บทบาท ของ ชายบรีส
"ไอ้บรีส ไอ้บรีสโว้ย!"ผมแบกร่างอันสลึมสลือ กึ่งหลับกึ่งตื่น เเต่ก็พยายามเอาสังขารของตัวเองไปเปิดประตูรับไอ้คนที่มันกำลังโหวกเหวกโวยวาย
"ไอ้ไนท์ มึง ฮ้าว"ผมอ้าปากหาวใส่ไอ้ไนท์ที่ทำหน้าเครียดตั้งเเต่เช้า
"มึงรีบไปอาบน้ำเลยเดี๋ยวไป โรงพยาบาลกับกูหน่อย"
"ทำไมวะ น้องซินเป็นอะไรหรอวะ"ผมตาสว่างขึ้นมาทันที
"เมื่อเช้าหมอบอกว่าออกจากห้องไอซียูเเล้ว มึงรีบๆหน่อยได้ไหมวะไอ้นี่ลีลา" ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีที่รู้ว่าซินออกมาเเล้ว ความเร็วยิ่งกว่าการวิ่งผ่านน้ำโดยปกติ เเละรีบเเต่งตัวเเบบลวกๆตามไอ้ไนท์ไปที่รถ
"มึงไม่บอกไอ้ต้นหน่อยหรอ"ผมถามมันอีกทีเผื่อมันอยากจะรอสองคนนั้น
"กูโทรไปบอกเเล้ว เดี๋ยวเจอกันที่โรงพยาบาล"ไอ้ไนท์พูดเสร็จก็ออกตัวรถ จนผมหงายหลัง
"เชี่ยมึงอย่าซิ่งมากกูเสียว"เบลก็ยังไม่ได้คาดเลย จากที่กลัวน้องซินว่าจะเป็นอะไร ตอนนี้ผมว่าผมห่วงตัวเอง ว่าจะตายก่อนวัยอันควรซะมากกว่า
ผมเเทบอยากจะจูบพื้นของโรงพยาบาลทันทีที่มาถึง ขอบคุณพระเจ้าที่ยังไม่ให้ผมตาย ทันทีที่ลงจากรถ ไอ้ไนท์มันก็ลากคอผมเเทบหายใจไม่ออก
"ไอ้ไนท์ มึงเบาๆหน่อยเหอะกูจะตายเเล้วเนี่ย"บอกมันให้เบาๆมือมันหน่อย ไม่ได้อายสายตาของพยาบาลที่มอง แต่ผมกลัวว่าผมจะได้ตายจริงๆ เกิดเป็นไอ้บรีสมีเเต่คนอยากจะกลั่นเเกล้ง ทำไมมันช่างโหดร้ายเช่นนี้ (T^T)
"ก็มึงอืดอาดยืดยาดอยู่ได้"มันหันมาด่าผมเเล้วจิ้มกดลิฟท์
"ไอ้ไนท์คร้าบกูรู้ว่ามึงห่วงน้อง แต่น้องมันคงไม่หนีหายไปไหนหรอกคร้าบ"ไอ้ไนท์เหล่ตามาทางผม
"นั่นเเหละที่กูกลัว มึงรู้ไหมว่าปรายมันหนีไปได้น่ะ"ผมทำตาโต
"เเล้วมึงยังเฉยอยู่อีกหรอ ตายๆๆ ตายห่าเเน่มึง"ผมอุทาน ทันทีที่ลิฟเปิดไอ้ไนท์ก็ตรงดิ่งไปที่ห้องพิเศษทันที
"กูไม่ได้อยู่เฉย กูสั่งให้คนของกูตามหาตัวมันเเล้ว ตำรวจก็หาอีกแรงตอนนี้กูต้องระวังคนของกูเเล้วล่ะ"ไอ้ไนท์หยุดเดินเเละหยุดตรงห้อง หมายเลข402
"เเล้วมันหนีไปไงวะ"
"มารยาไง ชิ๊"ไอ้ไนท์ผลักประตูเข้าไปผมเดินเข้าตามพยาบาลกำลังเช็ดตัวให้ซินอยู่
"น้องเขาอาการเป็นยังบ้าง"
"มีไข้ขึ้นนิดหน่อยเเต่อีกเดี๋ยวคุณหมอจะมาตรวจค่ะ"พยายาลยิ้มให้พวกผมจากนั้นเธอก็ออกไป ไอ้ไนท์นั่งลงข้างๆน้องซินเเล้วกุมมือไว้
"ซิน............... โล่งอก ที่นายปลอดภัย"ไอ้ไนท์จูบลงที่หลังมือเเล้วนั่งมองซินอยู่แบบนั้น
"แล้วมึงจะเอายังไงเรื่องปราย"ไอ้ไนท์เงียบ
"มึง.......... ปรายเป็นคนแบบไหนมึงก็รู้ มึงปล่อยไว้เเบบนี้ เดี๋ยวถ้าเกิดมันกลับมาเล่นมึงเล่นคนรักมึงมึงจะทำยังไงวะ"
"เรื่องนั้นกูรู้ดีอยู่เเล้ว แต่ตอนนี้กูขออยู่กับซินก่อน เดี๋ยวกูจะพาน้องดรีมไปอยู่บ้านย่า เเต่ซินยังไม่พื้นเเบบนี้กูห่วง"ไอ้ไนท์ทำหน้าไม่ดีนักผมเข้าไปเเละตบบ่ามัน
"ทุกอย่างมันต้องจบดี เชื่อสิยังไง มึงก็ยังมีพวกกู"ไอ้ไนท์พยักหน้าซักพักหมอก็เข้ามา เเละเช็คอาการ พวกผมออกมารอข้างนอกสักพัก หมอก็เรียกไอ้ไนท์ไปคุย ผมจึงนั่งรอตรงโซฟาเเละของีบซักหน่อย พาเวลาผ่านไปไม่นานทรายก็มาถึง
"ซิน ปลอดภัย เฮ้อ โล่งอก"ทรายทำท่าโล่งอก
"แล้วเมื่อไรซินจะฟื้นวะ"ไอ้ต้นถามไอ้ไนท์
"หมอบอกว่า อยู่ที่ซิน หมอก็บอกไม่ได้ว่ะว่าจะฟื้นตอนไหน"ไอ้ไนท์ได้เเต่ก้มหน้าก้มตา
"มันเกิดอะไรขึ้นคะพี่ไนท์ ทรายอยากรู้เเละต้องการที่จะรู้ด้วย"
"เพราะพี่เองนั่นเเหละ พี่ดูเเลคนของพี่ไม่ดีเอง"ผมส่ายหัวให้กับไอ้ไนท์ที่มันเอาเเต่โทษตัวเอง
"เพราะไอ้ไนท์มันเเคร์คนหลายคนมากไปอ่ะน้องทราย มันรักน้องซิน เเต่มันก็ยังให้สัญญากับมะปรางไว้ว่าจะดูเเลน้องมะปรางให้ เเต่น้องมะปรางเธอร้ายเกินจะทน ไอ้ไนท์มันเลยไล่ออกไป ทีนี้มันเเค้นมันเลยมาเล่นงานซินเเทน"ผมบอกตามความจริง เเต่ไม่หมดเพราะกลัวว่าทรายจะยิ่งเป็นกังวลหนัก
"โธ่ซิน"ทรายทำหน้าเศร้าเเล้วเข้าไปลูบหัวซิน
"เเล้วตอนนี้ปรายเป็นยังไงบ้างละไนท์"ไอ้ต้นถาม ผมกับไอ้ไนท์มองหน้ากัน
"มันหนีไปวะ"ไอ้ไนท์พูดนิ่งเเต่ สีหน้ามันบ่งบอกได้ชัดว่าร้อนใจสุดๆ
"มึงจะให้พ่อกูช่วยไหม"ไอ้ต้นพูดเสร็จเเล้วยิ้มกริ่ม
"พี่ต้นก็ เดี๋ยวพ่อก็เดือดร้อน"ทรายปรามเเต่ดูเหมือนมันจะไม่สามารถขัดความคิดของไอ้ต้นได้ มันยังยิ้ม เป็นร้อยยิ้มที่ดูเหมือนเจ้าพ่อที่ต้องการจะเก็บใครซักคน
"อืมกูต้องการให้มึงช่วยกู เเต่กูขออย่าให้รุนเเรง ขอเเค่ลากตัวมันมาก็พอ"ไอ้ต้นยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็ปลีกตัวออกจากห้องไป
"ไอ้ไนท์มึงก็รู้ว่าพ่อมันเล่นเเรง"ผมถามเพื่อความเเน่ใจ
"เออ กูรู้ว่ากูกำลังทำอะไร"
"พี่ไนท์ เเล้วเรื่องซินจะเอายังไงคะ จะให้ทรายบอกเเม่ไหม"ไอ้ไนท์มองหน้าทรายนิ่ง
"ตอนนี้ซินคงอยู่ที่นี่ไม่ได้เเล้ว ต้องกลับไปพักฟื้นที่นั่น..................คงต้องบอก"
"แต่แม่คงจะโกรธพี่ น่าดูเลย"ทรายทำหน้าคิดหนัก
"พี่ยอมให้โดนต่อว่า ดีกว่าที่จะปล่อยให้ซินตกอยู่ในที่ๆอันตราย"
ผมเข้าใจมันดี ไอ้ไนท์มันคงจะห่วงน้องซิน มันห่วงทุกๆคนที่มันรัก เเละยิ่งทุกคนมีอันตรายเพราะมัน ทำให้มันคิดหนัก เเต่หนทางที่มันจะทำก็คือทุกๆคนอยู่ห่างๆมัน
"มึงคิดดีเเล้วหรอวะไอ้ไนท์"มันพยักหน้า
"ถ้างั้น.............. ก็เตรียมหูเเฉะกันได้เลย"ทรายพูดเสร็จก็ออกไป จากนั้นไอ้ต้นก็เข้ามา
"กูบอกพ่อกูละ พ่อกูใก้มึงส่งรูปไปให้ท่านดู"ไอ้ไนท์พยักหน้า ผมรู้สึกหวั่นๆไอ้สองคนนี้ชอบกล ไอ้ไนท์มันก็ใจร้อน ไอ้ต้นก็รักเพื่อน ถึงพ่อมันจะเคยเป็นอดีตพลตำรวจ เเต่พ่อมันก็ยังมีเส้นสายที่จะทำเรื่องอะไรที่ใหญ่ๆโตๆได้โดยที่ไม่กลัวความผิดเลยเเม้เเต่น้อย
"เเม่งเอ๊ยเรื่องอาของทราย ยังไม่ทันจบมาเจอเรื่องเเบบนี้อีก กูละเซงจริงๆ" ไอ้ต้นสบถเเล้วเดินออกไป ทั้งๆที่มึงอาสาจะช่วยเขาเเต่ดั่นบ่นเนี่ยนะไอ้ต้น
"แล้วตกลงมึงจะเอาไงต่อ"ผมหันไปถามไอ้ไนท์ที่นั่งนิ่งอยู่นาน
"เดี๋ยวกูจะย้ายซินไปที่โรงพยาบาลของหลิง"
"เฮ้ยมึงจะทำได้ไงซินยังเป็นอยู่เเบบนี้"ไอ้ไนท์มันคิดหรือเปล่าวะเนี่ย
"เดี๋ยวกูปรึกษาหมอก่อน"
"แต่ที่นี่ไปกรุงเทพมันลำบากนะมึง"ไอ้ไนท์เงียบกริบ
"มึงทำอะไรคิดก่อนนะมึง รอให้ซินฟื้นก่อนเถอะ"ผมเตือนมันเเต่ดูมันนิ่งเกินเหตุ
"กูลางสังหรไม่ดีว่ะ กูกลัวว่าปรายจะจ้องเล่นงานซินอยู่"
"กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไง เเต่กูอยากให้มึงใจเย็นกว่านี้"ไอ้ไนท์ลุกขึ้นทันทีที่พูดเสร็จจากนั้นมันก็ออกข้างนอกไปเฉย ผมคงห้ามความบ้าของมันไม่ได้เเล้ว ในเมื่อมันอยากทำอะไรไม่คิด ผมก็ปล่อยมัน ในเมื่อเพื่อนคนนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะช่วยเหลือผมก็เพียงทำได้เเค่คอยดูอยู่ห่างๆก็เเล้วกัน
..................
ผมกลับมาที่บ้านไอ้ไนท์เพื่อมาดูเเลน้องดรีมอย่างที่มันขอ ดูท่าไอ้ไนท์มันจะเอาจริงเเละเเม่น้องซินก็รู้เเล้ว ปัญหาหลายอย่างคงจะตามมันมาอีกมากมาย ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่ามันจะรับมือได้ยังไง
ผมเข้าบ้านไอ้ไนท์ บ้านหลังนี้เงียบมากจนผิดปกติ ผมเดินขึ้นบ้านเพื่อไปหาน้องดรีม น้องดรีมกำลังนั่งซึมเเละมองออกไปทางหน้าต่างพอผมโผล่ให้เธอเห็นเธอก็ออกอาการทันที
"อาบรีส พี่ซินเป็นยังไงบ้างคะ ทำไมคุณน้าต้องทำกับพี่ซินด้วยทำไมน้าปรายใจร้ายจังละคะ"ผมเดินเข้าไปเเละนั่งข้างๆน้องดรีม น้องดรีมเอนพิงผม
"พี่ซินปลอดภัยเเล้วครับ แต่พี่ซินยังคงต้องพักฟื้น น้องดรีมไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ"น้องดรีมพยักหน้า
"น้องดรีมคะ อาอยากรู้ว่าซักวันหนึงพ่อของน้องดรีมเขาหาเเม่ให้ใหม่ น้องดรีมคิดว่าไง"น้องดรีมทำคิ้วย่น
"ไม่รู้สิคะดรีมยังไงก็ได้ว่าเเต่ใครจะมาเป็นแม่น้องดรีมละคะ"
"เอ่อ ตอนนี้ยังไม่มีหรอกน้องดรีมเเต่อีกไม่นานหรอก"
"อาบรีสคะ ถ้าหากว่าน้องดรีมมีเเม่แล้วพี่ซินจะยังอยู่กับดรีมอยู่ไหม แล้วถ้าเกิดเเม่คนใหม่ของดรีมไม่ชอบพี่ซินเหมือนที่น้าปรายไม่ชอบละคะ น้องดรีมไม่อยากให้พี่ซินไปไหนคะอยากให้อยู่กับดรีมไปตลอดเลย"ผมนึงอึ้งกับคำพูดของน้องดรีม
"เเล้วถ้าเกิดพี่ซินเขาจะมาเป็นเเม่น้องดรีมละ น้องดรีมรับได้ไหมที่มีแม่เป็นผู้ชาย"น้องดรีมนิ่งเเละมองผมตาปริบๆ
"เเต่พี่ซินเป็นผู้ชายนะคะ จะมาเป็นแม่ของดรีมได้ไง"มันคงเร็วไปสำหรับการทำความเข้าใจในเรื่องนี้อยู่ดีนั่นเเหละ ผมถอนหายใจก่อนจะอธิบายให้น้องดรีมเข้าใจ
"ได้สิคะ เพราะพ่อน้องดรีมรักพี่ซิน ถ้าน้องดรีมโตขึ้นน้องดรีมจะเข้าใจกว่านี้ เเต่อาก็ห่วงกลัวว่าน้องดรีมจะทุกข์ไหมเวลาที่น้องดรีมเข้าสังคมเเล้วโดนล้อว่า พ่อน้องดรีมมีเมียเป็นผู้ชาย"
"ไม่ค่ะ น้องดรีมรักพี่ซิน ถ้าพ่อรัก ดรีมก็รักสองเท่าเลย ดรีมไม่เเคร์ค่ะ ถ้าใครมาว่าดรีม ดรีมจะเตะก้นมันเลยคอยดูสิ"น้องดรีมทำท่าฮึดฮัด ผมหัวเราะกับท่าทางของน้องดรีม น้องดรีมช่างใสซื่อ ช่างพูดจริงๆ
"ว่าเเต่จริงไหมคะอา ที่ว่าพ่อกับพี่ซินรักกัน"น้องดรีมหันมาถาม
"จริงค่ะ"
"เย้ งั้นน้องดรีมก็ไม่ต้องกลัวเเล้วว่าพี่ซินจะหนีดรีมไปไหน"น้องดรีมยิ้มเห็นฟัน
"ถ้าอย่างนั้น น้องดรีมคะอามีเรื่องอะไรจะขอให้ช่วย"
"อะไรคะ"
.................................
บทบาทที่13
ผมรู้สึกถึงความหนาวเหน็บสุดขั้วหลังจากนั้นตัวเองก็รู้สึกเหมือนใครบางคนมาฉุดตัวเองขึ้นมา
"ซิน พี่รักซินนะ"พี่ไนท์กุมมือผมเเละจูบมันเบาๆ รู้สึกว่าภาพพี่ไนท์ดูเลือนลางชอบกล จนทำให้ผมอึดอัด ผมก็รักพี่ พี่ไนท์
ผมอยากจะหลุดจากตรงนี้ให้เสียพ้นๆ ผมอยากกอดพี่ ถึงจะร่ำร้องเท่าไรมันก็ไม่เป็นผลเหมือนร่างกายมันถูกพันธนาการเอาไว้จนน่าหงุดหงิด
.......................
"เเม่ไม่ยอมนะทราย ผู้ชายคนนั้นทำให้ซินต้องเจ็บตัวถึงขนาดนี้เเม่ไม่ยอม"เสียงเเม่นี่ ทำไมเสียงเเม่ถึงมาอยู่ใกล้ตัวผม
"แม่................เขาไม่ได้อยากให้เป็น ทรายบอกเเม่เเล้วไงว่าเขากำลังช่วยเรา"เสียงทราย ทะเลาะอะไรกันกับเเม่อีกละเนี่ย แล้วตอนนี้ผมอยู่ไหน
"ช่วยหรอ แล้วผลตอบเเทนมันเป็นยังไง ซินเกือบตายเนี่ยนะ ยังไงแม่ก็ไม่ยอมยกซินให้มันเป็นอันขาด"แม่จะยกซินให้ใครอีกเนี่ย ไม่นะซินไม่อยากเเต่งกับใครอีกเเล้ว พี่ไนท์พี่ไนท์อยู่ไหน
"พะ พี่"ทำไมเสียงเรามันเเหบชอบกลรู้สึกคอเเห้งผาก เสียงของทรายกับเเม่เงียบไปเเล้วนี่ผมอยู่ที่ไหนกันเเน่
"พี่........ไนท์"ผมปรืดตาตื่นขึ้นพยายามสุดๆที่จะทำให้ตัวเองได้มองเห็นรอบๆ
"ซิน ซินฟื้นเเล้ว ทรายรีบกดเรียกหมอสิ"ผมกรอกตาไปมา แสงมันแสบตาจนผมทนไม่ไหวต้องกระพริบตาถี่อีกครั้ง รู้สึกเหมือนตัวเองถูกใครไม่รู้ทำอะไรกับตัวเอง รู้สึกรำคาญจริงๆ
"ซินเป็นยังไงบ้างลูก"แม่ถามผมจนผมแปลกใจ ตอนนี้ผมปรับสภาพสายตาได้บ้างเเล้ว เเต่คอยังคงเเห้งผาก
"หิวน้ำ"ผมพูดเสียงเบาหวิว เเม่เอียงฟังเเล้วบอกให้ทรายเอาน้ำมาให้
"ค่อยๆจิบนะลูก"ผมพยักหน้าจากนั้นค่อยๆดื่มน้ำอย่างกระหาย
"หนูหลับไปตั้งสามวัน หนูรู้ไหมเเม่หัวใจเเทบสลายที่เห็นลูกในสภาพเเบบนี้ ฮึก"แม่ร้องไห้ทำไมนะ นี่ซินทำอะไรหรอ จำได้ว่าถูกปรายเเทง พี่ไนท์อุ้มผมขึ้นรถจากนั้นผมก็ฝัน ฝันเป็นเรื่องเป็นราวเลย จากนั้นพอตื่นมาก็เจอแม่ เเล้วก็ทราย นี่ผมงงจังเลยทุกคนมาอยู่ที่นี่ได้ไง
"แม่ มาอยู่ที่นี่ได้ไง"ผมถามเสียงเเผ่ว แม่ส่ายหัวไปมา
"หนูอยู่ที่โรงพยาบาล..........นะลูก ผู้ชายคนนั้นเอาลูกมาคืนเเม่ เเม่ขอโทษที่ทำให้หนูต้องลำบาก"แม่พูดอะไรผมไม่เข้าใจเลย
"พี่ไนท์ของลูกเขาย้ายลูก ขึ้นมาที่นี่จ้ะ เเต่หนูไม่ต้องห่วงนะลูกแม่จะไม่ยอมให้ใครทำร้ายลูกอีก"แม่พูดเสร็จก็ลูบหัวผมเบาๆ
"ซินพี่ไนท์"
"ยัยทราย"แม่ทำเสียงดุใส่ ทรายเงียบเเละไม่พูดต่อ
"เขาทิ้งหนูไปเเล้วลูก ผู้ชายคนนั้นเขาหลอกลูกเขาคืนลูกให้กับเเม่เเล้ว"
"แม๊ พี่ไนท์เขาไม่ได้ทิ้งเขาเเค่..........."
"แม่บอกให้เงียบไงทราย"
"แม่หมายความว่าไง"ผมถามย้ำเพราะรู้สึกมึนงงไปหมด
"พี่ไนท์ของลูกเขาจะไม่มีวันมาหาลูกอีกแล้ว ถึงเเม้ว่าเขาจะมาหาลูกได้ ทางบ้านพี่เขาก็รู้เรื่องพวกเราเเล้วเขาคงไม่มีวันยอมรับเรื่องพวกนี้เเน่ๆ" ผมเงียบเเละคิดอะไรบางอย่าง ผมได้ยินเสียงพี่ไนท์ในความฝัน พี่ไนท์บอกรักผมเขาไม่มีทางที่จะทิ้งผมเป็นอันขาด
"ซินไม่เชื่อ"ผมพูดน้ำตาคลอ
"ซินเรื่องจริงนะลูกถ้าเขายังอยู่ ซินก็ต้องเห็นสิ"ผมเงียบอีกครั้งเเละหลับตาลง
"ซินอยากพัก"
"แต่ซินนอนเยอะเเล้วนะลูก"
"แม่ให้ซินนอนพักเถอะซินตื่นมาจะให้รับรู้เรื่องพวกนี้ได้ไงกัน"ทรายโวยเเม่ หลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเเม่เเละทรายทะเลาะกันแต่ผมไม่สนใจ เเละนอนคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง นิสัยเเม่เป็นยังไงซินรู้ดี เเต่เเม่ล่ะเเม่เคยรู้นิสัยของซินไหม
พี่ไนท์ คือคนรักของซินไปแล้วถ้าเเม่จะให้เลิกรักมันคงจะยากสำหรับซิน พี่ไนท์ต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ทิ้งผม...............
คนเเรกที่อยากจะเห็นสุดขั้วหัวใจเเต่ก็ไม่ได้เจอ ทำได้เพียงหลับตาเเละนึกถึงคนๆนั้น
เสียงเเม่เเละทรายเงียบไปเเล้วเหลือเพียงห้องเงียบๆเท่านั้นที่รู้สึก
"ซิน ซิน"เสียงหลิงดังอยู่ใกล้หู พอผมลืมตาดูก็เจอหลิงยืนยิ้มให้อยู่ ผมรู้สึกดีใจจนเเทบอยากจะลุกขึ้นมา
"หลิง หลิงอยู่ที่นี่หรอ"หลิงพยักหน้า
"แต่คงให้เเม่ซินรู้ไม่ได้นะว่าเรารู้จักกัน เดี๋ยวเขาไม่ให้หลิงมาดูอาการซิน ว่าเเต่รู้สึกยังไงบ้าง"
"เพลียๆ เหนื่อยเเล้วก็เจ็บ"ผมพูดตามอาการที่ตัวเองรู้สึก หลิงพยักหน้าเเละตรวจให้ผม
"คงไม่เป็นอะไรเเล้วล่ะ เหลือเเค่พักฟื้นเเค่นั้น อะนี่พี่ไนท์ฝากมาให้"หลิงยื่นกระดาษบางอย่างให้ผม ผมมองรูปภาพคนสามคน คนด้านขวาผมยาวเเต่ดูไม่ออกว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายด้านขวาเป็นผู้ชายที่สูงขึ้นมาหน่อยส่วนตรงกลางเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กจับมือคนทั้งสองไว้
"ดรีมเป็นคนวาดน่ะ"ผมยิ้มทันทีที่รู้ว่าเป็นดรีม
"ถ้าเเม่เห็นดรีมเเม่ต้องรักดรีมเเน่ๆ"ผมยิ้มเเละเอามือไปจับที่รูปภาพ คิดถึงสองคนนั้นจริงๆ
"พี่ไนท์ไม่เคยคิดจะทิ้งซินนะ ไม่เคยเลย เเต่พี่ไนท์มีความจำเป็นที่จะต้องไปจัดการอะไรบางอย่าง ซินอย่าโกรธพี่ไนท์นะ" หลิงทำหน้าอ้อน ผมพยักหน้า
"ซินไม่เคยโกรธพี่ไนท์หรอกหลิง เเต่ซินงง ว่าทำไมซินถึงมาอยู่ที่นี่เเล้วแม่กับทรายทำไมถึงรู้"หลิงทำหน้าลำบากใจ
"ขอโทษนะซินเรื่องนี้หลิงไม่รู้ รู้เเค่ว่าพี่ไนท์ย้ายซินมานี่เเละขอให้หลิงช่วยดูเเล"
"ซิน พักผ่อนก่อนนะร่างกายของซินก็ยังไม่ฟื้นตัวดีหลิงอยากให้ซินพักผ่อนร่างกาย ถ้าเเข็งเเรงเมื่อไรซินอยากรู้อะไรเดี๋ยวหลิงจะเป็นคนไปเค้นมาให้เองนะ"หลิงพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ผมทำได้เเค่ทำตามที่หลิงเเนะนำ คือรอ เเละทำให้ร่างกายตัวเองฟื้นเป็นปกติ
ผมหลับไปตั้งสามวันมันทำให้ผมเอียนกับการนอน ผมหลับตาเเต่สมองมันยังคงทำงานเต็มที่ พวกเเม่กำลังทำอะไร พี่ไนท์กำลังทำอะไรซินไม่อาจรู้ได้ ทำไมพวกเขาถึงได้ชอบทำตัวลับลมคมนัยกับซินนักนะ...............
.........................................................................................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 418378 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก