บทบาทที่18
พี่ไนท์ พี่ไนท์อย่าทำหน้าเเบบนั้นได้ไหม ไอ้หน้าที่อยากจะกินผมซะขนาดนั้น........................
มือที่ค่อยๆลูบไล้จนทำให้หน้าท้องรู้สึกเย็นวาบจนขนลุก มือพี่ไนท์ค่อยๆลูบไปมา ดวงตาที่คอยจับจ้องผมว่าตอนนี้ทำหน้าเเบบไหนมันช่างน่าอายสุดๆ พี่ไนท์ยิ้มเเละค่อยๆก้มหน้ามาประกบจูบที่ปาก แต่มือยังวนเวียนอยู่ที่หน้าท้อง ความรู้สึกเจ็บทุกๆครั้งที่พี่ไนท์หนักมือเเละผ่อน ทำแบบนี้จนรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยเเต่ปากก็ยังจูบผมอยู่เเบบนี้ทำให้ผมไม่กล้ามองหน้าพี่ไนท์เลยแม้เเต่น้อย ทำได้เเค่หลับตาเเน่เเละรอคอยว่าเมื่อไรมันจะเสร็จ
"หึ หึ" พี่ไนท์ผละจูบเเล้วหัวเราะเบาๆ จูบลงบนเเก้มที่มันยังเจ็บจนผมสะดุ้งลืมตามองแบบเคืองๆ
"เสร็จเเล้ว"พี่ไนท์ยิ้มเเละผละจากตัวผมเเล้วเดินเข้าห้องน้ำไปล้างมือ ปล่อยให้ผมที่นอนเอ๋อ เเละหน้าเเดง เข้าใจเเกล้งนะเเต่มันก็รู้สึกดีอ่ะผมนอนเอามือปิดหน้าเเละพลิกตัวตะเเคงข้างเพื่อที่จะนอน
"เดี๋ยว ทานขนมปังเเล้วก็ทานยาก่อนจะรีบนอนทำไม"พี่ไนท์ทำเสียงดุใส่ ผมทำปากย่นเเบบไม่พอใจ
"ดูทำหน้าสิ ลุกมาเดี๋ยวนี้"พี่ไนท์ทำดุ ผมเลยต้องลุกอย่างทุลักทุเล
"ก็ผมไม่หิว ทานเเล้วเดี๋ยวก็จุก"ผมพูดพร้อมรับขนมปังมา
"ไม่หิวก็ต้องทาน อย่าบ่น"ผมมองหน้าพี่ไนท์ที่ตอนนี้รู้สึกจะทำตัวเป็นพ่อผมอีกคน แต่ก็ฝืนทานจนหมด เเละรับยาพี่ไนท์มาทานก่อนจะล้มตัวลงนอน
"อ๊ะ"ผมตกใจที่จู่ๆพี่ไนท์ก็เอาเเขนพาดมาที่ตัวผมเเละกระชับผมให้ไปอยู่ในอ้อมกอดพี่ไนท์
"พี่ขอนอนกอดหน่อย อยากนอนกอดซินเเบบนี้มานานเเล้ว"พี่ไนท์กระซิบบอกจนผมตัวเเข็งไม่กล้าขยับอีก
"ถึงขนาดต้องนอนเกร็งเลยหรอ หึ"พี่ไนท์หัวเราะเเล้วจับไหล่ผมให้นอนหันมามองหน้าพี่ไนท์ พี่ไนท์ยิ้มแล้วจูบหน้าฝากผมเบาๆ
"ราตรีสวัสดิ์"พี่ไนท์ยิ้มเเล้วหลับตา
"พี่ไนท์"ผมเรียกเบาๆ พี่ไนท์ลืมตาขึ้นมอง
"หืม"
"ปิดไฟได้ไหมผมนอนไม่หลับ"พี่ไนท์หัวเราะเเล้วลุกไปปิดไฟจากนั้นก็กลับมานอนเเบบเดิมคือกอดผมเเละเอาจมูกมาหายใจรดหัวผม ผมได้เเค่นอนเกร็งเเต่พอไม่นานผมก็เผลอหลับตามพี่ไนท์ไป
....................
