บทบาท ของ ชายบรีส
ทันทีที่ผมรู้ข่าวจากไอ้ไนท์มันทำให้ผมตกใจถึงขนาดต้องทิ้งงานให้ผู้ช่วย และรีบรุดมาที่โรงพยาบาล
"ไอ้ไนท์ เป็นไงบ้างวะ"ไอ้เพื่อนรักมันนั่งร้องไห้อย่างหนัก จนผมตกใจมันไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
"ซิน ซินจะเป็นอะไรหรือเปล่าวะ"มันพูดน้ำเสียงอู้อี้ไปหมด
"เฮ้ยอย่าคิดมากน่า ซินต้องไม่เป็นอะไรดิ่"ผมตบหลังมัน
"เป็นเพราะกู ถ้ากูไม่ใจร้อนไล่ปรายออกจากบ้านเเล้วปล่อยให้มันขึ้นมาเก็บของ ทุกอย่างมันคงไม่ลงเอยเเบบนี้"ไอ้ไนท์ก้มหน้านิ่ง ผมไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงขนาดที่ซินต้องเจ็บตัวเข้าห้องไอซียูขนาดนี้ เเต่ไอ้ไนท์มันคงไม่มีกะจิตกะใจจะเล่าอะไรตอนนี้เเน่
"เอาน่าไนท์มึงใจเย็นๆ"ผมนั่งนิ่งเป็นเพื่อนรอมัน ซักพักหมอก็ออกมา
"หมอ น้องผมเป็นไงบ้าง"ผมลุกขึ้นถามทันที แต่หมอทำหน้าเเย่
"ผู้ป่วยเสียเลือดมาก เเละเลือดเรามันก็ไม่พอ ไม่ทราบว่าญาติคนไหนมีกรุ๊ปโอบ้าง"
"ไอ้บรีสมึงกรุ๊ปโอ มึงช่วยกูด้วย ช่วยซินทีเถอะ"ไอ้ไนท์หน้าซีดเป็นไก่ต้มเเล้วเขย่าตัวผม
"ไอ้เหี้ยกูเพิ่งเเดกเหล้ามาเมื่อคืน มึงอย่าลืม"มันทำหน้าเหมือนจะร้องหนักกว่าเดิมเข้าไปอีก
"เดี๋ยวหมอขอตรวจเลือดก่อนนะครับถ้าผ่าน เราก็ถ่ายเลือดเลย"ผมพยักหน้าเเละเดินตามหมอเข้าไป อย่างน้อยก็ถือว่าผมได้ช่วยเพื่อนเเละคนรักเพื่อนเเล้วกัน
หมอเจาะเลือดเเละทำการตรวจซักพัก เเละมันก็ผ่าน ผมรู้สึกโล่งอก ผมลงนอนข้างๆเตียงผู้ป่วยของซินตอนนี้ ซินใบหน้าดูซีดเซียวเเละอาการหนักเอาเรื่อง สายอ๊อกซิเจนเเละสายอะไรต่อมิอะไรมันโยงกันจนดูน่ากลัว
"คนไข้เสียเลือดมาก บวกกับอาการอ่อนเพลีย ทำให้คนไข้เสี่ยงมาก"หมอบอกผมไปขณะที่ผมกำลังนอนถ่ายเลือด
"แล้ว เขาจะรอดไหมหมอ"หมอนิ่งเล็กน้อย
"ทางเราก็ทำสุดความสามารถ เเละอยู่ที่ผู้ป่วยเองด้วย ว่าเขาทนพิษบาดเเผลได้แค่ไหน"
"หมอ เขาอาการสาหัสมากเลยหรอ"
"สาหัสไหม ก็นะ........... มีดปักเข้าที่อกซ้ายมันลึกมาก เมื่อซักครู่กว่าหมอจะเอามีดออกมาได้ก็ลำบากหน้าดู แต่โชคดีที่มันอยู่ไกลหัวใจ ตอนนี้เราก็ได้เเค่รอ"ผมพยักหน้า หมอเดินออกไปและปล่อยให้ผมอยู่กับซินตามลำพัง
..................
"ไอ้บรีสซินเป็นยังไงบ้าง"ทันทีที่หมอให้ผมออกมาพัก ไอ้ไนท์ที่นั่งใจจดใจจ่อ รีบดิ่งมาทางผม ตอนนี้ผมเวียนๆหัวชอบกล
"ซินปลอดภัยเเล้วมึงหายห่วงเถอะ ว่าเเต่มึงเหอะ จะบอกบ้านซินให้รู้ไหม๊"ไอ้ไนท์ทำหน้านิ่ง
"มึง ไม่บอกไม่ได้นะเว้ย มึง.................."พอผมยังไม่ทันจะพูดเสร็จเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของไอ้ไนท์ก็ดัง ไอ้ไนท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเเละมองหน้าผม
"ทรายโทรมา"ไอ้ไนท์คิ้วขมวด
"รับดิ่วะเผื่อจะมีอะไร"ผมคะยั้นคะยอไอ้ไนท์ให้รับ ตอนนี้มันยังคงลังเล
"ฮัลโหล อืมพี่เอง ซินหรอก็เรื่อยๆเเหละแต่..............."ไอ้ไนท์นิ่งเงียบจนผมทนไม่ไหว เเละเเย่งโทรศัพท์มันมา
"ฮัลโหลทราย"
"พี่บรีส พี่ไนท์เป็นอะไรน่ะ ทรายคุยเมื่อกี้ก็เงียบไปเลย"ทรายกรอกเสียงมาตามสายเหมือนหงุดหงิด
"ไอ้ไนท์มันกำลังสับสนน่ะทรายมีอะไร"
"ทราย ทรายคิดถึงซินยังไงไม่รู้ รู้สึกว่าตัวเองเจ็บที่อกซ้าย ไม่รู้ซินสบายหรือเปล่าเลยกะว่าจะโทรมาถามพี่ไนท์เขา เเล้วตกลงซินสบายดีใช่ไหม" ผมอึ้งครับ ยืนอึ้ง ฝาแฝดกัน เขาสื่อร่างกายถึงกันได้ด้วยหรือเคยแต่ได้ยินแต่พอมาได้ยินกับหูตัวเองมันตกใจ
"พี่บรีส บอกทรายมาสิ ซินเป็นอะไรหรือเปล่า" ทรายเริ่มพูดร้อนรน
"ทราย พวกทรายเป็นแบบนี้บ่อยหรอ"ผมถามเธอเพื่อความมั่นใจ
"พี่บรีสอย่าเปลี่ยนเรื่อง แสดงว่ามีเรื่องใช่ไหม"ทรายเสียงสั่น
"บอกพี่มาก่อนสิ"
"บ่อยมากเลยล่ะ ถ้าเกิดบาดเจ็บเยอะ พวกหนูเป็นบ่อยๆเลยแต่นั่นมันก็สมัยเด็กๆเเต่พอโตมันก็เริ่มหายไป จนมาตอนนี้แหละพี่ เเล้วตกลงซินละอยู่ไหน" ผมกลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดลงคอ มองหน้าไอ้ไนท์ที่ได้แต่ทำหน้าเศร้า มันพยักหน้าเหมือนเป็นนัยๆให้ๆผมพูดความจริง
"จริงๆเเล้ว ซินโดนเเทงน่ะ เข้าที่หน้าอกซ้าย"
"ว่าไงนะ ซินเป็นอะไรมากไหม เป็นยังไงบ้าง"ทรายพูดน้ำเสียงร้อนรนหนักยิ่งกว่าเดิม ไอ้ไนท์ดึงโทรศัพท์ไปพูดเอง
"ทรายพี่ขอโทษ มันเป็นเพราะพี่เอง"
"ซินยังอยู่ในห้องไอซียู"
"โรงพยาบาล........ใช่ๆ อืมพี่ขอโทษ...........ครับ"ไอ้ไนท์วางหูเสร็จมันก็ทำหน้าเครียด
"ทรายโกรธกูมากเลยว่ะ บอกกูด้วยว่าจะเอาน้องคืน"ไอ้ไนท์นั่งนิ่งเเละทำหน้าคิด
"เฮ้ย ทรายรักน้องมันเป็นเรื่องธรรมดา เดี๋ยวมึงค่อยเล่ารายละเอียดให้ทรายฟังกูว่าเธอต้องเข้าใจ"ผมปลอบมัน ตัวเองก็สงสารมัน สงสารซินเหมือนกันที่ต้องมาเจออะไรเเบบนี้
"กูว่าไม่ว่ะ...........................เดี๋ยวไอ้ต้นจะพาทรายมาที่นี่ คงจะมืดๆนะกว่าจะมาถึง"ผมพยักหน้าเเละนั่งรออีกซักพัก หมอก็ออกมา
"ผู้ป่วยปลอดภัยเเล้วนะครับ หัวใจคงที่เเล้ว เเต่เราก็ยังต้องคงรอดูอาการอยู่"พวกผมถึงกับโล่งอก ไอ้ไนท์หมดเเรงทันที
"ไอ้ไนท์ เเล้วทางบ้านมึงล่ะเป็นไงบ้างวะตอนนี้"
"กูไม่รู้ว่า กูยังไม่ได้กลับไปบ้านเลย สถานีตำรวจก็ยังไม่ได้เคลียร์กูมึนงงไปหมดเเล้วตอนนี้"ไอ้ไนท์กุมขมับ
"กูว่ามึงกลับไปก่อนเถอะ ถึงยังไงเขาก็ยังไม่ให้เข้าไปเยี่ยมมึงกลับไปเคลียร์เรื่องของมึงก่อนป่านนี้น้องดรีมขวัญกระเจิงเเล้วมั้ง"ผมตบบ่ามัน มันพยักหน้า
"เดี๋ยวกูจะรับหน้าทรายเอง อย่าห่วง"ไอ้ไนท์พยักหน้าจากนั้นผมกับมันก็เเยกย้ายกันไป ผมกลับมาที่โรงเเรมเพื่อรอไอ้ต้น กับ ทรายที่กำลังเดินทางมาถึง
................................
ผมไม่อยากจะสนับสนุนเพื่อนเท่าไรกับไอ้หัวคิดพิเรนเเบบนั้น เพื่อนรักที่ผมใกล้ชิดเเละสนิทกับมันที่สุดกำลังนั่งยิ้มละรื่น เเล้วเอารูปบางอย่างให้ดู
"อะไรวะ"ผมถามมันงงๆ ว่ามันเอารูปทรายเเฟนไอ้ต้นให้ดูทำไม
"ว่าที่เมียกู"ไอ้ไนท์พูดพร้อมยิ้มเจ้าเลห์
"ไอ้ห่ามึงจะเเย่งเเฟนเพื่อนมึงหรอ"ผมทำตาโตตกใจ
"มึง นี่สันดาน ชิบหายไอ้ต้นรู้ให้พ่อมันเก็บมึงเเน่เตรียมชะตาขาดเหอะมึง"ผมพูดเเบบของขึ้น ไอ้ไนท์มันยังทำหน้าตาไม่ทุกข์ร้อนเเล้วหัวเราะใส่อีก
"ไอ้บ้าบรีส ไอ้ปัญญาอ่อน ใครบอกว่ากูจะเอาเเฟนไอ้ต้นทำเมียวะไอ้นี่"
"อ้าว เเล้วมึงบอกว่านี่ว่าที่เมียมึง"
"มึงดูดีๆดิ๊ เหมือนทรายตรงไหน" ผมก้มลงมองรูปภาพในมือ ดูยังไงก้ทรายชัดๆผิดที่ทรงผมทรายไม่ชอบมัดผมรวบ เเถมหน้าอกยังเเบนๆ เอ่อ ไหล่กว้าง เเล้วก็...........
"ผู้ชาย?" ผมมองหน้างงๆ ทรายมีแฝดเป็นผู้ชายด้วยหรอ
"เออ ผู้ชาย มึงจำซินไม่ได้หรอ"ผมนึกถึงไอ้เด็กตัวกะเปี๊ยก ที่ชอบสลับตัวกับทรายบ่อยๆ ตอนนั้นผมจำได้ว่าครั้งเเรกที่เจอทรายกับซินสองคนนั้นเพิ่งจะเก้าขวบส่วนพวกผมสิบหกปี
"จำได้ ดิ่กูจำได้ติดตาเลย ที่มึงเสือกไปจูบเด็กเเล้วเด็กมันชกเข้าดั้งมึงเต็มๆอ่ะ"ผมนึกเเล้วก็ขำ ไอ้เพื่อนรักของผมที่มันไปถ่ายเเบบโฆษณางานเเต่งงาน เเล้วดันไปคู่กับเด็กซิน จนมันคิดว่าเป็นผู้หญิงเลยขโมยจูบ เเละโดนฝากรอยกำปั้นกลับบ้าน ส่วนพวกผมที่ไปเป็นเพื่อนมัน นั่งหัวเราะท้องเเข็งไปตามๆกัน
"หรือว่า..........น้องซิน...........จริงอ่ะ"ผมทำตาเหลือก
"ลูกตามึงจะหลุดออกมาเเล้ว"ไอ้ไนท์ว่าเเล้วเอารูปตบหัวผม
"ไอ้บ้า มึงจะเอาผู้ชายมาเป็นเมียมึง ที่ไหนเขาจะยอม เหอะ กูยังจำตอนที่มึงไปขอเเม่มึงให้ขอน้องซินรอบนั้นอยู่เลย เป็นไงล่ะถึงหูพ่อมึงปุ๊บ อาละวาดบ้านเเตกเเถมเเจ๊ตพอตหลายพอตเลยมึงเป็นไงล่ะชีวิตตอนนี้"ผมกอดอกเทศนาเพื่อนเพื่อเรียกสติมันกลับคืนมา ครั้งเเรกที่มันได้รู้ว่าทรายเป็นเเฟนไอ้ต้น เเล้วทรายดันเป็นแฝดซิน มันก็รีบไปตีสนิทเเละฝากเนื้อฝากตัวกับเธอทันที ครั้งเเรกที่เจอตอนนั้นทรายก็ยี่สิบสองเเล้ว เเต่พวกผมยังจำหน้าตาของซินได้ดี เพราะมันไม่เปลี่ยนไปซักเท่าไร
"เออๆ มึงพูดจบยัง"ผมเงียบ
"ไอ้บรีส รับลองรอบนี้ชัวๆ กูได้ของกูเเน่ น่า"มันทำหน้าตามั่นใจเหลือเกิน
"มึงจะเอาใครเข้าบ้าน มึงไปเคลียร์น้องเมียมึงก่อนเหอะ"ผมพูดเเบบหมั่นไส้เต็มที
"เกี่ยวอะไรกับปรายวะ นี่มันเรื่องของๆกูนะ"ไอ้ไนท์เริ่มไม่สบอารมณ์
"หรา กูเห็นปรายจ้องจะเเดกมึงมาเจ็ดปีได้ละนะ นี่หรอที่ไม่เกี่ยว"ผมพูดประชด
"เออกูจัดการของกูได้ กูว่ากูคุยเรื่องน้องซินนะ ไม่ได้พูดเรื่องปราย"
"เออ ไอ้คุณพ่อ เเล้วมึงจะไปขอเขายังไง แม่มึงคงยอมหรอก"ไอ้ไนท์ทำหน้านึกเเละยิ้ม
"เดี๋ยวก็รู้"
จากนั้นผ่านมาสองเดือน ข่าวนายหัวก็มาถึงผม ไอ้บ้านี่ได้เเต่งงานกับทรายจนผมงง ไม่คิดว่ามันจะทำจริงๆ มิน่าที่มันวุ่นๆวิ่งไปวิ่งมา ระหว่างที่นี่เเละที่เมืองกรุงมันจะทำเรื่องได้ขนาดนี้ ส่วนผมที่ทำงานอยู่ที่นี่ก็อยากรู้สายตัวเเทบขาดว่ามันทำได้ยังไง แล้วทรายไม่ว่าอะไรเลยหรอ หลังจากนั้นข่าวเเต่งงานไปหมาดๆ ไม่กี่วันพ่อพระเอกของเรามันก็ลงกลับมา ส่วนผมก็งานยุ่งมากเพราะต้องรับเเขกต่างชาติ ทำให้ไม่มีเวลาไปเค้นเอาความจริงจากมันเลย
"ไอ้ไนท์มึงไปหิ้วน้องเขามาได้ไง"ผมถามทันทีที่ได้เจอหลังจากที่มันเเวะเข้ามาที่โรงเเรม
"หึ มึงก็คิดด้วยสมองอันชานฉลาดของดูสิ"แล้วมันก็ปัดตูดหายไป และทุกๆครั้งที่อยากถามมันมันก็ชอบบ่ายเบี่ยงจนผมเเทบอยากกระโดดถีบหน้าซักที พอถามไปถามมามันไม่ให้คำตอบผมเลยเลิกถามเเม่มซะเลย
ครั้งเเรกที่ได้เจอซิน ซินดูดีกว่าในรูปมาก เเต่ดูน่ารักมากกว่าทราย ผมเเกล้งทำเป็นไม่รู้จักมากกว่าที่รู้ เพราะไม่อยากให้ซินตกใจ เเละทำให้ไอ้ไนท์มันต้องลำบากทั้งๆที่อยากเเกล้งมันสายตัวเเทบขาด เเต่ก็ได้เเค่ทนเเละรอว่าเพื่อนรักมันกำลังทำอะไรและได้เเต่คอยช่วยเหลือมันอยู่ห่างๆเเบบนี้...........
.............................
แต่มาตอนนี้ผมรู้สึกทุกข์ร้อนในใจที่สุดเท่าที่เคยเป็นมาไม่รู้ว่าจะเเก้ตัวให้ไอ้ไนท์มันยังไง เเละผมควรจะเรียบเรียงส่วนไหนก่อนดี ผมเดินไปเดินมาที่หน้าโรงเเรม ตอนนี้มันก็เกือบห้าทุ่มเเล้วเเต่ยังไม่มีวี่เเววของคนที่ผมกำลังรอเลย แต่พอหันกลับ จะเดินไปนั่งพักไอ้ต้นเเละทรายก็โผล่เข้ามา
"พี่บรีสมันเกิดอะไรขึ้น"ทรายถามด้วยสีหน้าตื่นๆและในตาเเดงก่ำ
"ไปคุยที่ห้องเหอะ พี่จองห้องไว้เเล้ว"
พอพวกผมเข้ามาในห้องพัก เเละทรายคาดคั้นให้ผมบอก ผมบอกในสิ่งที่เห็นเเละรู้เท่านั้นทรายถึงกับร้องโฮ
"ทรายไม่น่าปล่อยให้ซินมาที่นี่เลย มันเป็นเพราะทราย"ทรายร้องไห้น้ำตานองหน้า
"ทราย ไม่มีใครผิดหรอกอย่าโทษตัวเองสิ ถ้าทรายไม่ทำซินก็ตกอยู่ในอันตรายนะ"ไอ้ต้นพูดเรื่องบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจ
"เเต่นี่มันฮึก หนีเสือปะจระเข้จริงๆ"ทรายสะอื้นเเละส่ายหัวไปมา เธอก้มหน้ามองมือตัวเองเเล้วสะอื้น
"มันเรื่องอะไรกันวะ"ผมถามด้วยความงง พวกนี้มันชอบปิดบังเรื่องใหญ่ๆเสียด้วยสิ
"ไอ้ไนท์มันไม่บอกอะไรมึงใช่ไหม"ผมพยักหน้า
"เออ มันไม่บอกเเถมกูถามอะไรแม่งก็ไม่บอกกูด้วย"ผมพูดเเบบอารมณ์เสีย
"ก็มึงปากหมานี่หว่า ใครจะกล้าบอกไอ้นี่"
"มึงด่ากูหรอไอ้ต้น"
"เออ ปากหมาเเล้วยังโง่อีก"ไอ้ต้นมันทำหน้าตาล้อเลียน จนผมเเทบอยากต่อยมันซักหมัด
"ถึงกูจะปากหมา เเต่เรื่องของเพื่อนมันคนละเรื่องเว้ย"ผมพูดเเบบหัวเสีย
"พอเถอะค่ะถึงพวกพี่ๆ จะมาเถียงหรือโทษอะไรมันก็ไม่มีประโยชน์เเล้ว ตอนนี้ทรายว่าซินปลอดภัยเเล้วทรายรู้สึกเเบบนั้น"
"มึงไอ้บรีส มึงถ่ายเลือดให้ซินไม่ใช่หรอ มึงก็ควรพักผ่อนได้เเล้ว"ผมหันไปมองค้อน
"กูเเข็งเเรงพอที่จะฟังว่าเรื่องมันเกิดอะไรขึ้น ไม่สิเรื่องที่พูดว่าหนีเสือปะจระเข้มันหมายความว่าไง"ทรายกับไอ้ต้นหันมองหน้ากัน
"ค่ะ ถ้าพี่บรีสอยากรู้ทรายก็จะเล่า"ทรายนิ่งเงียบไปพักหนึ่งจากนั้นเริ่มเล่าเรื่องต่อ
"จริงๆแล้วคุณแม่ของพี่ไนท์มาขอทรายค่ะ ตอนนั้นบ้านของทรายกำลังประสบปัญหาอย่างเเรง เเม่ทรายถูกโกงเเละโดนอาเเท้ๆหลอกให้ขายหุ้น เพื่อที่จะเอาเงินไปใช้หนีการพนัน พี่ต้นเเละพี่ไนท์พยายามที่จะช่วยบ้านทรายอยู่ก่อนเเล้ว เเละรู้ว่าเรื่องถูกโกงมันเป็นเเผนของอาทรายเอง.................."ทรายเงียบเเล้วหันไปมองหน้าไอ้ต้น
"มันเป็นจังหวะพอดีน่ะ เมื่อเดือนก่อนไอ้ไนท์มันไปบอกเเม่มันให้ไปขอน้องซิน แต่แม่มันไม่ยอม มันบอกว่าแม่มันเลือกพี่สาวมากกว่าที่จะเลือกผู้ชาย เเล้วเเม่มันก็ไปขอทรายจริงๆ เเต่มันก็เข้าแผนของพวกกูพอดี............."
"แผนอะไรวะ"
"ก็แผนที่จะให้ซินปลอดภัยยังไงล่ะคะพี่บรีส ตอนนั้นอาเริ่มรู้ว่าพวกพี่ไนท์ตามสืบอยู่เเละจ้องจะเล่นงานเราสองพี่น้องเพราะเป็นทายาทมรดกของพ่อ มันเลยจ้องจะเล่นงานทั้งทรายเเละซิน ส่วนเเม่พี่ต้นก็ให้คนของเขาไปคอยเฝ้า พักนี้แม่ไม่ได้ออกไปไหนพวกเราไม่ค่อยกังวลเท่าไร เเต่ซินเขาชอบออกไปเที่ยวกับก๊วน มันเลยอันตราย พวกเราจึงคิดเเผนกันขึ้นมา"
"ทรายหลอกให้เเม่เห็นว่าตัวเองไม่อยากแต่ง เเต่ก็ไม่อยากบอกซินว่าตัวเองรู้จักกับไอ้ไนท์ดี ทรายมั่นใจว่าถ้าทรายหายซินต้องคิดปลอมตัวเป็นทรายเหมือนอย่างที่เขาเคยทำ"
"ใช่ค่ะทรายคิดเเบบนั้น พอวันแต่งทรายขโมยเสื้อผ้าของซินไว้เเล้ว พอซินเเละช่างเเต่งหน้าออกไปทรายก็ใส่เสื้อผ้าของซินหนีออกมา"
"ใครจะรู้ว่าเป็นทรายในเมื่อเหมือนกันเป๊ะๆเเบบนี้ สุดท้ายซินก็ทำจริงๆ"ไอ้ต้นยักไหล่
"พี่บรีสเข้าใจไหมคะ"
"เอ่อ จะว่ายังไงดีล่ะ พี่มึนว่ะครับ"ผมเกาหัวเพราะมันสมองมันไม่เเล่นเอาเสียเลย
"เสียเลือดจนเอ๋อเลยหรอ สรุปที่พวกกูทำคือเอาทรายกับซินหนีจากไอ้อาบ้านั่นเข้าใจมะ"ผมพยักหน้า
"เฮ้อ เเต่ซินนี่สิคะ ทรายยังเป็นห่วงอยู่จริงๆ พี่ไนท์ก็ด้วยทรายโกรธจริงๆนะคะที่ดูเเลซินไม่ดีเเบบนี้ ตอนนั้นโมโหจัดทรายเลยบอกว่าจะเอาซินคืน"ทรายทำหน้าคิด
"พี่ว่าไอ้ไนท์มันไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นเเบบนี้หรอกครับ"ผมแก้ตัวให้ ทรายพยักหน้าเเละเอนข้างพิงไอ้ต้น
"กูเหนื่อยวะ ขับรถนานมากกว่าจะถึง พวกกูขอพักก่อนส่วนมึงก็เหมือนกัน พักผ่อนมั่งเหอะเดี๋ยววูบหรอกมึง"ไอ้ต้นทำสีหน้าเป็นห่วง
"แหม ห่วงกูก็เป็นด้วย นานน๊านกูจะเจอหน้ามึงที นะเนี่ยกูยังไม่ได้กอดมึงเลย"ผมทำท่าจะลุกไปกอดมันเเต่มันยกขาขึ้นเเละทำท่าจะยัน
"เอาขากุไปกอดก่อนไหม เดี๋ยวเเฟนกูเข้าใจผิดหมดไอ้นี่"
"แฟนหรือเมีย ไอ้นี่นิ่กอดนิดกอดหน่อยทำเป็นอายถุ้ย"ผมทำท่าทาง ไอ้ต้นลุกทำท่าจะเตะผมจริงๆ จนผมต้องรีบเผ่นออกมา
ผมเองก็เหนื่อยล้าจริงๆ เเละมัวเเต่คิดเรื่องของเพื่อนๆจนหัวสมองมึนไปหมด หวังว่าพรุ่งนี้มันคงจะดีกว่านี้ น้องซินปลอดภัยเเละพื้นขึ้นมาคุยกับพวกผมให้ไอ้คนบางคนที่มันกำลังเป็นกังวลอยู่ตอนนี้ ได้คลายความทุกข์เสียที ก่อนจะหลับ ผมโทรไปรายงานว่าทรายมาถึงเเล้ว และถามมันว่าเรื่องทางบ้านเป็นยังไง มันบ่ายเบี่ยงที่จะบอกผมตอนนี้เเละจะพูดอีกทีในวันพรุ่งนี้เเทน
ผมกลับเข้าบ้านพักเเละล้มลงที่นอนอย่างหมดเเรง น้ำท่าอย่าได้คิดว่าจะอาบ มันเหนื่อยเกินกว่าจะลุกได้จริงๆ ตอนนี้ขอนอนก่อนเหอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที.................
.................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 390066 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก