หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[jimmyFG]

อ๊ายยค้างอ่ะ

 

[PetitDragon]

เตือนแล้วนะพี่เสือว่าอย่ารุนแรง 

[bloodั]

:jul1:กรี้ดดด โหดร้ายยยย อะ ค้างอะ 

[ลูกแมวหลงทาง]

เป็นฉากที่อ่านแล้วเสียใจสุดๆ

[Maytbb]

  ตอนนี้ภัทน่าสงสารจัง พี่เสือพูดอะไรไม่คิดอีกแล้วนะ เดี๋ยวก็ได้เสียใจทีหลังอีกหลอก 

[HISY]

ถึงจะโหดไปบ้างแต่คนอ่านรออยู่นะ ฮ่าๆๆ

[Pupay]

โธ่ อิคุณพี่เสือ 

[indy❣zaka]

ใจนึงก็สมน้ำหน้าภัทนะ   
เพราะที่ผ่านมาเนี่ย ภัททำอะไรไม่เคยคิดถึงพี่เสือมั่งเลย ว่าจะรู้สึกยังไงบ้าง 


แต่ใจนึงก็โกรธเสืออ่ะ   
ยังไงๆการทำแบบนี้ มันก็เป็นเรื่องที่ผิดมากๆอยู่ดี ถึงจะมีเหตุผลอะไรก็ตามเถอะ  แต่มันไม่ควรทำอย่างมากกกก

[fastation]

เสือหลุดแฮะ ระวังเหอะเดี๋ยวภัทเกลียดขึ้นมาแล้วจะรู้สึก
รออ่านตอนต่อไปจ้า

[GAZESL]

งานนี้คงได้ง้อกันยาววว
แต่ก็เข้าใจพี่เสือนะ อารมณ์คงสะสมมาเต็มที่
น้องภัทก็น่าสงสาร ซวยเลย ไม่รู้เรื่อง

[roseen]

 

[four4]

เรียบร้อย โรงเรียน พี่เสือ

[ryokijung]

 :angry2:โหดไปหน่อยน้าพี่เสือ

[SungJimun]

อีห่าพี่เสืองี่เง่า เก่งจริงๆเรื่องพูดจาทำร้ายจิตใจน้อง ชริๆๆๆๆๆๆๆ 

[namtarn11]

พี่เสือทำร้ายน้องภัทเกินไปแล้ว แต่ผิดที่ต่างคนต่างไม่พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาให้หมด ทั้งที่เป็นครั้งแรกน่าจะหวานและงดงามน่าจดจำ กลับต้องมาข่มเขงกัน โทษใครว่าผิดฝ่ายเดียวไม่ได้..ต้องโทษทั้ง2คนนั้นล่ะ ปากแข็งกันจริงๆ

[tuek]

พี่เสือไม่น่าทำกับภัทแบบนี้เลย

รอย...รัก...ร้าว... จริงๆนั้นแหละ

[หมอตัวเปียก]

ก็นะ พี่เสือก็แบบว่าหึง หวง แต่พี่เสือก็บอกรักภัทรไปแล้ว

แต่ถึงจะโมโหยังไง ก็ไม่ควรจะทำกับภัทรขนาดนั้นนะ 

[ruby]

สงสารน้องภัท ครั้งแรกก็โดนทำแบบนี้ซะแล้วมันเจ็บปวดนะ
พี่เสือทำรุนแรงไปนะ เข้าใจว่าเก็บกดมาหลายครั้งแต่ก็นะ
มันคงถึงที่สุดจริงๆบวกกับเมาด้วยมั้งเลยฟิวส์ขาด

[ormn]

ก็เข้าใจนะพี่เสือว่ามันหึงอะแต่ทำแบบนี้ไม่ดี


สงสารภัทรจังเลยอะ


เกลียดไอ้เด็กชินอะทำให้เค้าไม่ไว้ใจกัน


รออ่านจ้า

[greenboy2012]

คุณคนนี้นี่ไม่คิดจะ comment อะไรอย่างอื่นบ้างเลยเหรอคะ
แซวเล่นนะคะ  ขอบคุณทุกคนจริงๆ เราอ่านทุก comment นะคะ 

[lidelia]

ทำไมพี่เสือไม่ฟังภัทก่อนนะ   

สงสารภัท พี่เสือทำรุนแรงเกินไปแล้วว มันน่า 

[takara]

แง สงสารน้องภัทอะ

[kslave]

โหยย พี่เสือทำแบบนุ่มนวลเป็นม๊ายยยย
เดี๋ยวน้องได้โกรธแล้วก็หนีไปอีกอ่ะ

[t2007]

อยากบอกพี่เสือว่าทำดีที่สุด น้องภัทจะได้รู้สักที
ว่าพี่เสือเสียสละมากมาย

[greenboy2012]

ตอนที่ 37 ปลอบ

[ความรู้สึกของพี่เสือ]

   “พี่เสือ” เสียงร้องเรียกสั่นระริกที่แผ่วเบานั่น ทำให้ผมหยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นจากร่างกายที่สั่นเทาของภัท สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าทำให้ผมเจ็บปวดยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
   ภัทเบือนหน้าหนีจากผม ดวงตามีแววตระหนก...ตื่นกลัว น้ำตาคลอ ขณะที่สองแก้มเต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลออกมาซ้ำแล้วซ้ำอีก
   ร่างกายขาวผ่อง เปลือยเปล่าตรงหน้านอนนิ่ง ไม่ดิ้น ไม่ถีบ ไม่ปัดป้อง เหมือนก่อนหน้า แต่หน้าอกยังคงมีแรงกระเพื่อมเบาๆ จากอาการเหนื่อยหอบ เนื้อตัวบางส่วนยังคงสั่นระริก!
   “ภัท...พี่” ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ค่อยๆ ขยับถอนกายเบื้องล่างที่สอดใส่เข้าไปได้นิดเดียวออก แล้วขยับตัวขึ้นมาด้านบน ยื่นมือไปลูบแก้มที่เปียกชุ่มด้วยคราบน้ำตานั่นเบาๆ
ภัทไม่หันหน้ามามองผมด้วยซ้ำ!
   นี่ผมทำบ้าอะไรลงไป! ภัทร้องไห้ น้ำตาของภัท...ทำให้ผม ‘สร่าง’ เมาเป็นปลิดทิ้ง รู้สึกเหมือนตัวเอง หายบ้าไปทันที สติบางส่วนกลับคืนมา...ผมทำสิ่งเลวร้ายแบบนี้กับภัทได้ยังไง
   รู้ตัวว่าหึง...หวง...หน้ามืด ทำรุนแรงไปโดยไม่รู้ตัว จะเรียกว่าไม่รู้ตัวก็คงไม่ได้ ในเมื่อทำไปแล้วก็ต้องยอมรับ...จะโทษเหล้า...จะโทษไอ้ชิน...หรือจะโทษใครไม่ได้...ต้องโทษตัวเองเท่านั้น
   ยอมรับว่าในชีวิตที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครทำให้ผม หวั่นไหว...อารมณ์ขึ้นลงรุนแรง ได้เท่าร่างขาวโพลนตรงหน้านี่มาก่อนเลย...
   ยังจำวันนั้นได้ วันที่ตามมาง้อถึงบ้าน...
บอกรักภัท...
   สัญญาว่าจะดูแลภัทอย่างดี...
   ไม่ทำให้ภัทต้องเสียใจอีก...
   แล้วก็ทำไม่ได้...
   ผมมันเลวจริงๆ
   เสียใจ...ที่สุด

   “ภัท...พี่ขอโทษ!” ผมเอ่ยออกไปอย่างยากเย็น ก้อนแข็งๆ บางอย่างจุกอยู่ที่คอ
   ผมใช้ฝ่ามือใหญ่ของตัวเองจับแก้มภัทไว้ แล้วค่อยๆ ใช้นิ้วโป้งไล้ไปที่ขอบตา...ค่อยๆ เช็ดน้ำตาออกอย่างแผ่วเบา ช้าๆ ทั้งสองข้าง
   “ภัท หันมาพูดกับพี่หน่อยนะ” ผมพูดเสียงอ่อน รู้ตัวว่าทำผิดไปแล้ว ภัทยังคงนอนนิ่ง ผมค่อยๆ จับแก้มภัทให้หันหน้ามามองผมตรงๆ ภัทมองมา...สายตาเคืองโกรธ
   “พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้ภัทเจ็บนะ ขอโทษนะ...นะครับ” ผมพูดวิงวอน
   ผมเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มผืนหนาที่กองอยู่ปลายเตียงขึ้นมา ค่อยๆ ลากขึ้นมาห่มร่างกายเปลือยที่เริ่มเห็นรอยแดงบางทั่วตัว ห่มให้ทั้งตัว มิดชิดถึงลำคอ
   ผมมองภัท แววตาภัทเหมือนจะหายตื่นตระหนกแล้ว แต่ยังคงมองผมนิ่งเหมือนไม่พอใจ
   ผมก้มลงจูบหน้าผากภัท อย่างแผ่วเบา แล้วมองภัทด้วยสายตาที่ ‘รู้สึกผิด’ ‘ขอโทษ’ ภัทจะเข้าใจพี่ไหม
   ภัทหยุดร้องไห้แล้ว แต่ยังคงนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ได้แต่เม้มปากแน่น
   ผมมองหน้าภัทอีกครั้งแล้วลุกขึ้นยืน เดินโทงเทง เข้าไปในห้องน้ำ  เปิดไฟให้สว่าง ปิดประตู แล้วยืนอยู่หน้ากระจก ส่องให้เห็นคนบ้า...คนหนึ่ง ใบหน้าคล้ำ ดวงตาแดงกล่ำด้วยฤทธิ์เหล้า ผมเผ้ายุ่งเหยิง
   ผมเปิดก๊อกน้ำแล้วควักน้ำขึ้นมาล้างหน้าแรงๆ ล้างให้ชุ่มโชก ให้หายเมา หายบ้า หยดน้ำจากก๊อกไหลลงอาบใบหน้า เปียกชุ่มไปหมด ความเย็นของน้ำทำให้ผมรู้สึกสดชื่นขึ้น ผมคงเรียกสติสัมปชัญญะกลับคืนมาได้ครบถ้วนแล้วซินะ
ผมยืนนิ่งอยู่ในห้องน้ำพักใหญ่ ก่อนจะเปิดประตูเดินออกมาจากห้องน้ำ มองเห็นผ้าเช็ดตัวที่แขวนพาดอยู่ตรงมุมห้อง จึงหยิบมาพันกายท่อนล่างเอาไว้ก่อน เดินกลับไปนั่งที่ขอบเตียง ภัทยังคงนอนลืมตาโพลง จ้องมองมาที่ผม
   “ภัท พี่ขอโทษนะครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจ” ผมพูดซ้ำย้ำคำเดิม อยากจะให้ความผิดที่ก่อได้รับการให้อภัยโดยเร็ว
   ภัทมองผม...แววตากลมโต เบิกกว้าง ดูใสซื่อ แต่ยังมีแววขุ่นเคืองอยู่
   “หายเจ็บรึยังครับ อย่ากลัวพี่เลยนะ พี่จะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว” ผมพูดพร้อมกับมองตาภัท อยากให้เห็นถึงความจริงใจและรู้สึกสำนึกผิดที่ส่งไปให้
   “นอนซะนะครับ เดี๋ยวพี่จะกลับไปนอนห้องโน้น ไว้พรุ่งนี้เช้าแล้วเราค่อยคุยกันใหม่” ผมพูดกับภัทอย่างอ่อนโยน แล้วก็ลูบศีรษะภัทเบาๆ เหมือนอยากจะปลอบโยน
   แต่ขณะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นยืน
ภัทกลับดึงแขนผมไว้!
   ผมหันไปมองภัท สายตาเราต่างจ้องมายังอีกฝ่าย มองอยู่เนิ่นนาน ราวกับต่างฝ่ายต่างต้องการรับรู้ถึงความรู้สึกลึกๆ ที่ซ่อนอยู่ข้างในของอีกคน
   “ภัท” ผมเอ่ยเรียกชื่อภัทอย่างหลงใหล แล้วค่อยๆ บรรจงจูบที่ริมฝีปากสีเรื่อเล็กๆ ที่เผยอรับนั่นอย่างแผ่วเบา ก่อนค่อยๆ จูบไล้เม้มไปทั่วและสอดลิ้นเข้าไปอย่างช้าๆ แล้วบดจูบอยู่ครู่ใหญ่
   “อืม...อือ” ภัทเริ่มครางหนัก คงเริ่มหายใจไม่ทันแล้ว ผมจึงถอนริมฝีปากออก

   “พี่รักภัทนะครับ รักมาก” ผมพูดพร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้ภัท
“อย่ากลัวพี่นะครับ” ผมพูดอย่างมีความหมาย ภัทไม่กล้าสบตาผม ได้แต่หันหน้าหนีไปอีกทาง
   ผมแอบยิ้มแล้วค่อยๆ คลี่ผ้าห่มผืนหนาออกจากตัวของภัทช้าๆ เผยให้เห็นร่างกายเปลือยเปล่า ผิวขาวสะอาดตาอีกครั้ง รอยแดงจางๆ ทั่วตัวยังคงมองเห็นอยู่ แต่ไม่อาจทำให้ผมหยุดสายตาที่มองร่างกายของภัทได้เลย
   ผมค่อยๆ บรรจงลูบไล้อย่างหลงใหลอีกครั้ง
   ขาวเหลือเกิน...ผิวขาวใส เนื้อเนียนละเอียด นุ่ม น่าสัมผัส แทบจะไม่มีรอยตำหนิเลย...
   ผมรู้สึกว่าภัทสะดุ้งเล็กๆ ทุกครั้งที่ผมสัมผัส ลูบไล้ไปตามเนื้อตัว
   ผมค่อยๆ จูบ เม้ม ไล่ขึ้นข้างบน ซุกไซร้ไปตาม หน้าท้องเรียบ ร่องอก ซอกคอขาว และหอมแก้มทั้งสอง ก่อนจะจูบเน้นไปที่ริมฝีปากบางนั่นอีกครั้ง เนิ่นนาน รู้สึกหอมหวาน อิ่มเอมกว่าทุกครั้ง...
   ภัทคล้องแขนทั้งสองข้างไว้ที่ลำคอผม ก่อนจะปรือตามองผมพร้อมกับหายใจแรงถี่ๆ มองแบบนี้ทำให้ผมเกิดอารมณ์พุ่งปรี่ขึ้นมาอีกครั้ง
   “อืม...อือ...ยะ...อย่า” ภัทร้องห้ามเสียงสั่น เมื่อผมกำลังเลื่อนกายลง ลุกล้ำเข้าสู่ร่างกายส่วนล่างแทน
   “ไม่ต้องกลัวพี่นะครับ” ผมพูดปลอบแผ่วเบา รู้สึกว่าจะเริ่มควบคุมอารมณ์ที่โหมเข้าใส่ไม่ได้เหมือนกัน
   ผมหันไปทางหัวเตียง สายตาสอดส่องมองหาของบางอย่าง...อืม ครีมทาผิวของภัท คงจะพอใช้ไปก่อนได้
   “อะ...อ่ะ...อ้า...อ๊า...โอ๊ย” ภัทรร้องลั่น เมื่อผม ‘สอดใส่’ ส่วนนั้นเข้าไปในร่างกายส่วนล่างของภัท ภัทตัวเกร็ง สั่นน้อยๆ มือข้างหนึ่งจิกผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่ ส่วนอีกข้างหนึ่งจับเอวผมไว้ แต่ผมรู้สึกได้ถึงแรงกดลงบนแผ่นหลังของผม แรงจนเจ็บนิดๆ ...ภัทคงเจ็บมาก
   ผมค่อยๆ จูบเม้มที่ริมฝีปากภัทอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง อยากช่วยให้หาย...คลายความเจ็บปวดลงไปบ้าง
   “เจ็บมากไหม อดทนหน่อยนะ” ผมพยายามปลอบอย่างอ่อนโยน
   “อืม ครับ” ภัทตอบรับนิ่วหน้าเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มจางๆ มาให้ผม ยิ้มของภัท...ไม่ว่าในยามไหนก็ทำให้ผมสุขใจทุกครั้งที่ได้เห็น ใบหน้าขาวๆ ที่เริ่มมีเหงื่อซึมของภัทดูน่ารักน่าทะนุถนอมเหลือเกิน ผมเกือบจะทำหัวใจของตัวเองแตกร้าวไปอีกครั้งแล้ว...ดีนะที่ยังยั้งสติไว้ได้ทัน
   “พี่รักภัทนะครับ” ผมกระซิบบอกที่ข้างหูนุ่มนิ่มของภัทอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงรักและปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามใจของเราทั้งคู่ เนิบช้า...เนิ่นนานแต่เปื่ยมสุข...
      /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
[ความรู้สึกของภัท]

   “พี่รักภัทนะครับ” เสียงอ่อนหวานที่กระซิบอยู่ข้างหูของผม ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายความเจ็บปวดทั้งมวลลงไปได้เกือบหมด
   เจ็บกาย...แต่ใจ...สุขเหลือล้น
   เวลาผ่านไปเนิ่นนาน...
   ก่อนผมจะหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ผมรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาอ่อนโยนที่คลอเคลียอยู่ด้านหลังผม ผมนอนตะแคงหันข้าง ส่วนเขานอนซ้อนกอดแนบชิดอยู่ด้านหลังผมภายใต้ผ้าห่มนวมผืนใหญ่ที่คลุมกายเราทั้งคู่ไว้ด้วยกัน

   “พี่รักภัทนะครับ รักมากที่สุดเลย” เสียงกระซิบแผ่วเบาดังที่ข้างหูผมอีกครั้ง
   ‘รัก’
   ‘รัก’
   ‘รัก’
   คำว่า ‘รัก’ ดังก้องอยู่ในหัวผม คำนี้ซินะที่ทำให้ผมมีวันนี้ได้ วันที่รอคอยมาแสนนาน แม้ว่าจะท้อแท้สิ้นหวังไปก็หลายครั้งหลายหน เสียน้ำตาไปไม่รู้เท่าไหร่ แต่เพราะคำคำนี้คำเดียวที่ทำให้ผมอดทนรอคอยมาได้จนถึงวันนี้
   ผมรู้สึกได้ถึงสัมผัสบางเบาของเขาที่ยังคงแตะลงที่หัวไหล่และแผ่นหลังของผม...อ่อนโยน...นุ่มนวล...อบอุ่บ...เหลือเกิน
แตกต่างจากตอนแรกอย่างกับเป็นคนละคน...ความรุนแรง...บ้าคลั่ง...วาจาเสียดสีดุดัน...ทิ่มแทงให้เจ็บปวด
ความเสียใจ ปวดร้าวทุกอย่างมลายหายไปจนสิ้นเพียงเพราะคำว่า ‘พี่รักภัทนะครับ’
คำที่ผมได้ยินเป็นเสียงสุดท้ายก่อนผมจะหลับตาลง...และหลับสนิทจนถึงเช้าของวันใหม่...
____________________________________________________________    
[พูดคุย]
           เค้าบอกแล้วนะว่าเค้าเขียนฉากแบบนี้ไม่เป็น  ได้แค่นี้นะ ฮิฮิ   
           ตอนที่แล้ว คิดว่าคงจะมีแต่คนรุมด่าพี่เสือ แต่ผิดคาดมีกองเชียร์พี่เสือด้วยแฮะ 
           ตอนนี้พี่เสือเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลัง...ก็บอกไว้แต่แรกแล้วว่าเรื่องนี้ไม่มี SM   
           รู้สึกว่าคราวนี้น้องภัทจะเป็นฝ่ายเชิญชวนก่อนนะเนี่ย 
           comment กันเยอะๆ หน่อยนะจ๊ะ 

[4559]

ค่อยยังชั่ว

[หมอตัวเปียก]

ภัทรโกรธ ที่พี่เสือจะไม่ทำต่อรึป่าว 

ห้าๆ แซวเล่นน้า 

[bloodั]

กรี้ดดดด สมหวังดังใจ หุหุ 

[Maytbb]

  นึกว่าจะหยุดตัวเองไม่ได้ซะแล้วพี่เสือ แต่เขาใจกันได้ก็ดีแล้ว   

[Pupay]

  

  นะคะ