บทบาท ไนท์
"คุณพ่อขา ทำไมพี่ซินไม่เห็นมาเยี่ยมน้องดรีมบ้างเลย"น้องดรีมถามพร้อมทำหน้าย่น ผมยิ้มเเล้วลูบหัวเธอเบาๆ
"เดี๋ยวพี่ซินก็มาครับน้องดรีม น้องดรีมนอนเถอะมันดึกเเล้ว"ผมจูบเข้าที่ขมับเเล้วห่มผ้าเพื่อให้ความอบอุ่น น้องดรีมพยักหน้าเเละหลับตาลง
ลูกสาวเพียงคนเดียวของผมข่มตาเพื่อให้หลับ ไม่นานก็หลับไปจริงๆ ผมกลับไปนั่งที่โซฟาเเละถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจกับปัญหาใหม่ที่มันกำลังจะเกิด ถ้าตามลำพังตัวคนเดียวจะไม่กังวลเลยแม้เเต่น้อย แต่นี่กลับมีคนที่รักตั้งสองคนที่กำลังห่วงเเละกังวล กลัวว่าสิ่งที่จะเกิดมันจะพวกเขามาเอี่ยวด้วย คืนนี้ทั้งคืนผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ ป่านนี้ซินคงหลับไปแล้ว ผมดีใจที่ซินไม่ติดใจเเละหายโกรธซักทีเพราะตัวเองก็อึดอัดใจเหมือนกัน
..............
เช้ามาผมต้องรีบไปสะสางเรื่องทันทีที่หลิงมาเปลี่ยนเวร เพราะทั้งคืนนอนคิดทั้งคืนเเทบจะไม่ได้หลับ
"ไอ้ต้น มึงอยู่ที่บ้านหรือเปล่า"ผมโทรหาไอ้ต้น
"อยู่ ทำไมวะ มึงรีบหรอ"ไอ้ต้นดูเหมือนมันจะไม่ทุกข์ร้อนเเต่ผมนี่เดือดสุดๆ
"กูเห็นสภาพห้องกูเมื่อวันก่อนมึงจะให้กูอยู่เฉยๆหรอ ในเมื่อรู้เเล้วว่ามันคนของใคร จัดการมันให้จบๆเหอะ"ผมบอกมันอย่างหัวเสีย
"เออรอกูที่ภัตตาคาร...นั้นละกันเดี๋ยวกูๆไปหา"ผมตัดสายทิ้งเเละขับรถมุ่งตรงไปที่จุดนัดพบทันที
ทันทีที่ผมเยื้องย่างเข้าไปในถิ่นของศตรูซึ่งเป็นภัตตาคาร คนของเสี่ยโจรีบไปรายงานเจ้านายทันทีที่ผมไปถึง ผู้ชายสูงอายุที่อายุเกือบๆ60รีบเดินออกมาเเละต้อนรับผมทันที
"อ้าวคุณไนท์ จะมาน่าจะโทรบอกกันบ้าง เฮียจะได้สั่งลูกน้องให้เตรียมโต๊ะรอ มาเเบบนี้เฮียตั้งตัวไม่ทันจริงๆ"เสี่ยโจจับมือผมเเล้วเขย่าเเบบดีใจ ผมยิ้มให้ทันที
"ไม่เป็นไรเฮียเดี๋ยวเพื่อนผมจะมาอีกคน เฮียจัดโต๊ะเล็กๆ...............เเล้วขอเป็นส่วนตัวหน่อย"ผมบอกเสี่ย
"เอางั้นเลยหรอ เดี๋ยวเฮียจัดห้องวิไอพีให้เอาเป็นส่วนตัวเลยละกัน เพื่อนเก่ามาทั้งทีจะให้ต้อนรับธรรมดาๆได้ไง"เสี่ยโจน้ำเสียงดูตื่นเต้นที่ได้เจอผมอีก ดูท่าเเกจะไม่รู้เลยว่าเมื่อคืนสั่งให้ลูกน้องไปถล่มบ้านใครมา
"ที่มานี่ก็ต้องการจะคุยกับเฮียด้วยน่ะเเหละ"ผมยิ้มกริ่ม
"ดีๆ เฮียเองก็คิดถึงคุณตั้งเเต่ปู่คุณไนท์ตายไปเฮียก็ไม่ได้ติดต่อไปซักทีมีหลายอย่างเลยที่เฮียอยากจะคุยจะปรึกษา"เสี่ยโจตบหลังผมเเล้วให้เดินตาม
"ว่าเเต่ได้ข่าวว่าเฮียมีลูกนิ เป็นยังไงบ้างละลูกเฮีย"ผมแกล้งถาม เฮียทำท่ายืดอกเหมือนจะภูมิใจลูกเต็มที่
"อาโปอีโตเป็นหนุ่มใหญ่เเล้วตอนนี้ก็ช่วยๆเฮียทำงานที่นี่แหละ เเต่น่าเสียดายนิสัยมันไม่ยอมโตซักที"เสี่ยโจส่ายหัวให้กับท้ายประโยค ผมหัวเราะ
"เอาน่าเฮีย เด็กมันเลือดร้อน เเต่เลือดร้อนมากมันก็ไม่ดีเดี๋ยวมันจะสร้างเรื่องให้ไปตามเก็บ ดีไม่ดีตามเก็บไม่ถูกคน ไม่รู้จักรอยเท้าตัวเองว่าใหญ่กว่าเขาเเค่ไหนมันจะยุ่งเอา"ผมบอกเสี่ยเสียงเรียบเสี่ยโจมองหน้าผมแบบแปลกใจ
"คุณไนท์พูดเหมือนรู้เลยว่ามันทำจริงๆ เฮียก็กลุ้มอยู่เนี่ยที่มันเอาคนของเฮียไปทำเรื่องไม่ดี"เสี่ยโจทำหน้าทุกข์ใจ
ผมรู้ว่าเสี่ยโจก็มีจิตสำนึกของคนอยู่บ้างถึงจะเป็นนายหน้าเงินทุนเเต่ก็ไม่เคยสั่งให้ลูกน้องทำร้ายลูกหนี้เลยซักครั้ง นอกจากจะทำลายข้าวของโชว์เหมือนอย่างที่ผมเคยเห็นและได้ยินมา เเต่พอมารุ่นลูกผมชักไม่เเน่ใจซะเเล้วสิ
"เฮียเรียกลูกเฮียมาสิ เผื่อผมจะสั่งสอนมันเเทนได้"ผมยิ้ม เสี่ยเลิกคิ้ว
"เอางั้นหรอ มันเคยฟังใครสั่งสอนมันซะที่ไหน ยิ่งไม่เคยรู้จักกัน..........................เเต่เฮียก็คิดว่าดีนะ ไอ้เป่ง มึงไปตามอาตี๋มาซิบอกกูเรียกด่วนเลย"เสี่ยโจหันไปเรียกลูกน้องเเละสั่ง งานนี้ไอ้เด็กนั่นเจอดีอย่างที่ผมขู่ไว้จริงๆเเน่
.......................
ตอนนี้ผมกับเสี่ยโจนั่งอยู่ในห้องอาหารเสี่ยโจเล่าถึงความหลังตอนที่ยังรับใช้ปู่ผมตอนหนุ่มๆ เเกเป็นคนคุยเก่งเเละคุยสนุก ผมมองดูเวลาไปพลางว่าไอ้ต้นจะมาเมื่อไร เเละอาตี๋ของเสี่ยโจเมื่อไรมันจะโผล่หน้ามาซักที
"เฮียยังจำตอนที่ไปตกปลากับปู่คุณได้อยู่เลยนะ..............อ้าวอาโปมานี่มาๆ"เสี่ยโจกวักมือเรียกใครซักคนที่อยู่ข้างหลังผม ผมจึงหันตามไปมอง ไอ้อาโปที่เสี่ยโจเรียกทำหน้าเหวอเล็กน้อยที่เห็นผม ส่วนผมทำได้เเค่มองหางตาเเล้วหันกลับไปทางเดิม
"โป นี่คุณไนท์ไหว้เค้าสิ"เสี่ยโจเเนะนำ เเต่มันยังนิ่งเเละคิ้วขมวดมองผมนิ่ง
"อาโป! ไหว้เฮียเขาสิ"เสี่ยโจตะคอกใส่จนลูกชายสะดุ้งเเละรีบยกมือไหว้ผมทันที
"มานั่งข้างๆอั๊วนี่มา มาทำความรู้จักกับคุณไนท์ไว้"ไอ้โปเดินเข้ามานั่งข้างๆอย่างที่พ่อมันสั่งเเล้วจ้องผมเขม็ง ผมทำได้เเค่เเสยะยิ้มให้มัน
"นี่ลูกเฮียเอง หน่วยก้านมันดีไหมคุณไนท์ ถ้าคุณไนท์อยากได้คนไปช่วยงานให้โปมันไปช่วยก็ได้นา"
"ป๊า ป๊าจะให้โปไปทำงานกับมันหรอ"ไอ้โปหน้าเสียทันที
"เอ๊ะไอ้นี่ไปเรียกคุณไนท์ว่ามันได้ไง"
"พ่อ ก็ไอ้นี่เเหละที่มันตืบเพื่อนอั๊ว อั๊วเพิ่งจะให้คนไปเก็บมันเองนะ"ผมยิ้มเเล้วส่ายหัว เสี่ยโจทำหน้าตกใจเเล้วตบหัวลูกชายดังป๊าบ
"ไอ้ลูกเวน นี่ลื้อรู้ไหมว่าเขามีบุญคุณกับบ้านเราเเค่ไหน ที่มีอยุ่มีกินได้ก็เพราะเขานะ"เสี่ยโจพูดเเบบใส่อารมณ์เต็มที่
"ป๊า เเล้วอั๊วจะรู้โครตเง่ามันไหมว่ามันเป็นใคร"เสี่ยโจตบหัวลูกชายตัวเองอีกรอบ
"ลื้อหัดสำรวมหน่อยไอ้โป ต่อหน้ามึงยังจะกล้าเถียงอีกหรอ"ไอ้โปเงียบ เสี่ยโจมองลูกชายด้วยความโมโห
"พอเถอะเฮียเด็กมันใจร้อนก็เงี๊ยะเเหละ อย่าไปตีมันเลยมันโตเเล้ว"ผมห้ามเสี่ยเเบบไม่จริงจังนัก
"เฮียต้องขอโทษคุณไนท์จริงๆ ไม่คิดเลยว่าคนที่มีเรื่องจะเป็นคุณไนท์ ทำไมอั๊วไม่เอะใจเลยนะ"เสี่ยโจหันไปเหล่ลูกชายที่ทำหน้าบูด เเล้วกลับมาคุยกับผมต่อ
"คุณไนท์อยากให้อั๊วทำโทษมันไหม มันจะได้จำจะได้ไม่ไปถือตัวตีใครอีก"
"ไม่หรอกเฮีย เเค่ให้เขาสำนึกผิด เเล้วก็ห้ามเขาไปทะเลาะวิวาทกับใครก็พอ เฮียก็รู้นะว่าที่เฮียมีอยู่มีกินทุกวันนี้ใครกันที่หนุนหลัง"ผมยิ้ม เสี่ยโจหน้าเสียทันที
"เอ้าไอ้โป ขอโทษพี่เขาสิ"เสี่ยโจสะกิดลูกชายที่ยังทำหน้าเมินใส่ ไอ้โปหันมาเเล้วมองผมแบบเคืองๆก่อนยกมือไหว้ผมแบบลวกๆ
"ลื้อทำให้มันดีๆหน่อยเอาใหม่เลย"ดูเหมือนพ่อจะไม่พอใจเเละสั่งให้ทำใหม่ มันทำท่าฮึดฮัดเเละค่อยๆไหว้ ผมพยักหน้ารับเเบบอมยิ้ม
"นายครับมีเเขกมาหาอีกสองคนครับ"เสี่ยโจเลิกคิ้ว ลูกน้องพูดไม่ทันจบผู้มาเยือนคนใหม่ก็เข้าห้องตามมาปรากฎว่าเป็นไอ้ต้นเเละใครอีกคนเดินตามหลังมา
"ซิน"ผมขมวดคิ้วแบบไม่พอใจเท่าไร ซินมองผมแบบเคืองๆ เเล้วเชิดใส่เฉย
"พามาทำไม"ผมถามไอ้ต้น มันทำท่ายักไหล่เเบบไม่รู้ร้อน
"ก็เด็กมึงร้องตาม ให้กูทำไงล่ะ"เเล้วมันก็เดินมานั่ง
"มานั่งใกล้ๆพี่"ผมเรียก ซินทำหน้างอเเล้วเดินมานั่งเก้าอี้ใกล้ๆผม เสี่ยโจมองมาที่ซินตาเป็นมัน
"นี่มัน........"ไอ้โปชี้นิ้วมาทางซิน แบบตกใจ
"สวัสดีครับเสี่ยไม่เจอกันนานนะครับ"ไอ้ต้นทักทายเสี่ยโจ
"สวัสดีครับคุณต้น ไม่เจอกันนานพ่อคุณสบายดีหรอ"
"ก็สบายดีตั้งเเต่คุณเลิกเป็นนายหน้าเงินกู้เเล้วทำให้พ่อผมทุกข์ นี่แหละครับ"ไอ้ต้นยิ้มกวนประสาทใส่จนเสี่ยโจรับเเทบไม่ทัน
"คุณก็พูดไป คนเรามันก็ต้องมีวางมือทางนี้กันบ้าง"
"อื้อหือ ลืมไปนะว่ามีกิจการเป็นหลักเป็นเเหล่งเเล้ว มันคงจะยากที่จะทำอาชีพเดิมละนะหึ"ไอ้ต้นมึงพูดได้กวนไม่ดูเวล่ำเวลามาอยู่ถิ่นใครแล้วยังทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่เลยนะมึง
"พอเหอะไอ้ต้น มึงอ่ะมาช้า"ผมบ่นมัน
"ว่าแต่นี่ใครละครับคุณไนท์"เสี่ยโจหันมาถามเเล้วมองมาทางคนหน้างอที่หันไปมองโน่นมองนี่ไปมา
"ภรรยาผมเอง"ผมเเนะนำเเล้วโอบไหล่ซิน ซินหันมาทำหน้าเหวอ
"ไม่ใช่ซักหน่อย"เถียงเเล้วทำปากย่นใส่อีก
"ไม่ใช่ได้ไงก็.............อุ๊บ"ซินเอามือปิด แล้วเอาเท้ากระทืบเท้าผมซะเจ็บ
"ภรรยาหรอ"เสี่ยโจ กับลูกชายอุทานพร้อมกัน
"แฟนผม เอง"ผมยิ้มซินถองท้องทันทีจนผมจุก
"แปลกจังเลยนะครับคุณไนท์ ว่าเเต่พ่อคุณรู้หรือเปล่าว่าคบกับเอ่อ...."เสี่ยโจเหมือนจะพูดสื่อความหมาย
"เสี่ย เสี่ยรู้ไหมว่าตอนนี้พ่อผม ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรในตัวผมอีกต่อไปแล้ว มันไม่จำเป็นที่ผมจะต้องบอกใคร"ผมยิ้ม เสี่ยโจทำหน้าไม่ดีนัก
"ผมว่า เราสั่งอะไรทานดีไหม ผมหิวจนตาลายเเล้วเนี่ยข้าวเช้ายังไม่ได้กินเลย"ไอ้ต้นบ่นเเล้วลูบท้องตัวเอง
"เออจริงสิ เฮียนี่เเย่จริงๆคุยกันตั้งนาน ไม่หาอะไรมาเสริฟให้เเขก ใครก็ได้เอาเมนูพิเศษมาเสริฟให้เเขกซิ"
"ป๊าหมดเรื่องเเล้ว อั๊วไปก่อนนะ"ไอ้โปทำท่าจะลุกหนีเเต่เสี่ยโจรั้งไว้
"จะรีบไปไหนมาคุยๆกันก่อน"ไอ้โปทำหน้างอเเล้วกลับมานั่งที่เดิม ผมหันไปมองซินที่ตอนนี้หน้าดูไม่พอใจอย่างเเรง
"เป็นอะไรครับ"ผมถามซินเหล่มองเเล้วหันหนี
"เปล่าเเค่โกรธใครบางคนที่ชอบทำอะไรไม่บอกกัน"ซินพูดน้ำเสียงไม่พอใจเต็มที่
"เเค่มาเคลียร์กัน ไอ้ต้นน่าจะพูดให้ฟังเเล้วนี่"ผมเหล่ไปทางไอ้ต้น ซินหันมามองผม
"แต่ผมอยากรู้จากพี่ อย่างน้อยก็น่าจะบอกกันบ้างว่ามาทำอะไร"
"พี่ขอโทษ เเล้วเเก้มหายเเล้วหรอถึงกล้าออกมา"ผมจับเเก้มซินเเล้วลูบเบาๆ
"หายเเล้ว พี่หยุดทำเหอะคนอื่นเขามอง"ซินจับมือผมเเล้วก้มหน้างุด ผมหันไปมองทุกคนที่กำลังจับจ้องพวกผมเป็นตาเดียวกัน
"มองอะไรกันครับ ทานสิครับ"ผมผายมือเหมือนเป็นเจ้าภาพ ทุกคนพอรู้ตัวจึงหันไปมองทางอื่นเเบบไม่รู้ไมชี้เหมือนไม่เห็นอะไร
...................................
ผมกลับไปที่โรงพยาบาลพร้อมๆกับซินหลังจากคุยธุระเสร็จ ซินนั่งเงียบมาตลอดทางโดยที่ไม่คุยกับผมจนผมใจหายคิดว่าซินคงจะโกรธพอถึงโรงพยาบาลผมเลยต้องคุยกับซินให้หายกังวล
"เป็นอะไรครับ หืม"ผมถามเเละกุมมือ
"เปล่า"ซินตอบเสียงเรียบ
"ก็พี่เห็น ดูซินทำหน้าสิ"ผมยื่นหน้าเข้าไปมองซินหันมามองเเล้วผลักผม
"พี่อย่าเข้าใกล้สิเดี๋ยวใครเขาก็เห็น"ซินทำเสียงเคืองๆผมยิ้ม เเล้วขโมยจูบทันทีที่ซินเผลอ
"อี้ อื้อ"เสียงอู้อี้ในลำคอ ซินทุบไหล่เพื่อให้ผมผละออก เเต่การกระทำแบบนี้มันยิ่งดูเหมือนจะเชิญชวน ซินหลับตาเเน่นเเละทำท่าขัดขัดเเต่ปากกลับตอบสนองผมเต็มที่ ผมแกล้งจูบไม่ปล่อยจนกว่าจะเลิกขัดขืน ดูเหมือนซินจะรู้เลยหยุดทำเเละปล่อยเลยตามเลย เเต่เลยตามเลยมันยิ่งทำให้ผมได้ใจเเละไม่อยากผละจากปากอวบอิ่มได้รูปของซินเลย
"อา ฮ่า"ซินหอบฮักทันที่ผมผละจูบ
"พี่ไนท์เล่นอะไรของพี่เนี่ย"ซินหน้าาเเดงว่าผม ผมหัวเราะเเล้วลงจากรถเเละไปเปิดประตูให้ซิน
"ก็คนมันน่ารักจนห้ามใจไว้ไม่อยู่นี่ ให้พี่ทำไงละ"ผมกระซิบข้างหูเเละยิ้มกริ่ม ซินหน้าเเดงมองผมเหวอก่อนจะชกเข้าท้องน้อยเต็มๆ มันถึงกับจุกจนผมต้องเอามือกุมไว้
"สมน้ำหน้า นี่สำหรับคนเอาเเต่ใจ"ซินพูดเสร็จก็ลงจากรถเเล้วรีบเดินหนีผมทันที นี่สินะคู่ชีวิตมันต้องมีหวานอมเปรี้ยวกันบ้างมันถึงจะมีความสุข ผมหัวเราะให้กับซินที่ทำอะไรเเก้เขินซินหยุดอยู่หน้าลิฟเเล้วหันมามองผม
"พี่ ทำไมชักช้านักละ ขาก็ยาวกว่าผมอีกนะ"ซินจีบปากบ่น
"ถ้าไม่อยากให้พี่ช้าทำไมไม่จูงมือพี่เดินล่ะ"ผมพูดทันทีที่ถึงตัวซินทำหน้าเเหย
"เป็นเด็กหกขวบเหมือนน้องดรีมหรอไง ไม่เอาด้วยหรอก"ซินกอดอกพูด ผมยิ้มเเละจับเเขนซินให้คลายก่อนจะเลื่อนไปจับมือ
"แต่พี่อยากเป็น"พอลิฟเปิดผมรีบลากซินเข้าลิฟทันที ซินไม่ขัดขืนเเต่ไม่กล้ามองหน้าผม ผมอยากให้ซินเลิกขัดเขินกับผมเเบบนี้เสียที เพราะผมเองก็อยากให้ใครๆรู้ว่าเราคบกันโดยที่ไม่ต้องมาคอยกังวลว่าใครจะเห็น ใครจะมอง หรือว่าเอาไปนินทาลับหลัง เพราะผมเองก็ไม่เเคร์อยู่เเล้ว.............
.....................
พอมาถึงห้องน้องดรีม ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ผมก็เจอคนที่ไม่ค่อยจะพึงประสงค์เท่าไรนัก กำลังนั่งคุยกับหลิงเเละน้องดรีมถึงเเม้ว่ามันจะโผล่มากวนประสาทตลอดหลายวันที่ผ่านมายังไงผมก็ไม่ชอบมันอยู่ดี ผมกระชับมือซินเเน่น
"อ้าวคุณไนท์ น้องซิน! ไม่เจอหลายวันพี่โอมละคิดถึ้งคิดถึง"ไอ้โอมทำเสียงได้ดัจริตจนผมหมั่นใส้
"คุณโอมอยู่ที่นี่ได้ไงครับ"น้องซินทำเสียงเเปลกใจเเละสะบัดมือผมหลุดทันที
"มาเยี่ยมน้องดรีม ใช่ไหมน้องดรีม"มันหันไปถามน้องดรีมที่กำลังวาดรูปอยู่
"พี่ซินขาดูสิคะน้องดรีมวาดภาพเก่งขึ้นไหม"น้องดรีมยื่นกระดาษที่น้องดรีมวาดภาพเเล้ว ให้ซินดูซินยิ้มอ่อนโยนเเละรับมาดู
"เก่งมากเลยน้องดรีม"ซินยีหัวน้องดรีมเล็กน้อย ผมเข้าไปและลากหลิงออกมาคุย
"แกชวนมันมาอีกเเล้วหรอ"ผมถามหลิง
"เปล่าเขามาเอง"หลิงเถียง ผมเเยกเขี้ยวใส่
"ไหนเเกบอกไม่ถูกกับมันเเล้วไหงมันมาคุยกับเเกแบบสนิทออกนอกหน้าเเบบนี้ห๊ะ"เจ้าหลิงทำคิ้วย่น
"ก็เขาอ้างว่ามาหาน้องดรีมให้ทำไงล่ะทำไมพี่ไม่ไล่เขาเอง โธ่ใช้เเต่น้องชิ๊"พูดเสร็จมันก็เดินหนีออกจากห้องไปเฉย ผมหันไปมองทั้งสองคนที่คุยกันเเละหัวเราะจนรู้สึกหมั่นใส้เเละเเทรกตัวกลางทั้งสองให้ออกห่างทันที ทั้งคู่มองผมแบบแปลกใจ
"เป็นอะไรพี่ไนท์ทำหน้าแปลกๆ"ซินมองผมเเละว่าผมทันที ทีเมื่อกี้ละทำหน้างอใส่ผมทีมาเจอไอ้โอมละทำหน้าะรื่นเชียว
"ก็อยากคุยด้วย"ผมพูดเสียงเข้มเเละกอดอกมองน้องดรีมที่กำลังมองผมตาปริบๆ
"แหมอิจฉาคนเขาเลิฟๆกันอะดิ่คุณ โธ่ๆๆไม่ต้องมาทำเนียนหรอก"ผมเหล่ไปไอ้คนปากหมาข้างๆที่มันดูจะลั้นลาเหลือเกิน
"ทำไม คนรักเขาหึงมันหนักหัวมึงหรอ รู้ซะบ้างนะของใคร"ผมพูดเเบบโมโหไอ้ท่าทางกวนประสาทของหมอนี่
"พี่ไนท์พูดไม่เพราะเลยต่อหน้าน้องดรีมนะ"ซินดุผมอีก
"น้องดรีมชินละค่ะพี่ซิน"โอ้น้องดรีมเหมือนจะเข้าข้างพ่อเลยนะลูก
"ไม่ได้นะน้องดรีมเดี๋ยวจะติดเป็นนิสัย"
"คิคิ"ผมรู้สึกว่าเกลียดขี้หน้าไอ้โอมอย่างเเรง
"กวนหรอ เดี๋ยวพ่อไม่ให้มาเยี่ยมน้องเลยนิ่"ผมขู่
"ผมเปล่ากวนนะ เเล้วคุณมิสิทธิ์อะไรไม่ให้ผมมา"ไอ้โอมแบะปากพูดจายียวนกวนประสาท
"ก็ทำได้ละกัน ยิ่งทำให้คนที่นายกำลังจีบเลิกยุ่งกับนายเนี่ยมันง่ายมากๆ"ไอ้โอมหุบปากทันทีเเละเดินไปนั่งโซฟาอ่านหนังสือพิมพ์ทันที ผมหัวเราะอย่างมีชัย
"โอ๊ย"รู้สึกเหมือนมีมดกัดที่เเขนเเต่พอหันไปมองกลับเป็นซินที่หยิกเเล้วเเยกเขี้ยวใส่ผม
"พี่ไนท์ ทำไมชอบทำตัวเหมือนเด็กเเบบนี้ สู้น้องดรีมก็ไม่ได้ยังเรียบร้อยกว่าอีกเนาะน้องดรีมเนาะ"
"ช่าย พ่ออ่ะดื้อ ดื้อกว่าน้องดรีมอีกค่ะใครว่าเเล้วไม่ยอมเชื่อฟัง"สองคนนี้รุมผมใหญ่
"คิคิ อุ๊บ"ไอ้โอมยังไม่เลิกหัวเราะเยาะผม
"ว่าพ่อเเบบนี้ได้ไงน้องดรีมนี่พ่อน้องดรีมนะ"น้องดรีมทำหน้าไมรู้ไม่ชี้เเล้วยิ้มจนเห็นฟัน
"ก็มันจริงไหมล่ะพี่ พี่อ่ะชอบทำอะไรเเบบเด็กๆไม่คิดหน้าคิดหลัง"ผมหัวเราะหึหึ เเล้วมองซินนิ่ง
"ใครกันเเน่ไอ้ตัวยุ่ง ว่าเขาเข้าตัวเองเต็ม"ผมดีดเข้าหน้าฝากอย่างหมั่นใส้
"โอ๊ย! เจ็บนะดูสิน้องดรีมพ่อน้องดรีมทำร้ายพี่ซิน"ซินทำปากเบะเเล้วอ้อนน้องดรีม
"พ่อใจร้าย ทำร้ายพี่ซินได้ไง"
"เออดี รุมกันเข้าไป" ผมส่ายหัว
"ใครเเกล้งใครก่อนละ"ซินทำหน้าเหมือนว่าเอาชนะผมได้
"เฮ้อ"ผมถอนหายใจ มองทั้งสองคนไปมาก่อนจะเดินไปนั่งโซฟาตัวเดียวกันกับไอ้โอมเเล้วเอาหนังสือพิมพ์มาอ่านตาม เถียงยังไงก็คงไม่ชนะละทีนี้เล่นเข้าพวกกันเเบบนี้ก็เเย่เลยสิโดนลุมตลอด
"นี่แหละโทษของการกลัวเมีย"ไอ้โอมกระซิบใส่เเล้วหันกลับไปอมกลัวเราะ
ฮึ่มฝากไว้ก่อนเหอะ!!!
.........................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 390455 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก