ะ"ผมพูดยิ้มๆเเละกอดน้องดรีม
"นะคะคุณย่า ให้พ่อกับพี่ซินรักกัน น้องดรีมรักพี่ซินด้วย พี่ซินน่ารักค่ะคุณย่าต้องชอบเเน่ๆ"น้องดรีมทำหน้าตาอ้อนย่าใหญ่ ผมเองก็รู้สึกแปลกใจที่น้องดรีมรู้เรื่องลึกซึ้งเเบบนี้ได้ยังไง
"เฮ้อฉันละกลุ้มจริงๆเล้ย มีลูกๆก็ดื้อ มีหลานๆก็ดื้อตามพ่อมันอีก ฉันไม่คุยด้วยเเล้วจะทำอะไรก็ทำ ฉันไม่อยากจะยุ่งอะไรเเล้วละย่ะ"แม่พูดเสร็จก็เดินหนีและทำหน้ายิ้มแบบหมั่นใส้ผม
"โธ่เเม่ เเม่เห็นสะใภ้เเม่เเล้วแม่จะรักเลยล่ะ"ผมหัวเราะกับน้องดรีม น้องดรีมหันมายิ้มจนเห็นฟัน
"ว่าเเต่น้องดรีมเอาคำพูดเเบบนี้มาจากไหนกันลูก"ผมว่าน้องดรีมคงไม่มีทางคิดอะไรเเบบนี้เองได้เเน่ๆ น้องดรีมยิ้มเเบบร่าเริ่งเเละพูดเต็มปากเต็มคำ
"อาบรีส เทรนหนูมาเองค่ะ"
แล้วน้องดรีมก็ยิ้มจนเห็นฟัน ........................ ฮึ่มไอ้บรีส!!
............................
การรอคอยมันเป็นสิ่งที่ทรามาณที่สุด และยิ่งเรารอคอยใครบางคนที่เรารักมันยิ่งทรมาณเป็นร้อยๆเท่า
แม่ของซิน นั่งอยู่เบื้องหน้าของผม ผมขอร้องให้ทรายชวนแม่ของเธอออกมาทานข้าวนอกบ้านเเละผมต้องการที่จะคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว แม่ทรายทำหน้าหยิ่งเเละเชิดใส่ทันที ที่เห็นผม
"มีธุระอะไรมิทราบ" แม่ซินจีบปากถามผม
"คุณแม่"ผมยิ้ม เธอหันกลับมาถลึงตาใส่ผมทันที
"ฉันไม่ใช่เเม่เธอย่ะ"แม่ซินเชิดหน้าใส่
"แต่ตอนนี้คุณก็อยู่ถานะ เเม่ยายเเล้วนี่"ผมพูดในแบบฉบับของผมแต่มันคงจะทำให้เธอไม่พอใจ อย่างเเรง
"ฉันไม่ยอมรับ"
"แต่คุณก็รับสินสอดไปแล้วนะ ซินก็จดทะเบียนสมรสเองด้วยถึงเเม้ว่าจะไม่ใช่ชื่อซินก็เถอะ คุณน่าจะรู้นะว่าใครเป็นคนช่วยฉุดคุณขึ้นมา"ผมยิ้ม เเม่ซินหน้าเสียขึ้นมาทันที
"นี่เธอจะขู่ฉันหรอ"เธอทำน้ำเสียงไม่พอใจ
"ผมไม่ได้ขู่เเค่อยากให้คุณรู้ไว้ ว่าคนที่ช่วยคุณคือใคร หรือคุณจะเถียงว่าทุกอย่างที่คุณได้มามันไม่ใช่สิ่งที่ผมช่วยไว้"
"ใช่ฉันยอมรับก็ได้ เเต่เธอทำให้ลูกฉันเกือบตาย ฉันไม่ยอมยกลูกฉันให้เธอหรอก"เธอพูดใส่อารมณ์เต็มที่จนโต๊ะข้างๆที่อยู่ห่างพอสมควรหันมามอง
"นั่นเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆผมขอโทษคุณ ที่ทำให้ซินเป็นแบบนี้ จะให้ผมขอขมาคุณก็ได้เเต่คุณก็น่าจะรู้ว่าผมเเละซินเรารักกัน"แม่ซินเงียบไปชั่วอึดใจเเล้วยิ้ม
"ฉันรู้ รู้ดีสิ เธอรู้ไหมวันๆลูกฉันไม่ทำอะไรนอกจากจะนั่งเหม่อคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนดูเหมือนจะกลายเป็นคนเก็บกดไปเเล้ว ฉันเองก็สงสารลูกฉันนะที่ทำแบบนี้"สีหน้าเธอดูอ่อนลงทันทีที่พูดถึงซิน
"คุณก็ยกลูกคุณให้ผมสิ จะให้ผมทำอะไรผมก็ยอมทั้งนั้น ขอให้คุณเปิดใจยอมรับเรื่องของผมกับซิน นี่ผมไม่เคยยอมใครขนาดนี้เลยนะเนี่ย"ผมพูดเหมือนจะหลงตัวเอง เเม่ซินทำหน้าหมั่นใส้
"หึทำอย่างกับฉันจะยอมรับนายกับข้อเสนอพวกนี้นักแหละ...........................ฉันขอเเค่...............นำดอกไม้ธูปเทียนไปขอขมาพ่อของซินก็พอส่วนพวกเธอก็ไปขอขสมาพ่อเเละเเม่เธอ ส่วนฉันเธอก็น่าจะรู้นะว่าต้องทำไง ฉันละเบื่อที่จะเสวนาคุยกับเธอจริงๆ เฮ้อ" พูดเสร็จเธอก็ลุกเเละเดินออกไป ผมเองรู้สึกว่าหัวใจมันพองโตชอบกล อยากจะไปเอาลูกชายเขาใจจะขาด เเต่มันก็ยังทำไม่ได้เพราะต้องให้น้องดรีมรับการผ่าตัดเสียก่อน ทั้งๆที่ตอนนี้หัวใจมันเเทบจะออกมากระโดดโลดเต้นเเล้วก็เถอะ ผมก็ได้เเค่ทนเท่านั้น...
............................
"คุณพ่อคะน้องดรีมกลัว"น้องดรีมนอนจับมือผมเเน่น ผมเองก็จับมือน้องดรีมเพื่อให้กำลังใจ
"น้องดรีมต้องอดทนนะลูก ลูกต้องกลับมาเดินได้ อดทนนะลูกน้องดรีมหายเมื่อไร เราจะไปขอพี่ซินด้วยกัน"ผมยิ้มให้เธอเป็นครั้งสุดท้าย น้องดรีมยิ้มมีกำลังใจขึ้นมาก คุณหมอพาเธอเข้าห้อง
"ไอ้เทียน ความหวังของกูฝากไว้กับมึง เเล้วก็หมอเพื่อนของมึงนะ"ไอ้เทียนยิ้มให้เเละตบบ่าผม
"มึงเชื่อใจกู วันนี้เเหละกูจะเป็นพระเจ้าให้มึงเอง 55"มันหัวเราะจากนั้นก็เดินเข้าห้องผ่าตัดไป...........................
ผมนั่งรอความหวังอยู่หน้าห้องผ่าตัดพาวนาให้ทุกอย่างราบรื่น ดูเหมือนข้างในคงจะวิ่งวุ่นเเละกดดันไม่น้อยเหมือนกัน เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนผมใจสั่น ผมนึกถึงมะปรางเเละอ้อนวอนขอให้เธอคุ้มครองน้องดรีม จนในที่สุดไอ้เทียนมันก็โผล่ออกมา ผมลุกขึ้นทันทีเเละรอมันบอกผล มันทำหน้าเครียดจนผมใจหายเเละผมเกือบจะบ่อน้ำตาเเตกออกมา
"น้องดรีม................ปลอดภัย เล้วก็ ทุกอย่างราบรื่นว่ะ ยินดีด้วยเพื่อน"ไอ้เทียนยิ้มให้ผม ผมถึงกับโล่งอก
"ขอบใจวะเทียนกูขอบใจมึงมาก"ผมกอดไอ้เทียนเเละร้องไห้ออกมาด้วยความตื้นตัน
"เออๆ มึงต้องขอบใจเพื่อนกูต่างหาก ถึงการผ่าตัดมันจะประสบผลสำเร็จ เเต่นี่มันก็อีกเรื่องน้องดรีมยังต้องเข้ารับการบำบัดอีก หลังจากที่แผลผ่าตัดหายดีนะเว้ย โหยถึงกับบ่อน้ำตาเเตกอายเขาไหมละมึง บุญของกูใช่ไหมเนี่ยที่ได้เห็นน้ำตามึง"ไอ้เทียนพูดกลั้วหัวเราะ
"เออ ขอบใจว่ะไอ้เพื่อนรัก"ผมกับมันพูดคุยกันซักพักน้องดรีมก็ออกมา เเละถูกย้ายไปที่ห้องพักฟื้นเเต่ก็ยังอยู่ในความดูเเลของหมอตลอดเวลา เพราะกลัวว่าจะมีโรคเเทรกซ้อนขึ้นมาได้ ช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่ผมทุกข์ร้อนที่สุด เเละวิ่งวุ่นไปตามๆกันจนลืมวันเวลาที่ผ่านพ้นไปจนสิ้นเชิง.................
.....................
"พ่อคะ ทำไมพี่ซินไม่มาเยี่ยมดรีมเลย"น้องดรีมทำหน้าอ้อนใส่ผมอีกเเล้ว
"พ่อไม่ได้บอกพี่เขาเองเเหละดรีม พ่อกะจะพาน้องดรีมไปเซอร์ไพรซ์พี่เขาน่ะ ไม่ดีหรอ"
"ดีค่ะ ดีค่ะ น้องดรีมอยากวิ่งไวๆจัง"น้องดรีมทำท่าทางตื่นเต้น
"น้องดรีมเเหม ผ่าตัดเเล้วใช่ว่าจะวิ่งได้เลยซักหน่อยหนูต้องทำกายภาพบำบัดอีกนะ มันต้องใช้เวลาเป็นปีๆ ถ้าพ่อน้องดรีมยังโอ้เอ้เเบบนี้อีกนะ อาว่ามีหวังได้เเห้วกิน"หลิงที่โผล่เข้ามาเเละพูดกวนประสาทผมทันที
"อะไรหลิง พูดอะไรไม่สร้างสรรค์เลย"ผมพูดเเบบเคืองๆ
"ก็มันจริงไหมล่ะ รู้ไหม ซินโกรธพี่ใหญ่เลยเมื่อไรจะไปเคลียร์ให้มันจบๆไปซักที"ผมนิ่งเงียบ
"พี่ก็รอให้น้องดรีมหายก่อนนี่ไง พี่กำลังเตรียมตัวกันเเล้วเเกจะไปรู้อะไร แหมเข้าข้างเเต่ซินนะไม่เห็นเข้าข้างพี่เลย"ผมพูดเเบบน้อยใจ หลิงทำท่ากอดอก
"โหยพี่จะเตรียมอะไรหนักหนา หลิงเพิ่งจะไปหาซินนะ รู้ไหมซินซึมจนดูออกเลยตอนนี้ คอยดูนะเดี๋ยวหลิงจะเเย่งเอามาเป็นของๆหลิงซะเลยนิ่"
"หึ เเกไม่โดนเตะซักทีเเล้วไม่รู้สึกใช่ไหมห๊ะหลิง"ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่หมั่นใส้ เเละทำท่าเกาขาตัวเอง
"แหม อำนิดอำหน่อยทำเป็นโกรธโธ่ ถึงหลิงจะไม่จีบ คนอื่นเขาก็อยากที่จะได้ซินกันทั้งนั้นเเหละไม่เหมือนใครบางคนมัวเเต่ลีลา อายุก็เข้าเลขสามเเล้วยังจะท่ามากอีก จะจีบเด็กทั้งทีท่ามากแบบนี้สมควรเเล้วที่จะหลุ..................เหวอ"หลิงร้องเสียงหลงทันทีที่ผมจะเข้าไปเตะมันจริงๆ ให้ตายสิพูดมากจริงๆเลยไอ้คนนี้
"ชิ๊ เอะอะ อะไรก็ใช้กำลังไปดีกว่า" หลิงแลบลิ้นใส่ผมมทันที ที่หลุดรอดจากการเจ็บตัวไปได้
"พ่อคะ เเล้วตกลงเราจะกลับบ้านเมื่อไร เเล้วพ่อจะพาพี่ซินกลับบ้านเมื่อไรคะ"น้องดรีมเงยหน้าขึ้นถามผม ผมยิ้มให้น้องดรีม
"ทันทีที่หนูออกจากโรงพยาบาลค่ะ".............
.................................
"ไอ้บรีสกูถามจริงๆเหอะเเบบนี้มันจะได้ผลจริงๆหรอวะ"ผมถามด้วยความไม่มั่นใจในตัวเองซักเท่าไรนัก
"เออมึงเชื่อกูร้อยทั้งร้อยซินหายโกรธมึงชัวร์"ไอ้บรีสทำท่ามั่นใจยืดอกความชัวร์ในความคิดของมัน
"เเล้วถ้าไม่หายโกรธละวะกูจะทำยังไง"ผมปรึกษามันอีกทีเพราะไม่มั่นใจเลยจริงๆ
"ไอ้นี่นิ่ ชีวิตมึงไม่เคยจีบใครเลยหรือไง....................เออ กูลืมไปมึงไม่เคยจีบใครนอกจากเขาจะประเคนตัวให้มึงเอง"ไอ้บรีสทำท่าประชดจนผมอดถีบมันไม่ได้
"เชี่ย กูพูดเล่นเเค่นี้ถึงกับถีบเลยหรอ"มันทำท่ากระฟัดกระเฟียดใส่จนผมอยากจะถีบมันอีกที
"กูซีเรียสนะ มึงเข้าใจไหม นี่กูปรึกษามึงเพราะกูเห็นมึงเป็นเพื่อนหรอกนะ เออเดี๋ยวกูไปขอให้ไอ้ต้นช่วยก็ได้วะ"ผมพูดงอลใส่มัน
"กูว่ามึงไปขอไอ้ต้น เเม่งยิ่งแห้วเเดกกว่าเดิมอีก"
"ความคิดมึงดีว่างั้นเหอะ"ผมถามประชด มันยกยิ้มมุมปากเเล้วยืดอกมั่นใจ
"ไม่ลองจะรู้หรอวะ"
........................
-
ซินนี่ยังไงอ่ะ ทำตัวนิสัยผู้หญิงมาก
-
o18 พี่ไนท์ทำทุกอย่างเพื่อซินนะ หายงอนเถอะ
-
เฮ้อออ เหนื่อย(ใจ)แทนทั้งคู่
-
คนเขียนขยันอัพมาก o13
ส่วนคอมเม้นของตอนนี้ ขอตบพระเอกแล้วกัน :beat: :z6:
ส่วนนายเอกก็ยังคงน่ารำคาญเหมือนเดิม :laugh:
-
แล้วทำไมไนท์ทำแบบนั้นกันนะ แล้วทำไมไม่มาพูดคุยบอกกล่าวอธิบายกับซินนะไนท์
-
สู้ๆๆครับไนท์
เพื่อความสุขของครอบครัว
เอาซินกลับมาให้ได้น่ะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เอาใจช่วยพี่ไนท์ล่ะกัน
-
ไนท์ยอมทำทุกอย่างเพื่อซิน
-
รอคอนต่อปายยยย
-
รอนะ ต้องเอาชินกลับมาให้ได้
-
ไนท์นี่ไม่ได้ดั่งใจเลยอ่ะ :m16: เอาแต่รอเวลา ยื้อเวลาไปเรื่อยๆเนาะคนเรา :z3:
ถ้าซินทำใจได้แล้ว ตัดแกขาดแล้ว ฉันจะสมน้ำหน้าให้ :o211:
ส่วนซิน ก็สาวแตกมากขึ้นทุกวันๆเลยนะนี่ งอนเว่อมากกกก :m26:
-
:z3:
ลีลา ท่าเยอะ เหมือนที่หลิงว่าจริงๆ555
อดเปรี้ยวกินหวาน สู้
-
พี่ไนท์จะทำอะไรวิธีไหนก็ขอให้ซินหายโกรธ มารักมาหวานกันดีกว่า
-
ซินจ้ะ นิสัยผู้หญิงไปเปล่า ^^
อย่าลืมสิว่าตัวเองเป็น ผู้ชาย น๊าาา
-
ซินงอนนานนะ เล่นตัวยาวยาว
-
:m31: :m31: :m31:
-
ถ้าอยากมีความสุข เราก็ต้องหันมาคุยกันนะ
แล้วเมื่อไหร่ พี่ไนท์จะไปหาซิน
แล้วเมื่อไหร่ ซินจะหายงอน
โตแล้วนะเรา 5555
-
ฮ่าๆ งอนนานไม่ดีนะน้องซิน
รีบๆเคลียร์กันเข้า
-
พยายามกันหน่อยนะ
-
:a5: อ๊ากกก มะไรจะไปง้อซินซักที
สงสารซินอ่ะ :monkeysad:
-
ยัยปรายตายแล้วใช่มั้ย ?
เยส ๆ :m4:
-
o8 ท่าเยอะจริงเชียวพี่ไนท์ ระวังน๊าแห้วจะมารอท่า แล้วจะสมน้ำน่าเลยคอยดู :m12: :m12:
-
น้องดรีมหายแล้ว ดีจัง :a11:
-
อย่าแกล้งซินอีกนะ ซินเล่นตัวหน่อยเลย
หมันไส้พี่ไนท์
-
ไม่ได้อ่านวันสองวันตามเก็บกันเลยทีเดียว
ขยันอัพจังเลยค่ะ น่ารักอ่า อิอิ
เอาใจช่วยพี่ไนท์
แหม่ พี่บรีสเขาเทรนน้องดรีมมาดีจริงๆ
-
คนนึงก็สาวเชียว คนนึงก็ท่าเยอะ
-
รอลุ้น ซินยกทษห้ถอศร้กันมยอเเล้ว
-
รู้สึกเหนื่อย กับซิน และพี่ไนท์
:เฮ้อ:
-
พี่ไนท์รีบไปง้อซินนะ จะได้แฮปปี้ๆกันซะที
-
พี่ไนท์ไปง้อน้องซินได้แล้ว
-
บทบาทที่14
"พ่อบวชพระดีไหมทราย" จะพิมพ์ว่า แพร รึเปล่า??
แล้วก็ คำว่า ฆ่าตัวตายด้วยนะ
ลุ้นๆๆๆ จะ ง้อ ยังไง เอ่ย
มาต่อๆๆๆๆ
-
จะว่าไปพี่ไนท์แหละทำไมถูก
:m16:
บอกว่ารักน้องซินแต่ทำไมไม่สนใจความรู้สึกน้อง
บอกว่าแต่งงานแล้วแต่ทำไมไม่ให้น้องเป็นคู่คิด
มีอะไรก็ไม่บอก เอาแต่พูดว่าทุกอย่างทำเพื่อซิน
แค่รักษาน้ำใจซิน พี่ยังทำไม่ได้เล้ย
นับประสาอะไรจะมาปกป้องดูแล เชอะ!!!
:a14:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:กอด1:
-
แอบหมันไส้ไนท์เบาๆ
แช่งให้แห้วดีไหมเนี้ย(?)
-
ไนท์ทุ่มทุนเยอะนะนี่
ซินจ๋า เข้ามาหวานๆ กันเถอะ
กดบวกปล่อยเป็ดรอซิน
-
พี่ไนท์รีบกลับไปง้อซินเร็วเลยยย
-
บทบาทที่15
"ทรายเมื่อไรเธอจะเอาเอแคร์ร้านนั้นมาให้ทานบ้างอ่ะนานเเล้วนะ"ผมถามทรายขณะที่ทานข้าวเช้ากัน วันนี้เป็นอีกวันที่ผมต้องไปบริษัท
"อยากทานหรอ เดี๋ยวสั่งให้ก็ได้อยากทานเหมือนกัน ก็รออยู่เนี่ยว่าจะอยากเมื่อไร"
"อ้าวเเล้วทำไมไม่ไปซื้อจะรอซินทำไม"ทรายทำหน้าลอกเเลก หลายวันมานี่ ความรู้สึกโกรธทรายเริ่มเบาบางลง เพราะยังไงทรายก็ยังเป็นพี่สาว ผมก้มหน้าทานข้าวต่อเเละไม่สนใจอะไรมาก
"เดี๋ยวจะโทรไปสั่งมาให้น่ะ ดูทำหน้าเข้าสิ"ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำหน้าเเบบไหน
"เปล่าก็เเค่รู้สึกเซ็ง เพราะเดี๋ยวต้องไปเจอลูกค้า"ผมพูดไปตามความจริง
"ลูกค้า? ทำไมทรายไม่เห็นรู้เรื่องเลยอ่ะ"ทรายทำหน้าเเปลกใจ
"จริงๆ เเล้วพี่ออมสินเขาต้องไปน่ะ เเต่แกไม่สบายเลยวานให้ซินไปแทน"ผมนึกถึงพี่สินเมื่อวานที่ใบหน้าเเดงก่ำด้วยพิษไข้ เเละผมเองที่เป็นคนแบกเเกกลับบ้านด้วยความยากลำบาก
"เเล้วลูกค้าคนไหนล่ะซิน ใช่คุณไอซ์หรือเปล่า"ผมส่ายหัว
"เปล่า คุณโอม"ผมพูดเสียงเรียบ
"คุณโอม! แกไม่ต้องไปเลยซิน เดี๋ยวหาคนอื่นไปแทน"ทรายทำหน้าตกใจ ผมหัวเราะ
"บ้าหรือเปล่า ถ้าไม่ไปเองเเล้วซินจะอธิบายให้ลูกค้าได้ไง เเบบ ซินกับพี่ออมเป็นคนคิดกันนะ ให้คนอื่นอธิบายมันจะเข้าใจอะไร ไปละอิ่ม"ผมลุกเเละเดินหนีออกมาทันที
"อ้าวรอด้วยซิ ขี้เกียจขับรถนะ"ทรายบ่นมาตามหลัง ผมขับรถไปส่งทรายที่บริษัทใหญ่ ส่วนตัวผมก็ขับรถต่อไปที่บริษัทลูกที่ผม เเละไอ้เสกเพิ่งจะร่วมกันเปิดได้ไม่นานมานี่เอง เเต่รู้สึกมันจะประสบผลสำเร็จได้มากกว่าที่คิด
"ซินมาช้าว่ะ ลูกค้ามึงรออยู่นานละ"ไอ้เสกโบ้ยหน้าไปทางห้องประชุมผมยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา
"กูว่ากูมาเร็วเเล้วนะ"ผมถามไอ้เสก มันยักไหล่
"ไม่รู้ว่ะ มึงเข้าไปเหอะรอนานละ"ผมพยักหน้า
"ออ ลืมเดี๋ยววันนี้กูต้อง ไปจัดเตรียมดูสถานที่ คงไม่เข้าซักสองสามวัน ถ้าเขาอนุมัติ มึงก็โทรมาบอกกูเเล้วกัน"
"เออ จะไปเที่ยวรอก็บอกมาเถอะ ไม่ต้องเอางานมาอ้าง"ผมเเอบเน็บมัน ไอ้เสกหัวเราะเเละเดินเข้าห้องประจำตำเเหน่งของมัน
"สวัสดีครับคุณโอม"ผมยกมือไหว้ทักทาย คุณโอมที่เห็นผมก็รีบรับไหว้เเละยิ้มให้ผม เเบบออกนอกหน้า
"สวัสดีครับน้องซิน พี่มาเร็วไป ขอโทษนะครับ ว่าเเต่น้องซินทานข้าวหรือยัง"
"เรียบร้อยเเล้วละครับ เเต่คุณมาซะเร็วเเบบนี้มันทำให้ผมเสียหน้านะครับ"ผมพูดไปตามความรู้สึก เพราะไม่ชอบให้ลูกค้ามารอเท่าไรนักเพราะมันเป็นการเสียมารยาท
"โอย ไม่ต้องคิดมากหรอกน้องซิน พี่คนกันเองที่พี่มาเร็วพี่อยากเห็นหน้าน้องซิน เอ้ยไม่ใช่อยากเห็นตัวอย่างโฆษณาที่พี่ต้องการนะครับ"คุณโอมยิ้มหวานใส่ผมจนผมขนลุก ผมได้เเต่ยิ้มเเหยๆ
"เอ่อ งั้นผมจะอธิบายเเล้วนะครับ"คุณโอมพยักหน้าหงึกๆ พร้อมกับยิ้มจนตาหยีใส่ผม ผมหยิบบอร์ดที่เลขาส่งให้ก่อนจะเริ่มอธิบาย ฉากที่จะให้ทำโฆษาณา หัวข้อก็คือ บ้านในฝัน ผมอธิบายให้เขาฟังเเละบรรยายสถานที่ๆจะต้องใช้หลักๆนั่นก็คือบ้านของลูกค้า คุณโอมทำธุระกิจเกี่ยวกับบ้านจัดสรร ที่เพิ่งจะสร้างเสร็จเเละต้องการให้ผมทำโฆษาณาให้เพื่อโปรโมท ทันทีที่ผมอธิบายเสร็จสรรพ
"อนุมัติ น้องซินนี่เก่งจริงๆ อธิบายให้พี่ฟังจนพี่เห็นภาพขึ้นมาเลย"คุณโอมตบมือให้เเละกล่าวชมจนผมหน้าเเดง
"ขอบคุณครับ" ปกติจะมีพี่ออมสินมาช่วยด้วยเเต่พอมาวันนี้ต้องเจอกับลูกค้าตามลำพังเเละทำให้รู้สึกเกร็ง เเล้วยิ่งเป็นคุณโอม ที่ได้ฉายาว่า หัวงูเเบบนั้น มันยิ่งทำให้ผมประหม่าเเละไม่กล้าสบตาเชื่อมที่กำลังส่งให้ผม พอเสร็จเเละได้รับการอนุมัติเเบบนี้ ผมถึงกับโล่งอก
"ถ้าอย่างนั้น เราไปกินข้าวเที่ยงกันนะครับน้องซิน"มาเเล้วลูกตื้อ ผมยกนาฬิกาขึ้นมอง
"นี่มันยังเช้าอยู่นะครับ"ผมทำหน้าซื่อ แต่ดูท่าคนๆนี้จะไม่เลิกเอาง่ายๆ
"ถ้้างั้นก็ไปทานขนมกัน พี่รู้จักร้านอร่อยๆดังๆ เชื่อเลยว่าน้องซินต้องชอบ ขนมหวานต้องเหมาะกับหน้าหวานๆจริงไหมครับ"
"บังเอิญว่าผมไม่ชอบทานขนมหวาน"คุณโอมหุบปากลงเเละทำหน้าเจื่อนทันที
"ว้าเเย่จัง พี่อยากคุยกับน้องซินให้นานกว่านี้นะเนี่ย แต่ช่างเถอะเอาไว้วันหลังพี่จะชวนน้องซินนะครับ"คุณโอมยิ้มหวานใส่ผมอีกครั้ง
"คะครับ"ผมยิ้มเเหยๆ
"ถ้างั้น พี่กลับเเล้วน้องซินดูเเลตัวเองด้วยนะครับ"คุณโอมทำเสียงหล่อ จนผมขมวดคิ้วเเละยิ้มส่งท้ายกลับไป
ทำไมตัวเองต้องเจอลูกค้าประเภทนี้ด้วยนะเนี่ย ไม่ชอบเเต่ก็ยังจะเจอ สู้เจอลูกค้าผู้หญิงอย่างคุณไอซ์ซะยังจะดีกว่า พูดถึงคุณไอซ์ โฆษาที่เธอสั่งทำก็ใกล้จะเสร็จเเล้ว เเละคิวต่อไปคงเป็นคิวของคุณโอม คงต้องให้ไอ้เสกจัดการ และคุณโอมคงจะป้วนเปี้ยนมาที่บริษัทจนกว่าโฆษณาจะเสร็จ
วันนี้ผมเรียกประชุม เเละจ่ายงานให้ลูกน้องไปจัดการหานางเเบบเเละนายเเบบ ทุกคนเเบ่งหน้าที่กันเหมือนรู้งาน คนหกคน เพียงเเค่ดูงานก็เข้าใจเเละรับคำสั่งจากผมอย่างดี
"พี่ซิน หนูอยากได้เด็กน่ารักๆนะคะ พี่ซินพอจะหาให้หนูได้ไหมคะ"เเซนดี้สาวมั่นถามผมทันทีที่เเจงงานเสร็จ
"มีไหม มันก็น่าจะมีนะ เเต่ถ้าจะให้สมจริงพี่ว่า เราน่าเอายกครอบครัวมาเลยดีกว่า พี่ว่าความสัมพันธ์มันจะสื่อออกมาได้ดีกว่าที่ ที่เอานางเเบบนายเเบบ เเยกมา"เเซนดี้พยักหน้า
"บ้านคุณพิทักษ์ดีไหมคะ รู้สึกว่าบ้านหลังนั้นเขาดูดีกันทั้งบ้านเลยเเล้วก็ไม่เรืองมากด้วย"ผมนึกถึงคุณพิทักษ์ ที่เป็นลูกค้าของทราย คุณพิทักษ์เป็นคนอัธยาศัยดีเมื่อก่อนผมก็เคยเจอเขาในงานสังคมบ่อยๆ ดูเขาเป็นคนง่ายๆเเละไม่เรื่องมากอย่างที่เเซนดี้ว่า
"เดี๋ยวพี่จะให้พี่สาวพี่ไปดิวงานให้อีกที"เเซนดี้ยิ้มพอใจในความเห็นของตัวเอง
"คนอื่นไม่มีอะไรสงสัยใช่ไหม"ทุกคนส่ายหน้า
"โอเคงั้นเรา เเยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองก็เเล้วกัน"ผมบอกลาทุกคนก่อนจะเเยกย้ายกันออกไป เเต่ผมรั้งเเซนดี้ไว้
"มีอะไรคะพี่ซิน" เเซนดีทำหน้าเเปลกใจ
"วันนี้พี่มีอะไรจะขอให้ช่วยน่ะนะ"ผมยิ้มให้เธอ
............................
ผมรู้เรื่องว่าน้องดรีมได้รับการผ่าตัดเเละประสบผลสำเร็จเมื่อไม่กี่วันมานี่เองหลิงโทรคุยกับผมและบอกข่าวดีกับผมจนผมดีใจเเทบเนื้อเต้น
"ฮัลโหล หลิงน้องดรีมเป็นยังไงบ้าง"ผมโทรไปถามทันทีที่เลิกการประชุม
"น้องดรีมเเข็งเเรงขึ้นเยอะเเล้ว บ่นถึงซินด้วยนะ ซินจะมาเยี่ยมน้องดรีมไหม"
"ไปๆ ว่าเเต่....................คงไม่มีคนบ้าอยู่ที่นั่นใช่ไหม"
"บร้า ซินที่โรงพยาบาลธรรมดาไม่ใช่โรงพยาบาลบ้านะ"หลิงพูดกลั้วหัวเราะ
"ซินยังไม่อยากเจอคนบ้าบางคนอ่ะหลิง แต่ก็อยากไปหาน้องดรีม"
"โหยไม่ต้องกลัวหรอกเดี๋ยวหลิงจัดการให้"
"อืมงั้นเดี๋ยวอีกซักชม.กว่าๆก็คงถึง"
"จ้าๆ เเค่นี้ละกันเดี๋ยวหลิงต้องไปตรวจผู้ป่วยก่อน" พอผมวางโทรศัพท์ ผมก็ช่างใจอยู่ครู่ว่าจะไปดีไหม เเต่ความรู้สึกคิดถึงน้องดรีมนั้นมีมากกว่า
"พี่ซินจะไปหรือยัง เดี๋ยวเย็นนี้แฟนเเซนดี้ จะพาไปกินข้าวข้างนอกด้วย"แซนดี้เก็บของๆเธอเสร็จเเล้วเดินมาหาผม
"ปะ ไปเถอะเดี๋ยวพี่จะกลับมาส่งเเซนให้ไอ้เท็นไม่ทัน"พูดเสร็จผมก็นำหน้าเเละให้เเซนดีขึ้นรถ เเละผมก็ขับรถตรงมาที่ๆ โรงพยาบาลที่น้องดรีมพักฟื้น
.......................
"พี่ซิน พี่ซินจริงด้วย น้องดรีมคิดถึงพี่ซินจังเลย"น้องดรีมกอดผมเเน่นทันทีที่เห็นผม
"เป็นยังไงบ้างน้องดรีม"ผมลูบหัวเธออย่างเอ็นดู น้องดรีมยิ้มเเป้น
"น้องดรีมคิดถึงพี่ซินทุกวันเลย อยากเจอพี่ซินเร็วๆน้องดรีมเหงาค่ะไม่มีใครเล่นกับน้องดรีม ว่าเเต่พี่ซินตัดผมหรอคะ"น้องดรีมสำรวจผมใหญ่
"คร้าบ หล่อไหมละน้องดรีม"น้องดรีมพยักหน้าหงึกหงัก
"หล่อค่ะ เเล้วพี่คนสวยๆข้างหลังนั่นใครคะ"น้องดรีมชี้ไปที่เเซนดี้จังหวะเดียวกัน หลิงกับพี่ไนท์ก็เข้ามาพอดี ผมแกล้งทำเป็นไม่เห็นเเล้วดึงเเซนดี้เข้ามาใกล้
"นี่พี่เเซนดี้ครับสวยไหม"น้องดรีมพยักหน้า
"สวัสดีค่ะ นี่สำหรับน้องดรีมค่ะ"เเซนดี้หยิบตุ๊กตาหมีที่เธอเเวะซื้อฝาก พอเธอรู้ว่าผมจะพาเธอมาเยี่ยมเด็ก
"ขอบคุณค่ะ"น้องดรีมรับตุ๊กตาเเละยิ้มแป้นใส่
"น้องดรีมน่ารักจังเลยเนอะพี่ซิน ถ้าเธอไม่ป่วยแซนดี้คงเอามาเป็นนางเเบบเด็กเเล้วนะคะเนี่ย"ผมพยักหน้าเห็นด้วย
"ซิน มาไวจัง หลิงนึกว่าจะมาช้ากว่านี้ซะอีก"หลิงพูดเเทรกขึ้นมาทันที เธอเดินเข้ามาใกล้ผม ผมมองไปทางพี่ไนท์ที่กำลังทำหน้ายุ่ง ไม่กล้าสบตาผมเลยทำเป็นไม่สนใจ
"พอดีรถไม่ติดนะหลิง ว่าเเต่ทานข้าวเที่ยงหรือยัง ซินกับเเซนดี้กำลังจะไปหาซื้ออะไรทานอยู่พอดี"หลิงมองแซนดี้เเบบเหวอนิดๆ เเซนดี้ยิ้มหวานและพยักหน้าทักทาย
"ออ ไปสิไป เเล้วจะลงไปทานที่โรงอาหารใช่ไหม งั้นพี่ไนท์เฝ้าน้องดรีมนะ"หลิงหันไปสั่งพี่ไนท์ที่ยืนกอดอกมองผมเขม็ง
"ไม่เฝ้า น้องดรีมอยู่กับพยาบาลก็ได้ ใช่ไหมลูก"พี่ไนท์หันไปถามน้องดรีม น้องดรีมพยักหน้าหงึกๆ เเละกำลังเล่นกับตุ๊กตาหมีของเธอที่ได้มาหมาดๆ คงจะไม่สนใจอะไรเเล้วล่ะตอนนี้
"เห็นไหมดรีมอยู่ได้ จะไปทานข้าวก็ไปเดี๋ยวจะเลี้ยง"
"โอ้ว้าว นานๆทีจะเลี้ยงนะเนี่ยบุญจริงๆ"หลิงอุทานเสียงเบากลัวพี่ไนท์จะได้ยินผมหัวเราะนิดหน่อย หลิงยิ้มเขินๆให้กับเเซนดี้เพราะเธอทำหน้าตลกจนแซนดี้ขำไปด้วย
"ระหว่างที่ลงจากลิฟเเซนดี้กับหลิงก็คุยกันตามประสาผู้หญิงด้วยกัน เเต่หลิงมันจะซักถามเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวซะมากกว่า ส่วนผมกับพี่ไนท์ยืนคู่กัน ผมหันหน้าไปอีกทางเเละสนใจเเต่เลขที่ไล่ลงเรื่อยๆ พอลิฟเปิดผมที่กำลังจะก้าวขาเดินจู่ๆ พี่ไนท์จะจับมือผมไว้เเน่น ผมตกใจเล็กน้อยเเละพยายามจะเอาออก
"พี่ทำอะไร"ผมถามเสียงเเข็ง พี่ไนท์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"แซนดี้ แซนดี้ หลิงรู้จักร้านเค๊ก อยู่ร้านนึงอร่อยมาก................หลิงพาไปทานนะ นะ"หลิงกอดเเขนเเซนดี้เเละรั้งไว้
"เอ่อ แซนดี้ก็อยากไปค่ะเเต่พี่ ซิน"แซนดี้หันมาเหมือนจะขอผม
"โอ๊ย พวกผู้ชายเขาไม่ชอบหรอกเเซนดี้ เดี๋ยวเราเเยกไปทานเค๊กเเล้วค่อยกลับมาเจอกันก็ได้ปะ ปะ"
"ค่ะ ๆ ๆ"แซนดี้หันมาทางผมเเล้วทำท่าเหมือนโบกมือลาก่อน อุตส่าห์เอามาเป็นไม้กับหมาซักหน่อยนะเเซนดี้ หลิงลากเเขนเเซนดี้ไปอย่างจำยอม
"เดี๋ยว อ๊ะ"ผมที่กำลังจะค้าน เเละรีบตามจู่ๆพี่ไนท์ก็ฉุดไว้
"จะไปไหน"พี่ไนท์ถามเสียงดุ ผมหันมามองตาเขม็ง เเล้วสะบัดมือจนหลุด
"ยุ่งอะไรด้วยล่ะ" เเล้วผมก็เดินหนี ไปกินข้าวคนเดียวก็ได้วะ เซ็งจริงๆ
"หึ ไหนว่าหิวข้าวไง"
"ใครบอกหิวละ เเล้วพี่เดินตามมาทำไม"ผมถามเสียงหงุดหงิด แต่ดูเขาจะไม่รับรู้เลยว่าผมรู้สึกโกรธเเค่ไหน
"เดินมาตาม หัวใจ"ผมหยุดเดินทันทีเเล้วมองพี่ไนท์ด้วยหางตา หึ จะเล่นไม้ไหนอีกละ ไอ้ซินคนนี้ไม่หลงกลง่ายๆหรอก
"เอาไว้พูดกับผู้หญิงของพี่เถอะ"ผมรีบเดินหนีทันที พี่ไนท์เดินตามมาเเละจับมือผมไว้เเน่น ทำให้ผมหยุดเดิน
"ทำยังไงดีละ พี่คงชอบผู้หญิงไม่ได้เเล้ว เเล้วพี่จะตามหาหัวใจพี่ได้ที่ไหน ซินช่วยบอกพี่ทีสิ"พี่ไนท์ยิ้มเเละยื่นหน้าเข้ามาถาม จากอารมณ์หงุดหงิด กลายเป็นผมหน้าเเดงขึ้นมาทันที จะเขิลทำไมเนี่ย
"ทำตัวเอง ช่วยตัวเอง"ผมผลักพี่เขาเบาๆ เพื่อให้ออกจากตัวรู้สึกว่าพวกผมจะโดนมองเเล้ว
"จะไปทานข้าวที่ไหน"พี่ไนท์ยิ้ม
"ไม่รู้ ไม่คุ้นที่ พาไปสิ"ผมตอบเสียงห้วนใส่ เเละทำท่าจะดึงผมให้เดินตาม
"ปล่อย"พี่ไนท์หันมามองเลิกคิ้ว
"ปล่อยสิ................คนอื่นเขามองผมอาย"ผมบอกเเละก้มหน้างุด พี่ไนท์หัวเราะ เเต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือผมอยู่ดี.....
....................
ผมนั่งอยู่ในร้านอาหารเเห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก ผมสั่งอาหารเเละทานโดยที่ไม่สนใจคนที่กำลังมองอยู่ตลอดเวลา
"หิวขนาดนี้เลยหรอ"พี่ไนท์ถามเเละจ้องอยู่เเบบนี้
"ก็เห็นอยู่เเล้วไม่ทานหรือไงละ รีบๆทานสิ"ผมว่าใส่พี่ไนท์หัวเราะ เเต่ก็ยังละเลียดทานอยู่ได้
"ถ้าผมทานหมดก่อนผมไม่รอนะ"ผมขู่ เเต่พี่ไนท์ทำหน้าตาลอยเหมือนไม่ได้ฟัง
"ก็พี่อยากอยู่กับซินนานๆ"พี่ไนท์พูดจนผมค้าง
"ไม่เชื่อ"ผมตอบเสียงห้วน
"ทำไมละ"พี่ไนท์ถามอีก เเต่ผมได้เเต่เงียบ ทำไม? ยังจะถามอีกหรอ ไม่มาหาเป็นเดือนๆ โกหกอะไรผมไว้ต่างนาๆ จะให้ผมเชื่อได้ไง
"พี่ทำอะไร ให้ผมเชื่อใจพี่ได้บ้างล่ะ"ผมถามกลับพี่ไนท์ยิ้ม นิดหน่อย
"ไม่มี"ตอบหน้าตายมาก ผมเสหน้าไปอีกทางไม่อยากมองหน้าเลยจริงๆ
"พี่ขอโทษ............." คำขอโทษของพี่ไนท์ เป็นน้ำเสียงที่อ่อนมาก ทำให้ผมรู้ว่าเขายอมรับผิดจริงๆ เเต่พี่เขาสมควรโดนบ้าง
"ถึงพี่ขอโทษตอนนี้ก็สายไปละ"ผมรวบช้อนเเละมองหน้าพี่ไนท์ตรงๆ
"ผมกับเเซนดี้เราเป็นเเฟนกัน ชัดเเมะ"ผมยิ้มเลิกตาทำหน้ากวนๆใส่ พี่ไนท์ทำหน้ายุ่งเเละมองผมนิ่ง
"พี่ไม่เชื่อหรอก"พี่ไนท์พูดเสียงเเข็ง
"ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่เสียใจที่ผมไม่ได้ระ.........."............................เหมือนชีวิตถูกโดนสูบ โลกเหมือนกลับด้าน หน้าผมมืดเเละชาขึ้นมาทันที เหมือนอะไรบางอย่างมันถูกตรึงเอาไว้อยู่กับที่ พี่ไนท์ผละริมฝีปากที่ประกบจูบผมเมื่อครู่เเล้วยิ้ม
"เห็นไหม เนี่ยน่ะหรอจะบอกไม่ได้รัก"พี่ไนท์ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผมจนผมหน้าเเดงเเละอาย คนทั้งร้านที่กำลังมองพวกผมอย่างเหวอๆเเละเริ่มซุบซิบกัน
"พะ พี่ ฮึ่ย นิสัยเเย่ที่สุด"ผมชกเข้าดั้งพี่ไนท์ทันที ความรู้สึกชั่ววูบเหมือนมีอะไรบางอย่างมันเเว๊บเข้าสู้สมอง เเล้วมันก็หายไป พี่ไนท์เอามือกุมจมูกจนทำให้ผมนึกถึงใครบางคน
"สมน้ำหน้า"แล้วผมก็เดินหนีออกจากร้าน
"ดะ เดี๋ยว" ผมไม่รอให้พี่ไนท์ตามผมทัน ผมรีบโบกรถเเท๊กซี่เเละกลับโรงพยาบาลทันที
ไม่จริงน่า มันไม่น่าใช่ มันต้องไม่ใช่ ผมกัดฟันเพื่อใช้ความคิดๆเรื่องบางอย่างในสมัยเด็ก ซึ่งมันนานมากจนผมลืมไปแล้ว พี่ไนท์..............เหมือนไอ้บ้าคนนั้นจริงๆ.............
.............................
"พี่ซินขา ทำไมกลับเร็วจังคะ"น้องดรีมเห็นผมก็ถามผมด้วยใบหน้ายิ้มเเย้ม น้องดรีมกำลังทานข้าวอยู่พอดี
"พอดีพี่ซินคิดถึงน้องดรีมนะครับ"ผมยิ้มให้เธอ
"คุณครับเดี๋ยวผมจัดการเอง"ผมบอกพยาบาลที่กำลังเตรียมข้าวให้น้องดรีม เธอพยักหน้าเเละหลีกให้ผมทันที
"พี่ซินเป็นอะไรคะหน้าเเดงๆ"น้องดรีมย่นหน้าถามผม
"หน้าพี่เเดงหรอน้องดรีม"ผมถาม ไม่รู้ตัวเองเลยจริงๆ
"แดงคะ แดงแป๊ดเลย พี่ซินไปทำอะไรมาคะ"น้องดรีมยังซักไม่เลิก
"เอ่อ พี่ซินร้อนน่ะน้องดรีมหน้าก็เลยแดงเดี๋ยวพี่ซินเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่าน้องดรีมทานไปก่อนนะ" ผมตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำเเละสำรวจตัวเอง หน้าผมเเดงจริงๆเเดงอย่างที่น้องดรีมว่า พอยิ่งคิดถึงพี่ไนท์ในฉากนั้นมันยิ่งทำให้ผมหน้าเเดงเข้าไปใหญ่ คนบ้าอะไรเอาเเต่ใจตัวเอง ทำอะไรไม่อายชาวบ้านเลย เเล้วจูบตอนนั้นมันน่าจูบซะที่ไหน ผมสะบัดหัวเเละพยายามสงบสติอารมณ์ ที่มันคุอยู่ในใจเเละพยายามทำตัวเองให้เป็นปกติเพราะถ้าหลิงเห็นคงได้ล้อผมแน่ๆ
"นี่ไงคะพ่อ หน้าพี่ซินเเดงแป๊ดเลยไม่สบายหรือเปล่าก็ไม่รู้"ผมถึงกับชะงักทันทีที่เห็นพี่ไนท์น้องดรีมเขย่าเเขนพ่อของเธอเเละชี้มาทางผม พี่ไนท์ทำหน้ายิ้มเเล้วเดินมาทางผม
"อายถึงขนาดต้องหนีหรือเลยหรอ"พี่ไนท์เข้ามาใกล้เเละยิ้มเจ้าเลห์ใส่
"อ้า เค๊กร้านนี้อร่อยจริงๆค่ะคุณหลิง วันหลังเราต้องมาทานกันใหม่นะคะ"แซนดี้เปิดประตูพรวดเข้ามาจนผมตกใจรีบผลักพี่ไนท์ให้ไกลตัว
"อ้าว พวกพี่ทำไมทานเร็วจัง"หลิงทำหน้าเเปลกใจหรือว่ารู้อะไรอยู่ในใจไม่รู้เเล้วถามแบบงงๆ
"ก็ไม่ได้ไปทานไกล พวกเธอน่ะเเหละรู้สึกจะดี๊ด๊าเหลือเกินนะ"พูดเสร็จพี่ไนท์ก็เดินกลับไปหาน้องดรีมเเละ เข้าไปป้อนข้าวน้องดรีมเอง
"อาหลิงคะ พี่ซินไม่สบายอาหลิงตรวจพี่ซินให้หน่อยค่ะ"โถน้องดรีมที่เเสนน่ารัก ห่วงพี่ซินน้อยกว่านี้หน่อยก็ได้นะเนี่ย
"เอ๋พี่ซินไม่สบายหรอคะ เมื่อซักพักเเซนดี้เห็นพี่ยังดีๆอยู่เลย................หรือว่าติดไข้พี่ออมสินเเน่ๆ"แซนดี้ทำหน้าคิดออกเเละตามน้ำเขาไปจนผมกุมขมับ พี่ไนท์ยังมีหน้ามานั่งหัวเราะผมอีก หลิงก็นึกว่าผมเป็นไข้จริงๆรีบลากผมไปตรวจ
"หลิง นี่เธอแกล้งเราใช่ไหม"ผมถามหลิงแบบงอลๆ
"เปล่าน๊าหลิงไม่รู้เรื่อง"หลิงทำหน้าตาย
"เหอะให้มันจริง ไม่งั้นซินงอลจริงๆด้วย"หลิงทำหน้าตกใจเเล้วเกาะเเขนผม
"เราเปล่าน๊า เราไม่ได้เเกล้งซินน่าจะรู้จักหลิงดีนี่นา ว่าหลิงเป็นคนยังไง ฮึก ซินใจร้ายไม่เชื่อใจหลิง"หลิงทำหน้าเบะเหมือนจะร้อง ผมส่ายหัวเเละเคาะหัวเธอเบาๆ
"ยัยต๊อง"
.................
ในช่วงเวลาที่กำลังเยี่ยมน้องดรีมผมพยายามเอาตัวเองให้ออกห่างพี่ไนท์เเละพยายามทำให้ตัวเองอยู่ใกล้เเซนดี้ที่สุด เเซนดี้ก็เหมือนรู้งาน เธอติดผมเเจเเละพยายามคุยเล่นกับหลิงจนพี่ไนท์เหมือนเป็นบุคคลที่ถูกลืม รู้สึกว่าเเซนดี้จะชอบน้องดรีมมากๆเธอ ให้กำลังใจน้องดรีมว่าถ้าขาหายเธอจะเอาน้องดรีมมาเป็นนางเเบบของเธอ น้องดรีมก็มีกำลังใจฮึดสู้เเละสัญญาไว้กับพวกผมว่าเธอจะหายดีในเร็วๆนี้ พอสายๆผมก็ลาหลิงเเละน้องดรีมกลับเพื่อพาเเซนดี้ไปส่งบ้านเพราะผมเองก็กลัวเเฟนเเซนดี้เขม่นเอา
"พี่ซินคนนี้น่ะหรอ ที่เขากำลังจีบพี่ซินน่ะ"แซนดี้ถามผมในขากลับ
"อืม"ผมพยักหน้า
"เเต่เเซนดูเหมือนเขาไม่เห็นจะทำท่าจีบพี่ซินตรงไหนเลยนี่คะ ออกจะขี้เก๊กเเล้วก็วางท่ามากๆเลย ตาดุด้วยอ่ะเวลาที่เขามองมา"แซนดี้ทำหน้าสยองเวลาที่ตัวเองถูกมองด้วยสายตาเเบบนั้น ซึ่งผมเองก็เคยเป็น
"เเต่เขาก็หล่อดีนะคะ พี่ซิน หล่อกว่าคุณโอมอีก เเต่รายนั้นน่ากลัวกว่าเพราะรู้สึกว่าจะเจ้าชู้สุดเหวี่ยง เเซนว่าท่าจะให้ดีพี่ไนท์ก็หล่อเหมาะกับพี่ซินนะคะ"แซนดี้พูดเองเออเองเสร็จสรรพ
"เหมาะตรงไหนเเซนดี้ไม่เห็นจะเหมาะ"ผมพูดเเบบไม่เข้าข้างตัวเองเท่าไรนัก
"โถ่พี่ซินก็ ตัวเองก็หน้าตาดีเเท้ๆ พี่รู้ไหมสาวๆเขาไม่กล้าจีบพี่ก็เพราะเขาไม่อยากเอาพี่มาเปรียบกับตัวเองน่ะสิ ใครเขาจะกล้าควงกับคนที่หน้าสวยกว่ากันละ"
"ยัยเเซน เดี๊ยะโดนหักเงินเดือน"ผมพูดขู่ แซนดี้ยิ้มแหย
"เเซนดี้เเค่ล้อเล่นเอง ก็มันเรื่องจริงอ่ะ"แซนดี้บ่นกับตัวเอง แต่ผมได้ยินชัดเเจ๋วจนหน้าหมั่นใส้ ยัยเด็กนี่จริงๆ คิดถูกหรือคิดผิดนะที่พามันมา
.................
พอไปส่งเเซนดี้เสร็จ ผมก็รีบตรงดิ่งกลับบ้านทันที และรีบขึ้นห้องเก็บของเเละรื้ออัลบั้มรูปต่างๆในสมัยเด็กซึ่งมีเป็นสิบๆเล่ม หนาๆที่พ่อผมชอบถ่ายไว้ เอาไวดูในยามคิดถึงวันเวลาเก่าๆ
"ซินทำอะไรน่ะลูก"เเม่เข้ามาถามผม ตอนที่เดินผ่านห้องพอดี
"ซินหารูปตอนเด็กอยู่น่ะเเม่"ผมพูดพลางเปิดหน้าดูรูปตอนเด็กๆ
"ตอนไหนละเผื่อแม่จะรู้"แม่เข้ามาถามเเละมองๆ
"ตอนประมาณเก้าขวบสิบขวบอ่ะเเม่ ตอนที่ซินถ่ายแบบโฆษณาอ่ะ"
"ออๆ นี่อัลบั้มนี้"แม่หยิบอัลบั้มสีแดงมาให้ผม ผมรีบรับเเละเปิดดูทันที
"ออ ใช่ๆขอบคุณครับ"พูดเสร็จผมก็หยิบเอาเข้าห้องตัวเองทันที
"อ้าวเเล้วไม่เก็บเข้าที่ เอ้ จริงๆเลยตาลูกคนนี้"เสียงเเม่บ่นตามหลังเเต่ผมไม่สนใจ พอเข้าห้องมาเสร็จเเละรีบเปิดดูทันที
ผมไล่หน้ารูปไปเรื่อยๆ ภาพพวกนี้เป็นภาพที่พ่อถ่ายเองกับมือ ตอนที่ผมถ่ายเเบบครั้งเเรกแทนทรายที่ป่วย เเละให้ผมเป็นตัวเเทนเธอ มีรูปผมใส่กระโปรงเเละทำหน้าบึ้งใส่รู้อยู่หลายรูป ตอนนั้นเข้าใจตัวเองดีว่าถูกบังคับขนาดไหนกว่าจะยอมใส่ชุดๆนี้ มีรูปยืนคู่กับเจ้าบ่าวเจ้าสาวๆที่เป็นนางเเบบนายเเบบ เเละอีกรูปหนึ่งถ่ายคู่กับผู้ชายอีกคนที่คู่กับผม ผมทำหน้าบึ้งเเละเหล่ตาใส่ส่วนเขายิ้มให้กับกล้องเเละดูว่าตัวเองหล่อเหลือเกิน ยิ้มเเบบนี้มันทำให้ผมคุ้นขึ้นมาทันที หัวใจผมเต้นเเรงเรื่อยๆ เมื่อมองภาพตั้งเเต่ตอนถ่าย ทุกๆฉากทุกๆตอน พ่อผมนี่ไม่พลาดเลยจริงๆ เเละผมมาสะดุดที่ภาพสุดท้าย เป็นภาพที่ผมอยากจะลืมที่สุดในตอนเด็กๆ จำได้ว่าตัวเองถูกผู้ชายคนนี้จูบ เเล้วผมโมโหเลยต่อยเข้าหน้าเต็มๆจนผู้ชายคนนี้เลือดกำเดาไหล เเละเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมเกือบจะตีไอ้เด็กที่โตกว่าผมตั้งหลายปีคนนี้ให้ได้ พ่อถ่ายรูปเก็บไว้เเละเอามาล้อผมหลังจากนั้นไม่กี่วันทำให้ผมโกรธเเละอายไม่กล้ารับงานถ่ายเเบบที่ไหนอีกเลย เเถมยังเเค้นคนๆนี้ไม่หาย
"บ้าน่า"ผมอุทาน เเละหัวใจยังเต้นไม่หยุด มันเป็นเรื่องบังเอิญที่ดูเหมือนจะบังเอิญจริงๆ เเสดงว่าพี่ไนท์รู้ว่าผมเป็นใครมาตั้งเเต่เเรก ผมยิ้มที่มุมปาก
"สงสัยต้องเอาคืนบ้างจริงๆ"ผมหัวเราะก่อนจะล้มตัวลงนอนไปบนที่นอน และรู้สึกว่าตัวเองจะกระจ่างใจขึ้นมาทันที..............
........................................................
-
:3123:เอาคืนบ้างก็ดี
-
จะเป็นไรมั้ย ถ้าผมจะบอกว่า เริ่มเบื่อ "ซิน" อย่างบอกไม่ถูก :เฮ้อ:
-
อ่าาา ซินสู้ๆๆ รอฉากเอาคืนพี่ไนท์
หุหุ พี่ไนท์เสร็จแน่
-
เอาคืนเลยซิน55555
จะสะใจมากนะ ถ้าทำให้พี่ไนท์หึุงได้อะ
:haun4:
-
งี้คงต้องง้ออีกนาน อิอิ
-
น้องซินเอาคืนหนักๆเลย
o18
อย่าไปยอมคืนดีง่ายๆ
ใครจะหาว่าซินเรื่องมากเหมือนผู้หญิงก็ช่าง
แต่เราว่าซินทำแบบนี้แหละดี
ในเมื่ออีกฝ่ายไม่คิดถึงใจของซิน
ซินก็ต้องโกรธนานๆเป็นธรรมดา
:a14:
-
จะเอาคืนพี่ไนท์ยังไงเนี่ย
-
น้องซินจัดไปเลยจ้า อิอิ
ขอพี่ไนท์หึงหนักๆเลยนะ กรี๊ดด 55
-
เอาคืนเลย
-
อย่างนี้ต้องเอาคืน o13 o13 o13
-
ซินงอนเว่อมากกกกอ่ะ ผู้หญิงเขายังไม่งอนกันขนาดนี้เลยนะ :เฮ้อ:
ถ้าไนท์มีใหม่จริงๆ จะสมน้ำหน้าให้ดู
-
ซินนิสัยไม่ดี แกล้งไนท์ :z6: :z6: :z6:
-
ความจริงเริ่มกระจ่างขึ้นมาเรื่อยๆ แต่น่ารักอ่ะ ชอบตั้งแต่เด็กๆเลยเหรอเนี่ยยยยย
-
ตามอ่านทันจนได้ เอาคืนเลย ซิน เชียร์ๆๆ :laugh:
-
รู้สึกเหมือนเนื้อเรื่องมันกระโดดๆนะ
จู่ๆ ซินก็มีบริษัทเป็นของตัวเอง และ
ศัตรูหัวใจ(โอม)ของพี่ไนท์ก็โผล่
มาเป็นของแถม
หรือว่าเรารู้สึกไปเองคนเดียวหว่า
ยังไงก็รอติดตามการเอาคืนของซินเน้อ
+1แถมเป็ดจ้า
-
เริ้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
พี่ไนท์แอบจุ๊บน้องซินมัดจำไว้ตั้งแต่เด็กเลยน้าาา
-
จะเป็นไรมั้ย ถ้าผมจะบอกว่า เริ่มเบื่อ "ซิน" อย่างบอกไม่ถูก :เฮ้อ:
^
^
^
เริ่มเห็นด้วยค่ะ :เฮ้อ:
-
จัดหนักๆเลยซิน เชียร์ๆ รอตอนต่อไปจ้า ชอบ~
-
:m16: :m16: :m16:
-
รอตอนเอาคืนพี่ไนท์ นะ
-
หึๆ เริ่มสนุกแล้วสิ :m12:
-
ซินหาคำตอบด้วยตัวเองได้แล้ว
พี่ไนท์โดนเอาคืนแน่เลย ^^
-
^^
-
ในที่สุดซินก้อจำได้
-
ซินจัดการเลย :m14:
-
ในที่สุดซินก็นึกออกซักทีนะ :really2:
-
เอาคืนแรงๆเลยนะจ๊ะ ซิน
วะฮ่าฮ่า :laugh: :laugh:
-
ตัวเองน่ะแหละจะโดนเอง :z1:
-
เอาคืนเลยๆ คร้าบซิน
เอาคืนเสร็จแล้วรีบมาเอา.....ใจกันนะคร้าบ
-
สนุกดีออกค่ะ พ่อแง่แม่งอนกัน จะให้หวานกันง่ายๆเรียบๆมันก็ไม่มันส์เท่าไร
-
ไนท์โดนซินเอาคืนแน่ๆ
-
ไนท์งานเข้าละ ฮ่าๆๆ
-
ซินจะทำอะไรไนท์กันนะนั่น เอาคืนแบบไหนกันนะ
-
ข้จกันรึวๆน
-
คืนเดียวจบเเร้วววววววว :z2:
พี่ไนท์น่ารักมากกกกกก อยากรู้ว่าซินจะเเก้เเค้นยังไงนะ 55555
-
จัดการเอาคืนให้แสบเลยน้องซิน
แต่อย่าให้ถึงกับเลือดตกยางออกแล้วกันเนอะ อิอิ
-
ตามทันแล้วจ๊าาา
ซินงอนนานมากหลายตอนนเลยย
แต่เอาเถอะ เป็นเบน เบนก็งอน ไอ้เรื่องโกหกยังพอรับได้ เพราะแมร่งเหตุผลดีมากกก 555555
แต่ไม่ติดต่อมาเลยนิสิ มันน่าน้อยใจนักก
แต่ ซิน จ๊า งอนไม่จิงนิ่หน่า พอเค้าหยอดก็เขิน อย่าหลุดสิ
เอานิ่งเหวี่ยงง 5555555555555
เบนบ้าไปแล้วว
-
เอาคืนน่ะได้นะซิน เเต่อย่านานมากน่ะ คิดถึงพี่ไนท์ ><
-
:pig4:
-
พี่ไนท์จะโดน สวนคืน ยังงัยน้อ ฮ่าๆๆๆๆ :m11: :laugh3:
-
บทบาทที่16
"ซินเอเเคร์ได้เเล้วนะ"ทรายยื่นกล่องเอเเคร์ให้กับผม
"โหยทำไมเยอะจัง"ผมมองกล่องเอเเคร์ประมาณสามกล่อง
"เผื่อซินจะเอาไปฝากที่ทำงาน เเต่กล่องนี้สำหรับเธอนะอย่าลืมเอาไปให้ใครละ"
"แล้วทำไมต้องเจาะจงล่ะ"ผมถามอย่างสงสัย
"เอาน่าเจ้าของร้านเขาสั่งมากล่องนี้ทำให้เป็นพิเศษ"ทรายพูดจบก็เดินหนีทันทีเพื่อไม่ให้ผมพูดหรือถามอะไรต่อ
ผมเอากล่องเอเเคร์ที่ทรายเจาะจงว่าเป็นของผมเเยกไว้และอีกสองกล่องคงเอาไปให้พี่ออมสินกับแซนดี้ เพราะคนอื่นๆคงไม่อยู่กันละตอนนี้ ผมนั่งอยู่ในห้องทำงานเเละศึกษาโปรแกรมบางอย่างที่ยังไม่เข้าใจดีนัก ถึงจะเปิดบริษัทได้เเต่นั่นก็เพราะทรายที่ให้ยืมเงิน เเละยังต้องพยุงให้มันเข้าที่เข้าทางกว่านี้
"พี่ซินวันนี้จะไปหาน้องดรีมไหมคะ เเซนดี้อยากไปหาน้องดรีม"แซนดี้โผล่หน้าเข้ามา
"ไปหาน้องดรีม หรือว่าไปหาหลิงกันเเน่เเซนดี้"ผมอดเเซวไม่ได้ เธอทำหน้าเหมือนจะรู้ทัน
"โถ่พี่ซิน นานๆแซนดี้จะเจอคนแบบพี่หลิงนะคะ"แซนดี้ทำหน้างอเเต่ก็น่ารักในแบบฉบับของเธอ
"อืมดูก่อน หลังเที่ยงค่อยไปละกัน"แซนดี้ยิ้มทันทีเเละเดินกลับออกไป
พอทำงานไปท้องมันก็เริ่มจะหิวขึ้นมาทันที พอมองไปเห็นกล่องเอเเคร์ที่ว่างอยู่ เอามาทานรองท้องซักหน่อยดีกว่า ร้านเอเเคร์ร้านนี้อร่อยมากเมื่อก่อนหลิงชอบเอามาให้ผมทานบ่อยๆ เเป้งนุ่มๆ ใส้ก็ไม่หวานจนเกินไปพอทานเเล้วมันเหมือนมันละลายอยู่ในปาก พอทานเเล้วมันทำให้ผมอารมณ์ดี ผมทานไปประมาณหกชิ้นจนชิ้นที่เจ็ด ผมรู้สึกว่ามันเหมือนมีเม็ดอะไรเเข็งๆ ดีนะที่ผมยั้งปากทันไม่งั้นคงเคี้ยวไปเต็มๆผมเอาเม็ดอะไรบางอย่างออกมาดูก็ถึงกับตกใจ
"อะไรเนี่ย"ผมหยิบทิชชู่เเละเอามาเช็ดเพื่อเเน่ใจว่านี่คือสิ่งที่ผมคุ้นมากที่สุด
"ไข่มุข.........ฮึ่ม"
ผมยิ้มให้ไข่มุกรูปหัวใจที่ผมคิดถึงเเละเอาเก็บไว้ในลิ้นชักในห้องของพี่ไนท์ ตัวเองยังรู้สึกเสียดายมาจนถึงตอนนี้ที่ไม่ได้เอาติดตัวไว้เเละพอเกิดเรื่องของสิ่งนั้นเลยไม่ได้ตามผมมา แล้วมันมาอยู่ในขนมนี่ได้ไง ถ้าไม่มีใครเอามาใส่ไว้ ขนมบ้าที่ไหนจะออกลูกเป็นไข่มุกกันล่ะ ผมจับกล่องเอเเคร์ดูเผื่อมันจะมีโลโก้ของทางร้าน เเต่มองมุมไหนมันก็เป็นกล่องเปล่าสีขาว ทำไมตัวเองไม่คิดเอะใจมาก่อนเลยนะว่าที่ทรายเอามาให้ทานบ่อยๆมันเป็นเอเเคร์ของร้านไหน
ผมยิ้มให้กับของๆสิ่งนี้ ผู้ชายคนนั้นไม่มีมุกอื่นเเล้วหรือไงถึงทำอะไรเเบบนี้นะ
"น้องซิน"ผมตกใจสะดุ้งทันทีที่ถูกขัดจังหวะของความคิด คุณโอมถือวิสาสะเข้ามาโดยที่ไม่เเจ้งให้ผมรู้เลย
"น้องซินตกใจหรอ พี่ขอโทษนะที่เสียมารยาท"คุณโอมยิ้มให้ผม
"อ่อครับไม่เป็นไร"ผมยิ้มเเหยๆให้ รู้สึกว่าเลขาผมคงจะไม่ได้อยู่หน้าห้องเเหงๆ ถึงปล่อยให้ผู้ชายคนนี้เข้ามายิ้มทำหน้าตาระรื่นเเบบนี้
"วันนี้น้องซินไปไหนหรือเปล่าพี่กะว่าจะมาชวนน้องซินไปทานข้าวเที่ยงอยู่พอดี"คุณโอมนั่งลงหน้าโต๊ะเเล้วยิ้มหวานให้ผม
"พอดีผมทานขนมอิ่มเเล้วล่ะครับ เเล้วก็เที่ยงนี้คงไม่ว่างเดี๋ยวจะไปธุระ"คุณโอมทำหน้าเสียดาย จากนั้นก็เข้าโหมดปกติ
"แล้วคุณไม่มีงานทำหรอครับถึงได้มาหาผมถึงที่นี่"ผมถามกลับทันที คุณโอมทำหน้าเหวอเล็กน้อย
"ก็คนมันว่างไงครับ พี่เลยมีเวลามาหาน้องซิน ว่าเเต่ถ่ายโฆษณาไปถึงไหนครับ"ผมถอนหายดังเฮือก
"คุณเพิ่งจะอนุมัติเมื่อวานเองนะครับ ทางเราติดคิวอยู่คุณต้องรอ เเต่เราจะทำเสร็จกำหนดเเน่นอนครับ"ผมพูดพร้อมยิ้ม
"แล้วน้องซินว่างหรอ เดี๋ยวเราไปดูหนังกันไหม"ผมอยากจะว๊ากใส่หน้าจริงๆ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ฟังที่ผมบอกไปตอนเเรกเลยใช่ไหม
"ไปครับเดี๋ยวจะไปธุระกับเเซนดี้ อ่อ ผมว่าคงได้เวลาเเล้วละ ผมคงต้องลา"ผมทำเป็นมองนาฬิกาเพื่อดูเวลา คงต้องไปเร็วกว่าที่นัดกับเเซนดี้เเล้วล่ะ
"ให้พี่ไปส่งไหม"คุณโอมยังทำหน้าใส เเละยิ้ม ไม่รู้ว่าจะตื้อทำไมหนักหนา
"อ่อ ตามใจคุณละกัน"ผมบอกปัดไปแบบรำคาญสุดๆเเละรีบออกจากห้องเพื่อไปตามเเซนดี้
"พี่ซิน เเน่ใจหรอจะพาคุณโอมไปน่ะ"แซนดี้กระซิบถาม
"ก็เขาตื้อจนพี่รำคาญ อยากไปก็ไป เชื่อสิเจอคนบ้าบางคนเดี๋ยวก็เลิกเองเเหละ"แซนดี้ทำหน้างง ก่อนจะขึ้นรถตามมา
รู้สึกว่าคุณโอมจะอารมณ์ดีเกินเหตุที่ได้มากับผมที่โรงพยาบาล เเต่พอมาเจอใครบางคนที่ทำหน้าโหดอยู่ เขาก็เปลี่ยนสีหน้าทันที
"ใครหรอน้องซิน"คุณโอมสะกิจเเละมองไปทางพี่ไนท์ที่ทำหน้าบูดอยู่ข้างๆน้องดรีม
"พ่อของน้องดรีมนะ เขาชื่อพี่ไนท์"ผมบอก เสียงเบาเพราะน้องดรีมกำลังหลับ
"ซิน วันนี้หลิงกะว่าจะไปทานข้าวบ้านซินน่ะ ได้ไหม"หลิงเข้ามาเเละเเทรกตัวระหว่างผมกับคุณโอม
"เเซนดี้ไปด้วย เห็นพี่หลิงบอกว่าเเม่พี่ซินทำอาหารอร่อย ขอไปฝากท้องด้วยคนได้ไหม"แซนดี้พูดอีกคน ผมทำหน้าเเปลกใจว่าทำไมสองคนนี้ถึงได้เข้าขากันนัก
"ไปก็ไปสิเเต่พี่ต้องโทรบอกเเม่ก่อน"ผมบอกเธอทั้งสอง ทั้งคู่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ใส่กัน
"งั้นพี่ไปด้วยนะครับ"ผมมองไปยังพี่โอมที่ทำหน้าอยากไปด้วยเต็มที่
"แล้วคุณเป็นอะไรกับซินละคะถึงอยากจะไปทานข้าวกับเขาด้วยน่ะ"หลิงกอดอกถามดูท่าทางหลิงจะไม่ค่อยชอบเขาเท่าไรนัก
"เป็นลูกค้า เเละ เธอล่ะเป็นอะไรถึงจะไปบ้านเขา"คุณโอมทำหน้าล้อหลิง
"เป็นเพื่อน คุณนั่นแหละกลับไปทานข้าวที่บ้านกับเมียคุณเถอะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน"หลิงทำหน้ากวนๆใส่
"โอ้เเร๊ง บังเอิญว่ายังไม่มีเมียที่บ้านนะครับน้อง พี่เลยต้องมาตามหาว่าที่เมียในอนาคตเเบบนี้ ชัดไหมครับ"ชัดมากครับ ชัดเต็มๆหูผมเลย ผมถึงกับเหวอทันที
"ใครเป็นว่าที่เมียคุณมิทราบ"หลิงยังไม่ลดละที่จะเถียงต่อรู้สึกว่าเสียงมันจะดังขึ้นเรื่อยๆ
"เราว่าไม่ต้องไปทั้งหมดนี่เเหละ ไปแล้วมีปัญหา เอาไว้วันหลังเเล้วกัน"ผมพูดเเบบระอาเเล้วส่ายหัวไปมาให้พวกเขาที่ยังเถียงกันไม่เลิก ส่วนเเซนดี้ก็มองทั้งคู่เถียงกันไปมา ผมเดินเข้าไปหาน้องดรีมที่กำลังจะตื่นเพราะเสียงพวกเขา
"ไม่ยักกะรู้นะว่าจะเนื้อหอมขนาดนี้ เมื่อวานบอกเป็นเเฟนกับเเซนดี้วันนี้ก็มาเป็นว่าที่เมียไอ้นั่นเเล้ว"พี่ไนท์พูดเเขวะผมทันที ผมชำเลืองตามองแบบโมโห
"ช่วยไม่ได้ ก็คนมันมีเสน่ห์"ผมยักไหล่ เเละเบะปาก ดูท่าพี่ไนท์คงจะไม่สบอารมณ์น่าดู จ้องผมตาเเทบถลน
"หึ จริงเนอะ ใครเห็นใครก็รัก เเล้วตัวเองละคิดจะรักใครจริงๆหรือเปล่า"พี่ไนท์พูดด้วยน้ำเสียงเเข็งๆ ผมยิ้มเเสยะ เเล้วประชันหน้ากัน
"มันก็อาจจะมีในเร็วๆนี้เเหละ ก็ในเมื่อผมยังโสดผมก็มีสิทธ์ที่จะเลือก"ผมพูดเนิบๆ เเละยั่วประสาทพี่ไนท์ พี่ไนท์กัดฟันเเน่น
"หรอ งั้นพี่ก็คงต้องประกาศให้ชาวบ้านเขารู้ซักทีว่าเราเป็นอะไรกันดีไหม......... หืม" พี่ไนท์กัดฟันยิ้มใส่ แต่ผมคงไม่กลัวหรอกนะ
"เชิญ เเล้วเเต่พี่ละกัน"ผมยักไหล่ไม่สน เเล้วกลับไปนั่งที่โซฟา
"ซินดูสิ ทำไมซินต้องให้ผู้ชายปากมากคนนี้มาด้วยอ่ะ"หลิงเข้ามาเเละเกาะเเขนผม
"เฮ้ ใครกันเเน่ปากมาก เธอนั่นเเหละยัยต๊อง"พี่โอมเเยกเขี้ยวใส่
"เอ่อ พี่ซินแซนดี้ว่าแซนดี้กลับก่อนดีกว่า"แซนดี้เข้ามาเเละกระซิบบอกผม
"เเซนดี้อย่าเพิ่งกลับนะมาช่วยหลิงรบกับไอ้บ้าคนนี้หน่อย"หลิงชี้นิ้วใส่หน้าคุณโอม
"ใครบ้ากันยัยต๊อง"ผมกุมขมับ
"นายนั่นเเหละบ้า วันๆไม่ทำอะไร ได้เเต่ชีกอ ไปวันๆ"
"อ้าวๆๆ พูดงี้เคยเห็นหรอจ๊ะเเม่สาวน้อย" ดูท่าสองคนนี้คงจะเลิกเถียงกันยาก
"หยุด!! ถ้าไม่เงียบเชิญออกไปให้หมด"พี่ไนท์ตะคอกใส่จนทั้งคู่เหวอ
"อื้อ พ่อขาเสียงดังอะไรกัน"น้องดรีมตื่นจนได้สินะ
"ได้ยินชัดไหม ถ้าไม่เลิกเถียงกันก็เชิญออกไป"พี่ไนท์ ชี้นิ้วไปทางประตู ทั้งคู่ทำหน้าเหวอ เเละเริ่มจะโทษกันว่าใครผิด
"ทั้งคู่หยุดเถอะครับ เด็กตื่นเเล้ว"ผมบอกทั้งสองคน
"แต่พี่ไม่ผิดนะ"คุณโอมยังยืนยันว่าตัวเองไม่ผิดอะไร
"นาย เลิกยุ่งกับเมียชาวบ้านเขาได้ละ"พี่ไนท์พูดเสียงดังจนคุณโอมหันไปมอง
"เมีย เมียไหน"คุณโอมมองผมและทุกๆไปมา
"อยากรู้หรอว่าเมียผมคนไหน"พี่ไนท์เดินเข้ามาใกล้และฉุดผมให้ยืน
"ก็คนนี้ไง"พูดจบ พี่ไนท์ก็จูบโชว์จนผมเหวอกิน
"อื้อๆ"ผมพยายามผลักพี่ไนท์ ทุกๆคนรู้สึกจะเหวอเเละอึ้งกับการกระทำที่พี่ไนท์เเละผมกำลังทำ จนไม่มีใครกล้าพูด
"แฮ่ก ๆ ไอ้ ไอ้พี่ไนท์บ้า"ผมผลักเต็มเเรงเเละชี้นิ้วใส่หน้า น้ำตาเริ่มปริ่มด้วยความโกรธ ทั้งโกรธทั้งอาย คุณโอมที่ยืนนิ่งมองผมเเละพี่ไนท์ตาค้าง ผมรีบออกจากห้องโดยที่ไม่สนใจใครอีก
"เดี๋ยวซิน"พี่ไนท์เรียกผม เเต่ผมไม่สนใจวิ่งหนีออกมา พี่ไนท์ชอบทำให้ผมขายหน้าอยู่เรื่อย รู้สึกว่าปากจะตรงกับใจมากไปไหมเกลียดนิสัยเห็นเเก่ตัวเเบบนี้ที่สุดไม่ไว้หน้าเราเลย คิดอะไรอยากให้มันเป็นเเบบนั้นใช่ไหม คอยดูนะจะไม่มาให้เห็นหน้าอีกเเล้ว ผมคิดด้วยอารมณ์โกรธสุดๆ ผมรีบเดินและเรียกแท๊กซี่กลับบ้านด้วยอารมณ์ที่โกรธและหงุดหงิดที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา
....................
สองสามวันมานี่ผมเเทบจะไม่ได้ไปเยี่ยมน้องดรีมเลย เเละเลือกที่จะไปถ่ายโฆษณากับพวกไอ้เสก แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะรู้ว่าผมหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลา เลยไม่กล้าถามหรือให้ผมช่วยอะไรได้มากนัก
"ไอ้ซิน มึงเป็นอะไรวะดูหงุดหงิด...............หรือว่าใกล้สินเดือนมึงยังหาเงินใช้หนี้ไม่ได้วะ"ไอ้เสกที่ดูเหมือนจะเป็นห่วง เเต่มันห่วงได้ลึกเกินจริงๆ
"เปล่ากูไม่ได้หงุดหงิดเรื่องนั้นซักหน่อย"ผมตอบมันห้วนๆ
"เอ๊าเเล้วเป็นส้นตีนอะไรวะ กูเห็นมึงวีนเเตกตั้งเเต่นางเเบบแอ๊กท่าไม่ดีละนะ กินยาผิดสำแดงหรอมึง"ไอ้เสกหลอกด่าได้เนียนมาก
"กูไม่เป็นอะไร อย่าใส่ใจเลย มึงรีบๆปิดกล้องเลยนะ"ผมสั่งมัน ไอ้เสกทำท่าส่ายหัวให้ผมก่อนจะเดินไปทำงานของมันต่อ
สงสัยผมจะหงุดหงิดมากเกินไปจริงๆ เเละเป็นถึงสามวันมานี่มันคงจะเกินธรรมดาสำหรับผมเเล้วละมั้งเนี่ย ผมถอนหายใจก่อนจะฟุบไปกับโต๊ะ ไม่ได้ไปหาน้องดรีมเลย อาทิตย์หน้าน้องดรีมก็จะได้กลับมาพักฟื้นที่บ้านเเล้ว ใจจริงผมอยากจะดูเเลน้องดรีม เเต่พอมาถลำตัวเข้ามาเปิดบริษัทกับไอ้เสกเเล้ว มันทำให้ผมมีเวลาน้อยนักที่จะดูเเลใคร
"ไอ้ซินมึงกลับบ้านมึงก่อนก็ดีนะเดี๋ยวกูให้ไอ้ทิมไปส่งมึง"ไอ้เสกที่ยังห่วงผมไม่เลิกมาเซ้าซี้ผมให้กลับ
"ไอ้ห่านี่เราอยู่เมืองกาญนะ จะให้กูกลับตอนนี้จะถึงกี่ทุ่มวะ"ผมด่ามันที่ดูเหมือนมันจะไม่ได้คิด ถึงจะตามมาช่วยมันถ่ายทำโฆษณา เเละอยากจะพักผ่อนไปในตัวเเต่เรื่องไม่กี่วันที่ผ่านมามันยังสุมอยู่เต็มอก
"เอ๊า ก็กูเห็นมึงทำหน้าอยากกลับบ้านซะขนาดนั้นกูก็เลยจะสงเคราะห์มึง"กูขอบใจมึงมากเลยไอ้เพื่อนเลิฟ
"ว่าแต่มึงจะกลับไหม"ไอ้เสกถามย้ำ
"กลับ"ผมตอบมันนิ่งๆเเละเดินกลับเข้าบ้านพักเเละเตรียมเก็บเสื้อผ้าเเค่ไม่กี่ชิ้นทันที
.......................
ผมออกเดินทางจากเมืองกาญตอนหกโมงเย็นเเละมาถึงที่บ้านก็เกือบๆสองทุ่ม แม่ดูแปลกใจที่เห็นผมกลับมาก่อนกำหนดหนึ่งวันที่ผมบอกไว้
"ทำไมกลับเร็วจังลูก"แม่ถามทัน
"ปิดกล้องวันนี้เเล้วน่ะเเม่ พอดีเบื่อๆเลยให้ทิมมาส่ง"ผมพูดเเบบเหนื่อยๆ
"ออๆ ไปอาบน้ำอาบท่าจะได้มาทานข้าวทานน้ำ"
"ไม่เอาอ่ะเเม่ทานมาก่อนออกเดินทางเเล้วเดี๋ยวซินนอนเลย"พูดเสร็จผมก็เดินขึ้นห้องทันที
ผมนอนเเผ่ไปบนที่นอนนุ่มๆที่คุ้นเคย เปิดลิ้นชักเเละหยิบของสำคัญขึ้นมาดู จากนั้นก็ถอนใจดังเฮือกใหญ่
"รักเหมือนกันนะ เเต่ไม่รู้จะทำยังไงในเมื่อเจ้านายเเกเป็นคนเเบบนี้"ผมพูดบ่นกับตัวเองจากนั้นก็เอาไปเก็บไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิม
..............................
"พี่ซินคะ น้องดรีมจะออกจากโรงพยาบาลเเล้ว"น้องดรีมโทรมาบอกผมเสียงใส
"ครับ ดีใจด้วยนะน้องซิน"
"พี่ซินต้องมารับน้องดรีมด้วยนะคะ น้องดรีมอยากให้พี่ซินมารับกลับบ้าน นะคะพี่ซิน"ผมลังเล แต่น้องดรีมทำเสียงออดอ้อนจนผมใจอ่อน
"ครับ เดี๋ยวพี่ซินจะไปรับ"
"เย้"น้องดรีมทำเสียงดีใจผ่านเสียงโทรศัพท์
"ซิน"ผมเงียบทันทีที่ได้ยินเสียงใครบางคน
"ไม่อยากคุยเเค่นี้นะ"พูดเสร็จผมก็จะวางสายทิ้งแต่พี่ไนท์ยั้งไว้ก่อน
"เดี๋ยว พี่ พี่ขอโทษ รู้ไหมพี่รู้สึกไม่ดีเลยที่ซินยังโกรธพี่เเบบนี้"
"หรอผมนึกว่าพี่สนุกซะอีก"ผมพูดเสียงเรียบๆ
"ก็..............พี่หึง ขอโทษนะซิน..........พี่ไม่เคยง้อใคร พี่ไม่รู้ต้องทำยังไง"ผมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
"งั้น........พี่ก็ไปศึกษามาใหม่ก็เเล้วกัน"
ผมตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบ ผมรู้ดีที่พี่ไนท์ง้อใครไม่เป็นเพราะตั้งเเต่ที่ได้รู้จักกันมา พี่เขาเคยง้อหรือทำดีกับใครซะที่ไหนนอกจากลูกตัวเอง ผมอาจจะถูกทำดีบ้างในบางครั้งเเต่ส่วนมากจะถูกบังคับซะมากกว่าถึงเเม้ว่ามันจะทางอ้อมก็เถอะ เเต่ตัวเองก็เริ่มจะอ่อนลงบ้างเเล้ว เพราะถึงจะงอลต่อไป ตัวผมเองก็จะทุกข์เองซะมากกว่า เเต่พอเห็นหน้าพี่เขาที่ชอบเก๊กทีไรมันชอบทำให้หมั่นใส่ทุกที
............................
คุณโอมยังคอยมาที่บริษัทผมเเละยังทำตัวเหมือนเดิมทั้งๆที่ถูกเห็นแบบนั้น ผมเองก็ทั้งอายไม่กล้าจะสู้หน้าเท่าไรเเต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเลย
"วันนี้น้องซินไม่ไปเยี่ยมน้องดรีมหรอ"คุณโอมถามผมอีกครั้งหลังจากที่ผมหายหน้าไป เเละกลับเข้ามาดูงานในบริษัท
"ผมไม่ว่างน่ะครับ"แล้วผมก็หันไปสนใจเอกสารต่อ
"ว้าเเย่จังพี่อุตส่าห์เอาขนมมากะจะไปฝากน้องเขานะเนี่ย"คุณโอมทำหน้าเสียดายเเละถอนหายใจ
"คุณโอม มาแปลกนะครับ"ผมหลี่ตามองเเละถาม
"หืมพี่แปลกยังไง"คุณโอมชี้นิ้วใส่ตัวเอง
"แอบชอบนางพยาบาลที่นั่นหรือเปล่าน่ะครับ เห็นคุณกระตือรื้อร้นดีจัง"ผมเเซวใส่ คุณโอมทำตาโต
"เปล่าๆ พี่จะไปชอบใครได้ละ ก็เห็นน้องดรีมน่ารักยกเว้น...............อาไม่น่ารักเอาซะเลย"คุณโอมเหมือนจะบ่นกับตัวเอง ผมอมยิ้มให้กับเขาก็พอจะรู้ว่าเพราะอะไรทำไมถึงอยากไปที่นั่นอีก ทั้งๆที่ต้องเจอพ่อสุดโหดอย่างพี่ไนท์
"เอาไว้รอตอนน้องดรีมออกจากโรงพยาบาลก็ได้นี่ครับ"ผมบอก คุณโอมทำปากมุ่ยเหมือนเสียดาย
"หรือพี่จะไปเยี่ยมเธอเองก็ได้นะผมมีเบอร์หลิง เผื่อพี่จะโทรไปบอกก่อนว่าจะไป"ผมแอบเปิดทางให้ดูเหมือนคุณโอมจะมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที
"เอาสิๆ พี่อยู่ว่างๆไม่มีอะไรทำ สู้ไปเล่นกับน้องเขาดีกว่า"คุณโอมยิ้ม
"แต่ พี่โอมครับ พ่อของหลิงดุนะระวังไว้ด้วยละ"ผมพูดใส่ คุณโอมทำหน้าเหวอเล็กน้อยเเล้วหัวเราะแบบปกติ
................................
:z2:
-
ซินงี่เง่าาาาา :z6: :z6: :z6:
-
:-[ขยันอัพจังเลย
พี่ไนท์ จับกดเลยคะ งอลดีนัก
-
รอตอนต่อไป
-
อมปลี่ยนป้หมยล้วดีจ
-
:call: :call: :call:
-
คิดถึงพี่ไนท์เเล้วนะ >< คืนดีกันเร็วๆดิ อร๊ายยยยยยยยยยย
-
เหมือนจะเริ่มรำคาญซินแล้วสิ
งอลเกินไปล่ะ
-
งานนี้พี่ไนท์จัดหนักเลยค่ะ
น้องไม่ยอมหายงอน
-
พี่ไนท์ๆ(กระซิบๆ) วิธีง้อที่ดีที่สุดคือจับกดไม่ให้ลุกจากเตียง 3 วัน 3 คืนนะจะบอกให้
-
โถ่ โอม พ่อคนใจโลเล เปลี่ยนเป้าหมายซะแล้ว
เสียดายๆ น่าจะอยู่เป็นมารหัวใจคู่พระนายเค้าอีกสักพักใหญ่ๆ
-
ซินก็ผิด พี่ไนท์ก็ผิด :teach:
-
:เฮ้อ:
-
ว่าแล้วเชียวว่าพี่โอม ต้องชอบหลิน
เห็นเถียงกันแทบตาย o22
-
เหมือนว่าพี่ไนท์จะไม่มีการกระทำใดๆที่ชัดเจน เรื่อยๆเกินไป
ถ้าแอบรักซินมานานมากกกขนาดนี้ ก็ไม่น่าจะปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆอ่ะนะ
-
สนุก ชอบตอนนี้มาก เพราะซินเหมือนคุมเกม เล่นไม้แข็งกับพี่ไนท์บ้างเหอะ
หมันไส้มานานและ พระเอกอะไร๊ เก๊กเกิน ชิ!!! :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ่าวไมพี่โอมเี่ยใจง่ายจัง
-
พี่ไนท์สู้ๆ
-
ถึงมันจะดูเยอะ..... แต่เราชอบนะ
-
จะได้อีกคู่ใช่ป่าวเนี่ย หลิงคู่โอมงั้นหรือ :z1:
-
คู่ใหม่เหรอเนี่ย
-
ชอบๆๆ
-
:o8:
-
แม่คุณคนนี้จะอะไรกันนักหนา เป็นเมียเค้าแล้วแต่เล่นตัวอยู่ได้
เดี๋ยวเค้าเบื่อก้หนีหรอก เห็นแล้วรำคาญแทน
-
:3123: :3123: :3123:
-
คือแบบ ว่าอ่านแล้วอมยิ้มนะ
-
หมอหลิงกับพี่โอม ท่าทางจะสนุกนะคะ
-
ยิ่งอ่านนิสัยซินก็ยิ่งเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกทีๆ :m26:
-
งอนกันไม่เลิก
สุดท้ายก็ทะเลาะกันตลอด วนไปวนมา ลูปเดิมๆ :เฮ้อ:
ไม่เบื่อบ้างหรอซิน :เฮ้อ:
-
สองคนนี้ใช้แต่อารมณ์
เคยใช้เหตุผลคุยกันบ้างไหมเนี้ย
ซินกับพี่ไนท์ งี่เง่าพอกัน
-
ซินอย่างอนให้มาก ระวังพี่ไนท์ไม่ง้อแล้วจะรู้สึก รอตอนต่อไปจ้า
-
พี่โอมต้องคู่กับน้องหลิง 5555 :laugh:
พี่ไนท์มาง้อซินเร็วนะ :man1:
-
ซิน อย่า งอลนานเลยน๊า สงสารซิน แต่ก็ไม่เท่าพี่ไนท์อ่ะ :m13: :m17: :a6: :a6: :m27:
-
พี่ไนท์ๆ(กระซิบๆ) วิธีง้อที่ดีที่สุดคือจับกดไม่ให้ลุกจากเตียง 3 วัน 3 คืนนะจะบอกให้
เห็นด้วยจับกดซะเลย
งอนดีนัก
-
แหมๆ
พี่โอมนี้เก๊กจริงๆ
พี่ไนท์รีบไปหาวิธีง้อมาเลยนะ
-
ชอบครับมาต่ออีกไวๆนะครับ
แอบอยากอ่านโอมกับหลิงเถียงกัน มันส์ดี ชอบ ฮ่าๆๆ
-
ขี้งอนนักจับกดเลย ! :fire:
-
ทำอะไรๆให้มันชัดเจนสักที
-
บทบาทที่17
วันนี้เป็นวันเกิดเพื่อนรัก ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเอาอะไรให้ไอ้ยุ้ยมันดี เพราะสิ่งที่คิดว่าจะให้มันก็ซ้ำกับของเพื่อนๆผมเเล้วทั้งนั้น ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ จู่ๆหลิงก็โทรมาได้จังหวะพอดี
"ดีครับหลิง"
"ซินวันนี้ว่างไหม"น้ำเสียงดูร่าเริงผิดปกติ
"อืมว่างนะ"
"วันนี้หลิงหยุดล่ะ กะว่าจะซื้ออะไรไปแต่งห้องน้องดรีมที่บ้านพี่ไนท์หน่อย เลยกะว่าจะชวนซินไปช่วยซื้อของตกเเต่งห้องด้วยกัน"
"เอาสิ เเต่ ซินคงไม่ไปช่วยแต่งห้องหรอกนะ" ผมพูดดักคอไว้ก่อนเพราะเดี๋ยวหลิงจะลากผมไปด้วย เพราะผมเองยังไม่พร้อมที่จะไปบ้านพี่ไนท์ซักเท่าไรนัก
"รู้เเล้วจ้า"
ช่วงบ่ายผมกับหลิงเราไปเดินดูของตกเเต่งบ้านกันที่โฮมโปร มีของหลายอย่างที่หลิงเลือก เเละดูเหมือนเธอจะเลือกไม่ถูกใจเลยซักอย่าง
"ซิน ซินว่าผ้าม่านนี่เอาสีฟ้าหรือชมพูดี"หลิงหยิบผ้าม่านลายลูกไม้ให้ดู
"สีฟ้าสิดูสบายตากว่าเยอะ"หลิงพยักหน้า
"ตู้เสื้อผ้าลายนี้ก็ดีเนอะ"ผมพยักหน้า
"เก้าอี้ตัวนี้น่ารักดีจัง"
หลิงชี้โน้นชี้นั่นให้ผมดู ผมทำได้เเค่เห็นด้วยเเละไม่ได้ขัดอะไรมากเพราะว่าผมไม่ค่อยรู้ว่าผู้หญิงชอบอะไรเท่าไรนัก เราใช้เวลาเลือกของนานมาก ดูเหมือนหลิงกะจะย้ายน้องดรีมมาอยู่ที่นี่เลยก็ว่าได้ พอถามเธอเธอก็บอกว่าย่าของน้องดรีมเป็นคนสั่งให้ซื้อ ผมมองดูเวลาที่ตอนนี้้มันเกือบจะเย็นหลิงจัดการสั่งซื้อเเละระบุที่จัดส่งก่อนจะพากันกลับ ตอนนี้ผมเองก็ยังไม่ได้ของขวัญที่จะให้ไอ้ยุ้ยเลย รู้สึกกังวลเหมือนกันเพราะมันนัดเลี้ยงกันตอนสองทุ่ม
"ซินทำหน้าเหมือนกังวลอะไรเลย"หลิงถาม เเละมองหน้าผมคิ้วขมวด
"ก็ซิน ยังไม่ได้ของขวัญที่จะเพื่อนสนิทซินเลย"
"อ้าว แล้วก็ไม่บอกละจะได้เข้าห้างไปเดินดูของ"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปส่งหลิงก่อน............... เดี๋ยวค่อยไปดูอีกทียังพอมีเวลา" หลิงพยักหน้า เเละเริ่มบอกจุดหมายปลายทางกลับบ้านของหลิง ไม่นานผมก็ถึงเเต่ดูเหมือนจะใช้เวลานานเหมือนกันเพราะรถตอนช่วงเย็นนี่ติดกันสุดๆ พอมาถึงผมมองไปยังบ้านหลังหนึ่งผมรู้สึกคุ้นตาทันที เพราะบ้านหลังนี้ต้องใช่บ้านพี่ไนท์เเน่ๆ ถึงเเม้ว่าตอนนั้นจะไม่ได้สนใจทางซักเท่าไรเเต่ผมยังจำที่นั่นได้ดี
"เดี๋ยวซินต้องไปก่อนละ"ผมบอกลา
"ซิน เเล้วซินจะไปเลี้ยงวันเกิดเพื่อนที่ไหน"
"ออ ที่ร้าน...เเถวๆ...น่ะ"ผมไม่รู้ว่าหลิงถามทำไม เเต่ก็บอกให้เธอรู้ไว้ หลิงพยักหน้าก่อนจะโบกมือลา
..................
ผมเดินเข้าห้างไม่รู้เหมือนกันว่าจะให้อะไรไอ้ยุ้ยมันดี สุดท้ายเลยเอาหนังสือนิยายที่มันอยากได้ โชคดีที่ผมเจอเเละเป็นเล่มเดียวที่อยู่ในร้าน เห็นมันชอบบ่นบ่อยๆว่าอยากอ่านเเต่หายากมาก ถ้ามันได้ของสิ่งนี้คงจะดีใจน่าดู พอได้ของที่ต้องการผมโทรถามเพื่อนทันทีว่าพวกมันอยู่ไหนกัน ไอ้เก่งมันถึงร้านเเละนั่งรอพวกผม เเต่คุยกับมันยังไม่ทันจะรู้เรื่องว่าไปถึงเเล้วกี่คนเเบตผมมันก็หมดเอาซะดื้อๆแต่ก็ไม่ไดใส่ใจนัก
ไม่นานผมก็ถึงร้านอาหารที่พวกเรานัดไว้รู้สึกว่ามันเกือบจะสองทุ่มได้เเล้ว
"ซินๆ นั่งนี่ๆ"ไอ้บิวตบเก้าอี้ใกล้ๆตัวมัน
"มาช้าว่ะ"ไอ้เก่งบนใส่ ผมมองเพื่อนๆที่อยู่กันพร้อมหน้ายกเว้นเจ้าภาพ มันยังไม่โผล่มาเลย
"พวกมึงเตรียมเค๊กเเล้วหรอ"ผมถามเพื่อความเเน่ใจไม่ให้ผิดแผนที่อุตส่าห์นัดกันเป็นอาทิตย์ๆ
"กูให้เจ้าของร้านเตรียมไว้เเล้ว รอเเค่ไอ้ยุ้ยมันมาเเล้วก็รอเวลานี่เเหละ"ผมพยักหน้าให้ไอ้เสก ก่อนจะสำรวจร้านอาหารไปรอบๆร้าน ก่อนจะหันไปคุยเล่นกับไอ้พวกนี้ต่อ
"ขายของดีป่าววะไอ้เก่ง"ไอ้เก่งยิ้ม
"เออดีว่ะ ขายดีกว่าเมื่อก่อนเยอะ เเล้วพวกมึงอะใกล้เจ๊งยัง"
"ไอ้นี่ เเช่งพวกกูหรอ" ไอ้เสกตบเข้าหัวไอ้เก่งเต็มๆ รู้สึกว่ามันจะถามได้สร้างสรรค์มาก
"ก็กูถาม ก็เห็นบริษัทมึงเล็กขนาดนั้น เเล้วจะไปเเข่งกับบริษัทที่มันรับทำใหญ่ๆได้ไง" ไอ้เก่งลูบหัวตรงจุดที่โดนตบ เเล้วทำหน้าย่นใส่ไอ้เสก
"ทำไมไอ้ยุ้ยมันมาช้าจังวะ"ไอ้บิวบ่นเเล้วโทรตาม ผมมองดูนาฬิการู้สึกเหมือนมันจะผิดนัดจริงๆ ผมมองไปที่ไอ้บิวเเละดูว่ามันจะโทรตามติดไหมซักพักไอ้ยุ้ยก็รับสาย
"ไอ้ยุ้ยมึงอยู่ไหนเเล้วเนี่ยพวกกูรอมึงอยู่นานเเละ"ไอ้บิวเริ่มออกน้ำเสียงวีนๆ
"ห๊ะ มึงเป็นอะไร"ไอ้บิวทำหน้าไม่ดีนัก พวกผมมองหน้ากัน
"เเฟนมึง ไปเที่ยวกับกิ๊ก แทนที่จะมาวันเกิดกับมึง อ้าวทำไมเลวงี้"ไอ้บิวเริ่มชักสีหน้า พวกผมเริ่มกระจ่างว่าที่ไอ้ยุ้ยมาช้านั่นเพราะอะไร
"ไม่ต้องสนใจมึงมาหาพวกกู มาไม่ได้เดี๋ยวให้ไอ้เก่งไปรับ เออๆ"ไอ้บิววางสายเเล้วกอดอกทำหน้ายุ่ง
"ไอ้ยุ้ยเเม่งโดนเเฟนทิ้งแหงเลยวะมันร้องไห้ใหญ่เลย"ไอ้บิวบอกพวกผม ผมถึงกับทำตัวไม่ถูกเลย
"แล้วตกลงมันจะมาปะ"ผมถามไอ้บิว มันพยักหน้า
"ไอ้เก่งมึงไปรับมันหน่อยดิ่"
"กูไม่มีรถนะ"
"เอารถกูไปเนี่ย"ผมส่งกุญเเจรถให้มัน
"แล้วมันอยู่ไหนวะ"ไอ้เก่งหันไปถาม
"ร้านเหล้า.............."ผมมองหน้ากัน
"มันไปทำอะไรที่นั่นวะ"ไอ้เสกถามต่อ
"กูจะรู้ไหม มันไม่บอกสงสัยมันไปตามผัวมันมั้ง"ไอ้บิวเริ่มเหวี่ยง ผมดูนาฬิกาอีกครั้งตอนนี้มันเกือบๆจะสามทุ่มเเล้ว
"เฮ้ย รีบไปเหอะ"ผมบอกไอ้เก่ง
"มึงไปกับกูนะ"ผมพยักหน้าเเละลุกตาม พวกผมรู้สึกว่าจะห่วงไอ้ยุ้ยเเละกลัวมันทำอะไรโง่ๆ เพราะมันเองก็ใจร้อนถ้าเกิดมันตามไปมีเรื่องกับเเฟนมันจริงๆ ได้ยุ่งเข้าไปใหญ่
"มึงรู้นะว่าร้านอยู่เเถวไหน"ผมถามไอ้เก่ง เพื่อความเเน่ใจมันพยักหน้าว่ารู้เเละออกรถด้วยความเร็ว
ไม่นานพวกผมก็ถึงไอ้เก่งวนรถหาที่จอดซักพักกว่าจะเจอ จากนั้นพวกผมก็รีบตรงไปหน้าร้านเหล้าที่ดูกึ่งผับ ไอ้ยุ้ยยืนร้องไห้น้ำตานองหน้า พอเห็นพวกผมมันก็วิ่งเข้ากอดผมทันที ผมลูบหัวมัน
"ยุ้ยเป็นอะไรวะ"ผมถามมัน ทั้งวันนี้เป็นวันเกิดมันเเท้ๆทำไมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ก็ไม่รู้
"จะต้องถามอีกหรอ กูว่ามันชวนแฟนไปงานวันเกิด เเต่เเฟนมันไม่มาเลยมาตามถึงที่นี่ ไงละคงเจอภาพบาดตาบาดใจสิมึง"ผมเหล่ไอ้เก่งที่ดูไม่ให้กำลังใจเเถมยังจะซ้ำเติม
"เก่งมึงเงียบเหอะดูยุ้ยมันดิ น่าสงสารออก เงียบซะยุ้ย ไม่ต้องไปสนใจใคร ใครมันไม่รักเราเเต่ยุ้ยก็ยังมีพวกเพื่อนๆอยู่"ผมปลอบยุ้ย เเต่ดูเหมือนยุ้ยจะยังสะอื้นหนัก
"กู ฮึก กู กะว่าจะมาชวนพี่เเชมป์ เเต่พี่เเกบอกว่าฮึก มาเที่ยวกับเพื่อนที่นี่ กูก็ ฮึก กะว่าจะมารับ เเต่กู พอกูเข้าไป กูเห็นพี่เเชมป์กอดจูบอยู่กับใครไม่รู้ ฮือ"ไอ้ยุ้ยพูดเสร็จมันก็ปล่อยโฮ
"มันยังอยู่ข้างในใช่ไหมไอ้ยุ้ย" ไอ้เก่งทำน้ำเสียงไม่พอใจ ไอ้ยุ้ยพยักหน้า มันเลยทำท่าจะเดินผมจับเเขนมันเเล้วส่ายหัวไม่ให้มันทำอะไนบุ่มบ่าม
"กูก็เเค่อยากเห็นว่า มันทำจริงไหมถ้าทำจริงๆ มันทำเพื่อนกูเจ็บกูก็เจ็บหรือมึงไม่คิดงั้น"ผมส่ายหัว
"ไอ้เก่งมีสติหน่อยมึง"ผมมองมันนิ่งไอ้เก่งเองมันก็มองผมนิ่ง เวลามีปัญหาเเบบนี้ทีไรไอ้เก่งมันมักจะใจร้อนเเบบนี้เสมอ ถึงเเม้ว่าปากมันจะเสียและไม่ให้กำลังใจกันตอนเเรกเเต่ลึกๆมันร้อนยิ่งกว่าใครซะอีก
"กูมีสติ.......... ไอ้ซินมึงก็รู้"มันพูดด้วยน้ำเสียงที่เเข็ง ผมรู้ว่ามันรักเพื่อนเเค่ไหน เเละรู้ด้วยว่ามันเองก็เเอบชอบยุ้ย เเต่มันไม่เคยเเม้เเต่จะกล้าบอกซักครั้งเพราะมันเองก็กลัวว่าความสัมพันธ์ของมันจะเปลี่ยนไป พอมันมารับรู้อะไรเเบบนี้ทำให้มันรู้สึกเดือดขึ้นมา
"ซิน เก่ง กู ไปกันเหอะ ไปหาพวกไอ้บิวกัน"ไอ้ยุ้ยทำเสียงเศร้า ไอ้เก่งมันสะบัดเเขนผมทันทีเเล้วเดินดุ่มๆเข้าไปทันที ผมกับไอ้ยุ้ยมองหน้ากันว่าต้องมีเรื่องเเน่ๆเลยรีบวิ่งตามมันไป
"ไอ้เหี้ยเเชมป์ มึงอยูไหน"ไอ้เก่งตะโกนลั่นร้าน คนทั้งร้านหันมามอง ร้านนี้ค่อนข้างกว้างเเละมีเสียงเพลงคลอ เเต่พอมาเจอเสียงไอ้เก่ง มันเหมือนทุกๆอย่างถูกกลบด้วยเสียงมัน พวกผมมองกราดไปทั่ว จนไอ้เก่งมันสะดุดตาไปที่โต๊ะไอ้เเชมป์ เเละมีเพื่อนมันอีกประมาณสี่ห้าคน ข้างๆตัวมันมีสาวๆนุ่งน้อยห่มน้อยนั่งอยู่บนตักมองมาทางมันเเบบมึนงง ไอ้เก่งไม่รอรีบปรี่เข้าไปเเละชกเข้าหน้ามันเต็มเเรง
"กรี๊ด!! เฮ้ย!" ทั้งเสียงเพื่อนไอ้เเชมป์ เเละ เสียงเด็กมันร้องทันทีที่เพื่อนมันโดนทำร้าย พวกมันลุกฮือเเละปรี่เขาหาไอ้เก่งทันที
"เข้ามาดิ่ กูไม่กลัวพวกมึงหรอก"ไอ้เก่งท้า ผมรู้ว่ามันเก่ง เรื่องชกต่อยมันเก่งสมชื่อเพราะบ้านมันเป็นค่ายมวยมันเลยต่อยมวยมาก่อน เเต่ครั้นจะไปสู้กับไอ้พวกตัวควายๆเเบบไอ้พวกนั้นมันทำให้ผมกลัวเเทนมันว่ามันจะโดนยำตีนซะก่อน
"ไอ้เก่ง มึงใช้สติหน่อย"ผมโมโหใส่มัน ไอ้เพื่อนไอ้เเชมป์กระโดดถีบเข้าเต็มอกไอ้เก่ง
"สัดทำเพื่อกูหรอ"ผู้ชายที่ถีบด่าไอ้เก่ง
"ยุ้ย"ไอ้เเชมป์ที่ดูเหมือนจะรู้ตัว เห็นยุ้ยกับพวกผมก็ทำหน้าตกใจ ไอ้ยุ้ยส่ายหน้าเเล้วรีบวิ่งออกไปเฉย ปล่อยให้พวกผมอยู่ในดงตีน ทั้งๆที่มันน่ะตัวต้นเรื่อง
"มึงยังมีหน้ามาสนใจเพื่อนกุอีกหรอสัด"ไอ้เก่งลุกขึ้นได้ จะปรี่เข้าใส่เเต่ดูเหมือนพวกเพื่อนมันจะรักกันมากรีบเข้ามากั้น เเละต่อยเข้าหน้าไอ้เก่งเต็มๆ
"ไอ้เก่ง!"ผมได้เเต่ร้องเเละทำตัวไม่ถูกไอ้เก่งกำลังจะโดนกระทืบ ผมทนเห็นไม่ไหวเลยเอาตัวกระเเทกใส่ไอ้ยักษ์ที่มันตัวใหญ่กว่าผมมากๆกำลังจะเตะเข้าท้องไอ้เก่ง ผมเอาตัวกระเเทกจนไอ้ยักษ์กระเด็นไปโดนโต๊ะข้างๆ ที่มีของร้อนอยู่หกใส่จนหอน
"ไอ้เหี้ย มึงกล้าทำกับกูเเบบนี้หรอ"มันปรี่เข้ามาทางผม ผมมองไปทางไอ้เก่งที่กำลังจะลุกมาช่วยเเต่ถูกไอ้พวกนั้นซ้อมจนลุกเเทบจะไม่ไหว "ไอ้เก่งเอ๊ยไงล่ะ เก่งจนได้เรื่อง" ผมได้เเค่คิดอยู่ในใจเเละเตรียมตัวรับชะตากรรมที่จะเกิด มันปรี่เข้ามาเเละต่อยท้องผมอย่างเเรง เเละชกเข้าที่หน้าผมจนชา
"ไงละมึง เก่งนักก็ตายพร้อมเพื่อนมึงเหอะ"มันพูดเสียงเหี้ยม
ผมตอนนี้ทั้งมึนทั้งจุกได้ยินเสียงไอ้เก่ง ร้องเรียกผมด้วยตอนที่ผมถูกทำร้าย ผมรู้วินาทีนี้ผมต้องโดนตีน ของไอ้นี่เเน่ๆ ทันทีที่มันพูดจบเเละกำลังจะทำร้ายผมอีก ผมหลับตาเเน่นเเละรอคอยว่าจะโดนอะไรบ้าง................
ผลั่ก ผลั่ก โคร้ม!!!!!!!!!!!!!
มัน...............ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับผม ผมลืมตาขึ้นมองถึงกับตาค้าง
"พี่..................ไนท์"มาได้ไงอ่ะ พี่ไนท์ทำหน้าตาโหดมากในตอนนี้ เขามองไอ้นั่นเหมือนจะฉีกมันออกเป็นชิ้นๆก็ไม่ปาน ไอ้ยักษ์ที่ทำท่าจะกระทืบผม ตอนนี้มันปลิวไปกองอยู่ที่โต๊ะเดิม เพื่อนๆมันเห็นจะเปลี่ยนเป้าหมายมาที่พี่ไนท์
"มึงอยากตาย มึงก็เข้ามา"พี่ไนท์ชักปืน เเละเหนี่ยวไกให้เห็น พวกมันถึงกับชะงัก
"ไอ้ซิน ไอ้เก่ง เรียก เรียกรถพยาบาลดิ่เฮ้ย"เสียงไอ้บิวตะโกนลั่นเเละเข้ามาพยุงผม ไอ้เสกเข้าไปดูไอ้เก่งที่เเทบจะลุกไม่ขึ้น
"พวกมึง อยากตายนักใช่ไหมที่มายุ่งกับเมียกู" ปัง!!!!!!!!! ผมถึงกับตาเหลือก พี่ไนท์ยิงปืนใส่หว่างขาไอ้ยักษ์ที่นอนอยู่ มันเฉียดขาไปเเค่นิดเดียวเท่านั้น ไอ้ยักษ์มันทำสีหน้าหวาดกลัว
"ผม ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าเป็นเมียพี่"มันยกมือไหว้เเละทำสีหน้าหวาดกลัว เพื่อนๆมันได้เเต่อึ้งไม่กล้าเข้ามา พี่ไนท์หันปืนเข้ามาใส่พวกมัน
"พวกมึง อย่าให้กูเห็นพวกมึงมาเเถวนี้อีก ไม่งั้นกูสั่งคนของกูเก็บ"พอพี่ไนท์พูดจบพวกมันก็ลากไอ้ยักษ์ วิ่งหนีไปทันที คนทั้งร้านต่างพากันเเตกตื่น เเต่ไม่ยักจะเห็นตำรวจมา
"ซินเป็นไงบ้างวะ เจ็บตรงไหน"บิวจับหน้าผมที่โดนชกจนผมเจ็บเเปลบ เหมือนพี่ไนท์จะได้สติ เดินเข้ามาหาผมเเละอุ้มตัวลอย
"ไม่เจอเเค่ไม่กี่วัน ทำไมถึงชอบสร้างเรื่องให้กับตัวเองนัก"พี่ไนท์พูดในระหว่างที่อุ้มผมขึ้นรถ น้ำเสียงพี่ไนท์สั่นเครือจนเเทบเหมือนจะร้องไห้ พี่ไนท์ร้องไห้เพราะผมอีกเเล้วหรอ ผมได้เเต่นิ่งเงียบจนกระทั่งพี่ไนท์พาผมมาที่โรงพยาบาล พี่ไนท์ไม่ยอมพูดอะไรกับผมเลย จนกระทั่งตรวจร่างกายเเละจ่ายยาเเก้ฟกช้ำ
"พี่ผมขอโทษ" ผมขอโทษพี่ไนท์ และก้มหน้ามองมือตัวเอง พี่ไนท์ยังคงเงียบ เเละขับรถไปส่งบ้าน
"พี่ถามจริงๆเถอะ เกลียดพี่มากหรอ"พี่ไนท์พูดเเทรกความเงียบ ผมส่ายหัว
"ผมไม่ได้เกลียด"ผมพูดเสียงเบา พี่ไนท์เงียบอีก เเละเริ่มพูดต่อ
"รู้ไหมว่าทำให้ใครหลายคนเป็นห่วง ถ้าทรายไม่โทรบอกพี่ว่าติดต่อซินไม่ได้ หลิงไม่ได้ถามซินว่าซินอยู่ที่ไหน................ตอนนี้ตัวเองจะเป็นยังไง ทำไมไม่ห่วงตัวเองบ้าง"
พี่ไนท์พูดเสียงสั่น ผมได้เเค่ก้มหน้าไม่กล้าสบตา ผมรู้ว่าพี่ไนท์ห่วง ทุกๆคนต่างห่วง เเต่ใครจะอยากให้มันเกิดเรื่องเเบบนี้ขึ้นกัน ความตั้งใจจริงคือมาวันเกิดเพื่อน เเต่สุดท้ายกลับมาต่อยตีกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ใครว่าผมตั้งใจให้มันเกิดกันละ
"ผมรู้ว่าผมผิด แต่ผมไม่ได้ตั้งให้มันเกิดเรื่องเเบบนี้" พี่ไนท์ถอนหายใจดังเฮือกเเละเลี้ยวรถเปลี่ยนเส้นทางไปทางอื่นที่ไม่ใช่ทางกลับบ้านผมทันที ผมเงยหน้ามอง เเล้วก็หันหนี เพราะรู้ว่าตอนนี้พี่ไนท์โกรธจริงๆ
"วันนี้...........วันเกิดยุ้ย ผมแค่อยากมาอวยพรวันเกิดเพื่อน.......................สามทุ่มก็จะกลับ แต่.............ยุ้ยมันมีเรื่องขึ้นมา"ผมพูดเเก้ตัว เเต่คำเเก้ตัวมันเป็นความจริง พี่ไนท์หึในลำคอ
"ก็ไอ้คนที่มันเกิดวันนี้น่ะเเหละ โทรมาบอกเพื่อนซิน เเล้วถ้าพี่ไม่อยู่ที่นั่นอะไรมันจะเกิดขึ้นล่ะ" พี่ไนท์พูดเสียงเรียบ
"แต่..........."ผมพูดไม่ออก
"รักตัวเองบ้างนะซิน ถ้าไม่รักใครจริงๆ ก็ขอให้รักตัวเองบ้าง รู้ไหม ซินเจ็บเเต่พี่น่ะ เจ็บยิ่งกว่า พี่เจ็บเป็นกี่เท่าของซินที่เจ็บซินรู้ไหม มันเจ็บที่ใจของพี่ พี่รักซินนะ รักมาก ถึงเเม้ว่าบางทีพี่จะทำอะไรที่มันทำให้ซินไม่พอใจ เเต่พี่อยากให้รู้ว่าพี่รักซิน" ผมน้ำตาคลอขึ้นมาทันที ผมรู้เเล้วครับพี่ไนท์ว่าความรู้สึกของพี่เป็นยังไง ซินทำให้พี่ต้องคอยปวดหัว ทำให้พี่ต้องปั่นป่วน ซินขอโทษ
"ครับ"ผมขานรับเสียงเครือ พี่ไนท์เงียบ ผมเองก็ได้เเต่เงียบเเละน้ำตาเอ่อ ไม่นานพี่ไนท์ก็มาถึงจุดมุ่งหมายที่เขาพามา มันเป็นคอนโดของพี่ไนท์ พี่ไนท์ลงรถเเละเปิดประตูพยุงผมขึ้นห้อง พอมาถึงผมก็นั่งลงรออยู่ที่โซฟา
"พี่ขอโทษนะ ที่ไม่พากลับบ้านพี่กลัวว่าเเม่ซินจะตกใจ"ผมพยักหน้า
"นี่ผ้า อาบน้ำเเล้วนอนซะ"ผมพยักหน้าอีก พี่ไนท์กำลังจะเดินไป เเต่มือผมกลับดึงชายเสื้อไว้พี่ไนท์นิ่งเเละหันกลับมามอง
"ซิน ซินขอโทษที่ทำให้พี่ห่วง" ผมบอกเเต่หน้ายังก้มอยู่ น้ำตาผมเริ่มไหล
"พี่ไนท์ ซินรักพี่ นะครับ ซินรักพี่มาก เเต่ซินก็โกรธพี่ด้วย"พี่ไนท์เงียบเเละนั่งลงตรงหน้า เชยคางให้ผมมองตา
"พี่รู้ เเต่พี่ยอมรับความผิด"พี่ไนท์พูดเสียงอ่อนลง
"พี่ทำให้ซินสับสน พี่เองก็น่าจะรู้ มันทำให้ซินโกรธจนทำอะไรไม่ถูก ที่ซินทำแบบนั้นก็เพราะซินยังรักพี่อยู่ ฮึก ซินงี่เง่าเอง ซินขอโทษ แต่ซินอยากให้พี่รู้ว่าซินก็รักพี่"ผมปาดน้ำตาที่มันเริ่มไหล พี่ไนท์กอดผมเบาๆ
"พี่................พี่เองก็เหมือนกัน พี่รักซินนะ"พี่ไนท์พูดเสียงสั่น ผมกอดตอบพี่ไนท์เเละร้องอยู่นาน พี่ไนท์ผละผมออกเช็ดน้ำตาที่เเก้ม
"ดูสิเเดงหมดเลย เเล้วแบบนี้จะไปหาน้องดรีมยังไง"พี่ไนท์ลูบแก้มที่ผมโดนต่อยมา
"เจ็บ ฮึก"ผมพูดปนสะอื้น พี่ไนท์จูบซับน้ำตา ก่อนจะไล่ลงมาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่ปากของผม ผมนิ่งเเละเผยอปากเพื่อรับสัมผัสจูบที่พี่ไนท์มอบให้
"จำไวว่าร่างกายซิน ก็เหมือนร่ายกายพี่ ซินเจ็บเท่าไรพี่เจ็บยิ่งกว่านั้น"ผมพยักหน้า พี่ไนท์ลุกขึ้นจากนั้นก็อุ้มผมจนร้อง
"เหวอ พี่ไนท์จะทำอะไร"ผมพูดน้ำเสียงตกใจ ที่ไนท์ยิ้มกริ่ม
"จะพาไปอาบน้ำ"
"ไม่เอาซินอาบเองได้ ไม่ได้เจ็บสาหัสเหมือนไอ้เก่งนะ" พี่ไนท์หุบยิ้มลงทันที
"หึ มันก็เหมือนกันนะซิน ถ้ามันพาซินไปเจ็บตัวอีก มันเองก็ต้องเจ็บยิ่งกว่าซินเป็นพันเท่า" พี่ไนท์ยิ้มจนผมขนลุก
"แต่นั่นเพื่อนซินนะ"ผมพูดเสียงอ่อย พี่ไนท์วางผมลงเเล้วดีดเข้าหัวผมเต็มแรง
"ห่วงเเต่เพื่อน ไม่ห่วงตัวเองมันน่านัก"พี่ไนท์พูดเหมือนหมั่นเขี้ยว
"ไปอาบน้ำเลย เเล้วรีบๆออกมาจะได้ทานข้าวทานยา.............. หึเดี๋ยวพี่จะทายาให้"พี่ไนท์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ผมรีบส่ายหัวสั่นไปมาทันที จนพี่ไนท์หัวเราะเเละรีบไล่ให้ผมเข้าห้องน้ำ
ผมยืนพิงประตูห้องน้ำ เเละยิ้มที่มุมปากมันเหมือนมีอะไรที่มันหนักอึ้งในอก เเละถูกปลดปล่อยออกมาทำให้มันรู้สึกโล่งไปหมดทั้งกายเเละใจ
ผมอาบน้ำแบบทุลักทุเลเพราะยังจุกที่ท้องไม่หาย เเต่ก็ยังฝืนอาบต่อจนเสร็จ เเต่ที่แน่ๆ ผมคงไม่ยอมให้พี่ไนท์ทายาเเน่ๆ ไม่เเน่นอน...........
.............................
:z2:
-
แจกเป็ดแล้วนอนรอตอนต่อไป อิอิ
-
มาต่อแว้วหรอ พูดแล้วก็ดีจะได้ลงเอยเสียที
อยากฟินเต็มทีแล้ว
-
ในที่สุดเขาก็ดีกัน
เขาก็รักกัน เข้าใจกันสักที
ต้องมีเรื่องเสี่ยงตายกันก่อนเนอะ ถึงจะเคลียร์กันได้ ฮู้วววว
ไม่แน่หรอกน้าซิน เผลอ ๆ ซินเคลิ้มก็มีนอกเหนือจากทายาบ้างแหละ
5555
-
อั๊ยยะ
กว่าจะเข้าใจกันได้ก็ต้องมีเจ็บตัวกันไปข้างนึง
เฮ้ออออ
-
ถ้าไม่ได้เลือด คงไม่ได้ปรับความเข้าใจกัน :เฮ้อ:
-
ดีจังที่เข้าใจกันแล้ว
อยากเห็นฉากหวานๆของสองคนนี้อ่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
พีนท์น่รัก ตอนหน้ขอบบอบอุ่นๆน
-
ซินหายงี่เง่าาาแล้วค่อยน่ารักหน่อยย o22 o22
-
ในทีสุดก้เข้าใจกันซะที :m1:
-
ทำแผล อาบน้ำ นอน แล้วจะหนีไปอีกไหม คิดบ้างอะไรบ้างนะ ซิน
รอตอนต่อไปจ้ะ
-
ดีกันซะที ถ้าไม่มีเรื่องกันึงไม่ได้ดีกัน 555555
-
ดีกันนนนนนนนนนนนนน ><
-
กว่าจะได้ปรับความเข้าใจกัน
-
เย้ๆในที่สุดก็ใจตรงกัน
ชินนี่นะชอบทำอะไรเสี่ยงๆให้พี่ไนท์เป็นห่วงอยู่เรื่อย
โล่งอกที่ไม่เป็นไรมาก เกือบไปแล้วไหมนั่น
แตาตอนนี้ก็เข้าใจกันสักทีเนอะ หลังจากที่ชินเล่นแง่มานาน
รอติดตอนต่ิไปนะ
-
รอฉากทายา :z1:
-
พี่ไนท์มาาาา
><
น่ารักจังเลยอ่ะ ,,
พี่ไนท์เท่มาก มีปืนนนนนน
ฮ่าๆๆ
-
ซินหายงี่เง่าซะทีนะ
-
ดีกันแล้วๆๆๆๆ อิอิอิ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
.
.
.
.
...เลยกะว่าจะช่วยซินไปช่วยซื้อของตกเเต่งห้องด้วยกัน
“ชวน” รึเปล่า
.
.
"กูจะรู้ไหม มันไม่บอกสงสัยมันไปตามผัวมันมั้ง"ไอ้ยุ้ยเริ่มเหวี่ยง
ไม่น่าจะเป็น “ยุ้ย” นะ
.
.
"จำไวว่าร่างกายซิน ก็เหมือนร่ายกายพี่
“ไว้”
.
.
.
ต่อๆๆๆ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ในที่สุดก็คืนดีกันซักทีนะ o18
-
อยู่กันสองคนไม่ให้พี่ไนท์ทาแล้วจะให้ใครทาจ๊ะหนูซิน
-
ดีกันแล้ว
กว่าจะหายโกรธนะซินต้องเจ็บตัวก่อนใช่ไหม
-
เปิดใจคุยกันซักที รักๆกันไว้แหละดีแล้ว :L2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวานแท้
-
ว้า....
ดีกันซะและ
ล้อเล่นนะน้องซิน
:laugh:
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ว แย้ิ แย้ :call: :call:
-
เว้ย พี่ไนท์เปิดตัวได้อย่างเท่อ่ะ :-[
-
น่ารักมากมาย :กอด1:
-
:o8: :o8: :o8:
-
ดีกันสักทีนะครับผม
รอไนน์ทายาให้ซิน ฮ่าๆๆ
-
ดีกันแ้ล้ว
-
กลัวอะไรหรอซิน ยา หรือ พี่ไนท์
:haun4:
-
เย้ ดีกันแล้ว
-
:laugh: :laugh:ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน :laugh: :laugh:
รออ่านจ้า :bye2: :bye2:
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันสักที
-
:mc4:
ฉลองงงงงงงง ในที่สุดก็ดีกันซักที
เฮ้อ :เฮ้อ: ลุ้นเเทบตาย
ห่างหาย น้ำตาลมานาน ตอนนี้ขอน้ำตาลมาเติมใจหน่อยเร๊ววว คนเขียน
-
ทุกอย่างเริ่มจะลงตัวหมดแล้ว
-
อะโถ่ ไม่ให้ไนท์ทายาให้หน่อยหรอ :m12:
-
ขอขอบคุณ ปืนกระบอกนั้น
-
ยังหมันไส้พี่ไนท์ตะหงิดๆยังไงไม่รู้อะ
อยากให้ซินเมินนานกว่านี้ อยากให้แกล้งพี่ไนท์นานกว่านี้อ้า (SMปะเนี่ย555)
-
นึกว่าจะเข้าไปอาบน้ำด้วยกันซะอีก
-
:bye2: :bye2: :bye2:
-
เย้ๆดีกันแล้ว ต่อไปก็เลิฟๆกันเอาแบบหวานๆนะคะ
-
เข้าใจกันแล้ว :กอด1:
รอฉากทายา :z1:
-
ซินยอมอ่อนลงแว้วววววววววว
ดีใจที่กลับมาดีกันซะที อิอิ
รออ่านตอนต่อไปนะค้า *เกาขา
-
:m4: :m11: เย้ๆๆๆ ซินหายงอลแล้ว เฮ้อ ต้องเจ็บตัวก่อนนะซินถึงจะยอมหายงอลน่ะ
หายงอลแบบธรรมดาก็ไม่ได้ :3123: :3123: มอบดอกไม้ให้พี่ไนท์เลย ที่รีบตามไปช่วยซิน
-
ตอนนี้พี่ไนท์หล่อมาก~
-
ดีกันได้ซักทีนะ o13
-
ดีกันแล้ว ว วว ว วว ว
ให้พี่ไนท์ทายาเห๊อะ 55 5 5 555 :-[
-
บทบาทที่18
พี่ไนท์ พี่ไนท์อย่าทำหน้าเเบบนั้นได้ไหม ไอ้หน้าที่อยากจะกินผมซะขนาดนั้น........................
มือที่ค่อยๆลูบไล้จนทำให้หน้าท้องรู้สึกเย็นวาบจนขนลุก มือพี่ไนท์ค่อยๆลูบไปมา ดวงตาที่คอยจับจ้องผมว่าตอนนี้ทำหน้าเเบบไหนมันช่างน่าอายสุดๆ พี่ไนท์ยิ้มเเละค่อยๆก้มหน้ามาประกบจูบที่ปาก แต่มือยังวนเวียนอยู่ที่หน้าท้อง ความรู้สึกเจ็บทุกๆครั้งที่พี่ไนท์หนักมือเเละผ่อน ทำแบบนี้จนรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยเเต่ปากก็ยังจูบผมอยู่เเบบนี้ทำให้ผมไม่กล้ามองหน้าพี่ไนท์เลยแม้เเต่น้อย ทำได้เเค่หลับตาเเน่เเละรอคอยว่าเมื่อไรมันจะเสร็จ
"หึ หึ" พี่ไนท์ผละจูบเเล้วหัวเราะเบาๆ จูบลงบนเเก้มที่มันยังเจ็บจนผมสะดุ้งลืมตามองแบบเคืองๆ
"เสร็จเเล้ว"พี่ไนท์ยิ้มเเละผละจากตัวผมเเล้วเดินเข้าห้องน้ำไปล้างมือ ปล่อยให้ผมที่นอนเอ๋อ เเละหน้าเเดง เข้าใจเเกล้งนะเเต่มันก็รู้สึกดีอ่ะผมนอนเอามือปิดหน้าเเละพลิกตัวตะเเคงข้างเพื่อที่จะนอน
"เดี๋ยว ทานขนมปังเเล้วก็ทานยาก่อนจะรีบนอนทำไม"พี่ไนท์ทำเสียงดุใส่ ผมทำปากย่นเเบบไม่พอใจ
"ดูทำหน้าสิ ลุกมาเดี๋ยวนี้"พี่ไนท์ทำดุ ผมเลยต้องลุกอย่างทุลักทุเล
"ก็ผมไม่หิว ทานเเล้วเดี๋ยวก็จุก"ผมพูดพร้อมรับขนมปังมา
"ไม่หิวก็ต้องทาน อย่าบ่น"ผมมองหน้าพี่ไนท์ที่ตอนนี้รู้สึกจะทำตัวเป็นพ่อผมอีกคน แต่ก็ฝืนทานจนหมด เเละรับยาพี่ไนท์มาทานก่อนจะล้มตัวลงนอน
"อ๊ะ"ผมตกใจที่จู่ๆพี่ไนท์ก็เอาเเขนพาดมาที่ตัวผมเเละกระชับผมให้ไปอยู่ในอ้อมกอดพี่ไนท์
"พี่ขอนอนกอดหน่อย อยากนอนกอดซินเเบบนี้มานานเเล้ว"พี่ไนท์กระซิบบอกจนผมตัวเเข็งไม่กล้าขยับอีก
"ถึงขนาดต้องนอนเกร็งเลยหรอ หึ"พี่ไนท์หัวเราะเเล้วจับไหล่ผมให้นอนหันมามองหน้าพี่ไนท์ พี่ไนท์ยิ้มแล้วจูบหน้าฝากผมเบาๆ
"ราตรีสวัสดิ์"พี่ไนท์ยิ้มเเล้วหลับตา
"พี่ไนท์"ผมเรียกเบาๆ พี่ไนท์ลืมตาขึ้นมอง
"หืม"
"ปิดไฟได้ไหมผมนอนไม่หลับ"พี่ไนท์หัวเราะเเล้วลุกไปปิดไฟจากนั้นก็กลับมานอนเเบบเดิมคือกอดผมเเละเอาจมูกมาหายใจรดหัวผม ผมได้เเค่นอนเกร็งเเต่พอไม่นานผมก็เผลอหลับตามพี่ไนท์ไป
....................
เช้ามาอีกวันผมรู้สึกว่าตัวเองจะระบมไปหมดทั้งตัว พอลืมตาตื่นขึ้นมาพี่ไนท์ก็ไม่อยู่เเล้ว ผมค่อยๆลุกเเล้วเข้าห้องน้ำเเบบทุลักทุเล พอมองกระจกเห็นหน้าตัวเองก็ถึงกับช๊อคคาที่
"หน้าเราหรอวะเนี่ย"ผมมองหน้าตาละห้อย ตอนนี้มันทั้งเขียวเเละช้ำ มิน่านอนเจ็บทั้งคืนขนาดทานยาเเล้วมันยังไม่ช่วยอะไร ผิวของผมที่มันขาวอยู่เเล้วทำให้มันชัดจนดูน่ากลัว
"โอ้โห"ผมมองท้องตัวเองเเล้วก็ใจหายเมื่อมันไม่ต่างอะไรกับหน้าของตัวเองเลยเเม้เเต่น้อย รู้สึกระบมอย่างเเรง ผมรีบอาบน้ำเเละออกมาทายาข้างนอกทันทีเพราะมันรู้สึกปวดจนทนไม่ไหว
"ทำอะไรน่ะ"พี่ไนท์ที่เปิดประตู้เข้ามาเลิกคิ้วถาม ในมือถือถุงหลายถุงเเล้วเดินเข้ามา
"ทายา ปวดมากเลย"ผมบอกคิ้วขมวดเพราะว่ามันปวดจริงๆ
"ปวดมากเลยหรอ เดี๋ยวทายาเสร็จทานข้าวทานยาแก้ปวด"พี่ไนท์ทำสีหน้ากังวลเเล้วรีบเอาของเข้าครัว ผมได้เเต่นั่งรอจับท้องตัวเอง
"พี่ไนท์ยืมโทรศัพท์หน่อยครับ"ผมขอพี่ไนท์หลังจากทานข้าวเสร็จเเละนั่งพักท้อง พี่ไนท์พยักหน้าเเล้วหยิบโทรศัพท์มาให้เเละนั่งลงข้างๆ
ผมนั่งทบทวนเบอร์บริษัทที่มันจำไม่ค่อยจะได้เเต่ก็ลองดูว่ามันใช่หรือเปล่าก่อนจะโทรออกเเละลุ้นว่าใครจะรับ
"สวัสดีครับบริษัท......ครับ"ผมโล่งใจทันทีที่พี่ออมสินเป็นคนรับเเละไม่ได้โทรผิด
"พี่ออมวันนี้ซินหยุดนะ ถ้าใครมาหาบอกว่าซินลาพักร้อน"
"อ้าวหยุดหรอ เเล้วไอ้คุณเสกละน้องซินวันนี้มันก็ไม่มาเนี่ย จะให้พี่รับหน้าลูกค้าว่าไงอ่ะ งานโฆษาของคุณโอมยังไม่ถึงไหนเลยเนี่ยลูกน้องมานั่งรอมันหน้าสลอนเเล้วเนี่ย" พี่ออมสินบ่นใส่
"มันไม่มาหรอไอ้เสกอ่ะ พี่ออม"
"อือ ไม่มาไม่รู้เเอบไปนอนกกเด็กที่ไหนหรือเปล่าทิ้งการทิ้งงาน ไม่มีใครอยู่บริษัทเลย ถ้าพี่ไปเปิดกล้องเองแล้วใครจะดู"ผมเงียบ
"พี่ออม เดี๋ยวซินโทรไปบอกทรายให้ส่งลูกน้องเขามาช่วยดีกว่า พี่ไม่ต้องไปเองหรอก"
"เอางั้นหรอ"
"อืมๆ ไว้ใจได้คนกันเองนะ"ผมคุยกับพี่ออมเเละตกลงว่าจะเอายังไงเรื่องหาคนเเทนไอ้เสก เพราะมันคุมลูกน้องผมอีกสี่คนเเล้วถ้ามันไม่อยู่เเบบนี้งานก็คงไม่เดินหน้าซักที
"ทำไมหรอ"พี่ไนท์ถามหลังจากที่ผมคุยเสร็จ
"ไอ้เสกมันไม่ได้เข้าบริษัทอ่ะพี่ เมื่อคืนไม่รู้เป็นไงกันบ้าง โทรศัพท์ซินก็ลืมไว้ในรถอีกแบตก็หมดห่วงไอ้เก่งเหมือนกันว่าจะตายไหม" พี่ไนท์เอาเเขนมาโอบผมเเล้วเอนตัวผมให้ชิดพี่ไนท์
"เพื่อนซินไม่เป็นอะไรหรอกเมื่อเช้าพี่โทรไปถามคนของพี่เเล้ว ก็เเค่เจ็บยิ่งกว่าซินนิดหน่อย"ผมมองหน้าพี่ไนท์
"พี่รู้ได้ไง"
"ก็................"พี่ไนท์กลอกตาไปมา
"พี่ไนท์ แล้วพี่ไนท์พกปืนด้วยหรอ พี่ไม่กลัวตำรวจบ้างหรอ"พี่ไนท์ยิ้มให้เเล้วจุ๊บเบาๆ
"คนอย่างพี่ต้องกลัวใครด้วยหรอ" ผมเบะปากให้กับคนขี้โม้อย่างพี่ไนท์ พี่ไนท์หัวเราะ เเล้วเอามือมาลูบเเก้มเบาๆ
"ดูสิช้ำหมดเลย"พี่ไนท์ลูบทำสีหน้าเหมือนสงสารผม น้ำเสียงดูอ่อนโยน
"ไม่ถึงกับตายหรอกน่าพี่ไนท์"พี่ไนท์ชะงักมือ เเล้วทำตาดุใส่ จนผมหวั่นใจว่าพูดอะไรผิดหว่า
"นี่แหละ คือสิ่งที่พี่กลัว"
.....................
วันนี้ทั้งวันผมแทบจะไม่ได้ออกไปไหน วันๆอยู่เเต่ในห้องพี่ไนท์เเละไม่กล้ากลับบ้าน เพราะถ้ากลับบ้านกลัวว่าเเม่เห็นเเล้วจะโวยวายอีกเเน่ๆ ทั้งวันผมเลยทำได้เเค่กินเเละนอน ส่วนพี่ไนท์ช่วงบ่ายก็ออกไปหาน้องดรีมเเละไปตามเอารถของผมมาซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้มันอยู่ไหน ผมเลยต้องนอนเเก่วอยู่คนเดียวในห้องตอนนี้ รู้สึกเบื่อๆ พอช่วงเย็นสายๆ เลยลงไปหาอะไรทานเองเพราะรอพี่ไนท์ที่กลับมาช้าไม่ไหว ผมซื้อกับข้าวถุงและข้าวที่อยู่ใกล้ๆคอนโด เผื่อพี่ไนท์จะกลับมาทาน พอกลับมาถึงบนห้องผมก็เเทบช๊อคเพราะห้องกระจุยกระจายเต็มไปหมด
"พี่ไนท์ ทำอะไรอ่ะ"ผมถามเหวอๆ พี่ไนท์ทำหน้าตาได้ดุมาก พอผมพูดพี่ไนท์หันมามองเเววตาคู่หนึ่งสั่นไหวเเล้ววิ่งมากอดผมทันที
"ไม่เป็นอะไรใช่ไหม"พี่ไนท์ถามแบบร้อนรน
"นี่มันอะไรกันน่ะพี่ไนท์ ซินลงไปเเปปเดียวเองนะ"ผมพูดพร้อมมองไปรอบๆห้อง
"ไอ้พวกนั้น หึ่ม มันอยากลองของกับพี่" พี่ไนท์ทำหน้าเครียดเเต่ผมยังงงว่าพี่ไนท์หมายความว่าไง
"เดี๋ยวพี่จะพาซินไปอยู่กับไอ้ต้นนะ" ผมใจฝ่อขึ้นมาทันที คิ้วขมวดติดกันว่าทำไม
"ทำไมอ่ะ"ผมถามแบบอยากรู้ พี่ไนท์ไม่ตอบ เเต่รีบหยิบเป้ให้ผมทันที
"ทรายให้เอามาให้ ปะไปบ้านไอ้ต้นเถอะ เดี๋ยวที่นี่พี่จะให้แม่บ้านจัดการ"ผมพยักหน้า พี่ไนท์จับมือผมและจูงผมให้เดินตาม ผมยังรู้สึกสงสัยไม่หาย ว่าทำไมห้องถึงได้รกเเบบนั้น
พี่ไนท์พาผมมาที่บ้านพี่ต้น เป็นครั้งเเรกที่ผมได้มาที่นี่ ถึงเเม้จะรู้จักพี่ต้นเพราะว่าเป็นเเฟนทรายก็จริงเเต่ไม่รู้เลยว่าพี่ต้นทำงานอะไร เเละบ้านอยู่ที่ไหน บ้านหลังใหญ่แนวคลาสสิคที่ใหญ่อลังการงานสร้าง ผมอยากรู้จริงๆว่าบ้านหลังนี้อยู่กันกี่คนกัน ผมกับพี่ไนท์ลงจากรถเเละตรงเข้าบ้าน พี่ต้นรีบเดินออกมารับพวกผมทันที
"สวัสดีครับน้องซิน"พี่ต้นทักทายเเละยิ้มให้ผมจนตาหยี
"ครับ"ผมตอบเสียงเรียบ เเละไม่ค่อยจะเริ่มชอบพี่ต้นตั้งเเต่มีเรื่องเเล้ว
"ฝากซินด้วยนะ"พี่ไนท์บอกพี่ต้น แล้วทำไมต้องฝากอ่ะ
"ไม่ต้องฝากกูก็ต้องดูเเลอยู่เเล้วล่ะไอ้ไนท์"พี่ต้นทำหน้าเหมือนเเหย่เเละหันกลับมามองผม
"เข้าบ้านเถอะน้องซิน จะได้ทานข้าวกันเเล้วถืออะไรที่มือน่ะ"พี่ต้นมองมาที่มือผมที่ตอนนี้กำลังหิ้วกับข้าวมื้อเย็น
"ก็กะว่าจะซื้อข้าวมาทานน่ะครับ" หันไปมองพี่ไนท์ พี่ไนท์ดึงของที่มือผมเเล้วยื่นให้เจ้าบ้าน
"ฝากด้วยนะ"พี่ต้นเลิกคิ้ว เเล้วยักไหล่เเต่ก็รับของมาเเล้วเดินเข้าบ้าน
บ้านหลังนี้กว้างและตกเเต่งของน้อยชิ้น เเต่ทำให้ดูโล่งเเละสบายตา ผมกับพี่ไนท์เดินเข้ามานั่งที่ห้องรับเเขก ส่วนพี่ต้นเดินไปสั่งคนใช้ให้เตรียมห้อง
"พี่ไนท์จะนอนกับผมที่นี่ไหม"ผมถามพี่ไนท์ที่ยังนั่งเงียบเหมือนใช้ความคิด พี่ไนท์หันมามองผมเเล้วยิ้มแบบอ่อนโยน
"พี่................คงนอนไม่ได้นะเพราะต้องไปเฝ้าน้องดรีม อาทิตย์นี้หลิงมันเข้ากะเช้าไม่อยากรบกวนมัน"พี่ไนท์พูดพร้อมลูบเเก้มผมไปมา
"งั้นซินไปเฝ้าด้วย ซินไม่อยากอยู่นี่คนเดียว"ผมอ้อน พี่ไนท์ยิ้มอีกครั้งเเล้วจูบที่หน้าฝาก
"ตอนนี้................เหตุการณ์มันไม่ปกตินะซิน ตอนที่พี่ขึ้นไปบนคอนโดพี่นึกว่าซินถูกจับไปซะอีก" ผมงงเล็กน้อยว่าทำไมพี่ไนท์ถึงคิดแบบนี้ มันคงจะเกี่ยวกับห้องที่เละเเบบนั้นเเน่ๆ
"ทำไมพี่ถึงคิดเเบบนั้นละ เเล้วที่ห้องมันเกิดอะไรขึ้น"ผมอยากรู้จริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น พี่ไนท์ถอนหายใจเเล้วกอดผมเเนบอก
"เพื่อนเเฟนยุ้ยเพื่อนซิน หนึ่งในนั้นพ่อมันเป็นเจ้าพ่อน่ะเป็นพวกนายหน้าเงินทุนเถื่อน มันคิดจะเล่นงานพี่ที่ไปทำลูกมันขายหน้า"พี่ไนท์พูดเสียงสั่นๆ
"มันเลยกะจะมาเล่นงานพี่ ดีที่ซินไม่อยู่ในห้องตอนนั้น"
"แล้วพี่รู้ได้ไงว่าเป็นพวกนั้น"ผมเงยหน้ามองพี่ไนท์อย่างใคร่รู้
"คิดหรอ ว่าพี่จะปล่อยให้ซินอยู่คนเดียว"พี่ไนท์ยิ้ม ผมก้มหน้าเเนบอก
"คิดสิ คิดมากด้วย รู้ไหมว่าซินเหงาเวลาที่พี่ไม่อยู่"ผมพูดเสียงเบาพี่ไนท์หัวเราะเเล้วเชยค้างผมเพื่อมอบจูบให้
"อะแฮ่ม"ผมถึงกับสะดุ้งเเละรีบผละพี่ไนท์ออก
"อายเจ้าของบ้านหน่อยเหอะมึงไอ้ไนท์ เดี๋ยวคนใช้กูจะเอาไปนินทากัน"พี่ต้นพูดเหมือนกึ่งล้อเลียน
"เรื่องของมันสิ"พี่ไนท์พูดหน้าตาย ส่วนผมได้เเต่ก้มหน้าด้วยความอาย
"ห้องเตรียมเสร็จเเล้ว เเล้วก็ไปทานข้าวกันนะครับน้องซิน"พี่ต้นยิ้มหวานให้ผม
"แล้วมึงไม่คิดจะชวนกูหน่อยหรอ"พี่ไนท์ถาม
"เรื่องของมึง"พี่ต้นพูดเเบบกวนๆเเล้วเดินหนี พี่ไนท์ทำหน้าหมั่นไส้เเล้วจูงผมเดินตาม
..................................
คืนนี้ผมต้องนอนเหงาอยู่คนเดียวอีกเเล้ว พี่ไนท์ลาผมตอนสองทุ่มกว่าๆ ผมได้เเต่นอนกลิ้งไปมาบนที่นอน มีเพียงโทรศัพท์ที่ตอนนี้พี่ไนท์เอาไปชาร์ตแบตให้เรียบร้อย เลยทำได้เเค่เล่นเก่มเเก้เซ็งเพื่อรอให้ตัวเองง่วงเท่านั้น เล่นๆไปมันก็เบื่ออีกผมเลยโทรหาเพื่อนๆเเละถามว่าพวกมันเป็นอย่างไรบ้าง
"ไอ้เก่งงงงงงงงงงงงงงงง...เป็นไงบ้างวะ"ผมยานคางคุยกับมันทันที
"เดี้ยง.................... เจ็บว่ะ"มันพูดเสียงเรียบ
"แล้วใครหามมึงส่งโรงพยาบาล"ผมถามแบบเป็นห่วง
"ก็จะมีใครอีกล่ะ ก็พวกไอ้บิวนี่แหละ..............กูขอโทษนะซิน กูจะโทรขอโทษมึงเเต่กูติดต่อมึงไม่ได้"ไอ้เก่งทำเสียงอ่อยขึ้นมา
"เออ ไม่เป็นไรเพื่อนกัน ว่าแต่ไอ้ยุ้ยเป็นไงบ้างวะ"ไอ้เก่งเงียบไปซักพัก
"มันมาหากู มันร้องไห้ขอโทษกูใหญ่เลยว่ะ มันบอกด้วยว่ามันเลิกกับไอ้เหี้ยนั่นจริงๆละ"
"อืมก็ดีเเล้วนี่" ถึงไอ้ยุ้ยมันจะคบกับไอ้นั่นต่อ ผมว่ามันคงไม่มีความสุขแน่ๆ
"แล้วมึงละซินเจ็บตรงไหนบ้างวะ"ผมยิ้ม
"สาหัสเลยมึง มึงรู้ไหมกูหยอดน้ำข้าวต้มเลยเนี่ย"ผมแกล้งเเหย่มัน
"จริงหรอวะ มิน่ากูโทรไปหาไอ้เสกมันบอกว่ามันโทรไปบริษัท เห็นเขาบอกว่ามึงไม่ได้ไปทำงาน เป็นขนาดนี้เลยหรอวะ"ไอ้เก่งทำเสียงกังวล
"เออ สำนึกซะว่าใครเป็นคนต้นเหตุ หึหึหึหึ" ผมหัวเราะกวนประสาทใส่หูมัน
"สาด ซินกูห่วงมึงจริงๆนะ กูขอโทษ"ไอ้เก่งทำเสียงจริงจัง ผมหัวเราะใส่มันทันที
"เออๆ กูรู้เเล้ว"
"เชี่ยซินหลอกกู ไม่คุยกับมึงละจะนอน"มันพูดงอลๆเเล้ววางสายใส่ผมเฉยผมส่ายหัวเเล้วถอนหายใจโล่งอกว่ามันไม่เป็นอะไรมากนัก
ผมกดโทรศัพท์อีกครั้ง เพื่อที่จะโทรหาพี่ไนท์ว่าขับรถไปถึงโรงพยาบาลหรือยัง แต่โทรอยู่นานพี่ไนท์ก็ไม่รับสายผมเลยวางโทรศัพท์เเละเตรียมเข้านอน ซักพักผ่านไปนานเหมือนกันจนผมเคลิ้มจะหลับเพราะเพลียยา เเละรู้สึกเหนื่อยๆเเต่ก็ต้องมาสะดุ้งกับเสียงโทรศัพท์ที่ดัง ผมหยิบมาดูว่าใครโทรมา ปรากฎว่าเป็นพี่ไนท์จนผมยิ้ม
"ฮาลโหล"ผมพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"โทรหาพี่หรอ"
"อืม พี่ถึงหรือยัง"
"ถึงเเล้ว นอนแล้วหรอเสียงงัวเงียจัง"
"ครับนอนเเล้ว"
"พี่โทรมาปลุกใช่ไหม"
"เปล่า"
"ก็เสียงมันบอกอยู่ว่า ซินง่วง"
"ก็ผมรอพี่ไนท์ไง"ผมยิ้ม
"หึ นอนซะดึกแล้ว"
"พี่ก็เหมือนกันนอนเถอะ"ผมยิ้มจนแก้มจะปริอยู่เเละ
"ฝันดีนะครับ รักซินคนเดียวนะ"หัวใจมันเต้นเเรงขึ้นมาซะเฉยๆทันทีที่พี่ไนท์พูดคำๆนี้
"ครับผมก็รักพี่"
ฝันดีนะครับพี่ไนท์........................
..............................
:t3:
-
จัด+1และเป็ดให้ก่อนไปอ่าน อิอิ
"สวัสดีครับน้องซิน"พี่ไนท์ทักทายเเละยิ้มให้ผมจนตาหยี
ประโยคนี้มันต้อง "พี่ต้น" มิใช่หรอ
-
ไอ้พวกนั้นน่าสงสารว่ะ
ริจะเป็นนักเลงทั้งที ดันเป็นได้แค่นักเลงลูกแหง่ :m14:
โดนเขาตบเกรียนไปหน่อย ก็รีบร้องไห้ วิ่งไปให้พ่อแม่โอ๋ o12
สมเพชตัวเองกันบ้างมั๊ยนั่น :o10: โตเป็นควายแล้ว แต่เอาแต่แอบอยู่หลังพ่อแม่แบบนั้น o16
พี่ไนท์ ไปตบเกรียนอีกสักรอบโลด :laugh3:
-
หวานซะ
เรื่องเก่าจบไป เรื่องใหม่มาอีกแล้ว เฮ้ออคู่นี้รันทดจริงๆ
:call:
-
สงสัยงานนี้มีเอาคืน
พี่ไนท์คงไม่ยอมให้ซินเจ็บฟรีแน่นอน :m31:
-
สงสารซินต้องมาเจ็บตัวไปด้วยเลย :เฮ้อ:
-
โอ๊ย เหนื่อยแทน
ศัตรูเยอะจริงๆ
-
พี่นท์จัดกรพวกมันลย
-
โอ๊ย
บทจะหวานก็น้ำตาลเรียกพี่กันเลยทีเดียว อิอิ
-
จัดการพวกนั้นซะ!!!
-
:กอด1:
-
มีเรื่องเข้ามาไม่ขาดสายเลยนะเนี่ย o13
-
พี่ไนท์จัดการพวกนั้นด่วนเลย
-
ดูท่าจะมีเรื่องวุ่นวายตามมานะเนี่ย รอตอนต่อไปจ้า
-
มีเรื่องอีกแล้วหรอ :m28:
-
หวานน่าดูเลย
-
โอ้ มีตัวร้ายโผล่มาอีกแล้ว
กำลังหวานแบบเจ็บปวด? กัยใช่มั๊ยเนี่ย อิอิ
-
มีศัตรูเพิ่มมาอีกแล้วหรอ เนี่ย
-
แอบหวานกันก่อนนอนด้วยอ่า อิจฉาๆ
-
อยู่กัพี่ไนท์ มีเรื่องให้ืตื่นเต้นตลอดเวลาเนอะ
-
หนุกอีกแล้ว มาต่ออีกนะครับผม
-
หวานกันตลอดเนาะคู่นี้ แล้วก็งานเข้าตลอดไม่หยุดไม่หย่อนเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
:call: :call: :call:
-
คืนดีกันแบบ งงๆ
แล้วก็มี ปัญหาใหม่ ตาม มา
ต่อๆ
-
พี่ไนท์นี่นักเลงใช่ย่อย ยิ่งนานยิ่งโหด เถื่อน แต่แมนสุดๆอ่ะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
เขาชอบตอนนี้ แบบว่าไม่ทะเลาะกัน
อย่างน้อยมีอะไรไนท์ก้ยังบอกซินบ้าง
แบบคุยกันรู้เรื่องอะ อายยย เขาชอบบบ
-
ขยี้เกรียนให้จมดินเลยพี่ไนท์ :z6:
ไอพวกไม่รู้จักพ่อแม่ตัวเอง *มึงรู้มั้ยว่ากูลูกใคร* :really2:
กำลังจะหวานแต่ต้องห่างๆ กันแบบนี้ สงสารใครดีก :monkeysad:
-
หวานกันไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน .... o13
หวานกันจริงๆเลย >< :-[
-
:เฮ้อ:
-
:-[ :-[ หวานจังเลยอ่ะ ตอนนี้หวานมาก ถ้ามี ให้ +1 ซักหลายๆทีคงจะดีไม่น้อยเลย :กอด1: :กอด1:
-
พี่ไนท์ทำตัวน่ารัก(?)ล่ะๆ
-
^^
-
หวานไม่เกรงใจคนอ่านบ้างเลย
-
พี่ไนท์ขยันหยอด 5555
-
จัดต่อเลยกำลังสนุกอ่ะ :laugh:
ชอบๆๆๆ :pig4:
-
บทบาท ไนท์
"คุณพ่อขา ทำไมพี่ซินไม่เห็นมาเยี่ยมน้องดรีมบ้างเลย"น้องดรีมถามพร้อมทำหน้าย่น ผมยิ้มเเล้วลูบหัวเธอเบาๆ
"เดี๋ยวพี่ซินก็มาครับน้องดรีม น้องดรีมนอนเถอะมันดึกเเล้ว"ผมจูบเข้าที่ขมับเเล้วห่มผ้าเพื่อให้ความอบอุ่น น้องดรีมพยักหน้าเเละหลับตาลง
ลูกสาวเพียงคนเดียวของผมข่มตาเพื่อให้หลับ ไม่นานก็หลับไปจริงๆ ผมกลับไปนั่งที่โซฟาเเละถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจกับปัญหาใหม่ที่มันกำลังจะเกิด ถ้าตามลำพังตัวคนเดียวจะไม่กังวลเลยแม้เเต่น้อย แต่นี่กลับมีคนที่รักตั้งสองคนที่กำลังห่วงเเละกังวล กลัวว่าสิ่งที่จะเกิดมันจะพวกเขามาเอี่ยวด้วย คืนนี้ทั้งคืนผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ ป่านนี้ซินคงหลับไปแล้ว ผมดีใจที่ซินไม่ติดใจเเละหายโกรธซักทีเพราะตัวเองก็อึดอัดใจเหมือนกัน
..............
เช้ามาผมต้องรีบไปสะสางเรื่องทันทีที่หลิงมาเปลี่ยนเวร เพราะทั้งคืนนอนคิดทั้งคืนเเทบจะไม่ได้หลับ
"ไอ้ต้น มึงอยู่ที่บ้านหรือเปล่า"ผมโทรหาไอ้ต้น
"อยู่ ทำไมวะ มึงรีบหรอ"ไอ้ต้นดูเหมือนมันจะไม่ทุกข์ร้อนเเต่ผมนี่เดือดสุดๆ
"กูเห็นสภาพห้องกูเมื่อวันก่อนมึงจะให้กูอยู่เฉยๆหรอ ในเมื่อรู้เเล้วว่ามันคนของใคร จัดการมันให้จบๆเหอะ"ผมบอกมันอย่างหัวเสีย
"เออรอกูที่ภัตตาคาร...นั้นละกันเดี๋ยวกูๆไปหา"ผมตัดสายทิ้งเเละขับรถมุ่งตรงไปที่จุดนัดพบทันที
ทันทีที่ผมเยื้องย่างเข้าไปในถิ่นของศตรูซึ่งเป็นภัตตาคาร คนของเสี่ยโจรีบไปรายงานเจ้านายทันทีที่ผมไปถึง ผู้ชายสูงอายุที่อายุเกือบๆ60รีบเดินออกมาเเละต้อนรับผมทันที
"อ้าวคุณไนท์ จะมาน่าจะโทรบอกกันบ้าง เฮียจะได้สั่งลูกน้องให้เตรียมโต๊ะรอ มาเเบบนี้เฮียตั้งตัวไม่ทันจริงๆ"เสี่ยโจจับมือผมเเล้วเขย่าเเบบดีใจ ผมยิ้มให้ทันที
"ไม่เป็นไรเฮียเดี๋ยวเพื่อนผมจะมาอีกคน เฮียจัดโต๊ะเล็กๆ...............เเล้วขอเป็นส่วนตัวหน่อย"ผมบอกเสี่ย
"เอางั้นเลยหรอ เดี๋ยวเฮียจัดห้องวิไอพีให้เอาเป็นส่วนตัวเลยละกัน เพื่อนเก่ามาทั้งทีจะให้ต้อนรับธรรมดาๆได้ไง"เสี่ยโจน้ำเสียงดูตื่นเต้นที่ได้เจอผมอีก ดูท่าเเกจะไม่รู้เลยว่าเมื่อคืนสั่งให้ลูกน้องไปถล่มบ้านใครมา
"ที่มานี่ก็ต้องการจะคุยกับเฮียด้วยน่ะเเหละ"ผมยิ้มกริ่ม
"ดีๆ เฮียเองก็คิดถึงคุณตั้งเเต่ปู่คุณไนท์ตายไปเฮียก็ไม่ได้ติดต่อไปซักทีมีหลายอย่างเลยที่เฮียอยากจะคุยจะปรึกษา"เสี่ยโจตบหลังผมเเล้วให้เดินตาม
"ว่าเเต่ได้ข่าวว่าเฮียมีลูกนิ เป็นยังไงบ้างละลูกเฮีย"ผมแกล้งถาม เฮียทำท่ายืดอกเหมือนจะภูมิใจลูกเต็มที่
"อาโปอีโตเป็นหนุ่มใหญ่เเล้วตอนนี้ก็ช่วยๆเฮียทำงานที่นี่แหละ เเต่น่าเสียดายนิสัยมันไม่ยอมโตซักที"เสี่ยโจส่ายหัวให้กับท้ายประโยค ผมหัวเราะ
"เอาน่าเฮีย เด็กมันเลือดร้อน เเต่เลือดร้อนมากมันก็ไม่ดีเดี๋ยวมันจะสร้างเรื่องให้ไปตามเก็บ ดีไม่ดีตามเก็บไม่ถูกคน ไม่รู้จักรอยเท้าตัวเองว่าใหญ่กว่าเขาเเค่ไหนมันจะยุ่งเอา"ผมบอกเสี่ยเสียงเรียบเสี่ยโจมองหน้าผมแบบแปลกใจ
"คุณไนท์พูดเหมือนรู้เลยว่ามันทำจริงๆ เฮียก็กลุ้มอยู่เนี่ยที่มันเอาคนของเฮียไปทำเรื่องไม่ดี"เสี่ยโจทำหน้าทุกข์ใจ
ผมรู้ว่าเสี่ยโจก็มีจิตสำนึกของคนอยู่บ้างถึงจะเป็นนายหน้าเงินทุนเเต่ก็ไม่เคยสั่งให้ลูกน้องทำร้ายลูกหนี้เลยซักครั้ง นอกจากจะทำลายข้าวของโชว์เหมือนอย่างที่ผมเคยเห็นและได้ยินมา เเต่พอมารุ่นลูกผมชักไม่เเน่ใจซะเเล้วสิ
"เฮียเรียกลูกเฮียมาสิ เผื่อผมจะสั่งสอนมันเเทนได้"ผมยิ้ม เสี่ยเลิกคิ้ว
"เอางั้นหรอ มันเคยฟังใครสั่งสอนมันซะที่ไหน ยิ่งไม่เคยรู้จักกัน..........................เเต่เฮียก็คิดว่าดีนะ ไอ้เป่ง มึงไปตามอาตี๋มาซิบอกกูเรียกด่วนเลย"เสี่ยโจหันไปเรียกลูกน้องเเละสั่ง งานนี้ไอ้เด็กนั่นเจอดีอย่างที่ผมขู่ไว้จริงๆเเน่
.......................
ตอนนี้ผมกับเสี่ยโจนั่งอยู่ในห้องอาหารเสี่ยโจเล่าถึงความหลังตอนที่ยังรับใช้ปู่ผมตอนหนุ่มๆ เเกเป็นคนคุยเก่งเเละคุยสนุก ผมมองดูเวลาไปพลางว่าไอ้ต้นจะมาเมื่อไร เเละอาตี๋ของเสี่ยโจเมื่อไรมันจะโผล่หน้ามาซักที
"เฮียยังจำตอนที่ไปตกปลากับปู่คุณได้อยู่เลยนะ..............อ้าวอาโปมานี่มาๆ"เสี่ยโจกวักมือเรียกใครซักคนที่อยู่ข้างหลังผม ผมจึงหันตามไปมอง ไอ้อาโปที่เสี่ยโจเรียกทำหน้าเหวอเล็กน้อยที่เห็นผม ส่วนผมทำได้เเค่มองหางตาเเล้วหันกลับไปทางเดิม
"โป นี่คุณไนท์ไหว้เค้าสิ"เสี่ยโจเเนะนำ เเต่มันยังนิ่งเเละคิ้วขมวดมองผมนิ่ง
"อาโป! ไหว้เฮียเขาสิ"เสี่ยโจตะคอกใส่จนลูกชายสะดุ้งเเละรีบยกมือไหว้ผมทันที
"มานั่งข้างๆอั๊วนี่มา มาทำความรู้จักกับคุณไนท์ไว้"ไอ้โปเดินเข้ามานั่งข้างๆอย่างที่พ่อมันสั่งเเล้วจ้องผมเขม็ง ผมทำได้เเค่เเสยะยิ้มให้มัน
"นี่ลูกเฮียเอง หน่วยก้านมันดีไหมคุณไนท์ ถ้าคุณไนท์อยากได้คนไปช่วยงานให้โปมันไปช่วยก็ได้นา"
"ป๊า ป๊าจะให้โปไปทำงานกับมันหรอ"ไอ้โปหน้าเสียทันที
"เอ๊ะไอ้นี่ไปเรียกคุณไนท์ว่ามันได้ไง"
"พ่อ ก็ไอ้นี่เเหละที่มันตืบเพื่อนอั๊ว อั๊วเพิ่งจะให้คนไปเก็บมันเองนะ"ผมยิ้มเเล้วส่ายหัว เสี่ยโจทำหน้าตกใจเเล้วตบหัวลูกชายดังป๊าบ
"ไอ้ลูกเวน นี่ลื้อรู้ไหมว่าเขามีบุญคุณกับบ้านเราเเค่ไหน ที่มีอยุ่มีกินได้ก็เพราะเขานะ"เสี่ยโจพูดเเบบใส่อารมณ์เต็มที่
"ป๊า เเล้วอั๊วจะรู้โครตเง่ามันไหมว่ามันเป็นใคร"เสี่ยโจตบหัวลูกชายตัวเองอีกรอบ
"ลื้อหัดสำรวมหน่อยไอ้โป ต่อหน้ามึงยังจะกล้าเถียงอีกหรอ"ไอ้โปเงียบ เสี่ยโจมองลูกชายด้วยความโมโห
"พอเถอะเฮียเด็กมันใจร้อนก็เงี๊ยะเเหละ อย่าไปตีมันเลยมันโตเเล้ว"ผมห้ามเสี่ยเเบบไม่จริงจังนัก
"เฮียต้องขอโทษคุณไนท์จริงๆ ไม่คิดเลยว่าคนที่มีเรื่องจะเป็นคุณไนท์ ทำไมอั๊วไม่เอะใจเลยนะ"เสี่ยโจหันไปเหล่ลูกชายที่ทำหน้าบูด เเล้วกลับมาคุยกับผมต่อ
"คุณไนท์อยากให้อั๊วทำโทษมันไหม มันจะได้จำจะได้ไม่ไปถือตัวตีใครอีก"
"ไม่หรอกเฮีย เเค่ให้เขาสำนึกผิด เเล้วก็ห้ามเขาไปทะเลาะวิวาทกับใครก็พอ เฮียก็รู้นะว่าที่เฮียมีอยู่มีกินทุกวันนี้ใครกันที่หนุนหลัง"ผมยิ้ม เสี่ยโจหน้าเสียทันที
"เอ้าไอ้โป ขอโทษพี่เขาสิ"เสี่ยโจสะกิดลูกชายที่ยังทำหน้าเมินใส่ ไอ้โปหันมาเเล้วมองผมแบบเคืองๆก่อนยกมือไหว้ผมแบบลวกๆ
"ลื้อทำให้มันดีๆหน่อยเอาใหม่เลย"ดูเหมือนพ่อจะไม่พอใจเเละสั่งให้ทำใหม่ มันทำท่าฮึดฮัดเเละค่อยๆไหว้ ผมพยักหน้ารับเเบบอมยิ้ม
"นายครับมีเเขกมาหาอีกสองคนครับ"เสี่ยโจเลิกคิ้ว ลูกน้องพูดไม่ทันจบผู้มาเยือนคนใหม่ก็เข้าห้องตามมาปรากฎว่าเป็นไอ้ต้นเเละใครอีกคนเดินตามหลังมา
"ซิน"ผมขมวดคิ้วแบบไม่พอใจเท่าไร ซินมองผมแบบเคืองๆ เเล้วเชิดใส่เฉย
"พามาทำไม"ผมถามไอ้ต้น มันทำท่ายักไหล่เเบบไม่รู้ร้อน
"ก็เด็กมึงร้องตาม ให้กูทำไงล่ะ"เเล้วมันก็เดินมานั่ง
"มานั่งใกล้ๆพี่"ผมเรียก ซินทำหน้างอเเล้วเดินมานั่งเก้าอี้ใกล้ๆผม เสี่ยโจมองมาที่ซินตาเป็นมัน
"นี่มัน........"ไอ้โปชี้นิ้วมาทางซิน แบบตกใจ
"สวัสดีครับเสี่ยไม่เจอกันนานนะครับ"ไอ้ต้นทักทายเสี่ยโจ
"สวัสดีครับคุณต้น ไม่เจอกันนานพ่อคุณสบายดีหรอ"
"ก็สบายดีตั้งเเต่คุณเลิกเป็นนายหน้าเงินกู้เเล้วทำให้พ่อผมทุกข์ นี่แหละครับ"ไอ้ต้นยิ้มกวนประสาทใส่จนเสี่ยโจรับเเทบไม่ทัน
"คุณก็พูดไป คนเรามันก็ต้องมีวางมือทางนี้กันบ้าง"
"อื้อหือ ลืมไปนะว่ามีกิจการเป็นหลักเป็นเเหล่งเเล้ว มันคงจะยากที่จะทำอาชีพเดิมละนะหึ"ไอ้ต้นมึงพูดได้กวนไม่ดูเวล่ำเวลามาอยู่ถิ่นใครแล้วยังทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่เลยนะมึง
"พอเหอะไอ้ต้น มึงอ่ะมาช้า"ผมบ่นมัน
"ว่าแต่นี่ใครละครับคุณไนท์"เสี่ยโจหันมาถามเเล้วมองมาทางคนหน้างอที่หันไปมองโน่นมองนี่ไปมา
"ภรรยาผมเอง"ผมเเนะนำเเล้วโอบไหล่ซิน ซินหันมาทำหน้าเหวอ
"ไม่ใช่ซักหน่อย"เถียงเเล้วทำปากย่นใส่อีก
"ไม่ใช่ได้ไงก็.............อุ๊บ"ซินเอามือปิด แล้วเอาเท้ากระทืบเท้าผมซะเจ็บ
"ภรรยาหรอ"เสี่ยโจ กับลูกชายอุทานพร้อมกัน
"แฟนผม เอง"ผมยิ้มซินถองท้องทันทีจนผมจุก
"แปลกจังเลยนะครับคุณไนท์ ว่าเเต่พ่อคุณรู้หรือเปล่าว่าคบกับเอ่อ...."เสี่ยโจเหมือนจะพูดสื่อความหมาย
"เสี่ย เสี่ยรู้ไหมว่าตอนนี้พ่อผม ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรในตัวผมอีกต่อไปแล้ว มันไม่จำเป็นที่ผมจะต้องบอกใคร"ผมยิ้ม เสี่ยโจทำหน้าไม่ดีนัก
"ผมว่า เราสั่งอะไรทานดีไหม ผมหิวจนตาลายเเล้วเนี่ยข้าวเช้ายังไม่ได้กินเลย"ไอ้ต้นบ่นเเล้วลูบท้องตัวเอง
"เออจริงสิ เฮียนี่เเย่จริงๆคุยกันตั้งนาน ไม่หาอะไรมาเสริฟให้เเขก ใครก็ได้เอาเมนูพิเศษมาเสริฟให้เเขกซิ"
"ป๊าหมดเรื่องเเล้ว อั๊วไปก่อนนะ"ไอ้โปทำท่าจะลุกหนีเเต่เสี่ยโจรั้งไว้
"จะรีบไปไหนมาคุยๆกันก่อน"ไอ้โปทำหน้างอเเล้วกลับมานั่งที่เดิม ผมหันไปมองซินที่ตอนนี้หน้าดูไม่พอใจอย่างเเรง
"เป็นอะไรครับ"ผมถามซินเหล่มองเเล้วหันหนี
"เปล่าเเค่โกรธใครบางคนที่ชอบทำอะไรไม่บอกกัน"ซินพูดน้ำเสียงไม่พอใจเต็มที่
"เเค่มาเคลียร์กัน ไอ้ต้นน่าจะพูดให้ฟังเเล้วนี่"ผมเหล่ไปทางไอ้ต้น ซินหันมามองผม
"แต่ผมอยากรู้จากพี่ อย่างน้อยก็น่าจะบอกกันบ้างว่ามาทำอะไร"
"พี่ขอโทษ เเล้วเเก้มหายเเล้วหรอถึงกล้าออกมา"ผมจับเเก้มซินเเล้วลูบเบาๆ
"หายเเล้ว พี่หยุดทำเหอะคนอื่นเขามอง"ซินจับมือผมเเล้วก้มหน้างุด ผมหันไปมองทุกคนที่กำลังจับจ้องพวกผมเป็นตาเดียวกัน
"มองอะไรกันครับ ทานสิครับ"ผมผายมือเหมือนเป็นเจ้าภาพ ทุกคนพอรู้ตัวจึงหันไปมองทางอื่นเเบบไม่รู้ไมชี้เหมือนไม่เห็นอะไร
...................................
ผมกลับไปที่โรงพยาบาลพร้อมๆกับซินหลังจากคุยธุระเสร็จ ซินนั่งเงียบมาตลอดทางโดยที่ไม่คุยกับผมจนผมใจหายคิดว่าซินคงจะโกรธพอถึงโรงพยาบาลผมเลยต้องคุยกับซินให้หายกังวล
"เป็นอะไรครับ หืม"ผมถามเเละกุมมือ
"เปล่า"ซินตอบเสียงเรียบ
"ก็พี่เห็น ดูซินทำหน้าสิ"ผมยื่นหน้าเข้าไปมองซินหันมามองเเล้วผลักผม
"พี่อย่าเข้าใกล้สิเดี๋ยวใครเขาก็เห็น"ซินทำเสียงเคืองๆผมยิ้ม เเล้วขโมยจูบทันทีที่ซินเผลอ
"อี้ อื้อ"เสียงอู้อี้ในลำคอ ซินทุบไหล่เพื่อให้ผมผละออก เเต่การกระทำแบบนี้มันยิ่งดูเหมือนจะเชิญชวน ซินหลับตาเเน่นเเละทำท่าขัดขัดเเต่ปากกลับตอบสนองผมเต็มที่ ผมแกล้งจูบไม่ปล่อยจนกว่าจะเลิกขัดขืน ดูเหมือนซินจะรู้เลยหยุดทำเเละปล่อยเลยตามเลย เเต่เลยตามเลยมันยิ่งทำให้ผมได้ใจเเละไม่อยากผละจากปากอวบอิ่มได้รูปของซินเลย
"อา ฮ่า"ซินหอบฮักทันที่ผมผละจูบ
"พี่ไนท์เล่นอะไรของพี่เนี่ย"ซินหน้าาเเดงว่าผม ผมหัวเราะเเล้วลงจากรถเเละไปเปิดประตูให้ซิน
"ก็คนมันน่ารักจนห้ามใจไว้ไม่อยู่นี่ ให้พี่ทำไงละ"ผมกระซิบข้างหูเเละยิ้มกริ่ม ซินหน้าเเดงมองผมเหวอก่อนจะชกเข้าท้องน้อยเต็มๆ มันถึงกับจุกจนผมต้องเอามือกุมไว้
"สมน้ำหน้า นี่สำหรับคนเอาเเต่ใจ"ซินพูดเสร็จก็ลงจากรถเเล้วรีบเดินหนีผมทันที นี่สินะคู่ชีวิตมันต้องมีหวานอมเปรี้ยวกันบ้างมันถึงจะมีความสุข ผมหัวเราะให้กับซินที่ทำอะไรเเก้เขินซินหยุดอยู่หน้าลิฟเเล้วหันมามองผม
"พี่ ทำไมชักช้านักละ ขาก็ยาวกว่าผมอีกนะ"ซินจีบปากบ่น
"ถ้าไม่อยากให้พี่ช้าทำไมไม่จูงมือพี่เดินล่ะ"ผมพูดทันทีที่ถึงตัวซินทำหน้าเเหย
"เป็นเด็กหกขวบเหมือนน้องดรีมหรอไง ไม่เอาด้วยหรอก"ซินกอดอกพูด ผมยิ้มเเละจับเเขนซินให้คลายก่อนจะเลื่อนไปจับมือ
"แต่พี่อยากเป็น"พอลิฟเปิดผมรีบลากซินเข้าลิฟทันที ซินไม่ขัดขืนเเต่ไม่กล้ามองหน้าผม ผมอยากให้ซินเลิกขัดเขินกับผมเเบบนี้เสียที เพราะผมเองก็อยากให้ใครๆรู้ว่าเราคบกันโดยที่ไม่ต้องมาคอยกังวลว่าใครจะเห็น ใครจะมอง หรือว่าเอาไปนินทาลับหลัง เพราะผมเองก็ไม่เเคร์อยู่เเล้ว.............
.....................
พอมาถึงห้องน้องดรีม ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ผมก็เจอคนที่ไม่ค่อยจะพึงประสงค์เท่าไรนัก กำลังนั่งคุยกับหลิงเเละน้องดรีมถึงเเม้ว่ามันจะโผล่มากวนประสาทตลอดหลายวันที่ผ่านมายังไงผมก็ไม่ชอบมันอยู่ดี ผมกระชับมือซินเเน่น
"อ้าวคุณไนท์ น้องซิน! ไม่เจอหลายวันพี่โอมละคิดถึ้งคิดถึง"ไอ้โอมทำเสียงได้ดัจริตจนผมหมั่นใส้
"คุณโอมอยู่ที่นี่ได้ไงครับ"น้องซินทำเสียงเเปลกใจเเละสะบัดมือผมหลุดทันที
"มาเยี่ยมน้องดรีม ใช่ไหมน้องดรีม"มันหันไปถามน้องดรีมที่กำลังวาดรูปอยู่
"พี่ซินขาดูสิคะน้องดรีมวาดภาพเก่งขึ้นไหม"น้องดรีมยื่นกระดาษที่น้องดรีมวาดภาพเเล้ว ให้ซินดูซินยิ้มอ่อนโยนเเละรับมาดู
"เก่งมากเลยน้องดรีม"ซินยีหัวน้องดรีมเล็กน้อย ผมเข้าไปและลากหลิงออกมาคุย
"แกชวนมันมาอีกเเล้วหรอ"ผมถามหลิง
"เปล่าเขามาเอง"หลิงเถียง ผมเเยกเขี้ยวใส่
"ไหนเเกบอกไม่ถูกกับมันเเล้วไหงมันมาคุยกับเเกแบบสนิทออกนอกหน้าเเบบนี้ห๊ะ"เจ้าหลิงทำคิ้วย่น
"ก็เขาอ้างว่ามาหาน้องดรีมให้ทำไงล่ะทำไมพี่ไม่ไล่เขาเอง โธ่ใช้เเต่น้องชิ๊"พูดเสร็จมันก็เดินหนีออกจากห้องไปเฉย ผมหันไปมองทั้งสองคนที่คุยกันเเละหัวเราะจนรู้สึกหมั่นใส้เเละเเทรกตัวกลางทั้งสองให้ออกห่างทันที ทั้งคู่มองผมแบบแปลกใจ
"เป็นอะไรพี่ไนท์ทำหน้าแปลกๆ"ซินมองผมเเละว่าผมทันที ทีเมื่อกี้ละทำหน้างอใส่ผมทีมาเจอไอ้โอมละทำหน้าะรื่นเชียว
"ก็อยากคุยด้วย"ผมพูดเสียงเข้มเเละกอดอกมองน้องดรีมที่กำลังมองผมตาปริบๆ
"แหมอิจฉาคนเขาเลิฟๆกันอะดิ่คุณ โธ่ๆๆไม่ต้องมาทำเนียนหรอก"ผมเหล่ไปไอ้คนปากหมาข้างๆที่มันดูจะลั้นลาเหลือเกิน
"ทำไม คนรักเขาหึงมันหนักหัวมึงหรอ รู้ซะบ้างนะของใคร"ผมพูดเเบบโมโหไอ้ท่าทางกวนประสาทของหมอนี่
"พี่ไนท์พูดไม่เพราะเลยต่อหน้าน้องดรีมนะ"ซินดุผมอีก
"น้องดรีมชินละค่ะพี่ซิน"โอ้น้องดรีมเหมือนจะเข้าข้างพ่อเลยนะลูก
"ไม่ได้นะน้องดรีมเดี๋ยวจะติดเป็นนิสัย"
"คิคิ"ผมรู้สึกว่าเกลียดขี้หน้าไอ้โอมอย่างเเรง
"กวนหรอ เดี๋ยวพ่อไม่ให้มาเยี่ยมน้องเลยนิ่"ผมขู่
"ผมเปล่ากวนนะ เเล้วคุณมิสิทธิ์อะไรไม่ให้ผมมา"ไอ้โอมแบะปากพูดจายียวนกวนประสาท
"ก็ทำได้ละกัน ยิ่งทำให้คนที่นายกำลังจีบเลิกยุ่งกับนายเนี่ยมันง่ายมากๆ"ไอ้โอมหุบปากทันทีเเละเดินไปนั่งโซฟาอ่านหนังสือพิมพ์ทันที ผมหัวเราะอย่างมีชัย
"โอ๊ย"รู้สึกเหมือนมีมดกัดที่เเขนเเต่พอหันไปมองกลับเป็นซินที่หยิกเเล้วเเยกเขี้ยวใส่ผม
"พี่ไนท์ ทำไมชอบทำตัวเหมือนเด็กเเบบนี้ สู้น้องดรีมก็ไม่ได้ยังเรียบร้อยกว่าอีกเนาะน้องดรีมเนาะ"
"ช่าย พ่ออ่ะดื้อ ดื้อกว่าน้องดรีมอีกค่ะใครว่าเเล้วไม่ยอมเชื่อฟัง"สองคนนี้รุมผมใหญ่
"คิคิ อุ๊บ"ไอ้โอมยังไม่เลิกหัวเราะเยาะผม
"ว่าพ่อเเบบนี้ได้ไงน้องดรีมนี่พ่อน้องดรีมนะ"น้องดรีมทำหน้าไมรู้ไม่ชี้เเล้วยิ้มจนเห็นฟัน
"ก็มันจริงไหมล่ะพี่ พี่อ่ะชอบทำอะไรเเบบเด็กๆไม่คิดหน้าคิดหลัง"ผมหัวเราะหึหึ เเล้วมองซินนิ่ง
"ใครกันเเน่ไอ้ตัวยุ่ง ว่าเขาเข้าตัวเองเต็ม"ผมดีดเข้าหน้าฝากอย่างหมั่นใส้
"โอ๊ย! เจ็บนะดูสิน้องดรีมพ่อน้องดรีมทำร้ายพี่ซิน"ซินทำปากเบะเเล้วอ้อนน้องดรีม
"พ่อใจร้าย ทำร้ายพี่ซินได้ไง"
"เออดี รุมกันเข้าไป" ผมส่ายหัว
"ใครเเกล้งใครก่อนละ"ซินทำหน้าเหมือนว่าเอาชนะผมได้
"เฮ้อ"ผมถอนหายใจ มองทั้งสองคนไปมาก่อนจะเดินไปนั่งโซฟาตัวเดียวกันกับไอ้โอมเเล้วเอาหนังสือพิมพ์มาอ่านตาม เถียงยังไงก็คงไม่ชนะละทีนี้เล่นเข้าพวกกันเเบบนี้ก็เเย่เลยสิโดนลุมตลอด
"นี่แหละโทษของการกลัวเมีย"ไอ้โอมกระซิบใส่เเล้วหันกลับไปอมกลัวเราะ
ฮึ่มฝากไว้ก่อนเหอะ!!!
:m16:
.........................
:z10:
-
ห้าดาวว
-
กลัวเมียแล้วจะเจริญนะ ^^
-
เอาไปเลย +1 o13 o13
-
"นี่แหละโทษของการกลัวเมีย"
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
"สะกิจ" = "สะกิด"
"เงินกู" = "เงินกู้"
-
5555 รอๆๆๆจ้า
-
น่ารักแท้ แฮปปี้กันแล้วใช่มั้ยเนี่ย
-
โอมไปสนิทกับไนท์ตอนไหน หรือเราอ่านข้าม? :m28:
ทำไมถึงกล้าเล่นหัวเล่นหางกับคนที่เพิ่งรู้จักขนาดนั้น (แถมยังเคยจีบซินอีกต่างหาก) งง??? :m28:
-
ก็กลัวจริงหนิ อิอิ
-
:m20: ขำคำพูดของไอพี่โอมนี่แหละ
-
พี่ไนท์ก็กลัวเมียอย่างที่ว่านั่นแหละ :laugh3:
-
เกียมัวครอบงำพี่ไนท์แล้วเย้เย้เย้ดีใจ555555555
:-[ :impress2:
-
"นี่แหละโทษของการกลัวเมีย" โดนใจมากประโยคนี้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh3:
-
ตอนนี้ หมด ปัญหา ยัง??
ทุก เรื่อง เคลียร์ หมด แล้ว??
ต่อๆๆ o13 o13
-
ไนท์น่าเกรงนะเนี่ย โอมท่าทางจะสนใจหลิงมาก ๆ
-
:laugh:
-
นั่นสินี่หลทษต่ปรยชน์ก็มี
-
พี่ไนท์สู้ได้ทุกคนยกเว้นน้องซินกะหนูดรีมที่พี่ไนท์ไม่กล้าแหยม เพราะเมียกะลูกต้องใหญ่กว่า ฮ่าๆ
ยังคงมีปมเรื่องพ่อพี่ไนท์เนอะ ยิ่งอ่านยิ่งมีเรื่องให้ติดตาม
-
:impress2:
กรุบกริบ
-
ติดตามๆ o13
-
ไนท์หวานซะ
โอมนายหลบมุมซักครู่
จะหวาดน้ำตาล 555
-
55 ยอมรับซะเถอะพี่ไนท์
ว่ากลัวเมีย แต่ตอนทะเลาะกันแบบนี้น่ารักเนอะ
อย่างน้อยก็คุยกันมากขึ้น แสดงถึงความรักมากขึ้น
-
รอออออ
-
:กอด1: :L2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :call: :call: :call:
-
กลัวเมีย กร๊ากกกก
สมาคมนี้จงเจริญ
-
โธ่ พี่โอม ถ้าตัวเองมีเมียบ้าง แล้วจะขำไม่ออก
-
อย่างนี้เค้าเรียกเกรงใจเมีย มากมากกกกกกกก :laugh:
"เออดี ลุมกันเข้าไป" ต้องเป็น รุม นะจ๊ะ
-
พี่ไนท์เค้าไม่ได้กลัวเมีย แต่เค้าเกรงใจ และกลัวคุณซินมาก ไม่ได้กลัวแต่อย่างไรเล๊ยยยยยยยยยยยยยย
มาต่ออีกนะจ๊ะ
-
ถ้าไม่กลัวเมียกลัวอดดิ :z1:
-
เขาไม่ได้เรียกกลัวเมียนะพี่โอม
.
.
.
.
.
.
เขาเรียกเชื่อฟัง(?)เมีย
:laugh: :laugh:
-
สนุกมากจ้า
อ่านแล้วรู้เลย สองคนนี้มีปัญหาเรื่องการสื่อสารสุดๆ โดยเฉพาะพ่อพระเอกของเรา น่าจับไปเรียนสื่อสารมวลชน555
-
พี่ไนท์เป็นโรคเกียมัวววว ฮาาาาา o13
-
ครอบครัวสขุสันต์ พี่ไนท์โดนรุมเลย ฮ่าๆๆ
-
พึ่งเข้ามาอ่าน
พี่ไนท์วางแผนระยะยาวจริง
เป็นน้องซินก็สมควรโกรธแหละ คนไม่รู้ย่อมกังวลใจเป็นธรรมดา
แต่ทุกอย่างก็เริ่มคลี่คลายแล้ว
เห็นมีคำผิดที่ซ้ำ ๆ ฝากไว้ด้วยค่ะ ไข่มุข ที่ถูกต้องเป็น ไข่มุก
บรรได " " บันได
-
กลัวเมีย! ฮ่าๆๆ
-
อิอิ เกลียมัว
-
บทบาท ไนท์
"พี่ไนท์อีกไม่กี่วันน้องดรีมก็จะออกจากโรงพยาบาลเเล้ว เเต่เดี๋ยวเราจะให้เเพทย์ที่จะทำกายภาพให้น้องดรีมตามไปทำที่บ้านนะ"ผมพยักหน้า
"เเล้วทำไมนั่งเงียบจัง ตั้งเเต่ซินกลับ ทำไมนั่งหงอยแบบนั้น"ยัยหลิงยื่นหน้าเข้ามาดูผมผลักหัวเผื่อให้มันหลบไปทันที เพราะกำลังดูข่าวภาคค่ำอยู่
"คนเขาเป็นห่วงนะเนี่ยชิ๊น้องนุ่งไม่สนใจ พอซินมาล่ะ...... แหยะ"หลิงทำหน้าใส่ผมนั่งกอดอกเหล่มันเเล้วเม้มปาก
"เเล้วใครละ ที่มันรู้สึกว่าจะมีความสุขจริงๆนะช่วงนี้ มีหนุ่มใหญ่มาจีบนี่เนาะชีวิตมันเลยสดใสมากกว่าเดิม"ผมแอบเหน็บมัน หลิงทำตาโตอ้าปากเตรียมเถียง
"หรือจะเถียง"ผมขึ้นเสียง หลิงหุบปากลงทันที เเล้วทำแก้มตูม ผมหัวเราะให้กับอาการเปิ่นๆของยัยหลิง
"คุยอะไรกัน"ไอ้เทียนโผล่มาทักทันที ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอมันเลย
"ก็เรื่องที่ยัยหลิงมันมีหนุ่มใหญ่มาจีบไง 55"ผมหัวเราะ
"อะไรพี่ไนท์ ไม่มี๊ไม่มี"ยัยหลิงเเก้ตัวทันที ไอ้เทียนขมวดคิ้วเหล่มอง
"คนอย่างยัยหลิงเนี่ยนะจะมีผู้ชายมาจีบ ผู้หญิงมาจีบยังว่าไปอย่าง"ไอ้เทียนพูดเหมือนไม่เชื่อ
"โหยไรอ่ะ ลุมหลิงกันใหญ่ พี่เทียนอีกใช่พี่ชายหลิงจริงๆไหมเนี่ยมาว่าหลิงอยู่ได้ล้อจังเลยเรื่องเนี๊ย"ยัยหลิงทำน้ำเสียงไม่พอใจ
"ก็มันเรื่องจริงไหมแก่นกะโหลกเเบบนี้ เชื่อเหอะไอ้ไนท์ใครเอามันไปเป็นภรรยากูว่าซวยตลอดชาติ555"ไอ้เทียนหัวเราะก๊ากแบบไม่สงสารน้องสาวตัวเองเลย
"พี่เทียน หลิงโกรธเเล่ว"หลิงทำปากเบะเเล้วเดินกระเเทกเท้าออกจากห้องไปเลย
"อ้าว เป็นไรวะเเหย่นิดแหย่หน่อยทำเป็นงอล"ไอ้เทียนทำหน้างง ผมหัวเราะมัน ที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย
"ก็มึงไปว่ามัน นี่มึงไม่รู้หรอว่าน้องมึงคบอยู่กับผู้ชาย"ไอ้เทียนทำหน้าเอ๋อใส่
"จริงหรอวะ ทำไมไม่เห็นบอกกูเลย"ไอ้เทียนทำหน้าเครียดขึ้นมาทันที
"ก็มึงมัวเเต่สนใจคนไข้ น้องมึงปากเเข็งเเบบนี้มันคงจะบอกหรอก"
"แล้วใครวะ"ไอ้เทียนทำหน้าคิด ผมยักไหล่
"อยากรู้มึงก็มาดูน้องมึงช่วงบ่ายๆดิ่"ผมทิ้งระเบิดลูกใหญ่เเล้วอมยิ้ม ไอ้เทียนพยักหน้าเเล้วยิ้มกริ่ม มันคงคิดอะไรแผลงๆเเน่ๆ เพราะไอ้เทียนมันรักน้องมันมากเวลามีใครมาจีบมันมักจะคัดกรองดูว่าดีไหม ทำอย่างกับผ่านคิวซี จนหลิงมันไม่อยากมีเเฟนพอมาตอนนี้ไอ้หลิงมันมีมันเลยคิดอะไรสนุกๆอยู่ในใจ ส่วนผมมันก็เป็นการล้างเเค้นไปในตัว (หัวเราะเสียงดังอยุ่ในใจ) o18
"ว่าแต่น้องดรีมใกล้ออกไปพักฟื้นที่บ้านเเล้วนิ หมอที่แทนกูเป็นไงบ้างวะ"ไอ้เทียนหันมาถาม
"ก็ดีนะ กูว่าเฉยๆว่ะสู้มึงตรวจไม่ได้"ไอ้เทียนพยักหน้า
"เดี๋ยวถ้าขาเป็นปกติเมื่อไร จะเริ่มให้ลองพยุงตัว ขยับขาดู"ผมพยักหน้า
"แล้วมึงดูไรวะเนี่ยไม่ไปดูลูกมึงวะ"ไอ้เทียนบ่นเหล่มอง
"น้องดรีมหลับไปนานละ มีแต่มึงเนี่ยโวยวายอยู่ได้"ผมหันไปมองน้องดรีมที่หลับตาพริ้ม ไอ้นี่มันไม่มองอะไรเลยใช่ไหมเนี่ย
"อ้าวหรอ"ไอ้เทียนเกาหัวเเล้วเดินมาดูข่าวข้างๆผม
"ไม่มีงานทำหรอมึง"
"กูออกกะนานละ มึงอ่ะ ดีกับซินหรือยัง"ผมยิ้ม
"ดีนานละ ตกข่าวจริงนะมึงอ่ะ หายหัวไม่โผล่มาหากันบ้าง"ผมบ่นมัน มันยิ้มแหยๆ เเล้วหลับตาลง
"ไอ้เทียน"ผมเรียกมันเเบาๆ
"หือ"
"เมื่อไรมึงจะมีคนรักกับเขาซักที"มันเงียบไม่ตอบผมเลยไม่สนใจจะพูดต่อเพราะตัวเองก็เริ่มง่วงอยู่เหมือนกัน
"มึงก็รู้ว่าสเปคกูเป็นไง กูลืมมะปรางไม่ได้ว่ะ เเต่กูก็ไม่ได้ยึดติดกับมะปรางเเล้วเเค่.............กูยังหาคนนิสัยเเบบมะปรางไม่ได้ชาตินี้กูคงโสดยันตายละว่ะ"ไอ้เทียนพูดเสียงเรียบ ผมส่ายหัวให้มันเเล้วเอนหลังนอนเอาขาพาดมัน
"กูไม่ใช่ซินนะ เดี๋ยวกูจับตัดขาทิ้งซะเลย"มันทำเสียงดุผมหัวเราะใส่เเล้วก็ไม่สนใจมันอีก เพราะว่าตัวเองเหนื่อยและเพลียมากๆ มันไม่บ่นต่อผมเลยหลับโดยที่ไม่สนใจมันอีก....
............................
ผมสะดุ้งตื่นทันทีเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆมาเเตะหน้า พอลืมตาขึ้นมอง ซินยืนก้มหน้ามองผมเเล้วยิ้ม ผมยิ้มตอบเเล้วเอามือซินมาแนบหน้า
"สายเเล้วพี่ไนท์"ซินยิ้ม เเล้วฉุดผมให้ลุกขึ้นนั่ง ผมมองดูนาฬิกาตอนนี้มันเจ็ดโมงกว่าเเล้ว
"ทำไมวันนี้มาเเต่เช้าเลย"ผมถามเเบบงัวเงีย
"ไม่ดีหรอที่ซินมาเช้าพี่จะได้ไม่เหงาไง"ซินยิ้มซะน่าหมั่นเขี้ยวผมดึงเเขนซินตอนเผลอ จนซินล้มใส่เเล้วผมก็กอดซินทันที
"เล่นอะไรเนี่ยพี่"ซินขืนเเละผลักผมออก เล่นมายั่วกันเเบบนี้มีหรือผมจะปล่อยง่ายๆ
"จุ๊บพี่ก่อนสิ"ผมยิ้ม ซินทำหน้าย่น
"ไม่เอา"
"งั้นไม่ปล่อย เดี๋ยวพยาบาลจะเข้ามาเเล้วด้วยหรืออยากให้ใครเห็น"ผมยิ้มซินทำหน้าลำบากใจ ก่อนจะหลับตาเเล้วค่อยยื่นปากมาใกล้
"พ่อขาดรีมปวด4"น้องดรีมตื่นขึ้นมาเเล้วขยี้ตา ซินทำหน้าตกใจเเละรีบยันผมออก
"เร็วสิน้องดรีมปวด4เเล้ว"ผมเร่ง ซินรีบจุ๊บปากผมทันทีอย่างจำใจ ผมคลายอ้อมกอดทันทีเเล้วยิ้มอย่างพอใจ ซินหน้าเริ่มเเดงเเล้วเดินไปหาน้องดรีมทันที ตื่นเช้าวันนี้ทำไมมันชื่นใจเเบบนี้นะ
หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็ออกมาหาน้องดรีมเเละซินที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ ซินเเทบจะไม่มองหน้าผมเลย สงสัยเคืองผมอีกเเล้วเเน่ๆ ก็คงมันรักให้ทำไงได้มันอดใจไว้ไม่ไหวก็ซินเล่นมายั่วผมเเต่เช้าเองนี่
"ซิน ทานข้าวมาหรือยังครับ"ผมถามเเล้วเอียงหน้าถาม
"ยัง เดี๋ยวจะทานกับน้องดรีม"ซินพูดห้วนๆเเต่ไม่มองหน้าผม นี่งอลจริงๆใช่ไหมเนี่ย
"เเล้วจะทานยังไงไม่ได้ซื้ออะไรมาซักหน่อย ไปทานโรงอาหารกับพี่ก็ได้เดี๋ยวหลิงก็มาละ"ผมยิ้ม ทำหน้าอ้อนซินหน่อย ซินหันไปอีกทางเเล้วอมยิ้ม
"พี่เลิกทำหน้าเเบบนี้ได้ไหมอ่ะ"
"หืม"ผมงงที่ซินบอก ผมทำหน้าไงหว่า
"ทำหน้าเเบบไหน"ผมถาม
"หน้าเเบบนี้ไงคะพ่อ"แล้วน้องดรีมก็ทำท่าเอามือชูที่หัว ผมเหวอขึ้นมาทันที
"น้องดรีม น้องดรีมว่าพ่อหรอ!"ผมถามเเบบตกใจน้องดรีมเเลบลิ้นเเล้วยิ้ม
"ก็ อาโอมเป็นคนสอนค่ะ อาโอมบอกว่าคนที่ชอบมองคนอื่นเเบบนี้มักจะเป็นเเบบนี้"เเล้วน้องดรีมก็ทำให้ดูอีก
"ไม่ใช่ซักหน่อย พ่อดูเหมือนเหรอน้องดรีม"น้องดรีมพยักหน้า
"อุ๊บ ฮิฮิ"ซินหัวเราะใส่ผมทันที ผมเบะหน้าใส่ ฮึ่มเเกล้งกันดีนัก
"เดี๋ยวเถอะน้องดรีม พ่อโป้งน้องดรีมขึ้นมาเเล้วอย่ามาหาว่าไม่เตือน"
"ไม่เป็นไรค่ะน้องดรีมมีพี่ซิน"เเล้วน้องดรีมก็เกาะเเขนซินทันที
"ใช่สิเดี๋ยวนี้พ่อมันกลายเป็นคนนอกไปเเล้ว มีลูกก็ไม่รัก ทำไมชีวิตถึงได้เศร้าขนาดนี้นะ"ผมเเกล้งเบะปาก ดรีมทำหน้าเหวอเเล้วกอดเเขนผมทันที
"โอ๋ๆ พ่อขาดรีมขอโทษดรีมเเค่เเหย่เอง"ดรีมทำหน้าอ้อน
"น้องดรีมเลิกเล่นเถอะครับ ทานข้าวเช้าเถอะเดี๋ยวหมอจะมาตรวจเเล้ว"ซินบอกน้องดรีม
"ค่ะ น้องดรีมก็หิว เมื่อคืนโดนพ่อบังคับนอนจะบอกว่าหิวก็กลัวโดนดุ เมื่อคืนลุงเทียนมาด้วยหรอคะพ่อ ดรีมเหมือนได้ยินเสียง หรือว่าดรีมคิดถึงลุงมากไปน๊า"ดรีมทำหน้าคิด
"ใครหูฝาดหรอ"เสียงไอ้เทียนดังเเทรกขึ้นมาทันที
"อ๊าลุงเทียน คิดถึงจังเลยค่ะ"น้องดรีมทำท่าตื่นเต้นเเละกวักมือเรียก
"ลุงก็คิดถึง"ไอ้เทียนเข้าไปหาเเล้วสวมกอดทันที
"สวัสดีครับพี่เทียน"ซินทักทาย
"สวัสคร้าบ น้องซินสบายดีไหมไม่เจอกันตั้งหลายเดือน"
"ไอ้เทียนมึงอย่างมองซินเเบบนั้นได้ไหมวะ"ผมว่ามัน มันทำหน้างงๆ
"หน้าเเบบไหนวะ"ไอ้เทียนทำหน้างงหนักเเล้วมองซิน
"ก็เเบบนี้ไง"ผมทำเลียนเเบบน้องดรีม
"อะไรวะ"ไอ้เทียนขมวดคิ้วมันยังไม่เก็ท
"ก็หัวงูไงคะลุงเทียน"ดรีมเฉลย ไอ้เทียนทำหน้าเข้าใจเเล้วหัวเราะ
"เออกูยอมรับ"แล้วมันก็หันไปยิ้มให้ซิน
"สบายดีหรอซิน"
"ครับสบายดี ซินอยากเจอพี่ตั้งนาน เเต่ไม่เคยได้เจอเลย" แล้วทำไมต้องอยากเจอมันด้วยละเนี่ย
"หืมคิดถึงพี่หรอ แหมเบื่อไอ้ไนท์มันเเล้วสิ นิสัยแบบมันใครจะอยู่กับมันทนเนอะ"ไอ้เทียนเออออเสร็จสรรพซินหัวเราะ
"พอดีมีธุระจะพูดกับพี่โดยตรงนะ เราไปทานข้าวเช้าเเล้วคุยกันดีไหม"
"ไม่เอา"ซินเเละไอ้เทียนหันมามองผมเป็นตาเดียวกัน ไอ้เทียนทำหน้ายิ้มเย้ยๆ
"น้องเขาสนใจกูละไอ้ไนท์ มึงจะมาขัดไรวะ"ไอ้เทียนกอดอก ยิ้มเยาะใส่ผมจนน่าเตะ
"สนใจมึงที่ไหน ซิน ซินสนใจไอ้เทียนหรอ"ผมถามแบบร้อนใจ
"ก็.......ถ้าพี่ยังไม่เลิกงี่เง่าซินก็อาจจะเปลี่ยนใจ"ซินทำหน้านิ่งเเล่วพูด ผมถึงกับช็อค (=0=)
"พ่อก็ คิดมากผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน"น้องดรีมว่าพ่อบ่อยไปไหม(T^T)
"เนอะน้องดรีม ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน เด็กๆ น่ะเขาไม่ให้มาจุ้น"ไอ้เทียนเยอะไปไหมมึง
"ไอ้......"ผมเม้มปากจะด่าไอ้เทียนเเต่เกรงใจคุณลูกที่มองปากตาปริบๆ
"ไปเถอะครับ เดี๋ยวเราไม่มีโอกาศได้เจอกันอีก ไม่งั้นซินลืมอีกแน่ๆ"ซินจับมือไอ้เทียนเพื่อให้เดินตาม ผมจับมืออีกข้างที่ว่างเพื่อให้ซินหยุด
"พี่ไปด้วยนะ นะ"ผมอ้อน ไอ้เทียนแอบหัวเราะจนผมเหล่
"พี่ไนท์ ผมจะคุยธุระ ส่วนตัว พี่เข้าใจไหม"ซินค่อยพูดเเล้วทำหน้าหืมใส่ ผมผละมืออย่างจำใจ ไอ้เทียนลอยหน้าลอยตาเเล้วโบกมือบ้ายบายผม
"พ่อขาทำไมทำอย่างกับพี่ซินจะไม่กลับอย่างงั้นแหละ"น้องดรีมถาม ผมนั่งลงข้างๆเเล้วท้าวคางมองน้องดรีม
"ทานข้าวกับเถอะน้องดรีม"ผมพูดเสียงอ่อย
.......................
นานเเค่ไหนเเล้วไม่รู้ที่ซินกับไอ้เทียนหายไป หลิงเข้ามาเช็คอาการเเละเล่นกับน้องดรีม ส่วนผมนั่งเเก่วอยู่คนเดียว ไอ้บรีสมันเป็นยังไงบ้างผมเองก็ไม่ได้โทรหามันเลย เเต่คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั้งเพราะถ้ามีมันคงจะรายงานมาเเล้ว
"พี่ไนท์ นั่งหน้าหงิกเชียว"หลิงเดินเข้ามาถามผม
"เบื่อๆ"
"หาอะไรทำสิ"หลิงเเนะนำ ผมเหล่มอง
"ไม่เอาอ่ะ" หลิงถอนหายใจเเล้วไปนั่งเล่นกับน้องดรีม
"สวัสดีคร้าบคุณไนท์"นายโอมที่เดินเข้ามายิ้มหน้าบาน รายนี้มันก็ขยันมาได้ทุกวันตั้งเเต่ที่ซินพามันมาครั้งเเรกยันตอน ไม่การมีงานทำหรือยังไงก็ไมรู้
"หวัดดี"ผมพูดห้วนๆ
"เป็นหวัดไม่ดีนะครับ"มันเดินผ่านผม ผมเเทบอยากจะขัดขาให้มันล้มหัวทิ่มคะมำ
"น้องหลิงน้องดรีมทานข้าวเที่ยงหรือยังครับ"
"ยังเลยพี่โอม จะไปทานกับหลิงไหม"
"ครับ เเล้วน้องดรีมละสบายดีเนาะวันนี้"
"สบายดีค่า"
ผมมองคนสามคนที่กำลังสนทนาเเละดูจะมีความสุขกันเหลือเกิน มีเพียงเเค่ผมที่กำลังมืดมนอยู่ตอนนี้ ผมกดโทรศัพท์โทรหาซิน ซินก็ไม่รับเเล้วส่งเมสเสจบอกว่า ยังไม่ว่าง กลับมาให้อีก ไม่รู้ว่ามีธุระอะไรเยอะเเยะหนักหนากัน
"หลิงเดี๋ยวพี่กลับบ้านก่อนนะ"ผมบอกหลิง อย่างน้อยก็ไปเยี่ยมแม่บ้างก็ดี
"อืมๆ เดี๋ยวดูเเลดรีมให้"หลิงหันมาบอกเเล้วกลับไปอยู่ในโลกส่วนตัวของมันต่อ
.......................
บ้าน...............ยังคงเงียบเหมือนเคย ผมเดินเข้าบ้านมองหาเเม่ที่น่าจะอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่ดูเหมือนทำไมมันเงียบเเบบนี้
"ไงเจ้าไนท์"ผมชะงักเท้าทันที เเละมองกลับไป ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เจอกันนานเเรมปีเเต่ใบหน้าก็ยังเหมือนเดิมถึงจะเกือบหกสิบเเล้ว แต่ก็ยังดูไม่เเก่ขึ้นเลย
"พ่อกลับมาเมื่อไร"ผมถามพ่อเสียงเรียบไม่ได้ตื่นเต้นหรือดีใจเลยที่ได้เจอพ่ออีก
"เมื่อวาน แล้วแกไปหาหนูดรีมมาหรอ"พ่อเดินผ่านไปนั่งตรงโซฟา ทำสายตาสั่งผมให้นังที่โซฟาอีกตัว
"ไม่ได้ไปหาเเต่เพิ่งจะได้เข้ามาบ้าน"ผมตอบเสียงเรียบๆ เเล้วหันสายตาไปทางอื่น
"เป็นยังไงบ้างละ เมื่อไรหนูดรีมจะเดินได้"
"ก็ทำกายภาพไปเรื่อยๆจนกว่าน้องดรีมจะขาเเข็งเเรงเเละเดินได้เองนั่นเเหละ"ผมกอดอกคุย พ่อยิ้มให้ผม
"งานเเต่งเเก พ่อไม่ได้มาขอโทษด้วยละกัน"
"ไม่เป็นไร เพราะมันเเต่งหลอกๆ ไม่ได้จดทะเบียนหรืออะไรทั่งนั้นเเหละ"ผมยักไหล่
"หึ แกนี่นะโตขนาดนี้เเล้วยังจะทำตัวเหมือนเด็กเล็กๆ"พ่อส่ายหัวมุมปากมีรอยยิ้มนิดๆ
"ผม ก็เหมือนพ่อน่ะเเหละ"ผมย้อนกลับ พ่อผมหัวเราะลั่นบ้าน
"เถียงคำไม่ตกฟากเหมือนเคยถามจริงเถอะ แกจะไม่เชื่อฟังฉัน หรือไม่ขัดใจฉันสักครั้งนึงไม่ได้เลยหรือไง"ผมเหล่มอง
"ก็เคยเเล้วไง แต่ผมบอกพ่อเเล้วว่าผมจะทำตามเพียงเเค่ครั้งเดียวไม่มีครั้งต่อไปอีก"ผมพูดเสียงมั่น
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร เเล้วไหนละเมียเเกเห็นเเม่เเกบอกว่าสวยหนักหนา ไม่เห็นจะตามเเกมาเลย"
"พ่อเองก็อยากเห็นละสิ"ผมยิ้ม
"เออ เมื่อไรจะพามาไหว้ผู้ใหญ่ซักที"
"พ่อ ถ้าพ่อเห็นเเล้วจะอึ้งเลยละ"ผมอวด พ่อหลิ่วตามอง
"แกไม่ต้องบอกว่าฉันจะอึ้งไหม เเม่เเกเล่าให้ฟังหมดเเล้ว ใช่ลูกชายของคุณเข็มเจ้าของบริษัทจัดทำโฆษณานั่นใช่ไหม"ผมพยักหน้า
"ทันข่าวนี่พ่อ"
"หึ มีลูกชายเเบบนี้ไม่ให้ทันได้ไง เเกเล่นเอาไปเปิดตัวโน่นนี่ ไม่ให้เข้าหูฉันได้ไง"
"พ่อรู้ได้ไง"
"ก็ไอ้โจมันโทรมาบอกว่าแกน่ะมีเมียเป็นผู้ชาย"พ่อพูดกึ่งเล่น เสี่ยโจนี่ไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ ต่อหน้าทำดีแต่ลับหลังกลับเป็นอีกอย่าง
"ว้าหมดสนุกเลย"ผมทำท่าเสียดายเเล้วถอนหายใจ
"ทำเป็นพูดไปนะ แกนี่มันน่า....จริงๆเลย"พ่อยักหน้าชี้นิ้วใส่ ผมลอยหน้าลอยตา
"เเล้วพ่อจะกลับเมื่อไรละ"
"ฉันเพิ่งจะมาเเกจะไล่แล้วหรือไง"
"เปล๊าก็เเค่ถาม"ผมยักไหล่
ผมกับพ่อคุยกันซักพักเเม่ก็ลงมา พวกเราคุยกันซักครู่หนึ่ง ผมมองดูเวลานี่มันก็สายมากเเล้วผมจึงลาท่านทั้งสองเพื่อที่จะกลับไปโรงพยาบาล เพราะกลัวรถจะติดและไปถึงช้า วันนี้ทั้งวันผมเจอซินเเค่รอบเช้ารอบเดียว ป่านนี้ซินคงกลับบ้านไปพักผ่อนเเล้วละ ผมหวังว่าพ่อคงจะรับซินได้จริงๆอย่างที่คุยเพราะถึงยังไงผมก็คงจะไม่เลือกใครอีกเเล้ว เพราะรอคอยมาตั้งนานถ้าจะให้เเยกกันเพียงเเค่ถูกบังคับ 30กว่าปีที่โตมานี่คงหมดค่าในชีวิตสำหรับผมเเล้วละ..........
........................
ขอบคุณทุกคนที่ให้คำชี้เเนะนะคะ ภาษาถูกผิดยังมีให้เห็นบ่อยๆ :m15: เเต่ก็พยายามเเก้
malula ขอบคุณที่บอกค่ะ เเต่จะกลับไปแก้เจ้าตัวก็ลืมว่ามันหน้าไหนบทไหน :monkeysad: เลยไม่ได้เเก้ซักที
ใครที่อ่านใหม่หรือตามอ่านช่วยบอกหน่อยนะคะ :pig4:
-
พ่อลูกก็คุยกันดีนี่ แล้วพี่ไนท์มีปัญหากะพ่อตรงไหนเหรอ
เมื่อไหร่หนูดรีมขาจะหาย เค้าจะได้ไปเที่ยวกันพ่อ แม่ ลูก (ไนท์ ซิน ดรีม)
-
ซินไปคุยอะไรกับหมอเทียนนะ
อยากรู้จัง อิอิ
-
:call: :call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call:
:call: :call:
:call:
-
:really2: :really2: อย่าเพิ่งนอยนะคะพี่ไนท์ ซินเค้ามีธุระก็คือธุระ ห้ามนอย
-
ตอนนี้พี่ไนท์มีแอบงอน อิอิ
ว่าแต่ซินมคเรื่องอะไรน้า อยากรู้จังเลย
พี่ไนท์ได้เวลาเปิดตัวเมียอย่างเป็นทางการที่บ้านได้แล้วล่ะ
รอตอนหน้าค่ะ
ที่เคยเจอคำผิด ไข่มุข > ไข่มุก ลุม >รุม
เท่าที่จำได้นะค่ะ อิฉ
-
รอตอนต่อไปน่ะ
:L2: :L2:
-
พี่ไนท์หัวเน่าไปแล้ว :laugh:
-
ไปคุยเรื่อง
ปรางแน่ๆใช่หรือเปล่า
รอติดตามนะ
-
ผมหวังว่าพ่อคงจะรับซินได้จริงๆอย่างที่คุยเพราะถึงยังไงผมก็คงจะไม่เลือกใครอีกเเล้ว เพราะรอคอยมาตั้งนานถ้าจะให้เเยกกันเพียงเเค่ถูกบังคับ 30กว่าปีที่โตมานี่คงหมดค่าในชีวิตสำหรับผมเเล้วละ..........
คนอ่านรู้สึกดีตามนะ
-
คุณพ่อก็ดูไม่เลวร้ายนะ
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ชอบพี่ไนท์หึงมากกกก
หึงเยอะๆเลย หนูช๊อบชอบ55555 :-[
-
พี่ไนท์คงเครียดอะ เจอซินไปกับชายอื่น .. :laugh::laugh: :laugh:
-
^^
-
ตอนนี้พี่ไนท์อย่างกะเด็ก
-
"ลุม" = "รุม"
"สนใจมึงที่ไหน ซิน ซินสนใจไอ้ไนท์หรอ" ประโยคนี้ต้องถามซินว่าสนใจ "เทียน" ชิมิ
"โอกาศ" = "โอกาส"
ปล. จับบรีสมาคู่กับเทียนเลยดีมั้ยคนแต่ง มอบเป็ดให้จ้ะ
-
ขอบคุณทุกคนที่ให้คำชี้เเนะนะคะ ภาษาถูกผิดยังมีให้เห็นบ่อยๆ :m15: เเต่ก็พยายามเเก้
malula ขอบคุณที่บอกค่ะ เเต่จะกลับไปแก้เจ้าตัวก็ลืมว่ามันหน้าไหนบทไหน :monkeysad: เลยไม่ได้เเก้ซักที
ใครที่อ่านใหม่หรือตามอ่านช่วยบอกหน่อยนะคะ :pig4:
คำว่า "ไข่มุก" อยู่บทที่16 หน้า26 จ้ะ (หรืออาจจะมีที่บทอื่นด้วย)
ส่วนคำว่า "บันได" หามิเห็นง่ะ เยอะเกิ๊นนนนน (หรือว่าอยู่บทอื่น)
หาตั้งนาน ตาลาย :really2: เหอๆ
"ใครหรอน้องซิน"คุณโอมสะกิจเเละมองไปทางพี่ไนท์ที่ทำหน้าบูดอยู่ข้างๆน้องดรีม
ประโยคนี้คำว่า "สะกิจ" ผิดจ้ะ ต้อง "สะกิด"
ลองดูอีกทีเน้อ ผิดพลาดประการใดขออภัย
-
พี่นท์งอนน่รักน
-
ถ้าไนท์จะหลงซินขนาดนี้ !!!!!! กร้ากกกกกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z1: :z1: :z1: :laugh: :laugh: :m20: :m20:
-
พี่ไนท์นี่คงเหมือนพ่อเนอะ :m11:
-
ซินจะบอกสิ่งทีมะปรางฝากมาแน่เลย
อยากอ่าน o18
-
โอ็ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
.
.
.
.
Love นิยายเรื่องนี้แล้วววววววววววเนี้ยยย :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
เมื่อไรจะพามาเปิดตัวสักที อิอิ
-
:-[ :-[ :-[
-
พี่ไนท์นี้
นับวันยิ่งขี้น้อยใจเนอะ
:laugh3: :laugh3:
-
ฮ่าๆๆๆ พี่ไนท์ถูกทิ้งซะแล่วววว อิอิอิ
-
คุณพ่อน่าจะให้ลูกสะใภ้(ชาย)ผ่านนะ
-
บทบาทที่19
ผมไม่อยากจะปิดบังอะไรพี่ไนท์ หรือไม่อยากให้พี่ไนท์รับรู้เรื่องที่ผมกำลังจะพูดกับพี่เทียน เเต่การคุยกันครั้งนี้ของผมมันอาจจะทำให้พี่เทียนรู้สึกไม่ดีเท่าไรนัก ผมจึงอยากคุยกับพี่เทียนตัวต่อตัวมากกว่า
"จะไปไหนดีล่ะน้องซิน เดี๋ยวพี่ต้องเข้าเวรอีก"พี่เทียนยิ้มหลิ่วตาใส่ผม
"เดี๋ยวเราไปคุยกันตรงนั้นดีกว่าครับ"ผมชี้นิ้วไปทางโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ที่ยังไม่มีใครนั่ง
"ว่าเเต่มีอะไรจะบอกพี่หรอ ถึงขนาดให้คนอื่นฟังด้วยไม่ได้"พี่เทียนถามทันทีที่นั่งลง ผมยิ้มเเล้วนิ่งเงียบ ใจจริงอยากจะบอกเเต่อีกใจก็กลัวว่าพี่เทียนจะรับได้ไหม
"คือ ซิน ซินอยากจะบอกพี่เทียนว่าตอนที่ซินถูกแทงเเล้วซินสลบไปซินฝันครับ"พี่เทียนเลิกคิ้ว
"หือ ฝันหรอ ฝันว่าอะไรละเเล้วพี่ช่วยอะไรซินได้หรอถึงมาบอกพี่"ผมพยักหน้า
"ที่ผมฝัน................ผมฝันว่าผมเจอคุณมะปราง"ผมมองตาพี่เทียน ทันทีที่บอกไป ดวงตาพี่เทียนสั่นไหวทันที และคิ้วขมวดหากัน
"ฝัน? ซินเคยเห็นมะปรางด้วยหรอถึงฝัน เเล้ว.........ฝันว่าอะไร"น้ำเสียงพี่เทียนดูเเผ่วเบาทันที ผมเม้มปากว่าจะพูดต่อดีไหม เเต่ผมกลัวถ้าผมไม่พูดไปสิ่งที่คุณมะปรางอยากจะบอกกับพี่เทียน พี่เทียนจะไม่ได้รับรู้อีกเลย
"คุณมะปรางบอกผมว่า เขารักพี่.....เขาอยากให้พี่มีชีวิตที่ดี.......ลืมเขาเถอะนะครับ"เเววตาพี่เทียนดูเศร้าลงทันที เเต่ก็ยังเผยรอยยิ้มบางๆ
"พี่รู้เเล้วล่ะ พี่รู้มานาน.............ขอบใจมากนะซิน"พี่เทียนเงยหน้าขึ้นมองเเล้วยิ้มให้ผม เเววตาพี่เทียนดูเอ่อ ผมไม่มั่นใจว่าพี่เทียนกำลังจะร้องไห้หรือเปล่า เเต่การที่ผมได้บอกให้พี่เทียนให้ได้รับรู้นั้นผมไม่อยากให้พี่เทียนต้องยึดติดกับคนที่เสียไปเเล้ว
"ครับ พี่เทียนอย่าเศร้านะครับ"ผมอดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงพี่เทียนจะยังยิ้ม เเต่การยิ้มเเค่ปากมันทำให้ผมสงสาร
"เอาน่ะ พี่ทำใจได้นานเเล้ว พี่.......เฮ้อพี่ไปทำงานก่อนดีกว่าเดี๋ยวผู้ใหญ่มาเห็นแล้วจะยุ่ง"พี่เทียนลุกเเล้วถอนหายใจ
"ครับ"ผมทำได้แค่นั่งนิ่งๆ พี่เทียนยีหัวผมก่อนจะเดินขึ้นตึกไป
ผมรู้สึกโล่งทันทีที่ได้บอก หวังว่าพี่เทียนคงจะทำใจเเละมีคนรักเหมือนคนอื่นๆเขา ผมหวังว่าพี่เทียนคงจะได้เจอคนดีๆเสียที
"ผมบอกเขาให้คุณเเล้วนะครับ"ผมยิ้มให้ท้องฟ้า
ลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะขึ้นตึกไปชวนพี่ไนท์ลงมาทานข้าว เเต่พอจะเดินเข้าลิฟท์ โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นจนต้องหยุดเเละรับสายไอ้บิว
"ว่าไงมึง"
"ไอ้ซินเเย่เเล้ว"ไอ้บิวทำเสียงร้อนใจ ผมขมวดคิ้วแบบงงๆ
"อะไรวะ"
"ไอ้เก่งกับอียุ้ยมันทะเลาะกันเนี่ย ไอ้เก่งมันบ้าอีกเเล้วว่ะ"
"เฮ้ย กูงง"ผมเกาหัวไม่เข้าใจความหมายที่ไอ้บิวมันบอก
"ไอ้ฟาย มึงมาดูมันเองเหอะกูพูดยาก"อธิบายไม่รู้เรื่องเเล้วยังอวยพรผมอีก
"เออๆ ที่ไหน"
"ที่บ้านไอ้ยุ้ย เนี่ยเร็วๆ กูกลัวพ่อไอ้ยุ้ยกลับมาเเล้วไอ้เก่งมันจะโดนยิงไส้เเตก"ไอ้บิวพูดเเบบลนๆ พอผมวางสายเดินกลับไปยังที่จอดรถเเละตรงไปบ้านไอ้ยุ้ยทันที
................
พอผมเข้ามาถึงบ้านไอ้ยุ้ย ไอ้บิวมันเปิดประตูทิ้งไว้ให้ผม พอเลี้ยวเข้าไปจอดเเละผมลงจากรถ เสียงคนกำลังเถียงกันในบ้านดังออกมาจนข้างนอกได้ยิน
"กูบอกเเล้วไงว่ากูไม่ได้รักไอ้นั่นแล้ว"ไอ้ยุ้ยร้องไห้ยืนเถียงไอ้เก่ง ไอ้บิวยืนกั้นกลางเตรียมพร้อมห้ามศึกเต็มที่
"แล้วมันมาหามึงทำไม มึงไม่เจ็บหรอที่มันทำกับมึง"ไอ้เก่งพูดเสียงเครือ
"เกิดอะไรขึ้นวะ"ผมถามพวกมันด้วยความตกใจ ไอ้ยุ้ยเห็นผมมันรีบมาเกาะผมทันที
"ซินช่วยกูด้วย ไอ้เก่งมันบ้าไปแล้วมันด่ากูใหญ่เลย"ผมมองหน้าไอ้เก่งที่ตอนนี้มันทำหน้ายุ่งเเละน้ำตากำลังจะไหล ผมส่ายหัวให้กับพวกมัน
"กูถามว่าเกิดอะไรกันขึ้น"ผมผลักไอ้ยุ้ยออกเเละถามความจริง
"ก็ไอ้เเชมป์มันมาหายุ้ยที่นี่ตอนที่พวกกูอยู่ ไอ้เก่งมันเห็นเลยเลือดขึ้นหน้าต่อยไอ้เเชมป์จนมันอ่วมวิ่งกลับบ้านไปละ พอมีเรื่องไอ้เก่งมันก็กลับมาด่าไอ้ยุ้ยยกใหญ่กูไม่รู้จะห้ามปากมันยังไงเเล้วเนี่ย"ไอ้บิวรายงาน ผมกุมขมับ
"เเค่นี้เนี่ยนะ"ผมถามพวกมัน นึกว่าจะมีเรื่องอะไรใหญ่โตเสียอีก
"เเค่นี้หรอไอ้ซิน กูอธิบายเเล้วนะว่ามันมาหากูกูไม่รู้เรื่องเลย กูบอกพ่อเรื่องเลิกกับมันเเล้วด้วยพ่อกูก็รู้"ไอ้ยุ้ยน้ำตาน้ำมูกไหล ผมเหล่ไอ้เก่ง
"ไอ้เก่งกูรู้ว่ามึงรักมัน เเต่มึงน่าฟังเหตุผลหน่อย อย่าใช้อารมณ์ได้ไหมวะ ถ้าพ่อไอ้ยุ้ยมาเห็นมึงทำตัวเเบบนี้กับลูกสาวเขา เขาคงยอมยกไอ้ยุ้ยให้มึงหรอก"ผมปิดปากทันที นี่ผมคงใส่อารมณ์มากไปเลยทำให้พูดอะไรที่ไอ้เก่งมันห้ามให้พูดมาตลอด
"อะไรนะซิน ซินหมายความว่าไง"ไอ้ยุ้ยเดินเข้ามาด้านหน้าผมเเล้วถามผมแบบตกใจ
"กู กูพูดได้ครั้งเดียวไม่รู้เว้ย"ผมทำเป็นไม่รู้ส่ายหัวไปมา ไอ้ยุ้ยหันไปหาไอ้เก่งที่ตอนนี้มันทำหน้าไม่ได้ยินที่ผมพูด
"ไอ้เก่งมึง......"ไอ้ยุ้ยเงียบเเล้วทำหน้านิ่ง มันเบะปากเเล้วเข้าไปกอดไอ้เก่งทันที
"ไอ้เก่งมึงชอบกูทำไมมึงไม่บอก ฮือ"ผมกับไอ้บิวมองหน้ากันเเบบเหวอๆ ไอ้เก่งก็เหมือนกันมันคงตกใจที่ตามไอ้ยุ้ยไม่ทัน
"ใครเขาจะกล้าบอกมึง"ไอ้เก่งพูดเสียงเรียบ
"ถ้ากูรู้คงไม่คบกับไอ้เเชมป์หรอก ฮึก"ไอ้ยุ้ยพูดเสียงอู้อี้ใส่อกไอ้เก่ง ผมเกาหัวงงกับไอ้สองคนนี้ มันคงบ้าพอกัน
"ซิน กูว่าเราไปหาไรกินเหอะ ข้าวเช้ากูยังไม่ได้กินเลย จะเที่ยงเเละ"ผมยกนาฬิกาขึ้นมอง โอ้โหทำไมเวลามันเร็วเเบบนี้
"เออว่ะกูก็ยังไม่ได้กินมัวแต่ไปทำธุระ"ผมบอกไอ้บิวเเละกุมท้องที่มันกำลังครวญคราง
"ป้ะ"ไอ้บิวตบไหล่ผมเเละลากผมเข้าครัว ส่วนไอ้สองคนนั่นคงปล่อยให้พวกมันปรับความเข้าใจกันตามลำพังเผื่อพวกมันจะเลิกบ้าเเละตาสว่างขึ้นซักที.............
............................
หลังจากที่ผมมาบ้านไอ้ยุ้ยเเละดูเหมือนจะไกล่เกลี่ยทุกอย่างจนลงตัว สรุปไอ้สองคนนั้นมันตกลงคบกัน เล่นเอาผมกับไอ้บิวเเทบจะบ้าตามพวกมัน พวกเราใช้เวลาคุยกันเล็กน้อยเพราะไม่ได้เจอกันนานมาก พี่ไนท์โทรหาผมบ่อยเเต่ผมไม่ได้รับสายเเละส่งข้อความกลับไปแทน ป่านนี้คงโกรธผมแย่ หลังจากที่คุยกับเพื่อนๆจนเพลินเเละลืมดูเวลาผมคิดว่ามันใกล้จะเย็นมากเเล้ว ผมเลยลาพวกมันกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เพราะกลัวว่าใครบางคนจะโกรธผม
ทันทีที่ไปถึงโรงพยาบาลเเละถึงห้องน้องดรีม ตอนนี้มีเพียงหลิงเทานั้นที่กำลังนั่งเล่นกับน้องดรีมอยู่
"อ้าวซิน มาทำไมอีกเย็นเเล้วนะ"หลิงทักผมทันทีที่ผมเดินเข้ามา
"พี่ซินขาวันนี้อยู่กับน้องดรีมนะคะ น้องดรีมไม่มีใครเฝ้า"น้องดรีมทำเเก้มป่อง ผมยิ้มแล้วมองไปรอบๆ
"พี่ไนท์ละหลิง"ปกติน่าจะอยู่กับน้องดรีม เเต่ผมกลับไม่เห็นวี่เเววของพี่ไนท์ว่าจะอยู่ในห้องเลย
"พี่ไนท์กลับไปบ้านน่ะ บ่นว่าเบื่อๆเลยหนีกลับบ้านเฉย เฮ้อหลิงต้องค้างอยู่ที่นี่แหงๆ"หลิงทำหน้าเหนื่อย
"หลิงกลับไปพักเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันเดี๋ยวซินดูน้องดรีมเอง"ผมหันไปยิ้มให้น้องดรีม
"เย้ น้องดรีมดีใจจังค่ะ อาหลิงกลับไปเลยค่ะน้องดรีมอยู่กับพี่ซินได้"น้องดรีมทำท่าไล่หลิงทันที
"โหยได้ไง พอมีคนเฝ้าไล่อาเลย"หลิงทำท่าโวย น้องดรีมหัวเราะแหะๆ
"ฝากด้วยนะซิน วันนี้หลิงเหนื่อยมาก ต้องวิ่งไปตรวจคนไข้ไหนจะมาดูน้องดรีมอีก เหนื่อยจริงๆ"หลิงบ่น
"อาโอมก็อยู่ด้วยนี่คะ อาหลิงหายเหนื่อยเลยไม่ใช่หรอ"น้องดรีมทำตาปริบๆ หลิงถอนหายใจ
"น้องดรีม ทำไมน้องดรีมถึงได้เหมือนพ่อน้องดรีมขึ้นทุกวันเลยล่ะลูก"หลิงก้มหน้าถาม
"เดี๋ยวซินดูเเลน้องดรีมได้หลิงไม่ต้องห่วงนะ"ผมบอกหลิงเพื่อให้หลิงสบายใจ
"อื้มฝากด้วยนะเดี๋ยวหลิงไปเก็บของที่ห้องพักก่อน"ผมพยักหน้า
"พี่ซินดูการ์ตูนกันค่ะ น้องดรีมเบื่อวาดรูปแล้ว"น้องดรีมสะกิดบอก
"อืม ดีเหมือนกัน"พูดเสร็จผมก็เดินเข้าไปเปิดการ์ตูนให้น้องดรีมดู เเล้วผมก็กลับมานั่งดูข้างๆ เสียงหัวเราะน้องดรีมดังออกมาเป็นพักๆในช่วงที่การ์ตูนมันตลกผมเองก็ขำไปด้วย นานๆจะได้ดูรายการเเบบนี้สักทีพอดูไปถึงครึ่งเเผ่นเสียงน้องดรีมก็เงียบไปพอหันไปมองน้องดรีมก็หลับเเล้ว ผมลุกไปปิดโทรทัศน์ทันทีและเดินกลับมาห่มผ้าให้น้องดรีมใหม่ ผมมองดูเวลาที่ตอนนี้มันจะสองทุ่มเเล้ว สงสัยพี่ไนท์คงไม่กลับมานี่จริงๆ ผมเตรียมตัวที่จะไปอาบน้ำเพราะรู้สึกเหนียวตัว ขอเเค่ได้อาบก็ยังดีถึงจะใส่เสื้อผ้าตัวเก่าก็เถอะ พอเข้าห้องน้ำผมก็ชำระล้างร่างกายจนสะอาดดีเเละใช้ผ้าขนหนูของพี่ไนท์ที่มีวางอยู่ เช็ดตัวเเละใส่เสื้อผ้าตัวเดิม พอเดินกลับออกมาผมถึงกับชะงักเพราะพี่ไนท์นั่งมองผมที่กำลังเดินออกมา
"กลับมาเมื่อไรครับ"พี่ไนท์ยิ้ม
"เมื่อกี้ ไม่คิดว่าซินจะอยู่เฝ้าน้องดรีม" ผมเดินเข้าไปและนั่งลงข้างๆ
"ก็ผมเห็นว่าไม่มีใครเฝ้าเลยมาเฝ้าเเทน"ผมบอกตามองพื้นห้องมือก็เช็ดหัวที่เปียก
"พี่เช็ดให้มา"พี่ไนท์เเย่งผ้าขนหนูไปจากมือ ทำท่าจะเช็ดให้ ผมเลยปล่อยให้พี่ไนท์ทำ
"ขอโทษนะครับที่ไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อน"ผมมองหน้าพี่ไนท์ที่กำลังเช็ดผมให้
"อืมไม่เป็นไร"พี่ไนท์พูดเรียบๆ ไม่มีน้ำเสียงโกรธ ผมโล่งอกที่พี่ไนท์ไม่โกรธผม
"ทานข้าวเย็นหรือยัง พี่ซื้อบะหมี่มา"ผมส่ายหัว
"แล้วทำไมไม่ทาน เดี๋ยวก็เเสบท้อง"พี่ไนท์ทำเสียงดุ
"ก็กะว่าจะมาหาพี่ตอนเย็น เเล้วค่อยกลับไปทานที่บ้านเเต่พอรู้ว่าไม่มีใครอยู่เลยเฝ้าน้องดรีมจนเลยเวลาทาน" พี่ไนท์ถอนหายใจ
"ไปทานปะ พี่ซื้อมาสองห่อพอดี"ผมพยักหน้าเเละเตรียมจะลุก พี่ไนท์ดึงมือผมไว้ ผมเลยหันไปมองพี่ไนท์
"ซิน พี่รักซินนะ"พี่ไนท์พูดดูหน้าตามีกังวล ผมยิ้มให้เเล้วนั่งลงเหมือนเดิม
"ซินก็รักพี่"ผมยิ้มกว้าง พี่ไนท์จับเเก้มผมเเละเอามือลูบปาก มอบจูบเบาๆก่อนจะไล่ให้ผมไปหาอะไรทาน..........
หลังจากที่เราสองคนทานบะหมี่เสร็จผมมองดูเวลาว่าตอนนี้น่าจะกลับได้เเล้วในเมื่อพี่ไนท์มาเฝ้าผมก็ควรที่จะกลับไปนอนบ้านสักที
"พี่ไนท์ซินกลับบ้านนะ"ผมบอกพี่ไนท์หลังจากเข้าห้องน้ำไปล้างชามจนเสร็จเเละเดินออกมา
"นอนนี่สิ จะกลับทำไมดึกเเล้ว"พี่ไนท์ทำหน้าไม่พอใจทันที
"ถ้าผมนอนเเล้วจะนอนตรงไหน โซฟาพี่นอนคนเดียวก็เต็มเเล้ว"ผมบอกเเละมองดูโซฟา ถึงจะใหญ่ก็จริงเเต่ผู้ชายสองคนเข้าไปนอนเบียดกันมันคงจะไม่ได้
"ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะทำซินหล่นหรอกน่า"พี่ไนท์ยิ้ม
"อะไรพี่ หล่นอะไร"ผมถามแบบงงๆ พี่ไนท์กวักมือเรียกให้เข้าไปใกล้และดึงผมจนเซนอนทับพี่ไนท์
"ก็นอนเเบบนี้ไง"พี่ไนท์ยิ้มกริ่ม ผมส่ายหัวเเละพยายามจะลุกขึ้น
"นะ นอนกับพี่ พี่อยากนอนกอดซิน"พี่ไนท์ยิ้มอ่อนโยนให้ผม มันเป็นรอยยิ้มที่ผมอยากเห็นมากที่สุด พอเห็นแบบนี้จึงทำให้ผมใจอ่อนเเละนอนอยู่เฉยๆให้พี่ไนท์กอด
เสียงพี่ไนท์เงียบไปแล้วผมเงยหน้าขึ้นมอง พี่ไนท์นอนหลับตาพริ้มเเละดูเหมือนพี่ไนท์จะหลับไปแล้วจริงๆ ผมเอาหัวลงเเนบหน้าอกพี่ไนท์ ได้ยินเสียงหัวใจพี่ไนท์กำลังเต้นเป็นจังหวะมันช่างนุ่มหู จนเหมือนมันเป็นเสียงกล่อมผมให้นอนหลับไปอีกคน..................................
......................
:z10:
-
จิ้มมมม
"เวน" = "เวร"
ให้เป็ดจ้ะ
-
ถ้าไนท์เป็นแบบนี้ ก็ โอเครนะ
:impress2:
-
จิ้มๆ รอตอนต่อไป
:z13: :z13:
-
พี่ไนท์กังวลอะไร :m21:
แล้วแอบหายไปทำไรมาอีกเนี่ย :m28:
ตอนนี้คำผิดอย่างเยอะเลย (คะ-ค่ะ , นะ-น่ะ , สักที <--- เห็นผิดบ่อยมากเลยนะคะ)
ทำให้พี่เทียนรูั้สึกไม่ดี >>> รู้สึก
โดนยิงใส้เเตก >>> ไส้
ไอ้บิวพูดเเบบรนๆ >>> ลนๆ (มาจากคำว่า"ลุกลี้ลุกลน")
เสียงคนกำลังเถียงกันในบ้านกำลังมันเลย >>> มันอ่านแล้วแปลกๆนะ
ผมผละไอ้ยุ้ยออกเเละถามความจริง >>> ควรเป็น "ผมผละออกจากไอ้ยุ้ย" หรือ "ผมผลักไอ้ยุ้ยออก" มากกว่านะคะ
กำลังครวนคราง >>> ครวญคราง
ปรับความเข้าใข >>> เข้าใจ
อาหลิงกลับไปเลยคะน้องดรีมอยู่กับพี่ซินได้ >>> ค่ะ
พี่ซินดูการ์ตูนกันคะ >>> "ค่ะ" หรือไม่ก็ "นะคะ"
การ์ตูนมันตลกผมเองก็ขำได้ด้วย >>> ไปด้วย
นานๆจะได้ดูรายการเเบบนี้ซักที >>> สักที
ผมก็ควรที่จะกลับไปนอนบ้านซักที >>> สักที
-
นึกว่าซินไปหายุ้ย แล้วงานจะเข้าซะอีก o6
-
คนแก่ขี้อ้อน
-
เรื่อยๆสบายๆนะคู่นี้
-
ตอนนี้อบอุ่นเบาเบา อิิอิ
-
อ๊ายยย น่ารักอ่ะ คู่นี้
อยากให้พี่เทียน มีคู่จังเลย
-
"ซิน พี่รักซินนะ"พี่ไนท์พูดดูหน้าตามีกังวล ผมยิ้มให้เเล้วนั่งลงเหมือนเดิม
อ่านประโยคนี้แล้วเหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกเลยอ่า :try2:
อิพี่ไนท์กำลังกังวลเรื่องอะไอยู่ :serius2:
-
ไนท์กังวลเรื่องอะไรเอ่ย
-
"ซิน พี่รักซินนะ"พี่ไนท์พูดดูหน้าตามีกังวล ผมยิ้มให้เเล้วนั่งลงเหมือนเดิม
อ่านประโยคนี้แล้วเหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกเลยอ่า :try2:
อิพี่ไนท์กำลังกังวลเรื่องอะไอยู่ :serius2:
เห็นด้วย คิดเหมือนกันเลย พี่ไนท์กังวลอะไรอยู่เหมือนเพลียๆเหนื่อยๆ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอตอนต่อไปนะ
-
เฮ้อ......กงวลไปกับพี่ไนท์ (เรื่องคุณพ่อใช่ไหม?)
-
บอกว่าหวานก็หวาน
แต่ไนท์ติดอะไรหว่า
ดูจะกังวลเล็กๆ
อยากรู้ล่ะ
กดบวกปล่อยเป็ด
-
อย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นอีกเลยยยยยย
พอแล้วนะมาม่าา
-
น่ารักอะ :z3:
-
กังวลเรื่องอะไรอ่า??
-
มีเรื่องอีกแล้วหรอ :เฮ้อ: :เฮ้อ: ไม่เอาแล้วนะ :m31: :m31:
-
บรรยากาศแปลกๆนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาแบบหวานๆๆๆๆๆให้อิดฉา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
รอตอนต่อไปนะ :m1:
-
จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกเนี่ย
-
จะหวานกันไปไหนเนี่ย
-
บทบาทที่20
ผมรู้สึกเหมือนได้ยินใครคุยกัน ผู้หญิงเเละผู้ชายกำลังคุยอะไรบางอย่างเกี่ยวกับผมและพี่ไนท์ ผมปรือตาขึ้นมอง เงาลางๆของคนสองคนกำลังยืนมองผมอยู่ ผมลืมตาเต็มสองตาทันที
"อ๊ะ"ผมรีบลุกขึ้นทันที เเม่พี่ไนท์กำลังยืนยิ้มให้ผมกับใครอีกคนที่หน้าเหมือนพี่ไนท์มาก
"สวัสดีครับ"ผมยกมือไหว้ทันที
"คุณแม่มานานหรือยังครับ"ผมพูดเเบบอายๆ ไม่รู้ว่าทั้งสองคนยืนมองพวกผมนานแค่ไหน พี่ไนท์ยังคงหลับไม่ได้รับรู้อะไรเลยว่ามีใครมายืนมอง
"ก็ซักพักนั่นเเหละจ้ะ"แม่พี่ไนท์ยิ้มให้ ส่วนอีกคนทำหน้าขรึมใส่ดวงตาที่มองเหมือนตอนที่เจอกับพี่ไนท์ครั้งเเรกไม่มีผิด ผมยื่นนิ่งไม่กล้าสบตาเเละไม่กล้าถามอะไรต่อ ผมไม่อยากคิดเลยว่าคนตรงหน้านั่นคือพ่อของพี่ไนท์
"พ่อ ทำตาดุใส่ลูกทำไม ดูสิกลัวจนเกร็งหมดเเล้ว"แม่พี่ไนท์หันไปว่าคนข้างๆที่ยืนกอดอกมองผม ผมทำปากเบะอยู่ในใจไม่น่าเดาถูกเลย
"ตานี่ก็อีกคน ยังไม่ยอมตื่นอีก ตาไนท์ ตื่นได้ละลูก"แม่พี่ไนท์เดินเข้าไปปลุก พี่ไนท์สะดุ้งเเละลุกพรวดขึ้นมาทำหน้างงๆ
"มาทำไมกันตั้งเเต่เช้า"พี่ไนท์พูดน้ำเสียงงัวเงียบ
"เช้าที่ไหนสายเเล้ว"แม่พี่ไนท์ทำเสียงดุ
"สายเเล้วหรอ"พี่ไนท์ยังคงมึนๆ เเต่ผมนี่ตาสว่างตั้งเเต่เห็นทั้งคู่เเล้ว
"อ้าวน้องดรีมหาย"พี่ไนท์อุทาน
"หมอพาไปตรวจสุขภาพ เตรียมกลับบ้านวันนี้ นี่หลับไม่รู้เรื่องอะไรกันเลยหรอเนี่ย"ผมหน้าเบะขึ้นมาทัน นี่พวกผมหลับเป็นตายเลยใช่ไหม ทั้งหมอทั้งพยาบาลคงเห็นหมดเเล้วสิว่าพวกผมนอนกอดกันน่ะ (T^T)
"หรอ แล้วพ่อเเม่มาทำอะไรกัน"พี่ไนท์เลิกคิ้วถาม
"มารับน้องดรีมกลับ"พ่อพี่ไนท์เสียงไม่ได้เเตกต่างอะไรจากพี่ไนท์เลยเพียงเเค่เสียงที่ดูทุ้มกว่าเท่านั้น
"เดี๋ยวพากลับเองก็ได้นี่"พี่ไนท์ลุกขึ้นเเละบิดขี้เกียจ
"ฉันพอใจจะมารับหลานฉัน"พ่อพี่ไนท์พูดเสียงเรียบเเละเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียง
"หนูซินอย่าเกร็งสิลูก คนกันเองกลัวทำไม"แม่พี่ไนท์เข้ามาจับไหล่ ผมส่ายหัวปฏิเสธทันที ผมไม่ได้กลัวเเม่นะครับเเต่ผมกลัวอีกคนมากกว่า ผมเหลือบไปมองพ่อพี่ไนท์ที่ยังคงมองพวกผมอยู่มันทำให้ผมรู้สึกเกร็ง
"พ่อ อย่าข่มขู่ลูกสะใภ้ด้วยสายตา"พี่ไนท์พูดเสียงดังจนผมเหวอ
"พี่ไนท์ พูดอะไรน่ะ"ผมเขย่าเเขนพี่ไนท์เพื่อให้หยุดพูด เดี๋ยวพ่อก็รู้ตัวว่าผมกลัวหรอก
"หึ ทำไมมองไม่ได้หรอ ไหนบอกว่าอยากให้เจอพอเจอเเล้วมาห้ามไม่ให้มองทำไม"พ่อพี่ไนท์หัวเราะในลำคอ ไม่แปลกใจเลยว่าพี่ไนท์ทำไมชอบหัวเราะเเบบนี้
"ผม ผมขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ"ผมรีบเดินเข้าห้องน้ำทันทีเพราะทนความกดดันจากสายตาพ่อพี่ไนท์ไม่ไหว เคยเจอสายตาแบบนี้จากพี่ไนท์มาเเล้วก็จริง เเต่ก็ยังพอรับไหวแต่พอมาเจอตัวพ่ออย่างพ่อพี่ไนท์ที่ใช้สายตาเดียวกันมองมา ทำไมมันรู้สึกอึดอัด จนทำตัวไม่ถูกเลย........
..................
น้องดรีมดูดีใจมากที่ได้กลับบ้าน ถึงเเม้ว่าจะเป็นบ้านของปู่ แต่น้องดรีมก็ดูร่าเริงเเละยังคุยจ้อไม่หยุดตั้งเเต่กลับมา ผมกลับมาพร้อมๆพี่ไนท์ที่บ้านหลังนี้อีกครั้ง ตั้งเเต่งานเเต่งเข้าหอวันนั้นผมไม่ได้มาที่นี่อีกเลยจนถึงวันนี้ ผมนั่งอยู่ในตัวบ้านเเละนั่งสงบเสงี่ยมมีน้องดรีมนั่งยิ้มแป้นอยู่ข้างๆ พี่ไนท์เเละพ่อพี่ไนท์ไปไหนไม่รู้ส่วนเเม่พี่ไนท์ไปครัว
"บ้านปู่ใหญ่เนาะพี่ซิน"น้องดรีมยิ้มให้ผม
"อื้ม"ผมพยักหน้า ผมเเละน้องดรีมนั่งกันเงียบๆ ซักพักแม่พี่ไนท์ก็เดินมาพร้อมคนใช้ที่ถือเเก้วน้ำ
"ดื่มน้ำก่อนนะลูกเดี๋ยวพี่ไนท์จะหนูไปหาย่าใหญ่"
"อ่อ"ผมค้างเเละทำตัวไม่ถูกทันที คุณย่าใหญ่ ผมไม่เคยเห็นท่านเลยเเม้เเต่ในวันเเต่งงาน ตัวเองรู้สึกกังวลไปหมดว่าจะถูกว่าหรือถูกตำหนิ่อะไรหรือเปล่า เเล้วคุณย่าใหญ่ของพี่ไนท์จะรังเกียจผมไหมที่ผมเป็นผู้ชาย ความกังวลมันวนเวียนอยู่ในหัวเต็มไปหมด
"ไม่ต้องกลัวจ้ะ คุณย่าท่านใจดี ถึงเเม้ว่าภายนอกท่านจะดูดุๆเเต่จริงๆท่านใจดีเชื่อเเม่สิ"แม่พี่ไนท์ปลอบผมด้วยการลูบหัวผมเบาๆ ผมพยักหน้ารับรู้แม่พี่ไนท์ยิ้มให้
"เดี๋ยวแม่ไปตามพี่เขาก่อนนะลูก"
"ครับ" แม่พี่ไนท์เดินไปตามพี่ไนท์ซักพัก พี่ไนท์ก็เดินมาจากทางหลังบ้านเเล้วยิ้มให้ผมซะตาหยี
"ป้ะ"พี่ไนท์จับมือผมให้ลุก
"พ่อจะไปไหนกันคะ"น้องดรีมถามเเละมองตาม
"เดี๋ยวพ่อพาพี่ซินไปหาคุณทวดก่อนนะลูก เดี๋ยวคุณย่าก็มาเเล้วรอก่อนนะ"น้องดรีมพยักหน้า พี่ไนท์เดินจูงผมทันที
ผมกับพี่ไนท์เราเดินออกทางครัวซึ่งมีประตูเชื่อมไปทางหลังบ้าน มีทางเดินให้เดินเข้าไปด้านในอีกสองข้างทางเต็มไปด้วยไม้ดอกหลากสีสัน พวกผมเดินมาสุดทางเเละหยุดอยู่ที่บ้านหลังเล็ก มีหญิงชราที่ดูมีอายุมากเเล้วกำลังร้อยพวงมาลัย
"คุณย่า ไนท์พาซินมาเยี่ยมครับ"พี่ไนท์ดึงผมให้เดินเข้าไปหา เเละนั่งลงที่พื้นกระเบื้องข้างๆเก้าอี้โยกของคุณย่าพี่ไนท์ ท่านว่าพวงมาลัยเเละมองพวกผมสองคน
"เนี่ยนะหรอที่เล่าให้ฟัง" คุณย่าพูดช้าๆเเละหลิ่วตามองผม ผมยกมือไหว้ทันทีที่ท่านมอง
"เนี่ยแหละครับคุณย่าน่ารักไหม คนนี้ไนท์รักมากเลยนะคุณย่า"พี่ไนท์อวดผมยกใหญ่ เเต่ผมทำได้เเค่ยิ้มให้ท่านเเละนั่งเงียบๆ
"หน้าตาดีนะ เเล้วคิดยังไงล่ะไปรักไอ้เจ้าไนท์มัน ออกจะป่วนขนาดนี้จะทนมันได้หรอ"
"คุณย่าก็ ไนท์ดีขนาดนี้มาว่าไนท์เป็นตัวป่วนได้ไง"คุณย่าหัวเราะเบาๆจนผมอมยิ้ม
"ฉันถามหลานฉัน ไม่ได้ถามเเกเจ้าไนท์"คุณย่าพูดกึ่งหัวเราะ ดูๆเเล้วท่านก็ไม่ได้ดูดุ หรือดูเป็นคนดุอะไร ท่านออกจะขี้เล่นด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะดวงตาละมั้งที่มองดูเเล้วทำให้ท่านหน้าตาดูดุเเละน่าเกรงเเบบนี้
"คุณย่ายังเเข็งเเรงอยู่เลยนะครับ"ผมอยากคุยบ้างเลยถือโอกาศคุยซะเลย
"ย่าชอบทานผักน่ะลูก ทานผักเเล้วอายุยืนฮิฮิ"คุณย่าหัวเราะ
"ผมเองก็อยากได้ใกล้ชิดคุณย่าของผมบ้างน่าเสียดายที่ท่านเสียไปตั้งเเต่ผมเด็กๆ"ดวงตาผมหลุบต่ำลงทันที ทุกครั้งที่นึกถึงตอนเด็กๆทีไรมันชอบทำให้ผมหดหู่ใจพิกล
"หรอจ๊ะ น่าสงสารจริงๆไม่เป็นไรมาอยู่กับย่า เดี่ยวย่าจะทดแทนส่วนที่ขาดหายไปให้เอง"คุณย่าเชยคางผมเเล้วมองหน้า ผมยิ้มให้ท่านเเละไหว้ขอบคุณไปที่หน้าตัก คุณย่าลูบหัวผมเบาๆ
"ย่า เเล้วไนท์ไม่เห็นจะดูเเลไนท์บ้างเลย"พี่ไนท์ทำท่างอลจนผมหัวเราะ
"แกน่ะหรอ หึ โตขนาดนี้เเล้วก็ดูเเลตัวเองสิ"คุณย่าเขกหัวเบาๆใส่พี่ไนท์ พี่ไนท์ลูบหัวทำหน้าเจ็บปวด ทำเหมือนว่าโดนเขกหัวเเรงๆ ผมอมยิ้มทันทีเพราะไม่เคยเห็นพี่ไนท์ที่ทำหน้าเเบบนี้ มันดูตลกจนผมอดขำไม่ได้ พี่ไนท์เหล่เเล้วยิ้มเเสยะทำหน้าเหมือนจะคาดโทษผมไว้
ผมกับพี่ไนท์หลังจากที่คุยกับคุณย่าซักพักพวกผมก็ขอลากลับไปที่บ้านหลังใหญ่ ระหว่างที่เดินไปตามทางพี่ไนท์หยุดเดินจนผมที่เดินตามชนเข้าหลังพี่ไนท์เต็มๆ
"พี่ไนท์หยุดทำไม"ผมบ่นเเละกุมจมูกตัวเองทันที
"พี่ขอโทษเป็นอะไรมากไหม"พี่ไนท์จับหน้าผมเเละสำรวจดูทันที ผมยิ้ม
"โกหกพี่หรอ"ผมส่ายหัว
"แล้วพี่หยุดทำไมละ ชนเลยเห็นไหมเนี่ย"
"พี่ก็เเค่อยากคุยอะไรกับซินตามลำพัง"พี่ไนท์ยิ้มเเล้วกอดผม
"พี่ไนท์"พี่ไนท์กอดผมเเน่นเอาหน้าซุกซอกคอผม ผมกอดพี่ไนท์หลวมๆ ไม่รู้ว่าพี่ไนท์เป็นอะไรทำไมน้ำเสียงถึงได้เศร้านัก หรือผมอาจจะคิดไปเอง
"ขอพี่กอดซินซักพักนะ"พี่ไนท์กระซิบๆเบาๆผมจึงเงียบเเละปล่อยให้พี่ไนท์กอดอยู่เเบบนี้
ผมไม่รู้ว่าพี่ไนท์กอดผมนานเท่าไรเเล้ว แต่รู้ว่านานมากนานจนขาผมมันเริ่มล้า พี่ไนท์ผละอ้อมกอดออกอย่าช้าๆเเล้วยิ้ม
"เมื่อยหรอ"ผมพยักหน้า
"ถ้าอย่างนั้นเข้าไปพักในบ้านกันนะ"พี่ไนท์จูงมือผมทำท่าจะเดินเเต่ผมรั้งไว้
"พี่ไนท์มีอะไรที่กังวลอยู่ใช่ไหม"ผมจ้องมองตาพี่ไนท์
"ไม่มีหรอก ไม่มี"พี่ไนท์ทำหน้าเศร้าอีกแล้ว
"ไม่มีได้ไงก็หน้ามันฟ้อง"
"มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ปะเข้าบ้านเถอะ"พี่ไนท์จะลากผมเข้าบ้านให้ได้เเต่ผมขืนไว้
"พี่ไนท์ บอกมา"ผมทำเสียงเเข็ง พี่ไนท์มองหน้านิ่งเเเล้วถอนหายใจ
"พี่..................พี่ต้องลงใต้ ในวันพรุ่งนี้"ผมเบะปากทันที
"เเค่เนี๊ยะ ผมไม่เชื่อหรอกดูพี่ทำหน้าสิมันต้องมากกว่านั้น"พี่ไนท์ทำปากย่น
"ก็พี่ต้องไปตั้งหลายเดือน ที่ฟาร์มมีปัญหาพี่ไม่รู้ว่าจะเสร็จเมื่อไรพี่คงขาดใจถ้าไม่ได้อยู่ข้างๆซิน"พี่ไนท์หลิ่วตาเเละเปลี่ยนสีหน้าเป็นทะเล้นทันที ผมต่อยเข้าหน้าอกด้วยความหมั่นไส้
"พี่ไนท์ ทำไมชอบอำซินนักนะ"ผมโมโหเดินหนีทันที
"อ่า ซินก็พี่ไม่อยากห่างซินไปนานๆนี่ พอรู้พี่ก็เศร้าเป็นเรื่องธรรมดา"พี่ไนท์ทำคิ้วขมวดคอตกมองผม แบบอาลัย
"ซินห่วงพี่นะพี่ไนท์"ผมมองพี่ไนท์นิ่ง พี่ไนท์ดึงผมเข้าไปกอด
"พี่ขอโทษที่ทำให้ห่วง เเต่พรุ่งนี้พี่ต้องเดินทางเเล้วพี่ไม่กล้าบอกซิน ไม่กล้าทิ้งซินกับลูกไว้ที่นี่พี่ห่วงทั้งคู่นะ"
"มีซินคอยดูเเลน้องดรีมพี่ไนท์จะกลัวอะไรอีก"
"ก็ห่วง กลัวหมามันจะมาคาบเนื้อพี่ไปไง"พี่ไนท์ยิ้ม ผมงงกับคำพูดพี่ไนท์
"ป้ะเข้าบ้านดีกว่าเดี๋ยวน้องดรีมบ่น"พี่ไนท์ลากผมเข้าบ้านทันที โดยที่ไม่รอให้ผมถามหรือพูดอะไรต่อ ผมทำได้เเค่ทำหน้าตึงเเละเดินตามพี่ไนท์เข้าบ้านไป
......................
"วันนี้จะค้างที่ไหน"พ่อพี่ไนท์ถามพี่ไนท์หลังจากทานอาหารมื้อเย็น
"ค้างที่นี่แหละจะให้ค้างที่ไหนล่ะพ่อ"
"ก็นึกว่าเเกจะทิ้งลูกเเล้วไปค้างคอโดซะอีก"
"ขอผมได้นอนกอดลูกบ้างเหอะ พรุ่งนี้ต้องเดินทางอีก"พี่ไนท์ทำหน้ายุ่ง
"พ่อขา น้องดรีมอยากกลับไปด้วย"น้องดรีมอ้อน
"ไม่ได้น้องดรีม รอให้ขาเเข็งเเรงเดี๋ยวพ่อจะพากลับ"น้องดรีมทำหน้าผิดหวังเเละก้มหน้าลง
"น้องดรีมอยู่กับพี่ซินนะ เดี๋ยวพี่ซินจะมาดูเเลน้องดรีมเอง"ผมปลอบน้องดรีมทำให้น้องดรีมยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
"จริงนะคะ พี่ซินอย่าโกหกน้องดรีมนะคะ"ผมพยักหน้าเเละยิ้มให้เธอ
"ดีเหมือนกันลูกเเม่คนเดียวคงดูเเลไม่ไหวได้ซินมาช่วยก็ยังดี"แม่พี่ไนท์ออกความเห็น
"จะดีเร้อ เดี๋ยวเเม่เขาจะว่าเรา หาว่าใช้เเรงงานลูกเขา"พ่อพี่ไนท์พูดลอยๆ
"แม่ผมไม่ว่าหรอกครับ ถ้าท่านว่าท่านคงว่าไปนานเเล้ว"ผมยิ้มให้พ่อพี่ไนท์ที่จ้องผมเขม็ง เมื่อไรจะเลิกมองผมเเบบนี้ซักทีก็ไม่รู้
"หึให้มันจริง"พ่อพี่ไนท์หัวเราะในลำคอก่อนจะหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน
"น้องดรีมอย่าดื้อนะ พ่อไม่อยู่เป็นเด็กดีด้วยล่ะ"พี่ไนท์ลูบหัวน้องดรีมเบาๆ
"ค่ะ"น้องดรีมยิ้มเห็นฟันให้พี่ไนท์เเละหันมายิ้มให้ผม
.............................
คืนนี้ผมต้องนอนค้างที่บ้านพี่ไนท์ พี่ไนท์พาน้องดรีมมานอนที่ห้องเพราะอยากนอนกอดลูก น้องดรีมดูดีใจที่ผมได้นอนด้วยข้างๆ ผมเล่านิานก่อนนอนให้น้องดรีมฟังไม่นานน้องดรีมก็หลับ ผมลุกขึ้นนั่งเเละมองทั้งสองพ่อลูกที่หลับไปแล้ว ผมจึงลุกไปปิดไฟเเละกลับมานอน
"เอ๊ะ"ผมตกใจที่จู่ๆพี่ไนท์ก็จับเเขนผม
"มีอะไรหรอครับ"ผมถามพี่ไนท์และมองพี่ไนท์ผ่านความมืด
"ถ้าพี่ไป ซินจะคิดถึงพี่ไหม"ผมเงียบเเละยิ้ม
"คิดถึงสิซินต้องคิดถึงอยู่เเล้ว เเต่ซินก็ไม่อยากให้งานพี่มีปัญหา"
"ไปกับพี่ไหม"ผมเงียบ พี่ไนท์บีบเเขนผมเบาๆ
"ผมจะไปได้ไง งานยังค้างคาอยู่เเบบนี้"ใจจริงผมก็อยากที่จะไปด้วย เเต่บริษัทที่เพิ่งเปิดถ้าผมทิ้งพวกเขาไปพวกเขาจะเป็นยังไงกันล่ะ
"เเต่พี่อยากให้ซินกลับบ้าน บ้านที่มีเรา พี่อยากอยู่กับซินตลอดเวลา พี่ไม่อยากเเยกจากซินนะ"พี่ไนท์พูดน้ำเสียงดูเศร้า
"พี่ไนท์ เเต่...."ผมเงียบเเละไม่รู้ว่าจะพูด หรือจะอธิบายยังไงให้พี่ไนท์สบายใจ
"ช่างเถอะ ซินคงไม่อยากทิ้งคนของซินไว้ พี่มันก็เเค่คนที่เพิ่งเข้ามาวนเวียนอยู่ในชีวิตซินสินะ"พี่ไนท์ผละมือเเละนอนหันหลังให้ผม ผมถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ
"ซินรักพี่ไนท์นะ ซินรักตัวตนของพี่ ไม่ใช่ว่าเพราะเราเพิ่งเคยเจอกัน หรือเป็นเพราะพี่หน้าตาดีหรือมีฐานะ ผมรักในตัวตนของพี่นะครับ"พี่ไนท์ยังคงเงียบ
"ถ้าพี่...........จะคิดเเบบนั้นผมก็ไม่ว่าพี่หรอก เพราะผมเองก็ทำตัวได้ไม่ดีเท่าไร"ผมเอนหลังเเละหลับตาลง ผมรู้ว่าที่นอนยุบลงพอลืมตา พี่ไนท์กำลังทำท่าค่อมตัวผมไว้
"ซิน"พี่ไนท์เรียกเสียงเบาหวิว
"พี่ขอ..............ถ้าพี่กลับมา ถ้าพี่ขอซินกับเเม่ซินได้ เราไปอยู่ด้วยกันนะ"ผมยิ้มให้กับพี่ไนท์ รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นเเรงของตัวเอง พี่ไนท์พูดเหมือนกำลังขอผมเเต่งงานเลย
"ครับ ถ้าพี่ทำได้นะ"ผมรับปาก พี่ไนท์เอนหน้าลงมาหาผมเเละประกบจูบผมเเบบเชื่องช้าเเละเนิ่นนาน ก่อนจะผละเเละเอนตัวนอนข้างๆผมเเล้วสวมกอด
"ไหนว่าจะนอนกอดน้องดรีมไง"ผมพูดกึ่งเล่น
"ไม่เป็นไร น้องดรีมเดี๋ยวค่อยกอดตอนกลับมาก็ได้" ผมยิ้ม ไม่รู้ทำไมถึงยิ้มบ่อยนัก เเต่ที่รู้ๆผมไม่อาจหุบรอยยิ้มได้เลย
"ฝันดีนะครับ"พี่ไนท์กระซิบข้างหูผม
"ครับ ฝันดีครับ"ผมตอบกลับเเละกอดเเขนพี่ไนท์ที่กำลังกอดผมอยู่ พี่ไนท์กระชับเเขนให้ผมเข้าใกล้ชิดพี่ไนท์มากขึ้น ไม่นานพี่ไนท์ก็หลับ ผมเองยังคงตาสว่างอยู่เเละคิดเรื่องราวต่างๆมากมาย ถ้าพี่ไนท์ทำจริงๆอย่างที่พี่ไนท์พูดละก็ผมเองก็คงต้องยอมรับเเละต้องทำให้ได้อย่างที่พูดเหมือนกัน เพราะผมเองก็หวังที่จะได้อยู่กับพี่ไนท์ไปตลอดชีวิต เพราะผมเองก็รัก.....................พี่ไนท์....
............................
-
อีตาพี่ไนท์ก็ ไปแค่นี้ทำซึมนะ ฮ่าๆ
-
:impress2:
คดห่อก่อนเดินทาง 555
-
ไนท์มีเรื่องอารัยในใจมากกว่าจะต้องห่างกันแค่ไปทำงานอีกหรือป่าว :เฮ้อ:
-
หื่นตลอดเลย
-
:เฮ้อ: นึกว่าเรื่องใหญ่กว่านี้
:L2: :L2:
-
:pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4:
ตลอดชีวิต
:call: :call:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
:-[
-
มันต้องมีอะไรมากกว่า งานมีปัญหาแน่เลย
คุณพ่อสามีก็ช่างแกล้งลูกสะใภ้ทางสายตาซะจริง
+1แถมเป็ดให้คนแต่งจ้ะ
-
คนแก่ตอดเล็กตอดน้อย
-
พี่ไนท์เครียดแค่กลัว มคปด แค่นี้จริงหรือ
คนแต่งซ่อนปมอะไรไว้อีกเปล่า
-
รอจ้า
-
พี่ไนท์ สงสัยไปแค่สองสามวันก็คงวิ่งกลับมาซบซินซะแล้วมั้ง
-
พ่อสามีขี้แกล้ง 55555
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: บ๊ะๆๆๆ พี่ไนท์ ทำเอาตกอกตกใจกันเป็นแถบๆ ที่แท้แค่จะลงใต้ไปเคลียร์งานนิเอง
แล้วคงกลัวซินจะไปชอบใครอีก เฮ้อ ค่อยหายใจโล่งนิดนึง :z2: :z2:
-
ก็นึกว่รื่องอรต
-
เหมือนจะมีปัญหาอะไรสักอย่างเลย
พี่ไนท์ทำอย่างกะจะไปออกรบ
-
ทำไมไนท์ดูเครียดแบบแปลกๆนะ
-
คุณพ่อนี่ทำขรึมกับลูกสะใภ้นะ ส่วนพี่ไนท์ก็รีบกลับมาเร็วๆน้า~
-
ไอ้เราก็นึกว่ากังวลเรื่องอะไร
ไนท์รักซินมากๆเลยนะเนี่ย
-
หวานต่อเนื่อง เหอๆๆๆ
-
น่าฮักกกก :-[
-
หูยยยยย บทจะหวงก็หวง
ขนาดพ่อยังหวงเลย
"พ่อ อย่าข่มขู่ลูกสะใภ้ด้วยสายตา"พี่ไนท์พูดประโยคนี้ทำเอายิ้มออกทันที
แค่ไปแค่นี้
หวงมากๆ คิดถึงมาก จะได้รีบกลับมาไวๆ ไง
กดบวกปล่อยเป็ดอยากให้หวานๆๆๆๆๆ อีก~
-
บทบาทสุดท้าย
พี่ไนท์ไปแล้ว...............ผมรู้สึกว่าตัวเองรู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที พี่ไนท์ออกเดินทางตั้งเเต่เช้ามืด ผมมองรถยนต์ที่ขับออกไปจนหมดเเสงไฟให้เห็น เเละเดินเข้ามาในบ้านเพื่อขึ้นไปนอนต่อ เเละตื่นเช้าขึ้นมาอีกทีตอนเจ็ดโมง พาน้องดรีมเข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เเละพาลงมาทานข้าวเช้า เเน่นอนครับมันเป็นหน้าที่ของผมหมดทุกอย่าง เพราะไม่มีใครคอยดูเเลน้องดรีมเหมือนตอนอยู่ที่บ้านพี่ไนท์ที่ยังพอมีป้าเเป๊ดคอยดูเเล
"ตายเเล้วลูก เเม่ขอโทษแม่ตื่นสายไปหน่อย"แม่พี่ไนท์ลงมาทำหน้าตื่นๆอุทานอยู่ข้างบนขณะที่ผมกำลังลงบันได ผมซึ่งอุ้มน้องดรีมอยู่จึงหันไปมองว่าแม่พี่ไนท์เป็นอะไรร้องซะเสียงดัง
"นี่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเองเลยหรอ โอยตายละวันเเรกแม่ก็ทำหน้าที่ได้ไม่ดีซะเเล้ว"แม่พี่ไนท์ทำหน้าเครียด
"ไม่เป็นไรครับมันไม่หนักหนาอะไร น้องดรีมก็เหมือนน้องสาวผมคนนึง"ผมยิ้ม แม่พี่ไนท์เลิกคิ้วเเล้วตีไหล่ผมเบาๆ
"นี่เเนะ น้องสาวที่ไหน ต้องบอกว่าลูกสิ เราน่ะเป็น......"แม่พี่ไนท์ทำหน้าคิด คงหาประโยคที่จะใช้เรียกผมอยู่แน่ๆ
"คุณย่าไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พี่ซินดูเเลน้องดรีมบ่อยจะตาย"
"หรอจ๊ะ งั้นลงไปทานข้าวเช้าเถอะเดี๋ยวเเม่ตามไปทีหลัง แม่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย ทานข้าวกันก่อนเลยนะลูก"เเม่พี่ไนท์พูดเสร็จก็เดินขึ้นไปข้างบนผมกับน้องดรีมมองหน้ากันเเละลงจากบันได ที่เพียงเเค่ไม่กี่ขั้นก็จะถึงข้างล่าง
"พี่ซิน คุณพ่อไปตั้งแต่เช้าเลยหรอคะ"น้องดรีมทำหน้าหงอย
"ครับ น้องดรีมไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยวก็ได้กลับเเล้ว"ผมลูบหัวน้องดรีม น้องดรีมพยักหน้า ผมพาน้องดรีมไปที่โต๊ะอาหาร พอไปถึงพ่อพี่ไนท์ก็นั่งจิบกาแฟจนผมชะงัก เเม่บ้านกำลังจัดเตรียมโต๊ะอาหารเช้า ผมจึงเข้าไปนั่งเเละทักทายพ่อพี่ไนท์
"อรุณสวัสดิ์ครับ"ผมวางน้องดรีมลงที่เข้าอี้ข้างๆเเละทักทายพ่อพี่ไนท์ พ่อพี่ไนท์เเค่ชำเลืองตามองเเละไม่พูดอะไรหันไปจิบกาแฟเเละอ่านหนังสือพิมพ์ ผมทำได้เเค่มองตาปริบๆ เเละพาน้องดรีมทานข้าวจนอิ่ม
วันทั้งวันน้องดรีมเอาเเต่บ่นอยากกลับบ้านจนผมปวดหัว ทั้งปลอบทั้งเอาอะไรมาล่อน้องดรีมก็ไม่ยอมท่าเดียว พักหลังนานๆไปเธอคงจะเบื่อเเละเลิกไปเอง แม่พี่ไนท์มาดูเเลน้องดรีมแทนผม พี่ไนท์จ้างพยาบาลมาดูเเลน้องที่บ้านจึงทำให้ผมสบายใจ เเละลาแม่พี่ไนท์ไปทำงาน
หนึ่งวันผ่านไปเหมือนปกติ เพียงเเค่ไม่ได้เจอใครบางคนที่รักมาก ผมโทรไปหาในช่วงเย็นเเละคุยนิดหน่อย พี่ไนท์กำลังทำเสียงยุ่งๆ ได้ยินเสียงลมเข้ามาในโทรศัพท์ด้วยไม่รู้ว่ามีปัญหาที่หนักอะไรมากหรือเปล่า อดห่วงไม่ได้เหมือนกัน
มาถึงวันที่สอง ผมยังคงทำตัวเหมือนอย่างที่เคยเป็นคือไปสะสางงานที่ดองไว้ เเต่โชคดีที่พี่ออมสินได้ช่วยเคลียร์งานไปแล้วเป็นบางส่วน ทำให้ผมมีเวลาที่จะไปหาน้องดรีมที่พี่ไนท์ได้ฝากฝังไว้
เข้าวันที่สามที่สี่ที่ห้า จนครบอาทิตย์ ทุกอย่างๆยังคงทำเหมือนๆกันอย่างสม่ำเสมอ เพียงเเค่เหมือนขาดอะไรไปซักอย่าง เเต่ก็ยังคงโทรคุยกับพี่ไนท์เป็นพักๆ
จนวันถัดๆมาพี่ไนท์เริ่มโทรน้อยลงเเละบอกว่างานยุ่งมากๆ เพราะไม่มีใครดูเรื่องบัญชีพี่ไนท์เลยต้องลงมือทำเองเพราะไม่มีใครทำเเล้วละเอียดเหมือนเจ้าตัว ผมจึงไม่อยากที่จะโทรไปรบกวนมากนัก เเต่ก็ส่งข้อความเป็นกำลังใจให้
ผ่านมาเป็นอาทิตย์จนครบเดือนที่พี่ไนท์ไม่อยู่ ทำให้รู้สึกคิดถึงจนเอามาฝัน พี่ไนท์โทรไปไม่ค่อยจะรับสาย เเต่โทรมาแก้ตัวว่างานยุ่งมากๆ ผมจึงหยุดโทรเเละรอให้พี่ไนท์โทรมาหาเอง ผมยังคงที่จะไปที่บ้านพี่ไนท์ ไปเล่นกับน้องดรีม ช่วยพยาบาลทำกายภาพบำบัดให้น้องดรีม ช่วยเเม่พี่ไนท์เข้าครัว ไปคุยกับคุณย่าใหญ่เป็นพักๆ ทำแบบนี้วนไปเรื่อยจนผมชินไปซะเเล้ว โชคดีที่ไม่ต้องมาคอยอึดอัดว่าพ่อพี่ไนท์จะมองหรือกดดันเพราะท่านกลับไปทำงานต่อที่ต่างประเทศเเล้ว มันทำให้ผมทำอะไรแบบสบายๆไม่ต้องมากังวลอะไรมาก ยกเว้นเรื่องเดียวคือเรื่องพี่ไนท์นั่นเเหละ
หลังจากวันที่ผมเลิกโทรไปหา พี่ไนท์ก็ไม่โทรติดต่อมาเลย มันทำให้ผมน้อยใจ แต่ก็ยังคงรอคอยไปพร้อมๆกับน้องดรีม น้องดรีมเริ่มเเข็งเเรง เเละขาเริ่มมีกล้ามเนื้อขึ้นมาอีกจนเหมือนขาปกติ พี่เทียนบอกว่าหมอที่ทำบำบัดให้บอกว่าเดือนหน้าอาจจะให้ลองฝึกขืนขา เเละเกร็งขา แต่ทุกวันนี้น้องดรีมก็ทำเเบบนั้นอยู่เเล้ว บางทีเธออาจจะได้วิ่งในเร็วๆนี้ก็ได้
เดือนครึ่งตั้งเเต่พี่ไนท์ไป ถึงเเม้เวลาจะผ่านไปเร็วเเค่ไหน เเต่มันก็เหมือนนานแสนนานจะผมทุกข์ เเละไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลย
"ซินเป็นไรวะ หน้าหงอยเชียว"ไอ้เสกเข้ามาคุยในห้องเเละถามผมทันทีที่เจอ
"เปล่านิไม่ได้เป็นอะไร"ผมทำหน้าให้เป็นปกติที่สุดเพราะไม่อยากให้ใครมากังวลด้วย
"คิดถึงแฟนหรอวะ ทำไมไม่โทรล่ะ"ไอ้เสกเหมือนรู้ว่าผมเป็นอะไร เเละเเนะนำให้ผมโทรไปหาพี่ไนท์ให้คลายความคิดถึง
"โทรไม่ได้เขางานยุ่ง"ผมบอกเสียงเหนื่อยๆ
"จะยุ่งเเค่ไหนวะ โทรไปสิโทรเลยโทร"ไอ้เสกคะยั้นคะยอให้ผมโทรหาให้ได้ ผมพยักหน้าแล้วโทรเลยตรงนั้น ไอ้เสกยืนมองผม
พอโทรไปซักพัก เเละนานมากกว่าพี่ไนท์จะรับสาย ผมยิ้มทันทีที่พี่ไนท์รับ
"พี่ไนท์ครับ ทำอะไร......"ผมเงียบลงทันที เพราะรู้สึกเหมือนได้ยินอะไรบางอย่าง
"ที่รักคะ เดี๋ยววันนี้เราไปเที่ยวกันนะคะ"เสียงผู้หญิงลอดออกมากจากโทรศัพท์ที่เเรกผมคิดว่าโทรผิดเเต่..
"จะไปไหนกันครับ"พี่ไนท์ถามกลับ ผมจึงเงียบเเละตั้งใจฟัง
"ว่าจะไปดำน้ำดูปะการัง เเล้วก็ ล่องเรือกันน่ะค่ะ สนใจไหม"ผมวางสายทิ้งทันที กระฟริบตาถี่ๆเหมือนไม่เข้าใจอะไรบางอย่าง ไอ้เสกทำหน้าเหมือนอยากรู้ว่าผมเป็นอะไร
"เป็นอะไรวะดูมึงทำหน้าดิ่ พี่ไนท์ไม่รับสายหรอวะ"ผมส่ายหัว
"ไม่มีอะไรหรอก มึงไปทำงานเหอะ"ผมไล่มัน มันทำคิ้วขมวดเเล้วเดินออกไป
ขอบใจมากนะไอ้เสกที่ห่วงน่ะ แต่มึงก็ช่วยอะไรกูไม่ได้ ผมลองโทรไปหาพี่ไนท์อีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
"ซิน พี่คิดถึงซินจัง"พี่ไนท์พูดเสียงนุ่มให้ผม เเต่ตอนนี้ผมยิ้มไม่ออกเสียเเล้ว
"ซินก็คิดถึงพี่ครับ พี่ไนท์กำลังทำอะไรอยู่หรอ"
"นัดเจอลูกค้าน่ะ เเต่เสร็จเเล้วพี่กำลังจะเข้าเเล็บ ซินสบายดีไหม"ผมยิ้ม
"ครับสบายดีพี่ไนท์ละเหนื่อยไหม"
"เหนื่อยมากเลย เเต่พอได้ยินเสียงซินพี่ก็หายเหนื่อยทันที อีกไม่กี่วันพี่ก็จะได้ไปหาเเล้วล่ะซินทนรอพี่หน่อยนะ"พี่ไนท์ทำเสียงเหนื่อยๆ
"ครับ ผมก็รออยู่ที่นี่แหละ"
"พี่รักซินนะ"
"ครับผมก็รักพี่ไนท์"
"เดี๋ยวเเค่นี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ต้องขับรถ"
"ครับพี่ไนท์สวัสดีครับ"ผมรู้สึกโล่งอกเเละขำตัวเองที่กำลังจะคิดอะไรบ้าๆไปซะเเล้ว ผมยิ้มเเละรู้สึกว่าตัวเองมีกำลังใจที่จะทำอะไรต่อ จึงไปปั่นงานให้เสร็จเเละไปหาน้องดรีมในตอนเที่ยง
.................
"น้องดรีมคิดถึงคุณพ่อจังเลยค่ะ"น้องดรีมทำหน้าหงอยเเละขยับเท้าอย่างที่พยาบาลให้ทำ
"เดี๋ยวคุณพ่อก็กลับครับ อีกไม่นานหรอก"ผมปลอบใจน้องดรีม น้องดรีมพยักหน้าเข้าใจ
"น้องดรีมเบื่อจังเลยค่ะ น้องดรีมอยากไปเที่ยว"น้องดรีมทำหน้าอ้อน
"เดี่ยวพี่ซินถามคุณหมอก่อนนะว่าเที่ยวได้ไหม ถ้าคุณหมออนุญาติ เดี๋ยวเราไปเที่ยวกัน"
"จริงนะคะ"น้องดรีมยิ้มดีใจจนเห็นฟัน ผมลูบหัวน้องดรีมเบาๆ เเล้วยิ้มไปกับเธอ
ผมอยู่กับน้องดรีมจนเย็น เเละลาเเม่พี่ไนท์กลับบ้าน พอไปถึงบ้านผมก็ล้มตัวลงกับที่นอนทันที รู้สึกว่าตัวเองร้อนๆหนาวๆ หัวรู้สึกหมุนติ้วไปหมด อาจเป็นเพราะพักผ่อนน้อย หลายวันมานี่ผมมักจะนอนไม่หลับร่างกายคงจะปรับสภาพไม่ไหว ไข้มันเลยถามหาพรุ่งนี้ผมคงไปทำงานไม่ไหวเเน่ๆ เลยโทรไปหาไอ้เสกเพื่อบอกให้มันรู้ว่าผมไม่เข้าบริษัท
"เป็นเยอะป่าววะ หาหมอหรือยัง"ไอ้เสกถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"ไม่เยอะหรอก เดี๋ยวกูทานยา นอนพักเเล้วก็หายเเหละ มึงอ่ะอย่าโหดกับน้องๆมากนะ เดี๋ยวทำงานไม่ดีกัน"
"เออกูรู้เเล้ว เเล้วมึงจะหยุดกี่วัน"
"วันเดียวก็เกินพอเเล้วล่ะ"
"วันเดียวมันจะพออะไรวะ หยุดไปหลายๆวันดิ่ ได้พักแค่วันเดียวมันจะหายเลยได้ไงวะ...."แล้วไอ้เสกมันก็บ่นไปเรื่อยๆ จนผมเเทบจะหลับ ไม่รู้ว่ามันจะบ่นอะไรนักหนา ผมเงียบเเละฟังมันอย่างตั้งใจ ในสมองก็ฉุกคิดเรื่องพี่ไนท์ขึ้นมา
"ไอ้เสก"ผมพูดเเทรกในขณะที่มันกำลังพูด
"อะไรวะ กูยังพูดไม่จบเลย"ไอ้เสกพูดน้ำเสียงเหมือนโดนขัดใจ
"ถ้าเกิดว่าวันหนึ่งกูต้องออกจากบริษัทละ พวกมึงจะทำยังไง"ไอ้เสกเงียบ ผมเงียบรอคำตอบของมัน
"แล้วมึงจะไปไหนล่ะ เเล้วมึงจะออกจากบริษัททำไมในเมื่อบริษัทนี้เป็นของมึง กับกู"
"บางทีกูอาจจะไปอยู่ใต้ว่ะ อาจจะไปอยู่เลยเเละอาจจะไม่ได้มาทำงานที่นี่"ไอ้เสกเงียบอีกครั้ง ผมได้ยินเสียงมันถอนหายใจผ่านทางโทรศัพท์
"มึงจะห่วงอะไรอีกวะไอ้ซิน ยังไงมึงก็เป็นเพื่อนกูนะ กูอยากให้มึงมีความสุขมากกว่ามีความทุกข์ กูคงไม่รั้งหรือห้ามมึงหรอกถ้ามึงจะไป เเต่มึงจะทิ้งกูทิ้งพี่ออมไปเลยมันก็ไม่ใช่ในเมื่อหุ้นส่วนที่นี่มันยังเป็นชื่อมึง หรือมึงจะทิ้งกู"ไอ้เสกถามเสียงเรียบ ผมส่ายหัว
"ไม่ทิ้ง แต่ถ้าไปอยู่จริงๆ กูจะทำยังไงล่ะ ขึ้นลงจากใต้กับกรุงเทพมันไกลนะมึง ลำบากว่ะ"
"ไม่เห็นจะยาก มึงก็เเค่อยู่เฉยๆ เดี๋ยวพวกกูบริหารกันเอง ถ้ามีปัญหาจริงๆ โทรหากันก็ได้นี่ หรือจะให้กูไปหามึงก็ได้นะ กูไม่ลำบากหรอก เเต่มึงจำไว้ ยังไงมึงก็ยังเป็นเจ้านายของพวกเขา มึงทิ้งบริษัท เท่ากับมึงทิ้งอนาคตลูกน้องมึงนะ มึงทิ้งกูด้วย หรือมึงคิดว่าจะไปแล้วไปเลยไม่กลับมาหาพวกกูเลยหรอ"
"เปล่า กูเเค่สมมุติ ถ้ากูไปเเล้วยังกลับมาไม่ได้ กูกลัวจะกินเเรงพวกมึง"
"พวกคนรวยๆ ที่มันรอเงินจากบริษัทเเล้วรอให้คนอื่นทำงานหาเงินให้มัน นั่นก็กินเเรงพวกพนักกงาน เเต่เขาก็ยังจ่ายเงินเดือนให้นะเว้ย เขาว่าจ้าง มึงก็ว่าจ้าง ทำไมต้องสนวะ"ผมหัวเราะกับความคิดของไอ้เสก ที่มันพูดให้ผมได้คิด เเละคลายปมที่อยู่ในใจ
"เออ กูรู้ละ เลิกบ่นเหอะ"ผมแหย่มัน
"ให้มันรู้จริงๆเหอะ กูกลัวว่ามึงจะคิดมากอีก ยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่นะมึงอ่ะ ที่กูพูดนี่กูหวังดีนะเนี่ย"
"เออๆขอบใจว่ะ"ผมยิ้มเเละรู้สึกโล่งใจ เเละไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้อีกเเล้ว
ผมคุยกับไอ้เสกซักพัก ปรึกษา เเละคุยอะไรเรื่อยเปื่อยตามประสาจนเเบ็ตหมดถึงจะหยุดคุยเเละไปอาบน้ำเตรียมเข้านอน พอผมจะนอนใครก็ไม่รู้มาเคาะประตู ผมจึงเดินไปเปิด เเม่ถือขวดนมมาให้ผม
"ทานข้าวแล้วหรอลูก แม่ไม่เห็นซินทานข้าวเลย"
"ทานจากบ้านพี่ไนท์เเล้วแม่ แม่เข้ามาก่อนสิ"แม่เดินเข้ามาเเล้ววางขวดนมไว้บนโต๊ะ และเดินไปนั่งบนที่นอน
"ดื่มก่อนนะ จะได้ไม่หิวตอนดึกๆ"ผมพยักหน้าเเละเดินเข้าไปกอดเเม่
"เป็นอะไรล่ะเรา"แม่ลูบหัวเเล้วยิ้ม
"ซินรักเเม่นะ ถ้าวันนึงซินไม่อยู่เเม่จะเหงาไหม"ผมอ้อนเเม่ แม่ยิ้มเเล้วหอมแก้มผม
"คิดถึงสิ ทำไมจะไม่คิด ลูกเเม่ไม่อยู่ทั้งคน เเต่เเม่ก็ทำใจไว้ตั้งนานเเล้วล่ะว่าวันนึงพวกลูกๆก็ต้องเเยกย้ายกันไปมีครอบครัว"แม่ยิ้มเเละลูบหัวผมเบาๆ
"เเม่....................ถ้าซินอยากให้เเม่ไปอยู่กับซินละ เเม่จะไปไหม"แม่ทำหน้าคิดเเล้วยิ้ม
"งั้นรอให้แม่แก่ก่อนนะ"ผมหัวเราะ
"แม่ยังอยากอยู่กับพ่อที่นี่ ถึงยังไงมันก็ยังเป็นบ้านของเรา ซินก็อย่าลืมนะลูก"ผมพยักหน้า
"ว่าแต่...ใครล่ะที่จะมาขอซินไปหรือว่าพี่ไนท์ล่ะ"ผมมองแม่ตาปริบๆ
"แม่อย่าโกรธพี่ไนท์นะ"
"แม่จะโกรธทำไมอีกล่ะ ซินก็น่าจะรู้นี่"ผมหัวเราะเเล้วกระชับเเขนให้กอดเเม่เเน่นขึ้น
"ซินรักแม่นะครับ"
"ซินบอกเเม่ตั้งกี่รอบเเล้ว แม่รู้อยู่เเล้วล่ะจะ ซินเป็นเด็กดีขนาดนี้จะไม่ให้เเม่รักได้ไง"แม่กอดเเล้วหอมเเก้มผมดังฟอด
"ตัวอุ่นๆนะเรา"แม่ทักเเล้วเอามือทาบหน้าผาก
"ไข้ขึ้นนะเเม่ ช่วงนี้พักผ่อนน้อย แหะๆ"ผมหัวเราะ เเม่ส่ายหัวไปมา
"ทานยาเเล้วนอนซะ เดี๋ยวเเม่จะให้คนใช้เอายาขึ้นมาให้"ผมพยักหน้า แม่ลุกขึ้นยืนเเละหอมแก้มเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
.....................
โห่........................................... ยี้โห่................................. ฮิ้ว.....................
ใครมีมะกรูด มาแลกมะนาว ใครมีลูกสาว มาแลกลูกเขย เอ้าวะเอ้าเหวย ลูกเขยกลองยาว ตะละลา หุย ฮา โห่ ฮิ้ว......................
ผมสะดุ้งตื่นเเบบมึนๆที่ได้ยินเสียงลำโพงหรือเสียงเพลงอะไรซักอย่าง ผมมองดูนาฬิกาที่หัวนอนเตียง นี่มันเพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าเองนะ เสียงเพลงโห่ขันหมากที่เหมือนมันจะดังอยู่หน้าบ้าน บ้านไหนไม่รู้เเต่งงาน ทำไมผมไม่เห็นจะรู้เรื่อง เเถวๆนี้ก็ไม่มีลูกสาวเพราะส่วนมากมีแต่ลูกชายเเถมยังไม่ถึงวัยจะเเต่งงานด้วยซ้ำ ก็มีเเต่บ้านผมเท่านั้นมันทำให้ผมงง เเละลุกขึ้นมาดูด้วยความมึนไข้ เสียงเพลงแห่ขันหมากยังคงร้องดังลั่นพร้อมๆกับเสียงกลองยาว และเสียงคนโห่ที่ดูจะคุ้นหูชอบกล มันคล้ายๆกับเสียงพี่บรีส ผมรีบเดินไปที่ระเบียงห้องเเละชะเง้อมอง กลุ่มคนที่ผมไม่นึกไม่ฝันและไม่คิดว่าพวกเขาจะทำอะไรแบบนี้กำลังร้องเพลงโห่เเละมองมาที่ผม
"พี่ไนท์!"ผมอุทาน พี่ไนท์ที่ยืนอุ้มน้องดรีม พี่บรีสกำลังร้องเพลงอย่างสนุก เเละใครไม่รู้อีกหลายคนกำลังตีกลองยาว
ใครมีมะกรูด มาแลกมะนาว ใครมีลูกสาว มาแลกลูกเขย เอ้าวะเอ้าเหวย ลูกเขยกลองยาว ตะละลา หุย ฮา โห่.....................โอ๊ย!!! พี่บรีสถูกพี่ต้นตบจนหัวทิ่มไม่รู้ทำไมถึงโดนเเบบนั้น เเต่พี่บรีสคงเจ็บน่าดู
"เชี่ยบรีสมึงร้องผิดและ ไอ้ไนท์มาขอลูกชายไม่ใช่ลูกสาว"เสียงพี่ต้นด่าลอดไมค์ขึ้นมา
"อ้าวเเล้วมึงไม่ได้มาขอทรายหรอ"พี่บรีสทำหน้างง
"เอาของไอ้ไนท์ก่อน"ผมขำกับสองคนที่กำลังถกเถียงกับ
ใครมีมะกรูด มาแลกมะนาว ใครมีลูกชาย มาแลกลูกเขย เอ้าวะเอ้าเหวย ลูกเขยกลองยาว ตะละลา หุย ฮา โห่ ฮิ้ว................ผมฟังดูมันเเหม่งๆ แต่ก็ขำดีไม่รู้ว่าพวกเขาเล่นอะไรกัน ผมรีบออกจากหน้าต่างและลงข้างล่างทันที รู้สึกว่าตัวเองสร่างไข้เป็นปลิดทิ้ง พอลงมาข้างล่าง แม่และทรายกำลังยืนมองดูพวกเขาจากด้านใน
"ใครเขาปล่อยคนบ้าเข้ามาในบ้านนะ"แม่พูดทำหน้าดูกังวล
"รอนี่กันนะเดี๋ยวแม่มา"แม่รีบเดินขึ้นบ้านไป ผมกับทรายมองหน้ากัน
"ใครเปิดประตูให้พวกพี่เขาเข้ามาน่ะทราย"ผมถามทรายที่ยืนมอง
"ทรายเอง อย่าบอกเเม่นะ"ทรายบอกเเล้วทำหน้ายิ้มๆ แม่เดินลงมาพร้อมๆกับที่พวกพี่เขาถือวิสาสะเดินเข้ามา ผมเเละทรายเหวอทันทีที่เห็นเเม่ถือปืนลูกซองของพ่อ
"แม่!!"ผมกับทรายร้องพร้อมๆกันเเละวิ่งเข้าไปหาแม่ทันที
"ใครมันบังอาจ บุกรุกบ้านฉันโดยไม่ได้รับอนุญาติมันต้องไส้แตก"แม่ทำท่าเล็ง ผมรีบยกปืนขึ้นทันที พวกพี่ไนท์ทำหน้าเหวอ
"พ่อขาทำไมคุณยายดุจังเลย จะยิ่งน้องดรีมด้วย"น้องดรีมทำหน้ากลัว
"แม่ น้องดรีมมาเเม่อย่าทำให้เด็กกลัวสิ"ผมบอกแม่ เเม่ชะงักเเล้วมอง
"ฮือ แง!"น้องดรีมร้องจ้า ทันทีที่ผมพูดผมตกใจ เลยเข้าไปอุ้มน้องดรีมแทน พี่ไนท์ทำหน้ายิ้มๆ
"พี่เล่นอะไรเนี่ย"ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
"ก็มาขออย่างที่สัญญาไง"พี่ไนท์ยิ้มเจ้าเล่ห์เเล้วเดินเข้าไปหาเเม่ผม พี่ไนท์ยกมือไหว้
"ผมมาทำตามสัญญาครับเเม่"พี่ลดปืนลงแล้วส่ายหัวไปมา
"ฉันละไม่อยากไว้ใจเธอเลยให้ตายสิ ดูทำเข้า ปัญญาอ่อนหรือไง"แม่ผมด่า ผมงงกับสัญญาไม่รู้ว่าพวกเขาสัญญาอะไรกัน ผมมองไปทางพวกพี่ๆที่ยืนมองพี่บรีสโบกมือทักทายผมยิ้มให้พี่บรีส ไม่เจอหลายเดือนดูพี่บรีสจะผอมลงนะเนี่ย
"โถคุณแม่ครับ จะขอลูกแม่ทั้งทีก็ขอให้มันสมกับที่เป็นผมหน่อยสิ"พี่ไนท์ยิ้มให้เเม่ผม พี่ต้นเดินเข้าไปหาเเม่ผมเเล้วยกมือไหว้
"ผมเองก็จะมาขอทราย แต่พ่อเเม่ของผมท่านอยู่ต่างประเทศ ไม่ว่างมาผมไม่มีญาติผู้ใหญ่คุณเเม่จะยกทรายให้ผมไหมครับ"พี่ต้นยืดอกมั่นใจมาก ดูไม่กลัวเเม่ผมเลย
"พวกเธอนี่มันน่านัก ไปนั่งกันให้เรียบร้อยเดี๋ยวฉันกลับมา"แม่เดินขึ้นบ้านไป ส่วนผมได้เเต่ยืนงง น้องดรีมสะอื้นใหญ่
"พี่ไนท์พาน้องดรีมมาทำไม"ผมพูดเเบบเคืองๆ พี่ไนท์ยิ้มเเล้วรับน้องดรีมไป
"ก็น้องดรีมอยากมีส่วนร่วมไง"พี่ไนท์ทำหน้าทะเล้นใส่ ผมหยิกเข้าท้องพี่ไนท์จนพี่ไนท์ทำหน้าเจ็บ
"น้องซินสบายดีไหมครับ"พี่บรีสทักผม
"ครับสบายดี ว่าแต่ไปนั่งพักก่อนเถอะครับ"พี่บรีสพยักหน้า
พวกผมนั่งรอเเม่ที่ขึ้นบ้านไปนานมาก ไม่รู้ว่าทำไม พวกพี่ไนท์นั่งรอกันอย่างสงบเสงี่ยมดูผิดปกติ ไม่นานเเม่ก็ลงมา พร้อมๆกับถือโกศของพ่อลงมาด้วย
"ไอ้บรีสเอาของออกมาดิ่"พี่ไนท์หันไปสั่ง พี่บรีสหยิบของบางอย่างในถุง ผมเห็นพวงมาลัยสองพวงพี่บรีสยื่นให้ผมกับพี่ไนท์ แม่นั่งลงที่โซฟาว่างๆที่ดูเหมือนพวกพี่ๆเผื่อไว้อยู่เเล้ว พี่ไนท์เข้าไปนั่งคุกเข่าพร้อมๆกับเรียกผม
"เเม่ซินครับพ่อซินครับ วันนี้ผมนายไนท์จะมาไหว้ขอขมาพ่อเเละเเม่ ที่เอาลูกท่านไปโดยที่โกหกพวกท่านไว้ เเต่ผมรักน้องจริงๆจากใจ ผมขอลูกชายของพ่อเเละเเม่นะครับ ผมรับลองว่าผมจะไม่ทำให้ซินต้องทุกข์เเละผิดหวังจะดูเเลลูกของพวกท่านให้ดีที่สุดยิ่งกว่าชีวิตของผม"พี่ไนท์ไหว้และวางพวงมาลัยไว้ที่หน้าตัก พี่ไนท์หันมามองๆผมเเล้วยิ้ม ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงจึงพูในสิ่งที่คิดได้อยู่ในตอนนี้
"แม่ซินขอโทษนะครับที่ซินมีหลานให้เเม่กับพ่อไม่ได้ เเต่ซินจะดำเนินชีวิตของซินให้ดีที่สุดครับ"ผมบอกเเม่เเละไหว้วางพวงมาลัยไว้ที่ตักของเเม่ แม่หัวเราะเเล้วรับไว้
"แม่รับรู้เเล้วหวังว่าทั้งสองคนจะรักกันนานๆนะ ส่วนเธอนายไนท์ถ้านายดูเเลลูกฉันไม่ได้ ฉันเอานายตายเเน่"แม่ขู่พี่ไนท์ เเต่พี่ไนท์กลับหัวเราะ คนอย่างพี่ไนท์นี่เคยกลัวอะไรที่จริงจังกับเขาซักครั้งจะมีไหมเนี่ย
"น้องดรีมด้วยค่ะ น้องดรีมขอไหว้ด้วย"น้องดรีมเเทรกขึ้นมา แม่มองไปทางน้องดรีมเเล้วยิ้ม
"มาหายายซิลูก"แม่กวักมือเเละยื่นโกศพ่อให้ผมถือ พี่บรีสส่งน้องดรีมให้เเม่
"สวัสดีค่ะ"น้องดรีมยิ้มให้แม่ผม
"น่ารักจังเลยลูก ชื่อน้องดรีมหรอคะ"น้องดรีมพยักหน้า
"เห็นลูกยายเขาบอกว่าหนูน่ารัก พอมาเห็นตัวจริงเเล้วน่ารักจริงๆ"แม่ผมยิ้มเเล้วหอมเเก้มน้องดรีม
"คุณยายยกพี่ซินให้พ่อนะคะ น้องดรีมรักพี่ซินอยากให้พี่ซินไปอยู่ที่บ้านค่ะ"น้องดรีมทำหน้าอ้อน เเม่ผมหัวเราะเเล้วลูบผมเธอ
"จ้าๆ หนูไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวพี่ซินของหนูจะได้ไปอยู่กับหนูเเล้ว" ผมรู้สึกดีใจที่แม่รับได้ ผมมองพี่ไนท์ที่ดูเหมือนจะลั่นล้าที่สุด จนน่าหมั่นไส้
................
-
"ทำไมพี่ไม่โทรบอกซินก่อนว่าจะมา"ผมพูดเเบบโกรธๆหลังจากที่ปลีกตัวออกมา รู้สึกเจ็บคอชอบกล พี่ไนท์ยิ้มแล้วเข้ามากอดผม
"ก็พี่อยากจะเซอร์ไพรส์"
"ถ้าเเม่ผมนึกว่าเป็นโจรขึ้นมาจะทำยังไงไม่โดนยิงกันเเล้วหรอ"ผมแกล้งดุหันหลัง เเล้วอมยิ้ม
"พี่ยอมโดนยิงถ้าพี่ได้ทำในสิ่งที่พี่ตั้งใจ"
"ไม่คิดถึงพี่หรอหืม"พี่ไนท์กระซิบข้างหูจนผมใจสั่น
"คิดถึง"ผมพูดเสียงเเผ่วเบาเเละก้มหน้าลงด้วยความเขิน
"คิดถึงทำไมไม่มองหน้าล่ะ"พี่ไนท์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เเล้วหอมเเก้มผม
"อะ แฮ่ม อย่าลืมสิครับคุณไนท์ว่ายังมีคนอีกหลายคนอยู่ที่นี่"พี่บรีสเเกล้งทำเสียง ผมตกใจรีบเขยิบตัวออกห่างพี่ไนท์ทันที
"ไม่ต้องเกรงใจครับน้องซิน พี่ไม่ถือ"พี่บรีสพูดหน้ายิ้ม พี่ไม่ถือเเต่ซินถือครับถือมากๆด้วย พี่ไนท์ยืนกอดอกมอง
"มีอะไรมึง"พี่ไนท์ถามด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์เท่าไร
"เเม่มึงมา กำลังคุยกับเเม่ของน้องซิน"พี่ไนท์เลิกคิ้ว
"มานานเเล้วหรอเเล้วใครพามา"
"ไอ้เทียนกับน้องหลิง กับคนชื่ออะไรนะ เอ่อโอมนี่แหละก็มาด้วยกำลังคุยกัน"
"คุณโอมก็มาหรือครับ"พี่บรีสพยักหน้า ผมรีบเดินเข้าบ้านทันที พี่ไนท์รั้งผมไว้
"ทำไม พอบอกว่าไอ้โอมมา รีบไปหาเลยหรอ"พี่ไนท์ทำหน้ายุ่งๆมองผม ผมหัวเราะ
"เปล่า เเค่จะไปดูว่าพวกเขาคุยอะไรกัน"
"แก้ตัวมากกว่า"พี่ไนท์ทำเสียงดุ
"ไอ้คุณไทน์ เเม่มึงให้มาตาม น้องซินเขาจะไปอ่ะมึงก็ตามไปด้วยเลยดิ่ มาทำเป็นหึงน้อง"พี่บรีสส่ายหัว ผมมองแล้วเลิกคิ้ว พี่ไนท์ดึงมือผมให้เดินตามเข้าบ้านจนตั้งตัวเเทบไม่ทัน
เเม่กับแม่พี่ไนท์กำลังพูดคุย ทั้งคู่ดูไม่มีปัญหาอะไร เเละดูเหมือนจะคุยกันถูกคอเพราะเสียหัวเราะที่ดูจะดังเหลือเกิน พอผมเดินเข้าไปและไหว้แม่พี่ไนท์
"มานั่งก่อนสิลูก"แม่พี่ไนท์กวักมือเรียกผมเข้าไปหา หลิงที่ยืนอยู่ด้านหลังกับพวกพี่โอมโบกมือช้าๆให้ผมเป็นการทักทาย ผมยิ้มให้ก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆแม่พี่ไนท์
"ลูกชายเเม่ทำให้ตกใจไหมลูก"ผมพยักหน้า
"ไอ้เจ้านี่มันชอบทำอะไรบ้าๆแบบนี้เเหละลูก เดินทางกลับมาตั้งเเต่เช้ามืด มันบุกไปที่ห้องเเม่เเล้วมันบอกว่าอะไรรู้ไหม"ผมส่ายหัว
"มันบอกว่ามันจะมาขอหนูซินมาเป็นลูกสะใภ้บ้านเเม่น่ะลูก"
"หรอครับ"ผมเหล่ไปทางพี่ไนท์
"เเม่ก็นึกว่ามันพูดเล่นนะ เลยตามมาดูว่าจริงไหม"แม่พี่ไนท์เหล่ไปทางลูกชายที่ยืนทำหน้าทะเล้นใส่
"ไม่ต้องมาทำหน้าเเบบนั้น มาขอลูกเขาทั้งที ไม่มีแม่ได้ไงไม่เห็นหัวเเม่เเล้วหรอ"แม่พี่ไนท์ทำเสียงดุๆ
"โถ่เเม่ก็"พี่ไนท์ทำหน้ามุ่ย แม่พี่ไนท์หัวเราะ
"นี่ก็ยังคิดอยู่เลยล่ะค่ะ ว่ายกลูกชายให้นี่คิดดีแล้วหรือเปล่า ดิฉันก็กลุ้มใจจริงๆ"แม่แกล้งทำหน้ากลุ้มใจ
"คุณเข็มไม่ต้องห่วงนะคะ ถ้ามีปัญหาเมื่อไรดิฉันคนนี้เเหละจะจัดการให้เอง"แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะลั่น
"ฉันว่าเดี๋ยวจะจัดงานเลี้ยงพระด้วย คุณเข็มคิดว่าดีไหม"แม่พี่ไนท์ออกความเห็น
"ดีค่ะ เดี๋ยวกำหนดวันเลยดีไหม บางทีอาจจะสองงานเพราะมีงานลูกสาวของเข็มด้วย เเต่จะให้ดีจัดเงียบๆดีกว่าค่ะ"ผมมองทรายกับพี่ต้นที่ทำท่าดีใจ
"ตาไนท์"แม่พี่ไนท์เรียกเสียงดุ
"แกรีบไปออกสื่อว่าเเกหย่ากับหนูทรายเลยนะ แล้วอย่าทำให้ทรายเสีย เอาตัวเเกเสียก็พอชอบทำอะไรคาราคาซังอยู่เรื่อยคนอื่นเขาเดือดร้อนรู้ไหม"พี่ไนท์พยักหน้า จริงสินะเพราะพี่ไนท์เป็นคนมีหน้ามีตาทางสังคมนักข่าวต้องคอยตามสืบข่าวเรื่องที่ขายได้อยู่เเล้ว ขนาดผมเเต่งงานกับพี่ไนท์ในคราวนั้นยังมีข่าวออกมาให้เห็น ถ้าเกิดว่าข่าวพี่ไนท์เลิกกับทรายเพียงไม่นาน เเล้วทรายมาเเต่งงานเเบบนี้คงได้เป็นขี้ปากชาวบ้านเขาเเน่ๆ
"เเม่ครับ ซินว่างานเเต่งของทรายเอาไว้สิ้นปีเถอะ ให้ผู้ใหญ่ทางพี่ต้นมาขอก่อนดีกว่าไหมครับ"ผมออกความคิดเห็น
"แม่ก็กะว่าจะรอสิ้นปีนั่นเเหละ เเล้วเธอล่ะทนได้ไหม"แม่เหล่ไปทางพี่ไนท์ทันที
"ก็ทนมาตลอดอยู่เเล้วนี่ครับ ทนอีกหน่อยจะเป็นไรไป"พี่ไนท์ยักไหล่
"ถ้าอย่างนั้นก็ไปทานข้าวเช้ากันเถอะสายมากๆเเล้ว"แม่ผมชวน ทุกๆคนยิ้มได้ทันทีที่บอกว่าทานข้าว ผมเองก็รู้สึกหิวอยู่เหมือนกัน
"งั้นเดี๋ยวเราสองคนเข้าครัวกันเถอะค่ะ เล่นมากันซะเช้าเเล้วไม่รู้ว่าจะมากันเยอะขนาดนี้เตรียมมื้อเช้าไม่ทันเลย" พวกเเม่พากันเดินเข้าครัวไปแล้วเหลือเพียงพวกผมที่ยังนั่งอยู่พี่ไนท์เดินเข้ามานั่งข้างๆ พวกทรายเเละพวกหลิงก็เดินมานั่งด้วย
"ว้าเสียดายจังเลยนะน้องซิน โดนคุณไนท์ตัดหน้าไปซะเเละ"คุณโอมทำหน้าเสียดายผมหัวเราะ
"นายหมดโอกาศจีบซินไปนานเเล้วล่ะ ไอ้คุณโอม"พี่ไนท์ทำหน้าเยาะเย้ย คุณโอมทำหน้าเบะใส่
"น้องซิน เมื่อไรจะกลับไปใต้ละครับ พี่ละคิดถึ๊งคิดถึง"พี่บรีสทำหน้าตาตลกใส่
"นี่คุณ ไปคิดถึงเเฟนเขาได้ไง เดี๋ยวเขาก็กัดให้หรอก"คุณโอมพูดเหมือนจะล้อพี่ไนท์
"นายว่าใครวะ"พี่ไนท์ทำเสียงโมโห
"พ่อกัดคนอื่นด้วยหรอคะ"น้องดรีมถามหน้าตาซื่อ
"อะไรน้องดรีม เขายังไม่ได้บอกว่าเป็นพ่อเลย"พี่ไนท์ทำหน้ายุ่งค้านน้องดรีมเสียงเเข็ง
"เด็กมันยังรู้เลยไอ้ไนท์มึงอ่ะยอมรับเถอะว่ามึงเป็นจริงๆ 555"พี่บรีสหัวเราะลั่น คงมีเเต่พี่บรีสคนเดียวสินะที่กล้าต่อปากต่อคำพี่ไนท์
"ไอ้บรีส"พี่ไนท์ยื่นขาจะไปเตะพี่บรีสที่อยู่ไม่ไกลมาก พี่บรีสยกขาเเล้วเกาะพี่เทียนที่นั่งข้างๆ
"ไอ้เทียนช่วยกูด้วย กูกำลังจะโดนตีน"พี่บรีสทำหน้าเหมือนหวาดกลัว เเต่ผมรู้ว่าพี่เเกเเกล้ง พวกหลิงกับทรายหัวเราะกันใหญ่
"สมควรโดน ลงไปให้มันทีบซักทีก็ดี"พี่เทียนเขี่ยพี่บรีสที่นั่งหมิ่นๆเเละไม่ได้เอาขายันพื้นจนพี่บรีสหล่นดังเเอ๊ก
"โอ๊ย! ใจร้ายไอ้เทียนจำไว้เลย คราวหลังไม่ต้องมาเเดกเหล้ากับกูเลย"พี่บรีสทำหน้างอลเเล้วลุกขึ้นมานั่งโซฟา
"ไอ้เทียนถึงมึงไม่ไปหามัน มันก็มีเวลาว่างไปหาสาวๆอยู่ดีน่ะเเหละ มึงอย่าไปเชื่อมันมาก"พี่ต้นอยากมีส่วนร่วมพูดกลั้วหัวเราะ
"แหมดูสนิทกันจังเลยนะครับเนี่ย"พี่โอมยิ้มจนตาหยี
"พวกพี่ๆเขาก็เป็นแบบนี้เเหละค่ะพี่โอม ตีกันเดี๋ยวก็ดีกัน ยิ่งกว่าผัวเมียกันอีกนะคะ ฮิฮิฮิ"หลิงหัวเราะเหมือนสะใจที่ได้เอาคืนเพราะเหมือนว่าตัวเองจะโดนเขาแกล้งมาเยอะเหมือนกัน
"อะไรใครผัวเมีย"พี่ไนท์โวยก่อนใครเพื่อน
"จริงนะหลิง เราก็เห็นเเบบนั้น"ผมขำเเละพูดเห็นด้วย
"เนอะๆๆ"หลิงเอาใหญ่รีบหาพวกให้ตัวเอง
"ที่รักทำไมพูดเเบบนี้ละครับ"พี่ไนท์ขมวดคิ้วแล้วพูด
"แต่มันก็จริงนะฮ้าที่รัก น้องพูดความจริงเเค่นี้ทำเป็นอาย เค้ายังไม่อายเลยนะตะเอง"พี่บรีสเดินเข้ามาทำท่ากระเเดะเเล้วนั่งตักพี่ไนท์ พี่ไนท์ทำหน้าหมั่นไส้ดีดพี่บรีสซะกระเด็น
"ใจร้ายจังเลยนะตะเอง (T^T)"พี่บรีสจับหลังตัวเองที่กระเเทกพื้น ยังอุตส่าห์จะเล่นอีกนะ
"สมควรโดน"พี่ไนท์ทำหน้าสะใจ พวกพี่ๆหัวเราะกันลั่น
พอผมเห็นทุกคนแบบนี้ผมเองก็รู้สึกโล่งใจที่ทุกคนดูมีความสุขกันดี ชีวิตของผมอาจจะวุ่นวายมากกว่านี้ หรืออาจจะน้อยลง แต่ผมว่าชีวิตนี้ทั้งชีวิตผมคงไม่ต้องทนเหงาอีกต่อไป ผมมองโกศของพ่อที่ยังคงตั้งอยู่บนโต๊ะตอนนี้พ่อเองก็กำลังมองดูพวกผมเเละกำลังมีความสุขอยู่ที่นั่นใช่ไหมครับ
ชีวิตของซินอาจจะวุ่นวายมากกว่าเดิมเเต่ซินก็จะปรับตัวเข้าหามัน ซินมีเเม่คอยเอาใจใส่ในยามที่ซินเจ็บป่วยเเละต้องการอ้อมกอด มีทรายที่คอยช่วยปลอบประโลมในยามที่ท้อแท้ ซินมีพี่ชายที่น่ารัก พวกเขาทำให้ซินหัวเราะได้ มีเพื่อนๆที่คอยให้กำลังใจในยามที่ซินกำลังท้อเเละหมดหวัง และตอนนี้ซินก็มีพี่ไนท์เเละน้องดรีมมาเติมเต็มชีวิต ตอนนี้ผมรู้เเล้วครับว่าเมื่อครั้งยังเด็กถ้าพ่อไม่บังคับซินให้เเต่งตัวเเบบนั้นซินก็คงไม่ได้พบกับพี่ไนท์ บางทีชีวิตของผมอาจจะไม่ได้มีความสุขได้มากขนาดนี้เเน่ๆ
เสียงหัวเราะเเละรอยยิ้มของทุกคนเติมเต็มชีวิตเเละหัวใจของผมให้มีชีวิตชีวา ขอบคุณนะครับ...................ขอบคุณทุกๆคนเลย.............
:กอด1:
.............................
จบเเละ :laugh:
:pig4:
-
อังกอร์ อังกอร์ อังกอร์
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ
-
แล้วเสียงนังผู้หญิงนั่นเป็นใคร :angry2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ :กอด1: :L2:
-
ตอนโทรศัพท์แล้วเป็นเสียงผู้หญิง ใจหายวาบเลย นึกว่าพี่ไนท์จะมีเรื่องอีกแล้ว
:laugh:
-
ตอนพิเศษอยากอ่านนนน :serius2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่อบดีๆนะครับ
จะรอติดตามผลงานต่อไป ว่าแต่
ยังไม่เคลียร์เรื่องผู้หญิงที่เรียกว่าที่รักนั่นนะ
-
ต้น บรีสเนี่ยสมกับเป็นเพื่อนไนท์กันจริง ๆ แต่ละคน
-
แล้วเสียงผู้หญิงเป็นใครคะ งง
หรือจะมีภาคต่อ
(หรือมันเป็นโฆษณา จะไปดำน้ำ ดูปะการัง ตีกลอ์ฟ ดูดิสนีย์ออนไอซ์)
-
ต้องขอบคุณคุณพ่อสินะที่บังคับซินให้แต่งตัวเป้นสาวน้อยน่ารัก
ถึงได้เป้นจุดเริ้มต้นเรื่องนี้ได้
จบแล้วสินะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้นะ :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่องจ้ะ
ว่าแต่ คาใจเหมือนคนอื่นๆ เสียงผู้หญิงที่ซินได้ยินเป็นใคร แล้วซินไม่คาใจบ้างหรอ
ปล. ขอตอนพิเศษด้วยเน้อ (อยากจับพี่เทียนมาคู่พี่บรีสซะจริง)
-
จบแล้ววว :pig4: :pig4: :pig4:
ขอคู่อื่นบ้างงงงงง
รัก ไนท์ ซิน จังเลยยยย :L1: :L1: :L1:
-
สรุปแล้วที่พี่ไนท์เครียดเป็นการตกลงระหว่างแม่ซินกะพี่ไนท์ แล้วเค้าตกลงอะไรกันเหรอ
จบแบบมีความสุขแต่ก็เสียดายที่จบแล้วอยากอ่านต่อ
-
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ จงมา จงลอยมา =)
-
o13 o13 o13 o13
-
อิพี่ไนท์งานยุ่งซะจนคนอ่านคิดมากไปกับซินเลย
แต่สุดท้ายก็ทำเซอร์ไพรส์มาขอสะใภ้คนสวยจนได้
น้องดรีมน่ารักตั้งแต่ต้นเรื่องจนตอนสุดท้ายเลยเนาะ :กอด1:
-
เสียงผู้หญิงคนนั้นคือใคร?
-
นึกว่าพี่ไนท์จะนอกใจ
แต่ซินไม่โวยวายแหละ เชื่อใจพี่ไนท์ด้วย
555 รอตอนพิเศษจ้าา
-
เห็นซินว่าไนท์งานยุ่งแล้วยังมีเสียงผู้หญิงอีกนึกว่าโดนไนท์นอกใจซะแล้ว
จบแบบมีความสุขก็ดีแล้ว รออ่านตอนพิเศษค่ะ
-
จบซะและ555
ว่าแต่เสียงชะนีนางนั้นคือใครกัน?
แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายที่เขียนมาให้อ่านกันนะคะ
รอตอนพิเศษจ้าา
-
ขอเรียกร้องตอนพิเศษจ้า :mc4: :mc4: :mc4:
-
จบเเล้ววววววววว ><
-
จบแล้วๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
รอตอนพิเศษ รอตอนพิเศษ o13 o13 o13 o13
-
ตามอ่านทันจนได้ จบซะเเล้ว :กอด1: :กอด1: :3123: :3123:
-
รอตอนพิเศษค่าาาา
-
แถม หวานๆ ปน NC สักตอนนะ ผู้แต่ง 55
:z2:
-
ติดใจเรื่องเสียงผู้หญิง :m17:
-
วันมอร์แชปเตอร์พลีสสสสสส :impress3: :impress3: :impress3:
-
:a5: สวยงามๆ :3123:
-
รอจ้า ;)
-
ยังม่ด้อ่นฉก..XXX...ลย
-
จบซะแล้ว ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้ให้อ่านกัน ขอบคุณมั่กมาก
-
:m1: :m1: :m1:
-
สนุกค่ะ เป็นกำลังใจสำหรับเรื่องต่อไป :L2:
-
Happy Ending เนาะ :L2:
-
ง่า จบสะแล้ว สุดท้ายก็จบแบบมีความสุข อิอิ
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะแปลกๆดี เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ
-
:pig4:
-
ในที่สุดก้ออ่านจนจบแล้ว แบบว่า แฮปปี้ๆ
-
:กอด1: o13. :bye2:
-
^^
-
เหมือนตัดจบเลยจ้า ยังไม่เคลียร์เรื่องเสียงผู้หญิงเลย อยู่ดีๆก็ยกพวกมางานแต่งซะงั้น เพราะงั้นอย่าลืมเคลียรฝืนะจ๊ะ มันคาใจ55555555
-
บร๊ะ!!!
จบแล้วววว ว
แต่ยังค้างคาใจกับเสียงผู้หญิง
-
บ้างมุมดูรวบรัดไปหน่อย แต่ก็สนุกคะ
รอตอนพิเศษด้วย
ขอบคุณค่า :L2:
-
จบแล้ว :L2:
แต่ปมยังเหลืออยู่นะ
ค้างคาไงไม่รู้อ่า
-
ดีใจจัง จบแบบแฮปปี้ๆ มีความสุขมากๆ รักกันนานๆนะจ้าา
-
ขอบคุณค่ะ
ลงเอยกันด้วยดี ^^
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ. สนุกมากคับ จะรอเรื่องต่อไปนะคับ
-
เข้าใจเเกล้งนะเเต่มันก็รู้สึกดีอ่ะผมนอนเอามือปิดหน้าเเละพลิกตัวตะเเคงข้างเพื่อที่จะนอน
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันซะที พล็อตเรื่องน่าสนใจมากคะ แล้วก็สนุกมากเลย เรื่องนี้เหมือนจะไม่มีเงื่อนงำอะไร แต่จริงๆแล้วมีเยอะเลย นี่แหละนะความรักมันมักไม่เข้าใครออกใครอย่างนี้ล่ะ เรื่องปรายเองก็น่าเศร้าใจแต่มันคงเป็นเวรเป็นกรรมของเธอน่ะแหละที่ทำกับพ่ีสาวและหลานของตัวเองเอาไว้ขนาดนั้น พี่ไนท์แอบรักน้องมานานเหมือนกันนะเนี่ย แบบนี้เค้าคงเรียกเกิดมาคู่กันล่ะมั้งเพราะหนีกันไม่พ้น จบแบบแฮ๊ปปี้ขนาดนี้ก็โล่งใจ แต่ยังแอบคาใจนิดหน่อย เสียง ญ คนนั้นคือใคร แค่บังเอิญรอดผ่านเข้ามาเหรอ ? แต่ซินก็ดูโตขึ้นนะที่ไว้ใจพี่ไนท์และไม่เก็บเอามาคิดมาก
-
อ่านจบแล้ว ^^ สนุกมากๆๆๆ o13
-
สนุกดี o13
-
นิยายเรื่องนี้สนุกมากกกกกกกก
แต่ทำไมไม่มีคนอ่านนนน
ทุกกกกคนๆๆๆๆๆๆ มาอ่านเรื่องนี้เลยนะ
แล้วคุณจะรักไนท์กะซินโดยไม่รู้ตัว
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จบแบบไม่รู้ตัวเลย อ่ายเพฃินมากๆ ชอบจังเลย
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
-
สนุกมากครับ
จบแบบแฮปปี้ดีจังคร้าบบบ ชอบๆๆ
-
อ่านจบแล้วค่ะ ขอบพระคุณมากค่ะ (น่ารักเนอะ)
-
อ่านเพลิน จบซะแระ
ไม่มีตอนพิเศษเหรอยังอยากจะอ่านต่ออยู่เลย
มาต่อเถอะนะ พลีสสสสสสสสสส :call: :call:
+1ให้นะ :กอด1: :pig4:
-
คาใจอ่ะ มีตอนต่อให้หายสงสัยมั๊ย คือมันเป็นประโยคสนทนาด้วยสิไม่ได้มีแค่ผู้หญิงพูดคนเดียว -.,-
รอนะ
-
ชอบๆๆๆ สนุกมากค่ะ แล้วจะติดตามผลงานอีกนะคะ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากเลยครับ ขอบคุณมากครับ
-
สนุกมาเลยครับ
:mc4:
แต่ว่าเสียงผู้หญิงเป็นใคร
มาบอกกันด้วยนะครับ
o2
-
อยากอ่านตอนพิเศษต่อจังเลย
และก็อยากให้พี่เทียนคู่กับพี่บรีสจัง
คงจะสนุกน่าดู
-
จบแล้ว!!!
ขอให้ซินมีความสุขมากๆนะจ๊ะ
ซินไนท์ จะอยู่ในหัวใจของคนอ่านตลอดไป :กอด1:
-
:L2: :L2:
-
จบแบบมีความสุข แฮปปี้
-
จบแล้วอะ สนุกมากๆๆ อ่านกันจนตาบวมเลย
ชอบน้องซินอย่างมาก พี่ไนท์โคตรเท่เลย
ขอให้รักกันนานๆๆนร้าครับน้องซินพี่ไนท์
-
อร๊ายยยย เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากๆค่ะ ถึงแม้บางครั้งอาจจะดูรวบรัดไปบางตอน แต่เนื้อเรื่องสนุกมากค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆน่ารักๆมาให้อ่านน่ะค่ะ o13
-
ตอนพิเศษ
...........................................
ผมไม่รู้ว่าซินเป็นอะไร ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องทำอะไรลับๆล่อๆจนน่าสงสัย ซินเป็นแบบนี้มาได้อาทิตย์นึงเเล้ว หลังจากที่พาน้องดรีมมาเล่นที่บริษัท
"ครับ ออครับพี่ ใช่ครับผมต้องการเเบบนั้น ฮะ ออ ฮะๆ ครับๆขอบคุณครับ"เสียงที่กระซิบกระซาบรอยยิ้มที่ดูมีความสุขนั่นทำให้ผมรู้สึกอดสงสัยไม่ได้ เเล้วท่าทางที่ดูลึกลับนั่นอีก หลังจากที่ซินคุยกับผมในห้องทำงานพอโทรศัพท์ดังซินก็ปลีกตัวออกมาทันที ปกติเเล้วซินมักจะไม่ปิดบังผมเวลาโทรศัพท์ดังก็มักจะคุยให้ผมรับรู้ด้วย เเต่พอเห็นแบบนี้เเล้วมันทำให้ผมอยากรู้อยากเห็นเข้าไปอีก รอยยิ้มที่มักจะชอบเเจกชาวบ้านไปเรื่อยเเบบนี้ทำให้ผมยิ่งหวั่นใจ
"ใครโทรมาน่ะ"ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ดูเคืองๆ ซินสะดุ้งเเล้วหันมามองผม
"พี่ไนท์ยืนอยู่ตรงนี้นานหรือยังครับ"ซินยิ้มให้ผมเเล้วเดินเข้ามาหา
"ก็นานพอที่จะได้ยินเรื่องที่คุย ว่าแต่คุยอะไรกันเเล้วคุยกับใคร"ผมต้องการรู้คำตอบว่าซินคุยกับใครกันเเน่
"อุ้ย เเย่ละผมนัดน้องดรีมไว้ว่าจะไปเดินชายหาดกัน ผมไปละครับบาย" ซินพูดรัวเเละเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน เเละรีบวิ่งออกนอกห้องไปทันที มันต้องมีอะไรแน่ๆ ซินกำลังปิดบังอะไรผม
...........................................
"ไอ้ไนท์เป็นอะไรวะหน้าเหมือนตูดเลย"ไอ้บรีสเดินเข้ามาหาผมที่บริษัท พอเจอหน้ามันก็ทักผมเเบบกวนตีนทันที
"หน้ากูเหมือนตูดเเต่หน้ามึงจะเหมือนตีนกู"ผมด่ามันอย่างหัวเสีย รู้สึกหงุดหงิดไปหมด
"เอ๊า ไอ้นี่กูพูดดีๆนะเนี่ยคนอุตส่าห์เป็นห่วงรู้งี้ไม่ถามหรอกห่า"เเต่ละคำของมึงนี่ห่วงกูมากเลยนะได้บรีส กูขอบคุณในความหวังดีม๊าก เเต่เก็บความหวังดีเลวๆของมึงลงถังขยะดีไหม
"เเล้วมึงเป็นอะไรเนี่ย กูกะว่าจะพามึงไปแดกข้าว เเล้วน้องซินละไปไหน"ไอ้บรีสมองหาบุคคลที่คิดว่าน่าจะอยู่ในห้องทำงาน เเต่ตอนนี้คงไม่อยู่ให้มันชวนไปทานข้าวเเล้ว
"ไม่รู้ นี่เเหละสิ่งที่กูกำลังหงุดหงิด"
"จิ๊ จิ๊ จิ๊ มิน่าล่ะ มึงถึงได้ลงเเดงเหมือนคนอดยา เอาน่าให้น้องเขามีอิสระบ้าง ขืนบังคับน้องเขามากๆระวังเหอะเขาจะเบื่อมึง" ผมทุบโต๊ะดังปังอย่างโมโห ไอ้บรีสสะดุ้งเเล้วถอยกรู
"แหะๆ กูล้อเล่นน่า มึงอย่างซีเครียส"มันยังมีน่ามากวนตีนผมอีก ผมละปวดหัวกับความกวนของมันจริงๆ
"ไอ้บรีส มึงอย่าเอาเรื่องเเบบนี้มาพูดเล่น กูไม่ชอบ"ไอ้บรีสพยักหน้าหงึกๆ ผมนั่งกระเเทกลงไปเหมือนเดิม ซักพักไอ้บรีสเดินเข้ามาเเละตบไหล่ผม
"เออๆ อย่าคิดมากน่า ไปกินข้าวเหอะกูหิวจนจะเเดกหัวมึงได้ละ"ไอ้บรีสดึงแขนผมให้ลุกขึ้น
"มึงก็ไปแดกกับไอ้เทียนดิ่ ปกติเห็นไปกินกับมันออกจะบ่อย ไม่เห็นจะมาชวนกู วันนี้นึกยังไงล่ะมาชวนกูน่ะ"ผมชำเลืองมองมัน มันทำหน้าเเหยๆ
"ไอ้เทียนมันเข้าเวร................ เฮ้ยกูหิวจริงๆนะเนี่ย"ไอ้บรีสเปลี่ยนเรื่องทันที ทีเวลาไอ้เทียนอยู่ละไม่เห็นจะสนใจผม ตั้งเเต่ไอ้เทียนมันย้ายลงมา ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไร ทำไมมันถึงได้ลงมาประจำที่นี่ เเต่ดูจากพฤติกรรมพวกมันเเล้วน่าสงสัย
"ให้กูก้มกราบมึงไหม๊"มันทำน้ำเสียงประชด
"เออๆ ไปก็ไป"ผมตัดความรำคาญจึงตามมันไปกินข้าว
..............................................
ไอ้บรีสมันพาผมมาทานข้าวที่ร้านอาหารที่ขึ้นชื่อว่าอร่อยที่สุดในย่านนี้ ถึงเเม้ว่ามันจะอร่อยเเค่ไหนแต่ผมมีความรู้สึกไม่อยากจะทานเลยเเม้เเต่คำเดียว
"ไม่อร่อยหรอวะ"ไอ้บรีสทำหน้าสงสัย
"ไม่ว่ะ กูไม่ค่อยอยากกิน"
"ตกลงมึงเป็นอะไรวะเนี่ย"ไอ้บรีสทำน้ำเสียงเป็นห่วง ผมเอนหลังพิงกับเก้าอี้เเละกำลังใช้หัวคิด
"ซินทำตัวเเปลกๆ"ผมบอกมัน มันทำตาโตอ้าปากค้าง มันเรื่องใหญ่พอไหมล่ะไอ้เพื่อนรัก
"เเค่เนี๊ยะ!!"คำพูดของมันเเละท่าทางของมันทำให้ผมหมดอารมณ์ทันที แล้วผมจะบอกมันทำไมในเมื่อมันเข้าข้างซินมากกว่าผม
"โหย คิดมากไปเปล่ากูไม่เห็นซินจะเเปลกตรงไหน"ไอ้บรีสทำท่าเหมือนจะหัวเราะ เเต่ผมเอาขาสะกิดมันใต้โต๊ะเผื่อมันจะลืมว่ากำลังจะทำอะไร
"จะไม่ให้เเปลกได้ไง หลายวันมานี่ซินหลบหน้ากู แอบคุยโทรศัพท์เเล้วก็.......ไม่ยอมนอนกับกูด้วย"ประโยคสุดท้ายผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เเผ่วเบา รู้สึกน้อยใจขึ้นมาชอบกลที่ถูกทำแบบนี้ หลายวันมานี่ซินจะไปนอนกับน้องดรีม เเรกๆผมไม่แปลกใจหรอกเพราะบางทีซินก็ไปนอนกับน้องดรีมบ้างเเต่พอนานๆเข้ามันยิ่งทำให้ผมรู้สึกเก็บกด
"เออ มันก็จริงนะ บางทีซินอาจจะงอลมึงก็ได้"ไอ้บรีสทำหน้าคิด นิสัยของซินเวลาที่โกรธผม หรือเวลางอลก็มักจะทำแบบนี้ เเล้วผมทำอะไรให้ซินงอลล่ะตอนนี้ผมยังไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองทำอะไรผิด
"งอลเรื่องอะไรวะ กูมีเวลาที่ไหนที่จะทำให้ซินงอลกู"ผมถามมันกลับเเละจิ้มกับข้าวมาทานเพราะเริ่มหิวนิดๆ
"หรอ ถ้าอย่างนั้นก็มีเรื่องเดียว ซินอาจจะมีเพื่อนใหม่ไม่ก็เเอบมีกิ๊กชัวๆ"ไอ้บรีสทำหน้ามั่นใจ ผมหรี่ตามองมันอย่างหาเรื่อง
"เฮ้ยกูไม่ได้ยุเเหย่ให้พวกมึงตีกันนะ กูเเค่คิด"คิดของมึงนี่ฟันธงเลยใช่ไหมไอ้บรีส ผมส่ายหัวไปมาด้วยความไม่เข้าใจอะไรซักอย่าง นี่ผมกำลังสับสนในตัวซินใช่ไหมเนี่ย
"เเล้วกูจะรู้ได้ไงว่าซินทำเเบบนั้น"ผมขอความคิดเห็นจากไอ้บรีส
"เอางี้ มึงก็ลอง ชวนซินกลับมานอนคืนนี้ดิ่ แล้วมึงลองกอดซินเเบบอ้อนๆดู ถ้าซินเฉยๆเเสดงว่าซินมีคนใหม่ชัวร์ป้าบ"รู้สึกว่ามันจะทำท่ามั่นใจเหลือเกิน
"กูดูไม่เป็นเว้ย"ซินหลายอารมณ์เเบบนี้เเล้วผมจะดูออกยังไง เผลอๆไม่ใช่เเค่กอดด้วยซ้ำ ถ้าขืนจับกดซินโดยที่เจ้าตัวไม่ยอมละก็มีหวังบ้านเเตกอีก
"ตามใจมึง ครอบครัวมึงเคลียร์เอง"ไอ้บรีสยักไหล่เเละลงมือทานข้าวต่อ
ผมถอนหายใจ เเละรู้สึกกลืนอาหารไม่ลงคอ ความอยากรู้มันทำให้ผมคิดมากเเละคิดอะไรไม่ออก อยู่กับซินมาจะเป็นปีเเล้วยังไม่รู้จักนิสัยใจคอดีเลย สิ่งเดียวที่รู้คือซินจะดูเเลผมเเละเอาใจใส่ผมเสมอต้นเสมอปลายมาตลอดประเด็นนี้แหละมันจึงทำให้ผมทุกข์ใจกลัวว่าซินจะเบื่อผมขึ้นมา
.........................................
"กลับดึกจังครับ"ซินยิ้มให้ผม หลังจากที่ผมเดินเข้ามาในบ้าน ซินกำลังนั่งดูทีวีที่โซฟา พอผมเดินไปหาซินก็ทักเเละมอบรอยยิ้มเย้ายวนให้ผม
"เคลียร์งานนิดหน่อยน่ะ ยังไม่นอนอีกหรอนึกว่านอนเเล้ว"ผมเข้าไปนั่งข้างๆเเละปลดกระดุมเสื้อ
"รอพี่ไนท์น่ะครับกลัวพี่จะหิวเเล้วไม่มีใครหาให้ทาน"ซินยิ้มให้ผม ผมโน้มหน้าเข้าไปหอมเเก้มเบาๆได้กลิ่นเเชมพูอ่อนๆโชยมา ความเหนื่อยล้าหายไปทันที
"เดี๋ยวพี่ให้จำเนียรหาให้ก็ได้นี่ ไม่น่าลำบากมารอ"ผมเชยคางซินเบาๆ ตาหวานๆของซินกระพริบถี่ มองผม
"ทุกอย่างที่ซินทำเพื่อพี่ มันไม่ลำบากหรอกครับ"ผมโน้มตัวจูบซินเบาๆด้วยความคิดถึง ทำไมซินถึงได้ทำตัวให้ผมรักได้มากมายขนาดนี้ เเล้วทำไมผมต้องคิดมากเรื่องที่ซินจะมีคนอื่นด้วย
"พี่รักซินนะ"ผมบอกรับซินเบาๆ ซินหน้าเเดงเเล้วยิ้มตอบ
"ซินก็รักพี่ครับ"
"ปะ เราขึ้นห้องกันเถอะ"ผมจูบมือซินให้เดินตาม ซินเดินตามมาจนถึงหน้าห้องเเล้วกระตุกมือผมเบาๆ
"เเต่...............ซินอยากนอนกับน้องดรีมครับ"ผมคิ้วขมวดทันทีที่ซินขอ
"เเต่ซินไม่ได้นอนกับพี่มาเป็นอาทิตย์เเล้วนะ อีกอย่างน้องดรีมก็หลับเเล้ว"ซินทำหน้าลำบากใจ
"พี่ไนท์ อีกไม่กี่วันเดี๋ยวซินก็กลับมานอนที่ห้องเหมือนเดิมเเล้วครับ นะให้ซินนอนนะ"ซินอ้อนผม ผมถอนหายใจเเละเอาซินเข้ามากอด ซินกอดตอบเเละเอาหน้าซบลงที่หน้าอกผม บางทีซินอาจจะมีเหตุผลที่นอนกับน้องดรีม มันคงไม่ใช่ที่ว่าซินจะมีใครเเล้วเบื่อผมหรอก
"เเต่พี่อยากกอดซิน งั้นพี่ไปนอนด้วยคนนะ"ซินผละออกจากผมเเละส่ายหน้ารัวๆ
"ไม่ได้ครับ เตียงน้องดรีมเล็กจะตาย อีกอย่างเรานอนข้างล่างมันไม่ดีนะครับน้องดรีมเป็นเด็กเดี๋ยวน้องดรีมบาปเปล่าๆ"เหตุผลฟังดูขึ้นเหมือนกัน ผมทำปากเบะเพราะอยากนอนกอดซินจริงๆ
"นะครับ ซินสัญญาว่าพรุ่งนี่ซินจะให้พี่นอนกอดให้หนำใจเลย"ซินชูนิ้วก้อยมาให้ผม ผมพยักหน้าเเละเอานิ้วก้อยอีกข้างไขว้กัน
"ถ้างั้น...............ชดเชยส่วนที่พี่ต้องได้ด้วยนะ"ผมกระซิบบอก ซินหน้าเเดงทันทีและรีบดึงมือกลับ
"บ้า"ซินทำหน้าอมยิ้มเเละเดินไปที่ห้องน้องดรีม
"ราตรีสวัสดิ์นะครับ"ซินหันมาโบกมือลาเเละเข้าห้องไป
ส่วนผมทำได้เเค่คอตกเเละเดินเข้าห้องตัวเอง คืนนี้ต้องนอนคนเดียวอีกเเล้วสินะ พอไม่มีซินนอนด้วยรู้สึกว่าต้องนอนหนาวๆยังไงชอบกล :o12:
.........................
ซินออกไปไหนไม่รู้ตั้งเเต่เช้า ผมตื่นขึ้นมาเเละไปหาน้องดรีมที่ห้องก็ไม่เจอทั้งคู่อยู่เลย มันทำให้ผมสงสัยพอถามเเม่บ้านก็ไม่มีใครรู้มันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดตั้งเเต่เช้า โทรไปหาสายก็ไม่ว่าง มันยิ่งทำให้ผมกระวนกระวายใจ ไม่น่าออกรถส่วนตัวให้ซินเลยพอมีรถก็ออกไปไหนมาไหนโดยไม่บอกผมตลอด ไม่รู้เลยหรือไงว่าผมเป็นห่วงยิ่งเอาน้องดรีมที่เดินยังไม่เเข็งแรงดี ไปด้วยอีกยิ่งทำให้ผมห่วงเข้าไปใหญ่
"นายหัวคะ สายของคุณเทียนค่ะ"ป้าแป๊ดส่งโทรศัพท์ให้
"ฮัลโหล"
"โอ้.............ทำไมต้องทำเสียงดุด้วยวะ"ไอ้เทียนทำน้ำเสียงน้อยใจ
"มีอะไร ก็ว่ามา"ผมตอบแบบหงุดหงิด
"กูจะโทรมาแฮปปี้เบิดร์เดย์มึงง่ะ เเต่คงไม่ต้องละมั้ง"ผมมองดูปฏิทิน ปรากฎว่าวันนี้มันเป็นวันเกิดของผมจริงๆ
"อ้าววันเกิดกูหรอเออ ขอโทษว่ะ"ผมขอโทษไอ้เทียนที่มันไม่ได้รู้เรื่องอะไรเเต่ผมกลับไปใส่อารมณ์ที่มัน
"เออ ไม่เป็นไร ทำงานจนลืมนับวัน เวลา เลยหรอวะอย่าหักโหมนักดิ่อยู่รอเลี้ยงหลานไอ้หลิงมันก่อน"
"อืมขอบใจ เเล้วมึงไม่เข้าเวรหรอวะ"
"เข้าๆ เเต่เดี๋ยวไป กูกะว่าจะเเวะไปหาไอ้บรีสก่อน พักนี้ไม่ค่อยไปหามันเลย เเล้วมันโทรมาเเฮปปี้ กับมึงหรือยัง"
"ยัง"นั่นสินะทำไมไอ้บรีสมันถึงไม่โทรหรือเข้ามาที่บ้าน ปกติมันจะเป็นคนเเรกที่มาเสนอหน้าให้ผมเจอในวันเกิดตั้งเเต่เช้า เเต่ดูเหมือนไอ้เทียนมันจะชนะซะเเล้วรอบนี้
"เป็นไปได้ไงวะ เอองั้นเเค่นี้เเหละ โชคดีนะเพื่อน อยู่ยืดๆล่ะ ตายก่อนซินเดี๋ยวซินมีใหม่นะเว้ย"ไอ้เทียนรีบวางสายทันทีที่พูดจบมันอวยพรผมได้สร้างสรรค์มาก ผมส่ายหัวเเละเอามือกุมขมับที่ตอนนี้เส้นเลือดในสมองมันกำลังปูดขึ้นมา
"ป้า ขอยาเเก้ปวดหัวหน่อย"ผมตะโกนเรียกขอยาเพราะรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะทนไม่ไหว เเล้วล่ะ
..................
วันนี้ผมนั่งอยู่หน้าระเบียง ที่เบื้องหน้าเป็นชายหาดนั่งรอว่าวันนี้จะมีใครโผล่มาหาผมบ้างไหม ถึงเเม้ว่าไอ้ต้นกับไอ้เทียนมันจะโทรมาอวยพรวันเกิดผมเเล้ว เเต่คนที่ผมต้องการให้บอกกับผมคนเเรกกลับไม่อยู่เเละออกไปข้างนอกตั้งเเต่เช้าไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาซักที ไอ้บรีสก็เหมือนกัน ผมโทรหามันไม่ติด พอโทรไปที่โรงเเรม พนักงานต้อนรับก็บอกว่ามันลาหยุด มันยิ่งทำให้ผมสงสัย ผมนั่งๆนอนอยู่ที่ริมระเบียงด้วยความเบื่อหน่ายเเละรอคอยว่าพวกเขาจะกลับมากันเมื่อไร เผลอหลับไปตั้งเเต่เมื่อไรก็ไม่รู้พอตื่นมาอีกทีฟ้ามันก็มืดซะเเล้ว
"ชักจะไม่ดี"ผมมองดูเวลาที่ตอนนี้มันเริ่มจะทุ่มกว่าๆเเล้ว ผมเดินเข้าบ้านเเละหยิบกุญแจรถทันที
"ไปไหนกันไม่กลับซักทีนะ คอยดูสิกลับมากันเมื่อไรต้องทำโทษหนักๆ"ผมบ่นกับตัวเองเเละเเล่นรถออกไป
โทรหาใครก็ไม่ยอมรับสาย ผมไปที่โรงเเรมเเละไปเคาะห้องไอ้บรีส ไอ้บ้านี่มันก็ไม่อยู่ ขับรถไปร้านอาหารหรือโรงเเรมใกล้ๆก็ไร้วี่เเวว ผมมองดูเวลาที่ขับรถตามหาตอนนี้มันจะสองทุ่มเเล้ว จึงขับรถไปหาไอ้เทียนที่กำลังจะเลิกงาน
"คนหายเเล้วมึงยังเฉยอยู่อีกหรอวะ"ไอ้เทียนโวยขึ้นมาทันที
"กูตามหาเเล้ว โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้มึงจะให้กูทำยังไง"ผมตอบมันแบบหัวเสียไม่แพ้กันไอ้เทียนเกาหัวยุ่งๆเเล้วกดโทรศัพท์หาใครซักคน
"ฮัลโหลอยู่ไหนกัน ที่บ้านไอ้ไนท์ อ้าวเเล้วเจ้าตัวทำไมมันไม่รู้ อืมๆเดี๋ยวตามไป"ไอ้เทียนกดสายทิ้งเเละมองผมด้วยหางตา
"ทำไมมึงโทรติดวะ"ผมถามมันเหมือนรู้ว่าจะโทรหาไอ้บรีส เพราะมันคงไม่มีใครอีกเเล้วที่ไอ้เทียนมันจะโทรหา
"จะรู้ไหม ไปกูออกเวรละกลับบ้าน"ไอ้เทียนทำหน้ายุ่งๆ เเละดึงเเขนผมให้เดินตามจนผมเกือบหัวทิ่ม
............................
บ้านทั้งบ้านมืดสนิทไม่มีเเม้เเต่วี่เเววของใคร ผมรู้สึกแปลกใจเเละหวั่นใจกลัวจะเกิดเรื่องขึ้นเลยรีบเดินไปเปิดไฟเพราะบ้านทั้งบ้านมันมืดจนเกือบมองไม่เห็นอะไร
"แฮปปี้เบิร์ด เดย์ ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์แฮปปี้เบิร์ดเดย์ เเฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทูยู"ที่เเรกผมตกใจนิดๆกับเสียงเพลงวันเกิดดังขึ้นจากคนหลายๆคนประสานกับ ผมมองไปทางต้นเสียง ซินกำลังถือเค๊กปอนที่มีเทียนจุดเดินเข้ามาใกล้พร้อมๆกับร้องเพลง ทุกๆคนที่ผมคิดถึงเเละหายไปอยู่พร้อมหน้ากันจนผมแปลกใจ
"สุขสันติ์วันเกิดนะครับพี่ไนท์"ซินยิ้มให้ผม
"สุขสันติ์วันเกิดค่ะคุณพ่อ"น้องดรีมดึงผมให้ผมย่อตัวลงเเละหอมแก้มผมเเรงๆ
"สุขสันติ์วันเกิดนะ ไอ้เจ้านาย"ไอ้บรีสพูดน้ำเสียงยียวน เเล้วกอดผมเบาๆ
"ทำอะไรกัน"ผมถามเสียงเรียบเพื่อเก็บหน้าตาที่ตอนนี้กำลังจะยิ้มออกมาให้ได้ เราต้องทำขรึมไว้เพราะพวกเขาทำให้ผมห่วงมาก แล้วนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาหายไปหรือเปล่า
"ก็จัดงานวันเกิดไงครับ เป่าเทียนก่อนสิพี่ไนท์ผมหนักนะ"ซินทำหน้าเเหยเหมือนจะหนัก แต่ผมรู้ว่าซินแกล้งทำเเละเปลี่ยนเรื่องมากกว่า
ผมอธิฐาน ขอให้ครอบครัวของผมจงมีแต่ความสุข สุขที่ไร้ภัยที่จะมาทำให้พวกผมเเยกออกจากกัน จากนั้นก็เป่าเค๊กตามคำเรียกร้องของทุกๆคน ทันทีที่เทียนดับ ไฟก็สว่างขึ้นมาพร้อมๆกับเสียงพลุที่ดัง
"เเก่ขึ้นอีกปีละมึง"ไอ้บรีสเเซว ผมสะกิดมันเบาๆไปที่ไหล่จนมันลูบไหล่ยิกๆ
"ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ นี่ครับ"ซินยื่นบางอย่างให้ผม มันเป็นกล่องสี่เหลี่ยมเเบนๆใหญ่ๆผมเขย่ามันก็ไม่มีเสียงอะไรที่จะบ่งบอกได้เลยว่าข้างในมันคืออะไร
"น้องดรีมก็มีนะคะนี่ค่ะ"น้องดรีมส่งกล่องบางอย่างที่ดูคล้ายๆกันผมรับมาเเละหอมเเก้มขอบคุณน้องดรีมเบาๆ
"พ่อไม่เห็นหอมพี่ซินเลยละคะ"น้องดรีมถาม ผมหันไปยิ้มให้ซินที่ตอนนี้เริ่มหน้าเเดงเเละส่ายหัว
"อย่าดีกว่าน้องดรีม อายเขา"ซินก้มไปกระซิบบอกน้องดรีม ทำให้คนที่ได้ยินต่างพากันหัวเราะจนซินอาย
"ทานมื้อเย็นเหอะกูรอมึงจนหิวเเล้วเนี่ย เทียนไปทานข้าวกัน"ไอ้บรีสเดินเข้าไปคว้าเเขนไอ้เทียนที่ยืนยิ้มกอดอกอยู่อีกด้าน ให้เดินตามมันเข้าครัว
ตอนนี้ผมมีความสุขที่สุดเท่าที่เคยมีมา ครอบครัวของผมกำลังจัดงานวันเกิดเล็กๆให้กับผม เพื่อนๆที่มันมาอวยพรให้ผมเเละซื้อของมาฝาก ผมไม่รู้เลยว่าไอ้ต้น กับยัยหลิงมันจะมาหาหลังจากที่ผมเป่าเค๊กไปเเล้ว มันทำให้งานของผมมันยิ่งสนุกเข้าไปอีก ผมไม่ลืมที่จะโทรไปหาพ่อเเม่เเละบอกรักพวกท่านที่ให้ผมได้เกิดมาในโลกใบนี้ พวกท่านอวยพรให้ผมมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น
พวกไอ้บรีสมันไม่พลาดที่จะหาสิ่งมึนเมามาในรอบนี้ด้วย ผมเองก็ดื่มหลังจากที่ไม่ได้ดื่มมานาน ซินเองก็ดูมีความสุขเเละยิ้มให้ผมทุกๆครั้งที่ผมสบตา ผู้ชายคนนี้ทำให้ผมทึ่งหลายๆอย่าง ตั้งเเต่วันที่เจอกันจนถึงปัจจุบันซินทำให้ผมได้เห็นตัวตนที่หลากหลายเเละจริงใจของซิน มันทำให้ผมมีความสุขที่สุดในชีวิตที่ผ่านมา ซินได้เติมเต็มบางอย่างที่ขาดหายไปจนมันเต็มเเละล้นออกมาจนไม่ต้องบรรยายก็รู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร
"ขอบคุณนะ"ผมกระซิบข้างๆหูซินเบาๆ ซินตกใจนิดๆ เเล้วยิ้มให้ผม
"ครับ"รอยยิ้มนี้มันช่างกินใจเเละจดจำอยู่ในหัวใจผมจริงๆ
.................................
"พี่ไนท์เป็นอะไรครับ"ซินถามผมทันทีที่เเยกย้ายกันกลับที่พักหลังจากที่สนุกกันจนดึก ผมแกล้งฟอร์มทำเป็นโกรธซิน เเละทำขรึมอยู่ในห้อง ทุกเรื่องผมให้อภัยเเต่ถ้าวันนี้ซินไม่ยอมนอนกับผม ผมคงโกรธจริงๆ
"ทำไมทำหน้าเเบบนี้ละครับหืม ยิ้มหน่อยสินะนะ"ซินมองผมเเล้วทำตาปริบๆเหมือนหยอกล้อ จนผมแอบอมยิ้ม เเต่ซินจับได้เเละยิ้มขึ้นมา
"ฮันเเน่แกล้งกันใช่ม๊า"ซิน ทำหน้าทะเล้นใส่จนผมทนไม่ไหว คว้าตัวซินให้มาอยู่ในอ้อมกอดเเละมอบจูบเเรงๆให้หนำใจ ซินทำเสียงห้ามอู้อี้ในลำคอเเละพยายามดันผม
"ถ้าคืนนี้ไม่นอนกับพี่ พี่โกรธเเน่"ผมทำเสียงดุซินทำหน้าเเหย เเละหัวเราะ
"รู้เเล้วคร้าบ พี่ไนท์อย่าเเกล้งซินสิ"ผมดีดหน้าผากซินเบาๆ ซินเอามือถูหน้าผากตัวเองทันที แล้วทำหน้าบูดใส่ผมจนรู้สึกหมั่นไส้ เลยอุ้มซินจนตัวลอยไปที่ ที่นอน
"พี่ไนท์ อ๊ะ"ผมจูบซินอย่างดูดดื่ม ตอนที่ซินไม่ทันได้ตั้งตัว มือลูบไลท์ไปตามร่างกายจนซินคราง
"พี่ไนท์อาบน้ำก่อนสิ"ซินพยายามดัน เเต่ตอนนี้ผมคงทนไม่ไหวเเล้วล่ะ
"เดี๋ยวอาบทีหลังก็ได้ ขอสั่งสอนเด็กดื้อก่อน"ผมยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ ซินทำตาโตหน้าเหวอ
"ไม่เอาพี่ ฮะๆ อย่าซินจั๊กจี้"ซินหัวเราะทันทีที่ผมเอาหน้าซุกเข้ากับท้อง เเต่หัวเราะได้ไม่นาน ก็กลายเป็นเสียงครางเเทน ผมยิ้มพอใจก่อนจะลงมือถอดเสื้อผ้าของผม เเละของซินออกให้หมด ซินเองก็คงจะทนมาเหมือนกันสินะถึงได้ตอบรับผมขนาดนี้ น้ำเสียงเเละท่าทางที่ยั่วยวนมันทำให้ผมสติเเตกเเละไม่อาจกักเก็บอารมณ์ได้อีกต่อไป
ก็ใครล่ะที่ทำให้ผมอดกลั้นมาเป็นอาทิตย์ เเล้วยิ่งถ้าเนื้อมันเข้ามาในปากเสือเเล้ว ใครละมันจะปล่อยไปให้เสียดาย
"รักนะครับ"ผมกระซิบบอกซินเบาๆ ซินพยักหน้าเเละกระชับกอดผมเเน่น
"ผมก็รักพี่ครับ พี่ไนท์"
คำบอกรักกี่คำต่อกี่คำที่พูดบอกกัน ไม่มีเลยที่ผมจะนึกเบื่อ มันยิ่งทำให้ผมชอบเเละยิ่งตอบรับรักของซิน เสียงนุ่มทุ่มหูที่บอกคำว่า "รัก" บ่อยๆ ทำให้ผมมีความสุขที่สุดในชีวิตขอบคุณนะครับ "ที่รัก"..........
..........................
ปล. จากไนท์
ผมเพิ่งรู้ว่าที่ซินไม่ยอมให้ผมแอบฟังตอนคุยโทรศัพท์ เพราะซินไม่อยากให้ผมรู้ว่าซินเเอบไปเรียนทำขนมเค๊ก เเละทุกๆคืนที่ไปนอนกับน้องดรีม เพราะต้องไปถักนิตติ้งกับน้องดรีม เพราะอยากจะเซอร์ไพรส์ผมกัน มันทำให้ผมเป็นปลื้มเเละเห่อผ้าพันคอทำมือสองผืนนี่จริงๆ เเต่ที่น่าโมโหคือ ไอ้คนที่มันรู้ทุกอย่างมันกลับทำให้ผมยิ่งกังวลใจ คอยดูนะไอ้เทียนไม่อยู่เมื่อไรมันตาย :z6:
ฝากอีกนิด สำหรับตอนจบที่ใครๆก็ต่างสงสัยว่าผมคุยกับใคร ลอดโทรศัพท์ตอนที่ซินโทรหา จริงๆเเล้วผมคุยกับคุณกิ่งนี่หละครับ เธอโวยวายใหญ่เลยที่ผมไม่ไปงานเเต่ง เเละให้ผมพาเธอเเละสามีไปที่เที่ยวที่ฮันนีมูนเเทน อย่าได้คิดว่าผมแอบมีกิ๊กเชียวเห็นผมเป็นคนอย่างนั้นหรอ ฮะ ฮะ ฮะ! :m16:
:laugh:
.....................................
-
ชอบจังเลยค่ะ อยากอ่านเรื่องราวของเทียนจังเลยค่ะ มันดูมีอะไรๆอยู่น่ะ ^^ แล้วไนท์จะทำร้ายบรีสเร๊อะ ลืมไปแล้วใช่มั้ยยยยยว่าบรีสคือฮีโร่น่ะ 5555+ ขอบคุณคนแต่งน่ะค่ะ
-
มีอีกไหมม ยังอยากอ่านตอนพิเศษอีก สนุกจริงๆค่ะ ฮ่าๆๆ
ชอบพี่ไนท์ นานวันความขี้งอนยิ่งปรากฎ5555555
-
จัดหนักเลยพี่ไนท์ ><
-
:L2: :L2: :L2:
-
:กอด1: น่ารักนะ แต่เทียนกะบรีสมีซัมติ้งนะ ฮ่ึมๆๆ อยากจะอ่านๆ
-
:) อยากอ่าน เทียนกะบรีส
-
แน่ะ
เรื่องคุ่นี้เคลียร์แล้ว แล้วเทียนกับบรีสอะ
แอบมีอะไรๆก๊านนนน 555
-
ชอบ ขอตอนพิเศษอีก
-
ชอบจัง
-
เทียนกับบรีส ซัมกันแน่นอนอ่ะ
ใช่ไม่ใช่ไม่รู้แต่อยากอ่านคู่ เทียน+บรีส มากมาย หึหึ
อยากจิ้นคู่นี้ด้วยอ่ะ :o8: :o8: :o8:
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ ชอบประโยคที่พี่ไนท์พูดประโยคนี้มากที่สุด
"รักตัวเองบ้างนะซิน ถ้าไม่รักใครจริงๆ ก็ขอให้รักตัวเองบ้าง"
ไม่รู้ทำไม ทำให้เรารู้สึกว่าพี่ไนท์รักและเป็นห่วงซินเอามากๆ น่ารักค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายที่ทำให้ยิ้มได้มาให้อ่านกัน
-
:pig4:
-
ไนท์มั่นคงจังค่ะ ชอบซินตั้งหลายปีไม่เปลี่ยน
เรื่องนี้มีคู่บรีสกับเทียนหรือเปล่าค่ะ
-
ซินน่ารักมาก :L1:
-
นท์ยังน่รักหมือนดิม ลงบรีสทียนบ้งน
-
เอาอีกๆๆขอตอนพิเศษอีกๆๆ ชอบ~
-
น่ารักได้ตลอดสิน่า.....ครอบครัวนี้อ่ะ อิอิอิ
-
อ่านเสร็จ อูย เค้กน้ำตาลใช่ป่าว
หวานมาก
กดบวก++++++
ขอบคุณที่มีนิยายหวานๆ ให้ชื่นใจ
-
ด้ายสีเเดง...........
................
บรีส.......
"อึ๊บ ไอ้เทียนมึงยืนตรงๆได้ไหมวะ"ผมขยับไอ้หมอขี้เมาที่มันไม่ค่อยจะล็อกคอผมเเน่นเท่าไร ใจคออยากจะทุ่มเเม่งลงที่พื้นถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเพื่อนนะผมจะทำอย่างที่คิดจริงๆ
"ตัวก็หนัก เเดกควายมาหรือไงวะเนี่ย"มันยิ้มไม่รู้สึกรู้สา พยักหน้ารับหงึกๆ ไอ้หน้าด้านเอ๊ย ผมพาไอ้เทียนเข้าห้องด้วยความทุลักทุเล ไอ้นี่มันไม่ได้ให้ความร่วมมือเเถมโถมน้ำหนักใส่ผมอีก ทุกครั้งที่ดื่มทีไรมันมักจะเต็มที่เเละเมาเละทุกครั้ง ก็มีเเต่ผมนี่แหละที่ต้องมาดูเเลมัน มันยังมีหน้ามาบอกผมด้วยนะว่า
"แดกกับมึง อุ่นใจกว่าแดกกับคนอื่น"ไม่รู้มันจะอุ่นใจตรงไหน หรือไอ้ที่ว่าอุ่นใจนี่คือ ผมต้องมาคอยลากมันเข้าห้องนอนใช่ไหม
"เฮ้อ กว่าจะถึง กูเเทบตาย"จะให้ผมดื่มหนักเเค่ไหน จะเมาเละยังไง เเต่สุดท้ายก็ต้องมาแบกไอ้ห่านี่ มันเป็นการสร่างเมาดีๆนี่เอง ผมจึงไม่อยากที่จะดื่มเยอะ เเต่ส่วนมากจะเเกล้งเมาเพื่อให้ได้อรรถรสมากกว่า
"ไอ้เทียน มึงอย่านอนเน่า ไปอาบน้ำก่อนดิเฮ้ย"ผมตบเเก้มมันเบาๆเพื่อเรียกสติให้ตื่น รู้ทั้งรู้ว่าไม่เป็นผล อย่างน้อยก็ขอให้มันทำตามที่ผมบอกก็ยังดีเพราะกลิ่นเหล้าหึ่งมาก
"ไม่อาว จะนอนนนน"มันปัดมือทำท่าไล่ผม
"เออดี เดี๋ยวกูถีบไปนอนข้างล่างเลย"ผมด่ามันและกะจะทำจริงๆ เเต่จู่ๆไอ้เทียนมันก็ฉุดเเขนผมตอนที่กำลังเผลอจนตัวเองกระเเทกใส่มันดังอัก เเต่มันไม่ยักจะทำท่าเจ็บ
"กูไม่ใช่มะปรางนะเฮ้ย!"ผมตกใจเเละพยายามยันตัวเองขึ้น
"ก็ไม่ได้คิดว่าเป็นมะปราง"ผมหยุดนิ่งชั่วครู่ เอิ่มทำไมเสียงมันใสเเจ๋วจังเลยวะ ผมมองหน้ามันที่ตอนนี้ก็ยังหลับตาอยู่
"มึงเมาจริงป้ะเนี่ย"ผมถามมัน และพยายามจะยันตัวเองขึ้นอีกครั้ง แต่ไอ้เทียนมันกลับกอดเเน่นยิ่งกว่าเดิม หน้าผมเเนบเข้ากับหน้าอกจนให้ยินเสียงหัวใจ ไอ้เทียนมันเป็นอะไรวะ หรือว่ามันเหงา มันคงจะเหงาสินะมันถึงได้ทำแบบนี้มันคงจะเมาเเละไม่รู้ตัว
"กูไม่ได้เมา"น้ำเสียงมันดูอ้อเเอ้ เเต่กลับชัดทุกๆคำหลังจากที่ผมถามเเละมันเงียบไปพักหนึ่ง
"1กับ1 เท่ากับเท่าไร"ผมลองเชิงมัน ถ้ามันไม่ได้เมาจริงๆมันต้องตอบถูก
"เท่ากับสอง"มันตอบอย่างมั่นใจ
"มึงอ่ะเมา 1กับ1 เท่ากับ 1ดิ่ กูไม่ได้ให้บวกถุย ปล่อยกูอึดอัด"ผมดิ้นขลุกๆอยู่ในอ้อมกอดมัน เเต่ดูเหมือนไอ้นี่มันไม่ยอมเเพ้ผมเลย
"ปล่อยกูดิ่ กูจะไปอาบน้ำ"ผมโวยวาย
"ขอกอดก่อนเเล้วจะปล่อย" (-*-) มันเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย เกิดอยากกลับไปเป็นเด็กหรือไง เมื่อก่อนมันก็เป็นเเบบนี้ตอนเด็กผมกับมันจะติดกันเเจ ตอนผม12ปี ผมกับมันเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ตอนนั้นพ่อเเม่ผมไม่ค่อยมีเวลาเท่าไร ท่านจึงฝากผมไว้กับญาติ เเละให้ผมเข้าโรงเรียนประจำ คนแรกที่ผมได้รู้จักคือไอ้ไนท์ จากนั้นไอ้ไนท์ก็แนะนำให้รู้จักมัน เเรกๆผมนึกว่ามันหยิ่งหรือเปล่าเพราะส่วนมากมันไม่ค่อยได้คุยกับผมเลย มันชอบทำตัวนิ่งๆยิ้มน้อยเเละไม่ค่อยสุงสิงกับใคร หลังจากที่คบกับมันซักพักผมเพิ่งรู้ว่ามันขี้เหงา ผมเลยไปเซ้าซี้เเละชวนมันคุยจนมันเปิดใจขึ้นมาบ้าง เเละหลังจากนั้นมันก็ติดผมมากกว่าติดไอ้ไนท์ซะอีก
"1 2 3 4.............."ผมนับในใจจนครบนาที เลยยันตัวเองขึ้น ไอ้เทียนปล่อยผม ผมมองหน้ามันที่ตอนนี้ตามันลืมขึ้นมาเเล้ว
"เป็นอะไรวะ"มันยังจ้องตาผมนิ่ง
"มึง.............เคยมีความรักหรือเปล่าวะ"คำถามนี้มันทำให้ผมถึงกับสะอึก มันถามว่าผมเคยมีความรักไหมอย่างนั้นหรอ ความรักของผมมันตายไปพร้อมๆกับตอนที่ผมสูญเสียครั้งใหญ่ แฟนผม พ่อเเม่ผมพวกท่านได้จากไปพร้อมๆกันจนไม่เหลือใครเมื่อ10ปีก่อนเเล้ว หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยที่จะรักใครอีกเลย
"มึงก็น่าจะรู้"ผมตอบมันกลับ ผมลุกขึ้นมานั่งหันหลังให้มัน มันจับเเขนผมไว้ไม่ยอมปล่อน
"เมื่อก่อน กูคิดว่ามะปราง คือรักเเท้ของกู...................เเต่ตอนนี้ไม่เเล้วว่ะ"ผมไม่รู้ว่าไอ้เทียนมันต้องการที่จะสื่ออะไร ผมไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าไอ้เทียนมันคิดยังไงกับผม บางครั้งผมเคยคิดว่าไอ้เทียนเป็นเกย์เหมือนไอ้ไนท์ เเต่พอมะปรางเข้ามาในชีวิตพวกผม ความคิดที่คิดว่ามันเป็นเกย์เปลี่ยนไป เเต่มาตอนนี้ผมกลับไม่มั่นใจมัน เเละตัวผมเอง เวลาอยู่ใกล้ๆมันกลับอุ่นใจพิลึก
"เเล้วใครล่ะคือรักเเท้ของมึง"ผมถามมันกลับ เเละก้มหน้างุด รู้สึกจี้ใจดำตัวเองชอบกล เวลาที่คิดว่าไอ้เทียนอาจจะมีคนรักมันทำให้หัวใจผมกระตุก ความกลัววนเวียนเข้ามาเเละกลัวว่าทุกๆคนจะห่างผมไปเหมือนไอ้ต้นกับไอ้ไนท์
"มึงยังจะถามอีกหรอ"ไอ้เทียนลุกขึ้นนั่งตอนนี้หน้าอกมันชิดกับไหล่ผมเเล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"ถ้ากูรู้ เเล้วกูจะถามไหม"ผมตอบมันเสียงไม่พอใจนิดๆ ไอ้เทียนหัวเราะเเล้วทิ้งตัวลงบนที่นอน
"ก็ไอ้คนที่มัน ช่วยปฐมพยาบาลตอนเข้าค่ายม.2ไง ครั้งเเรกเลยนะที่มีคนเจ็บเเทนกู เเถมยังร้องไห้ไปทำแผลไปอีกต่างหาก"ผมถึงกับหน้าชาขึ้นมาทันที เรื่องนี้ไอ้เทียนมันยังจำได้อีกหรอ นี่มันตั้งหลายปีมาเเล้วนะ
ตอนนี้ที่ผมจำได้ลางๆคือ ตอนเข้าค่ายม.2 ตอนที่เดินทางไกลที่ค่ายไหนซักที่นี่แหละผมลืมไปเเล้ว ตอนนั้นเราดินทางไกลข้ามภูเขาผมเเกล้งมันจนไถลไปกับหินจนเลือดไหลผมตกใจเลยเอากล่องพยาบาลมาปฐมพยาบาลให้มันก่อน ตอนนั้นตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเพราะเพื่อนๆที่เหลือมันก็มัวเเต่ทึ่ง มีเเต่ผมที่ทำแผลเบื้องต้น เเละร้องไห้ออกมาเพราะรูสึกว่าไอ้เทียนต้องเจ็บเเน่ๆ
"มึงบ้าหรือเปล่า เพ้อเจ้ออะไร"ผมทำเป็นไม่สนใจเเละลุกไปอาบน้ำ ไอ้เทียนหัวเราะเหมือนว่ามันจะสนุกที่ได้เเกล้งเเหย่ผม
ผมเหมือนกำลังเข้าข้างตัวเองว่าไอ้เทียนมันบอกรักผม มันชอบพูดเย้าเเหย่เเบบนี้กับผมทุกๆครั้ง เเต่มันไม่เคยพูดคำว่ารักจนผมไม่เเน่ใจในตัวมันเลยว่ามันแกล้งผมหรือสิ่งที่ผมกำลังรู้สึกมันใช่จริงๆ
ผมออกมาก็เจอไอ้เทียนในสภาพที่ดูไม่ได้ มันนอนเเผ่โดยที่ไม่สนใจว่าจะมีที่ให้ผมนอนไหม ผมจับมันกลิ้งไปข้างๆเเละนอนลงข้างๆมัน กลิ่นเหล้าอ่อนๆโชยเตะจมูกจนรู้สึกหงุดหงิด
"มึงไม่คิดจะอาบน้ำจริงๆใช่ไหมวะ"ผมลองถามมันเผื่อมันจะยังไม่หลับ เเต่มันก็ยังเงียบกริบไม่มีเเม้เเต่เสียงหืออือตอบกลับมา ผมเลยต้องจำใจนอนเหม็นเหล้าหึ่ง จนเผลอหลับไป
.....................................
เทียน.......
ไม่รู้ทำไมไอ้บรีสมันถึงได้ขี้บ่นขนาดนี้ ตั้งเเต่เมื่อไรกันที่ไอ้บรีสมันคอยดูเเลผมตลอดมา ครั้งสุดท้ายที่ผมตัดสินใจขอพ่อมาประจำอยู่ภาคใต้ มันทำให้ผมได้มาอยู่กับไอ้บรีสที่นี่ ผมกับมันเราพักอยู่เดียวกัน ผมดีใจที่มันไม่ไล่ผมไปนอนห้องบังกะโล หรือไม่ก็ในโรงเเรม ไม่งั้นความตั้งใจของผมมันก็ไม่สมหวังน่ะสิ เเต่ไอ้หน้าโง่ที่มันนอนอยู่ข้างๆกลับไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเขาเลย ทั้งๆที่ผมเปิดเผยโจ่งเเจ้งขนาดนี้ว่ามันสำคัญขนาดไหนกับผม
"มึงชอบไอ้บรีสหรอ"ไอ้ไนท์ถามผมด้วยความแปลกใจ มันเป็นคนเเรกที่ดูผมออก
"ทำไมมึงถึงรู้"ผมถามมันกลับ ไอ้ไนท์ยิ้มเเล้วหลิ่วตา
"ก็เวลามึงยิ้มให้ไอ้บรีส มันไม่เหมือนรอยยิ้มที่มีให้กับคนอื่นๆ มึงมีรอยยิ้มเเบบนี้ตั้งเเต่เมื่อไรวะ"ใช่สิผมยิ้มเเบบนี้ได้ตั้งเเต่เมื่อไร ยิ้มอย่างมีความสุขจริงๆ ไม่ใช่การฉีกยิ้มเหมือนอย่างเคยๆ ไม่ใช่ว่าเพิ่งจะมาเป็นเเต่เป็นมานานเเล้วต่างหาก เเละยิ่งเฉพาะเวลาที่อยู่ใกล้ๆมัน มันกลับทำให้ผมอบอุ่นใจอย่างเเปลกประหลาด ผมเคยคิดว่ามะปรางคือคนที่ใช่ เเต่เเท้ที่จริงเเล้วคนที่ใช่ คนที่ผมจะมอบหัวใจ ให้มันอยู่ใกล้ตัวเพียงเเค่ปลายนิ้วก้อยนี่เอง
"นั่นสินะ คงจะอย่างนั้นมั้ง มึงก็ก็น่าจะรู้ดีกว่าใคร"ผมหัวเราะเบาๆให้มัน ไอ้ไนท์ถอนหายใจเเล้วตบบ่า
"กูสงสารมึงว่ะ ที่ไปหลงรักคนหน้ามึนอย่างไอ้บรีส มันจะรู้ไหมวะว่ามึงรักมันเข้าเเล้ว" บทสนทาบทสุดท้ายสำหรับเพื่อนสนิทอย่างไอ้ไนท์ ที่ดูเหมือนจะปลอบใจ เเต่ดูมันจะดีใจมากกว่าที่เห็นเพื่อนมันอีกคนไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไป
ผมขยับตัวเมื่อรู้สึกได้ว่าคนข้างๆได้หลับไปแล้ว จึงลุกไปเปิดไฟเเละไปอาบน้ำเพราะรู้ดีว่าไอ้บรีสมันอนามัย มันคงไม่ชอบให้ใครมานอนกับมันเพราะไม่ยอมอาบน้ำหรอก เเต่เพราะว่ามันเป็นผมไงมันถึงยอม
ผมออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จเเละนั่งลงข้างๆไอ้คนที่มันกำลังหลับสนิท ปอยผมที่ปรกอยู่ที่หน้า ผมเขี่ยออกเพื่อให้เห็นใบหน้ามันชัดขึ้น ไอ้บรีสมันไม่ใช่คนที่จัดว่าหน้าตาดีหรือว่าหน้าตามันดูมีเสน่ห์อะไร เเต่เพราะนิสัยที่มันมักจะทำดีกับใครไปทั่วต่างหากทำให้มันมีเสน่ห์เเละทำให้ใครๆก็รักมัน เเต่มันกลับไม่รู้ตัวเเละมักบ่นว่าน้อยใจเสมอที่ไม่มีใครคิดถึงมัน ช่วงที่ไอ้ไนท์ไปง้อซินมันก็มักจะโทรมาหาผมเเละบ่นว่าเหงาเสมอ เเละผมเองก็เป็นคนที่คุยกับมันจากเเบตมือถือที่เต็มคุยกระทั่งจนหมด เพราะผมเองก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นกับมัน มันยิ่งทำให้ผมคิดถึงมันอยู่ตลอดเวลา
"หลับเเล้วหรอ"ผมถามมันทั้งๆที่รู้ว่าหลับ ใช้นิ้วเกลี่ยใบหน้ามันเล่น ถึงเเม้ว่าจะ30เเล้วก็เถอะเเต่มันก็ไม่ได้ดูเเก่หรือโทรมไปเลย มันยังเป็นไอ้บรีสคนเดิมตั้งเเต่ครั้งเเรกที่พบกัน
"มึงคิดกับกูยังไงวะ"ไอ้บรีสมันยิ้มเเละเอามือมันมาจับมือผม ผมชะงักเเละให้มันเอาเเขนผมไปกอด
"มึงรู้ไหม ว่ามึงอ่ะชอบทำตัวน่ารัก จนกูเเทบจะอดใจไม่ไหวเลย"ผมกระซิบไปที่หู ไอ้บรีสหัวเราะหึหึเเละบ่นงึมงำจนผมจับใจความไม่ได้ มันทำให้ผมต้องส่ายหัวเเละยิ้มให้กับความน่ารักของมัน
"กูรักมึงนะ"ผมประทับจูบเบาๆไปที่ปากสีเเดง เเละล้มตัวลงนอนข้างๆมัน ถึงเเม้ว่าตอนนี้จะยังทำอะไรไม่ได้เเต่ขอให้ผมนอนกอดอยู่อย่างนี้ก็พอเเล้ว ไอ้คุณชายบรีสขยับตัวทันทีที่ผมโอบกอดจากทางด้านข้าง มันขยับตัวมาทางผมเเละกอดตอบจนผมแปลกใจ ก่อนจะยิ้มเเละส่ายหัวให้มันเป็นครั้งสุดท้าย
"กู...........ก็.............ร๊า..........ก...............เมิง"
ขนาดหลับเเล้วยังจะทำตัวน่าฟัดอีกนะไอ้บรีสเอ๊ย
......................................................
บรีส.............
ผมฝันล่ะ มันเป็นฝันที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุด ผมฝันว่าผมกับไอ้เทียนเราเดินเล่นกันที่ชาดหาด มันจูงมือผมเดินเเละยิ้มให้ผม มันพูดอะไรบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจนัก เเต่มันทำให้ผมรู้สึกดีชอบกล เราหยุดเดินหลังจากที่เดินมาซักพัก ไอ้เทียนกุมมือผมไว้ทั้งสองข้างเเละบอกสิ่งที่ผมอยากได้ยินที่สุด
"กูรักมึงนะ"คำบอกรักที่ทำให้หัวใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ผมเองรู้สึกตื้นตันจนเเทบน้ำตาเล็ด
"กูก็รักมึง"ผมตอบมันเบาๆด้วยความเขิน จากนั้นไอ้เทียนมันก็ทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิดนั่นคือจูบ จูบเบาๆที่ริมฝีปาก ร่างกายของผมมันเหมือนอยู่ในปุยเมฆนุ่มๆทันทีที่สัมผัส จากนั้นมันก็ผละจูบจากผมเเละกอดผมอีกครั้ง เราเดินกอดกันไปตามชายหาด
ที่นี่ไม่มีใคร มีเเค่เราสองคนเท่านั้น ผมอยากจะหยุดเวลานี้ไปนานๆ ไม่อยากให้ฝันนี้มลายหายไป ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาพบกับความเป็นจริง ผมอยาก ผมอยากเป็นคนรักไอ้เทียน เพราะตอนนี้หัวใจผมต้องการมันจริงๆ
"รักนะเทียน"
........................................
-
แอร๊ย :-[
-
เทียนบรีส น่ารักกกกกกกก o13
-
อิจฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉา :-[
-
ตอนพิเศษ ของบรีส&เทียน
อุ่นๆดีจัง
ขอบคุณคร๊าบบบ
-
ฮ่าๆ คู่นี้ก็ไม่พลาดสินะ
-
น่ารัก ><
-
อั๊ยย๊ะ!!!! บรีส-เทียน :-[
-
หวานกว่า คู่ ผญ กะ ผช ซะอีก :impress3:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ว่าแล้ววววววววววว บรีสกับเทียนต้องมีซัมติงกันนน :-[
-
กรี๊ดดด เอาอีกกกก :-[
-
อ่านรวดเดียวจบเย้~
อ่านจบปุ๊บ รู้สึกว่าคู่เทียนบรีสตอนพิเศษจะแย่งซีนนะ 55555
-
มอีกตอนด้อ สธุ v/\v
-
น่ารักอะ แล้วเมื่อไรจะบอกกันจริง ๆ ซักที :-[
-
พี่บรีสไม่ได้ฝันหรอกค่ะ ลืมตาขึ้นมาสิแล้วจะพบความจริง อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจ~
-
อ่านแล้วยิ้มกว้าง ^___^
-
มาต่ออีกนะ :impress2:
-
มันช่างฟินอะไรอย่างงี้
-
กรี๊ดดด คู่นี้น่ารักอ่ะ
จะมีเพิ่มอีกรึเปล่าคะ
-
:impress2: :impress2: บรีส ก่ะ เทียน :กอด1: มาต่ออีกๆๆ กะลังน่ารักเลยอ่ะ
-
เทียนบรีสน่ารักอ่ะ บรีสน่ารักเว่อร์
ขออีกนะจ๊ะ คนแต่งคนงาม อิอิ
-
เทียนบรีสน่ารักมากๆเลย :o8: เอาอีกๆ อิอิ
-
ต่อคู่นี้อีกกกกกก
-
เอ้า หวานเกิ้นนนนนนน แต่น่าจะมีต่อใช่มั้ยคะ เหมือนยังไม่จบยังไงไม่รู้สิ อิอิ
-
น่ารักทั้งคู่ของไนท์-ซินและก็คู่บรีส-เทียนเลย
มาต่อคู่หลังอีกซักหน่อยนะคะบรีสจะได้รู้ว่าไม่ได้ฝันไป
-
เทียนบรีสส
-
เอาอีกกกกกกก
-
คู่นี้น่ารัก ไม่ผิดจากที่เราแอบคิด อิอิ
เอาอีกค่ะ ชอบบบบ ^^
-
:o8: อ่านไปเขินไป ทำไมเทียนกับบรีสน่ารักแบบนี้ ได้โปรดเถอะค่ะมาต่อให้คนอ่านอีกนิดอีกหน่อยให้ความหวานของสองคนนี้ได้อยู่ในใจนักอ่านอีกน่ะค่ะ o13
-
ตามมาอ่านตอนพิเศษค่ะ ^^
-
ยังอ่านไม่จบนะคะ เพิ่งได้เข้ามาชอบนะเรื่องนี้น่ารักดี พี่ไนท์วางท่ามากอ่ะ ระวังจะอดได้ภรรยานะคะ แต่สังเกตุอย่างนึงค่ะ เรื่องนี้พิมพ์ชื่อตัวละครผิดเยอะม๊วกก ก ก อ่ะค่ะ ถ้ามีโอกาสดีรีไรท์ให้รื่นกว่านี้จะ แจ่มมากๆ ค่ะ
-
หุหุหุ มาแปะเมนท์ไว้ว่าจะมาตามอ่่านต่อ แต่ตอนแรกๆก็น่าสนุกแล้ว :o8:
-
สนุกมาก ชอบ
-
:-[ :-[ :-[
-
มาแล้ว :)
-
กรี๊ด!!! น่ารักอ่ะ ทุกคู่เลย อิๆๆๆๆ
-
ตะ ตะ ตอน พิ เศษ กรี้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส บรีสสสสสสสส ขา เทียนกับบรีส น่ารักเนอะ :-[
-
เทียนบอกบรีสตอนที่บรีสตื่นสิ ไปบอกตอนหลับแบบนั้น บรีสจะรู้ได้ไง เข้าใจว่าฝันซะงั้นนะบรีส
-
สนุกมาก ๆ เลยค่ะ
o13 o13
-
คู่เทียน-บรีส หวานอ่ะ
เอาอีก เอาอีก เอาอีก
อยากอ่านตอนที่ทั้งสองลงเอยกันอ่ะ
น่าจะหวานมากๆ
-
o13 โอ้ยน่ารักจังเลย 555
-
มาน่ารักแบบนี้อีกแล้ว น่าสนใจที่สุดเลย
มาเล่าต่ออีนร้าครับ เอาใจช่วย สู้ๆๆเทียนบรีส
-
ว้าวๆๆ คู่นี้ก็น่ารักนะคะ
-
บรีสตื่นๆๆๆๆๆ
-
พี่เทียนกับพี่บรีส กรี๊ดดังไปสามบ้าน
ชอบมากกกกกกกก
อยากอ่านต่ออ่ะค่ะ ขอต่อนะๆๆๆ
พี่เทียนไฟท์ติ้ง!!!
-
ซินจะทำไงละกำลังสนุกเลย
:m15:
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่า
น่ารักทุกคู่เลย
><
-
ตอนพิเศษ
ด้ายสีเเดง
.................................................
เทียน
"คุณเทียนคิดว่าเป็นยังไงบ้างคะ"
"ก็ดีนะครับ เเต่ยังไม่ถูกใจเท่าไร ผมอยากให้คุณตกเเต่งส่วนนี้ให้ผมหน่อย ขออย่าให้รกจนเกินไป"พูดพร้อมชี้นิ้วไปทางสวนที่ดูมันจะรกเกินไปหน่อย
"เดี๋ยวทางเราจะจัดการให้ใหม่นะคะคุณเทียน"ผมพยักหน้าให้เธอ เเละเดินสำรวจรอบๆบ้าน รอยยิ้มผุดขึ้นมาทันทีที่คิดถึงคนบางคนที่อยากจะเซอร์ไพรส์ ถ้ารู้ว่าผมซื้อบ้านสำหรับ"เรา"สองคนมันจะตกใจเเค่ไหนกันนะ
ข้าวของเครื่องใช้ที่เเอบซื้อมาเตรียมไว้ เเละตกเเต่งบ้านจนเกือบจะเสร็จ เหลือเพียงเเค่สวนทางด้านนอกเท่านั้นที่ยังไม่เสร็จดี หวังว่ามันคงจะเสร็จทันวันเกิดของไอ้บรีสละกัน
"เออตกเเต่งใช้ได้เหมือนกันนี่หว่า"ไอ้ไนท์เดินเข้ามา เเละทำหน้าพึงพอใจไม่ต่างจากผม มันเป็นคนเจียดพื้นที่ของมันให้ผมซึ่งไม่ห่างจากบ้านมันมากนัก
"เออ ดูดีใช่ไหม ไอ้บรีสมันคงจะชอบเนอะ"ผมถามไอ้ไนท์ ไอ้ไนท์ยิ้มที่มุมปากเเละพยักหน้า
"มันชอบเเน่ถ้ารู้ว่ามึงทำเพื่อมัน ว่าเเต่มึงสองคนตกลงคบกันเเล้วใช่ไหม"คำถามจี้ใจดำชอบกล ผมยิ้มเเละส่ายหัวหน่อยๆ
"อ้าวกูก็นึกว่า....."ไม่เเปลกที่มันจะคิดว่าผมกับไอ้บรีสคบกันเเล้ว เพราะพวกผมอยู่กินด้วยกันซะขนาดนี้เเถมตัวติดกันเเทบจะทุกเวลาถ้าไม่ติดว่าต้องเเยกกันทำงาน ผมกลับไม่เคยขอไอ้บรีสคบจริงๆจังๆเสียที ถึงเเม้ว่าทุกวันนี้มันก็เหมือนจะแฟนกันเเล้วก็เถอะ
"แล้วไอ้บรีสมันเคยขอมึงคบไหมล่ะ"ผมส่ายหัวอีก ไอ้ไนท์หัวเราะร่วนทันทีจนผมต้องมองค้อนมันอย่างไม่พอใจ
"สงสัยมันต้องกระตุ้นไอ้บรีสหน่อยเเล้วมั้ง"ไอ้ไนท์มันเหมือนจะพูดกับตัวเอง อดเเปลกใจไม่ได้ว่ามันหมายความว่าอะไร เเต่ผมไม่ได้สนใจมันมากนัก มองดูเวลาที่เเอบโดดงานออกมา ถ้าพ่อรู้ว่าตัวเองเกเรเเละหนีงานมาเเบบนี้คงได้โดนสั่งย้ายกลับบ้านเเน่ๆ
"กูไปทำงานก่อนนะ เเล้วอย่าลืมอย่าบอกใครเรื่องนี้นะเว้ย"ผมบอกมันเป็นครั้งสุดท้าย เเละรีบกลับไปที่โรงพยาบาลทันที เเต่ในใจก็ยังคิดว่าไอ้ไนท์มันมีแผนพิเรนอะไรอีกหรือเปล่า เเต่เอาน่ะ มันไม่เคยเเกล้งผมเลยนี่มันคงไม่มีอะไรหรอกผมอาจจะคิดไปเอง
........................
ไนท์
เห็นไอ้สองคนนี้เเล้วมันรู้สึกหมั่นไส้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเเต่มันรู้สึกขวางหูขวางตาสำหรับความรู้สึกของเพื่อนเลิฟทั้งสองคน ทั้งๆที่มันอยูากินด้วยกันเเท้ๆเเต่มันกลับไม่มีอะไรเกินกว่านั้นเลย มันไม่เท่าเทียมกัน หึ นึกเเล้วก็น่าสนุกดีถ้าได้เเกล้งไอ้บรีส เเละเอาคืนที่มันกวนผมไว้มาก
ไอ้เทียนก็เหมือนกัน ใส่ใจไอ้บรีสมากขนาดนี้ เเต่มันกลับไม่บอกความรู้สึกจริงๆของมันซักที เห็นเเล้วมันหงุดหงิดลูกตา
"ซิน"ผมเรียกซินเบาๆ หลังจากที่ดูเอกสาร ที่เกี่ยวกับธุรกิจของตัวเองจนเสร็จ
"ครับ"ซินขานรับเบาๆ เเละละจากงานบัญชีตรงหน้า หันมายิ้มให้ผมเชิงถามว่าผมเรียกทำไม
"ซินคิดยังไง กับ ไอ้เทียน เเล้วก็ ไอ้บรีส"ซินเลิกคิ้วเเละทำหน้าคิด
"ก็ดีนะครับ พวกพี่ๆนิสัยดี ยิ่งพี่บรีสยิ่งเป็นคน อัธยาศัยดี ก็ดูน่ารักดีนะครับ ส่วนพี่เทียน ดูภูมิฐานอยู่ใกล้ๆเเล้วรู้สึกอบอุ่น"คำตอบที่ได้รับรู้สึกมันจะเยอะเกินไปนะ ซินทำหน้าเหมือนเพ้อฝันทันทีที่พูดถึงพวกมัน จนรู้สึกน้อยใจ
"เเล้วพี่ไม่ดีหรือไง ชมพวกนั้นได้เต็มปากเลยนะ"ผมเเอบทำน้ำเสียงน้อยใจ เเต่ซินกลับหัวเราะเเล้วส่ายหัว
"เปล่าซักหน่อย ก็พี่ถามว่าพวกเขาเป็นยังไง เเต่สำหรับซินพี่ไนท์ก็ต้องดีกว่าอยู่เเล้วสิครับ"คำพูดเเต่ละคำที่ดูเหมือนจะยอผม เเต่ผมรู้ว่าซินพูดออกมาจากความคิดเเละใจจริง ผมเดินเข้าไปหาเเละนั่งลงข้างๆซึ่งเป็นโซฟายาว ข้างหน้าเป็นโต๊ะที่ซินใช้ทำบัญชี ผมกอดซินเเละหอมเเก้มซินเบาๆ
"พี่ไนท์ ที่นี่มันที่ทำงานนะครับ"ซินปรามผมเบาๆ
"ใครจะสน"ซินมองค้อนผมซะน่ารัก อดไม่ได้ที่จะประทับจูบเบาๆไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มของซิน.........
.......................
บรีส
เฮ้อเบื่อ วันๆไม่ได้ทำอะไร ได้เเต่นั่งอยู่ในห้องทำงาน ถึงเเม้ว่าจะเดินสำรวจโรงเเรมบ้างหรือได้คุยกับลูกค้าบ้าง มันก็ไม่ได้ช่วยทำให้ผมคลายความเบื่อได้เลย ทำงานที่นี่มาเป็นสิบๆปี จะมาเบื่อก็ช่วงๆนี้น่ะนะ เมื่อก่อนทำงานอย่างสนุกเเท้ๆ เเต่ทำไมตอนนี้มันกลับรู้สึกเหงาเเละเบื่อหน่ายกับงานจริงๆ
ไอ้เทียนก็รู้สึกเเปลกๆชอบกล พักนี้มันไม่ค่อยจะนอนกอดผมเลย ทั้งๆที่ผมรู้สึกดีเเท้ๆ ที่บ่นมันเช้าๆเรื่องมันกอดก็เพราะอายหรอก ใช่สิมันตื่นมามองหน้าผมทุกเช้าเลยนี่นา จะไม่ทำให้ผมอายได้ยังไงกันล่ะ!
เเต่พอไม่ได้รับอ้อมกอดนั้นมันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลย เทียนมันเหมือนจะห่างๆผมชอบกล มันมักจะกลับบ้านเกินเวลา เเละดูเหมือนมันจะเหนื่อยทุกครั้งที่กลับมาบ้าน มาถึงก็นอนหลับสนิทจนผมเป็นห่วงมัน กลัวว่ามันจะโหมงานจนไม่ได้ดูเเลตัวเอง เมื่อก่อนมันคอยดูเเลผม เเต่มาตอนนี้ตัวเองต้องเป็นคนดูเเลตัวเองมันทำให้รู้สึกแปลกๆจริงๆ
"ไอ้บรีส!"ผมสะดุ้งโหยงขึ้นมาทันทีที่ไอ้ไนท์เรียกผม ผมเงยหน้ามองมันที่ตอนนี้กำลังหัวเราะกับท่าทางของผมที่ทำไปเมื่อกี้
"เป็นอะไรวะเหม่อเลย"ไอ้ไนท์เดินเข้ามาเเละนั่งอยู่ข้างหน้า ผมส่ายหัวเเละก้มหน้าก้มตาดูเอกสาร
"ไม่ได้ไปกินข้าวกับไอ้เทียนหรอ"ผมส่ายหัวอีกครั้ง พอใครพูดถึงไอ้เทียนทำไมใจผมมันฝ่อๆนักนะ
"เป็นอะไรวะ ใบ้แดกไม่พูดไม่จาหรอมึง"ผมพยักหน้า เเต่ดูเหมือนผมกำลังจะกวนอารมณ์ไอ้ไนท์มันทำหน้าตาเริ่มไม่พอใจ ให้ทำไงได้ก็ผมไม่มีอารมณ์คุยกับใครเลย
"เปล่ากูเเค่กำลังคิดว่า ไอ้เทียนมันไม่สบายหรือเปล่า"ผมห่วงมันจริงๆนะเนี่ยไม่ใช่เล่นๆเลย
"ทำไมวะ"ไอ้ไนท์ทำหน้าตื่นๆ
"เฮ้อ พักนี้มันไม่ค่อยได้กินข้าวกับกูเท่าไร แถมกลับมาก็หลับเป็นตายอีก ดูมันเหนื่อยๆ เเล้วก็ไม่สนใจกูเท่าไร"ผมตอบมันในสิ่งที่กำลังคิด เเต่ดูเหมือนว่าผมจะคุยกับตัวเองซะมากกว่า
"หรอ..........................กูพอจะรู้ละว่ามันเป็นอะไร"ผมมองหน้าไอ้ไนท์ด้วยความอยากรู้เต็มที่
"หรอ มันเป็นอะไรวะ"ผมถามมันด้วยอาการตื่นเต้นจนลืมตัว ไอ้ไนท์เลิกคิ้วที่ผมเป็นแบบนี้เลยต้องสงบสติเเละทำตัวให้ปกติ
"ก็ กูก็ห่วงเพื่อนเป็นธรรมดา สำหรับบัดดี้ เห็นมันเป็นเเบบนั้นกูก็ห่วง"
"เเค่.............บัดดี้เองหรอวะ"ผมพยักหน้า
"เเล้วมึงจะบอกกูได้ยังว่ามันเป็นอะไร"ผมพยายามพูดเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้ไอ้ไนท์เซ้าซี้อีก มันอมยิ้มเเละหลิ่วตามองผม
"ก็กู สงสัยว่ามันจะติดเด็กอ่ะดิ่"
"เด็ก? เด็กที่ไหนวะ"ร้อยวันพันปีไม่เห็นมันควงใครซักคน เเล้วไหงทำไมหัวใจผมมันสั่นเเบบนี้ละเนี่ย
"ไม่รู้นะเห็นมันเคยบอกว่าเเอบชอบใครซักคนนี่เเหละ เห็นบอกว่าทำงานที่โรงเเรมด้วย ได้ข่าวเเว่วๆมาว่ามันกำลังสร้างบ้านเพื่อจะไปอยู่กินกับคนๆนั้น ไอ้เทียนนี่มันโครตจะโรเเมนติกจังเลยวะ เห็นบอกว่ามันจะสารภาพรักกับคนนั้นด้วยนะ รู้สึกว่าน่าจะเป็นวันพฤหัสนี้ละว่ะ" ไอ้ไนท์พูดมาซะยาวยืด เเต่ทุกสิ่งที่มันบอกไม่ได้เข้าสู้สมองผมเท่าไร เพราะทันทีที่รู้ว่าไอ้เทียนชอบใคร สติผมมันก็หลุดทันที เเล้วใครกันละคือคนโชคดีคนนั้น รู้สึกน้ำตามันพาลอยากจะไหล ไอ้ไนท์มันก็พล่ามไม่เลิกจนผมสุดจะทน
ปัง ! ผมทุบโต๊ะเเรงๆเหมือนคนขาดสติ ไอ้ไนท์ทำหน้าเหวอเเละมองผมว่าผมเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีก
"กูขอโทษวะ กูปวดขี้!" ผมลุกเเละเดินเข้าห้องน้ำทันที ไอ้ไนท์มองผมตาปริบๆ มันคงอยากจะถามผมว่าผมเป็นอะไรเเต่ตอนนี้ผมไม่อยากจะคุยอะไรกับมันเลย ข้ออ้างโง่ๆที่ไม่เเม้เเต่จะคิดก่อนที่จะพูดออกมา เเต่มันก็เป็นข้อเเก้ตัวที่ดีที่สุดเเล้ว เพราะไม่อยากให้ไอ้ไนท์รู้ว่าผมเป็นอะไร
ทันทีที่ปิดประตู น้ำตาของผมมันก็ไหลทันที
"บ้าเอ๊ย! ทั้งๆที่ไม่ได้ร้องมานานเเล้วเเท้ๆ"ผมสบถกับตัวเอง นานเเค่ไหนเเล้วนะที่ผมไม่ได้ร้องไห้เเบบนี้ รู้ตัวอีกทีผมกลายเป็นคนอ่อนเเอไปเสียเเล้ว พฤหัสนี้หรอ พฤหัสนี้มันเป็นวันเกิดของผมนะ! ไอ้เทียนมันจะไปบอกรักใครทำไมมันต้องเลือกวันนี้ด้วย รู้สึกไม่ชอบใจเลย ทันทีที่รู้ว่ามันกำลังจะคบหรือบอกรักใครที่ไม่ใช่ผม!
.....................
ไนท์
ผมไม่รู้ว่าผมเเหย่ไอ้บรีสเเรงไปไหม เเต่ผมว่าผมก็ไม่ได้พูดอะไรผิดนี่ มันอยากคิดเองเออเองไปเองทำไมล่ะ ผมบอกหรอว่าคนที่มันกำลังจะบอกรักเป็นคนอื่นไม่ใช่มัน ทันทีที่พูดออกไป ไอ้บรีสมันสติเเตกอย่างเห็นได้ชัด มันคงจะรู้สึกเจ็บสินะทันทีที่รู้ว่าไอ้เทียนกำลังจะมีใครที่ไม่ใช่มัน ดี! อย่างนี้สิดีมันจะได้รู้ตัวไวๆ เเละเลิกทำตัวไร้สาระเสียที ฮ้ารู้สึกอารมณ์ดีจริงๆที่ได้เเกล้งคนอื่นเขาเนี่ย
.....................
ซิน
แปลกคน............................พอกลับมาที่บ้าน หลังจากที่ไปหาพี่บรีส พี่ไนท์ก็ทำตัวเเปลกๆ ยืนหัวเราะอยู่ได้คนเดียวเเละดูอารมณ์ดีจนผิดสังเกตุ ผมเดินเข้ามาใกล้ยังไม่รู้ตัวเลยไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่คนเดียว
"พี่ไนท์"ผมเรียกพี่ไนท์เบาๆ พี่ไนท์หันมาเเละยิ้มให้ผมก่อนจะเดินเข้ามาเเละหอมฟอดใหญ่
"คิดถึงจัง"พี่ไนท์กอดผมเเน่นเเละบอกคิดถึงทั้งๆที่ไม่เจอกันเเค่สามชั่วโมง
"เว่อร์ละครับ เเล้วเป็นอะไรผมเห็นพี่ยืนยิ้มอยู่คนเดียว"ผมดันพี่ไนท์ออกเเละถามในสิ่งที่อยากรู้ พี่ไนท์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ยิ่งเพิ่มความสงสัยขึ้นมาอีก ไม่คิดจะเเกล้งคน ไม่ก็ได้เเกล้งใครมาเเน่ๆ เเต่ขออย่าให้เป็นผมก็พอเเล้ว ไม่อยากรับมือพี่ไนท์เวอร์ชั่นเด็กหรอกนะ
"ก็พี่มีความสุขนี่"
"เเล้วอะไรละครับที่ทำให้พี่มีความสุข"ผมถามกลับทันที เพราะรู้ว่าพี่ไนท์คงไม่ยอมบอก พี่ไนท์ยิ้มเเละกลอกตาไปมา
"อยู่กับซินเเล้วมีความสุขไง"สุดท้ายก็เฉไฉไปเรื่อย เเละก็ไม่ยอมบอกซักทีว่าเป็นอะไร หึ ไปหาสืบเองก็ได้
...........................
เทียน
พอกลับมาที่บ้านพัก เห็นไอ้บรีสนั่งตัวลีบอยู่ที่มุมมืดของห้อง ใจผมเเทบวายเพราะนึกว่าผีหลอก ไอ้บ้านี่ก็แแปลกคน ไฟไม่ยอมเปิดเเถมนั่งทะมึนอยู่ได้ในที่แบบนั้น
"เป็นอะไร" ผมเดินเข้าไปถาม ไอ้บรีสสะดุ้งโหยง มันยิ่งทำให้ผมเเปลกใจหนักกว่าเดิม ขนาดเดินเข้ามาหามันยังไม่รู้เรื่องเลย
"ปะ เปล่า"น้ำเสียงฟังดูมีพิรุธจนน่าเเปลกใจ ผมฉุดเเขนมันขึ้นเเละพาไปนั่งที่โซฟา เดินไปเปิดไฟ ไอ้บรีสมันรีบก้มหน้างุดไม่ยอมให้ผมมองหน้ามัน
"ไหนบอกว่าไม่เป็นอะไรไง ทำไมถึงทำเเบบนั้น"ผมเข้าไปนั่งข้างๆ เเละพยายามมองหน้ามันที่ตอนนี้หลบสายตาผมไปแล้ว
"ก็กู เห็นหน้ามึงจนเบื่อ"ทำไมเสียงฟังดูอู้อี้จังวะ ผมเชยคางมันมาตอนเผลอ ไอ้บรีสตกใจเเละรีบหันหน้ากลับ
มัน.....................ร้องไห้หรอ มันไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นมานานเท่าไรเเล้วนะ นานเท่าไรเเล้วที่มันไม่ได้ร้องไห้ให้ผมเห็นเเล้ว.............ใครกันที่ทำให้มันทุกข์เเบบนี้
"ใครทำอะไรมึง"ผมถามด้วยความตกใจ ไอ้บรีสส่ายหัวไปมารัวๆ คงจะเชื่อหรอก
"มีคนเเกล้งมึงใช่ไหม บอกกูมาเดี๋ยวจะไปกระทืบมัน"ผมยืนขึ้นทำท่าทุกข์ร้อน ขอเเค่ไอ้บรีสบอกผมจะไปจัดการมันจริงๆ
"อย่า ไม่มีใครทำกูหรอก ไม่มีจริงๆ"ไอ้บรีสยืนยัน เเต่น้ำตามันกลับไหลพราก ยิ่งกว่าเดิม ผมถอนหายใจเเละนั่งลง เอามันมากอดเพื่อปลอบใจ ไอ้บรีสมันให้ผมกอดเเละอยู่เฉยๆ ไม่พูดไม่จา ไม่มีแม้เเต่เสียงสะอื้น ผมไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไร เเต่ผมอยากให้มันรู้มันยังมีผมคอยปกป้องมันอยู่เสมอ
"ทำไม มึงกลับมาเร็วจัง"ไอ้บรีสถามเสียงเครือ
"งานกู เสร็จเร็วน่ะ กูอยากมาอยู่กับมึงกลัวมึงจะเหงา"รู้สึกถึงการไหวตัวของมันนิดหน่อยไอ้บรีสผละจากผมเเละนั่งตัวตรง
"มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก"
"กูดูเเละตัวเองได้.............."
"อีกหน่อย....................ถ้ามึงมีใคร เดี๋ยวกูก็ต้องอยู่คนเดียวอยู่ดี"ผมขมวดคิ้วไม่พอใจกับคำพูดที่ไอ้บรีสพูดออกมา มันเกิดบ้าอะไรอีกถึงได้พูดเเบบนั้น เเต่หน้าตามันเศร้าน่าดู มันไปรู้อะไรมา
"เพ้อเจ้อใหญ่ละมึง มึงจะไล่กูไปอยู่กับใคร"ผมพูดน้ำเสียงเคืองๆ ไอ้บรีสเงียบเเละไม่ยอมตอบอะไร
"ช่างเถอะ ใช่สิกูมันคนไม่สำคัญเท่าไร งั้นกูไปก็ได้"ผมพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ทั้งๆที่ ต้องไปดูเค้าสร้างบ้าน คุมด้วยตัวเองเพื่อมัน ทั้งเหนื่อยทั้งร้อน ไหนจะต้องไปที่โรงพยาบาลอีก มันคิดว่าผมวิ่งเล่นไปวันๆหรือไง อยากกลับมานอนกอดมันใจจะขาด เเต่มันกลับมาพูดเเบบนี้ไม่ให้ผมน้อยใจได้ยังไง
ผมปิดประตูประชดมัน ทันทีที่ออกมา เเล้ว...............ผมจะนอนไหน หึ ช่างเถอะนอนข้างนอกก็ได้ ตากยุงตากน้ำค้างบ้างก็ดี ไอ้คนในบ้านมันใจดำเเบบนี้ ผมไม่อยากจะเห็นหน้านักหรอก...............
..............................
บรีส
โกรธเเล้ว............................ไอ้เทียนโกรธผมเเล้ว ทั้งๆที่ตั้งใจจะพูดถามมันเรื่องที่มันหายไป เเต่ทำไมผมกลับไปพูดเหมือนไล่มันนะ ไม่เข้าใจเลย อาจเป็นเพราะความน้อยใจงั้นหรอ หรือว่าผมกำลังโกรธมันเรื่องใครบางคนที่ไอ้ไนท์พูดถึง นี่ผมกำลังหึงมันหรือเนี่ย ไม่นะผมกับมันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย ผมส่ายหัวไปมาเพื่อเรียกสติตัวเอง เเล้วคืนนี้ไอ้เทียนมันจะไปนอนไหน ขาผมมันไม่มีเรี่ยวเเรงเเม้เเต่จะลุก อยากจะลุกไปฉุดไปกอดมันไว้ เเต่ก็กลัว กลัวหัวใจตัวเองถ้ามันมีใครเเล้วผมจะฉุดรั้งมันไปทำไมกัน
................................
ซิน
ทะมึน......................ความทะมึน ที่แผ่ซ่านมาจากตัวพี่บรีสนี่มันคืออะไรกัน ผมมองพี่บรีสที่ทำหน้าเหมือนคนอกหัก เเละเหม่อจนไม่รับรู้ว่าผมเดินเข้ามา น้องดรีมสะกิดผมเเล้วถาม ผมก็ไม่อาจจะอธิบายได้ ถามเลขาไอ้บรีส เค้าก็บอกว่ามันเป็นแบบนี้มาได้สองวันเเล้วตั้งเเต่ที่พี่ไนท์มาหา หึ สงสัยจะแทงหวยไม่ถูก ก็นะไม่เคยเเทงจะถูกได้ไงเนี่ยเรา
"พี่บรีส"เเววตาสั่นไหวเล็กน้อยเหมือนจะได้สติ พี่บรีสหันมาเเละยิ้มไม่สดใสนัก
"มีอะไรครับน้องซิน"พี่บรีสพูดเนิบๆเหมือนคนกำลังป่วย มันยิ่งทำให้ผมอดห่วงไม่ได้ พี่บรีสที่แสนร่าเริงคนนั้นหายไปไหน
"ทำไมดูอิดโรยจังครับ"ผมถามด้วยความห่วง
"อาบรีสทำไมหน้าเศร้าจังเลยคะ"น้องดรีมถามขึ้นมาบ้าง เพราะเธอก็คงห่วงอาของเธอเหมือนกัน
"อาไม่เป็นอะไรหรอกน้องดรีม อาสบายดีเเค่เหนื่อยๆ"ผมกับน้องดรีมมองหน้ากัน
"ว่าเเต่มาหาพี่มีอะไรครับ"
"ผมกะว่าจะมาชวนพี่ไปที่โรงพยาบาล พาน้องดรีมไปหาหมอนะครับ"เเววตาพี่บรีสสั่นไหวอีกครั้งเเละหลูบต่ำลง ทำไมพูดถึงโรงพยาบาลเเล้วพี่บรีสมีการตอบสนองเเปลกๆ ทั้งๆที่ทุกทีจะเป็นคนขันอาสาไปด้วยเสมอ
"พี่ไม่ว่างนะครับ ที่ห้องอาหารของโรงเเรม มีปัญหานิดหน่อย อ่าพี่ต้องไปดูใหม่เเล้วขอโทษนะครับน้องซิน น้องดรีม"แล้วพี่บรีสก็ออกจากห้องไป ปล่อยให้ผมสองคนยืนงง อยู่
"อาบรีสเเปลกๆนะคะ"น้องดรีมถาม ทำหน้าไม่เข้าใจ ผมเองก็เหมือนกัน
..........................
ทะมึน.......................ไม่ต่างอะไรกับคนที่เพิ่งเจอมา พี่เทียนตรวจอาการไปเหม่อไปจนผมกับน้องดรีมเเปลกใจ
"ลุงเทียนคะ"น้องดรีมเรียกเบาๆ จนเจ้าตัวสะดุ้งเเละหันมายิ้ม
"ดื่มนมเยอะๆนะน้องดรีม ถึงจะเดินได้เเต่ก็อย่าเพิ่งวิ่ง เดี๋ยวลุงจัดเเคลเซี่ยมให้ เเล้วไปตรวจสุขภาพกับหมอยุภาด้วยล่ะ"ผมกับน้องดรีม มองหน้ากันอีกครั้ง ตกลงพวกเขาเป็นอะไรกัน
"พี่เทียนสบายดีนะครับ"ผมถามด้วยความเป็นห่วง พี่เทียนยิ้มเหนื่อยเเละพยักหน้า
"ครับ เเค่ช่วงนี้เพลียๆ" คำตอบไม่ต่างจากพี่บรีสเท่าไร
"ไม่ใช่ว่ามีปัญหากับพี่บรีสนะครับ"พี่เทียนมองผมนิ่งเเละหันหน้าไปทางอื่น
"พี่ไม่มีปัญหาอะไรกับเขาหรอกครับ มีเเต่เขานั่นเเหละที่เอาปัญหามาให้พี่"พี่เทียนพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจะไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
เป๊ะๆ ชัวๆ มีเรื่องกันเเน่ๆ
............................
"พี่ไนท์"ผมพาน้องดรีมเขาบริษัทเพื่อไปหาตัวการ ที่นั่งจิบกาแฟสบายใจเฉิบ พี่ไนท์เห็นพวกผมเเละยิ้มให้
"อ้าว น้องดรีมมาด้วยหรอลูก"พี่ไนท์ทักน้องดรีมเเละกวักมือให้น้องดรีมเดินไปหา
"พี่ไนท์ไปทำอะไรกับสองคนนั้นหรือเปล่าครับ"ผมเดินเข้าไปถาม เเละตอนนี้ต้องการคำตอบด้วย
"สองคนไหน"ยังจะทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรอีก
"ก็พี่บรีส กับพี่เทียน วันนี้ผมไปเจอพวกเขาทำไมพวกเขาเหมือนกำลังทะเลาะกัน"ผมถามเสียงขุ่น พี่ไนท์ทำหน้านึกเเล้วหันมายิ้มเมื่อคิดออก
"พี่เปล่านา เเค่พี่ไปกระตุ้นให้ไอ้พวกนั้นมันคิดได้เร็วๆเเค่นั้น"หึ จริงๆด้วย
"เเล้วพี่ไปทำอะไรล่ะ ทำไมพวกเขาถึงดูเเปลกเเบบนั้น"
"ก็เเค่พูดเเหย่ไอ้บรีสนิดเดียวเอง มันอยากคิดเองเออเองทำไมละ ว่าเเต่ซินห่วงพวกมันเกินไปเเล้วนะ"พี่ไนท์ทำน้ำเสียงน้อยใจ ผมถอนหายใจเเละส่ายหัว
"ยังจะมาพูดอีก ถ้าพวกเขาทะเลาะกันจนไม่คืนดีกันนะ ผมนี่แหละจะจัดการพี่คนเเรก!!"
..............................
-
บรีส
วันเกิด เเต่ไม่มีใคร...............เงียบเหงาอีกเช่นเคย.....................
ไม่อยากจัดงานเพราะมันยุ่งยากถึงเเม้ว่าไอ้ไนท์มันจะอยากจัดให้ผมเเค่ไหน ผมก็ไม่มีอารมณ์ที่จะจัดงานวันเกิดตัวเองหรอก ผมเปิดดูของขวัญที่เพื่อนๆส่งให้ รวมถึงของไอ้ไนท์ที่เป็นแบน เเละจดโน๊ตไว้ให้ด้วยความกวน "แดกซะสมองจะได้โต" มันน่าดีใจไหมวะเนี่ย เเต่ของขวัญทุกชิ้นมันกลับมีชิ้นหนึ่งที่ผมอยากได้มากที่สุด เเต่หาเท่าไรก็ไม่มีชื่อของมันอยู่เลย นี่มันโกรธผมขนาดลืมวันเกิดผม หรือว่ามันจะไม่สนใจผมเเล้วจริงๆ กี่วันเเล้วนะที่มันไม่กลับมานอนที่นี่มันทำให้ผมห่วงมัน จะโทรไปก็ไม่กล้ากลัวมันจะวีนใส่ผม น้ำตามันกลับไหลขึ้นมาซะดื้อๆ ทำไมช่วงนี้ผมอารมณ์อ่อนไหวจังนะ
วันนี้ผมหยุดเกือบทั้งวัน เพราะไม่อยากจะเจอกใคร หรือเเม้เเต่จะออกไปหาใครผมยังไม่อยากให้ใครเจอผมในสภาพเเบบนี้ รอคอยใครบางคนที่คิดว่าจะมาหาผม
"พี่บรีสค้าบ พี่บรีส"เสียงไอ้โบ้ พนักงานโรงเเรมเรียกผมซะดังลั่น ผมเลยต้องลุกไปหามันที่หน้าบ้าน
"มีอะไร"
"พี่เทียนให้ผมเอานี่มาให้ครับ"ผมรับมันมาเกือบจะทันทีที่รู้ว่าเป็นของไอ้เทียน เเละปิดประตูบ้านทันที เเกะซองสีขาวเพราะอยากรู้ว่าข้างในมันคืออะไร
"1ทุ่ม เดินไปตามทางรถข้างชายหาดทางบ้านไอ้ไนท์ 200 เมตร"ผมไม่รู้ว่ามันกำลังจะทำอะไร เเต่รู้สึกดีใจพิลึกอย่างน้อยมันก็ไม่ได้โกรธผม มันยังคิดถึงผมอยู่ ผมอยากจะไปตอนนี้เลยก็ว่าได้ เเต่อีกตั้ง3 ชม. กว่าจะถึง ผมรอเวลาให้มันเลยไป นั่งมองเวลาอยู่เเบบนั้นพอหกโมงครึ่ง ผมจึงรีบขับรถไปจอดทิ้งไว้ที่บ้านไอ้ไนท์เเละเดินไปตามที่ไอ้เทียนบอก
ดีที่สองข้างทางไม่มืดเท่าไร เพราะเเสงไฟที่ทอดยาวไปตามทางถนน ผมจำได้ว่าทางนี้ยังไม่มีใครมาติดตั้งไฟเลยเเล้วเขามาติดตั้งตั้งเเต่เมื่อไร พอเดินมาจนสุดทาง ผมเห็นบ้านหลังหนึ่งเปิดไฟไม่กี่ดวง ไม่เจอใครเลยถือวิสาสะเดินเข้ามาข้างใน สภาพเหมือนยังไม่มีใครเคยอยู่ ผมได้ยินเสียงเพลงคลอเบาๆทางด้านหลังผมจึงเดินไปทางนั้น เห็นเหมือนไอ้เทียนกำลังยืนมองทะเลอยู่ผมเดินเข้าไปใกล้มันเเละทำท่าจะเรียก เเต่มันหันกลับมาซะก่อนเเละยิ้มให้ผม
"มาได้ซักทีนะมึง"มันยิ้มเเละหันกลับไปทางเดิมที่มันมอง ไม่รู้ว่ามันจะมายืนอยู่ที่มืดๆเเบบนี้ทำไมมันน่ากลัวจะตาย เเต่ก็ยังสงสัยว่านี่คือบ้านใคร หรืออาจจะเป็นบ้านคนที่มันรักอย่าที่ไอ้ไนท์พูดถึง
"กูก็มาตรงเวลา...............ว่าเเต่มึงมีอะไร"ผมไปยืนข้างๆเเละมองตามสายตาที่มันมองไป เเต่มันกลับยืนเงียบจนผมรู้สึกหวั่นใจ
"กูว่ามันถึงเวลาเเล้วว่ะ"ไอ้เทียนพูดเสียงเรียบ ผมเงียบเพื่อที่จะรับฟังในสิ่งที่มันกำลังจะพูด
"กูว่า กูกับมึงเราเลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ"รู้สึกว่าหัวใจมันเจ็บเเปล๊บขึ้นมา ผมเเทบอยากจะล้มทั้งยืน ถ้าไม่ติดกลัวว่าไอ้เทียนมันจะรู้ว่าผมกำลังจะใจสลาย
"ทำไม"ผมถามมันเสียงเครือ
"กูเบื่อที่จะทำอะไรกับมึงเเบบครึ่งๆกลาง เบื่อที่จะไปอาศัยบ้านของคนอื่นไม่ใช่บ้านของกูกับคนที่กูรัก กูเบื่อเวลาที่ใครมาเป่าหูมึงเรื่องกูเเล้วมึงก็เชื่อไปหมด มึงรู้ไหมว่ากูเบื่อ"นี่ใช่ไหม ที่ไอ้เทียนมันเรียกผมมาหา นี่คือสิ่งที่มันอยากจะพูดมาตลอดใช่ไหม เเล้วบ้านหลังนี้ก็คงจะจริงอย่างที่ผมคิด รู้สึกล้มทั้งยืนขึ้นมาจริงๆ ผมทรุดนั่งลงที่พื้นทรายจนไม่อาจจะยืนได้อีกต่อไป
"ทำไม ฟังเเค่นี้ดีใจถึงกับเข่าอ่อนเลยหรอ"ไอ้เทียนพูดเหมือนจะกลั้วหัวเราะ เเต่น้ำตาผมกลับไหลโดยที่ไม่อายมันเลย
"ทำไมต้องร้อง"ไอ้เทียนมันย่อเข่าลง เเละเกลี่ยน้ำตาที่กำลังไหล มันถามผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนผิดกับเมื่อกี้
"กูขอโทษ ฮึก กูขอโทษที่ทำให้มึงไม่สบายใจตลอดมา"นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะพูดได้ในตอนนี้ เพราะคำพูดอย่างอื่นที่อยากจะพูด มันเหมือนมันจุกอยู่ในคอเมื่อรู้ว่าผมจะกลายเป็นคนอื่นสำหรับมัน
"กูอยากรู้แค่คำเดียว มึงคิดยังไงกับกู"ไอ้เทียนถามในสิ่งที่ผมกำลังคิด มันถามว่าผมคิดยังไงกับมันอย่างงั้นหรอ มีหลายอย่างมากมายที่ผมรู้สึกกับมัน เเต่เพราะกลัวกลัวว่ามันจะไม่ได้รักผม เเต่ตอนนี้ผมกระจ่างเเก่ใจ
"กูไม่รู้"ผมตอบเสียงเเผ่วเบา ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกเเท้ๆ ทำไมไม่บอกมันไปวะว่ารักมัน
"กูให้มึงพูดเป็นครั้งสุดท้าย มึงมีอะไรจะบอกกูไหม"ไอ้เทียนพูดน้ำเสียงเหมือนสั่นๆ ผมเงียบเเละพยายามกักกั้นอารมณ์ จ้องมองตาคนตรงหน้าที่ตอนนี้ดวงตาสั่นไหวเเละดูจะเป็นประกายเมื่อต้องเเสงจันทร์
"กูรักมึง"ผมหลับตาลงอีกครั้ง หมดสิ้นกันวันนี้วันนี้จะให้มันเกลียดผมก็เชิญ เเต่ผมอยากให้มันรู้ว่าผมรักมันเป็นครั้งสุดท้าย
สัมผัสนุ่มๆที่ริมฝีปาก ไอ้เทียนมันจับหน้าผมเเละประทับจูบเบาๆ จนผมต้องเบิกตาโพลงอีกครั้ง ปากที่ประกบจูบเบาๆผมเผยอปากรับด้วยความเต็มใจไอ้เทียนมันจึงได้โอกาศตักตวงบางอย่างจากผมจนผมหายใจเกือบไม่ทัน การกระทำของมันทำให้ผมสับสน เเต่ผมกลับรู้สึกดี เเละโหยหาสิ่งนี้มากจึงปล่อยให้มันมันเลยตามเลย
"หลับตาสิ่"มันผละจากจูบผมเเละสั่งให้ผมหลับตาลง ผมหลับตาลงอย่างว่าง่ายเเละนั่งอยู่เเบบนี้ ไอ้เทียนลุกไปไหนไม่รู้
"อย่าลืมตาจนกว่าจะสั่ง"มันทำเสียงดุเมื่อเห็นว่าผมจะเเอบลืมตาขึ้นมอง จนผมต้องหลับตาปี๋ ผมอยากรู้ว่ามันกำลังจะทำอะไร กำลังจะอำอะไรผมอีก ผมยังมีความกลัวว่ามันจะหายไปจากชีวิตผมอยู่เลย ได้ยินเสียงฝีเท้าไอ้เทียนที่เดินเขามาหาผมเเละให้ผมลุกขึ้น
"อย่าเพิ่งลืมตา"มันดุผมอีกครั้ง ผมพยักหน้าเเละยืนให้มันกุมมือ
"ไอ้โง่เอ๊ย"พร้อมๆกับเสียงด่าที่ลอยมาจนผมเเอบขมวดคิ้ว
"จำไว้อย่าคิดเองเออเองอีก มึงรู้ไหมว่ากูเองก็รักมึง อะ อย่าเพิ่งเด้"ผมรู้สึกหัวใจมันกระโดดโลดเต้นจนเผลอลืมตาด้วยความตกใจ ได้เทียนมันดุผมเมื่อเห็นผมจะขัดคำสั่งมัน ผมยิ้มน้อยๆเเละน้ำตามันกำลังจะเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง หากเเต่ครั้งนี้มันต่างจากตอนเเรก
"ที่กูจะบอกมึง เพราะกูอยากอยู่กับมึงในฐานะคนรักของกูจริงๆ กูอยากให้คนอื่นเห็นและอยากให้มึงมั่นใจว่ากูจะไม่ทิ้งมึงไปไหนอีก"น้ำตาผมมันไหลอาบเเก้มอีกครั้งได้ยิ้นเสียงหัวเราะ พร้อมๆกับนิ้วที่คอยเกลี่ยเเก้มของผม
"ลืมตาสิ"ผมค่อยๆลืมตา ไอ้เทียนมันยิ้มให้ผมท่ามกลางเเสงไฟสีอ่อน เทียนที่ถูกจุดต่อกันเป็นรูปหัวใจ เเละเขียน คำว่าเเฮปปี้เบิดร์เดย์ มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้น
"บ้านหลังนี้ ของขวัญจากกู"มันบอกผม ผมยิ้มเเละพยักหน้าทั้งน้ำตา ผมสวมกอดมันเเน่นๆด้วยความตื่นตัน ไอ้เทียนกอดตอบเเละจับหน้าผมมาประกบจูบอีกครั้ง
คำบอกรักที่ย้ำบอกกันทุกๆคำ มันทำให้ผมหัวใจพองโต ความไม่เเน่ใจ กลับเป็นความเเน่ใจ ความไม่เเน่นอนกลับเป็นความเเน่นอน ผมเคยคิดว่าไอ้เทียนมันอาจจะเหงาเเละคงจะเเหย่ผมไปวันๆ อ้อมกอดทุกๆคืนที่มันมอบให้ ผมมั่นใจเเล้วว่ามันคิดอย่างไรกับผม ผมเองก็เช่นกัน ไม่มีความกังวลใดๆอีกต่อไปเเล้ว
รักนะ รักนะ รักนะ รักเทียน ที่สุดในโลกเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย.......................!!!!!!!!!!!!!!
"รักนะไอ้บรีส"
คำบอกรักกี่คำต่อกี่คำที่พูดออกมามันเหมือนเติมเต็มชีวิตของผม หัวใจของผมให้พองโต น้ำตาเเห่งความปิติ เเละตื้นตันในสิ่งที่มันทำให้ผม ใครละจะปล่อยให้มันหลุดลอยไปไหน
"กูก็รักมึงไอ้เทียน"
คำบอกรักที่กลายเป็นจริงไม่ได้เป็นความฝันอีกต่อ
ขอบคุณที่ทำให้ผมอยู่ได้มาจนถึงทุกวันนี้
ขอบคุณ พ่อกับเเม่ที่มำให้ผมเกิดมาได้เจอกับคนที่ผมรัก
ขอบคุณ ไหม ที่ทำให้ผมไม่อาจรักใครได้อีก จนได้อยู่กับมันได้รับรู้ความรักจากมัน
ขอบคุณไอ้เพื่อนเลิฟ ที่มันทำให้ผมคิดอยู่เสมอ
เเละขอบคุณไอ้เทียน ที่ทำให้ชีวิตผมอยู่อย่างมีคุณค่าต่อไป.....................................
....................................
จบจริงๆละ
คิคิ
-
ใจหายใจคว่ำหมดเลย
-
:mc4: ดีใจกับบรีสแอ่นเทียน ในที่สุดก็สมหวัง :mc4:
-
น่ารักที่สุด รักคนแต่ง รักตัวละครในเรื่องนี้ รัก รัก รัก :กอด1:
-
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่าน น่ารักที่สุด~
-
เฮ้อ คิดว่าจะเศร้าซะแล้ว :เฮ้อ:
ไนท์นี่ขี้แกล้งจริงเลย น่า :z6: และ :beat:
-
o13 เฮ้อ ลุ้นจนเหนื่อย :กอด1:
:bye2:
-
พี่ไนท์แกก็ช่างใส่ไฟเก่งจริงๆเลย
-
น่ารักสุดๆ ชอบมากเลย^_^
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
สนุกมากมาย อิอิ ^^"
-
พี่ไนท์ :-[
น่ารักอ่าาาาาชอบๆ
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
ยินดีกับความรักที่สมหวัง ของทุกๆคู่ด้วยครับ o18 o18
-
สนุกและน่ารักดีค่ะ^^
-
ชอบค่ะ สนุกมากเลย อ่านเพลินจนไม่อยากให้จบ แต่เอาเข้าจริงๆ มันก็เหมาะสมแล้วค่ะ #เอ๊ะ!!ยังไง 555+ ตั้งแต่ต้นจนจบยั้นไปตอนพิเศษรู้สึกจะเป็นแผนการของคนๆ เดียวหมดเลยนะคะ ถึงขั้นตอนมันจะน่าหมันไส้จนอยากจะยุยงให้ซินรวมถึงเทียนบลีสโกรธแรงๆ แต่มันก็ได้ผลชะงัดนัก ชอบจังค่ะค่อยๆ พัฒนาความรู้สึกทีละนิด ไม่หวือหวาอ่านแล้วยิ้มมีแบเสียน้ำตาเล็กๆ เราชอบนะ ขอบคุณจริงๆ ที่อุตส่าห์สละเวลามาแต่งให้อ่าน
:katai2-1:
-
สนุกสนามมาก น่ารักสุดๆ
-
ขอบคุณสำหรับ นิยาย ดีๆ พระเอก นายเอก น่ารัก มาก
บาง ตอนกา น้ำตาใหล เรย ^^
-
น่ารักทุกคู่เลยค่ะเรื่องนี้ ทั้งคู่หลักและคู่รองเลย
ไม่นึกว่าเทียนกับบรีสจะลงเอยกันได้ แต่คู่นี้นี่ก็ซึนกันมาก กว่าจะบอกรักกันได้นี่เกือบแตกหักกันไปซะแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ หวานๆ เรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากๆ เลยค่ะ ><
-
แหมะ แอบดราม่าเล็กๆก่อนจะสวีทหวานวี้ดวิ่วนะคะพี่
-
สนุกทุกตอนเลยยยย
-
ตั้งแต่ต้นจบจน พี่ไนท์ ยังคงความน่าถีบได้อย่างสม่ำเสมอ หึหึ แต่น้องซินน่ารัก พี่เทียนกะบรีสก็น่ารักสุดๆๆ
-
ขอบคุณครับ ...... สนุกมากๆครับ
-
o13
-
พี่ไนท์ขี้แกล้งจริงๆ มีความสุขกันทุกคนเลย
เราคนอ่านก็มีความสุข :-[
-
ตบกะโหลกชะนีปรายซักทีดิ๊ซิน :m16:
-
ต้องให้ได้งี้ดิซิน ต่อยนังชะนีปรายให้หน้าแหกร้องหาผัวๆไม่ได้ไปเล้ย โดนใจเลยซิน o13
-
พี่ไนท์น่าตีจริงๆ ขี้แกล้งชะมัด
แต่ก็ยกความดีความชอบให้นะ
:katai2-1: :katai2-1:
-
น้ารักจริงๆเรื่องนี้ :mew1: :mew1:
-
บริส เทียน หวานกันจัง :mc4:
แอบเคืองพี่ไนท์ เทาเค้าเกือบแตกแยก เดี๋ยวให่ซินจัดการเลย :m16:
-
น่ารักกกกกกก เขินกับทกคู่จิงๆ
พี่ไนท์ร้ายยยยยยยย ต่องให้ซินจัดการซะให้เข็ด
คู่เทียนกับบรีสหวามมากกกกกกกกก
-
นึกว่าจะมาแนวจำเลยรักอะไรเทือกนั้น สรุปอ่านจบแล้วทายผิดหมดเลย 55555
-
สนุกคร่า :ling1: :ling1: น่ารักดีคะ
-
สนุกมากก
น่ารักทั้ง 2 คู่เล่ยย !!
-
น่ารักทุกคู่เลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านหลายรอบ ก็สนุกทุกรอบเลย ชอบจังเรื่องนร้ :mew6:ยังไม่อยากให้จบเลย
-
จบซะแล้ว อยากให้มีตอนพิเศษอีกจัง :hao3:
-
:pig4: :pig4:
-
:m31: :pig4:
-
อยากบอกว่า....สนุกมั่กมากกกกกกกกกกก
ขอบคุณมากเลยค่ะที่แต่งเรื่องราวแบบนี้มาให้อ่าน :pig4: :pig4:
น้องซินน่าร๊ากกกก :-[
หมั่นไส้พี่ไนท์มากมาย บางทีก้คิดนะว่าซินให้อภัยไนท์ง่ายไปนะ :katai1:
ก็อิพี่ไนท์มันบอกว่ารักเค้ามาหลายปี แต่ที่ทำกับน้องนี่เหมือนมันไม่ได้รักน้องขนาดนั้นเลยนะ ฮึ่ม :z6:
สุดท้ายยยยยย เค้าชอบคู่บรีสกับเทียนอ่าาา อยากได้คู่นี้อีกจางงงงงง กระซิกๆ :hao5: :o12:
-
น่ารักทุกคู่เลย ฟิน
-
สนุกดี ขอบคุณค่ะ
-
เข้ามาอ่านรอบที่3-4แล้ว
เพิ่งเห็นตอนพิเศษ
แอร๊ยยยยยยเทียนบรีสสสส
ดีใจกับบรีสมาก แอบเทใจให้นางตลอดเรื่องเลย
ส่วนอีพี่ไนท์นี่นิสัยเสียจริงๆ :m31:
-
อ่านเรื่อยๆเพลินๆดีค่ะ รู้สึกบางช่วงเนื้อเรื่องไม่ค่อยปะติดปะต่อ อย่างตอนแรกแม่ขายลูกกิน ตอนหลังกลายเป็นคนดีขึ้นมาซะงั้น แอบงง น้องดรีมน่ารักดี เสียดายบทน้อยไปนิด :-)
-
:L2: แอร้ยยยย น่ารักจังค่ะ ชอบทั้ง2คู่เลย
น้องดรีมก็น่ารักมากลูก เข้าใจพ่อดีมากๆ
ยัยปรายแกนะแก จับตบแกมันประสาท555 อินมาก
ขอบคุณค่ะสร้างนิยายดีๆอีกน้า :o8:
-
อิอิ
น่ารักอ่ะ
พี่ไนท์อิตัวสร้างเรื่อง
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
แอบหมั้นไส้
ชอบทำเป็นดุซินตอนยังไม่รู้ความจริง
-
เป็นอีเรื่องที่สนุกจ้า
-
ละมุนจังเรื่องนี้
-
เข้ามาอ่านรอบที่3-4แล้ว
เพิ่งเห็นตอนพิเศษ
แอร๊ยยยยยยเทียนบรีสสสส
ดีใจกับบรีสมาก แอบเทใจให้นางตลอดเรื่องเลย
ส่วนอีพี่ไนท์นี่นิสัยเสียจริงๆ :m31:
เข้ามาอ่านไม่รอบที่5ก็6แล้ววววววว
ฟินบรีสเหมือนเคย
สงสารนางอ่ะ
ซินก็น่ารัก คนอื่นจะว่าซินทำตัวน่ารำคาญยังไงเราก็ชอบซินอ่ะ
แต่ละอย่างที่ซินเจอมา โดยที่ไม่รู้อะไรเลยนี่ มันน่าโมโหจริงๆนะ
เป็นเรานี่โกรธยันชาติหน้า5555
-
น่ารักอ่ะ เป็นเรื่องเหมือนไม่ได้ตั้งใจ แต่ตั้งใจทั้งหมดเลยอ่ะ น่ารักดีหวานๆง่ายๆ เข้าใจกัน ลูกสาวน่ารักด้วยน่ะ
-
อ่านจบแล้ว สนุกดีค่ะ แอบฟินคู่สุดท้ายสุดๆเทียนบรีส :hao6: แต่แอบปวดหัวกับคำผิดเยอะไปหน่อยทั้งชื่อตัวละครที่เขียนประโยคใกล้ๆกันแท้ๆ โดยเฉพาะตัวละครที่ชื่อ ปราย. เขียนเป็น ปลาย. และคำอื่นๆ ก็ งง ไปนิดหน่อยค่ะ :really2:
-
นึกว่าพระเอกจะโหดกว่านี้
แต่ซินน่ารักมาก :กอด1:
-
ชอบคู่นี้จริงๆ :katai2-1:
-
:pig4: o13 o13 :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักมาก ๆ เลย :-[
-
ขอบคุณค่ะ
-
เค้ายังสงสัยเสียงอิชะนีนั่นอยู่นะ :z3: :z3: :z3:
-
สนุกดีครัล แต่เอาจริงๆนะ ถ้าเราเป็นซินนะ คงไม่ได้หายโกรธง่ายขนาดนี้แน่ เหมือนโดนหลอก โดนปิดบังทุกเรื่องมาตลอดเลย :m16: :m16: :m16:
-
แอบชอบคู่จบ :katai2-1:
:pig4:
-
:z13:
-
สนุกมากเรื่องนี้ ชื่นมื่นมากมาย ชอบทั้งสองคู่เลย พระเอกเรื่องนี้ทุ่มทุนสร้างทั้งคู่เลย พี่ไนท์ก็ช่วยกู้บริษัทให้เมีย หมอเทียนก็สร้างบ้านใหเมีย ฟินจริงอะไรจริง แต่พี่ไนท์นี่นอกจะทุ่มทุนสร้างแล้วยังเป็นคนที่รักจริงฝังใจและก็เอาจนได้อีกด้วย แถมยังมีแผนการสูงอีกต่างหาก เด็ดดวงพวงประยงค์จริงๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
o13 :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ไนท์โหดและมุ้งมิ้งมาก นิสัยขัดกันอย่างสิ้นเชิง
-
o13 o13 o13
:pig4:
:L1: :L1: :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
:pig4: ขอบคุณผู้เเต่งจ้า
o13 เรื่องนี้มีโครงเรื่งที่สนุกค่ะ แต่ภาษา และวิธีเขียน การเดินเรื่องบางส่วนดูห้วนเกินไป คำผิดค่อนข้างเยอะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:katai2-1: :pig4:
-
:pighaun:
-
ขอบคุณมากค่ะ
-
อยากให้แก้ตรง คำว่า นะคะ ไหมคะ ค่ะคุณนักเขียน
คุณเขียนว่า ไหมค้ะ ซึ่งมันผิดนะคะ จริงๆมันต้อง ไหมคะ
แล้วก็เว้นวรรคคำให้ถูก บวกกับเว้นย่อหน้าบทบรรยายที่ยาวๆจะน่าอ่านและมีอรรถรสกว่านี้มากๆเลยค่ะ
-
สนุกมากเลย น้องดรีมน่ารัก พี่ไนท์กับซินก็น่ารัก เขินๆ 555555 ขอบคุณมากนะครับผม :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z13: ปักไว้เดี๋ยวมาอ่าน
-
พล็อตเรื่องดีมากกก แต่บรรยายขาดมิติไปเยอะเหมือนกัน ถ้าเอามารีไรท์ใหม่น่าจะสนุกกว่านี้ :mew1:
-
มาตามอ่านอีกรอบ