เช้ามาอีกวันผมรู้สึกว่าตัวเองจะระบมไปหมดทั้งตัว พอลืมตาตื่นขึ้นมาพี่ไนท์ก็ไม่อยู่เเล้ว ผมค่อยๆลุกเเล้วเข้าห้องน้ำเเบบทุลักทุเล พอมองกระจกเห็นหน้าตัวเองก็ถึงกับช๊อคคาที่
"หน้าเราหรอวะเนี่ย"ผมมองหน้าตาละห้อย ตอนนี้มันทั้งเขียวเเละช้ำ มิน่านอนเจ็บทั้งคืนขนาดทานยาเเล้วมันยังไม่ช่วยอะไร ผิวของผมที่มันขาวอยู่เเล้วทำให้มันชัดจนดูน่ากลัว
"โอ้โห"ผมมองท้องตัวเองเเล้วก็ใจหายเมื่อมันไม่ต่างอะไรกับหน้าของตัวเองเลยเเม้เเต่น้อย รู้สึกระบมอย่างเเรง ผมรีบอาบน้ำเเละออกมาทายาข้างนอกทันทีเพราะมันรู้สึกปวดจนทนไม่ไหว
"ทำอะไรน่ะ"พี่ไนท์ที่เปิดประตู้เข้ามาเลิกคิ้วถาม ในมือถือถุงหลายถุงเเล้วเดินเข้ามา
"ทายา ปวดมากเลย"ผมบอกคิ้วขมวดเพราะว่ามันปวดจริงๆ
"ปวดมากเลยหรอ เดี๋ยวทายาเสร็จทานข้าวทานยาแก้ปวด"พี่ไนท์ทำสีหน้ากังวลเเล้วรีบเอาของเข้าครัว ผมได้เเต่นั่งรอจับท้องตัวเอง
"พี่ไนท์ยืมโทรศัพท์หน่อยครับ"ผมขอพี่ไนท์หลังจากทานข้าวเสร็จเเละนั่งพักท้อง พี่ไนท์พยักหน้าเเล้วหยิบโทรศัพท์มาให้เเละนั่งลงข้างๆ
ผมนั่งทบทวนเบอร์บริษัทที่มันจำไม่ค่อยจะได้เเต่ก็ลองดูว่ามันใช่หรือเปล่าก่อนจะโทรออกเเละลุ้นว่าใครจะรับ
"สวัสดีครับบริษัท......ครับ"ผมโล่งใจทันทีที่พี่ออมสินเป็นคนรับเเละไม่ได้โทรผิด
"พี่ออมวันนี้ซินหยุดนะ ถ้าใครมาหาบอกว่าซินลาพักร้อน"
"อ้าวหยุดหรอ เเล้วไอ้คุณเสกละน้องซินวันนี้มันก็ไม่มาเนี่ย จะให้พี่รับหน้าลูกค้าว่าไงอ่ะ งานโฆษาของคุณโอมยังไม่ถึงไหนเลยเนี่ยลูกน้องมานั่งรอมันหน้าสลอนเเล้วเนี่ย" พี่ออมสินบ่นใส่
"มันไม่มาหรอไอ้เสกอ่ะ พี่ออม"
"อือ ไม่มาไม่รู้เเอบไปนอนกกเด็กที่ไหนหรือเปล่าทิ้งการทิ้งงาน ไม่มีใครอยู่บริษัทเลย ถ้าพี่ไปเปิดกล้องเองแล้วใครจะดู"ผมเงียบ
"พี่ออม เดี๋ยวซินโทรไปบอกทรายให้ส่งลูกน้องเขามาช่วยดีกว่า พี่ไม่ต้องไปเองหรอก"
"เอางั้นหรอ"
"อืมๆ ไว้ใจได้คนกันเองนะ"ผมคุยกับพี่ออมเเละตกลงว่าจะเอายังไงเรื่องหาคนเเทนไอ้เสก เพราะมันคุมลูกน้องผมอีกสี่คนเเล้วถ้ามันไม่อยู่เเบบนี้งานก็คงไม่เดินหน้าซักที
"ทำไมหรอ"พี่ไนท์ถามหลังจากที่ผมคุยเสร็จ
"ไอ้เสกมันไม่ได้เข้าบริษัทอ่ะพี่ เมื่อคืนไม่รู้เป็นไงกันบ้าง โทรศัพท์ซินก็ลืมไว้ในรถอีกแบตก็หมดห่วงไอ้เก่งเหมือนกันว่าจะตายไหม" พี่ไนท์เอาเเขนมาโอบผมเเล้วเอนตัวผมให้ชิดพี่ไนท์
"เพื่อนซินไม่เป็นอะไรหรอกเมื่อเช้าพี่โทรไปถามคนของพี่เเล้ว ก็เเค่เจ็บยิ่งกว่าซินนิดหน่อย"ผมมองหน้าพี่ไนท์
"พี่รู้ได้ไง"
"ก็................"พี่ไนท์กลอกตาไปมา
"พี่ไนท์ แล้วพี่ไนท์พกปืนด้วยหรอ พี่ไม่กลัวตำรวจบ้างหรอ"พี่ไนท์ยิ้มให้เเล้วจุ๊บเบาๆ
"คนอย่างพี่ต้องกลัวใครด้วยหรอ" ผมเบะปากให้กับคนขี้โม้อย่างพี่ไนท์ พี่ไนท์หัวเราะ เเล้วเอามือมาลูบเเก้มเบาๆ
"ดูสิช้ำหมดเลย"พี่ไนท์ลูบทำสีหน้าเหมือนสงสารผม น้ำเสียงดูอ่อนโยน
"ไม่ถึงกับตายหรอกน่าพี่ไนท์"พี่ไนท์ชะงักมือ เเล้วทำตาดุใส่ จนผมหวั่นใจว่าพูดอะไรผิดหว่า
"นี่แหละ คือสิ่งที่พี่กลัว"
.....................
วันนี้ทั้งวันผมแทบจะไม่ได้ออกไปไหน วันๆอยู่เเต่ในห้องพี่ไนท์เเละไม่กล้ากลับบ้าน เพราะถ้ากลับบ้านกลัวว่าเเม่เห็นเเล้วจะโวยวายอีกเเน่ๆ ทั้งวันผมเลยทำได้เเค่กินเเละนอน ส่วนพี่ไนท์ช่วงบ่ายก็ออกไปหาน้องดรีมเเละไปตามเอารถของผมมาซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้มันอยู่ไหน ผมเลยต้องนอนเเก่วอยู่คนเดียวในห้องตอนนี้ รู้สึกเบื่อๆ พอช่วงเย็นสายๆ เลยลงไปหาอะไรทานเองเพราะรอพี่ไนท์ที่กลับมาช้าไม่ไหว ผมซื้อกับข้าวถุงและข้าวที่อยู่ใกล้ๆคอนโด เผื่อพี่ไนท์จะกลับมาทาน พอกลับมาถึงบนห้องผมก็เเทบช๊อคเพราะห้องกระจุยกระจายเต็มไปหมด
"พี่ไนท์ ทำอะไรอ่ะ"ผมถามเหวอๆ พี่ไนท์ทำหน้าตาได้ดุมาก พอผมพูดพี่ไนท์หันมามองเเววตาคู่หนึ่งสั่นไหวเเล้ววิ่งมากอดผมทันที
"ไม่เป็นอะไรใช่ไหม"พี่ไนท์ถามแบบร้อนรน
"นี่มันอะไรกันน่ะพี่ไนท์ ซินลงไปเเปปเดียวเองนะ"ผมพูดพร้อมมองไปรอบๆห้อง
"ไอ้พวกนั้น หึ่ม มันอยากลองของกับพี่" พี่ไนท์ทำหน้าเครียดเเต่ผมยังงงว่าพี่ไนท์หมายความว่าไง
"เดี๋ยวพี่จะพาซินไปอยู่กับไอ้ต้นนะ" ผมใจฝ่อขึ้นมาทันที คิ้วขมวดติดกันว่าทำไม
"ทำไมอ่ะ"ผมถามแบบอยากรู้ พี่ไนท์ไม่ตอบ เเต่รีบหยิบเป้ให้ผมทันที
"ทรายให้เอามาให้ ปะไปบ้านไอ้ต้นเถอะ เดี๋ยวที่นี่พี่จะให้แม่บ้านจัดการ"ผมพยักหน้า พี่ไนท์จับมือผมและจูงผมให้เดินตาม ผมยังรู้สึกสงสัยไม่หาย ว่าทำไมห้องถึงได้รกเเบบนั้น
พี่ไนท์พาผมมาที่บ้านพี่ต้น เป็นครั้งเเรกที่ผมได้มาที่นี่ ถึงเเม้จะรู้จักพี่ต้นเพราะว่าเป็นเเฟนทรายก็จริงเเต่ไม่รู้เลยว่าพี่ต้นทำงานอะไร เเละบ้านอยู่ที่ไหน บ้านหลังใหญ่แนวคลาสสิคที่ใหญ่อลังการงานสร้าง ผมอยากรู้จริงๆว่าบ้านหลังนี้อยู่กันกี่คนกัน ผมกับพี่ไนท์ลงจากรถเเละตรงเข้าบ้าน พี่ต้นรีบเดินออกมารับพวกผมทันที
"สวัสดีครับน้องซิน"พี่ต้นทักทายเเละยิ้มให้ผมจนตาหยี
"ครับ"ผมตอบเสียงเรียบ เเละไม่ค่อยจะเริ่มชอบพี่ต้นตั้งเเต่มีเรื่องเเล้ว
"ฝากซินด้วยนะ"พี่ไนท์บอกพี่ต้น แล้วทำไมต้องฝากอ่ะ
"ไม่ต้องฝากกูก็ต้องดูเเลอยู่เเล้วล่ะไอ้ไนท์"พี่ต้นทำหน้าเหมือนเเหย่เเละหันกลับมามองผม
"เข้าบ้านเถอะน้องซิน จะได้ทานข้าวกันเเล้วถืออะไรที่มือน่ะ"พี่ต้นมองมาที่มือผมที่ตอนนี้กำลังหิ้วกับข้าวมื้อเย็น
"ก็กะว่าจะซื้อข้าวมาทานน่ะครับ" หันไปมองพี่ไนท์ พี่ไนท์ดึงของที่มือผมเเล้วยื่นให้เจ้าบ้าน
"ฝากด้วยนะ"พี่ต้นเลิกคิ้ว เเล้วยักไหล่เเต่ก็รับของมาเเล้วเดินเข้าบ้าน
บ้านหลังนี้กว้างและตกเเต่งของน้อยชิ้น เเต่ทำให้ดูโล่งเเละสบายตา ผมกับพี่ไนท์เดินเข้ามานั่งที่ห้องรับเเขก ส่วนพี่ต้นเดินไปสั่งคนใช้ให้เตรียมห้อง
"พี่ไนท์จะนอนกับผมที่นี่ไหม"ผมถามพี่ไนท์ที่ยังนั่งเงียบเหมือนใช้ความคิด พี่ไนท์หันมามองผมเเล้วยิ้มแบบอ่อนโยน
"พี่................คงนอนไม่ได้นะเพราะต้องไปเฝ้าน้องดรีม อาทิตย์นี้หลิงมันเข้ากะเช้าไม่อยากรบกวนมัน"พี่ไนท์พูดพร้อมลูบเเก้มผมไปมา
"งั้นซินไปเฝ้าด้วย ซินไม่อยากอยู่นี่คนเดียว"ผมอ้อน พี่ไนท์ยิ้มอีกครั้งเเล้วจูบที่หน้าฝาก
"ตอนนี้................เหตุการณ์มันไม่ปกตินะซิน ตอนที่พี่ขึ้นไปบนคอนโดพี่นึกว่าซินถูกจับไปซะอีก" ผมงงเล็กน้อยว่าทำไมพี่ไนท์ถึงคิดแบบนี้ มันคงจะเกี่ยวกับห้องที่เละเเบบนั้นเเน่ๆ
"ทำไมพี่ถึงคิดเเบบนั้นละ เเล้วที่ห้องมันเกิดอะไรขึ้น"ผมอยากรู้จริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น พี่ไนท์ถอนหายใจเเล้วกอดผมเเนบอก
"เพื่อนเเฟนยุ้ยเพื่อนซิน หนึ่งในนั้นพ่อมันเป็นเจ้าพ่อน่ะเป็นพวกนายหน้าเงินทุนเถื่อน มันคิดจะเล่นงานพี่ที่ไปทำลูกมันขายหน้า"พี่ไนท์พูดเสียงสั่นๆ
"มันเลยกะจะมาเล่นงานพี่ ดีที่ซินไม่อยู่ในห้องตอนนั้น"
"แล้วพี่รู้ได้ไงว่าเป็นพวกนั้น"ผมเงยหน้ามองพี่ไนท์อย่างใคร่รู้
"คิดหรอ ว่าพี่จะปล่อยให้ซินอยู่คนเดียว"พี่ไนท์ยิ้ม ผมก้มหน้าเเนบอก
"คิดสิ คิดมากด้วย รู้ไหมว่าซินเหงาเวลาที่พี่ไม่อยู่"ผมพูดเสียงเบาพี่ไนท์หัวเราะเเล้วเชยค้างผมเพื่อมอบจูบให้
"อะแฮ่ม"ผมถึงกับสะดุ้งเเละรีบผละพี่ไนท์ออก
"อายเจ้าของบ้านหน่อยเหอะมึงไอ้ไนท์ เดี๋ยวคนใช้กูจะเอาไปนินทากัน"พี่ต้นพูดเหมือนกึ่งล้อเลียน
"เรื่องของมันสิ"พี่ไนท์พูดหน้าตาย ส่วนผมได้เเต่ก้มหน้าด้วยความอาย
"ห้องเตรียมเสร็จเเล้ว เเล้วก็ไปทานข้าวกันนะครับน้องซิน"พี่ต้นยิ้มหวานให้ผม
"แล้วมึงไม่คิดจะชวนกูหน่อยหรอ"พี่ไนท์ถาม
"เรื่องของมึง"พี่ต้นพูดเเบบกวนๆเเล้วเดินหนี พี่ไนท์ทำหน้าหมั่นไส้เเล้วจูงผมเดินตาม
..................................
คืนนี้ผมต้องนอนเหงาอยู่คนเดียวอีกเเล้ว พี่ไนท์ลาผมตอนสองทุ่มกว่าๆ ผมได้เเต่นอนกลิ้งไปมาบนที่นอน มีเพียงโทรศัพท์ที่ตอนนี้พี่ไนท์เอาไปชาร์ตแบตให้เรียบร้อย เลยทำได้เเค่เล่นเก่มเเก้เซ็งเพื่อรอให้ตัวเองง่วงเท่านั้น เล่นๆไปมันก็เบื่ออีกผมเลยโทรหาเพื่อนๆเเละถามว่าพวกมันเป็นอย่างไรบ้าง
"ไอ้เก่งงงงงงงงงงงงงงงง...เป็นไงบ้างวะ"ผมยานคางคุยกับมันทันที
"เดี้ยง.................... เจ็บว่ะ"มันพูดเสียงเรียบ
"แล้วใครหามมึงส่งโรงพยาบาล"ผมถามแบบเป็นห่วง
"ก็จะมีใครอีกล่ะ ก็พวกไอ้บิวนี่แหละ..............กูขอโทษนะซิน กูจะโทรขอโทษมึงเเต่กูติดต่อมึงไม่ได้"ไอ้เก่งทำเสียงอ่อยขึ้นมา
"เออ ไม่เป็นไรเพื่อนกัน ว่าแต่ไอ้ยุ้ยเป็นไงบ้างวะ"ไอ้เก่งเงียบไปซักพัก
"มันมาหากู มันร้องไห้ขอโทษกูใหญ่เลยว่ะ มันบอกด้วยว่ามันเลิกกับไอ้เหี้ยนั่นจริงๆละ"
"อืมก็ดีเเล้วนี่" ถึงไอ้ยุ้ยมันจะคบกับไอ้นั่นต่อ ผมว่ามันคงไม่มีความสุขแน่ๆ
"แล้วมึงละซินเจ็บตรงไหนบ้างวะ"ผมยิ้ม
"สาหัสเลยมึง มึงรู้ไหมกูหยอดน้ำข้าวต้มเลยเนี่ย"ผมแกล้งเเหย่มัน
"จริงหรอวะ มิน่ากูโทรไปหาไอ้เสกมันบอกว่ามันโทรไปบริษัท เห็นเขาบอกว่ามึงไม่ได้ไปทำงาน เป็นขนาดนี้เลยหรอวะ"ไอ้เก่งทำเสียงกังวล
"เออ สำนึกซะว่าใครเป็นคนต้นเหตุ หึหึหึหึ" ผมหัวเราะกวนประสาทใส่หูมัน
"สาด ซินกูห่วงมึงจริงๆนะ กูขอโทษ"ไอ้เก่งทำเสียงจริงจัง ผมหัวเราะใส่มันทันที
"เออๆ กูรู้เเล้ว"
"เชี่ยซินหลอกกู ไม่คุยกับมึงละจะนอน"มันพูดงอลๆเเล้ววางสายใส่ผมเฉยผมส่ายหัวเเล้วถอนหายใจโล่งอกว่ามันไม่เป็นอะไรมากนัก
ผมกดโทรศัพท์อีกครั้ง เพื่อที่จะโทรหาพี่ไนท์ว่าขับรถไปถึงโรงพยาบาลหรือยัง แต่โทรอยู่นานพี่ไนท์ก็ไม่รับสายผมเลยวางโทรศัพท์เเละเตรียมเข้านอน ซักพักผ่านไปนานเหมือนกันจนผมเคลิ้มจะหลับเพราะเพลียยา เเละรู้สึกเหนื่อยๆเเต่ก็ต้องมาสะดุ้งกับเสียงโทรศัพท์ที่ดัง ผมหยิบมาดูว่าใครโทรมา ปรากฎว่าเป็นพี่ไนท์จนผมยิ้ม
"ฮาลโหล"ผมพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"โทรหาพี่หรอ"
"อืม พี่ถึงหรือยัง"
"ถึงเเล้ว นอนแล้วหรอเสียงงัวเงียจัง"
"ครับนอนเเล้ว"
"พี่โทรมาปลุกใช่ไหม"
"เปล่า"
"ก็เสียงมันบอกอยู่ว่า ซินง่วง"
"ก็ผมรอพี่ไนท์ไง"ผมยิ้ม
"หึ นอนซะดึกแล้ว"
"พี่ก็เหมือนกันนอนเถอะ"ผมยิ้มจนแก้มจะปริอยู่เเละ
"ฝันดีนะครับ รักซินคนเดียวนะ"หัวใจมันเต้นเเรงขึ้นมาซะเฉยๆทันทีที่พี่ไนท์พูดคำๆนี้
"ครับผมก็รักพี่"
ฝันดีนะครับพี่ไนท์........................
..............................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 390474 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก