หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[Pupay]

ได้น้องชายมาหนึ่งคน 

  นะคะ

[fay 13]

 

[jimmyFG]

เคลียร์กันได้สักทีล่ะนะ

ว่าแต่เมื่อไหร่พี่เสือจะกลับมาล่ะเนี่ย

คิดถึง

รอติดตามจร้า

[PetitDragon]

อ่าว ไม่มีพี่เสือหรอ 

[ormn]

สุทัตนี่เป็นสปายส่วนตัวของพี่เสือใช้ปะ


ไอ้น้องชินก็ทำใจให้ได้นะจะได้มีพี่ที่ดีๆแบบภัท


รออ่านจ้า

[IRIS]

ตอนนี้ต้องยกให้สุทัตเค้าเลย..ดูแล้วสุทัตมีความคิดเป็นผู้ใหญ่กว่าภัทมากเลยนะ(ให้สุทัตปราบเด็กซ่าแบบชินก็ดีนะ)

จริงๆ เพราะภัทไม่พูดให้ชัดเจนแต่เแรก เลยทำให้เด็กมันมีความหวัง 

[indy❣zaka]

สุทัตนี่  จริงๆแล้วคือผู้จัดการส่วนตัวของพี่เสือ ใช่มั๊ยเนี่ย 

ช่วยกีดกัน ออกนอกหน้ามากอ่ะ 555 

[HISY]

ทำใจซะเด็กน้อย

[greenboy2012]

ตอนที่ 40 HOME

   “ครืด ครืด ครืดดดด ครืดดดดดดดดดดดดด” เสียงโทรศัพท์มือถือที่ผมวางไว้บนหัวเตียงส่งเสียงสั่นอย่างแรงติดต่อกันไม่หยุดจนผมตกใจตื่น งัวเงียขึ้นมารับสายท่ามกลางความมืด
   “ฮัลโหล ครับ” ผมรับสายขณะที่ยังหลับตาอยู่
   “ค่ะ ไม่ทราบบ้านคุณสุรสิงห์รึเปล่าค่ะ” เสียงปลายทางถามอย่างเร่งรีบ
   “เอ่อ...ใช่ครับ” ผมตอบรับอย่างงงๆ ลืมตาและเริ่มตั้งสติฟังเสียงปลายสาย
   “ขอพูดสายกับญาติคุณสุรสิงห์หน่อยค่ะ”
   “คะ...ครับ ผมครับ มีอะไรรึเปล่าครับ” ผมตอบสายปลายทางไปอย่างสงสัย บ้านนี้มีผมอยู่คนเดียวนี่น่า อยากรู้ว่ามีเรื่องอะไรกันแน่ ก็คงต้องรับสมอ้างไปก่อน
   “คุณสุรสิงห์ประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล.......ค่ะ”
         //////////////////////////////////////////////////////////////
   กว่าผมจะมาถึงโรงพยาบาลของรัฐบาลแห่งหนึ่งแถบชานเมือง ห่างจากกรุงเทพหลายสิบกิโลเมตรต้องใช้เวลาเดินทางเกือบครึ่งชั่วโมงทั้งๆ ที่เวลาตีสี่แทบจะไม่มีรถวิ่งบนถนนซักคัน ท้องฟ้ายังมืดมิด ผมรู้สึกใจคอไม่ดีเลย อยากโทรไปหาให้ไอ้สุทัตมาเป็นเพื่อนแต่ก็เห็นว่ามันยังไม่เช้าเลย เกรงใจมัน จึงตัดสินใจนั่งรถแท๊กซี่มาคนเดียว
   เวลาเกือบสองชั่วโมงที่ผมนั่งรถอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานเหลือเกิน มีแต่ความกระวนกระวายใจและเป็นห่วง ผมยังไม่รู้รายละเอียดอะไรมากนัก นอกจากว่าเขาขับรถชนเสาไฟฟ้าเนื่องจากหลับใน บาดเจ็บสาหัส และตอนนี้ยังไม่ฟื้น!
   เขาจะเป็นอะไรมากรึเปล่า
   ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
   ใจคอไม่ดีเลย คิดกังวลไปต่างๆ นานา
อยากจะร้องไห้...แต่ร้องไม่ออก
นั่งเอามือกุมและบีบมือไปมา ซบหน้ากับผนังหน้าห้องฉุกเฉิน รอจนเกือบหกโมงเช้า หมอสูงอายุคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“ญาติคุณสุรสิงห์รึเปล่าครับ” หมอสูงวัยท่าทางเหนื่อยอ่อน
“ครับ คนไข้เป็นยังไงบ้างครับ” ผมรีบถามอย่างร้อนใจ
“ตอนนี้คนไข้ฟื้นแล้ว กระดูกแขนขาหัก รอผลเอ็กซเรย์สมองอยู่ แต่คาดว่าน่าจะไม่มีปัญหาอะไร ก็ถือว่าปลอดภัยแล้ว” หมอพูดแล้วก็รีบเดินออกไป
“ครับ ขอบคุณมากครับ” ผมน้ำตาซึม ดีใจที่อย่างน้อยเขาก็ปลอยภัยแล้ว
“ผมขอเข้าไปเยี่ยมได้ไหมครับ” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นพยาบาลสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากห้อง
“ต้องรอซักพักก่อนนะคะ รอย้ายคนไข้ไปที่ห้องพักฟื้นก่อนค่ะ” พยาบาลสาวตอบพร้อมกับรีบเดินออกไป
       ///////////////////////////////////////////////////////////////
ผมรีบโทรหาไอ้สุทัตเมื่อเห็นว่าเช้าแล้ว มันรับโทรศัพท์เสียงงัวเงีย แต่ก็พอรู้เรื่องมันก็ตกใจและบอกว่าจะรีบมาหาผมทันที ไม่นานมันก็มาถึงพร้อมกับไอ้ชาติ ไอ้ชินก็มาด้วย พวกเรามารออยู่หน้าห้องพักสักครู่ก็เห็นพนักงานเข็นเตียงคนไข้มาพร้อมด้วยพยาบาลเดินล้อมหน้าล้อมหลังอีกสองสามคน
“หลีกทางหน่อยนะคะ คนไข้จะเข้าห้องค่ะ” เสียงพยาบาลคนหนึ่งร้องขึ้นเมื่อเห็นว่าพวกผมกรูกันเข้าไปดู
เมื่อเจ้าหน้าที่และพยาบาลจัดการทุกอย่างในห้องเรียบร้อยแล้วก็ปล่อยให้พวกเราอยู่กับเขาตามลำพัง
เขาหน้าตาฟกช้ำ บวมหลายแห่ง มีผ้าพันแผลที่หัว ใบหน้า แขนขา ลำตัว เอว มีรอยเลือดซึมเป็นหย่อม
สายน้ำเกลือและหลอดให้เลือดหลายสายระโยงระยางเต็มไปหมด
ใบหน้าเขาซีดเซียว ยังคงนอนหลับตา...คงเจ็บปวดมากใช่ไหมครับ
ถึงหมอจะบอกว่าเขาปลอยภัยดีแล้ว แต่ผมเห็นแล้วแทบใจสลาย...
อยากจะเจ็บแทน อยากเป็นคนที่ไปนอนตรงนั้นแทน
นึกถึงวันสุดท้ายที่เห็นเขา เดินจากไป ตอนนั้นใจหายเล็กๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเกิดอะไรแบบนี้ขึ้น
ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงของเขา มองหน้าของเขา อยากให้เขาลืมตาฟื้นมาพูดกับผมสักคำ

“ภัท” เสียงเขาเรียกผมเบาๆ เขาฟื้นแล้ว! ลืมตาขึ้น หันมามองผม ใบหน้าซีดดูอ่อนระโหยโรยแรง
“พี่เสือ” ผมเสียงสั่น อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา ผมยิ้มให้เขาทั้งน้ำตาและเอื้อมมือไปจับมือเขากุมไว้หลวมๆ
“ร้องไห้ทำไมครับ” เขาพูดเสียงเบาพร้อมกับยิ้มแห้งๆ ให้ผม ผมเห็นแล้วหัวใจกระตุกวูบ สงสารเหลือเกิน...
“พี่เสือ ฮือ...ฮือ” ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร แล้วก็ลุกขึ้นกอดเอวเขาไว้ ซบหน้าลงกับหน้าท้องเขาเบาๆ กลัวจะโดนแผล แต่อยากสัมผัสตัวเขาในตอนนี้ที่สุด อยากกอดให้หายคิดถึง
“ภัท อย่าร้องไห้ พี่ไม่เป็นไร” เขาพูดปลอบเสียงแผ่วเบาเหมือนจะหมดแรง ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าเขาบวมช้ำมาก เขาค่อยๆ ยกแขนข้างซ้ายจับแก้มผมเบาๆ พยาบาลบอกว่าแขนขาข้างขวาของเขาหักต้องเข้าเฝือก แขนข้างซ้ายไม่หัก แต่มีรอยช้ำและมีบาดแผลตื้นๆ หลายแห่งเนื่องจากกระแทบและบาดกับกระจกรถที่แตก
“ภัท พี่หิวน้ำ” เขาพูดขึ้น ผมจึงหันไปรินน้ำจากเหยือกที่อยู่หัวเตียงใส่แก้วแล้วพยุงเขาให้ดื่มน้ำ แต่ตัวเขาหนักและเขาเองก็ขยับตัวไม่ค่อยไหว ไอ้สุทัตจึงรีบเข้ามาพยุงเขาอีกคน
“นี่ครับ” ผมยื่นแก้วน้ำไปที่ริมฝีปากเขา ขณะที่ไอ้สุทัตช่วยพยุงดันหลังเขาอยู่
เขาดื่มน้ำไปสองสามอึกแล้วก็เลื่อนตัวลงนอนเหมือนเดิม เขาค่อยๆ หลับตาลง คงอยากพักผ่อนเพราะร่างกายอ่อนเพลียมาก
   //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   “ภัท มึงโทรไปบอกพี่น้องพี่เสือเค้ารึยัง” ไอ้ชาติถามขึ้น พวกเรานั่งรวมกันอยู่ที่โซฟาปลายเตียงเขา
   “ยังเลย ไม่รู้ พี่สาน่าจะรู้แล้วมั้ง เขาน่าจะโทรหาทางโน้นก่อนนะ” ผมตอบไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย
   “อืม งั้นเดี๋ยวผมไปถามพยาบาลข้างนอกให้นะครับ” ไอ้ชินรับอาสาแล้วก็เดินออกจากห้องไป
   “ภัท มึงใจเย็นๆ นะ พี่เสือเค้าปลอดภัยแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง แต่คงต้องเข้าเฝือกและหัดเดินกันใหม่” ไอ้สุทัตตบบ่าผมให้กำลังใจ
   “เออ รู้แล้ว แต่มันอดใจเสียไม่ได้อ่ะ” ผมตอบมันแล้วก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาอีก
   ไอ้ชินเดินกลับมาบอกว่าทางโรงพยาบาลแจ้งเรื่องอุบัติเหตุให้ผมทราบคนเดียว ผมแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร รีบโทรศัพท์ไปหาพี่สาพร้อมกับเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง พี่สาตกใจมากแล้วก็บอกว่าจะรีบมาเยี่ยม
   
   เวลาผ่านไปเกือบทั้งวัน เขาได้แต่นอนหลับอยู่ตลอด ตื่นมาเป็นพักๆ ตอนพยาบาลมาเปลี่ยนสายน้ำเกลือและฉีดยาให้ ส่วนผมก็ได้แต่รอพี่สามา พี่สามาพร้อมกับพี่ศักดิ์และลุงบุญที่ขับรถมาให้ เมื่อพี่สามาถึงก็ร้องไห้โฮเสียงดัง ต้องปลอบกันอยู่พักใหญ่กว่าพี่สาจะดีขึ้น
   ตำรวจเดินทางมาพบพวกเราที่โรงพยาบาล บอกให้ญาติไปติดต่อลงบันทึกประจำวันและรับรถของเขาคืนที่โรงพัก พี่ศักดิ์กับลุงบุญอาสาไปจัดการเรื่องที่โรงพัก ผมกับพี่สาอยู่เฝ้าเขาที่โรงพยาบาล ส่วนเพื่อนๆ ผม ผมก็ต้องบอกให้มันกลับไปก่อนเพราะก็อยู่ช่วยมาทั้งวันแล้ว
         ////////////////////////////////////////////////////////////////
   ผมกับพี่สากลับมาถึงบ้านในตอนค่ำเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากเฝ้าเขาอยู่เกือบทั้งวัน เมื่อมาถึงผมก็ต้องแปลกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่ารถของเขาที่พี่ศักดิ์กับลุงบุญไปขับกลับมาเป็นรถกระบะ เพราะรถเก๋งที่เขาใช้ประจำยังจอดอยู่ที่บ้านผม
   ท้ายรถกระบะเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ กล่องและลังเต็มไปหมด แม้พี่ศักดิ์จะขับกลับมาได้แต่สภาพรถพังไปแถบหนึ่ง กระจกแตกทั้งสองข้าง ข้าวของที่อยู่บนรถจึงแตกหักเสียหายและหลุดกระจุยกระจาย แต่ของทั้งหมดก็ถูกทยอยยกลงมากองรวมกันอยู่ที่สนามหน้าบ้าน
   “นี่ของอะไรกันครับ ทำไมเยอะแยะแบบนี้” ผมถามพี่ศักดิ์ด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นพี่ศักดิ์กับลุงบุญช่วยกันขนของลงมาจากรถ
   “ก็ของพี่เสือไงภัท ขนมาจากใต้” พี่ศักดิ์ตอบ
   “ขนมาจากใต้ ขนมาทำไมครับ” ผมทำหน้าแปลกใจ ตอนนี้งงมาก
   “อ้าวพี่เสือยังไม่ได้บอกภัทเหรอจ๊ะว่าจะย้ายมาอยู่กับภัทที่นี่น่ะ” พี่สาถามด้วยความแปลกใจไม่แพ้กัน
   “อะไรนะครับ มาอยู่ที่นี่” ผมร้องด้วยความตกใจ ไม่เห็นรู้เรื่องมาก่อนเลย
   “สงสัยกะจะทำเซอร์ไพร์มั้ง แต่ดันกลายเป็นเซอร์ช้อคแทน ฮ่ะฮ่ะ” พี่ศักดิ์พูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง ลุงบุญก็มองยิ้มๆ
   “พี่ศักดิ์เนี่ย พูดเล่นอยู่ได้ คนยิ่งเครียดๆ อยู่” พี่สาหันไปค้อนยกใหญ่
   “จะไปเครียดอะไร พี่เสือไม่ได้เป็นไรแล้ว อย่างมากก็เดินขาเป๋ไปอีกสองสามเดือน” พี่ศักดิ์ตอบยิ้มๆ พร้อมกับเดินไปยกลังบนรถต่อ
   “ยังไงครับพี่สา ผมงง” ผมหันไปถามพี่สาแทน
   “ก็พี่เสือขนของจะย้ายมาอยู่กับภัทที่กรุงเทพฯ นะซิจ๊ะ แล้วเนี่ยเห็นว่าหลับในก็คงเพราะวันที่จะมาน่ะพี่เสืออยู่เคลียร์งานที่โรงงานจนค่ำ พี่บอกให้นอนพักก่อนแล้วค่อยไปพรุ่งนี้ก็ไม่ฟัง ได้แต่บอกว่าเตรียมของขึ้นรถไว้แล้ว จะรีบมาให้ได้ ให้ลุงบุญขับรถมาให้ก็ไม่ยอมจะขับมาเองท่าเดียว ก็คงเหนื่อยน่ะ ไม่ได้พักผ่อน ไม่ได้นอนทั้งวันทั้งคืน ก็เลยหลับจนเกิดอุบัติเหตุนี่แหละ” พี่สาพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาไปด้วย
   “มาอยู่กับผมเหรอครับ?” ผมยังทวนคำด้วยความแปลกใจและสงสัย
   “ใช่จ้า พี่เสือไม่ได้บอกภัทเลยเหรอว่า พี่เสือเตรียมจะย้ายมาอยู่กรุงเทพตั้งนานแล้ว พี่เสือมาตั้งสำนักงานที่กรุงเทพไว้ค่อยติดต่อเรื่องรับของจากโรงงานที่ใต้มาขาย แล้วก็เช่าหน้าร้านที่ห้างไว้วางของขายด้วย พี่เสือตั้งใจจะมาอยู่ที่กรุงเทพกับภัท จะย้ายมาอยู่เลย ไม่กลับไปอยู่ใต้แล้ว พี่ก็ใจหายนะ แต่ก็ทำใจแล้วแหละ ถ้าพี่เสือจะได้มีความสุขซะที” พี่สาอธิบายให้ผมฟังในเรื่องที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย
   เขาไม่เคยบอกซักคำว่าจะย้ายมาอยู่ที่นี่ ตอนนั้นที่เขาถามผมเหมือนจะให้เลือกว่าจะอยู่ที่ไหน แม้จะคิดว่ายังไงก็คงต้องย้ายไปอยู่กับเขาที่ใต้ แต่ก็ยังลังเลไม่อยากไป ก็เลยยังไม่ได้ให้คำตอบเขาสักที
   ไม่คิดว่าเขาจะเป็นฝ่ายย้ายมาอยู่กรุงเทพกับผมเอง
   เขาต้องจากบ้านเกิดที่อยู่มาชั่วชีวิต บ้านหลังใหญ่โต ที่เคยอยู่กับพร้อมหน้าญาติพี่น้อง โรงงาน สวน ร้านค้าที่ต้องรับผิดชอบ ไหนจะคนงานอีกเยอะแยะที่ต้องดูแล ความผูกพันกับสภาพแวดล้อมรอบตัวที่คุ้นเคยอีก
   เขาต้องเสียสละมากมายเพื่ออยู่กับผม แม้จะดีใจที่รู้ว่าเขาทำเพื่อผม แต่ก็อดรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เป็นฝ่ายกลับไปอยู่กับเขาที่ใต้ มันคงง่ายกว่าถ้าผมจะไปอยู่ที่นั่น หรือเพียงแค่ได้พูดออกไป ตอบเขาไปว่าผมเองก็ยินดีที่จะไปอยู่กับเขา...ไปที่ไหนก็ได้ที่มีเขาอยู่ ผมพร้อมจะไป...นี่ผมตัดสินใจอะไรช้าไปรึเปล่า...ผมควรจะทำอะไรได้มากกว่านี้ให้เขารู้สึกดีบ้างในตอนนั้น!
      //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   ผมกลับพี่สากลับมาเฝ้าเขาที่โรงพยาบาลแม้พี่ศักดิ์จะรับอาสามาเฝ้าเขาเองแต่ผมกับพี่สาไม่ยอม พี่ศักดิ์กับลุงบุญก็เลยเป็นฝ่ายนอนเฝ้าอยู่ที่บ้านผมแทน
   ผมกับพี่สานั่งคุยกันเบาๆ อยู่ข้างเตียงเขา เพื่อรอเวลาที่พยาบาลจะเข้ามาเปลี่ยนขวดน้ำเกลือและฉีดยาให้เขาเป็นเข็มสุดท้ายของวัน
   “น้องใช่คุณภัทรึเปล่าคะ” พยาบาลเอ่ยทักผมเบาๆ หลังจากฉีดยาให้เขาแล้ว เขายังไม่หลับ มองพวกเราคุยกันอยู่
   “ใช่ครับ อ๋อ คุณที่โทรไปบอกผมคืนนั้นรึเปล่าครับ” ผมรู้สึกคุ้นๆ เสียงผู้หญิงที่โทรไปบอกข่าวเรื่องอุบัติเหตุกับผม
   “ใช่ค่ะ เป็นน้องชายเหรอคะ” พยาบาลสาวถามผม
   “เอ่อ ครับ” ผมอ้ำอึ้งตอบไม่เต็มเสียง พี่สามองผมยิ้มๆ อีก ทำให้ผมทำหน้าไม่ถูกเข้าไปใหญ่
   “ไม่ใช่อะไรนะคะ คือตอนที่เห็นคุณมาที่โรงพยาบาล เห็นหน้าตาผิวพรรณไม่เหมือนคนไข้เลย ก็เลยไม่แน่ใจว่าโทรศัพท์ไปบอกถูกคนรึเปล่าน่ะค่ะ” พยาบาลสาวอธิบาย
   “อ๋อ ถูกครับ” ผมรับสมอ้างต่อไปอย่างงงๆ
   “คืองี้ค่ะ ตอนที่เอาโทรศัพท์คนไข้มาจะหาเบอร์โทรญาติ กดไล่ๆ หาดู แล้วมันก็มีคำว่า ‘บ้าน’ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ Home น่ะค่ะ เลยไม่แน่ใจว่าจะโทรหาเบอร์ไหนดี แต่เห็นว่า บ้าน เป็นเบอร์รหัสทางไกล ส่วน Home เป็นเบอร์มือถือน่าจะติดต่อง่ายกว่าก็เลยลองเสี่ยงโทรเบอร์นี้ก่อนน่ะค่ะ” พยาบาลพูดยิ้มๆ
   “ครับ”
   “ค่ะ ดีใจด้วยนะคะที่คนไข้ไม่เป็นไรมาก งั้นขอตัวก่อนนะคะ” พยาบาลพูดแล้วก็เดินออกไป
   ผมหันไปมองพี่สางงๆ ผมเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองที่วางอยู่บนหัวเตียงออกมา แล้วก็ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา พยาบาลอีกคนเอามาคืนให้ตั้งแต่เมื่อเช้าที่มาถึง ผมถือวิสาสะกดโทรศัพท์ไล่ดูเบอร์โทรในเครื่องของเขา ผมหันไปมองเขา เขาก็มองมาไม่ว่าอะไร ผมก็เลยกดดูต่อ
   ผมเห็นมีคำว่า ‘บ้าน’ แต่เบอร์โทรเป็นรหัสทางไกลของทางใต้ คงเป็นเบอร์โทรศัพท์บ้านที่ใต้
   ผมกดเบอร์โทรออกล่าสุดดูเห็นคำว่า ‘HOME’ แล้วก็ต้องแปลกใจ
   มันไม่ใช่เบอร์โทรศัพท์บ้านที่บ้านผม เพราะผมไม่ได้ใช้โทรศัพท์บ้านแล้ว
   แต่ ‘HOME’ มันเป็นเบอร์โทรศัพท์มือถือของผม! เบอร์ที่พยาบาลคนนั้นใช้โทรหาผมเป็นคนแรกนั่นเอง
   “HOME? เบอร์มือถือผมเหรอ?” ผมหันไปมองหน้าเขาแล้วถามด้วยความสงสัย
   



   “เบอร์มือถือภัทไงครับ ภัทคือ ‘บ้านของพี่’” เขาตอบผมเสียงเบาพร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ผมได้ฟังพร้อมกับมองใบหน้าที่ยังดูซีดเซียวของเขา แล้วอยู่ๆ น้ำตาของผมมันก็ไหลออกมาเองโดยไม่รู้ตัว!
_______________________________________________________
[พูดคุย]
            ตอนนี้มีใครซึ้งกับเค้าบ้างอ่ะ  อยู่เค้าก็นึกถึงคำว่า HOME แล้วมันก็น้ำตาซึมขึ้นมา 
             

[jimmyFG]

ซึ้งมากเลย อ่านไปน้ำตาซึมไป

 

[pooinfinity]

บ้านเป็นทั้งที่พีกกาย พักใจ พักผ่อน ล้มตัวนอนได้อย่างสบายและสงบสุขที่สุด

[-west-]

Cute mak ka p' sua

[หมอตัวเปียก]

คู่นี้กำลังจะลงเอยกันแล้ว 

แล้วคู่ศักดิ์กับแก้วล่ะ

สาธุขอให้การที่พี่เสือต้องเจ็บ แล้วพี่ศักดิ์มากรุงเทพฯ ได้มาเจอกับแก้วซะทีเถอะ 

[PetitDragon]

หายไวๆ นะพี่เสือ

ลุ้นพี่ศักดิ์ต่อไป

[Pupay]

พี่เสือทำซึ้งตลอดอ่ะ 

  นะคะ

[four4]

โอ้ยยยยยยยยยยยย รักพี่เสือด้วยคน 

[Singleman]

โอ๊ยยยยย คู่นี้น่ารักเวอร์ ต่อไป คู่พี่ศักดิ์ต่อ หา แก้ว ง้อแก้วให้ได้นะครับบบบ

[Vesi]

ลุงเสือนะลุงเสือ เจอช้าไปวันนึงไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้ามาหลับในงี้ อาจจะไม่ได้เจอตลอดชีวิตเลยก็ได้ -.-

[t2007]

HOME จะมีคนแบบพี่เสือที่รักน้องภัท อยู่ในความจริงมั๊ย
ถ้ามีจริงสังคมคงมีแต่ความรักเนอะ อบอุ่นหัวใจ เสียน้ำตาด้วย

[indy❣zaka]

ต่อไปมีอะไรก็รีบๆพูดนะภัท
จะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง  ก่อนจะไม่มีโอกาสได้แก้ตัวแบบนี้อีก   

 "อุบัติเหตุ" มันไม่ยอมบอกเราล่วงหน้า หรือรอให้เรามีเวลาเตรียมใจ หรอกนะจ๊ะ 

[nunnuns]

แอร้ยยยยยยยยยยย

[tuek]

ซึ้งไปกับพี่เสือมากๆอะ
รออ่านตอนของศักดิ์

[roseen]

 

[namtarn11]

ตอนแรกก็น้ำตาซึมนะ แต่พอเจอประโยคนี้ “เบอร์มือถือภัทไงครับ ภัทคือ ‘บ้านของพี่’” ร้องเลย อ่านที่ไรอบอุ่นเสมอเลยเรื่องนี้

[4559]

จะได้อยู่ด้วยกันละ

[fay 13]

 
 

[dahlia]

เจ็บตัวแต่พี่เสือได้ใจไปเต็มๆ เลยนะคราวนี้

[takara]

ซึ้งอะ พี่เสือทำเพื่อภัทขนาดนี้เลยอะ อบอุ่นกับคำว่า HOME นี่แระ

[bulldog17]

เอาใจไปเลย

[lidelia]

ภัทรคือบ้านของพี่ อยากจะกรี๊ดดดด ด้วยความอิจฉาค่ะ 

ตอนนี้ซึ้งมากค่ะ +เป็ดเป็นกำลังใจให้นะค่ะ